ဘ၀ေနနည္း အတတ္ပညာ (ဘ၀ေနနည္း အႏုပညာ)
ေနာက္အတတ္ပညာတစ္မ်ိဳးမွာ ဘ၀ေနနည္း အတတ္ပညာ ျဖစ္ပါသည္။ ဘ၀ေနနည္းအတတ္ပညာကား ပိုမို သိမ္ေမြ႔ၿပီး တတ္ေျမာက္ရန္ ပိုမိုခက္ခဲပါသည္။ ဤအတတ္ပညာသည္ လူႀကီး၊လူငယ္ မေရြး၊ က်ား၊မ မေရြး၊ လူမ်ိဳးမေရြး၊ ဘာသာ မေရြး၊ ဆင္းရဲခ်မ္းသာမေရြး၊ ရာထူးဌာနႏၱရမေရြး လူသားအားလံုးတို႔ တတ္ေျမာက္ထားသင့္ေသာ လူသား အားလံုးႏွင့္ဆိုင္ေသာ အတတ္ပညာ ျဖစ္ပါသည္။ လူ႔အဖဲြ႔အစည္းတစ္ခု၏ ယဥ္ေက်းမႈ၊ ဓေလ့ထံုးစံ၊ ေနာက္ခံသမိုင္း၊ ေျပာဆိုေသာ ဘာသာစကား၊ ကိုးကြယ္ေသာ ဘာသာတရား တို႔ကိုလိုက္၍ အနည္းငယ္ ကဲြျပားသြားမည္ ျဖစ္ေသာ္လည္း အေျခခံတို႔မွာ အတူတူပင္ ျဖစ္ပါမည္။
သက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္း အတတ္ပညာမွာ ပံုေသနည္း ရိွသည္။ ၁ ႏွင့္ ၂ ေပါင္း လွ်င္ ၃ ရမည္။ လဲြစရာမရိွ။ ၾတိဂံဟု ဆိုလိုက္သည္ႏွင္ ေထာင့္ သံုးေထာင့္ပါမည္။ ဒက္ထိ။ အင္ဂ်င္ဟု ဆိုလိုက္သည္ႏွင့္ ဆလင္ဒါပါမည္၊ ပစၥတင္ပါမည္။ ေသးတာႏွင့္ ႀကီးတာပဲကြာမည္။ ဆရာ၀န္မ်ား ေဆးကု သည္ဆိုရာ၌လည္း က်ြႏ္ုပ္တို႔၏ ၃၂ ေကာဌာသ ေသာ ခႏၶာကိုယ္ အတၱေဘာႀကီးကို အေျခခံကာ အသည္းကေတာ့ ဘာျဖစ္ေနသည္၊ ေက်ာက္ကပ္ကေတာ့ ဘယ္လို ေဖာက္ျပန္ေနသည္။ ေက်ာက္ကပ္ ဘယ္လိုျဖစ္ေနလွ်င္ ဘယ္သို႔ကု၊ ႏွလံုးဘယ္သို႔ေဖာက္ျပန္ ေနလွ်င္ ဘယ္သို႔လုပ္ စသျဖင့္ ပံုေသနည္း ရိွပါသည္။ လြယ္တယ္ဟု က်ြန္ေတာ္မဆိုလိုပါ။ သို႔ေသာ္ စံနစ္တက် သင္ေပးလွ်င္ တတ္ေျမာက္ ဘို႔ ရိွသည္။ မည္မွ်တတ္ေျမာက္ႏိုင္မည္နည္း ဆိုသည္မွာမူ သင္ယူသူသည္ မည္မွ် ဦးေဏွာက္ေကာင္းပါသနည္း ဟူေသာ အခ်က္ေပၚမူတည္ေန၏။ သို႔ေသာ္ ဘ၀ေနနည္းကေတာ့ ဤသည့္ သက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္း အတတ္ပညာႏွင့္ ကဲြလဲြမႈ ရိွသည္။ သက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္းပညာရပ္ကို လက္ရံုးရည္ ဟု တင္စားရလွ်င္ ဘ၀ေနနည္း အတတ္ပညာကိုမူ က်ြန္ေတာ္ က ႏွလံုးရည္ ဟု တင္စားခ်င္ပါ၏။
ဆရာ ျမသန္းတင့္ ဘာသာျပန္သည့္ ဘ၀ေနနည္း အႏုပညာ (art of Living)46 မွာ ဤပညာရပ္အေၾကာင္း ေရးသားထားျခင္း ျဖစ္ပါ၏။
Ref: 46. http://books.google.com.sg/books?q=art+of+living&source=citation
က်ြန္ေတာ္က ဘ၀ေနနည္း အတတ္ပညာ ဟု ေခါင္းစဥ္တပ္လိုက္သျဖင့္သာ ထူးဆန္းသလို ျဖစ္ေနေသာ္လည္း စင္စစ္ က်ြန္ေတာ္တို႔ သူငယ္တန္းေက်ာင္းသားဘ၀ကပင္ စတင္ သင္ၾကားလာခဲ့ရတာ ျဖစ္ပါသည္။ ဟို႔ ...... သူငယ္တန္းတံုးက ျမန္မာစာ စ သင္ေတာ့ က်ြန္ေတာ္တို႔ ရြတ္ခဲ့ရတာေလးေတြကို မိတ္ေဆြတို႔ ေကာင္းစြာ မွတ္မိ ေနမည္ျဖစ္ပါ၏။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ကေလးဘ၀မွာ အင္မတန္ ျဖဴစင္ေလရကား ထိုအရြယ္က က်က္မွတ္ခဲ့ ေသာစာတို႔ကို အသက္ႀကီးမွ တနည္းေျပာရလွ်င္ က်ြန္ေတာ္တို႔ဘ၀ကို အေရာင္အမ်ိဳးမ်ိဳးတို႔ စြန္းထင္းၿပီးမွ ေလ့လာ သင္ၾကားခဲ့ရေသာ စာတို႔ထက္ ပိုမို၍ အသည္းထဲစဲြေနတတ္ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ပါ၏။
လဲေနသူ ထူေပးပါ
အားငယ္သူ အားေပးပါ
ေရထဲကလူ ဆယ္ယူပါ...........
ဤသည္မွာ ဘ၀ေနနည္း အႏုပညာ ကို ငယ္စဥ္ေတာင္ေၾကး ကေလးဘ၀မွစ၍ မ်ိဳးေစ့ခ်ေပးလိုက္ျခင္း ျဖစ္ပါ၏။ သို႔ေသာ္ ပါးစပ္က ရြတ္ေနရံုမွ်ျဖင့္ အရာမေရာက္။ လဲေနသူ ထူေပးပါ ဆိုတာ ဘာကိုဆိုလိုသည္။ အားငယ္သူ အားေပးပါ ဆိုတာ ဘာကို ေျပာခ်င္သည္။ ေရထဲကလူ ကို အဘယ္ေၾကာင့္ ဆယ္ယူရမည္ စသည္တို႔ကို ႏွလံုးသားႏွင့္ သေဘာေပါက္ပါမွ ဘ၀ေနနည္း အႏုပညာကို တတ္ေျမာက္သည္ ဟု ေခၚႏိုင္ပါသည္။ ေက်ာင္းေနဖူးသူတိုင္း ဤစာ ကေလးကို ရၾကပါသည္။ သို႔ေသာ္ ထိုသူမ်ားစြာတို႔အနက္ ဘယ္ႏွေယာက္သည္ လဲေနသူကို ထူေပးဖူးပါသနည္း။ ေက်ာင္းေနဖူးသူ ဘယ္ႏွရာခိုင္ႏံႉးမွ် အားငယ္ေနသူကို အားေပးဖူးပါသနည္း။ မိတ္ေဆြ အသင္ေကာ လဲေနသူဘယ္ ႏွေယာက္ကို သင့္ဘ၀တြင္ ထူေပးခဲ့ဖူးပါၿပီနည္း။ လဲေနသူ ထူေပးပါ ဆိုသည့္အဓိပၸါယ္ကို ထိုစာရြတ္ခဲ့သူ ဘယ္ ႏွေယာက္မွ် ေသခ်ာစြာ စဥ္းစားခဲ့ဖူးပါသနည္း။ ေက်ာ္ဟိန္းကေတာ့ ထိုစာပိုဒ္ကေလးကို ဘာသာျပန္လွ်က္ ဟဲဗီး မက္တယ္ျဖင့္ လံႈ႔ေဆာ္ထားပါ၏။ မိတ္ေဆြတို႔ ၾကားဖူးပါလိမ့္မည္။ က်ြန္ေတာ္ကေတာ့ ထို သူ႔ သီခ်င္းကေလးကို ႀကိဳက္သျဖင့္ မၾကာခဏပင္ ေရခ်ိဳးခန္းထဲ၌ ေအာ္ဆိုဖူးပါ၏။ က်ြန္ေတာ္တို႔ ေက်ာင္းသားဘ၀(1985)က ေပၚခဲ့ေသာ အဓိပၸါယ္ရိွ ေသာလူ စီးရီး47ထဲမွ ျဖစ္ပါ၏။ နည္းနည္းေလာက္ ဆိုျပပါရေစ။
ေမွာင္ေနရင္ေလ မီးထြန္းလိုက္
နာၾကင္သူကို ျပဳစုလိုက္
ဆာေလာင္သူကို ကိုယ့္အထဲက တစ္၀က္ေ၀မွ်လိုက္ ..........
လူေတြ စဥ္းစားၾက စဥ္းစားၾက ... ေလာကအတြက္......
သင္ဟာ သမိုင္းေၾကာင္းေကာင္းဘို႔ တစ္ခုခု လုပ္ခဲ့သလား..........
ေက်ာ္ဟိန္း၏သီခ်င္းႏွင့္ အထက္က သူငယ္တန္းဖတ္စာ သည္ အတူတူပင္ျဖစ္သည္ဟု ေျပာစရာမလိုပဲ မိတ္ေဆြတို႔ သေဘာေပါက္ပါလိမ့္မည္။
Ref: 47. http://www.myanmarmp3.net/album.aspx?albumID=599
ဤတြင္ စကားစပ္မိ၍ ၾကားျဖတ္ေျပာရလွ်င္ က်ြန္ေတာ္တို႔ နာဂစ္ဒုကၡသည္မ်ားကို လစဥ္လတိုင္း သြားေရာက္ ကာ ဆန္၊ ဆီ၊ ဆား၊ ျငဳပ္၊ ၾကက္သြန္မ်ား ၀ယ္ျခမ္း လွဴဒါန္းျခင္း။ အ၀တ္အထည္မ်ား ေ၀ငွျခင္း။ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသား မ်ားအား စာအုပ္ႏွင့္ စာေရးကိရိယာမ်ား ေပးကမ္းေထာက္ပ့ံျခင္းတို႔မွာ လဲေနသူမ်ားကို ထူေပးျခင္းပင္ မဟုတ္ပါေလာ။ သပိတ္အိုင္ ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးကေတာ့ အင္ႏွင့္အားႏွင့္ နာက်င္သူမ်ားကို ျပဳစုေနပါသည္။ သူတစ္ဦးထဲ၏ စြမ္းပကား ျဖင့္ ဧရာ၀တီတိုင္း မုန္တိုင္းဒါဏ္ခံေဒသမ်ားတြင္ ေဆးရံုေလးရံုမွ် တည္ေထာင္ၿပီးသြားၿပီ။
က်ြန္ေတာ္တို႔ ဘ၀တြင္ အလ်ဥ္းသင့္လွ်င္ သင့္သလို ေက်ာင္းမ်ားတြင္ ျဖစ္ေစ၊ ဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္းမ်ားတြင္ ျဖစ္ေစ ဘ၀ေနနည္း အႏုပညာမ်ားကို သင္ၾကားခြင့္ရခဲ့ၾကပါ၏။ သို႔ေသာ္ လက္ေတြ႔ဘ၀တြင္ အသံုးခ်ရန္ကိုမူကား ႏွလံုး သားျဖင့္ သိဘို႔ ခံစားတတ္ဖို႔ လိုပါသည္။
ငယ္စဥ္က သင္ခဲ့ရေသာ ရွင္မဟာ ရဌသာရ ၏ ဆံုးမစာ48 ကို ျပန္ရြတ္ၾကည့္ပါ။
တစ္ေယာက္စကား၊ တစ္ေယာက္နားမွာ
မခါးရေအာင္၊ သတိေဆာင္၍
ေမာင္တို႔ဆိုေလ၊ ပ်ားသကာသို႔ ခ်ိဳလွေစ။
မေတြ႔ခိုက္ရန္၊ မက်ဴးလြန္ႏွင့္
မ်က္မာန္ေဒါသ၊ မထြက္ရေအာင္
မာန္မာနကို၊ ခ်ဳပ္ၾကေလ...
မွတ္ဖြယ္ရာရာ၊ ထိုထိုစာကို
ရွာ၍မျပတ္၊ အိမ္တြင္ဖတ္...
ေျပာရလွ်င္ က်ြန္ေတာ္တို႔ သင္ခဲ့ရတာ အမ်ားႀကီးျဖစ္ပါ၏။ မယူတတ္ေသာေၾကာင့္ မရခဲ့တာသာ ရိွပါမည္။ က်ြန္ေတာ္တို႔ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းသားဘ၀က သင္ခဲ့ရေသာ ရွင္မဟာသီလ၀ံသ ၏ သားေရႊဥ ဆံုးမစာ49၊ ဘိုးသူေတာ္ဦးႏု ဆံုးမစာ50၊ ဆယ္ေစာင္တဲြတြင္ ပါသည့္ ေလာကနီတိ51 ...
ပ်င္းေသာသူ၊ ပညာမတတ္
ပညာမတတ္က၊ မိတ္ေဆြမရိွ
မိတ္ေဆြမရိွက၊ ခ်မ္းသာ သုခမရိွ ......စသည္။
အသက္ကေလးနည္းနည္း ရလာေတာ့ ေက်ာင္းတြင္သင္ရတာ မဟုတ္ေပမင့္ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ ရွာေဖြဖတ္ရႈကာ မွတ္သား ခဲ့ရေသာ ဟိေတာပေဒသ52၊ စာဏက်နီတိ53။ပၪၥတႏ ၱရ54 .... အမ်ားဆိုမွ အမ်ားႀကီးပါ။
အျမင့္မွာေနလွ်င္ ေလတိုက္၍ ေႂကြတတ္သည္
အနိမ့္မွာေနလွ်င္ ေႁမြကိုက္၍ ေသတတ္သည္
ႀကီးလြန္းလွ်င္လည္း မတင့္တယ္
ငယ္လြန္းလွ်င္လည္း မသပၸါယ္
......................................
.....................................
မငယ္မႀကီး မနီးမေ၀း မေႏွးမလ်င္
တံငါလုလင္ ျမားႀကိဳးငင္သို႔
မတင္းမေလ်ာ့ ေလွေဖာင္ေဖာ့သို႔
ဆင္ျခင္ စည္းေစာင့္ ၀မ္းထဲေျဖာင့္ေလာ့။ .... (ကာလေတြတိုက္စားကုန္လို႔ ေမ့ကုန္ၿပီ)
သို႔ေသာ္ စာသည္ စာသာလွ်င္ ျဖစ္၍ လက္ေတြ႔ဘ၀သို႔ေရာက္လာဘို႔ လက္ေတြ႔လိုက္နာ က်င့္သံုးႏိုင္ဘို႔ ဟူသည္ ႏွလံုးသားျဖင့္ ထိုးထြင္းသိျမင္ဘို႔လိုသည္။
က်ြန္ေတာ္တို႔၏ တနဂၤေႏြ စကား၀ိုင္းတြင္ ကိုေဌး၀င္းႏိုင္က က်ြန္ေတာ္တို႔ေခတ္တံုးက တက္က်မ္းေတြ ဒီေခတ္ေလာက္ ဖတ္စရာ မမ်ားဘူးဗ်။ လက္ခ်ိဳးေရလို႔ကို ရတယ္။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီ သိပ္မမ်ားလွတဲ့ တက္က်မ္းေတြထဲကပဲ တခ်ိဳ႔တစ္၀က္ကို ဖတ္ၿပီးတက္သြားတဲ့လူေတြ မ်ားတယ္။ ဒီေခတ္က်ေတာ့ တက္က်မ္းေတြဆိုတာ မ်ားမွမ်ား။ မ်ားသမွ အမ်ားႀကီးပဲ။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီစာေတြဖတ္ၿပီး တက္သြားတဲ့လူငယ္ေတြရယ္လို႔ ေျပာစမွတ္ေအာင္ မမ်ားလွေသးဘူး ထင္တယ္။ ထိုအခါ က်ြန္ေတာ္က -
ဒီလိုရိွတယ္ ကိုေဌး၀င္းႏိုင္ရဲ့၊ စာဖတ္တယ္ဆိုေပမဲ့ စာေရးဆရာက ေပးခ်င္တာကို အစစ္အမွန္ တကယ္ ရလိုက္ဖို႔ လိုေသးသကိုး။ တစ္နည္းအားျဖင့္ စာေတြ႔တင္ မဟုတ္ပဲ ငါေတြ႔သိဘို႔လိုတယ္။ အေကာင္းဆံုး ဥပမာ တစ္ခု က်ြန္ေတာ္ေျပာျပမယ္။ ညီေတာ္ အာနႏၵာ ဆိုတာ ျမတ္စြာဘုရားေဟာသမွ် တရားေတြကို သူ႔ေလာက္နာၾကားရတဲ့သူ မရိွဘူး။ ဓမၼဘ႑ာဂါရိက ဘဲြ႔ေတာ္ ရတယ္မဟုတ္လား။ သို႔ေသာ္ ျမတ္စြာဘုရားေဟာသမွ် တစ္လံုးမက်န္ပင္ နာၾကားရ ေသာ္လည္း ျမတ္စြာဘုရား ပရိနိဗၺာန္ႁပုတဲ့ထိ ေသာတာပန္ပဲ ျဖစ္ေသးတယ္။ အရဟတၱ မဂ္ဖိုလ္ကို မရေသးဘူး။ အဲဒါ စာေတြ႔ပဲသိလို႔။ တကယ္လိုက္နာက်င့္ႀကံလိုက္တဲ့အခါက်မွ ငါေတြ႔သိလာၿပီး မဂ္ဖိုလ္ကို ရသြားတာ။ က်ြန္ေတာ္တို႔ တေတြလည္း စာေတြဖတ္ၿပီး စာေတြ႔ပဲ သိေသးတာကိုး။ ငါေတြ႔သိဘို႔ရာမေတာ့ စာတစ္ပုဒ္ပဲလိုသဗ်။
က်ြန္ေတာ္ ဥပမာ ကေလးမ်ားျဖင့္ ျပျပေစ။ မည္မွ်ပင္ ပညာတတ္ႀကီးျဖစ္ေသာ္ျငား ဘ၀ေနနည္း အႏုပညာ ကို မတတ္ေျမာက္ပါမူ ဘ၀တြင္ တလဲြတေခ်ာ္မ်ား ျဖစ္ႏိုင္ေသးေၾကာင္း က်ြန္ေတာ့္အေတြ႔အႀကံဳမ်ားႏွင့္ (တခါတေလ က်ြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္) ယွဥ္ေျပာျပပါမည္။
က်ြန္ေတာ္ အထက္တန္းေက်ာင္းသားဘ၀က ေတာၿမိဳ႔ေလးတစ္ၿမိဳ႔တြင္ ေနခဲ့ရပါ၏။ က်ြန္ေတာ္တို႔ႏွင့္ အတန္ငယ္ ရင္းႏီွးသည့္ ခပ္ေခ်ာေခ်ာသမီးကေလးမ်ား ပိုင္ဆိုင္သူ အေဒၚႀကီးတစ္ဦးလည္း ရိွပါ၏။ က်ြန္ေတာ္တို႔ ေမာင္ ႏွမ်ားက သစ္သားအိမ္ကို ေတာေပမင့္ ေျပာင္လက္ေနေအာင္ တိုက္ၿပီး ထမင္းအိုးဟင္းအိုးမ်ားကိုလည္း ေျပာင္လက္ ေနေအာင္ ေဆးေၾကာတိုက္ခ်ြတ္ထားပါ၏။ က်ြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ ပုဆိုး ခါးေတာင္းက်ိဳက္ကာ ညေနတိုင္လွ်င္ ေခ်ြးတရဲႊရဲႊႏွင့္ အိမ္တိုက္ေလ့ ရိွပါ၏။ က်ြန္ေတာ္တို႔ အိုးခြက္ပန္းကန္မ်ား ေျပာင္လက္ေနသည္ကို အဆိုပါ အေဒၚႀကီးမွာ အတုယူရမည့္အစား အိုးေဘးေျပာင္လွ်င္ လင္ ျမန္ျမန္ရလြယ္သည္ ဟုဆိုကာ သူ႔သမီးမ်ားကိုမူ အိုးခြက္မ်ား တိုက္ခ်ြတ္ျခင္းအမႈ ကိုေသာ္လည္းေကာင္း၊ အိမ္သန္႔ရွင္းေရးကိုေသာ္လည္းေကာင္း မလုပ္ခိုင္းရက္ခဲ့ပါ။ ၎တို႔ ဟင္းခ်က္ေသာ အိုးမ်ားကို မိတ္ေဆြမ်ားအား ဖိတ္မႏ ၱကျပဳကာ ျပခ်င္စမ္းပါဘိ။
က်ြန္ေတာ္ ေရဆင္းေရာက္စက ေက်ာင္းမ်ားပိတ္ထားသည့္ကာလ ျဖစ္သျဖင့္ အားအားလ်ားလ်ား မိတ္ေဆြ အေပါင္းအသင္းမ်ားႏွင့္ ဟိုသြား ဒီသြား စာအတူဖတ္ စသျဖင့္ ေလခဲ့ပါ၏။ တစ္ေန႔တြင္ သူငယ္ခ်င္းတစ္ဦးေခၚသျဖင့္ သူ႔ေကာင္မေလး၏ အခန္းသို႔ သြားေရာက္လည္ပတ္ရင္း စကားစေနေျပာၾကပါ၏။ ေအာင္မယ္ေလး ျမတ္စြာဘုရား။ ရုပ္ ကေလးလွသေလာက္ အေနအထိုင္ တယ္လဲ ပက္စက္လိုက္ပါကလား အရပ္လူႀကီးတို႔။
အခန္းမွာ အ၀တ္မ်ား၊ စာအုပ္မ်ား၊ စာရြက္မ်ား၊ အလွျပင္ပစၥည္းမ်ား၊ မိန္းကေလး အသံုးအေဆာင္ပစၥည္းမ်ား၊ အိုးခြက္ပန္းကန္မ်ား၊ တိုလီမုတ္စ ျဗဳတ္စဗ်င္းေတာင္းမ်ားႏွင့္ ရႈပ္ပြလွ်က္ ဘယ္နားထိုင္လိုက္ရမွန္းပင္ မသိပါ။ (သည္းခံပါခင္ဗ်ား၊ က်ြန္ေတာ္တို႔ေမာင္ႏွမတစ္စုမွာ သူမ်ားကို ကဲ့ရဲ့သည့္ပညာရပ္တြင္ စပယ္ရွယ္လစ္စ္ ဒီပလိုမာ လက္မွတ္ရထားသူမ်ားျဖစ္ပါ၏။ ေနာက္ၿပီး က်ြန္ေတာ္က အင္မတန္ရံြတတ္သူ ျဖစ္ပါ၏။) ေလွ်ာ္ၿပီးသားအ၀တ္မ်ားသည္ ယမန္ေန႔က ထုေထာင္း ေလွ်ာ္ဖြတ္ထားသျဖင့္ အင္မတန္ ပင္ပန္းႏြမ္းနယ္ေနၾကသည္ျဖစ္ရာ အခ်ိဳ႔မွာ ေမြ႔ရာေပၚတြင္ ပက္လက္တခိ်ဳ႔၊ ေမွာက္ခံုတခ်ိဳ႔ အိပ္စက္အနားယူလွ်က္ လည္းေကာင္း၊ အခိ်ဳ႔မွာ ကုတင္တန္းမ်ားေပၚတြင္ က်ြမ္းဘား ကစားလွ်က္ လည္းေကာင္း၊ အခ်ိဳ႔မွာ အ၀တ္လွန္းေသာ တန္းမ်ားေပၚတြင္ ဗီတာမင္ဒီဓါတ္ကို အခ်င္းခ်င္းေနာက္ေျပာင္ က်ီစယ္ရင္း ရယူေနၾကလွ်က္ လည္းေကာင္း၊ ေအာင္မယ္ ဘရာစီယာႏွစ္ထည္မွာ အခ်င္းခ်င္း လည္ပင္းဖက္လွ်က္ ကုလားထိုင္ေနာက္မွီေပၚတြင္ ေျခတဲြလဲြခ် ထိုင္လွ်က္ လည္းေကာင္း၊ ယမန္ေန႔က ၀တ္ၿပီးသား လံုခ်ည္တစ္ထည္မွာမူ အလြန္ပ်င္းေၾကာထူရကား သူ႔ေနရာသူသြားမေန၊ သခင္ခ်ြတ္ခ်ခဲ့သည့္ေနရာတြင္ပင္ အကြင္းသား အိပ္ေမာက်လွ်က္ လည္းေကာင္း၊ (က်ြန္ေတာ္မ်ိဳးကို သနားသျဖင့္ အတြင္း၀တ္အထည္မ်ားကို ျမင္ခြင့္မျပဳပါႏွင့္၊ ဒါေလးတစ္ခုေတာ့ ခ်မ္းသာေပးပါ)။ အိပ္ယာေပၚမွ ေစာင္တစ္စမွာမူ ကုတင္ေပၚတက္ေရာက္ အနားယူေနသည့္ အကႌ်မ်ားႏွင့္ ကလူ၏သို႔ ျမွဴ၏သို႔ လုပ္ေနပါ၏။ ကုတင္ေျခရင္းေဘာင္တြင္ အထက္တစ္၀က္၊ ေအာက္တစ္၀က္ အနားယူ အပန္းေျဖေနသည့္ ၀တ္ၿပီးသားလံုခ်ည္မ်ားမွ တမာရြက္ျပဳတ္ေစာ္ နံေနေလာက္ပါသည္။
စာရြက္အပိုင္းအစမ်ားမ်ားမွာ ငါတို႔တိုင္းျပည္ လြတ္လပ္ေရးရေတာ့မွာမို႔ တာေပါင္ရိုးေပၚေဆးရိုးတက္လွမ္း ေတာ့မယ္ ဟု ေၾကျငာကာ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေနခ်င္တိုင္းေနလွ်က္ ဟိုနားတစ္စု၊ သည္နားတစ္စုက တစ္မိ်ဳး၊ တစ္ကိုယ္ေတာ္ဇာတ္ ခင္းေနသူမ်ားကတသြယ္။ အခ်ိဳ႔က အဆင့္ျမင့္ျမင့္ စားပဲြေပၚတြင္ စံေပ်ာ္ေနၾကၿပီး၊ အခ်ိဳ႔က လမ္းနေဘးနားတြင္ ဂစ္တာတေဒါင္ေဒါင္ေခါက္လွ်က္ အေပ်ာ္ၾကဴးရင္း၊ အခ်ိဳ႔ကမူ ငါတို႔က ေျမႀကီးနဲ႔နီးစပ္တယ္ဟု လက္ခေမာင္းခတ္လွ်က္ ၾကမ္းျပင္မ်ား ေပၚတြင္အခန္႔သား ေနရာယူထားၾကကုန္၏။
ထိုအတြင္း က်ြႏ္ုပ္သည္ စကၠဴမ်ားအၾကားတြင္ ရြာေျပာင္းလာေသာ ပုရြက္ဆိတ္ မိသားစုမ်ားကို ေတြ႔လိုက္ သျဖင့္ အဘယ္ေသာ ေရၾကည္ရာ ျမက္ႏုရာေဒသမ်ားသို႔မ်ား သြားၾကမလို႔ပါလိမ့္ ဟု စူးစမ္းမိသည့္ အခိုက္ သူတို႔တပ္စု ဦးတည္ခ်ီတက္ေနရာ လမ္းဆံုးကို ေတြ႔လိုက္ရပါေတာ့၏။
က်ြန္ေတာ္တို႔၏ မမေလးသည္ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ျဖစ္သည့္ အေလွ်ာက္ အလွဴေရစက္ လက္ႏွင့္မကြာ လိုဟန္ တူပါသည္။ လြန္ခဲ့ေသာႏွစ္ရက္ခန္႔ကစၿပီး အနီးပတ္၀န္းက်င္ရိွ သံသရာခရီးသြားေဖာ္မ်ား ျဖစ္ေသာ ပုရြက္ဆိတ္ႏွင့္ ပိုးဟပ္မ်ားကို လဖက္ရည္ ခုနစ္ရက္ခုနစ္လီ အလွဴႀကီးေပးလတံၱ႔ ဟု သံဓိဌာန္ခ်ကာ မိမိက တစ္၀က္သာေသာက္လွ်က္ က်န္တစ္၀က္ကို ကိုပိုးဟပ္ႏွင့္ ကိုပုရြက္ဆိတ္အေပါင္းတို႔အား အလွဴႀကီးေပးထားေပသည္။ ကိုပုရြက္ဆိတ္တို႔ကလည္း မမေလး၏ ေစတနာကို အသိအမွတ္ျပဳသည့္အေလွ်ာက္ အဘိုးပုရြက္ဆိတ္၊ အဘြားပုရြက္ဆိတ္၊ ပုရြက္ဆိတ္လူပိ်ဳသိုး၊ ပုရြက္ဆိတ္ အပိ်ဳဟိုင္းႀကီးမ်ားပါမက်န္ ပုရြက္ဆိတ္သားေလးမ်ားပါ လုိက္ပါလွ်က္ ရြာလံုးက်ြတ္ မီးခိုးတိတ္ ခ်ီတက္ကာ တီးပါတီ ကို တေပ်ာ္တပါး အားရပါးရ ဆင္ႏဲႊေနသည္ကို ေတ႔ြရသျဖင့္ မမေလး၏ ေစတနာသံုးတန္ကို သာဓု အႀကိမ္ႀကိမ္ ေခၚမိရပါဘိေတာင္း။ ထိုမွ်မကေသး။
မမေလးသည္ ကိုပိုးဟပ္မ်ားအတြက္လည္း အစားအေသာက္မ်ား လွဴဒါန္းလိုေပေသးသည္ျဖစ္ရာ ယမန္ေန႔က စားထားေသာ စားႂကြင္းစားက်န္မ်ားႏွင့္ ပန္းကန္ျပားကို စားပဲြေပၚမွ ဟန္ႀကီးတခဲြသားႏွင့္ ညီလာခံေနေသာ စကၠဴမ်ား အၾကားတြင္ ထားေပးထားပါ၏။ ကိုပိုးဟပ္မ်ားသည္ကား ကုိပုရြက္ဆိတ္တို႔လို မဟုတ္။ လူေရွ႔သူေရွ႔လာစားရ၊ သယ္ရမွာ သိပ္ရွက္သျဖင့္ ညပိုင္းတြင္မွ တပ္မခ်ီရန္ ခုကတဲက ေသတၱာအႀကိဳအၾကားမ်ားတြင္ စစ္ေရးေလ့က်င့္ေနၾကသံကို တရဲွရဲွ ႏွင့္ အတိုင္းသားၾကားေနရပါ၏။
ဟေနသည့္ အဖံုးၾကားမွ က်ြန္ေတာ္အသာေခ်ာင္းလွ်က္ တစ္ပိုင္းတစ္စျမင္ေနရသည့္ ထမင္းအိုးအတြင္း လွမ္း ေလ့လာလိုက္ရာ မမေလးက စိုက္ပိ်ဳးေရးေက်ာင္းဆင္းပီပီ အပင္မ်ားကို ေျမႀကီးေပၚတြင္ စိုက္ရတာ အားမရ၍ စိုက္လို႔ရ တာ အကုန္စိုက္ဟူေသာ ေဆာင္ပုဒ္ကို လက္ကိုင္ထားလွ်က္ ထမင္းအိုးအတြင္း မိႈမ်ား စိုက္ပိ်ဳးထားတာ ေတြ႔လိုက္ရ ပါသည္။ ထို အစိမ္းေရာင္မိႈမ်ားသည္ စင္စစ္ စားဖို႔ေတာ့ မဟုတ္တန္ရာ။ ေဒါက္တာ အလက္ဇင္းဒါး ဖလဲမင္း ၏ ပင္နယ္ စလင္ေဆးအတြက္ သုေတသနျပဳရာ ဓါတ္ခဲြခန္းသို႔ ကုန္ၾကမ္းအျဖစ္ တင္သြင္းဘို႔ရာ ျဖစ္ေပမည္။ ႏိုင္ငံေတာ္၏ ႏိုင္ငံျခား၀င္ေငြတိုးေစေရးအတြက္ မမေလး၏ စြမ္းေဆာင္ခ်က္ကို ေထာမနာ ျပဳလိုက္ရပါဘိ။ ထို႔ျပင္တ၀ မမေလး၏ အထူးစိုက္ပိ်ဳးထားေသာ မိႈမ်ိဳးႏွင့္သာ စမ္းလိုက္ရလွ်င္ ေဒါက္တာ ဖလဲမင္းသည္ ကင္ဆာေပ်ာက္ေဆးကဲ့သို႔ေသာ ေဆးအသစ္တစ္မိ်ဳးကိုပင္ ေဖာ္ထုတ္ခ်င္ ေဖာ္ထုတ္ႏုိင္ေပမည္။ ထိုအခါ ေဒါက္တာဖလဲမင္းႏွင့္ က်ြန္ေတာ္တို႔စိုက္ပိ်ဳးေရး ေက်ာင္းဆင္း မမေလးမွာ ေဆးသိပၸံႏိုဘယ္ဆုကိုပင္ ပူးတဲြ ဆြတ္ခူးခ်င္ ဆြတ္ခူးႏိုင္မည္။ အံ့ခ်ီးဘြယ္ပါတကား။
မွန္တင္ခံုဟု ယူဆရသည့္စားပဲြငယ္တစ္ခုေပၚတြင္ ေခတ္ေပၚ အလွျပင္ပစၥည္းမ်ားသည္ သခင္ အလိုရိွလွ်င္ အလြယ္တကူ ေကာက္ယူ အသံုးျပဳႏိုင္ေစျခင္းအလို႔ငွာ စားပဲြမ်က္ႏွာျပင္ တစ္ခုလံုးတြင္ တပ္ျဖန္႔ထားပါ၏။ စားပဲြ ေထာင့္စြန္းနာရိွ သနပ္ခါးေက်ာက္ျပင္တြင္လည္း အလိုရိွလွ်င္ အသင့္ေရေဖ်ာ္ၿပီး ေကာ္ယူအသံုးျပဳႏုိင္ရန္ ရည္ရြယ္ ခ်က္ျဖင့္ ေက်ာက္ျပင္ေျမာင္းထဲ၌ သနပ္ခါးမ်ားကို ေတြ႔ႏိုင္ပါသည္။ ေက်ာက္ျပင္အနီး စားပဲြမ်က္ႏွာျပင္ကိုေတာ့ သနပ္ခါး စက္မ်ားျဖင့္ အလွျခယ္ ထားပါသည္။
(သဟာေလာက္ဆို အတန္အသင့္ သရုပ္ေပၚေလာက္ၿပီထင္ပါရဲ့။ ေတာ္မွ)။
က်ြန္ေတာ္ စေနဓမၼမိတ္ေဆြမ်ားအဖဲြ႔ အလွဴကိစၥျဖင့္ အထက္အညာေဒသ သို႔ ခရီးထြက္စဥ္ မိတီၳလာသြား ခရီးစဥ္၌ ေယာက္်ားေလးဆိုေတာ့ က်ားက်ားလ်ားလ်ား ဟိုင္းလပ္ေခၚအျမန္ကားေလး၏ upper မွ လိုက္ပါခဲ့ရပါ၏။ ကားကေလး တစ္နာရီလွ်င္ မိုင္၈၀ ႏံႈးခန္႔မွ်ျဖင့္ အျမန္ေျပးေနစဥ္ က်ြန္ေတာ္ထိုင္ေနရာေနရာမွ ကားေရွ႔ပိုင္းပိုက်သည့္ ႏွစ္ေယာက္ေက်ာ္တြင္ ထိုင္ေနသူတစ္ဦးက ကြမ္းတံေတြးကို ေထြးခ်လိုက္ရာ ေလေအာက္မွ က်ြန္ေတာ္ႏွင့္ အနီး ပတ္၀န္းက်င္ရိွသူအားလံုးကို ကြမ္းတံေတြးမ်ား စဥ္ကုန္ပါသည္။ က်ြန္ေတာ္ကလည္း ထိုကိစၥမိ်ုဳးတြင္ အလြန္မွ သည္းညည္းမခံတတ္သူ ျဖစ္သည့္အေလ်ာက္ ထိုသူႏွင့္ ကားေပၚတြင္ စကားမ်ားခဲ့ရပါေသးသည္။ မည္သို႔ေသာ အေမမွ ေမြးထုတ္လိုက္သူ ျဖစ္ပါသနည္း။
“အမိယုတ္က၊ ႏႈတ္ၾကမ္းသည္
အဖယုတ္က၊ ကိုယ္ၾကမ္းသည္” ဟူေသာ ျမန္မာစကားပံုမွာ အခါခပ္သိမ္းမမွန္ေသာ္လည္း သားသမီး မေကာင္း၊ မိဘေခါင္း ဟူသကဲ့သို႔ မဟုတ္တာ တစ္ခုခုလုပ္လိုက္ေသာ သေကာင့္သားကို ဘယ္ မိမဆံုးမ၊ ဖမဆံုးမ ကေလကေခ်လဲ ဟု ေကာင္းခ်ီးေပးတတ္ၾကပါ၏။
က်ြန္ေတာ့္မွာ ထိုကိစၥမိ်ဳးႏွင့္ အလြန္ အကိ်ဳးေပးတတ္ပါ၏။ က်ြန္ေတာ္ေက်ာင္းၿပီးစ အလုပ္မရခင္ စပ္ၾကား ေတာရြာမ်ားသို႔လွည့္လည္ကာ ဗီဒီယို ျပပါသည္။ အမ်ားသိၾကသည့္အတိုင္း ေတာရြာမွ ပဲြ ဆိုေတာ့ လူေပါင္း ေသာင္းေျခာက္ေထာင္ လာၾကည့္ၾကတာ ျဖစ္ပါ၏။ တစ္ည က်ြန္ေတာ္ ရံုေပါက္၀တြင္ လက္မွတ္ေစာင့္ေနစဥ္ ပဲြလာသူ အစ္ကုိကာလသား တစ္ေယာက္က ပါးစပ္တစ္လံုးအျပည့္စားလာေသာ ကြမ္းတံေတြးကို ဗ်စ္ကနဲအသံျမည္ေအာင္ ေျမႀကီးေပၚသို႔ ေထြးခ်လိုက္ရာ က်ြန္ေတာ့္ပုဆိုးမ်ားသို႔ စဥ္ကုန္ပါသည္။ သို႔ေသာ္ က်ြန္ေတာ္သူတို႔ႏွင့္ ဖက္ၿပိဳင္ မမိုက္ရဲ ပါ။ သူတို႔ေဒသသို႔ ကိုယ္ကေရာက္ေနသည္ျဖစ္ရာ တစ္ခုခုျဖစ္လွ်င္ ကိုယ္နာစရာခ်ည္း ျဖစ္ပါသည္။ မေတာ္ ဗီဒီယိုကို အုတ္ခဲက်ိဳးျဖင့္ အားေပးလိုက္ပါက အကိ်ဳးမနည္းပါလား။
တိုက္ခန္းအတက္အဆင္း ေလွခါးေထာင့္မ်ားတြင္လည္းေကာင္း၊ ၿမိဳ႔လယ္ေခါင္ အုတ္နံရံမ်ားတြင္လည္းေကာင္း၊ ေရေျမာင္းေဘာင္မ်ားတြင္ လည္းေကာင္း၊ လမ္းမ်ားေပၚတြင္ လည္းေကာင္း ေနရာေပါင္းမ်ားစြာတို႔တြင္ ေပက်ံေနေသာ ကြမ္းတံေတြးမ်ားကို မိတ္ေဆြတို႔ ေတြ႔မိၾကပါလိမ့္မည္။ က်ြန္ေတာ္စင္ကာပူေရာက္စက လူအမ်ားႏွင့္ စုကာ တစ္ခန္းထဲ တြင္ ေနရပါသည္။ တစ္ခါေသာ္ က်ြန္ေတာ္ သန္႔ရွင္းေရးလုပ္ထားေသာ ဧည့္ခန္းအတြင္း မည္သူကလာထား သြားသည္ မသိ။ ကြမ္းတံေထြးမ်ားေထြးထည့္ထားေသာ ပလတ္စတစ္အိတ္ကို အလြန္ရံြရွာဖြယ္ ေတြ႔ရပါသည္။ မေတာ္ တစ္ေယာက္ေယာက္ကမ်ား တိုက္ခ်လိုက္လွ်င္ ေအာ့ ............။ သည္တြင္ က်ြန္ေတာ္ အလြန္ေဒါသထြက္ကာ အခန္း တြင္း ခဲ်လင့္ လုပ္ပါ၏။ ျမတ္စြာဘုရား။ က်ြန္ေတာ့္ထက္ မိုက္သူမ်ား ဤေလာကႀကီးတြင္ အမ်ားႀကီး ရိွပါလားဟု ညဘက္တြင္ သိလုိက္ရပါ၏။ က်ြန္ေတာ့္ထံလာေရာက္ကာ လက္ညိႈးေကာက္ေကာက္ထိုးလွ်က္ အယုတၱ အနတၱေပါင္းစံု ျဖင့္ ဆဲဆိုသြားပါသည္။ မွတ္ပလားဟဲ့။ ကိုယ့္ထက္မိုက္သူႏွင့္ေတြ႔ေတာ့လည္း အသာၿငိမ္ေနလိုက္ရပါသည္။ ေလာက တြင္ က်ြန္ေတာ္ရံြမုန္းေသာအရာမ်ား၌ ကြမ္းတံေတြး၊ ေဆးလိပ္မီးခိုး၊ ျခင္၊ ယင္၊ ၾကမ္းပိုး၊ ၾကြက္၊ သန္း၊ ျခ၊ ပုရြက္ဆိတ္ ႏွင့္ ပိုးဟပ္မ်ား ပါ၀င္ပါသည္။ ထိုအရာမ်ားႏွင့္ က်ြန္ေတာ္က ဓမၼာေသာက ျဖစ္ပါ၏။
ဤကဲ့သို႔ အျမင္မေတာ္ဟု ကိုယ္ထင္သမွ် သြား သြား ခ်ဲလင့္လုပ္မိသျဖင့္ က်ြန္ေတာ့္အေမမွာ မဆီမဆိုင္ ေနရင္းထိုင္ရင္း မၾကာခဏ ေခါင္းႀကိမ္းေနရသည့္တိုင္ က်ြန္ေတာ့္မွာ အမွတ္မရိွ။
တခါကလည္း က်ြန္ေတာ္ႏွင့္ တစ္ခန္းထဲေနသူ တစ္ဦးမွာ ဖံုးကို တစ္နာရီခန္႔ၾကာေအာင္ ေျပာေနသျဖင့္ ဤဖံုးမွာ က်ြန္ေတာ္တို႔အားလံုး ဘံုသံုးဖံုးျဖစ္ရကား က်ြန္ေတာ့္မွာ မေနႏိုင္မထိုင္ႏိုင္ ရင္ထဲ ရြစိရြစိ ျဖစ္လာရကား ဤမွ် အၾကာႀကီးဖံုးသံုးေနျခင္းသည္ အျခားသူမ်ားအတြက္ တရားမွ်တမႈမရိွေၾကာင္း သြားေျပာမိသည့္ကာလ က်ြန္ေတာ့္ မိခင္ႀကီးမွာ တမလြန္ဘ၀မွေနၿပီး ေခါင္းႀကိမ္းလိုက္ရပါေသးသည္။
ေနပါအံုးဗ်။ က်ဳပ္တို႔ခ်ည္း ေတာသားေတြ ေတာသားေတြနဲ႔ နင္းကန္ခ်မေနပါနဲ႔ဦး။ ခင္ဗ်ားတို႔ တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသားဆိုတဲ့ လူႀကီးလူေကာင္းမ်ားကိုေရာ သြားၾကည့္ ၾကည့္လိုက္စမ္းပါအံုး။
ဟိုက္ - ဟုတ္ပ။ အေမာင္တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသား ဆိုသူမ်ားကို နည္းနည္းပါးပါး ေစာင္းငဲ့ၾကည့္ရေအာင္။ ဟိုဟာ ဘာပါလိမ့္။ အလို၊ ႏို႔ စာသင္ခံုထဲမွာ ကြမ္းတံေတြးထုပ္ႀကီးပါလား။ ဆရာႀကီးေရ ၾကည့္က်က္လဲ လုပ္စမ္းပါအံုး ဗ်ာ။ မေတာ္ ေနာက္အတန္းတက္လာတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြက မသိပဲ လြယ္အိတ္ကို ခံုထဲမ်ားစြတ္ကနဲ ထိုးသြင္းလိုက္ လို႔ကေတာ့ ေသာက္က်ိဳးနဲ။ ဒါလား၊ တိုင္းျပည္ကို ေရွ႔တန္းကဦးေဆာင္သြားမဲ့ လူႀကီးေကာင္းအေလာင္းေတြ။ ဖြမ္........။
သည္တခါေတာ့ ကိုယ့္ေပါင္ကိုယ္ လွန္ေထာင္းပါမည္။ အျခားသူမဟုတ္။ ဟသၤာတေန (အထက္တြင္ ၀န္ထမ္း မ်ားအခန္း၌ ေဖာ္ျပခဲ့သည့္ က်ြန္ေတာ့္ကို သူရို႔စိုက္ပိ်ဳးေရးရံုး ေခၚသြားသူ) က်ြန္ေတာ့္အစ္ကိုႀကီး တစ္၀မ္းကဲြ အေၾကာင္း ျဖစ္ပါ၏။ သူမ်ားမေကာင္းေၾကာင္းမ်ား ေလွ်ာက္ေျပာေနသည္ဟု မထင္ေစလိုပါ။ ဘ၀ေနနည္းအႏုပညာကို သရုပ္ေဖာ္ ရာတြင္ ဤကဲ့သို႔ေသာ သရုပ္ေဖာ္ပန္းခ်ီကားကေလးမ်ားႏွင့္ ရွင္းျပလွ်င္ ပိုမိုခရီးေရာက္သည့္အတြက္ ျဖစ္ပါ၏။
ယခင္က က်ြန္ေတာ္သူရို႔အိမ္ မၾကာမၾကာေရာက္ျဖစ္ပါ၏။ အိမ္အတြင္းမွာ မဲေမွာင္ ရႈပ္ေထြးလွ်က္ ေနစရာကို မနည္း ရွာရသည္။ ဘာေတြမွန္းမသိ ရႈပ္ေတာ့ ေတာ္ေတာ္ရႈပ္ပါသည္။ က်ြန္ေတာ္ကား ရႈပ္ေထြးညစ္ပတ္ေသာ ေနရာကို အလြန္ မုန္းတတ္သူတစ္ဦးျဖစ္သည့္အေလ်ာက္ သူရို႔အိမ္က်ြန္ေတာ္ေရာက္သြားလွ်င္ ရႈပ္ေနသမွ်အမိႈက္အားလံုးကို သိမ္းႀကံဳးလႊင့္ပစ္ကာ မီးရိႈ႔တန္တာရိႈ႔ စသည္ျဖင့္ လုပ္ေလ့ရိွပါ၏။ အထူးျဖင့္ကား မီးဖိုေခ်ာင္ျဖစ္ပါ၏။ စိုေနေသာ ေျမႀကီး ေအာက္ခံတြင္ထားသည့္ မေဆးရေသးေသာ ျငဳပ္ဆံု၊ ေဆးၿပီးသားေရမ်ားႏွင့္ ခ်ဲြက်ိေနသည့္ ပန္းကန္ေဆးအင္တံု တို႔သည္ က်ြန္ေတာ္ထမင္းၿမိဳရာတြင္ အေႏွာက္အယွက္ျပဳသည့္အရာမ်ား ျဖစ္ရကား ပထမဆံုး က်ြန္ေတာ္ရွင္းသည္မွာ အႏီွမီးဖိုေခ်ာင္ ျဖစ္ပါ၏။ ထို႔ေနာက္ အိမ္ပတ္၀န္းက်င္ ျဖစ္ပါ၏။ အမိႈက္မ်ားကို သိမ္းႀကံဳး မီးႏွင့္ရိႈ႔ပစ္ပါသည္။ တစ္အိမ္လံုးတြင္ အရႈပ္ဆံုးေနရာကို ျပပါဆိုလွ်င္ ဘုရားစင္ကို ျပရပါမည္။ ဘုရားစင္မွာ ေသးသျဖင့္ ဘုရားေက်ာင္းႏွင့္ ျပည့္က်ပ္ေနရသည့္အထဲ ရြက္လွစိမ္းပန္းမ်ားႏွင့္ ျပည့္ေနသည့္ ပန္းအိုးသံုးလံုး၊ ဖေယာင္းတိုင္ႏွင့္ အေမႊးတိုင္ထြန္းသည့္ ခြက္ မ်ားအျပင္ ဘာညာ သာရကာမ်ားကိုပါ ထိုးသိပ္ထည့္လိုက္ေလရာ ဘုန္းေတာ္အနႏၱရိွသည့္ ျမတ္စြာဘုရား မို႔သာ ေတာ္ေရာ့သည္။ လူဆိုလွ်င္ျဖင့္ အသက္ရႉက်ပ္တာႏွင့္ ေသရခ်ည့္။
က်ြန္ေတာ္အထက္တြင္ ေဖာ္ျပခဲ့သည့္ က်ြန္ေတာ္တို႔ေတာၿမိဳ႔ကေလးမွ သမီးေခ်ာကေလးမ်ား၏ မိခင္ အေဒၚႀကီး၊ စိုက္ပိ်ဳးေရးဘဲြ႔ရ အစ္မကေလး၊ ဟိုင္းလတ္ကားေပၚမွ ပုဂိၢဳလ္၊ က်ြန္ေတာ္တို႔ေတာရြာမွ အစ္ကုိကာလသား၊ ၁၉၉၈ ခုႏွစ္က Jurong view apartment တြင္ အတူေနခဲ့ရသူ မိတ္ေဆြႏွစ္ေယာက္၊ ဟသၤာတမွ က်ြန္ေတာ့္အစ္ကိုႀကီး ဇနီးေမာင္ႏွံ စသူတို႔မွာ ဘ၀ေနနည္းအႏုပညာကို မေလ့လာဘူးေသာေၾကာင့္၊ ဘ၀ေနနည္းအႏုပညာဆိုတာ ဘာ ဆိုတာ မသိ နားမလည္ေသာေၾကာင့္သာ ဤကဲ့သို႔ျဖစ္ေနရျခင္း ျဖစ္ပါ၏။ ဘ၀ေနနည္းအႏုပညာကို က်က်နန သင္ယူကာ လက္ေတြ႔လိုက္နာက်င့္သံုးလိုက္ပါလွ်င္ မိမိသာမက ခုနစ္ရက္ သားသမီးတို႔ စိတ္ခ်မ္းသာဘို႔ ျဖစ္ပါလိမ့္မည္။
မိတ္ေဆြတို႔ ခရီးသြားသည့္အခါတြင္ ခရီးသြားဟန္လဲႊ သတိထားမိၾကပါလိမ့္မည္။
v ဘတ္စ္ကားတစ္စီး (အထူး သျဖင့္ ခရီးအစ) ဆိုက္လာလွ်င္ ေနရာတစ္ေနရာစာ ရေရးအတြက္ လူမွန္းမသိ သူမွန္းမသိ အတင္းေရာ အဓမၼပါ တိုးတက္ေနရာယူၾကသူမ်ား (ဆူးေလကားဂိတ္မ်ား)။
v ဘတ္စ္ကားေပၚေရာက္ေသာအခါတြင္လည္း သက္ႀကီးရြယ္အိုမ်ား၊ ကိုယ္၀န္ေဆာင္မ်ား၊ ကေလးမ်ား၊ ရဟန္း သံဃာမ်ားကို ေနရာဖယ္ေပးရေကာင္းမွန္းသိေသာ္လည္း သိသိႀကီးႏွင့္ ေပထိုင္ေနသူမ်ား။
v ဘတ္စ္ကားၾကပ္တာကို အခြင့္ေကာင္းယူကာ ေကာင္မေလးမ်ားကို နသားပါးယား လုပ္ခ်င္သူမ်ား။
v ဘတ္စ္ကားအတြင္း၌ ေနရာမ်ားေခ်ာင္ေနပါလွ်က္ အေပါက္၀တြင္ စုၿပံဳတိုးေနသူမ်ား (စင္ကာပူတြင္)။
v လမ္းလယ္ေခါင္တြင္ရပ္ကာ လူသြားလမ္းကို ပိတ္လွ်က္ စကားေျပာေနသူမ်ား။
v အမ်ားျပည္သူသံုး ထိုင္ခံု၊ ေနရာမ်ားတြင္ အမိႈက္မ်ားကို သည္အတိုင္း ပစ္ထားခဲ့သူမ်ား။
v (မေနႏိုင္မထိုင္ႏိုင္ ဘတ္စ္ကား ဆိုဖာထိုင္ခံုမ်ားကို ဒါးႏွင့္ခဲြသြားသည့္ သူေတာင္ ရိွေသး)။
v ဓါတ္ေလွခါးအတြင္း ေသးေပါက္ခဲ့သူမ်ား(စင္ကာပူ)။
v ေခ်ာင္က်ေသာ၊ ေမွာင္ေသာေနရာမ်ားတြင္ နံရံကို ေသးႏွင့္ ပန္းခဲ့သူမ်ား ............စသည္ အမ်ားႀကီး ျဖစ္ပါ၏။
ဤအေၾကာင္းႏွင့္ပတ္သက္၍ တေလာက မဂၢဇင္းတစ္ေစာင္ (မေဟသီထင္ပါသည္) တြင္ ေဆာင္းပါးတစ္ပုဒ္ ဖတ္လိုက္ရပါ၏။ “ခရီးသြားျခင္း အႏုပညာ”55 ဟု ေခါင္းစဥ္တပ္ထားပါသည္။ က်ြန္ေတာ္အေတာ္ႀကိဳက္၏။ သူက သူ သေဘၤာႏွင့္ခရီးသြားစဥ္ ႀကံဳေတြ႔ခဲ့ရသည္ေလးကို ျပန္လည္ ေဖာက္သည္ခ်ထားျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ အမိ်ဳးသမီးတစ္ဦးမွာ သေဘၤာေပၚတြင္ လူသြားလမ္းကို ျဖတ္လွ်က္ သူ႔ပစၥည္းမ်ားကို ျဖန္႔က်ဲေနရာခ်ထားသျဖင့္ ခရီးသည္အမ်ား သြားရလာရ အေတာ္ ခြက်ကုန္ပါ၏။ ေနာက္ေတာ့ လူႀကီးတစ္ဦးက အျမင္ကပ္လာသည္ႏွင့္ ထိုပစၥည္းမ်ားကိုေက်ာ္ခြကာ သံုးေလး ေခါက္ လမ္းသလားလိုက္ရာ ထုိ အမိ်ဳးသမီးႏွင့္ စကားမ်ားပါေတာ့၏။ သည္ေတာ့မွ လူႀကီးက လူသြားလမ္းေပၚျဖန္႔ခင္း ထားေသာ သူ႔ပစၥည္းမ်ားအေၾကာင္း ပက္ပက္စက္စက္ ပိတ္ေျပာပစ္လိုက္မွ အမိ်ဳးသမီး ပါးစိပ္ပိတ္ကာ သူ႔ပစၥည္းမ်ားကို စုစည္းလွ်က္ လူမ်ားသြားရန္ လမ္းလုပ္ေပးလိုက္သည့္ အေၾကာင္း ျဖစ္ပါ၏။
လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္အနည္းငယ္ကလည္း ဤကဲ့သို႔ ဘ၀ေနနည္း စာညြန္႔တစ္ပုဒ္ကို မဂၢဇင္းတစ္ေစာင္တြင္ပင္ ဖတ္လိုက္ရပါသည္။ ညီမကေလး မိုးႏွင္းျဖဴ ထင္ပါသည္။ သိပ္မမွတ္မိေတာ့ပါ။
သည့္မွ်မက အမ်ားႀကီး ရိွပါေသးသည္။ ရင္ေခ်ာင္သြားေအာင္ နည္းနည္းေလာက္ လွ်ာရွည္ခြင့္ ျပဳပါဦး။ လူအမ်ား သိၾကသည့္အတိုင္း အငယ္အေႏွာင္း ကိစၥမ်ား ျဖစ္ပါ၏။ အရာရိွႀကီးမ်ား၊ ပိုက္ဆံခ်မ္းသာသူမ်ား ႏွင့္ အထက္တန္းစား ဟု သတ္မွတ္ခံရသူ လူႀကီးလူေကာင္းမ်ား၊ ပညာတတ္ႀကီးမ်ား၏ အယားေလး မ်ားအေၾကာင္းပင္ ျဖစ္ပါ၏။ ကေလးေတြ ဆိုလွ်င္ေတာ့ - င္လွန္ရိုက္ၿပီး ဆံုးမရပါရဲ့။ ခုေတာ့ ဆံုးမစကား ေျပာရေအာင္ကလည္း ပညာတတ္ လူႀကီးလူေကာင္းမ်ား ဆိုေတာ့ ဟင္း.............ဟင္း ဟင္း ဟင္း။ ထိုလူႀကီးလူေကာင္းမ်ားသည္ သိလွ်က္ႏွင့္ မိုက္သည္လား။ ၀ါသနာအရ လား။ ဘ၀ေနနည္းအႏုပညာတြင္ ပါရဂူဘဲြ႔ရသြားၿပီး အေနတတ္လြန္းသြားျခင္းေၾကာင့္ေပလား။ သူတို႔အေၾကာင္း သူတို႔မွ က်က်နနသိႏိုင္ပါလိမ့္မည္။ တျခားလူ မေျပာပါႏွင့္ က်ြန္ေတာ့္ ဦးႀကီးေတာ္တစ္ေယာက္သည္လည္း ထိုအတိုင္း ျဖစ္ပါ၏။ အသက္ ၅၀ ေက်ာ္က်မွ လက္ရိွလင္ငုတ္တုတ္ႏွင့္ သူ႔ထက္အသက္ႀကီးသူ အမိ်ဳးသမီးႀကီးတစ္ဦးကို ေထာင္က်ခံကာ (ခိုးယူ ေပါင္းသင္းတာမဟုတ္၊ အမ်ိဳးသမီးႀကီးကလည္း သေဘာတူၾကည္ျဖဴစြာ လက္ရိွလင္ႀကီးကိုထားခဲ့ၿပီး သူႏွင့္သြား ေရာက္) ေပါင္းသင္းခဲ့ၾကပါ၏။ က်ြန္ေတာ္ကေတာ့ သူတို႔ကို အျပစ္မျမင္ပါ။ အမ်ားတကာ ၀ိုင္းပယ္ထားသည့္တိုင္ ေရွးေရစက္ေၾကာင့္ပဲ ဟု ခင္ခင္မင္မင္ ဆက္လက္၀င္ထြက္သြားလာျမဲ သြားလာေနခဲ့ပါ၏။ ခုေတာ့လည္း ဆံုးပါးကုန္ ၾကပါၿပီ။
ရိွပါေသးသည္။ က်ြန္ေတာ္တို႔ရြာဘက္တြင္ ပုသိမ္-မံုရြာ ကားလမ္းမႀကီး ရိွပါ၏။ ေက်ာက္ခင္းလမ္းမႀကီးျဖစ္ပါ သည္။ လမ္းမႀကီး၏ မိုင္တိုင္မ်ားမွာ သစ္သားတိုင္မ်ားျဖစ္ပါ၏။ အခ်ိဳ႔ေသာ မိုင္တိုင္မ်ားကို မည္သည့္ သေကာင့္သား က မေနႏိုင္မထိုင္ႏိုင္ လက္သရမ္းသြားသည္ မသိ။ သစ္သားမိုင္တိုင္မ်ားမွာ နားရြက္ျပတ္သူျပတ္၊ ခ်ဳိကိ်ဳးသူက်ိဳး၊ လက္တစ္ေခ်ာင္းျပဳတ္သူျပဳတ္ စသျဖင့္ ဂီလာနခ်ည္း ျဖစ္ပါသည္။ ထိုမွ်မကေသး။ လမ္းမႀကီးတစ္ေလွ်ာက္ အရိပ္ရ အပင္မ်ားစိုက္ၿပီး တိုင္ကေလးမ်ားျဖင့္ ၀င္းခတ္ထားရာ ထို၀င္းတိုင္ကေလးမ်ားမွာ ၀င္းခတ္ၿပီး မၾကာမတင္မီပင္ ထင္းအျဖစ္သို႔ လည္းေကာင္း၊ အနီးအနားရြာမွ အိမ္ျခံစည္းရိုးမ်ားအျဖစ္သို႔ လည္းေကာင္း အရွင္လတ္လတ္ ဘ၀ကူး သြားၾကရရွာေပသည္။
ဟိုတစ္ေခါက္ က်ြန္ေတာ္ရြာျပန္သြားေတာ့ ရြာသားမ်ားကိုစုေ၀းေစလွ်က္ က်ြန္ေတာ္က က်ြန္ေတာ့္အေတြ႔အႀကံဳ မ်ား ႏွင့္ သိစရာမွတ္စရာမ်ားကို ေဟာေျပာျပသပါသည္။ က်ြန္ေတာ္ေျပာအၿပီး က်ြန္ေတာ့္အစ္ကို၀မ္းကဲြ ရြာလူႀကီးက ဆက္လက္မိန္႔ခြန္းေခ်ြပါ၏။ သူ႔မိန္႔ခြန္းနားေထာင္ရတာ က်ြန္ေတာ္ပင္ ေက်ာခ်မ္းပါသည္။ သူကေတာ့ ကရုဏာ ေဒါေသာျဖင့္ေျပာတာ ျဖစ္ပါ၏။ အေၾကာင္းမွာ ကိုယ့္အိမ္ေရွ႔ကလမ္း ဘြက္ထူေနလို႔ ေက်ာက္ခင္းခိုင္းတာကို မခင္း ၾကသူမ်ား၊ အိမ္ေခါင္းရင္းကလမ္း ျမက္မ်ားၿခံဳပုတ္မ်ား ထူထပ္ေနတာကို မရွင္းသူမ်ား၊ အိမ္ျခံစည္းရိုးပ်က္ေနလို႔ ျပင္ခိုင္း တာ မျပင္သူမ်ားအား စသျဖင့္ သူခိုင္းလို႔မရသူမ်ားအား ႀကိမ္းေမာင္းေနျခင္း ျဖစ္ပါ၏။ က်ြန္ေတာ္က သူတို႔ကို အပ်င္းမထူဘို႔ စည္းရံုးရပါသည္။ သူတို႔သည္ သိၾကားမင္းအေလာင္း ဦးမာဃအေၾကာင္း မသိသူ ရွားပါ၏။ သို႔ေသာ္ ဦးမာဃသည္ ဇာတ္ေတာ္ထဲတြင္ပင္ က်န္ရစ္၍ သူ႔ကို အတုခိုးကာ ငါတို႔လည္း လုပ္ၾကရမည္ ဟု သူရို႔လက္ေတြ႔ဘ၀ အတြင္း မဆင္းလာေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ပါ၏။ အကယ္၍ သူတို႔သာ ဦးမာဃႀကီးကို အတုခိုးအံ့။ က်ြႏု္ပ္၏ အစ္ကို ရြာသူႀကီး သည္ သူတို႔ကို ႀကိမ္းေမာင္းေနစရာလိုေတာ့မည္ မဟုတ္။ တစ္ရြာလံုးသန္႔ရွင္း သပ္ယပ္ကာ သာသာယာယာႏွင့္ ေနခ်င့္ စဖြယ္ ရြာသာယာကေလး ျဖစ္ေနမွာ အမွန္ပင္ ျဖစ္ေတာ့ပါ၏။ ဤသည္မွာ က်ြန္ေတာ္တို႔ တစ္ရြာထဲအတြက္မဟုတ္မူ၍ ဗမာျပည္အတြင္းမွာ ရြာတိုင္းအတြက္ ျဖစ္ေပသည္။ ဗမာမွန္လွ်င္ သိၾကားမင္းအေလာင္း ဦးမာဃ လူ႔ျပည္တံုးက ဘာေတြလုပ္ခဲ့သည္ကို သိၾကသူခ်ည္း။ သူလုပ္သလို ငါတို႔လည္း လုပ္ၾကရမည္ ဟု အတုခိုးတတ္ဖို႔သာ လိုသည္။
အမွန္ဆိုရလွ်င္ က်ြန္ေတာ္တို႔ ဗုဒၶဘာသာ၀င္မ်ားအတြက္ ဘ၀ေနနည္းလမ္းညြန္မ်ားစြာ ရိွၿပီး တရံမစဲလည္း သင္ယူေနၾကရပါ၏။ သို႔ေသာ္ သင္လို႔သင္မွန္းမသိ။ ယူလို႔ယူရေကာင္းမွန္းမသိၾက။ ေၾသာ္ - ငါတို႔ဒါေတြကို လက္ေတြ႔ က်င့္သံုးဘို႔ ပါလားဟဲ့ ဟုလည္းမေတြးမိ။ ေတြးတတ္ေအာင္လည္း ဆရာကိုယ္၌က သင္ေပးရေကာင္းမွန္းမသိသျဖင့္သာ လက္ေတြ႔ ေလာကသို႔ မေရာက္ပဲ ဒီဘက္နားက၀င္ ဟိုဘက္နားကထြက္ ျဖစ္ေနၾကျခင္း ျဖစ္ပါ၏။
သို႔ဆိုလွ်င္ ဘယ္ပံုဘယ္နည္းျဖင့္ က်ြန္ေတာ္တို႔ တရံမစဲ သင္ယူေနၾကရပါသနည္း။ နိကာယ္ငါးရပ္၊ ပိဋကဋ္ သံုးပံု အတြင္းမွ သုတၱန္ ပိဋကဋ္ေတာ္မ်ားအားလံုးသည္ က်ြန္ေတာ္တို႔ ဘ၀တြင္ မည္သို႔ေနထိုင္ရမည္ ဟု ျမတ္စြာဘုရား က ပံု၀တၳဳမ်ားေဆာင္ကာ ေဟာေျပာ ျပသသြားျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ သို႔ေသာ္ ဤသည္တို႔ကို ဤသို႔က်င့္ရမည္ ဟူ၍ မည္သူ ကမွ်ေသခ်ာစြာ မသင္ၾကား မျပသၾကေသာေၾကာင့္ ထို အလြန္အင္မတန္မွ အဖိုးတန္လွေသာ ျမတ္ဗုဒၶ၏ တရားေတာ္ မ်ားသည္ တရားပဲြၿပီးသည္ႏွင့္ ဓမၼာရံုအတြင္း၌ပင္ထားခဲ့ၾကကာ အိမ္သို႔သယ္လာသူ အင္မတန္ (မရိွသေလာက္) ရွားလွ ပါ၏။ (မိတ္ေဆြကိုယ္တိုင္ေရာ ၿပီးခဲ့တဲ့လက နာယူခဲ့ရေသာတရားကို ျပန္ေျပာျပစမ္းပါဟု ဆိုလွ်င္ ျပန္ေျပာျပႏိုင္ပါမည္ လား)(က်ြန္ေတာ္ကေတာ့ တရားပဲြသြားလွ်င္ မွတ္စုစာအုပ္ယူသြားေလ့ရိွပါ၏။ က်ြန္ေတာ္ ကိုယ့္ဦးေဏွာက္ကို မယံုၾကည္ ပါ။ ခဏေနလွ်င္ေမ့မွာ ေသခ်ာေနသည္မို႔ ဆရာေတာ္မ်ားေဟာၾကားေသာ တရားေတာ္မ်ားကို မွတ္စုစာအုပ္ျဖင့္ လိုက္လံမွတ္သားသည့္ အက်င့္ရိွပါ၏)။
သိပ္မ်ားမ်ား ေလ့လာစရာမလိုပါ။ ဓမၼပဒ56တစ္အုပ္ကို ေသခ်ာက်န ေလ့လာကာ လုိက္နာက်င့္သံုးႏုိင္လွ်င္ပင္ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ကိစၥၿပီးပါ၏။
Ref: 56. http://www.paramis.org/dmp/dmp.html
Ref: 57. http://www.dhammadownload.com/MyanmarTipitaka-eBook.htm
ယခုေခတ္တြင္ ျမတ္ဗုဒၶ၏ တရားေတာ္မ်ားထဲမွ ထုတ္ႏႈတ္ၿပီး လူအမ်ားလိုက္နာက်င့္သံုးႏိုင္ေစရန္ ေဟာေျပာ ျပသ ဆိုဆံုးမေနသည့္ ဆရာေတာ္ သံဃာေတာ္မ်ားလည္း ေပၚထြန္းေနၿပီ ျဖစ္ပါ၏။ နမူနာျပရလွ်င္ အရွင္ အာဒိစၥရံသီ (ဦးဆန္းလြင္)58၊ ေရႊပါရမီေတာရ အရွင္ ဆႏၵာဓိက59၊ ဓမၼဒူတ အရွင္ေဆကိႏၵ60၊ ဦးေဇာတိက61 တို႔ ျဖစ္ပါ၏။ သူတို႔အဆင္သင့္ ခ်က္ျပဳတ္ထားေသာ ဟင္းေလး အိုးႀကီးထဲမွ က်ြန္ေတာ္တို႔က အဆင္သင့္ ခူးခပ္စားလိုက္ရံုမွ် ျဖစ္ပါ၏။
Ref: 58. http://www.dhammadownload.com/ashin-ardeiksayanthi-USanLwin-eBook-Myanmar.htm
Ref: 59. http://www.dhammaweb.net/books/books_myanmar.html
Ref: 60. http://www.dhammadownload.com/Dhammaduta-ashin-Chakkinda-eBook-Myanmar.htm
Ref: 61. http://www.ayinepan.com/buddha/dhamma06.php?sayartaw=176
တရားပဲြသြား တရားနာလိုက္ရံုမွ်၊ တရားစာအုပ္ဖတ္ျဖစ္လိုက္တယ္ ဆိုရံုမွ်ႏွင့္ေတာ့ အကိ်ဳးထူးစရာမရိွပါ။ စာအုပ္ထဲပါ လိုက္နာက်င့္ႀကံရမည့္ အရာမ်ားကို တကယ္ လက္ေတြ႔လိုက္နာ က်င့္သံုးမွ အက်ိဳးရိွပါမည္။ ဆရာေတာ္ အရွင္ဆႏၵာဓိက ႏွင့္ ဦးေဇာတိက တို႔၏ တရားစာအုပ္မ်ား ပလူပ်ံေအာင္ ထြက္လာေသာ္လည္း လက္ေတြ႔လိုက္နာ က်င့္ သံုးသူ ဘယ္ႏွဦးရိွသည္ကိုမူ သိရန္ ခဲယဥ္းလွေပသည္။ ဆရာေတာ္မ်ားကား သူတို႔တာ၀န္ေက်ၿပီ ျဖစ္ပါ၏။ က်ြန္ေတာ္ တို႔ တာ၀န္ေက်ရန္သာ က်န္ေတာ့သည္။
က်ြန္ေတာ့္မွာ ေမြးကတည္းက အိမ္မွာ က်က်နနေနခဲ့ရသည္ ဟု သိပ္ကိုမရိွလွပါ။ ေျခသလံုးအိမ္တိုင္ (ဟုတ္ ေပါင္) ပညာသင္ရေအာင္ ဟိုၿမိဳ႔သြားေန၊ သည္ၿမိဳ႔သြားေန။ ေက်ာင္းၿပီးျပန္ေတာ့ အလုပ္ရွာရေအာင္ အိမ္မွခါြ။ အလုပ္ရၿပီး ေတာ့လည္း ခဏပဲ မိသားစုႏွင့္ေနရ။ ေနာက္ သူတစ္ပါးတိုင္းႏိုင္ငံေရာက္။ သည္ေတာ့ ျဖတ္သန္းခဲ့ရေသာ ဘ၀ တစ္ေလွ်ာက္ျပန္တြက္ၾကည့္လွ်င္ ကိုယ့္မိသားစုႏွင့္ သိုက္သိုက္၀န္း၀န္းေနရသည္က တခဏ။ သူတစ္ပါးတို႔ႏွင့္သာ အျမဲလိုလို အေဖာ္ျပဳေပါင္းသင္း ေနထိုင္ခဲ့ရသည္။ ခုထိ။
သည္ေတာ့ လူေပါင္းစံုတို႔၏ စရိုက္မိ်ဳးစံုတို႔ႏွင့္ အလိုက္သင့္ အလ်ားသင့္ေနထိုင္ခဲ့ရ၏။ အမ်ားစုမွာ ဘ၀ေနနည္းကို မသိ။ ျဖစ္သလို ႀကံဳသလို စခန္းသြားေနၾကသူမ်ားျဖစ္ရာ တခါတရံေတာ့ စိတ္ပင္ပန္းရသည္။
Ø အ၀တ္အစားမ်ားကို ျဖစ္ကတတ္ဆန္း တိုးလို႔တဲြေလာင္း ပစ္တင္ထားလိုထားျခင္း။
Ø ၀တ္ၿပီးသားအ၀တ္မ်ားကို ေခ်ာင္ဂေလာင္မ်ားထဲထိုးသိပ္ထည့္ထားရာ ခ်ဥ္ေစာ္တူးေစာ္မ်ား နံေစာ္ေနျခင္း။
Ø ခ်က္ျပဳတ္စားေသာက္ၿပီး အိုးခြက္ပန္းကန္မ်ားကို မေဆးပဲ သည္အတိုင္း ပန္းကန္ေဆးစင္ေပၚ တင္ထားျခင္း။
Ø ခ်က္ျပဳတ္ၿပီးလွ်င္လည္း မီးဖိုကုိ သန္႔ရွင္းေရးမလုပ္ပဲ သည္အတိုင္း ညစ္ပတ္စြာ ထားခဲ့ျခင္း။
Ø စားၾကြင္းစားက်န္ ထမင္း၊ ဟင္းမ်ားမွာ မပစ္ပဲထားသျဖင့္ အိုးမ်ားထဲတြင္ သိုးက်ိေနျခင္း။
Ø မည္သည့္အခါမွ သန္႔ရွင္းေရးမလုပ္သျဖင့္ အခန္းသည္ အမိႈက္သရိုက္မ်ားျဖင့္ ရႈပ္ပြ နံေစာ္ေနျခင္း။
Ø အလုပ္သြားသည့္အခါတြင္ မီးမ်ားကို မပိတ္ဘဲ ထားခဲ့ျခင္း။ ေရဘံုဘိုင္ေခါင္းကို ေသခ်ာစြာမပိတ္သျဖင့္ ေရမ်ား တစ္စက္စက္က်ေနျခင္း။
Ø အိမ္သာသည္ ေဆးေၾကာမည့္သူမရိွသျဖင့္ ညစ္ပတ္ေပေရေနျခင္း။
သည္းခံပါခင္ဗ်ား။ က်ြန္ေတာ္အလကားေနရင္း သူမ်ားကို မေကာင္းျမင္ျပေနတာ မဟုတ္ပါ။ က်ြန္ေတာ္က မေနတတ္ေတာ့ ကိုယ္ပဲပင္ပန္းရသည္။ ေျပာမိေတာ့လည္း ေသာက္ျမင္ကပ္ခံရသည္။ အလိုက္တသိသာ ေနထိုင္ ၾကမည္ဆိုလွ်င္ မည္မွ်သာယာလွပေသာ ေလာကႀကီး ျဖစ္ပါမည္နည္း။ (ခုလဲ သာယာေနတာပါဘဲဗ်ာ၊ ခင္ဗ်ားဖာသာ မေနတတ္လို႔ပါ။ ဟုတ္ပါ့)
ဘ၀ေနနည္းအႏုပညာထဲတြင္ သူမ်ားအားမွန္းမသိ၊ မအားမွန္းမသိ လာေရာက္လည္ပတ္ကာ အၾကာႀကီး ေလေၾကာရွည္ေနျခင္းလည္း ပါပါ၏။ ဟိုတေလာက blog တစ္ခုထဲတြင္ ဖတ္လိုက္ရသည္က အားမနာတတ္ေသာ လူ တစ္ေယာက္အေၾကာင္း ျဖစ္ပါသည္။ (က်ြန္ေတာ္ျပန္ရွာၾကည့္ေသာ္လည္း မည္သည့္ blog မွန္း ရွာမေတြ႔ေတာ့ပါ။) လူႀကံဳပစၥည္းေပးရာတြင္ လူလည္က်ပံုကို ေရးထားျခင္းျဖစ္ပါ၏။ သူသူငါငါ လူႀကံဳပစၥည္းေပးၾကသည္ခ်ည္း။ သို႔ေသာ္ အလိုက္သိတတ္ဖို႔ေတာ့ လိုပါသည္။ အားနာတတ္သည္၊ အလိုက္သိသည္ဆိုျခင္းကို ဗမာအားလံုးသိၾကသည္ခ်ည္း။ သင္ေပးစရာ လိုကိုမလို။ ေနာက္တစ္ခုက ရန္ကုန္တြင္ လာေရာက္တည္းခုိေသာ ဧည့္သည္မ်ားျဖစ္ပါ၏။ တခ်ိဳ႔က်ေတာ့ လည္း အလြန္ အလိုက္သိတတ္ပါသည္။ ေအာင္မယ္၊ ခဏတျဖဳတ္ ရန္ကုန္လာတာေတာင္ ဆန္မ်ား၊ ငါးပိငါးေျခာက္မ်ား သယ္လာသည္။ မမက ဟဲ့ အဲသေလာက္ေတာ့ တို႔မ်ား ေက်ြးႏိုင္ပါေသးတယ္။ ေနာက္သယ္မလာပါနဲ႔ ဟု ဆိုရ၏။ တခိ်ဳ႔ အလိုက္မသိတတ္သူမ်ား အတြက္ေတာ့ အိမ္ရွင့္အဖို႔ စိတ္အေႏွာင့္ အယွက္ျဖစ္စရာ ျဖစ္လာပါသည္။
No comments:
Post a Comment