စာကို က်င့္ၿပီးေရးၾကဘို႔ အေရးႀကီးေၾကာင္း

Global Enchanting နဲ႔ Safety People in Myanmar တို႔ေပါင္းၿပီး လုပ္ငန္းခြင္အႏၱရာယ္ကင္းေရးဆုိင္ရာ ၿပိဳင္ပဲြ လုပ္ပါတယ္။ အခုေတာ့ ၿပိဳင္ပဲြ၀င္စာမူ၊ ေဆာင္ပုဒ္၊ ဗီဒီယို စတာေတြ ပိတ္သြားပါၿပီ။ ၿပိဳင္ပဲြ၀င္ ေဆာင္းပါး စတာေတြလည္း ေရာက္လာပါၿပီ။

ဆိုေတာ့ ဆုေရြးခ်ယ္ဘို႔ ကြ်န္ေတာ္ၿပိဳင္ပဲြ၀င္စာမူေတြကို ဖတ္ၾကည့္ပါတယ္။ သိပ္ေတာ့လည္း မမ်ားလွပါဘူး။ ၂၀ ေအာက္ ေလ်ာ့ေလ်ာ့ရိွပါတယ္။

အဲဒီမွာ ဘာသြားေတြ႔ရလဲဆိုေတာ့ စာလံုးေပါင္းေတြ အရမ္းမွားတယ္။ စကားလံုး အျဖတ္အေတာက္မမွန္ဘူး။ စာပုိဒ္လည္း မခဲြတတ္ဘူး။ ၀ါက်တည္ေဆာက္ပံုလည္း သိပ္ပံုမက်ဘူး။

ျမန္မာစာက တျခားစာေတြနဲ႔မတူပါဘူး။ ျမန္မာစာဟာ လံုးေကာက္အနက္ (တစ္လံုးခ်င္း အဓိပၸာယ္ရိွ) တဲ့ စာပါ။ ဆုိလိုတာက စာတစ္လံုးခ်င္းမွာ သူ႔အဓိပၸာယ္နဲ႔ သူရိွတယ္။ စာလံုးေပါင္းမွားသြားတာနဲ႔ အဓိပၸာယ္ပါ ေျပာင္းသြားတယ္။ စာလံုးအျဖတ္အေတာက္မွားတာနဲ႔ အဓိပၸာယ္ အမ်ားႀကီးကဲြသြားတယ္။ ကိုယ္ဆိုလိုခ်င္တာ မေရာက္ေတာ့ဘူး။

တခ်ိဳ႔က်ေတာ့ စာလံုးကုိလံုး၀မျဖတ္ဘဲ ေတာက္ေလွ်ာက္ဆက္ေရးသြားတယ္။ ဘယ္ေနရာကစၿပီး ဘယ္ေနရာမွာ ဆံုးမွန္းေတာင္ မသိဘူး။ အခု ၿပိဳင္ပဲြ၀င္ေဆာင္းပါးေတြမွာ အဲဒါမ်ိဳးေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ပါလာတယ္။

ေနာက္ ကိုယ္အင္မတန္မုန္းတဲ့ သတ္ပံုအမွားေတြ ပါလာတယ္။ က သတ္နဲ႔ တ သတ္ကို လဲြ သံုးတာ။

(မလုပ္တက္ဘူး၊ မသြားတက္ဘူး။ သင္တန္းတတ္တယ္။ ပတ္သတ္ေနတယ္။ တိုးတတ္တယ္) စသျဖင့္။

ကိုယ္တစ္ေယာက္တည္းသာ စစ္ရလို႔ကေတာ့ ဘယ္ေလာက္ေကာင္းတဲ့စာ ျဖစ္ေနပါေစ။ အဲသလို (တိုးတတ္တယ္) ဆိုတဲ့ စာလံုးတစ္လံုးတည္းနဲ႔တင္ ပယ္တဲ့အထဲေရာက္သြားၿပီပဲ။

ေနာက္ အေတာ္မ်ားမ်ား မွားတဲ့တစ္ခုက မႈ ဆိုတဲ့ေနရာမွာ (မႈ႔) ဆုိၿပီး ေအာက္ကျမစ္ထည့္တယ္။ အင္မတန္မွားတယ္။ ေအာက္ကျမစ္ကို ဘယ္ေနရာမွာ ထည့္ရမွန္း နားမလည္ဘူး။ အလႉရွင္ ဆိုပါစို႔။ အဲဒီမွာ ပုိင္ဆိုင္မႈကိုျပခ်င္ရင္ ေအာက္ကျမစ္ထည့္ရတယ္။ (အလႉ႔ရွင္မွန္းသိေအာင္ မ႑ပ္တုိင္ တက္ျပတယ္) ဆိုတာမ်ိဳးေပါ့။ မႈက်ေတာ့ ဘာမွ ထည့္စရာ မလိုဘူး။ သူ႔ဟာသူ ျပည့္စံုၿပီးသား။  

ေနာက္ၿပီး စာပုိဒ္ခဲြေရးဘု႔ိလိုတယ္။ ေျပာခ်င္တဲ့အေၾကာင္းအရာတစ္ခု ၿပီးသြားၿပီ။ ေနာက္တစ္ခု ေျပာင္းေတာ့မယ္ဆုိတာနဲ႔ စာပုိဒ္ ခဲြလိုက္ရတယ္။ မဟုတ္ရင္ ဖတ္ရတာ အဆင္မေျပဘူး။ မ်က္စိလည္း ရႈပ္တယ္။

ဆိုေတာ့ သတ္ပံုမွန္ဘို႔၊ အျဖတ္အေတာက္မွန္ဘို႔၊ စာပိုဒ္ခဲြဘို႔ လိုတယ္။

ေနာက္တစ္ခုက ေျပာခ်င္တဲ့အေၾကာင္းအရာကို ဦးတည္ ေရးရတယ္။ တျခားအေၾကာင္းအရာေတြလည္း ေျပာလုိ႔ ရပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီအေၾကာင္းအားလံုးဟာ ကိုယ္ေျပာခ်င္တဲ့ အေၾကာင္းအရာကို အေထာက္အပံ့ျပဳတဲ့အရာ ေတြသာ ျဖစ္ရမယ္။ မဆိုင္တာေတြ ဆဲြမထည့္ရဘူး။

ေနာက္ ကိုယ္အျမင္ကပ္တာတစ္ခုက ျမန္မာလိုေျပာလို႔ရလ်က္သားနဲ႔ အဂၤလိပ္လို ညွပ္သံုးတာ။ ျမန္မာစကားကုိ သံုးလိုက္ေတာ့ ေအာက္တန္းက်သြားမွာမို႔လို႔လား။ ျမန္မာစကားနဲ႔ေျပာဘို႔ အဆင္မေျပလို႔ လိုသေလာက္သံုးတာ ဘာမွ ျပႆနာမရိွပါဘူး။ ကြ်န္ေတာ္တို႔လည္း တခါတေလ မလဲႊသာမေရွာင္သာ သံုးရတာပါဘဲ။ ဒါေပမယ့္ သိပ္မ်ားလြန္းလာ ရင္ေတာ့ မ်က္စိေနာက္စရာျဖစ္လာတယ္။ တခ်ိဳ႔ဆို ျမန္မာတစ္လံုး ကြင္းစကြင္းပိတ္နဲ႔ အဂၤလိပ္လုိတစ္လံုး၊ ထည့္ေပး လုိက္ေသး။ ဖတ္တဲ့သူေတြ ျမန္မာလိုနားမလည္မွာစိုးလို႔ အဂၤလိပ္လုိ ဘာသာျပန္ေပးရတာလား။

ေနာက္တစ္ခု။ စကားလံုးေတြ အရမ္းေဖာင္းပြေနတာ။ သိပ္ အၾကည့္ရဆိုးတယ္။ လိုရင္းမေရာက္ႏိုင္ဘူး။ တခ်ိဳ႔ဆို ေရးေနရင္း ကုိယ္ဘာေရးလို႔ ေရးေနမွန္းကို မသိေတာ့ေအာင္ ျဖစ္သြားတယ္။

ဒါ ဘာေၾကာင့္လည္း ဆိုေတာ့ စာေရးက်င့္မရိွလို႔ဘဲ။

ကိုယ္လည္း ဟို႔အရင္တံုးကစာေတြဖတ္ၾကည့္ၿပီး မႀကိဳက္တာေတြ အမ်ားႀကီးရိွတယ္။ အရင္တံုးက ဘာသာျပန္ထားတာ ေတြကို စာအုပ္ရိုက္မယ္လုိ႔ ျပန္ဖတ္ၾကည့္ေတာ့ မႀကိဳက္တာေတြ အမ်ားႀကီးပါေနတာ ေတြ႔ရတယ္။

ဆုိေတာ့ စာေကာင္းေကာင္းေရးတတ္ခ်င္ရင္ အေကာင္းဆံုးကေတာ့ စာေတြမ်ားမ်ားဖတ္။ သူမ်ားေတြေရးထားတာကို အတုယူ။ ေနာက္ၿပီး ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ စာေတြ မ်ားမ်ားေရးဘို႔ပါပဲ။ ဖတ္သာဖတ္တယ္။ ေရးက်င့္မရိွဘူးဆို စာအုပ္ ၅၀၀၊ ၁၀၀၀။ ဘယ္ေလာက္ပဲဖတ္ဖတ္၊ စာေရးေကာင္းသူတစ္ေယာက္ျဖစ္လာဘို႔ဆိုတာ မလြယ္ပါဘူးခင္ဗ်ာ။

ေရးခ်င္လို႔ေရးလိုက္တာ။ ၂ နာရီတီးေတာ့မယ္။ အိပ္အံုးမွဗ်ိဳ႔။

ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။

ေအးၿငိမ္း

၈ ေအာက္တိုဘာ၊ ၂၀၁၇။ မနက္လင္းအားႀကီး ၁း၄၀ နာရီ