Art of Living Part 2

တျမန္မႏွစ္က က်ြန္ေတာ္တို႔ရြာမွ စုေပါင္းထိုးေသာ ထီ သိန္း၅၀ ဘိုး ေပါက္ပါ၏။ သူရို႔အဖို႔ သိန္း၅၀ ဆိုတာ နည္းတဲ့ပိုက္ဆံ မဟုတ္ပါ။ တစ္သက္လံုးကိုင္ဖူးေသာ ေငြပမာဏမဟုတ္။ က်ြန္ေတာ္တို႔ အေဆြအမိ်ဳးမ်ား ျဖစ္ပါ၏။ ရန္ကုန္လာေတာ့ က်ြန္ေတာ္တို႔အိမ္တြင္ တည္းပါသည္။ မမကပဲ အစစအရာရာ စီစဥ္ေပးပါ၏။ ပထမ သူတို႔ထီလက္မွတ္ ကို အျမတ္ႏွင့္ေရာင္းခ်ေရးျဖစ္၏။ မမက က်ြန္ေတာ္တို႔ႏွင့္ စီးပြားဘက္ျဖစ္သူ အင္မတန္ သေဘာေကာင္းေသာ က်ြန္ေတာ္တို႔၏ မိတ္ေဆြကို အကူအညီေတာင္းေတာ့ ထိုမိတ္ေဆြက ထီလက္မွတ္ကို အျမတ္အမ်ားဆံုးရေအာင္ သူ႔ကားႏွင့္သူ ဟိုေျပးလိုက္၊ သည္ေျပးလိုက္ႏွင့္ လုိက္လုပ္ေပးရွာပါသည္။ ထို႔ျပင္ ထိုသေကာင့္သားမ်ား ရန္ကုန္တြင္း သြားခ်င္သည္ ဆိုေတာ့လည္း သူ႔ကားႏွင့္ လုိက္ပို႔ေပးပါ၏။

အႏွီ က်ြန္ေတာ့္ညီအစ္ကို၊ ေယာက္ဖ၊ တူ မ်ားမွာ (စုစုေပါင္း ၇ ေယာက္လာသည္ ဟု မမက ျပန္ေျပာျပပါသည္) ပိုက္ဆံလက္ထဲေရာက္လာသည္ႏွင့္ ေဟာ္တယ္သို႔သြားကာ အရက္အေကာင္းစားမ်ား တစ္ပုလင္းၿပီးတစ္ပုလင္း မွာယူ ေသာက္သံုးကာ အျမည္းဘိုးႏွင့္ေပါင္းလိုက္လွ်င္ တစ္ထိုင္ထဲ သံုးသိန္းေက်ာ္ဘိုး ကုန္ခဲ့သည္ဆို၏။ သိန္း ၅၀ မွာ ပမာဏ အားျဖင့္သာ မ်ားသေယာင္ ထင္ရေသာ္လည္း ၇ ေယာက္ခဲြေ၀ယူလိုက္ပါက တစ္ေယာက္လွ်င္ ၇ သိန္း ထားပါေတာ့ အျမတ္ႏွင့္ ၈ သိန္း ရသည္ပဲထား။ ဘာမွ ေျပာပေလာက္သည့္ ပိုက္ဆံမဟုတ္ပါ။ ထားပါေတာ့။
သည္လိုႏွင့္ ျပန္ေတာ့မည္ဆိုေတာ့ မမက ဟဲ့၊ ဖိုးေခြးရဲ့ နင့္အေဖနဲ႔အေမ အိုႀကီးအိုမ စားဘို႔ ကိတ္မံု႔တို႔၊ ပန္းသီးတို႔ ၀ယ္သြားဟဲ့ ဆိုသည္ကို မည္သို႔မွေျပာလို႔မရ။ ကိုယ့္မိဘစားရမည္ကို မသထာသျဖင့္ ဘာတစ္ခုမွ ၀ယ္မသြား ဟု ဆိုပါသည္။ ထို႔ျပင္ ဖိုးေငြ၊ နင့္အေမဘို႔ ပါတိတ္လံုခ်ည္ေလးတစ္ထည္ေလာက္ ဥပုသ္ေစာင့္၊ အလွဴအတန္း စသျဖင့္ ၀တ္ရေအာင္ ၀ယ္သြားဟဲ့ ဆိုသည္ကိုလည္း ၎တို႔ ၇ ေယာက္ထဲမွ တစ္ဦးတစ္ေလမွ် ကိုယ့္အေဖအေမစားဘို႔၊ ၀တ္ဖို႔ စသျဖင့္ ၀ယ္မသြားၾက ဟု မမက ျပန္ေျပာျပပါသည္။
မမမွာ ၎ေမာင္မင္းႀကီးသား ၇ ေယာက္ကို တစ္ပတ္မွ် ထမင္းခ်က္ေက်ြးလိုက္ရပါသည္။ ထိုငနဲမ်ားမွာ ရန္ကုန္လာစဥ္ကလည္း ေၾသာ္ ငါတို႔ သူတို႔အိမ္မွာတည္းမဟဲ့၊ သူတုိ႔စားဘို႔ ေတာဟင္းေတာေက်ြးကေလး၊ မသကာ ေကာက္ညွင္းထုပ္ကေလးမ်ား လုပ္သြားမွ ဟု မစဥ္းစားမိသလို ျပန္ေတာ့လည္း ငါ့ဘႀကီးကို မံု႔ကေလးတစ္လံုးေလာက္ ေတာ့ ကန္ေတာ့ခဲ့မွ ေတာ္မယ္ ဟု မေတြးမိ။ ညေနတိုင္လွ်င္ ဘီယာကို အဖဲြ႔လိုက္သြားေသာက္လိုက္။ ျပန္လာလိုက္ျဖင့္ သာ အခိ်န္ကုန္သြားခဲ့သည္။ သို႔ႏွင့္ သူတို႔ျပန္သြားေတာ့ မမက သူ႔ေမတၱာရပ္ခံခ်က္ျဖင့္ လိုက္ပါေဆာင္ရြက္ေပးသူ က်ြန္ေတာ္တို႔မိတ္ေဆြကို သူတို႔ဘယ္ေလာက္ အကိ်ဳးေဆာင္ခအျဖစ္ ေပးသြားသလဲ ဟု ေမးၾကည့္ရာ အက်ိဳးေဆာင္ခ ေနေနသာ လိုက္ပို႔သူ ကံဆိုးသူ ထိုေမာင္ရွင့္မွာ ေမာင္မင္းႀကီးသား ၇ ေယာက္ကို လဖက္ရည္ေတာင္ တိုက္လႊတ္လိုက္ ရေသးသည္ ဆိုပါ၏။
မသိတတ္ေတာ့လည္း မသိတတ္လြန္းလွသည္။ မသကာ၊ က်ြန္ေတာ္တို႔ဘို႔ ဘာမွမေပးခ်င္ေန။ တစိမ္းျဖစ္ေသာ က်ြန္ေတာ္တို႔ မိတ္ေဆြကိုေတာ့ အလိုက္တသိ ေပးခဲ့ဘို႔ေကာင္းသည္။ ခုေတာ့ ရူးခ်င္ေယာင္ေဆာင္သြားသည္မွာ က်ြန္ေတာ္တို႔အဖို႔ မ်က္ႏွာပူစရာမ်ား ျဖစ္ခဲ့ရသည္။ သူ႔ကိုမေပးခဲ့သည္ထား။ ကိုယ့္ကို လူ႔ေလာကထဲအေရာက္ ပို႔ေဆာင္ ေပးခဲ့ၿပီး တစ္သက္လံုး အခမဲ့ေက်ြးေမြးျပဳစုလာခဲ့သူ အေဖႏွင့္ အေမကိုေတာ့ နည္းနည္းေလာက္ ေစတနာကေလး ရိွဘို႔ မေကာင္းပါလား။ ေတာမွဆိုေတာ့လည္း ဘ၀ေနနည္းေတြဘာေတြ လာမေျပာနဲ႔။ ဒီလို တစ္သက္လံုးေနလာတာပဲ။ ဘာလဲ ဘ၀ေနနည္း အႏုပညာဆိုတာ။ ငါးပိခ်က္နဲ႔ တို႔စားရတဲ့ ကိုးရီးယားခ်ဥ္ဖတ္ နာမည္ကို ေျပာတာလား ဟု ေမးလိမ့္ မည္။ (ေတာသားေတြဆိုၿပီး အထင္မေသးလိုက္ပါႏွင့္။ ကိုရီးယားခ်ဥ္ဖတ္ေလာက္ေတာ့ ဟို႔ ႏွပ္ေခ်းတဲြေလာင္း က်ြန္ေတာ့္ ေျမးမ်ား(တူ၊ တူမမ်ား၏ သားသမီးမ်ား) ပင္ သိသည္။)
သည္လိုပဲ။ က်ြန္ေတာ့္ဦးႀကီး၏ အျဖစ္မွာ ရင္နာစရာေကာင္းပါ၏။ သူအသက္ႀကီးလို႔ ေနထိုင္မေကာင္းေတာ့ အနီးတြင္ သားသမီးမ်ားရိွပါလွ်က္ ျပဳစုမည့္သူမရိွ။ သူ႔သား၊ သမီးမ်ားမွာ သူႏွင့္ တစ္ရြာထည္းတြင္ေနထိုင္ၿပီး အိမ္ခ်င္း သိပ္မေ၀းၾကေပမင့္ မိမိဖခင္ အသက္ ၇၅ ႏွစ္ေက်ာ္ ေနထိုင္မေကာင္း ျဖစ္ေနသည္ကို အနီးကပ္လာေရာက္ ျပဳစုမည္ဟု မသိတတ္။ ဦးႀကီးမွာ ခ်ိဳခ်ိဳခ်ဥ္ခ်ဥ္ကေလးမ်ား စားခ်င္တာေတာင္ ဘာမွ စားစရာမရိွ။ ငါ့မွာ ၾကက္ဥျပဳတ္နဲ႔ခ်ည္း ေန႔တိုင္း ႏွစ္ပါးသြားေနရတယ္ ဆိုသျဖင့္ မမမွာ မ်က္ရည္က်ခဲ့ရပါသည္။ မမကလည္း အိမ္မွာ သူပဲ စီမံခန္႔ခဲြေနရတာ ဆိုေတာ့ ရက္ရွည္လမ်ားမေနႏိုင္။ ပိုက္ဆံပဲ ဦးႀကီးလက္ထဲထည့္ကာ စားခ်င္တာ သူတို႔ကို ၀ယ္ခိုင္းဟု မွာခဲ့ရပါသည္။ ဦးႀကီးက အလြန္အလိုက္သိတတ္ေတာ့ က်ြန္ေတာ္တို႔က ရန္ကုန္လာေနလွည့္ပါ ဟု အတန္တန္ေခၚသည့္တိုင္ ငါေသရင္ နင္တို႔ ဒုကၡမ်ားမယ္။ ရန္ကုန္ဆိုတာ ေနေရးမလြယ္၊ ေသေရးမလြယ္ ဟု ဆိုကာ တစ္ပတ္ဆယ္ရက္ေလာက္ပဲ ေနၿပီး ျပန္သြား ေလ့ ရိွပါသည္။ ခုေတာ့လည္း ဆံုးပါးသြားခဲ့ပါၿပီ။ က်ြန္ေတာ္တို႔မွာ ဦးႀကီး၏ အျဖစ္ကို ၾကည့္ကာ ရင္ထုမနာ ျဖစ္ခဲ့ရပါ၏။ ဤသည္မွာ က်ြန္ေတာ္တို႔ ဦးႀကီးတစ္ဦးထဲ မဟုတ္ပါ။ မိတ္ေဆြတို႔ ပတ္၀န္းက်င္မွာလည္း အမ်ားအျပား ေတြ႔ႏိုင္ပါသည္။
ဗမာမွန္လွ်င္ သိဂၤေလာ၀ါဒသုတ္ကို ရၾကသည္ခ်ည္း။ သို႔ေသာ္ ဤသုတ္၏ အႏွစ္သာရ ကို မည္သူမ်ား နဖူးေပၚ လက္တင္၍ျဖစ္ေစ၊ လက္ေပၚနဖူးတင္၍ျဖစ္ေစ စဥ္းစားသံုးသပ္မိၾကပါသနည္း။ မစဥ္းစား မသံုးသပ္သည့္ ေနာက္ေတာ့ လက္ေတြ႔ဘ၀ထဲ ေရာက္လာဘို႔ဆိုတာ အလွမ္းေ၀းေနဦးမည္ ျဖစ္ပါသည္။

ကြ်န္ေတာ္ စင္ကာပူေရာက္စက တစ္ခန္းထဲတြင္ လူ ၁၄ ေယာက္ စုေနရ၏။ ဤအေၾကာင္း အထက္တြင္ ေဖာ္ ျပခဲ့ၿပီးျဖစ္ပါသည္။ အမ်ားစုမွာ ပညာမတတ္သူမ်ားျဖစ္ရာ စရိုက္မ်ိဳးစံု ေတြ႔ရသည္။ မနက္ အိပ္ယာထ မ်က္ႏွာသစ္သည့္ အခါ မ်က္ႏွာသစ္ေတာ့မယ္ေဟ့ ဆိုသည္ႏွင့္ ေရခလုတ္ကို စဖြင့္လိုက္ပါသည္။ ထို႔ေနာက္ သြားတိုက္၊ မ်က္ႏွာသစ္ စသည့္ တစ္ခ်ိန္လံုး ေရကိုဖြင့္ထားသည္ျဖစ္ရာ ၎ၿဖံဳးလိုက္ေသာေရသည္ ၎သံုးလိုက္ေသာေရထက္ ၅ ဆမွ် မကပါ။ ထို႔အတူ အိုးခြက္၊ ပန္းကန္မ်ားေဆးေသာ အခါတြင္လည္း တစ္ခ်ိန္လံုး ေရကို ဖြင့္ထားသျဖင့္ ၎တို႔တစ္ဦးခ်င္းသံုးေသာ ေရသည္ စနစ္တက်သံုးတတ္သူ သံုးသည့္ ေရပမာဏ၏ ၅ ဆေက်ာ္ ရိွပါမည္။
စင္ကာပူႏိုင္ငံ၏ တစ္ရက္ေရ အသံုးပမာဏသည္ ဂါလံ သန္း ၃၀၀ ေက်ာ္ ရိွသည္ဟု မွတ္သားရပါ၏။ စင္ကာပူႏိုင္ငံတြင္ ႏို္င္ငံျခားမွ လာေရာက္ အလုပ္လုပ္ေနသူ အမ်ားစုမွာ ပညာမတတ္သူ လူတန္းစားမ်ား ျဖစ္ပါ၏။ မည္ေရြ႔မည္မွ်ဟု က်ြန္ေတာ္မသိပါ။ သို႔ေသာ္ ေသခ်ာသည္ တစ္ခုက ထိုသူအမ်ားစုမွာ အထက္ပါ ကြ်န္ေတာ့္ မိတ္ေဆြမ်ားကဲ့သို႔ ေရကို ၿဖံဳးမည့္သူမ်ားျဖစ္ေလရာ စင္ကာပူႏိုင္ငံအတြက္ ေထာက္ပံ့ေပးရေသာ ေရဂါလံ သန္း ၃၀၀ အနက္ ဂါလံမည္မွ်သည္ မသံုးရပဲ အလဟႆ ေလလြင့္သြားမည္နည္း။ က်ြန္ေတာ္မမွားလွ်င္ ၅ ရာခိုင္ႏံႈးမွ်ပင္ ရွိခ်င္ ရိွႏိုင္ပါသည္။ ထို႔ထက္ ပိုခ်င္ပင္ ပိုႏိုင္ပါေသး၏။ ထို႔ျပင္ ေရသံုးၿပီးပါကလည္း ေရခလုတ္ကို ေသေသခ်ာခ်ာ မပိတ္သျဖင့္ ေရမ်ား တစ္စက္စက္ႏွင့္ ေလလြင့္ ဆံုးရံႈးႏိုင္ပါေသးသည္။ ယခု ကြ်န္ေတာ္အလုပ္လုပ္ေနရာ ECC Project တြင္ပင္ ထမင္းစားအၿပီး လက္ေဆးရေအာင္ သြားေသာအခါ၌ ေရေခါင္းမွ တစ္စက္စက္က်ေနေသာ ေရမ်ားကို အျမဲလိုလို ေတြ႔ေနရပါသည္။
လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္အနည္းငယ္က လင္းေရာင္ျခည္စာစဥ္၌ ေပ်ာက္လြယ္ ဆံုးလြယ္ ေရအရင္းအျမစ္မ်ား ဟူေသာ ေဆာင္းပါးတစ္ပုဒ္ကို ဖတ္လိုက္ရပါသည္။ ေျမေအာက္ေရကို အတိုင္းအဆမရွိ ထုတ္ယူသံုးစဲြမႈေၾကာင့္ ေတြ႔ရိွလာရမည့္ ဆိုးကိ်ဳးမ်ားကို ေထာက္ျပေရးသားထားျခင္း ျဖစ္ပါ၏။ ေျမေအာက္ေရသည္ ဘယ္ေလာက္ထုတ္သံုးသံုး မကုန္ႏုိင္သည့္ ဘိုးဘိုးေအာင္ ၀လံုး ျဖစ္ပါသလား။ ကုန္ဆံုးသြားမည့္ ဤေျမေအာက္ေရမ်ားကို သဘာ၀တရားႀကီးက အလ်ဥ္မီေအာင္ ျပန္လည္ ျဖည့္တင္းေပးႏိုင္ပါရဲ့လား။ ပတ္၀န္းက်င္ထိန္းသိမ္းေရး အေၾကာင္း ကမၻာ့လူဦးေရ၏ မည္မွ်ေသာ ရာခိုင္ႏံႈး သည္ ေခါင္းထဲထည့္မိပါသနည္း။ ပညာမတတ္ေသာ လူဦးေရ၏ ၁၀၀ ရာခိုင္ႏံႈးမွာ ဤကဲ့သို႔ေသာ လူမ်ားျဖစ္ပါသည္။ သို႔ဆိုလွ်င္ ပညာတတ္မ်ားကေရာ၊ ပိုဆိုးေသးသည္။ ပညာတတ္ဆိုသူမ်ားက ေျမေအာက္ေရကို အတိုင္းအဆမရိွ ထုတ္ ယူသည္။ ပညာမတတ္သူမ်ားက ထို ထုတ္ေပးလိုက္ေသာေရမ်ားကို အတိုင္းအဆမရိွ ၿဖံဳးခ်င္တုိင္း ၿဖံဳးလိုက္သည္။
ပတ္၀န္းက်င္ ထိန္းသိမ္းေရးအေၾကာင္း ေခါင္းထဲထည့္သူမ်ားမွာ ကမၻာ့လူဦးေရ၏ ၁ ရာခိုင္ႏံႈး မေျပာႏွင့္၊ ၀.၀၀၁ ရာခိုင္ႏံႈးမွ်ပင္ ရိွမည္ မဟုတ္ပါ။ ၀.၀၀၀၀၁ ဆိုလွ်င္ေတာ့ ျဖစ္ေကာင္း ျဖစ္ႏိုင္ပါသည္။
က်ြန္ေတာ္တို႔အိမ္တြင္ေနသည့္ ကိုရင္မ်ားကို ထမင္းမ်ားအျမဲက်န္ကာ သြန္ သြန္ပစ္ေနရသျဖင့္ ကိုယ္စားႏုိင္ သေလာက္ တိုင္းခ်က္ကာ မေလလြင့္ေအာင္ နားခ်ေသာ္လည္း အလကား ေလကုန္တာသာ အဖတ္တင္ပါ၏။ ႏွစ္ခါ ေလာက္ေျပာၿပီးသည့္ေနာက္ေတာ့ ထပ္ေျပာစရာ အေၾကာင္းမရိွေတာ့ပါ။ အႏို႔ ကေလးမွ မဟုတ္ေတာ့တာ။ သူရို႔သြန္ပစ္ ေသာ ထမင္းပမာဏမွာ က်ြန္ေတာ္တစ္ခါစားေလာက္ ရိွပါသည္။ ဤကဲ့သို႔သာ လူေပါင္း ၁၀၀ ေလာက္က လႊင့္ပစ္ေနပါလွ်င္ တစ္ေန႔လွ်င္ လူ ၁၀၀ ေလာက္စားႏိုင္သည့္ ထမင္းမ်ားသည္ အလဟႆ အမိႈက္ေတာင္းထဲ မေရာက္ကုန္ပါလား။ ဗမာျပည္ လူဦးေရ သန္း ၅၀ ေက်ာ္အနက္ ၀.၀၀၁ ရာခုိင္ႏံႈး (ထမင္းဆိုင္မ်ားအပါအ၀င္) က ပဲ ဤ ပမာဏကို လႊင့္ပစ္ေနသည္ထား။ ဘုရား၊ ဘုရား။ က်ြန္ေတာ္တို႔သည္ လူ ငါးေသာင္းစားမည့္ ထမင္းမ်ားကို အလဟႆ ေန႔စဥ္ေန႔တိုင္း သြန္ပစ္ေနၾကပါကလား။
ေနာက္ ပန္းကန္ခြက္ေယာက္မ်ားကို ပန္းကန္စင္ေပၚစီရာတြင္ လည္းေကာင္း။ အ၀တ္မ်ားကို တန္းေပၚတြင္ လွန္းရာတြင္လည္းေကာင္း။ ေဘာင္းဘီတစ္ထည္ထည္းႏွင့္ အ၀တ္ေလွ်ာ္စက္ထဲ ထည့္ေလွ်ာ္ျခင္းသည္ လည္းေကာင္း။ ယုတ္စြအဆံုး ေရခ်ဳိးအၿပီး ေရခ်ိဳးခန္းဆန္ကာေပၚတြင္ ဆံပင္မွ်င္မ်ား သည္အတိုင္း ထားခဲ့ျခင္းသည္ လည္းေကာင္း။ ဤ အရာမ်ားမွာ ေန႔စဥ္လူေနမႈဘ၀မွ အလြန္ေသးဖဲြေသာ အရာမ်ားျဖစ္ပါ၏။ သို႔ေသာ္ ဤကဲ့သို႔ေသးဖဲြေသာ အရာမ်ားကို ေတာင္မွ စံနစ္တက် ဂရုတစိုက္မလုပ္တတ္သူသည္ လုပ္ငန္းႀကီးမ်ားကို စံနစ္တက် စီမံခန္႔ခဲြတတ္ပါမည္ေလာ။ က်ြန္ေတာ္ေသခ်ာ မသိပါ။ သည္ေနရာ မေတာ္ေပမင့္ အလုပ္ထဲေတာ္ခ်င္ ေတာ္ပါမည္။ ဒါေတာ့ ေသေသခ်ာခ်ာ သုေတ သန လုပ္ၾကည့္မွ သိႏို္င္ပါမည္။ က်ြန္ေတာ္ေျပာတာေတာင္ ေနာက္က်ခ်င္ က်ေနပါဦးမည္။ တိုးတက္ေသာ ႏိုင္ငံႀကီး မ်ားတြင္ ဤသုေတသနမ်ား ရိွၿပီးျဖစ္ခ်င္ ျဖစ္ပါလိမ့္မည္။

ထိုမွ်မကေသးပါ။ က်ြန္ေတာ္တို႔ ရံုးတြင္လည္း စကၠဴမ်ားကို အတိုင္းအဆမရိွ print ထုတ္ခ်င္တိုင္းထုတ္။ ဆုတ္ခ်င္တိုင္းဆုတ္၊ ဗံုးေဗာလေအာ လုပ္ခ်င္တိုင္းလုပ္ေနသည္မွာ တစ္ေန႔တစ္ေန႔ ေလလြင့္သြားသည့္စကၠဴမ်ားကို တစ္ကမၻာလံုးႏွင့္သာ တိုင္းတာၾကည့္လိုက္ပါက တန္ခ်ိန္ေပါင္း နည္းလွမည္မဟုတ္ပါ။ ဆယ္ဂဏန္းေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ေရာက္လာေသာ ေအဖိုးဆိုဒ္ စကၠဴပံုးမ်ားမွာ ရက္ပိုင္းအတြင္း ၿပိဳက္ကနဲ ၿပိဳက္ကနဲ ကုန္ ကုန္ သြားတာ က်ြန္ေတာ့္ မ်က္စိေရွ႔တင္ပင္ ေတြ႔ေနရပါသည္။ ေနာက္ၿပီး print ထုတ္လွ်င္ မည္သည့္အခါမွ် စာမ်က္ႏွာႏွစ္ဖက္ထုတ္ဖို႔ မႀကိဳးစား။ မ်ားေသာအားျဖင့္ စာမ်က္ႏွာ တစ္ဖက္ထဲသာ ထုတ္ေလ့ရိွပါသည္။ တခါတေလ က်ြန္ေတာ့္မွာ မဆီမဆိုင္ ႏွေျမာ လွသျဖင့္ သူတို႔ လႊင့္ပစ္ထားေသာ ထိုတစ္ဖက္လြတ္ စာရြက္မ်ားကို အမိႈက္ပံုးထဲမွ ျပန္ယူၿပီး recycle လုပ္ သံုးပါသည္။ သို႔ေသာ္ အေရးႀကီးေသာ စာရြက္စာတမ္းမ်ားကိုမူ recycle လုပ္ခြင့္မရိွ။ ဆုတ္ၿပီး လႊင့္ပစ္ရပါသည္။

(ကိုင္း - ေရးေကာင္းေကာင္းနဲ႔ ေရးလုိက္တာ ဆယ္မ်က္ႏွာေတာင္ ရိွသြားပါေပါ့။ ဘ၀ေနနည္း အႏုပညာကို သရုပ္ေဖာ္တာ အေတာ္မ်ားသြားၿပီ။ ဆိုင္တာေတြလည္းပါ မဆိုင္တာေတြလည္းပါ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေရးခ်င္တာေတြ ေရးလိုက္ရေတာ့ ရင္ထဲအေတာ္ ေပါ့သြားတာေပါ့။)

(ခဏေလး၊ ေျပာစရာတစ္ခု က်န္သြားလို႔။ က်ြန္ေတာ္တို႔၊ ခင္ဗ်ားတို႔ လူထုအမ်ားစုႀကီးသာ ဘ၀ေနနည္း အႏုပညာကို ေသေသခ်ာခ်ာ သေဘာေပါက္ နားလည္က်င့္သံုးသြားမယ္ဆိုရင္ သဘာ၀ပတ္၀န္းက်င္ ထိန္းသိမ္းေရးကိုလည္း အမ်ား ႀကီး အေထာက္အကူ ျပဳသြားမွာ ျဖစ္ပါေၾကာင္း။ ဘယ္ပံုဘယ္နည္းဆက္စပ္ေနသလဲ သိခ်င္ရင္ အထက္က စာပိုဒ္ေလး ကို တစ္ေခါက္ေလာက္ ထပ္ဖတ္ၾကည့္လိုက္ပါ။ နားလည္သြားပါလိမ့္မည္။)

သည္မွ် က်ြန္ေတာ္ အာေခ်ာင္လိုက္လွ်င္ ဘ၀ေနနည္း အတတ္ပညာ (အတတ္ပညာ ဟုပဲ သံုးျပေစ) သည္ လူတိုင္းအတြက္ အဘယ္မွ်ေလာက္ အေရးႀကီးေၾကာင္း၊ ထိုအတတ္ပညာကို တတ္ေျမာက္ထားျခင္းအားျဖင့္ မိမိပါတင္ မက မိမိပတ္၀န္းက်င္၊ မိမိႏွင့္ေပါင္းသင္းဆက္ဆံေနရသူအားလံုး။ အထူးအားျဖင့္ မိမိ မိသားစု အတြက္ မည္မွ် အက်ိဳးရိွ သြားမည္ျဖစ္ေၾကာင္း သိသာ ေလာက္ပါၿပီ။ ေလ့လာဘို႔၊ သင္ယူဘို႔ ႏွင့္ လက္ေတြ႔လိုက္နာဘို႔ကေတာ့ အသင္တို႔ တစ္ဦး ခ်င္းစီေပၚ မူတည္ေနပါေၾကာင္း။