တနသၤာရီတိုင္း၊ ေရျဖဴခရီးစဥ္ (၁)

(၁) နည္းနည္းေလးလဲြရမွ ေနသာထိုင္သာရိွသည့္ ကြ်ႏ္ုပ္

ေဒသဖြ႔ံၿဖိဳးေရးလုပ္ငန္းမ်ား လုပ္ေဆာင္ေနေသာ ကိုစိုင္းစံပြင့္က သူတို႔ေဒသတြင္ ေက်ာင္းသားမ်ားႏွင့္ လယ္သမားမ်ားအား ပညာေပးေဟာေျပာပဲြမ်ား ျပဳလုပ္ေပးပါရန္ ဖိတ္ၾကားသျဖင့္ ၂၃ ဒီဇင္ဘာ ၂၀၁၄ ခုႏွစ္တြင္ တနသၤာရီတိုင္း၊ ေရျဖဴၿမိဳ႔နယ္ရိွ ရတနာဓာတ္ေငြ႔ပိုက္လိုင္း ရိွရာသို႔ ခရီးထြက္ခဲ့၏။

အဆာခံေစရန္ မမက ေကာက္ညွင္းေပါင္း လုပ္ေကြ်းသည္။ ခပ္ေစာေစာ ထြက္ခဲ့ေသာေၾကာင့္ ေလဆိပ္သို႔ေရာက္ေသာ္ ၆ နာရီခဲြမွ်သာ ရိွေသး၏။ ကြ်န္ေတာ္လည္း လိေမၼာ္ေရာင္ အုိဗာေအာႀကီးမ်ား ၀တ္ထားသည့္ တစ္ေယာက္ထံခ်ဥ္းကပ္ကာ တိုတယ္ check in counter က ဘယ္နားတံုးဟု စံုစမ္းေသာ္ ၎ကခရီးသြားမွာက အစ္ကိုလားဟု ေမးသည္။ ဟုတ္ကဲ့ ဟု ကြ်န္ေတာ္ကျပန္ေျဖရာ သူက ေလယာဥ္စီးမယ္ဆို ေဘာင္းဘီနဲ႔ရႈးဖိနပ္နဲ႔မွရမယ္အစ္ကို၊ ပုဆိုးနဲ႔ညွပ္ဖိနပ္မရဘူး ဟု ေျပာ ေလ၏။ ဟုိက္ ရွားဘား။

ဟုတ္ပါ့။ သည္ကိစၥ ခပ္ေစာေစာကတည္းက ကိုစိုင္းစံပြင့္ ေသေသခ်ာခ်ာ ေျပာထားတာျဖစ္၏။ ကြ်န္ေတာ္ ေမ့ေနတာ ျဖစ္သည္။ ကိစၥမရိွပါဘူးအစ္ကို၊ ေဟာဟိုအိမ္သာထဲ ၀င္လဲလိုက္ရင္ ရပါတယ္ဟု သူကေျပာေသာ္လည္း မဟုတ္ဘူး ကိုယ့္လူရဲ့၊ ကိုယ့္မွာေဘာင္းဘီပါမလာခဲ့ဘူးဟုဆိုကာ အိမ္သို႔ ဒေရာေသာပါး ျပန္ေျပးရ၏။ အလာတံုးက နာရီၾကည့္ထား သျဖင့္ အိမ္မွ ေလဆိပ္သို႔ ၁၅ မိနစ္သာၾကာေၾကာင္း သိရသည္။ ကားရွင္းေနသကုိး။ ယခု check in လုပ္ရန္ နာရီ၀က္ လိုေသးသျဖင့္ ခပ္သုတ္သုတ္ေမာင္းလွ်င္ အခ်ိန္မီေသးေသာေၾကာင့္ လွည္းတန္းရိွအိမ္သို႔ သုတ္ေခ်တင္ရေခ်သည္။

ကြ်ႏ္ုပ္မွာ လုပ္လုိက္လွ်င္ အရာရာႏွင့္ အေၾကာင္းေၾကာင္းခ်ည္း ျဖစ္သတည္း။

အိမ္သို႔ ၆း၄၆ ေလာက္ေရာက္သည္။ ေလွခါးကို သံုးထစ္စီေက်ာ္ကာ ၆ ထပ္၌ ရိွေသာအခန္းသို႔ အတက္အဆင္းလုပ္ရသည္။ ေဘာင္းဘီႏွင့္ဖိနပ္ကို လွိ်ဳရံုလွ်ိဳၿပီး ကားေပၚေရာက္မွ ေသေသခ်ာခ်ာ ၾကယ္သီးတပ္ ျပင္ဆင္ရ၏။ အေရးႀကီးပါတယ္ဆိုမွ ရိွသမွ်မီးပြိဳင့္ အကုန္မီးနီမိသည္။ သားကုိေျပာထားရင္ သတိေပးမွာေပါ့ေဖေဖရ ဟု သားက ဆို၏။ ကိုစုိးႀကီးက ခိုင္ထူးသီခ်င္း လို အားလံုးကိုေက်ာ္ျဖတ္ၿပီး ေမာင္းေလရာ ေလဆိပ္သို႔ ၇း၀၅ ေလာက္တြင္ ျပန္ေရာက္၏။ အျခားသူမ်ား check in လုပ္ေနၿပီ။

ခဏေနေသာ္ အေပၚထပ္ေခၚသြားကာ SIC (Safety Induction Course) ဗီဒီယိုျပ၏။ တစ္ခုမွာ ေလယာဥ္ေပၚ၌ လိုက္နာရမည့္ စည္းမ်ဥ္းစည္းကမ္းမ်ားျဖစ္ၿပီး ေနာက္တစ္ခုမွာ ရတနာဓာတ္ေငြ႔စီမံကိန္းသို႔ေရာက္လွ်င္ လိုက္နာရမည့္ စည္းမ်ဥ္းစည္းကမ္းမ်ားျဖစ္၏။ ထို႔ေနာက္ ေအာက္သို႔ျပန္ဆင္းကာ ေလယာဥ္ေစာင့္ရသည္။ ၈ နာရီတီးေသာ္ ေလယာဥ္ စထြက္၏။ ေလယာဥ္ေပၚတက္ေတာ့ ေနာက္ဘီးမ်ား ေလအေတာ္ေလ်ာ့ေနသည္ေတြ႔ေသာ္ စိတ္ထဲ အနည္းငယ္ စိုးရိမ္စိတ္ ျဖစ္မိေသး၏။ ေနာက္မွ သူတို႔လဲ သိမွာပါေလ။ တမင္ေလွ်ာ့ထားတာ ျဖစ္မွာပါဟု ေျဖေတြးရသည္။

ေလယာဥ္မွာ တြင္ေအာ္တာ (Twin Otter) ျဖစ္၏။ လူ ၁၆ ဦးဆန္႔သည္။ ေလယာဥ္အတြင္းပိုင္းမွ ၾကမ္းခင္းႏွင့္ ထုိင္ခံုမ်ားမွာ  ၁ တန္ခဲြ light truck မွ ၾကမ္းခင္းႏွင့္ထိုင္ခံုမ်ားကဲ့သုိ႔ပင္ ျဖစ္၏။ ခါးပတ္ပါတာတစ္ခုပဲကြာသည္။

ကြ်န္ေတာ္က ထိုင္ခံုနံပါတ္ 2A ဆိုေတာ့ ေလယာဥ္ေမာင္းခန္းေနာက္နားတြင္ ထိုင္ရသည္။ ပိုင္းေလာ့ခန္းတြင္ တံခါးမရိွသျဖင့္ ေလယာဥ္အား ထိန္းေက်ာင္းေမာင္းႏွင္ပံုကို ၾကည့္ႏိုင္သည္။ ေလယာဥ္ပိုင္းေလာ့မွာ အသက္ႀကီးလွၿပီ။ လက္မ်ားမွာ တုန္တုန္ရီရီႏွင့္။ ေလယာဥ္ပ်ံသန္းရန္ သူ ေလယာဥ္စက္ခလုတ္မ်ားကို ဟုိႏွိပ္သည္ႏွိပ္ ႏွိပ္ေတာ့ ေသာက္က်ိဳးနဲ၊ လက္က တုန္တုန္နဲ႔ ခလုတ္မ်ား မွားႏိွပ္မိရင္ အက်ိဳးနည္းရခ်ည့္ဟု မပူရမွာ ေတြးပူမိေသး၏။

ေလယာဥ္ကေသးေတာ့ အသံသိပ္မလံု။ အလြန္ဆူလွသည္။ နားၾကပ္တပ္ထားသည့္တိုင္ ေလယာဥ္စက္သံ တ၀ုန္း၀ုန္းကို အတိုင္းသား ၾကားေနရသည္။ ေလဖိအားထိန္းစနစ္ကလည္း သိပ္မေကာင္းေတာ့ ေလယာဥ္အတက္အဆင္းမ်ားတြင္ နားမွာ အူရံုမွ်မက အလြန္နာလွ၏။ 

ကြန္ျပဴတာမ်က္ႏွာျပင္တြင္ ေလယာဥ္ပံ်သန္းေနေသာ လမ္းေၾကာင္းကို ျပေနသည္။ ေလယာဥ္မွာ လမ္းေၾကာင္း အေကာက္အေကြ႔မရိွဘဲ ရန္ကုန္မွ ထား၀ယ္သုိ႔ တစ္ေျဖာင့္တည္းပ်ံသန္းေနသည္ကို ေတြ႔ရသည္။ ဆင္းခါနီးတြင္ ဂလုပ္ဂလုပ္ ျမည္ကာ နိမ့္လိုက္ျမင့္လိုက္ ျဖစ္ေနသျဖင့္ အနည္းငယ္ ရင္ထိတ္ရေသးသည္။ သို႔ေသာ္ အခက္အခဲ တစ္စံုတရာမရိွဘဲ ကံေပါက္စခန္းသို႔ ဆင္းသက္ႏိုင္ပါသည္။

(၂) PLC

ရန္ကုန္မွ ကံေပါက္ (ေရျဖဴၿမိဳ႔နယ္) သို႔ တစ္နာရီခဲြခန္႔ ေမာင္းရသည္။ ဆိုေတာ့ ၉ နာရီခဲြခါနီးတြင္ ေလယာဥ္ဆိုက္သည္။

ေရွ႔ခရီးမဆက္ခင္ ေလယာဥ္ကြင္း၌ပင္ Safety တစ္ေယာက္က SIC သင္တန္းေပးျပန္သည္။ သူ႔ရာထူးကို ေမးၾကည့္ေတာ့ safety superitendent ဟု သိရသည္။ ျမန္မာအမ်ိဳးသားပင္ ျဖစ္ပါ၏။ ကြ်န္ေတာ္က လူသစ္ျဖစ္သျဖင့္ သူေပးေသာ ေမးခြန္းမ်ား ေျဖရ၏။ မသိတာရိွရင္ ေမးပါအစ္ကို ဟုလည္း ေျပာ၏။ အစ္ကိုက safety consultant လို႔ ကိုစိုင္းကေျပာတယ္။ ဘယ္ကုမၸဏီကလည္းဟုလည္း ေမးသည္။

ထို႔ေနာက္ ကိုစံပြင့္လာႀကိဳေသာကားႏွင့္ သူတို႔စခန္းသို႔ သြားၾကသည္။ ထိုစခန္းမွာ ရတနာဓာတ္ေငြ႔ပိုက္လိုင္း၏ ပင္မ ထိန္းခ်ဳပ္စခန္းျဖစ္ၿပီး PLC (Pipe Line Centre) ဟု ေခၚသည္။ ကိုစံပြင့္ကေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔ေငြေတာင္ေဆာင္ေပါ့ဆရာ ဟု သမုတ္ေလသည္။ (ေငြေတာင္ေဆာင္ဟူသည္ စိုက္ပ်ိဳးေရး တကၠသိုလ္မွ မိန္းခေလးေဆာင္ျဖစ္ၿပီး ည ၆ နာရီေက်ာ္လွ်င္ အျပင္မထြက္ရေတာ့။ သည္စခန္းမွာလည္း အ၀င္အထြက္ကုိ ကန္႔သတ္ထားသျဖင့္ ကိုစံပြင့္က ေငြေတာင္ေဆာင္ဟု တင္စားျခင္းျဖစ္၏။)

ေရာက္ေရာက္ခ်င္း ကုိစံပြင့္က ရံုးမွလူမ်ားႏွင့္ မိတ္ဆက္ေပး၏။ Safety  ဌာန၊ တိရိစၱာန္ေဆးကုသေရးဌာန၊ RO၊ ဆက္သြယ္ေရးဌာနစသည္။ စုစုေပါင္း ၀န္ထမ္းအင္အား ဘယ္ေလာက္ရိွတံုးဟု စပ္စုေသာ္ ၁၂၀ ခန္႔ရိွသည္ဟု ဆိုသည္။ အမ်ားစုမွာ ျမန္မာမ်ားျဖစ္၍ ႏိုင္ငံျခားသားမ်ား (ျပင္သစ္) မွာ ရာထူးႀကီးမ်ား၌ အနည္းငယ္မွ်သာ ရိွသည္။ မန္ေနဂ်ာမွာမူ ျမန္မာျဖစ္၏။

သူရို႔အလုပ္က ေလးပတ္လုပ္၊ ေလးပတ္နား။ ဟန္က်၏။ အဘယ္ေၾကာင့္ ေလးပတ္နားခြင့္ေပးသနည္းဟု စပ္စုေသာ္ အလုပ္ခ်ိန္မွာ ရွည္ေသာေၾကာင့္ဟု ေျဖသည္။ အလုပ္ခ်ိန္မွာ နံနက္ ၇ နာရီမွ ည ၇ နာရီထိ ျဖစ္၏။ သို႔ေသာ္ သူတို႔ၾကည့္ရတာ သက္ေတာင့္သက္သာပင္ ျဖစ္ပါသည္။ အလုပ္မၿပီးေသာေၾကာင့္ ၄ ပတ္ထက္ပိုလုပ္ခ်င္လွ်င္ မည္သည့္အတြက္ လုပ္ခ်င္ရ သည္ စသျဖင့္ စာတင္ရသည္။ ထို႔ျပင္ ထိုကဲ့သုိ႔ ၄ ပတ္ထက္ပိုေသာ ရက္မ်ားအတြင္း တစ္စံုတစ္ခုျဖစ္ခဲ့ပါက မည္သည့္ခံစား ခြင့္မွ မရဟု ဆို၏။ ၄ ပတ္တစ္ဆိုင္းျဖစ္သျဖင့္ ရာထူးတစ္ခုလွ်င္ လူႏွစ္ဦး ခန္႔ထားရသည္။ တစ္ေယာက္တလွည့္နား။

Camp တြင္ နံနက္ ၆ နာရီမွ ၇ နာရီထိ နံနက္စာ ေကြ်းသည္။ ဓာတ္ပံုရိုက္ခြင့္မရိွသျဖင့္ ဓာတ္ပံုမရိုက္ရေသာေၾကာင့္ မိတ္ေဆြမ်ားအား သူတို႔ေကြ်းေသာ အစားအေသာက္ပံုစံကို မျပႏိုင္သည့္အတြက္ ခြင့္လႊတ္ပါခင္ဗ်ား။ နံနက္စာမွာ ထမင္းေၾကာ္၊ ေပါင္မံု႔ စသည္ျဖစ္၏။ ထို႔ျပင္ လိေမၼာ္သီး၊ သစ္ေတာ္သီး၊ ကြ်ဲေကာသီး၊ သေဘၤာသီး စသည္တို႔ကုိလည္း စိတ္ၾကိဳက္စားႏိုင္၏။ ကာပူခ်ီႏို ေကာ္ဖီစက္မွထြက္လာသည့္ ေကာ္ဖီမွာလည္း တစ္ခြက္လွ်င္ ၄ က်ပ္ခဲြ မွ ၆ က်ပ္ထိ ေပးရသည့္ ေကာ္ဖီဘီးန္မွ ေကာ္ဖီကဲ့သို႔ပင္ ေသာက္၍ေကာင္းလွ၏။ ေကာ္ဖီစက္ေဘးတြင္ သၾကား၊ ေကာ္ဖီမစ္၊ ႏို႔စိမ္း၊ ႏို႔ဆီ စသည္တို႔ထားေပးရာ မိမိစိတ္ၾကိဳက္ စပ္ေသာက္လို႔ရသည္။ ေအာင္မယ္၊ ဆီးခ်ဳိသမားမ်ားအတြက္ equal ပင္ ရိွပါေသး။ သို႔ေသာ္ equal ၏ ခ်ဳိရဲရဲ အရသာႀကီးကို ကြ်န္ေတာ္ မႀကိဳက္သျဖင့္ သံုးခဲပါသည္။ အေအးေသာက္ခ်င္သူမ်ားအတြက္ ကိုကာကုိလာ၊ sprite စသည့္ အေအးဘူးမ်ားလည္း ေဘးနား၌ ရိွသည္။

ေန႔လည္စာစားခ်ိန္မွာ ေန႔လည္ ၁၂ နာရီမွ ၁ နာရီထိျဖစ္ၿပီး ညေနစာကုိ ညေန ၇ နာရီမွ ၉ နာရီအတြင္း ႀကိဳက္သည့္အခ်ိန္ စားႏိုင္သည္။ အသီးႏွင့္ ေကာ္ဖီ၊ အေအးဘူးမ်ားမွာ နံနက္၊ ေန႔လည္၊ ညစာ အားလံုးအတြက္ ရသည္။ ေန႔လည္စာႏွင့္ ညေနစာမ်ားမွာမူ ေဟာ္တယ္၌ေကြ်းသည့္ ဘူေဖးအတိုင္း ျဖစ္၏။ ဟင္းမွာ အနည္းဆံုး ဆယ္မ်ိဳးေလာက္ ရိွသည္။ အသီး အရြက္က ေလးငါးေျခာက္မ်ိဳး၊ အသားႏွင့္ ငါးက သံုးေလးမ်ိဳး၊ အသုပ္၊ ငါးပိေၾကာ္စသည္။ ထမင္းမွာလည္း စားလို႔ေကာင္း၏။ ကြ်န္ေတာ္သာ သည္မွာလုပ္ရလွ်င္ သံုးေလးလအတြင္း ၆၅ ကီလိုေလာက္ ျဖစ္သြားႏိုင္သည္။

ဟင္းေတြက စားလို႔ေကာင္းသဗ်ာ။ ဆိုင္ကဟင္းေတြလို ဆီေတြမ်ားၿပီး အီဆိမ့္မေနဘူး။ ခင္ဗ်ားတို႔ကို သီးသန္႔သင္တန္းေတြ ေပးထားတာလား ဟု ထမင္းခ်က္ဆရာႀကီးမ်ားကို စပ္စုေတာ့ မဟုတ္ရပါဘူးဗ်ာ။ ေဟာဒီဆရာႀကီးက အင္းလ်ားလိပ္ ေဟာ္တယ္မွာ စားဖိုမႉးအျဖစ္ ၁၅ ႏွစ္ လုပ္ခဲ့တာဗ်။ သူတို႔ေရြးကတည္းက ေသေသခ်ာခ်ာ အင္တာဗ်ဴးၿပီး ေရြးထားတာ ဟု ဆိုသည္။ ဟိုက္ ရွားဘား။

ျပင္သစ္ကုမၸဏီပိုင္ဆိုေတာ့ ပန္းကန္ခြက္ေယာက္၊ ဇြန္းခက္ရင္းမ်ားမွာလည္း အားလံုး အေကာင္းစားခ်ည္းျဖစ္၏။ သန္႔လည္း အလြန္သန္႔သည္။ ထမင္းစားခန္းမွာ တံခါး ႏွစ္ထပ္ျဖစ္၏။ ခရမ္းလြန္ေရာင္ျခည္သံုး ပိုးေကာင္ႏွင္သည့္စက္မ်ားလည္း တပ္ထားသည္။ ၀န္ထမ္းအားလံုးမွာ ယူနီေဖာင္းမ်ားႏွင့္။ ကိုခ်က္ႀကီးမ်ားမွာလည္း ဟိုတယ္မ်ားတြင္ခ်က္ျပဳတ္သည့္ စာဖိုမႉးမ်ား ၀တ္စားထားသည့္အတုိင္း ျဖစ္၏။

အေဆာင္အားလံုးမွာ အားလံုးသစ္သားေဆာင္မ်ားခ်ည္းျဖစ္ၿပီး သြပ္မိုးထား၏။ သံုးထားေသာ ပ်ဥ္မ်ားမွာ ကြ်န္ေတာ္တို႔လို ၆ x ၆ မူး မဟုတ္။ ၆ x ၁ က်ပ္ မ်ားျဖစ္၏။ ေဆာက္ထားတာ ဆယ္ႏွစ္ေက်ာ္ၿပီ ဆိုေတာ့ အျပင္ပန္းအားျဖင့္ၾကည့္လိုက္လွ်င္ အေဆာက္အဦေဟာင္းမ်ားဟု ထင္ရသည္။ သို႔ေသာ္ အတြင္းခန္းမ်ားမွာ အေတာ္သန္႔ပါသည္။ ေနရသည္မွာ ေဟာ္တယ္တြင္ ေနရသလိုမ်ိဳးျဖစ္၏။ အေဆာက္အဦအားလံုးတြင္ မီးကာကြယ္ေရးစနစ္ (fire protection system) အျပည့္ တပ္ဆင္ထား သည္။ Sprinkler system တပ္ဆင္ထားသလို fire hydrant မ်ားေနရာတိုင္းတြင္ ရိွသည္။ Fire pump သံုးလံုးကိုလည္း အရံသင့္ ေတြ႔ရ၏။ အင္ဂ်င္ႏွင့္ေမာင္းတာ ႏွစ္လံုး၊ ေမာ္တာႏွင့္ေမာင္းတာ တစ္လံုးဟု သိရသည္။ သူတို႔ကိုယ္ပိုင္ မီးသတ္ တပ္ဖဲြ႔၊ အေရးေပၚကယ္ဆယ္ေရးအဖဲြ႔မ်ားလည္း ရိွသည္။

ရံုးခန္း၊ ထမင္းစားေဆာင္၊ အိပ္ခန္း စသည့္အေဆာင္မ်ားမွာ တစ္ေဆာင္ႏွင့္တစ္ေဆာင္ သိပ္မေ၀းလွေသာေၾကာင့္ သြားရ လာရ အလြန္အဆင္ေျပသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ အလုပ္လုပ္ရသည္မွာ အလြန္သက္ေတာင့္သက္သာ ရိွလွ၏။

ထမင္းစားခန္းႏွင့္ကပ္လ်က္တြင္ အ၀တ္ေလွ်ာ္စက္မ်ားရိွသည္။ မိမိအ၀တ္ေဟာင္းမ်ားကို ေပးထားေသာ အိတ္မ်ားအတြင္း ထည့္ၿပီး အခန္းေရွ႔ခ်ထားလိုက္လွ်င္ လာယူသြားၿပီး နံနက္ ၁၁ နာရီေက်ာ္လွ်င္ ေလွ်ာ္ၿပီးသား အ၀တ္မ်ားကို ျပန္လာထားေပး သြား၏။  

ကြ်န္ေတာ္ camp အတြင္း ၀င္သြားေတာ့ သူတို႔ camp pass ႏွင့္ လဲရသည္။ ကဒ္နံပါတ္သတ္မွတ္ထားပံုမွာလည္း စိတ္၀င္စား ဖြယ္ ျဖစ္၏။ ေရွ႔ဆံုးဂဏန္းမွာ အေရးေပၚစုရပ္နံပါတ္ျဖစ္ၿပီး သူတို႔ ၀န္ထမ္းမ်ားဆိုလွ်င္ အေရးေပၚစုရပ္နံပါတ္ေနာက္မွ ဂဏန္းမ်ားမွာ ကိုယ္ပိုင္နံပါတ္မ်ား ျဖစ္သည္။ ကြ်န္ေတာ္က ဧည့္သည့္ျဖစ္သျဖင့္ စုရပ္နံပါတ္ႏွင့္ serial no. ၾကားတြင္ V တစ္လံုးထည့္ထားသည္။

(၃) Socio Eco Team

ရတနာပိုက္လိုင္းမွ ေဒသခံမ်ားအတြက္ ေဒသဖြံ႔ၿဖိဳးေရးအစီအမံမ်ား ျပဳလုပ္ေပးသည္။ ကြ်န္ေတာ့္ကုိ ဖိတ္ေခၚသည္မွာ ထိုစီမံခ်က္ေအာက္မွ ပညာေပးေရးအစီအစဥ္တစ္ခုအေနႏွင့္ ျဖစ္၏။ Socio Eco Team ၏ ကံေပါက္ Programme Leader မွာ ျပင္သစ္ႏိုင္ငံသူ Ms. Marie ျဖစ္သည္။ ကိုစံပြင့္က စုိက္ပ်ိဳးေရးအဖဲြ႔ေခါင္းေဆာင္ျဖစ္၏။ သူတို႔က ေနာင္ႏွစ္တြင္ မည္သည့္ အစီအစဥ္မ်ား အေကာင္အထည္ေဖာ္ လုပ္ေဆာင္မည္ကို စီမံခ်က္ေရးဆဲြကာ တင္ျပရ၏။ ထိုစီမံခ်က္ကို ေရးဆဲြရာတြင္ တင္ျပသည့္လုပ္ငန္း မ်ားလြန္းလွ်င္လည္း မိမိ၌ ၀န္ထုပ္၀န္ပိုးျဖစ္ကာ မႏိုင္၀န္ထမ္းရမည္ျဖစ္ၿပီး လုပ္ငန္းနည္းလြန္းပါကလည္း မိမိအားေပးထားေသာ လုပ္ခလစာႏွင့္ မညီမွ်သျဖင့္ မိမိလုပ္ႏိုင္မည့္ လုပ္ငန္းအတိုင္းအတာကို ခ်ိန္ဆကာ ေရးဆဲြရေၾကာင္း ေျပာ၏။

Socio Eco Team ၏ စိုက္ပ်ိဳးေရး Team Leader မွာ ကုိစံပြင့္ ျဖစ္၏။ အျခားဌာနမ်ားမွာ Community Development and Education၊ Public Health၊ Vetenary Team၊ Micro Finance (အေသးစားေငြစုေငြေခ်း)၊ Infrastructure၊ Solar Energy ။ 

အမွန္က ယခု ကြ်န္ေတာ့္ကိုဖိတ္သည့္ ခရီးစဥ္ကို ယမန္ႏွစ္က သူစီစဥ္ခဲ့တာျဖစ္၏။ သို႔ေသာ္ ကြ်န္ေတာ္ ျမန္မာျပည္ျပန္မည့္ အခ်ိန္သည္ သူနားရက္ႏွင့္တိုက္ဆိုင္ေနသျဖင့္ ယခုႏွစ္သို႔ ေရႊ႔လိုက္ရျခင္းျဖစ္၏။ ကိုစံပြင့္က သူ႔အစီအစဥ္ကို အၾကမ္းဖ်ဥ္း ရွင္းျပၿပီး ေရာက္သည့္ေန႔ နံနက္ပိုင္း၌ပင္ ကံေပါက္အထက္တန္းေက်ာင္းသို႔ ထြက္ခဲ့ၾကသည္။ ထိုေက်ာင္း၌ အထက္တန္း၊ အလယ္တန္း ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားမ်ားအား ပညာေရးအေရးႀကီးပံုကို ေဟာေျပာရန္ စီစဥ္ထားသည္။ ဤေဒသမွ ေက်ာင္းမ်ား၌ ေဟာေျပာရန္ ပညာသင္ၾကားရျခင္း၏ အဓိကရည္ရြယ္ခ်က္ ဟု ကြ်န္ေတာ္ ေခါင္းစဥ္ေပးထားတာ ျဖစ္ပါသည္။ သို႔ေသာ္ တစ္ေက်ာင္းႏွင့္တစ္ေက်ာင္း တင္ျပပံုခ်င္းမတူပါ။ အေျခခံသေဘာတရားမ်ားမွာမူ အတူတူပင္ျဖစ္ပါသည္။

ေက်ာင္းသံုးေက်ာင္း၌ ကြ်န္ေတာ္ေျပာခဲ့သည္မ်ားကို ေနာက္ေခါင္းစဥ္တစ္ခုျဖင့္ မွတ္မိသမွ် စုစည္းတင္ျပပါမည္။

(၄) ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူမ်ားအား ပညာေရးအေရးႀကီးပံုအေၾကာင္း ေျပာျပျခင္း

ကံေပါက္အထက္တန္းေက်ာင္းတြင္ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသား၊ ဆရာဆရာ စုစုေပါင္း ၁၀၀ ေက်ာ္ ေစာင့္ဆိုင္းေနၾက သည္။ သူတို႔မွာ မနက္က စာေမးပဲြအၿပီး အိမ္မျပန္ေသးဘဲ ေဟာေျပာပဲြအတြက္ ေစာင့္ဆိုင္းေနျခင္းျဖစ္၏။ ၈၊ ၉၊ ၁၀ ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူမ်ားျဖစ္ၿပီး က်န္အတန္းငယ္မ်ားအားလံုး ျပန္ကုန္ၾကၿပီ။

ေက်ာင္း၌ မိုက္ကရိုဖုန္းမရိွသျဖင့္ ကိုစံပြင့္က သူ႔စပီကာအေသးႏွင့္ မိုက္ကေလးယူလာသည္။ မဆိုးပါ။ သည္အတိုင္း ေျပာတာထက္စာလွ်င္ အေတာ္ ခရီးေရာက္ပါသည္။ စာေမးပဲြမၿပီး မျပန္ခိုင္းဘဲ ေခၚထားတာျဖစ္သျဖင့္ ကြ်န္ေတာ္ ၁ နာရီနီးပါး ေလာက္သာ ေျပာပါသည္။ ထို႔ေနာက္ သူတုိ႔ကို သိခ်င္တာေမးၾက ဟု ေမးခြန္းမ်ားဖိတ္ေခၚသည့္တိုင္ မည္သူမွ မေမးၾကပါ။

 အားလံုးျပန္ခ်င္ေနၾကၿပီထင္တယ္ဟု ေျပာကာ ကိုစံပြင့္က ေဟာေျပာပဲြအေၾကာင္း အနည္းငယ္ေျပာၿပီး ျပန္လႊတ္ေပးလိုက္ ပါသည္။ မူလစီစဥ္ထားသည့္အခ်ိန္အတိုင္း ၁၁ နာရီတြင္စၿပီး ၁၂ ခဲြခန္႔တြင္ ၿပီးပါသည္။

ကံေပါက္ အထက္တန္းေက်ာင္း ေဟာေျပာပဲြအၿပီးတြင္ ထိုေက်ာင္းႏွင့္ မလွမ္းမကမ္းရိွ ထမင္းဆိုင္၌ ေန႔လည္စာ စားၾကသည္။ သူတို႔က ထား၀ယ္စကားျဖင့္ ေျပာ၏။ သူရို႔ေျပာတာ ကြ်န္ေတာ္ သိပ္နားမလည္။ စကားသံမွာ ရခိုင္ေလယူေလသိမ္းႏွင့္ ခပ္ဆင္ဆင္တူသည္။ သူတို႔ကေတာ့ ရခိုင္ထက္ အင္းသားစကားႏွင့္ ပိုနီးစပ္သည္။ အင္းေလးကို ေျမာက္ပိုင္းအင္းသား၊ ထား၀ယ္ကုိ ေတာင္ပိုင္းအင္းသားဟု ေခၚေၾကာင္းလည္း သိရ၏။ ကိုစံပြင့္က ဤေဒသတြင္ ၁၈ ႏွစ္ရိွၿပီဆိုေတာ့ ထား၀ယ္လို ေျပာပင္ ေသေသခ်ာခ်ာ မေျပာတတ္ေသာ္ျငား သူတို႔ေျပာသည္ကိုမူ ေကာင္းစြာနားလည္သည္။ ဆရာေျပာတာ ကြ်န္ေတာ္တို႔နားမလည္ဘူးဆိုၿပီး သူတို႔က ကြ်န္ေတာ့္ကို ထား၀ယ္လို မေျပာေစခ်င္ဘူး ဟု ကိုစံပြင့္က ေျပာ၏။

ဟင္းခ်က္ပံုခ်က္နည္းမွာမူ ျမန္မာဟင္းခ်က္နည္းႏွင့္ မထူးလွပါ။ ဆီမ်ားလြန္း၏။ သိပ္ေတာ့ မဆိုးလွ။ ျမန္မာထမင္းဆိုင္မ်ားတြင္ ကြ်န္ေတာ္မႀကိဳက္သည့္အခ်က္မွာ အသားဟင္းမ်ားကိုသာ အဓိကထားၿပီး အသီးအရြက္ဟင္းမ်ားကိုမူ ေ၀ေ၀ဆာဆာ ခ်က္ျပဳတ္ထားတာ ေတြ႔ရခဲပါသည္။ မ်ားေသာအားျဖင့္ အသီးအရြက္ဟင္းမ်ားမွာ အရံဟင္းအျဖစ္သာ အသံုးေတာ္ ခံရေလ့ ရိွ၏။ သီးစံုဟင္း၊ ပဲကုလားဟင္း၊ ငါးေခါင္းခ်ဥ္ရည္ဟင္း၊ ခ်ဥ္ေပါင္ေၾကာ္၊ အာလူးဟင္း စသည္တို႔ကို ေသေသခ်ာခ်ာ ခ်က္ျပဳတ္လွ်င္လည္း ဟင္းအမယ္တစ္မ်ိဳးပင္ျဖစ္ပါသည္။ ယခုလည္း အသား၊ ငါးဆီျပန္ဟင္းမ်ားခ်ည္းျဖစ္သျဖင့္ စားလို႔ သိပ္အဆင္မေျပလွပါ။ အသားငါးႏွင့္ ဟင္းသီးဟင္းရြက္မ်ား တဲြဖက္ပါမွ စားေကာင္းပါလိမ့္မည္။

စားေသာက္ၿပီးေတာ့ ေနာက္တစ္ရြာသို႔ ခရီးဆက္ၾကသည္။ ကံေပါက္မွ ၁၂ မိုင္ခန္႔ေ၀းေသာ ေဖာင္းေတာေက်းရြာ အထက္တန္းေက်ာင္းတြင္ျဖစ္၏။ ထုိေက်ာင္းတြင္လည္း ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသား၊ ဆရာဆရာမမ်ားကို ပညာေရး အေရးႀကီးေၾကာင္း ေျပာသည္။ ေဖာင္းေတာေက်ာင္းတြင္မူ မလွမ္းမကမ္းရိွ ဓမင္းဆိပ္တဲြဘက္ အ.လ.က ေက်ာင္းမွ ေက်ာင္းသား/ေက်ာင္းသူ ၁၀ ဦး၊ ေကာင္းမႈ တဲြဘက္ အ.လ.ကမွ ေက်ာင္းသား/သူ ၁၅ ဦးလည္း ပါသျဖင့္ စုစုေပါင္း ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူ ၁၅၀ ေက်ာ္ရိွသည္။

ေက်ာင္းသို႔ေရာက္သြားေတာ့ ေက်ာင္းသားေလးမ်ားမွာ ဓာတ္ႀကိဳးမ်ားဆဲြေနပါသည္။ ေဆာင္းေဘာက္စ္ႏွင့္ မိုက္ကရိုဖုန္း အတြက္ ျဖစ္၏။ ႏွစ္ပင္လိမ္ဓာတ္ႀကိဳးမ်ားႏွင့္ သူတို႔ဆက္ထားသည္မွာ အသည္းယားဖြယ္ ျဖစ္၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ္လည္း ကိုင္းကိုင္း မင္းတို႔မွာ ဒါးနဲ႔တိပ္ရိွရင္ယူခ့ဲဟု ကိုယ့္ဘာသာကုိယ္ ျပန္ဆက္ရသည္။ ၃ ခန္းေက်ာ္ေလာက္တြင္ မီးစက္ေမာင္းထား သည္။ ႀကိဳးအဆက္မ်ားကို ေသေသခ်ာခ်ာစစ္ၿပီးမွ အခမ္းအနားစ၏။ ေတာဆိုေတာ့ မည္သည့္လူႀကီးကမွ မလိုအပ္သည္မ်ား ကို မွာၾကားမေနေသာေၾကာင့္ အေတာ္ေလး စိတ္ခ်မ္းသာမိ၏။ မႏွစ္က နယ္တကာလွည့္ၿပီး ကြ်န္ေတာ္ေဟာေျပာပဲြမ်ား လုပ္စဥ္ အခ်ိဳ႔ေဒသမ်ား၏ လူႀကီးဆိုသူမ်ားက အဖြင့္အမွာစကားဆိုၿပီး ဟုတ္တာေရာ မဟုတ္တာမ်ားပါ ေလွ်ာက္ေျပာလ်က္ နာရီ၀က္ခန္႔ အခ်ိန္ျဖဳန္းေလရာ ကြ်န္ေတာ့္မွာ အေတာ္ စိတ္ကသိကေအာက္ ျဖစ္ခဲ့ရဖူးၿပီ။ ဒါေတာင္ ကြ်န္ေတာ့္မိတ္ေဆြမ်ားကို မည္သည့္အဖြင့္အမွာစကားမွ မေျပာပါေစႏွင့္ဟု ႀကိဳမွာထားတာ ျဖစ္၏။

ဤေက်ာင္းမွာလည္း ယေန႔မနက္ကမွ စာေမးပဲြေျဖၿပီးတာျဖစ္ၿပီး ျပန္မလႊတ္ေသးဘဲ ေဟာေျပာပဲြအတြက္ ေစာင့္ခိုင္းထားတာ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ သူတို႔လည္း အိမ္ျပန္ခ်င္မွာဘဲဟုတြက္ခါ ၁ နာရီခန္႔သာ ေျပာပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္ ေျပာအၿပီး ကုိင္း - ကြ်န္ေတာ္ေျပာတာေတြထဲက မရွင္းတာ၊ ေနာက္ထပ္သိခ်င္တာရိွရင္ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း၊ ရင္းရင္းႏွီးႏွီးေမးၾကပါ ဟု ဖြင့္ေပး လိုက္၏။

တစ္ေယာက္မွ ထမလာ။ ထိုအခါ ကိုစံပြင့္က ေမးပါကြ၊ ဥပမာ - ပထ၀ီကို ဘာျဖစ္လို႔ သင္ရသလဲ။ သမိုင္းသင္ျခင္းအားျဖင့္ ဘယ္လို အက်ိဳးရိွသလဲ စသျဖင့္ေပါ့ ဟု လမ္းေၾကာင္းေပး၏။ သို႔တိုင္ မည္သူမွ ထမေမးေသး။ ကြ်န္ေတာ္က ေမးခြန္းကို ကန္႔သတ္မထားနဲ႔၊ ခုေျပာတာနဲ႔ ဆိုင္ဆိုင္ မဆိုင္ဆိုင္ ေမးပါ။ ဥပမာ - ခုနက ကြ်န္ေတာ္ေျပာတာထဲမွာ ေက်ာင္းသင္ခန္းစာကို လက္ေတြ႔ဘ၀မွာ အသံုးခ်ဘို႔ေျပာသြားတယ္။ ဒါျဖင့္ ဓာတုေဗဒဘာသာရပ္ကို လက္ေတြ႔မွာ ဘယ္လိုအသံုးခ်မလဲ၊ သခ်ၤာကုိ ဘယ္လိုအသံုးခ်မလဲ။ သမိုင္းဘာသာရပ္ကို လက္ေတြ႔မွာ ဘယ္လိုအသံုးခ်လို႔ရမလဲ အမ်ားႀကီးေမးလို႔ရပါတယ္ကြ - ဟု ထပ္မံ တိုက္တြန္း၏။

ထိုအခါ ေက်ာင္းသားေလးတစ္ေယာက္ ထလာ၏။ ေက်ာင္းေတြမွာ စာၾကည့္တိုက္ ဖြင့္လွစ္ထားရိွရတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္က ဘာလဲ။ စာၾကည့္တိုက္ထဲမွာ ဘာ့ေၾကာင့္ ကာတြန္းစာအုပ္ေတြ ထားရသလဲ ဟု ေမးသည္။

ခုနင္က ကြ်န္ေတာ္ေျပာစဥ္ ေက်ာင္းမွ စာၾကည့္တိုက္တံခါးမ်ားကို ဖြင့္ထားပါ။ ေက်ာင္းသားမ်ားအတြက္ တစ္ေန႔လွ်င္ တစ္ခ်ိန္သတ္မွတ္ကာ စာၾကည့္တိုက္သံုးခ်ိန္လုပ္ေပးပါ။ စာၾကည့္တိုက္မွ စာအုပ္မ်ားကို ေက်ာင္းသားမ်ားသို႔ စနစ္တက် ငွားရမ္းေပးပါ စသည္ျဖင့္ ပါ၏။ ထိုေက်ာင္းသားကေလးမွာ ၎ကို ရည္ရြယ္၍ ေမးျခင္းျဖစ္သည္။ ကြ်န္ေတာ္ျပန္ေျဖသည့္ အေျဖကို ေနာက္ပိုင္းတြင္ ေဖာ္ျပပါမည္။

ေနာက္ေတာ့ ဆရာမ၀၀ႀကီးတစ္ေယာက္က ေက်ာင္းတြင္ ေက်ာင္းသားမ်ားမွာ အဆင့္ ၁ မွ ၁၀ အတြင္း ၀င္ေရး အၿပိဳင္အဆိုင္ ႀကိဳးစားၾကသည္ျဖစ္ရာ ပိုက္ဆံတတ္ႏိုင္ေသာ မိဘမ်ားက မိမိသားသမီးမ်ားကို က်ဴရွင္မ်ားေပးႏိုင္ေသာ္လည္း ပိုက္ဆံမတတ္ႏိုင္ေသာ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားကေလးမ်ားမွာ က်ဴရွင္မသြားႏိုင္သျဖင့္ အလြန္မ်က္ႏွာငယ္ရေၾကာင္း၊ ဤအေၾကာင္းကိုလည္း ရွင္းလင္းေျပာျပေပးပါဟု ဆို၏။ ဤအေၾကာင္းကိုလည္း ေနာက္ပိုင္းတြင္ သီးသန္႔ေဖာ္ျပပါမည္။

ထို႔ေနာက္ မည္သူမွ ထပ္မံမေမးေတာ့၊ အေမးအေျဖခ်ိန္လည္း နာရီ၀က္ခန္႔ရိွသြားၿပီျဖစ္ရာ ေဟာေျပာပဲြကို လက္စသပ္ကာ PLC သို႔ ျပန္ခဲ့ၾကပါသည္။ သည္ေက်ာင္းတြင္လည္း စီစဥ္ထားသည့္အတိုင္း ေန႔လည္ ၂ နာရီတြင္ စကာ ၄ နာရီမတိုင္မီ အဆံုးသတ္ႏိုင္ခဲ့၏။

စခန္းျပန္ေရာက္ေသာ္ safety ဌာနက ကြ်န္ေတာ့္ကို စုရပ္၊ အေရးေပၚအေျခအေနတြင္ မည္က့ဲသုိ႔ တံု႔ျပန္ရမည္။ မည္သည့္ ေနရာမ်ားသို႔ သြားလွ်င္ PPE ၀တ္ရမည္ အစရိွသည္တို႔ကို စခန္းအတြင္းလွည့္လည္ ရွင္းျပပါသည္။ ထို႔ေနာက္ သူတို႔ဌာနသို႔ ေခၚသြားကာ Safety supervisor (သူတို႔ဖဲြ႔စည္းပံုအရ Safety supervisor မွာ အျမင့္ဆံုးျဖစ္၍ ၎ေအာက္တြင္ technician ႏွင့္ assisstant မ်ား ရိွ၏။) ႏွင့္ ေတြ႔ေပးသည္။ သူက safety ႏွင့္ပတ္သက္၍ သူတို႔လုပ္ကိုင္ေဆာင္ရြက္ပံုမ်ားအေၾကာင္း ရွင္းလင္းေျပာျပပါသည္။

Total မွာ ျပင္သစ္ကုမၸဏီျဖစ္သျဖင့္ safety ႏွင့္ပတ္သက္၍ စနစ္တက်ေဆာင္ရြက္ထားေၾကာင္း ေတြ႔ရ၏။ ကြ်န္ေတာ္က သူတို႔ ဤရာထူးသုိ႔ မည္ကဲ့သို႔ေရာက္လာပံုကို စပ္စုၾကည့္ရာ တစ္ေယာက္က ပထမ သူ႔ကို လံုၿခံဳေရးအျဖစ္ ခန္႔ထားၿပီး ေနာက္ေတာ့ သင္တန္းမ်ားေပး၊ လက္ေတြ႔ေလ့က်င့္ေပးကာ safety အျဖစ္ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ေစသည္ဟု ရွင္းျပပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္ သူတို႔ကို ကြ်န္ေတာ့္ လုပ္ငန္းခြင္အႏၱရာယ္ကင္းရွင္းေရး (ေဆာက္လုပ္ေရး) စာအုပ္ လက္ေဆာင္ေပးခဲ့သည္။ သူတို႔က oil and gas industry ဘက္ ပိုႏြယ္သျဖင့္ ဤစာအုပ္ႏွင့္ သိပ္မဆိုင္လွပါ။ သို႔တိုင္ အေျခခံဗဟုသုတမ်ားေတာ့ ရႏိုင္ပါလိမ့္မည္။ ကြ်န္ေတာ္က Safety စာအုပ္မ်ားပို႔ေပးမည္ဟုေျပာၿပီး သူရို႔ email address ယူခဲ့၏။

ညပိုင္းေတာ့ တျခားလည္း သြားစရာမရိွသည္ႏွင့္ စာအနည္းငယ္ေရးကာ ခပ္ေစာေစာပင္ အိပ္ယာ၀င္ခဲ့သည္။ ရာသီဥတုမွာ အတန္ငယ္ေအး၏။ သုိ႔ေသာ္ ေနထိုင္ေကာင္းရံုမွ်ျဖစ္ၿပီး အရမ္းမေအးပါ။ ကုိစံပြင့္က ေနာက္ေန႔မနက္ ခရီးစဥ္အတြက္ စီစဥ္၏။

(၅) လယ္သမားမ်ားအား စုိက္ပ်ဳိးေရးလုပ္ငန္းခြင္ အႏၱရာယ္ကင္းေရးအေၾကာင္း ေျပာျခင္း

ေနာက္ေန႔မနက္တြင္ နံနက္စာစားအၿပီး ယမန္ေန႔က ေဟာေျပာခဲ့ေသာ ကံေပါက္အထက္တန္းေက်ာင္းသုိ႔ပင္ သြားရသည္။ ထုိေက်ာင္းတြင္ လယ္သမားမ်ားအား စိုက္ပ်ိဳးေရးလုပ္ငန္းခြင္ အႏၱရာယ္ကင္းရွင္းေရးအေၾကာင္း ေဟာေျပာရန္ျဖစ္၏။ ေန႔လည္ပိုင္းတြင္ မဂၤလာေဆာင္ရိွသျဖင့္ အခမ္းအနားျပင္ထားသည္ျဖစ္ရာ ေဟာေျပာပဲြခန္းမမွာ ေရာင္စံု ခန္းဆီးမ်ားျဖင့္ လွပလ်က္ရိွ၏။ ထို႔ျပင္ မေန႔က မိုက္ကရိုဖုန္းမရိွခဲ့သည့္အခန္းမွာ ယေန႔မနက္ေတာ့ ေဆာင္းေဘာက္စ္မ်ား မိုက္ကရိုဖုန္းမ်ား ျဖင့္ ၿမိဳင္ၿမိဳင္ဆိုင္ဆိုင္ ျဖစ္ေနသည္။ စက္ဆရာက မဂၤလာေတးသီခ်င္းမ်ား ဖြင့္ထား၏။

ေတာင္သူမ်ားမွာ ဆိုင္ကယ္မ်ားျဖင့္ တဖဲြဖဲြေရာက္လာသည္။ ေတာင္သူေတြလည္း မေခပါလား ကိုစံပြင့္ရဲ့။ အကုန္ဆိုင္ကယ္နဲ႔ လာၾကတာခ်ည္းလား ဟု စပ္စုေသာ္ တခ်ိဳ႔လည္း အငွားဆိုင္ကယ္နဲ႔လာတာပါ။ သူတို႔အားလံုးကို ကြ်န္ေတာ္တို႔ လမ္းစရိတ္ေပး တယ္။ အနီးအေ၀းကိုလုိက္ၿပီး တစ္ေသာင္း၊ ႏွစ္ေသာင္း စသျဖင့္ေပါ့ ဟု ဆို၏။

ကြ်န္ေတာ္က ေတာမွာေမြးၿပီး အသက္အစိတ္ေလာက္ထိ ေတာမွာပင္ ႀကီးျပင္းခဲ့ရသူျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ေတာဓေလ့၊ ေတာအလွ ႏွင့္ ေတာသဘာ၀မ်ားကို ႏွစ္ခ်ိဳက္သူျဖစ္၏။ ယခု လယ္သမားမ်ားႏွင့္ ေျပာဆိုဆက္ဆံရေသာအခါ အေတာ္ စိတ္ေက်နပ္မိေလသည္။ ေတာသားမ်ားကား ၿမိဳ႔ႀကီးသားမ်ားႏွင့္မတူ။ ပကတိရိုးသားလွ၏။ အေနရိုးသလို အေျပာလည္း ရိုးလွသည္။

နံနက္ ၈ နာရီခန္႔တြင္ အခမ္းအနားစ၏။ သုိ႔ေသာ္ Programme Leader ျဖစ္သူ ေမရီမလာေသးသျဖင့္ ကိုစံပြင့္က သိသင့္သိထိုက္သည္မ်ားကို ရွင္းလင္းေျပာျပ၏။ ေမရီေရာက္လာေတာ့ သူက ဤေဒသတြင္ ေတာင္သူမ်ားအတြက္ ဖံြ႔ၿဖဳိးေရးကိစၥမ်ား မည္ကဲ့သို႔ ေဆာင္ရြက္ထားေၾကာင္း စသည္တို႔ ေျပာျပသည္။ ကိုစံပြင့္က ဘာသာျပန္ေပး၏။

သူေျပာၿပီးေတာ့ ကြ်န္ေတာ္က စုိက္ပ်ိဳးေရးလုပ္ငန္း၌ ေတြ႔ႀကံဳရတတ္သည့္ အႏၱရာယ္မ်ား၊ ဤအႏၱရာယ္မ်ားကို မည္ကဲ့သို႔ ကာကြယ္ႏိုင္သည့္အေၾကာင္းမ်ား ေျပာျပ၏။ ကြ်န္ေတာ္ေျပာမည့္ အေၾကာင္းအရာမ်ားကို ခပ္ေစာေစာကတည္းက ကိုစံပြင့္ ထံ အီးေမးပို႔ထားသည္ျဖစ္ရာ သူက အေစာင္ ၁၅၀ ခန္႔ မိတၱဴဆဲြထားကာ လယ္သမားတိုင္းသို႔ ေ၀ေပးသည္။ (ေက်ာင္းသားမ်ား အားလည္း ပညာသင္ၾကားရျခင္း ရည္ရြယ္ခ်က္ကို မိတၱဴကူးကာ ေ၀ငွေပးသည္။)

ကြ်န္ေတာ္ေျပာခဲ့သည္မ်ားကို အက်ဥ္းမွ် ျပန္လည္ေ၀ငွရလွ်င္ -

• လက္သံုးကိရိယာမ်ား၏ အႏၱရာယ္ ႏွင့္ ကာကြယ္နည္း
• ပိုးသတ္ေဆး အႏၱရာယ္ (ေပါင္းသတ္ေဆးနဲ႔ဘယ္လိုကြာပါသလဲ ဟု ေတာင္သူတစ္ဦးမွ ေမးရာ ကိုစံပြင့္က ျပန္လည္ ေျဖၾကား၏။)။ ပိုးသတ္ေဆး ခႏၶာကုိယ္အတြင္း ၀င္ႏုိင္ေသာ နည္းလမ္းမ်ား၊ ေဆးမ်ားကို မည္ကဲ့သို႔ထားသိုရမည္၊ မည္ကဲ့သို႔ ကိုင္တြယ္ရမည္၊ မည္ကဲ့သို႔ေသာ အႏၱရာယ္မ်ားရိွႏိုင္သည္၊ ေဆးျဖန္းရာတြင္ လုိက္နာရမည့္ အႏၱရာယ္ကင္းေရး စည္းမ်ဥ္းမ်ား၊ မေတာ္တဆဖိတ္စဥ္ခဲ့ေသာ မည္ကဲ့သို႔လုပ္ရမည္၊ MSDS အေၾကာင္း အက်ဥ္း စသည္။
• လယ္ယာသံုး စက္ကိရိယာမ်ား အႏၱရာယ္ ႏွင့္ လုိက္နာရမည့္ အႏၱရာယ္ကင္းေရး စည္းမ်ဥ္းမ်ား၊ စက္၀ယ္ရာတြင္ စက္ပိုင္ရွင္လက္စဲြ (Owner’s Manuel), လက္နက္ကိရိယာေသတၱာ (Tool Box), အပိုပစၥည္းတစ္စံု (one set of spare parts) စသည္တို႔ ပါရမည္ ျဖစ္ေၾကာင္း။
• ရာသီဥတု အႏၱရာယ္ - ေနပူထဲတြင္ အလုပ္လုပ္ရပါက ကန္သင္းေပၚတြင္ ေလးတိုင္စင္ထိုးၿပီး မၾကာခဏနားရန္၊ လယ္ထဲသြားလွ်င္ ေရအိုးသယ္သြားၿပီး ေရမၾကာမၾကာေသာက္ရန္၊ မိုးရြာလွ်င္ မိုးႀကိဳးပစ္တတ္ေၾကာင္း၊ လယ္ထဲ ကိုင္းထဲသြားလွ်င္ နာရီ၊ လက္၀တ္လက္စား စသည္တို႔ မ၀တ္ဘဲ အိမ္တြင္ပင္ထားခဲ့ရန္၊ မိုးႀကိဳးမ်ား ပစ္လာပါက ကုန္းေပၚတက္ၿပီး နားရန္၊ ကုန္းေပၚတြင္ ေဆာင့္ေၾကာင့္ထိုင္ကာ ဒူးကိုပုိက္ထားလ်က္ ဒူးေပၚ ေခါင္းတင္သည့္ အေနအထားျဖင့္ ေနရန္၊ ၀မ္းလ်ားေမွာက္ေနျခင္း၊ မတ္တပ္ရပ္ေနျခင္းမ်ားသည္ အႏၱရာယ္မ်ားေၾကာင္း၊
• ေျမြ၊ ကင္းအႏၱရာယ္ - ေျမြကုိက္မခံရေစရန္ ေကာက္လိႈင္း၊ ၿခံဳပုတ္မ်ားကို တုတ္ႏွင့္ ရိုက္ပုတ္ေျခာက္လွန္႔ၿပီးမွ ကိုင္တြယ္ရန္၊ ညဘက္တြင္ ဓာတ္မီးေဆာင္သြားရန္၊ ေျမြကိုေတြ႔လ်င္ သတ္ဘို႔မႀကိဳးစားပဲ ေဘးလြတ္ရာ ေမာင္းထုတ္ရန္၊ ေျမြကိုက္ပါက ဒါးျဖင့္ခဲြျခင္း၊ ပါးစပ္ျဖင့္စုပ္ျခင္း၊ မီးစျဖင့္ထိုးျခင္း စသည္တို႔မလုပ္ဘဲ ပတ္တီး ခပ္ေလ်ာ့ေလ်ာ့စီးကာ ေဆးရံု အျမန္ဆံုးပို႔ရန္။
• ၾကက္ငွက္တုပ္ေကြး၊ ၀က္နားရြက္ျပာေရာဂါ စသည့္ေရာဂါဆန္းမ်ားရိွသျဖင့္ ၾကက္ဘဲ၊ ၀က္မ်ားေရာဂါျဖစ္ေသခဲ့ေသာ္ မစားဘဲ ျမႈပ္ပစ္ရန္၊ ၾကက္ငွက္၊ ကြ်ဲႏြားမ်ားကို ပံုမွန္ ကာကြယ္ေဆးမ်ားထိုးရန္။

 အျခားအေၾကာင္းအရာမ်ားထက္ အလြန္အႏၱရာယ္မ်ားလွေသာ ပိုးသတ္ေဆးအေၾကာင္းကို အေတာ္မ်ားမ်ား ေျပာခဲ့ပါသည္။ ယူသြားသည့္ လက္အိတ္၊ respirator, safety glass စသည္မ်ားအားလည္း ျပခဲ့၏။ အကယ္၍ အလုိရိွပါက ကြ်န္ေတာ္ ဆိုင္ေနရာကို ေျပာျပမည္ျဖစ္ေၾကာင္းႏွင့္ ကြ်န္ေတာ့္အားဆက္သြယ္ရန္ လိပ္စာကဒ္မ်ားလည္း ေပးခဲ့ပါသည္။

ကြ်န္ေတာ္က စုိက္ပ်ိဳးေရးလုပ္ငန္းခြင္ အႏၱရာယ္ကင္းေရးစာအုပ္အား အုပ္ေရမ်ားမ်ား ရိုက္ႏွိပ္ေ၀ငွႏိုင္ေစရန္ ေနာင္လာမည့္ ဘတ္ဂ်က္ႏွစ္တြင္ ထည့္သြင္းေရးဆဲြေရး ကိုစံပြင့္ကို အႀကံေပးခဲ့၏။ အမွန္က ထိုစာအုပ္သာမက ေက်ာင္းသားမ်ားအတြက္ ကြ်န္ေတာ္ေရးထားသည့္ ေဆာင္းပါးေကာင္းေကာင္းမ်ားအား စုစည္းကာ စာအုပ္ရိုက္ႏွိပ္လ်င္လည္း ျဖစ္ႏိုင္ပါသည္။ စာမ်ားခ်ည္းျဖစ္၍ အကုန္အက်သိပ္ရိွလွမည္ မဟုတ္ပါ။  (ကိုစံပြင့္ေရ - ႀကိဳးစားၾကည့္ပါလား။ အရံႈးမရိွပါဘူး။ လုပ္ခ်င္တယ္ဆို ကြ်န္ေတာ္ ေဆာင္းပါးေတြ ေရြးေပးလိုက္မယ္။ အခု ကိုေအာင္သူကေတာ့ သူ႔ဘာသာသူ ပရင့္ထုတ္၊ စာအုပ္ခ်ဳပ္ၿပီး သူ႔ေဒသက လူငယ္ေတြကို ေ၀ဘို႔လုပ္ေနတယ္။)

ကြ်န္ေတာ္ ၁ နာရီခန္႔သာ ေျပာပါသည္။ ထို႔ေနာက္ လယ္သမားမ်ားအား သိလိုသည္တို႔ကို ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေမးပါရန္ ဖိတ္ေခၚေလေသာ္ တစ္ဦးက သူတို႔ေဒသတြင္ စက္မ်ားရိွေသာ္လည္း ေကာင္းစြာ မေမာင္းတတ္ေသာေၾကာင့္ ဒုကၡေရာက္ရပါေၾကာင္း ေျပာ၏။ ကြ်န္ေတာ္လည္း စိုက္ပ်ိဳးေရးတကၠသိုလ္တြင္ရိွစဥ္က စက္ပုိင္ရွင္လက္စဲြစာအုပ္ ေရးဖူးသည္ ျဖစ္ရာ ထိုစာအုပ္ကိုျပန္ရွာကာ မြမ္းမံလ်က္ ကုိစံပြင့္ကိုေပးၿပီး စာအုပ္ထုတ္ကာ ေ၀ငွခိုင္းပါမည္ဟု ေျပာခဲ့၏။ (သုိ႔ေသာ္ အိမ္ျပန္ေရာက္၍ ထုိစာအုပ္ကို ရွာၾကည့္ေသးေသာ္လည္း အျခားစာအုပ္မ်ားသာေတြ႔ၿပီး ထုိစာအုပ္ကိုမူ မေတြ႔ရေတာ့ပါ။ အသစ္ထပ္မံေရးရေတာ့မည္ ျဖစ္ပါ၏။)

ေနာက္တစ္ေယာက္ကေတာ့ မိုးႀကိဳးပစ္၍ သူတို႔ေဒသတြင္ ေသဆံုးခဲ့ဖူးေၾကာင္း ေျပာျပသည္။ မိုးႀကိဳးဆိုေတာ့ ကိုစံပြင့္က လွ်ပ္စစ္အႏၱရာယ္ကိုပါ ျဖည့္စြက္ေျပာ၏။

ထို႔ေနာက္ သူတို႔က ေတာင္သူမ်ားအား လက္ေဆာင္ပစၥည္းမ်ား (annaul incentive) ေပး၏။ သူတို႔စီမံကိန္း ၃၃ ရြာတြင္ ရြာအႀကီးအေသးကို လိုက္၍ ေစတနာ့၀န္ထမ္းလယ္သမား တစ္ေယာက္ သို႔မဟုတ္ ႏွစ္ေယာက္ ထားသည္။ ထုိသူမ်ားအား ၎တို႔၏ ေဆာင္ရြက္မႈမ်ားအတြက္ ခ်ီးျမင့္ျခင္းျဖစ္၏။ ေစတနာ့၀န္ထမ္းလယ္သမား စုစုေပါင္း ၄၀ ရိွသည္။ ထိုအထဲကမွ ထူးခြ်န္သူ ၄ ဦးကို ေရြးခ်ယ္ကာ ထပ္မံဆုခ်ီးျမွင့္ပါေသးသည္။ တက္ေရာက္လာေသာ ေတာင္သူအားလံုးကို လဖက္ရည္၊ မံု႔မ်ားျဖင့္ ဧည့္ခံ၏။ ေမရီက safety အဘယ္ေၾကာင့္ အေရးႀကီးရေၾကာင္း ေနာက္ဆံုးပိတ္ ေျပာ၏။ အားလံုးၿပီးေတာ့ ၁၀ နာရီ ခဲြခန္႔ ရိွၿပီ။

ထို႔ေနာက္ စခန္းသို႔ျပန္ကာ ေန႔လည္စာစားၾကသည္။ ေန႔လည္ပုိင္း ေျပာရမည့္ေနရာမွာ စခန္း အထြက္နားေလးတြင္ပင္ ျဖစ္၏။ ကိုစံပြင့္က လုပ္စရာရိွေနေသးသျဖင့္ သူမမီခဲ့ေသာ္ ကြ်န္ေတာ့္အား လိုက္ပို႔ပါရန္ သူတို႔ဌာနမွ မစုအား မွာထားခဲ့သည္။ မစုက Community Development and Education Supervisor ျဖစ္၏။ ၁ နာရီခဲြေလာက္မွလာခဲ့ပါ ဆိုသျဖင့္ ထမင္းစားၿပီးေသာ္ အခန္းျပန္ကာ ေခတၱနားသည္။ ေခတၱနားခ်ိန္တြင္ ယခုေဆာင္းပါးအတြက္ ခရီးသြားမွတ္တမ္း အၾကမ္းေရး၏။

(၆) အုန္းပင္ကြင္း အထက

၁ နာရီခဲြခါနီးေသာ္ ထြက္ခဲ့၏။ ကိုစံပြင့္လည္း ျပန္ေရာက္ေနၿပီ။ ထို႔ေနာက္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ေလးဦးသား (ကြ်န္ေတာ္၊ ကိုစံပြင့္၊ မစု၊ MOGE မွ ေနာက္တစ္ေယာက္) ေက်ာင္းဘက္သို႔ ခရီးဆက္ခ့ဲၾကသည္။ ၂၄ ဒီဇင္ဘာ ၂၀၁၄ ေန႔လည္ ၂ နာရီ၌ ပညာေရးအေပၚ ထားရိွရမည့္ သေဘာထားအေၾကာင္း အုန္းပင္ကြင္းေက်းရြာ အထကတြင္ ေဟာေျပာ၏။ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသား စုစုေပါင္း ၁၀၀ ေက်ာ္ခန္႔ ရိွပါသည္။ ဆရာဆရာမမ်ားလည္း ပါ၏။ ဤေက်ာင္းတြင္လည္း ကြ်န္ေတာ္ ၁ နာရီခန္႔သာေျပာၿပီး ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူ၊ ဆရာဆရာမမ်ား သိလိုသည္မ်ားကို ေမးရန္ အခ်ိန္ေပး၏။

ထံုးစံအတိုင္း မည္သူမွ မေမးၾကပါ။ ထိုအခါ မစုက သူတို႔ငယ္ငယ္တံုးကလည္း အက်င့္မရိွသျဖင့္ လူပံုအလယ္ စကား ထေျပာရမွာ အလြန္ေၾကာက္ခဲ့ေၾကာင္း၊ ေမးပါကြ။ ကိုယ့္စိတ္ထဲမွာ ေပၚလာတာေမးလိုက္၊ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ တစ္ခုခု ထေျပာလိုက္ စသျဖင့္ အားေပးပါသည္။

အတန္ၾကာေသာ္ ေရွ႔ဆံုးတန္း ညာဘက္အစြန္ဆံုးမွ ေက်ာင္းသား ခပ္ေသးေသးတစ္ေယာက္ ထလာ၏။ သူက -

ဆယ္တန္းေအာင္တဲ့အခါ၊ ဘဲြ႔ရတဲ့အခါ အလုပ္တစ္ခုရဘို႔ရာ အင္မတန္ခက္ပါတယ္။ အဲဒီေတာ့ အဲသလို ဆယ္တန္းေအာင္သြား၊ ဘဲြ႔ရသြားတဲ့အခါ ဘာလုပ္ရပါမလဲ - ဟု ေမးပါသည္။

သူေမးတာ အလြန္ေကာင္းပါသည္။ ေမးသင့္ေမးထိုက္ေသာ ေမးခြန္းလည္းျဖစ္၏။ ေက်ာင္းတက္ေနသည့္ ေက်ာင္းသူ ေက်ာင္းသားတိုင္း သိထားသင့္ေသာ အေၾကာင္းအရာလည္း ျဖစ္သျဖင့္ ထုိေက်ာင္းသားကေလးအား ကြ်န္ေတာ္ကစကာ တစ္တန္းလံုး လက္ခုပ္တီး ခ်ီးေျမွာက္လိုက္ပါသည္။

သူေမးတာကို ကြ်န္ေတာ္ က်က်နန ျပန္ေျဖလိုက္ပါသည္။ အေျဖကို ေနာက္ပုိင္းတြင္ သီးသန္႔ ေရးပါမည္။

သူၿပီးေတာ့ ေနာက္တစ္ေယာက္ကို ပဲြေတာင္းသည္။ ကိုင္း၊ ေက်ာင္းသားေတြထဲကေတာ့ ေမးၿပီးၿပီ။ ေက်ာင္းသူေတြထဲကေရာ ဟု စေပးလိုက္ရာ ေရွ႔ဆံုးတန္းမွပင္ ညာဘက္အစြန္ဆံုးတြင္ထိုင္ေနသူ ေက်ာင္းသူတစ္ေယာက္ ထလာသည္။ သူက -

အခ်ိန္ႏွင့္ ဒီေရသည္လူကိုမေစာင့္ ဆိုၿပီး အခ်ိန္ အလြန္အဘိုးတန္ေၾကာင္း ဆံုးမစကားေတြ ထားခဲ့ရတာ ဘာေၾကာင့္ပါလဲ။ အခ်ိန္ဟာ ဘာေၾကာင့္ အဖိုးတန္ရပါသလဲ - ဟု ေမး၏။ အင္း၊ မဆိုးပါ။ ဒါလဲ သိသင့္တာပဲ။

သူေမးတာကိုလည္း ကြ်န္ေတာ္ ေသေသခ်ာခ်ာ ျပန္ေျဖေပးလိုက္ပါသည္။ အေျဖမ်ားအားလံုးကို စုစည္းၿပီး ေနာက္ပုိင္းတြင္ သီးသန္႔ေရးပါမည္။

ထို႔ေနာက္ ဆရာဆရာမမ်ားထဲကေရာ ဘာေမးစရာမ်ား ရိွပါေသးသလဲ ဟု ဖိတ္ေခၚပါသည္။ ထိုအခါ ခပ္ငယ္ငယ္ ခပ္ေခ်ာေခ်ာ ဆရာမေလးတစ္ေယာက္ ထလာကာ -

ခုနေျပာသြားတဲ့အထဲမွာ စာၾကည့္တိုက္အေရးႀကီးတဲ့အေၾကာင္း ပါပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ကြ်န္မတုိ႔ေက်ာင္းမွာေတာ့ စာၾကည့္တိုက္ကို အၿမဲေသာ့ခတ္ထားပါတယ္။ အဲဒါေျပာေပးပါ - ဟု အေရးဆိုလာပါသည္။

ဟုတ္ပါ့။ သူေျပာတာလည္း အလြန္အေရးႀကီးပါသည္။ စာၾကည့္တိုက္ကိုေသာ့ခတ္ၿပီး စာအုပ္မ်ားကို ေထာင္ခ်မထားပါနဲ႔ ဟု ကြ်န္ေတာ္ေရာ ကိုစံပြင့္ပါ ႏွစ္ဦးလံုး ေျပာပါသည္။ ဤအေၾကာင္းကုိလည္း ေနာက္ပိုင္းတြင္ အေသးစိတ္ ေဖာ္ျပပါမည္။

အားလံုးၿပီးေသာ္ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာႀကီးကို သြားေရာက္ႏႈတ္ဆက္ပါသည္။ ဆရာႀကီးက အခုမွ ခရီးထြက္ရာမွ ျပန္ေရာက္သည္ ဟု ေျပာပါသည္။ ထို႔ေနာက္ ကားကုိျပန္လႊတ္လိုက္ၿပီး ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ လမ္းေလွ်ာက္ျပန္ခဲ့ၾကပါသည္။ ေက်ာင္းမွ မလွမ္းမကမ္း တြင္ ကိုစံပြင့္တို႔က ကံေပါက္မွာ အေကာင္းဆံုးမုန္႔ဟင္းခါးနဲ႔ ဧည့္ခံမယ္ ဆိုကာ ဆိုင္တစ္ဆိုင္သို႔ ၀င္ၾကသည္။ ေစတနာနဲ႔ ေကြ်းတာ ဘယ္ျငင္းလို႔ေကာင္းပါ့မလဲေနာ။ ကြ်န္ေတာ္လည္း ဟန္ေဆာင္ပန္ေဆာင္ေလးမွ် ျငင္းေဖာ္မရဘဲ ေကာင္းသဗ်ာ။ လုပ္လုိက္ေလ၊ ၾကာသလားလို႔ ဆိုကာ တ၀ႀကီး အားေပးလိုက္ပါ၏။ ေနာက္ၿပီး သူတို႔ေဒသမံု႔ (ဘာမံု႔ဆုိပါလိမ့္) လာခ် ေပးတာကိုလည္း ၀ါးလိုက္ေသး၏။

 ေနဦးဗ်ိဳ႔၊ တစ္ခု က်န္သြားတယ္။ မေန႔က ေဖာင္းေတာေက်ာင္း ေဟာေျပာပဲြအၿပီး အျပန္ခရီးတြင္ ကိုစံပြင့္က ဒီေဒသက အလွဆံုး ကမ္းေျခကို လုိက္ပို႔မယ္ဆိုကာ ကမ္းေျခတစ္ခုသို႔ လုိက္ပို႔ပါသည္။ ကမ္းေျခမွာ အေတာ္ရွည္ၿပီး သာသာယာယာ ရိွလွသည္။ ကမ္းေျခ၌ တဲကေလး သံုးေလးလံုးေတြ႔ရသည္။ ပင္လယ္ထြက္ ခရုကမာပုတီးကေလးမ်ား၊ မံု႔ကေလးမ်ား၊ ေကာ္ဖီ မစ္ထုပ္ စသည္တို႔ တည္ခင္းေရာင္းခ်သည္။

အရင္တံုးကေတာ့ ဘာမွ မရိွဘူး။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ (ႏွစ္ကူးဆိုလား) ပဲြတစ္ခု လာလုပ္လိုက္တာနဲ႔ လူေတြသိၿပီး လာၾကေတာ့ ကြ်န္ေတာ္က ဒီအနားမွာ ပ်ံက်ေနေနတဲ့သူေတြကို တဲေလးေတြထိုးခိုင္းၿပီး အတည္တက်ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ေပးထားတာ။ တဲေလးေတြနဲ႔ဆိုေတာ့ လာတဲ့သူေတြလည္း ေကာ္ဖီေလးဘာေလး ေသာက္လို႔ရ၊ သူတို႔လည္း စားစရာေသာက္စရာေလးေတြ ေရာင္းခ်ၾကဆိုေတာ့ ပိုက္ဆံလည္းရတာေပါ့ ဟု ကုိစံပြင့္က ရွင္းျပ၏။

ေနာက္ၿပီး ဒီေနရာက ထား၀ယ္ေရနက္ဆိပ္ကမ္းစီမံကိန္းနဲ႔ သိပ္မေ၀းဘူး။ စီမံကိန္းဘက္က ေျမႀကီးေတြက တအားေစ်းႀကီး သြားၿပီ။ ဒီေတာ့ တရုတ္ေတြက ဒီအနားက ေျမလြတ္ေတြ လုိက္၀ယ္ထားတယ္။ သူတို႔မလာခင္က ဒီေျမႀကီးေတြ ဘာေစ်းရိွမွာတံုး။ ေတာေခါင္ေခါင္ကိုး။ ဒါေပမဲ့ အခု တရုတ္ေတြ၀ယ္လိုက္ေတာ့ ေစ်းေတြတက္ကုန္ၿပီ ဟု ဆက္ေျပာေလရာ ကြ်န္ေတာ့္မွာ မ်က္လံုးမ်က္ဆန္မ်ား ျပဴးရ၏။ တရုတ္မ်ားမွာ ကြ်ႏ္ုပ္တို႔တစ္ႏိုင္ငံလံုးကို သိမ္းပိုက္ရန္ ႀကံစည္ေနေလၿပီ။ သည္အစိုးရသာ ဆက္ သက္ဆိုးရွည္ေနဦးမည္ဆိုလွ်င္ မ်ားမၾကာမီ ကြ်ႏ္ုပ္တို႔တစ္ႏိုင္ငံလံုး တရုတ္လက္သုိ႔ ေရာက္မွန္းမသိ ေရာက္ေတာ့မွာ ေသခ်ာသေလာက္ ျဖစ္ေနေလၿပီ။ အႏွီ မ်က္ေပါက္က်ဥ္းမ်ား ကြ်ႏ္ုပ္တို႔တုိင္းျပည္မွ ေျမမ်ားကို ၀ယ္ခ်င္တိုင္း ၀ယ္လို႔ရေနပါသလား။ ၎တို႔မည္မွ် ေျခလွမ္းက်ယ္ေနပါၿပီနည္း။ ျမန္မာျပည္၏ မည္မွ်ရာခိုင္ႏႈန္းေသာ ဧရိယာကို ၎တို႔ ပိုင္ဆိုင္ၿပီးေနပါၿပီနည္း။ ကြ်န္ေတာ္မသိပါ။

သည္တြင္ သတိရ၍ ရင္နာစရာအျဖစ္အပ်က္တစ္ခုကို ေျပာျပပါရေစဦး။

ကြ်န္ေတာ္ေရာက္သည့္ညက ရတနာပိုက္လိုင္းႏွင့္ပတ္သက္၍ ကြ်န္ေတာ္စပ္စုေသာ္ ကိုစံပြင့္က ေအာက္ပါအတိုင္း ေျပာျပ၏။

ဒီေဒသမွာ ထိုင္းကုိသြားတဲ့ ဓာတ္ေငြ႔ပိုက္လိုင္း သံုးခုရိွတယ္။ ရတနာ၊ ရဲတံခြန္နဲ႔ ေဇာတိကပိုက္လိုင္းတို႔ပါ။ ဒီေနရာက ထိုင္းကို သြားဘို႔ ျမန္မာျပည္ရဲ့ အက်ဥ္းဆံုးေနရာမို႔ပါ။ ဒီကေနသြားရင္ ထိုင္းနယ္စပ္ကို သိပ္မေ၀းလွဘူး။ (ေက်ာင္းမ်ားသို႔ သြားရာတြင္လည္း သူက ေဟာဒီေတာရွင္းထားတဲ့ေနရာေတြဟာ ဓာတ္ေငြ႔ပိုက္လိုင္း ျမႈပ္ထားတဲ့ေနရာေတြပါ ဟု ျပ၏။)

ဆိုေတာ့ ရတနာ၊ ရဲတံခြန္ နဲ႔ ေဇာတိကပုိက္လိုင္းသံုးခုကို အၿပိဳင္ျမႈပ္ထားတာေပါ့။ ဒီေတာ့ သူတို႔ပုိက္လိုင္းနားမွာမို႔ Total က ေဇာတိကပိုက္လုိင္းေတြကို စစ္ဘို႔လုပ္တယ္။ ေဇာတိကပိုက္လိုင္းက ထိုင္းကုမၸဏီ PTTEP က လုပ္တာ။ PTTEP က ပိုက္လိုင္း ေျပးဘို႔ကို ေရႊဓာတ္ေငြ႔ပိုက္လိုင္းလုပ္တဲ့ China National Petroleum Corporation (CNPC) ကို ကန္ထရုိက္ေပးတယ္။

မွတ္ခ်က္။      ။ သည္ဓာတ္ေငြ႔ပိုက္လိုင္းအေၾကာင္းမ်ား အက်ယ္မခ်ဲ႔ေတာ့ပါ။ အင္တာနက္တြင္ ေအာက္ပါ link မ်ားမွ ဖတ္ႏိုင္ပါသည္။

http://burma.total.com/myanmar-en/total-in-myanmar/yadana-project/description-of-the-yadana-project-200162.html

http://burma.total.com/myanmar-en/the-socio-economic-program-200151.html

http://www.shwe.org/shwe-proect-basics/executive-summary/

http://www.offshore-technology.com/projects/zawtika-gulf-martaban-myanmar-burma/

http://www.pttep.com/en/ourBusiness_EAndPprojectsDetail.aspx?ContentID=18

သူတို႔ပိုက္လိုင္းေတြစစ္ဘို႔ PTTEP က ခြင့္မေပးဘူး။ ဒီေတာ့ Total က ျမန္မာအစိုးရကို အကူအညီေတာင္းတယ္။ ဒီေတာ့မွ စစ္ခြင့္ရတယ္။ စစ္ခြင့္ရလို႔လည္း စစ္လိုက္ေရာ ပိုက္ဆက္ေတြ တစ္ခုမွ XRay မေအာင္ဘူး ျဖစ္ကေရာ။ ဒီေတာ့ PTTEP က CNPC ကုိ အကုန္ျပန္ေလ်ာ္ခိုင္းတယ္။

(ေအာင္မယ္ေလး၊ ေသပါၿပီဗ်။ CNPC ကေျပးထားတဲ့ ျမန္မာျပည္ႀကီးကို ခါးလယ္ေခါင္က ျဖတ္ပုိင္းထားတဲ့ ေရႊဓာတ္ေငြ႔ ပိုက္လိုင္း အဆက္ေတြေကာင္းမေကာင္း ဘယ္သူစစ္မွန္းမသိ၊ ဘယ္လိုစစ္မွန္းလည္းမသိ။ သိတ့ဲသူေတြ ေျပာၾကပါအံုး။ သူရို႔ျပည္က ဓာတ္ေငြ႔ပိုက္လိုင္းေပါက္တဲ့သတင္းေတြ မိတ္ေဆြတို႔ ၾကားဖူးၾကမွာပါ။ ကြ်န္ေတာ့္ ဘေလာ့မွာ ျပန္ရွာၿပီး ဖတ္ၾကပါဦး။ အဲဒီပိုက္လိုင္းနားေနတဲ့ ေရနံေခ်ာင္းက ေဖကံေကာင္းတို႔၊ သတိသာ ထားေနၾကေပေတာ့ဗ်ိဳ႔။)

ဒါ့ထက္ဆိုးတာ ရိွေသးတယ္။ အဲဒီပိုက္လိုင္းမွာလာလုပ္တဲ့ တရုတ္ေတြဆိုတာ ေအာင္မယ္၊ သူရို႔တိုင္းျပည္ က်ေနပါလား။ မ်က္ႏွာေသႀကီးေတြနဲ႔၊ ဘယ္သူ႔မွဂရုမစိုက္ဘဲ၊ သြားခ်င္ရာသြား၊ လုပ္ခ်င္ရာလုပ္ေနတာ။ ခိုးလိုက္တာလဲ လြန္ပါေရာ့။ အနီးအနားက စိုက္ခင္းေတြဆို သူတို႔မခုိးဖူးတဲ့ စုိက္ခင္းမရိွဘူး။ ေျပာလို႔လည္း နားမလည္။

ပိုက္လိုင္းေျပးဘို႔ ေတာရွင္းတဲ့အခါ သစ္ပင္ေတြ ခုတ္ရတယ္။ အဲဒီတရုတ္ေတြ ေျပာပါတယ္။ ခုတ္လို႔ရတဲ့ သစ္ပင္ေတြကို လႊစက္ေတြနဲ႔ျဖတ္၊ ထင္းလုပ္ၿပီး ရြာသားေတြကို လာေရာင္းတယ္။ ၾကည့္အံုး။ ရြာသားေတြကေတာ့ သူတို႔ကို ေသာက္ျမင္ကပ္လို႔ တစ္ေယာက္မွ မ၀ယ္ၾကဘူး။

(ကိုယ့္အိမ္က အခိုးခံရတဲ့ပစၥည္းကို ကိုယ့္ဟာကိုယ္ ျပန္၀ယ္သံုးရမဲ့အျဖစ္ကို ကြ်ႏ္ုပ္ေတာ့ျဖင့္ ရင္နာလို႔ မဆံုးပါ။)

ကိုင္း၊ အဲဒါပါပဲမိတ္ေဆြတို႔။ ကိုယ္ရဘို႔ေလာက္ပဲသိတဲ့ ေဟာသည္ေဘာင္းဘီခြ်တ္ေတြရိွေနသမွ် ကာလပတ္လံုး ကြ်ႏ္ုပ္တို႔ သည္အျဖစ္ဆိုးမ်ိဳးမ်ားကို ဆက္လက္ႀကံဳေတြ႔ေနရပါဦးမည္။ ယခုပင္လွ်င္ ကြ်ႏ္ုပ္တို႔ဆီက၀ယ္သြားသည့္ ဓာတ္ေငြ႔မ်ားႏွင့္ လည္ပတ္ကာ ထုတ္ေသာလွ်ပ္စစ္ကို ကြ်ႏ္ုပ္တို႔ ျပန္၀ယ္သံုးရေတာ့မည္။

 ဆက္ပါဦးမည္။

ေအးၿငိမ္း

 ဇႏၷ၀ါရီလ ၇ ရက္၊ ၂၀၁၅။ ည ၁၀း၃၀ နာရီ