ဒီမိုး၊ ဒီေလ၊ ဒီလူေတြနဲ႔

ရန္ကုန္ေရာက္သခုိက္ ကိုေဇာ္၀င္းတို႔ ငါးကန္ရိွရာသုိ႔ တစ္ေခါက္တစ္က်င္းအလည္သြားဘို႔ မမက တိုက္တြန္းသျဖင့္ ၁၆-၁၀-၁၇ ေန႔က သြားခဲ့ၾက၏။ ကိုေဇာ္၀င္းက ေျမာက္ဥကၠလာရိွ သူ႔ေယာကၡမအိမ္နားမွ ကားဆရာကို ငွားေပးသည္။ ကားဆရာနာမည္မွာ ကိုရဲေဇာ္ဟူ၏။

မနက္စာအျဖစ္ အိမ္မွ ေကာက္ညွင္းေပါင္းစားခဲ့၏။ မနက္ ၆ နာရီခဲြေက်ာ္ေက်ာ္တြင္ အိမ္မွထြက္သည္။ ကိုေဇာ္၀င္းကေတာ့ တစ္နာရီခဲြေလာက္ပဲေမာင္းရတယ္ ဆုိ၏။ လက္ေတြ႔တြင္မူ အိမ္မွထြက္ၿပီး တစ္နာရီခဲြအၾကာ၌ သံလ်င္အထြက္၊ အေရွ႔ပိုင္း တကၠသိုလ္အလြန္၊ သူေဌးကုန္းစံျပေက်းရြာ လမ္းခဲြသို႔သာေရာက္ေသး၏။

မနက္ပိုင္းရန္ကုန္မွအထြက္ဆိုေတာ့ ကားမၾကပ္ေသး။ ေရွာေရွာရႉရႉပင္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႔မွ ထြက္ႏုိင္ခဲ့ၾက၏။

လမ္းေဘးတစ္ဖက္တစ္ခ်က္၌ စိမ္းစိမ္းစိုစိုအေရာင္ႏွင့္ ၀ါဖန္႔ဖန္႔အေရာင္ လယ္ကြင္းမ်ားကို ေရာေႏွာကာ မ်က္ေစ့တစ္ဆံုး ျမင္ရ၏။ ၀ါဖန္႔ေနေသာလယ္ကြင္းမ်ားမွာ ရင့္မွည့္၍ ရိတ္သိမ္းခ်ိန္တန္ေနသည့္ လယ္ကြင္းမ်ားျဖစ္ၿပီး စိမ္းစိုေနသည့္ လယ္ကြင္းမ်ားမွာ မရင့္မွည့္ေသးေသာ စပါးခင္းမ်ားျဖစ္၏။

အခ်ိဳ႔ေနရာမ်ားတြင္ စပါးမ်ားရိတ္သိမ္းထားသည္ကို ေတြ႔ရ၏။ အခ်ိဳ႔ေနရာမ်ားတြင္ စပါးအိတ္မ်ားကို ကားလမ္းေပၚ၌ ေဘးကပ္လ်က္ ပံုထားသည္။ လယ္ကြင္းမ်ားထဲတြင္မူ ရိုးျပတ္မ်ားသာေတြ႔ရၿပီး ေကာက္လိႈင္းမ်ား ပံုထားသည္ကိုေသာ္ လည္းေကာင္း၊ ေကာက္ရိုးပံုမ်ားကိုေသာ္လည္းေကာင္း၊ တလင္းမ်ားကိုေသာ္လည္းေကာင္း၊ ထို႔ျပင္ ေကာက္ရိတ္ေနသူ၊ တလင္းနယ္သူ၊ စပါးေလွ႔ေနသူမ်ားကိုေသာ္လည္းေကာင္း လံုး၀ မေတြ႔ရပါေခ်။

တစ္ခု ကြ်န္ေတာ္သတိထားမိသည္မွာ ရိတ္သိမ္းေျခြေလွ႔စက္ (combined harvester) မ်ားကို ႀကိဳၾကားႀကိဳၾကား ေတြ႔ရျခင္း ျဖစ္၏။ စက္မ်ားမွာ စက္အလတ္မ်ားျဖစ္၏။

ဤတြင္စကားစပ္၍ေျပာရလွ်င္ စပါးရိတ္စက္ကို အေသး၊ အလတ္၊ အႀကီးဟု သံုးမ်ိဳးခဲြ၍ ရႏုိင္ပါလိမ့္မည္။ စပါးရိတ္စက္ အေသးမွာ စပါးကုိ ရိတ္ရံုသာရိတ္ၿပီး ရိတ္ၿပီးသားစပါးပင္မ်ားကို လယ္ကြင္းမ်ားအတြင္း သည္အတိုင္း လွဲခ်ခဲ့တာျဖစ္၏။ စပါးျဖစ္ရန္ စပါးေျခြစက္ျဖင့္ ထပ္ေျခြရသည္။ စပါးေလွ႔ရသည္။

စပါးရိတ္စက္ အလတ္စားမွာ ရိတ္ရံုသာမက စပါးကုိပါ ေျခြေပးသည္။ သို႔ေသာ္ ေျခြၿပီးသားစပါးမ်ားကို သီးသန္႔သယ္ယူရၿပီး ကိုယ့္ဘာသာ အေျခာက္လွမ္း၊ အိတ္သြတ္ လုပ္ရ၏။

စပါးရိတ္စက္အႀကီးစားမွာ ရိတ္ရံု၊ ေျခြရံုမွ်သာမက စပါးမ်ားကို အိတ္ပါသြပ္ေပးသည္။ လယ္ရွင္က စပါးရိတ္စက္ေနာက္မွ ေနာက္တဲြယာဥ္ျဖင့္လိုက္ကာ စပါးအိတ္မ်ားကို လိုက္ေကာက္ရသည္။

ယခု ကြ်န္ေတာ္ေတြ႔ခဲ့သည့္ စပါးရိတ္စက္အားလံုးမွာ စပါးရိတ္စက္အလတ္စားမ်ားျဖစ္၏။

လမ္းတြင္ အေဖႀကီးက အိမ္သာတက္ခ်င္သည္ဆို၍ လယ္ထဲရိွအိမ္တစ္လံုးအနားတြင္ကားကုိရပ္ကာ ထိုအိမ္၌ပင္ အိမ္သာ တက္ခိုင္းေစရ၏။ ျမန္မာတို႔ထံုးစံအတိုင္း အိမ္ရွင္အမ်ိဳးသမီးမ်ားမွာ အလြန္ေဖာ္ေရြစြာပင္ အေဖႀကီးကိုတဲြကာ အိမ္သာထိ လိုက္ပို႔ပါသည္။ ထို႔ေနာက္ ကြ်န္ေတာ္လည္း သိခ်င္သည္မ်ားကို အနည္းငယ္ တီးေခါက္ၾကည့္၏။

တူမႀကီးတို႔လယ္ေတြကုိရိတ္ေတာ့ စပါးရိတ္စက္ ငွားသံုးတယ္မဟုတ္လား။

ဟုတ္ပါတယ္ရွင္။

စက္ငွားခ ဘယ္ေလာက္ေပးရသတံုး။

တစ္ဧကို ၅၀၀၀ ပါရွင့္။

အလဲ့ကြယ္။ သိပ္မဆိုးပါလား။ လူနဲ႔ရိတ္ရင္ တစ္ဧက ၅၀၀၀ နဲ႔ ဘယ္ရလိမ့္မတံုး။ ဒါနဲ႔ ဒီစက္ေတြနဲ႔ရိတ္ရင္ တစ္ဧကကုိ ဘယ္ႏွစ္ရက္ေလာက္ၾကာလဲ။ တစ္ရက္နဲ႔ၿ႔ပီးပါမလား။

ရာသီဥတုေပၚမူတည္ၿပီး ၂ ရက္ ၃ ရက္ေလာက္ၾကာပါတယ္ရွင့္။

အႏို႔ ဒီမီးကေရာ အစိုးရက ေပးတဲ့မီးလား။

ဟုတ္ဘူးရွင့္။ ကြ်န္မတို႔ပိုက္ဆံစုၿပီး ဟိုနားကၿမိဳ႔ကေန လွမ္းဆဲြထားတာ။

ဒါဆို မီတာမရိွဘူးေပါ့။

မရိွဘူး။ မီးဘိုးကို လတိုင္းပိုက္ဆံစုၿပီး ေပးရတယ္။

ထိုစဥ္ အေဖႀကီးလည္း အိမ္သာမွထြက္လာေသာေၾကာင့္ စကားစျဖတ္ကာ ခရီးဆက္ခဲ့ၾက၏။

ကိုေဇာ္၀င္းတို႔ ငါးကန္မွာ ခရမ္းသုိ႔မေရာက္။ ေခ်ာင္းကမ္းနေဘးတြင္ရိွ၏။ ကားကုိ တစ္ဘက္ကမ္းတြင္ ထားခဲ့ၿပီး အဆင္သင့္ စီစဥ္ေပးထားသည့္ စက္ေလွကေလးျဖင့္ ခရီးဆက္ခဲ့ၾက၏။ ေရက်ေနသျဖင့္ စက္ေလွမွာ ဆိပ္ခံတံတား ေအာက္ အေတာ္နိမ့္ေနရာ အသက္ (၈၃) ႏွစ္ရိွၿပီျဖစ္ေသာ အေဖႀကီးကို မနည္းတဲြခ်ၾကရ၏။ ကြ်န္ေတာ္တို႔လို ၅၆ ႏွစ္ အရြယ္ လူငယ္ေလးမ်ားအဖို႔ေတာ့ ဘာေျပာစရာရိွပါမတံုး။

စက္ေလွျဖင့္ ၁၅ မိနစ္၊ မိနစ္ ၂၀ ခန္႔ေမာင္းေသာ္ ငါးကန္ရိွရာ ျမစ္ကမ္းနဖူးသို႔ဆိုက္၏။ ျမစ္ေရက်သြားသည့္အခါ က်န္ခဲ့ေသာ ႏြံမ်ားေပၚနင္းကာ ကမ္းေပၚတက္ရ၏။ သည္ဘက္ကမ္းတြင္မူ ကိုေဇာ္၀င္းက အေဖႀကီးကို တဲြတင္သည္။ ေျမာင္းကူးတံတားေလးမွာလည္း ပ်ဥ္ျပားတစ္ခ်ပ္တည္းခင္းထားရာ လႈပ္တုတ္၊ လႈပ္တုတ္ႏွင့္မို႔ အသည္းယားစရာ ျဖစ္၏။

ကိုေဇာ္၀င္း ငါးကန္မ်ားမွာ အေတာ္က်ယ္သည္။ ဒီဘက္ကန္က ၆ ဧကခဲြ၊ ဟိုဘက္ကန္က ၃ ဧက စသျဖင့္ ကိုေဇာ္၀င္းက ရွင္းျပ၏။ ကန္ေဘာင္တြင္ ဒန္႔သလြန္ပင္မ်ား ပတ္ပတ္လည္ စိုက္ထားသည္။ ဒီအပင္ေတြက တြက္ေျခကုိက္တယ္။ ဘာမွ လုပ္စရာမလိုပဲ တစ္ႏွစ္ကို သိန္း ၄ - ၅ - ၆၀ ေလာက္ ပိုက္ဆံရွာေပးတယ္ ဟု ဆို၏။

ကြ်န္ေတာ္တို႔လာသည့္အတြက္ သူတို႔မိသားစုက ၀မ္းသာအားရပင္ ဟင္းအမ်ိဳးစံုေအာင္ ခ်က္ေကြ်းၾက၏။ ကြ်န္ေတာ့္မွာ မ်ားမ်ားစားႏုိင္သူမဟုတ္၍ တို႔ကနန္း ဆိတ္ကနန္းႏွင့္ပင္ ၿပီးရ၏။ ငါးႏုသန္းဟင္းမွာ အေတာ္စား၍ ေကာင္းေလသည္။ ဟင္းအားလံုး သူတို႔လက္ျဖစ္ဟင္းလ်ာခ်ည္းျဖစ္၏။ ဘယ္မွသြား၀ယ္ေနစရာမလို။ အနီးအနားတြင္ သီးပင္စားပင္မ်ား စိုက္ထားေလရာ ဟင္းခ်က္မွ အဆင္သင့္ေကာက္ကက္ ခူးလိုက္ရံုျဖစ္၏။ ငါးမ်ားမွာလည္း အနီးရိွရိုးတြင္ ၿမႈံးေထာင္လွ်င္ ရႏုိင္ေလသည္။

ကိုေဇာ္၀င္းက ဟိုးတစ္ဘက္တြင္ရိွေသာ သူ႔ကန္မ်ားကိုပါ လိုက္ျပေသးသည္။ လည္ရွည္ဖိနပ္စီးကာ ရႊံ႔မ်ားအၾကား ေျပာင္ ေခ်ာေနေသာ ေျမႀကီးေပၚနင္းရ၍ ကြ်န္ေတာ့္မွာ ေခ်ာ္မလဲေအာင္ မနည္းသတိထား သြားရ၏။

လူေတြက မလြယ္ဘူးဗ်ိဳ႔။ ကုိယ္ေအာင္ျမင္လာရင္လဲ တြန္းလိုက္ထိုးလိုက္၊ အတိုက္အခိုက္ေတြ အရမ္းမ်ားတယ္။ ျပႆနာမျဖစ္ေအာင္ မနည္းၾကည့္ ေပါင္းေနရတယ္ ဟု ကုိေဇာ္၀င္းက ဆို၏။ ကိုယ့္ထက္သာ မနာလုိသူမ်ား ျဖစ္၏။

ထို႔ေနာက္ ကြ်န္ေတာ္ ေရထိန္းတံခါးလုိက္ျပမယ္ဆုိကာ ေရခ်ိဳႏွင့္ေရငန္ကို ပိုင္းေပးထားေသာ ေရထိန္းတံခါးရိွရာသို႔ စက္ေလွငယ္ျဖင့္ပင္ သြားၾက၏။ မိုးမ်ား အသည္းအသန္ရြာေနေသာေၾကာင့္ ေလွစီးရတာ ဇိမ္မရိွလွ။

ေရထိန္းတံခါးလုပ္ထားလိုက္ပံုမွာ အေတာ့္ကို စိတ္ပ်က္စရာ ျဖစ္ေလသည္။ ေဟာဒီေရထိန္းတံခါးေဆာက္တဲ့အတြက္ လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား သူေဌးျဖစ္သြားတယ္။ ပစၥည္းသြင္းတဲ့သူကအစ တုိက္နဲ႔ကားနဲ႔ျဖစ္သြားတယ္ ဟု ကိုေဇာ္၀င္းက ေျပာ၏။

ေရထိန္းတံခါးေပၚေလွ်ာက္ရတာ ကြ်န္ေတာ့္မွာ မရံြ႔မရဲရိွလွသည္။

ေရထိန္းတံခါးပလက္ေဖာင္းကို ကာရံထားသည့္လက္ရမ္းအျမင့္မွာ ၆၀၀ မီလီမီတာထက္မပို။ ၾကမ္းျပင္ႏွင့္ ေအာက္ဆံုး လက္ရမ္းမွာ အေတာ္က်ယ္ေလရာ ကေလးမ်ား အလြယ္တကူ ျပဳတ္က်ႏိုင္ေလသည္။ ထို႔ထက္ဆိုးသည္မွာ ေရထိန္းတံခါး ဟိုဘက္သည္ဘက္ အဆံုးႏွစ္ဘက္တြင္ ေရထိန္းတံခါးရြက္မ်ားကို ျပဳျပင္ထိန္းသိမ္ရန္ အတြင္းဘက္ ပလက္ေဖာင္းေပၚသုိ႔ ဆင္းသည့္ ေလွခါးလမ္းရိွ၏။ ထိုေလွခါးတြင္ လက္တန္းမရိွ။ ထိုေလွခါးသို႔သြားရာလမ္းတြင္လည္း ဘာႏွင့္မွကာရံမထား။ ေအာက္ဘက္တြင္ ေရမ်ား တ၀ုန္း၀ုန္း စီးဆင္းေနသည္ျဖစ္ရာ ပီဘိ အသည္းယားစရာ ျဖစ္၏။

ဟိုတစ္ႏွစ္က ဒီေနရာမွာ ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ ျပဳတ္က်ေသေသးတယ္ ဟု ကိုေဇာ္၀င္းသမီးက ေျပာသည္။

ေရတံခါးပလက္ေဖာင္းေပၚတြင္ အလုပ္သမားတခ်ိဳ႔သည္ သံ ေရတံခါးရြက္မ်ားကို ဆယ္ယူကာ ပ်က္စီးေနေသာ ေနရာမ်ားကို ျပင္ဆင္ေန၏။ ၎တို႔ကုိၾကည့္၍ ကြ်ႏု္ပ္မွာ ဤေရတံခါးကိုတည္ေဆာက္ခဲ့သူ လူႀကီးမင္းမ်ား၏ အေျမာ္အျမင္ႀကီးမႈကို ၾသခ်ယူရပါေပသည္။

ေရတံခါး၏ တံခါးရြက္မ်ားမွာ ပီဘိ ဘုရားစူးရပါေစ့ တံခါးရြက္မ်ားျဖစ္ေလရာ ထိုတံခါးရြက္မ်ားကို ႏွစ္စဥ္ႏွစ္တိုင္း ျပင္ေနရမည္မွာ မခြ်တ္။ ထို႔အတြက္ ယခု ေရတံခါးရြက္ျပင္ေနသူ သေကာင့္သားကေလးမ်ားမွာ ႏွစ္စဥ္ႏွစ္တုိင္း သည္ရာသီတြင္ ေရတံခါးပ်က္မ်ားကို ျပန္ျပင္ေနရမည္မခြ်တ္။ ထို႔ေၾကာင့္ ၎တို႔မိသားစုမ်ား စား၀တ္ေနေရး ေျပလည္ ေအာင္ ေဆာင္ၾကဥ္းေပးခဲ့ေသာ အႏွီအရာရိွမင္းမ်ား က်န္းမာၾကပါေစ၊ ခ်မ္းသာၾကပါေစဟု (ဦးပုည ေမတၱာစာထဲကလို) ေမတၱာတံုးႀကီးႀကီးႏွင့္ ယီးတိုက္၍ ပို႔လုိက္ပါသည္။

ထိုမွ်သာမကေသး။ ထိုေရတံခါးရိွေနသျဖင့္ ေလွ၊ ေမာ္ေတာ္မ်ားမွာ ျမစ္ေၾကာင္းမွ မသြားႏုိင္ေသာေၾကာင့္ ေရတံခါး ေဘးတြင္ ၎တို႔အတြက္ ေခ်ာင္းတစ္ခု ေဖာက္ေပးထားသည္။ ထိုေခ်ာင္းကိုလည္း အျခား ေရတံခါးတစ္ခုျဖင့္ ထိန္းထား၏။ ေလွ၊ ေမာ္ေတာ္မ်ားမွာ ေရတက္ခ်ိန္၌ ေခ်ာင္းအတြင္း၀င္ေနၿပီး ေရက်ခ်ိန္မွ တံခါးဖြင့္ကာ ျမစ္အတြင္း ဆင္းၾကရသည္။ ထိုတံခါးမွာလည္း မၾကာခဏပ်က္ေလရာ ေလွ၊ ေမာ္ေတာ္မ်ားမွာ ထိုေခ်ာင္းအတြင္း မၾကာခဏ ပိတ္မိ ေနတတ္ေသာ ဟူ၏။

ဤျပႆနာမွာ ဤတစ္ေနရာထဲတြင္သာ မဟုတ္။ ျမန္မာႏိုင္ငံ ေနရာအႏွံ႔အျပား၌ အလားတူျပႆနာမ်ား ႀကံဳေတြ႔ေနၾက ရမည္မွာ မလဲြပါ။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ျမန္မာတစ္ႏိုင္ငံလံုးရိွ ပေရာဂ်က္မွန္သမွ် ဤနည္းႏွင္ႏွင္ခ်ည္း ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ တည္း။

ကုိေဇာ္၀င္းတို႔ငါးကန္ကိုသြားရာတြင္ ခရမ္းသို႔သြားေသာလမ္းမွ မသြားဘဲ ျဖတ္လမ္းမွ သြားရ၏။ ျဖတ္လမ္းမွာ သူေဌးကုန္း စံျပေက်းရြာမွစတင္ လမ္းခဲြ၏။ လမ္းတေလွ်ာက္လံုးလိုလို ေတြ႔ရေသာ ေက်းရြာမ်ားမွာလည္း စံမျပေသာေက်းရြာက ရွား၍ ရြာတိုင္းလိုလိုမွာ စံျပေက်းရြာမ်ားခ်ည္းျဖစ္၏။ သူ႔ဘာသာသူသာ စံျပခ်င္သာျပရမည္။ ကြ်န္ေတာ္ေတြ႔ရသေလာက္ေတာ့ အတူတူႏွင့္ အႏူႏူမ်ားခ်ည္းျဖစ္၏။

ျဖတ္လမ္းဆိုေသာ္လည္း အေတာ္ရွည္ပါသည္။ သူေဌးကုန္းစံျပေက်းရြာမွ ကမာမက္စံျပေက်းရြာထိ ကီလိုမီတာ ၃၀ ေလာက္ရိွမည္ထင္၏။ ကားႏွင့္ တစ္နာရီခဲြၾကာ သြားရသည္။ လမ္းမွာ ကြန္ကရိလမ္းျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ ဘုရားစူးရပါေစ့ ကြန္ကရိလမ္း ျဖစ္၏။

လမ္းေဖာက္ဖို႔ ခ်ေပးစဥ္ကေတာ့ ေပမီေဒါက္မီႏွစ္လမ္းသြားအျဖစ္ ခ်ေပးလိုက္တာ ျဖစ္ပါလိမ့္မည္။ သို႔ေသာ္ လမ္းတစ္ျခမ္းကို သားေကြ်းမႈ မယားေကြ်းမႈအတြက္ အထက္ပိုင္းက ခိုးထားလိုက္ေတာ့ လမ္းမွာ ၁လမ္းခဲြသာ က်န္ေတာ့ သည္။ လမ္းကန္ထရိုက္တာက သံေခ်ာင္းမ်ားကို ခိုးထားလိုက္သည့္အတြက္ ကြန္ကရိလမ္းတြင္ သံႏွင့္တူတာဆို၍ အိမ္ရိုက္သံပင္ မေတြ႔ရေတာ့။ တဖန္ သဲႏွင့္ေက်ာက္၊ ဟိုလူသည္လူ စသည္မ်ားကပါ ထပ္မံအားေပးလိုက္သည့္အခါ အဆိုပါ ကြန္ကရိလမ္းမွာ -

ႏွစ္လမ္းသြားမဟုတ္ေတာ့ပဲ တစ္လမ္းခဲြသာ က်န္ေတာ့၏။

Reinforced concrete ျဖစ္ရမည့္တိုင္ သံတစ္ေခ်ာင္းမွ မပါ။

လမ္းအထူမွာ ၃ လက္မေလာက္သာ ရိွသည္။

ေအာက္ခံေျမသားမွာ ပီဘိ လယ္ေျမမ်ားသာျဖစ္၏။ ေက်ာက္ဆို၍ တစ္လံုးမွမပါ။

လမ္းပ်က္ေနေသာေနရာမ်ားက လမ္း၏အေျခအေနကို အတိုင္းသား ေဖာ္ျပေနပါသည္။

ကြ်ႏ္ုပ္တို႔ေရႊျပည္ႀကီးမွာ ပေရာဂ်က္တစ္ခုရလို႔မွ သူေဌးမျဖစ္လွ်င္ ထိုသူမွာ ငတံုးအႀကီးစားျဖစ္ေတာ့သည္။ အဒိႏၷာဒါနာ ဆိုသည့္ကံကို ညဘက္ လူေျခတိတ္ခ်ိန္တြင္ သူမ်ားအိမ္တက္ခိုးျခင္း ဟု အဓိပၸာယ္ဖြင့္ၿပီး ပေရာဂ်က္မွပိုက္ဆံမ်ားကို ကိုယ့္ေယာကၡမ အေမြကဲ့သိ႔ု ဘံုးျခင္းကိုမူ မိမိမ်ိဳးဆက္မ်ားအတြက္ အေျမာ္အျမင္ရိွျခင္း၊ တတ္သိလိမၼာျခင္း ဟု အဓိပၸာယ္ ဖြင့္ဆိုၾက၏။

သို႔ႏွင့္ပင္ ညေန ၄ နာရီတီးခါနီးေတာ့ ျပန္ခဲ့ၾက၏။ အျပန္လမ္းတြင္လည္း ႏိုင္ငံႀကီးသားမ်ားကို တစ္လမ္းလံုး ေတြ႔ခဲ့ရ၏။

ကြ်န္ေတာ္တို႔ျပန္လာခ်ိန္မွာ ေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္ျဖစ္သျဖင့္ လမ္းတေလွ်ာက္ ေက်ာင္းသားမ်ားကို ေတြ႔ရသည္။ တခ်ိဳ႔မွာ လမ္းေဘးတြင္ရပ္ကာ ၀ိုင္းဖဲြ႔စကားေျပာေနၾကသည္။ ပီဘိ မခန္႔ေလးစားျဖစ္၏။ ကားလာေနတာကို အနည္းငယ္မွ ဂရုမစိုက္။ ေရွာင္ေပးေဖာ္မရ။ လမ္းက်ဥ္းက်ဥ္းတြင္ ကားက သူတို႔ကို ေရွာင္သြားရသည္။

ထို႔အတူပင္ လမ္းမွရြာမ်ား၌လည္း အခ်ိဳ႔ရြာသားမ်ားမွာ လမ္းေပၚတက္ထိုင္ေနသည္။ ကားဆရာကိုရဲေဇာ္မွာ အလြန္ အင္မတန္ စိတ္ရွည္လွသူ ျဖစ္၏။ ဘယ္လိုေပစုတ္စုတ္ေတြမွန္းမသိဘူး ဆိုကာ ကားကို အရွိန္ေလွ်ာ့လွ်က္ ျဖည္းညင္းစြာပင္ ေကြ႔ေမာင္းသြားသည္။ ကြ်န္ေတာ့္မွာသာ အသည္းေတြယားေနသည္။ သူကေတာ့ အၿပံဳးေတာင္မပ်က္။ ကြ်န္ေတာ့္တစ္သက္ သည္ေလာက္စိတ္ရွည္လွေသာ ကားဆရာကို သည္တစ္ခါသာ ေတြ႔ဖူးေသးသည္။

ေမာ္ေတာ္ဆိုင္ကယ္မ်ားမွာလည္း နည္းနည္းမွ အရိွန္မေလွ်ာ့။ အတင္းေရာကာေရာ ျဖတ္ေမာင္းသြားၾကသူခ်ည္း ျဖစ္၏။ အင္း၊ ဒါေၾကာင့္လည္း မၾကာခဏ ဆိုင္ကယ္ေမွာက္ေသၾကတာပဲ။ နည္းနည္းမွ သနားစရာေကာင္းတဲ့သူေတြ မဟုတ္ဘူး ဟု ဆိုမိ၏။

တစ္ေနရာတြင္ ေလာ္ရီကားႀကီးတစ္စီး လမ္းေရွာင္ရင္း ဗြက္နစ္ေနသည္ကို ဆဲြတင္ရန္ ႀကိဳးစားေနတာ ေတြ႔ရ၏။ တစ္လမ္းခဲြကြန္ကရိလမ္း၏ ေဘးမွ ေျမသားမ်ားမွာ လယ္ေျမမ်ားျဖစ္သျဖင့္ မိုးရြာလုိက္ေသာအခါ ႏူးအိေန၏။ ထုိအေပၚသို႔ ကားႀကီးက မႏိုင့္ရင္ကာ၀န္မ်ားျဖင့္ တက္နင္းလုိက္ေလေသာ္ ဘီးနစ္တာ ဘာဆန္းပါမတံုး။

တစ္ဘက္မွလာေသာ ကားႀကီးက သံႀကိဳးျဖင့္ ဆဲြတင္လိုက္သျဖင့္ ေလာ္ရီမွာ လမ္းမေပၚ ျပန္ေရာက္လာသည္။ ထို ကားဆဲြေနသည့္ ခဏကေလးကုိပင္မေစာင့္ႏိုင္။ ဆိုင္ကယ္မ်ားမွာ ထိုကားႀကိဳကားၾကားထဲျဖတ္ကာ ေကြ႔ကာေကာက္ကာ ႏွင့္ ျဖတ္သန္းသြားလာေနၾကသည္။ ကားႀကီးကို ဆဲြတင္ေနသည့္ သံႀကိဳးမ်ားျပတ္လိုက္လို႔ကေတာ့ အနည္းဆံုး သံုးေယာက္ေလာက္ေတာ့ အသာေလးေသႏိုင္သည္။ အႏို႔ ဆိုင္ကယ္တစ္စီးကို သံုးေယာက္ စီးၾကသကိုး။

ကားႀကီးလမ္းေပၚေရာက္သြားေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔ႏွင့္မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ဘက္တြင္ ကားပိတ္သျဖင့္ တန္းစီေစာင့္ေနေသာ YBS ဘတ္စ္ကားႏွစ္စီး၊ ေလာ္ရီတစ္စီး၊ ကားေလး ႏွစ္စီးတို႔ အသီးသီးျဖတ္သြားၾက၏။ တကယ္ဆို ထိုကားမ်ား ကုန္သြားလွ်င္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ဘက္ျခမ္းတြင္ တန္းစီေစာင့္ေနေသာ ကားမ်ားကို ေပးျဖတ္လိုက္ပါက မၿပီးပါလား။

ခုေတာ့ တစ္ဖက္မွကားမ်ား ကုန္သြားသည့္အခါ ဆဲြသည့္ကားႀကီးမွာ ေနာက္ျပန္ဆုတ္သြားသည္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔က သူ႔ေရွ႔မွ ျဖည္းျဖည္းခ်င္းလိုက္သြားရ၏။ ထိုကားမွာ လမ္းေဘးေျမမာေရာက္သည္ထိ ဆုတ္သြားသည္။ အနည္းဆံုး တစ္ကီလို မီတာေလာက္ ရိွမည္ထင္၏။ ထိုကားသမား၏ ေတြးေခၚပံုကို ကြ်န္ေတာ့္မွာ ၾသခ်ယူရပါေပသည္။ ထိုေနရာတြင္ပင္ အခ်ိန္ အေတာ္ကုန္သြားသည္။

ထို႔အျပင္ ထို ကြန္ကရိလမ္းက်ဥ္းက်ဥ္းေပၚတြင္ လမ္းေဘးကပ္ခါ စပါးအိတ္မ်ားပုံထားျခင္း၊ ထိုစပါးအိတ္မ်ားတင္ေနသည့္ ေထာ္လာဂ်ီမ်ားကလည္း လမ္းေဘးကပ္ရပ္ထားျခင္း စသည္တို႔မွာမူ လုပ္ရိုးလုပ္စဥ္ကိစၥတစ္ခုလိုပင္ သေဘာထားေနၾက ေလ၏။ အဆိုးဆံုးမွာကား သူေဌးကုန္းလမ္းခြဲ တက္ခါနီး၌ ျဖစ္၏။

ေထာ္လာဂ်ီေလးစီးမွာ စပါးအိတ္မ်ား အျပည့္တင္လွ်က္ တန္းစီ ေမာင္းေနသည္။ ထိုေထာ္လာဂ်ီမ်ားေနာက္တြင္ လိုက္ထရပ္တစ္စီး၊ ထိုလိုက္ထရပ္ေနာက္တြင္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ကား။

လိုက္ထရပ္က တတီတီ ဟြန္းတီးေနသည္ကို လမ္းမေပး။ သည္အတိုင္း ဆက္ေမာင္းေနသည္။ ေမာင္းသမွ ေနာက္ကား ေက်ာ္မရေအာင္ လမ္းကို ျဖန္႔ေမာင္းသည္။ ကိုယ္လည္း ျမန္ျမန္မေမာင္းႏိုင္သည့္အတူတူ လမ္းေဘးကပ္ရပ္ကာ ေနာက္ကားမ်ားကို လမ္းေပးလိုက္ရမွာ အဘယ္ေၾကာင့္ သည္မွ် အပန္းႀကီးေနရသည္ကို ကြ်န္ေတာ္ နားမလည္ႏိုင္။ အေတာ္စုတ္ပဲ့လွေသာ စိတ္ဓာတ္မ်ား ျဖစ္ေလသည္။ ထိုေထာ္လာဂ်ီမ်ားကို ကြ်န္ေတာ္ဓာတ္ပံုရိုက္လိုသည့္တိုင္ ေရွ႔မွ လုိက္ထရပ္ကြယ္ေနသျဖင့္ ရိုက္လို႔မရ။

ေထာ္လာဂ်ီမ်ားေနာက္က ကြ်န္ေတာ္တို႔ ေမွးလိုက္ေနရတာ တစ္ကီလိုမီတာမကပါ။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ေနာက္တြင္လည္း အျခား ကားမ်ား၊ ေလာ္ရီမ်ားမွာ ရွင္ေလာင္းလွည့္သကဲ့သို႔ ေမာင္းေနရေလ၏။

ဤသည္မွာ ကြ်န္ေတာ္ေျပာခ်င္လွသည့္ ကြ်န္ေတာ္တို႔တိုင္းျပည္မွ လူမ်ား၏ စုတ္ပဲ့လွေသာ စိတ္ဓာတ္ႏွင့္ ကိုယ္က်င့္တရား မ်ားအေၾကာင္း ျဖစ္ပါသည္။

ကြ်န္ေတာ္လည္း ေတာသားပါပဲ။ ေတာက်လိုက္သမွ ကြ်န္ေတာ္တို႔ရြာမွာ ရခိုင္ရိုးမေတာင္ေျခတြင္ ကပ္ေနသည္။ ရြာ့ဟိုဘက္ ဘာရြာမွမရိွေတာ့။ ဧရာ၀တီတိုင္း၏ အစြန္အဖ်ားျဖစ္သည္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ငယ္စဥ္ကေတာ့ ရြာသားမ်ားမွာ ျဖဴစင္ၾကသည္၊ ရိုးသားၾကသည္၊ အခ်င္းခ်င္း ယိုင္းပင္းကူညီၾကသည္။ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာ၊ ကိုယ္ခ်င္းစာတရားဆိုတာ ရိွေသးသည္။

ယခု ရြာသားမ်ား၏ အမူအက်င့္ႏွင့္စိတ္ဓာတ္မ်ားကို ျမင္ရေတြ႔ရသည့္အခါ ကြ်န္ေတာ့္မွာ အေတာ္စိတ္ပ်က္မိ၏။ ဘယ္လုိေတြမ်ား ျဖစ္ကုန္ၾကပါလိမ့္ဟုလည္း အံ့ၾသမိ၏။ ေခတ္ႀကီးႏွင့္အတူလုိက္၍ ပ်က္စီးကုန္ၿပီထင္ပါသည္။

ေနာက္ အေ၀းႀကီးတြင္ ျပတ္က်န္ေနသူတစ္ေယာက္အဖို႔ မိမိေရွ႔တြင္ အရိွန္အဟုန္ႏွင့္ေျပးေနသူတစ္ေယာက္ကို ေက်ာ္တက္ဘို႔ဆိုတာ လြယ္သည့္ကိစၥမဟုတ္ပါ။ ထိုသူ၏အျမန္ႏႈန္းထက္ အနည္းဆံုး ႏွစ္ဆတင္ ေျပးမွ ျဖစ္မည္။

စင္ကာပူသည္ ေျပးေနသည့္ႏိုင္ငံတစ္ႏုိင္ငံျဖစ္၏။ စင္ကာပူတြင္ ေနထုိင္လုပ္ကုိင္ခြင့္လက္မွတ္ရထားသူမ်ားအဖို႔ စင္ကာပူ ေလဆိပ္အ၀င္တြင္ လ.၀.က ျဖတ္စရာမလို။ ပတ္စ္ပို႔စာအုပ္တင္၊ လက္ေဗြဖတ္သည့္စက္ေပၚ လက္မတင္လိုက္လွ်င္ ၀င္လို႔ ရသည္။

ျမန္မာျပည္ျပန္လွ်င္လည္း ေလဆိပ္တြင္ ေကာင္တာသြား တန္းစီေနစရာမလို။ စက္ေပၚတြင္ ကိုယ့္ပတ္စ္ပို႔ကိုတင္၊ ကိုယ့္ဘာသာ ခရီးေဆာင္ေသတၱာကိုခ်ိန္ကာ ကိုယ့္ဘာသာ ေလယာဥ္စီးလက္မွတ္ (boarding pass) ထုတ္ရံုျဖစ္၏။

ကြ်န္ေတာ္တို႔ စင္ကာပူကို အႏွစ္ (၂၀) အတြင္းေက်ာ္ဘို႔ဆိုလွ်င္ စင္ကာပူကသြားေနသည့္ႏႈန္း၏ ႏွစ္ဆလုိက္ႏိုင္မွ ျဖစ္မည္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ မည္သည့္ေနရာမ်ားတြင္ အသည္းအသန္ႀကိဳးစားေနၾကပါသနည္း။

ကိုယ့္ထက္သာမနာလိုသည့္ စိတ္ဓာတ္၊ ကိုယ့္ကုိမေက်ာ္ရေလေအာင္ ၿပိဳင္ဘက္ေနာက္ေက်ာကို ဓားႏွင့္ထုိးသည့္ စိတ္ဓာတ္၊ ကုိယ့္ကို မေက်ာ္ရေလေအာင္ လမ္းကိုပိတ္ေမာင္းေနသည့္ ေထာ္လာဂ်ီေမာင္းသူမ်ား၏ စိတ္ဓာတ္မ်ိဳးမ်ားႏွင့္ စင္ကာပူကို အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္အတြင္း ဘယ္လိုေက်ာ္ႏိုင္ပါမည္နည္း။ 

တိုင္းျပည္တစ္ခုကိုတည္ေဆာက္ရာတြင္ အစိုးရတစ္ဦးတည္းေကာင္းေနရံုႏွင့္ မျဖစ္ႏိုင္။ သည္ႏိုင္ငံတြင္ သန္း ၅၀ ေက်ာ္မွ် ေသာလူမ်ား ေနထိုင္သည္ျဖစ္ရာ အစိုးရ၏ မွန္ကန္ေကာင္းမြန္သည့္ ဦးေဆာင္မႈေနာက္တြင္ ျပည္သူမ်ားက အင္ႏွင့္ အားႏွင့္ ၀ိုင္း၀န္းပံ့ပိုးေပးၾကမွ ျဖစ္မည္။

ယခုေတာ့ ကြ်ႏု္ပ္တို႔တိုင္းျပည္တြင္ ျပည္ပအေႏွာင့္အယွက္မ်ားထက္ ျပည္တြင္းအဖ်က္သမားမ်ားက ထုႏွင့္ထည္ႏွင့္၊ အင္ႏွင့္အားႏွင့္ ေနရာယူထားကာ ေကာက္က်စ္ယုတ္မာေသာ နည္းေပါင္းစံုသံုးလ်က္ အစိုးရကို ဒုကၡမ်ားေအာင္ လုပ္ေနၾကသည္။

ဒီမင္း၊ ဒီစိုး၊ ဒီသူခိုးႏွင့္။ ဒီမိုး၊ ဒီေလ၊ ဒီလူေတြႏွင့္ မည္ကဲ့သို႔ ခရီးဆက္ၾကမည္နည္း။

သည္ပံုႏွင့္မိုးႀကီးခ်ဳပ္လိမ့္မည္။

မကူညီခ်င္ေနပါ။ မေႏွာင့္ယွက္ပါႏွင့္။

မိမိတတ္ႏိုင္သေလာက္ တိုင္းျပည္တည္ေဆာက္ေရးတြင္ ၀ိုင္း၀န္းပါ၀င္ၾကပါစို႔ဟု တုိက္တြန္းလိုက္ရပါသတည္း။

ေက်းဇူးတင္ပါသည္။

ေအးၿငိမ္း

၁၉ ေအာက္တိုဘာ၊ ၂၀၁၇