ႏြားေမတၱာစာ

 

၁၂၄၇ ခုႏွစ္ အဂၤလိပ္မင္း၀င္စတြင္ မံုရြာၿမိဳ႔ လူႀကီးလူေကာင္းအေပါင္းတို႔၏ ေတာင္းပန္ခ်က္အရျဖင့္ ေရးသားေတာ္မူအပ္ေသာ

ေက်းဇူးရွင္ လယ္တီဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး ၏

ႏြားေမတၱာစာ

နေမာ တႆ ဘဂ၀ေတာ အရဟေတာ သမၼာသမၺဳဒၶႆ

ÿ        စက္ေလးစံုလြင္သာ၊ မဂၤလာသမိုက္၊ အလံုၿမိဳ႔ ေအာက္တိုက္၀ယ္၊ သိုက္ၿမိဳက္္သည့္ဌာန၊ မံုရြာၿမိဳ႔ ေဒသဟု၊ ပါကဋ ေၾကညာေသာ၊ ရြာမေမာ ရပ္ႀကီးက၊ နတ္တီးသည့္ စည္မုရိုးကဲ့သို႔၊ ရွည္အက်ိဳး ျဖစ္ပြားရန္၊ တရားရင္း သုတၱန္ကို၊ ထုတ္ျပန္ကာ လင္းလုိက္မည္၊ နားသြင္း၍ ေထာင္ၾကပါ။

ÿ        ေခတ္ကာလ ယခု၊ ျဖစ္လာရ အမႈမွာ၊ ဘယ္သူ႔ကို ကိုးစား၊ ဘယ္သူ႔ကို ၿငိဳးထားမည္၊ ရိုးမွားလို႔ မသင့္၊ စဥ္းစားဖို႔ အခြင့္မွာ၊ ခ်ိန္သင့္ခါ မႈန္းမည္ဟု၊ တစ္တိုင္းလံုး ၾကမၼာ၊ ၀ိပါက္ရင္း ပါေသာေၾကာင့္၊ သာကီႏြယ္ သိန္းေျခာက္ေသာင္း ၊ ေဆြေတာ္မ်ား အေပါင္းတို႔၊ သူမေကာင္း မိစ ၦာဉာဏ္၊ ၀ိဋဋဴ ေဘးရန္ေၾကာင့္၊ ကြ်မ္းျပန္ေအာင္ ပ်က္ျပားရာ၊ ျမတ္ဘုရား ဘုန္းလိႈင္လည္း၊ ကိုယ္ေတာ္တိုင္ မားမား၊ သံုးႀကိမ္တိုင္ ၾကြသြား၍၊ တားေသာ္လည္း မရ၊ မ,ေသာ္လည္း မတတ္သာ၊ နတ္သိၾကား ျဗဟၼာတို႔၊ ေနအားသည့္ တြက္တာႏွင့္၊ ဆိုစရာမရိွၿပီ။

ÿ        ၀ိဋဋဴ ဘုရင္၊ သာ၀တၳိ ျပည့္ရွင္လည္း၊ သာကီ၀င္ တစ္ျပည္လံုးကို၊ ဖ်က္မႈန္းသည့္ ကံသစ္ေၾကာင့္၊ စစ္ရဲမက္ ဗိုလ္ပါႏွင့္၊ ျမစ္ဂဂၤါ ေရစခန္းတြင္၊ ပရမ္းပတာ ပ်က္ျပား၍၊ ငါးလိပ္တို႔ အစာ၊ ျဖစ္ဖူးသည့္ က်မ္းလာ၊ ေဒသန အထြက္ႏွင့္၊ ခိ်န္စက္ကာ ယူရလွ်င္၊ ပ်က္သူမွာ ျဖစ္လမ္း၊ ဖ်က္သူမွာ နစ္မြန္းဘို႔၊ စခန္းလမ္း ဆုိက္ေလသည္။

ÿ        ထိုက္သက္ရင္းတရား၊ ခုျဖစ္ပံု အလားကို၊ ဘုရားေဟာ က်မ္းထြက္ႏွင့္၊ အခ်က္က် ညိွလုိက္ေသာ္ . . .

(၁) ဘရံ ၀ဟတိေယာ ယႆ၊ နိဗၺေႏၶာ အတၳေသာ သဒါ၊

     မာတာပိစ ဘာတာစ၊ ဉာတိမိတၱာစ တႆေသာ။

(၂) ေယတာ ဒိေသ ႏုကမၸႏိ ၱ၊ ကတညဳ ကတ ေ၀ဒိေနာ၊

     ၀ၯႏိ ၱ ယသေဘာေဂဟိ၊ သုကၠ ပေကၡစ စႏိၶမာ။

(၃) ေယစ ေတနာ ႏုကမၸႏိ ၱ၊ သံမုဠာ မိတၱ ဒုဗိ ၻေနာ၊

     ဟာယႏိၱ ယသေဘာေဂဟိ၊ ကာ ေပကၡ၀ စႏိၵမာ။       ။

 

ÿ        ဤပါဠိပဒ၊ အဓိပၸါယ္က်သည္မွာ၊ မိဘႏွင့္ဆရာ၊ ဉာတကာတစ္စု၊ ေက်းဇူးျပဳ စီးပြားဖက္၊ ေျခာက္ဦးသား အနက္၀ယ္၊ တစ္သက္ႏွင့္ တစ္ကိုယ္၊ မပ်က္ဘူး အလိုႏွင့္၊ ျဗဟၼစိုရ္ တရား၊ လက္မကြာ ထားႏုိင္မွ၊ စီးပြားအေဟာင္း မပ်က္၊ စီးပြားသစ္ တိုးတက္၍၊ ခ်မ္းသာသက္ရွည္ရာသည္။

ÿ        ေျခာက္ဦးသား ထိုသူကို၊ မၾကည္ျဖဴ မသနား၊ အေလးမဲ့ ေပါ့စားလွ်င္၊ စီးပြားသစ္ မတိုး၊ စီးပြားေဟာင္း ညိႈးသည့္ျပင္၊ ေဘးမ်ိဳးစံု ေသာကႏွင့္၊ ေမာရမည္ တကယ္ဟု၊ အဓိပၸါယ္အျပ၊ အနက္သြား က်ေခ်သည္။

ကမၻာေစာင့္တရား

ÿ        ျမန္မာနယ္ တရိုး၊ ကြ်ႏု္ပ္တို႔လူမ်ိဳးမွာ၊ ေရွးအရိုး ျဗဟၼစိုရ္၊ ကမၻာေစာင့္ တရားကိုယ္၊ ယြင္းယိူသည့္ အမႈ၊ သည္အခ်က္ တစ္ခုႏွင့္ပင္၊ ယခုလို ျဖစ္ေရး၊ တစ္တိုင္းလံုး ေခတ္ေဘးကို၊ ႏွစ္မေ၀း ဆက္လက္ကာ၊ ေတြ႔ၾကလွ်က္ ေနပါသည္၊ မိတ္သဟာ ျဖန္႔ျဖဴး၊ ဆိုခဲ့သည့္ ေျခာက္ဦးတြင္၊ အထူးပင္ ကြာျခား၍၊ တရားပ်က္ နာသည္မွာ၊ ကမၻာႏွင့္ အမွ်၊ ျမန္မာတို႔ ေဒသသည္၊ ဇဂၤလၿပီၿပီ၊ ႏြားကြ်ဲကို အားမွီလွ်က္၊ ဘိုးေဘးဘီ အစဥ္၊ သက္ေမြးမႈတြင္သည္ကို ၊ မ်က္ျမင္ပင္ ျဖစ္ပါသည္။  

ÿ        သို႔သနစ္ အေၾကာင္းရင္း၊ သိၾကလွ်က္ အခင္းပါကို၊ သနားျခင္း ကြာေ၀းသည့္၊ ငရဲေခြး အစာ၊ လူဒုႆီ ၿပိတၱာတို႔၊ မာန္မိစၦာ ယွဥ္ပူး၍၊ ေက်းဇူးျပဳ စီးပြားဖက္၊ ျမန္မာႏြယ္ အဆက္၊ ကမၻာက ဖက္ခဲ့၍၊ အသက္၏ သ႑ာန္၊ မိတ္ရင္းစစ္ မွန္လွေသာ၊ တိရိစ ၦာန္ ကြ်ဲႏြားကို၊ သားမယား ေမြးမႈႏွင့္၊ ကရုဏာ မကပ္ဘဲ၊ သတ္ျဖတ္၍ ေရာင္းသူမွာ၊ လမ္းႏွစ္ေၾကာင္း မရိွ၊ အ၀ီစိ ေအာက္ရြာမွာ၊ ကမၻာကို ရက္တြက္၍၊ ေထာင့္တစ္သက္ သြားေတာ့မည္၊ တရားကိုယ္ ထင္လင္းမို႔၊ စဥ္းစားခြင့္ မလိုၿပီ၊ ၀ယ္ၾကသူ တစ္ခိုကိုသာ၊ တရားကိုယ္ ထင္လင္းေအာင္၊ သတင္းစာ ကမ္းလိုက္ပါသည္။

ÿ        က်မ္း၀ိဘင္း ဌကထာ၊ တိုက္ရိုက္ႀကီး အလာမွာ၊ ပါဏာတိပါတ၊ ျပဳလုပ္သည့္ ဌာန၀ယ္၊ ကာယရွင္ တစ္ခန္း၊ ခ်ီးမြမ္းသူ တစ္ေယာက္၊ ၀မ္းေျမာက္သူ တစ္ဖက္၊ သံုးဦးသား အနက္၊ အက်ိဳးဆက္ မတူၾက၊ ကာယရွင္ ဗာလမွာ၊ နိရယ တာလမ္း၊ ခ်ီးမြမ္းသူ ၿပိတၱာေရာက္၊ ၀မ္းေျမာက္သူ အေနမွာ၊ တိရိစ ၦာန္ျဖစ္ေစဟု၊ ေ၀ပံုက် အၿပီး၊ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ သင္းသီးတြင္၊ ပစၥည္းရွင္ ၀ယ္လူစုမွာ၊ ခ်ီးမြမ္းမႈ တစ္စိတ္ပါ၊ ၀မ္းသာမႈ တစ္သြယ္ထြက္၊ ႏွစ္ပါးစံု ေရာယွက္ေသာ္၊ လက္သည္ထက္ အျပစ္ႀကီးမည္ဟု၊ ယူမီွးရန္ က်ေသာ္လည္း၊ ကာယကံ အရွင္ႏွင့္၊ တူလွ်င္ပင္ မနည္းၿပီ၊ ေနာက္ဆဲြက လိုက္ရေၾကာင္းမွာ၊ တစ္ခုေကာင္းအတြက္၊ ၀မ္းသာသည့္ အခ်က္ႏွင့္ပင္၊ ဆက္ဆက္ႀကီး ပါရမည္ဟု၊ ဌကထာ ရိွသည္ပင္။

ÿ        ယုတိၱႏွင့္ စဥ္းစားလွ်င္၊ ေရာင္းသမား ၀ယ္သမား၊ ႏွစ္ဦးသား သေဘာတူ၊ ၀ယ္သူက မူလ၊ ေရာင္းသူမွာ ဘူတ၊ ၀ယ္သူေပါမွ ေရာင္းသူရႊင္၊ ေရာင္းသူရႊင္မွ တြင္တြင္သတ္၊ နေဘထပ္ လြန္းေပါင္းတင္၊ သည္အတိုင္း ျမင္ၾကလွ်က္၊ ဇြတ္ငင္သည့္ တဏွာေၾကာင့္၊ ဟင္းလ်ာသည္ ဆုိလွ်င္ပင္၊ ခိုၿပိဳသည့္အတိုင္း၊ ပိုင္းၾကသည္ ၾကြက္ၾကြက္ဆူ၊ သူမရ ငါမငွ၊ ေငြစကို တျပင္ျပင္၊ ခ်ိန္ခြင္ကို တစ္ခါခါ၊ နက္ျဖန္လည္း လာပါေနာ္၊ သန္ဘက္လည္း ေမွ်ာ္ပါမည္၊ ေခၚလိုက္သူ တစ္ခ်ိဳ႔၊ လက္တို႔၍ မွာသူမွာ၊ ဟင္းလ်ာသည္ လာခဲဟု၊ စိတ္ထဲက တသူတ၊ သို႔ျဖစ္၍ ေနၾကလွ်က္၊  ပါးစပ္က ပရိယာယ္၊ ေရာင္းလာလို႔ ၀ယ္ပါသည္၊ ဘယ္အျပစ္ မရိွေပါင္ဟု၊ ေယာင္လို႔မ်ား မဟႏွင့္၊ ၀မ္းထဲက သေဘာကို၊ မေျပာဘဲ ကုန္စင္ေအာင္၊ ျမင္ရင္းစဲြ ျဖစ္ၾကသည္။

ÿ        ပစၥည္းရွင္ ၀ယ္သူတို႔၊ ကူပံ့သည့္ အလား၊ ေပးလုိက္သည့္ ဒဂၤါးလည္း၊ ႏြားရွာ၍ သြင္းသူႏွင့္၊ စီးပြားတူ လုပ္ဖက္၊ ေငြျမင္သည့္ အတြက္ေၾကာင့္၊ သြက္သြက္လည္ အတြင္ခိုး၊ လွည္းေတာင္သူ တစ္ရိုးမွာ၊ ႏြားမ်ိဳးမ်ား ျပဳတ္မတတ္၊ သားမယား အငတ္တြင္၊ မတ္တတ္မိႈင္ ႀကံမရ၍၊ ဓါးျပသို႔ ၀င္သူ၀င္၊ သို႔ျဖစ္အင္ မူလမွာ၊ ၀ယ္သူက အေျခရင္း၊ ဟုတ္မဟုတ္ မျငင္းႏွင့္၊ ထင္အလင္း ဒိ႒၊ မ်က္ျမင္ပင္ ျဖစ္ၾကသည္။

ÿ        သည္ရသ တဏွာမဲြ၊ သူအတင့္ ရဲတိုင္းကို၊ အကဲက မသန္၊ ဇြတ္လဲႊ၍ ခံၾကလွ်င္၊ ပါယ္ေလးတန္ ဒုကၡမွာ၊ ျမဳပ္ၾကမည္ စင္းစင္း၊ သည္တဏွာ ကင္းလွ်င္ပင္၊ တစ္ေတာလင္း အမိုက္၊ သည္ေလာဘ စရိုက္ကို၊ အၿမိဳက္သီး အလား၊ အလိုက္ႀကီး မွားၾကလွ်င္၊ ပါယ္ေလးပါး ယမဘံုတြင္၊ အိမ္ေထာင္စံု ေဆးေတာ္ထိုး၊ ရိုးအမ်ိဳး စာရင္းမွန္၊ ေရႊတိုက္ေတာ္ လက္ခံႏွင့္၊ မျပန္တမ္း အဟုတ္၊ ကမၻာႏွင့္ စာခ်ဳပ္၍၊ စံုးစံုးႀကီး ျမဳပ္ၾကမည္၊မဟတ္ဘူး မထင္ႏွင့္၊ မယံုလွ်င္ ကိုယ္ေတြ႔မွ၊ ဆိုသေရြ႔ မကဟု၊ လွလွႀကီး သိလိမ့္မည္။

ÿ        ဇာတ္နိပါတ္ သက္ေသကို၊ ရွာေဖြကာ ထုတ္ဆိုလွ်င္၊ ပိုအမို မ်ားမည္ေၾကာင့္၊ တရားသား သက္သက္၊ စကားသြား ညက္ညက္ႏွင့္၊ နားမ်က္စိ မခိုသာေအာင္၊ လိုရာတြင္ ေျဖာင့္လိုက္သည္။

ထံုးေဟာင္း သာဓက

ÿ        ေရာင့္တက္သည့္ ေလာဘ၊ မေနာကံ ေဇာၾကြ၍၊ ေဂါမံသ ဟင္းလ်ာကို၊ ၿမိန္ယွက္စြာ စားရမွ၊ ဆီအသား ဖံြ႔ၿဖိဳး၊ ဉာဏ္ပညာ တိုးသည္ဟု၊ ႏွလံုးဆိုး စကားတတ္၊ ကပ္လွ်င္သာ ကပ္ရမည္၊ သုတ္နိပါတ္ က်မ္းဂန္တြင္၊ နာဖ်ားရန္ အေၾကာင္းဟု၊ ထံုးေဟာင္းကို ေတြ႔ရသည္။

ÿ        အေလ့ဆိုး ၀သီဉာဥ္၊ သည္တဏွာ သူငင္၍၊ လူအရွင္ ငုတ္တုတ္ႏွင့္၊ ၿပိတၱာရုပ္ ဇာတ္ေပၚ၍၊ တေအာ္ေအာ္ ေနရေၾကာင္း၊ ၎အျပင္ အပါယ္က်၊ ဇာတ္၀တၳဳ သာဓကမွာ၊ ေက်ာင္းတကာ့ ေက်ာင္းတိုင္းတြင္၊ ကိုးေၾကာင္းေရး ဆယ္ေၾကာင္းေရး၊ စာတိုက္ခ်င္း ယွက္ေထြး၍၊ မေကြးသာ မဆန႔္သာ၊ ေပါမ်ားလွ ပါေတာ့သည္။

ÿ        သည္တဏွာ စရုိက္ကို၊ အလိုလိုက္ မွားၾကလွ်င္၊ ႏြားသတ္တို႔ သြားရာ၊ ေနာက္ေတာ္က လုိက္ပါၿပီးလွ်င္၊ ႏြားရုပ္သြင္ အထူးႏွင့္၊ တဘူးဘူး တဘဲဘဲ၊ မစဲေအာင္ တြန္ျမည္၍၊ ႏွစ္အရွည္ ေမာၾကမည္။

ÿ        သို႔သေဘာ တႏိၱ၊ အမွန္ကို သိၾက၍၊ ပကတိ အရိုး၊ ဟင္းသီးမ်ိဳး ဟင္းရြက္မ်ိဳး၊ ေကာင္းႏိုးရာ ရွာၾက၍၊ ဆီအတန္ ဆားအထိုက္၊ မြမ္းမံဖြယ္ အလိုက္ႏွင့္၊ သိုက္ၿမိဳက္ေအာင္ စီရင္၍၊ သူေတာ္စင္ အႏႈန္း၊ စိတ္သတ္၍ သံုးပါလွ်င္၊ အဆံုးတိုင္ ၿမိန္ယွက္၊ ေဘးေရာဂါ မဖက္၊ ဆီအသား ပြားတက္၍၊ အသက္လည္း ရွည္ပါသည္။

ÿ        သႏၱဳ႒ီ အခ်က္မွာ၊ စကၠ၀ါ ငွက္မင္း၊ အေလာင္းေတာ္ ေက်းသင္းတို႔၊ ခင္းခဲ့သည့္ စံထံုးႏွင့္၊ လံုးလံုးႀကီး မထပ္ျငား ေသာ္လည္း၊ တတ္အားသမွ် ၿခိဳးၿခံလွ်င္ပင္၊ အက်ိဳးတန္ ေပးပါသည္၊ ေက်းသူေတာ္ ထံုးေဟာင္းကို၊ ေကာင္းေကာင္းႀကီး အားျပဳ၍၊ သည္၀တၳဳ အသားထူးကို၊ မစားဘူး ဧကန္ဟု၊ ဓိ႒ာန္၍ ၿပီၿပီ၊ သည္အတိုင္း ညီပါလွ်င၊ ပါရမီဆယ္ျဖာလည္း၊ အလြယ္သာရမႈ၊ အကုန္လံုး စုပါသည္။

အေၾကာင္းရင္း စဥ္းစားဘြယ္

ÿ         ယခုအခါ ေခတ္အတြင္းမွာ၊ ႏြားသားဟင္း ကြ်ဲသားဟင္း၊ အသန္႔ပင္ လြတ္ကင္းေအာင္၊ ရွင္းရွင္းႀကီး စင္ေျပာင္၊ ကြ်ႏ္ုပ္တို႔ ေရွာင္ပါသည္၊ ေနာင္လာရန္ အဖို႔၊ ၾကားသမွ် ကရို႔ရယ္၊ ကြ်ႏု္ပ္တို႔ထပ္တူ၊ သေဘာထား ျဖဴၾကပါ။

ÿ        လူတို႔လို တီတီတာတာ၊ မေျပာတတ္ ရွာၾကလို႔၊ ငုတ္တုတ္သာ မျပန္လွန္၊ ျပဳသမွ် ခံရသည္၊ ဌာန္ကရိုဏ္း ျပတ္သား၊ ႏႈတ္လွ်ာမ်ား တတ္အားလွ်င္၊ ႏြားတို႔က ဆိုရန္၊ ခြင့္ရိွသည္ အမွန္မွာ၊ ျမန္မာႏွင့္ ကုလား၊ ႏွစ္ျပည္ေထာင္ တိုင္းသားတို႔၊ ျဖစ္ပြားသည့္ တြက္တာသည္၊ ငါတို႔မွာ သတၱဳ၊ အကုန္လံုး စုေခ်သည္။

ÿ        သူတို႔ေဘး သူတို႔ဘုိး၊ သူတို႔ႏြယ္ တစ္ရိုး၊ တစ္မ်ိဳးလံုး တစ္ေဆြလံုး၊ သူတို႔တိုင္ မဆံုး၊ တို႔တစ္ေတြ ပုခံုးမွာ၊ မီးဟုန္းဟုန္း ထမတတ္၊ တို႔လံု႔လ တို႔စြမ္းအင္၊ တို႔အပန္း ခံႏိုင္လို႔၊ ဆန္စပါး ေျပာင္းႏွမ္း၊ ဗူးခရမ္း ပဲအမ်ိဳး၊ ေျမျပင္လံုး ေမာက္ၿဖိဳးေအာင္၊ တိုးတက္သည့္ ဘ႑ာႏွင့္၊ လိုရာတိုင္း ျပည့္စံု၊ ကံုလံုၾက အသီးသီး၊ ေက်ာင္းႀကီးေဆာက္ ဘုရားတည္၊ တစ္တိုင္းလံုး ၾကြယ္သည္မွာ၊ ဘယ္သူက အရင္းဟု၊ စဥ္းစားဖြယ္ မရိွ၊ ထင္အလင္း သိပါလွ်က္၊ သတိပင္ မေပၚ၊ ေက်းဇူးကို မေမွ်ာ္၊ စိတ္အေခ်ာ္ တိမ္းပါး၊ မိတ္မေတာ္ စိမ္းကားလွ်က္၊ တို႔အသား တို႔အသည္း၊ တို႔အဆီ ရႊဲရႊဲကို၊ ထမင္းပဲြ အလယ္၊ အနင့္သား တည္ၿပီးလွ်င္၊ ရယ္ခါႏွင့္ ၿပံဳးခါ၊ အရသာ ခံစား၍၊ လင္မယား တစ္ေတြ၊ ၿမံဳ႔ၾကသည့္ အေနမွာ၊ ၿမိန္ႏိုင္ေပ့ သူတို႔ကုိယ္၊ မ်ိဳႏုိင္ေပ့ သူတို႔ခံတြင္း၊ တို႔လုပ္သည့္ ထမင္းကို၊ တို႔ဟင္းလ်ာ အသားႏွင့္၊ စားၾကသည့္ ျဖစ္နဲကို၊ တို႔အသည္း နာလုိက္ကဲ့၊ ကမၻာဦး စတင္၊ ထက္ကာရီ ယခင္က၊ ေခ်သမင္ ေတာသား၊ အမ်ားတို႔ ထံုးစံ၊ တိရိစၦာန္ စရိုက္၊ တို႔ဘာသာ တစ္သိုက္၊ အလုိက္မ်ား ေနခဲ့ၾကလွ်င္ ၊ မေသမီ စပ္ၾကား၊ အိပ္ခ်င္အိပ္ စားခ်င္စား၊ သြားခ်င္သြား လာခ်င္လာ၊ အပံုႀကီး ခ်မ္းသာမည္။  

အဓမၼလူသား

ÿ        ယခုမွာ လားလား၊ အဓမၼလူသားႏွင့္၊ စီးပြားတူ ခ်မ္းသာဖက္၊ ခိုမိသည့္ အတြက္ေၾကာင့္၊ တက္တက္ႀကီး အကုန္မွား၊ ငါးပါးေမွာက္ ေျခာက္ပါးေမွာက္၊ မွားသေလာက္ မေျပာသာ၊ သက္ခႏၶာ ရိွစဥ္လည္း၊ မခ်ိေအာင္ ေစစား၊ တို႔ကိုယ္ေကာင့္ အသားကို၊ ဟင္းတစ္ပါး သတ္၍လုပ္၊ ဘယ္သင္းက ဟုတ္ေသးတံုး၊ ယုတ္မာသည့္ ျဖစ္လား၊ သည့္ေလာက္ေတာင္ ရိုင္းျငားသည့္၊ လူသားတို႔ လက္ထဲတြင္၊ ဖဲြ, ေျပာင္းရိုး, ျမက္, ေရ၊ သံုးစား၍ ေနရသည္ထက္၊ ေတာက်ားေတြ ပါးစပ္မွာ၊ ေခါင္းျပတ္၍ ေသရျခင္းသည္၊ လြန္အမင္း ျမတ္ေသး၏။

အေဟာ ဒုကၡ

ÿ        ေရွးအထက္ ကာရီ၊ ပေ၀ဏီ အေျခက၊ ေရလုိက္ႀကီး ေမွာက္မွား၍၊ တို႔ေနာက္သား တစ္စုမွာ၊ လူဘီလူးအစာ၊ ဟင္းလ်ာဘို႔ အၿပီး၊ ဘူးသီးႏွင့္ ႀကံဳလိုႀကံဳ၊ ဖရံုႏွင့္ ျငားလိုျငား၊ သခြားႏွင့္ တဲြလိုတဲြ၊ ခ်ိဳတစ္နည္း ခ်ဥ္တစ္ေထြ၊ တို႔ျဖစ္ပံု အေနႏွယ္၊ ေသလွ်င္လည္း လတ္တေလာ၊ ရွင္စဥ္လည္း ဖတ္ဖတ္ေမာ၊ အေဟာဒုကၡ၊ ဘယ္အခါတြင္မွ၊ သက္သာရာ မရေအာင္၊ တုိ႔ၾကမၼာ ျပဳနည္းကို၊ အသည္းထိ နာလိုက္ပါဘိ၊ ဉာတကာ တစ္သင္း၊ မိတ္ေဆြရင္းတို႔ဟု၊ ႏြားအခ်င္းခ်င္း ဆုိၾကရန္၊ ခြင့္ရိွသည္ အမွန္ပင္။

ÿ        သနားရန္ တာလမ္း၊ ရိွသမွ် စခန္းကို၊ ဆံုးခန္းေရာက္ ေမွ်ာ္ေခၚ၍၊ မသူေတာ္ စရိုက္၊ ထြန္းကားသည့္ အခိုက္ကို၊ အလိုက္သင့္ အေရွာင္ေကာင္းႏိုင္မွ၊ ေနာင္ေႏွာင္းကို ခ်မ္းသာ၍၊ နတ္ရြာမွာ အတူေတြ႔ၾကရေအာင္၊ အေလ့ေကာင္းရွင္းရွင္း၊ ေဇာသဒၶါ စင္းစင္းႏွင့္၊ သတင္းစာ ပါးလိုက္ပါသည္၊ ၾကားၾကားသမွ် မိတ္ေဆြအေပါင္း၊ သူေတာ္ေကာင္း ပညာရိွတို႔။     ။

- - - x x x - - -