ျမန္မာျပည္သို႔ အလည္ျပန္ျခင္း (ဒီဇင္ဘာ၊ ၂၀၁၄) (၂)

(၅) ဒါဒို႔ေျပ၊ ဒါဒို႔ေျမ၊ ဒို႔ပိုင္တဲ့ေျမ

စာအုပ္မိတ္္ဆက္ပဲြအေၾကာင္းကုိမူ ေရးခဲ့ၿပီးပါၿပီ။ ပဲြျဖစ္ေျမာက္ေရးအတြက္ ၀ိုင္း၀န္းကူညီခဲ့ၾကေသာ ကိုေမယာႏွင့္ ကိုေအာင္ကိုးတို႔ အဖဲြ႔အား အထူးေက်းဇူးတင္ရိွပါ၏။ တက္ေရာက္လာေသာ မိတ္ေဆြအေပါင္းကိုလည္း ေက်းဇူးတင္ပါေၾကာင္း။ အခမ္းအနား စီစဥ္ရ တာတစ္ဖက္ႏွင့္မို႔ ၾကြေရာက္လာသည့္ ပရိသတ္အားလံုးကို လူေစ့ေအာင္ ႏႈတ္မဆက္ႏိုင္ျခင္းအေပၚ နားလည္ခြင့္လႊတ္ၾကပါမည့္ အေၾကာင္းလည္း ေတာင္းပန္ပါ၏။

စာအုပ္မိတ္ဆက္ပဲြၿပီးေတာ့ ကိုစံပြင့္ဖိတ္ေခၚရာ တနသၤာရီတိုင္း၊ ေရျဖဴသို႔သြား၏။ ေရျဖဴခရီးစဥ္ကား စိတ္၀င္စားစရာ အျပည့္။

ရြာမ်ားသို႔သြားေတာ့ လမ္းတြင္ ေရာ္ဘာၿခံမ်ားေတြ႔သည္။ ကြ်န္ေတာ္လည္း စိတ္၀င္စားသျဖင့္ ေရာ္ဘာၿခံေတြကို ဘယ္သူေတြ ပိုင္တာတုံး။ တစ္ေယာက္ကို ဘယ္ႏွစ္ဧကေလာက္ ပိုင္သတံုး။ တစ္ဧကကို ေရာ္ဘာ ဘယ္ေလာက္ထြက္သတံုး။ ေစ်းက ဘယ္ေလာက္ရိွသတံုးဟု အကုန္စပ္စုေလ၏။ ကိုစံပြင့္ကလည္း လမ္းတစ္ေလွ်ာက္ မညည္းမညူ ရွင္းျပလာသည္။

ေဟာဒီ ေရာ္ဘာၿခံေတြက ဘယ္သူေတြပိုင္တာေပါ့။ ေအာင္မယ္၊ အဲဒီေရာ္ဘာၿခံေတြမွာလည္း ဇာတ္လမ္းေလးေတြနဲ႔ ခင္ဗ်။

ကြ်န္ေတာ္ ဒီကိုေရာက္ၿပီး သိပ္မၾကာခင္ တိုင္းမႉး ဗိုလ္မႉးေမာင္ဘို ဆိုတာ ေရာက္လာတယ္။ သူက ဒီမွာ သူ႔အစ္ကိုရိွတယ္။ အဲဒါ သူနဲ႔ ေတြ႔ခ်င္တယ္ လိ႔ု ေျပာတယ္။

တိုင္းမႉးကေတြ႔ခ်င္တယ္ဆိုေတာ့ ဒီကလူေတြလဲ ျပာျပာသလဲ ျဖစ္ကုန္တာေပါ့။ ျဖစ္ဆို တိုင္းမႉးဆိုတာ ဟို႔ မိုးေပၚက ဦးမာဃထက္ ဘုန္းႀကီးတာကိုး။ ဆိုေတာ့ ဟဲ့၊ ဘယ္သူရဲ့ အဲဒီ ဦးဘယ္သူဆိုတာ ဘယ္မွာေနတာတံုး၊ လိုက္ရွာပါအံုးဟဲ့ နဲ႔ တစ္နယ္လံုးအႏွံ႔ ပိုက္စိပ္တိုက္ လုိက္ရွာေတာ့ ေတြ႔တယ္။ ဟိုက အဖိုးႀကီးက ေတာသား။ သူ႔ဘာသာသူ ေအးေအးေဆးေဆး ယာေလးလုပ္ၿပီး ေန ေနတာ။

အဲဒီေတာ့ အဲဒီအဖိုးႀကီးကို အုပ္ခ်ဳပ္ေရးကလူေတြက အတင္းသြားေခၚတယ္။ အဖိုးႀကီးမလဲ ဘုမသိဘမသိနဲ႔ ကန္႔လန္႔ ကန္႔လန္႔ ပါလာတယ္။ ဟိုက ေတာသားဆုိေတာ့ အက်ႌေတာင္ ကပ္တာမဟုတ္ဘူး။ အဲဒါကို အတင္း အကႌ်ေတြ ပုဆိုးေတြ ၀ယ္ဆင္။ အဖိုးႀကီးက ရိုးရိုးႀကီးဆုိေတာ့ သူ႔ခမ်ာ ဒီ အ၀တ္သစ္၊ အစားသစ္ေတြနဲ႔ ဘယ္ေနတတ္မတံုး။ ေနာက္ၿပီး သူတို႔ ဘာေတြ လုပ္ေနမွန္းလည္း နားမလည္ရွာဘူး။ သူတို႔က အဖိုးႀကီးကို ကုတင္ေတြ၊ ေမြ႔ရာေတြနဲ႔ က်က်နန ထားတယ္။ ဒါေပမဲ့ အဖိုးႀကီးက မင္းတို႔ဟာ၊ ပူကပူသနဲ႔ကြာဆုိၿပီး ေခြးကတက္ သြားအိပ္ေနတယ္။

ဆိုပါေတာ့။ တိုင္းမႉးလည္း ေရာက္လာေရာ အစ္ကိုႀကီး၊ ဘာလိုခ်င္သလဲ။ လိုခ်င္တာ ေတာင္းပါ၊ သူလုပ္ေပးမယ္ ေပါ့။ ေမးတယ္။ အဖိုးႀကီးက - ဘာကြ၊ ေအာင္မယ္။ အစ္ကိုႀကီးတဲ့လား - မင္းက။ ေတာ္ပါကြာ၊ တစ္သက္လံုးက အစ္ကိုမွန္းဘာမွန္းမသိခဲ့ဘဲ ခုမွ ေသာက္က်ိဳးနည္း။ မင္းဆီက ဘာမွ မလိုခ်င္ဘူးေဟ့၊ ငါ့ ယာထဲသာ အျမန္ဆံုးျပန္ပို႔ ဆိုေတာ့ တိုင္းမႉးဆုိတဲ့ပုဂိၢဳလ္လည္း ပက္လက္လန္သြားတယ္။

အဖိုးႀကီးက ဘာမွမေတာင္းေပမဲ့ ေတာင္းဘို႔လို႔ အခြင့္ေခ်ာင္းေနတဲ့သူေတြက ၀ိုင္း၀ိုင္းလည္ေနတယ္ခင္ဗ်။ အဲဒီေတာ့ ဟိုလူက ဒီေျမကြက္ေလးေပးပါ။ ယူေစဗ်ား။ ဒီလူက ဟိုေျမကြက္ေလးလိုခ်င္တယ္။ ယူေစဗ်ား နဲ႔ ေဟာဒီတစ္နယ္လံုးကို သူ အကုန္ ေ၀ျခမ္းေပး လိုက္တယ္။

ဤတြင္ ကြ်န္ေတာ္လည္း နားမလည္၍ ေနပါဦးကိုပြင့္ရယ္။ ကိုရင့္တိုင္းမႉးဆိုတာက ေဟာဒီေျမေတြကို မင္းက ဘယ္ေလာက္ယူ၊ မင္းက ဘယ္ေလာက္ယူနဲ႔ သူ႔စိတ္ႀကိဳက္ မံု႔ေ၀သလို ေ၀ေပးေနရေအာင္ အဲဒါေတြက သူ႔အဖိုးေအ အေမြေပးခဲ့တာလား ဟု ေမးမိ၏။ 

ကြ်န္ေတာ္ တကယ္မသိရိုး အမွန္ပါခင္ဗ်ာ။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ေက်ာင္းသားဘ၀က ေန႔တိုင္းေအာ္ဆိုခဲ့ရေသာ ႏိုင္ငံေတာ္သီခ်င္းထဲမွ ဒါဒို႔ေျပ၊ ဒါဒို႔ေျမ၊ ဒို႔ပိုင္တဲ့ေျမ ဆိုသည့္ သီခ်င္းထဲက ဒို႔ ဆိုသည္မွာ ျမန္မာျပည္သားအေပါင္းကို ရည္ညႊန္းတာမဟုတ္။ စစ္တပ္ကို ရည္ညႊန္းတာဟု သူရို႔က တစ္ဖက္သတ္ မွတ္ယူထားဟန္ တူပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္သာ သူတို႔ သူတို႔ေရႊေဘာေတာ္က်လွ်င္ ဘယ္သူ႔မ်က္ႏွာမွ မေထာက္ဘဲ ေျမမ်ားကို တရားမရိွ၊ ဒါးမရိွ သိမ္းပိုင္ခြင့္ရိွသည္ဟု ယူဆထားျခင္း ျဖစ္ပါလိမ့္မည္။  ယခု ဗိုလ္မႉးကလည္း ဤေျမမ်ားကို သူ႔စိတ္ႀကိဳက္ စီမံခန္႔ခဲြႏိုင္သည္မွာ ဤကဲ့သို႔ မွတ္ယူထားေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ပါလိမ့္မည္။

မည္သို႔ိဆိုေစ။ ကြ်န္ေတာ့္မွာ အႏီွဗိုလ္မႉးအား မဆီမဆိုင္ အလြန္ေက်းဇူးတင္မိေသး၏။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ လက္ညိႈးညႊန္ရာ ေရႊျဖစ္ေနေသာ ၎တို႔ေခတ္တြင္ ဤေျမမ်ားကို သိပ္မေ၀းလွသည့္ နယ္စပ္မွ ထိုင္းမ်ားေခၚလာကာ လက္ညိႈးထိုးေရာင္းစားလုိက္ပါက အက်ိဳးႀကီး မနည္းရပါေလာ။  ယခုေတာင္ ကိုရင္ပြင့္ေျပာစကားအရ ကလိန္ေအာင္နားမွ ဖားေခ်ာင္းအင္းကမ္းေျခအနီး ေျမမ်ားကို စိန္႔တိုင္းသားတုိ႔အား ေရာင္းခ်ၿပီးၿပီဟု သိရ၏။

ေတာ္ေနမွ ဟဲ့ေကာင္ေလ၊ နင္ရို႔အိမ္ေတြ အကုန္ဖယ္ေပး။ အဲလီေျမေတြ ၀တို႔ အားလံုးပိုင္လယ္ ဆိုမွ ဒုကၡ။ ယခုပင္လွ်င္ လက္ပံေတာင္းေတာင္ အေရးႏွင့္ တရုတ္သံရံုးေရွ႔ ဆႏၵျပမိသူမ်ားမွာ ႏိုင္ငံေတာ္ အၾကည္ညိုပ်က္ေစမႈျဖင့္ တရားစဲြခံထားရၿပီ။ (ေနပါဦးဗ်။ ဘယ္ႏိုင္ငံကို အၾကည္ညိဳ ပ်က္ေစတာလဲ။ ျမန္မာႏိုင္ငံကိုလား၊ တရုတ္ႏိုင္ငံကိုလား။) ဒီေျမေတြ ၀ တို႔ ပိုင္တယ္ ဟု ဆိုလာခဲ့လွ်င္ ထိုအိမ္မ်ားကို ဘူဒိုဇာႏွင့္ထိုုးေကာ္မပစ္ဟု မည္သူေျပာႏိုင္ပါမည္နည္း။ မယံုသူမ်ား လက္ပံေတာင္းေတာင္မွ ဗီဒီယိုမ်ား ရွာေဖြၾကည့္ပါ။ ထန္းပင္မ်ားကို ဘူဒိုဇာျဖင့္ ေကာ္လွဲေနသည္ကို အတိုင္းသား ေတြ႔ရပါလိမ့္မည္။ ငါတို႔ တုိင္္းသူျပည္သားေတြကို ငါတို႔လုပ္ခ်င္တိုင္း လုပ္လို႔ရတယ္။ ငါတို႔ ပေထြးေတာ္ေတြ ေရႊစိတ္ေတာ္မညိဳေစဘို႔က ပိုအေရးႀကီးတယ္ ဟူေသာ သေဘာတရားကို အေသကိုင္စဲြထားေၾကာင္း မိတ္ေဆြတို႔ ရိပ္မိပါလိမ့္မည္။

(၆) ေငြေဆာင္သို႔ အပန္းေျဖခရီး

အမ်ိဳးသမီးက ေငြေဆာင္သြားမည္ဟု ကြ်န္ေတာ္မျပန္ခင္ကတည္းက လွမ္းဘြတ္ကင္လုပ္ေသာေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ္လည္း လိုက္ေလ်ာလိုက္၏။ ျမန္မာျပည္ျပန္တိုင္း နယ္တကာလွည့္ကာ ေဟာေျပာပဲြမ်ား လုပ္ေနရသျဖင့္ မိသားစုႏွင့္ သည္လိုမသြားရတာ ၾကာၿပီ။ လူေျပာမ်ားလွသည့္ ေငြေဆာင္သို႔ ကြ်န္ေတာ္လည္း တစ္ေခါက္မွ မေရာက္စဖူး။ သည္ေတာ့ မေရာက္ဖူးေသးသည့္ မိတ္ေဆြမ်ားအတြက္ သြားေရယိုေစရန္ ေဖာက္သည္ခ်ပါအံ့။

ႏိုင္ငံေတာ္အေပၚထားရိွေသာ တပ္မေတာ္အစိုးရ၏ ေစတနာမ်ားေၾကာင့္ ယခုအခါ ဧရာ၀တီတိုင္းသို႔ ကားျဖင့္ အခ်ိန္မေရြး သြားႏိုင္ ေပၿပီ။ ေမာင္မင္းႀကီးသားမ်ား ဘုန္းႀကီးပါေစ၊ သက္ရွည္ပါေစ၊ အနာမ်ိဳး ၉၆ ပါး ကင္းပါေစ။ (ဟိုးအရင္တံုးကရိွတဲ့ ၉၆ ပါးပဲေျပာတာ ေနာ္၊ ေနာက္ေပၚ ကင္ဆာတို႔၊ ဆီးခ်ိဳတို႔၊ AIDS တို႔၊ SARS တို႔၊ Dengue Fever တို႔၊ အီဘိုလာတို႔ မပါဘူး။)

ရန္ကုန္မွ မနက္ ၈ နာရီေလာက္ ထြက္လာခဲ့ရာ လမ္း၌ ေန႔လည္စာစား။ ထို႔ေနာက္ ဆက္လာ။ ပုသိမ္မွ ေငြေဆာင္သို႔ လမ္းပုိင္းကား အလြန္အႏၱရာယ္မ်ားလွ၏။ ကားလမ္းမွာ ေျမျပန္႔ႏွင့္ ကမ္းေျခကုိ ပိုင္းျခားထားေသာ မနိမ့္မျမင့္ ေတာင္တန္းကေလးမ်ားကို ကန္႔လန္႔ ျဖတ္ကာ ေဖာက္ထားသျဖင့္ ေတာင္ဆင္းေတာင္တက္၊ အေကြ႔အေကာက္ မ်ားလွသည္။ ဂငယ္ေကြ႔မ်ား အမ်ားအျပားရိွသကဲ့သို႔ ေတာင္ကို ရုတ္တရက္တက္ၿပီး ရုတ္တရက္ဆင္းေသာ လမ္းပိုင္းလည္း အေတာ္မ်ားပါသည္။

ကားလမ္းမွာ ႏွစ္လမ္းသြားမွ်သာ ရိွ၏။ လမ္းလယ္မ်ဥ္းမရိွ။ မည္သည့္အခ်က္ျပမွတ္တိုင္မွ မရိွ။ ေခ်ာက္မ်ားဘက္၌ အကာအရံ တိုင္မ်ား စိုက္ထားျခင္းမရိွ။ ကုန္းကိုတက္သည့္ဘက္၌ ေတာင္ကြယ္ေနသျဖင့္ တစ္ဘက္မွလာသည့္္ ကားကို မျမင္ရ။ ေတာင္ေပၚေရာက္မွ ဘြားကနဲ ေတြ႔ရတာ ျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ကားလမ္းေပၚတြင္ အနည္းငယ္လမ္းလဲြသြား (out of the lane) ပါက တစ္ဖက္မွကားႏွင့္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ ၀င္တိုးမိမည္ျဖစ္ရာ ကြ်န္ေတာ့္မွာ ေတာင္ထိပ္ေရာက္တိုင္း အသည္းေအး ေအး သြားရ၏။ ထို႔ျပင္ ဂငယ္ေကြ႔မ်ား၌လည္း မည္သည့္အခ်က္ျပမွ မရိွ။ ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ ထိုေနရာမ်ား၌ တစ္ဖက္မွလာသည့္ ကားကို ျမင္ႏိုင္သည့္ သံမဏိေၾကးမံုျပင္ႀကီးမ်ား တပ္ဆင္ေပးထားေစလိုပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ကားေမာင္းသည့္ ကို၀င္းႏုိင္ေအာင္ကို အေကြ႔မ်ား၌ ဟြန္းတီးရန္ တစ္ခ်ိန္လံုး သတိေပးေနရ၏။

ေခ်ာက္ကမ္းပါးရိွသည့္ ဘက္၌လည္း ကြန္ကရိ အကာတိုင္မ်ား စိုက္ထူေပးထားရပါမည္။ အဆိုးဆံုးမွာကား လမ္းလယ္မ်ဥ္းမရိွျခင္း ျဖစ္၏။ လမ္းမွာ က်ဥ္းသျဖင့္ အသြားလမ္း၊ အျပန္လမ္းခဲြေပးထားသင့္ပါသည္။ သို႔မဟုတ္ပါက လမ္းေျပာင္းျပန္ေမာင္းလာသည့္ စည္းကမ္းမဲ့ကားႏွင့္ရင္ဆိုင္ တိုးမိပါက အက်ိဳးနည္းရခ်ည့္။ ဤကိစၥကို တာ၀န္ရိွသူမ်ား အေရးတယူေဆာင္ရြက္သင့္ပါသည္။

ကြ်န္ေတာ္ ရွမ္းျပည္၊ ရခိုင္ျပည္၊ ခ်င္းျပည္ႏွင့္ ကခ်င္ျပည္နယ္မ်ားမွလဲြ၍ ျမန္မာႏိုင္ငံ၏ ေဒသအေတာ္မ်ားမ်ားသို႔ ေရာက္ဖူးပါသည္။ လမ္းသြားသည့္အခါ ကြ်န္ေတာ္ မည္သည့္အခါမွ အမွတ္မဲ့မသြား။ မည္သည့္ေနရာ၌ မည္သည့္အရာမ်ားရိွသည္၊ မည္သူတို႔ မည္သည့္အလုပ္မ်ား လုပ္ေနၾကသည္ အစရိွသည္တို႔ကို စူးစမ္းသြားတတ္၏။ ဤတြင္ ကြ်န္ေတာ္သတိထားမိသည္မွာ ကြ်န္ေတာ္ ေရာက္ခဲ့သည့္ေနရာအားလံုးလိုလုိပင္ သစ္ေတာ၊ ၀ါးေတာႀကီးမ်ား လံုး၀မေတြ႔ရဘဲ ေနာက္ေပါက္ အပင္လတ္မ်ားကိုသာ ေတြ႔ရျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ငယ္စဥ္က ရြာမွ တစ္မနက္ခရီးေလာက္ ေလွ်ာက္လုိက္လ်င္ပင္ စိမ္းညိဳ႔ေနေသာ သစ္ေတာႀကီးသို႔ ေရာက္ႏိုင္ပါသည္။ ယခုမူ ယခင္က စိမ္းစိုညိုမိႈုင္းခဲ့ေသာ သစ္ေတာႀကီးမ်ား ေပ်ာက္ခ်င္းမလွ ေပ်ာက္သြားသည္မွာ အလြန္ ၀မ္းနည္းဖြယ္ ေကာင္းပါသည္။ အလယ္ရိုးမ၊ အေနာက္ရိုးမ မည္သည့္ရိုးမမွ သစ္ႀကီး၀ါးႀကီးမ်ား မရိွေတာ့ပါ။ ေလယာဥ္ေပၚမွ ၾကည့္လွ်င္ ပိုသိသာပါသည္။ 

တနသၤာရီတိုင္းသြားေတာ့ အပင္လတ္မ်ားသာ ေတြ႔ခ့ဲရသည္။ ယခု ပုသိမ္မွ ကမ္းနားဘက္သြားေတာ့လည္း ေတာင္အားလံုးမွာ အပင္လတ္ သို႔မဟုတ္ အပင္ငယ္ေလးမ်ားသာ ေတြ႔ခဲ့ရပါသည္။ ေရာ္ဘာၿခံေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကိုလည္း လမ္းတေလွ်ာက္ ေတြ႔ခဲ့ရ ေသးသည္။

(၇) Hotel Ace

ေငြေဆာင္သို႔ ေန႔လည္ ၁ နာရီခဲြေလာက္ ေရာက္၏။ သူတို႔က Hotel Ace တြင္ ငွားထားသည္။ အျပင္က ၾကည့္လုိက္လွ်င္ေတာ့ သိပ္မဆိုးလွပါ။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ကို အခန္း ၃၀၃ တြင္ ေနရာခ်ထားေပး၏။ ဆိုင္ကယ္စီးလာသည့္ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္လာကာ အခန္းဖြင့္ေပးၿပီး လိုအပ္လွ်င္ သူ႔ကိုေခၚႏိုင္ေၾကာင္းေျပာကာ ျပန္ထြက္သြား၏။

ဖံုး ႏွင့္ သား၏ Tablet ကို အားသြင္းမလို႔ မီးဖြင့္ၾကည့္ေတာ့ မီးမလာ။ သို႔ႏွင့္ မိန္းမ်ားခ်ထားတာလား ဟုိဟိုသည္သည္ၾကည့္ေတာ့ ကုတင္ေခါင္းရင္း မီးတိုင္အနီးတြင္ ပလတ္စတစ္ေလာင္းထားသည့္ စာရြက္ေတြ႔၍ ယူဖတ္ၾကည့္၏။ အလုိ မနက္ ၆ နာရီမွ ညေန ၆ နာရီထိ မီးမေပးပါ ဆိုပါလား။ ဟိုက္ေရာ။

ရိွေစေပါ့။ တစ္ရက္ထဲဆိုေတာ့ သည္းခံရေပမည္။ ထို႔ေနာက္ အ၀တ္အစားမ်ားလဲကာ ကမ္းေျခသို႔ ထြက္ခဲ့၏။ ကမ္းေျခသို႔ လိႈင္းလံုးမ်ား တ၀ုန္း၀ုန္းရိုက္ေနသည္။ လူမ်ားမွာ ေျပးလႊား ေဆာ့ကစားေနၾက၏။ အလို ဟုိက စိမ္းတိမ္းတိမ္းဟာ ဘာပါလိမ့္။ ေအာင္မယ္၊ လက္စသပ္ေတာ့ မေန႔ကတီဗီမွာ ၾကည့္ခဲ့တဲ့ အခန္းဆက္ဇာတ္လမ္းထဲက ေရသူမႀကီးပါလား။ သားက ကြ်န္းေပၚသြားရေအာင္ ဟု ဆုိသျဖင့္ အနီးအနား၌ စံုစမ္းၾကည့္သည္။

ေရတက္ေနခ်ိန္ျဖစ္သျဖင့္ ကြ်န္းသို႔ စက္ေလွျဖင့္ သြားရသည္။ အနီးမွတစ္ေယာက္က ထုိကြ်န္းကို ခ်စ္သူမ်ားကြ်န္းဟု ေခၚေၾကာင္း၊ တစ္ေယာက္ ၅၀၀ ျဖင့္ စက္ေလွစီးသြားႏိုင္ေၾကာင္း ေျပာသျဖင့္ ကြ်န္ေတာ္တို႔လည္း အမ်ားနည္းတူ စက္ေလွ ေစာင့္ၾက၏။ စက္ေလွသုိ႔ ေရဒူးေခါင္းေလာက္ထိဆင္းၿပီး သြားရသည္။ သားက ေရအလြန္ေၾကာက္တတ္သူျဖစ္သျဖင့္ မပူပါနဲ႔။ ေဖေဖရိွပါတယ္ကြဟု မနည္းအားေပးၿပီး ေခၚခဲ့ရသည္။ စက္ေလွေပၚ၌ ဂ်ပန္ သို႔မဟုတ္ ကိုးရီးယားတစ္သိုက္ ပါလာ၏။

 ေရထဲက်မည္စိုးေသာေၾကာင့္ ကင္မရာထားခဲ့၍ ကြ်န္းတြင္ ဓာတ္ပံုမရိုက္ခဲ့ရ။

လက္ရာခပ္ၾကမ္းၾကမ္း ေရသူမႏွင့္ ရွင္ဥပဂုတ္မွလဲြ၍ ကြ်န္းေပၚ၌ ဘာမွမရိွ။ အနည္းဆံုး ထိုင္စရာခံုေလး ဘာေလးေတာင္မရိွ။ သဘာ၀အတိုင္းရိွေနသည့္ ေက်ာက္တံုးမ်ားေပၚတြင္ ထုိင္ရသည္။ ေတာင္ေပၚသို႔တက္ရန္မွာလည္း ေျခသြားလမ္းကေလးသာရိွၿပီး အတက္အဆင္းလုပ္ရန္ အႏၱရာယ္မ်ားလွ၏။ ေတာင္ထိပ္တြင္လည္း လူမ်ားနင္းထားသျဖင့္ ကြက္လပ္ျဖစ္ေနသည္မွအပ ဘာမွမရိွ။ အဲေလ ကြ်န္းသို႔လာသူမ်ား ပစ္သြားသည့္ အမိႈက္မ်ားေတာ့ ရိွပါသည္။

ကြ်န္ေတာ္တို႔လူမ်ားမွာ ပိုက္ဆံမရွာတတ္။ ကြ်န္းပတ္ပတ္လည္တြင္ ခံုကေလးမ်ားလုပ္ထားလွ်င္၊ ေတာင္ေပၚတြင္ တဲကေလးမ်ားႏွင့္ စားစရာ ေသာက္စရာေလးမ်ားႏွင့္၊ View Point ႏွင့္၊ ဓာတ္ပံုရိုက္ရန္ ေနရာႏွင့္ လုပ္ေပးထားလွ်င္ ပိုက္ဆံမရပါေလာ။ ပရင္တာေလး တစ္လံုးႏွင့္ ဒစ္ဂ်စ္တယ္ကင္မရာေလးတစ္လံုးခ်ကာ ဓာတ္ပံုဆုိင္ဖြင့္ထားလွ်င္ပင္ အလုပ္ျဖစ္ေလာက္သည္။ ဘာမွ မရိွသျဖင့္ ကြ်န္ေတာ္တို႔လည္း ခဏသာေနၿပီး ျပန္ခဲ့သည္။

ေန႔လည္ပိုင္းကိုေတာ့ ဟိုတယ္ရိွ ေရကူးကန္၌ပင္ အခ်ိန္ျဖဳန္းၾကသည္။ သားက ေရမကူးတတ္သျဖင့္ ေရကူးသင္ေပးရ၏။ သို႔ေသာ္ သူက ေရေၾကာက္တတ္သျဖင့္ ေရနက္သို႔ မသြားရဲ။ ကေလးမ်ားအတြက္ လုပ္ေပးထားသည့္ ေရတိမ္တြင္ပင္ ကူးရသည္။  ကြ်န္ေတာ္က အေအးခံလို႔မရ။ ေရထဲဆင္းၿပီး ၁၄ - ၅ မိနစ္ေလာက္ၾကာလ်င္ပင္ ႏွာမ်ား တၿဖီးၿဖီးေခ်ကာ ႏွာရည္မ်ား က်လာပါေတာ့ သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ျပန္တက္ခဲ့ၿပီး သူ႔အေမကို တလွည့္သြားခိုင္းရ၏။ အတန္ၾကာသည့္တိုင္ ကိုယ္ေတာ္က မတက္ခ်င္ေသးသျဖင့္ မႏိုင့္ရင္ကာ ဆဲြတင္ကာ ျပန္ခဲ့ရသည္။ ေရမိုးခ်ဳိး၊ အ၀တ္အစားလဲၿပီးေတာ့ ေနေတာင္ အေတာ္ေစာင္းေနၿပီ။

ဟိုတယ္က မနက္စာသာေကြ်းသည္။ ေန႔လည္စာႏွင့္ ညစာမေကြ်း။ ထို႔ေၾကာင့္ အနီးအနားရိွ ဆိုင္ကေလးမ်ားတြင္ ကိုယ့္ဘာသာ ၀ယ္စားရသည္။ ေမးရင္းစမ္းရင္း ဆိုင္ကေလးမ်ားရိွရာ ေရာက္လာ၏။ ဆိုင္ေရာက္ေတာ့ အေတာ္ ေမွာင္ေနၿပီ။ မီးစက္ေမာင္းကာ မီးထြန္းထား၏။ စားပဲြ၀ိုင္းႏွစ္ခု၌ ႏုိင္ငံျခားသား စံုတဲြႏွစ္တဲြ ေနရာယူထားသည္။ စားပဲြႏွင့္ ထုိင္ခံုမ်ားမွာ စုတ္လွ၏။ ထို႔ျပင္ သူတို႔က သဘာ၀အတိုင္း ထိုင္ခံုႏွင့္ စားပဲြမ်ားကို သဲျပင္ေပၚ သည္အတိုင္း ခ်ထားတာျဖစ္သည္။ လြတ္ေနသည့္ က်န္စားပဲြ၀ိုင္းတစ္ခုတြင္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ေနရာယူလိုက္သည္။

ကြ်န္ေတာ္တို႔ေရာက္ေတာ့ အနားမွ ႏိုင္ငံျခားသားမ်ားက ဟင္းမွာေနတာ ေတြ႔ရ၏။ ဆိုင္ရွင္မ်ားမွာ အဂၤလိပ္လို မေျပာတတ္။ သုိ႔ႏွင့္ ေနာက္ဘက္ေျပးကာ ငါးမ်ား၊ ဂဏန္းမ်ား ယူလာသည္။ ကြ်န္ေတာ္က မေနႏိုင္။ သူတို႔ဆီမွာ ဘာဟင္းေတြရႏိုင္သလဲေမးၿပီး ဒီမွာ ဘာဟင္းေတြမွာလို႔ရတယ္ ဘာနဲ႔စားခ်င္သလဲဟု ၀င္ရွင္းေပးလိုက္မွ ကိစၥၿပီးသြားသည္။ ႏို႔မို႔မလြယ္။

 ကြ်န္ေတာ္တို႔လည္း ရႏိုင္တတ္သမွ်ေသာဟင္းမ်ားမွာကာ စားလိုက္ၾကသည္။ ဟင္းကေတာ့ သိပ္မဆိုးလွပါ။ ဆိုးသည္မွာ ျခင္ အလြန္ကိုက္ျခင္းျဖစ္၏။ ကြ်န္ေတာ္က သားကို ျခင္ကိုက္မည္စိုးသျဖင့္ လူေပၚထိုင္ခိုင္းကာ ေျခေထာက္မ်ားကို ပုဆိုးျဖင့္ ပတ္ေပးထား သည္။ သို႔ေသာ္ ကြ်န္ေတာ္က ညွက္ညွက္၊ သူကထြားထြားဆိုေတာ့ မဆန္႔မၿပဲျဖစ္ေနေလ၏။ 

စားလို႔မွမၿပီးေသးခင္ သားက ေဖေဖ၊ ဟိုမွာ ျပႆနာတက္ေနတယ္၊ သြားရွင္းေပးလိုက္ဦး ဆိုမွ လွည့္ၾကည္မိသည္။ ေနာက္တစ္၀ိုင္းမွ ႏို္င္ငံျခားသားမ်ားမွာ စားေသာက္ၿပီး၍ ပိုက္ဆံရွင္းရန္ ႀကိဳးစားေနသည္။ Chicken and Duck ဆိုေတာ့ အဆင္မေျပ။ ကြ်န္ေတာ္လည္း ကိုင္းကိုင္း၊ ခေလးမ၊ စာရြက္အလြတ္တစ္ခုနဲ႔ ေဘာပင္နဲ႔ယူခဲ့ ဆိုကာ ရွင္းေပးရ၏။ အရင္တံုးက သူတို႔ ဘယ္လိုမ်ား ရွင္းခဲ့ပါလိမ့္။ ေနာင္မ်ားလည္း ဘယ္လိုမ်ား ရွင္းၾကဦးမွာပါလိမ့္။ ရင္မ်ားလည္း ေမာပါရဲ့။

ညက်ေတာ့ ခပ္ေစာေစာအိပ္ယာ၀င္ခဲ့ၾကသည္။ ကြ်န္ေတာ္က အၾကာႀကီးအိပ္တတ္သူမဟုတ္သမို႔ ခပ္ေစာေစာကတည္းက ႏိုးေန၏။ ႏိုးေတာ့ ပလုပ္က်င္း၊ သြားတိုက္ လုပ္မယ္ႀကံေတာ့ ေရကမလာ။ မနက္ ၆ နာရီေလာက္မွ ျပန္လာသည္။ သူရို႔ဟာကလည္း ေန႔ခင္းပိုင္း မီးပိတ္၊ ညပိုင္း ေရပိတ္။ အဆင္မေျပပါ။ ဒါေတာင္ ေတာ္ေတာ္ ေစ်းႀကီးႀကီးေပး ငွားထားရတာ ျဖစ္၏။ ထမင္းလည္း အနားကဆိုင္ေတြမွာ ျဖစ္သလိုစားရသည္။ ေဟာ္တယ္တဲ့ ၾကည့္အံုး။

ပင္လယ္ေလလည္းရႉရင္း၊ အရုဏ္တက္ အလွအပလည္းခံစားရင္း ကျပင္ထြက္ထိုင္မည္ဟု အျပင္ထြက္လိုက္ေတာ့ ကပ္လ်က္အခန္း ကျပင္တြင္ ညက စားေသာက္ထားသည့္ အစားအေသာက္ အၾကြင္းအက်န္မ်ား ျပန္႔က်ဲေနတာကုိ ေတြ႔ရသည္။ နည္းနည္းေနာေနာ မဟုတ္။ ဘီယာပုလင္းမ်ား၊ အျမည္းပန္းကန္မ်ား၊ ေခါက္ဆဲြေၾကာ္ႏွင့္တူသည့္ ပန္းကန္မ်ား၊ ဇြန္းခက္ရင္းမ်ား၊ တူမ်ား၊ အခ်ဥ္ခြက္၊ ေဆးလိပ္ခြက္။ ေဆးလိပ္တို၊ တစ္ရႉးအစအနမ်ား။

အစားအေသာက္ဆိုသည္မွာ မစားခင္ႏွင့္ စားေနစဥ္သာ အျမင္တင့္တယ္သည္။ သုိ႔ေသာ္ စားေသာက္ၿပီးသည့္ အၾကြင္းအက်န္မ်ားမွာ အလြန္ရြံရွာဖြယ္ျဖစ္၏။ ဤလိုမ်ိဳးေပပြေနတာမေျပာႏွင့္။ ကြ်န္ေတာ္က ကုိယ့္အိမ္က လက္ေဆးကန္ထဲ ထမင္းလံုးက်န္တာကိုပင္ မႏွစ္ၿမိဳ႔တတ္။ အမိႈက္ေတာင္းကို သူမ်ားေျပာရတာ ပါးစပ္ေညာင္း၊ ေလကုန္လွသျဖင့္ မအိပ္မီ၊ ည ၁၁ ခဲြေလာက္ဆို အၿမဲသြားပစ္ၿပီး အမိႈက္ေတာင္းကိုလည္း ေရေဆးေလ့ရိွသည္။ စကားစပ္၍ေျပာရလွ်င္ အစားအေသာက္ အၾကြင္းအက်န္မ်ားကို ၂၄ နာရီမေက်ာ္မီ ပစ္ရသည္။ အစားအေသာက္ အၾကြင္းအက်န္ဟူသည္ ပိုးဟပ္၊ ပုရြက္ဆိတ္ႏွင့္ ဘက္တီးရီးယားမ်ား ေပ်ာ္ေမြ႔သည့္ ေနရာျဖစ္ေပရာ အလြန္ေရာဂါျဖစ္၍ေကာင္းေသာ ေနရာပါတည္း။ ထုိ႔ေၾကာင့္ မည္သည့္အေၾကာင္းႏွင့္မွ စားၾကြင္းစားက်န္မ်ားကို ညသိပ္ မထားပါေလႏွင့္။

မနက္ေစာေစာစီးစီး ဤမႏွစ္ၿမိဳ႔ဘြယ္ရာ ျမင္ကြင္းကုိ ျမင္လိုက္ရ၍ ကြ်န္ေတာ့္မနက္ခင္းေလးမွာ တစ္စစီေၾကကြဲသြားေလသည္။ သုိ႔ႏွင့္ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ အခန္းတြင္းျပန္၀င္လာ။ ကုတင္ကို ကန္႔လတ္ျဖတ္ အိပ္ေနေသာ သားေတာ္ေမာင္ ခႏၶာကိုယ္ႀကီးကို မႏိုင့္ရင္ကာ မ။ ေနရာျပန္ခ်ကာ ခဏျပန္လွဲေနရေလ၏။ မလဲွလို႔ကလည္း မျဖစ္။ အထဲမွာ ထိုင္စရာဆိုလို႔ ဘာမွမရိွ။ စာဖတ္ရေအာင္ကလည္း မီးက လင္းလင္းခ်င္းခ်င္း ရိွတာမဟုတ္။ ညအိပ္မီလံုး ခပ္မိွန္မိွန္သာ ထြန္းထားသည္။ တကယ့္ကို ဘုရားစူးရပါေစ့ ေဟာ္တယ္ ပါတည္း။

မနက္ ၇ နာရီတြင္ မနက္စာေကြ်းသည္ဆိုေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔က ၆ နာရီခဲြေလာက္ကတည္းက ေရာက္ေနသည္။ အျခား မည္သူမွ မေရာက္ေသး။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ေရာက္ေတာ့ မနက္စာက အဆင္သင့္ျဖစ္ေနၿပီ။ စားလို႔ရၿပီလားဟု ေမးေတာ့ ရပါၿပီ ဆို၏။ မနက္စာကို ဘူေဖးပံုစံျပင္ထားသည္။ ထမင္းေၾကာ္၊ ၾကာဇံေၾကာ္၊ ေပါင္မံု႔ယိုသုတ္၊ ေရခဲမုန္႔ စသည္တို႔ျဖင့္ ၿမိဳင္ၿမိဳင္ဆိုင္ဆိုင္ ရိွပါ၏။ မည္သူမွ မရိွသျဖင့္ ကြ်န္ေတာ္တို႔လည္း အစားအေသာက္မ်ားကို စိတ္တိုင္းက်ေရြးကာ စားေသာက္ၾက၏။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ စားၿပီးခါနီးမွ တဖဲြဖဲြေရာက္လာၾကသည္။ 

စားေသာက္ၿပီးေတာ့ ကမ္းေျခဘက္သို႔ထြက္ခဲ့ကာ လမ္းေလွ်ာက္ၾက၊ ခရုမ်ားေကာက္ၾက၏။ မေန႔က စက္ေလွစီး၍ ကြ်န္ေတာ္တို႔ သြားခဲ့ေသာ ခ်စ္သူမ်ားကြ်န္းမွာ ေရက်ေနၿပီျဖစ္သျဖင့္ ေျခလ်င္ေလွ်ာက္သြားလို႔ရသည္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔လည္း မေက်ပဲြ ႏႊဲသည့္အေနျဖင့္ တစ္ေခါက္ ေလွ်ာက္လုိက္ေသး၏။ မလွမပ ေရသူမကား အလြန္မ်က္ႏွာပြင့္ေခ်သည္။ မည္သည့္အခ်ိန္ ၾကည့္လုိက္ ၾကည့္လိုက္။ သူ႔အနားမွာ ဓာတ္ပံုရိုက္သူမ်ားျဖင့္ ၀ိုင္း၀ိုင္းလည္ေနတတ္၏။

ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ ကမ္းေျခတစ္ေလွ်ာက္ အေတာ္ေ၀းေ၀းထိ ေလွ်ာက္ၾကည့္ၾက၏။ ကမ္းေျခတြင္ လမ္းေလွ်ာက္ရင္း ကြ်န္ေတာ္က ေသာင္ျပင္ေပၚတြင္ စာမ်ားေရးကာ သား၏ အေျခအေနကို စံုစမ္းၾကည့္သည္။ သခ်ၤာလည္း ေရေရရာရာ မတြက္တတ္။ ျမန္မာစာလည္း သြက္သြက္လက္လက္ မဖတ္တတ္။ အဂၤလိပ္စာေတာ့ သိပ္မဆိုးလွ။ စိတ္ပ်က္စရာ ေကာင္းလွ၏။ သူ အခု P2 တက္ေနတာျဖစ္သည္။ သူ႔အေမက က်ဴရွင္ဆရာမ ေခၚေပးထားသည္။ ဘာသာစံုဆိုလွ်င္ တစ္လသံုးသိန္းက်၏။ သို႔ဆိုလွ်င္ ထုိက်ဴရွင္ဆရာမေတြက ကေလးကို ဘာေတြမ်ား သင္ေနတာပါနည္း။ သူရို႔ကိုယ္တိုင္ေတာင္ က်က်နန တတ္ပါေလရဲ့လား ဟု ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ သံသယရိွပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္ျပန္လာေတာ့ သူ႔အေမက က်ဴရွင္အားလံုး နားထားသျဖင့္ သူတို႔ႏွင့္ ဆံုခြင့္ မရခဲ့။

က်ဴရွင္ထားပါဦး။ သံုးလေက်ာင္းစရိတ္ဘိုး ဆယ္သိန္းေတာင္းသည့္ PISM ကေရာ တစ္ေန႔တစ္ေန႔ ဘာေတြသင္ေနတာပါနည္း။ ထုိေက်ာင္း၌ သင္ေနသည့္ ဆရာဆရာမမ်ားအား မည္သည့္ေနရာတြင္ ေလ့က်င့္ထားပါသနည္း။ အႏွီဆရာဆရာမမ်ား ထို စင္ကာပူသင္ရိုးကို ေသေသခ်ာခ်ာ နားလည္သေဘာေပါက္သည္။ က်က်နန သင္တတ္သည္ဟု မည္သူက အာမခံထားပါသနည္း။ ထိုေက်ာင္းထြက္ ကေလးမ်ား၏ အရည္အေသြးကို မည္သည့္ေပတံႏွင့္ တုိင္းပါသနည္း။ သည္အေၾကာင္းမ်ား ကြ်န္ေတာ္ ဘာမွ မသိခ်င္ပါ။

သို႔ေသာ္ သားက အဂၤလိပ္လိုေတာ့ ေကာင္းေကာင္းေျပာတတ္သည္။ ဖုံးဆက္သည့္အခါ တစ္ခါတရံ ကြ်န္ေတာ္တို႔သားအဖ အီးလို မႈတ္ၾကသည္။ သားက ဘိုလို ရႊတ္ရွက္၊ ဒြတ္ဒက္ေတြလုပ္တတ္ေတာ့ သူတို႔ သေဘာက်သည္ေပါ့။ အဂၤလိပ္လိုေျပာတတ္လ်င္ပဲ ပညာေတြ တတ္ကုန္ၿပီလိုလို။ ဒါ သူတို႔တင္မကပါ။ ျမန္မာျပည္မွ မိဘမ်ားမ်ား ဤကဲ့သို႔ ခံယူထားသည္ကုိ မ်က္ျမင္ကိုယ္ေတြ႔ ေတြ႔ဖူးပါ၏။ ေသာက္က်ိဳးနည္း၊ ဘိုလိုေျပာတတ္ရံုျဖင့္ ပညာအလိုလိုတတ္ရမည္ဆို အေနာက္တိုင္းမွ အဂၤလိပ္စကားေျပာ ႏိုင္ငံမ်ားတြင္ ဘာေက်ာင္းမွေတာင္ ဖြင့္စရာလိုေတာ့မည္ မဟုတ္။ အေမ့ဗိုက္ထဲက အူ၀ဲ(စ္) ဟု ေအာ္လုိက္ကတည္းက ဘဲြ႔ခေမာက္  ႀကီးစြပ္ေပးလိုက္ဘို႔ ရိွေတာ့သည္။

သားကိုေက်ာင္းထားမည္ဆိုေတာ့ ကြ်န္ေတာ္က အစိုးရေက်ာင္းမွာသာ ထားေစခ်င္သည္။ သို႔ေသာ္ အေဖတစ္ေယာက္လံုး စင္ကာပူမွာ ရိွေနတာေတာင္ သားကို စင္ကာပူေခၚမထားခ်င္ဘူးလားဟု သူ႔အေမႏွင့္အသုိင္းအ၀ိုင္းက ပူညံပူညံလုပ္ေသာေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ္လည္း ဘာမွမေျပာေတာ့။ စိတ္ခ်မ္းသာသလိုလုပ္ၾက ဟု ေမ့ထားလိုက္ပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔လို ရိုးမေတာင္ေျခမွာေမြးၿပီး ငါးပိခ်က္စားႀကီးလာသူမ်ားႏွင့္ေတာ့ သူတို႔အယူအဆကို ခံတြင္းမေတြ႔ပါ။

သူမ်ားအတင္းမေျပာခ်င္ေသာ္လည္း အေၾကာင္းအေပါင္းသင့္လာသျဖင့္ နည္းနည္းေတာ့ တုပ္လိုက္ပါရေစဦး။

မိတ္ေဆြတို႔ အင္တာေနရွင္နယ္စကူး ဆိုတာႀကီး ၾကားဖူးၾကပါလိမ့္မည္။ ျမန္မာျပည္တြင္ေတာ့ အေတာ္နာမည္ႀကီးၿပီး ထိုေက်ာင္းတြင္ တက္သည့္ေက်ာင္းသားမွာ အလိုလိုေနရင္း ဂုဏ္တက္ေနေလ၏။ မေအလုပ္သူမ်ားကလည္း သားက အင္တာေနရွင္နယ္စကူးမွာ ထားတာေလဟု ေဆးဆိုးထားေသာ ႏႈတ္ခမ္းတစ္ဖက္ကိုရဲြ႔ကာ မၾကားတၾကား ၾကြားျပပါလိမ့္မည္။

၎တို႔ အင္တာေနရွင္နယ္စကူးကို အထင္ႀကီးၾကသည္မွာ ထိုေက်ာင္းမွ သင္ရိုးမ်ား ေကာင္းလြန္း၍ေသာ္လည္းေကာင္း၊ ဆရာမ်ား စာသင္ေကာင္း၍ေသာ္လည္းေကာင္း၊ ထိုေက်ာင္းမွ ထြက္လာသည့္ေက်ာင္းသားမ်ားမွာ ေက်ာင္းမွထြက္လ်င္ ၀န္ႀကီးတစ္ေနရာေတာ့ အသာေလးလ်ာထားလို႔ ရေလာက္ေအာင္ ေတာ္လြန္းေနသျဖင့္လည္းေကာင္း - တစ္ခုမွ မဟုတ္ပါ။ အဂၤလိပ္လိုေျပာၿပီး အဂၤလိပ္ သင္ရိုးမ်ားႏွင့္ အဂၤလိပ္လို သင္ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ပါသည္။ ထိုေက်ာင္းမွ ထြက္လာပါက ျမန္မာျပည္ေျမပံုေပၚတြင္ ရန္ကုန္ ဘယ္နား ေနမွန္းသာ ေထာက္မျပႏိုင္ ရိွရမည္။ အင္တာေနရွင္နယ္ဆိုသည္ႏွင့္ အလုိလို ဂုဏ္တက္ၿပီးသားျဖစ္ေတာ့၏။

ထိုေက်ာင္းမွ ေက်ာင္းသားမ်ားအေျခအေန၊ စာသင္သည့္ ဆရာမ်ားအေျခအေနမ်ားသိလိုလွ်င္ ကြ်န္ေတာ့္ထံ ဖံုးဆက္လိုက္ပါ။ (ဖံုးနံပါတ္ - ၉၇၃၀ ၃၀၂၇)။ ထိုေက်ာင္းတြင္လုပ္ခဲ့ၿပီး စိတ္ကုန္လွသျဖင့္ ထြက္လာခဲ့ေသာ ကြ်န္ေတာ့္မိတ္ေဆြ ဆရာမတစ္ဦး ရိွပါသည္။ ၎ႏွင့္ဆက္ၿပီး အင္တာဗ်ဴးေပးပါမည္။

ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ အကုန္ ဒီပုပ္ထဲက ဒီပဲခ်ည္းမို႔ (စနစ္ကလဲြ၍) အျခား မည္သူ႔ကိုမွ အျပစ္မတင္ခ်င္ေတာ့ပါ။ ကုိယ္လည္း ဘာမွလုပ္လို႔မရ။ ေနာင္ႏွစ္ ကြ်န္ေတာ့္ဆီေခၚထားေတာ့မွ ေသေသခ်ာခ်ာ အနီးကပ္ သင္ေပးရေတာ့မည္။

ေနအေတာ္ေလးျမင့္လာေတာ့ သားက ေရေဆာ့ခ်င္ျပန္၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ေရကန္ထဲဆင္းၾကသည္။ သုိ႔ေသာ္ ကြ်န္ေတာ္ ကေတာ့ အေအးပတ္တတ္ေသာေၾကာင့္ ၾကာၾကာေနလို႔မျဖစ္သည္ႏွင့္ သူ႔အေမကို တလွည့္ဆင္းခိုင္းရသည္။

ေန႔လည္စာကိုမူ သည္တြင္ မစားေတာ့ပါ။ ပုသိမ္ေရာက္မွ စားၾကရန္ တိုင္ပင္ၾက၏။ သို႔ႏွင့္ ေန႔လည္ ၁၂ နာရီေက်ာ္ေက်ာ္တြင္ ျပန္ခဲ့ၾက၏။ ေနရစ္ေတာ့ ေငြေဆာင္။

 ဆက္ပါဦးမည္။

ေအးၿငိမ္း

၁၆ ဇန္န၀ါရီ။ ၂၀၁၅။ ည ၉း၃၄ နာရီ