ထိမ္းျမားလက္ထပ္ျခင္း အႏုပညာ

(၁) ထိမ္းျမားလက္ထပ္ျခင္းဟူသည္ အဘယ္နည္း

ကိစၥျမားေျမာင္၊ လူတို႔ေဘာင္ ဟူေသာ စကားႏွင့္အညီ လူတို႔သည္ မ်ားျပားလွစြာေသာ ကိစၥမ်ားကုိ ေဆာင္ရြက္ၾကရကုန္၏။ ထုိ မ်ားျပားလွေသာ ကိစၥမ်ားအနက္ လူအမ်ားႏွင့္ ဆက္စပ္ပတ္သက္ေနေသာ ကိစၥတစ္ခုကား အိမ္ေထာင္သားေမြးျခင္းကိစၥ ျဖစ္၏။

သတၱေလာကႀကီးတြင္ လႈပ္ရွားသြားလာေနၾကကုန္ေသာ သတၱ၀ါအေပါင္းတို႔သည္ ေနာင္မ်ိဳးဆက္သစ္ ခ်န္ရစ္ဘို႔အတြက္ သံ၀ါသ ျပဳျခင္းတည္းဟူေသာ အမႈကို ျပဳၾကရကုန္၏။ သည္ကိစၥအတြက္ တိရစၦာန္မ်ားမွာ အေထြအထူး ဘာအလုပ္မွ ရႈပ္စရာမရိွ။ ဘယ္သူ႔ကုိမွ လက္စြပ္၀တ္ေပးေနစရာမလို။ ဘာဘိသိက္ေတြ၊ ဘိသက္ေတြမွ ေပးေနစရာမလို။ သဘာ၀အေလ်ာက္ ဒီလုိပင္ ကိစၥၿပီးသြားၾကသည္။ သို႔ေသာ္ တိရစၦာန္ႏွင့္မတူ၊ တမူထူးျခားေသာ လူတို႔တြင္မူ သည္လိုလုပ္လို႔မရ။

မိမိတို႔ကိုယ္ကုိ မိမိတို႔ အလြန္ယဥ္ေက်းလွပါသည္ဟု သမုတ္ထားေသာ (သို႔မဟုတ္) အသံေကာင္းဟစ္ေနေသာ လူသားတို႔မူကား တိရစၦာန္မ်ားကဲ့သို႔ ကိုယ္ႏွစ္သက္သူကို လြတ္လြတ္လပ္လပ္ နသားပါးယား သြားလုပ္လို႔မရ။ ျပႆနာ အႀကီးအက်ယ္တက္သြားမည္။

(သူတို႔ေျပာစကားအရ) အလြန္ယဥ္ေက်းလွပါသည္ဆိုသည့္လူမ်ားတြင္မူ တရား၀င္ နသားပါးယားလုပ္ခြင့္တည္းဟူေသာ အလြန္ ရွက္စရာေကာင္းသည့္အလုပ္ႀကီးကို အခန္းအနားႀကီးမ်ားက်င္းပကာ လူတကာအား ေၾကျငာေမာင္းခတ္ရေလ၏။ ဟိုလူ႔ သြားၿဖဲျပ၊ ဒီလူ႔သြားၿဖဲျပႏွင့္ ကြ်န္ေတာ္ တရား၀င္ၿပီဗ်ေနာ္ ဟု လိုက္လံႏႈတ္ဆက္ရေလ၏။ ဤကဲ့သို႔ တရား၀င္ သံ၀ါသျပဳခြင့္လက္မွတ္ ခ်ီးျမွင့္ျခင္းအခမ္းအနားကို မဂၤလာေဆာင္သည္ သို႔မဟုတ္ လက္ထပ္ထိမ္းျမားသည္ ဟု ေခၚၾကေလသတည္း။

(ရိုင္းသြားလွ်င္ ခြင့္လႊတ္ပါခင္ဗ်ာ။ လူမ်ားနားမလည္မွာစိုးလို႔ နားလည္ေအာင္ အဓိပၸာယ္ဖြင့္ေပးရတာပါခင္ဗ်။)

(၂) မည္သူ႔ကို အိမ္ေထာင္ဘက္အျဖစ္ ေရြးခ်ယ္မည္နည္း

အိမ္ေထာင္ျပဳ၊ ဘုရားတည္၊ ေဆးမင္ရည္ စုတ္ထိုး။ သည္သံုးခု ခ်က္မပိုင္လွ်င္ ေနာင္ျပင္ရန္ခက္သည့္အမ်ိဳး - ဟု ေရွးလူႀကီး တို႔ ဆိုဆံုးမခဲ့ၾက၏။ (ခုေခတ္မေတာ့ သည္အဆိုအမိန္႔ မွန္ေသးလား၊ မမွန္ေတာ့ၿပီလား ကြ်န္ေတာ္ မသိပါ။ မိတ္ေဆြတုိ႔သာ ဆံုးျဖတ္ၾကပါကုန္။)

ဆိုလိုသည္မွာ အိမ္ေထာင္ျပဳေတာ့မည္ဆိုလွ်င္ မိမိအိမ္ေထာင္ဘက္ကုိ ေသေသခ်ာခ်ာ က်က်နန စိစစ္ေရြးခ်ယ္ပါ။ ေရြးၿပီးသြားၿပီဆုိလွ်င္လည္း တစ္သက္တာပတ္လံုး မေဖာက္မျပန္ သစၥာရိွရိွေပါင္းသင္းသြားပါ ဟု ဆံုးမခဲ့ျခင္း ျဖစ္ေလသည္။

ဟိုတုန္းကေတာ့ မိမိယူမည့္ အိမ္ေထာင္ဘက္ကို သံုးႏွစ္သံုးမိုး ေစာင့္ၾကည့္ေလ့လာၾကသည္ ဆို၏။ အႏို႔ ေရြးမိၿပီဆို သည္ပစၥည္းႀကီးႏွင့္ ႀကိဳက္သည္ျဖစ္ေစ၊ မႀကိဳက္သည္ျဖစ္ေစ တစ္သက္လံုး ေပါင္းရေတာ့မွာကိုး။ သည္ေတာ့ ေသေသခ်ာခ်ာ ေရြးဘို႔လုိေပမေပါ့။

ကြ်န္ေတာ္ ငယ္ငယ္တံုးက သည္စကားကုိ လက္မခံခဲ့ပါ။ လြန္ကိုလြန္လြန္းတယ္ဟု ထင္မိေလသည္။ သို႔ေသာ္ ေရွးလူႀကီးမ်ား က အေျမာ္အျမင္ႏွင့္ထားခဲ့ေသာ သည္စကားမွာ ေသြးထြက္ေအာင္မွန္ေၾကာင္း အသက္ကေလးရလာမွ သိသည္။

ေအာင္မယ္၊ အျပင္ထြက္လာေတာ့ျဖင့္ မင္းသမီးရံႈးလို႔ပါလား။ အခန္းထဲသြားၾကည့္ေတာ့မွ ဘရာစီယာေတြက တိုးလို႔ တဲြေလာင္း။ မနက္က ခြ်တ္ၿပီးလဲထားေသာလံုခ်ည္က ၾကမ္းျပင္ေပၚမွာ အကြင္းလိုက္။ မ်က္ႏွာသုတ္ပု၀ါက နံလို႔ေစာ္လို႔။ ေခါင္းအံုးမွာက ပင္နယ္စလင္ထုတ္ဘို႔ မႈိေတြေမြးထားလုိက္လို႔။ တံခါးေနာက္ကြယ္က ေခ်ာင္ထဲမွာ လြန္ခဲ့သည့္ သံုးႏွစ္ေလာက္ကတည္းက စုထားသည့္ အမိႈက္ေတြက ပြစာတက္လို႔၊ ေထာင္ထားသည့္ျခင္ေထာင္ႏွင့္ ၿခံဳေနသည့္ ေစာင္ေတြကိုသာ ေရစိမ္ၿပီး ညွစ္ထုတ္လုိက္လွ်င္ ငံျပာရည္သံုးပံုးေလာက္ထြက္လာႏိုင္သည္။ မီးဖိုထဲ၀င္ၾကည့္လိုက္လွ်င္ လက္ေဆးကန္ထဲမွာ လြန္ခဲ့ေသာ သံုးရက္ေလာက္က စားေသာက္ထားသည့္ ပန္းကန္ခြက္ေယာက္မ်ားကို အထပ္လိုက္ . . ဆိုတာေတြ ေတြ႔ရလိမ့္မည္။

အရီးတို႔ကေတာ့ ”မ်က္ႏွာမွာေတာ့ သနပ္ခါးနဲ႔၊ ေပါင္မွာေတာ့ ေသးစီးေၾကာင္းနဲ႔” ဟု ဆိုစမွတ္ျပဳသည္။

ေကာင္ေလးေတြလည္းၾကည့္လိုက္ဦး။ ၀တ္စားလာလိုက္တာကေတာ့ ကိုးရီးယားမင္းသားရံႈးလို႔။ အလုပ္က်ေတာ့ လက္ေၾကာတင္းေအာင္ မလုပ္ခ်င္။ ေ၀ေလေလႏွင့္ အခ်ိန္ကုန္သည္။ အတတ္ပညာတစ္ခုခုကိုသာ မယ္မယ္ရရ တတ္ေအာင္မသင္ခ်င္တယ္။ ညေနဆို အရက္ကေလးတျမျမႏွင့္ အေပါင္းအသင္းက မင္လိုက္ေသးသည္။ ည သန္းေခါင္ မိုးခ်ဳပ္မွ ျပန္လာမည္ . . . စတာေတြ ေတြ႔ရမည္။

ဆိုေတာ့ အိမ္ေထာင္ျပဳတယ္ဆိုတာ ေသြးမေတာ္သားမစပ္၊ တစိမ္းေယာက္်ားကေလးတစ္ေယာက္ႏွင့္ တစိမ္း မိန္းကေလး တစ္ေယာက္တို႔ တစ္သက္လံုး အတူေနရတာ ျဖစ္သည္။ သည့္အတြက္ သည္ေကာင္ေလးဟာ ဘယ္လိုေကာင္မ်ိဳးလဲ။ သူ႔ မိဘမ်ိဳးရိုး၊ ပညာေရးအေျခအေန၊ စိတ္သေဘာထား။ လူအမ်ားႏွင့္ေပါင္းသင္းဆက္ဆံမႈ၊ တစ္ဖက္သားအေပၚ သနားၾကင္နာ တတ္မႈ၊ ငဲ့ညွာတတ္မႈ၊ အိမ္ေထာင္တစ္ခုကို ဦးေဆာင္ႏုိင္သည့္ အရည္အေသြးရိွမရိွ . . အစရိွသည္တို႔ကို အေသးစိတ္ ေလ့လာရသည္။ 

သည္လုိပင္ ေယာက္်ားေလးမ်ားဘက္ကလည္း သည္ေကာင္မေလးဟာ ဘယ္လိုအမ်ိးအစားထဲကလဲ။ အိမ္တကာလည္ အတင္းတုတ္ရင္း အခ်ိန္ျဖဳန္းတတ္တဲ့မိန္းမလား (ယခုေခတ္မွာေတာ့ အိမ္တကာလည္ အတင္းတုတ္စရာမလိုပါ။ ဖုန္းတလံုး ႏွင့္ အေရမရအဖတ္မရကိစၥေတြနဲ႔ အခ်ိန္ကုန္ေနသလား)၊ အိမ္မႈကိစၥ ဘယ္ေလာက္ႏိုင္နင္းသလဲ။ သူ႔မိဘေတြကေရာ ေသေသခ်ာခ်ာ သင္ေပးထားသလား။ ကိုယ့္ကို ရိုေသရေကာင္းမွန္း သိသလား။ စီးတဲ့ေရ ဆည္တဲ့ကန္သင္းလုပ္မဲ့ မိန္းမ လား။ ပလိုင္းေပါက္နဲ႔ ဖားေကာက္မဲ့ မိန္းမလား။

ေရွးလူႀကီးေတြကေတာ့ ငရုပ္သီးေထာင္းတာ သြားၾကည့္ခိုင္းသည္။ ငရုပ္သီးကို ေသေသခ်ာခ်ာ ညက္ေနေအာင္ ေထာင္းသလား။ ေဘးဘီမွာ ျငဳပ္သီးေတြ စင္က်ေနသလား စသည္။ ဆိုလိုသည္မွာ အလုပ္တစ္ခုကို ဘယ္ေလာက္ ေစ့ေစ့ စပ္စပ္လုပ္တတ္သလဲဆိုတာကို အကဲခတ္ခိုင္းတာ ျဖစ္သည္။

တခ်ိဳ႔က် အတိုင္းအရွည္ဆိုတာ ဘာမွန္းမသိ။ သည္အိမ္သားဦးေရအတြက္ သည္ေလာက္ခ်က္ရင္ ေလာက္ႏိုင္မလား မတြက္တတ္။ ဟင္းေတြပိုေတာ့ လႊင့္ပစ္ရသည္။ ႏွေျမာရေကာင္းမွန္းမသိ။ သူတို႔မီးဖိုေခ်ာင္အမိႈက္ပံုးထဲ သြားၾကည့္လိုက္လွ်င္ လႊင့္ပစ္ထားေသာ ထမင္းၾကမ္းခဲမ်ား၊ ပုပ္ေနလို႔ လႊင့္ပစ္ထားသည့္ သစ္သီးမ်ား၊ မႈိတက္ေနလို႔ ပစ္လိုက္ရေသာ ငါးပိေၾကာ္ ပုလင္းမ်ား စသည္မ်ားကို ေန႔စဥ္လိုလို ေတြ႔ရမည္။

စည္းကမ္းႏွင့္ေနတတ္ေသာ ေယာက်္ားႏွင့္ ျဖစ္ကတတ္ဆန္းမိန္းမတို႔ ေတြ႔ေသာအခါ ျပႆနာ တက္ေတာ့သည္။ စစ္စစ္စီစီ ေနခ်င္ေသာ မိန္းမႏွင့္ ေပါက္ပန္းေစ်းေနတတ္ေသာ ေယာက္်ားတို႔ ျငားေသာအခါ ေန႔တိုင္း ဆူညံပူညံ ျဖစ္မည္။ နင္ဘာေကာင္လဲ၊ ငါဘာေကာင္လဲ ေယာက္်ားႏွင့္မိန္းမတို႔ ျငားသည့္အခါလည္း ျပႆနာျဖစ္မွာ ေသခ်ာလွပါသည္။

သံုးႏွစ္ဆိုတာ တင္စား၍ေျပာတာ ျဖစ္ပါလိမ့္မည္။ တစ္ဦးအေၾကာင္းတစ္ဦး ေသေသခ်ာခ်ာ သိနားလည္ဘို႔ရာ ခဏေလးႏွင့္ မျဖစ္ႏိုင္။ သူ႔ဘက္ကမိဘမ်ိဳးရိုး၊ သူတုိ႔သေဘာထား၊ ေနပံုထိုင္ပံု၊ သြားပံုလာပံု၊ အေျပာအဆိုမွအစ၊ အားလံုးကို ခေရေစ့ တြင္းက်သိဘို႔ရာ အခ်ိန္ယူၿပီး ေလ့လာရပါမည္။ သည္လို အခ်င္းခ်င္း အျပန္အလွန္ သူ႔သေဘာ၊ ကိုယ့္သေဘာသိၿပီ ဆိုေတာ့ ျပႆနာရိွသည္ဆိုေစ ေျဖရွင္းလို႔ရေသာ အေသးအဖဲြျပႆနာေလးမ်ားေလာက္သာ ရိွပါေတာ့သည္။ မိဘခ်င္းကလည္း အေၾကာင္းသိေနၿပီဆိုေတာ့ ဟဲ့၊ ဒီလိုမေျပာနဲ႔၊ မဆိုနဲ႔ဟု ျဖန္ေျဖေပးလိုက္လွ်င္ ကိစၥၿပီးသည္။ သည္ေတာ့ စလယ္၀င္၊ ဖင္မမည္းခင္က ကဲြၾကၿပဲၾကဆုိတာေတြ မရိွသေလာက္ နည္းသြားမည္။

(ဟဲ့ေကာင္ကေလး၊ ေကာင္မကေလးေတြ၊ စလယ္၀င္ ဖင္မမည္းခင္က ဆိုတာေရာ သိၾကရဲ့လားဟဲ့။

၂ လျမဴ၊ ၁ လမက္

၂ လမက္၊ ၁ စလယ္

၂ စလယ္၊ ၁ ခြက္

၂ ခြက္၊ ၁ ျပည္

၄ ျပည္၊ ၁ စိတ္

၂ စိတ္၊ ၁ ခဲြ

၂ ခဲြ၊ ၁ တင္း ဆိုတဲ့ လကၤာအရ -

၁ စလယ္မွာ ဆန္ႏို႔ဆီဘူး ၂ လံုးရိွသကဲြ႔။

လူတစ္ေယာက္ကို ထမင္း ဆန္ႏို႔ဆီဘူး ၁ လံုး စားသဟဲ့။ (ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ ႏို႔ဆီဘူး တစ္၀က္မရိွတတ္ရိွတတ္ေလာက္ပဲ ကုန္ပါသည္။ ဤကား စကားခ်ပ္။)

လင္မယားႏွစ္ေယာက္ဆိုေတာ့ ဆန္ႏိ႔ုဆီဘူး ၂ ဘူး လိုမေပါ့ဟဲ့။

ဆန္ႏို႔ဆီဘူး ၂ လံုးဆိုေတာ့ ၁ စလယ္ေပ့ါ။

အဲသဟာေၾကာင့္ မဂၤလာေဆာင္ခါစမွာ လင္ကိုယ္မယားႏွစ္ေယာက္ စားဘို႔ ဆန္ႏို႔ဆီဘူး ၂ လံုး၀င္တဲ့ ေျမထမင္းအိုးကေလး ၀ယ္သဟဲ့။ အဲဒါကို စလယ္၀င္အိုးလို႔ ေခၚသဟဲ့။

ခုေခတ္လို ဂက္စ္အုိးေတြ၊ ထမင္းေပါင္းအိုးေတြမရိွေတာ့ ငရို႔ေတာမွာ ထင္းမီးနဲ႔ခ်က္ရသေပါ့ဟယ္။

အဲသဟာေၾကာင့္ မီးခိုးေတြကပ္ၿပီး အိုးဖင္ေတြဟာ မည္းေနသဟဲ့။

ဒါေပမယ့္ တစ္ခါတည္းခ်က္တာနဲ႔ေတာ့ မည္းမသြားဘူးေပါ့ကြယ္။ ဆယ္ရက္၊ တစ္လေလာက္ခ်က္မွ မည္းေပမေပါ့။

ဖင္မမည္းခင္က ကဲြတယ္ ဆိုေတာ့ ညားတာျဖင့္ တစ္လေတာင္မျပည့္ေသးဘူး ကြဲမယ္၊ ကြာမယ္ေတြ ျဖစ္ကုန္တာကို ေျပာတာဟဲ့။

အယ္မယ္ေလး၊ နင္ရို႔ေျပာရတာ ေမာထွာ။)

(၃) အိမ္ေထာင္ျပဳျခင္း အႏုပညာ

အိမ္ေထာင္ျပဳျခင္းဟူသည္ လူ႔ဘ၀တြင္ အလြန္ႀကီးမားေသာ အလွည့္အေျပာင္းတစ္ခု ျဖစ္၏။

အိမ္ေထာင္ျပဳၿပီးသည္ႏွင့္ အရာရာ ေျပာင္းလဲသြားသည္။

အိမ္ေထာင္မျပဳမီက မိဘအိမ္မွာ အလြန္လြတ္လပ္စြာ ေနႏိုင္သည္။ စားခ်ိန္တိုင္ ၀င္စားလိုက္မည္။ အိပ္ခ်ိန္တိုင္ ၀င္အိပ္လုိက္ မည္။ အ၀တ္လည္း ကိုယ့္ဘာသာ ေလွ်ာ္ခ်င္မွေလွ်ာ္မည္။ မိဘဆိုေတာ့ သားသမီးကို ခ်စ္သည့္ေဇာႏွင့္ ဘာမွမေျပာ။ မိဘ အိမ္တြင္ ကိုယ္သည္ ဘုရင္ျဖစ္သည္။ ကိုယ္မႀကိဳက္သည့္ဟင္း ခ်က္ထားလွ်င္ အေမ့ကို ဂ်ီက်မည္။ အေမက ငါ့သားေလး ႀကိဳက္တာ ေျပး၀ယ္ေပးလိမ့္မည္။

ေနာက္ၿပီး အေပါင္းအသင္းမ်ားႏွင့္ လြတ္လပ္စြာ ေပ်ာ္ပါးေနလို႔ရသည္။ ပိုက္ဆံကိုလည္း လြတ္လြတ္လပ္လပ္ သံုးမည္။ ပိုက္ဆံကုန္လွ်င္ အေမ့ေခြ်းခံအက်ႌထဲ ႏိႈက္မည္။ အလုပ္လုပ္သည္ဆိုလွ်င္ေတာင္ ပုိက္ဆံကို အပ္ခ်င္သေလာက္သာ အပ္ႏိုင္သည္။ ဟဲ့ေကာင္ေလး၊ အသံုးအျဖဳန္းႀကီးလွခ်ည္လား ဆုိရံုကလဲြၿပီး မပို။ ဘယ္သူကမွ မဆူမေဆာင့္။

မိန္းကေလးဆိုလည္း ထို႔အတူပင္ျဖစ္သည္။ သနပ္ခါးေသြးၿပီး ေက်ာက္ပ်ဥ္ကို မေဆးဘဲထားလည္း ဘာမွမျဖစ္။ အေမေဆးေပးလိမ့္မည္။ ထမင္းစားၿပီး ပန္းကန္ေတြကို အင္တံုထဲ ပစ္ထည့္ခဲ့ရံု။ စားခ်ိန္တန္ေတာ့ ပန္းကန္စင္ေပၚမွ ယူလိုက္ရံု ျဖစ္သည္။ ဘယ္သူကမွ ေအာ္ေငါက္ေနမည္ မဟုတ္။ သို႔ေပသိ ေယာက္်ားရၿပီး အဲသလို လုပ္ၾကည့္ပါလား။ ဟင္း ဟင္း . . .

လက္ထပ္ၿပီးသည့္အခါ အခ်ိဳ႔က မိဘအိမ္တြင္ပင္ေနသည္။ အခ်ိဳ႔က အိမ္ခဲြေနသည္။ မည္သူက မည္သည့္အိမ္လိုက္ေန သနည္း ဆိုသည့္အေပၚမူတည္ကာ အာ၀ါဟ၊ ၀ိ၀ါဟ မဂၤလာဟု ကဲြသြားသည္။

မိန္းကေလးက ေယာက္်ားေလးအိမ္ကို လိုက္ေနလွ်င္ အာ၀ါဟမဂၤလာ။

ေယာက္်ားေလးက မိန္းကေလးအိမ္ကို လုိက္ေနလွ်င္ ၀ိ၀ါဟမဂၤလာ။

ဤသည္မွာ ေလာကီမဂၤလာ (၁၂) ပါးလာ အယူအဆျဖစ္၏။ ေလာကီမဂၤလာ (၁၂) ပါးသည္ ျမန္မာအယူအဆ စစ္စစ္မဟုတ္။ ျမန္မာႏိုင္ငံသို႔ အျခား ဟိႏၵဴစာေပ၊ ယဥ္ေက်းမႈ၊ အယူအဆမ်ားႏွင့္ေရာကာ ၀င္ေရာက္လာျခင္းျဖစ္မည္ ထင္ပါသည္။ သုိ႔ေသာ္ ဟိႏၵဴယဥ္ေက်းမႈစစ္စစ္လည္း မဟုတ္ပါ။ ဗုဒၶဘာသာယဥ္ေက်းမႈမ်ားႏွင့္ စုေပါင္းစပ္ေပါင္းလုပ္ထားတာ ျဖစ္၏။ မဂၤလာ (၁၂) ပါးကို ဘယ္ေခတ္ကစသည္။ ျမန္မာႏိုင္ငံသို႔ အဘယ္ပံုေရာက္လာသည္။ မည္သူမ်ားက ေမာ္ဒီဖိုင္းလုပ္သံုးသည္ စသည္တို႔ ကိုမူ ကြ်န္ေတာ္မသိပါ။

ျမန္မာတို႔ထံုးစံအရ မဂၤလာမေဆာင္ခင္ ဦးစြာ နားေဖာက္ရသည္။ အေၾကာင္းဆိုသည္ဟုလည္း ေခၚၾကသည္။ ယခုေခတ္တြင္ ေစ့စပ္ေၾကာင္းလမ္းပဲြဟုလည္း လူသိမ်ား၏။

ေန႔ေကာင္းရက္သာေရြးၿပီး သတို႔သားဘက္မွ မိဘမ်ားက ရပ္ရြာလူႀကီးမ်ားကုိေခၚကာ သတို႔သမီးအိမ္သို႔ နားေဖာက္ရေအာင္ သြားရသည္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ သားကေလးကေတာ့ျဖင့္ လူႀကီးမင္းတုိ႔သမီးနဲ႔ ရည္ငံေနၾကပါတယ္။ အဲဒီအတြက္ မိသားဖသားပီပီ ေတာင္းရမ္းလိုပါတယ္။ သမီးရွင္မ်ားဘက္ကလည္း က်ဳပ္တို႔ကေတာ့ လူႀကီးမင္းတို႔န႔ဲလည္း သိကြ်မ္းၿပီးသားျဖစ္သည့္အတြက္ အေထြအထူး ျငင္းစရာမရိွပါဘူး။ သမီးကေလး သေဘာအတိုင္းပါပဲ။ ကဲ ရွင္မေရ - သမီးကိုေခၚေမးၾကည့္စမ္းပါဦးကဲြ႔။ ဟဲ့ - သမီးေရ၊ ေခ်ာေမ။ ေမးစရာေလးရိွလုိ႔ လာစမ္းပါဦးကြယ္။ ဘာညာသာရကာ။

ထို႔ေနာက္ ျပကၡဒိန္ကို ေရွ႔ခ်ကာ ဒါကေတာ့ ၀ါရမိတၱဳရက္၊ ဒီရက္ကေတာ့ သမားညိဳ။  ဒီရက္ကေတာ့ ျပႆဒါး။ ေရြးလုိ႔မေကာင္းဘူး။ ေဟာဒါကေတာ့ျဖင့္ ရက္ရာဇာျဖစ္လို႔ အဲဒီရက္ကို မဂၤလာအခမ္းအနားက်င္းပခ်င္ပါတယ္။ သမီးရွင္မ်ားဘက္ကလလည္း ဘုရားဒကာတို႔ ေရြးထားတဲ့ရက္ကို ကြ်ႏု္ပ္တို႔ဘက္ကလည္း ျငင္းစရာအေၾကာင္းမရိွပါဘူး။ ဟုတ္တယ္မဟုတ္လား ရွင္မရဲ့ စသျဖင့္ ေန႔ေကာင္းရက္သာ ေရြးၾကသည္။

ထိုမွ်သာမက ထုိေစ့စပ္ပဲြတြင္ -

ေယာက်္ားေလးဘက္က - ႏြားတစ္ယွဥ္း၊ လွည္းတစ္စီး၊ လယ္ဆယ္ဧက၊ ဘယ္နားက ကိုင္းတစ္ခံု။ ဆဲြႀကိဳးတစ္ကံုး။

မိန္းကေလးဘက္က - ေမာင္ႏွံခုနစ္ေဖာ္ လက္ေကာက္ တစ္စံု။ နားဆဲြတစ္ရံ၊ အိမ္ေထာင္ပရိေဘာဂ ဘာညာ။

တစ္ခါတစ္ရံ ထိုအေရာင္းအ၀ယ္ပဲြတြင္ ေစ်းမကိုက္ (ဟုိက္ - ပစၥည္းအေရာင္းအ၀ယ္နဲ႔လဲြကုန္ၿပီ။ ေဆာရီး) ေစ့စပ္ပဲြတြင္ တင္ေတာင္းေသာပစၥည္းမ်ားကို သူသာသည္၊ ငါနာသည္ စသျဖင့္ စကားအေခ်အတင္ ေျပာၾကရတတ္သည္။ ငါတို႔ ႏြားတစ္ယွဥ္းက သံုးသိန္းေလာက္တန္တာကြ။ မင္းတို႔နားဆဲြက ေသေရာေၾကေရာ တန္လွွမွ ႏွစ္သိန္းထက္ မပိုဘူး စသျဖင့္။ ထိုအခါ အတူပါလာသူ ရပ္ရြာလူႀကီးမ်ားက ကုိင္း ကိုလူကေလးကလည္း ဘယ္ေလာက္ထပ္ေပးလုိက္။ မေခြးမကလည္း ဘယ္ေလာက္ေတာ့ထား စသျဖင့္ ၾကား၀င္ျဖန္ေျဖေပးရတတ္၏။

အားလံုး သေဘာတူၿပီးသည့္ေနာက္ မဂၤလာအခမ္းအနားအတြက္ တြက္ရခ်က္ရ၊ တိုင္ပင္ၾကရေတာ့သည္။ ဘယ္သူ႔ေတြကို ဖိတ္မယ္၊ ဘာနဲ႔ေကြ်းမယ္။ ဘယ္ေနရာမွာ မ႑ပ္ေဆာက္မယ္။ ဘယ္ဘိသိက္ဆရာကို ငွားမယ္ စသည္။

ကာလသားမ်ားႏွင့္ ကာလသမီးမ်ားလည္း ထိုေန႔ထိုအခ်ိန္မွ စကာ အလုပ္ရႈပ္ေတာ့၏။

ဖိတ္စာရိုက္ျခင္း၊ ေ၀ျခင္း၊ အစားအေသာက္မ်ားအတြက္ ျပင္ဆင္ျခင္း၊ မဂၤလာ အခမ္းအနားအတြက္ အခန္းငွားျခင္း၊ မ႑ပ္ ထိုးျခင္း စသည္တို႔ကို လုပ္ၾကသည္။ သတို႔သားအရံ ႏွင့္ သတို႔သမီးအရံေရြးဘို႔လည္း အေရးႀကီးေလသည္။ ဘာတဲ့၊ အိပ္ယာ ခမ္းနားျပင္တာေတာင္ မိစံုဘစံုရိွတ့ဲသူမွ ဆိုလား။ ခင္ဗ်ားတို႔ဟာကလည္း အယူကို သည္းလြန္းသည္။

သတို႔သားၾကည့္လိုက္ပါအံုးဟဲ့။ ေအာင္မယ္။ ၿပံဳးၿပံဳး ၿပံဳးၿပံဳးနဲ႔ပါလား။

မွန္း၊ သတို႔သမီးကေရာ။ သူကလည္း ေအာင္မငီး၊ ငါေတာ့ အိုရေခ်ေသးရဲ့ဆိုၿပီး ရွက္သလိုလိုနဲ႔ ပီတိေတြျဖာလို႔။ 

မဂၤလာေဆာင္သည့္ေန႔တြင္မေတာ့ အရာအားလံုးသည္ မဂၤလာရိွေန၏။ ကမၻာေလာကႀကီးသည္ သာယာလွ်က္ရိွ၏။ ကေလးမ်ားသည္လည္း အ၀တ္သစ္ အစားသစ္မ်ား၀တ္ကာ ခုန္ေပါက္ေျပးလႊား ေဆာ့ကစားလွ်က္ အထူး ေပ်ာ္ရႊင္ျမဴးတူး လ်က္ ရိွ၏။

ဓာတ္စက္ႀကီးမွ တြံေတးသိန္းတန္ႏွင့္တင္တင္ျမတို႔၏ တူႏွစ္ျဖာ ေရႊဂေဟဆက္လိ႔ု၊ ေသြမပ်က္တဲ့ ေမတၱာ . . ဟူေသာ မဂၤလာ ေတးကို အသံကုန္တင္ကာ ဖြင့္လွ်က္ရိွ၏။ ဓာတ္စက္ဆရာေဘးနားတြင္ လူမငယ့္တငယ္မ်ား ရုတ္ရုတ္ ရုတ္ရုတ္ႏွင့္ ရိွ၏။ (အဲဒီသီခ်င္းမေပၚခင္က ဘယ္သီခ်င္းေတြမ်ား ဖြင့္ပါလိမ့္။)

ကာလသားေခါင္းမွာ ေဟ့ေကာင္ေတြ၊ မင္းတို႔ထမင္းပဲြေတြျပင္ေနတာကလည္း ၾကာ ၾကာလွခ်ည္လား။ ဟိုအေကာင္ ဖိုးထူး ခုထိ ေရာက္မလာေသးဘူးလား။ ဘယ္သူေရ သြားေခၚေခ်စမ္းေဟ့။ ဟုတ္ကဲ့ အစ္ကိုႀကီး စသျဖင့္ အလြန္ အလုပ္ရႈပ္လွ်က္ ရိွ၏။

ကာလသမီးေလးငါးေယာက္မွာ လက္ဖဲြ႔ခန္းတြင္ သူထိုင္မယ္၊ ငါထိုင္မယ္ႏွင့္ အသည္းအသန္ ျငင္းေနၾကရာ ကာလသမီးေခါင္း လာၿပီး ေငါက္လိုက္မွ ကိစၥၿပီးသည္။

ေတာ္ၾကာေတာ့ အနယ္နယ္ အရပ္ရပ္မွ ေဆြမ်ိဳးသားခ်င္းမ်ား တဖဲြဖဲြႏွင့္ ေရာက္လာၾကေလ၏။ ဧည့္သည္မ်ားအား ေနရာခ်ထား ေပးျခင္း၊ လက္ဖဲြ႔ေငြေကာက္ခံျခင္း စသည္တို႔ျဖင့္ အသီးသီး အလုပ္ရႈပ္ၾက၏။

သိပ္မၾကာပါ။ ဟဲ့ ဟဲ့ သတို႔သားနဲ႔ သတို႔သမီး မလာၾကေသးဘူးလား။ မဂၤလာအခ်ိန္က်ေနၿပီဟဲ့။ ဧည့္သည္ေတြလည္း စံုၿပီမဟုတ္လား။ ႏွစ္ဖက္မိဘေတြေရာဟဲ့ စသျဖင့္ ေၾကျငာသံ ၾကားရ၏။ အသံၾကားရာသုိ႔လွမ္းၾကည့္လုိက္ေတာ့ အလုိ ဘိသိက္ဆရာေတာင္ ေရာက္ေနမင့္ကုိး။ ေမာင့္ၾကက္သေရ ေခါင္းေပါင္းႀကီးႏွင့္။ ဘိသိက္ေပးမွ ထုတ္၀တ္ေလ့ရိွေသာ အျမတ္ တႏိုးသိမ္းထားသည့္ တိုက္ပံုအက်ႌပန္းႏုေရာင္ႏွင့္။ သိပ္မၾကာေသးခင္ကမွ ဟိုဘက္ရြာသူႀကီးသား မဂၤလာေဆာင္က ရလာသည့္ အင္းမပုဆိုး အသစ္က်ပ္ခြ်တ္ႏွင့္။ ဘိသိက္ဆရာမွာ ကုိယ္ေရာင္ကိုယ္၀ါ ေတာက္ပလွ်က္ရိွေလသည္။

လက္ထပ္ထိမ္းျမားပဲြတြင္ ဘိသိက္ဆရာက ေအာင္ေဇယ်တု၊ ေအာင္ေဇယ်တု အစခ်ီကာ ေအာင္ပါေစေသာ၊ ေအာင္ေစေသာ ဟု ဘိသိက္မဂၤလာ ေပးပါသည္။ ဘယ္အရာကို ေအာင္ပါေစဆုေတာင္းေပးသည္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ္မသိပါ။ သားသမီး ေမြးဖြားဘို႔ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မည္၊ စီးပြားဥစၥာမ်ား ဒီေရအလား တိုးတက္ပါေစ ဆိုတာ ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မည္။ ဤစကားလံုးကို ရြတ္ေနသူ ဘိသိက္ဆရာကိုယ္တိုင္ ေသေသခ်ာခ်ာ သိပါေလရဲ့လား။ ကြ်န္ေတာ္ မသိပါ။

ဘိသိက္ပဲြတြင္ ေယာက္်ားေလးဘက္က ဘာေတြတင္ေတာင္းတယ္။ မိန္းကေလးဘက္က ဘာေတြထည့္တယ္ စသျဖင့္လည္း ေၾကျငာပါသည္။ ထုိအခါက်မွ ပရိသတ္မ်ားလည္း သိခြင့္ရ၏။ တခ်ိဳ႔က အင္း၊ ကိုရင္ၾသတို႔က ကေလးေတြကို တယ္ၾကည့္ သကဲြ႔။ တယ္ေတာ္တဲ့လူေတြကြယ္ ဟု ဆို၏။ အခ်ိဳ႔က်ေတာ့ ဟင္၊ သူတို႔ဒါေလာက္ခ်မ္းသာတာေတာင္ ကေလးေတြကို ဒါေလာက္ပဲ ေပးရသလား။ အေတာ္ ကပ္ေစးနည္းတဲ့သူေတြဟု အတင္းတုတ္၏။

မဂၤလာပဲြတြင္ ဘိသိက္ခန္းသည္ အေရးႀကီးဆံုးျဖစ္၏။ ဘိသိက္ခန္းတြင္ သတို႔သားႏွင့္ သတို႔သမီးကို မဂၤလာေငြဖလားတြင္ လက္ထပ္ေပးသည္။ ဤသုိ႔လက္ထပ္ၿပီးသည္ႏွင့္ လင္မယားအရာ ေျမာက္ေတာ့၏။ ျမန္မာ့ဓေလ့ထံုးတမ္းတြင္ လူႀကီးစံုရာႏွင့္ အမ်ားေရွ႔၌ မဂၤလာေဆာင္ျခင္းသည္ ဥပေဒႏွင့္ညီညြတ္၏။ ရံုးတက္လက္မွတ္ထိုးစရာမလို။ လက္ထပ္စာခ်ဳပ္မလို။ ထိုသူႏွစ္ဦး ကို ရပ္ရြာက အၾကင္လင္မယားအျဖစ္ အသိအမွတ္ျပဳသည္။ ဘာစာမွ ခ်ဳပ္မထားသည့္တိုင္ သည္ကဲ့သို႔ ရပ္သိရြာသိ မဂၤလာ ေဆာင္ထားတာကို အေလးအနက္ထားၾကသည္။ ေတာ္ရံုတန္ရံုကိစၥေလာက္ႏွင့္ ကဲြတာကြာတာ မလုပ္ၾက။ လူႀကီးမိဘ အရွက္ရမည္ကို ငဲ့ရသည္။

ဘိသိက္ၿပီးေတာ့ လာသည့္ပရိသတ္ကို ထမင္းေကြ်းၾကသည္။ ထမင္းစားၿပီးေတာ့ အသီးသီးအသကအသက ႏႈတ္ဆက္ကာ ျပန္ၾကေတာ့၏။

ဧည့္သည္ေတြစဲသြားေတာ့ အင္မတန္အေရးႀကီးသည့္အလုပ္ကို လုပ္ၾကရသည္။ ဤသည္မွာ လက္ဖဲြ႔ေငြ ေရတြက္ျခင္းျဖစ္၏။ ဘုရားဘုရား၊ ကုန္ထားတာနဲ႔ ကာမွ ကာမိပါ့မလား။ ဘယ္ေလာက္ျမတ္မလဲ။

ညက်ေတာ့ ကာလသားမ်ားက ခဲဖိုးေတာင္း၏။ ကြ်န္ေတာ္ငယ္ငယ္က ခဲဖိုးေတာင္းတယ္ဆိုတာ နားမလည္။ ေနာက္ၿပီး ေရႊႀကိဳးေငြႀကိဳးတန္းတယ္ဆုိတာကိုလည္း မသိ။ ဘယ္လိုမ်ား ေရႊေတြကို ႀကိဳးနဲ႔လုပ္ၿပီး တန္းပါလိမ့္။ ဘာျဖစ္လို႔ တန္းပါလိမ့္။

ေရႊႀကိဳးေငြႀကိဳးတန္းတယ္ဆုိတာ သတို႔သမီးႏွင့္သတို႔သား တဲြထြက္လာေတာ့ မဂၤလာခန္းမမ၀င္မီ ဆဲြႀကိဳးတစ္ကံုးကို ဟိုဘက္ တစ္ေယာက္ သည္ဘက္တစ္ေယာက္ ကိုင္ကာ တားထားျခင္းျဖစ္၏။ ထိုသုိ႔တားသူမ်ားကို လိုက္လာသူ သတို႔သားသတို႔သမီး အရံမ်ားက ေက်နပ္ေလာက္ေအာင္ မဂၤလာေၾကးပိုက္ဆံေပးရသည္။ ပုိက္ဆံလိုခ်င္လို႔မဟုတ္ပါ။ အေပ်ာ္လုပ္တာ ျဖစ္ပါသည္။

ညက်ေတာ့ ကာလသားမ်ားက စားဘုိ႔ေသာက္ဘို႔ ပိုက္ဆံလာေတာင္းသည္။ သူတုိ႔အတြက္ ပိုက္ဆံထုတ္ေပးရသည္။ မေပးလွ်င္ ခဲႏွင့္ေပါက္ၾကသည္။ ဤသည္ကို ခဲဖိုးေတာင္းသည္ ေခၚ၏။ ဤသည္မွာလည္း အေပ်ာ္အပါးအတြက္ ျဖစ္ပါသည္။ မည္သူကမွ စိတ္မဆိုးၾက။ ရပ္ရြာဓေလ့ျဖစ္၏။

ဤသို႔ျဖင့္ ထိုသူငယ္ကေလးႏွင့္ သူငယ္မကေလးမွာ ထိုေန႔မွစကာ ပုဆိုးတန္းတင္ အၾကင္လင္မယား (အီး၊ ခင္ဗ်ားတို႔ စကားႀကီးကလည္း ေက်ာခ်မ္းဘို႔ေကာင္းလိုက္တာ၊ ဘယ့္နဲ႔ဗ်ာ။ ၀တ္ထားတဲ့ပုဆိုးကို တန္းေပၚတင္လိုက္ေတာ့ . . ေ၀ါ့ . . )

ျဖစ္ေလေတာ့သတည္း။

(၄) အိမ္ေထာင္သည္ဘ၀

တစ္ဦးႏွင့္တစ္ဦး ေပါင္းဖက္ၾကရာတြင္ အခ်င္းခ်င္းႀကိဳက္ၿပီး ခိုးရာလိုက္ေျပးကာ ေပါင္းသင္းသည္လည္း ရိွ၏။ အခ်င္းခ်င္း ႀကိဳက္ၿပီး မိဘမ်ားကို ေတာင္းရမ္းခိုင္းၿပီး ေပါင္းေဖာ္ၾကတာလည္း ရိွ၏။ အခ်ိဳ႔မွာမူ တစ္ဦးႏွင့္တစ္ဦး မသိကြ်မ္းဘဲ မိဘမ်ား အခ်င္းခ်င္းတိုင္ပင္ကာ ေပးစားလုိက္ၾကတာလည္း ရိွပါသည္။

မည္သည့္အိမ္ေထာင္မ်ားက ၿမဲသည္။ မည္သည့္အိမ္ေထာင္မ်ား မၿမဲဆိုသည္မွာ ပံုေသတြက္ထားလို႔မရပါ။ မျငားခင္ကေတာ့ ေသာက္က်ိဳးနည္း၊ တစ္ေယာက္န႔ဲတစ္ေယာက္မျမင္ရရင္ ေသမေလာက္ျဖစ္ေနရာကေန ရလည္းသြားေရာ . . . .

ဟင္၊ ေကာင္မ၊ အပ်င္းထူခ်က္ေတာ့ အခု ငါ့မွာ ၀တ္စရာအ၀တ္ေတာင္မရိွေတာ့ဘူး၊ ဘယ္သြားေသေနလို႔လဲ ေျပာစမ္းပါဦး။ ဟင္၊ ေသနာေကာင္။ င့ါကို အိမ္မွာ အလကားေနရင္း အိပ္ေနတယ္ ေအာင့္ေမ့လို႔လား &$@#!&*%#@”>

တခ်ိဳ႔က် မိဘေပးစားလို႔ ယူလိုက္ရတယ္ဆိုေပမင့္ ဘာျပႆနာမွ ျဖစ္သံမၾကားရ။ ျဖဴးလို႔ခင္ဗ်ာ . . ငယ္ခ်စ္ေတြထက္ေတာင္ သာေသး။

မတူေသာ မိသားစုမွ၊ မတူေသာသူတို႔ ေပါင္းေဖာ္ၾကသည္ျဖစ္ရာ အဘယ္မွာလွ်င္ သူႏွင့္ကုိယ္ စင္းလံုးေခ်ာ သေဘာမွ် ေနတယ္ဆိုတာ ရိွပါမည္နည္း။ သူမ်ားမေျပာပါႏွင့္။ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ေတာင္ အခု ဟိုေနရာသြားမယ္ျပင္ေနရာကေန ဟယ္၊ သြားေတာ့ပါဘူး။ ေနာက္ေန႔မွ သြားေတာ့မယ္ ဟု ျဖစ္သြားတတ္ေသးသည္။

အခ်င္းခ်င္း မတူတာေတြ၊ သေဘာထားမတိုက္ဆိုင္တာေတြ ညိွယူရတာကိုက အိမ္ေထာင္ေရးဘ၀၏ အဓိပၸာယ္ ျဖစ္ေလသည္။

မေက်နပ္ဘူးလား။ ထရန္ျဖစ္လိုက္။ ၿပီးေတာ့မွ ျပန္ေခ်ာ့။ ဤသည္မွာ အိမ္ေထာင္ေရးအရသာ ျဖစ္၏။ အႏို႔ လင္နဲ႔မယား၊ လွ်ာနဲ႔သြား ဆိုသမို႔လား။

သူမႀကိဳက္တာ ကိုယ္မေျပာနဲ႔။ ကိုယ္မႀကိဳက္တာ သူမလုပ္နဲ႔။ လင္နဲ႔မယားအၾကား ဘာမွ ဖံုး၀ွက္မထားနဲ႔။ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ရိွပါေစ။

အေရးႀကီးသည္မွာ တစ္ဦးအေပၚတစ္ဦး သစၥာရိွဘိ႔ု၊ အိမ္ေထာင္ေရး မေဖာက္ျပန္ဘို႔ ျဖစ္ေလသည္။ သူ႔ကို ႏွစ္သက္သည္ ျဖစ္ေစ၊ မႏွစ္သက္သည္ျဖစ္ေစ၊ ရလာၿပီဆုိလွ်င္မူ အတတ္ႏိုင္ဆံုးသည္းခံကာ ခ်စ္ခင္ၾကင္နာရမည္ ျဖစ္ေလသည္။ ကိုယ့္လင္/မယား တစ္ပါးသူႏွင့္ ေပ်ာ္ပါးေနတာကို မည္သူသည္ အသည္းမာစြာႏွင့္ လက္ပိုက္ၾကည့္ေနႏိုင္ပါမည္နည္း။ ဘာတဲ့၊ မုန္႔ကိုသာ ေ၀စားႏိုင္မယ္။ အခ်စ္ကိုေတာ့ ေ၀မေပးႏိုင္ဘူး ဆိုလား။ ၀တၳဳေတြထဲ ဖတ္ဖူးတာေျပာပါတယ္။

လင္နဲ႔မယား လွ်ာနဲ႔သြား ဆိုေပသိ ေန႔တိုင္း တက်က္က်က္ျဖစ္ေနလို႔ အဘယ္မွာလွ်င္ ေနေပ်ာ္ပါမည္နည္း။ တဆိတ္ရိွ ကြဲမယ္၊ ကြာမယ္ဆိုတာ မျဖစ္သင့္ေသာ ကိစၥ ျဖစ္ေလသည္။ ကဲြၿပီ၊ ကြာၿပီ ဆိုပါစို႔။ ကိုယ္တို႔ႏွစ္ဦးတည္းမဟုတ္။ သူ႔ဘက္ကိုယ့္ဘက္ အသိုင္းအ၀ိုင္းေတြ၏ မ်က္ႏွာရိွသည္။ သားသမီးမ်ားရိွပါက ကေလးေတြ၏ ေနာင္ေရးရိွသည္။ အစစ ထည့္သြင္း စဥ္းစားဘို႔လုိသည္။

အိမ္ေထာင္ျပဳျခင္းကို အခ်စ္၏ေန၀င္ခ်ိန္ ဟု ဆိုၾက၏။ အမွန္မွာမူ အိမ္ေထာင္ျပဳတယ္ဆိုတာ ယခုမွ ဇာတ္လမ္းစရမွာ ျဖစ္သည္။ သမီးရည္းစားဘ၀ဆုိတာ လက္ေတြ႔ဘ၀ႏွင့္ကင္းကြာၿပီး စိတ္ကူးယဥ္မ်ားႏွင့္ တည္ေဆာက္ေပ်ာ္ျမဴးေနတာ ျဖစ္သည္။ ဆန္ေတြ၊ ငါးပိေတြ၊ ဆီေတြ၊ ဆားေတြမပါ။ အိမ္ရွင္က အိမ္လခကို တက်ီက်ီေတာင္းေနတာေတြ မပါ။ သားဘို႔ ေက်ာင္း၀တ္စံုခ်ဳပ္ေပးစရာ ပိုက္ဆံမရိွတာေတြ မပါ။ သည္ေတာ့ အင္မတန္ေပ်ာ္ဘို႔ ေကာင္းေပသေပါ့။

အိမ္ေထာင္သည္ဘ၀ျဖစ္လာၿပီဆိုတာႏွင့္ အထက္ပါ ျပႆနာေတြ တန္းစီ၀င္လာလိမ့္မည္။ သည္ျပႆနာမ်ားကို ႏွစ္ေယာက္ အတူလက္တဲြေျဖရွင္းရမည္။ ေရွာင္လဲႊေနလို႔မရ။ တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ လက္ညိႈးထိုးေနလို႔မရ။ ဤကဲ့သို႔ ျပႆနာမ်ားကို လင္မယားႏွစ္ေယာက္ အတူေခါင္းခ်င္းဆိုင္ေျဖရွင္းကာ သာယာေသာ အိမ္ေထာင္တစ္ခုကို ထူေထာင္ၾကရမည္ ျဖစ္ေလသတည္း။

ထိမ္းျမားလက္ထပ္ျခင္း အႏုပညာ ဤတြင္ၿပီးပါၿပီ။

မိတ္ေဆြတို႔သည္ သာယာခ်မ္းေျမ့ေသာ သီရိေဂဟာကေလးကို တည္ေဆာက္ႏိုင္ၾကပါေစသတည္း။

ေက်းဇူးတင္ပါသည္။

ေအးၿငိမ္း

၁၅ ဇူလိုင္၊ ၂၀၁၇