အားလံုးၾကားဖူးၾကေသာ ပံုျပင္ေလးတစ္ပုဒ္ကို ျပန္ေျပာျပရလွ်င္ ျမတ္စြာဘုရားကို ေဆးကုေပးခဲ့ေသာ သမားေတာ္ႀကီး ဆရာဇီ၀က ေဆးပညာအတတ္ သင္ၾကားရေအာင္ သြားစဥ္ သင္တန္းၿပီး၍ ေက်ာင္းသားမ်ား ေနရပ္ အသီးသီး ျပန္ၾကေသာအခါ အျခားေက်ာင္းသားမ်ားကို ဆရာႀကီးက အျပန္လမ္းစရိတ္ ေပးလိုက္ေသာ္လည္း ဆရာ ဇီ၀ကကိုမူ အျပန္ လမ္းစရိတ္ေသာ္ လည္းေကာင္း၊ ေဆး၀ါး တစ္စံုတစ္ရာမွ်ကို ေသာ္လည္းေကာင္း မေပးလိုက္ ဟု ဆိုပါသည္။
ဆရာဇီ၀က မွာ ေခသူမဟုတ္ရကား ဆရာႀကီး အဘယ္ေၾကာင့္ သူ႔ကို လမ္းစရိတ္မေပးလိုက္သည္ကို သိပါ၏။ သူ႔အျပန္ လမ္းစရိတ္အတြက္ လမ္းတြင္ ေဆးကုရင္း ေငြရွာသြားသည္။ အဘယ္ေဆးမ်ား ႏွင့္ ကုသနည္း ဆိုေသာ္ သူ႔အတြက္ ေဆးမရွားပါ။ ကမၻာေပၚတြင္ ေပါက္ေနေသာ အပင္မွန္သမွ် ေဆးဘက္မ၀င္ေသာ အပင္ မည္သည့္ အပင္ ရိွ သနည္း။ အားလံုး ေဆးဘက္၀င္သည္ ခ်ည္း။ ဉာဏ္ႏွင့္ ယွဥ္ သံုးတတ္ဖို႔သာ လိုသည္။
ဤသည္မွာ ပံုျပင္ဆိုေသာ္လည္း အမွန္ျဖစ္ပါ၏။ အပင္မွန္သမွ် ေဆးဘက္၀င္သည္ခ်ည္း။ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ မသိ သျဖင့္ မသံုးတတ္သာ ရိွရမည္။ မသိသူေက်ာ္သြား၊ သိသူေဖာ္စား ဆို သမို႔လား။
အေနာက္တိုင္း ေဆးပညာက အကိ်ဳးကို သတ္သည္။ အေရွ႔တိုင္း ေဆးပညာက အေၾကာင္းကို သတ္သည္။ ရွင္းပါအံ့။ မီးခိုးမႊန္ျခင္းကို ေရာဂါတစ္ခု ဟု တင္စားၾကပါစို႔။ အေနာက္တိုင္းနည္းအရ ဆိုလွ်င္ မီးခိုးကို ယပ္ခပ္ၿပီး မီးခုိး မမႊန္ေအာင္ လုပ္မည္။ အေရွ႔တိုင္း ေဆးပညာကမူ မီးခိုးထြက္ေသာ မီးကို သတ္လိုက္ရမည္။ သို႔ဆိုလွ်င္ မီးခိုးကို ယပ္ခပ္ေနျခင္းႏွင့္ မီးခိုးထြက္ရာ မီးကို သတ္လိုက္ျခင္းတြင္ ဘယ္ဟာကို အစစ္အမွန္ ဟု ဆုိရမည္နည္း။ မီးခိုးကို ယပ္ခပ္လိုက္လွ်င္ ခဏတာ မီးခုိးအမႊန္ သက္သာသြားမည္ မွန္ေသာ္လည္း မီးမေသသမွ် ကာလပတ္လံုး မီးခိုး လာေနမည္ မုခ် ျဖစ္၏။ အေရွ႔တိုင္းနည္း အရ မီးကိုသာ သတ္ႏိုင္ရိုးမွန္လွ်င္ မီးခိုးသည္ ဘယ္ေသာအခါမွ ျပန္လာႏိုင္ေတာ့မည္ မဟုတ္ေခ်။ သို႔ျဖစ္လွ်င္ လူတစ္ဦး၏ ေရာဂါကို ကုစားရာ၌ အေၾကာင္းကိုသာ သတ္ႏိုင္လွ်င္ ေရာဂါ အျမစ္ျပတ္မည္ မုခ် ျဖစ္၏။ (ျမတ္စြာဘုရား၏ နည္းအရ နိေရာဓ သစၥာကို ရဘို႔ ဒုကၡသစၥာကို ပယ္ရမည္ ျဖစ္၏။ အေရွ႔တိုင္းေဆးပညာမွာ ဤအတိုင္း ျဖစ္သည္။)
အမွန္ဆိုရလွ်င္ အေနာက္တိုင္း ေဆးပညာထက္ အေရွ႔တိုင္း ေဆးပညာက ပိုစြမ္းဘို႔ မေကာင္းပါေလာ။ အဘယ္ေၾကာင့္ မစြမ္းသနည္း ဆိုေသာ္ အေနာက္တိုင္းသားမ်ားက ပညာကို ေလ့လာရာတြင္ ပိုမို စံနစ္က်ၿပီး ပိုမိုလက္ေတြ႔က်သည္။ သုေတသန အားေကာင္းသည္။ မွတ္စုမွတ္ရာ ထားသည္။ ပညာကို ျဖန္႔ေ၀သည္။ ပိုမို တိုးတက္ေအာင္ စြမ္းေဆာင္သည္။ သို႔ေသာ္ အေရွ႔တိုင္းတြင္ သုေတသနေတြ ဘာေတြ သိပ္နားမလည္။ တစ္ခ်က္ေကာင္း က ပိုမ်ားသည့္ျပင္ ပညာကိုအကုန္မေပးပဲ ဆရာစားခ်န္တာေတြ မ်ားသည္။ ဆရာထက္ တပည့္ လက္ေစာင္းထက္မွာကို လက္မခံႏုိင္။
အဆိုးဆံုးမွာ ႏႈတ္တိုက္ ကိစၥမ်ား ျဖစ္၏။ မွတ္စုမွတ္ရာ ႏွင့္ စံနစ္တက် မွတ္တမ္းတင္ထားျခင္း မရိွ။ ႏႈတ္တိုက္ရြရြ က်က္ထားသျဖင့္ ထိုသူ႔မွာ အလြန္ အသံုးတည့္ေသာ္ျငား သူေသေသာအခါ၌မူ သူတတ္ေျမာက္ထားေသာ ပညာမ်ားကိုလည္း သူႏွင့္အတူ တပါတည္း ေျမျမႈပ္သၿဂႋဳဟ္ လိုက္ရေလရာ ေနာက္လူတို႔အဖို႔ ဆံုးရံႈးျခင္းႀကီးမက ဆံုးရံႈးရ ေလေတာ့သည္။ သူ႔ဗိုက္ထဲမွာ ရိွေနသည့္ပညာကို ခဲြစိတ္ ထုတ္ယူျခင္းမွာ မတတ္စေကာင္းသည့္အတြက္ အလြန္ အဖိုးတန္လွေသာ ျမန္မာ့ ပညာရပ္မ်ားမွာ ျမန္မာ့ေျမေပၚမွ တစ္စတစ္စ ကြယ္ေပ်ာက္သြားရ ေပေတာ့၏။ သို႔ေသာ္ သူႏွင့္ နီးစပ္ရာ လူမ်ား သို႔မဟုတ္ တပည့္မ်ားမွာ သူ႔ထံမွၾကားရေသာ ပညာရပ္ တစ္စြန္းတစ္စကို ရမ္းသမ္းမွန္းသမ္းႏွင့္ ရမ္းတုတ္ၾက ေလေတာ့ရာ ဟုတ္သည္က နည္းနည္း၊ မဟုတ္သည္က မ်ားမ်ား ျဖစ္သျဖင့္ ပညာရပ္မွာ တိုးတက္ရမည့္ အစား ဆုတ္ယုတ္သြားၿပီးလွ်င္ လူအမ်ား အထင္ေသးစရာ၊ ကဲ့ရဲ့စရာ ျဖစ္လာေလေတာ့၏။
ကြ်န္ေတာ္က ျမန္မာ့ ေဆးပညာေလာက္ပဲ မေတာက္တေခါက္ ေလ့လာဖူးသည္ ျဖစ္ရာ ျမန္မာ့ေဆးပညာ အေၾကာင္းပဲ အနည္းငယ္ ေဆြးေႏြးပါမည္။ အေရွ႔တိုင္း ေဆးပညာမွာ အရင္းအျမစ္ကို လိုက္သည္ျဖစ္ရာ သဘာ၀ကို အေျခခံသည္။ မဟာဘုတ္ ဓါတ္ႀကီး ေလးပါး ျဖစ္ေသာ ေရ၊ ေျမ၊ ေလ၊ မီး ကို အေျခခံသည္။ (တရုတ္က်ေတာ့ အာကာသ၊ ေတာေတာင္၊ သမုဒၵရာ မ်ားပါထည့္ၿပီး ဓါတ္ႀကီး ရွစ္ပါးျဖစ္သြား၏)။ အာရံု ၆ ပါး၊ ဓါတ္ ၁၈ ပါး ကို ေလ့လာသည္။ ရာသီဥတု ႏွင့္ ညိွသည္။ ေဗဒင္ႏွင့္ တဲြဖက္သည္။ ေဆးကိုက်ေတာ့ သဘာ၀ ေဆးပင္၊ ေဆးျမစ္မ်ားကို သံုးသည္။
ျမန္မာ့ေဆးပညာကို ေလ့လာလွ်င္ ေဗဒင္ကိုလည္း တတ္ထားမွ ျဖစ္မည္။ ဘႀကီးေမာင္ဟိန္းကေတာ့ ဆရာလာ ပင့္သည္ႏွင့္ လူနာ့ရွင္ေခၚရာ ေကာက္ကက္မလိုက္ေသးပဲ အလ်င္ ေဗဒင္တြက္ၾကည့္သည္။ သည္ လူနာ ကုလို႔ရမဲ့ လူနာလား၊ ေသမဲ့ လူနာလား။ ေရာဂါ ဘယ့္ေလာက္ ကြ်မ္းေနၿပီလဲ။ သည္ေတာ့ သူလိုက္သြားသည့္ လူနာအေၾကာင္း လူနာကို မျမင္ခင္ကတည္းက သိေနႏွင့္သည္။ လူနာကို စမ္းသပ္၊ တြက္ခ်က္ၿပီး ေဆးကို လိုသေလာက္ ခ်ိန္ေပးလိုက္ ေတာ့ ေရာဂါ ေပ်ာက္၏။ သည္ေတာ့ ဆရာ ဦးေမာင္ဟိန္းဆိုတာ ကြင္းေကာက္ တထိုးတြင္ နာမည္ႀကီး လာသည္။ ထို ဘႀကီးေမာင္ဟိန္းမွာ အျခားသူ မဟုတ္။
ကြ်န္ေတာ္ အလယ္တန္းတက္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔ရြာႏွင့္ ၁၄ မိုင္မွ်ေ၀းေသာ ကြင္းေကာက္ ဆုိသည့္ ေတာၿမိဳ႔ေလးတြင္ သြား ေက်ာင္းတက္ရပါ၏။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ေခါင္းရင္းဘက္ တစ္အိမ္ေက်ာ္တြင္ ျမန္မာ ဗိေႏၶာ ဆရာႀကီး ဦးေမာင္ဟိန္း ဆိုတာရိွပါသည္။ အထက္တြင္ ကြ်န္ေတာ္ေျပာခဲ့သည့္ ဘႀကီးေမာင္ဟိန္း ပင္ ျဖစ္ပါ၏။ ကြ်န္ေတာ္ ငါးတန္းေက်ာင္းသားဘ၀က အႀကီးအက်ယ္ ဖ်ားနာ ပါသည္။ သတိမ်ား ေမ့ေမ်ာသြားသည္ထိ ျဖစ္ခဲ့ပါ၏။ သည္ ဘႀကီးဦးေမာင္ဟိန္း၏ ကုသမႈျဖင့္ပင္ နားလန္ ထူလာခဲ့တာ ျဖစ္ပါသည္။ ေနာက္ၿပီးသူက ကြ်န္ေတာ္တို႔ကို ခ်စ္သျဖင့္ သူတတ္ေသာ ေဗဒင္ပညာမွ စ တ, န တ ကေလးမ်ားကို ကေလးမ်ားႏွင့္ သင့္ေတာ္မည့္ လကၤာကေလးမ်ား သင္ၾကား က်က္မွတ္ ေစခဲ့ပါ၏။ “သူမင္း ခ်စ္သည္သံ၊ စာတန္းထုတ္လုပ္အံ။ လာဦး ေနလိုအံ၊ အျပစ္ခ်င္း အျမန္။ ၾကဴၾကဴ သန္ျပန္ေကြ်း၊ သူသူဇာ ေႏွာင့္ေႏွး။ လိႈက္ဆူ တံုလို႔ ေဆြး...” ငယ္ငယ္တံုးကေတာ့ ဘာေတြမွန္းမသိ။ ဘႀကီးကို ေၾကာက္ခ်စ္မႈျဖင့္သာ က်က္မွတ္ခဲ့ရသည္။ တန္ဖိုးထားရ ေကာင္းမွန္းမသိ။ ႀကီးလာလို႔ သဟာေတြ လိုက္စားလာေတာ့မွ ဘႀကီးကို အသည္းအသန္ လုိက္ရွာရသည္။ သည္အခ်ိန္ က်ေတာ့ ဘႀကီးဟိန္းမွာ ဘုန္းႀကီး၀တ္ကာ လူမနီးသူမနီး ေက်ာင္းကေလးမွာ တရားႏွင့္ ေမြ႔ေလ်ာ္ေနၿပီ ျဖစ္ပါ၏။ သို႔ေသာ္ ကြ်န္ေတာ္ သိခ်င္သည္မ်ားကို ရွင္းျပကာ ေတာင္တြင္းဆရာေတာ္ ခင္ႀကီးေဖ်ာ္၏ အဂၤ၀ိဇၨာ စာအုပ္ေတာင္ ေပးလိုက္ပါေသးသည္။
ေဗဒင္ ဆိုလို႔ ႏွာေခါင္းမရံႈ႔ပါႏွင့္။ မိတ္ေဆြတို႔ ႏွာေခါင္းရံႈ႔သည့္ ေဗဒင္မိ်ဳးမဟုတ္ပါ။ ခုႏွစ္သကၠရာဇ္ကို ၇ ႏွင့္စား။ ၃ ၾကြင္းလွ်င္ ဘာျဖစ္မည္။ ၾကာသပေတးေန႔တြင္ နန္းႀကီးသုတ္စားၿပီး လုိရာ ဆႏၵျပဳပါ။ ခ်မ္းေျမ့ေမတၱာ တံု႔ျပန္ပါသည္။ ( အမွတ္ ၂၈၅၊စက္တင္ဘာ၊ ၂၀၀၈၊ မေဟသီ) ဆိုတာေတြႏွင့္ နည္းနည္း ကြာပါသည္။
(ျမန္မာ့ေဆးမွန္လွ်င္ ေဗဒင္ႏွင့္ မကင္းစေကာင္းသမို႔ သည္ေနရာတြင္ သမားဂုဏ္ ျပသည့္အေနႏွင့္ ေဗဒင္အေၾကာင္း ကြ်န္ေတာ့္ကို နည္းနည္း လွ်ာရွည္ခြင့္ျပဳပါ။ စိတ္မ၀င္စားသူမ်ား ေက်ာ္ဖတ္ၾကပါကုန္၊ ေဗဒင္အေၾကာင္း ရွင္းျပၿပီးမွ ျမန္မာ့ေဆးႏွင့္ ေဗဒင္ ဘယ္သို႔ဆက္စပ္ေနသည္ကို ဆက္လက္ေဆြးေႏြးပါအံ့)။
ေဗဒင္ပညာကို အပိုင္းႏွစ္ပိုင္းခဲြလို႔ ရပါသည္။ လက္ရိုးႏွင့္ လက္ဆန္း ဟူ၏။ လက္ဆန္းေဗဒင္ ဆိုသည္မွာ မဟာဘုတ္၊ မဟာဇနကၠေဟာကိန္း စသည္မ်ားကို ေခၚပါသည္။ ဤေဟာနည္း ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားလည္း ကြ်န္ေတာ့္ထံ တြင္ ေပါင္းခ်ဳပ္ စာအုပ္လိုက္ ရိွပါ၏။ သို႔ေသာ္ ေလ့လာရံုမွ်ျဖစ္ၿပီး လက္ေတ႔ြ အသံုးမခ်ခဲ့ဖူးပါ။ ထို လက္ဆန္း ေဗဒင္ကို ၀ါသနာပါသူမ်ား ေအာက္ပါ web page တြင္ ၀င္ေရာက္ ေလ့လာႏိုင္ပါ၏။
Ref. 70: http://horo.mandalayalpha.com/
လက္ရိုးေဗဒင္ ဟူသည္ ေကာင္းကင္ၿဂိဳဟ္သြားကို တြက္ခ်က္ၿပီး အျဖစ္အပ်က္တစ္ရပ္၏ ေရွ႔ျဖစ္၊ ေနာက္ျဖစ္တို႔ ကို ဆန္းစစ္၊ ေဟာကိန္းထုတ္ျခင္း ျဖစ္ပါ၏။ လူအမ်ား နားယဥ္ေနၾကေသာ ဇာတာ ေကာင္းသည္၊ ဇာတာ ညံ့သည္၊ ဇာတာ ေဆးသည္ စသည္တို႔မွာ လက္ဆန္းေဗဒင္ ႏွင့္ မသက္ဆိုင္။ ဤလက္ရိုးေဗဒင္ ၏ အရာသာ ျဖစ္ေပသည္။ ဤေဗဒင္ကား အလြန္သိမ္ေမြ႔ နက္နဲလွသည္ ျဖစ္ရာ သင္ယူ တတ္ေျမာက္ရန္ မလြယ္ကူ။ ထို႔ျပင္ လူတစ္ဦး၏ ကံၾကမၼာ ကြက္ကြက္ကေလးကို တြက္ခ်က္ျခင္းမွ် မဟုတ္မူ၍ လုပ္ငန္း တစ္ခု၊ ႏိုင္ငံတစ္ခု၊ အဖဲြ႔အစည္းတစ္ခု၊ အေဆာက္အဦး တစ္ခု၊ အျဖစ္အပ်က္တစ္ခု၊ ႏိုင္ငံ တစ္ႏုိင္ငံ၏ ႏိုင္ငံေရး၊ စီးပြားေရး၊ ပညာေရး စသည့္ အရာအားလံုးကို တြက္ခ်က္ ဆန္းစစ္လို႔ ရေပရာ ေတာ္ရံုတန္ရံု ေလ့လာရံုမွ်ႏွင့္ တတ္ေျမာက္ဖို႔ဆိုတာ အေတာ့္ကို မလြယ္ကူပါ။
တြက္နည္းမ်ားသည္ ရႈပ္ေထြး နက္နဲလွသလို အေဟာ မ်ားမွာလည္း အလြန္ က်ယ္၀န္းပါသည္။ ရႈေထာင့္ အမ်ိဳးမ်ိဳးမွ ေန၍ ပရိယာယ္ အမိ်ဳးမ်ိဳးအလိုက္ ခ်ိန္ဆ ေဟာေျပာရေလရာ ဤေဗဒင္ပညာကို သင္ယူျခင္းသည္ ဦးေဏွာက္နည္းသူတို႔၏ အရာမဟုတ္။ ကိုယ္က်င့္သိကၡာ မေစာင့္ထိန္းႏိုင္သူမ်ား အနားမွ် မသီႏိုင္။ စိတ္ယုတ္မာ ရိွသူမ်ား ႏွင့္ လားလားမွ် မဆိုင္ေသာ ပညာရပ္ ျဖစ္ေပ၏။ ေရွးအခါကမူ သာမန္လူတို႔ သင္ၾကား ေဟာေျပာျခင္းထက္ ေတာမီွ ရေသ့ သူေတာ္စင္ႀကီးမ်ားသာ သင္ယူ ေဟာေျပာေသာ ပညာရပ္ တစ္ခုလည္း ျဖစ္ေပသည္။
ဤ၌ တစ္ခုေျပာလိုသည္မွာ အခ်ိဳ႔သူမ်ား ၾကားဖူးသလို သာမ၊ ယဇု၊ ဣသွ်ဳ၊ အာထဗၺန ဟူသည့္ ေဗဒင္ ေလးပံုဟူသည္ စင္စစ္ ေဗဒင္ က်မ္းမ်ား မဟုတ္ပဲ ဟိႏၵဴဘာသာ၀င္တို႔၏ ယဇ္ ကိုးကြယ္မႈ ဆိုင္ရာ ကိုးကြယ္ပံု၊ ကိုးကြယ္ နည္း ႏွင့္ ထို အခန္းအနားမ်ားတြင္ ရြတ္ဖတ္ သရစၨ်ာယ္ရေသာ ဂါထာ၊ ယႏၱယားမ်ားသာ ျဖစ္ေပသည္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ေရွးရိုးရာ ျမန္မာႀကီးမ်ားကမူ အာထဗၺန ေဗဒင္က်မ္း ဟူသည္ ေရွ႔ျဖစ္မ်ားကို ေဟာၾကားထားေသာ အလြန္ တိက် မွန္ကန္သည့္ ေဗဒင္က်မ္းႀကီး ျဖစ္ေပရာ အနာဂါတ္ကိုသိလွ်င္ လူေတြ ဒုကၡမ်ားေတာ့မည္ ဟု စိုးရိမ္ေသာ သမၼာေဒ၀ နတ္ေကာင္း နတ္ျမတ္မ်ားက ထို ေဗဒင္က်မ္းကို ကြယ္ပစ္လိုက္ကာ က်န္ ေဗဒင္ သံုးပံုကိုသာ ခ်န္ရစ္ခဲ့သည္ ဟု မွားယြင္းစြာ မွတ္ယူထားပါ၏။ စင္စစ္ ေဗဒင္ ဟူသည္ ေ၀ဒ ကို ျမန္မာမႈ ျပဳလိုက္ျခင္းျဖစ္၍ ေ၀ဒ ဟူသည္ ေ၀ဒဂၤ မွ ဆင္းသက္ လာပါ၏။ ေရာင္ျခည္၊ အလင္းတန္း ဟု အဓိပၸါယ္ ရပါသည္။ အဘယ္ ေရာင္ျခည္၊ အလင္းတန္းမ်ားနည္း ဟူမူ ေကာင္းကင္တြင္ ျမင္ေတြ႔ေန ရေသာ ၿဂိဳဟ္၊ နကၡတ္၊ တာရာ မ်ားမွ လာေသာ အလင္းတန္းမ်ား ျဖစ္ပါ၏။
ဤပညာရပ္ကား အလြန္ က်ယ္၀န္းလွေပသည္ ျဖစ္ရာ ဤေနရာတြင္ အျပည့္အစံုေဖာ္ျပျခင္းငွာ ျဖစ္ႏိုင္ စေကာင္းေသာ အရာမဟုတ္။ ေဗဒင္ဆရာတို႔၏ လုပ္ရပ္မ်ားေၾကာင့္ ေဗဒင္ ပညာရပ္အေပၚ အထင္ေသးေနေသာ မိတ္ေဆြတို႔ ဗဟုသုတ ရေစရန္ အလို႔ငွာ ကြ်န္ေတာ္က နည္းနည္း အျမည္းေပးလိုက္ျခင္း သာ ျဖစ္ပါ၏။
ဤေဗဒင္ပညာရပ္သည္ ကိုယ္က်င့္သီလႏွင့္လည္း တိုက္ရိုက္ ပတ္သက္ေန၏။ စရဏတရား အားေကာင္း ေသာ ပညာရွင္ ေဟာေျပာလွ်င္ လွ်ာကို နတ္စီးသည္ ဟု ယူဆၾကပါသည္။ သူေဟာေျပာ သည့္အေပၚ သမၼာေဒ၀ နတ္ေကာင္း နတ္ျမတ္မ်ားက ေစာင္မ ၾကည့္ရႈၾကသည္ ဟု ဆိုလိုရင္း ျဖစ္ပါ၏။ ေသေသခ်ာခ်ာ တတ္ေျမာက္ သူ သူေတာ္စင္ ေဗဒင္ဆရာတစ္ဦး အဖို႔ လူနာတစ္ဦးကို ေဟာရာတြင္ ဓါတ္ခဲြခန္းသြားၿပီး ဓါတ္မွန္ရုိက္စရာ မလို။ ဇာတာ ကို ေရွ႔ခ်ၿပီး အသည္းမွာျဖင့္ အဆီဖံုးေနသည္။ ေက်ာက္ကပ္မွာ မယ္လမင္း ေတြ ေက်ာက္ျဖစ္ၿပီး တည္ေနသည္။ ဆီးခ်ိဳ ျဖစ္ေနတာ ဘယ္ေလာက္ၾကာၿပီ စသျဖင့္ အတပ္ ေဟာလို႔ရသည္။ သည့္အျပင္ သည္ေရာဂါကို ကုလို႔ရမည္။ မည္သည့္ႏွစ္တြင္ ေရာဂါ ေပ်ာက္မည္၊ သို႔မဟုတ္ သည္ေရာဂါကား ကုလို႔ရမည့္ ေရာဂါမဟုတ္။ သည္ေရာဂါႏွင့္ပင္ မည္သည့္ အသက္အရြယ္တြင္ ကြယ္လြန္လိမ့္မည္ စသည္ အပ္ခ် မတ္ခ် ေဟာလို႔ ရသည္။
တိုင္းျပည္ မင္းေျပာင္းမင္းလဲြ၊ စီးပြားေရး အတက္အက်၊ ဆီေစ်း၊ ဆန္ေစ်း၊ ျငဳပ္၊ ၾကက္သြန္ေစ်း မ်ားမွ အစ ကမၻာ့ေရႊေစ်းမ်ားကိုပါ ေဟာေျပာလို႔ ရသည္။ ဆူနာမီလို၊ နာဂစ္စ္လို သဘာ၀ ကပ္ဆိုးမ်ားကို တင္ႀကိဳခန္႔မွန္း ႏိုင္မည္။ သို႔ေသာ္ ကြ်န္ေတာ္ အထက္တြင္ ေျပာခဲ့သလို ေက်ာက္သင္ပုန္းေပၚတြင္ ဂဏန္းကေလး သံုးေလးလံုး ဟိုျခစ္၊ သည္ ျခစ္ ျခစ္တတ္ရံုမွ် ႏွင့္ ျဖစ္ႏုိင္စရာ အေၾကာင္းမရိွ။
(သည္ ကပ္ဆိုးႀကီးမ်ားအေၾကာင္း အဘယ္ေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ တုိင္းျပည္မွ ေဗဒင္ဆရာ အေက်ာ္မ်ား တင္ႀကိဳ မေဟာေျပာႏိုင္ ၾကပါသနည္း။ ေမ့ေလ်ာ့ေနလို႔လား၊ သို႔မဟုတ္ တိုင္းျပည္၏ ဇာတာကို တြက္ခ်က္ မၾကည့္မိၾကလို႔လား၊ သို႔မဟုတ္ ထမင္းစားရဘို႔ အေရး လံုးပန္းေနရတာႏွင့္ အဲသည္ဘက္ မလွည့္ျဖစ္လို႔လား၊ သို႔မဟုတ္ အဲသည္ အဆင့္ အထိ မတြက္တတ္ၾကလို႔လား၊ တစ္ခုခုေတာ့ မွားယြင္း ေနပါ၏)
သည္ လက္ဆန္းေဗဒင္ကို အပိုင္း သံုးပိုင္းခဲြၿပီး ေလ့လာႏိုင္ပါသည္။ ဂဏိတ၊ ဖလိတ ႏွင့္ သံဟိတ ျဖစ္ပါ၏။ ဂဏိတ မွာ ပထမဆံုး အဆင့္ ျဖစ္၍ ေဟာဘို႔အတြက္ အဓိက လက္နက္ျဖစ္ေသာ အခ်က္အလက္မ်ား စုေဆာင္းျခင္း၊ တစ္နည္းဆိုရလွ်င္ တြက္ခ်က္ျခင္း ျဖစ္ပါ၏။ ၁၉၈၇၊ ၈၈ ခုႏွစ္မ်ားက ကြ်န္ေတာ္ ေဗဒင္ပညာကို ေလ့လာ လိုက္စားစဥ္ အတြက္ႏွင့္ ပတ္သက္၍ ကြ်န္ေတာ့္အထင္ ေဗဒင္ေလာကရိွ အတြက္ အခ်က္မ်ား အားလံုး၏ ၉၀ ရာခိုင္ႏံႈးမွ် သင္ယူ ေလ့လာခဲ့ပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္ မေလ့လာခဲ့မိတာ space geometry တစ္မိ်ဳးသာ က်န္ပါ၏။ အဘယ္ေၾကာင့္ ဆိုေသာ္ ေလ့လာေနရင္း ၁၉၈၈ ႏွင့္ တိုးသြားသည့္ အတြက္ ျဖစ္ပါ၏။ ဂဏိတပိုင္းမွာ အလြန္မ်ားျပား က်ယ္၀န္းလွပါသည္။
ဒုတိယ အပိုင္းက ဖလိတ - အေဟာ ျဖစ္ပါ၏။ အထက္ပါ တြက္ခ်က္၍ ရေသာ အခ်က္ အလက္မ်ားကို အေျခခံၿပီး ေဟာေျပာရျခင္း ျဖစ္၍ ဂဏိတမွာ အလြန္ အေရးႀကီးပါသည္။ ဘယ္ေလာက္ အေဟာ ေကာင္းေကာင္း၊ သည္ အေဟာမွာ အတြက္ေပၚ အေျခခံရသည္ ျဖစ္ရာ အတြက္ မွားသည္ႏွင့္ အေဟာအားလံုး မွားေတာ့မည္ ျဖစ္၏။ အေဟာပိုင္းက်ေတာ့ ဦးေဏွာက္ကို ေစစားရပါသည္။ ေပးထားေသာ ဥပေဒသ၊ ပရိယာယ္ မ်ားကို အသံုးခ်ကာ မိမိ ဉာဏ္ႏွင့္ ဆင္ျခင္၍ ေဟာေျပာရျခင္း ျဖစ္ပါ၏။ သည္အေဟာကို စေလ့လာေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္မွာ အေတာ္ အူခ်ာလည္ ရိုက္ကာ အေတာ့္ကို ႀကိဳးစားပမ္းစား ယခင္ ဆရာ့ဆရာႀကီးမ်ား၏ အယူအဆမ်ားကို ေလ့လာခဲ့ရပါ၏။ ေတာ္ေတာ္ အခ်ိန္ ယူခဲ့ရပါသည္။ ေနာက္ေတာ့မွ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း သေဘာေပါက္ လာပါ၏။ ေတြးေခၚတတ္သြားၿပီ ဆိုေတာ့လည္း ေဗဒင္ ေဟာရတာ အင္မတန္ စိတ္၀င္စားစရာလည္း ေကာင္း၊ ေပ်ာ္စရာလည္း ေကာင္းလာပါ၏။
ကြ်န္ေတာ္ အေပ်ာ္တမ္း ေဟာခဲ့သည္မ်ားတြင္ အမွတ္တရ၊ ပီတိျဖစ္စရာ ကေလးတစ္ခု ရိွခဲ့ပါ၏။ စိုက္ပိ်ဳးေရး တကၠသိုလ္ ေရာက္စက ခင္မင္ရင္းႏီွးေသာ ဆရာမ ကေလးတစ္ေယာက္ကို ဇာတာဖဲြ႔ကာ ေဟာစာတမ္းတစ္ခု ေရးေပး လိုက္ပါ၏။ ေနာက္ ကြ်န္ေတာ္ ေက်ာင္းမွ ထြက္ခြါခဲ့ၿပီး ဆယ္ႏွစ္ခန္႔အၾကာ စင္ကာပူတြင္ အလုပ္လုပ္ေနစဥ္ ထို ဆရာမ ကေလးက ဂ်ာမဏီမွ လွမ္းဖံုးဆက္ကာ ကြ်န္ေတာ္ ေရးေပးခဲ့ေသာ ေဟာစာတမ္းမွာ မွန္ေၾကာင္း၊ ကြ်န္ေတာ့္ ေဟာစာ တမ္း ပါ ခုႏွစ္သကၠရာဇ္ အတိုင္း ဂ်ာမဏီသို႔ သူ ပညာေတာ္သင္ ထြက္ခြါခဲ့ရေၾကာင္း ေျပာျပပါ၏။ လြန္ခဲ့ေသာ ဆယ္ႏွစ္ က ေဟာခဲ့သည္ကို အဘယ္မွာလွ်င္ ကြ်န္ေတာ္ မွတ္မိႏုိင္ပါမည္နည္း။ သို႔ေသာ္ သူေျပာျပေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ ၀မ္းသာရ ပါ၏။ ခုေတာ့လည္း ထို ပညာရပ္မ်ားႏွင့္ ကင္းကြာေနသည္မွာ ဆယ္စုႏွစ္ တစ္ခုပင္ မကေတာ့ပါ။ အားလံုးနီးပါးကို ေမ့ကုန္ၿပီ ျဖစ္ပါ၏။ စိတ္မေကာင္းစရာပါေပ။ သို႔ေသာ္ သံေယာဇဥ္ေတာ့ မကုန္ေသးပါ။ ျပန္ေလ့လာဦးမည္ ျဖစ္ပါသည္။
ေနာက္ဆံုး အပိုင္းမွာ သံဟိတ - ယၾတာ ျဖစ္ပါ၏။ အလြန္ အေရးႀကီးပါသည္။ ၈၈ ခုႏွစ္ ၾသဂုတ္လ အေရးအခင္း ႏွင့္ ႀကံဳခဲ့ရၿပီးေနာက္ ယၾတာ ပိုင္းကို ေသေသခ်ာခ်ာ မသင္လိုက္ရေတာ့ပါ။ ယူဆပံု အနည္းအက်ဥ္း ေလာက္သာ ေလ့လာခဲ့ရပါသည္။ သည္တြင္လည္း ယၾတာ ဟူသည္ အမ်ားသိသလို ၾကာသပေတးေန႔တြင္ နန္းႀကီး သုတ္စားၿပီး လုိရာ ဆႏၵျပဳပါ ဆိုသည္ထက္ အမ်ားႀကီး အဓိပၸါယ္ ပိုပါသည္။ ရိပ္မိရံုေလာက္ ေျပာျပရလွ်င္ -
အထက္ေဖာ္ျပပါ လူကို စိုးမိုးေနေသာ ဓါတ္ႀကီးေလးပါးအနက္ မည္သည့္ဓါတ္ ခ်ိဳ႔ယြင္းေနသည္ကို တြက္ခ်က္ ၿပီး ထိုဓါတ္အားေကာင္းေစမည့္ အ၀တ္အထည္၊ အစားအေသာက္၊ ေနထိုင္ရာ အရပ္၊ ၀တ္ဆင္ရမည့္ ေက်ာက္မ်က္၊ ပန္းမာန္ စသည္တို႔ကို ၀တ္ဆင္၊ သံုးစဲြ၊ စားေသာက္ရန္ အၾကံျပဳျခင္း ျဖစ္ပါ၏။
သည္တြင္ ေဗဒင္ႏွင့္ ျမန္မာ့ေဆးပညာ မည္သို႔ ဆက္ႏြယ္ေနသည္ကို လူႀကီးမင္းတို႔ ရိပ္မိေလာက္ၿပီ ထင္ပါ၏။ သဟာမွ မရိပ္မိေသး၍ ဆက္ေျပာျပပါ ဆိုလွ်င္ -
ျမန္မာ့ ေဆးပညာက လူဟူေသာ ရုပ္ခႏၶာႀကီးတြင္ ပထ၀ီ၊ ေတေဇာ၊ အာေပါ၊ ၀ါေယာ ဓါတ္ႀကီး ေလးပါး မွ်တ ေနမွ ေနလို႔ထိုင္လို႔ေကာင္းမည္။ ထို မဟာဘူတ ဓါတ္ႀကီး ေလးပါးအနက္ တစ္ပါးပါး ေဖာက္ျပန္လာပါက ေနမေကာင္း ျဖစ္ၿပီ။ သည္ေတာ့ ဘယ္ဓါတ္ ခ်ိဳ႔တဲ့ေနသလဲ ဆိုတာ သိဘို႔လိုသည္။ သည္အခါ အရာရာကို ခ်ိန္ဆရေတာ့သည္။ ပထမ လူနာ၏ ရုပ္လကၡဏာကို ၾကည့္ရသည္။ အသားအေရေတြ သိပ္ၾကမ္းတမ္းေနလွ်င္ ပထ၀ီ ဓါတ္ လြန္ကဲေနသည္။ ေခြ်းသီး ေခြ်းေပါက္မ်ား အလြန္ထြက္ ေနလွ်င္ အာေပါဓါတ္ လြန္ကဲေနသည္ စသျဖင့္ ခန္႔မွန္းရသည္။ ေနာက္ လက္ရိွ ရာသီဥတု က ဘာဓါတ္လြန္ကဲ ေနေသာ ရာသီျဖစ္သနည္း ဆိုသည္ကို ၾကည့္ရသည္။ ထို႔ျပင္ ဘာနကၡတ္ စိုးမိုးေနေသာ ကာလ ျဖစ္သည္ကို စူးစမ္းရသည္။ လူနာ၏ ဓါတ္ဆန္း ဓါတ္ပ်က္၊ စုတ္ဆန္း စုတ္ပ်က္၊ ၾတင္းသုဥ္း၊ န၀င္းသုဥ္း စသည္တို႔ကို တြက္ခ်က္ၾကည့္ရသည္။ ပါဒ္ ပါဒ္ ေျခာက္ခု၊ ေျမြေပြးတု။ တစ္ဆယ့္ႏွစ္ခု၊ နဂါးတု စသည္တို႔ႏွင့္ ခ်ိန္ကိုက္ ၾကည့္ရသည္။
အားလံုး အဖက္ဖက္မွ တြက္ခ်က္၊ စဥ္းစား၊ ခ်င့္ခ်ိန္ၿပီးသကာလ သည္ လူနာ ကို အဘယ္ကဲ့သို႔ ကုသရမည္ ကို ဆံုးျဖတ္ရသည္။ မွားလို႔ မရ။ တစ္ခ်က္မွားသည္ႏွင့္ အသက္ပါသြားႏိုင္သည္။ ျမန္မာ့ေဆးနည္းသည္ အလြန္စြမ္းသလို ကုသခ်က္ မွားပါကလည္း အသက္အႏၱရာယ္ကို ထိခိုက္ႏိုင္သည္။ လူနာကလည္း ဆရာညႊန္ၾကားသည္ကို တသေ၀ မတိမ္း လုိက္နာဘို႔ လိုသည္။ ေရပူ ႏွင့္ ေရေအး လဲြတာႏွင့္ပင္ ဒုကၡမ်ား သြားႏုိင္သည္။
သည္တြင္ ျမန္မာေဆးကုသနည္း ႏွင့္ အေနာက္တိုင္း ေဆးကုသနည္း ကြာသည္မွာ ျမန္မာ့နည္းက လိုအပ္မွ ေဆးေပးၿပီး မလိုအပ္ဘဲ ေဆးမသံုး။(ဤေနရာတြင္ ေျပာလိုသည့္ ေဆး ဆိုသည္မွာ အေနာက္တိုင္း ေဆးမ်ားကဲ့သို႔ ေရာဂါအတြက္ ရည္ရြယ္ၿပီး ေဖာ္စပ္ထားေသာ ေဆးကို ဆိုလိုပါသည္။) အထက္တြင္ ေဖာ္ျပသကဲ့သို႔ ျမန္မာ့နည္းမွာ ေဖာက္ျပန္သြားေသာ ဓါတ္ကို ျပန္လည္ ပံုမွန္အတိုင္းျဖစ္လာေအာင္ တည့္မတ္ေပးဘို႔လုိရာ ထိုသို႔တည့္မတ္ရာတြင္ လူနာႏွင့္ တည့္မည့္ အ၀တ္အထည္မ်ားကို ၀တ္ေစျခင္း ျဖင့္လည္းေကာင္း၊ လူနာ အတြက္ စားသင့္ရာ ဓါတ္စာကို စားေစျခင္း ျဖင့္လည္းေကာင္း၊ လိုေနေသာ ဓါတ္ကို အားျပည့္ေစမည့္ တူရိယာသံ မ်ားကို နားဆင္ေစျခင္း ျဖင့္ လည္းေကာင္း၊ ထိုဓါတ္ အားေကာင္းလာေစမည့္ သစ္ရြက္၊ သစ္ခက္၊ ပန္းမာန္မ်ား ပန္ဆင္ေစျခင္း ျဖင့္လည္းေကာင္း ကုသျခင္း ျဖစ္ေပသည္။ ေဆးစားဘို႔လိုသည္မွာ အေျခအေနအရ သာျဖစ္ၿပီး အခါခပ္သိမ္း မလို။
သို႔ဆိုလွ်င္ အစ္ကို သိပံၸေက်ာင္းသားတို႔ ကြန္ပလိန္း တက္စရာ ရိွပါ၏။ သည္လိုျဖင့္ ဆရာရယ္၊ ငွက္ဖ်ား ကို ျဖစ္ေစတဲ့ ဗိုင္းရပ္ ပိုးေတြကို အစ္ကို႔ ဗမာနည္းနဲ႔ ေဆးမေကြ်းပဲ ဘယ္လို ေသေအာင္ သတ္မလဲ ဟု ေမးပါ။
အစ္ကို ကိုသိပၸံတို႔ အထက္က ကြ်န္ေတာ္ေရးခဲ့တာ ေသေသခ်ာခ်ာ မဖတ္ခဲ့ဘူး ထင္ပါ၏။ အထက္တြင္ ကြ်န္ေတာ္ေျပာခဲ့သည့္အတိုင္း ျမန္မာ့ ေဆးပညာက အက်ိဳးကို သတ္သည့္နည္း မဟုတ္၊ အေၾကာင္းကို သတ္သည့္ နည္းျဖစ္ရာ ဗိုင္းရပ္ကို လိုက္သတ္ဖို႔ကေတာ့ျဖင့္ ပိုးသတ္ေဆးစားရံု ရိွတာပဲ၊ ဘာ အေနာက္တိုင္းနည္းထက္ ပို ထူးလိမ့္ မတံုး။ ခု ကြ်န္ေတာ္တို႔က အေၾကာင္းကို သတ္သည့္နည္းကို ေဆြးေႏြးေနတာ ျဖစ္သျဖင့္ ထို ဗိုင္းရပ္မ်ား ဘာ့ေၾကာင့္ လူကိုယ္ခႏၶာထဲ အၾကာႀကီး အသက္ရွင္ေန သလဲ။ သဟာျဖင့္ သည္ သေကာင့္သားမ်ား အသက္မဆက္ႏုိင္သည့္ သဘာ၀ လူ႔ခႏၶာကိုယ္ထဲမွာ ဘယ္သို႔ ဖန္တီးေပးမလဲ စသျဖင့္ ျဖစ္ပါ၏။ ဒါ ကြ်န္ေတာ္က လူၿပိန္းတစ္ဦးအေနႏွင့္ ကိုယ္ နားလည္သလို ျပန္ေျပာျပျခင္း ျဖစ္ပါ၏။ တကယ့္ ေဆးပညာမွာ သည့္ထက္ ပို နက္နဲပါသည္။
သည္မွ်ဆိုလွ်င္ မိတ္ေဆြတို႔ ျမန္မာျပည္သူ လူထု၏ က်န္းမာေရး ေစာင့္ေရွာက္မႈ အေၾကာင္း အနည္းငယ္ သိရိွသြားၿပီ ျဖစ္ပါ၏။ ေက်းရြာအုပ္စု တစ္ခု ကို သားဖြားဆရာမ တစ္ဦးထားေပးကာမွ်ျဖင့္ ထို ေက်းရြာမ်ားအတြင္းမွ ရြာသူရြာသားမ်ား ၏ က်န္းမာေရး ေစာင့္ေရွာက္မႈ ဖူလံုႏိုင္မည္ ဟု သင္ ထင္ပါသလား။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ တိုင္းသူျပည္သား မ်ားအတြက္ သည့္ထက္ ပိုေကာင္းေသာ က်န္းမာေရး ေစာင့္ေရွာက္မႈ အစီအစဥ္ တစ္ရပ္ မရိွသင့္ေပဘူးလား။ သည္ဟာ ကေတာ့ အစိုးရ မွ တတ္ႏိုင္ပါလိမ့္မည္။ ( သယ္ - ဒီ အစိုးရ ဆိုတာ ႀကီးပဲ ျပန္ျပန္ ေရာက္ေရာက္ လာတယ္။ အဲဒီ အစိုးရ ဆိုတာႀကီးကို နင္ ဘာတတ္ႏိုင္လို႔ လဲ၊ ကိုယ္လုပ္ႏိုင္တာလုပ္၊ မလုပ္ႏိုင္တာႀကီး သြားသြား ဆြ မေနနဲ႔)။
ကြ်န္ေတာ့္ သေဘာအရ ေျပာရလွ်င္ လူအထင္ေသး ခံေနရသည့္ တတ္ေျမာက္ရန္လည္း ခက္ခဲသည့္ ျမန္မာ့ ရိုးရာ ေဆးပညာကို တိုင္းရင္းေဆးတကၠသိုလ္မ်ား ရိွေနသည့္တိုင္ ဤေက်ာင္းမ်ားကို လႊတ္ သင္ခိုင္း၊ ၿပီးေတာ့ ေတာတြင္ ဓါတ္ဗိေႏၶာ ဆရာ ျပန္လုပ္ခိုင္း ဘို႔ အနည္းငယ္ အလွမ္းေ၀းေနပါေသးသည္။ ေနာက္ၿပီး မည္သူက ကမကထ လုပ္ ႏိႈးေဆာ္ ေပးမည္နည္း။ မည္သူ႔ကို လႊတ္မည္နည္း။ မည္သည့္ပိုက္ဆံႏွင့္ လႊတ္မည္နည္း။ သည္ေက်ာင္းတက္ဖို႔ မည္သည့္ အရည္အခ်င္းမ်ား လိုသနည္း။ ထိုအရည္အခ်င္းရိွသူ တစ္ရြာလွ်င္ မည္မွ် ရိွမည္နည္း။ သည္ေခတ္ လူငယ္ေတြကေရာ သည္ ဗိေႏၶာဆရာ ဆိုသည္ကို စိတ္၀င္စားပါ့မလား စသည္ စသည္။
သည္ေတာ့ ျဖစ္ႏုိင္ေခ်ရိွသည္မွာ ျပည္သူမ်ားကို က်န္းမာေရး အသိပညာ ေပးဘို႔ ျဖစ္ပါသည္။ အဓိက ကေတာ့ ေရာဂါ မျဖစ္ေအာင္ ကာကြယ္ဘို႔ ျဖစ္ပါ၏။ ဤသည့္အဆင့္ေလာက္ကေတာ့ ဘာမွ သိပ္မခက္ပါ။ လုပ္ခ်င္သူမ်ားရိွလွ်င္ လုပ္ႏိုင္ပါသည္။
ေက်းရြာ လူႀကီးမ်ားႏွင့္ ရြာရိွ မူလတန္းေက်ာင္း ဆရာ၊ ဆရာမမ်ား၊ တက္တက္ၾကြၾကြရိွသည့္ လူငယ္တို႔ ပူးေပါင္းၿပီး ရြာမ်ားတြင္ လက္ရိွ ရိွေနသည့္ midwife ဆရာမကေလးမ်ားက သူတို႔တြင္ ရိွၿပီးသား က်န္းမာေရး ဗဟုသုတ မ်ားအား ျပန္လည္ ေဟာေျပာျပသျခင္း၊ ဘ၀တြက္တာ သိမွတ္စရာ ကဲ့သို႔ေသာ စာေစာင္မ်ားကို မ်ားမ်ားရိုက္ႏွိပ္ကာ သင္တန္းမ်ား ေပးျခင္း၊ ေရွးဦးသူနာ ျပဳစုနည္း သင္တန္းမ်ား ဖြင့္လွစ္သင္ၾကားေပးျခင္း၊ အခါအားေလ်ာ္စြာ ၿမိဳ႔နယ္ဆရာ၀န္ႀကီးကို ပင့္ဖိတ္ကာ က်န္းမာေရး အသိပညာေပး ေဟာေျပာပဲြမ်ား က်င္းပေပးျခင္း၊ ရြာရိွလူငယ္မ်ားကို ၾကက္ေျခနီ ကဲ့သို႔ေသာ အဖဲြ႔မ်ား ဖဲြ႔ေပးကာ ၿမိဳ႔နယ္ က်န္းမာေရး လႈပ္ရွားမႈမ်ားကို သြားေရာက္ ေလ့လာေစျခင္း၊ ေဆးရံုမ်ားသို႔ သြားေရာက္ ေလ့လာေစျခင္း။ အျခားေက်းရြာမ်ားသို႔ သြားကာ ေရွးဦးသူနာ ျပဳစုနည္း သရုပ္ျပျခင္း၊ ၿမိဳ႔နယ္ မိခင္ႏွင့္ ကေလးေစာင့္ေရွာက္ေရး အဖဲြ႔မွ ၀ါရင့္ နာ့စ္ ႀကီးမ်ားကို ပင့္ဖိတ္ကာ မိခင္မ်ား ႏွင့္ မိခင္ေလာင္းမ်ားအား စာေတြ႔ လက္ေတြ႔ သင္ၾကားေပးျခင္း။ အိုဗ်ာ၊ လုပ္မယ္ ဆို လုပ္စရာေတြ အမ်ားႀကီးပါ။
အို - တာ၀န္ရိွပါသည္ ဆိုေသာ လူႀကီးလူေကာင္း အေပါင္းတို႔၊ အသင္တို႔ အလုပ္မရိွ အကိုင္မရိွ၊ တစ္ေန႔ တစ္ေန႔ ဘာလို႔ အခ်ိန္ေတြကို ၿဖံဳးတီးေနၾကပါသနည္း။ ဟို ဘဲြ႔ရ ဆိုသည့္ ေမာင္ဟိုဒင္း၊ မဟိုဒင္း ကေလးမ်ားေရာ။ ဘာေတြ လုပ္ေနၾကသနည္း (အစ္ကိုႀကီးရယ္၊ ေျပာလဲ ခံရမွာပဲ။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ဘဲြ႔ရ ဆိုတာ နာမည္ခံပါဗ်ာ။ ဘာမွ တတ္တာ မဟုတ္ပါဘူး။ အႏုိ႔ တတ္ဖို႔ကိုလဲ ၾကည့္အံုးေလ။ စာေပးစာယူသာ ဆိုတာ။ ဘာစာစဥ္မွ ဖတ္စရာ ေရေရရာရာ ရတာ မဟုတ္ဖူး။ စာေမးပဲြနား နီးမွ အနီးကပ္သင္တန္း ဆယ္ရက္ ကို ကသုတ္ကရက္ သြားတက္၊ ေနာက္ၿပီး ခိုးခ်ေျဖ၊ ေအာင္လာၾကတာ။ ေဟ - တကယ္။ အဟုတ္ပါခင္ဗ်ာ။ မိုးႀကိဳးအတံုးလိုက္ ပြတ္ရပါေစရဲ့။)
ကြ်န္ေတာ္တို႔ ရြာတြင္ စေနဓမၼ မိတ္ေဆြမ်ားအဖြဲ႔၏ ေကာင္းမႈ ျဖင့္ ေဆးေပးခန္းကေလး တစ္ခု ေဆာက္လုပ္ လႉဒါန္းလိုက္ပါ၏။ ေအာ့ဖ္ ေကာ့စ္၊ ကြ်န္ေတာ္တို႔ အလႉေငြမပါဘဲ စေနဓမၼ မိတ္ေဆြတစ္ခုထဲ ဘယ့္ႏွယ့္လုပ္ ျဖစ္ပါ့မတံုး။ ထားပါေတာ့၊ ေဆးခန္း ေဆာက္ၿပီးသြားေတာ့ ေဆးခန္းဖြင့္ပဲြေလး က်င္းပပါသည္။ သည္တြင္ အခန္းအနားသို႔ တက္ေရာက္လာသူ အမ်ားစုမွာ ယူနီေဖာင္း၀တ္မ်ား ျဖစ္သည္ဟု မမက ျပန္ေျပာျပပါသည္။ ဟိုက္ ရွာလပတ္ရည္။ အဆင့္ကေတာ့ ေရလြတ္ေနပါ၏။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ကဲ့သို႔ ေတာရြာေလးတြင္ပင္ မီးသတ္၀တ္စံုႏွင့္၊ မိခင္ႏွင့္ကေလး ၀တ္စံုျပာမ်ား ႏွင့္၊ ၾကံ့ဖြတ္ ၀တ္စံုမ်ားႏွင့္။ ကြ်န္ေတာ္ေတာင္ အေတာ္ ဖ်ားသြားရပါ၏။
အို၊ ကိုယူနီေဖာင္း၊ မယူနီေဖာင္းမ်ားတို႔။ အသင္တို႔ ရပ္ရြာ ေကာင္းရာ ေကာင္းကိ်ဳးမ်ားကို အဘယ္မွ် သယ္ပိုး ၿပီးသြားပါၿပီနည္း။ သင္တုိ႔ယူနီေဖာင္းမ်ားသည္ သည္ကဲ့သို႔ေသာ အခန္းအနားက်င္းပလွ်င္ လူျမင္ေကာင္းရံု ၀တ္ဖို႔မွ်သာ ျဖစ္ပါသလား။ ကြ်ႏ္ုပ္တို႔တိုင္းျပည္သည္ ဖင္၀ါေလရႉးမ်ားျဖင့္ အခ်ိန္ကုန္ကာ လူပန္းေနခဲ့ၾကသည္မွာ ရာစုႏွစ္ တစ္၀က္ ပင္ ကိ်ဳးခဲ့ၿပီ ျဖစ္ပါ၏။ ကြ်ႏ္ုပ္တို႔ လိုအပ္ေနသည္မွာ ယူနီေဖာင္းလွလွ ကေလးမ်ား မဟုတ္။ ေခြ်းသံမ်ား ရဲႊနစ္ေနေသာ အ၀တ္အစားမ်ား ျဖစ္၏။ ယူနီေဖာင္း၀တ္ခ်င္ သပ ဆိုလည္း ၀တ္ပါ။ သည့္ျပင္ ကိုရင္တို႔ ရပ္သူရြာသားမ်ားအတြက္ လည္း ေရေျမာင္းပုပ္မ်ား ေဖာ္တာ၊ ျခံဳႏြယ္ပိတ္ေပါင္းမ်ား ရွင္းတာ၊ အမ်ားျပည္သူသံုး ေရကန္မ်ားေဖာ္တာ၊ ဗြက္ထေန ေသာ လမ္းကို ဖို႔တာ စတာေလးေတြလည္း လုပ္ေပးပါဦး။ သဟာ ဆိုလွ်င္ျဖင့္ လူသာဓုေခၚ၊ နတ္ သာဓုေခၚကာ ကိုယ္ရင္ တို႔ ၀တ္ထားေသာ ယူနီေဖာင္းမ်ားသည္ ေခြ်းမ်ားျဖင့္ ရႊဲလာၿပီး ပိုမို အဓိပၸါယ္ ျပည့္၀လာမည္ ျဖစ္ပါသည္။ သည့္ထက္ ပိုၿပီး ေျပာရလွ်င္ အထက္စာပိုဒ္ပါ ကြ်န္ေတာ္ေရးျပခဲ့ေသာ ျပည္သူ႔က်န္းမာေရး ေစာင့္ေရွာက္မႈ လုပ္ငန္း ကေလးမ်ားကိုသာ ခင္ဗ်ားတို႔ ကေလးေတြ လုပ္ၾကမည္ ဆိုပါလွ်င္ -
ခင္ဗ်ားတို႔သည္ ရန္ကုန္ ဆူးေလသြားကာ ျခင္းထဲထည့္ေလွာင္ထားေသာ ငွက္ကေလးမ်ားကို ၀ယ္ၿပီး ေမြးေန႔ မုိ႔ နင့္အသက္ တစ္ခါလႊတ္၊ ငါ့အသက္ ဆယ္ခါလႊတ္ ဟု အဓိပၸါယ္ ယတၳာယ ကင္းမ့ဲေသာ အလုပ္မ်ားကို လုပ္ေနစရာ မလိုေတာ့။ ဇီ၀ိတ ဒါနကို အျမဲ လုပ္ၿပီး ျဖစ္ေနေပလိမ့္မည္။ (ေတာက္၊ ငါေနာ္ နင္တို႔ၾကည့္ရတာ အားမရလိုက္တာ။)
အမွန္ကေတာ့ အမ်ားျပည္သူ က်န္းမာေရး ေစာင့္ေရွာက္မႈ နဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ကြ်န္ေတာ့္မွာ ေျပာစရာေတြ အမ်ားႀကီး က်န္ေနပါေသးသည္။ သို႔ေသာ္ သိပ္ အရမ္းရွည္သြားလွ်င္ ၿငီးေငြ႔ စရာႀကီး ျဖစ္လာလိမ့္မည္။ ေနာက္မွ ေရးခ်င္တာေတြ ထပ္ေရးပါဦးမည္။ ခုေတာ့ သည္မွ်ႏွင့္ ရပ္ပါဦးအံ့။
No comments:
Post a Comment