ေရသည္ျပဇာတ္ တစ္ခန္းရပ္

ကြ်န္ေတာ္ ေရဆင္းတြင္ရိွစဥ္က တစ္ခုေသာ မဂၢဇင္းစာအုပ္တစ္အုပ္တြင္ ေမာင္ခိုင္မာ၏ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ ဖတ္ရ၏။ ေယာက်္ားလုပ္သူ ပိုက္ဆံအရွာေကာင္းလို႔ ေရေသာက္ ဗိုက္ေမွာက္ေနရေသာ အိမ္ရွင္မတစ္ေယာက္အေၾကာင္းကို ဖဲြ႔ဆိုထားတာ ျဖစ္ပါသည္။

ကဗ်ာနာမည္က ေရသည္ျပဇာတ္ တစ္ခန္းရပ္
ကဗ်ာဆရာက - ျပဇာတ္ဆရာ ေမာင္ခိုင္မာ

ေဒါက္ ေဒါက္ ေဒါက္ ေဒါက္
အိမ္ေရွ႔ေပါက္မွာ
ေမာင္ေရာက္ခ်ိန္ကို
နားစြင့္ ခင္
တံခါးဖြင့္ပါေတာ့လားဟင္

ဒါ
အိမ္ျပန္ခ်ိန္လား
ခ်ည္တိုင္မွားၿပီ
ဖ၀ါးကြ်ံတဲ့ ေမာင္ေမာင္ဂ်င္
တရားလြန္ၿပီ ထင္တယ္ရွင္
ဘာစားစရာ ပါလဲဟင္

ေဟ့
ငါေယာက္်ားျမတ္
အိမ္ဦးနတ္ကဲြ႔
ခင့္ပါးစပ္ရဲ့ေက်းဇူးရွင္
ေကြ်းဖူးသူကို ေက်းဇူးတင္

. . . . . .
ေရေတြစားသမို႔
ဗုိက္ကားလို႔၀
မထခ်င္

လြန္ခဲ့သည့္ အႏွစ္အစိတ္ေလာက္က ဖတ္ခဲ့ရေသာကဗ်ာဆိုေတာ့ အားလံုးမမွတ္မိေတာ့ပါ။ ဒါေတာင္ သည္ကဗ်ာေလးကို ကြ်န္ေတာ္ အလြန္အင္မတန္ႀကိဳက္လြန္းလို႔ သည္မွ် မွတ္မိေနတာ ျဖစ္ပါသည္။

ဟုိစဥ္က ကြ်န္ေတာ္ ကဗ်ာမ်ားကို အလြန္အင္မတန္ ႀကိဳက္ႏွစ္သက္ခဲ့သည္။ ငယ္စဥ္က ရွားေတာင့္ရွားပါးဖတ္ခဲ့ရသည့္ ရႈမ၀၊ ေငြတာရီ၊ ျမ၀တီ၊ ေသြးေသာက္၊ သေျပ၊ စႏၵာစသည့္မဂၢဇင္းမ်ားမွ ကဗ်ာမ်ားကို စဲြစဲြၿမဲၿမဲ ဖတ္ခဲ့။ ႀကိဳက္သည့္ကဗ်ာ မ်ားကို ေက်ာင္းသံုးဗလာစာအုပ္မွ စာရြက္လြတ္မ်ားကို ၿဖဲကာ စုခ်ဳပ္ထားသည့္ ကိုယ္တိုင္လုပ္ ဗလာစာအုပ္ထဲတြင္ ကူးယူ ေရးသား က်က္မွတ္ခဲ့၏။

ကဗ်ာအဖဲြ႔မ်ားထဲမွ ကြ်န္ေတာ္ အလြန္သေဘာက်သည့္ အဖြ႔ဲမွာ သံခ်ိဳေလးခ်ိဳး ႏွင့္ ႏြယ္သာကီသံျပတ္ ျဖစ္သည္။ ႏြယ္သာကီသံျပတ္ ကဗ်ာမ်ားမွာ ရြတ္ဖတ္ရ အလြန္ေကာင္းသည္။ အသံသာသည္။ ကြ်န္ေတာ္ႏွစ္သက္သျဖင့္ အလြတ္ရေနသည့္ ကဗ်ာမ်ားထဲတြင္ ေရစႀကိဳ ေမာင္ပန္စင္ ၏ အလွတြင္ အယဥ္ေႏွာတယ္ အမည္ရိွ ကဗ်ာေလးလည္း ပါပါသည္။

ေခ်ာတမူ မေနာျဖဴ သေဘာအူစင္း
အေျပာမူလင္းတဲ့ တို႔ေတာသူ။

ဟန္ေတြ ပန္ေတြ ဉာဏ္ေတြမထပ္
ကန္ေရခပ္တဲ့ တို႔ေတာသူ။

လူတကာ ျမႉကာ မူယာမျပ
ပ်ဴငွာလွတဲ့ တုိ႔ေတာသူ။

အလီလီဆန္းလို႔ ၿမိဳ႔သေဘာမတူ
ခ်ည္အထည္ၾကမ္းနဲ႔ တို႔ေတာသူ။

အလွအသာဆံုး လပမာႏႈန္း
ညအခါၿပံဳးလို႔ ၀ိုင္းရႊင္ေပ
လသာတုန္းမို႔ ဗိုင္းငင္ေနသေလ့။

အကြက္ဆန္းထြင္လို႔ ေရွးစံမီ
ယက္ကန္းစင္က ေတးသံသီ။

လႈပ္ရွားသြက္လက္ ရြာအေရးမွာ
လုပ္အားဖက္လုိ႔ ပါေသးရွာသေတာ့။

ႏြားေက်ာင္းရင္းလဲ ထင္းကိုေခြ
စပါးေထာင္းရင္းလဲ သီခ်င္းဆိုေန။

သြယ္၀ိုက္ကာလဲ အေျပာမမူပါ
လယ္စိုက္တာလဲ ေတာသူကညာ။

နံ႔သာေလး တစ္ဘက္တစ္ကြက္က မ်ိဳးဂုဏ္ထြင္
ပ်ံ႔စြာေမႊးလွ်က္ ရိုးဂုဏ္ယဥ္သရွင့္။

ရိုးရာဓေလ့ လုပ္အားအေမြ
တိုးကာေမြ႔လို႔ လႈပ္ရွားသေလ။

လက္ရွည္အကႌ်က ရိုးဟန္ပါ
မက္မေျပ အဆင္းပီသ မ်ိဳးျမန္မာ။

. . . . . .
. . . . . .

အေရးအခင္းၿပီးေနာက္ ျမန္မာျပည္အေရး ဖဲြ႔ၾကသည့္ ကဗ်ာမ်ားတြင္ ကြ်န္ေတာ့္ရင္ကို ထိမွန္ေသာ ကဗ်ာမ်ားမွာ "ေကာင္းကင္ကို" ၏ ကဗ်ာမ်ား ျဖစ္ပါသည္။

၂၀၀၉၊ ၂၀၁၀ ခုႏွစ္ေလာက္က ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္ ကိုဖိုးေအာင္တို႔ ပင္နင္ဆူလာ၊ ပညာဒါန တြင္ ကဗ်ာရြတ္ပဲြေလး က်င္းပ ပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္က ေကာင္းကင္ကို၏ ကဗ်ာေလး ရြတ္ျပသည္။ ကဗ်ာေခါင္းစဥ္ မမွတ္မိေတာ့ပါ။ ကဗ်ာက
ျမန္မာျပည္ႀကီးကို အိမ္စုတ္ကေလးႏွင့္ႏိႈင္းကာ ဖဲြ႔ထားတာ ျဖစ္ပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္ရြတ္တာနားေထာင္ၿပီး ဆရာမခိုင္က ကြ်န္မျဖင့္ မ်က္ရည္ေတာင္ က်ခ်င္မိတယ္ ဟု ဆုိ၏။

ယခုေတာ့ မဂၢဇင္းမ်ားလည္း မဖတ္ရေတာ့ၿပီ။
မဂၢဇင္းအဖြင့္မ်ားတြင္ ေဖာ္ျပေလ့ရိွေသာ ကဗ်ာမ်ားကိုလည္း တခုတ္တရ မဖတ္ရေတာ့ၿပီ။
ေဖ့စ္ဘုတ္မွ ကဗ်ာေလးမ်ားကိုပင္ ႀကိဳၾကား ႀကိဳၾကား ဖတ္ရ၏။
၀မ္းနည္းစရာ ျဖစ္ပါသည္။

ထြက္သည့္ ကဗ်ာစာအုပ္မ်ားကိုမူ မၾကာခဏ ကြ်န္ေတာ္ ၀ယ္ျဖစ္ပါသည္။ သို႔တိုင္ ယခင္ကေလာက္ စဲြစဲြလမ္းလမ္း ဖတ္တာ မဟုတ္ေတာ့သည္ကိုမူ ကိုယ့္ကုိယ္ကုိယ္ သိေနပါသည္။

ယခုေခတ္ ကဗ်ာမ်ားမွာ ယခင္ေခတ္ကဗ်ာမ်ားမွ လုိင္းခဲြထြက္လာသည္ကို သတိထားမိ၏။ ယခုေခတ္ ကဗ်ာဆရာမ်ားက စကားလံုးအသစ္ေတြ ထြင္တတ္သည္။ နိမိတ္ပံုေတြ ေကာင္းသည္။ တခ်ိဳ႔က်ေတာ့ ဘာေတြ ေရးထားမွန္းေတာင္မသိ။ ကိုယ္လုိက္မမီ။

သို႔ေသာ္ ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ ယေန႔ထိ ကဗ်ာေလးမ်ားကို ခ်စ္ၿမဲျဖစ္ပါသည္။ ေနာင္ အႏွစ္ ၁၀၀ ေက်ာ္ေလာက္ၾကာလွ်င္ သို႔မဟုတ္ ၂၂ ရာစု၊ ၂၃ ရာစုေလာက္ေရာက္လွ်င္ ယေန႔ေခတ္ ကဗ်ာမ်ားထဲမွ တခ်ိဳ႔မွာ ဂႏၳ၀င္ကဗ်ာမ်ား ျဖစ္မလာဟု မေျပာႏိုင္။

(ျမန္မာျပည္က သင္တန္းေက်ာင္းမွာသင္ဘို႔ သင္တန္းလမ္းညႊန္ေတြအတြက္ ျမန္မာဥပေဒေတြ မွတ္စုထုတ္ေရးေနတာ စိတ္ပ်က္လြန္းလို႔ ထြက္ေပါက္တစ္ခုအေနနဲ႔ ကဗ်ာအေၾကာင္း ေကာက္ကက္ေရးတာပါ။ ဘာရယ္မဟုတ္။)

ေက်းဇူးတင္ပါသည္။

ေအးၿငိမ္း
၅ ေအာက္တိုဘာ ၂၀၁၇