Religion

ဘာသာေရး

ေနာက္တစ္ခု ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္ က်ြန္ေတာ္ ေဆြးေႏြးခ်င္သည္မွာ ဘာသာေရး ျဖစ္ပါသည္။ ဟဲ့အေကာင္၊ နင္က ဘယ့္ကေလာက္တတ္လို႔မ်ား ဘာသာေရးကို သြားေဆြးေႏြးခ်င္ရတာလဲ ဟု ေကာင္းခ်ီးအေပးမေစာပါႏွင့္ဦး။ ဗုဒၶ ဘာသာစာေပမ်ားကို ေလ့လာဖူးၿပီး ျမတ္ဗုဒၶ ေဟာေျပာခဲ့ေသာတရားေတာ္မ်ားကို အလြန္ႏွစ္ျခဳိက္သူတစ္ဦးအေနႏွင့္ ဗုဒၶဘာသာ တိုးတက္ထြန္းကားေစလိုေသာ ေစတနာႏွင့္ အျမင္မေတာ္ (အဲေလ) အနည္းငယ္ ေ၀ဖန္အႀကံျပဳစရာေလးမ်ား ကို တင္ျပလိုျခင္းသာ ျဖစ္ပါသည္။

အမွန္မွာ က်ြန္ေတာ္ ဘာသာေရးႏွင့္ပတ္သက္၍ က်ြန္ေတာ္ ျမင္ခဲ့ၾကားခဲ့ ေတြ႔ႀကံဳခဲ့ၿပီး က်ြန္ေတာ့္စိတ္ႏွင့္ မေတြ႔ခဲ့သည္မ်ားကို ေဆာင္းပါးတစ္ပုဒ္ ေရးၿပီးျဖစ္ပါ၏။ ထိုေဆာင္းပါး (ဘာသာေရး လိုက္စားသူမ်ား62) ကို က်ြန္ေတာ္ စိုက္ပိ်ဳးေရးတကၠသိုလ္တြင္ ရိွစဥ္ကထဲက (၁၉၉၅) ေရးခဲ့ျခင္းျဖစ္ပါ၏။ ေနာက္ေတာ့ ျပန္လည္ျဖည့္စြက္ခ်က္မ်ားႏွင့္ version 3 ကို မႏွစ္ကထင္ပါသည္ ျပန္လည္ေရးသားကာ ကံမေကာင္းအေၾကာင္းမလွသူ က်ြန္ေတာ့္မိတ္ေဆြမ်ားထံ ပစ္လႊတ္ခဲ့ပါ၏။ က်ြန္ေတာ့္မွာ အင္မတန္ေခါင္းမာၿပီး တယူသန္လွသူ ျဖစ္ေပရာ ထိုစာထဲတြင္ ကိုယ့္အသိဉာဏ္ တစ္မိုက္ေလာက္ႏွင့္ ဆရာႀကီး သမားႀကီးမ်ား၊ က်ြန္ေတာ္တို႔ ျပည္သူျပည္သားမ်ား၏ ဓေလ့ထံုးစံမ်ားကို ပစ္စလက္ခတ္ ေ၀ဖန္ထားသျဖင့္ ႀကိဳက္သူက နည္းနည္း၊ မႀကိဳက္သူမ်ားမ်ား ျဖစ္ခဲ့ပါ၏။ အမွန္က သူရို႔ကို အျပစ္မဆိုသာပါ။ က်ြန္ေတာ့္ အစြန္းေရာက္လြန္းေသာ အယူအဆမ်ားေၾကာင့္သာ ျဖစ္ပါ၏။ အခု ထိုစာကို က်ြန္ေတာ္ တတိယလူ အေနႏွင့္ ျပန္ဖတ္ၾကည့္ေတာ့ ဟုတ္ပါ၏။ က်ြန္ေတာ္၏ တစ္ဖက္စြန္းေရာက္ အယူအဆမ်ားကို ျပန္လည္ျမင္ေတြ႔ လာရပါသည္။။ အမွန္က က်ြန္ေတာ့္အယူအဆမ်ားကို မွားသည္ဟု က်ြန္ေတာ္မယူဆပါ။ (ရႈပ္ပါ့ကြာ၊ မင္းပဲ အစြန္းေရာက္တယ္ ေျပာလိုက္၊ ခုပဲ မမွားျပန္ဘူးေျပာလိုက္။ ဘာေတြလဲကြ။)
သည္လိုပါခင္ဗ်ား။ က်ြန္ေတာ္အထက္တြင္ ေရးခဲ့သလို က်ြန္ေတာ္ငယ္စဥ္က မာ့က္စ္၊ လီနင္တို႔၏ အေတြး အေခၚအယူအဆမ်ားကို အင္မတန္ႏွစ္သက္ခဲ့သည္ ျဖစ္ရာ ထို စာမ်ား၏ ၾသဇာသည္ က်ြန္ေတာ့္ကို ယခုတိုင္ လႊမ္းမိုးဆဲ ျဖစ္ပါ၏။ သို႔အတြက္ က်ြန္ေတာ္ေရးခဲ့ေသာ “ဘာသာေရးလိုက္စားသူမ်ား” တြင္ ထို ရုပ္ၾကမ္း၀ါဒအရိွန္အေစာ္မ်ား ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ပါသြားျခင္း ျဖစ္ပါ၏။ သို႔ပါေသာ္လည္း က်ြန္ေတာ့္အယူအဆမ်ား မွန္သည္ျဖစ္ေစ လူအမ်ား ယံုၾကည္ကိုးကြယ္ေနၾကသည္ကိုေတာ့ ေလးစားတန္ဖိုးထားရမည္ အမွန္ျဖစ္ပါ၏။
ဥပမာအားျဖင့္ ဒကၡိဏသာခါ ရုပ္ပြားေတာ္ မီးကြင္းသည္ဟု ယူဆပံုကို က်ြန္ေတာ္ ေ၀ဖန္တာ အေတာ္ေလး ၾကမ္းသြားပါသည္။ ထို႔အတူပင္ ဘုရားမ်ား၌ ဆင္းတုေတာ္မ်ားကို ေရသပၸါယ္ျခင္းအား ေ၀ဖန္ထားသည္မွာ သိပ္ေတာ့ အခ်ိဳးမေျပလွပါ။ ထိုေဆာင္းပါးကို ဤတြင္ ထပ္ မေဖာ္ျပေတာ့ပါ။ မဖတ္ရေသးသူမ်ား အတြက္ ေနာက္ဆက္တဲြျဖင့္ ေဖာ္ ျပပါမည္။ ကိုင္း - ေရွ႔ဆက္ၾကပါစို႔။
Ref: 62. http://www.scribd.com/doc/6186602/Dhamma-People

ေလာကုတၱရာ ပညာ၏ သင္ရိုးညႊန္းတမ္းမွာ ဘုရားေဟာ (ပိဋကဋ္ သံုးပံု၊ ခရာဇ္ယန္ သမၼာက်မ္းစာ၊ ကူရ္အန္) တရားစာေပမ်ားျဖစ္ၿပီး ေလာကီပညာ၏ သင္ရိုးညႊန္းတမ္းမွာမူ သက္ဆိုင္ရာ အစိုးရက ျပဌာန္းထားေသာ ေက်ာင္းသင္ ျပဌာန္းစာအုပ္မ်ားျဖစ္ပါသည္။
(ေလာကုတၱရာပညာ ဆိုရာတြင္လည္း က်ြန္ေတာ္က ဗုဒၶဘာသာျဖစ္ေနသျဖင့္ ဗုဒၶစာေပမ်ားအေၾကာင္းပဲ ေဆြးေႏြးသြားပါမည္။ အျခားဘာသာ က်မ္းစာမ်ားကို က်ြန္ေတာ္နားမလည္ပါ။)
မည္သည့္ ဘာသာပင္ျဖစ္ေစ ေလာကုတၱရာပညာ၏ အႏိၱမရည္မွန္းခ်က္မွာ ဒုကၡသုကၡမ်ားျဖင့္ ျပည့္ႏွက္လွ်က္ ရိွသည့္ လက္ရိွဘ၀ႀကီးမွ လြတ္ေျမာက္ေရးပင္ ျဖစ္ပါ၏။ သို႔ေသာ္ ဘာသာေရးစာေပမ်ားက ဤေလာကီ လူ႔ဘ၀ႀကီးတြင္ မည္သို႔ေနထိုင္ရမည္ ဆိုသည္ကိုလည္း လမ္းညႊန္ထားပါေသးသည္။ အမည္မွ်ပင္ကဲြသြားေသာ္လည္း အေခၚအေ၀ၚ မ်ားပင္ ကဲြျပားသြားေသာ္လည္း အႏွစ္ခ်ဳပ္ၾကည့္လိုက္လွ်င္ ကိုယ္က်င့္တရားေကာင္းမြန္ေရးႏွင့္ စိတ္ႏွလံုးျဖဴစင္ ျမင့္ျမတ္ ေရးကို ဘာသာအားလံုးပင္ ဦးတည္ထားေၾကာင္း ေတြ႔ႏိုင္ပါသည္။ ဘယ္ဘာသာ ျဖစ္လို႔ ဘယ္လိုယူရမည္၊ ဘယ္ဘာသာျဖစ္လို႔ ညာလိုယူရမည္ ဟု အရမ္းေရာကာေရာ မ်က္စိမိွတ္ကာ အတင္း ဇြတ္ျငင္းမေနပါႏွင့္။ အက်ိဳးမရိွပါ။ မည္သည့္ဘာသာပင္ ျဖစ္ေစ မိမိတို႔ ဘာသာတရားက သင္ျပခ်က္၊ ညႊန္ျပခ်က္မ်ားကို လက္ေတြ႔လိုက္နာဘို႔ပဲ အေရးႀကီးပါသည္။ မည္သည့္ ဘုရားက မည္မွ်ေကာင္းေအာင္ ေဟာထားေစကာမူ လက္ေတြ႔မလိုက္နာၾကလွ်င္ အခ်ည္းႏီွး။ ဘာမွအသံုးမ၀င္။
ေလာကုတၱရာ ပညာေရးကို ႏွစ္ပိုင္းခဲြရလွ်င္ ဘုန္းေတာ္ႀကီးမ်ား သင္ရသည့္ေလာကုတၱရာ ပညာေရးႏွင့္ လူမ်ားသင္ရသည့္ ေလာကုတၱရာ ပညာေရး ဟု က်ြန္ေတာ္ ႏွစ္ပိုင္းခဲြ ေလ့လာခ်င္ပါသည္။ အမွန္ကေတာ့ ဘုရားေဟာ အားလံုးပင္ ျဖစ္ပါ၏။ သို႔ေသာ္ သာသနာ့၀န္ထမ္းမ်ားေလ့လာရမည့္ ဓမၼစာေပႏွင့္ ေလာကီဘံုသားမ်ား ေလ့လာရမည့္ ဓမၼစာေပမွာ မတူႏိုင္ပါ။ သာသာနာ့၀န္ထမ္းမ်ားမွာ ဗုဒၶတရားေတာ္မ်ားကို ခေရေစ့တြင္းက် က်က်နန ေလ့လာရမည္ ျဖစ္ၿပီး ေနာက္မွ မိမိတို႔ တတ္က်ြမ္းထားေသာ က်မ္းဂန္မ်ားစြာတို႔ထဲမွ လူမ်ားႏွင့္ သင့္ေတာ္ရာတို႔ကို ကာလံေဒသံ အေလွ်ာက္ ေဟာေျပာျပသရသည္သာ ျဖစ္၏။ ဤတြင္ က်ြန္ေတာ္သည္ ဘာသာေရးစာေပမ်ားကို အထူးျပဳေလ့လာ လိုက္စားသူတစ္ဦး မဟုတ္မူရကား ပိဋကဋ္ေတာ္မ်ားမွာ က်ြန္ေတာ္၏ အရာဌာန မဟုတ္။ က်ြန္ေတာ္ေျပာခ်င္သည္မွာ က်ြန္ေတာ္တို႔ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ လူ၀တ္ေၾကာင္မ်ားအတြက္ ျဖစ္ေပ၏။ လူ၀တ္ေၾကာင္ေတာင္မွ ဘာသာေရးစာေပမ်ားကို တတ္က်ြမ္းနားလည္ေသာ တရားေဟာဆရာႀကီးမ်ားႏွင့္ ဓမၼကထိကမ်ားအတြက္ မဟုတ္။ သာမန္ အရပ္သူ၊ အရပ္သား မ်ားအတြက္သာ ျဖစ္ပါ၏။
သို႔အတြက္ ေအာက္ပါ ေရးလတၱံ႔စာတို႔သည္ ရပ္ကြက္ထဲမွ၊ ေက်းရြာထဲမွ လူထုႀကီးကို ရည္ညႊန္းသည္ ဆိုလွ်င္ ပိုမွန္ပါလိမ့္မည္။ ထို႔ျပင္ တက္သစ္စ ကိုေက်ာင္းသား၊ မေက်ာင္းသူ ႏွင့္ ကိုလူငယ္၊ မလံုမေလး တို႔အတြက္ဆိုလွ်င္ လည္း မမွားပါ။
က်ြန္ေတာ္တို႔ေခတ္တံုးက ေက်းလက္ေတာရြာမ်ားတြင္ ဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္းမ်ားသို႔ သြားေရာက္ကာ ဗုဒၶ အဆံုးအမမ်ားကို ေလ့လာသင္ၾကားၾကရပါသည္။ ကေလးလူငယ္မွန္သမွ် က်ားမမေရြး ဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္း မေနဖူး သူ မရိွ။ အနည္းဆံုး ယံမဂၤလာေလာက္ေတာ့ ရၾကသည္ခ်ည္း။ ဖိုးသူေတာ္ ဦးႏု စကားပံုႏွင့္ ရင္းႏီွးဖူးၾကသူခ်ည္း။ ဗမာ ဗုဒၶဘာသာထံုးစံအရ ေယာက်္ားေလးမ်ားကို ငယ္ရြယ္စဥ္ ကိုရင္ ၀တ္ေပးၾကသည္။ အရြယ္ေရာက္လာေတာ့ ပၪၥင္း တက္ေပးၾကသည္။ ကိုရင္မ၀တ္မီ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းတြင္ တစ္ပတ္တန္သည္ ဆယ္ရက္တန္သည္ စာသင္ရသည္။
ဆိုေတာ့ အနည္းဆံုး ဘုရားေဟာ စာေပမ်ားႏွင့္ သိပ္မစိမ္းၾက။ အနည္းငယ္ တီးမိေခါက္မိရိွသည္။ ဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္းမ်ားတြင္ သင္သည့္ လက္စဲြစာအုပ္မွာ ဆယ္ေစာင္တဲြ63 ျဖစ္ပါ၏။ မဂၤလသုတ္၊ ရတနာေရႊခ်ိဳင့္၊ နမကၠာရ၊ အျပင္ေအာင္ျခင္း၊ အတြင္းေအာင္ျခင္း၊ ပရိတ္ႀကီး၊ ေလာကနီတိ၊ ဆံုးမစာ စသည့္ ဆယ္ေစာင္ကို တဲြထား သျဖင့္ ဆယ္ေစာင္တဲြ ဟု ေခၚျခင္းျဖစ္ပါ၏ (က်ြန္ေတာ္အကုန္ မမွတ္မိေတာ့ပါ)။
ခုေခတ္တြင္ေတာ့ ဤဓေလ့ေပ်ာက္သြားသည္ ထင္ပါ၏။ က်ြန္ေတာ္ ျမန္မာျပည္ ေက်းလက္ေတာရြာမ်ားသို႔ ျပန္မေရာက္ျဖစ္တာ ၾကာၿပီျဖစ္သျဖင့္ ေသေသခ်ာခ်ာ မသိပါ။ ေသခ်ာတာတစ္ခုကေတာ့ ယေန႔လူငယ္မ်ားတြင္ ဘာသာ ေရး ဗဟုသုတမ်ား (ေလ့လာလိုက္စားသူ အနည္းငယ္မွအပ) အေတာ့္ကို အားနည္းသြားၿပီ ဆိုတာပဲ ျဖစ္ပါ၏။ လူငယ္ ေတြတင္မဟုတ္ပါ။ လူႀကီးေတြလည္း သိပ္မထူးပါ။ အမ်ားေယာင္လို႔ေယာင္ အေမာင္ ေတာင္မွန္းေျမာက္မွန္း မသိသူ ေတြ အမ်ားႀကီး ျဖစ္ပါသည္။
ဒါေပသိ၊ က်ြန္ေတာ္တို႔ေခတ္တြင္ တရားပဲြေတြလည္း မ်ားမွမ်ား ျဖစ္ပါ၏။ ဟိုနား နိဗၺာန္ေရာက္ေၾကာင္း တရားပဲြ။ သည္နား နိဗၺာန္ေရာက္ေၾကာင္း တရားပဲြ။ ဟိုၿမိဳ႔တြင္ ဆယ္ရက္စခန္း၊ သည္ၿမိဳ႔တြင္ တစ္လစခန္း။ လူအမ်ား၏ ပါးစပ္ထဲတြင္လည္း ၀ိပႆနာ၊ ၀ိပႆနာႏွင့္ တနာထဲနာေနၾကတာ အမ်ားသိ ျဖစ္ပါ၏။ ဘုန္းႀကီးမ်ားလည္း ႀကိဳးစား ပမ္းစား ေဟာၾကားၾကပါသည္။ သို႔ေသာ္ က်ြန္ေတာ့္အထင္ေျပာရလွ်င္ က်ြန္ေတာ္တို႔သည္ ဆရာေတာ္ႀကီးမ်ား ေဟာၾကားသည့္တရားကို တရားပဲြထဲတြင္ပင္ ထားခဲ့ၾကၿပီး အိမ္သို႔သယ္မလာခဲ့ၾကပါ။ (အမွတ္ရသျဖင့္ ဆရာ ေဒါက္တာ မင္းတင္မြန္ ေျပာတာေလး သြားသတိရပါ၏။ က်ြန္ေတာ္တို႔ ေနာက္ဆံုးႏွစ္ေက်ာင္းသားဘ၀(၁၉၈၅) က တကၠသိုလ္မ်ား ဓမၼာရံုတြင္ ေဒါက္တာမင္းတင္မြန္ ပို႔ခ်ေသာ အဘိဓမၼာသင္တန္း သြားတက္ပါ၏။ သည္တြင္ ဆရာက ပို႔ခ်သည္မ်ားကို ေနာက္ေန႔ ျပန္ျပန္ေမးပါ၏။ မေျဖႏိုင္ေသာအခါ အင္း ခင္ဗ်ားတို႔ဟာက သင္တန္းလာတက္လိုက္၊ အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ သင္တန္းမွတ္စုေတြ ေခ်ာင္ထဲ ထိုးထားလိုက္။ ေနာက္ေန႔ ထပ္လာတက္လိုက္၊ အိမ္ျပန္ေရာက္ ေခ်ာင္ထဲထိုးထားလိုက္ နဲ႔ တက္ထိုး ျဖစ္ေနတယ္ ဟူ၏။) သည္မွ် တရားပဲြေတြ တစ္ခ်ိမ္းခ်ိမ္းက်င္းပေနတာေတာင္ သည္မွ် ကိုယ္က်င့္တရား မ်ား ေဇာက္ထိုးမိုးေမွ်ာ္ ျဖစ္ေနရျခင္းသည္ တက္ထိုး ေတြမ်ားေနျခင္းေၾကာင့္သာ ျဖစ္မည္။

မဟာဂႏၶာရံု ဆရာေတာ္ႀကီး(ထင္ပါသည္၊ က်ြန္ေတာ္ သိပ္မမွတ္မိေတာ့ပါ) ေဟာခဲ့သည္မွာ -
Ø လူ႔ဘ၀၏ အႏွစ္သာရသည္ ကိုယ္က်င့္တရား(သီလ)
Ø ပစၥည္းဥစၥာတို႔၏ အႏွစ္သာရသည္ ဒါန

ဗုဒၶဘာသာ ေနလိုလလိုထြန္းကားေနေသာ က်ြန္ေတာ္တို႔၏ ဗမာျပည္ႀကီးတြင္ ကိုယ္က်င့္တရားမ်ား သည္မွ် ဗရုတ္သုတ္ခ ျဖစ္ေနရျခင္း၊ လူ၏တန္ဘိုးကို အေလးမထားျခင္း စသည္တို႔သည္ အဘယ္ေၾကာင့္ပါနည္း။ ေစ်း၀ယ္ရာ တြင္ အေလးခိုးျခင္း။ ဆီခ်င္ရာတြင္ ခြက္ခိုးျခင္း။ ဆန္စပါးစသည့္ ေကာက္ပဲသီးႏွံမ်ား ခ်င္တြယ္ရာတြင္ ေတာင္းခုိးျခင္း စသည္ တို႔သည္ အဘယ္မွထြက္ေပၚလာေသာ ရလာဒ္မ်ားျဖစ္ပါသနည္း။ ေတာမွလူမ်ားသည္ အလြန္ရိုးသားၾကသည္ ဟု သိထားၾကပါသည္။ သို႔ေသာ္ ဆန္၊စပါး၊ ေကာက္ပဲသီးႏွံမ်ားခ်င္တြယ္ရာတြင္ ႏို႔ဆီဗူး ၈ လံုး = တစ္ျပည္။ ၁၆ ျပည္ = တစ္တင္း ႏံႈးျဖင့္ အျပည့္အ၀ ခ်င္ေပးၾကပါ၏ ေလာ။ မခ်င္ပါဟု ဆိုလွ်င္ ဤကဲ့သို႔ မခ်င္တတ္ေအာင္ မည္သူမ်ားက သင္ ေပးလိုက္ပါသနည္း။ စံနစ္သည္သာ တရားခံဟု အရာရာတြင္ စံနစ္ကိုခ်ည္း (ကိုယ္အသံုးမက်တိုင္း) အျပစ္ပံုခ် ေနမည္လား။
က်ြန္ေတာ္တို႔ ဗုဒၶဘာသာ၀င္မ်ား၏ ေန႔စဥ္လူေနမႈဘ၀တြင္ ငါးပါးသီလ(နိစၥသီလ) ကို အျမဲလိုလို ခံယူေဆာက္ တည္ေနၾကပါသည္။ ဗုဒၶဘာသာ၀င္မွန္လွ်င္ ၾသကာသကန္ေတာ့ခ်ိဳးကို ကေလးကစ ရၾကသည္။ သို႔ျဖစ္လွ်င္ က်ြန္ေတာ္ တို႔ အျမဲရြတ္ဖတ္၊ သို႔မဟုတ္ ခံယူေဆာက္တည္ေနၾကေသာ ဤၾသကာသသည္ မည္သည့္ အဓိပၸါယ္ေဆာင္သည္ကို က်က်နန သိၾကပါ၏ေလာ။ ထို႔ထက္ အဘယ့္ေၾကာင့္ ခံယူေဆာက္တည္ေနၾကသည္ ဆိုသည္ကိုေရာ ေလးေလးနက္ နက္ စဥ္းစားမိၾကပါ၏ေလာ။ နေမာတႆ ဘဂ၀ေတာ အရဟေတာ သမၼာသမၺဳဒၶႆ ဟု အျမဲရြတ္ေနေသာ္လည္း သမၼာသမၺဳဒၶ ဟူသည္ မည္သည့္အဓိပၸါယ္ရိွ၍ မည္သည္ကို ရည္ညႊန္းသည္ဆိုသည္ကို ေသေသခ်ာခ်ာ သိပါ၏ေလာ။
ကိုယ္က်င့္သီလ မလံုပဲ ၀ိပႆနာလုပ္ေနတယ္ဆိုတာ လံုခ်ည္မ၀တ္ထားပဲ ေခါင္းေပါင္းေပါင္းေနတာလို ျဖစ္ ေနၿပီ ဟု ဆရာေတာ္ႀကီးတစ္ပါး ေဟာဖူးပါ၏။ ဘယ္ဆရာေတာ္ ဆိုသည္ကိုမူ က်ြန္ေတာ္ေမ့ေနပါၿပီ။ က်ြန္ေတာ့္အျမင္ ေျပာရလွ်င္ ဘာသာေရးကိစၥမ်ားအတြက္ အဓိက တာ၀န္ရိွသူမ်ားမွာ သာသနာ့၀န္ထမ္း ရဟန္းသံဃာေတာ္မ်ား ျဖစ္ပါ သည္။ တစ္ႏိုင္ငံလံုး၏ ဘာသာေရးအဆင့္အတန္း တိုးတက္ျမင့္မားလာေရးမွာ တစ္ရြာခ်င္း တစ္ရပ္ကြက္ခ်င္းစီ၏ ဘာသာေရးအဆင့္အတန္း ျမင့္မားလာမွ ျဖစ္ႏိုင္ပါမည္။ က်ြန္ေတာ္တို႔ ျမန္မာလူေနမႈ စံနစ္တြင္ ေက်းရြာရပ္ကြက္မ်ား၌ ၾသဇာတိကၠမအရိွဆံုးပုဂိၢဳလ္မွာ ရြာဦး ေက်ာင္းထိုင္ဆရာေတာ္ ျဖစ္ပါသည္။
ေက်းရြာေကာင္စီ ဥကၠဌမ်ားအား ေၾကာက္ရံြ႔ခန္႔ျငားျခင္းႏွင့္ ေက်ာင္းထိုင္ဆရာေတာ္အား ေၾကာက္ရံြ႔ခန္႔ျငားျခင္း တြင္ အဓိပၸါယ္ အမ်ားႀကီး ကြာပါသည္။ ေက်းရြာေကာင္စီ ဥကၠဌကိုယ္တိုင္ ရြာဦးေက်ာင္းထိုင္ ဆရာေတာ္၏ ၾသဇာ ေအာက္မွာ ရိွပါသည္။ သည္လိုျဖင့္ သည္ေက်းရြာသူ ေက်းရြာသားမ်ား၏ ဘာသာေရးအသိပညာတိုးပြားလာျခင္း ႏွင့္ လူမႈဆက္ဆံေရး၊ ကိုယ္က်င့္တရားမ်ား တိုးတက္လာေရးကို ေက်ာင္းထိုင္ဆရာေတာ္အေနႏွင့္ လုပ္မည္ဆို တတ္ႏိုင္ ပါသည္။ သို႔ေသာ္ မည္သို႔လုပ္မည္နည္း ဟူသည့္နည္းလမ္းကိုေတာ့ ေက်ာင္းထိုင္ဆရာေတာ္အေနႏွင့္ တတ္သိ နားလည္ ထားရမည္ ျဖစ္ပါသည္။ ထိုဆရာေတာ္သည္ (ေျပာသာေျပာရ မိေက်ာင္းမင္း၊ ေရခင္းျပ သလိုမ်ား ျဖစ္ေန ေလေရာ့မလား) သာယာ၀တီ ယပ္ေထာင္ယပ္လွဲ တရားကေလးမ်ားကိုက်က္ၿပီး အလွဴ၊ မဂၤလာေဆာင္မ်ားတြင္ ေရစက္ခ်ေပး၊ တရားေဟာရံုေလး၊ ဆြမ္းေက်ြးရွိပါကၾကြ၊ အသုဘတြင္ သရဏဂံုတင္ေပးရံုမွ်ႏွင့္ ကိုယ့္တာ၀န္လံု၊ ၿပီးျပည့္စံုဟု၊ ေတာ္ရံုအျမင္၊ မတိမ္ႏွင့္။ (ဆယ္တန္းေက်ာင္းသားဘ၀က က်က္ခ့ဲရသည့္ ကဗ်ာ တစ္ပုိင္းတစ္စ ျဖစ္ပါ၏)။
သိဂၤေလာ၀ါဒသုတ္လာ က်င့္၀တ္မ်ား၊ မဂၤလာတရား ၃၈ ပါး စသည္တို႔သည္ ေန႔စဥ္ လူေနမႈဘ၀တြင္ က်င့္သံုး ရမည့္ တရားမ်ားျဖစ္ရာ ၎တို႔ကို ကေလး၊ လူႀကီး၊ က်ား၊ မ။ ပိ်ဳပိ်ဳ၊ အိုအို အားလံုး က်က်နန သေဘာေပါက္နားလည္ လာေအာင္ ဆရာေတာ္ႀကီးမ်ားအေနႏွင့္ သင္ၾကားျပသ ေပးရမည္ျဖစ္ပါ၏။ ထို႔ျပင္ နားလည္ရံုႏွင့္ မၿပီးေသး၊ လက္ေတြ႔ ဘ၀တြင္ လိုက္နာက်င့္သံုးလာေစေရးအတြက္လည္း အျမဲ တိုက္တြန္းႏိႈးေဆာ္ေနရမည္ ျဖစ္ပါ၏။
တခါတရံမွ ျပင္ပမွ လာေဟာေသာ အျခားနာမည္ႀကီးဆရာေတာ္မ်ား၏ တရားပဲြမ်ားလည္း အေရးႀကီးပါ၏။ သို႔ ေသာ္ ထိုကဲ့သို႔ေသာ တရားပဲြမ်ားမွာ ရံဖန္ရံခါမွ နာယူရသည့္ျပင္ မွတ္မိဘို႔လည္း အင္မတန္ ခဲယဥ္းလွပါသည္။ တရားပဲြ မွ ထျပန္လာေသာအခါ ေဟာလုိက္ေသာတရား၏ ငါးပံုတစ္ပံုေလာက္ကို မွတ္မိႏိုင္ေသးသည္။ သို႔ေသာ္ နက္ျဖန္ေရာက္ ေသာအခါတြင္မူ ဆယ္ပံုတစ္ပံုသာ က်န္ေတာ့သည္ျဖစ္၍ ေနာက္ဆယ္ရက္ေလာက္ၾကာေသာအခါတြင္မူကား တစ္လံုး ေတာင္မွ သိပ္မေသခ်ာခ်င္ေတာ့ပါ။ တစ္လေက်ာ္သြားသည့္ အခါတြင္မူ ဘာတရားေဟာသြားပါလိမ့္ ဟု မနည္းျပန္ စဥ္းစားရလိမ့္မည္။ သို႔ဆိုလွ်င္ တရားပဲြက်င္းပရျခင္း၏ အဓိပၸါယ္ ကင္းမဲ့သြားၿပီေလာ ဟု ေမးစရာရိွပါ၏။ သည္လိုလည္း မဟုတ္ပါ။
ေဟာလိုက္ေသာတရားမ်ားကို ေမ့သြားခ်င္ေမ့သြားလိမ့္မည္။ သို႔ေသာ္ ဤအရာမ်ားသည္ ဦးေဏွာက္ထဲ စိမ့္၀င္ သြားသည္ျဖစ္ရာ သူတို႔၌ မ်ားစြာအေျခခံရသြားပါ၏။ ဆိုလိုသည္မွာ အာေသ၀နပစၥယ သတိၱေၾကာင့္ ပထမတရားပဲြမွ ထို အေျခခံမ်ားသည္ ေနာက္ေဟာေသာ တရားမ်ားကို သေဘာေပါက္နားလည္ေစရာ၌ မ်ားစြာ အေထာက္အကူ ျပဳသြားပါ ၏။ အေရးႀကီးသည္မွာ တရားေဟာၿပီး ၿပီးၿပီးေပ်ာက္ေပ်ာက္ ျဖစ္မသြားပဲ ထိုတရားေတာ္မ်ားကို ေန႔စဥ္ဘ၀တြင္ မည္သို႔ အသံုးခ်ရမည္ကို ေက်ာင္းထိုင္ဆရာေတာ္မ်ားမွ ျပန္လည္ ရွင္းလင္းျပသေပးၿပီး တကယ္က်င့္သံုး မသံုးကိုလည္း အျမဲ ေလ့လာသြန္သင္ ဆံုးမေပးေနဘို႔ ျဖစ္ပါ၏။ သို႔မွ က်ြန္ေတာ္တို႔ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ျဖစ္ရျခင္း၏ အႏွစ္သာရကုိ ဆုပ္မိကိုင္မိ ျဖစ္ပါလိမ့္မည္။

Lead by example

ဥပမာအားျဖင့္ -
ဘုရားအေလာင္းေမ်ာက္မင္းက ပုဏၰားကို အသက္ေပး၍ ကယ္ခဲ့ေသာ ဇာတ္ေတာ္ကို ေဟာသြားသည္ ဆိုပါစို႔။ ေမ်ာက္မင္းသည္ ေတာနက္ထဲမွ က်င္းတစ္က်င္းအတြင္း က်ေနေသာ ပုဏၰားတစ္ေယာက္၏ ကယ္ပါယူပါ တစာစာ အသံကို ၾကားေသာအခါ ပုဏၰားကိုကယ္မည္ဟု က်င္းဆီသို႔သြားလွ်က္ ပုဏၰားကိုကယ္ရန္ အၾကံထုတ္၏။ ပထမ က်င္း ၏ အနက္ကို တြက္ဆ၏။ ထို႔ေနာက္ ပုဏၰား၏အေလးခ်ိန္ကို တြက္ဆ၏။ ၿပီးမွ ပုဏၰားကိုထမ္းၿပီး က်င္းအတြင္းမွ ခုန္ ထြက္ႏိုင္၊ မႏိုင္ကို ပုဏၰား၏ ကိုယ္အေလးခိ်န္ႏွင့္ ညီမွ်ေသာ ေက်ာက္တံုးတစ္တံုးကို ေက်ာ၌ပိုးလွ်က္ ခုန္ၾကည့္ျခင္းျဖင့္ ခ်ိန္ဆ၏။ ေသခ်ာၿပီဆိုမွ ပုဏၰားကိုေက်ာက္ကုန္းထက္၌ ပိုးလွ်က္ က်င္းအတြင္းမွ ခုန္ထြက္ကာ ကယ္မ၏။
က်င္းေပၚေရာက္ေသာအခါ ေမ်ာက္မင္းသည္ ေမာပန္းလြန္းလွသည္ႏွင့္ ပုဏၰား၏ေပါင္ေပၚ ေခါင္းအံုးကာ ေခတၱ အနားယူ ေမွးအိပ္ပါသည္။ ထိုအခါ ယုတ္မာလွေသာ ပုဏၰားသည္ မိမိ၏အသက္သခင္ ေက်းဇူးရွင္ကို ေမ်ာက္သားစားရန္ အၾကံျဖင့္ ေက်ာက္ခဲျဖင့္ ဦးေခါင္းကို အားကုန္ထုသတ္ေလ၏။ ထိုအခါ ေမ်ာက္မင္းသည္ ေၾသာ္ - ေလာကမွာ ဤကဲ့သို႔ေသာ လူမိ်ဳးမ်ားလည္း ရိွေပေသးသကိုး ဟု အံ့ၾသလွ်က္ မိမိကို သတ္ရန္ၾကံသည့္ ပုဏၰားကို အမ်က္မထြက္၊ ေမတၱာမပ်က္ပဲ ေတာနက္ထဲမွေန၍ ပုဏၰားအိမ္မျပန္တတ္မည္ကို စိုးရိမ္ေၾကာင့္ၾကေသာအားျဖင့္ သစ္ပင္တစ္ပင္မွတစ္ပင္သို႔ကူးခါ မိမိဦးေခါင္းမွ တစ္စက္စက္က်ေနေသာ ေသြးစက္တို႔ကို ေျခရာခံေစ၍ ပုဏၰားအား အိမ္အေရာက္ လမ္းျပခဲ့ေပသည္။
ဤဇာတ္ေတာ္ျဖင့္ ဘုရားရွင္သည္ က်ြႏ္ုပ္တို႔အား ဘာေပးလိုသည္ကို ဘုန္းေတာ္ႀကီးမ်ားက ေသေသခ်ာခ်ာ ရွင္းျပရန္ လိုေပသည္။ xxxxxx ေျခရာခံေစ၍ ပုဏၰားအား အိမ္အေရာက္ လမ္းျပပါေပေတာ့ သတည္း။ သာဓု၊ သာဓု၊ သာဓု ဟု သာဓု သံုးႀကိမ္ေခၚကာ တရားပဲြလည္းၿပီး ေခါင္းထဲလည္း ဘာမွမက်န္ခဲ့ေတာ့ပဲ နင္လည္းေန ငါလည္းသြား ေတာ့မည္ဟု ဖုတ္ဖက္ခါ ထလာရံုမွ်ျဖင့္ မည္မွ်ေကာင္းမြန္လွေသာ တရားပဲြႀကီးမ်ား မည္မွ် က်င္းပေနေစကာမူ က်ြန္ေတာ္တို႔တြင္ ဘာမွရလိုက္စရာ မရိွပါ။ တရားေတာ္၏ အႏွစ္သာရကို သံုးသပ္ၿပီး လူအမ်ားလိုက္နာက်င့္သံုး ႏိုင္သည့္ အဆင့္အထိ ခ်ျပမွ တရားနာရက်ိဳးနပ္ပါမည္။ သည္ကဲ့သို႔ အႏွစ္သာရထုတ္တတ္ေစရန္ တရားေတာ္မ်ားကို ဆန္းစစ္ၾကည့္ဘို႔ လိုပါမည္။
အထက္ပါ ေမ်ာက္မင္း တရားေတာ္ကို က်ြန္ေတာ္တို႔ ေလ့လာ သံုးသပ္ၾကည့္ၾကပါစို႔။ ဤတရားေတာ္တြင္ အင္မတန္အဖိုးတန္လွေသာ သင္ခန္းစာမ်ားကို ေတြ႔လာရပါလိမ့္မည္။
ပထမ ေမ်ာက္မင္း၏ အလြန္ျမဲျမံခိုင္မာလွေသာ သံဓိဌာန္ ကို ေတြ႔ရပါလိမ့္မည္။ မည္ကဲ့သို႔ေသာ အေႏွာက္ အယွက္ အခက္အခဲမ်ားကိုေတြ႔ေတြ႔ အသက္ေဘးႏွင့္ ရင္ဆိုင္လာေစကာမူ ပုဏၰား၏အသက္ကို ရေအာင္ ကယ္မည္ ဟူေသာ အဓိဌာန္ ျဖစ္ပါ၏။
ထို႔ေနာက္ မိမိ၏ အဓိဌာန္ ထေျမာက္ေအာင္ျမင္ေရးအတြက္ ကံ၊ ဉာဏ္၊ ၀ီရိယ သံုးမိ်ဳးလံုးေပါင္းစပ္ လုပ္ေဆာင္သြားျခင္း ကို ေတြ႔ၾကရပါလိမ့္မည္။ က်င္းအနက္၊ ပုဏၰား၏ကိုယ္အေလးခ်ိန္ တို႔ကိုတြက္ဆျခင္း၊ ပုဏၰား၏ ကိုယ္အေလးခ်ိန္ႏွင့္ ညီမွ်ေသာေက်ာက္တံုးကို အစမ္းခီ်မကာ ခုန္ၾကည့္ျခင္းတို႔သည္ ကံ ႏွင့္ ဉာဏ္ အရာျဖစ္၍ ပုဏၰားကို ထမ္းကာ မရရေအာင္ခုန္တက္ျခင္းမွာ အလြန္ထက္သန္ေသာ ၀ီရိယ ျဖစ္ပါ၏။
မိမိ၏ အသက္ကိုပင္ရန္ရွာလာေသာ ပုဏၰားအေပၚ ေမတၱာမပ်က္ပဲ အိမ္အေရာက္ အပင္ပန္းအဆင္းရဲခံကာ လိုက္ျပျခင္းကား တုႏိႈင္းမရေသာ ေမတၱာဓါတ္ ျဖစ္ပါ၏။ ရန္သူကိုပင္ ေမတၱာမပ်က္ပါႏွင့္ ဟု စံနမူနာ ျပလိုက္ျခင္းပင္ ျဖစ္ပါ၏။
ေနာက္ အေရးႀကီးဆံုးတစ္ခ်က္မွာ ျမတ္စြာဘုရားအေလာင္းေတာ္သည္ မိမိအသက္ကုိပင္ ပမာမထားပဲ သူတစ္ပါးအေရးကို ေဆာင္ၾကဥ္းလိုစိတ္ ျဖစ္ပါ၏။

သည္လိုဆို သည္တရားေတာ္မွ ရလိုက္ေသာ သင္ခန္းစာမ်ားကို လက္ေတြ႔ လူေနမႈဘ၀တြင္ မည္ကဲ့သို႔ အသံုးခ် ပါမည္နည္း။

၁။ ေမ်ာက္မင္း၏ ျမဲျမံခိုင္ျမဲေသာ သံဓိဌာန္ကဲ့သို႔ မိမိခ်မွတ္ထားေသာ ရည္မွန္းခ်က္ကို အဘယ္မွ်ေလာက္ေသာ အခက္အခဲမ်ားေတြ႔ေစကာမူ မေရာက္ေရာက္ေအာင္ သြားမည္ဟူေသာ ခိုင္ခံ့ေသာ အဓိဌာန္ ရိွရမည္။
၂။ ထို႔ေနာက္ မိမိရည္မွန္းခ်က္ ထေျမာက္ေအာင္ျမင္ေရးအတြက္ မည္ကဲ့သို႔လုပ္ရမည္နည္း ဟူေသာ နည္းလမ္းမ်ား ကို ရွာရမည္။ ဤသို႔ရွာရာ၌ ေကာင္းမြန္မွန္ကန္ေသာနည္းလမ္းမ်ားျဖစ္ေစေရးအတြက္ ေလ့လာရမည္၊ စူးစမ္းရမည္၊ ဦးေဏွာက္သံုးရမည္။ မွန္ကန္သင့္ျမတ္ေသာ နည္းလမ္းမ်ားရၿပီဆိုပါက အရိုးေၾကေၾက၊ အေရခန္းခန္း ၀ီရိယစိုက္ထုတ္ လုပ္ကိုင္ရမည္။
၃။ မိမိရည္မွန္းခ်က္ပန္းတိုင္ ေရာက္ေအာင္သြားရာတြင္ အေႏွာင့္အယွက္ အခက္အခဲ အမိ်ဳးမိ်ဳးတို႔ကိုေတြ႔ရမည္။ မိမိကယ္ခဲ့ဖူးေသာသူကပင္ မိမိေနာက္ေက်ာကို ဓါးႏွင့္ထိုးတာ ေတြ႔ရႏိုင္သည္။ ထိုအခါ ထိုသူမ်ားအေပၚ ေမတၱာမပ်က္ပဲ ဆက္ဆံပါ ဟု အေလာင္းေတာ္ ေမ်ာက္မင္းက က်ြန္ေတာ္တို႔ ေလာကီလူသားအားလံုးကို very good example ျဖင့္ lead လုပ္သြားျခင္း မဟုတ္ပါေလာ။
၄။ ေနာက္ ေလာကတြင္ က်င့္သံုးရမည့္ တရားတစ္ခုကိုလည္း အသက္ကိုေပး၍ စံနမူနာ ျပသြားခဲ့ပါသည္။ သူတစ္ပါးအက်ိဳးႏွင့္ မိမိအက်ိဳး ယွဥ္လာခဲ့ပါလွ်င္ သူတစ္ပါးအကိ်ဳးကို အသက္ကိုပင္စြန္႔၍ ေဆာင္ၾကဥ္းပါ ဟု သြယ္၀ိုက္ သင္ၾကားျပသေပးသြားျခင္း ျဖစ္ပါ၏။

ဘုန္းေတာ္ႀကီးမ်ားအေနႏွင့္ စာတတ္ဖို႔လိုပါမည္။ သို႔မွသာ အထက္တြင္ က်ြန္ေတာ္ေ၀ဖန္ျပသကဲ့သို႔ တရား ေတာ္မ်ားကို မိမိ၏ ဒါယိကာ၊ ဒါယိကာမအေပါင္းတို႔ လက္ေတြ႔လိုက္နာက်င့္သံုးလာႏိုင္ေအာင္ ညႊန္ၾကားျပသေပးႏိုင္ မည္ ျဖစ္ပါသည္။ (ဒါက ခင္ဗ်ားအထင္ကိုး၊ ေတာကဘုန္းႀကီးေတြကုိ အဲဒီလို ေ၀ဖန္ဘို႔ သြားမတိုက္တြန္းလိုက္ေလနဲ႔ ဆရာသမား။ သူတို႔က ေလွနံကို ဓါးနဲ႔ထစ္ထားတဲ့လူေတြ ခင္ဗ်။ ဘယ့္နဲ႔ ဘုရားေဟာကို မဟုတ္က မဟတ္ကေတြ ေလွ်ာက္လုပ္ေနတာလဲ ဆိုၿပီး ၾကိမ္နဲ႔လိုက္ေဆာ္လို႔ ေျပးေပါက္မွားေနမယ္။)
ဤကဲ့သို႔ေ၀ဖန္ဆန္းစစ္ရေကာင္းမွန္း၊ အႏွစ္ထုတ္ရေကာင္းမွန္း မသိေသာအခါ လူအမ်ား၏စိတ္တြင္ ဗုဒၶ ဘာသာဟူသည္ လံု႔လ၀ီရိယႏွင့္ ဘ၀တိုးတက္ေအာင္ျမင္ေရးအတြက္ ဘာမွမပါ။ ဘာမွလုပ္စရာမလို။ ေသသည့္အခါ တြင္ ဤသည့္ဥစၥာမ်ားသည္ ထားခဲ့ရမည္ျဖစ္သျဖင့္ ရသမွ်ေလးႏွင့္ ေက်နပ္တင္းတိမ္ေရာင့္ရဲရမည္ ဟု ျမင္သြားပါေတာ့ သည္။ ဘယ္သူ႔ကိုေမးလိုက္ ေမးလိုက္ သည္အတိုင္းေျဖပါလိမ့္မည္။ ဒါေပသိ ေက်နပ္တင္းတိမ္ ေရာင့္ရဲၾကပါသလား ဟု ေမးလွ်င္ေတာ့ ဘယ္သူမွ ေက်နပ္ေရာင့္ရဲသည့္သူ မရိွပါ။ မေရာင့္ရဲႏိုင္သျဖင့္ မဟုတ္တာလုပ္ၿပီး ႀကီးပြားဘို႔ လမ္းလဲြ လိုက္ၾကေတာ့သည္။
ဘုန္းႀကီးမ်ားကလည္း တခါလာလည္း သခိ်ဳင္းကုန္းႏွင့္ နီးသည့္တရား၊ တခါလာလည္း နိဗၺာန္။ အားမာန္ႏွင့္ ၀ီရိယစိုက္ထုတ္ လုပ္ရမည့္ဟာ တစ္ခုမွမပါ။ ရိွသမွ်အားလံုးစြန္႔လႊတ္ဘို႔ခ်ည္း ျဖစ္ေတာ့သည္။ ေလာကီေရးဘက္က ၾကည့္လိုက္လွ်င္ အက်ပုိင္း၊ အဆင္းပိုင္းဘက္ခ်ည္း ျဖစ္သည္။ အတက္ပိုင္း ကို မပါ။ သည္လိုေျပာလိုက္သည္ႏွင့္ က်ြန္ေတာ္က နိဗၺာန္ေရာက္ေၾကာင္းတရားပဲြမ်ားကို ေစာ္ကားလိုက္တာ မဟုတ္ပါ။ သို႔ေသာ္ သူရို႔ေျပာေျပာေနသည့္ ၀ိပႆနာကိုလည္း အခ်ိန္ရသေလာက္ လုပ္သလို ဤကဲ့သို႔ ၀ိပႆနာကို စိတ္ေအးခ်မ္းသာ လုပ္ႏိုင္ေရးအတြက္ အိမ္က ဆန္အိုးထဲ ဆန္အျပည့္၊ ငါးပိအိုးထဲ ငါးပိအျပည့္၊ ဆားဆိုလည္း မပူရ။ ျငဳပ္သီးဆိုတာ ပုပ္လိုက္ ရိွေနေရး မလို အပ္ပါသေလာ။ က်ြန္ေတာ္ဆိုလိုသည္မွာ စား၀တ္ေနေရးအတြက္ ေနာက္ဆံမတင္းရလွ်င္ တစ္လတရားစခန္းကို စိတ္ခ် လက္ခ် မ၀င္ႏိုင္ပါေလာ။
ဘုရားအေလာင္းေတာ္ကား အလြန္ၾကည္ညိဳစရာ ေကာင္းလွပါသည္။ သူစံနမူနာျပခဲ့သည္မ်ားကား က်လမ္း တစ္ခုမွ မပါ။ တက္လမ္း၊ ကံ၊ ဉာဏ္၊ ၀ီရိယ လမ္းခ်ည္း ျဖစ္ေတာ့သည္။ အဘယ္မွ် ၀ီရိယေကာင္းလိုက္ပါသနည္း။ ဘုရားျဖစ္ကာနီး ဒုကၠရစရိယ ေျခာက္ႏွစ္က်င့္တာ အသာထားလိုက္ပါဦး။ ရင့္မာတစ္ကိ်ပ္ထဲမွ မဟာဇနကၠမင္းသားကို ၾကည့္လိုက္စမ္းပါ။ ကမ္းမျမင္၊ လမ္းမျမင္ ပင္လယ္ျပင္ကို လက္ပစ္ကူးေနလိုက္ပံုမ်ား ၾကက္သီးထဖြယ္ ျဖစ္ပါ၏။ တျခား ဟာေတြ အသာထားလို႔ က်ြန္ေတာ္ကား အေလာင္းေတာ္ကို ဤတစ္ခ်က္ထဲႏွင့္ပင္ ၾကည္ညိဳမဆံုးျဖစ္ခဲ့ပါ၏။ မဏိေမခလာ နတ္သမီး(ထင္ပါသည္) က “အို - အသင္ေယာက္်ား၊ မိုက္မဲလွခ်ည့္။ သည္မွ် အေျပာက်ယ္လွေသာ ကမ္းမျမင္ လမ္းမျမင္ ပင္လယ္ျပင္ႀကီးကို လက္ပစ္ကူးေနလို႔ ဘဇာအကိ်ဳးမ်ား ထူးမည္ ထင္ပါသလဲ” ဟု ေမးသည္ကို အေလာင္းေတာ္က “သည္မယ္ နတ္သမီး၊ ၀ီရိယရဲ့ေက်းဇူးကို ျမင္လို႔ ငါကူးေနတာေပါ့ကဲြ႔။ အကယ္၍ ငါသာခုခ်ိန္ထိ လက္ပစ္ကူးမေနခဲ့ဖူးဆိုရင္ အင္မတန္မွ ျမင္ရခဲတဲ့ သင္လိုနတ္သမီးကိုေတာင္ ျမင္ရစရာအေၾကာင္း မရိွဘူး” ဟု ျပန္ေျပာခ့ဲဖူးပါၿပီ။
အေလာင္းေတာ္၏ ဇာတ္ေတာ္မ်ားသည္ က်ြန္ေတာ္တို႔ေလာကီလူသားမ်ားအတြက္ အတုယူစရာ၊ အားက်စရာ ခ်ည္း ျဖစ္၏။ သို႔ေသာ္ အတုယူတတ္၊ အားက်တတ္ဦးမွ ျဖစ္မည္ကိုး။ သည္တြင္ ဘုန္းေတာ္ႀကီးမ်ား၏ အခန္းက႑ အေရးႀကီးလာပါသည္။ အထက္တြင္ က်ြန္ေတာ္တင္ျပခဲ့သလို မိမိကိုယ္တိုင္ ဇာတ္ေတာ္မ်ားကို က်က်နန (ဖတ္ရံုေလး မွ်မဟုတ္) ဖတ္ရႈေလ့လာကာ အႏွစ္ထုတ္တတ္ဖို႔ လိုပါသည္။ ဇာတ္ေတာ္မ်ားကို သိရံု၊ ျပန္ေျပာျပတတ္ရံုႏွင့္ေတာ့ အကိ်ဳးမ်ားစရာ မရိွပါ။ စာဖတ္တတ္သူ မည္သူမဆို ဖတ္လို႔ရႏိုင္ပါသည္။
အေလာင္းေတာ္သည္ လူသားမ်ားအတြက္ lead by example ျဖင့္ လုပ္သြားရာ ဘုန္းေတာ္ႀကီးမ်ားလည္း အေလာင္းေတာ္၏ နည္းနာနိႆယမ်ားအတိုင္း lead by example ျဖင့္ သြားရန္ အေရးႀကီးပါသည္။ က်ြန္ေတာ္တို႔ ငယ္ငယ္က မၾကာခဏ ေျပာင္ခဲ့ၾကသလို “ငါေျပာသလိုလုပ္၊ ငါလုပ္သလို မလုပ္နဲ႔” မျဖစ္ဖို႔ အေရးႀကီးပါသည္။ မိမိေျပာ သည့္အတိုင္း မိမိအရင္လိုက္နာႏိုင္ဘို႔ အေရးႀကီးပါသည္။ ဟိုေက်ာင္းက ဆရာတခိ်ဳ႔လို ေက်ာင္းသားေတြရိုက္တဲ့ ဖဲ၀ိုင္း က် လိုက္ဖမ္းၿပီး မိမိတို႔ကိုယ္တိုင္မွာ တစ္ဦးဦး၏ အိမ္တြင္ ၀ိုင္းဖဲြ႔ေနသည္မွာ lead by example ေကာင္းတစ္ခု မဟုတ္ ႏိုင္ဟု က်ြန္ေတာ္ကေတာ့ သည္အတို္င္း ျမင္ပါသည္။ ဟာ - ငါတို႔က အေပ်ာ္ရိုက္တာကြ၊ စီးပြားျဖစ္ရိုက္တာ မဟုတ္ဘူး ဟု ဆုိရေအာင္ ထို ေမာင္ေက်ာင္းသားတို႔ကေရာ စီးပြားျဖစ္ရိုက္ေနတာပါလား ဟု ျပန္အထြန္႔တက္စရာ ရိွပါ၏။
အရက္ေသာက္ေနေသာ ဖခင္သည္ မိမိ၏သားကို အရက္မေသာက္ဖို႔ ဆံုးမေနသည္မွာ သိပ္လမ္းမက်ပါ။ ထိုသားကို မည္ကဲ့သို႔ ဆံုးမ၍ ရႏိုင္ပါအံ့နည္း။ ထို႔အတူ အထက္ကစကားကို ျပန္ေကာက္ရလွ်င္ ရြာဦးဘုန္းေတာ္ႀကီး မ်ားသည္လည္း ရြာသူရြာသားမ်ားကို စံနမူနာျပအျဖစ္ ေနထိုင္ကာ ေျပာဆိုဆံုးမရမည္ ျဖစ္ပါ၏။ (အႏို႔ ဘယ္ ဘုန္းႀကီး ေတြက မဟုတ္တာေတြလုပ္ေနလို႔လဲဗ်ာ ဟု အျပစ္တင္ မေစာပါႏွင့္၊ မလုပ္လွ်င္ေကာင္းေလစြ။ မလုပ္ျဖစ္ေအာင္ က်ြန္ေတာ္က သတိေပးျခင္းမွ် ျဖစ္ပါ၏။) ဘုန္းႀကီး၀တ္သည္ဆိုသည္မွာ မလြယ္လွပါ။ သူတို႔ကို အင္မတန္ေက်းဇူးတင္ ရမည္ ျဖစ္ပါ၏။ မယံုလွ်င္ မိတ္ေဆြ ဘုန္းႀကီး၀တ္ဖို႔ စိတ္ကူးၾကည့္စမ္းပါ။ ကိုယ့္သားႏွင့္ မယားႏွင့္၊ မိတ္ေဆြသဂၤဟႏွင့္။ ဘာေၾကာင့္ ညာေၾကာင့္ ဟု အေၾကာင္းအမိ်ဳးမိ်ဳးေပၚလာပါလိမ့္မည္။ ပိုင္ဆိုင္ခြင့္ တစံုတရာမရိွေသာ ရဟန္းဘ၀တြင္ ေနၾကည့္စမ္းပါ။ ၀င္ေငြမရသည့္အလုပ္တစ္ခုမရိွပဲ သူတစ္ပါးကလွဴဒါန္းသမွ်ႏွင့္ တင္းတိမ္ေရာင့္ရဲေနရသည္မွာ အေတာ့ကို မလြယ္လွပါ။ ၂၂၇ သြယ္ေသာ သိကၡာပုဒ္မ်ားကို က်င့္သံုးလိုက္နာကာ သူေတာ္သူျမတ္ဘ၀တြင္ လူတကာ ဦးခ်ေနရေသာ ဘ၀သည္ အဘယ္မွ် ျမင့္ျမတ္ပါသနည္း။ သို႔ေသာ္ ဤမွ် ျမင့္ျမတ္ေသာဘ၀ကို က်ြန္ေတာ္တို႔ လြယ္လြယ္ႏွင့္ ရယူႏိုင္ပါသလား။
သို႔ေသာ္ ထိုဆရာေတာ္ဘုန္းႀကီးမ်ားသည္ ဒါယိကာ၊ ဒါယိကာမမ်ား၏ လွဴဒါန္းေသာ ဆြမ္းကြမ္းမ်ားျဖင့္ မွ်တ ေနၾကရသည္ျဖစ္ရာ ထို လွဴဒါန္းမႈ ဒါနအစုစုအတြက္ တာ၀န္ေက်ပြန္ဘို႔လိုပါေသး၏။ က်ြန္ေတာ္ေျပာေနသည္မွာ ဘယာ ပဗၺဇၨိတရဟန္းမ်ားကို အဓိက ဆိုလုိပါသည္။ သဒၶါပဗၺဇၨိတရဟန္းမ်ားတြင္လည္း အခိ်ဳ႔ ပညာႏံု႔နဲ႔သူ ဆရာေတာ္မ်ားပါ၀င္ ပါ၏။ မသိလို႔ မလုပ္ျဖစ္တာကို ဆိုလုိပါသည္။ မလုပ္ခ်င္လို႔ေတာ့ ဟုတ္ခ်င္မွ ဟုတ္ပါမည္။ လုပ္ရေကာင္းမွန္း မသိတာ ျဖစ္ပါမည္။
ေခတ္ႀကီးသည္ ေျပာင္းလဲတိုးတက္လာသည္ႏွင့္အမွ် က်ြန္ေတာ္တို႔၏ ဘာသာေရးဆိုင္ရာ အသိအျမင္မ်ား သည္လည္း ပိုၿပီးတိုးတက္ေနစရာသာ ျဖစ္သင့္ပါသည္။ ယခင္ကထက္ ဆုတ္ယုတ္သြားသည္ ဆိုျခင္းမွာ မျဖစ္သင့္ ဟု ထင္ပါ၏။ ဤသည္မွာ ဘုန္းႀကီးမ်ားတြင္ မဟုတ္။ လူပုဂိၢဳလ္ ဒါယိကာ၊ ဒါယိကာမမ်ားအေပၚတြင္လည္း မ်ားစြာ မူတည္ ေနပါသည္။ ပါးစပ္ကတင္ေျပာေနတာမဟုတ္ပဲ လက္ေတြ႔ ၀ိုင္း၀န္းေဆာင္ရြက္ၾကဘို႔ လိုပါသည္။ သၾကၤန္က်ေတာ့ ေရပက္လိုက္၊ ၀ါ၀င္၊ ၀ါထြက္မ်ားတြင္ လူႀကီးသူမမ်ားကို ကန္ေတာ့လိုက္၊ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းသြား ဥပုသ္ေစာင့္လိုက္၊ တရားပဲြရိွ သြားနာလိုက္ရံုမွ်ျဖင့္ ၿပီးမေနၾကပဲ ထို႔ထက္ပိုၿပီး အဓိပၸါယ္ရိွေသာ ဗုဒၶဘာသာ၀င္မ်ား ျဖစ္လာၾကေစဘို႔ တိုက္တြန္းလိုက္ရပါေၾကာင္း။
(ေတာ္ေလာက္ေရာေပါ့ဗ်ာ၊ ဘာသာေရးဆိုတာ ထင္တိုင္း အရမ္းေလွ်ာက္ေျပာလို႔ ေကာင္းတာမိ်ဳး မဟုတ္ေပဘူး။)