ေရြးခ်ယ္ျခင္း အႏုပညာ

ေရြးခ်ယ္ျခင္း အႏုပညာ (ဂ်ဴး)

ေရြးခ်ယ္ခြင့္နည္းတာနဲ႔ မ်ားတာ ဘယ္ဟာပိုေကာင္းသလဲ။ ကြ်န္မတို႔ဟာ အသက္ႀကီးသည္ျဖစ္ေစ ငယ္သည္ျဖစ္ေစ ေန႔စဥ္နဲ႔အမွ် ေရြးခ်ယ္ေနၾကရတယ္။ အဲသည္လိုေရြးတဲ့ေနရာမွာ ကိုယ္ႀကိဳက္တာကို ေရြးတယ္။ ကိုယ္နဲ႔ အဆင္ေျပတာကို ေရြးတယ္။ ကိုယ္နဲ႔ အံ၀င္ခြင္က် ျဖစ္မဲ့ဟာကို ေရြးၾကတယ္။

            (ဤေနရာတြင္ ဆရာမက သူ အစားအစာမ်ား ေရြးသည့္အခါ ကုိလက္စထေရာမ်ားသည့္အစာမ်ားကို ေရွာင္ၿပီးေရြးရေၾကာင္း အစားအစာထဲတြင္ ဦးေဏွာက္သည္ ကုိလက္စထေရာအမ်ားဆံုးျဖစ္ၿပီး ဒုတိယအမ်ားဆံုးမွာ ၾကက္ဥ အႏွစ္ျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာျပသြားပါ၏။

            ထို႔ေနာက္ သူအေရြးမွားခဲ့ပုံမ်ားကို နမူနာျပသြားပါေသး၏။ သူအေမရိကားကို ၁၉၉၇ (ဆိုလား) သြားရစဥ္ ကြန္ျပဴတာမ်ားကလည္း ေပၚစ၊ အလြန္ေစ်းႀကီးေသး။ သူကလည္း လိုခ်င္။ သည္ေတာ့ ကြန္ျပဴတာအေၾကာင္း နားလည္သူမ်ား ကို တိုင္ပင္ရာမွ USD ၂၃၀၀ ေလာက္တန္သည့္ ကြန္ျပဴတာ ၀ယ္ခဲ့ေၾကာင္း၊ ေနာက္ေတာ့ တစ္ႏွစ္ေလာက္ႏွင့္ ပ်က္သြား သျဖင့္ အလြန္ႏွေျမာမိေၾကာင္း။ အကယ္၍သာ ၁၇၀၀ တန္ေလာက္သာ ၀ယ္ခဲ့ပါက ပိုက္ဆံအမ်ားႀကီးသက္သာမွာ ျဖစ္ေၾကာင္း စသည္။)

            ေရြးတဲ့အခါ အေရြးမွန္ဘို႔လုိတယ္။ အေရြးမွားတ့ဲအခါ တစ္သက္လံုး ဒုကၡေရာက္တတ္တာေတြ ရိွတယ္။

(ဤေနရာတြင္လည္း ဆရာမက သူဆယ္တန္းေအာင္ေတာ့ အမွတ္ေကာင္းသျဖင့္ မိခင္၏တိုက္တြန္းမႈျဖင့္ ေဆးတကၠသိုလ္ ေရာက္ခဲ့ရပံု၊ ျမန္မာျပည္၏ အလြန္ေရြးစရာ ရွားပါးလွသည့္အေျခအေနေၾကာင့္ မႏၱေလးေဆးတကၠသိုလ္တြင္ တက္ခဲ့ရပံု၊ ေနာက္ေတာ့ ဆရာ၀န္အလုပ္သည္ သူစိတ္၀င္စားသည့္အလုပ္မဟုတ္သည့္အတြက္ မေပ်ာ္ေမြ႔ခဲ့ရပုံမ်ားကုိ ျပန္ေျပာျပပါ သည္။ အေရြးမွားခဲ့သည့္အတြက္ စိတ္ဆင္းရဲခဲ့ရပံုမ်ားကို ေျပာလုိရင္းျဖစ္၏။)

            ေရြးတဲ့အခါ ဘာလုိ႔ေရြးသလဲဆိုတာရယ္၊ ဘာေၾကာင့္ေရြးရသလဲဆုိတာရယ္အေရးႀကီးပါတယ္။ ေနာက္ၿပီး အဲဒီ ေရြးခ်ယ္မႈနဲ႔အတူ ယူလုိက္ရတဲ့တာ၀န္ေတြရိွတယ္။ ေကာင္းက်ိဳးဆုိးျပစ္ေတြရွိတယ္။

(ဤေနရာတြင္ ဆရာမက ေရြးစရာမ်ားတုိင္း မေကာင္းေၾကာင္း၊ ေရြးခ်ယ္မႈႏွင့္အတူ ကပ္ပါလာေသာ တာ၀န္ယူရမႈ အေၾကာင္းကုိ အေမရိကားတြင္ စူပါမားကက္အတြင္း၀င္စဥ္ ပလတ္စတစ္အိတ္ႏွင့္ စကၠဴအိတ္၊ ႏွစ္မ်ိဳးအနက္ မည္သည့္ အိတ္ကို အလိုရိွပါေၾကာင္းေမးပံု၊ ထိုအခါ သူ႔အေနႏွင့္ စကၠဴအိတ္ကို ေရြးလွ်င္ သဘာပတ္၀န္းက်င္ထိန္းသိမ္းေရး အတြက္ ထိခိုက္မည္။ ပလတ္စတစ္အိတ္ေရြးလွ်င္ ပလတ္စတစ္ဆိုတာ ေရနံကရတာ၊ ေရနံျဖစ္ဘို႔ ႏွစ္သန္းႏွင့္ခ်ီေစာင့္ရသည္။ ထုိ႔ျပင္ ပလတ္စတစ္ဆိုတာ လြယ္လြယ္ႏွင့္ဖ်က္ဆီးပစ္လို႔မရသည့္ပစၥည္း ျဖစ္သည္ စသျဖင့္ေတြးေတာကာ စကၠဴအိတ္ကိုသာ ေရြးခဲ့ေၾကာင္း၊ သူက မေရြးလိုသျဖင့္ အေရာင္းစာေရးမေလးကို ေရြးခိုင္းရာ သူတို႔က လံုး၀လက္မခံဘဲ မိမိကိုသာ ေရြးေစပံု၊ ဆိုလိုသည္မွာ ေရြးခ်ယ္မႈေၾကာင့္ ျဖစ္လာေသာ ေကာင္းက်ိဳးဆိုးျပစ္မ်ားအတြက္ သူတို႔က တာ၀န္မယူဘဲ၊ ေရြးခ်ယ္သည့္ ကာယကံရွင္ကိုသာ တာ၀န္ယူေစျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း စသည္တုိ႔ကို အက်ယ္တ၀င့္ေျပာပါသည္။)

(ထို႔ျပင္လည္း စာအုပ္၀ယ္ရာ၌ သူ႔ေရြးခ်ယ္မႈကို ေျပာျပပါသည္။ သူက ျမန္မာျပည္က စာအုပ္ဆိုင္၊ ေရာင္းသူမ်ားႏွင့္ အေမရိကားက စာအုပ္ဆိုင္၊ ေရာင္းသူမ်ားသည္ မိုးႏွင့္ေျမကဲ့သို႔ ကြာပံုအေၾကာင္း ေျပာ၏။

ကြ်ႏ္ုပ္တို႔ ျမန္မာျပည္မွ စာအုပ္ဆိုင္မ်ားတြင္ စာအုပ္စင္မ်ားၾကား၌ လူတစ္ေယာက္ လမ္းေလွ်ာက္ရံုသာ ထားေပးသျဖင့္ လူႏွစ္ဦးေလွ်ာက္ပါက ေဘးေစာင္းေရွာက္ရေၾကာင္း၊ တစ္ေယာက္က စာအုပ္ေရြးေနလွ်င္ ေနာက္တစ္ေယာက္ အတြက္ လမ္းေလွ်ာက္ရန္ အဆင္မေျပေၾကာင္း၊ စာအုပ္ကုိျမည္းဘို႔မေျပာႏွင့္၊ ရပ္ၾကည့္တာ အနည္းငယ္ၾကာလွ်င္ပင္ အေရာင္းစာေရးမ်ားက အနားလာကပ္ကာ မသကၤာေသာမ်က္လံုးမ်ားျဖင့္ စူးစမ္းတာ ခံရေၾကာင္း။

ထို႔ျပင္ အကြ်ႏ္ုပ္တို႔ ေရႊျမန္မာႏုိင္ငံေတာ္ႀကီးမွ ၀န္ထမ္းမ်ားမွာ ႏိုင္ငံျခားသားဆိုလွ်င္ ေျခသလံုးဖက္မတတ္ အေရးတယူ လုပ္တတ္ၾကေသာ္လည္း ျမန္မာဆိုလွ်င္ ေစာင္းငဲ့၍မွ်ပင္ ၾကည့္ေဖာ္မရေၾကာင္း၊ သူတို႔ဘာသာ လာၾကည့္ဘို႔ အသာထား၊ သြားေမးလွ်င္ပင္ မသိသလို၊ သိသလို၊ မေျပာခ်င္သလို၊ ေျပာခ်င္သလို (အာ၊ ဒါေတြ ခင္ဗ်ားတို႔သိပါတယ္ဗ်ာ။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ကုိလည္း ဒီအတိုင္းဆက္ဆံခံရတာပါဘဲ၊ ဟတ္တယ္မလား။) ဆက္ဆံခံရေၾကာင္းမ်ား ေျပာသြားပါသည္။

အေမရိကန္မွ စာအုပ္ဆိုင္ႀကီးမ်ားမွာမူ ကိုယ္လိုခ်င္ေသာစာအုပ္ကို စာအုပ္စင္ေပၚမွ ယူသြားကာ စာအုပ္စင္မ်ားအဆံုးတြင္ ထိုင္ရန္ထားေပးေသာ ခံုမ်ား၌ ျမည္းစမ္းဖတ္ႏိုင္ေၾကာင္း၊ တစ္ေနကုန္ထိုင္ဖတ္သည့္တိုင္ လာေျပာမည့္သူ မရိွေၾကာင္း၊ ကုိယ့္ပါေသာပုိက္ဆံကေလးႏွင့္ အႀကိဳက္ဆံုးစာအုပ္ကို ၀ယ္ႏိုင္ရန္ သူက ေကာင္းႏိုးရာရာ စာအုပ္ ၁၀ အုပ္ေလာက္ဆဲြယူၿပီး ျမည္းစမ္းၾကည့္ေၾကာင္း၊ ေနာက္မွ အႀကိဳက္ဆံုး စာအုပ္တစ္အုပ္ကို ၀ယ္ရေၾကာင္း၊ ထိုအခ်ိန္က သူ ပေလတို ၏ ရီပတ္ဘလစ္ (The Republic of Plato) စာအုပ္ကို ၀ယ္ခဲ့ေၾကာင္း၊ ထိုစာအုပ္အျမည္းကို ဆရာေဇာ္ဂ်ီက ပေလတိုနိဒါန္းဟု ဘာသာျပန္ဆိုထားပါေၾကာင္း စသည္တို႔ေျပာပါသည္။) (ၾကားျဖတ္၍ သူ အ၀တ္၀ယ္ သြားသည့္အခါတြင္ပင္ အ၀တ္တစ္ခုကိုၾကည့္တာ အတန္ငယ္ၾကာမိ၍ ေနာက္မွတေကာက္ေကာက္လိုက္ကာ လာအေမး ခံရေၾကာင္း ပါထည့္ေျပာလိုက္ပါေသးသည္။)

            (ဆရာမက ဤသို႔ေျပာေသာ္ ကြ်ႏ္ုပ္ကလည္း အားက်မခံ ေျပာလိုပါ၏။ ၂၀၀၉ ခုႏွစ္အေက်ာ္ကာလမ်ားက ကြ်န္ေတာ့္ စာအုပ္ ၂ အုပ္ ကိုယ့္ပုိက္ဆံႏွင့္ကိုယ္ ထုတ္ပါသည္။ ျဖန္႔ခ်ိေရးအတြက္ ရာျပည့္ကို ေပးလိုက္၏။ ပထမ စာအုပ္ ၅၀၀ ေပးလိုက္သည္။ အဆင္မေျပပါ။ သူတုိ႔ဘယ္လိုျဖန္႔သည္မသိ၊ ရန္ကုန္မွ စာအုပ္ဆိုင္မ်ားကို တစ္ဆိုင္၀င္တစ္ဆိုင္ထြက္ လုိက္ေမးရာ တစ္ဆိုင္မွ တင္ထားတာမေတြ႔ရ။ နယ္ဆိုင္မ်ားျဖန္႔ဘို႔ဆုိတာ ေ၀လာေ၀း။ ထို႔ေၾကာင့္ စာအုပ္ထုပ္ႀကီးမ်ားကို တကၠစီေပၚတင္ကာ မမႏွင့္ကြ်န္ေတာ္ တစ္ဆိုင္၀င္ တစ္ဆိုင္ထြက္ လုိက္ျဖန္႔သည္။

            ေနာက္ စာအုပ္ေရာင္းရသည့္အေျခအေနစံုစမ္းရင္း ပိုက္ဆံလိုက္သိမ္းေတာ့လည္း အဆင္မေျပပါ။ ဖံုးဆက္ေမး ေတာ့လည္း ေရေရရာရာ မသိရ။ ကိုယ္တိုင္သြားေတာ့လည္း အလုပ္ရႈပ္ေနလို႔ဆိုကာ အၾကာႀကီးထိုင္ေစာင့္ေနရသည္။ သို႔ေသာ္ အလြန္အင္မတန္ ေရာင္းေကာင္းေနလို႔လားဟု ေမးပါ။ တစ္လမွ ေလးငါးအုပ္ ေရာင္းရတာ ျဖစ္သည္။ တစ္ခါတစ္ေလ တစ္လလံုးကုန္မွ တစ္အုပ္ေလာက္ မျဖစ္ညစ္က်ယ္ ေရာင္းရသည္။ သဟာႏွင့္မ်ားေတာင္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ကို စာရင္းႏွင့္အင္းႏွင့္ ေသေသခ်ာခ်ာ ရွင္းမေပးႏိုင္။ ကိုယ္က သူတို႔ကုိ ျပန္ရွင္းျပရသည္။

            ပိုက္ဆံေလးငါးေသာင္းေလာက္ရဘို႔ ရန္ကုန္အႏွံေျခတိုေအာင္ ေလွ်ာက္ရသည္။ သြားရသည့္စရိတ္၊ လူပင္ပန္းတာ ႏွင့္ပင္ မကာမိ။ ထို႔ေၾကာင့္ ေနာက္ပုိင္းစာအုပ္မ်ားကို ကိုယ့္ဘာသာထုတ္ရန္ က်ားၿမီးဆဲြရမွာေလာက္ ေၾကာက္မိေတာ့၏။ ထုတ္ေ၀သူကိုအပ္လိုက္ေတာ့ စာမူခ တစ္ခါတည္းေပးလုိက္ေတာ့ ေခါင္းေနာက္သက္သာသည္။

            သို႔ေသာ္လည္း ထုတ္ေ၀သူႏွင့္လည္း အဆင္ေျပသည္ မထင္ပါႏွင့္။ စာအုပ္တစ္အုပ္ ထြက္ဘို႔အေရး ခါကာဘိုရာဇီ ေတာင္ထိပ္တက္ဘို႔ထက္ ခဲယဥ္းေသးသည္။ သည္ကိစၥမ်ားကုိသာ ေရးျပပါက စစ္ႏွင့္ၿငိမ္းခ်မ္းေရးထက္ ပိုထူစရာရိွသည္။ ထားပါေတာ့။ ၿခံံဳေျပာရလွ်င္ ေတာ္ေတာ့္ကို အဆင္မေျပပါ ဟုသာ မွတ္လိုက္ပါခင္ဗ်ား။

            သည္ေတာ့ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ထုတ္မလား၊ ထုတ္ေ၀သူႏွင့္ထုတ္မလား။ ေရြးစရာ ႏွစ္ခုအနက္ တစ္ခုကို ေရြးပါဆိုလွ်င္ ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ တစ္ခုမွ မေရြးခ်င္ပါ။ ႏွစ္ခုလံုး အဆင္မေျပေသာေၾကာင့္ ျဖစ္၏။ အဘယ့္ေၾကာင့္ အဆင္မေျပသနည္း။ ျမန္မာျပည္မွ လုပ္ပံုကုိင္နည္းမ်ား ေနရာမက်၍ အဆင္မေျပသည္။

            ဤသည့္အရာမ်ားမွာ ကြ်န္ေတာ္ျမန္မာျပည္ျပန္မည္ဟု စဥ္းစားသည့္အခါတိုင္း တြန္းအားမ်ား ျဖစ္လာပါသည္။ သို႔ေသာ္ ျမန္မာျပည္ျပန္ရန္ တြန္းအားမဟုတ္။ ျမန္မာျပည္ဘက္မွ ျပန္တြန္းထားသည့္ တန္ျပန္တြန္းအားမ်ားသာ ျဖစ္၏။ ထူးဆန္းပါေပ့ ဆတြတ္ရယ္။)

            မ်ိဳးခ်စ္စိတ္ႏွင့္ေရြးလွ်င္လည္း မွားတတ္သည့္အေၾကာင္း (ဆရာေအာ္ပီက်ယ္ ထင္ပါသည္၊ အသက္ကႀကီးၿပီဆိုေတာ့ မွတ္ဉာဏ္မ်ားမေကာင္းေတာ့ ေကာင္းေကာင္းမမွတ္မိ) ေက်ာပုိးအိတ္၀ယ္သည့္ သာဓကႏွင့္ ပံုေဆာင္သြားပါသည္။ ႏုိင္ငံျခားတိုင္းျပည္တစ္ခုမွာ သူတို႔ ေက်ာပုိးအိတ္၀ယ္ၾကသည္။ သူက Made in Myanmar ကို အားေပးကာ ၀ယ္လုိက္သည္။ သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူက သီရိလကၤာခ်ဳပ္ကို ၀ယ္သည္။ ဒီဇိုင္းတူ၊ အရြယ္တူ။ ေစ်းတူ။

            ျမန္မာျပည္ထြက္ သူ႔ေက်ာပုိးအိတ္မွာ တစ္ႏွစ္ေလာက္အၾကာတြင္ ခ်ဳပ္ရိုးမ်ားျပဳတ္ကုန္သျဖင့္ ပစ္လုိက္ရသည္။ သူငယ္ခ်င္းကိုေျပာျပေတာ့ (သီရိလကၤာခ်ဳပ္) သူ႔ေက်ာပိုးအိတ္မွာ အေကာင္းပကတိရိွေသးေၾကာင္းေျပာျပီး သူ႔ကုိေပးသျဖင့္ သံုးေနရာ ယခု ၅ ႏွစ္ေက်ာ္သည္ထိ ဘာမွမျဖစ္၊ အေကာင္းအတိုင္းရိွေသးသည္ဟူ၏။

            ျဖစ္တည္မႈပဓာန၀ါဒ ေတြးေခၚပညာရွင္ ယန္းေပါဆတ္ (Jean Paul Satre: 1905) ဟာ ေက်ာင္းဆရာ၊ ဖီေလာ္ေဆာ္ဖီဘာသာရပ္ကို ပို႔ခ်တယ္။

(ၾကားျဖတ္၍ ယန္းေပါဆတ္အေၾကာင္း ဖတ္ၾကည့္ၾကပါရန္ တိုက္တြန္းပါသည္။ Link:

http://en.wikipedia.org/wiki/Jean-Paul_Sartre

၎၏ျဖစ္တည္မႈ၀ါဒ စာအုပ္။ Link: http://www.myanmarebooks.net/archives/1816 )

တစ္ေန႔က်ေတာ့ သူ႔ဆီကို ဂ်ာမန္ေက်ာင္းသားေလးတစ္ေယာက္ ေရာက္လာတယ္။ သူ႔အစ္ကုိအသတ္ခံလိုက္ရလို႔ သူ စစ္ထဲ ၀င္ခ်င္တယ္။ အဲဒီေတာ့ ျပင္သစ္လြတ္ေျမာက္ေရးတပ္ဦးထဲ ၀င္မယ္ေပါ့။ ဒါေပမဲ့ သူ႔မွာ မမာမက်န္းျဖစ္ေနတဲ့ မိခင္အိုႀကီးကလည္း ရိွေသးတယ္။ ဆိုေတာ့ သူဘာလုပ္ရမွန္းမသိဘူး။ ဒါနဲ႔ ယန္းေပါဆတ္ဆီ အႀကံလာေတာင္းတယ္။ သူ ဘာလုပ္ရမလဲေပါ့။

            ဒီေတာ့ ယန္းေပါဆတ္က ေျပာတယ္။ ဒါကေတာ့ မင္းရဲ့ လြတ္လပ္မႈနဲ႔ ေရြးခ်ယ္ခြင့္ပဲ။ ကုိယ့္ဟာကုိယ္ပဲ ဆံုးျဖတ္ရမယ္။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီေရြးခ်ယ္မႈေၾကာင့္ ျဖစ္လာမဲ့ အက်ိဳးရလဒ္ေတြကိုေတာ့ ငါ သံုးသပ္ျပမယ္။

            တကယ္လို႔ မင္းစစ္ထဲ၀င္သြားပါၿပီတဲ့။ မင္းအေမႀကီးကို ဘယ္သူၾကည့္ရႈေစာင့္ေရွာက္မလဲ။ မင္းစစ္ထဲ၀င္တာ မင္းအေမႀကီးအေနနဲ႔ စိတ္ခ်မ္းသာမယ္လို႔ မင္းထင္သလား။ အကယ္၍ စစ္ထဲမွာမင္း က်သြားပါၿပီတဲ့။ မင္းအေမႀကီးအေနနဲ႔ ဘယ္လိုေနမလဲ။ ဒါေပမဲ့ မင္းစစ္ပဲြမွာက်သြားရင္ ခ်ီးက်ဴးဂုဏ္ျပဳမႈ လက္မွတ္တစ္ခုေတာ့ရမွာေပါ့။ ဒါက စစ္ထဲလိုက္လို႔ရလာမဲ့ အက်ိဳးဆက္။

            အကယ္၍ မင္း စစ္ထဲမလိုက္ဘဲ မင္းအေမႀကီးကို အနီးကပ္ျပဳစုေနမယ္ဆိုရင္ေတာ့ မင္းအေနနဲ႔ ႏိုင္ငံေတာ္ကေပးမဲ့ ခ်ီးက်ဴးဂုဏ္ျပဳမႈလက္မွတ္ကို မရႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ဒါေပမဲ့ မင္းအေမႀကီးကို စိတ္ခ်မ္းသာမႈေပးႏိုင္မယ္။ အနီးကပ္ျပဳစုႏုိင္မယ္။

You are free and it is creation.

            အဲဒီႏွစ္ခုထဲက မင္းႀကိဳက္တာ ေရြးႏုိင္တယ္။ ဆိုေတာ့ ေက်ာင္းသားလည္း သူ႔အေမကို ျပဳစုမယ္ဆိုတဲ့လမ္းကို ေရြးလိုက္တယ္။

            အမွန္ဆို ဒီေက်ာင္းသားဟာ သူ႔ဆီမလာခင္ ဆံုးျဖတ္ၿပီးသားျဖစ္ေကာင္း ျဖစ္ေနႏိုင္တယ္လို႔ ယန္းေပါဆတ္က ေတြးၿပီးသား။

           

We are What We Choose. Choice is most powerful tool in your life.

ဆံုးျဖတ္ခ်က္တိုင္း ေရြးခ်ယ္မႈတိုင္းမွာ အေၾကာင္းရင္းခံဆိုတာ ရိွၾကတာခ်ည္းပဲ။ ကိုယ္ေရြးလုိက္တဲ့အခါ လြတ္လပ္စြာ ေရြးခ်ယ္လိုက္တယ္ဆိုတ့ဲအသိစိတ္နဲ႔ အတူ တာ၀န္ယူမႈဆိုတာပါ ကပ္ပါလာတယ္။

            လူႀကီးေတြဟာ အတိတ္နဲ႔ အသက္ရွင္တယ္။ လူငယ္ေတြကေတာ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္နဲ႔ အသက္ရွင္ပါသတဲ့။

ေရြးခ်ယ္မႈနဲ႔ပတ္သက္လို႔ Behavioural Psychologist တစ္ေယာက္က Jam study လုပ္တယ္။

            ၀င္ေပါက္ရဲ့ တစ္ဖက္တစ္ခ်က္မွာ စားပဲြႀကီး ႏွစ္လံုးထားတယ္။ စားပဲြတစ္လံုးေပၚမွာ အျမည္းနဲ႔အတူ ယုိ ၂၄ မ်ိဳး တင္ထားတယ္။ ေနာက္စားပဲြတစ္လံုးေပၚမွာေတာ့ ယို ၆ မ်ိဳးပဲ တင္ထားတယ္။

            လာတဲ့လူေတြထဲက ၆၀% ေသာလူေတြဟာ ယို ၂၄ မ်ိဳးတင္ထားတဲ့စားပဲြကို သြားၾကတယ္။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီလူေတြထဲက ၃% ပဲ အဲဒီ ယို ၂၄ မ်ိဳးထဲက ၀ယ္တယ္။ ၄၀% ကေတာ့ ယို ၆ မ်ိဳးပဲတင္ထားတဲ့ စားပဲြကို သြားၾကေပမဲ့ အမ်ားစုဟာ အဲဒီ ယို ၆ မ်ိဳးထဲကေန ၀ယ္တယ္ဆိုတာကို ေတြ႔ရတယ္တ့ဲ။

(မွတ္ခ်က္။          ။ ပိုၿပီးအေသးစိတ္သိလိုသူမ်ား ေအာက္ပါ link မ်ားတြင္ ဖတ္ႏိုင္ပါသည္။

http://www.columbia.edu/~ss957/articles/Choice_is_Demotivating.pdf

http://www.nytimes.com/2010/02/27/your-money/27shortcuts.html

http://www.businessinsider.com/too-many-choices-are-bad-for-business-2012-12?IR=T&op=1 )

            တစ္ခါတေလက်ေတာ့ ေရြးစရာမ်ားျခင္းဟာ လူကို ၀န္ထုပ္၀န္ပိုးျဖစ္ေစတယ္။ ေတြေ၀ေစတယ္။ ဒါဆို ေရြးဘို႔မ်ားတာ ေကာင္းသလား။ နည္းတာေကာင္းသလား။

            ႏုိင္ငံေခါင္းေဆာင္ေရြးဘုိ႔က် ပိုအေရးႀကီးေသးတယ္။ ကိုယ္ေရြးလိုက္တဲ့ေခါင္းေဆာင္ဟာ ကုိယ့္အတြက္ အက်ိဳးရိွဘုိ႔ လိုတယ္။ ႏိုင္ငံ့အက်ိဳး သယ္ပုိးတဲ့သူျဖစ္ဘို႔လိုတယ္။

(ၾကားျဖတ္ေျပာျပေစ။ ဆရာမရယ္၊ ကြ်န္ေတာ္ အသက္ ၅၀ ေက်ာ္ပါၿပီ။ တစ္ခါမွ ႏိုင္ငံ့ေခါင္းေဆာင္ဆိုတာကို မေရြးခဲ့ဖူး ေသးပါ။ ႏိုင္ငံ့ေခါင္းေဆာင္ ေရြးပဲြကိုလည္း တစ္ခါမွ မႀကံဳခဲ့ရဖူးေသးပါခင္ဗ်ာ။ မေသခင္ တစ္ခါေလာက္ေတာ့ ေရြးၾကည့္ခ်င္လိုက္တာ။)

           

            ဒါဆို ဘာကိုေရြးမလဲ၊ ဘယ္လိုေရြးမလဲ၊ ေရြးဘို႔ကို ဘယ္သူက သင္ေပးမလဲ။ ကုိယ့္ဘာသာကိုယ္ေရြးတာ ေကာင္း သလား။ သူမ်ားေရြးေပးတာ ေကာင္းသလား။

            တစ္ခါ ေရြးတာမွာလည္း အေရးႀကီးမႈ အတိမ္အနက္ရိွတယ္။ စာအုပ္ေရြးတာနဲ႔ ဆရာ၀န္ေရြးတာနဲ႔ ဘယ္လိုမွ မတူႏိုင္ဘူး။

(ဤတြင္ ဆရာမက အျခားေဆးခန္းတစ္ခုႏွင့္ ေမာင့္အဲလီဇဘက္တြင္ေဆးစစ္တာ ေဆးခ်င္းေရာ၊ ေစ်းခ်င္းပါ အလြန္ကြာလွပံု။ အသက္ႏွင့္ရင္းရေသာ ကိစၥမ်ားတြင္မူ အကုန္အက် မ်ားခ်င္မ်ားပါေစ ေဆးခန္းေကာင္းေကာင္း၊ ဆရာ၀န္ေကာင္းေကာင္းကို သာ ေရြးသင့္ပံုတို႔ကို သူ႔ကိုယ္ေတြ႔နမူနာမ်ားျဖင့္ ေျပာျပသြားပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္ အကုန္မမွတ္မိေတာ့ပါ။)

            အေမရိကန္ေတြကေတာ့ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ကို ကိုယ္တုိင္ပဲခ်ခ်င္တယ္။ ကုိယ္တိုင္ပဲ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ ခ်ေစခ်င္တယ္။ ကုိယ့္ဟာကုိယ္မွားၿပီး ဆံုးျဖတ္မိရင္လည္း ေနာင္တကုိ ကုိယ့္ဟာကုိယ္ပဲ ေက်ေက်နပ္နပ္ ခံယူခ်င္တယ္။ ဆရာ၀န္ေတြ ကလည္း လူနာကိုပဲ ဆံုးျဖတ္ခိုင္းတယ္။ လူနာေတြကလည္း ကိုယ့္ဘာသာပဲ ဆံုးျဖတ္တယ္။

            ျပင္သစ္မွာက်ေတာ့ အဲဒီလိုမဟုတ္ဘူး။ ဆရာ၀န္ေတြက ဆံုးျဖတ္ေပးတယ္။ လူနာေတြကလည္း ဆရာ၀န္ကိုပဲ အားကိုးတယ္။

            အဆံုးအျဖတ္မွားလို႔ရိွရင္ ေသရာပါေနာင္တေတြရတတ္တယ္။ မွန္ကန္တဲ့ဆံုးျဖတ္ခ်က္ေတြ ခ်တတ္ေအာင္ စာဖတ္ျခင္းက အမ်ားႀကီး အေထာက္အကူျပဳတယ္။ မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္နဲ႔ ေပါင္းရင္ သူ႔အေတြ႔အႀကံဳတစ္ခုပဲ ရမယ္။ ဒါေပမဲ့ စာအုပ္ဆိုတာ စာေရးဆရာအမ်ားႀကီးက သူတို႔ အေတြ႔အႀကံဳ၊ အေတြးအေခၚအယူအဆေတြကို ေရးထားတာျဖစ္လို႔ မိတ္ေဆြအမ်ားႀကီးကို တစ္ထိုင္တည္းနဲ႔ ရလုိက္သလိုပဲ။

            အဲဒါေၾကာင့္ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ မွန္မွန္ကန္ကန္ ခ်တတ္ေအာင္ စာမ်ားမ်ားဖတ္ၾကပါလို႔ တိုက္တြန္းခ်င္ပါတယ္။

(ဆရာမေျပာသြားတာ အလြန္ေကာင္းပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္ သူေျပာတာကိုမီေအာင္ လုိက္မေရးႏုိင္ပါ။ အကုန္ျပန္မေပးႏိုင္သည့္ အတြက္ စာဖတ္သူမ်ားကို ေတာင္းပန္ပါသည္ခင္ဗ်ား။)

ေအးၿငိမ္း

၇ ၾသဂုတ္၊ ၂၀၁၄။ ညေန ၅း၁၅ နာရီ (MRT ေပၚ၌)