စာအုပ္မ်ား ေ၀မွ်ျခင္း

ယေန႔ မိတ္ေဆြတို႔အတြက္ အထူးလက္ေဆာင္။ သူငယ္ခ်င္းေတြကိုလည္း ျပန္ရွယ္ေပးေပါ့ဗ်ာ။

လုပ္ငန္းခြင္အႏၱရာယ္ကင္းရွင္းေရး_လက္စဲြစာအုပ္

ကြ်န္ေတာ္ျပင္ထားတဲ့ SIC (Safety Induction Course) Slide Presentation ပါ။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ဆိုဒ္ထဲ လူသစ္ေတြေရာက္လာတိုင္း ရွင္းျပတာေပါ့။ နည္းနည္းပါးပါးျပင္ပ်က္သံုးေပါ့ဗ်ာ။

Safety Induction Course

လယ္ယာလုပ္ငန္းခြင္ အႏၱရာယ္ကင္းေရးဆလိုက္မ်ား pdf (မရိွေသးေသာသူမ်ားအတြက္)

Piping Engineer ႏွင့္ Pipe Fitter မ်ားအတြက္ ေမတၱာလက္ေဆာင္

Pipe Fitter's handbook

Pipe Fitter’sBlue Book_1 
Pipe Fitter’s Blue Book_2
Pipe Fitter’s Blue Book_3
(ေဒါင္းရလြယ္ေအာင္ ခဲြတင္ေပးလိုက္တာ။)

ငယ္စဥ္က ကြ်ႏ္ုပ္အလြန္မွားခဲ့သည္ ဆိုျခင္းအေၾကာင္း

Training material မ်ား ျပင္ေနရေသာေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ္ သိပ္မအားပါ။ သို႔ေသာ္ ေျပာစရာေလးရိွလာသျဖင့္ ေရးလုိက္ျခင္း ျဖစ္ပါသည္။

ကိုေသာင္းတန္က ေတြ႔ရေအာင္ ခဏလာပါဦးဆိုသျဖင့္ မေန႔က ဘြန္ေလးရိွေကာ္ဖီဆိုင္တြင္ ထိုင္ၿပီး ေထြရာေလးပါး ေျပာၾက၏။ ကြ်န္ေတာ္ေရးထားသည့္ ေရျဖဴမွ ေရာင္ျခည္ေတာ္လႊတ္သည္ဆိုေသာ ဘုရားအေၾကာင္း စပ္စုျခင္းျဖစ္သည္။ သူက ေနပါဦး၊ ခင္ဗ်ား အရင္တံုးက ဒါမ်ိဳးေတြ အယံုအၾကည္မရိွပါဘူးဗ် ဟု ဆို၏။ ကြ်န္ေတာ္ကလည္း ယံုတယ္လို႔ေျပာတာ မဟုတ္ပါဘူးဗ်ာ။ ဒါေပမဲ့ ငယ္ငယ္တံုးကလိုေတာ့ တယူသန္မဟုတ္ေတာ့ဘူးဗ်။ ဒီေလာကမွာ ကြ်န္ေတာ္တို႔မသိႏိုင္တဲ့၊ ဉာဏ္မမီႏိုင္တဲ့ အရာေတြ အမ်ားႀကီးရိွတယ္။ အထူးသျဖင့္ သဘာ၀လြန္ (super natural) ဟာမ်ိဳးေတြရိွတယ္ဆိုတာ သေဘာမတူရင္ေတာင္ အေက်ာက္အကန္ မျငင္းသင့္ဘူးလို႔ သိလာတာေပါ့။ အသက္က စကားေျပာလာတာေပါ့ဗ်ာ ဟု ရွင္းျပရသည္။

ကြ်န္ေတာ္ငယ္စဥ္က အလြန္ေခါင္းမာသူ ျဖစ္၏။ တနည္းအားျဖင့္ စာေလး မေတာက္တစ္ေခါက္ဖတ္၊ အင္ဂ်င္နီယာဘဲြ႔ကေလး ကလည္းရထား ဆုိေတာ့ အင္မတန္ ပညာမာန္တက္သူျဖစ္၏။ အရာရာကို ကိုယ္သိထားတာေလးေတြႏွင့္ ခ်ိန္ထိုးကာ ငါမွငါ၊ ငါေတြးတာမွ အမွန္ဟု တဖက္သတ္၊ တယူသန္ခဲ့ေလသည္။

အသက္ ၄၅ ႏွစ္ေနာက္ပိုင္းမွစကာ တျဖည္းျဖည္း ေျပာင္းလာခဲ့သည္။ အသက္ ၅၀ ေက်ာ္လာေတာ့ ငယ္ငယ္ကအယူအဆ အေတြးအေခၚမ်ားမွာ အေတာ္မ်ားမ်ား မွားယြင္းေနေၾကာင္း သိလာေတာ့၏။ ကြ်န္ေတာ္မွားခဲ့၊ မိုက္ခဲ့မိသလို ငယ္ရြယ္သူမ်ား လည္း မမွားၾကပါေစရန္ နမူနာအခ်ိဳ႔ ေျပာျပပါအံ့။

ကြ်န္ေတာ္ RIT ေက်ာင္းသားဘ၀ ေနာက္ဆံုးႏွစ္ေလာက္က ေက်ာင္းပိတ္၍ ရြာျပန္သြားစဥ္ ရြာမွ အိမ္တစ္အိမ္တြင္ ပုဏၰက တုိက္သည္ဆို၏။ ပုဏၰကတုိက္သည္ဆိုျခင္းမွာ မည္သည့္အရပ္က လာမွန္းမသိေသာခဲမ်ား အိမ္ကို ဘက္စံုေထာင့္စံုမွ ပစ္ေနျခင္း ျဖစ္သည္။ ဤသည္ကို ကြ်န္ေတာ္ နည္းနည္းမွ မယံု။ လိွမ့္လံုးေတြဟုသာ ထင္၏။ ကိုင္း၊ အဲဒီ ပုဏၰကဆိုသဟာကို မ်က္ျမင္ကိုယ္ေတြ႔ ၾကည့္ခ်င္သကြာ ဟု ဆုိကာ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ ေမာင္ႏွမတစ္သိုက္ ထိုအိမ္သို႔သြားၾက၏။ အျခား ရြာသူရြာသားမ်ားမွာ အိမ္နားေတာင္မကပ္ရဲ။ ကြ်န္ေတာ္တို႔က အိမ္ထဲ၀င္ထိုင္ကာ ေပါက္စမ္းေဟ့၊ ငါတို႔မင္းကိုၾကည့္ခ်င္လို႔။ ကြယ္ရာကေတာ့ မေပါက္နဲ႔။ ကိုယ္ထင္ျပလကြ ဟု ခ်ဲလင္း လုပ္ပါသည္။

ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ အေတာ္ၾကာၾကာထုိင္ေနတာေတာင္ ခဲတစ္လံုးမွ က်မလာပါ။ ရြာသားမ်ားကမူ ထိုအိမ္ရွင္မ်ားမွာ ခဲမိုးရြာသျဖင့္ မေနရဲေသာေၾကာင့္ အျခားအိမ္ ေျပာင္းေနရေၾကာင္း ေျပာသည္။ သို႔တိုင္ ကြ်န္ေတာ္က ရြာသားမ်ားကို ကဲ၊ ေတြ႔တယ္ မဟုတ္လား။ ဘယ္ကခဲက်လို႔တံုး။ တကယ္ပစ္တယ္ဆို အခုပစ္ပါလား၊ အလကား၊ ညာတာ ဟု အေက်ာက္အကန္ ျငင္း၏။

ထိုအိမ္ေနသူမ်ားမွာ အေၾကာင္းကိစၥ တစံုတရာမရိွဘဲႏွင့္ေတာ့ ကိုယ့္အိမ္ကိုပစ္လ်က္ သူမ်ားအိမ္ ကပ္မေနတန္ရာ။ ေက်းလက္ေတာရြာမွ အိမ္မ်ားမွာ အိမ္ႀကီးရခိုင္ဆိုတာ ခပ္ရွားရွားျဖစ္ၿပီး မ်ားေသာအားျဖင့္ တစ္မိသားစု ေနသာရံု ေဆာက္ထားၾကတာျဖစ္ပါသည္။ သူတစ္ပါးအိမ္တြင္ ထမင္းခ်က္၊ ေရခ်ိဳး၊ အိပ္တာကအစ က်ဥ္းက်ဥ္းက်ဳပ္က်ဳပ္ ေနရသျဖင့္ အဆင္ေျပမည္ မဟုတ္ပါ။ သူတို႔တကယ္ မေနရဲေသာေၾကာင့္ သြားေနျခင္း ျဖစ္ပါလိမ့္မည္။

ထိုစဥ္က အေၾကာင္းရင္းကို ေသခ်ာဂဏစြာ မစံုစမ္းခဲ့ဘဲ ကြ်န္ေတာ္ ထုိသူမ်ားအား ေလွာင္ေျပာင္သေရာ္ခဲ့သည္။ တကယ္ဆိုလ်င္ ထိုအိမ္သို႔ ေလးငါးရက္တန္သည္ ကိုယ္တိုင္ညအိပ္ညေန သြားေနၿပီး မစံုစမ္းသင့္ပါသေလာ။ သူမ်ားကို ေလွာင္ေျပာင္ခဲ့သည့္ ကြ်န္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ ခဲေပါက္ပါသည္ဆိုေသာ ထိုအိမ္၌ ညအိပ္ရဲပါမည္ေလာ။

ေနာက္ ကြ်န္ေတာ့္အက်င့္ဆိုးတစ္ခုက နတ္မ်ားႏွင့္ ၎တို႔ကို ကုိးကြယ္ေနသူမ်ားအား အလြန္အက်ဴးကဲ့ရဲ့ျခင္းျဖစ္၏။ နတ္ကို မယံုသာရိွရမည္။ နတ္ပဲြကိုေတာ့ သြားၾကည့္တတ္၏။ ၾကည့္တာေတာင္ ႀကိဳက္လို႔မဟုတ္။ သူတို႔ကတာက ဘယ္ပုံ၊ နတ္ပူးတာက ဘယ္နည္း။ နတ္ကေတာ္မ်ားက ဘယ္သို႔ စသျဖင့္ ကဲ့ရဲ့ရန္ၾကည့္ျခင္းမွ်သာ ျဖစ္၏။ သို႔ေသာ္လည္း နတ္ပဲြေက်းဇူးေၾကာင့္ ရလာသည့္ ၀က္သားဟင္းကိုမူ ၿမိန္ေရရွက္ေရ စားတတ္ေလသည္။

ကြ်န္ေတာ္တို႔အိမ္တြင္လည္း အစ္မႀကီး (ကြ်န္ေတာ္တို႔အေမ) ရိွစဥ္က အိမ္တြင္းနတ္ ပူေဇာ္ပဲြမ်ား လုပ္သည္။ သိပ္ အေထြအထူးေတာ့ မဟုတ္ပါ။ ၾကက္အဖိုအမႏွစ္ေကာင္ကိုသတ္၊ ေရေႏြးေဖ်ာ၊ အေမြးႏႈတ္ကာ လင္ပန္းအတြင္းထည့္၍ ပူေဇာ္ရျခင္းျဖစ္၏။ အိမ္အတြင္းပိုင္း ေခါင္းရင္းထရံ၌လည္း ၀ါးႏွင့္လုပ္ထားသည့္ နတ္အိုး ထိုးသည္။ နတ္အိုးအတြင္း၌ နတ္ပန္း (ေဇာ္စိမ္းပန္းမ်ားကဲ့သု႔ိ) ထိုးစုိက္ထား၏။ ထိုနတ္အိုးမ်ားေရွ႔တြင္ လံုးတီး ၾကက္အဖိုအမႏွစ္ေကာင္ထည့္ထားသည့္ လင္ပန္းခ်ကာ အရွင္ႀကီးတို႔ စားၾကပါ၊ ေသာက္ၾကပါဟု ပူေဇာ္ ပ,သရျခင္းျဖစ္၏။ ထိုစဥ္က ကြ်န္ေတာ့္မွာ အသက္ ဆယ္ႏွစ္သားခန႔္သာရိွေသးသျဖင့္ ေကာင္း၏၊ ဆိုး၏ မေ၀ခဲြႏိုင္ေသး။ ကြ်န္ေတာ္သိသည္မွာ နတ္တင္လွ်င္ ၾကက္သားဟင္း စားရမည္ ဆိုသည္သာ ျဖစ္၏။ (ကြ်န္ေတာ္ အသက္ ၁၃ ႏွစ္သားတြင္ အေမဆံုးသြားၿပီး ေနာက္ပိုင္း နတ္တင္တာ မေတြ႔ရေတာ့ပါ။)

ကြ်န္ေတာ္တို႔ေတာကလူမ်ားမွာ ေနထိုင္မေကာင္းျဖစ္လွ်င္ နတ္က တတ္သည္။ သူတို႔ကေတာ့ သူတို႔ကိုးကြယ္သည့္ နတ္မ်ား ကို ေစာင့္ေရွာက္ပါေစရန္ ရည္သန္၍ ကျခင္းျဖစ္သည္။ ဤသည္ကို ကြ်န္ေတာ္က အလြန္ကဲ့ရဲ့၏။ ေနမေကာင္းတာနဲ႔ နတ္နဲ႔ ဘာဆိုင္လုိ႔တံုးဗ်ာ။ ေနမေကာင္းရင္ ေဆးဆရာေခၚ၊ ေဆးရံုတက္ရမွာ မဟုတ္လား ဟု ကြန္ပလိန္းတက္၏။ ကြ်ႏ္ုပ္အဖို႔ေတာ့ သူရို႔ကိုးကြယ္ေနေသာနတ္မ်ားမွာ အရုပ္တစ္ရုပ္ထက္မပို။ နတ္မ်ားကို စင္မ်ားႏွင့္ တခန္းတနား ကိုးကြယ္ၾကသည့္ ရန္ကုန္မွ အသိမိတ္ေဆြမ်ားကိုေတြ႔ေသာအခါ ၎တို႔အား ကြ်န္ေတာ္က အလြန္အထင္ေသးတတ္သည္။

သူ႔ဘာသာသူ သူ႔ယုံၾကည္မႈႏွင့္သူ နတ္ကတာ၊ နတ္ကိုးကြယ္တာ ကြ်ႏ္ုပ္ႏွင့္ ဘာဆိုင္ပါသနည္း။ ကြ်ႏ္ုပ္၏ အက်ိဳးစီးပြားကို ဘာမ်ားထိခိုက္သြားပါသနည္း။ ကိုယ္ႏွင့္လည္း ဘာမွမဆိုင္ပါဘဲလ်က္ အလကားေနရင္း အူတိုေနတာသာ ျဖစ္၏။ အမွန္ဆိုလ်င္ အလြန္ ဟင္းေၾကြးရွားပါးလွသည့္ေတာ၌ နတ္ကသည့္အတြက္ေၾကာင့္ ၾကက္သား၊ ၀က္သား စသည္တို႔ စားရသည္ျဖစ္ရာ ထိုဟင္းမ်ားကို ၿမိန္ေရရွက္ေရစားခဲ့သည့္ ကြ်န္ေတာ့္အေပၚ နတ္၏ေက်းဇူးပင္ မကင္းပါ။ ထို႔ေၾကာင့္ပင္ ကြ်န္ေတာ္နတ္မ်ားကို သေရာ္ေမာ္ကားေျပာခဲ့ျခင္းမွာ နတ္မ်ားအား ေက်းဇူးကန္းျခင္း မဟုတ္ပါေလာ။

ကြ်န္ေတာ္၏ ေနာက္ထပ္မိုက္မဲမႈတစ္ခုအေၾကာင္း ျပန္ေျပာင္းေဖာက္သည္ခ်ပါရေစဦး။

ကြ်န္ေတာ္ေက်ာင္းၿပီးေတာ့ ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ အလုပ္မရ။ သည္ေတာ့ ႀကံဳရာက်ပန္း အကုန္လုပ္ရသည္။ မမတို႔က ရိွသမွ် ေရႊတို ေငြစကေလးမ်ားေရာင္းခ်ကာ ဗီဒီယိုေထာင္သည္။ သည္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ အနယ္နယ္အရပ္ရပ္လွည့္ကာ ဗီဒီယိုလုိက္ျပရ၏။ ၁၉၈၇ ခုႏွစ္က ျဖစ္ပါသည္။

ကြ်န္ေတာ္က စက္မႈတကၠသိုလ္မွ ဘဲြ႔ရထားတာဆိုေတာ့ ေတာ္ရံုလူကို လူမထင္။ လူမ်ားႏွင့္ ေပါင္းခဲသည္။ နယ္တကာ လွည့္ကာ ဗီဒီယိုလိုက္ျပေနရျငား ေန႔လည္ေန႔ခင္း ဗီဒီယိုမျပရသည့္အခ်ိန္မ်ားတြင္ မည္သူႏွင့္မွ ေရာေရာေႏွာေႏွာမေနဘဲ စာအုပ္တစ္အုပ္ႏွင့္ အခ်ိန္ကုန္၏။ သို႔ႏွင့္ ဆီဆံုကုန္းမည္ေသာ ရြာတစ္ရြာသို႔ေရာက္ေလေသာ္ ကြ်န္ေတာ္တည္းေနသည့္ အိမ္သို႔ ေဗဒင္ဆရာတစ္ေယာက္ ေရာက္လာသည္။ လူမ်ားတရုန္းရုန္းႏွင့္။

ထိုအခ်ိန္က ကြ်န္ေတာ္ နကၡတၱေဗဒပညာကို အသည္းအသန္ ေလ့လာလိုက္စားေနခ်ိန္ျဖစ္သည္။ ကြ်န္ေတာ့္သဘာ၀မွာ ပညာရပ္တစ္ခုကို လုိက္စားရာ၌ ရိွသမွ်စာအုပ္စာတမ္းမ်ား၀ယ္၊ ဖတ္၊ က်က္၊ တြက္။ ထမင္းေမ့ ဟင္းေမ့။ မီးကုန္ယမ္းကုန္ လုပ္တတ္ေလရာ ေဗဒင္ပညာ၌ အေတာ္အတန္ တီးမိေခါက္မိသည့္ အေျခအေနရိွ၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ေဗဒင္ဆရာမ်ားေတြ႔ပါက ဟင္း၊ အလကားေကာင္ေတြ၊ ၿဗိဳ႔ဟဇ္ဇာတက တစ္အုပ္ေလာက္ေတာင္ မဖတ္ဖူးပဲနဲ႔ ညာ၀ါးတုပ္ေနတာ ဟု အထင္ေသး ေလေတာ့၏။

အထက္ပါေဗဒင္ဆရာမွာ မဖိတ္ေခၚပါဘဲလ်က္ ကြ်န္ေတာ္ထိုင္ေနသည့္အနား ေရာက္လာကာ လူမ်ားကို ေဗဒင္ေဟာေလရာ လူမ်ားမွာလည္း အလြန္သေဘာက်လ်က္ရိွေလ၏။ သူ႔အရပ္နဲ႔သူ႔ဇာတ္ ဟုတ္လို႔၊ ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္ ဘာဆိုင္ပါသနည္း။ မၾကည့္ခ်င္ ဟိုဘက္လွည့္ေနေပ့ါ။ အခုေတာ့ အဲသလိုမဟုတ္။

ဟိတ္တလံုးဟန္တလံုးႏွင့္ ေဟာကိန္းထုတ္ေနသည့္ ေဗဒင္ဆရာအနား တိုးသြားကာ သူ ဘယ္နည္းေတြနဲ႔မ်ား တြက္ခ်က္ ေဟာေနသနည္း ဟု စပ္စု၏။ ဘာတြက္နည္းနဲ႔ တြက္တာမွ မဟုတ္ပါ။ ေက်ာက္သင္ပုန္းတစ္ခ်ပ္ေပၚတြင္ ဟိုျခစ္သည္ျခစ္ ျခစ္ကာ ပါးစပ္ထဲေတြ႔ရာ ေရွာက္ေျပာေနျခင္းသာ ျဖစ္ေလသည္။

ကြ်န္ေတာ္လည္း ၎လုပ္ေနပံုကို အူယားလာသည္ျဖစ္၍ ေနပါအံုး ဦးဟိုဒင္းရဲ့။ ခင္ဗ်ားက ေဗဒင္ ေဟာတယ္ဆိုေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္ကို နကၡတ္ (၂၇) လံုး ရြတ္ျပစမ္းပါ။ အကုန္မွန္ေအာင္ ရြတ္ျပႏိုင္တယ္ဆုိရင္ေတာ့ ခင္ဗ်ားကို ေဗဒင္ဆရာအျဖစ္ သတ္မွတ္ရတာေပါ့ ဟု မဆီႏွင့္မဆိုင္၊ လက္ပံသား ဒါးႏွင့္ခ်ိဳင္ေလ၏။

လူအမ်ားေရွ႔တြင္ ပညာစမ္းခံရတာဆိုေတာ့ ဟိုေဗဒင္ဆရာမွာ ရႉးရႉးရွားရွားျဖစ္လ်က္ မင္းေတာ့လား၊ ငါတို႔ဘက္ လာၾကည့္အံုး ေပါ့ကြာ ဟု ဒါးႀကိမ္းႀကိမ္းကာ လြယ္အိတ္ဆဲြ ထြက္သြားေလေတာ့၏။ ၀ိုင္းၾကည့္ေနၾကေသာ ေဗဒင္ေမးရန္လာသည့္ လူအေပါင္းမွာ ပါးစပ္အေဟာင္းသား ျဖစ္က်န္ခဲ့ေလသည္။ ကြ်န္ေတာ့္မွာမူ ကိုယ္မွားတာကို မွားမွန္းမသိ။ အလကား လူညာ၊ ပါးစပ္ထဲေတြ႔ရာေတြ ေလွ်ာက္ေျပာေနတာ ဟုပင္ မေက်မခ်မ္းေျပာလိုက္ေခ်ေသးသည္။

ထုိေဗဒင္ဆရာမွာ ထိုအရပ္မွ ဟုတ္ဟန္မတူ။ အကယ္၍သာ ထိုရြာသားျဖစ္ေခ်က ကြ်န္ေတာ့္မွာ ေခ်ာင္းရုိက္ခံရကိန္း ရိွ၏။ ထုိအေၾကာင္းျပန္ေျပာျပေတာ့ မမက ဆူသည္။ နင္ အဲသလိုေတြ ေလွ်ာက္မလုပ္ရဘူး။ ေတာ္ၾကာ သူမ်ားရိုက္လို႔ ေသေနမယ္ ဟု ပြမ္ေလသည္။ ေမာင္ႏွမ ေျခာက္ေယာက္အနက္ တစ္ဦးတည္းေသာ ေမာင္ျဖစ္သျဖင့္ မမက ကြ်န္ေတာ့္ကို အလြန္ခ်စ္၏။

ကြ်န္ေတာ့္ဘ၀တစ္ေလွ်ာက္တြင္ သည္လိုကိစၥမ်ိဳး အေတာ္မ်ားမ်ား ျဖစ္ခဲ့ဖူး၏။

ဘယ္ဘုရားက ေရာင္ျခည္ေတာ္လႊတ္လို႔၊ ဘယ္ဘုန္းႀကီးကေတာ့ ရဟႏၱာတဲ့၊ ဘယ္ဘုန္းႀကီးက ေရမန္းေပးတာ ဘာေရာဂါေတြ ေပ်ာက္သတဲ့ဟူေသာ သတင္းမ်ားကို ကြ်န္ေတာ္က နည္းနည္းမွ အယံုအၾကည္ရိွတာမဟုတ္။ ကိုယ္မယံုတာကို မယံုသည့္အတိုင္းမေန။ အျခားသူမ်ားကိုပါ ထိုသူမ်ားမွာ လူလိမ္မ်ားျဖစ္ေၾကာင္း ေလွ်ာက္ေျပာေလသည္။

၁၉၈၄ ခုႏွစ္ေလာက္က ထင္ပါသည္။ ေလးမ်က္ႏွာတစ္ဖက္ကမ္းရိွ ေရၾကည္ကုန္းတြင္ ဘုန္းႀကီး ေရမန္းေပးတာ ေရာဂါမ်ား ေပ်ာက္သည္ဟု အုတ္ေအာ္ေသာင္းတင္း ျဖစ္ဖူး၏။ လူေတြကလည္း လူေတြဘဲ။ ၾကည့္ပါဦးဗ်ာ။ ဘုန္းႀကီးေရမန္းသတင္းမွာ တစ္ခဏအတြင္း ပ်ံ႔ႏွံ႔သြားေလသည္ျဖစ္ရာ အနယ္နယ္အရပ္ရပ္မွ ဒုကၡသည္မ်ား ေရာက္လာၾကကုန္၏။

ပထမေတာ့ ဘုန္းႀကီးက တစ္ဦးခ်င္း ေရမန္းေပးသည္။ လူမ်ားလာေတာ့ တစ္ဦးစီမတတ္ႏိုင္ေတာ့။ ေရပုလင္းမ်ားကို တန္းစီခ်ကာ မန္းေပးသည္။ သို႔ေသာ္ လူအုပ္ႏွင့္ ေရပုလင္းက မမွ်။ သည္ေတာ့ လူအမ်ားကို တန္းစီထိုင္ခိုင္းကာ ေရပုလင္းမ်ားကို လက္ႏွင့္ထိသြားရသည္ ဆို၏။ ဒါလည္း မရ။ လူမ်ား မ်ားလြန္းမက မ်ားလာေလရကား ဘုန္းႀကီးမွာ မတတ္ႏိုင္သည့္အဆံုး ေရတြင္းကို မန္းေပးထားရေလသည္ ဟူသတတ္။ သူမ်ားေျပာတာ ျပန္ၾကားရတာ ျဖစ္ပါသည္။ ဤေနရာမ်ိဳးမ်ားကို ကြ်န္ေတာ္ သြားေလ့မရိွပါ။ ေက်ာင္းႏွင့္လူအုပ္မဆန္႔၍ ေက်ာင္းအျပင္တြင္ မ႑ပ္ႀကီး ထိုးေပးထားရေလ ေသာ ဟူ၏။ ထူးဆန္းပါေပ့ ဆတြတ္ရယ္။

ကြ်န္ေတာ္လည္း ထိုသူမ်ားအား အရူးမ်ားဟု ေကာင္းခ်ီးတြင္တြင္ ေပးသတည္း။ သုိ႔ဆိုလ်င္ ကြ်ႏု္ပ္ေရာ မရူးေတာ့ၿပီေလာ။ အမွန္ပင္ ရူးခဲ့၏။ ၁၉၈၆ ခုႏွစ္ ေက်ာင္းၿပီးေတာ့ အလုပ္မရိွသည့္အတြက္ သု၀ဏၰတုိက္ခန္းမ်ားေဆာက္သည့္ လုပ္ငန္းခြင္တြင္ သံခ်ည္သံေကြး၀င္လုပ္သည္။ အလုပ္ၾကမ္းလုပ္ရသည့္အတြက္ ေန႔စားခ မျဖစ္စေလာက္သာရ၏။ ထုိရသည့္ ပိုက္ဆံ ကေလးကို က်စ္က်စ္ပါေအာင္ဆုပ္လ်က္ လမ္းေဘးမွ အေပါဆံုးထမင္းဆိုင္တြင္စားၿပီး သိပ္မေ၀းေသာ ခရီးမ်ားကို ေျခလ်င္ေလွ်ာက္ကာ က်န္သည့္ပိုက္ဆံအားလံုးကို စာအုပ္၀ယ္သည္။ ထိုအခ်ိန္က ကြ်န္ေတာ္ ေဗဒင္ကို အရူအမူးလိုက္စား ေနစဥ္ကာလျဖစ္၍ ၿမိဳ႔ထဲကဆိုင္မွန္သမွ် ေမႊေႏွာက္ကာ ေ၀ဒမဂၢဇင္းမ်ားကို စီးရီးလုိက္၀ယ္သည္။ လက္ထဲတြင္ ပိုက္ဆံ တစ္ျပားမွ ခ်န္မထား။ ဤသည္ကိုမွ ရူးသည္မေခၚ ဘယ္သင္းကို ေခၚပါမည္နည္း။

ေနာက္ၿပီး လူမ်ားမွာ တရားပဲြေတြသာ တခ်ိမ္းခ်ိမ္းက်င္းပၿပီး မျပတ္သာ တရားနာရမည္။ ကိုယ့္ဗုဒၶဘာသာအေၾကာင္း နားလည္ေအာင္ က်က်နန မေလ့ပါဘဲလ်က္ အျခားသူမ်ားေျပာသည္ကို စြပ္ယံု၊ စြပ္ေျပာေနၾကသည္မ်ားကို ကြ်န္ေတာ္ အလြန္ ျမင္ျပင္းကပ္လွ၏။ ပိုဆိုးသည္မွာ ထုိ မ်က္စိမွိတ္ယံုသူမ်ားတြင္ ဘဲြ႔လက္မွတ္ အႀကီးႀကီးေတြကိုင္ထားၿပီး ႏိုင္ငံျခားသြားကာ အထက္တန္းပညာရပ္မ်ား ေလ့လာ ဆည္းပူးေနသူမ်ား ပါ၀င္ေနျခင္းပင္တည္း။ မမကေတာ့ ဟဲ့၊ သူ႔ဟာသူယံုတာ နင္နဲ႔ ဘာဆိုင္သလဲ။ သူမ်ား ေသာက္ျမင္ကပ္တယ္၊ မေျပာနဲ႔ ဟု မၾကာခဏ သတိေပးပါ၏။ ဤသို႔ျဖင့္ ကြ်န္ေတာ့္မွာ အလိုလိုေနရင္း လူ႔ခြစာျဖစ္မွန္းမသိ ျဖစ္လာရေလသည္။

ထို႔ျပင္ ကြ်န္ေတာ္ငယ္ငယ္က ကိုယ့္ကိုေ၀ဘန္သည္ကို နည္းနည္းမွ သည္းမခံႏိုင္။ ငါသာမွန္တယ္ ဟူေသာ အစဲြကို တရားေသ ကိုင္စဲြထားတာျဖစ္၏။ သို႔တိုင္ သူမ်ားမွန္ၿပီး၊ ကြ်န္ေတာ္မွားခဲ့သည္မ်ား အမ်ားအျပားကို လက္ေတြ႔မ်က္ျမင္ ႀကံဳေတြ႔ခဲ့ရပါ၏။ ထုိအခါမ်ားတြင္ မွားၿပီးမွ “ငါ၏စိတ္တြင္၊ ထင္၏မလဲြ၊ လိပ္ခဲတည္းလည္း၊ ဟုတ္တည္းဧကန္၊ အာမသန္ႏွင့္၊ မွန္သည္တေစ၊ မရိွေခ်” ဟူေသာ ရွင္မဟာရ႒သာရ၏ ကဗ်ာေလးကို အႀကိမ္ႀကိမ္ အဖန္ဖန္ ရြတ္ဆိုမိရသည္။

ယခုမူ ကြ်န္ေတာ္ထိုအက်င့္ကို ျပင္လုိက္ပါၿပီ။ ကြ်န္ေတာ္မွားေနသည္မ်ားကို ေထာက္ျပၾကပါ။ အမွားဟူသည္ ကိုယ္တိုင္ထက္ တျခားသူကမွ ပိုျမင္ႏိုင္သည္။ အမွားကိုေထာက္ျပမွ အမွန္ျပင္ႏုိင္မည္ဟု သေဘာထားတတ္ေနၿပီ ျဖစ္ပါ၏။ (သို႔တိုင္ တစ္ခါတရံ စိတ္တိုတတ္ေသးသည္။ အက်င့္ဆိုတာ ေဖ်ာက္ရခက္သားကလား။) ကြ်န္ေတာ္မွားေနသည္ဟု ေထာက္ျပသူမ်ားရိွလာပါက ကြ်န္ေတာ္သတိရမိသူမွာ အရွင္သာရိပုတၱရာ ကိုယ္ေတာ္ျမတ္ႀကီး ျဖစ္ပါသည္။

အခါတစ္ပါးတြင္ ျမတ္စြာဘုရား၏ လက္်ာရံ အရွင္သာရိပုတၱရာ ကိုယ္ေတာ္ျမတ္ႀကီး ၾကြအလာ ကိုရင္ကေလးက အရွင္ဘုရား၊ သကၤန္းေအာက္စမညီပါ ဟု ေထာက္ျပသည္။ အရွင္သာရိပုတၱရာ ကိုယ္ေတာ္ျမတ္ႀကီးက ကိုရင္ကေလးေထာက္ျပသည္ကို နာယူကာ သကၤန္းအား က်က်နန ျပန္၀တ္လ်က္ သကၤန္းညီပါၿပီလားင့ါရွင္ဟု တေလးတစား ျပန္ေမးသည္ ဆို၏။ ဤအျဖစ္အပ်က္မွာ ဖတ္ၿပီး ေမ့ေမ့ေပ်ာက္ေပ်ာက္ ထားရမည့္အရာမဟုတ္။ ကြ်ႏ္ုပ္တို႔၏ ေန႔စဥ္ လူေနမႈဘ၀တြင္ လိုက္နာက်င့္ႀကံရမည့္ စံနမူနာမ်ား ျဖစ္ေပသည္။

ယခုေျပာခ့ဲသည္မ်ားမွာ နမူနာ အနည္းငယ္မွ်ျဖစ္၍ မ်ားစြာက်န္ပါေသးသည္။ ကြ်န္ေတာ့္ဘေလာ့ကို ဖတ္သူမ်ားေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ဘယ္လိုလူဆုိတာ ရိပ္မိပါလိမ့္မည္။ ကြ်န္ေတာ္ကား ယခင္က အေတာ့္ကို ခြက်ေသာသူျဖစ္ခဲ့၏။

သုိ႔ေသာ္ ဤသည္မ်ားကို အခ်ိန္က ကုစားေပးသြားပါသည္။ အသက္ ၅၀ ၏ သည္မွာဘက္တြင္ ကြ်န္ေတာ္သည္ ယခင္က ကြ်န္ေတာ္ မဟုတ္ေတာ့။ အေတာ္ေလး ေျပာင္းလဲလာေၾကာင္း ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ သတိျပဳမိ၏။ ကိုယ္မႀကိဳက္လ်င္ေသာ္မွ ေၾသာ္၊ ေလာကႀကီးမွာ ဒါမ်ိဳးလည္း ရိွေသးသကိုး ဟု ေျဖေတြးတတ္ လာပါသည္။ လူမ်ား၏ သေဘာသဘာ၀ကို အတန္ငယ္ ရိပ္စားမိလာ၏။ သူမ်ားသာ အျပစ္တင္တတ္သည္။ ေနပါဦး၊ နင္ကေရာ ဘယ့္ကေလာက္မ်ား ေကာင္းေနလို႔လဲ ဟု ကုိယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ျပန္ေမးတတ္လာသည္။ ကိုယ္မယံုလ်င္ေသာ္မွ အင္း၊ ေျပာလို႔မရဘူး၊ ဟုတ္ခ်င္လဲ ဟုတ္ႏိုင္တာဘဲ ဟု ေတြးတတ္လာသည္။ ယခင္ကလို ထစ္ကနဲရိွ ဗ်စ္ကနဲ လုပ္တတ္သည့္အက်င့္မ်ား အေတာ္အတန္ ေပ်ာက္သြားၿပီ ဆုိႏိုင္ပါသည္။ လံုး၀ ေပ်ာက္သြားတာေတာ့လည္း မဟုတ္ေလာက္ေသး။

ဤသည္မွာ ကုိေသာင္းတန္က ကြ်န္ေတာ့္ကို ေရျဖဴမွဘုရား ေရာင္ျခည္ေတာ္လႊတ္ျခင္းႏွင့္ပတ္သက္၍ စပ္စုရာမွ ရလာေသာ အေတြးမ်ား ျဖစ္ပါသည္။

လူငယ္ဟူသည္ အတက္ပိုင္းျဖစ္ရကား အရာရာ တက္ၾကြေထာင္လႊားတတ္သည္။ မဟုတ္ေသာ တလဲြမာနမ်ား ရိွတတ္သည္။ လူႀကီးမ်ားေျပာတာ နားမ၀င္တတ္။ ငါလုပ္တာ အမွန္ဟု တယူသန္တတ္သည္။

ယခုကြ်န္ေတာ္က ကိုယ္မွားခဲ့သည့္ သင္ခန္းစာမ်ားကို ကုိယ္ေတြ႔ႏွင့္ယွဥ္ကာ ေရးသားလိုက္ပါသည္။ ဤစာကိုဖတ္မိသည့္ တူ၊ တူမ၊ ညီ၊ ညီမငယ္မ်ားသည္လည္း ဆင္ျခင္ႏိုင္ၾကပါေစကုန္သတည္း။

ေအးၿငိမ္း

၁၉ - ၁ - ၂၀၁၅ ။ ည ၁၁း၃၄ နာရီ 

ျမန္မာျပည္သို႔ အလည္ျပန္ျခင္း (ဒီဇင္ဘာ၊ ၂၀၁၄) (၃)

(၈) ပုသိမ္

ပုသိမ္၀င္ကာ ေရႊမုေ႒ာဘုရားဖူးၿပီးမွ ထမင္းစားၾကမည္ဟု ဘုရားသို႔ဦးစြာ သြားၾက၏။ ပုသိမ္၀င္ၿပီဆိုကတည္းက ဘုရားကို ဘယ္လို သြားရသလဲ ဟု လမ္းေပၚေတြ႔သူမ်ားကို ေမး၏။ နာရီစင္ႀကီးေတြ႔ရင္ ဘယ္ဘက္ခ်ိဳးလိုက္ ဟု ေျဖသည္။ ေတာ္ေတာ္ေ၀းေ၀း ေရာက္သည့္တုိင္ နာရီစင္မေတြ႔။ သို႔ႏွင့္ ထပ္ေမးရျပန္၏။ ေရႊမုေ႒ာဘုရားကို ဘယ္လမ္းကသြားတံုးဗ်။ နာရီစင္ႀကီးေတြ႔ရင္ ဘယ္ဘက္ခ်ိဳးလိုက္။ အင္း၊ ဟုတ္ေတာ့ ဟုတ္ေနၿပီ။ သို႔ႏွင့္ ဘယ္မွ မေကြ႔ပဲ တည့္တည့္ေမာင္းလာခဲ့ျပန္၏။ အေတာ္ ခပ္လွမ္းလွမ္း ေရာက္ျပန္ေတာ့ ေမးျပန္၏။ ေရႊမုေ႒ာဘုရားကို ဘယ္လမ္းကသြားတံုးဗ်။ နာရီစင္ႀကီးေတြ႔ရင္ ဘယ္ဘက္ခ်ိဳးလိုက္။

ဤသို႔ ေလးငါးခါေလာက္ ေမးၿပီးေတာ့မွ နာရီစင္ကို ေတြ႔ေတာ့သည္။ နာရီစင္ႏွင့္ ဘုရားမွာ မေ၀းလွ။ ဘုရားမ်က္ႏွာစာမွာ လမ္းမႀကီး တန္းျဖစ္ေလရာ ဆိုင္ခန္းမ်ားႏွင့္ ရႈပ္ရွက္ခပ္ေန၍ သိပ္ မေပၚလြင္လွ။ ကြ်ႏ္ုပ္တို႔မွာ ေစတီေတာ္မုခ္ဦးမွ စာကုိဖတ္မိေတာ့မွ ေသခ်ာၿပီဟ ဟု စိတ္ဒံုးဒံုးခ်ႏိုင္ေလ၏။

ဘုရားကို လွည့္ပတ္ဖူးၿပီးေနာက္ အနီးရိွထမင္းဆိုင္တြင္ ထမင္းစားၾက၏။ ထမင္းဆိုင္နာမည္မွာ ခခေခြး ထင္ပါသည္။ သိပ္မမွတ္မိ။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ေရာက္သြားခ်ိန္တြင္ ဘုရားဖူးကားတစ္စီးဆိုက္လာသျဖင့္ ဆိုင္မွာ ျပည့္က်ပ္ညပ္ကာ ဆူညံပြက္ေလာရိုက္ ေနေလ၏။ ကြ်န္ေတာ္တို႔လည္း စားပဲြလြတ္တစ္ခုတြင္ ေနရာယူ၏။ စားပဲြထုိးကေလးမ်ားမွာ အလြန္အလုပ္ရႈပ္လ်က္ရိွ၏။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ထမင္းမွာဘို႔ေခၚတာ ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ ေရာက္မလာ။ ေနာက္ေတာ့ ကို၀င္းႏုိင္ေအာင္က ဟင္းပဲြမ်ား သူ႔ဘာသာသူ သြားယူခ်လာသည္။

ကြ်န္ေတာ္တို႔ ငယ္ငယ္က ပုသိမ္ဆန္မွာ အလြန္နာမည္ႀကီးသည္။ ပုသိမ္မွ ထမင္းဆိုင္ဆိုလွ်င္ မည္သည့္ဆိုင္ ၀င္စားစား၊ ထမင္း ေကာင္းသည္ခ်ည္း။ ယခုလည္း ကြ်န္ေတာ္ ထမင္းကို သတိထားၾကည့္ရာ မဆိုးပါ။ အေတာ္ေကာင္းေသးသည္ကို ေတြ႔ရ၏။ ဟင္းမ်ားမွာလည္း မဆိုးလွပါ။ စားလို႔ေကာင္းပါသည္။

သိပ္မၾကာလိုက္ပါ။ ဘုရားဖူးကားမွ ခရီးသည္မ်ားမွာ စားေသာက္ၿပီး အကုန္ျပန္ထြက္သြားၾကေတာ့ ဆိုင္ရွင္းသြားပါသည္။ ထိုအခါမွ ဆိုင္ရွင္အေဒၚႀကီးထင္၏။ ကြ်န္ေတာ္တို႔အနား လာထိုင္ကာ စကားစေနေျပာသည္။ ေဖာက္သည္ေတြမ်ားသျဖင့္ စံုေစ့ေအာင္ လုပ္မေပးႏိုင္တာ အားနာပါေၾကာင္း လာေျပာတာ ျဖစ္ပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္ကလည္း ရပါတယ္ဗ်ာ။ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔က အလ်င္မလိုပါဘူး။ သူတို႔က အမ်ားနဲ႔ဆိုေတာ့ အခ်ိန္မီမွျဖစ္မွာ။ သူတို႔ကို ဦးစားေပးရမွာေပါ့ ဟု ျပန္ေျဖလိုက္ပါသည္။ 

အမွန္မွာ မစီမံတတ္တာ ျဖစ္ပါသည္။ စာပဲြ၀ိုင္းနံပါတ္မ်ားတပ္ထားၿပီး စားပဲြတစ္ခုလွ်င္ တစ္ေယာက္၊ စာရြက္ကေလးႏွင့္ ေဘာပင္ႏွင့္ သူတို႔မွာခ်င္သည္မ်ားမွတ္။ ဟင္းထည့္သည့္သူက ဟင္းမ်ားကို ဗန္းမ်ားႏွင့္ျပင္ကာ စားပဲြနံပါတ္တပ္ထား။ စားပဲြထုိးမ်ားက စားပဲြနံပါတ္ အလိုက္ လိုက္ခ်ေပးလုိက္ပါက သည္မွ် ရႈပ္ရွက္ခတ္ေနေတာ့မည္ မဟုတ္ပါ။ သူတို႔ဆိုင္တြင္ ၀န္ထမ္းအေတာ္မ်ားမ်ား ခန္႔ထားတာ ေတြ႔ရပါသည္။ သို႔တိုင္ ေထာင့္မေစ့။ တခ်ဳ႔ိစားပဲြမ်ားတြင္ စားပဲြထိုး ႏွစ္ေယာက္သံုးေယာက္ ၿပံဳေနတတ္သည္။ တခ်ိဳ႔စားပဲြက်ေတာ့ တစ္ေယာက္မွ မရိွ။ ထုိစားပဲြထိုးကေလးမ်ားကို မင္းက စားပဲြနံပါတ္ ဘယ္ေလာက္၊ ဘယ္ေလာက္ကို တာ၀န္ယူ။ မင္းက ဘယ္စားပဲြေတြကို တာ၀န္ယူ။ မင္းက ပိုက္ဆံလိုက္သိမ္း စသျဖင့္ တာ၀န္ခဲြေပးထားလွ်င္ ၿပီးပါ၏။ ဆိုင္ရွင္လုပ္သူက အေပၚမွ အားလံုးကို ၿခံဳၾကည့္ေနကာ မည္သည့္ စားပဲြမ်ား လစ္ဟာေနသည္ကို ေထာက္ျပရမည္ ျဖစ္သည္။ ယခုေတာ့ လူမ်ားၿပီး ပဲြမစည္။

အျပန္လမ္းတြင္ ပုသိမ္ထြက္ ဟာလ၀ါ၊ ငါးပိ၊ ေက်ာက္ဖရံုယို စသည္တို႔ ၀ယ္ခဲ့သည္။ ပုသိမ္ဟာလ၀ါ မည္မွ်ေရာင္းေကာင္္းသနည္း ဟူမူ ပထမဆိုင္ႀကီးတစ္ဆုိင္၀င္ရာ ကုန္ေနၿပီ ဆုိ၏။ ေနာက္တစ္ဆိုင္ ထပ္၀င္ရာ ရေတာ့ရပါသည္။ သို႔ေသာ္ အဖံုးမဖံုးပါႏွင့္ဦး။ ယခုမွ ဖိုေပၚက ခ်ထားတာမို႔ ပူေနေသးလို႔ အဖံုးဖြင့္သြားပါ ဟူ၏။

ရန္ကုန္ၿမိဳ႔၏ အေငြ႔အသက္မ်ားကုိမူ ၿမိဳ႔ထဲမ၀င္မီ လိႈင္သာယာသုိ႔ အ၀င္ကတည္းက ေတြ႔ရ၏။ ကားမ်ားမွာ သူ႔ငါေက်ာ္၊ ငါ့သူခြ။ ဘတ္စ္ကားႀကီးမ်ားမွာ လမ္းလယ္တြင္ရပ္လ်က္ လူအတင္အခ် လုပ္လိုလုပ္၊ လမ္းၾကားထဲက ထြက္လာေသာ ကားကလည္း လမ္းမႀကီးေပၚတြင္ ကားမ်ားလာေနပါလ်က္ အတင္း၀င္တိုး။ လမ္းအေျခအေနၾကည့္ကာ ယာဥ္ေၾကာေျပာင္းျပန္ ေမာင္းေသာ ကားမ်ားကိုမူ မၾကာမၾကာ ေတြ႔ရေလ၏။ သူ႔အရပ္ႏွင့္ သူ႔ဇာတ္ေပမို႔ သည္ျမင္ကြင္းမ်ားကိုၾကည့္ၿပီး ကြ်န္ေတာ္ စိတ္မပ်က္ေတာ့ပါ။

ဟိုးအရင္ ၁၉၉၅ ခုႏွစ္ေလာက္က ကြ်န္ေတာ္ ထိုင္းကို ေလ့လာေရးခရီးသြားေတာ့ မဲေဆာက္သို႔ လိုက္ပို႔သည္။ မဲေဆာက္အသြား တပ္ခရိုင္ကို ျဖတ္သြားရ၏။ ထိုင္းမွ လမ္းမ်ားမွာ အေတာ္ေကာင္းသည္။ ေလးလမ္းသြားဟု မွတ္မိ၏။ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္လည္း ဆီဆိုင္မ်ားကို ဟိုဟိုသည္သည္ ေတြ႔ရေလရာ ငါတို႔ဆီမွာလည္း အဲသည္လိုဆို ေကာင္းေလစြဟု ေတာင့္တမိ၏။

ယခု ေငြေဆာင္သို႔အသြားလမ္းတြင္ ဓာတ္ဆီဆိုင္မ်ားကို ဟိုနားတစ္ဆိုင္၊ သည္နားတစ္ဆိုင္၊ နာမည္ေပါင္းစံုႏွင့္ ေတြ႔ရေလရာ လြန္ခဲ့သည့္ အႏွစ္ ၂၀ ေလာက္က ကြ်န္ေတာ္ျဖစ္ခ်င္သည္မ်ား ျဖစ္လာသျဖင့္ ၀မ္းသာရပါ၏။

(၉) ေဒတာမ်ားႏွင့္ နပန္းလံုးရျပန္ျခင္း

ကိုေအာင္ျမတ္ေက်ာ္က သူ႔စာအုပ္မ်ား အကုန္ေပးလုိက္မည္ဆိုသျဖင့္ ကြ်န္ေတာ္လည္း 2TB hard drive အသစ္တစ္လံုး ၀ယ္သြားသည္။ သူစုေဆာင္းထားသည္မ်ားမွာ အမ်ားဆိုမွ အမ်ားႀကီးျဖစ္၏။ စာအုပ္၀ါသနာအိုးျဖစ္ေသာ ကြ်န္ေတာ့္ထံမွာပင္ သူ႔ေလာက္မမ်ား။ ေက်းဇူးအထူးတင္ပါတယ္ ကိုေအာင္ျမတ္ေက်ာ္ခင္ဗ်ား။

ကြ်န္ေတာ့္စာအုပ္မ်ားမွာ ေနာက္ hard drive တစ္ခုထဲတြင္ ရိွသည္။ ထို disk မွာလည္း 2TB ပင္ျဖစ္၏။ ျမန္မာစာအုပ္ ၅၀၀၀ ေက်ာ္ ႏွင့္ အဂၤလိပ္ (နည္းပညာ) စာအုပ္ ၃၀၀၀ ေလာက္ ရိွ၏။

ကြ်န္ေတာ္က ကိုမ်ိဳးမင္းေက်ာ္ကုိ ထိုစာအုပ္အားလံုး ေကာ္ပီကူးရန္ hard disk ေပးခဲ့သည္။ ကိုယ္ေတာ္က ေတာ္ေတာ္ႏွင့္မၿပီး။ ျပန္မည့္ရက္မတိုင္မီညက်ေတာ့ သူ႔ဆီသြားယူသည္။ သူလည္း ကူးၿပီးသမွ်ႏွင့္ ရပ္ကာ ျပန္ေပးလိုက္၏။ အိမ္ေရာက္လို႔ ဖြင့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ - ျမတ္စြာဘုရား၊ အထဲမွာ ဘာမွမက်န္ေတာ့။ ဖိုင္တစ္ခုေတြ႔သည္။ သို႔ေသာ္ အထဲတြင္ ဘာမွမရိွ။ ကြ်န္ေတာ္ အႀကီးအက်ယ္ မ်က္လံုးျပဴးရ၏။  

ကြ်န္ေတာ့္ရိွစုမဲ့စု ေဒတာအားလံုးမွာ သည္ hard disk ထဲ အကုန္စုၿပံဳထည့္ထားတာ ျဖစ္၏။ ျမန္မာျပည္ မျပန္ခင္ကေလးကမွ ကြန္ျပဴတာ ဒုကၡေပးသျဖင့္ စက္ထဲရိွသမွ် အကုန္ကုန္ခဲ့ၿပီးၿပီ။ ယခုတစ္ဖန္ထပ္ကုန္ျပန္္လွ်င္ျဖင့္ ေသေသရခ်ည့္။

ဒါ safe to remove hardware ကိုေသေသခ်ာခ်ာ မလုပ္လို႔ျဖစ္တာဟု ကြ်န္ေတာ္ထင္သည္။ ဘာပဲေျပာေျပာ သူ႔စက္ႏွင့္ေတာ့ ဖြင့္လို႔ ရႏိုင္ေသး၏။ သူ႔စက္ႏွင့္ျပန္ဖြင့္ကာ ေနာက္ hard disk တစ္ခုထဲ အကုန္ကူးထည့္မွျဖစ္မည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ကိုမ်ိဳးမင္းေက်ာ္ထံ အသည္းအသန္ဖံုးဆက္ကာ အက်ိဳးအေၾကာင္း ေျပာျပ၏။ သူက မအားသျဖင့္ ညေနမွ လာခဲ့မည္ဆုိ၏။ ညေန ၇ နာရီေလာက္မွ ေရာက္လာသည္။ ထို hard disk ကို သူ႔စက္ႏွင့္ဖြင့္ကာ ေနာက္တစ္ခုထဲ ကူးထည့္ေပး၏။ ဖိုင္မ်ားမွာ ေသာင္းဂဏန္း ေတာ္ေတာ္ မ်ားမ်ား ရိွေလရာ ေတာ္ေတာ္ႏွင့္မၿပီး။ စုစုေပါင္း 1.6 TB ရွိသည္။ မနည္းလွ။

သူ သန္းေခါင္ထိ ထိုင္လုပ္သည္။ သို႔ေသာ္ မၿပီး။ သုိ႔ႏွင့္ အိမ္ျပန္သယ္သြားကာ ဆက္လုပ္သည္။ ကြ်န္ေတာ့္မွာမူ ေလယာဥ္ကြင္းသုိ႔ ၆ နာရီေလာက္ အေရာက္သြားရမည္ျဖစ္၍ သိပ္ေနာက္က်လို႔မျဖစ္။ မနက္ ၅ နာရီခဲြ၊ ေလဆိပ္မဆင္းမီ သူေရာက္ေအာင္ လာခဲ့ပါမည္ ဟု မွာသြားသည္။

မနက္ ကြ်န္ေတာ္ ေလယာဥ္ကြင္းဆင္းရန္ ကားထြက္ခါနီးမွ သူေရာက္ခ်လာသည္။ တစ္ညလံုးကူးေနတာေတာင္ ခုထိမၿပီးေသး။ ကုိင္း၊ ကုိယ့္လူ ၿပီးသမွ်နဲ႔ ရပ္လိုက္ေတာ့ဆုိကာ ယူခဲ့ရေလ၏။ သူကလည္း ကြ်န္ေတာ့္ကို အားနာ။ ကြ်န္ေတာ္ကလည္း သူ႔ကို အေတာ္ အားနာသြားရေလ၏။ ျဖစ္ပံု။

စင္ကာပူျပန္ေရာက္လို႔ ကိုေအာင္ႏိုင္စိုးကိုေခၚလုပ္ခိုင္းေတာ့ ဒါ၊ ဗိုင္းရပ္စ္ေၾကာင့္ျဖစ္တာအစ္ကို ဟု ေပ်ာက္ေနေသာ ဖိုင္မ်ားကို ျပန္ေဖာ္ေပးသည္။ သို႔တိုင္ ေလးပံု သံုးပံုေလာက္သာ ျပန္ေပၚသည္။ က်န္သည့္ဖိုင္မ်ားမွာ ဖိုလ္ဒါနာမည္သာေတြ႔ရၿပီး အထဲမွာ ဘာမွ မရိွ။ သည္မွ်မ်ားေသာဖုိင္မ်ားအနက္ မည္သည့္ဖိုင္ေပ်ာက္သြားမွန္း မည္က့ဲသို႔ သိႏိုင္ပါမည္နည္း။ ေနာက္လိုလို႔ ျပန္ရွာ၊ မေတြ႔ေတာ့မွ ေပ်ာက္သြားၿပီဟု သိႏိုင္မည္ျဖစ္ေလသည္။

ဤဒြႏၷယာႀကီးတြင္ ဤကဲ့သုိ႔ေသာ ယုတ္မာသူမ်ား ရိွေနသေရြ႔ကာလပတ္လံုး ကြ်ႏ္ုပ္တို႔မွာ ဒုကၡႏွင့္မတိုးခ်င္ဘဲ တိုးေနရဦးမည္သာ ျဖစ္ေလ၏။ ကိုေအာင္ႏိုင္စိုးေရ၊ ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ ဒီဗိုင္းရပ္စ္ထြင္တဲ့သူေတြကို သံသယရိွသဗ်။ အဲဒီဗိုင္းရပ္စ္ပရိုဂရမ္ေရးတဲ့ သူေတြဟာ Anti-virus ထုတ္တဲ့သူေတြမ်ား ျဖစ္ေနမလား လို႔။ ဗိုင္းရပ္စ္က မ်ားမ်ားဒုကၡေပးေလေလ သူရို႔ Anti-virus မ်ားမ်ား ေရာင္းရေလ မဟုတ္လား။ ဟုတ္ခ်င္မွလဲ ဟုတ္မွာေပါ့ ကြ်န္ေတာ္ေတြးတာ - ဟု ေျပာမိ၏။ 

ယခုေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ အေရးႀကီးေသာ ေဒတာမ်ားကို ေနရာမ်ားစြာ၌ save လုပ္ထားသည္။ ကြ်န္ေတာ့္တြင္ gmail account ေလးခုႏွင့္ yahoo account တစ္ခုရိွရာ ထို အီးေမးမ်ားသုိ႔ တစ္ခုႏွင့္တစ္ခု အျပန္အလွန္ ပို႔ထားျခင္း၍ေသာ္လည္းေကာင္း၊ google drive တြင္ေသာ္လည္းေကာင္း၊ drop box တြင္ေသာ္လည္းေကာင္း၊ hard drive သံုးလံုးထဲတြင္ ေသာ္လည္းေကာင္း၊ စီဒီမ်ားျဖင့္ ေသာ္လည္းေကာင္း။ သိပ္အေရးမႀကီးတာေတြေတာ့လည္း hard drive တစ္ခုနဲ႔ laptop ထဲမွာပဲ ထားလိုက္တာေပါ့။ မွတ္ကေရာ့။

MOM မွ ျပန္ပို႔လာေသာ comments မ်ားအတြက္ training maerial မ်ား ျပန္ျပင္လိုက္ပါဦးမည္။ ထို ကိစၥ၀ိစၥမ်ားၿပီးသြားလွ်င္ေတာ့ ဂေဟဆက္နည္းစာအုပ္ကို ေဇာက္ခ်ေရးေတာ့မည္ ျဖစ္ပါေၾကာင္း။

ျမန္မာျပည္ခရီးစဥ္အေၾကာင္း ဤတြင္ၿပီးပါၿပီ။

ဖတ္ရႈအားေပးေသာ မိတ္ေဆြအေပါင္းကို အထူးေက်းဇူးတင္ပါ၏။

ေအးၿငိမ္း

၁၇ ဇန္န၀ါရီ ၂၀၁၅။ ေန႔လည္ ၂း၂၆ နာရီ

ျမန္မာျပည္သို႔ အလည္ျပန္ျခင္း (ဒီဇင္ဘာ၊ ၂၀၁၄) (၂)

(၅) ဒါဒို႔ေျပ၊ ဒါဒို႔ေျမ၊ ဒို႔ပိုင္တဲ့ေျမ

စာအုပ္မိတ္္ဆက္ပဲြအေၾကာင္းကုိမူ ေရးခဲ့ၿပီးပါၿပီ။ ပဲြျဖစ္ေျမာက္ေရးအတြက္ ၀ိုင္း၀န္းကူညီခဲ့ၾကေသာ ကိုေမယာႏွင့္ ကိုေအာင္ကိုးတို႔ အဖဲြ႔အား အထူးေက်းဇူးတင္ရိွပါ၏။ တက္ေရာက္လာေသာ မိတ္ေဆြအေပါင္းကိုလည္း ေက်းဇူးတင္ပါေၾကာင္း။ အခမ္းအနား စီစဥ္ရ တာတစ္ဖက္ႏွင့္မို႔ ၾကြေရာက္လာသည့္ ပရိသတ္အားလံုးကို လူေစ့ေအာင္ ႏႈတ္မဆက္ႏိုင္ျခင္းအေပၚ နားလည္ခြင့္လႊတ္ၾကပါမည့္ အေၾကာင္းလည္း ေတာင္းပန္ပါ၏။

စာအုပ္မိတ္ဆက္ပဲြၿပီးေတာ့ ကိုစံပြင့္ဖိတ္ေခၚရာ တနသၤာရီတိုင္း၊ ေရျဖဴသို႔သြား၏။ ေရျဖဴခရီးစဥ္ကား စိတ္၀င္စားစရာ အျပည့္။

ရြာမ်ားသို႔သြားေတာ့ လမ္းတြင္ ေရာ္ဘာၿခံမ်ားေတြ႔သည္။ ကြ်န္ေတာ္လည္း စိတ္၀င္စားသျဖင့္ ေရာ္ဘာၿခံေတြကို ဘယ္သူေတြ ပိုင္တာတုံး။ တစ္ေယာက္ကို ဘယ္ႏွစ္ဧကေလာက္ ပိုင္သတံုး။ တစ္ဧကကို ေရာ္ဘာ ဘယ္ေလာက္ထြက္သတံုး။ ေစ်းက ဘယ္ေလာက္ရိွသတံုးဟု အကုန္စပ္စုေလ၏။ ကိုစံပြင့္ကလည္း လမ္းတစ္ေလွ်ာက္ မညည္းမညူ ရွင္းျပလာသည္။

ေဟာဒီ ေရာ္ဘာၿခံေတြက ဘယ္သူေတြပိုင္တာေပါ့။ ေအာင္မယ္၊ အဲဒီေရာ္ဘာၿခံေတြမွာလည္း ဇာတ္လမ္းေလးေတြနဲ႔ ခင္ဗ်။

ကြ်န္ေတာ္ ဒီကိုေရာက္ၿပီး သိပ္မၾကာခင္ တိုင္းမႉး ဗိုလ္မႉးေမာင္ဘို ဆိုတာ ေရာက္လာတယ္။ သူက ဒီမွာ သူ႔အစ္ကိုရိွတယ္။ အဲဒါ သူနဲ႔ ေတြ႔ခ်င္တယ္ လိ႔ု ေျပာတယ္။

တိုင္းမႉးကေတြ႔ခ်င္တယ္ဆိုေတာ့ ဒီကလူေတြလဲ ျပာျပာသလဲ ျဖစ္ကုန္တာေပါ့။ ျဖစ္ဆို တိုင္းမႉးဆိုတာ ဟို႔ မိုးေပၚက ဦးမာဃထက္ ဘုန္းႀကီးတာကိုး။ ဆိုေတာ့ ဟဲ့၊ ဘယ္သူရဲ့ အဲဒီ ဦးဘယ္သူဆိုတာ ဘယ္မွာေနတာတံုး၊ လိုက္ရွာပါအံုးဟဲ့ နဲ႔ တစ္နယ္လံုးအႏွံ႔ ပိုက္စိပ္တိုက္ လုိက္ရွာေတာ့ ေတြ႔တယ္။ ဟိုက အဖိုးႀကီးက ေတာသား။ သူ႔ဘာသာသူ ေအးေအးေဆးေဆး ယာေလးလုပ္ၿပီး ေန ေနတာ။

အဲဒီေတာ့ အဲဒီအဖိုးႀကီးကို အုပ္ခ်ဳပ္ေရးကလူေတြက အတင္းသြားေခၚတယ္။ အဖိုးႀကီးမလဲ ဘုမသိဘမသိနဲ႔ ကန္႔လန္႔ ကန္႔လန္႔ ပါလာတယ္။ ဟိုက ေတာသားဆုိေတာ့ အက်ႌေတာင္ ကပ္တာမဟုတ္ဘူး။ အဲဒါကို အတင္း အကႌ်ေတြ ပုဆိုးေတြ ၀ယ္ဆင္။ အဖိုးႀကီးက ရိုးရိုးႀကီးဆုိေတာ့ သူ႔ခမ်ာ ဒီ အ၀တ္သစ္၊ အစားသစ္ေတြနဲ႔ ဘယ္ေနတတ္မတံုး။ ေနာက္ၿပီး သူတို႔ ဘာေတြ လုပ္ေနမွန္းလည္း နားမလည္ရွာဘူး။ သူတို႔က အဖိုးႀကီးကို ကုတင္ေတြ၊ ေမြ႔ရာေတြနဲ႔ က်က်နန ထားတယ္။ ဒါေပမဲ့ အဖိုးႀကီးက မင္းတို႔ဟာ၊ ပူကပူသနဲ႔ကြာဆုိၿပီး ေခြးကတက္ သြားအိပ္ေနတယ္။

ဆိုပါေတာ့။ တိုင္းမႉးလည္း ေရာက္လာေရာ အစ္ကိုႀကီး၊ ဘာလိုခ်င္သလဲ။ လိုခ်င္တာ ေတာင္းပါ၊ သူလုပ္ေပးမယ္ ေပါ့။ ေမးတယ္။ အဖိုးႀကီးက - ဘာကြ၊ ေအာင္မယ္။ အစ္ကိုႀကီးတဲ့လား - မင္းက။ ေတာ္ပါကြာ၊ တစ္သက္လံုးက အစ္ကိုမွန္းဘာမွန္းမသိခဲ့ဘဲ ခုမွ ေသာက္က်ိဳးနည္း။ မင္းဆီက ဘာမွ မလိုခ်င္ဘူးေဟ့၊ ငါ့ ယာထဲသာ အျမန္ဆံုးျပန္ပို႔ ဆိုေတာ့ တိုင္းမႉးဆုိတဲ့ပုဂိၢဳလ္လည္း ပက္လက္လန္သြားတယ္။

အဖိုးႀကီးက ဘာမွမေတာင္းေပမဲ့ ေတာင္းဘို႔လို႔ အခြင့္ေခ်ာင္းေနတဲ့သူေတြက ၀ိုင္း၀ိုင္းလည္ေနတယ္ခင္ဗ်။ အဲဒီေတာ့ ဟိုလူက ဒီေျမကြက္ေလးေပးပါ။ ယူေစဗ်ား။ ဒီလူက ဟိုေျမကြက္ေလးလိုခ်င္တယ္။ ယူေစဗ်ား နဲ႔ ေဟာဒီတစ္နယ္လံုးကို သူ အကုန္ ေ၀ျခမ္းေပး လိုက္တယ္။

ဤတြင္ ကြ်န္ေတာ္လည္း နားမလည္၍ ေနပါဦးကိုပြင့္ရယ္။ ကိုရင့္တိုင္းမႉးဆိုတာက ေဟာဒီေျမေတြကို မင္းက ဘယ္ေလာက္ယူ၊ မင္းက ဘယ္ေလာက္ယူနဲ႔ သူ႔စိတ္ႀကိဳက္ မံု႔ေ၀သလို ေ၀ေပးေနရေအာင္ အဲဒါေတြက သူ႔အဖိုးေအ အေမြေပးခဲ့တာလား ဟု ေမးမိ၏။ 

ကြ်န္ေတာ္ တကယ္မသိရိုး အမွန္ပါခင္ဗ်ာ။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ေက်ာင္းသားဘ၀က ေန႔တိုင္းေအာ္ဆိုခဲ့ရေသာ ႏိုင္ငံေတာ္သီခ်င္းထဲမွ ဒါဒို႔ေျပ၊ ဒါဒို႔ေျမ၊ ဒို႔ပိုင္တဲ့ေျမ ဆိုသည့္ သီခ်င္းထဲက ဒို႔ ဆိုသည္မွာ ျမန္မာျပည္သားအေပါင္းကို ရည္ညႊန္းတာမဟုတ္။ စစ္တပ္ကို ရည္ညႊန္းတာဟု သူရို႔က တစ္ဖက္သတ္ မွတ္ယူထားဟန္ တူပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္သာ သူတို႔ သူတို႔ေရႊေဘာေတာ္က်လွ်င္ ဘယ္သူ႔မ်က္ႏွာမွ မေထာက္ဘဲ ေျမမ်ားကို တရားမရိွ၊ ဒါးမရိွ သိမ္းပိုင္ခြင့္ရိွသည္ဟု ယူဆထားျခင္း ျဖစ္ပါလိမ့္မည္။  ယခု ဗိုလ္မႉးကလည္း ဤေျမမ်ားကို သူ႔စိတ္ႀကိဳက္ စီမံခန္႔ခဲြႏိုင္သည္မွာ ဤကဲ့သို႔ မွတ္ယူထားေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ပါလိမ့္မည္။

မည္သို႔ိဆိုေစ။ ကြ်န္ေတာ့္မွာ အႏီွဗိုလ္မႉးအား မဆီမဆိုင္ အလြန္ေက်းဇူးတင္မိေသး၏။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ လက္ညိႈးညႊန္ရာ ေရႊျဖစ္ေနေသာ ၎တို႔ေခတ္တြင္ ဤေျမမ်ားကို သိပ္မေ၀းလွသည့္ နယ္စပ္မွ ထိုင္းမ်ားေခၚလာကာ လက္ညိႈးထိုးေရာင္းစားလုိက္ပါက အက်ိဳးႀကီး မနည္းရပါေလာ။  ယခုေတာင္ ကိုရင္ပြင့္ေျပာစကားအရ ကလိန္ေအာင္နားမွ ဖားေခ်ာင္းအင္းကမ္းေျခအနီး ေျမမ်ားကို စိန္႔တိုင္းသားတုိ႔အား ေရာင္းခ်ၿပီးၿပီဟု သိရ၏။

ေတာ္ေနမွ ဟဲ့ေကာင္ေလ၊ နင္ရို႔အိမ္ေတြ အကုန္ဖယ္ေပး။ အဲလီေျမေတြ ၀တို႔ အားလံုးပိုင္လယ္ ဆိုမွ ဒုကၡ။ ယခုပင္လွ်င္ လက္ပံေတာင္းေတာင္ အေရးႏွင့္ တရုတ္သံရံုးေရွ႔ ဆႏၵျပမိသူမ်ားမွာ ႏိုင္ငံေတာ္ အၾကည္ညိုပ်က္ေစမႈျဖင့္ တရားစဲြခံထားရၿပီ။ (ေနပါဦးဗ်။ ဘယ္ႏိုင္ငံကို အၾကည္ညိဳ ပ်က္ေစတာလဲ။ ျမန္မာႏိုင္ငံကိုလား၊ တရုတ္ႏိုင္ငံကိုလား။) ဒီေျမေတြ ၀ တို႔ ပိုင္တယ္ ဟု ဆိုလာခဲ့လွ်င္ ထိုအိမ္မ်ားကို ဘူဒိုဇာႏွင့္ထိုုးေကာ္မပစ္ဟု မည္သူေျပာႏိုင္ပါမည္နည္း။ မယံုသူမ်ား လက္ပံေတာင္းေတာင္မွ ဗီဒီယိုမ်ား ရွာေဖြၾကည့္ပါ။ ထန္းပင္မ်ားကို ဘူဒိုဇာျဖင့္ ေကာ္လွဲေနသည္ကို အတိုင္းသား ေတြ႔ရပါလိမ့္မည္။ ငါတို႔ တုိင္္းသူျပည္သားေတြကို ငါတို႔လုပ္ခ်င္တိုင္း လုပ္လို႔ရတယ္။ ငါတို႔ ပေထြးေတာ္ေတြ ေရႊစိတ္ေတာ္မညိဳေစဘို႔က ပိုအေရးႀကီးတယ္ ဟူေသာ သေဘာတရားကို အေသကိုင္စဲြထားေၾကာင္း မိတ္ေဆြတို႔ ရိပ္မိပါလိမ့္မည္။

(၆) ေငြေဆာင္သို႔ အပန္းေျဖခရီး

အမ်ိဳးသမီးက ေငြေဆာင္သြားမည္ဟု ကြ်န္ေတာ္မျပန္ခင္ကတည္းက လွမ္းဘြတ္ကင္လုပ္ေသာေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ္လည္း လိုက္ေလ်ာလိုက္၏။ ျမန္မာျပည္ျပန္တိုင္း နယ္တကာလွည့္ကာ ေဟာေျပာပဲြမ်ား လုပ္ေနရသျဖင့္ မိသားစုႏွင့္ သည္လိုမသြားရတာ ၾကာၿပီ။ လူေျပာမ်ားလွသည့္ ေငြေဆာင္သို႔ ကြ်န္ေတာ္လည္း တစ္ေခါက္မွ မေရာက္စဖူး။ သည္ေတာ့ မေရာက္ဖူးေသးသည့္ မိတ္ေဆြမ်ားအတြက္ သြားေရယိုေစရန္ ေဖာက္သည္ခ်ပါအံ့။

ႏိုင္ငံေတာ္အေပၚထားရိွေသာ တပ္မေတာ္အစိုးရ၏ ေစတနာမ်ားေၾကာင့္ ယခုအခါ ဧရာ၀တီတိုင္းသို႔ ကားျဖင့္ အခ်ိန္မေရြး သြားႏိုင္ ေပၿပီ။ ေမာင္မင္းႀကီးသားမ်ား ဘုန္းႀကီးပါေစ၊ သက္ရွည္ပါေစ၊ အနာမ်ိဳး ၉၆ ပါး ကင္းပါေစ။ (ဟိုးအရင္တံုးကရိွတဲ့ ၉၆ ပါးပဲေျပာတာ ေနာ္၊ ေနာက္ေပၚ ကင္ဆာတို႔၊ ဆီးခ်ိဳတို႔၊ AIDS တို႔၊ SARS တို႔၊ Dengue Fever တို႔၊ အီဘိုလာတို႔ မပါဘူး။)

ရန္ကုန္မွ မနက္ ၈ နာရီေလာက္ ထြက္လာခဲ့ရာ လမ္း၌ ေန႔လည္စာစား။ ထို႔ေနာက္ ဆက္လာ။ ပုသိမ္မွ ေငြေဆာင္သို႔ လမ္းပုိင္းကား အလြန္အႏၱရာယ္မ်ားလွ၏။ ကားလမ္းမွာ ေျမျပန္႔ႏွင့္ ကမ္းေျခကုိ ပိုင္းျခားထားေသာ မနိမ့္မျမင့္ ေတာင္တန္းကေလးမ်ားကို ကန္႔လန္႔ ျဖတ္ကာ ေဖာက္ထားသျဖင့္ ေတာင္ဆင္းေတာင္တက္၊ အေကြ႔အေကာက္ မ်ားလွသည္။ ဂငယ္ေကြ႔မ်ား အမ်ားအျပားရိွသကဲ့သို႔ ေတာင္ကို ရုတ္တရက္တက္ၿပီး ရုတ္တရက္ဆင္းေသာ လမ္းပိုင္းလည္း အေတာ္မ်ားပါသည္။

ကားလမ္းမွာ ႏွစ္လမ္းသြားမွ်သာ ရိွ၏။ လမ္းလယ္မ်ဥ္းမရိွ။ မည္သည့္အခ်က္ျပမွတ္တိုင္မွ မရိွ။ ေခ်ာက္မ်ားဘက္၌ အကာအရံ တိုင္မ်ား စိုက္ထားျခင္းမရိွ။ ကုန္းကိုတက္သည့္ဘက္၌ ေတာင္ကြယ္ေနသျဖင့္ တစ္ဘက္မွလာသည့္္ ကားကို မျမင္ရ။ ေတာင္ေပၚေရာက္မွ ဘြားကနဲ ေတြ႔ရတာ ျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ကားလမ္းေပၚတြင္ အနည္းငယ္လမ္းလဲြသြား (out of the lane) ပါက တစ္ဖက္မွကားႏွင့္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ ၀င္တိုးမိမည္ျဖစ္ရာ ကြ်န္ေတာ့္မွာ ေတာင္ထိပ္ေရာက္တိုင္း အသည္းေအး ေအး သြားရ၏။ ထို႔ျပင္ ဂငယ္ေကြ႔မ်ား၌လည္း မည္သည့္အခ်က္ျပမွ မရိွ။ ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ ထိုေနရာမ်ား၌ တစ္ဖက္မွလာသည့္ ကားကို ျမင္ႏိုင္သည့္ သံမဏိေၾကးမံုျပင္ႀကီးမ်ား တပ္ဆင္ေပးထားေစလိုပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ကားေမာင္းသည့္ ကို၀င္းႏုိင္ေအာင္ကို အေကြ႔မ်ား၌ ဟြန္းတီးရန္ တစ္ခ်ိန္လံုး သတိေပးေနရ၏။

ေခ်ာက္ကမ္းပါးရိွသည့္ ဘက္၌လည္း ကြန္ကရိ အကာတိုင္မ်ား စိုက္ထူေပးထားရပါမည္။ အဆိုးဆံုးမွာကား လမ္းလယ္မ်ဥ္းမရိွျခင္း ျဖစ္၏။ လမ္းမွာ က်ဥ္းသျဖင့္ အသြားလမ္း၊ အျပန္လမ္းခဲြေပးထားသင့္ပါသည္။ သို႔မဟုတ္ပါက လမ္းေျပာင္းျပန္ေမာင္းလာသည့္ စည္းကမ္းမဲ့ကားႏွင့္ရင္ဆိုင္ တိုးမိပါက အက်ိဳးနည္းရခ်ည့္။ ဤကိစၥကို တာ၀န္ရိွသူမ်ား အေရးတယူေဆာင္ရြက္သင့္ပါသည္။

ကြ်န္ေတာ္ ရွမ္းျပည္၊ ရခိုင္ျပည္၊ ခ်င္းျပည္ႏွင့္ ကခ်င္ျပည္နယ္မ်ားမွလဲြ၍ ျမန္မာႏိုင္ငံ၏ ေဒသအေတာ္မ်ားမ်ားသို႔ ေရာက္ဖူးပါသည္။ လမ္းသြားသည့္အခါ ကြ်န္ေတာ္ မည္သည့္အခါမွ အမွတ္မဲ့မသြား။ မည္သည့္ေနရာ၌ မည္သည့္အရာမ်ားရိွသည္၊ မည္သူတို႔ မည္သည့္အလုပ္မ်ား လုပ္ေနၾကသည္ အစရိွသည္တို႔ကို စူးစမ္းသြားတတ္၏။ ဤတြင္ ကြ်န္ေတာ္သတိထားမိသည္မွာ ကြ်န္ေတာ္ ေရာက္ခဲ့သည့္ေနရာအားလံုးလိုလုိပင္ သစ္ေတာ၊ ၀ါးေတာႀကီးမ်ား လံုး၀မေတြ႔ရဘဲ ေနာက္ေပါက္ အပင္လတ္မ်ားကိုသာ ေတြ႔ရျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ငယ္စဥ္က ရြာမွ တစ္မနက္ခရီးေလာက္ ေလွ်ာက္လုိက္လ်င္ပင္ စိမ္းညိဳ႔ေနေသာ သစ္ေတာႀကီးသို႔ ေရာက္ႏိုင္ပါသည္။ ယခုမူ ယခင္က စိမ္းစိုညိုမိႈုင္းခဲ့ေသာ သစ္ေတာႀကီးမ်ား ေပ်ာက္ခ်င္းမလွ ေပ်ာက္သြားသည္မွာ အလြန္ ၀မ္းနည္းဖြယ္ ေကာင္းပါသည္။ အလယ္ရိုးမ၊ အေနာက္ရိုးမ မည္သည့္ရိုးမမွ သစ္ႀကီး၀ါးႀကီးမ်ား မရိွေတာ့ပါ။ ေလယာဥ္ေပၚမွ ၾကည့္လွ်င္ ပိုသိသာပါသည္။ 

တနသၤာရီတိုင္းသြားေတာ့ အပင္လတ္မ်ားသာ ေတြ႔ခ့ဲရသည္။ ယခု ပုသိမ္မွ ကမ္းနားဘက္သြားေတာ့လည္း ေတာင္အားလံုးမွာ အပင္လတ္ သို႔မဟုတ္ အပင္ငယ္ေလးမ်ားသာ ေတြ႔ခဲ့ရပါသည္။ ေရာ္ဘာၿခံေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကိုလည္း လမ္းတေလွ်ာက္ ေတြ႔ခဲ့ရ ေသးသည္။

(၇) Hotel Ace

ေငြေဆာင္သို႔ ေန႔လည္ ၁ နာရီခဲြေလာက္ ေရာက္၏။ သူတို႔က Hotel Ace တြင္ ငွားထားသည္။ အျပင္က ၾကည့္လုိက္လွ်င္ေတာ့ သိပ္မဆိုးလွပါ။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ကို အခန္း ၃၀၃ တြင္ ေနရာခ်ထားေပး၏။ ဆိုင္ကယ္စီးလာသည့္ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္လာကာ အခန္းဖြင့္ေပးၿပီး လိုအပ္လွ်င္ သူ႔ကိုေခၚႏိုင္ေၾကာင္းေျပာကာ ျပန္ထြက္သြား၏။

ဖံုး ႏွင့္ သား၏ Tablet ကို အားသြင္းမလို႔ မီးဖြင့္ၾကည့္ေတာ့ မီးမလာ။ သို႔ႏွင့္ မိန္းမ်ားခ်ထားတာလား ဟုိဟိုသည္သည္ၾကည့္ေတာ့ ကုတင္ေခါင္းရင္း မီးတိုင္အနီးတြင္ ပလတ္စတစ္ေလာင္းထားသည့္ စာရြက္ေတြ႔၍ ယူဖတ္ၾကည့္၏။ အလုိ မနက္ ၆ နာရီမွ ညေန ၆ နာရီထိ မီးမေပးပါ ဆိုပါလား။ ဟိုက္ေရာ။

ရိွေစေပါ့။ တစ္ရက္ထဲဆိုေတာ့ သည္းခံရေပမည္။ ထို႔ေနာက္ အ၀တ္အစားမ်ားလဲကာ ကမ္းေျခသို႔ ထြက္ခဲ့၏။ ကမ္းေျခသို႔ လိႈင္းလံုးမ်ား တ၀ုန္း၀ုန္းရိုက္ေနသည္။ လူမ်ားမွာ ေျပးလႊား ေဆာ့ကစားေနၾက၏။ အလို ဟုိက စိမ္းတိမ္းတိမ္းဟာ ဘာပါလိမ့္။ ေအာင္မယ္၊ လက္စသပ္ေတာ့ မေန႔ကတီဗီမွာ ၾကည့္ခဲ့တဲ့ အခန္းဆက္ဇာတ္လမ္းထဲက ေရသူမႀကီးပါလား။ သားက ကြ်န္းေပၚသြားရေအာင္ ဟု ဆုိသျဖင့္ အနီးအနား၌ စံုစမ္းၾကည့္သည္။

ေရတက္ေနခ်ိန္ျဖစ္သျဖင့္ ကြ်န္းသို႔ စက္ေလွျဖင့္ သြားရသည္။ အနီးမွတစ္ေယာက္က ထုိကြ်န္းကို ခ်စ္သူမ်ားကြ်န္းဟု ေခၚေၾကာင္း၊ တစ္ေယာက္ ၅၀၀ ျဖင့္ စက္ေလွစီးသြားႏိုင္ေၾကာင္း ေျပာသျဖင့္ ကြ်န္ေတာ္တို႔လည္း အမ်ားနည္းတူ စက္ေလွ ေစာင့္ၾက၏။ စက္ေလွသုိ႔ ေရဒူးေခါင္းေလာက္ထိဆင္းၿပီး သြားရသည္။ သားက ေရအလြန္ေၾကာက္တတ္သူျဖစ္သျဖင့္ မပူပါနဲ႔။ ေဖေဖရိွပါတယ္ကြဟု မနည္းအားေပးၿပီး ေခၚခဲ့ရသည္။ စက္ေလွေပၚ၌ ဂ်ပန္ သို႔မဟုတ္ ကိုးရီးယားတစ္သိုက္ ပါလာ၏။

 ေရထဲက်မည္စိုးေသာေၾကာင့္ ကင္မရာထားခဲ့၍ ကြ်န္းတြင္ ဓာတ္ပံုမရိုက္ခဲ့ရ။

လက္ရာခပ္ၾကမ္းၾကမ္း ေရသူမႏွင့္ ရွင္ဥပဂုတ္မွလဲြ၍ ကြ်န္းေပၚ၌ ဘာမွမရိွ။ အနည္းဆံုး ထိုင္စရာခံုေလး ဘာေလးေတာင္မရိွ။ သဘာ၀အတိုင္းရိွေနသည့္ ေက်ာက္တံုးမ်ားေပၚတြင္ ထုိင္ရသည္။ ေတာင္ေပၚသို႔တက္ရန္မွာလည္း ေျခသြားလမ္းကေလးသာရိွၿပီး အတက္အဆင္းလုပ္ရန္ အႏၱရာယ္မ်ားလွ၏။ ေတာင္ထိပ္တြင္လည္း လူမ်ားနင္းထားသျဖင့္ ကြက္လပ္ျဖစ္ေနသည္မွအပ ဘာမွမရိွ။ အဲေလ ကြ်န္းသို႔လာသူမ်ား ပစ္သြားသည့္ အမိႈက္မ်ားေတာ့ ရိွပါသည္။

ကြ်န္ေတာ္တို႔လူမ်ားမွာ ပိုက္ဆံမရွာတတ္။ ကြ်န္းပတ္ပတ္လည္တြင္ ခံုကေလးမ်ားလုပ္ထားလွ်င္၊ ေတာင္ေပၚတြင္ တဲကေလးမ်ားႏွင့္ စားစရာ ေသာက္စရာေလးမ်ားႏွင့္၊ View Point ႏွင့္၊ ဓာတ္ပံုရိုက္ရန္ ေနရာႏွင့္ လုပ္ေပးထားလွ်င္ ပိုက္ဆံမရပါေလာ။ ပရင္တာေလး တစ္လံုးႏွင့္ ဒစ္ဂ်စ္တယ္ကင္မရာေလးတစ္လံုးခ်ကာ ဓာတ္ပံုဆုိင္ဖြင့္ထားလွ်င္ပင္ အလုပ္ျဖစ္ေလာက္သည္။ ဘာမွ မရိွသျဖင့္ ကြ်န္ေတာ္တို႔လည္း ခဏသာေနၿပီး ျပန္ခဲ့သည္။

ေန႔လည္ပိုင္းကိုေတာ့ ဟိုတယ္ရိွ ေရကူးကန္၌ပင္ အခ်ိန္ျဖဳန္းၾကသည္။ သားက ေရမကူးတတ္သျဖင့္ ေရကူးသင္ေပးရ၏။ သို႔ေသာ္ သူက ေရေၾကာက္တတ္သျဖင့္ ေရနက္သို႔ မသြားရဲ။ ကေလးမ်ားအတြက္ လုပ္ေပးထားသည့္ ေရတိမ္တြင္ပင္ ကူးရသည္။  ကြ်န္ေတာ္က အေအးခံလို႔မရ။ ေရထဲဆင္းၿပီး ၁၄ - ၅ မိနစ္ေလာက္ၾကာလ်င္ပင္ ႏွာမ်ား တၿဖီးၿဖီးေခ်ကာ ႏွာရည္မ်ား က်လာပါေတာ့ သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ျပန္တက္ခဲ့ၿပီး သူ႔အေမကို တလွည့္သြားခိုင္းရ၏။ အတန္ၾကာသည့္တိုင္ ကိုယ္ေတာ္က မတက္ခ်င္ေသးသျဖင့္ မႏိုင့္ရင္ကာ ဆဲြတင္ကာ ျပန္ခဲ့ရသည္။ ေရမိုးခ်ဳိး၊ အ၀တ္အစားလဲၿပီးေတာ့ ေနေတာင္ အေတာ္ေစာင္းေနၿပီ။

ဟိုတယ္က မနက္စာသာေကြ်းသည္။ ေန႔လည္စာႏွင့္ ညစာမေကြ်း။ ထို႔ေၾကာင့္ အနီးအနားရိွ ဆိုင္ကေလးမ်ားတြင္ ကိုယ့္ဘာသာ ၀ယ္စားရသည္။ ေမးရင္းစမ္းရင္း ဆိုင္ကေလးမ်ားရိွရာ ေရာက္လာ၏။ ဆိုင္ေရာက္ေတာ့ အေတာ္ ေမွာင္ေနၿပီ။ မီးစက္ေမာင္းကာ မီးထြန္းထား၏။ စားပဲြ၀ိုင္းႏွစ္ခု၌ ႏုိင္ငံျခားသား စံုတဲြႏွစ္တဲြ ေနရာယူထားသည္။ စားပဲြႏွင့္ ထုိင္ခံုမ်ားမွာ စုတ္လွ၏။ ထို႔ျပင္ သူတို႔က သဘာ၀အတိုင္း ထိုင္ခံုႏွင့္ စားပဲြမ်ားကို သဲျပင္ေပၚ သည္အတိုင္း ခ်ထားတာျဖစ္သည္။ လြတ္ေနသည့္ က်န္စားပဲြ၀ိုင္းတစ္ခုတြင္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ေနရာယူလိုက္သည္။

ကြ်န္ေတာ္တို႔ေရာက္ေတာ့ အနားမွ ႏိုင္ငံျခားသားမ်ားက ဟင္းမွာေနတာ ေတြ႔ရ၏။ ဆိုင္ရွင္မ်ားမွာ အဂၤလိပ္လို မေျပာတတ္။ သုိ႔ႏွင့္ ေနာက္ဘက္ေျပးကာ ငါးမ်ား၊ ဂဏန္းမ်ား ယူလာသည္။ ကြ်န္ေတာ္က မေနႏိုင္။ သူတို႔ဆီမွာ ဘာဟင္းေတြရႏိုင္သလဲေမးၿပီး ဒီမွာ ဘာဟင္းေတြမွာလို႔ရတယ္ ဘာနဲ႔စားခ်င္သလဲဟု ၀င္ရွင္းေပးလိုက္မွ ကိစၥၿပီးသြားသည္။ ႏို႔မို႔မလြယ္။

 ကြ်န္ေတာ္တို႔လည္း ရႏိုင္တတ္သမွ်ေသာဟင္းမ်ားမွာကာ စားလိုက္ၾကသည္။ ဟင္းကေတာ့ သိပ္မဆိုးလွပါ။ ဆိုးသည္မွာ ျခင္ အလြန္ကိုက္ျခင္းျဖစ္၏။ ကြ်န္ေတာ္က သားကို ျခင္ကိုက္မည္စိုးသျဖင့္ လူေပၚထိုင္ခိုင္းကာ ေျခေထာက္မ်ားကို ပုဆိုးျဖင့္ ပတ္ေပးထား သည္။ သို႔ေသာ္ ကြ်န္ေတာ္က ညွက္ညွက္၊ သူကထြားထြားဆိုေတာ့ မဆန္႔မၿပဲျဖစ္ေနေလ၏။ 

စားလို႔မွမၿပီးေသးခင္ သားက ေဖေဖ၊ ဟိုမွာ ျပႆနာတက္ေနတယ္၊ သြားရွင္းေပးလိုက္ဦး ဆိုမွ လွည့္ၾကည္မိသည္။ ေနာက္တစ္၀ိုင္းမွ ႏို္င္ငံျခားသားမ်ားမွာ စားေသာက္ၿပီး၍ ပိုက္ဆံရွင္းရန္ ႀကိဳးစားေနသည္။ Chicken and Duck ဆိုေတာ့ အဆင္မေျပ။ ကြ်န္ေတာ္လည္း ကိုင္းကိုင္း၊ ခေလးမ၊ စာရြက္အလြတ္တစ္ခုနဲ႔ ေဘာပင္နဲ႔ယူခဲ့ ဆိုကာ ရွင္းေပးရ၏။ အရင္တံုးက သူတို႔ ဘယ္လိုမ်ား ရွင္းခဲ့ပါလိမ့္။ ေနာင္မ်ားလည္း ဘယ္လိုမ်ား ရွင္းၾကဦးမွာပါလိမ့္။ ရင္မ်ားလည္း ေမာပါရဲ့။

ညက်ေတာ့ ခပ္ေစာေစာအိပ္ယာ၀င္ခဲ့ၾကသည္။ ကြ်န္ေတာ္က အၾကာႀကီးအိပ္တတ္သူမဟုတ္သမို႔ ခပ္ေစာေစာကတည္းက ႏိုးေန၏။ ႏိုးေတာ့ ပလုပ္က်င္း၊ သြားတိုက္ လုပ္မယ္ႀကံေတာ့ ေရကမလာ။ မနက္ ၆ နာရီေလာက္မွ ျပန္လာသည္။ သူရို႔ဟာကလည္း ေန႔ခင္းပိုင္း မီးပိတ္၊ ညပိုင္း ေရပိတ္။ အဆင္မေျပပါ။ ဒါေတာင္ ေတာ္ေတာ္ ေစ်းႀကီးႀကီးေပး ငွားထားရတာ ျဖစ္၏။ ထမင္းလည္း အနားကဆိုင္ေတြမွာ ျဖစ္သလိုစားရသည္။ ေဟာ္တယ္တဲ့ ၾကည့္အံုး။

ပင္လယ္ေလလည္းရႉရင္း၊ အရုဏ္တက္ အလွအပလည္းခံစားရင္း ကျပင္ထြက္ထိုင္မည္ဟု အျပင္ထြက္လိုက္ေတာ့ ကပ္လ်က္အခန္း ကျပင္တြင္ ညက စားေသာက္ထားသည့္ အစားအေသာက္ အၾကြင္းအက်န္မ်ား ျပန္႔က်ဲေနတာကုိ ေတြ႔ရသည္။ နည္းနည္းေနာေနာ မဟုတ္။ ဘီယာပုလင္းမ်ား၊ အျမည္းပန္းကန္မ်ား၊ ေခါက္ဆဲြေၾကာ္ႏွင့္တူသည့္ ပန္းကန္မ်ား၊ ဇြန္းခက္ရင္းမ်ား၊ တူမ်ား၊ အခ်ဥ္ခြက္၊ ေဆးလိပ္ခြက္။ ေဆးလိပ္တို၊ တစ္ရႉးအစအနမ်ား။

အစားအေသာက္ဆိုသည္မွာ မစားခင္ႏွင့္ စားေနစဥ္သာ အျမင္တင့္တယ္သည္။ သုိ႔ေသာ္ စားေသာက္ၿပီးသည့္ အၾကြင္းအက်န္မ်ားမွာ အလြန္ရြံရွာဖြယ္ျဖစ္၏။ ဤလိုမ်ိဳးေပပြေနတာမေျပာႏွင့္။ ကြ်န္ေတာ္က ကုိယ့္အိမ္က လက္ေဆးကန္ထဲ ထမင္းလံုးက်န္တာကိုပင္ မႏွစ္ၿမိဳ႔တတ္။ အမိႈက္ေတာင္းကို သူမ်ားေျပာရတာ ပါးစပ္ေညာင္း၊ ေလကုန္လွသျဖင့္ မအိပ္မီ၊ ည ၁၁ ခဲြေလာက္ဆို အၿမဲသြားပစ္ၿပီး အမိႈက္ေတာင္းကိုလည္း ေရေဆးေလ့ရိွသည္။ စကားစပ္၍ေျပာရလွ်င္ အစားအေသာက္ အၾကြင္းအက်န္မ်ားကို ၂၄ နာရီမေက်ာ္မီ ပစ္ရသည္။ အစားအေသာက္ အၾကြင္းအက်န္ဟူသည္ ပိုးဟပ္၊ ပုရြက္ဆိတ္ႏွင့္ ဘက္တီးရီးယားမ်ား ေပ်ာ္ေမြ႔သည့္ ေနရာျဖစ္ေပရာ အလြန္ေရာဂါျဖစ္၍ေကာင္းေသာ ေနရာပါတည္း။ ထုိ႔ေၾကာင့္ မည္သည့္အေၾကာင္းႏွင့္မွ စားၾကြင္းစားက်န္မ်ားကို ညသိပ္ မထားပါေလႏွင့္။

မနက္ေစာေစာစီးစီး ဤမႏွစ္ၿမိဳ႔ဘြယ္ရာ ျမင္ကြင္းကုိ ျမင္လိုက္ရ၍ ကြ်န္ေတာ့္မနက္ခင္းေလးမွာ တစ္စစီေၾကကြဲသြားေလသည္။ သုိ႔ႏွင့္ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ အခန္းတြင္းျပန္၀င္လာ။ ကုတင္ကို ကန္႔လတ္ျဖတ္ အိပ္ေနေသာ သားေတာ္ေမာင္ ခႏၶာကိုယ္ႀကီးကို မႏိုင့္ရင္ကာ မ။ ေနရာျပန္ခ်ကာ ခဏျပန္လွဲေနရေလ၏။ မလဲွလို႔ကလည္း မျဖစ္။ အထဲမွာ ထိုင္စရာဆိုလို႔ ဘာမွမရိွ။ စာဖတ္ရေအာင္ကလည္း မီးက လင္းလင္းခ်င္းခ်င္း ရိွတာမဟုတ္။ ညအိပ္မီလံုး ခပ္မိွန္မိွန္သာ ထြန္းထားသည္။ တကယ့္ကို ဘုရားစူးရပါေစ့ ေဟာ္တယ္ ပါတည္း။

မနက္ ၇ နာရီတြင္ မနက္စာေကြ်းသည္ဆိုေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔က ၆ နာရီခဲြေလာက္ကတည္းက ေရာက္ေနသည္။ အျခား မည္သူမွ မေရာက္ေသး။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ေရာက္ေတာ့ မနက္စာက အဆင္သင့္ျဖစ္ေနၿပီ။ စားလို႔ရၿပီလားဟု ေမးေတာ့ ရပါၿပီ ဆို၏။ မနက္စာကို ဘူေဖးပံုစံျပင္ထားသည္။ ထမင္းေၾကာ္၊ ၾကာဇံေၾကာ္၊ ေပါင္မံု႔ယိုသုတ္၊ ေရခဲမုန္႔ စသည္တို႔ျဖင့္ ၿမိဳင္ၿမိဳင္ဆိုင္ဆိုင္ ရိွပါ၏။ မည္သူမွ မရိွသျဖင့္ ကြ်န္ေတာ္တို႔လည္း အစားအေသာက္မ်ားကို စိတ္တိုင္းက်ေရြးကာ စားေသာက္ၾက၏။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ စားၿပီးခါနီးမွ တဖဲြဖဲြေရာက္လာၾကသည္။ 

စားေသာက္ၿပီးေတာ့ ကမ္းေျခဘက္သို႔ထြက္ခဲ့ကာ လမ္းေလွ်ာက္ၾက၊ ခရုမ်ားေကာက္ၾက၏။ မေန႔က စက္ေလွစီး၍ ကြ်န္ေတာ္တို႔ သြားခဲ့ေသာ ခ်စ္သူမ်ားကြ်န္းမွာ ေရက်ေနၿပီျဖစ္သျဖင့္ ေျခလ်င္ေလွ်ာက္သြားလို႔ရသည္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔လည္း မေက်ပဲြ ႏႊဲသည့္အေနျဖင့္ တစ္ေခါက္ ေလွ်ာက္လုိက္ေသး၏။ မလွမပ ေရသူမကား အလြန္မ်က္ႏွာပြင့္ေခ်သည္။ မည္သည့္အခ်ိန္ ၾကည့္လုိက္ ၾကည့္လိုက္။ သူ႔အနားမွာ ဓာတ္ပံုရိုက္သူမ်ားျဖင့္ ၀ိုင္း၀ိုင္းလည္ေနတတ္၏။

ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ ကမ္းေျခတစ္ေလွ်ာက္ အေတာ္ေ၀းေ၀းထိ ေလွ်ာက္ၾကည့္ၾက၏။ ကမ္းေျခတြင္ လမ္းေလွ်ာက္ရင္း ကြ်န္ေတာ္က ေသာင္ျပင္ေပၚတြင္ စာမ်ားေရးကာ သား၏ အေျခအေနကို စံုစမ္းၾကည့္သည္။ သခ်ၤာလည္း ေရေရရာရာ မတြက္တတ္။ ျမန္မာစာလည္း သြက္သြက္လက္လက္ မဖတ္တတ္။ အဂၤလိပ္စာေတာ့ သိပ္မဆိုးလွ။ စိတ္ပ်က္စရာ ေကာင္းလွ၏။ သူ အခု P2 တက္ေနတာျဖစ္သည္။ သူ႔အေမက က်ဴရွင္ဆရာမ ေခၚေပးထားသည္။ ဘာသာစံုဆိုလွ်င္ တစ္လသံုးသိန္းက်၏။ သို႔ဆိုလွ်င္ ထုိက်ဴရွင္ဆရာမေတြက ကေလးကို ဘာေတြမ်ား သင္ေနတာပါနည္း။ သူရို႔ကိုယ္တိုင္ေတာင္ က်က်နန တတ္ပါေလရဲ့လား ဟု ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ သံသယရိွပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္ျပန္လာေတာ့ သူ႔အေမက က်ဴရွင္အားလံုး နားထားသျဖင့္ သူတို႔ႏွင့္ ဆံုခြင့္ မရခဲ့။

က်ဴရွင္ထားပါဦး။ သံုးလေက်ာင္းစရိတ္ဘိုး ဆယ္သိန္းေတာင္းသည့္ PISM ကေရာ တစ္ေန႔တစ္ေန႔ ဘာေတြသင္ေနတာပါနည္း။ ထုိေက်ာင္း၌ သင္ေနသည့္ ဆရာဆရာမမ်ားအား မည္သည့္ေနရာတြင္ ေလ့က်င့္ထားပါသနည္း။ အႏွီဆရာဆရာမမ်ား ထို စင္ကာပူသင္ရိုးကို ေသေသခ်ာခ်ာ နားလည္သေဘာေပါက္သည္။ က်က်နန သင္တတ္သည္ဟု မည္သူက အာမခံထားပါသနည္း။ ထိုေက်ာင္းထြက္ ကေလးမ်ား၏ အရည္အေသြးကို မည္သည့္ေပတံႏွင့္ တုိင္းပါသနည္း။ သည္အေၾကာင္းမ်ား ကြ်န္ေတာ္ ဘာမွ မသိခ်င္ပါ။

သို႔ေသာ္ သားက အဂၤလိပ္လိုေတာ့ ေကာင္းေကာင္းေျပာတတ္သည္။ ဖုံးဆက္သည့္အခါ တစ္ခါတရံ ကြ်န္ေတာ္တို႔သားအဖ အီးလို မႈတ္ၾကသည္။ သားက ဘိုလို ရႊတ္ရွက္၊ ဒြတ္ဒက္ေတြလုပ္တတ္ေတာ့ သူတို႔ သေဘာက်သည္ေပါ့။ အဂၤလိပ္လိုေျပာတတ္လ်င္ပဲ ပညာေတြ တတ္ကုန္ၿပီလိုလို။ ဒါ သူတို႔တင္မကပါ။ ျမန္မာျပည္မွ မိဘမ်ားမ်ား ဤကဲ့သို႔ ခံယူထားသည္ကုိ မ်က္ျမင္ကိုယ္ေတြ႔ ေတြ႔ဖူးပါ၏။ ေသာက္က်ိဳးနည္း၊ ဘိုလိုေျပာတတ္ရံုျဖင့္ ပညာအလိုလိုတတ္ရမည္ဆို အေနာက္တိုင္းမွ အဂၤလိပ္စကားေျပာ ႏိုင္ငံမ်ားတြင္ ဘာေက်ာင္းမွေတာင္ ဖြင့္စရာလိုေတာ့မည္ မဟုတ္။ အေမ့ဗိုက္ထဲက အူ၀ဲ(စ္) ဟု ေအာ္လုိက္ကတည္းက ဘဲြ႔ခေမာက္  ႀကီးစြပ္ေပးလိုက္ဘို႔ ရိွေတာ့သည္။

သားကိုေက်ာင္းထားမည္ဆိုေတာ့ ကြ်န္ေတာ္က အစိုးရေက်ာင္းမွာသာ ထားေစခ်င္သည္။ သို႔ေသာ္ အေဖတစ္ေယာက္လံုး စင္ကာပူမွာ ရိွေနတာေတာင္ သားကို စင္ကာပူေခၚမထားခ်င္ဘူးလားဟု သူ႔အေမႏွင့္အသုိင္းအ၀ိုင္းက ပူညံပူညံလုပ္ေသာေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ္လည္း ဘာမွမေျပာေတာ့။ စိတ္ခ်မ္းသာသလိုလုပ္ၾက ဟု ေမ့ထားလိုက္ပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔လို ရိုးမေတာင္ေျခမွာေမြးၿပီး ငါးပိခ်က္စားႀကီးလာသူမ်ားႏွင့္ေတာ့ သူတို႔အယူအဆကို ခံတြင္းမေတြ႔ပါ။

သူမ်ားအတင္းမေျပာခ်င္ေသာ္လည္း အေၾကာင္းအေပါင္းသင့္လာသျဖင့္ နည္းနည္းေတာ့ တုပ္လိုက္ပါရေစဦး။

မိတ္ေဆြတို႔ အင္တာေနရွင္နယ္စကူး ဆိုတာႀကီး ၾကားဖူးၾကပါလိမ့္မည္။ ျမန္မာျပည္တြင္ေတာ့ အေတာ္နာမည္ႀကီးၿပီး ထိုေက်ာင္းတြင္ တက္သည့္ေက်ာင္းသားမွာ အလိုလိုေနရင္း ဂုဏ္တက္ေနေလ၏။ မေအလုပ္သူမ်ားကလည္း သားက အင္တာေနရွင္နယ္စကူးမွာ ထားတာေလဟု ေဆးဆိုးထားေသာ ႏႈတ္ခမ္းတစ္ဖက္ကိုရဲြ႔ကာ မၾကားတၾကား ၾကြားျပပါလိမ့္မည္။

၎တို႔ အင္တာေနရွင္နယ္စကူးကို အထင္ႀကီးၾကသည္မွာ ထိုေက်ာင္းမွ သင္ရိုးမ်ား ေကာင္းလြန္း၍ေသာ္လည္းေကာင္း၊ ဆရာမ်ား စာသင္ေကာင္း၍ေသာ္လည္းေကာင္း၊ ထိုေက်ာင္းမွ ထြက္လာသည့္ေက်ာင္းသားမ်ားမွာ ေက်ာင္းမွထြက္လ်င္ ၀န္ႀကီးတစ္ေနရာေတာ့ အသာေလးလ်ာထားလို႔ ရေလာက္ေအာင္ ေတာ္လြန္းေနသျဖင့္လည္းေကာင္း - တစ္ခုမွ မဟုတ္ပါ။ အဂၤလိပ္လိုေျပာၿပီး အဂၤလိပ္ သင္ရိုးမ်ားႏွင့္ အဂၤလိပ္လို သင္ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ပါသည္။ ထိုေက်ာင္းမွ ထြက္လာပါက ျမန္မာျပည္ေျမပံုေပၚတြင္ ရန္ကုန္ ဘယ္နား ေနမွန္းသာ ေထာက္မျပႏိုင္ ရိွရမည္။ အင္တာေနရွင္နယ္ဆိုသည္ႏွင့္ အလုိလို ဂုဏ္တက္ၿပီးသားျဖစ္ေတာ့၏။

ထိုေက်ာင္းမွ ေက်ာင္းသားမ်ားအေျခအေန၊ စာသင္သည့္ ဆရာမ်ားအေျခအေနမ်ားသိလိုလွ်င္ ကြ်န္ေတာ့္ထံ ဖံုးဆက္လိုက္ပါ။ (ဖံုးနံပါတ္ - ၉၇၃၀ ၃၀၂၇)။ ထိုေက်ာင္းတြင္လုပ္ခဲ့ၿပီး စိတ္ကုန္လွသျဖင့္ ထြက္လာခဲ့ေသာ ကြ်န္ေတာ့္မိတ္ေဆြ ဆရာမတစ္ဦး ရိွပါသည္။ ၎ႏွင့္ဆက္ၿပီး အင္တာဗ်ဴးေပးပါမည္။

ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ အကုန္ ဒီပုပ္ထဲက ဒီပဲခ်ည္းမို႔ (စနစ္ကလဲြ၍) အျခား မည္သူ႔ကိုမွ အျပစ္မတင္ခ်င္ေတာ့ပါ။ ကုိယ္လည္း ဘာမွလုပ္လို႔မရ။ ေနာင္ႏွစ္ ကြ်န္ေတာ့္ဆီေခၚထားေတာ့မွ ေသေသခ်ာခ်ာ အနီးကပ္ သင္ေပးရေတာ့မည္။

ေနအေတာ္ေလးျမင့္လာေတာ့ သားက ေရေဆာ့ခ်င္ျပန္၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ေရကန္ထဲဆင္းၾကသည္။ သုိ႔ေသာ္ ကြ်န္ေတာ္ ကေတာ့ အေအးပတ္တတ္ေသာေၾကာင့္ ၾကာၾကာေနလို႔မျဖစ္သည္ႏွင့္ သူ႔အေမကို တလွည့္ဆင္းခိုင္းရသည္။

ေန႔လည္စာကိုမူ သည္တြင္ မစားေတာ့ပါ။ ပုသိမ္ေရာက္မွ စားၾကရန္ တိုင္ပင္ၾက၏။ သို႔ႏွင့္ ေန႔လည္ ၁၂ နာရီေက်ာ္ေက်ာ္တြင္ ျပန္ခဲ့ၾက၏။ ေနရစ္ေတာ့ ေငြေဆာင္။

 ဆက္ပါဦးမည္။

ေအးၿငိမ္း

၁၆ ဇန္န၀ါရီ။ ၂၀၁၅။ ည ၉း၃၄ နာရီ

ျမန္မာျပည္သို႔ အလည္ျပန္ျခင္း (ဒီဇင္ဘာ၊ ၂၀၁၄) (၁)

(၁) လက္မွတ္မ်ားႏွင့္ စင္ကာပူ

စင္ကာပူသည္ကား လက္မွတ္အလြန္လိုေသာ ႏိုင္ငံျဖစ္၏။ ျငမ္းဆင္ရန္ ျငမ္းဆင္သည့္ အလုပ္သမားမ်ားမွာ လက္မွတ္လိုသည္။ ထိုအလုပ္သမားမ်ားအား ႀကီးၾကပ္သည့္ စူပါဗိုက္ဆာမွာ လက္မွတ္လိုသည္။ ထိုျငမ္းဆင္လုပ္ငန္း ႀကီးၾကပ္သူ လက္မွတ္ရ သင္တန္း တက္ရန္ ျငမ္းဆင္လုပ္သား လက္မွတ္ရိွရန္လိုသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ျငမ္းလုပ္ငန္းႀကီးၾကပ္သူတြင္ အနည္းဆံုး လက္မွတ္ႏွစ္ခု ရိွသည္။ ပစၥည္းမ်ားအား ကရိန္းျဖင့္ မ,ရန္ ကရိန္းေမာင္းသူ၊ ၀န္ခ်ီလုပ္ငန္းႀကီးၾကပ္သူ၊ ႀကိဳးခ်ည္သူ၊ အခ်က္ျပသူ အားလံုး လက္မွတ္ရိိွရသည္။ ထိုသူမ်ားမွအပ အျခားသူမ်ားအား ၀န္ခ်ီလုပ္ငန္းတြင္ ပါ၀င္လုပ္ကိုင္ခြင့္မျပဳ။ ၀န္ခ်ီလုပ္ငန္းႀကီးၾကပ္သူျဖစ္ရန္ ႀကိဳးခ်ည္သူ၊ အခ်က္ျပသူလက္မွတ္ရိွရမည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ၀န္ခ်ီလုပ္ငန္းႀကီးၾကပ္သူတစ္ဦးတြင္ အနည္းဆံုး လက္မွတ္ သံုးေစာင္ရိွရသည္။ အျခား လုပ္ငန္းမ်ားတြင္လည္း အလားတူပင္ျဖစ္၏။

ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ လုပ္ငန္းခြင္အႏၱရာယ္ကင္းေရး သင္တန္းေက်ာင္းဖြင့္မည္ဆိုေတာ့ သင္တန္းဆရာလုပ္မည့္ ကြ်ႏ္ုပ္မွာ လိုအပ္ေသာ သင္တန္းမ်ား သြားတက္ရ၏။ သင္တန္းဆရာျဖစ္ရန္ အနည္းဆံုး အေျခခံလက္မွတ္ ၆ ခု (ACTA CU1, CU2, CU3, CU4, CU5, CU6) လိုသည္။ ထိုမွ်သာမက Work At Height Supervisor သင္တန္း ေပးလိုပါက Work At Height Supervisor လက္မွတ္ ရိွရသည္။ Work At Height Assessor သင္တန္းဆရာ လုပ္မည္ဆုိလွ်င္ Work At Height Assesssor သင္တန္းဆင္းလက္မွတ္ ရိွရသည္။ ထုိ႔ျပင္ ထိုသင္တန္းအတြင္ ေနာက္ထပ္ Work At Height Train-The-Trainer လက္မွတ္လည္း လုိေသး၏။ စူပါဗိုက္ဆာမ်ားအားသင္ရန္ WSH Level C လက္မွတ္လည္း မျဖစ္မေန ရိွရသည္။ 

ကြ်န္ေတာ္က ထိုသင္တန္းမ်ားကို ကုမၸဏီစပြန္စာျဖင့္ မတက္လို။ ကြ်န္ေတာ့္ကိုယ္ပိုင္လုပ္ငန္းျဖစ္သျဖင့္ ကိုယ့္ပိုက္ဆံႏွင့္ကုိယ္ တက္သည္။ သည္ေတာ့ သည္သင္တန္းမ်ားတက္ရန္ ခြင့္ယူရသည္။ (ဒါေတာင္ ရံုးက မင္းက ဘာျဖစ္လို႔ ကုမၸဏီက စပြန္စာ မလိုခ်င္ရတာလည္း လွမ္းေမးေနေသး၏။ ကြ်န္ေတာ္ကလည္း မယူခ်င္လို႔ေပါ့ကြာ ဟု ျပန္ေျဖလိုက္၏။)

ခြင့္က တစ္ႏွစ္မွ ၁၄ ရက္သာရေလရာ ဒီဇင္ဘာေရာက္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္မွာ ခြင့္လက္က်န္ ၂ ရက္ခဲြသာ က်န္ေတာ့သည္။ ကြ်ႏ္ုပ္တို႔မွာ စေနေန႔တြင္ ေန႔၀က္သာ အလုပ္ဆင္းရေသာ္လည္း ခြင့္ယူလွ်င္မူ တစ္ရက္စာ ျဖတ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ဒီဇင္ဘာ ၁၈ ရက္မွ ဇႏၷ၀ါရီ ၁ ရက္ထိ ခြင့္ယူသည္ကို ၈ ရက္ခဲြစာ လခမရ။ လချဖတ္တာလည္း ၾကည့္လိုက္ဦး။ ထို ၈ ရက္ခဲြစာကုိ ၁၇၀၀ ေတာင္ျဖတ္သည္။ လစာစလစ္ရေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ အေတာ္ေဒါကန္၏။ လခမွာ က်န္ေကာင္းက်န္ရာသာ က်န္ေတာ့သည္။ ပထမ ရံုးသြားၿပီး ပူညံပူညံ လုပ္ဦးမလို႔ စဥ္းစားေသးေသာ္လည္း ေနာက္ေတာ့ စိတ္ေလွ်ာ့လိုက္ပါသည္။ မႀကိဳက္လွ်င္ ကုမၸဏီေျပာင္းေပါ့။

ပထမေတာ့ ဒီဇင္ဘာ ၂၁ ရက္မွ ျပန္မည္စဥ္းစားေသး၏။ သို႔ေသာ္ ေရျဖဴသို႔ ၃ ရက္သြားရဦးမည္ျဖစ္ရာ ခဏေလးျပန္လာတာေတာင္ ဟိုသြားဒီသြားနဲ႔ ဟု သားက ကြန္ပလိန္းတက္သျဖင့္ ထိုအစား ၃ ရက္ ေရွ႔တိုးလုိက္ရျခင္းျဖစ္၏။

(၂) ကိုယ့္ေၾကာင့္ သူတစ္ပါးကို မထိခိုက္ေစနဲ႔

ျပန္မည့္ရက္ေသခ်ာၿပီဆုိေတာ့ ေလယာဥ္လက္မွတ္၀ယ္၏။ ျမန္မာျပည္သို႔ေရာက္ေသာ ေလေၾကာင္းလိုင္းအားလံုးအနက္ မည္သည့္ လိုင္း ေစ်းအသက္သာဆံုးနည္း ဟု အင္တာနက္တြင္ ေမႊေႏွာက္ရွာရာ ကြ်န္ေတာ္ျပန္မည့္ရက္အတြက္ MAI မွာ ေစ်းအခ်ိဳဆံုး ျဖစ္သည္ကို ေတြ႔ရ၏။ အသြားအျပန္ စင္းေဒၚလာ ၄၄၇ က်ပ္ ေပးရသည္။ ကီလို ၂၀ ႏွင့္ လက္ဆဲြ ရသည္ေပါ့။

ျပန္ေတာ့မည္ဆိုကတည္းက ဘာေတြယူရမည္ကို checklist လုပ္သည္။ ျပန္မည့္ေန႔ညက်ေတာ့ စာရြက္ႀကီးတကိုင္ကိုင္ႏွင့္ ဟိုဟာ ထည့္ၿပီးၿပီ၊ ဒီဟာ လက္ကကိုင္သြားရမည္ႏွင့္ အလုပ္ရႈပ္၏။ checklist ႏွင့္ လုပ္ေတာ့ ပစၥည္းေမ့က်န္ခဲ့မွာ မပူရ။

ကီလိုမပိုေစရန္ ခရီးေဆာင္ေသတၱာထဲ ပစၥည္းမ်ားထည့္ၿပီးသည့္အခါ ကြ်န္ေတာ္က အၿမဲခ်ိန္ၾကည့္ေလ့ရိွ၏။ အမ်ားဆံုးပုိလွ ကီလို၀က္၊ သည့္ထက္မပို။ Check in counter ၌တန္းစီေနစဥ္ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္မွာ ကီလိုပိုေနသျဖင့္ ကိစၥမ်ားလ်က္ရိွ၏။ ျမန္မာစကားေျပာသည့္ ၀န္ထမ္းအမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ ေရာက္လာကာ ကီလိုအေတာ္မ်ားမ်ား ပိုေနေၾကာင္း၊ အနည္းအက်ဥ္း ပိုတာကို လုပ္ေပးလို႔ရေသာ္လည္း သည္မွ်ပိုေနသည္ကိုမူ ဘယ္လိုမွလုပ္ေပးလို႔မရေၾကာင္း ေျပာျပေန၏။ ေကာင္ေလးက ကြ်န္ေတာ္ က အၿပီးျပန္တာ။ ဒီပစၥည္းေတြက ထားခဲ့လို႔မျဖစ္ဘူး စသျဖင့္ အေခ်အတင္ေျပာလ်က္ရိွသည္။ ထိုစဥ္မွာပင္ ကြ်န္ေတာ္လည္း ကိုယ့္အလွည့္ေရာက္လာသျဖင့္ ေနာက္ပိုင္း ဘာဆက္ျဖစ္သလဲ မသိေတာ့။

ေလယာဥ္ေပၚတက္ရန္ ေစာင့္သည့္အခန္းထဲ၀င္ရန္ တန္းစီေနစဥ္ ကြ်န္ေတာ့္ေရွ႔ မလွမ္းမကမ္းမွ ေဟာ့ေရွာ့ ေကာင္ေလး၊  ေကာင္မေလးမ်ားမွာ လက္ပံပင္ဆက္ရက္က်သကဲ့သို႔ ဆူညံပြက္ေလာရိုက္လ်က္ရိွ၏။ ပစၥည္းမ်ားစစ္သည့္ ေနရာသို႔ေရာက္ေသာ္ မိန္းကေလးတစ္ဦးမွာ စီးလာသည့္ ေဒါက္ဖိနပ္မ်ား ခြ်တ္လ်က္ scan စက္ျဖတ္သည့္ ခါးပတ္ေပၚ တင္ေပးလိုက္ရသည္ကို ေတြ႔လိုက္ရသည္။ ဤသည္ကိုျမင္ေတာ့ လြန္ခဲ့ေသာ ၃ ႏွစ္ခန္႔က သတင္းကေလးတစ္ခုကို သြားသတိရမိ၏။

စင္ကာပူရီယမ္အမ်ိဳးသမီး သားအမိမွာ မေလးရွားသြားရန္ check point တြင္ ယခုကဲ့သုိ႔ပင္ အစစ္ခံရ၏။ ထိုအခါ စစ္ေဆးေရး အရာရိွက အမ်ိဳးသမီး စီးလာသည့္ေဒါက္ျမင့္ဖိနပ္ကို စစ္ေဆးရန္ ခြ်တ္ခိုင္းသည္။ (ထိုကာလက 9/11 ကိစၥျဖင့္ တစ္ကမၻာလံုး အထိတ္တလန္႔ ျဖစ္ေနခ်ိန္ျဖစ္၏။) ထိုအခါ အႏွီမမမွာ ေရႊေဒါေတာ္ ေဖာင္းေလ၏။ အနီးတြင္ ေစာင့္ၾကည့္ေနသည့္ သမီးကေလးက “ေမေမ ဘာျဖစ္လို႔ ဖိနပ္ခြ်တ္ရတာလဲဟင္” ဟု စပ္စု၏။ ထိုအခါ ေဒါကန္ေနသည့္ မမက “ဖိနပ္ထဲမွာ ဗံုးဖြက္ထားတယ္ မွတ္လို႔ေဟ့” ဟု အေငၚတူးလိုက္၏။  

ထိုအခါ စစ္ေဆးေရးအရာရိွက အနားကပ္လာကာ “ဘာကဲြ႔၊ ျပန္ေျပာစမ္းပါအံုး၊ ဘယ္လိုေျပာလိုက္တယ္။”

“ဖိနပ္ထဲ ဗံုးဖြက္ထားတယ္ေအာက္ေမ့လို႔ ဖိနပ္ခြ်တ္ရွာတာ လို႔ေျပာတယ္”

“ဒီမယ္၊ မင္း ဗံုးလို႔ေျပာတာ ႏွစ္ခါရိွၿပီ။ ခဏလိုက္ခဲ့ပါ” ဟု ဆိုကာ အထက္အရာရိွထံ ေခၚသြား၏။

ဟိုေရာက္ေတာ့ ဟုိအရာရိွက ထပ္ေမးျပန္၏။ “မင္း ဘယ္လိုေျပာလိုက္တာလဲ။”

“နင္ရို႔ ငါ့ကို အဲသလို မလိမ့္တပတ္နဲ႔ေမးၿပီး ႏွစ္ခါရိွၿပီ၊ သံုးခါရိွၿပီဆိုၿပီး ေထာင္ခ်မလို႔လား” ဟု ျပန္သုတ္ေလ၏။

ဤသို႔ျဖင့္ ထုိသားအမိမွာ ထိုေန႔က မေလးရွားမသြားျဖစ္ေတာ့။ ထိုသတင္းမွာ စင္ကာပူတစ္လႊား ဟိုးေလးတေက်ာ္ ျဖစ္သြား၏။

ေခြးသား၊ ၀က္ေျမး၊ ၾကြက္ေယာက္ဖမ်ား၏ ပေယာဂျဖင့္ ကြ်ႏ္ုပ္တို႔မွာ ေလယာဥ္စီးလွ်င္ ေရဘူး၊ ေရေမႊး၊ ေခါင္းေလွ်ာ္ရည္ စသည့္ အရည္မ်ား သယ္လို႔မရ၊ လက္နက္နဲ႔တူတာဆို ကေလးကစားသည့္ ေသနတ္ေတာင္ ယူလို႔မရ။ ခြ်န္တာဆို ပံုဆဲြသည့္ ေထာက္စူးေတာင္ ခြင့္မျပဳ။ (ဟိုတေလာက မာလာတို႔သားအမိ စင္ကာပူလာေတာ့ တူေတာ္ေမာင္က အျပန္တြင္ ေထာက္စူးလွလွေလး ၀ယ္သြားသည္။ သူက ထိုေထာက္စူးကေလးကို ေက်ာပိုးအိတ္ထဲထည့္သြားေတာ့ စစ္ေဆးေရးဂိတ္တြင္ ထားခဲ့ရသျဖင့္ ကြ်န္ေတာ္ ျပန္ယူခဲ့ရ၏။)

ဆိုခဲ့သည့္ အႏွီ ေဟာ့ေရွာ့ကေလးမ်ားၾကည့္ရသည္မွာ စင္ကာပူတြင္ေမြးၿပီး စင္ကာပူတြင္ ႀကီးျပင္းလာသည့္ ကေလးမ်ားျဖစ္ဟန္ တူ၏။ ေကာင္မေလးမ်ားမွာ ဟိုဟိုသည္သည္တို႔တြင္ တက္တူးမ်ားထိုးထား၏။ သည္ပစၥည္းေလးမ်ားကုိ စူးစမ္းေနစဥ္ ဆရာ၊ ျပန္မလို႔လား ဟု လာႏႈတ္ဆက္ေသာ္ ဟိုက္၊ သူခိုးလူမိပဟ ဟု အလန္႔တၾကားျဖစ္သြား၏။ ဟီးဟီး ဟုတ္ ဟုတ္ကဲ့ ဟု ကေယာင္ကတမ္း ျပန္ေျဖမိ။ (လူသိမ်ားတိုင္းလည္း ေကာင္းတာမဟုတ္ဘူးေနာ့။)

ေလယာဥ္ေပၚတက္ၿပီး အတန္ၾကာသည့္တိုင္ ေလယာဥ္မထြက္ေသး။ အတန္ၾကာေသာ္ ေၾကျငာသံတစ္ခုၾကားရသည္။ နီလာႏိုင္ နဲ႔ ေသာမတ္စ္တို႔မ်ား ရိွပါသလား ဟု ႏွစ္ခါသံုးခါ ေၾကျငာသည္။ အတန္ၾကာျပန္ေသာ္ ေလယာဥ္မႉးက ၀မ္းနည္းပါတယ္ခင္ဗ်ာ။ ခရီးသည္ႏွစ္ဦးေရာက္မလာေသးလို႔ ေနာက္က်ေနတာ ျဖစ္ပါတယ္။ အခု သူတို႔အထုပ္ေတြ ျပန္ခ်ခဲ့ရမွာမို႔ ခဏေစာင့္ပါ။ အထုပ္ေတြ ခ်ၿပီးတာနဲ႔ ေလယာဥ္ထြက္ပါမယ္ ဟု ေၾကျငာသံၾကားရေလေသာ္ ကြ်ႏ္ုပ္မွာ အႏွီေသာၾကာသားႏွင့္ စေနသမီးကို ဖေနာင့္ႏွင့္ ေပါက္ခ်င္မိေလ၏။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္အတြက္ ေလယာဥ္ေပၚက ခရီးသည္အားလံုး အေႏွာက္အယွက္ျဖစ္ရသည္။

(၃) ထူးမျခားနား ရန္ကုန္

စင္ကာပူေရာက္စ ႏွစ္မ်ားက ႏွစ္ႏွစ္မွ တစ္ခါ ျပန္သည္။ သို႔ေသာ္ ၂၀၀၇ ေနာက္ပိုင္း သားကေလးရလာေတာ့ တစ္ႏွစ္ကို ႏွစ္ခါေလာက္ ျပန္ျဖစ္သည္။ တစ္ခါတေလ ကြ်န္ေတာ္ မျပန္ျဖစ္လွ်င္ သူတို႔လာသည္။ သို႔ေသာ္ ၂ ႏွစ္ၾကာမွ တစ္ခါျပန္ျပန္၊ ၆ လကို တစ္ခါျပန္ျပန္။ ရန္ကုန္ကေတာ့ တိုးထူးလာတာ သိပ္မေတြ႔ရပါ။ ခံုးေက်ာ္တံတားမ်ား ေဆာက္သည့္တိုင္ ကားလမ္းမ်ားမွာ ၾကပ္ၿမဲ၊ ပလက္ေဖာင္းမ်ားမွာ စုတ္ၿမဲ၊ သားေမြးစကတည္းက ေဆာက္ေနသည့္ အိမ္နားက ကြန္ဒိုႀကီးမွာ ယခုထိ မၿပီးေသးသျဖင့္  ထုသံ ရိုက္သံမ်ားျဖင့္ ဆူညံၿမဲ။ လူႀကီးလူေကာင္း ဆိုသူမ်ားကလည္း မဟုတ္က မဟတ္ကမ်ား လုပ္ဆဲ။ 

ျပန္ေရာက္တာက ၁၈ ရက္ေန႔၊ စာအုပ္မိတ္ဆက္ပဲြလုပ္မွာက ၂၁ ရက္ေန႔၊ ၂၀ ရက္ေန႔မွာလည္း ေျမြဆိပ္ေျဖေဆး လႉဒါန္းပဲြ ရိွေသးသည္ ဆိုေတာ့ ၾကားထဲမွာ တစ္ရက္ပဲအခ်ိန္ရ၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ့္မွာ စာအုပ္မိတ္ဆက္ပဲြအတြက္ ျပန္ေရာက္ေရာက္ခ်င္း တယ္လီဖံုး အနားခ်ကာ ဟုိဟိုဒီဒီ ဖံုးတဂြမ္ဂြမ္ဆက္ရသည္။ ကြ်န္ေတာ္ျပန္ေရာက္ၿပီဆိုေတာ့ ဟိုမွသည္မွ ဖုံးမ်ားလည္း လာ၏။ ကိုယ္ကဆက္လိုက္၊ သူတို႔ေခၚလာတာ ျပန္ေျဖလိုက္ႏွင့္ ကြ်န္ေတာ့္မွာ ဖံုးေျပာရတာႏွင့္ပင္ ပါးစပ္မလည္ႏိုင္။ ဧည့္သည္မ်ားလာလွ်င္လည္း ဧည့္ခံလိုက္ရေသး၏။ ထို႔ေနာက္ လိုအပ္ေသာ စာရြက္စာတမ္းကိစၥမ်ား လုပ္ရသည္။ ေျပာမွာေတြ ျပန္ဖတ္ရသည္။

ညက်ေတာ့ မနက္ျဖန္ေ၀မည့္ စာရြက္စာတမ္းမ်ား ပရင့္ထုတ္ရန္ လွည္းတန္းမွ အင္တာနက္ဆိုင္ သြား၏။ အီးေမးမွ attached file ကို ပရင့္ထုတ္ရန္ျဖစ္သည္။ ဤတြင္ ျမန္မာျပည္မွ အင္တာေႏွး၏ ဒုကၡေပးမႈကို လက္ေတြ႔မ်က္ေတြ႔ ခံစားရေတာ့၏။ အတန္တန္ ႀကိဳးစားသည့္တိုင္ attached file မ်ားကို ဖြင့္လို႔မရ။ သည္ေနရာတြင္ပင္ အတန္ၾကာေနေတာ့ ထံုးစံအတိုင္း သားက ဂ်ီက်၏။ ကြ်န္ေတာ္လည္း စိတ္မရွည္ေတာ့သျဖင့္ ျပန္ခဲ့ေတာ့သည္။ သည္ပံုျဖင့္ မိုးႀကီးခ်ဳပ္လိမ့္မည္။ ထိုဆိုင္အတြင္း အင္တာနက္ သံုးေနသူ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ေတြ႔ခဲ့ရာ ကြ်န္ေတာ္ သူတို႔အတြက္ စိတ္မေကာင္းပါ။ သူတို႔ခမ်ာ တျခား ေရြးစရာလမ္းမရိွသျဖင့္ ေအာင့္အည္း သည္းခံ သံုးေနၾကရ ရွာေပလိမ့္မည္။

မနက္က်မွ ကိုေအာင္ကိုးက စီးတီးစတားႏွင့္ မ်က္ေစာင္းထိုးရိွ ဆိုင္သို႔လုိက္ပို႔၏။ ထုိဆိုင္တြင္မေတာ့ အေတာ္ျမန္ပါသည္။

လွည္းတန္းႏွင့္ နာနတ္ေတာလမ္းရိွ ကြ်န္ေတာ္တို႔အိမ္မွာ ေ၀းပင္မေ၀းေသာ္လည္း မနီးလွပါ။ အေတာ္ေလွ်ာက္ယူရ၏။ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ ေက်ာင္းသားဘ၀တံုးက ယခု ကြ်န္ေတာ္တို႔ အိမ္ေနရာတြင္ လိုင္းေပါက္မွတ္တိုင္ ရိွသည္။ သို႔ေသာ္ န၀တအစိုးရ တက္လာေတာ့ ဤမွတ္တိုင္ကို ဖ်က္ပစ္လုိက္သည္။ နာနတ္ေတာလမ္းအတြင္း ေနထိုင္သူဦးေရမွာ မနည္းလွပါ။ ထိုသူမ်ားအားလံုးမွာ ဘတ္စ္ကား စီးလိုလွ်င္ စိုက္ပ်ိဳးေရးမွတ္တိုင္ သုိ႔မဟုတ္ လွည္းတန္းသို႔ သြားစီးရေလသည္။ ျပည္လမ္းႏွင့္ ဗဟုိလမ္းတစ္ေလွ်ာက္ ေျပးဆဲြေနသည့္ ဘတ္စ္ကားလိုင္း အေတာ္မ်ားပါသည္။ သို႔ေသာ္ နာနတ္ေတာလမ္းမႀကီးေပၚ ျဖတ္ေျပးသည့္ ဘတ္စ္ကား တစ္စီးမွမရိွပါ။

မိတ္ေဆြမ်ားခင္ဗ်ား။ စိုက္ပ်ိဳးေရး သို႔မဟုတ္ လွည္းတန္းမွတ္တိုင္ဆိုတာ အေ၀းႀကီး ျဖစ္ပါသည္။ အထူးသျဖင့္ အထုပ္အပိုးမ်ား သယ္လာလွ်င္ ေသခ်င္ေစာ္နံေလာက္ေအာင္ ေလွ်ာက္ရသည္။ ေနပူပူမွာ သို႔မဟုတ္ မိုးရြာထဲမွာ ေလွ်ာက္ေနရသည့္ ကြ်ႏ္ုပ္တို႔ ဒုကၡကို ဘီအမ္ဒဘလ်ဴ ကားအေကာင္းစားႀကီးမ်ား စီးေနသည့္ လူႀကီးမင္းတို႔ ကိုယ္ခ်င္းစာၾကည့္ပါ။

လိုင္းေပါက္မွတ္တိုင္ ျပန္ထားေပးဘို႔ သတင္းစာထဲမွေနကာ ျပည္သူတို႔ အသံျပာေနသည္ထိ ေအာ္ခဲ့ဖူးပါၿပီ။ သို႔ေသာ္ အစိုးရ အရာရိွမင္းမ်ားမွာ ေသနတ္ပစ္ရဖန္မ်ားသျဖင့္ နားပင္းေနၾကေသာေၾကာင့္ ၾကားဟန္မတူ။ သို႔မဟုတ္ ျပည္ရိပ္မြန္ ေနသူအေပါင္းကို သူေဌးမ်ားခ်ည္းေအာက္ေမ့ကာ တစ္အိမ္ေထာင္ အနည္းဆံုး ကားတစ္စီးေတာ့ရိွမွာဘဲဟု တြက္ကာ လိုင္းကား ထားမေပးေလေရာ့ သလား မသိ။ အိမ္ျပန္ေရာက္ၿပီဆိုေတာ့လည္း ေမာေမာႏွင့္ ပစ္ထိုင္ခ်လိုက္မည္ မႀကံပါႏွင့္ဦး။ ရန္ကုန္ ၿမိဳ႔ေတာ္သူ ၿမိဳ႔ေတာ္သား မ်ားအား က်န္းမာေရးႏွင့္ ညီညြတ္ေစရန္ တုိက္မ်ားတြင္ ဓာတ္ေလွခါးမ်ား တပ္ဆင္မထားသည္ျဖစ္၍ ၆ ထပ္တြင္ေနသည့္ ကြ်ႏ္ုပ္တို႔မွာ ေနပူထဲမွ ေမာေမာႏွင့္ အိမ္ေရာက္သည့္တိုင္ ေလွခါးထစ္မ်ားကို ေရတြက္ကာ တက္ရေပေလေသး၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ့္မွာ မိတ္ေဆြမ်ား အထူးသျဖင့္ အသက္ႀကီးသူမ်ားအား အိမ္သို႔ဖိတ္ေခၚရမွာ အလြန္အားနာမိရသည္။

တစ္ရက္တြင္ ကြ်န္ေတာ္လွည္းတမ္းသို႔ ျပည္လမ္းမွ လာခဲ့၏။ ထိုလမ္းတစ္ေလွ်ာက္တြင္ လူမ်ားလမ္းေလွ်ာက္ရန္ပလက္ေဖာင္းဟူ၍ ေသေသခ်ာခ်ာမရိွ။ လမ္းေလွ်ာက္သူအေပါင္းမွာ ပလက္ေဖာင္းကိုေဖ်ာက္ကာ လုပ္ထားသည့္ ကားပါကင္မ်ားတြင္ ရပ္ထားေသာ ကားမ်ားအား ေကြ႔ပတ္ ေရွာင္ကြင္းသြားၾကရကုန္၏။ ထို႔ျပင္ ဂံုးေက်ာ္ဟု လုပ္လုိက္သျဖင့္ ရန္ကုန္အင္းစိန္လမ္းမွာ ဂံုးတစ္ဖက္ တစ္ခ်က္တြင္ ၂ လမ္းသာရိွေတာ့သည္။ လူႀကီးမင္းတို႔တုိင္းျပည္မွ လူမ်ားကား သူမ်ားေတြ ဘယ္လိုေနေန ငါအဆင္ေျပၿပီးေရာဟု သေဘာထားၾကေလရကား ထုိ ၂ လမ္းအနက္ တစ္လမ္းေပၚတြင္ ကားကို ရပ္ထားလိုက္ၾကေသးရာ လမ္းသြားလမ္းလာမ်ားမွာ ကားမ်ား တ၀ီ၀ီသြားေနသည့္ လမ္းေပၚ ဆင္းေလွ်ာက္ၾကရေလသည္။ ကြ်န္ေတာ္လည္း စိတ္တိုလာသည္ႏွင့္ ထုိရပ္ထားေသာ ကားအား ဓာတ္ပုံရုိက္ယူလိုက္သည္။ ကြ်န္ေတာ္ဓာတ္ပံုရိုက္တာျမင္မွ ကားမွာ ေမာင္းထြက္သြားသည္။

ထို႔ျပင္တ၀ သဃၤန္းကြ်န္းဘက္မွ လမ္းမ်ားတြင္လည္း လူမ်ား လမ္းေလွ်ာက္ရန္ ပလက္ေဖာင္းမ်ား လုပ္ေပးထားတာ မေတြ႔ရ။ အိုဗ်ာ၊ ကြ်န္ေတာ္ မေရာက္ျဖစ္လို႔ေနမွာပါ။ ပလက္ေဖာင္းမရိွေသာ ကားလမ္းမ်ား ရန္ကုန္တြင္ အေတာ္မ်ားပါလိမ့္မည္။ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ တိုင္းျပည္တြင္ လူကို လူလိုတန္ဘိုးထားရေကာင္းမွန္း မသိပါ။ ေသတာေတာင္ ကံမေကာင္းလို႔ေသတာ လုပ္လုိက္ပါေသးသည္။ လူအသံုးမက်တာေတာ့ ထည့္မတြက္။

သည္အေျခအေနမွာ ကြ်န္ေတာ္ျပန္တိုင္း ေတြ႔ေနရသည့္ မရိုးႏိုင္ေသာ ျမင္ကြင္းမ်ား ျဖစ္ပါသည္။ ကြ်ႏ္ုပ္တို႔သည္ သည္မင္း၊ သည္စိုး၊ သည္သူခိုးမ်ားလက္က မည္သည့္အခါမွ လြတ္ပါမည္နည္း။

(၄) ေျမြဆိပ္ေျဖေဆး လႉဒါန္းပဲြ

ျမန္မာျပည္မွ ေတာင္သူမ်ားအတြက္ စင္ကာပူရိွ ပရဟိတအဖဲြ႔မ်ား စုေပါင္းကာ ေျမြဆိပ္ေျဖေဆးလႉဒါန္းတာ ယခုဆို ၅ ႀကိမ္ရိွပါၿပီ။ တစ္ခါလႉလွ်င္ စင္းေဒၚလာ တစ္ေသာင္းေက်ာ္ ရ၏။ ယခုတစ္ႀကိမ္တြင္ စင္ကာပူမွ ေကာက္ခံရရိွေငြ စင္းေဒၚလာ ၁၂၃၇၆ (ျမန္မာေငြ က်ပ္ ၉၈ သိန္း ၅ ေသာင္း ၇ ေထာင္ ၈ ရာ) ရပါသည္။ ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္လည္း ထည့္၀င္လႉဒါန္းၾကရာ ဒီဇင္ဘာ ၁၉ ရက္ေန႔ထိ အလႉေငြ ၂၃ သိန္းခဲြ ရပါသည္။ ထုိ႔ျပင္ ေျမြဆိပ္ေျဖေဆးလႉဒါန္းသည့္ေန႔တြင္ပင္ ေနာက္ထပ္ ထည့္၀င္လႉဒါန္းေငြ ၁၂ သိန္းခဲြနီးပါး ထပ္မံ ရရိွပါေသးသည္။ အားတက္သေရာ ပါ၀င္လႉဒါန္းသူအားလံုးကို အထူးေက်းဇူးတင္ပါသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ပင္ ျမန္မာႏိုင္ငံသည္ ကမၻာေပၚတြင္ အလႉအတန္းရက္ေရာသည့္ေနရာ၌ ထိပ္ဆံုးနားက ပါေနသည္မဟုတ္ေလာ။

အေရးထဲ ေဆးက ျပႆနာတက္ေနရေသးသည္။ လႉမွာက တနဂၤေႏြ၊ ေဆးက အဂၤါေန႔မွေရာက္မည္ ဆုိ၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ္က လႉမည့္ရက္ကို ေျပာင္းခိုင္းလိုက္သည္။ သို႔တုိင္ ကိုစိုးသိန္းတို႔က အခ်ိန္မီေဆးရရန္ ႀကိဳးပမ္းေပးေသာေၾကာင့္ တနဂၤေႏြတြင္ပင္ လႉျဖစ္ပါသည္။ သံုးေလးေနရာမွအပ အလႉခံထားေသာ ေနရာမ်ား စံုစံုလင္လင္ တက္ေရာက္လာၾကပါသည္။ တက္လာသူမ်ားထဲမွ တစ္ဦးက ေဆးလႉသျဖင့္ မည္မွ်အက်ိဳးရိွေၾကာင္း သူတို႔ကိုယ္ေတြ႔ႏွင့္ ယွဥ္ေျပာျပသြားေလရာ ကြ်ႏ္ုပ္မွာ အလြန္၀မ္းသာပီတိ ျဖစ္ရပါ၏။ အႏို႔ ေျမြကိုက္ခံရ၍ ေသဘို႔ေသခ်ာေနသူကို ေျမြဆိပ္ေျဖေဆးျဖင့္ ေသတြင္းမွဆြဲထုတ္ႏိုင္ေလရာ ကြ်ႏ္ုပ္တို႔လႉလိုက္ေသာ ေဆးျဖင့္ လူတစ္ဦးတစ္ေယာက္ မ်က္ျမင္ဒိ႒ အသက္ရွင္သြားျခင္းထက္ ေကာင္းျမတ္ေသာအလုပ္ မည္သည့္အလုပ္ ရိွပါဦးမည္နည္း။

ထို႔ျပင္တစ္၀ ေျမြကုိက္ခံရသူမွာ မိသားစုကို လုပ္ကိုင္ေကြ်းေမြးေနသူ ျဖစ္ရကား ၎အသက္မေသျခင္းသည္ သူ႔မိသားစုအတြက္ပါ မ်ားစြာ အက်ိဳးသက္ေရာက္မႈရိွေလသည္။ လုပ္သားတစ္ဦး၏ အသက္ကိုကယ္လိုက္ႏိုင္ျခင္းသည္ ျမန္မာျပည္ ကုန္ထုတ္တိုးေရး အတြက္ပါ အေထာက္အကူျပဳျခင္း မဟုတ္ပါေလာ။ (သာသာထိုးထိုးေလးေရးမွ၊ ဒါမွွ ေနာက္ႏွစ္လဲ လႉခ်င္ေအာင္။)

တစ္ေနရာလွ်င္ ေဆး ၂၃ လံုး၊ ၂၄ လံုးစီျဖင့္ စုစုေပါင္း ၃၃ ေနရာသို႔ ေဆးလံုးေရ ၇၆၆ လံုး လႉလိုက္ႏိုင္ပါသည္။ ဒါေတာင္ ေနာက္တိုး အလႉေငြမ်ား မပါေသးပါ။ ေျမြကိုက္ခံရသူတစ္ဦးကို ေဆး ၄ လံုးပဲထားပါဦး။ အနည္းဆံုး လူ ၁၉၀ ေလာက္အတြက္ ေကာင္းေကာင္း ေလာက္သည္။ ဆိုလိုသည္မွာ ယခု လႉဒါန္းလုိက္ေသာေဆးျဖင့္ လူ ၁၉၀ ၏ အသက္ကို ကယ္ႏိုင္ပါလိမ့္မည္။ မနည္းလွပါ။ 

သည္စာရင္းထဲတြင္ စင္ကာပူတံုးက ျမန္မာေငြက်ပ္တစ္ေသာင္း လႉလိုက္ေသာ U Hayne San+Daw Hla Yin မပါပါ။ ကြ်န္ေတာ္ ေမ့ေနေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ပါသည္။ ျပန္ခါနီးမွ ကိုစိုးသိန္းကို လာယူဘို႔ ဖုံးဆက္ရသည္။ အလုပ္ရႈပ္သြားသျဖင့္ ေမ့သြားတာ ခြင့္လႊတ္ပါ ခင္ဗ်ား။ လက္က်န္အလႉေငြမ်ားႏွင့္ ေပါင္းထည့္လိုက္ပါသည္။

အေကြ်းအေမြးျဖင့္ ဧည့္ခံေရးကို မသိဂႌတို႔ Save The Aged အဖဲြ႔မွ တာ၀န္ယူပါသည္။

ေျမြဆိပ္ေျဖေဆးလႉဒါန္းပဲြၿပီးေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔မိတ္ေဆြတစ္သိုက္ လမ္းထိပ္မွ လဖက္ရည္ဆိုင္တြင္ စားၾက ေသာက္ၾက၊ ေျပာၾက ဆိုၾက၊ ရယ္ၾကေမာၾကႏွင့္ ေပ်ာ္စရာေကာင္းလွပါ၏။

ဆက္ပါဦးမည္။

ေအးၿငိမ္း

၁၆ ဇန္န၀ါရီ။ ၂၀၁၅။ ည ၉း၃၄ နာရီ