Safety For Myanmar Nation

ယခုဆိုလွ်င္ ရင္းရင္းႏွီးႏွီးမသိသည့္တိုင္ Safety For Myanmar Nation ဆိုသည့္စကားလံုးမွာ လူမ်ားႏွင့္ သိပ္မစိမ္းေတာ့ ဟု ထင္ပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ လုပ္ကိုင္ေနသည္မ်ားကိုလည္း မိတ္ေဆြတို႔ ႀကိဳၾကားႀကိဳၾကား ေတြ႔ေနရပါလိမ့္မည္။

သို႔တိုင္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ႏွင့္ ပူးေပါင္းပါ၀င္လုပ္ကုိင္ရန္ ဆက္သြယ္လာသူမ်ားကုိမူ တစ္ဦးတစ္ေယာက္မွ မေတြ႔မိေသးပါ။ ယခု ေတာင့္ခံေနေသာ ၄-၅ ဆယ္ေယာက္မွာ ဟိုးယခင္ စဖဲြ႔ကတည္းက ပါ၀င္လာသူမ်ား ျဖစ္ပါသည္။

စဖဲြ႔စကမူ အသစ္အဆန္းဆိုလွ်င္ စိတ္၀င္စားၾကေသာ လူတို႔သဘာ၀အတုိင္း အဖဲြ႔၀င္ အေတာ္မ်ားပါသည္။ သို႔ေသာ္ ကြ်ႏု္ပ္တို႔အဖဲြ႔ကေလးမွာ ေခြးလ်က္ေသာ ထန္းလ်က္ခဲကဲ့သို႔ တစ္ေယာက္ တစ္ေယာက္ႏွင့္ ပဲ့လုိက္လာလုိက္သည္မွာ ယခုေတာ့ လက္ခ်ိဳးေရလို႔ပင္ လက္ႏွစ္ဖက္မျပည့္ခ်င္ေတာ့ပါ။

ယခုထိေတာင့္ခံေနေသးေသာ အဖဲြ႔၀င္မ်ားအားလည္း အထူးေက်းဇူးတင္ပါသည္။

ဟုိးယခင္ကာလမ်ားဆီက စင္ကာပူရိွ Safety Officer မ်ား စုကာ Safety အဖဲြ႔ႀကီးတစ္ခု ဖဲြ႔ခဲ့ၾကပါေသးသည္။ သို႔ေသာ္ ျမန္မာႏွစ္ေယာက္ရိွရင္ သံုးပါတီကဲြတယ္ဆိုေသာစကားအတိုင္း ကြ်န္ေတာ္တို႔အဖဲြ႔ႀကီးမွာ အဖဲြ႔ေတာ့မကဲြ၊ လူခ်င္းေတြ သေဘာခ်င္းမတိုက္ဆုိင္ပဲ စလယ္၀င္၊ ဖင္မမည္းခင္က ကဲြၾကၿပဲၾက (ကဲြတာေတာ့ထားပါေတာ့၊ ၿပဲတာေတာ့ ကြ်န္ေတာ္လည္း နားမလည္ပါ။ မိတ္ေဆြတို႔လည္း ရွည္ရွည္ေ၀းေ၀း ေလွ်ာက္ေတြးမေနပဲ ၿပဲတယ္ဟုသာ မွတ္ထားၾကပါကုန္။ ဤကား စကားခ်ပ္) ကုန္ပါေလ၏။

သည္အဖဲြ႔ႀကီးကို ဘာလုပ္မဟဲ့၊ ညာလုပ္မဟဲ့ဟု ရည္မွန္းခ်က္ႀကီးမ်ားထားကာ စင္ကာပူအသင္းအဖြ႔ဲမ်ား မွတ္ပံုတင္ဌာန၌ မွတ္ပံုတင္ခဲ့ၾက၏။ က်လည္းက်ခဲ့ပါ၏။ စည္းေ၀းပဲြမ်ား အႀကိမ္ႀကိမ္ေခၚကာ စကားလံုးခပ္ထြားထြားႀကီးမ်ား ေျပာၾကရံုက လဲြၿပီး လႈပ္ရွားမႈဆို၍ ဘာတစ္ခုမွ မယ္မယ္ရရ လက္ဆုပ္လုိက္ကိုင္မျပႏိုင္ခဲ့ပါ။

ကြ်န္ေတာ္သာ မေနႏုိင္၍ သူမ်ားေသာက္ျမင္ကပ္ခံၿပီး လုပ္ခဲ့ေသာေၾကာင့္ Safety Handbook ကေလးတစ္အုပ္ ထြက္ခဲ့ပါသည္။ ထုိစာအုပ္ျဖစ္ရန္ ဘႀကီးဦးခ်စ္ေရႊက ျပင္ေပးၿပီး ကြ်န္ေတာ္က ဘာသာျပန္ကာ ထုတ္ခဲ့ပါသည္။ သို႔တိုင္ အဆံုးသတ္ မေကာင္းခဲ့ပါ။ ပိုက္ဆံေလးႏွစ္ပဲတစ္ျပားႏွင့္ အေျပာအဆိုမလြတ္ေသာေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ္လည္း လက္က်န္စာအုပ္မ်ား အားလံုးအပ္ခဲ့ကာ ထြက္လာခဲ့ပါေတာ့သည္။

အဲေလ ကြ်န္ေတာ္၊ ကိုသန္႔ေဇာ္ေအာင္ႏွင့္ ကို၀င္းေမာင္တို႔ MES တြင္ seminar တစ္ခါ လုပ္ခဲ့ၾကပါေသးသည္။

တစ္ခုခုမွ လုပ္မေနရလွ်င္ ေခါင္းကိုက္တတ္ေသာ ကြ်ႏု္ပ္မွာ ျမန္မာျပည္ႀကီးသာ ငါမကယ္၊ ေသဖြယ္သာ ရိွေတာ့သည္ဟု ကုိယ့္ကုိယ္ကုိယ္ ထင္လံုးႀကီးတစ္ခဲြသားႏွင့္ Safety For Myanmar Nation ဆိုၿပီး လုပ္ျပန္ပါေလ၏။ ဆိုးေတာ့မဆိုးပါ။ ယခင္အဖဲြ႔ႏွင့္စာလွ်င္ အေတာ္ေလးအလုပ္ျဖစ္သည္ဟု ဆုိရပါမည္။

ဟုိတစ္ေန႔ကေတာ့ အထက္တြင္ေဖာ္ျပခဲ့သည့္ Safety အဖဲြ႔ႀကီးမွာ ဘာမွလည္းအလုပ္မျဖစ္။ ဖ်က္ကလည္းမဖ်က္ခ်င္ ဆိုေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔ကို လက္လႊဲယူဘို႔ ေျပာလာပါသည္။ ေျပာလာသူမွာ အျခားသူမဟုတ္။ ကြ်န္ေတာ့္မိတ္ေဆြပင္ ျဖစ္ပါသည္။

သုိ႔ေသာ္ ခြက်သည္မွာ ကြ်န္ေတာ္တို႔အဖဲြ႔က အင္အားမေတာင့္တင္း။ စီတီဇင္ဆိုလို႔ တစ္ေယာက္မွ မပါ။ ပီအာဆိုလည္း ေလးေယာက္မွ်သာ ရိွေလရာ သည္အဖဲြ႔ကုိလက္လဲႊယူလုိက္လွ်င္ ေရရွည္တည္တံ့ေအာင္ ဘယ္လိုလုပ္ၾကမလဲ ဆိုသည့္ ျပႆနာေပၚလာေလ၏။

သူမ်ားတိုင္းျပည္တြင္ လာလုပ္ေနရေသာ ကြ်ႏု္ပ္တုိ႔မွာ ကိုယ့္ကုိယ္ကိုယ္ ပုိင္သူမ်ားမဟုတ္ၾက။ (ျမန္မာျပည္မွသူမ်ား ကိုယ့္ကုိယ္ကိုယ္ပုိင္သလား ဆုိတာကိုမူ ျမန္မာျပည္မွ မိတ္ေဆြမ်ားေျဖရန္ ခ်န္ခဲ့ပါမည္။) သူတို႔ သက္တမ္းဆက္တိုးေပးမွ ေနခြင့္ရမည့္ဘ၀မ်ား ျဖစ္သည္။ ယခုလည္း အေျခအေနမ်ားက သိပ္ေကာင္းလွတာ မဟုတ္။ စင္ကာပူမွာေမြးသည့္ ခေလးေတာင္ စင္ကာပူမွာေက်ာင္းတက္ခြင့္မရလို႔ ယက္ကလယ္လိုက္ေနေသာ မိဘမ်ား ဒုႏွင့္ေဒး ျဖစ္၏။ ဟိုတစ္ေန႔ကပဲ မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္ ပီအာ Re-entry permit သက္တမ္း တိုးတာကို တုိးမေပးသည့္အတြက္ ဘိုင့္ဘိုင္သြားခဲ့ရၿပီ။

Safety For Myanmar Nation ကေတာ့ ဘာအေႏွာင္အဖဲြ႔မွမရိွ။ အဖဲြ႔၀င္တစ္ေယာက္မွမရိွေတာ့လို႔ ပ်က္သြားလည္း ဘာမွ ကိစၥမရိွ။ ဦးေအးၿငိမ္းတစ္ေယာက္တည္း တတ္ႏိုင္သမွ် ၿမိဳ႔တကာလည္ ေဟာလိုက္ေျပာလိုက္။ သင္တန္းေတြ လည္ဖြင့္လုိက္ လုပ္ေနႏုိင္သည္။ ဘယ္မွာမွ မွတ္ပံုတင္ထားတာမဟုတ္သည့္အတြက္ ဘာျပႆနာမွမရိွ။ ရံပံုေငြဆုိတာကလည္း မက္ေလာက္ေအာင္မရိွေတာ့ ဘာ ေငြေရးေၾကးေရး အရႈပ္အရွင္းမွလည္း စိုးရိမ္စရာ မလို။

ကြ်န္ေတာ္တု႔ိအဖဲြ႔သားအားလံုးကလည္း သည္အတိုင္း လြတ္လြတ္လပ္လပ္ လႈပ္ရွားခ်င္ၾကသည္။ ဘာႏွင့္မွ အခ်ဳပ္အေႏွာင္ မခံလို။

မွတ္ပံုတင္ထားသည့္အဖဲြ႔ျဖစ္သြားၿပီဆိုလွ်င္ေတာ့ ေျပာလို႔ဆိုလို႔ အစိုးရအဖဲြ႔ေတြႏွင့္ ဆက္ဆံလို႔ ပိုေကာင္းေပသေပါ့။ ဒါေပသိ။ ကိုယ့္၀မ္းနာ ကိုယ္သာသိသမို႔ ဟုိကကမ္းလွမ္းလာသည့္တိုင္ ၀မ္းနည္းစြာႏွင့္ လက္ခါျပလိုက္ရေလသည္။

ကိုေအာင္ထြန္းထြန္းေဇာ္ကေတာ့ (ေဟ့လူ၊ နာမည္ေျပာင္းမွည့္ဗ်ာ။ ေခၚရတာလွ်ာေညာင္းတယ္။) တစ္လ ၃၀ ဆိုေတာ့ လစဥ္ေၾကးမ်ား မ်ားေနလို႔လား။ ေနာက္လကစ တစ္လ ၁၀ ေျပာင္းလိုက္ၿပီး လႈပ္ရွားမႈေတြကရတဲ့ အခေၾကးေငြေပၚ အားထားရမလား ဟု အႀကံေပးပါသည္။

အမွန္မေတာ့ သင္တန္းစသည့္ ထုိလႈပ္ရွားမႈမ်ားက ရေသာပိုက္ဆံဆိုသည္ကလည္း သိပ္မက္ေလာက္စရာ မဟုတ္ပါ။ ဥပမာ - သင္တန္းတစ္ခုမွ ျမန္မာေငြႏွင့္ ၅ သိန္းရသည္ဆိုပါစို႔။ စင္ကာပူေဒၚလာႏွင့္ဆို ၅၀၀ သာရိွသည္။ ေလယာဥ္ခက အနည္းဆံုး ၂၀၀ ကေန ၃၀၀၊ ၃၅၀ ေလာက္ရိွသည္ဆိုေတာ့ ရန္ပံုေငြအတြက္ ၁၅၀၊ ၂၀၀ ထက္မပို။ ဒါကလည္း တစ္လေနလို႔ တစ္ခါ၀င္တာ မဟုတ္။ ကြ်န္ေတာ္ကလည္း လခစားဆိုေတာ့ စြပ္ကယ္စြပ္ကယ္ မျပန္ႏိုင္။ ခုေတာင္ တစ္ႏွစ္စာခြင့္ ကုန္လုေနၿပီ။

ရိွေသာရံပံုေငြကေလးမွာ အခမဲ့ေဟာေျပာပဲြ တစ္ခါႏွစ္ခါေလာက္လုပ္လိုက္လွ်င္ပင္ တက္တက္ေျပာင္ေတာ့မည္။

ဤသည္မွာ မနည္း မ်က္လံုးျပဴးလွ်ာထြက္ ရုန္းကန္ေနရေသာ ကြ်ႏု္ပ္တုိ႔ Safety For Myanmar Nation အဖဲြ႔အေၾကာင္း ျဖစ္ပါသည္။

ျမန္မာျပည္တြင္ ကြ်န္ေတာ္တို႔လုပ္မည့္ ပဲြမ်ားအတြက္ စပြန္စာကေလးမ်ား ရလိုရျငား လက္ေညာင္းခံ ေရးသားလုိက္ရပါသတည္း။

ေက်းဇူးတင္ပါသည္။

ေအးၿငိမ္း
၂၁ ၾသဂုတ္၊ ၂၀၁၇