ခရစၥတိုဖာေပါက္က်ိဳင္း ၏ အတၳဳပၸတၱိ (၂၀)

 

စတုတၳပိုင္း (စတုတၳ ၂ ႏွစ္ - ၁)

 (၇၇) ျမန္မာျပည္တြင္ ေဆးကုသၿပီး အနားယူျခင္း

            မဟာၿမိဳင္ေဆးရံုတြင္ ခဲြစိတ္ဆရာ၀န္ႀကီး ေဒါက္တာဗစ္တာ ႏွင့္ ျပရသည္။ သူက စင္ကာပူေဆးရံုမွ ေဆးစစ္မွတ္တမ္းကို ၾကည့္ကာ ခဲြဘို႔ရက္ခ်ိန္းေပးလုိက္ပါသည္။ ေရမုတ္ဆိုတာ ဆရာ၀န္မ်ားအဖို႔ အေသးအဖဲြကိစၥကေလးမွ်သာ ျဖစ္၏။ မဟာၿမိဳင္ေဆးရံုတြင္ ကြ်န္ေတာ္ ေဆးရံုတက္တာ ၂၀၀၅ ခုႏွစ္ ေမလ ၂၁ ရက္ေန႔။ ေဆးရံုတက္ခ်ိန္ စုစုေပါင္း တစ္ပတ္သာ ၾကာသည္။ ေမလ ၂၇ ရက္ေန႔တြင္ ေဆးရံုမွ ျပန္ဆင္းလာ၏။ ခဲြစိတ္ခ၊ ေဆးရံုတက္ခ ကုန္က်စရိတ္ စုစုေပါင္း ၂ သိန္း ၁ ေသာင္း ၅ ေထာင္ျဖစ္၏။ ခဲြစိတ္ခမွာ ဆရာ၀န္ႀကီး အတြက္ ၅ ေသာင္းခဲြ၊ လက္ေထာက္မ်ားအတြက္ ၁ ေသာင္း၊ ခဲြစိတ္ခန္းသံုးခ ၄၅၀၀၊ ခဲြစိတ္ခန္းသံုး ပစၥည္းကိရိယာမ်ားသံုးခ ၃ ေသာင္းခဲြ စသျဖင့္ ျဖစ္၏။ ဆရာ၀န္ႀကီး တစ္ေခါက္လာၾကည့္လွ်င္ တစ္ခါတေလ ၂၀၀၀၊ တစ္ခါတေလ ၃၀၀၀၊ တစ္ခါတေလ ၄၀၀၀။

အားလံုးေပါင္းလုိက္ေတာ့ ၂ သိန္းေက်ာ္ ျဖစ္၏။ ထိုအခ်ိန္၌ စင္ကာပူတစ္ေဒၚလာ ေပါက္ေစ်းမွာ ၅၆၀ က်ပ္ခန္႔မွ်ျဖစ္ရာ ေဆးရံုတက္ခ ကုန္က်စရိတ္ အစုစုမွာ စင္းေဒၚလာ ၃၈၀ ခန္႔မွ်သာျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ္တို႔လို စင္ကာပူတြင္ အလုပ္လုပ္ေနသူမ်ား အတြက္ မေထာင္းတာလွသည့္ အလြန္သင့္ေတာ္ေသာေစ်း ျဖစ္ပါသည္။   

ေဆးရံုမွ ဆင္းလာၿပီးေနာက္ အိမ္တြင္ပင္ သက္ေတာင့္သက္သာ နားေနရပါသည္။ ခဲြထားေသာ ဒဏ္ရာႀကီးႏွင့္ဆိုေတာ့ ဟုိဟုိ သည္သည္ အရမ္းေလွ်ာက္သြားလုိ႔မရ။ ထို႔ျပင္ ယခုထြက္လာခဲ့ေသာ ေပါက္တတ္ကရကုမၸဏီမွာ လုပ္လုိက္တာ ဘတ္ဂ်က္ေတာ္ေတာ္ ခိုက္သြားသည္။ သူက ကြ်န္ေတာ့္ကို အင္တာဗ်ဴးတံုးက လစာမေပးဘဲ တစ္နာရီ ၇ က်ပ္ႏွင့္ ရွင္းေပးပါသည္။ သူ႔လက္ခုပ္ထဲကေရဆိုေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ဘာမွ ဆင္ေျခမကန္ေတာ့ဘဲ အလုပ္သစ္ကိုသာ အပူတျပင္းရွာပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ယခုတစ္ေခါက္ျပန္လာစဥ္ လက္ထဲ၌ ေရသိပ္ မလွ်ံ။ သည္ေတာ့ လႉသည့္တန္းသည့္၊ ဟုိသြားဒီသြားလုပ္သည့္ကိစၥမ်ားကို တတ္ႏိုင္သမွ် ေလွ်ာ့ခ်ထားရသည္။ စေနဓမၼမိတ္ေဆြမ်ား အလႉကိစၥကိုေတာ့ အိမ္မွေနကာ ဟိုလူ႔လွမ္းဆက္သြယ္၊ ဒီလူ႔ကို ဒါလုပ္ေပးပါဦး ႏွင့္ အကူအညီေတာင္းကာ လုပ္ရသည္။

(၇၈) ကြ်ႏ္ုပ္ ပညာအလႉလုပ္ျခင္း

            ပထမေသာ္ ဤအေၾကာင္းထည့္မေရးဟု စဥ္းစားထားေသာ္လည္း ယခုေတာ့ ထည့္ေရးလိုက္၍ အမ်ားသူငါ သိသြားလွ်င္ အားက်ကာ သူတို႔လည္း အတုယူၿပီးလုပ္ေပးပါက တစ္စံုတစ္ေယာက္အတြက္ အက်ိဳးမ်ားေပလိမ့္မည္ ဟု တြက္ဆကာ မည္သူ႔မွမေျပာဘဲ ဖံုးထားေသာ ကိစၥအား ေဖာ္ျပပါအံ့။ ကာယကံရွင္၏ ဂုဏ္သိကၡာကို ေထာက္ထားေသာအားျဖင့္ နာမည္၊ ေနရပ္ စသည္တို႔ကို မေဖာ္ျပ ႏိုင္ျခင္းအတြက္ ၀မ္းနည္းပါသည္။

            စေနဓမၼမိတ္ေဆြမ်ားအဖဲြ႔က ေက်ာင္းမ်ား၊ ေဆးရံုမ်ား၊ ေရတြင္းေရကန္မ်ားကို လႉေနသည္ဆိုေတာ့ အခ်ဳိ႔ဆင္းရဲႏြမ္းပါးသူမ်ား ကလည္း ေက်ာင္းစရိတ္ေထာက္ပံ့ေပးရန္ အကူအညီေတာင္းခံလာၾက၏။ ထိုအထဲတြင္ ေျမလတ္ဘက္မွ စာေတာ္ေသာ ေက်ာင္းသူေလး တစ္ဦးလည္းပါ၏။ ၎မွာ ဆယ္တန္းေအာင္ၿပီး ေဆးတကၠသိုလ္ တက္ခြင့္ရသည္။ သို႔ေသာ္ မိဘမ်ားမွာ ေက်ာင္းစရိတ္မတတ္ႏို္င္သျဖင့္ တကၠသိုလ္ ဆက္တက္ဘို႔ရာ အခက္အခဲျဖစ္ေနသည္။ သို႔အတြက္ ေက်ာင္းစရိတ္ေထာက္ပံ့ေပးပါမည့္အေၾကာင္း အကူအညီ ေတာင္းခံ လာပါ၏။ သို႔ေသာ္ ကြ်န္ေတာ္တို႔အဖဲြ႔မွာ အမ်ားႏွင့္သက္ဆိုင္ေသာ ေနရာဌာနမ်ားသို႔သာ လႉဒါန္းေနသည္ျဖစ္ရာ ပုဂၢလိကတစ္ဦးခ်င္းကို လႉမည္ဆိုလွ်င္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ လႉခ်င္လွ်င္ေသာ္မွ အလႉရွင္မ်ား၏ မ်က္ႏွာက ရိွေသးသည္ မဟုတ္ပါလား။

            သည္အလႉေငြမ်ားမွာ တစ္ဦးထဲ၊ တစ္ေယာက္တည္း၏ အလႉေငြမ်ားမဟုတ္ဘဲ အလႉရွင္ ၁၀၀ နီးပါး ထည့္၀င္လႉဒါန္းထားတာ ဆိုေတာ့ အလႉရွင္မ်ား သေဘာတူ၊ မတူဆိုတာ ရိွေသးသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ္က စေနဓမၼမိတ္ေဆြမ်ားအဖဲြ႔ အလႉေငြထဲမွ လႉဘို႔ကို သေဘာမတူပါ။ သို႔ေသာ္ တစ္ဖက္တြင္လည္း ေထာက္ပံ့ေပးမည့္သူမရိွလွ်င္ ေက်ာင္းဆက္မတက္ရေတာ့မည္ကဲ့သို႔ ျဖစ္ေနေလရာ ကိုေသာင္းတန္ကို တိုးတိုးတိတ္တိတ္ေျပာလွ်က္ အဲဒီေကာင္မေလးကို ကြ်န္ေတာ္ဘဲ ေက်ာင္းစရိတ္ေထာက္ပံ့မယ္ဗ်ာ။ ဒါေပမဲ့ ခင္ဗ်ား၊ ဘယ္သူ႔ကိုမွ ေလွ်ာက္မေျပာရဘူး ဟု ႏႈတ္ပိတ္လွ်က္ ကိုေသာင္းတန္ကို ၾကားမွဆက္သြယ္ခိုင္းကာ ေက်ာင္းစရိတ္ ေထာက္ပံ့ေပးပါသည္။

            ကြ်န္ေတာ္မည္သူျဖစ္သည္၊ မည္သည့္ေနရာတြင္ေနသည္၊ မည္သည့္အလုပ္လုပ္သည္ စသျဖင့္ ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္ပတ္သက္သမွ် အားလံုး ဖံုးဖိထားရန္၊ သည္မိန္းကေလးအား ကြ်န္ေတာ္ ပညာသင္စရိတ္ေထာက္ပံ့ေပးေနေၾကာင္း မည္သူ႔အားမွ် အသိမေပးရန္ ကိုေသာင္းတန္ကို ႏႈတ္ပိတ္ထားပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္လည္း ထုိမိန္းကေလးကို မဆက္သြယ္၊ ကြ်န္ေတာ့္ဆက္သြယ္ရမည့္ ဖံုးနံပါတ္၊ အီးေမး စသည္တို႔ကိုလည္း မေပးရန္ ေျပာထားပါသည္။ ကုိေသာင္းတန္ကလည္း စိတ္ခ်ရပါသည္။ သည္အေၾကာင္း မည္သူ႔အားမွ် မေျပာပါ။ 

            ဗူးေပါက္ တစ္ရာကိုသာ ပိတ္လို႔လြယ္သည္။ လူတစ္ေယာက္ ပါးစပ္ေပါက္ကို ပိတ္လို႔မလြယ္ဟူေသာ ဆိုရိုးစကားရိွသျဖင့္ ကြ်န္ေတာ္ ထိုမိန္းကေလးကို ေက်ာင္းစရိတ္ေထာက္ပံ့ေပးေနတာ သိလွ်င္ လူမ်ားထံုးစံအတုိင္း ေပါက္တတ္ကရမ်ား ေလွ်ာက္ေျပာမည္ စိုးသျဖင့္ ပိတ္ထားျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ ကြ်န္ေတာ့္မွာ သည္းညည္းခံတတ္မႈ အလြန္နည္းသူျဖစ္ရာ ကိုယ္မဟုတ္ပါဘဲလွ်က္ အတင္းအဖ်င္းမ်ား ေျပာလာလွ်င္ ၿငိမ္ေနလိမ့္မည္ မဟုတ္ေသာေၾကာင့္ မည္သူ႔အားမွ် အသိမေပးျခင္း ျဖစ္ပါသည္။

            ထို႔ျပင္တ၀ တစ္ဖက္မွလည္း မိန္းကေလးျဖစ္ေနေသာေၾကာင့္ သူ႔ကိုေထာက္ပံ့ေပးေနသူမွာ အရြယ္ေကာင္း၊ လူပ်ိဳျဖစ္သည္ ဆုိသည္ကို သိသြားပါက ဘာျဖစ္လို႔ ေထာက္ပံ့သည္၊ ညာျဖစ္လို႔ ေထာက္ပံ့သည္ ဆုိသည္ကို အထင္လဲြမခံႏိုင္၊ ကြ်န္ေတာ့္ ေစတနာကို အေစာ္ကားမခံႏိုင္ေသာေၾကာင့္ ကာယကံရွင္ကုိ ကြ်န္ေတာ့္အေၾကာင္း ဘာမွမေျပာဘို႔ရန္ ပိတ္ထားျခင္း ျဖစ္၏။ အခ်ိန္တန္လွ်င္ ကြ်န္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ ဖြင့္ေျပာမည္ျဖစ္ပါသည္။

             သူ႔ေက်ာင္းစရိတ္မွာ မမ်ားပါ။ ကြ်န္ေတာ့္အဘို႔ ဘာမွမေထာင္းတာေသာ ပမာဏျဖစ္ပါ၏။ တစ္လမွ သံုးေသာင္းသာ ျဖစ္သည္။ ကြ်န္ေတာ္က သံုးလေပါင္းလွ်က္ တစ္သိန္းစီ ပို႔သည္။ သို႔ေသာ္ ေနာက္ပိုင္းေတာ့ ေငြေစ်းကလည္းက်လာ၊ ကုန္ေစ်းႏံႈးေတြကလည္း တက္လာတာႏွင့္ တစ္လ ငါးေသာင္းပို႔ရပါသည္။ သို႔တုိင္ ကြ်န္ေတာ္ မၿငီးမျငဴေထာက္ပံ့ႏိုင္ပါသည္။

            ကြ်န္ေတာ္ စ,ေထာက္ပံ့ေတာ့ သူ ပထမႏွစ္ တက္ေနၿပီ။ ထုိမွစကာ သူ႔အိမ္အား အနည္းငယ္မွ မပင္ပန္းေစဘဲလွ်က္ လုိသမွ် (နားၾကပ္၊ ကြန္ျပဴတာ စေသာ သင္ၾကားမႈ အေထာက္အကူပစၥည္းမ်ားပါ) ေထာက္ပံ့ေပးခဲ့ပါသည္။ ေက်ာင္းၿပီးသြားသည့္ေနာက္ house surgeon ဆင္းသည့္တိုင္ အဆက္မျပတ္ ေထာက္ပ့ံေပးခဲ့၏။ ထိုမွ်သာမက ၂၀၀၇ စက္တင္ဘာလတြင္ သူဘဲြ႔ယူမည္ဆိုေတာ့ ေငြသံုးသိန္း ထပ္ပို႔လိုက္ပါေသးသည္။ ကြ်န္ေတာ္သူ႔ကို ေထာက္ပံ့ေပးတာ ၂၀၀၂ ခုႏွစ္ ေဖေဖာ္၀ါရီလမွ ၂၀၀၆ ခုႏွစ္ ႏုိ၀င္ဘာလထိ ျဖစ္ပါသည္။

            ေထာက္ပံ့ၿပီး တစ္ႏွစ္ေက်ာ္ အၾကာတြင္ သူႏွင့္ စတင္ဖံုးဆက္ျဖစ္ပါသည္။ အေထြအထူးမဟုတ္ပါ။ ပိုက္ဆံ ဘယ္ေန႔က ပို႔လိုက္တာ ေရာက္သလား စသျဖင့္ ျဖစ္ပါ၏။ သူစတုတၳႏွစ္၌ ကြ်န္ေတာ္ သူတို႔တကၠသိုလ္ရိွရာၿမိဳ႔သို႔သြားၿပီး သူ႔အတြက္ စာအုပ္မ်ားကို လူႀကံဳေပးသလိုလုိႏွင့္ သြားေပးပါသည္။ စာအုပ္မ်ားကိုမူ မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္ကို ေပးခိုင္းၿပီး ကြ်န္ေတာ္က မလွမ္းမကမ္းမွသာ ေနပါသည္။   ေနာက္ဆံုးႏွစ္ေရာက္ေသာ္ ကြ်န္ေတာ္ သူ႔ဆီသြားေတြ႔ပါသည္။ ထိုအခါက်မွ တစ္ေယာက္ႏွင့္တစ္ေယာက္ လူခ်င္းေတြ႔၊ စကားေျပာဖူးျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ သံသယကင္းေစရန္ ေနာက္ဆံုးႏွစ္က်မွ သြားျခင္းျဖစ္၏။ သူ႔မိဘမ်ားႏွင့္မူ တစ္ခါမွ မေတြ႔ခဲ့ဖူးပါ။

            သူ႔ကိုေထာက္ပံ့သည့္ စာရင္းမ်ားအားလံုးမွာ ပ်က္သြားေသာ လက္ပ္ေတာ့ပ္ကေလးထဲ ပါသြားသျဖင့္ ေထာက္ပံ့ေငြမည္မွ် ဆိုသည္ကို စာရင္းအတိအက်မသိရေတာ့ပါ။ ထုိလက္ပ္ေတာ့ထဲတြင္ ၂၀၀၅ ေမလမွ ၂၀၀၇ ခုႏွစ္ ဇူလိုင္လထိ စာရင္းမ်ား အားလံုး ပါသြားပါသည္။ ဆိုင္သြားၿပီး back up ျပန္လုပ္ခိုင္းသည့္တိုင္ မရေတာ့ပါ။ စုေဆာင္းထားေသာ အီလက္ထေရာနစ္ စာအုပ္မ်ားပါ ပါသြားသျဖင့္ ကြ်န္ေတာ့္မွာ အလြန္ႏွေျမာမိပါသည္။  

            ကြ်န္ေတာ္ကား ေက်ာင္းစရိတ္ေထာက္ပံ့ျခင္းႏွင့္ အက်ိဳးေပးလွ၏။ စင္ကာပူသို႔ ေက်ာင္းလာတက္သူ မိန္းကေလးတစ္ဦး အားလည္း ေက်ာင္းစရိတ္ ေထာက္ပံ့လုိက္ရပါေသး၏။ သို႔ေသာ္ အထက္တြင္ ေဖာ္ျပခဲ့ေသာ မိန္းကေလးကဲ့သို႔ တရား၀င္ ျပတ္ျပတ္ သားသား ေထာက္ပံ့ရျခင္း မဟုတ္ပါ။ ပထမေတာ့ ေက်ာင္းလခေပးစရာ ပိုက္ဆံမရိွသျဖင့္ ေခ်းတာျဖစ္ပါ၏။ သူေခ်းတာကလည္း ၃၀၀ မွ်သာ ျဖစ္သျဖင့္ ကြ်န္ေတာ္ကလည္း မဆပ္ႏိုင္ရင္ ဆပ္မေနနဲ႔ေတာ့ ဟု အျပတ္ေျပာကာ ေပးလုိက္ျခင္းျဖစ္ပါသည္။

            သုိ႔ေသာ္ ဇာတ္လမ္းက သည္တြင္ရပ္မသြား။ ေနာက္ထပ္ ၁၀၀ ေလာက္လုပ္ပါဦး၊ ေတာ္ၾကာ ၅၀၀ ေလာက္လုပ္ပါဦး။ ေက်ာင္းၿပီး သြားေတာ့လည္း ဘဏ္ေၾကြးဆပ္ရမွာမို႔ ၃၀၀၀ ေလာက္ခဏေခ်းပါဦး။ အလုပ္ရလွ်င္ ျပန္ဆပ္ပါ့မည္ ႏွင့္ တျဖည္းျဖည္းစုလာလိုက္တာ တစ္ေသာင္းေက်ာ္ပါသည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ ကြ်န္ေတာ္ အိမ္ေထာင္က်ေနၿပီ။ သည္ကိစၥ အမ်ိဳးသမီးကို ေျပာလို႔မျဖစ္ပါ။ ေတာ္ၾကာ ကြ်န္ေတာ္ က ဘာျဖစ္လို႔ ေပးေနတာဆိုၿပီး လင္မယားျပႆနာ တက္ႏုိင္သည္။ စေခ်းတံုးက ၂၀၀၇ ခုႏွစ္ အစပိုင္း ျဖစ္၏။ ၂၀၀၉ ခုႏွစ္ကုန္ခါနီးတြင္ အလုပ္အဆင္မေျပသျဖင့္ သူျပန္သြားသည္။ ေအာင္မယ္၊ အရင္ကေခ်းထားတာေတြ ျပန္ဆပ္ဖို႔ေ၀းလုိ႔ ျပန္ေတာ့ေတာင္ ေလယာဥ္စရိတ္ မရိွသည့္အတြက္ ေနာက္ဆံုးဘိတ္ ၃၀၀ ေခ်းလိုက္ အဲေလ ေပးလိုက္ရပါေသး။ သူေခ်းသြားတာ အဲေလ ေခ်းတာလား၊ ယူတာလားေတာင္ ကြ်န္ေတာ္ ေသေသခ်ာခ်ာမသိပါ၊ စုစုေပါင္း စင္းေဒၚလာ ၁၃၁၀၀ ျဖစ္ပါ၏။ ပ်မ္းမွ်ျခင္းအားျဖင့္ ျမန္မာေငြ သိန္း ၉၀ ခန္႔ ျဖစ္ပါသည္။  

            ခုေတာ့ ကြ်န္ေတာ္လည္း သည္ကိစၥ ေခါင္းထဲမထည့္ေတာ့ပါ။ အႏို႔ ျမန္မာျပည္တြင္ အလုပ္လုပ္ေနျခင္းအားျဖင့္ အဘယ္မွာ သိန္း ၉၀ ျပန္ဆပ္စရာ ရႏုိင္ပါမည္နည္း။ ထိုအခ်ိန္မွစကာ သူလည္း ကြ်န္ေတာ့္ကို လံုး၀ အဆက္ျဖတ္သြားပါေတာ့သည္။ အေဟာ၀တ၊ ေကာင္းေလစြ။ အဆက္အသြယ္ရေနလွ်င္ ေတာင္းေနမိဦးမည္။ ေတာင္းလွ်က္ႏွင့္ ျပန္မဆပ္လွ်င္ အကုသိုလ္ ပြားေနရဦးမည္။ အခုလို မဆက္သြယ္တာ ကြ်ႏ္ုပ္အတြက္ ပိုေကာင္းပါ၏။ ဤေကာင္းမႈေၾကာင့္ ငါသည္လည္း ဤလိႈင္းတံပိုးႀကီးမ်ားက့ဲသို႔ ဉာဏ္ပညာႀကီးမားသူ ျဖစ္ရပါလုိ၏ ဟုသာ အရွင္နာဂေသန ေလာင္းလ်ာလို ဆုေတာင္းရပါေတာ့မည္။

            ထို႔ျပင္ ယခုတိုင္ ဟို ဆယ္တန္းတက္ေနတဲ့ ေကာင္ေလး ေက်ာင္းစရိတ္မတတ္ႏိုင္လို႔၊ နင့္တူမေတာ့ က်ဴရွင္ခ မတတ္ႏိုင္လို႔တ့ဲ စသျဖင့္ အဆက္မျပတ္ ေထာက္ပံ့ေနရပါသည္။ ဤအေၾကာင္းမ်ားကို သက္ဆိုင္ရာအခန္းမ်ားတြင္ ထည့္သြင္း ေရးသားသြားပါမည္။

(၇၉) ဇာတိရပ္ရြာသုိ႔ အလည္တစ္ေခါက္ ျပန္ျခင္း

            ေနာက္အလုပ္က ေသခ်ာၿပီးသားမို႔ ဘာမွ ပူစရာမလို။ ထို႔ေၾကာင့္ သည္တစ္ေခါက္တြင္လည္း ႏွစ္လေလာက္ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ႀကီး ေနပစ္ လုိက္သည္။ ထိုအေတာအတြင္း မေရာက္တာၾကာၿပီျဖစ္ေသာ ေမြးရပ္ေျမ (ဧရာ၀တီတိုင္း၊ ေလးမ်က္ႏွာၿမိဳ႔နယ္၊ ၀ါးေတာကြင္းေက်းရြာ) သို႔ တစ္ေခါက္ျပန္သည္။

            ႏွစ္ေတြလေတြပင္ မည္သို႔ေျပာင္းလဲသြားေသာ္လည္း ကြ်န္ေတာ့္ေမြးရပ္မွာေတာ့ သည္အတိုင္း မေျပာင္းမလဲပင္ ရိွေနသည္ဟု ထင္ရပါသည္။ သို႔ေသာ္လည္း ေျပာင္းေတာ့ေျပာင္းပါသည္။ ေကာင္းေသာ ေျပာင္းျခင္းေတာ့မဟုတ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ငယ္စဥ္က ရြာႀကီးမွာ သစ္ပင္ႀကီးေတြႏွင့္ သြပ္မိုး၊ ပ်ဥ္ေထာင္ ၁၆ လံုးအိမ္ႀကီးေတြႏွင့္။ ၿခံစည္းရိုးေတြႏွင့္။ စည္စည္ကားကား လွလွပပ ရိွပါသည္။ ရြာသူရြာသား တု႔ိ၏ စီးပြားေရးမွာလည္း အခ်မ္းသာႀကီးမဟုတ္ေတာင္ ဆင္းေတာင့္ဆင္းရဲမဟုတ္။ သူ႔ဟာႏွင့္သူ အားလံုးအဆင္ေျပေျပ ေနႏိုင္ၾကသည္။

            ကြ်န္ေတာ္တို႔ရြာမွာ အိမ္ေျခ ၂၆၀ ရိွေသာ ရြာႀကီးျဖစ္သည္။ မူလက ရြာေဟာင္းမွာ ခတၱဴေခ်ာင္းဖ်ား ကမ္းပါးတစ္ေလွ်ာက္ တည္ထားေသာ ရြာတန္းရွည္ႀကီးျဖစ္သည္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ငယ္စဥ္ ၁၉၆၅ ခုႏွစ္ခန္႔တြင္ အေနာက္ရိုးမ၌ ခိုေအာင္းေနေသာ ေရာင္စံု သူပုန္မ်ားကို အျပတ္ေခ်မႈန္းရန္ အစိုးရက ဆင္မင္းစစ္ဆင္ေရး လုပ္ပါသည္။ ထိုစစ္ဆင္ေရးအတြက္ ရိုးမေတာင္ေျခတြင္ ကပ္လွ်က္ရိွေသာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ရြာကို ေျခကုပ္ယူပါသည္။ သို႔ေသာ္ ရြာအေနအထားမွာ စစ္ဆင္ေရးအတြက္ မေကာင္းလွ။ ထို႔ေၾကာင့္ ရြာကို အသစ္ျပန္တည္ ရန္ စစ္ေၾကာင္းမႉးဗိုလ္မႉးႀကီး ရဲထြန္း၊ ေျမစာရင္းမႉး ဦးစံႀကိဳင္ ႏွင့္ ရြာလူႀကီးမ်ားျဖစ္ေသာ ဦးေအး၊ ဦးေအာင္သင္ ႏွင့္ ဦးသိန္း တို႔ ေဆြးေႏြး တုိင္ပင္ကာ ရြာသစ္ပံုစံေရးဆဲြၿပီး အထက္သို႔တင္ျပ၊ ခြင့္ျပဳမိန္႔က်လာေသာအခါ ယခုလက္ရိွရြာသစ္ကို ေျပာင္းေရႊ႔ တည္ေဆာက္ခဲ့ၾက ပါသည္။

            ထို႔ေၾကာင့္ ေတာဟုပင္ဆုိေသာ္လည္း ကြ်န္ေတာ္တို႔ရြာပံုစံမွာ အလြန္က်န၊ လွပပါသည္။ ေပ ၄၀၊ ေပ ၆၀ အက်ယ္၊ အိမ္ယာကြက္ ေပါင္း ၂၆၀၊ အေရွ႔အေနာက္တန္းလွ်က္ ေပ ၃၀ က်ယ္ေသာ အလ်ားလိုက္ လမ္းမႀကီး ၃ သြယ္၊  ၁၂ ေပက်ယ္ေသာ လမ္းသြယ္ ၂ ခု က်လွ်င္ ေပ ၃၀ က်ယ္ေသာ လမ္းမႀကီး တစ္ခုက်ျဖင့္ ေတာင္ေျမာက္သြယ္တန္းလွ်က္ရိွေသာ လမ္းမႀကီး ၃ လမ္း၊ လမ္းသြယ္ ၁၀ ခု ။ ထို႔ျပင္ ဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္း၊ အစိုးရမူလတန္းေက်ာင္း၊ ေဆးေပးခန္း၊ စစ္တပ္တည္ေနရာ၊ သမ၀ါယမဆိုင္၊ ေဘာလံုးကြင္း စသျဖင့္ စနစ္တက် တည္ထားပါသည္။

            ရြာလမ္းမ်ားကိုလည္း နာမည္မ်ားေပးထား၏။ ရြာလယ္လမ္းမႀကီးကို ဆင္မင္းစစ္ဆင္ေရးအား ဂုဏ္ျပဳေသာအားျဖင့္ ဆင္မင္း လမ္းမႀကီး ဟုလည္းေကာင္း၊ အျခားလမ္းမ်ားကို နီလာလမ္း၊ ပတၱျမားလမ္း၊ ေရႊလမ္း၊ ေငြလမ္း၊ သံလမ္း၊ ေက်ာက္မီးေသြးလမ္း စသျဖင့္  နာမည္အသီးသီးေပးထားပါသည္။ အိမ္တိုင္းတြင္လည္း အိမ္နံပါတ္ရိွ၏။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ အိမ္နံပါတ္မွာအလြန္ေကာင္းလွ၏။ ၁၁၁ ျဖစ္ပါသည္။ ရြာတြင္ ရပ္ကြက္ ၄ ခု ရိွ၏။ (၁) ရပ္ကြက္၊ (၂) ရပ္ကြက္၊ (၃) ရပ္ကြက္ ႏွင့္ (၄) ရပ္ကြက္တို႔ ျဖစ္သည္။ အနည္းငယ္ ေတာင့္တင္းေသာ သူမ်ားမွာ (၂) ရပ္ကြက္ႏွင့္ (၃) ရပ္ကြက္မ်ားတြင္ ေနထိုင္ၾကသည္။

            ရြာလူႀကီးမ်ားမွာလည္း တည္တည္တံ့တံ့ႏွင့္ ရြာအေပၚၾသဇာေညာင္းသူမ်ား ျဖစ္ပါသည္။ ေခတ္ပညာပင္မတတ္ေသာ္လည္း ရြာကို မည္သို႔အုပ္ခ်ဳပ္ရမည္ကို ေကာင္းစြာနားလည္ၾကသည္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ငယ္စဥ္က သူႀကီးမွာ ဦးေအး ျဖစ္သည္။ ဦးေအးမွာ ေထာင္ေထာင္ ေမာင္းေမာင္း ခန္႔ခန္႔ျငားျငား ျဖစ္၏။ ပစၥည္းဥစၥာပင္ မေတာင့္တင္းလွေသာ္လည္း သူ႔ဟာႏွင့္သူ ဣေျႏၵရရ ေနႏိုင္္စားႏိုင္ထဲကျဖစ္သည္။ သူတို႔ ရြာအေပၚ ၾသဇာေညာင္းသည္မွာ မဟုတ္တာ မလုပ္ေသာေၾကာင့္၊ ရြာ့အေရးကိစၥမ်ားကို အသိဉာဏ္ႏွင့္ယွဥ္ကာ ႏိႈင္းႏိႈင္းခ်ိန္ခ်ိန္ သမာသမတ္က်က် ဆံုးျဖတ္ၾကေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။

            ရြာသားမ်ားအေပၚ ၾသဇာေညာင္းသည္ ဆုိျခင္းမွာ သူ႔တြင္ရိွေသာ အာဏာကို ေၾကာက္ေသာေၾကာင့္မဟုတ္။ ရြာကို  အေၾကာက္ တရားႏွင့္ အုပ္ခ်ဳပ္တာမဟုတ္။ ၾသဇာေညာင္းတာႏွင့္ ေၾကာက္တာ တျခားစီျဖစ္သည္။ ရြာသားမ်ားက သူတို႔ရြာသူႀကီးကို ခ်စ္သည္၊ ရုိေသ ေလးစားသည္၊ ေနရာေပးသည္။ လူႀကီးကလည္း လူႀကီးေနရာေနသည္။ သည္ေတာ့ ရြာတြင္ ႀကီးႀကီးမားမား အမႈအခင္းရယ္လို႔ သိပ္မရိွလွ။ ရြာအနီးတြင္ သူပုန္မ်ားပင္ ရိွေနလင့္ကစား ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္း ရိွပါသည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ သူပုန္ဆိုသူမ်ားမွာလည္း အျခားသူမ်ား မဟုတ္။ သည္ရြာႏွင့္ အနီးပတ္၀န္းက်င္ ရြာသားေတြပင္ျဖစ္သည္။ ယံုၾကည္ခ်က္ေၾကာင့္ ေတာတြင္းေရာက္ေနရေသာ္လည္း မဟုတ္တာ လုပ္သူမ်ားမဟုတ္။ ခိုးဆုိးတိုက္ခိုက္ေနေသာ ဓါးျပမ်ားမဟုတ္။ ကုိယ့္ရြာကိုယ္ မည္သူျပန္ဓါးျပတုိက္ပါမည္နည္း။

            အေဖႀကီးတုိ႔ျပန္ေျပာျပသည္မွာ ထိုသူမ်ားမွာ မ်ားေသာအားျဖင့္ ဗ.က.ပ (ဗမာျပည္ ကြန္ျမဴနုစ္ပါတီ၀င္) မ်ားျဖစ္သည္။ သူတို႔က ပစၥည္းမဲ့လူတန္းစားမ်ား ဘက္မွျဖစ္သည္။ အရင္းရွင္ႏွင့္ ဗ်ဴရိုကရက္မ်ားကို အလြန္ရြံမုန္းေသာသူမ်ား ျဖစ္၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္လည္း ဆိုရွယ္လစ္ အစိုးရကိုျဖဳတ္ခ်ရန္ တုိက္ခိုက္ေနသူမ်ား ျဖစ္သည္။ ရြာတြင္ သူခိုး၊ ဒါးျပမ်ား ေသာင္းက်န္းလာလွ်င္ သူတို႔ကို သြား သတင္းေပးလုိ႔ရသည္။ ထိုအခါ သူတို႔က ထို သူခိုး၊ ဒါးျပမ်ားကို သူတို႔ထံ ဘယ္ႏွရက္အတြင္း အေရာက္လာပါဟု ဆင့္ဆို၏။ သူခုိး၊ ဒါးျပမ်ားမွာ ဗ.က.ပ မ်ားကို တုန္ေနေအာင္ ေၾကာက္ၾကရသည္။ သူတို႔က လာခ့ဲဆိုလွ်င္ သြားကိုသြားမွ။ သူတို႔က လာပါဆိုလွ်က္ႏွင့္မွ ပုန္းေနမည္၊ ဂ်စ္ကန္ကန္ လုပ္ေနမည္ဆုိလွ်င္ တစ္သက္စာမက၊ သံုးသက္စာေလာက္ေနာင္တရသြားေအာင္ ဆံုးမတာ ခံရလိမ့္မည္။

အၾကင္သူ တစ္ဦးတစ္ေယာက္သည္ မုဒိန္းက်င့္၊ လူသတ္သည္ျဖစ္အံ့။ ဗ.က.ပ တု႔ိက ထိုသူအား ေပါက္တူးထမ္းလွ်က္ လာခဲ့ရန္ ဆင့္ဆိုလိမ့္မည္။ သူတို႔ရွိရာေရာက္လွ်င္ ထိုသူအား ကိုယ့္မသာတြင္း ကိုယ့္ဟာကိုယ္ တူးခိုင္းသည္။ ထို႔ေနာက္ တြင္း၀တြင္ ထုိင္ခိုင္းလွ်က္ ေပါက္တူးေႏွာင့္ႏွင့္ ေခါင္းကိုထုကာ သတ္ၿပီးျမႈပ္ပစ္သည္။ ေစ်းႀကီးေသာ က်ည္ဆံကို အလကားမၿဖံဳးတီး။ သည္ေတာ့ သည္လိုအမႈအခင္း မ်ိဳး ကြ်န္ေတာ္တို႔ဘက္တြင္ မၾကားစဖူး။ အလြန္ဆံုးရိွလွမွ ၾကက္ခုိးမႈေလာက္ ျဖစ္သည္။ ၾကက္ခိုးတာေလာက္ကေတာ့ သူႀကီးက ေျခာက္ေပါက္ထဲခ်ကာ ဟဲ့ေကာင္ေလး၊ ေနာက္မလုပ္နဲ႔ ဆုိကာ ၿပီးေသာကိစၥျဖစ္၏။

            ထို႔ေၾကာင့္ သူပုန္မ်ားပင္ရိွလင့္ကစား ကြ်န္ေတာ္တို႔ရြာဘက္မွာ ၿငိမ္းၿငိမ္းခ်မ္းခ်မ္းရိွသည္ဟု ဆုိျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ မူလတန္းေက်ာင္းသားဘ၀က လသာေသာ ညအခါမ်ားတြင္ ရြာလမ္းမႀကီးေပၚ၌ စိမ္ေျပးတမ္း၊ ထုပ္ဆီးတုိးတမ္း ကစားၾကသည္မ်ားမွာ လြမ္းေမာဘြယ္ရာ ျဖစ္ပါသည္။ ယခု သည္လိုမရိွေတာ့။ ေခတ္ေတြေျပာင္းကုန္ၿပီ။

            ယခုတစ္ေခါက္ ကြ်န္ေတာ္ရြာျပန္ေတာ့ ရြာတြင္း၀င္လိုက္ကတည္းက ရြာမွာ ေျခာက္သေယာင္းထေနသည္။ ယခင္က အိမ္ယာတစ္ကြက္တြင္ အိမ္ႀကီးတစ္လံုး ရိွေနရာမွ ယခု အိမ္တစ္ကြက္တြင္ အိမ္ေပါက္ကေလး ၂ လံုး သံုးလံုး စသျဖင့္ ျဖစ္ေန၏။ ယခင္ လက္က်န္ အိမ္ႀကီးအနည္းငယ္မွာလည္း သြပ္မိုးမ်ားမွာ ေျပာင္ေျပာင္ေယာင္ေယာင္ မရိွေတာ့။ ေရနံေခ်းႏွင့္ေ၀းေနၿပီ ျဖစ္ေသာ ပ်ဥ္ေထာင္နံရံမ်ားမွာ ျဖဴဆြတ္လွ်က္။ ၿခံစည္းရိုးမ်ားမွာလည္း အပ်က္ပ်က္ အစီးစီး။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ငယ္စဥ္က ၿခံဳပင္ေပါင္းပင္မ်ား မရိွခဲ့ေသာ ေျဖာင့္ျဖဴးလွ်က္ သာသာယာယာရိွေသာ ရြာလယ္လမ္းမႀကီးမွာ အခ်ိဳ႔ေနရာမ်ားတြင္ ရြ႔ံဗြက္မ်ားႏွင့္။ အခ်ိဳ႔ေနရာမ်ားတြင္ ၿခံဳႏြယ္ပိတ္ေပါင္း မ်ားႏွင့္။ လမ္းေလွ်ာက္ခ်ုင္စရာပင္ မေကာင္းပါ။ ရြာအေျခအေနကိုၾကည့္ၿပီး ကြ်န္ေတာ္ အေတာ္စိတ္ပ်က္မိ၏။

ရြာ၌ ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္ ညီအစ္ကို၀မ္းကဲြေတာ္စပ္သူ တင္ဦးတို႔အိမ္တြင္ တည္းပါသည္။ ထို႔ေနာက္ ရြာအေရးကိစၥမ်ားတြင္ ပါ၀င္ ဦးေဆာင္ လႈပ္ရွားေလ့ရိွေသာ လူပ်ိဳႀကီး ကိုဖိုးေအာင္ႏွင့္ ဦးေလး၀င္းျမင့္တို႔အိမ္သြားကာ ရြာအေျခအေနမ်ား ေမးျမန္း ေဆြးေႏြးပါသည္။ ရြာလူႀကီးမွာ ကြ်န္ေတာ့္အစ္ကို၀မ္းကဲြေတာ္စပ္သူ ကိုျမင့္ေအာင္ ျဖစ္၏။  

            ကြ်န္ေတာ္က သူတို႔ကို ရြာအေျခအေနအား အလြန္အားမလို အားမရျဖစ္မိေၾကာင္းႏွင့္ ရြာသားမ်ား၏ စီးပြားေရးအေျခအေန၊ စား၀တ္ေနေရးမ်ား ေမးျမန္းၾကည့္သည္။ သူတို႔ျပန္လည္ ေျဖၾကားခ်က္မ်ားမွာ အားရစရာမရိွပါ။ ကြ်န္ေတာ္က သူတို႔သာ စိတ္၀င္တစား လုပ္ၾကမည္ဆိုလွ်င္ ရြာ၌ လုပ္စရာအမ်ားႀကီးရိွေၾကာင္း၊ ရြာကို စိတ္၀င္တစား ဦးစီးဦးေဆာင္လုပ္ေပးမည့္သူ လိုေနေၾကာင္း၊ ရြာသူရြာသား မ်ားအားလည္း အလုပ္ကို ႀကိဳးစားပမ္းစားလုပ္ၾကေစလိုေၾကာင္း စသည္တို႔ ေျပာျပပါသည္။

            ကြ်န္ေတာ္က ရြာလူႀကီးျဖစ္သူ ကိုျမင့္ေအာင္ ကို လူစုေပးပါ။ ရြာသားမ်ားအား စကားေျပာခ်င္သည္ ဟု ဆုိေသာအခါ ကုိျမင့္ေအာင္က အသံခ်ဲ့စက္ႏွင့္ မနက္ျဖန္ ေန႔လည္ ၃ နာရီ မူလတန္းေက်ာင္းသို႔ တစ္အိမ္တစ္ေယာက္ မလာမေနရ လာၾကရမည္ဟု ဆင့္ဆိုလိုက္၏။ ကြ်န္ေတာ္က သူတို႔ကို ဘာေတြေျပာမည္၊ ရပ္ရြာအုပ္ခ်ဳပ္ေရးအဖဲြ႔က ဘာေတြလုပ္ေပးရမည္ စသျဖင့္ အစီအစဥ္ကို ေျပာျပ လုိက္၏။

            ထိုညေနတြင္ ကြ်န္ေတာ္တည္းသည့္ တင္ဦး၏ အိမ္သို႔ ကြ်န္ေတာ့္ငယ္သူငယ္ခ်င္းမ်ား၊ ေဆြမ်ိဳးမ်ား၊ လူငယ္မ်ား စသည္တို႔ လာၾက သည္။ ကြ်န္ေတာ္က စင္ကာပူတြင္ ဘယ္လုိအလုပ္လုပ္ၾကသည္ ဆိုသည့္အေၾကာင္း။ သူတုိ႔အစိုးရက သူတို႔တိုင္းသူျပည္သားမ်ားအတြက္ ဘာေတြ ဘယ္လိုပံ့ပိုးေပးသည္ ဆိုသည့္အေၾကာင္း၊ ပညာမတတ္လွ်င္ ဖံြ႔ၿဖိဳးတိုးတက္ေသာ ႏိုင္ငံမ်ား၌ ရပ္တည္ေရးမွာ အလြန္ခက္ခဲသည့္ အေၾကာင္း စသျဖင့္ ေျပာျပပါသည္။ ထို႔ျပင္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ရေနေသာ လခမွာလည္း လြယ္လြယ္ေလး ရေနတာမဟုတ္ေၾကာင္း၊ မည္မွ်ရင္းႏွီး ေပးဆပ္ရသည္ ဆုိသည့္အေၾကာင္းမ်ားပါ သူတို႔နားလည္ေအာင္ ေသေသခ်ာခ်ာ ေျပာျပပါသည္။

            လာသူမ်ားထဲမွ ကိုခင္စိုး က သူ႔သားမွာ ယခု ဆယ္တန္းစာေမးပဲြ ေျဖထားေၾကာင္း၊ သူ႔သားေရွ႔ေရးမည္သို႔ လုပ္ရင္ေကာင္းမည္ နည္း၊ ကြ်ႏု္ပ္ကဲ့သို႔ပင္ ႏိုင္ငံျခားသို႔ေစလႊတ္ကာ အလုပ္လုပ္ေစခ်င္ေၾကာင္း စသျဖင့္ ေမးလည္းေမး၊ အႀကံဉာဏ္လည္း ေတာင္းလွာပါ၏။ ထိုအခါကြ်ႏု္ပ္လည္း ေျပာရန္လမ္းစရသည္ႏွင့္ တင္ဦး၏သားကို သူ႔သူငယ္ခ်င္း လူငယ္ေလးမ်ားအား လိုက္ေခၚခိုင္းကာ ပညာ၏တန္ဖိုးကို ေျပာျပပါသည္။

ယခုေခတ္လူငယ္မ်ားမွာ ပညာကို စနစ္တက်မသင္ယူခဲ့ရသျဖင့္ ပညာ၏တန္ဘိုးကိုေသာ္လည္းေကာင္း၊ ပညာ၏ အသံုး၀င္ပံုကို ေသာ္လည္းေကာင္း၊ လူ႔ေလာကေနထိုင္ေရးတြင္ ပညာကိုမည္ကဲ့သုိ႔ အသံုးခ်ရမည္ကိုလည္းေကာင္း မသိသျဖင့္ ျမန္မာ့လူ႔ေဘာင္တြင္ အသံုး၀င္ အဖိုးတန္ေသာ လူအရင္းအျမစ္မ်ား တစ္ေန႔တျခား ဆုတ္ယုတ္လာေနေၾကာင္း၊ လက္ေတြ႔ျပရလွ်င္ လက္ရိွ ၀ါးေတာကြင္းေက်းရြာ ျဖစ္ပ်က္ေနပံုကို လက္ညိႈးထိုးျပရမည္ျဖစ္ေၾကာင္း။

            ကြ်ႏု္ပ္တို႔ငယ္စဥ္က ၀ါးေတာကြင္းေက်းရြာ စည္ပင္၀ေျပာပံု၊ ေခတ္ပညာပင္ မတတ္ေသာ္လည္း အရည္အခ်င္းျပည့္ေသာ ရပ္ရြာေခါင္းေဆာင္မ်ား ရခဲ့ပံု၊ ယခုလူငယ္မ်ားမွာမူ ေခတ္ပညာကိုပင္ သင္ခဲ့ရေသာ္လည္း ရပ္ရြာမွ အားကိုးရေသာ၊ ရပ္ရြာကို စနစ္တက် အုပ္ခ်ဳပ္ႏုိင္ေသာ အရည္အခ်င္းမ်ား ခ်ဳိ႔တဲ့ေနပံု၊ ထုိ႔ေၾကာင့္လည္း ရြာႀကီးမွာ ဤကဲ့သို႔ ဆုတ္ယုတ္ပ်က္စီးေနရပံု၊ ယခု ၀ါးေတာကြင္းရြာတြင္ ဆယ္တန္းေအာင္ႏွင့္ ဘဲြ႔ရအေတာ္မ်ားမ်ားရိွေၾကာင္း၊ သို႔ေသာ္ ကြ်န္ေတာ့္အေနႏွင့္ ရြာကိုအုပ္ခ်ဳပ္ႏိုင္သည့္ အရည္အခ်င္းရိွသူ တစ္ဦး တစ္ေယာက္ကိုမွ မျမင္မိေၾကာင္း။

            ပညာေရးစနစ္၏ ခ်ိဳ႔ယြင္းမႈေၾကာင့္ ေခတ္လူငယ္အမ်ားစုမွာ ေက်ာင္းတက္ၿပီး စာေမးပဲြမ်ားပင္ ေအာင္လာခဲ့၊ ဘဲြ႔မ်ားပင္ရလာခဲ့ ေသာ္ျငားလည္း လက္ေတြ႔ေလာက၌ ပညာကို မည္ကဲ့သို႔ ဆက္စပ္အသံုးခ်ရမည္ကို မသိၾကေၾကာင္း။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ စင္ကာပူတြင္ အလုပ္လုပ္၊ လခေကာင္းေကာင္းရေနတာသာ အားက်ေနၾကၿပီး ကြ်ႏ္ုပ္တို႔ ဤအဆင့္ေရာက္ေအာင္ မည္ကဲ့သို႔ႀကိဳးစားခဲ့၊ ရင္းႏွီးေပးဆပ္ခဲ့ရ သည္မ်ားကို ေလ့လာရန္ မည္သူတစ္ဦးတစ္ေယာက္မွ စိတ္မ၀င္စားေၾကာင္း။ အမွန္ျဖစ္ရမည္မွာ ေနာက္ဆံုးးရလဒ္ကိုခ်ည္း ၾကည့္မေနဘဲ သူဘယ္လိုေလ့လာဆည္းပူးခဲ့၊ ႀကိဳးစားခဲ့သည္မ်ားကို စူးစမ္းကာ သူ႔လိုျဖစ္ေအာင္ ငါလည္းလုပ္မယ္ ဟူေသာ စိတ္ထားကို ေမြးရမည္ ျဖစ္ေၾကာင္း၊ တကယ္လည္းလုပ္ၾကရန္ တိုက္တြန္းေၾကာင္း၊ အဆံုးပိတ္တြင္ ဒါ ၀ါေတာကြင္းတစ္ရြာတည္း ျဖစ္ေနတာမဟုတ္ဘူး။ ဗမာတစ္ျပည္လံုး ဒီအတိုင္းခ်ည္းပဲ၊ ဗလခ်ီးနမ္းလူေတြ စုေနတဲ့ရြာဟာ ဗလခ်ီးနမ္းရြာ ျဖစ္မွာပဲ။ ဗလခ်ီးနမ္းရြာေတြ စုေနတဲ့တိုင္းျပည္ ဟာလည္း ဗလခ်ီးနမ္းတုိင္းျပည္ ျဖစ္မွာပဲ။ အဲဒီေတာ့ ဗလခ်ီးနမ္းတိုင္းျပည္မွာ မေနခ်င္ရင္ မင္းတို႔ကိုယ္တိုင္က စၿပီး ႀကိဳးစားၾကရမယ္ ဟု  စသျဖင့္ အရွည္ႀကီး ေျပာျပလုိက္ပါသည္။ သူတို႔မည္မွ် သေဘာေပါက္မည္၊ နားလည္သည္၊ ကြ်န္ေတာ္ေျပာသည္မ်ားကို မည္မွ်လိုက္နာ က်င့္သံုးၾကမည္ ဆုိသည္မ်ားကိုမူ ကြ်န္ေတာ္မသိပါ။

           

(၈၀) ၀ါးေတာကြင္းရြာ ေဟာေျပာပဲြ

            ေနာက္ေန႔ ေန႔လည္ပိုင္းတြင္ ဆင့္ဆိုထားသည့္အတိုင္း ရြာသားမ်ားလာၾကပါ၏။ သိေတာ္မူၾကသည့္အတိုင္း စည္းေ၀းပဲြဆိုလွ်င္ ရြာလူႀကီးအမိန္႔ကိုေၾကာက္သျဖင့္ မျဖစ္ႏိုင္လို႔သာ လာၾကရသည္။ တကယ္ေဆြးေႏြးႏိုင္၊ ဆံုးျဖတ္ႏိုင္မည့္ ေယာက္်ားဘသားမ်ား၊ အိမ္ေထာင္ဦးစီးမ်ား တက္တက္ၾကြၾကြႏွင့္ စိတ္၀င္တစား လာၾကလိမ့္မည္ဟု မေမွ်ာ္လင့္ပါႏွင့္။ မည္သည့္အခါမွ လာလိမ့္မည္မဟုတ္။ ယခုလည္း လာသူမ်ားမွာ ကေလးတို႔လို႔ တဲြေလာင္းႏွင့္ အမ်ိဳးသမီးမ်ား၊ အခ်ဳ႔ိကေတာ့ သူမ်ားေျပာတာ နားလည္ႏိုင္မည္ မဟုတ္သည့္ ကေလးငယ္မ်ားကို ၿပီးၿပီးေရာ လႊတ္လိုက္တာျဖစ္သည္။

            ေယာက္်ားဘသားဆုိ၍ ဤေဟာေျပာပဲြကို ဦးေဆာင္လုပ္ေပးသည့္ ရြာလူႀကီးအနည္းငယ္ႏွင့္ ကြ်န္ေတာ့္မိတ္ေဆြမ်ားသာရိွသည္။ သုိ႔ေသာ္လည္း အရိုးမ်ားေသာ၊ ေခ်းခါးေသာ ေရြးမေနႏိုင္။ သည္ေလာက္လာတာ ေက်းဇူးတင္ပါဦးဟု ကြ်န္ေတာ့္မွာ အားပင္မရိွေသာ္ျငား လည္း သူတို႔ကို တတ္ႏိုင္သမွ် နားလည္ေအာင္ ေျပာျပရပါသည္။

            မေန႔ညက ကြ်န္ေတာ္ေျပာထားေသာ အရိွန္ႏွင့္ ရြာလူႀကီး ဦးျမင့္ေအာင္မွာ သူ႔ရြာသားမ်ားအား ဖိေဟာက္ေနပါသည္။ မိမိအိမ္ေခါင္းရင္းမွ ရႊံဗြက္မ်ားကို ေက်ာက္ဖို႔ဘို႔၊ ၿခံဳႏြယ္ပိတ္ေပါင္းမ်ားကို ရွင္းဘို႔၊ မရွင္းသူမ်ားကို မည္သို႔အေရးယူမည္ စသျဖင့္ ျဖစ္ပါ၏။ သူ႔ေျပာတာ နားေထာင္ရတာ ကြ်န္ေတာ္ ၾကက္သီးပင္ ထမိပါ၏။ ထို႔ေနာက္ ကြ်န္ေတာ္ ေျပာသည္။

            ကြ်န္ေတာ္က လက္ရိွရြာအေျခအေနကို စိတ္ပ်က္မိေၾကာင္း၊ ကြ်န္ေတာ္တို႔ငယ္စဥ္က ရြာအေျခအေနႏွင့္ ယခုရြာအေျခအေနကို ယွဥ္ၾကည့္ႏိုင္ပါေၾကာင္း။ ရြာသားမ်ား၏ စီးပြားေရးအေျခအေနမွာလည္း ယခင္ကာလမ်ားကထက္ မ်ားစြာ ဆုတ္ယုတ္က်ဆင္းလွ်က္ ရိွေၾကာင္း။ မိမိအလုပ္ကို မိမိလုပ္ၾကရာ၀ယ္ မျဖစ္ႏုိင္လို႔ လုပ္ေနရတာထက္ ေစတနာပါပါႏွင့္ ႀကိဳးစားပမ္းစား လုပ္ၾကေစလိုေၾကာင္း။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ စင္ကာပူမွာလုပ္ရတာ တစ္ရက္လွ်င္ အနည္းဆံုး ဆယ္နာရီရိွေၾကာင္း၊ မနက္ ၇ နာရီခဲြလွ်င္ အလုပ္ထဲ ေရာက္ေနရေၾကာင္း၊ ည ၇ နာရီခဲြမွ အလုပ္ၿပီးေၾကာင္း။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ရြာသားမ်ားအေနႏွင့္ ယခုလုပ္ေနသည္ထက္ တစ္ေန႔လွ်င္ တစ္နာရီမွ် ပိုလုပ္ၾကေစလို ေၾကာင္း၊ ေသေသခ်ာခ်ာသာ လုပ္မည္ဆိုပါက ဤတစ္နာရီသည္လည္း အမ်ားႀကီးတာသြားပါေၾကာင္း၊ (ဤတြင္ အနား၌ထိုင္ေနသူ တင္ဦးက မင္းေယာကၹ ဖိုးေသာင္းဆို တစ္နာရီပိုလုပ္ဖို႔ မေျပာနဲ႔။ တစ္ေန႔ တစ္နာရီျပည့္ေအာင္ေတာင္ အလုပ္လုပ္တဲ့ေကာင္ မဟုတ္ဘူး ဟု မၾကားတၾကား လွမ္းခနဲ႔ပါသည္။)

            အိမ္ၿခံ၀င္းမ်ားထဲတြင္ ငွက္ေပ်ာပင္စိုက္ထားက ငွက္ေပ်ာသီးစားရမည္။ သေဘၤာပင္ စိုက္ထားက သေဘၤာသီးစားရမည္၊ ဘူးပင္ စိုက္ထားလွ်င္ ဘူးသီး၊ ဘူးရြက္မ်ား စားရမည္ျဖစ္ပါလွ်က္၊ အိမ္ျခံ၀င္းမ်ား၌ ေနရာလပ္မ်ားလည္း ရိွပါလွ်က္၊ ဘာပင္မွစိုက္မထားေသာအခါ ယခု ကြ်န္ေတာ္တို႔ရြာတြင္ သေဘၤာသီးစားခ်င္လွ်င္ပင္ ၿမိဳ႔ေစ်းမ်ားမွ ၀ယ္ယူစားသံုးရေၾကာင္း။ ယုတ္စြအဆံုး ေဘာင္ျပင္ကာ ငရုပ္ပင္မ်ား စိုက္ထားလွ်င္ ငရုပ္သီးအလွ်ံပယ္စားရရံုမွ်မက အနီးပတ္၀န္းက်င္ ရြာမ်ားသို႔ပင္ သြားေရာက္ ေရာင္းခ်ႏိုင္ေၾကာင္း။

            ယခု ကြ်န္ေတာ္တို႔ရြာ၌ ျဖစ္ေနသည္မွာ ဧည့္သည္လာလို႔ ထမင္းေကြ်းလိုလွ်င္ပင္ ၾကက္ဥကို ကြင္းေကာက္ေစ်းမွ မွာယူခ်က္ျပဳတ္ ရေၾကာင္း။ ဤသည္မွာ ေတြးတတ္လွ်င္ အလြန္ရွက္ဖြယ္ကိစၥျဖစ္ေၾကာင္း။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ငယ္စဥ္က ၾကက္သား၊ ၀က္သားဟူသည္ ရွားပါး ပစၥည္းမဟုတ္။ မၾကာခဏ စားရတတ္ေသာ္လည္း ယခုအခါ တစ္လေနလို႔ အသားဟင္းတစ္ခြက္မစားရဟု ဦးေလး၀င္းျမင့္က ေျပာသည္ကို သိရေသာအခါ အလြန္အံ့ၾသမိေၾကာင္း။ အဘယ္ေၾကာင့္ မိမိအိမ္တြင္ ၾကက္၊ ဘဲမ်ားမေမြးၾကသည္ကို နားမလည္ႏိုင္ေၾကာင္း။ အကယ္၍သာ ၾကက္မ်ားေမြးထားပါက မိမိလည္းၾကက္ဥလိႈင္လႈိင္စားရမည့္အျပင္ ဆိုင္တည္ကာပင္ ေရာင္းခ်ႏိုင္ေၾကာင္း။

            စိုက္စရာ ေမြးစရာ ေနရာပင္မရိွေသာ္လည္း စင္ကာပူတြင္ ၾကက္သား၊ ၾကက္ေၾကာ္ဆိုသည္ကို မုန္းေအာင္စားရေၾကာင္း၊ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔မွာ ထမင္းစားၿပီးလွ်င္ ပန္းသီး၊ သစ္ေတာ္သီး၊ ဖရဲသီး၊ စပ်စ္သီး စသည္ တစ္မ်ိဳးမ်ိဳးကို စားေလ့ရိွေၾကာင္း။ အာဟာရ ျပည့္၀သည့္အခါ လူလည္းက်န္းမာေၾကာင္း။ မက်န္းမာသည့္အခါ ကုန္က်ရမည့္ ေဆးဘိုးသည္ က်န္းမာေရးအတြက္ စားလုိက္သည့္ အစားအေသာက္ဖိုးထက္ အဆမတန္ ပိုမိုမ်ားျပားပါေၾကာင္း။ ထုိ႔ေၾကာင့္ စားသင့္စားထုိက္သည္မ်ားကို စားႏုိင္ေအာင္ မိမိဘာသာ ႀကိဳးစားၾကရမည္ျဖစ္ေၾကာင္း။ 

            ခုန ရြာလူႀကီး ဦးျမင့္ေအာင္ေျပာသြားသည့္ ရြာလမ္းမႀကီးမွ ရႊံ႔ဗြက္မ်ားကိစၥတြင္ လူႀကီးက ၿခိမ္းေျခာက္ေျပာရသည္မွာ အင္မတန္ ရွက္စရာေကာင္းေၾကာင္း၊ ရပ္ရြာအေရးမွာ လူႀကီးက အာဏာႏွင့္ေျပာမွ လုပ္ရမည့္ကိစၥမဟုတ္ဘဲ မိမိအသိႏွင့္ မိမိလုပ္ရမည့္ ကိစၥမ်ား ျဖစ္ေၾကာင္း။ ညေနဘက္ ေခ်ာင္းထဲတြင္ ေရခ်ိဳးၿပီး ျပန္အလာ ေက်ာက္စရစ္တစ္ျခင္းစာေလာက္ လူတိုင္းဆဲြလာဘို႔ရာ မည္မွ်ပင္ပန္းသည့္ ကိစၥမဟုတ္ေၾကာင္း၊ လူတိုင္းသာ မိမိအိမ္ေခါင္းရင္းလမ္းကို ဤသို႔ေက်ာက္ခဲဖို႔မည္ဆုိပါက ရြာလမ္းမႀကီးမွာ ျဖဴးေနမည္ျဖစ္ေၾကာင္း၊ ထို႔ျပင္ ရြာအတြင္း ေပါင္းျမက္မ်ား သုတ္သင္ရွင္းလင္းေရးမွာလည္း ရြာရိွလူငယ္မ်ား စုေပါင္းလွ်က္ တစ္ပတ္တစ္ခါ၊ တစ္လတစ္ခါေလာက္ ရွင္းလင္း ေပးလွ်င္ တစ္ရြာလံုး သန္႔ရွင္းသပ္ယပ္ေနမည္ျဖစ္ေၾကာင္း။

            ကြ်န္ေတာ္တို႔ငယ္စဥ္က အိမ္မ်ားမွာ ၀င္းႏွင့္ၿခံႏွင့္ရိွေသာ္လည္း ယခုအိမ္ၿခံ၀င္းမ်ားမွာ ပ်က္စီးယုိယြင္းေနသည္ကို မည္သူမွ ဂရုစိုက္ ျပန္လည္ျပင္ဆင္ျခင္းမရိွသျဖင့္ ရြာႀကီးမွာ စုတ္ဖရာဇာႀကီး ျဖစ္ေနေၾကာင္း။ မိမိတို႔သာ ေနခ်င္သလို ေနေနၾကသည္မဟုတ္ဘဲ မိမိတို႔ ကေလးသူငယ္မ်ားကိုလည္း လိမၼာယဥ္ေက်းလာေအာင္ သြန္သင္ဆံုးမေပးဘို႔ အားနည္းေနေၾကာင္း၊ ဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္းကလည္း ကေလးမ်ားအတြက္ ေႏြရာသီေက်ာင္းပိတ္ရက္မ်ားတြင္ ဗုဒၶဘာသာဆိုင္ရာသင္တန္းမ်ား ေပးသင့္ပါလွ်က္ ဘာမွ မလုပ္ေပးေၾကာင္း၊ ယုတ္စြအဆံုး ႏွစ္က်ိပ္ရွစ္ဆူဆုိတာေတာင္ ဘာမွန္းမသိေၾကာင္း။ ကြ်ႏု္ပ္ကိုသာ ႏွစ္က်ိပ္ရွစ္ဆူဘုရားမ်ားထဲမွ ဆယ္ဆူျပည့္ေအာင္ ေရျပႏုိင္သူရိွပါက ဤေရွ႔တြင္ခ်ထားသည့္ ခုနစ္သိန္းေလာက္တန္ေသာ ကင္မရာကို ဆုခ်မည္ျဖစ္ေၾကာင္း။ ေရတြက္ျပႏိုင္သူမ်ားရိွပါက ယခု ခ်က္ျခင္းထၿပီး ေရတြက္ျပလုိ႔ရေၾကာင္း၊ ဤသို႔ေရတြက္ျပႏိုင္သူမ်ားအား ဤကင္မရာကို ခ်က္ခ်င္းေပးလုိက္မည္ျဖစ္ေၾကာင္း၊  ကိုယ္ကိုးကြယ္သည့္ ဘာသာ၊ ဘာလဲဆိုတာ က်က်နနသိေအာင္ ေလ့လာၾကေစလိုေၾကာင္း။

            ရြာမွလူမ်ားမွာ ေဟးလား၀ါးလားႏွင့္ အခ်ိန္မ်ားျဖဳန္းတီးေနၾကေၾကာင္း၊ အခ်ိန္ဆိုသည္မွာ ဘာမွမလုပ္လည္း ကုန္သြားမည္သာ ျဖစ္ေၾကာင္း၊ အျမဲေလ့လာႀကိဳးစားေနသူႏွင့္ ဘာမွမလုပ္သူ အလြန္ကြာေၾကာင္း။ ထုိ႔ေၾကာင့္ အခ်ိန္ကို တန္ဖိုးရိွစြာအသံုးခ်ၾကရန္၊ ရပ္ရြာ ဖံြ႔ၿဖိဳးတိုးတက္ေရးအတြက္ ေစတနာထားကာ အားႀကိဳးမာန္တက္ လုပ္ၾကပါရန္ - - -

            ကြ်န္ေတာ္ေျပာတာ တစ္နာရီေက်ာ္ေက်ာ္ ၾကာပါသည္။ သူတို႔ေတာ့ ဘယ္ေလာက္နားလည္သည္မသိ။ တစ္ခါတစ္ခါ တစ္ေထာင့္ မွ ကေလးငိုသံ ၿဗဲကနဲထြက္လာကာ ဟဲ့ေကာင္ေလး၊ တိတ္တိတ္ေနစမ္း၊ ဟုိမွာ နင့္အေဖေျပာလို႔မၿပီးေသးဘူး ဟု ေငါက္သံလည္း ၾကားရပါေသး၏။ ကြ်န္ေတာ္ေလရွည္ေနသည္ကို စိတ္တိုေနသူ သားသည္အေမမွာ ထျပန္လို႔ကလည္း မရသျဖင့္ သူ႔ေဒါသမ်ားကို သားျဖစ္သူထံ စုခ်လိုက္ျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ ကြ်န္ေတာ့္မွာ အလိုလိုေနရင္း ေခါင္းႀကိမ္းရပါေသး၏။

            ကြ်န္ေတာ္ေျပာတာ သူတို႔မည္မွ် နားဖာေပါက္သနည္းဆိုလွ်င္ ယခု ၂၀၁၂ ထိတိုင္ ရြာမွာ တိုးတက္မလာသည့္ျပင္ ပိုပို ဆိုးလာတာသာ မ်က္ျမင္ကိုယ္ေတြ႔ ေတြ႔ရပါေလ၏။

(၈၁) စင္ကာပူတစ္ေခါက္ ေရာက္ရျပန္ျခင္း

            အိမ္တြင္ ေအးေအးေဆးေဆးေနသည္ ဆိုေသာ္ျငား စင္ကာပူအလုပ္သတင္းလည္း နားေထာင္ရေသးသည္။ သူတို႔ဘက္မွ မဆက္သြယ္ေတာ့ ကိုယ္ဘဲ ဥစၥာရင္လို၊ ဥစၥာရင္ခဲ လွမ္းဆက္ရသည္။ ဟိုက္ရွားဘား၊ ႀကိဳက္တဲ့အခ်ိန္ လာလို႔ရသည္ ဆုိပါလား။ ရံုးမွ ကုလားမႀကီးက ျပန္ေျပာသည္။ သည္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ္လည္း အခ်ိန္မဆဲြေတာ့ဘဲ ေရာက္တာလည္း ၂ လ ျပည့္ေတာ့မည္မို႔ စင္ကာပူ ျပန္ထြက္ရန္ ျပင္ဆင္ရျပန္သည္။ မမတို႔ကေတာ့ ထံုးစံအတိုင္း ငါးပိေၾကာ္ေၾကာ္ျခင္း၊ ငါးေျခာက္၊ ၀က္သားေျခာက္မ်ားလုပ္ျခင္း၊ လဖက္ပဲျခမ္းမ်ား၀ယ္ျခင္း စသည္တို႔ႏွင့္ အလြန္အလုပ္ရႈပ္ ေနပါေတာ့သတည္း။ သူတို႔လုပ္ကိုင္ေနတာၾကည့္ရင္း ကြ်န္ေတာ့္မွာ သက္ျပင္းေမာႀကီးကို ၀ႉးကနဲမႈတ္ထုတ္လွ်က္ အင္း၊ အိမ္ျပန္လာလိုက္။ သူမ်ားတိုင္းျပည္သြား အလုပ္လုပ္လုိက္။ ဒီသံသရာက ဘယ္ေတာ့မ်ားမွ လြတ္မွာပါလိမ့္ဟု မသက္မသာ ေတြးေနမိပါသည္။

            ကြ်န္ေတာ္ေဗဒင္ပညာ ေလ့လာလိုက္စားစဥ္က ၁၂ တန္႔ဘာ၀တြင္ ရပ္တည္ေသာ တနလၤာၿဂိဳဟ္သည္ ဇာတာရွင္အား ႏိုင္ငံရပ္ျခား သို႔မဟုတ္ မိမိေမြးရပ္ေျမႏွင့္ ေ၀းရာအရပ္သို႔ ပို႔ေပးလိမ့္မည္ ဟု မွတ္သားရပါသည္။ သို႔ေသာ္လည္း ကြ်န္ေတာ့္မွာ မိမိဘယ္ေန႔ေမြးသည္ကို အတိအက်မသိရကား ကိုယ့္ဇာတာကိုယ္ မဖဲြ႔ႏိုင္သည့္ဘ၀ ျဖစ္ရေခ်သည္။ သို႔ေသာ္ ကြ်န္ေတာ့္ဇာတာတြင္ တနလၤာၿဂိဳဟ္သည္ ၁၂ တန္႔ ရပ္မည္မွာ ေသခ်ာလွပါသည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆုိေသာ္ ကြ်န္ေတာ့္မွာ လူမွန္းသိတတ္စကတည္းက ေမြးရပ္ေျမႏွင့္လည္းေကာင္း၊ မိသားစုႏွင့္လည္းေကာင္း ၾကာရွည္စြာ အတူေနရသည္ဟူ၍ မရိွဘဲ မိသားစုႏွင့္ ခဲြေနရသည့္အခ်ိန္သာ မ်ားေနေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ပါသည္။ ယခုပင္ စင္ကာပူေရာက္တာ ၇ ႏွစ္ျပည့္ေတာ့မည္။ သည္ခုနစ္ႏွစ္အတြင္း မိသားစုဆီျပန္ေနရတာ ၇ လ ပင္ မျပည့္တတ္ေသးပါ။

            ခုေခတ္ေရာက္မွသာ အေတြးအေခၚအယူအဆေတြ ကေျပာင္းၿပိ ကေျပာင္းျပန္ျဖစ္လွ်က္ ႏိုင္ငံရပ္ျခားသြားရျခင္းကို ကံေကာင္းသည္ဟု မွတ္ယူၾကျခင္း ျဖစ္သည္။ ေရွးေခတ္လူႀကီးမ်ားကမူ မိသားစုႏွင့္ခဲြကာ အေ၀း၌ေနရျခင္းကို ကံဆုိးမိုးေမွာင္က်ျခင္းဟု ယူဆပါသည္။ သို႔မို႔ေၾကာင့္သာ တနလၤာ (စန္း) ၿဂိဳလ္ - ၁၂ တန္႔ရပ္ျခင္းကို ႏိုင္ငံျခားခရီးဟု သတ္မွတ္တာ ျဖစ္ပါသည္။ ၁၂ တန္႔ဟူသည္ ဗ်ာယဘာ၀ ျဖစ္၏။ ဗ်ာယ ဟူသည္ ျမန္မာလို ပူေဆြးေသာကေရာက္ျခင္း ဟု အဓိပၸါယ္ရသည္။ တနလၤာၿဂိဳလ္ဟူသည္ မိမိကို တစ္နည္းအား ျဖင့္ မိမိ၏ ကံၾကမၼာကို ကိုယ္စားျပဳသည္။

            ထိုအခါ မိမိ၏ ကံၾကမၼာၿဂိဳဟ္ ပူေဆြးေသာက ေရာက္ေနရသည္ ဆုိကတည္းက ေကာင္းႏိုင္ပါေတာ့မည္ေလာ။ ႏုိင္ငံရပ္ျခားတြင္ ေရာက္ရိွေနထိုင္ အလုပ္လုပ္ေနရေသာ ကြ်ႏု္ပ္တို႔သည္လည္း မိမိ မိသားစုကို အခ်ိန္ႏွင့္အမွ် သတိရ တမ္းတေနၾကသူခ်ည္းသာ ျဖစ္ပါ သည္။ သုိ႔တိုင္ ျမန္မာျပည္မွ အဆီအႏွစ္မ်ားကို စားကာ ခ်မ္းသာေနၾကသျဖင့္ ျမန္မာျပည္ႀကီးကို ခ်စ္လွခ်ည္ရဲ့ဟု ေအာ္ဟစ္ေနသူမ်ား က  မိသားစု စား၀တ္ေနေရးအတြက္ ႏိုင္ငံျခားတြင္ သြားေရာက္အလုပ္လုပ္ေနရသူ ကြ်န္ေတာ္တို႔ကို က်ဳပ္တို႔ကေတာ့ ခင္ဗ်ားတို႔ကို ကိုယ့္တိုင္းျပည္မခ်စ္လို႔ သြားၾကတဲ့သူေတြလို႔ ဒီလိုပဲဲ ျမင္တယ္ ဟု ဆိုၾကပါေသးသည္။ ကြ်န္ေတာ္ ပံုျပင္ေျပာတာ မဟုတ္ပါခင္ဗ်ား။ ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္ အလြန္ရင္းႏွီးသည့္ က်ိက်ိတက္ ခ်မ္းသာသူ သူေဌးႀကီးတစ္ဦးက ကြ်န္ေတာ့္မ်က္ႏွာကို ေစ့ေစ့ၾကည့္လွ်က္ေျပာတာ ခံရျခင္းျဖစ္ပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ခံစားေနရေသာ ေ၀ဒနာကို ကိုယ္ခ်င္းမစာ၊ သည္ကဲ့သို႔ေျပာရက္သူမ်ားအား ကြ်န္ေတာ္ အလြန္ စိတ္ကုန္မိပါသည္။

           

            သည္လိုႏွင့္ပင္ ေပ်ာ္ရာမွာ မေနရ၊ ေတာ္ရာမွာေနရ ဟူေသာစကားကုိ ႏွလံုးမူကာ ၂၀၀၅ ခုႏွစ္ ဇူလိုင္လ ၁၁ ရက္ေန႔တြင္ စင္ကာပူတစ္ေခါက္ ျပန္ေရာက္ရျပန္ပါေတာ့သည္။

            စင္ကာပူျပန္ေရာက္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္မွာ အခန္းမငွားရေသးသျဖင့္ ကိုႏြယ္၀င္းကို အကူအညီေတာင္းကာ သူ႔ထံကပ္ေနရသည္။ သူတို႔ေနသည္မွာ သူအလုပ္လုပ္ေသာ သေဘၤာက်င္းထဲတြင္ပင္ ျဖစ္၏။ သေဘၤာက်င္းက ေသးေသးေလးဆိုေတာ့ စည္းမ်ဥ္းစည္းကမ္းေတြ သိပ္မတင္းက်ပ္။ ေနာက္ၿပီးသူတို႔က သည္မွာ လုပ္တာၾကာၿပီဆိုေတာ့ သူေဌးက သူတို႔ကို သေဘၤာက်င္းတစ္ခုလံုး ယံုၾကည္စြာ လဲႊအပ္ထား တာျဖစ္သည္။ သည့္အတြက္ သူ႔ဆီ ကြ်န္ေတာ္ေခတၱလာေရာက္ တည္းခုိေနထိုင္ေရးမွာ ဘာမွ ျပႆနာမရိွ။

            ျပႆနာရိွသည္က ယခင္လုပ္ခဲ့ေသာ ကုမၸဏီတြင္ ေနသည့္အိမ္၌ ပစၥည္းမ်ားထားခဲ့မိတာ ျဖစ္သည္။ ထုိအိမ္သို႔ ကြ်န္ေတာ္သြား ေတာ့ ေဘးနားအိမ္က ကုလားေလးက လာေျပာသည္။ ေဟး၊ မင္းျပန္လာၿပီလား။ မင္းနဲ႔အတူေနတဲ့ တရုတ္ေတာ့ မရိွေတာ့ဘူး။ အိမ္ရွင္က ႏွင္ခ်လိုက္ၿပီ။ ငါလည္းသူတို႔ ဘယ္ေျပာင္းသြားသလဲဆိုတာ မသိဘူး။ မင္းသူ႔ဆီသာ ဖံုးဆက္ေပေတာ့ ဟု ဆို၏။

            ကြ်န္ေတာ့္တြင္ခ်မ္းသာသမွ် ပစၥည္းအားလံုးကို သည္တြင္ထားခဲ့သည္ျဖစ္ရာ ကြ်န္ေတာ့္မွာ ေခါင္းနားပန္းမ်ား ႀကီးသြားရပါေလ၏။ သို႔ႏွင့္ ကြ်န္ေတာ္လည္း ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္အတူေနခဲ့သူ အ,ဟို ထံဖံုးဆက္ရသည္။ ေတာ္ပါေသး၏။ ဖံုးက လြယ္လြယ္ကူကူေခၚလို႔ရသည္။ အ,ဟိုႏွင့္ ဖံုးအဆက္အသြယ္ရေတာ့ သူက ဆဲသည္။ ကာနီနာ၊ မင္းျပန္ခါနီး ဖံုးေတြ မဟားတရား ဆက္သြားတယ္မဟုတ္လား။ ငါ ဖံုးဘိုးေတြ အမ်ားႀကီးေပးလုိက္ရတယ္။ ျပန္ေလ်ာ္ေပး ဟု ဆုိ၏။ ထိုအခါမွ ကြ်ႏ္ုပ္မွာ ၀မ္းသာအားရႏွင့္ မပူပါနဲ႔ကြာ၊ ငါဖံုးရံုး သြားေမးၿပီးပါၿပီ။ ငါမင္းကို ဖံုး ဘီလ္ျပၿပီး ငါဆက္ထားသမွ် အကုန္ျပန္ေပးပါ့မယ္။ မင္းသာ င့ါပစၥည္းေတြ ဘယ္မွာထားတယ္ဆိုတာ ေျပာပါ ဟု အေပးအယူ လုပ္ရသည္။ သူက ဖံုးနံပါတ္တစ္ခုေပးကာ မင္းအဲဒီမွာ သြားယူေခ် ဟု ဆိုသည္။

            သူေပးေသာဖံုးနံပါတ္သုိ႔ဆက္ရာ သူတို႔က လိပ္စာေပးၿပီး ဒီမွာလာယူဟု ဆို၏။ ထိုသူတို႔မွာ စင္ကာပူမွ အိမ္ေထာင္စုမ်ား တစ္အိမ္မွ တစ္အိမ္ေျပာင္းရာတြင္ ပစၥည္းေရႊ႔ေျပာင္းေပးသူ Home Mover မ်ား ျဖစ္၏။ အ,ဟိုမွာ ဟုိအိမ္က ႏွင္ထုတ္လိုက္ေတာ့ သူ႔သူငယ္ခ်င္းအိမ္ သြားေနသည္။ သို႔ေသာ္ အတန္မ်ားျပားလွေသာ ကြ်န္ေတာ့္ပစၥည္းမ်ား ယူသြားလို႔မျဖစ္။ ထို႔ေၾကာင့္ home mover မ်ား ေခၚကာ သူတို႔ထံအပ္ထားျခင္း ျဖစ္သည္။

            ကြ်န္ေတာ္လည္း လိပ္စာအတိုင္းသြားယူေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္ပစၥည္းမ်ားမွာ မ႑ပ္ထဲတြင္ ဟိုတခ်ိဳ႔၊ သည္တစ္၀က္ အျပန္႔သား ေတြ႔ရပါေလ၏။ အားလံုးစံုပါသည္။ သို႔ေသာ္ ပရင္တာမေတြ႔။ အ,ဟိုကုိ ဖံုးဆက္ေတာ့ သူက ပရင္တာကို သူယူထားသည္။ သူ႔ဆီလာယူပါ ဆို၏။ ကြ်န္ေတာ္လည္း သူ႔ထံ ဖံုးဘိုးမ်ားေပးရင္း၊ ပရင္တာလည္း ယူရင္း သြားပါသည္။ အားလံုးေခ်ာေခ်ာေမာေမာပင္ ျဖစ္၏။ ကြ်န္ေတာ့္ ပစၥည္းအားလံုးကို ေခတၱတည္းခိုေနရာ ကိုႏြယ္၀င္းထံ သယ္လာခဲ့သည္။ အလြန္ထူထဲေလးလံလွေသာ ေမြ႔ရာ၊ ေခါင္းအံုးႏွင့္ ေစာင္မ်ားကို ေတာ့ မင္းတို႔ဘဲယူလိုက္ေတာ့ဟု ထားပစ္ခဲ့သည္။

            ကိုႏြယ္၀င္းတို႔က ကြန္တိန္နာႏွင့္ေနတာ ျဖစ္သည္။ အလြန္လြတ္လပ္လွ၏။ သူတို႔တစ္သိုက္မွာ ဟင္းခ်က္ေကာင္းသူမ်ား ျဖစ္ရကား ကြ်န္ေတာ့္မွာ အလကားလည္းေနရေသး။ ထမင္းကိုလည္း ဟင္းေကာင္းေကာင္းႏွင့္ စားရေသး ျဖစ္္ရာ ကိုႏြယ္၀င္းႏွင့္ အေပါင္းအပါ သူငယ္ခ်င္းတစ္သိုက္ကို အလြန္ေက်းဇူးတင္ရပါသည္။

            ေအးဂ်င့္ႏွင့္အိမ္ရွာရာ တစ္ပတ္၊ ဆယ္ရက္ခန္႔ၾကာေသာ္ အိမ္ငွားလို႔ရပါသည္။ အိမ္ငွားရတာလည္း တစ္ဒုကၡျဖစ္၏။ ပထမ လိုက္ၾကည့္ေသာ အိမ္မ်ားမွာ ကုလားအိမ္၊ မေလးအိမ္ စသည္တို႔ျဖစ္သည္။ သူရို႔အိမ္ခန္းမ်ားမွာ အတန္ ညစ္ပတ္ ေမွာင္မဲလွသည္ျဖစ္ရာ ကြ်န္ေတာ္မႀကိဳက္။ သန္႔ေသာ တရုတ္အိမ္ေတြ႔ေတာ့လည္း မင္းက မေလးလား၊ ဆိတ္သားစားသလား။ ထမင္းခ်က္စားတတ္သလား။ အလုပ္ကို ဘယ္အခ်ိန္သြားသလဲ။ အိမ္ကို ဘယ္အခ်ိန္ ျပန္လာသလဲ။ စေနတနဂၤေႏြပိတ္ရက္ေတြ အိမ္မွာဘဲ အျမဲေနသလား၊ အျပင္ထြက္တတ္သလား၊ ည အိမ္ျပန္ခ်ိန္ ေနာက္က်တတ္သလား စသျဖင့္ ေမးခြန္းေပါင္းစံု ေမးေလရာ ကြ်ႏ္ုပ္မွာ သည္းမခံႏိုင္။ ၀မ္းနည္းပါ၏၊ ဤမွ် ေခ်းမ်ားေသာအိမ္တြင္ ငါမေနလိုပါ ဟု ျပန္လာခဲ့သည္။ ေအးဂ်င့္က သူတို႔က ခုမွ လင္မယား ညားခါစကြ။ ဒါေၾကာင့္ သူ႔မယားကို စိတ္မခ်လို႔ ေမးေနတာ ဟု ဆုိပါသည္။

            ေနာက္ေတာ့ ရွာရြန္ဆိုသူ တရုတ္ေအးဂ်င့္ အဖြားႀကီးက မင္း၊ မပူနဲ႔ ဒီအိမ္ဟာ မင္းနဲ႔ အသင့္ေတာ္ဆံုးဘဲ ဆိုကာ ဘြန္ေလးဘူတာ အနီးရိွ အိမ္တစ္အိမ္သို႔ လုိက္ျပသည္။ ျမန္မာအိမ္ျဖစ္ပါသည္။ အိမ္ရွာရတာ စိတ္ကုန္လွၿပီျဖစ္ေသာ ကြ်န္ေတာ္လည္း ဘာမွမေျပာေတာ့ဘဲ တစ္ခါတည္း စာခ်ဳပ္ခဲ့သည္။ အိမ္ရွင္မ်ားမွာ ဦးသိန္းေအာင္ ႏွင့္ အန္တီၾကဴး ျဖစ္သတည္း။ Blk 663D, ၁၆ ထပ္တြင္ ျဖစ္၏။ သူတို႔က ခုမွ အိမ္၀ယ္ၿပီး ေျပာင္းလာခါစ ျဖစ္သည္။ အိမ္ရသည္ႏွင့္ ကြ်န္ေတာ္လည္း ကိုႏြယ္၀င္းတို႔ကို ေက်းဇူးစကားဆိုကာ ေျပာင္းလာခဲ့ပါသည္။ 

ဆက္ပါဦးမည္။

ေအးၿငိမ္း

၁၈-၆-၂၀၁၂၊ သန္းေခါင္ေက်ာ္ ၀၀း၁၉ နာရီ

Blk 663D, Jurong West St 65

#15-233

Singapore 644663

Email: y_nyein@yahoo.com.sg, aye475@gmail.com

Tel: 97303027

http://shwenyein.blogspot.com