လူမႈေရး ၊ ယဥ္ေက်းမႈ ႏွင့္ ျပည္သူလူထု
ဤေခါင္းစဥ္ေအာက္တြင္ ကြ်န္ေတာ္ေဆြးေႏြးခ်င္သည္မွာ ျပည္သူလူထုႀကီး တစ္ရပ္လံုးအတြင္း ေဖာက္ျပန္ ပ်က္စီးလာေသာ ကိုယ္က်င့္တရားမ်ား၊ လူမႈေရးခ်ိဳ႔ယြင္းမႈမ်ား ႏွင့္ ယဥ္ေက်းမႈ ဆုတ္ယုတ္လာမႈမ်ား အေၾကာင္း ျဖစ္ပါသည္။ သို႔ေသာ္ ကြ်န္ေတာ္က ပညာရပ္ဆန္ဆန္ ရႈျမင္သည္ မဟုတ္ပဲ ကြ်န္ေတာ့္အေတြ႔အႀကံဳမ်ားႏွင့္ ကြ်န္ေတာ့္ အျမင္မ်ားကိုသာ စာဖတ္သူမ်ားသို႔ တင္ျပမည္ျဖစ္ပါသည္။ ကြ်န္ေတာ့္ ပုဂၢလိကအျမင္မ်ားကို တင္ျပထားျခင္း ျဖစ္သျဖင့္ စာဖတ္သူမ်ားႏွင့္ အျမင္သေဘာထားျခင္း တူခ်င္မွ တူပါမည္။ ျမန္မာ့ လူ႔အဖဲြ႔အစည္းႀကီး တစ္ရပ္လံုး၏ လူေနမႈ အဆင့္အတန္း ျမင့္မားလာေစလိုေသာ ေစတနာျဖင့္ ေရးသားျခင္း ျဖစ္ပါ၏။ အထက္တြင္ က်ြန္ေတာ္ ေျပာခဲ့သလို ႀကိဳက္တာပဲယူၿပီး မႀကိဳက္တာ ခ်န္ခဲ့ဘို႔ ျဖစ္ပါသည္။
ျပည္သူလူထု ဆိုရာတြင္ အသက္အရြယ္မေရြး၊ က်ားမ မေရြး၊ ဘာသာမေရြး ျမန္မာျပည္အတြင္း မီွတင္း ေနထိုင္ၾကသူ ျပည္သူအားလံုးကို ဆိုလိုပါသည္။ လူမႈေရးဆိုရာတြင္ ျမန္မာ့လူ႔အဖဲြ႔အစည္းက သတ္မွတ္ လက္ခံ ထားခဲ့ေသာ ဓေလ့ထံုးတမ္း စဥ္လာမ်ား ပါ၀င္ၿပီး ယဥ္ေက်းမႈ ဆိုရာတြင္လည္း ျမန္မာ့ယဥ္ေက်းမႈ ကို ဆိုလိုပါ၏။
ပထမဆံုးေျပာလိုသည္မွာ လူ႔ယဥ္ေက်းမႈ ထြန္းကားခဲ့သည့္ သမိုင္းအစဥ္အလာ၌ ေနာက္မက်ခဲ့ေသာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ျမန္မာ့လူ႔အဖဲြ႔အစည္းအတြင္း အဘယ့္ေၾကာင့္ ဤကဲ့သို႔ ကေျပာင္းပ်ိကေျပာင္းျပန္ ေဇာက္တိေဇာက္ထိုး မ်ား ျဖစ္ေနရသနည္းကို ဆန္းစစ္ရန္ အေၾကာင္းရင္း (Root cause) ကို ရွာရန္ ျဖစ္ပါ၏။
ဤေနရာတြင္ ကြ်န္ေတာ္တို႔သည္ နင့္ေၾကာင့္ ငါ့ေၾကာင့္ ဟု တစ္ဦးကိုတစ္ဦး အျပစ္ပံုခ်ေနရံုမွ်ျဖင့္ ျပႆနာကို ေျဖရွင္းႏိုင္မည္ မဟုတ္ပဲ ဘာ့ေၾကာင့္ဆုိသည့္ အေၾကာင္းရင္းကိုရွာကာ ဒါျဖင့္ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ ဟူေသာ အေျဖကို ၀ိုင္း၀န္း တိုင္ပင္ေဆြးေႏြးကာ အေျဖရွာရန္ ျဖစ္ပါ၏။ ျပည္သူလူထု ႏွင့္ ဆိုင္ေသာ ျပႆနာမွာ အလြန္သိမ္ေမြ႔နက္နဲၿပီး ေျဖရွင္းရန္ခက္သျဖင့္ လြယ္လြယ္ကေလးေတာ့ မဟုတ္ပါ။ ဆယ္စုႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ အခ်ိန္ယူကာ လူထုအားျဖင့္ ေျဖရွင္း မွ ရမည္၊ တစ္နည္းအားျဖင့္ ျပည္သူလူထု တစ္ရပ္လံုး ပူးေပါင္းပါ၀င္ ေဆာင္ရြက္မွ ျဖစ္ႏိုင္မည္ ျဖစ္ပါသည္။ ဤသို႔ ျပည္သူမ်ား ပူးေပါင္းပါ၀င္ ေဆာင္ရြက္လိုစိတ္ ျဖစ္ေပၚလာေအာင္ သူတို႔ကို အသိပညာေပးျခင္း၊ စည္းရံုးလံႈ႔ေဆာ္ျခင္း၊ မက္လံုးမ်ားျဖင့္ ဆဲြေဆာင္ျခင္းမ်ား လိုပါမည္။
အေရးႀကီးဆံုးမွာ ေနာက္မ်ိဳးဆက္သစ္မ်ားကို မွန္ကန္ေကာင္းမြန္ သင့္ျမတ္ေသာ ပညာကို ထိထိေရာက္ေရာက္ (အျဖစ္မွ် မဟုတ္ပဲ) သင္ၾကားေပးၿပီး ၎တို႔၏ အသိပညာကို ျမွင့္တင္ေပးရန္ ျဖစ္ပါ၏။ ပညာေရး သင္ရိုးညႊန္းတမ္း ကိစၥကား ကြ်န္ေတာ္တို႔လို ပါမႊားမ်ား အလုပ္မဟုတ္။ ပညာရွင္မ်ား၏ အလုပ္ျဖစ္သျဖင့္ သင္ရိုးကိစၥ ကြ်န္ေတာ္ ဘာမွ် ေျပာစရာ မရိွပါ၊ သို႔ေသာ္ ငါမွငါ ဟူေသာအစဲြမ်ားကို ျဖဳတ္ကာ အျခား ေခတ္မီႏိုင္ငံႀကီးမ်ားမွ ပညာေရးကို ေလ့လာၿပီး မိမိတို႔တိုင္းျပည္ႏွင့္ သင့္ေတာ္သည္မ်ားကို ယူငင္ အသံုးခ်ဘို႔ေတာ့ လိုသည္ေပါ့။
သူတို႔မွားယြင္းေနသည္ကို အျပစ္တင္မေစာပဲ ဘာ့ေၾကာင့္ သူတို႔မွားယြင္း ေနသလဲ ဟု ဆန္းစစ္ကာ သည္လို မမွားေအာင္ ဘယ္လိုလုပ္ေပးရမလဲ ဟု အေျဖရွာရန္ လိုပါ၏။ ဥပမာအားျဖင့္ - ရန္ကုန္ၿမိဳ႔လယ္ေခါင္တြင္ ေခ်ာင္က် ေသာ နံရံမ်ား၌ ေသးမေပါက္ရ ဟု ေရးထားပါ၏။ သည္ေနရာ မေပါက္ရဆိုလွ်င္ ဘယ္ေနရာ သြားေပါက္မည္ နည္း။ အလြယ္တကူ သြားႏိုင္ရန္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႔တြင္း၌ အမ်ားျပည္သူသံုး အိမ္သာမ်ား ရိွပါသေလာ။ အႏၱရာယ္ဆိုတာ လြယ္ထားလို႔ ရစေကာင္းေသာ အရာမဟုတ္။ သို႔ ဤသည့္ေနရာမ်ားတြင္ ေသးမေပါက္ေစခ်င္လွ်င္ အမ်ားသံုး အိမ္သာ မ်ားကို လံုေလာက္စြာ ထားမေပးသင့္ေပဘူးလား။ အိမ္သာအလြယ္တကူ ရိွေနပါလွ်က္ႏွင့္ အဘယ္သေကာင့္သားသည္ နံရံကြယ္ကာ ပုန္းလိွ်ဳးကြယ္လိွ်ဳးႏွင့္ သြားခ်င္ပါမည္နည္း။ (အမိ်ဳးသမီးေတြဆို ပိုဆိုးေသးဗ်ာ၊ ေယာက္်ားေလးေတြကမွ ကြယ္ရာေထာင့္ရာ လွန္လိုက္လို႔ ရေသး။ မိန္းကေလးေတြ အဲလို လုပ္လို႔ ေကာင္းမလား။)
ဟိုဟာမလုပ္ရ၊ ဒီဟာမလုပ္ရ ဟု အမိ်ဳးမိ်ဳးေသာ အဓိပၸါယ္မဲ့ စည္းကမ္းခ်က္ေတြ ထုတ္ေနမည့္အစား ဤသို႔မလုပ္ေအာင္ ငါတို႔ ဘာေတြလုပ္ေပးရမလဲ ဟု လက္ေတြ႔က်ေသာ အေျဖရွာရန္ ျဖစ္ပါ၏။
ကိုင္း - ေျပာေနၾကာေရာ့၊ ေဆာ္ပေလာ္ တီးၾကပါစို႔။ လက္သံနည္းနည္းေျပာင္သြားလွ်င္ သည္းညည္းခံၾကပါ။
က်ြန္ေတာ္မွာ ကိုယ့္ကိုယ္ကို သက္သက္ညွာညွာ ေ၀ဖန္ရလွ်င္ အလြန္တံုးသူတစ္ဦး ျဖစ္ပါ၏။ က်ြန္ေတာ္၏ အဖ်င္းႏိုင္မႈမ်ားကို ခုတံုးလုပ္ကာ လူအေတာ္မ်ားမ်ားသည္ က်ြန္ေတာ့္အေပၚ ေက်ာ္ခြ သြားခဲ့ဖူးၿပီ။ သို႔တိုင္ က်ြန္ေတာ့္မွာ ေက်ာ္လို႔ေက်ာ္မွန္းမသိ။ သူမ်ားေတြ ျပန္ေျပာျပမွ ေၾသာ္ - ဟု အံ့ၾသရပါသည္။
က်ြန္ေတာ္ ငယ္စဥ္ ၁၀တန္းေက်ာင္းသားဘ၀က ဆယ္တန္းေျဖရမည္ဆိုေတာ့ မွတ္ပံုတင္လုပ္ရမည္။ သည္ေတာ့ က်ြန္ေတာ္က ခုနစ္တန္းေက်ာင္းသား ညီ၀မ္းကြဲကို အေဖာ္ျပဳကာ လ၀ကရံုးသို႔သြားကာ မွတ္ပံုတင္လုပ္ပါ၏။
“အစ္ကို႔၊ က်ြန္ေတာ္ ဆယ္တန္းစာေမးပဲြ ေျဖဘုိ႔ မွတ္ပံုတင္ လုပ္ခ်င္လို႔” “ေအး၊ ေအး၊ ဓါတ္ပံု အရင္ သြားရိုက္ေခ်ကြ” “ဟုတ္၊ ေဟာဒီမွာ ဓါတ္ပံု” “ေအး၊ ေအး၊ ခဏေစာင့္။ ဒါနဲ႔ အစ္ကို ဟိုဘက္ ခဏသြားလိုက္အံုးမယ္။ မင္းတို႔ ပိုက္ဆံပါရင္ ငါးက်ပ္ေလာက္ ခဏေပးလိုက္ပါလား” “ဟုတ္ကဲ့၊ ပါပါတယ္၊ ေရာ့” --------
“ေရာ့၊ ေရာ့၊ ၿပီးၿပီ မင္းမွတ္ပံုတင္”“ဒါနဲ႔ ခုန အစ္ကိုခဏယူသြားတဲ့ ၅ က်ပ္ ....” “ေဟ - ငါ လက္ဖက္ရည္ ေသာက္ ပစ္လုိက္ၿပီကြ” “ကိုေအးၿငိမ္း၊ လာ ျပန္ရေအာင္” “ေဟ- ဒို႔ ငါးက်ပ္..”“လာပါဗ်ာ”......................
“သူက လိုခ်င္လို႔ေတာင္းတဲ့ပိုက္ဆံ၊ ဘာလို႔ျပန္ေတာင္းရတာလဲ” “ဟေကာင္၊ သူက ခဏဆိုၿပီး ယူသြားတာကို”
မွန္ရာေျပာရလွ်င္ ကြ်န္ေတာ့္မွာ ညီ ခုနစ္တန္းေက်ာင္းသားေလာက္ေတာင္ မပါးပါ။ အႏို႔ သူက ခဏဆို ယူသြားေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္စိတ္ထဲ ျပန္ေပးမည္ ဟု ရိုးသားစြာ ထင္ေနခဲ့မိသည္။
ဤသည္မွာ က်ြန္ေတာ့္ဘ၀တြင္ ပထမဆံုး စတင္ ႀကံဳေတြ႔ခဲ့ရေသာ လက္ဖက္ရည္ဖိုး ျဖစ္ပါ၏။ ေနာက္တြင္ေတာ့ (ေက်ာင္းၿပီးသည္မွစ၍) လက္ဖက္ရည္ဖိုး၏ အဓိပၸါယ္ကို ေကာင္းစြာ သေဘာေပါက္ခဲ့ရ ပါေတာ့၏။ ဤသည့္ “လက္ဖက္ရည္ဘိုး” ဟူသည့္ ယဥ္ေက်းမႈတစ္ရပ္ကို အဘယ္ကဲ့သို႔ေသာ ပညာရွင္က မည္သည့္ေခတ္တြင္ စတင္ တီထြင္ လိုက္ပါသနည္း။ သုေတသနျပဳဘို႔ ေကာင္းလွပါဘိေတာင္း။
ေနာက္ၿပီး ကြ်န္ေတာ့္ႏွလံုးသားႏုႏုကို ဒါဏ္ရာရေစခဲ့ေသာ အျဖစ္အပ်က္ကေလး တစ္ခုကိုလည္း ျပန္ေျပာင္း ေဖာက္သည္ ခ်ခ်င္ပါ၏။
ကြ်န္ေတာ္တို႔ ျမန္မာလူ႔အဖဲြ႔အစည္းတြင္ ႀကီးသူကိုသာ ရုိေသၿပီး ေနရာေပးၾကေသာ္လည္း ကေလးမ်ားကိုမူ ေနရာေပးေလ့ မရိွပါ။ ကေလးမ်ားကို ေနရာတကာ “ဟဲ့ ကေလးေတြ” ဟု ႏွင္လႊတ္ေလ့ ရိွပါ၏။ “အဲဒီ ကေလးေတြ ရႈပ္ကို ရႈပ္တယ္” ဟု ေကာင္းခ်ီေပးသလို “နင္တို႔အရာ ဘာပါသလဲ၊ သြားၾက” ဟုလည္း အတင္းအဓမၼ ေမာင္းထုတ္ တာကိုလည္း ခံၾကရပါသည္။
(စကားစပ္၍ ေျပာရလွ်င္ ကေလးလူငယ္ စာေပစာတမ္းမ်ား ဟူ၍ စာတမ္းတစ္ေစာင္ ၁၉၈၀ ခုႏွစ္မ်ား ပတ္၀န္းက်င္က စာေပဗိမာန္မွ ထုတ္ေ၀ခဲ့ဖူးပါ၏။ ထိုစာတမ္းတြင္ ျမန္မာႏိုင္ငံ၌ ကေလးစာေပ ဟူ၍ အလြန္နည္းပါးေသးေၾကာင္း၊ ကေလးမ်ားအတြက္ ဟူ၍ သီးသန္႔ထုတ္ေ၀ေသာ စာေပမ်ားမွာ လူႀကီးဖတ္စာေပမ်ားႏွင့္ စာလွ်င္ လက္ခိ်ဳးေရလို႔ ရေန ေသးေၾကာင္း၊ ထို႔အတြက္ ကေလးစာေပမ်ား မ်ားမ်ားေရးဘို႔လိုေသးေၾကာင္း တိုက္တြန္းထားပါ၏။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ငယ္စဥ္က ဖတ္ခ့ဲရေသာ ကေလးစာေပမ်ားမွာ ေရႊေသြး၊ ေတဇ၊ ဒို႔ေက်ာင္းသား၊ မိုးေသာက္ပန္း ႏွင့္ ျပားေျခာက္ဆယ္ တန္ ကာတြန္း(ဂ်ာနယ္အရြယ္) ေမာင္သံမဏိ၊ ေရႊစြန္ညိဳ၊ ေရႊေဂါင္းေျပာင္ စသည္ မ်ား ႏွင့္ ဆရာမႀကီး ေဒၚသိန္းယဥ္ ၏ မိုးဆန္းပန္း ပံုျပင္မ်ား ျဖစ္ပါ၏။ ကြ်န္ေတာ္က ေတာၿမိဳ႔ကေလး ေသးေသးမွာ ေနခဲ့ရေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔ဆီကို ကေလးဖတ္ စာအုပ္စာတမ္းမ်ား မေရာက္လာတာလည္း ျဖစ္ႏိုင္ပါသည္။ ဤကား စကားခ်ပ္)
ကြ်န္ေတာ္ ေျခာက္တန္းေက်ာင္းသားဘ၀ ေႏြရာသီေက်ာင္းပိတ္ရက္ ကာလ (၁၉၇၄) က ျဖစ္ပါ၏။ ေက်းလက္ ေတာရြာမ်ားတြင္ လယ္သိမ္းအၿပီး ေဆာင္းေႏွာင္းႏွင့္ ေႏြရာသီမ်ားတြင္ အလႉမဂၤလာေဆာင္မ်ား က်င္းပေလ့ရိွပါသည္။ ေတာရြာမ်ားသဘာ၀ အလႉဆိုသည္ႏွင့္ ရြာလံုးကြ်တ္ ဖိတ္ၾကားကာ မီးခိုးတိတ္ လာေရာက္ အားေပးၾကေလ့ ရိွပါသည္။ ကေလးမ်ားႏွင့္ ေခြးမ်ားပါမက်န္ စည္စည္ကားကား တေပ်ာ္တပါးႀကီးေပါ့။
က်ြန္ေတာ္တို႔အိမ္မွ လယ္စာရင္းငွားမွာ ကြ်န္ေတာ့္ မိဘမ်ားႏွင့္ ေမာင္ႏွမမ်ားကို အလြန္ခ်စ္ပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္ တို႔ကလည္း သူ႔ကို စာရင္းငွားဟူ၍ သေဘာမထားပဲ အစ္ကိုႀကီးသဖြယ္ ဆက္ဆံပါသည္။ ထိုေႏြရာသီေက်ာင္းပိတ္ရက္ တစ္ရက္ ရြာတြင္ အလႉလုပ္သည္ႏွင့္ ထံုးစံအတိုင္း ကြ်န္ေတာ္တို႔လည္း တေပ်ာ္တပါး သြားေရာက္ စားေသာက္ၾက၏။ ထမင္းစားခ်ိန္တြင္ ထုိအစ္ကိုႀကီး (ကိုေအးလိႈင္) က ထမင္း၀ိုင္းျပင္ေပးရေသာ တာ၀န္က်သည္ႏွင့္ သူျပင္ထားေသာ ထမင္း၀ိုင္းတြင္ လာ ညီေလး ဟု ကြ်န္ေတာ့္ကိုေခၚကာ တစ္ေနရာထည့္ေကြ်းပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္ထိုင္ၿပီး တစ္လုပ္ ႏွစ္လုပ္ စားရံုရိွေသး။ ေဟ့ေကာင္၊ ဒါ ကေလးေတြစားဘို႔ မဟုတ္ဘူး။ မင္းက ဘာလို႔၀င္စားရတာလဲ ဟု မာန္မဲကာ ထမင္းစားေနရင္းတန္းလန္း အတင္း ဆဲြထုတ္တာ ခံရပါသည္။ ထို ဆဲြထုတ္သူမွာ အျခားသူ မဟုတ္ပါ။ ကြ်န္ေတာ့္အေမ၏ ေမာင္၀မ္းကဲြေတာ္သူ ကြ်န္ေတာ္တို႔၏ ဘႀကီး (ကြ်န္ေတာ္တို႔က ဘႀကီးငအုန္း ဟု ေခၚပါ၏) ျဖစ္ပါ သည္။ မိတ္ေဆြမ်ားခင္ဗ်ား၊ ကြ်န္ေတာ့္ေနရာမွ ၀င္ခံစားၾကည့္ပါ။ ကြ်န္ေတာ္ ဘယ့္ကေလာက္ အရွက္ရသြားသည္ကို။ ကြ်န္ေတာ္ ရွက္လည္း အင္မတန္ရွက္သြားသလို ထိုဘႀကီးကိုလည္း အလြန္စိတ္နာသြားပါသည္။ အလႉ၊ မဂၤလာေဆာင္ သြားခ်င္စိတ္မ်ားပင္ ကုန္ခမ္းသြားပါ၏။
(သို႔ေသာ္ အသက္ႀကီးလာေတာ့ ထိုအရာမ်ားကို ေမ့ေဖ်ာက္၊ သင္ပုန္းေခ်လိုက္ပါသည္။ ၂၀၀၄ ခုႏွစ္ စင္ကာပူမွ ျမန္မာျပည္ ေခတၱျပန္စဥ္ ရြာျပန္ေရာက္သြားခိုက္ သားသမီးမ်ားက ျပန္မၾကည့္သျဖင့္ အ၀တ္၊ အေနအထိုင္၊ အစားအေသာက္မွစ အရာရာ ခ်ိဳ႔တဲ့ေနေသာ ထိုဘႀကီး အိုႀကီးအိုမ လင္မယားကို အ၀တ္အစား တစ္စံုစီ၊ မံု႔မ်ားႏွင့္ သံုးစရာ ပိုက္ဆံမ်ားပါ ကြ်န္ေတာ္ သြားေရာက္ ကန္ေတာ့ခဲ့ပါ၏)။
ထိုသည္မွ စ၍ ကြ်န္ေတာ္က ငါသာႀကီးလာရင္ ကေလးေတြကို အစစ အရာရာ ဦးစားေပးမယ္ ဟု ေတးမွတ္ထားခဲ့ပါသည္။ ထို႔အတြက္ ကြ်န္ေတာ္ ရြာျပန္တိုင္း လူႀကီးမ်ားအတြက္ မံု႔ကို သင့္ေတာ္ရံုမွ် ၀ယ္သြားၿပီး ကေလးမ်ားအတြက္မူ ပီနံအိတ္ႏွစ္လံုးစာမွ် မံု႔မ်ား ၀ယ္သြားကာ ကေလးမ်ားကို ေ၀ျခမ္းေပးေလ့ ရိွပါသည္။ ထို႔ျပင္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ရြာတြင္ စာၾကည့္တိုက္တစ္ခု ဖြင့္လွစ္ေပးၿပီး ကေလးဖတ္စာေပမ်ား (ကာတြန္း၊ ဂ်ာနယ္၊ မဂၢဇင္း စသည္) ကို ဦးစားေပး ထည့္ေပးထားလိုက္ပါသည္။ အမွန္တကယ္လည္း လာေရာက္ ဖတ္ရႈသူမ်ားမွာ ေက်ာင္းသားကေလး ငယ္မ်ား ျဖစ္ပါ၏။ လူႀကီးမ်ားမွာ တခိ်ဳ႔သာ ခဏတျဖဳတ္ လာဖတ္ၾကပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္ စာၾကည့္တိုက္ထဲထိုင္ေနစဥ္ ကေလးငယ္မ်ားမွာ ေက်ာင္းဆင္းသည္ႏွင့္ တၿပိဳင္နက္ ေက်ာင္းႏွင့္ သိပ္မေ၀းလွေသာ စာၾကည့္တိုက္သို႔ အလုအယက္ ေျပးလာကာ စာအုပ္မ်ားကို လွန္ေလွာဖတ္ရႈသည္ ေတြ႔ရသည္ႏွင့္ ကြ်န္ေတာ့္မွာ ကေလးမ်ားကို ၾကည့္ၿပီး မ်ားစြာ ႏွစ္ေထာင္းအားရ ျဖစ္မိပါသည္။
စာၾကည့္တိုက္ကေလးကို ေစာင့္ေရွာက္ေနသူ ဆရာကိုတင္သိန္းက “အစ္ကိုေရ့၊ စာၾကည့္တိုက္ကို လာ အားေပးတာမွာ သူတို႔ေတြ အဓိကပဲ” ဟု ကြ်န္ေတာ့္ကို ရွင္းျပပါ၏။ ကြ်န္ေတာ္က စာၾကည့္တိုက္အတြက္ စာအုပ္မ်ား ၀ယ္ေပးရာတြင္ ကေလးမ်ားအတြက္ အဓိကထားၿပီး ၀ယ္ေပးရန္ မမကို တိုက္တြန္းပါသည္။ ယေန႔ေခတ္တြင္ မေတာ့ ကေလးလူငယ္ဖတ္စာေပမ်ား ယခင္ကထက္စာလွ်င္ အေတာ္မ်ားမ်ား ရိွလာၿပီျဖစ္ပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္လည္း ေနာက္ပိုင္း ကေလးဖတ္စာေပမ်ား ေရးသားရန္ စိတ္ကူးမိပါ၏။ ကေလးမ်ား၏ ဦးေဏွာက္ကို အေရာင္ေတာက္လာေအာင္ လုပ္ေပးရန္ လုိပါသည္။
ကြ်န္ေတာ့္ကေလးမ်ား (သားႏွင့္ တူ၊ တူမမ်ား) ကိုမူ သူတို႔လုပ္ခ်င္ရာ စိတ္ႀကိဳက္ လုပ္ၾကေစရန္ လႊတ္ထားေပး ဘုိ႔ မမကို ေျပာပါ၏။ အႏၱရာယ္ရိွႏိုင္သည္မ်ားမွလဲြ၍ ေတာ္ရံုတန္ရံု ဘာမွ် မခ်ဳပ္ခ်ယ္ေစပါ။ ကြဲေပ့ေစ၊ ပ်က္ေပ့ေစ။ သူတို႔ လုပ္လို႔ ပ်က္သြားလွ်င္ ဒီလိုလုပ္လွ်င္ ဒီလိုပ်က္တတ္သည္ ဆိုတာ သူတို႔ဟာ သူတို႔ သင္ခန္းစာ ယူေပ့ေစ။ ေအာ္ၾက၊ ေဆာ့ၾကစမ္း။ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေပါ့။ ကေလးေတြ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေဆာ့ေလွာင္ ေအာ္ဟစ္ေနတာ ျမင္ရလွ်င္ ကြ်န္ေတာ္ အလြန္ စိတ္ခ်မ္းသာပါသည္။ ဟိုဟာျဖင့္ မကိုင္နဲ႔၊ ဒီဟာျဖင့္ မလုပ္နဲ႔ ခ်ဳပ္ခ်ယ္တာ ကြ်န္ေတာ္ အလြန္မုန္းပါသည္။ ေနရာတကာ အခ်ဳပ္ခ်ယ္ခံေနရေသာ ဦးေဏွာက္သည္ အဘယ္မွာ ပြင့္လင္းထက္ျမက္ေသာ ဦးေဏွာက္တစ္ခု ျဖစ္လာႏိုင္ပါ မည္နည္း။ သို႔ဆိုလွ်င္ ဤကဲ့သို႔ေသာ ဦးေဏွာက္မွ အႀကံေကာင္း၊ ဉာဏ္ေကာင္းမ်ား ထြက္ေပၚလာႏိုင္ပါမည္ေလာ။
ေနရာတကာ အခ်ဳပ္ခ်ယ္ခံေနရေသာ ကေလးငယ္သည္ သြက္လက္ ထက္ျမက္သူ ျဖစ္လာဘို႔ အခြင့္အလမ္း မ်ားကို ပိတ္ပင္ထားျခင္း ခံရသူ ျဖစ္ပါသည္။ သြက္လက္ ထက္ျမက္ေသာ ကေလးငယ္မ်ားကို ေမြးထုတ္မေပးႏိုင္ေသာ လူ႔ေဘာင္သည္ ခပ္တံုးတံုး ခပ္အအ၊ ခပ္ထံုထံု ခပ္ညံ့ညံ့ ေခါင္းေဆာင္မ်ား ဦးေဆာင္ေသာ လူ႔အဖဲြ႔အစည္းသာ ျဖစ္လာ စရာ ရိွပါသည္။ သို႔ဆိုလွ်င္ ထိုေက်းရြာ၊ ၿမိဳ႔ျပမ်ားသည္ အဘယ္မွာလွ်င္ ဖံြ႔ၿဖိဳးေသာေက်းရြာ၊ ၿမိဳ႔ျပမ်ား ျဖစ္လာႏိုင္ပါ မည္နည္း။ ထိုေက်းရြာ၊ ၿမိဳ႔ျပမ်ားျဖင့္ ဖဲြ႔စည္းထားေသာ ႏိုင္ငံသည္လည္း အျခားႏိုင္ငံမ်ားေနာက္ အႏွစ္ သံုးဆယ္မွ် ေနာက္က်က်န္ေနေသာ ႏိုင္ငံ ျဖစ္လာစရာ ရိွပါသည္။ (မၾကာေသးမီက ခရီးသြားေအးဂ်င့္ တစ္ခု၏ ေၾကာ္ျငာတြင္ ျမန္မာ ျပည္အေၾကာင္း မည္သို႔ ေၾကာ္ျငာထားသည္ ထင္ပါသနည္း။ ယေန႔ေခတ္မွ ယခင္ ႏွစ္ေပါင္းသံုးဆယ္ခန္႔ အၾကာက လူ႔အဖဲြ႔အစည္းတစ္ခု၏ အေျခအေနကို ေလ့လာလိုပါသလား၊ ျမန္မာျပည္ကို သြားပါ ဟူ၏။ ထုိေၾကာ္ျငာကို ဖတ္ၿပီး ကြ်န္ေတာ္ အေတာ္ ကသိကေအာက္ ျဖစ္ခဲ့မိပါသည္။)
ေနာက္တစ္ခု။ လမ္းနံေဘးမ်ားတြင္ အမ်ားျပည္သူမ်ားအတြက္ ေသာက္ေရအိုးစင္မ်ား တည္ထားေပးေသာ အင္မတန္ ခ်စ္စရာေကာင္းသည့္ ျမန္မာ့ဓေလ့ ကို အရုပ္ဆိုးေစသည္မွာ သံေျခက်င္းမ်ားျဖင့္ တုပ္ေႏွာင္ျခင္း ခံထားရေသာ ေသာက္ေရခြက္ကေလးမ်ား ျဖစ္ပါ၏။ မိမိတို႔ေသာက္ဘို႔ ေစတနာရွင္မ်ား တည္ထားေပးသည့္ ေရခ်မ္းစင္ မွ ဘယ့္ကေလာက္မွ တန္ဘိုးမရိွေသာ ေသာက္ေရခြက္မ်ားကို အဘယ္ေၾကာင့္ အလီဘာဘာ လုပ္ခ်င္ရပါသနည္း။ ေရခြက္တစ္ခြက္ မွ မ၀ယ္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ဘတ္ဂ်က္ ျပတ္လတ္ေနပါၿပီလား။
ေနာက္ၿပီး အလႉ၊ မဂၤလာေဆာင္မ်ားတြင္ (တရားပဲြမ်ားပါမက်န္) ဖိနပ္ေပ်ာက္မႈ ျဖစ္ပါ၏။ အလႉလာသူမ်ားမွာ ဖိနပ္အတြက္ ေနာက္ေၾကာင္းမေအးရ။ တခိ်ဳ႔ စမတ္က်ေသာ အလႉရွင္မ်ားကမူ အလႉလာသူမ်ား ဖိနပ္ကိစၥအတြက္ ဗ်ာမမ်ားရေလေအာင္ လူငယ္တစ္ဦးဦးကို ဖိနပ္ သိမ္းေစပါသည္။ တရားပဲြတြင္ ဖိနပ္ခိုးသည္ကေတာ့ အက်ည္းတန္ လွသည္ ဟု ကြ်ႏ္ုပ္ ျမင္မိပါ၏။ တရားပဲြလာသူမ်ားက ေဖ်ာင္သည္ဟုဆိုလွ်င္ သူတို႔ဘာတရားနာပါသလဲ ဟု ကြ်န္ေတာ္ က ေမးလိုက္ခ်င္ပါေသး၏။ တရားနာလာသူမ်ား ထဲမွ မဟုတ္မူ၍ အျပင္လူ ဆိုလွ်င္ေတာ့လည္း မေျပာတတ္ပါ။ ဘုရားသြားၿပီး ဘုရားကို ဦးခ်ကန္ေတာ့တာေတာင္ စိတ္မေျဖာင့္ပါ။ ငါ့ဖိနပ္ ရိွမွ ရိွေသးရဲ့လား ဟု စိတ္တထင့္ထင့္ႏွင့္ ေနာက္ျပန္ ျပန္ လွည့္ၾကည့္ေနရပါသည္။ ဘုရားေပၚတြင္ အဘယ္ကဲ့သို႔ေသာ အေခ်ာင္သမားမ်ားသည္ အႏီွ စီးၿပီးသား ဖိနပ္မ်ားကို အလစ္သုတ္ခ်င္ ရပါသနည္း။
ဖိနပ္အလစ္သုတ္ရာတြင္ နာမည္ႀကီးဘူတာမွာ ပ်ဥ္းမနားဘူတာ ျဖစ္ပါ၏။ ေရဆင္းတြင္ ေနစဥ္ တစ္ခါက ကြ်န္ေတာ္ ရန္ကုန္သြားရာ ရထားေစာင့္ရင္း ဘူတာထဲရိွ ထိုင္ခံုတြင္ ထုိင္ကာ ငိုက္ေနမိပါ၏။ ႏိုးလာၿပီး ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ဖိနပ္မရိွေတာ့ပါ။ ရန္ကုန္ေရာက္ေတာ့ ဘာမွ်မလုပ္ႏိုင္ခင္ ပထမဆံုး ဖိနပ္ဆိုင္ အလ်င္ လိုက္ရွာရပါ၏။ ဘူတာမွာ အိပ္ငိုက္ေနလို႔ ခိုးတာ ထားပါေတာ့။ ရထားေပၚမွာ အိပ္မငိုက္ပါပဲလွ်က္ ေျခေညာင္းသျဖင့္ ေခတၱမွ် ထိုင္ခံုေပၚ ေျခတင္ ထားလွ်င္ပင္ ဖိနပ္ေပ်ာက္တတ္ပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ လူမိ်ဳးမ်ားသည္ သားငံေျပသုတ္ အင္မတန္ ႀကိဳက္တတ္ေသာ လူမိ်ဳးမ်ား ျဖစ္ပါသလား။
စင္ကာပူတြင္ တိုးပါးရိုး ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း၌ ပဲြလမ္းသဘင္၊ တရားပဲြရိွ၍ သြားလွ်င္ ရာေပါင္းမ်ားစြာေသာ ေရႊပဲြလာ ပရိသတ္တို႔သည္ မိမိတို႔၏ ဖိနပ္မ်ားကို ေက်ာင္းအ၀င္ ေလွခါး၌ သည္အတိုင္းပင္ ခြ်တ္ထားခဲ့ၾကပါ၏။ မည္သူ တစ္ဦးတစ္ေယာက္ကမွ် ဖိနပ္ႀကီးၾကပ္ေရးမႉး လုပ္ေနစရာ မလိုပါ။ သို႔ေသာ္လည္း မည္သူမွ် ဖိနပ္ေပ်ာက္သည္ ဟု မၾကားမိပါ။ မိတ္ေဆြတို႔ အသိပင္ ျဖစ္ပါ၏။
သို႔ဆိုလွ်င္ ျမန္မာျပည္မွ တရားပဲြလာ ပရိသတ္မ်ား ႏွင့္ စင္ကာပူမွ တရားပဲြလာ ပရိသတ္မ်ားအၾကား ဘာမ်ား မွားယြင္းေနပါသနည္း။ ပညာရွင္မ်ား ဖိနပ္ေပ်ာက္မႈ သုေတသနစာတမ္း ျပဳစုၾကပါရန္ ေခ်ာက္တြန္းပါ၏။ (တရားပဲြ လာသူ ဘယ္ႏွေယာက္။ သားေရဖိနပ္ က ဘယ္ႏွရံ၊ ဂ်ပန္ ဖိနပ္က ဘယ္ႏွရံ။ တန္ဖိုးႀကီးဖိနပ္က ဘယ္ႏွရံ၊ တန္ဖိုးနည္း ဖိနပ္က ဘယ္ႏွရံ။ တရားတစ္ပဲြလွ်င္ တန္ဖိုးႀကီးဖိနပ္ ဘယ္ႏွရံေပ်ာက္ၿပီး တန္ဖိုးနည္း ဖိနပ္ ဘယ္ႏွရံ ေပ်ာက္သည္ စသည္...၊ ေနာက္ၿပီး ရယ္စရာစာေစာင္တြင္ ထည့္လို႔ရႏိုင္ပါမည္။ ေရးပံုသားနည္းကိုေတာ့ ဂ်က္(ကြမ္းျခံကုန္း) ကို အတုယူၾကပါကုန္။)
ေနာက္ အင္မတန္ စိတ္၀င္စားဖြယ္ရာ ျမင္ကြင္းကို ေစာေစာစီးစီး ျမင္ေတြ႔ ေလ့လာခဲ့ရပံုကေလး ျပန္ေျပာင္း ေျပာျပပါရေစဦး။
၁၉၉၆ ခုႏွစ္ေလာက္က ကြ်န္ေတာ့္အစ္မႀကီးတြင္ အဆုတ္ထဲ ေရ၀င္သည့္ ေရာဂါျဖစ္သျဖင့္ ရန္ကုန္သို႔ လာေရာက္ ကုသပါသည္။ ထိုစဥ္က ရြာမေက်ာင္းလမ္း ေရခဲစက္၀င္းအတြင္း အသိအိမ္တစ္အိမ္၌ တည္းခိုပါ၏။ နံနက္ ေစာေစာ အိပ္ယာထၿပီး မ်က္ႏွာသစ္ဘို႔ အိမ္ျပင္ထြက္လိုက္ေတာ့ အလို- ဟိုေရွ႔က လူေတြ ေစာေစာစီးစီး ဘာေတြမ်ား အလုပ္ရႈပ္ေနပါလိမ့္။ ကြ်န္ေတာ္ အလြန္စိတ္၀င္စား သြားၿပီး သူတို႔အနား မလွမ္းမကမ္းသြားကာ စနည္းနာမိပါ၏။
ဟိုက္ ရွာလပတ္ရည္၊ ကြ်န္ေတာ့၏ အလြန္ေခတ္ေနာက္က်ေနၿပီ ျဖစ္ေသာ ဗဟုသုတမ်ားကို ထိုသူမ်ားက လက္ေတြ႔ ျပသလိုက္ပါ ပေကာ။ ကြ်န္ေတာ္ထင္တာက ၾကက္သား၊ ၀က္သားမ်ားကို ေရထိုးသည္ ဆိုသည္မွာ ဆရာ၀န္သံုးေသာ ေဆးထိုးျပြန္မ်ားျဖင့္ ထိုးသြင္းတာ ျဖစ္မယ္ ဟု ေတြးထင္ခဲ့မိပါ၏။ ဘယ့္နယ့္၊ ဒီေလာက္ ၾကက္ေကာင္ေရအမ်ားႀကီးကို ခင္ဗ်ား ေဆးထိုးျပြန္နဲ႔ ထိုးသြင္းေနလို႔ ထမင္းဘယ္ နပ္မွန္လိမ့္မတံုး။ ထိုသူမ်ားကေတာ့ အ၀တ္ေလွ်ာ္ေသာ ဒန္ ဇလံုႀကီးထဲတြင္ အေမြးႏႈတ္ထားေသာ ၾကက္တံုးလံုးမ်ားကို အစီအရီထည့္ကာ စက္ဘီးေလထိုးေသာ ေလထိုးတံႀကီးျဖင့္ ထိုးထည့္ေနျခင္း ျဖစ္ပါ၏။ ထူးဆန္းပါေပ့ ဆရာတြတ္ရယ္။ ၎တို႔၏ ေခတ္လြန္ နည္းပညာရပ္မ်ားကို ကြ်န္ေတာ္ အင္ဂ်င္နီယာႀကီး အံ့ၾသဘနန္း ျဖစ္ခဲ့ရပါဘိ။
အျခားႏိုင္ငံမ်ားက အသက္ရွင္ေနေသာ ၾကက္ကိုသာ အသားတိုး ၀ၿဖိဳးေအာင္ လုပ္တတ္သည္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ျမန္မာနည္းပညာမ်ားကေတာ့ အသက္မရိွေတာ့ေသာ ၾကက္ကို အေလးခ်ိန္တိုးကာ ပိန္ေျခာက္ေနေသာ ၾကက္ကေလးမွ အလြန္ဆူၿဖိဳးေသာ ၾကက္၀၀ႀကီးအျဖစ္သို႔ စကၠန္႔ပိုင္းအတြင္း လုပ္ႏိုင္ေနၿပီျဖစ္သည္။ ၾသစေတးလ်ား၊ အေမရိကန္ စေသာ ႏိုင္ငံႀကီးမ်ားမွ ေမြးျမဴေရးပညာရွင္မ်ား လာေရာက္ေလ့လာရန္ သင့္ေလ်ာ္လွပါဘိ။ ကမၻာ့ စားသံုးသူမ်ားအတြက္ ၀မ္းေျမာက္ဖြယ္ သတင္းေကာင္းကို ဤေနရာမွ ေစတနာအေပါင္းႏွင့္ ေၾကျငာေမာင္း ခတ္လိုက္ရပါေၾကာင္း။
ေနာက္ၿပီး အျခားႏိုင္ငံမ်ားထက္ ပိုၿပီး သမာသမတ္က်ေသာ စံနစ္ကေလးတစ္ခု ျမန္မာျပည္တြင္ က်င့္သံုးေနပံု ကေလး မိတ္ေဆြမ်ား (အထူးသျဖင့္ အမိ်ဳးသမီး မိတ္ေဆြမ်ား) သိၿပီး ျဖစ္ေသာ္လည္း ကြ်န္ေတာ့္ကို နည္းနည္းေလာက္ ျပန္ဖြခြင့္ ျပဳပါ။
အျခားႏိုင္ငံမ်ားတြင္မေတာ့ မေျပာတတ္။ စင္ကာပူတြင္ေတာ့ သမာဓိခ်ိန္ခြင္ ဆိုတာ မေတြ႔မိပါ။ ထိုသူမ်ား သည္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ေရႊျမန္မာမ်ားေလာက္ သမာသမတ္ မက်ေၾကာင္း ဤအရာက သက္ေသျပေနပါ၏။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ဆီတြင္ ေစ်းမ်ား၌ သမာဓိခ်ိန္ခြင္ ဆိုတာ ရိွပါ၏။ သည္ သမာဓိခ်ိန္ခြင္အေၾကာင္း ျမန္မာျပည္သူ ျပည္သားမ်ားမွလဲြ၍ အျခား ကမၻာသူ ကမၻာသားမ်ား နားလည္ႏိုင္စရာ အေၾကာင္း မရိွပါ။ ငါး ၀ယ္လာသလား၊ မေက်နပ္ရင္ သမာဓိခ်ိန္ခြင္ သြားခိ်န္ၾကည့္ေလ။ “ေအာင္မယ္၊ ေကာင္မ ဘာစကားေျပာတာလဲ။ မေက်နပ္ရင္ အဲဒီ အမဲသားတဲြ သမာဓိခိ်န္ခြင္မွာ သြား ခ်ိန္လို႔ရတယ္၊ ဟင္း လူမ်ား အေလးခိုးတာ က်ေနတာပဲ။” “အစ္မ၊ ေဟာသည္မွာၾကည့္၊ ေဇာက္ထိုးႀကီး။ အဆစ္လဲ ထည့္ေပးလိုက္အံုးမယ္။ ဒါမွ မသကၤာေသးရင္ ဟို ေစ်းထိပ္က သမာဓိခ်ိန္ခြင္မွာ သြားခိ်န္ၾကည့္လို႔ ရတယ္။”
ဤ ဒိုင္ယာေလာ့မ်ားကိုသာ အျခားတစ္ႏုိင္ငံမွ အိမ္ရွင္မမ်ားၾကားပါက နားလည္ႏိုင္စရာ မရိွပါ။ “အႏို႔ အစ္မရယ္၊ ဒီမွာ ခိ်န္ၿပီးေနၿပီ မဟုတ္ဘူးလား။ ဘာကိစၥ အဲဒီ သမာဓိခ်ိန္ခြင္ ဆိုတာႀကီးကို အၿမဲ ညႊန္းညႊန္း ေနရတာလဲ။” “ညည္းမသိပါဘူးေအ၊ တိတ္တိတ္ေနပါ။”
အေလးခိုးျခင္း၊ ေရထိုးျခင္း၊ သမာဓိခ်ိန္ခြင္ ဟူသည့္ ေ၀ါဟာရမ်ားမွာ ျမန္မာ အဘိဓါန္အတြက္ အထူးတီထြင္ ထုတ္လုပ္ထားတာ ျဖစ္ပါေၾကာင္း။ ဒါတင္ မကေသးပါ။ လယ္ယာ၊ စပါး၊ ေကာက္ပဲသီးႏွံမ်ားႏွင့္ မနီးစပ္သည့္ မိတ္ေဆြ မ်ားေတာ့ သိခ်င္မွ သိပါလိမ့္မည္။ တင္းေတာင္း ႏွစ္မိ်ဳးအေၾကာင္း ျဖစ္ပါ၏။
၂ လျမဴ = ၁ လျမက္
၂ လျမက္ = ၁ စလယ္
၂ စလယ္ = ၁ ခြက္
၂ ခြက္= ၁ ျပည္ (ယခုေခတ္တြင္ ႏို႔ဆီဗူး ၈ လံုး = ၁ ျပည္ ျဖစ္ပါ၏)
၄ ျပည္ = ၁ စိတ္
၂ စိတ္ = ၁ ခဲြ
၂ ခဲြ = ၁ တင္း ( ၁၆ ျပည္ = ၁ တင္း)
၁၆ ျပည္=တစ္တင္း ဆိုသည္မွာ စာအရသာ ျဖစ္ပါ၏။ တကယ္လက္ေတြ႔တြင္ တစ္တင္း၌ မည္မွ်ပါသည္ကို ကိုေရႊပဲြစားမ်ားသာ သိပါမည္။ (လယ္သမားမ်ားလည္း သိပ္မေခေတာ့ပါ)။ ကိုယ္က ၀ယ္သည့္အခါမ်ားတြင္ တင္းေတာင္းသည္ ၁၆ ျပည္ခဲြ သို႔မဟုတ္ ပိုၿပီးေလာဘႀကီးလွ်င္ ၁၇ ျပည္=တစ္တင္း ျဖစ္၍ ကိုယ္က ေရာင္းသည့္ အခါမ်ားတြင္ေတာ့ ၁၅ ျပည္ခဲြ တစ္တင္း ျဖစ္ပါလိမ့္မည္။
ေအာင္မယ္၊ ကိုယ့္ဆရာ။ အထာမသိပဲ လူတတ္ႀကီးလုပ္ၿပီး သြား တင္းေတာင္း တိုက္မၾကည့္ေလနဲ႔။ ခင္ဗ်ား ခ်င္ ၾကည့္ရင္၊ ၁၆ျပည္ တစ္တင္း ကြက္တိ ျဖစ္ေနလိမ့္မယ္။ လူလယ္ေခါင္ အရွက္ကဲြကိန္းပဲ။ ဒါျဖင့္ အဲဒီ တင္းေတာင္းနဲ႔ ၁၆ျပည္ခဲြရေအာင္ ဘယ္လိုခိ်န္သလဲဗ်ာ။ အာ - အဲဒါ hightech ဗ်။ ခင္ဗ်ားကို ေျပာလို႔ ဘယ္ျဖစ္လိမ့္မလဲ။ ဟဲ ဟဲ။ သိခ်င္သပ ဆို ပဲြစားေလာကကို သံုးႏွစ္ သံုးမိုး ေျခစံုပစ္ ၀င္ၿပီးေလ့လာ။ ခင္ဗ်ား မသိေသးတဲ့ အံ့ၾသ ကုန္ႏိုင္ဖြယ္ေတြ ေတြ႔လိမ့္မယ္။ ကိုင္း - မွတ္ကေရာ့။
ကြ်န္ေတာ္တို႔ ေရႊျမန္မာမ်ား၏ တီထြင္ထုတ္လုပ္မႈမ်ားကိုသာ က်မ္းျပဳပါက Encyclopaedia Britanica ကပင္ အဘ ေခၚသြားရမည္ ျဖစ္ပါ၏။
ဒါ့ထက္ ဆိုးတာမ်ား ရိွပါေသးသည္။ သည္အပိုင္းကေတာ့ ေလာဘ အားႀကီးလြန္း၍ ျဖစ္လာမည့္ အကိ်ဳးဆက္ ကို ဘာမွထည့္တြက္မေနေတာ့ပဲ ကိုယ္ ပိုက္ဆံျမက္ျမက္ ရဘို႔ မလုပ္ထိုက္တာ မွန္သမွ် အကုန္ လုပ္ျခင္း ျဖစ္ပါ၏။
ကြ်န္ေတာ္ ေက်ာင္းၿပီးစက အလုပ္မရေသးသျဖင့္ ဟိုဟာ ေကာင္းႏိုး သည္ဟာ ေကာင္းႏိုး ေလွ်ာက္ေလ့လာကာ စပ္စပ္ စပ္စပ္ ေလွ်ာက္လုပ္ေနခဲ့ပါ၏။ သည္တြင္ တခ်ိဳ႔မသိေသးသည္မ်ား သိလာရပါသည္။ တခ်ိန္တြင္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ရြာႏွင့္ အတန္ငယ္ေ၀းေသာ ကြင္းေကာက္ဘက္သို႔ ေရာက္သြားပါ၏။ ႏွမ္းျဖဴမ်ားေစ်းေကာင္းေနသျဖင့္ သူတို႔လုပ္ပံုကိုင္ပံု မ်ားကို သြားေရာက္ ေလ့လာျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ အို႔ အို၊ ႏွမ္းျဖဴမွာ ေစ်းေကာင္းေလရကား အခိ်န္ပိုစီးေအာင္ ႏွင့္ မ်ားမ်ားရေအာင္ ႏွမ္းျဖဴေစ့ႏွင့္ အရြယ္တူ ေက်ာက္စရစ္ခဲ ျဖဴျဖဴမ်ားကို ဆန္ကာႏွင့္ ခ်ကာ ႏွမ္းမ်ားအတြင္း ေရာေရာင္း ျခင္း ျဖစ္ပါ၏။
ဤအဆင့္ကေတာ့ ဆိုး၀ါးသည့္အဆင့္ထက္ ယုတ္မာသည့္ အဆင့္ကို ေရာက္သြားၿပီ ျဖစ္ပါသည္။ ဤႏွမ္းမ်ားကို ေလွာ္ကာ လဖက္ထဲသာ ျဖဴးစားပါက သို႔မဟုတ္ ကိတ္မံု႔ျဖစ္ေစ မံု႔မ်ားေပၚတြင္ သာ ျဖဴးစားပါက .........။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ လူမိ်ဳးမ်ားသည္ အခါမလပ္ ၾသကာသကိုဆိုကာ သီလယူေနၿပီး ဥပုသ္ေန႔မ်ားတြင္ စိပ္ပုတီးႀကီး တကားကားႏွင့္ ဘုရားသြား ေက်ာင္းတက္ အခါမလပ္ လုပ္ေနၾကသူမ်ား ျဖစ္ပါ၏။ သို႔စင္လွ်က္ ဤမွ် ယုတ္မာေသာ လုပ္ရပ္ကို ဘယ့္အတြက္ လုပ္ရက္ၾကပါသနည္း။ (ဟေကာင္၊ ၀ါးလံုးေခ်းသုတ္ မရမ္းနဲ႔ေလ။ ဥပုသ္ေစာင့္တာက တစ္ေယာက္ ေက်ာက္ခဲေရာတာက တစ္ေယာက္ကြ ဟု အဓြန္႔တက္ပါ။ ထို ကိုေက်ာက္ခဲမ်ားသည္လည္း ဗုဒၶဘာသာ မ်ား ျဖစ္ေလရာ တရားပဲြမေရာက္ဖူးသူ၊ သီလမယူဖူးသူမ်ား ရိွမည္ မထင္ပါ။)
ထိုမွ်မက အေရာင္တင္မႈံ႔မ်ားကို အုန္းဆံမႈံ႔မ်ား ေရာေရာင္းျခင္း၊ ပိုဆိုးသည္မွာ ႏြားႏို႔ထဲတြင္ ဘာမွန္းမသိေသာ အရာမ်ားေရာၿပီး လူေသမ်ားအား မပုပ္ေအာင္သံုးသည့္ ေဖာ္မလင္မ်ား ေရာေရာင္းျခင္း တို႔ ျဖစ္ပါ၏။ မမကေတာ့ ေၾကာက္လြန္း၍ ေစ်းမွ ႏြားႏို႔မ်ားကို ၀ယ္မေသာက္ပါ။ ေရေရာေရာင္းတာ ထားပါေတာ့။ ေပါက္တတ္ကရေတြ ေလွ်ာက္ လုပ္တာ အဆိပ္ေရာင္းတာထက္ ဆိုးပါေသးသည္။ အဆိပ္ဟု ေျပာေရာင္းလွ်င္ ဆင္ျခင္ႏိုင္ပါ ေသးသည္။ အစာတျဖစ္လဲ အဆိပ္မ်ားကို အဘယ္ကဲ့သို႔ သိႏိုင္ပါမည္နည္း။
ယဥ္ေက်းမႈ ထြန္းကားၿပီး ျမတ္ဗုဒၶ၏ အဆံုးအမေအာက္တြင္ ေနထိုင္ၾကေသာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ လူမိ်ဳးမ်ားသည္ အဘယ့္ေၾကာင့္ ဤမွ် ယုတ္မာသည့္အလုပ္မ်ားကို လုပ္ရက္ၾကပါသနည္း။ မသိ၍ေလာ။ သိသိႀကီးႏွင့္ လုပ္ေနၾက သည္ေလာ။ ကြ်န္ေတာ္မသိပါ။
ၿပီးခဲ့သည့္လက အိမ္ကိုဖံုးဆက္ေတာ့ မမက ေစ်းမွ ျငဳပ္သီးမံႈ႔မ်ားကို ၀ယ္မစားမိေစဘို႔ သတိေပးပါ၏။ ျမန္မာ ျပည္မွ လာေသာ ျငဳပ္သီးမံႈ႔မ်ားကို ဆိုလိုျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ “နင့္ဟယ္၊ အဲဒီ ျငဳပ္သီးမံႈ႔ႀကိတ္ေရာင္းတဲ့ စက္က ေကာင္ေလး ေျပာျပတာ။ သူတို႔က ဖလံျဖဴေတြကို လုိက္၀ယ္ၿပီးေတာ့ ႀကိတ္ၿပီးမွ အေရာင္ဆိုးတာ တဲ့။ ေနာက္ၿပီး သူက ေျပာေသးတယ္။ ေအာင္မယ္ အစ္မ၊ ဖလံျဖဴဆိုၿပီး အထင္မေသးလိုက္ပါနဲ႔။ ကားတစ္စီးတိုက္ရဘို႔ဆိုတာ လြယ္တာ မဟုတ္ဘူး။ မနည္းလိုက္၀ယ္ထား ရတာ ဆိုပဲ။ ငါတို႔ေတာ့ ျငဳပ္သီးအေတာင့္လိုက္ ၀ယ္ၿပီး ကိုယ့္ဟာကိုယ္ ႀကိတ္စား တယ္။” ဖလံျဖဴ ဆုိသည္မွာ ပိုးက်ထားေသာ ျငဳပ္သီးကို ဆိုလိုပါ၏။ ဖလံျဖဴက လူမ်ား မ၀ယ္သျဖင့္ ေလွ်ာ့ေစ်းႏွင့္ ေရာင္းရသည္ျဖစ္ရာ ေကာင္းေသာျငဳပ္သီးထက္ အမ်ားႀကီးေစ်းသက္သာပါ၏။
ကြ်န္ေတာ္ ဗမာျပည္မွ ထြက္ခြါလာသည္မွာ ဆယ္ႏွစ္ေက်ာ္ၿပီျဖစ္ရာ သည့္ထက္ပိုၿပီး ဆိုးရြားယုတ္မာသည့္ လုပ္ရပ္မ်ား ရိွႏိုင္ပါေသးသည္။ ကြ်န္ေတာ္ မသိလို႔ ျဖစ္ႏိုင္ပါသည္။ အစားအေသာက္ ေရာင္းရာတြင္ မဟုတ္ပါ။ ေဆာက္ လုပ္ေရး ေလာကတြင္ေရာ။
တိုက္တစ္လံုး ၿပိဳက်လွ်င္ လူေပါင္းမ်ားစြာ ေသေက် ပ်က္စီးမည္ကို ကေလးကအစ သိပါသည္။ သို႔ေသာ္ ထို ဦးကန္ထရိုက္မ်ားသည္ အေဆာက္အဦမ်ားကို စံခိ်န္စံညႊန္းမီမီ စံနစ္တက် ေဆာက္ၾကပါသည္ေလာ။ ကြန္ကရစ္ကုိ အားျဖည့္မည့္ သံေခ်ာင္းမ်ားကို အျပည့္အ၀ ထည့္ၾကပါ၏ ေလာ။ ဘိလပ္ေျမကို အခ်ိဳးက်က် ထည့္ပါ၏ ေလာ။ သူရို႕က ဘုရားစူးရပါေစ့၊ ကြ်န္ေတာ္တို႔ အျပည့္သံုးပါတယ္ အစ္ကိုရယ္ ဟု က်ိန္ေျပာသည့္တိုင္ ဘုရားမ်ားသာ သူတို႔ကို စူးခ်င္စူးရမည္၊ ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ မယံုေရးခ် မယံုပါ။
ၿပီးခဲ့သည့္ လအနည္းငယ္က လွည္းတန္း ၇ လမ္းထဲတြင္ ကြ်န္ေတာ္ တိုက္ခန္းတစ္ခန္း ၀ယ္လိုက္ပါ၏။ တိုက္ခန္းမွာ အသစ္ျဖစ္ေသာ္လည္း အားလံုးျပန္ျပင္ရသည္ ဟု မမက ျပန္ေျပာျပပါ၏။ “ထံုးစံအတိုင္းေပါ့ဟယ္။ တစ္အိမ္လံုး ျပန္ျပင္ရတာေပါ့။ နံရံေတြကို စမ္းၿပီး အေခါင္းျဖစ္ေနတဲ့ေနရာေတြကို ခြါခ်၊ အသစ္ ျပန္ေခ်ာ။ ၾကမ္းျပင္ေတြ ျပန္ျပင္။ မီးႀကိဳးေတြ နဲ႔ မီးခလုတ္ေတြ ျပန္လဲ။ မိန္းခလုတ္ အသစ္ျပန္တပ္။ ေရကန္လဲ ေကာင္းတာနဲ႔ ျပန္လဲ။ အကုန္ျပန္လဲ၊ ျပန္ျပင္ရတာ။ သူတို႔က အျဖစ္လုပ္သြားတာ။”
အိမ္ျပန္ျပင္ရသည့္ ကုန္က်စရိတ္မွာ မူလ၀ယ္သည့္ေစ်း၏ ၂၂ ရာခိုင္ႏံႈး ရိွပါသည္။ ဒါေတာင္ အားလံုးေကာင္း သြားသည္ထိ စိတ္ႀကိဳက္ ျပန္ျပင္တာ မဟုတ္ေသး။ ေနလို႔ရရံု ျပင္တာ ျဖစ္ပါ၏။ စိတ္ႀကိဳက္ရသည္ထိသာ ျပင္ရလွ်င္ ၀ယ္ရင္းေစ်း၏ ၂၅ ရာႏံႈး အေက်ာ္မွာ ရိွပါမည္။ သူတို႔ ဘာေတြလုပ္ေနသည္ကို သူတို႔မွ အေသအခ်ာ သိပါမည္။ အျခား မည္သူမွ် မသိႏိုင္။ ခ်ေပးလိုက္ေသာ မူရင္းေစ်းႏံႈး၏ မည္သည့္ရာႏံႈးမွ် လုပ္ငန္းထဲတြင္ သံုးလိုက္ပါသနည္း။
ကြ်န္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္း ေဆာက္လုပ္ေရး အင္ဂ်င္နီယာမ်ားမွာ ျခံႀကီးမ်ားႏွင့္၊ ကားအေကာင္းစားႀကီးမ်ားႏွင့္ ေနာက္မိန္းမ ေခ်ာေခ်ာ ငယ္ငယ္ေလးမ်ားႏွင့္၊ ေနာက္ဆံုးေပၚ ေခတ္မီ အသံုးအေဆာင္ ပစၥည္းမ်ားႏွင့္။ ေရေသာက္ရတာ ေပါ့လွသည္၊ ဘာမွ အရသာမရိွ။ ေန႔လည္ေန႔ခင္း ေနပူပူမွာ ဘီယာကေလး စုပ္လိုက္ရမွ ေရငတ္ေျပ မည္ေပါ့။ အလုပ္လုပ္ရတာ ပင္ပန္းလွသည္။ သည္ေတာ့ ညေနမ်ားတြင္ အကင္ဆိုင္မွာ ၀ီစကီႏွင့္ အပန္းေျဖဘို႔လိုသည္။ တခါတေလ အေညာင္းေျဖရန္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႔လယ္ေခါင္မ်ားတြင္ ေပၚတင္ဖြင့္ထားေသာ အႏိွပ္ခန္းမ်ားသို႔ သြားေရာက္ အႏိွပ္ခံဘို႔လည္း လုိေသး၏။ သူတို႔ ဘယ္က ပိုက္ဆံေတြ ဘယ္လိုရသလဲ ဆိုတာ သူတို႔သာ သိပါလိမ့္မည္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔လို ခပ္တံုးတံုးလူမ်ား၏ အရာမဟုတ္။ ထူးအိမ္သင့္ သီခ်င္းလို ဒီေခတ္ႀကီးမွာ ရိုးသားမႈကို မိုက္မိုက္မဲမဲ ဖက္တြယ္ထားသူ အက်ြႏ္ုပ္တို႔လို လူမ်ားအဖို႔ ဘယ့္ႏွာလုပ္ ႀကီးပြားဘို႔ရာ ျဖစ္ႏုိင္ပါမတံုး။
အထက္ပါ ဦးေရထိုး၊ ေဒၚခိ်န္ခြင္၊ ဦးေက်ာက္ခဲ၊ မမဖလံျဖဴ၊ ကိုတင္းေတာင္း၊ ဆရာကန္ထရိုက္တာ မ်ားမွာ သူတို႔ ရသင့္ရထိုက္ေသာ သို႔မဟုတ္ ထိုက္တန္ေသာ ေစ်းမ်ားကို မရသျဖင့္ ဤကဲ့သို႔ ၾကက္မ်ားကို ေရထိုးျခင္း၊ အေလး ခိုးျခင္း၊ ေတာင္းခိုးျခင္း၊ ဘိလပ္ေျမ ခိုးျခင္းမ်ား ျဖစ္ပါသလား။ ဤေစ်းႏံႈးမ်ားသည္ သူတို႔ စိတ္ႀကိဳက္ေခၚေရာင္းေသာ ေစ်းမ်ား မဟုတ္ေပဘူးလား။ မည္သူက အတင္းအၾကပ္ သတ္မွတ္ေပးလိုက္ေသာ ေစ်းႏံႈးမ်ား ျဖစ္ပါသနည္း။ သို႔ဆိုလွ်င္ စိတ္ႀကိဳက္ေစ်း ရေနပါလွ်က္ အဘယ့္ေၾကာင့္ ထပ္မံ ခိုးခ်င္ ၀ွက္ခ်င္ ရပါေသးသနည္း။ ေစ်း၀ယ္သူမ်ားကို ဘယ့္ႏွာ ေၾကာင့္ မိေအး ႏွစ္ခါ နာေစရပါသနည္း။
No comments:
Post a Comment