ေရေသာက္ျမစ္မွ၊ စ၍စ၍
အလွရႊန္းေ၀၊ ကိုင္းခက္ေတြထံ
ျဖန္႔ေ၀ေဆာင္ပို႔၊ ေျမဆီတို႔လို
မခ်ိဳ႔တာ၀န္၊ ထမ္းေက်ပြန္သည္
အမြန္ မိခင္၊ ဖခင္ႏွယ္တကား။
ဓါတ္သဘာ၀၊ ၾသဇာမွ်လ်က္
ဓမၼသေဘာ၊ ကိုက္ညီေသာေၾကာင့္
ႏုေသာပန္းငံု၊ ဖူးပြင့္စံုၿပီ
ထံုၾကည္လန္းဆတ္ေလတကား။
သို႔ႏွယ္တမင့္၊ ပြင့္ပန္းမႈံစည္
ထံု၀တ္ရည္ကို၊ သာၾကည္ရႊင္ပ်
ျမင္ေတြ႔ရခိုက္၊ စိတ္မွၿငိမ္းခ်မ္း
ခပ္သိမ္း၀န္းက်င္၊ စိုျပည္လြင္သည္
အပင္အပြင့္၊ ပနံတင့္ေၾကာင္း
ေကာင္းေကာင္းသိခဲ့ရသလို။
ေၾသာ္၊ ေရစုန္တဖန္၊ အတန္တန္တည့္
ေရဆန္တလွည့္၊ ဘ၀ျပည့္ေသာ
စိတ္မေနာမွာ၊ ေစတနာျဖင့္
ရိပ္သေဘာျဖာ၊ ေ၀ေမတၱာဆင့္
မာတာပိတု၊ ျပဳစုခဲ့ၾက
တို႔ဘ၀လည္း၊ ေလာကတာ၀န္
ထမ္းေက်ပြန္ရန္၊ အမွန္လိုအပ္ေနပါေၾကာင္း။ ။
မင္းေမာင္ႏြယ္
၁၉၈၃၊
ဇႏၷ၀ါရီ၊ ေငြတာရီမဂၢဇင္း
No comments:
Post a Comment