လူရိုင္းတို႔၏တိုင္းျပည္ - ၁

(၁) ကြ်န္ေတာ္ငယ္စဥ္က အျခားသူမ်ားကို အထင္လဲြခဲ့ပံု

----------------------------------------------------------

ကြ်န္ေတာ္ငယ္စဥ္က ကုိယ့္အသိဉာဏ္တစ္ထြာတစ္မိုက္မွ်ႏွင့္ အျခားသူမ်ားကို အထင္လဲြခဲ့ဖူးသည္။

အျခားမဟုတ္ပါ။ အေရွ႔အလယ္ပိုင္းေဒသမွ အေသခံဗံုးခဲြမႈမ်ား၊ လူသတ္မႈမ်ား၊ အိႏိၵယမွ မုဒိန္းမႈမ်ားကို ဖတ္ရေတာ့ ေၾသာ္၊ အေတာ္တရားမဲ့တဲ့ေဒသနဲ႔ တရားမဲ့တဲ့သူေတြပါလားဟု ထင္ခဲ့မိျခင္း ျဖစ္၏။

ကြ်န္ေတာ့္စိတ္ထင္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ငယ္ငယ္က ယခုေလာက္ ဒုစရိုက္မႈမေပါဟု ထင္ပါသည္။ မုဒိန္းမႈမ်ားလည္း ယခုေလာက္ မမ်ားပါ။ သမီးအရင္းကို ဖေအလုပ္သူက မုဒိန္းက်င့္တယ္ဆိုတာ (ဘုရားစူးရပါေစ့) ကြ်န္ေတာ္ျဖင့္ ခုေခတ္မွၾကားဖူးတာ ျဖစ္ပါသည္။ ယခင္က မရိွဟု မဆိုလို။ သို႔တုိင္ အလြန္ရွားပါသည္။ လူသတ္မႈက်ဴးလြန္ဘို႔ရာလည္း ယခုေခတ္ေလာက္ မလြယ္လွပါ။ ယုတ္စြအဆံုး ခိုးတာေတာင္ သည္ေလာက္မမ်ား၊ ဓားျပတိုက္တယ္ဆုိတာ ႀကိဳၾကားၾကိဳၾကားသာ ၾကားဖူးသည္။ ဓားျပတိုက္သည့္သတင္း၊ လူသတ္မႈသတင္းမ်ားဆိုလွ်င္ အထူးအဆန္းလုပ္၍ မ်က္လံုးမ်ား ျပဴးျပဲကာ ဖတ္ၾကရတာျဖစ္၏။

ကုိယ့္အရပ္ေဒသ၊ ကိုယ့္တိုင္းျပည္တြင္ ဒုစရိုက္မႈ သိပ္မေတြ႔ရေတာ့ တျခားတိုင္းျပည္မွလူမ်ားကို အရိုင္းအစိုင္းေကာင္ေတြ၊ တရားမရိွ၊ ဓားမရိွတဲ့ေကာင္ေတြဟု သူတို႔အေၾကာင္းကိုလည္း မသိပါဘဲလ်က္ တစ္ဖက္သတ္ ထင္ျမင္ခဲ့ဖူးတာ ျဖစ္ပါသည္။

(၂) ကြ်န္ေတာ္တို႔ရြာမွ ခုိးသားမ်ားအေၾကာင္း
----------------------------------------------

ကြ်န္ေတာ္တို႔ငယ္စဥ္က ရြာ (ဧရာ၀တီတိုင္း၊ ေလးမ်က္ႏွာၿမိဳ႔နယ္၊ ၀ါးေတာကြင္းေက်းရြာ) တြင္ ဒုစရိုက္မႈဆုိတာ မရိွသေလာက္ ရွားပါသည္။ ခိုးမႈ၀ွက္မႈေလာက္ပဲ အနည္းအပါး ရိွသည္။ ခိုးသည္ဆိုရာတြင္ပင္ ေတာသူေတာင္သားေတြဆိုေတာ့ မ်ားမ်ားစားစား ခိုးရေလာက္ေအာင္ ပစၥည္းရိွတာမဟုတ္ပါ။

ခိုးမႈဆိုေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔ရြာက သူခိုးညီအစ္ကိုမ်ားအေၾကာင္း ေဖာက္သည္ခ်ပါရေစဦး။

သူတုိ႔မိဘမ်ားမွာ ဦးဟန္သိန္း၊ ေဒၚစိန္ ထင္ပါသည္။ သားမ်ားကေတာ့ ကိုတင္ညြန္႔၊ ကိုေအး၊ ကိုၾကြက္နီ စသူတို႔ျဖစ္၏။ အႏွစ္ ၄၀ ေက်ာ္ၿပီဆိုေတာ့ ေကာင္းေကာင္းမမွတ္မိေတာ့။

မိဘမ်ားျဖစ္သူ ဦးဟန္သိန္းတို႔မွာေတာ့ ရိုးရိုးသားသား သူလိုကိုယ္လိုထဲကပင္ ျဖစ္၏။ သို႔ေသာ္ သူတို႔သားမ်ားမွာကား ေစာရနကၡတ္ႏွင့္ ယွဥ္ ေမြးလာသေလာ မသိ။ မခိုးရလွ်င္ မေနႏိုင္သည့္ အစားထဲက ျဖစ္၏။ ခုိးသမွ ငယ္ငယ္ကေလးတည္းက ႀကီးလာသည္ထိ ခိုးသည္။ သူတို႔ခိုးတာက ၀ါသနာဘာဂီ ဆက္တိုင္းမီလို႔ ခိုးတာျဖစ္သည္။ စားစရာမရိွလို႔မဟုတ္။ သူတပါးကုိ နစ္နာေစလိုလို႔မဟုတ္။

ကုိေအးငယ္စဥ္ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းသားဘ၀က ေက်ာင္းသားမ်ား၏ ေက်ာက္သင္ပုန္း၊ ေက်ာက္တံ စသည္တို႔ကိုခိုးသည္။ တစ္ခါႏွစ္ခါဆိုရင္ေတာ့ မိခ်င္မွ မိလိမ့္မေပါ့။ သို႔ေပသိ၊ အၿမဲခိုးေနေတာ့ လူမိေတာ့သည္။ သည္ေတာ့ ေက်ာင္းထိုင္ဆရာေတာ္ ဘုရားက ငေအးအား ေက်ာင္းတိုင္ကိုဖက္ေစကာ မလႈပ္ႏိုင္ေအာင္ ေက်ာင္းသားႏွစ္ဦးကို လက္တစ္ဖက္တစ္ခ်က္မွ ဆဲြထားေစၿပီး ေက်ာတစ္ရာရင္တစ္ရာ ႀကိမ္ဒဏ္ခတ္ေလသည္။ ငေအးမွာ ယဲ့ယဲ့သာ က်န္ေသာဟူ၏။

ရုိက္ၿပီးေတာ့ ဆရာေတာ္ဘုရားလည္း အေမာအပန္းေျဖရင္း ကြမ္းၿမံဳ႔ေနရာမွ -

ဟဲ့ ငေအး။

ဘုရား။

တယ္နာသလား။

မွန္ပါ့ဘုရား၊ တကယ္နာ၊ ဘုရားစူးနာ၊ ေသာက္က်ိဳးနည္း နာတာပါဘုရား။

အင္း၊ မင္းေနာက္မခိုးရဲေအာင္ မွတ္ေလာက္သားေလာက္ ဒဏ္ေပးတာကြ။
တင္ပါ့ဘုရား။

အဲသေလာက္နာသြားၿပီဆိုေတာ့ ေနာက္ ခိုးခ်င္စိတ္ ရိွေသးလားကဲြ႔။

မွန္ပါ့။ နာေတာ့ အေတာ္နာတာပဲ ဘုရား။ ဒါေပမဲ့ ခိုးခ်င္စိတ္ကေတာ့ နည္းနည္း က်န္ေသးတယ္ဘုရာ့။

ဘုန္းႀကီးမွာ ငေအးကို လက္ေျမွာက္လိုက္ရေလသည္။

တစ္ခါသား ကိုရင္ငေအးတို႔အိမ္သို႔ ဧည့္သည္မ်ား ေရာက္လာ၏။

ဧည့္သည္ေတြဆိုေတာ့ ေတာရြာတုိ႔ထံုးစံအတုိင္း မရိွရိွတာႏွင့္ အိမ္ကၾကက္ကို ရိုက္သတ္ေကြ်းသေပါ့။ ကေလးေတြကေတာ့ ဧည့္သည္မ်ားစားၿပီးမွ အရိုးအရင္းကိုက္ရမည္။

အိမ္က ၀ါးၾကမ္းခင္းထားေတာ့ ၀ါးျခမ္းတစ္ခုႏွင့္တစ္ခုအၾကား တုတ္တစ္ေခ်ာင္း၀င္သာရံု အေပါက္ကေလးမ်ား ျဖစ္ေနသည္။

ဧည့္သည္မ်ား ၾကက္သားကာလသားဟင္းႏွင့္ အသားကုန္ေလြးေနစဥ္ ကိုရင္ငေအးတို႔ညီအစ္ကိုက အိမ္ေအာက္မွေနၿပီး ေဟ့၊ အကုန္မစားနဲ႔၊ ဒို႔ဘို႔လဲ ခ်န္ထားအံုး ဟု တီးတိုးေျပာကာ ဧည့္သည္မ်ားဖင္ကို တုတ္ႏွင့္ထိုးေလ၏။ ဧည့္သည္မ်ားမွာ ထသြားရလည္း အခက္၊ သူရို႔မိဘမ်ားကို ျပန္တိုင္ရလဲအခက္ႏွင့္ ထမင္းေတာင္ ၀ေအာင္မစားရဘဲ ၿပီးလိုက္ရေသာဟူ၏။

တစ္ခါကလည္း ငေအးတို႔အိမ္သို႔ ဧည့္သည္တစ္ေယာက္၊ ငွက္ေပ်ာခိုင္ႀကီးႏွင့္ ေပါက္ခ်လာသည္။ ငွက္ေပ်ာသီးမ်ားမွာ ၀င္း၀ါ ေနၿပီး စားတန္ေကာင္းအေျခအေနျဖစ္၏။ ငွက္ေပ်ာခိုင္ႀကီး ျမင္ကတည္းက ကိုရင္ငေအးတို႔ ညီအစ္ကိုမွာ သြားရည္ယိုလွၿပီ။

ဧည့္သည္မ်ားမွာ ငွက္ေပ်ာခိုင္ကို ၾကမ္းျပင္တြင္ တဲြေလာင္းဆဲြကာ လူႀကီးမ်ားႏွင့္ မာေၾကာင္းသာေၾကာင္း စကားေဖာင္ဖဲ႔ြၾက၏။

ငေအးတို႔ညီအစ္ကိုမွာ အိမ္ေအာက္မွေန၍ ငွက္ေပ်ာသီးမ်ားကို တစ္လံုးၿပီးတစ္လံုး အခြံႏႊာကာ တ၀တၿပဲ တုတ္ၾကေလသည္။

ကိုင္း၊ ကိုင္း၊ စကားလည္းေကာင္းပါရဲ့။ သြားစရာေလးရိွလို႔ ခြင့္ျပဳအံုးေနာ့ ဆိုကာ ဧည့္သည္လူႀကီးက သူ႔ငွက္ေပ်ာခိုင္ကို ဆဲြလိုက္ရာ ငွက္ေပ်ာခိုင္မွာ အသီးမ်ားကင္းစင္လ်က္ ရိုးတန္ခ်ည္းသာ က်န္ေတာ့ေၾကာင္း ေတြ႔ရေလေသာ ဟူသတတ္။ လူလည္ ဖုိးသာေအးတို႔ညီအစ္ကိုမွာေတာ့ ေပ်ာက္ခ်င္းမလွ ေပ်ာက္ကုန္ၾကေလၿပီ။

ကြ်န္ေတာ္ ၅ တန္းေက်ာင္းသားဘ၀က အိမ္တြင္ လယ္သူရင္းငွားအျဖစ္ ဖိုးသာေအး၏အစ္ကုိ ကိုတင္ညြန္႔ကို ငွားသည္။ တစ္ည ကြ်န္ေတာ္တို႔အိပ္ေနစဥ္ ကိုတင္ညြန္႔က အိမ္ေပၚတက္ခိုးသည္။ ေမွာင္ထဲတြင္ ကိုတင္ညႊန္႔ကုိ ေသတၱာနား၌ ေတြ႔ၾကရ၏။ ကြ်န္ေတာ့္ႀကီးေဒၚ ရွင္မယ္ႀကိဳင္က အသံမ်ားတုန္လွ်က္ သူခိုး သူခိုး ဟု ေအာ္၏။ အေဖႀကီးတို႔လည္း ထလာကာ ဖိုးတင္ညြန္႔လက္ကို ဆဲြမိသည္။ ေဟ့ေကာင္တင္ညြန္႔၊ မင္း ဒါဘာလုပ္တာလဲ။ သြားစမ္း၊ သြား သြား ဟု လႊတ္လိုက္၏။ အရီးက ဟင္၊ သူခိုးကို လက္ပူးလက္ၾကပ္မိတာေတာင္ မရိုက္ႏိုင္ဘူး၊ ဘုရားျဖစ္မဲ့ အုတ္ခဲက်ိဳးဟု ကြ်န္ေတာ့္အေဖကို က်ိန္ဆဲေလ၏။ ကြ်န္ေတာ့္အေဖျဖစ္သူမွာ ထမင္းၾကမ္းခဲ ယပ္ခပ္စားသူျဖစ္ေလရကား စကားနည္းရန္စဲ၊ ဘာမွ ျပန္မေျပာဘဲ အိပ္ယာ ၀င္သြားေလသည္။

ထုိစဥ္က ကြ်န္ေတာ္တို႔ေတာမွ အိမ္မ်ားမွာ တံခါးမရိွေသာအိမ္က မ်ားသည္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔အိမ္မွာေတာ့ အိမ္ေရွ႔ တံခါးမႀကီး ရိွပါ၏။ ထရံကုိ တံခါးလုပ္ထားၿပီး ဖြင့္လိုလွ်င္ အေပၚသို႔မ,တင္ကာ ဖြင့္ၿပီး အေပၚတြင္ပင္ ၀ါးလံုးကုိကန္႔လန္႔ထိုးကာ ဆဲြထား၏။ ညဘက္အိပ္ေတာ့ ထိုတံခါးမႀကီးကို ခ်ၿပီး အတြင္းမွ မင္းတုပ္ ထိုးထားသည္။

သို႔ေသာ္ အိမ္ႏွင့္မီးဖိုေဆာင္ကူးသည့္ဘက္တြင္ တံခါးမရိွ။ မီးဖိုေဆာင္ေနာက္ဘက္မွ တံခါးမွာလည္း ပီဘိ ဘုရားစူးရပါေစ့ တံခါး ျဖစ္ေလသည္။ ထရံအစုတ္ကေလးကို တံခါးလုပ္ကာ မလဲရံု ေထာင္ထားတာသာ ျဖစ္ေလသည္။ ၀င္လုိထြက္လုိပါက ထို ထရံအစုတ္ကို အသာလွပ္ၿပီး ၀င္/ထြက္ရံုျဖစ္၏။ သည္ေတာ့ သူခိုး၀င္ဘို႔ရာ ဘာခဲယဥ္းပါမတံုး။

ဤသည္မွာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ရြာမွ သူခိုးဋီကာ ျဖစ္ေလသည္။

(၃) ေအးၿငိမ္းလွေသာ (လွေသာ ကိုေအးၿငိမ္းဟု ဆုိလိုျခင္းမဟုတ္) ကြ်ႏု္ပ္တို႔ရြာကေလး
-------------------------------------------------------------------

အမွန္ဆို ကြ်န္ေတာ္တိ႔ုရြာမွာ ဖဲရိုက္တာ၊ ၾကက္တိုက္တာ၊ အရက္ခ်က္တာ ဘာတစ္ခုမွ မရိွ။ အဲေလ အရက္ဆုိင္ေတာ့ တိုးတိုး တိတ္တိတ္ ရိွသေပါ့။ တျခားရြာက ယူေရာင္းတာ ျဖစ္၏။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ရြာပတ္၀န္းက်င္တြင္ အရက္ခ်က္ေရာင္းသည့္ရြာဆုိလို႔ တစ္ရြာတည္းသာ ၾကားဖူးသည္။ ရြာနာမည္မွာ စမ္းႀကီးဟု ေခၚ၏။ ကြ်န္ေတာ္ေတာ့ တစ္ခါမွ မေရာက္စဖူး။

ရြာမွာအရက္ေရာင္းသည္ဆိုေစ။ ေပၚတင္ဆိုင္ဖြင့္ေရာင္းတာ မဟုတ္။ အရက္ေသာက္သူမ်ားလည္း ရိွပါ၏။ သို႔တုိင္ အရက္မူးၿပီး ရမ္းကားတာ၊ ရန္ျဖစ္တာ၊ မရိွသေလာက္ရွားသည္။ လူသတ္တယ္ဆိုတာ မေျပာပါႏွင့္။ ကြ်န္ေတာ္ရြာမွာ ေနခဲ့သမွ်ကာလပတ္လံုး လူသတ္တယ္ဆိုတာ တစ္ခါလား ၾကားဖူးလိုက္သည္။ သို႔ေသာ္ မည္သူက မည္သူ႔ကို မည္သည့္အေၾကာင္းႏွင့္ ဘယ္တံုးကသတ္သည္ဆိုတာ အတိအက်မသိ။ ပီဘိ သဲ့သဲ့ကေလး ၾကားဖူးရံုမွ် ျဖစ္ေလသည္။

သုိ႔ေသာ္လည္းေပါ့ေလ။ ေတာရြာသဘာ၀ ထန္းရည္ေတာ့ ရသေပါ့။ ထန္းရည္ကေတာ့ သူသူငါငါ လူတကာေသာက္သည္။ ကြ်န္ေတာ္လည္း ငယ္စဥ္က ထန္းရည္ကို အသားကုန္မူးေနေအာင္၊ ကမၻာႀကီးတစ္ခုလံုး ခ်ာလပတ္ရမ္းေနေအာင္ ေသာက္ဖူး သည္။ ေျပာရလွ်င္ ကြ်န္ေတာ္က ခင္ဗ်ားတို႔ ဘီယာထက္ ထန္းရည္အရသာကို ပိုႀကိဳက္ေလသည္။ ထန္းရည္၏ မူရင္း အရသာမွာ ပီဘိ အခ်ိဳသက္သက္ ျဖစ္၏။ သို႔ေသာ္ ထန္းရည္ကို ေနႏွင့္ခ်က္လိုက္ေတာ့ ျပင္းလာသည္။ ထန္းရည္ေသာက္လို႔ အေကာင္းဆံုးအခ်ိန္မွာ မနက္ ၉နာရီ ၁၀ နာရီေလာက္ျဖစ္သည္။ အရသာမွာ ခ်ိဳျပင္းကေလးျဖစ္ၿပီး အမ်ိဳးသမီးမ်ားလည္း ေသာက္လို႔ရသည္။

သို႔ေသာ္ မြန္းလဲြသြားသည္ႏွင့္ တျဖည္းျဖည္း ျပင္းလာသည္။ ညေန ၅ နာရီေလာက္ေသာက္သည့္ ထန္းရည္ကေတာ့ ခြက္ထဲသို႔ ငဲွ႔ထည့္လိုက္လွ်င္ ပုဇြန္ဆိတ္ကေလးမ်ားက့ဲသို႔ တျဖတ္ျဖတ္ခုန္ကာ၊ အေရာင္ကလည္း ျပာလဲ့လဲ့ႏွင့္ အလြန္ျပင္းေလသည္။ ေတာ္ရံုလူ မေသာက္ႏိုင္။ အညာမွာ ထန္းရည္ကို ေျမအိုးႏွင့္ခံေသာ္လည္း ကြ်န္ေတာ္တို႔ဘက္မွာေတာ့ ၀ါးက်ည္ေတာက္ႏွင့္ ခံေလသည္။ ေသာက္ေတာ့လည္း ၀ါးမႈတ္ခြက္ႏွင့္ပင္ ေသာက္တာျဖစ္သည္။

တစ္ခါတစ္ခါေတာ့ လက္ျဖစ္ စိမ္ရည္ လုပ္ေသာက္ၾကေသးသည္။ စိမ္ရည္ ဆုိသည္မွာ ေလွာ္စာတေဆးကို ေကာက္ညင္းႏွင့္ ေဖာက္ကာ အရည္ကို ေသာက္ျခင္းျဖစ္သည္။ စိမ္ရည္ႏုႏုဆိုလွ်င္ ကေလးလူႀကီး၊ ေယာက္်ားမိန္းမ စားလည္းစား၊ ေသာက္ လည္း ေသာက္ႏိုင္သည္။ သို႔ေသာ္ ရင့္သြားလွ်င္ေတာ့ အရက္လိုျဖစ္သြားၿပီး ေယာက္်ားႀကီးမ်ားသာ ေသာက္ေလသည္။

ေရွးက အရက္၊ စိမ္ရည္မ်ားမွာ ေကာက္ညွင္း၊ ထန္းလ်က္၊ အုန္းျမစ္စသည္တို႔ႏွင့္ခ်က္တာျဖစ္၍ ေရာဂါျဖစ္ႏိုင္သည္ဆုိေစ၊ ယခုေခတ္ေလာက္ မဆိုးပါ။ မဆိုးလွဟု ထင္ပါသည္။ ကြ်န္ေတာ့္အဘုိး ဘုိးစိန္ခိုဆိုလွ်င္ အင္မတန္ အရက္ႀကိဳက္သူျဖစ္၏။ သို႔ေသာ္ အသက္ (၈၀) ထိ ဘာေရာဂါမွ အေထြအထူးမရိွဘဲ ေနသြားခဲ့သည္။ အဲေလ အလြန္အကြ်ံေသာက္လ်င္ေတာ့လည္း ေသခ်င္းဆိုးႏွင့္ ေသလိမ့္မေပါ့။

ေနာက္ေတာ့ ဘာတဲ့၊ ရာဘာဖိနပ္စုတ္ေတြထည့္သည္၊ ပုလဲဓာတ္ေျမၾသဇာေတြထည့္သည္ဆိုလား ၾကားလာရေလသည္။ အရက္ေၾကာင့္ ေသသည့္ဦးေရလည္း မ်ားသထက္ မ်ားလာေလ၏။

ၿမိဳ႔ႀကီးျပႀကီးေတြမွာသာ အသုဘအိမ္တြင္ ညလံုးေပါက္ ဖဲရိုက္သည့္ ဓေလ့ရိွသည္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ရြာတြင္မူ ဖဲခ်ပ္ေတာင္ မျမင္စဖူး။ ေလာင္းကစားႏွင့္ပတ္သက္၍ ကြ်န္ေတာ္တို႔ရြာမွလူမ်ားမွာ သႀကၤန္တြင္း ေရေလာင္းကစားတာေလာက္သာ သိသူမ်ား ျဖစ္ေလသည္။

ေနာက္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔ရြာကို ဟုိမွသည္မွလူမ်ား ေျပာင္းေရႊ႔အေျခခ်လာကာ သူတုိ႔ႏွင့္အတူ စရိုက္မ်ိဳးစံုကိုလည္း သယ္လာသည္ဟု သိရသည္။ ၂ လံုး၊ ၃ လံုးေတြ ေခတ္စားေတာ့ ၀ါးေတာကြင္းမွာလည္း ၂ လံုးေရာဂါ ထလိုက္ေသးသည္။ မမကေတာ့ မေနႏိုင္မထိုင္ႏိုင္ - ဟဲ့၊ သန္းသန္းလြင္၊ တုိ႔ရြာကို ေပါက္တတ္ကရလူေတြ လာမေနေစနဲ႔။ ရြာနာတယ္။ တို႔ဆီမွာ အရင္က ဘာေလာင္းကစား၊ အရက္ဆုိင္မွ ရိွတာမဟုတ္ဘူး။ အဲဒီဓေလ့ကို တတ္ႏိုင္သမွ်ထိန္းထားၾကစမ္း ဟု မၾကာခဏ လွမ္းမွာေလသည္။

ကမၻာႀကီး ရြာျဖစ္လာျခင္း၏ဒဏ္ကို ကြ်ႏ္ုပ္တို႔ရြာလည္း မခံႏိုင္။ ယခုေတာ့ ရြာမွာ အစံုရေနၿပီ။ လူငယ္မ်ားလည္း ပညာစံု တတ္ေနေလာက္ၿပီထင္ပါ၏။ သို႔တုိင္ ဒုစရုိက္မႈ ႀကီးႀကီးမားမား မၾကားမိေသးပါ။ မမက အၿမဲရြာႏွင့္အဆက္ရေန၍ ရြာသတင္းမွန္သမွ် အကုန္ၾကားေနရသည္။ မမသိလွ်င္ ကြ်န္ေတာ္မသိစရာမရိွ။ သုိ႔မို႔ေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ရြာဘက္မွာ ဒုစရိုက္မႈ ႀကီးႀကီးမားမား မရိွတာ ေသခ်ာသေလာက္ျဖစ္ပါသည္။

ဆက္ပါဦးမည္။

ေအးၿငိမ္း
၁၀ မတ္လ၊ ၂၀၁၇