“ဘ၀အတြက္ အေရးႀကီးတဲ့ ဆံုးျဖတ္ခ်က္မ်ား” (ဆရာေဖျမင့္)

            ဒီေနရာမွာ ဘ၀ နဲ႔ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ ဆုိၿပီး ႏွစ္ခုရိွတယ္။ လူရယ္လုိ႔ျဖစ္လာကတည္းက ဘ၀ဆိုတာႀကီးထဲ ဘုမသိ၊ ဘမသိနဲ႔ေရာက္လာရတယ္။ ေမြးကင္းစထဲက ဘ၀ရဲ့ဒုကၡေတြကို ခံစားရတယ္။ ဘာမွ ကိုယ့္ကိုယ္ကုိယ္ မစီမံႏိုင္ဘူး။ ေနာက္ မူလတန္းေက်ာင္းသားအရြယ္ေရာက္လာတယ္။ ေက်ာင္းမွာ ဗိုလ္က်တဲ့ေကာင္နဲ႔ ေတြ႔တယ္။ ဆရာ/ဆရာမနဲ႔ေတြ႔တယ္။ မိဘ၊ ဆရာသမားမ်ားကပဲ ေကာင္းရာမြန္ရာ စီမံေပးတယ္။

            အလယ္တန္းဘ၀ေရာက္ေတာ့ ဟာ၊ ဆယ္တန္းမွာ အမွတ္ေကာင္းမွ လုိင္းေကာင္းရမွာ။ တြန္းအားေတြနဲ႔ စာႀကိဳးစား ရတယ္။ တစ္ခါ ဆယ္တန္းေရာက္ျပန္ေတာ့ ေန႔မနား၊ ညမနား။ အမွတ္ေကာင္းဘို႔ ႀကိဳးစားရျပန္တယ္။ ေနာက္ေတာ့ ဘဲြ႔ရဘို႔ တစ္ခါ ႀကိဳးစားရ။ ဘဲြ႔ရျပန္ေတာ့လည္း အလုပ္အတြက္ သင္တန္းေတြတက္ရ။ အလုပ္ေလွ်ာက္ရ။ ကဲ၊ ဘယ္ဟာကို ကုိယ္စိတ္ႀကိဳက္ စီမံႏိုင္သလဲ။

            အလုပ္လုပ္ရင္းနဲ႔ မိန္းကေလးေတြနဲ႔ေတြ႔၊ ခပ္ေခ်ာေခ်ာေကာင္မေလးနဲ႔ေတြ႔ရင္ ရင္ေတြခံု၊ စိတ္၀င္စားမိ။ ဒါ ဖန္တီးယူလို႔ရတာမဟုတ္ဘူး။ အလိုလို ျဖစ္လာတာေတြ။ တခ်ိဳ႔က်ေတာ့ ပညာေရး၊ က်န္းမာေရး၊ စီးပြားေရး အကုန္ အဆင္ေျပ တယ္။ ကုိယ့္က်မွ ဘာလုပ္လုပ္အဆင္မေျပ၊ အလုပ္ကလည္း ေတာ္ေတာ္နဲ႔မရႏုိင္။ ၀င္ေငြမရိွေတာ့ မိန္းမက မၾကည္ျဖဴ။ ကိုယ္ဘယ္ေလာက္ပဲ ႀကိဳးစား၊ ႀကိဳးစား။ အဆင္မေျပတတ္တာမ်ိဳးေတြလည္း ရိွတတ္တာဘဲ။ ဒါ ကိုယ္ဘာမွ မတတ္ႏိုင္ဘူး။ ကုိယ့္ဘက္ကေတာ့ အစြမ္းကုန္ႀကိဳးစားရမွာဘဲ။ အားထည့္ယူရတယ္။ တစ္ခါတစ္ေလ ကိုယ္မျဖစ္ခ်င္တာေတြလည္း ျဖစ္လာတတ္တာပဲ။ အဲဒါ ဘ၀။

            ေနာက္တစ္ခုက ဆံုးျဖတ္ခ်က္။

            လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားဟာ အေရးႀကီးတဲ့ဆံုးျဖတ္ခ်က္ေတြကိုေတာင္ ေသေသခ်ာခ်ာ မစဥ္းစားဘဲ ဆံုးျဖတ္မိတတ္ၾက တယ္။ ဒါဆို ဘယ္အခါေတြမွာ ဆံုးျဖတ္ရသလဲ တဲ့။

            အကူးအေျပာင္းကာလေတြမွာ ဆံုးျဖတ္ရတယ္။ ဥပမာ - လူငယ္ဘ၀က လူႀကီးဘ၀ကုိ ကူးေျပာင္းခ်ိန္၊ မိဘကို မီွခိုေနတဲ့ဘ၀ကေန ကိုယ့္ေျခေထာက္ေပၚကိုယ္ရပ္ရေတာ့မဲ့အခ်ိန္ မွာတစ္ခ်က္။ ေနာက္ၿပီး ပညာေရး၊ အလုပ္အကိုင္၊ အိမ္ေထာင္ေရး စတာေတြမွာ ဆံုးျဖတ္ရတယ္။ ေရြးခ်ယ္ရတယ္။

            တခ်ိဳ႔က သူ႔တို႔သားသမီးေတြပညာေရးနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး လာေမးၾကတဲ့အခါ ေျဖရတာ ေတာ္ေတာ္ခက္တယ္။ ဆယ္တန္းေအာင္တဲ့အခါ ဘယ္လိုင္းယူရမလဲ ေပါ့။ အဲဒီအတြက္ အေျဖ ေသေသခ်ာခ်ာမရိွဘူး။ အမွတ္ေကာင္းတဲ့သူေတြက အင္ဂ်င္နီယာေက်ာင္းတက္မယ္၊ ေဆးေက်ာင္းတက္မယ္ ဆိုၿပီး ေယဘူယ်အားျဖင့္ ဆံုးျဖတ္ၾကတယ္။

            ဒါေပမဲ့ တစ္ခါတစ္ခါ ကုိယ္ေရြးမိတာနဲ႔ ကိုယ္လုပ္ခ်င္တာနဲ႔က တျခားစီျဖစ္ေနတတ္တယ္။

(ဤေနရာတြင္ ဆရာက ဆယ္တန္းေအာင္ေတာ့ သူေဆးေက်ာင္းကို ေရြးမိပံု။ ေဆးပညာကို အနည္းငယ္မွ စိတ္မ၀င္စား သျဖင့္ ေက်ာင္းတက္ခဲ့ေသာကာလတစ္ေလ်ာက္ တစ္ေန႔မွ မေပ်ာ္ခဲ့ပံု၊ အထူးသျဖင့္ စာေမးပဲြေျဖခါနီးတြင္ စိတ္မပါသျဖင့္ မေလ့က်က္ခဲ့ေသာေၾကာင့္ စာေမးပဲြအတြက္ အဆင့္သင့္ျဖစ္မေနသည့္အခါ အႀကီးအက်ယ္ စိတ္ညစ္ခဲ့ရပံု၊ သို႔ေသာ္ တာ၀န္အရ မိဘမ်ားအတြက္ေရာ၊ ပတ္၀န္းက်င္က အကဲ့ရဲ့လြတ္ေအာင္ပါ ေက်ာင္းၿပီးေအာင္ အားထုတ္ခဲ့ရပံု။ ေက်ာင္းၿပီးသည့္ အခါ၌လည္း ကုိယ္မလုပ္ခ်င္သည့္ ဆရာ၀န္အလုပ္ကို အတင္းဖ်စ္ညွစ္ လုပ္ခဲ့ရပံု။ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ တစ္ခ်က္ လဲြခဲ့သည့္အတြက္ အႏွစ္ ၂၀ ေလာက္ စိတ္ဆင္းရဲခဲ့ရပံု၊ ေနာက္ေတာ့ ကုိယ္စိတ္မပါသည့္ ဆရာ၀န္အလုပ္ကို စြန္႔လႊတ္ကာ စာေပဘက္သို႔ လံုး၀ကူးေျပာင္းလိုက္ေတာ့မွ စိတ္ခ်မ္းသာမႈရပံုမ်ားအေၾကာင္း ေျပာျပပါသည္။)

            ေရြးခ်ယ္တဲ့အခါမွာ ကိုယ္ဘာျဖစ္ခ်င္သလဲ၊ ဘာလုပ္ခ်င္သလဲမသိတာ ေတာ္ေတာ္ဆိုးတယ္။ ငါဘာျဖစ္ခ်င္တယ္။ ဘာေကာင္ႀကီးျဖစ္ေအာင္လုပ္မယ္။ အဲဒီလို ျဖစ္ေအာင္ႀကိဳးစားတဲ့အခါ ႀကံဳေတြ႔လာရတဲ့ ေကာင္းမႈ၊ ဆိုးမႈေတြကို ငါရင္ဆိုင္မယ္လို႔ ေသေသခ်ာခ်ာသိရင္ သိပ္စိတ္ခ်မ္းသာတယ္။ လူ႔ဘ၀ကို စ၀င္ေတာ့မဲ့ အသက္ ၂၀ ေလာက္မွာ ငါ ဘာျဖစ္ခ်င္သလဲဆိုတာသိဘို႔ ေတာ္ေတာ့္ကို အေရးႀကီးတယ္။

            ကိုယ့္ဆံုးျဖတ္ခ်က္မွန္ရင္ တစ္ဘ၀လံုး စိတ္ခ်မ္းသာရတယ္။ အဲဒီဆံုးျဖတ္ခ်က္ဟာ ကိုယ့္ဘ၀ရဲ့ ေကာင္းက်ိဳး၊ ဆိုးက်ိဳးေတြအေပၚ အမ်ားႀကီးသက္ေရာက္တယ္။

            တစ္ခါက ရြာတစ္ရာမွာ ဇီးကြက္တစ္ေကာင္ရိွသတဲ့။ သူက ညဘက္က်ေတာ့ ေအာ္တယ္။ သူ႔ေအာ္သံကုိ ရြာသား ေတြက မႀကိဳက္ဘူး။ နားၿငီးတယ္။ ဒီအခါ ဇီးကြက္က စိတ္မခ်မ္းသာဘူး။ သူ႔ေအာ္သံေၾကာင့္ ရြာသားေတြ အေႏွာင့္အယွက္ ျဖစ္လို႔ သူက ဒီရြာကေန တျခားရြာေျပာင္းဘို႔ ျပင္တယ္။ ဒီအခါမွာ (ဘယ္သူဆိုပါလိမ့္၊ ဆက္ရက္လား၊ ဘာလား၊ ေသေသ ခ်ာခ်ာ မၾကားလုိက္ပါ။ တစ္ေယာက္ေယာက္က ပဲဆိုၾကပါစို႔) သူ႔ကို ေမးတယ္။ ေနပါဦးကြယ္။ မင္းေနာက္တစ္ရြာ ေျပာင္းပါ ၿပီတဲ့။ အဲဒီရြာသားေတြကလည္း မင္းအသံမႀကိဳက္ဘူး ဆိုပါေတာ့။ မင္းဘာလုပ္မလဲ၊ ေနာက္ထပ္တစ္ရြာ ထပ္ေျပာင္းဦးမလား။ အဲဒီလုိသာ ကိုယ့္အသံ လူမႀကိဳက္တိုင္း ေလွ်ာက္ေျပာင္းေနလို႔ကေတာ့ မင္းရြာေျပာင္းတဲ့ကိစၥ ဘယ္ အဆံုးသတ္ေတာ့မလဲ၊ ဒီေတာ့ ဒီလိုလုပ္ၾကည့္ပါလား။

            မင္းအသံကို သာယာနာေပ်ာ္ဘြယ္ျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစားၿပီး ျပင္ေအာ္ၾကည့္ပါလား။ လူေတြ လက္ခံလာတဲ့အထိေပါ့။ အဲဒါဆို မင္းဘယ္ရြာမွ ေျပာင္းစရာမလိုေတာ့ဘူး။

            ဆံုးျဖတ္တဲ့အခါ ကိုယ္တိုင္ဆံုးျဖတ္ပါ။ ဒါေပမဲ့ ကိုယ္နဲ႔နီးစပ္တဲ့သူေတြရဲ့ အႀကံဉာဏ္ကိုလည္း ရယူပါ။ သူတို႔ရဲ့ အသံကိုလည္း ထည့္သြင္းစဥ္းစားပါ။

            ဒါေပမဲ့ သူမ်ားေျပာတိုင္းလည္း လုိက္လုပ္လို႔မျဖစ္ေသးဘူးဆုိတာကို ျမည္းတစ္ေကာင္နဲ႔သားအဖႏွစ္ေယာက္ပံုျပင္ကို ၾကည့္ျခင္းျဖင့္ သိႏိုင္တယ္။

            သိၾကတဲ့အတိုင္း၊ တစ္ခါက သားအဖႏွစ္ေယာက္ ျမည္းတစ္ေကာင္ဆဲြၿပီး ခရီးသြားၾကတယ္။ သူတို႔ ျမည္းကုိ ဆဲြလာတာေတြ႔ေတာ့ လမ္းမွာေတြ႔တဲ့လူေတြက အေတာ္တံုးတဲ့လူေတြ၊ ျမည္းရိွလ်က္သားနဲ႔မ်ား မစီးဘဲ ဆဲြလာရတယ္ လို႔ ကဲ့ရဲ့ၾကတယ္။ ဒီေတာ့ အေဖလုပ္တဲ့သူက သားျဖစ္သူကို ျမည္းကုိ စီးေစၿပီး သူက ေအာက္က ေလွ်ာက္လိုက္တယ္။ ဒီေတာ့ လမ္းမွာေတြ႔တဲ့သူေတြက ဟင္၊ ၾကည့္စမ္း၊ သန္သန္မာမာ လူငယ္ကေတာ့ ျမည္းကို စီးၿပီး အိုႀကီးအိုမ အေဖႀကီးကေတာ့ ေအာက္က ေလွ်ာက္လိုက္ရတယ္လို႔ ကဲ့ရဲ့ၾကျပန္တယ္။

            ဒီေတာ့ သားျဖစ္သူက ေအာက္ကေလွ်ာက္ၿပီး အေဖျဖစ္သူက ျမည္းကိုစီးတယ္။ အဲဒီအခါမွာလည္း လူေတြက အင္း၊ သားကေလးကိုေတာ့ ေလွ်ာက္ခိုင္းၿပီး သူကေတာ့ ျမည္းေပၚမွာ အခန္႔သား။ ဘယ္လိုအေဖလဲကြ လုိ႔ ကဲ့ရဲ့ၾကျပန္တယ္။

            ေနာက္ဆံုးေတာ့ သားအဖႏွစ္ေယာက္လည္း ႀကံရာမရျဖစ္တာနဲ႔ ျမည္းကို ေရွ႔တစ္ေယာက္၊ ေနာက္တစ္ေယာက္ ထမ္းလာခဲ့ၾကတယ္ ဆိုပဲ။

            တခ်ိဳ႔ကိစၥေတြမွာ ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ မဆံုးျဖတ္တတ္ရင္ လူရီစရာျဖစ္တတ္တယ္လို႔ သင္ခန္းစာ ေပးခ်င္တာ။ တခ်ိဳ႔ လူေတြက်ေတာ့ ကိုယ့္အစဲြအလန္းန႔ဲကုိယ္ လုပ္တာရိွတယ္။ သူမ်ားေျပာတိုင္း လိုက္မလုပ္ဘူး။

            အဂၤလန္မွာ ဘားနတ္ေရွာဆိုတာ အင္မတန္နာမည္ႀကီးတာကလား။ ဘယ္ေလာက္အထိနာမည္ႀကီးသလဲဆို သူ႔ဆီ စာထည့္ရင္ အျပည့္အစံုေရးစရာမလိုဘူး။ GBS လို႔ေရးလိုက္ရင္ စာေရာက္တယ္။ အဲသေလာက္ထိ။

            ဘားနတ္ေရွာ အသက္ ၅ ႏွစ္ေလာက္မွာ သူ႔အေဖမုတ္ဆိတ္ရိတ္တာကိုၾကည့္ၿပီး ေမးတယ္။ မုတ္ဆိတ္ေမြး ဘာလို႔ ရိတ္သလဲ၊ မုတ္ဆိတ္ထားျခင္း၊ မထားျခင္းမွာ ဘာအဓိပၸာယ္ရိွသလဲ ေပါ့။ ဒါနဲ႔ သူ႔အေဖလဲ သင္တံုးဓားကို လႊင့္ပစ္လိုက္ၿပီး မုတ္ဆိတ္မရိတ္ေတာ့ဘူးတ့ဲ။

(ခုေခတ္ကေလးေတြက အရင္တံုးက အသံုးအႏႈန္းေတြနဲ႔ မရင္းႏွီးေတာ့ဘူးလို႔ ဆရာေအာ္ပီက်ယ္ကေျပာတဲ့အတြက္  သင္တံုးဓားကို ပံုနဲ႔ ျပလိုက္ပါတယ္ကြယ္။)

            ေဂ်ာ့ဘားနတ္ေရွာႀကီးလာေတာ့ သူ႔အေဖလိုပဲ မုတ္ဆိတ္ထားတယ္။ 

(က်ဳပ္မုတ္ဆိတ္ရိတ္တာက်ေတာ့ ဘယ္သူမွ မွတ္တမ္းတင္ေဖာ္မရဘူး။ ဟင္းဟင္းဟင္း)

            တစ္ခါေတာ့ လွ်ပ္စစ္မုတ္ဆိတ္ရိတ္ကိရိယာ ထုတ္တဲ့ကုမၸဏီက သူတို႔ လွ်ပ္စစ္မုတ္ဆိတ္ရိတ္ကိရိယာကို ေၾကာ္ျငာဘို႔အတြက္ ဘားနတ္ေရွာကို လာငွားတယ္။ သူတို႔ကိရိယာသံုးၿပီး မုတ္ဆိတ္ရိတ္ျပပါ ေပ့ါ။ ဆိုလိုတာက တစ္သက္လံုး မုတ္ဆိတ္ထားခဲ့တဲ့ ဘားနတ္ေရွာလို ပုဂၢိဳလ္ႀကီးေတာင္ ဒီကိရိယာနဲ႔က်မွ မုတ္ဆိတ္ရိတ္ျဖစ္တယ္ လို႔ ေၾကာ္ျငာ ခ်င္တာ။

            မုတ္ဆိတ္ရိတ္တာမ်ား ဘာျပႆနာရိွသလဲ။ ဒါေပမဲ့ ဘားနတ္ေရွာအတြက္ကေတာ့ ဒါ ျပႆနာ။ ဘာျပႆနာလဲ။ ယံုၾကည္ခ်က္ ျပႆနာ၊ ဂုဏ္သိကၡာျပႆနာ။

            ဘားနတ္ေရွာဆိုတာ ေ၀ဖန္ေရးစာေပေတြေရးေနတဲ့သူ။ သူမ်ားေတြကို ေ၀ဖန္ေနတဲ့သူက သူ႔က်မွ သူ ယံုယံုၾကည္ၾကည္ ထားခဲ့တဲ့ မုတ္ဆိတ္ေမြးကို ေငြ အတြက္နဲ႔ ရိတ္ပစ္ေတာ့မလား။ ဆိုေတာ့ ဘားနတ္ေရွာ အဲဒီေၾကာ္ျငာကို ျငင္းလိုက္တယ္။ အဲဒါ သူ႔အတြက္ အင္မတန္ အေရးႀကီးတ့ဲ ဆံုးျဖတ္ခ်က္။

            ေနာက္တစ္ေယာက္ ငခင္ညိဳ။ ငယ္ငယ္တံုးက ေက်ာင္းစာမွာ သင္ခဲ့ရတဲ့ ေက်းဇူးသိတတ္တဲ့ သူရဲေကာင္း ငခင္ညိဳ။ သူ႔ကို သူ႔အရွင္သခင္ျဖစ္တ့ဲ ပင္လယ္ၿမိဳ႔စား ငါးစီးရွင္ေက်ာ္စြာက သူ႔ရန္သူျဖစ္တဲ့ စစ္ကိုင္းဘုရင္ အသခၤယာေစာယြန္းကို လုပ္ႀကံဘို႔ ခိုင္းလိုက္တယ္။

 (ၾကားျဖတ္ၿပီး နေ၀တိမ္ေတာင္ျဖစ္ေနတဲ့သူေတြကို ငါးစီးရွင္ ဆိုတဲ့အေၾကာင္း နည္းနည္း ေျပာျပပါ မယ္။ အရင္တံုးက ဘုရင္ေတြက ဆင္ျဖဴကို အင္မတန္ အျမတ္တႏိုးထားတယ္။ အဲေလ၊ အရင္တံုးကတင္ မဟုတ္ပါဘူး။ ခုေခတ္၊ ဘုရင္ရူး ရူးေနတဲ့သူေတြလည္း ဆင္ျဖဴရူး၊ ရူးတာပါဘဲ။ ဆိုေတာ့ သူတို႔က ဆင္ျဖဴတစ္စီးပိုင္ရင္ တစ္စီးရွင္၊ ဆင္ျဖဴ ငါးစီးပုိင္ရင္ ငါးစီးရွင္ ဆုိၿပီး ဘဲြ႔ခံတာပါ။ ဘယ္ေလာက္အထိ ဆင္ျဖဴခေရဇီျဖစ္သလဲဆိုရင္ ျမစ္ထဲေမ်ာလာတဲ့ ဆင္ျဖဴအေသ ေကာင္ကိုေတာင္ ဆယ္။ ၀ါးလံုးေတြ၊ သစ္တုိင္ေတြနဲ႔ေထာက္ၿပီး အတင္းထူ၊ ေနာက္ၿပီး အဲဒီဆင္ေသႀကီးေပၚတက္စီးၿပီး ဆင္ေသရွင္ (ဟုတ္ေပါင္၊ ေယာင္လို႔) တစ္စီးရွင္ဘဲြ႔ ခံေသးဆိုပါလား။ ဘုရင္နာမည္က သီဟသူ ပါတဲ့။ ရွမ္းညီေနာင္ ၃ ဦး အနက္ အငယ္ဆံုး။ ပင္လယ္ၿမိဳ႔ကိုစားရတယ္။ ေနာင္ေတာ့ဘုန္းႀကီးလာၿပီး ပင္းယၿမိဳ႔ကို သကၠရာဇ္ ၆၇၄ မွာတည္တယ္။)

            စစ္ကိုင္းကုိ ငခင္ညိဳေရာက္သြားေတာ့ နန္းေတာ္ထဲ၀င္ဘို႔ရာ ေတာ္ေတာ္နဲ႔အခြင့္မသာလို႔ ေခ်ာင္းေနတာ ၃ ရက္ ၾကာတယ္။ ဘာမွ စားစရာမရိွဘူး။ ၃ ရက္ေျမာက္ေန႔ည နန္းေတာ္ထဲခိုး၀င္သြားေတာ့ စစ္ကိုင္းဘုရင္ နတ္တင္ထားတဲ့ ထမင္း နဲ႔ အမဲ၊ သား၊ ငါးေတြေတြ႔တယ္။ ၃ ရက္ေတာင္ထမင္းမစားရတာဆိုေတာ့ ဘာေျပာေကာင္းမတံုး။ ဆာဆာနဲ႔ အကုန္ တုတ္လိုက္သေပါ့။ ေနာက္ စစ္ကိုင္းဘုရင္ အိပ္ခန္းေဆာင္ဆီသြားၿပီး ဓားနဲ႔ပိုင္းမယ္ႀကံေတာ့မွ သူစားထားတဲ့ထမင္းအေၾကာင္း သြား သတိရတယ္။

            ဟိုက္၊ ရွာလပတ္ရည္။ ဒီဘုရင္ဟာ ငါ့ထမင္းရွင္ျဖစ္ခဲ့ၿပီ။ ထမင္းရွင္ကို သတ္ရင္ေတာ့ သံသရာမွာ ခံရေတာ့မွာဘဲ လို႔ သံသရာေဘးေတြးေၾကာက္ၿပီး မသတ္ေတာ့ဘူး။ ဒါေပမဲ့ သူ စစ္ကိုင္းဘုရင္ဆီေရာက္ခဲ့တယ္ဆိုတာ သက္ေသျပရေအာင္ အနားခ်ထားတဲ့ ပတၱျမားေက်ာက္စီဓားကို ယူခဲ့တယ္။

            ေနျပည္ေတာ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ (ေဟ့လူ၊ ဘုရင့္ေနျပည္ေတာ္ေျပာတာဗ်။ ၾကပ္ေျပးကိုေျပာတာမဟုတ္ဘူး။ ၀ူး . . . ရႈပ္ပါ့) ဘုရင္ကို ဒီလိုဒီအေၾကာင္း ျပန္ၿပီး သံေတာ္ဦးတင္တာေပါ့။ ဘုရင္ကလည္း သေဘာေကာင္းသဗ်။ အင္း၊ ငခင္ညိဳေလး၊ ထမင္းတစ္နပ္အတြက္ေတာင္ ဒီေလာက္ေက်းဇူးသိတတ္ေနေသးရင္ ငါ့လို ေန႔တိုင္းထမင္းေကြ်းထားတဲ့သူဆို ဘာေျပာေကာင္းမတံုး ဆိုၿပီး ခ်ီးက်ဴး သူေကာင္းျပဳသတဲ့။

            (ၾကားျဖတ္ေျပာရရင္ ဆရာေဖျမင့္က ငခင္ညိဳဟာ ထမင္းအမ်ားႀကီးစားထားတဲ့ သူ႔သခင္ရဲ့မ်က္ႏွာကိုမွ မေထာက္၊ ထမင္းတစ္နပ္စားထာတဲ့ေက်းဇူးကိုသာ ေထာက္တယ္ လို႔ ေ၀ဖန္ျပပါတယ္။ မွန္သလားမွားသလားဆိုတာေတာ့ ပရိသတ္ႀကီး ဆံုးျဖတ္ပါ။)

            တစ္ခါတစ္ေလက်ေတာ့ လူ႔ဘ၀မွာ ေတာ္ေတာ္ေၾကာက္စရာေကာင္းတဲ့ ဆံုးျဖတ္ခ်က္မ်ိဳးေတြ ခ်ရတာ ရိွတယ္။

            အေမရိကန္ ကြန္မန္ဒိုတပ္သား ေလးေယာက္တပ္ဖဲြ႔ကို အာဖဂန္နစၥတန္နဲ႔ ပါကစၥတန္နယ္စပ္က (ဘယ္သူဆိုလား၊ နာမည္ကို မမီလုိက္ဘူး) လုပ္ႀကံခိုင္းတယ္။ အဖဲြ႔ေခါင္းေဆာင္က ေလထရယ္တဲ့။ အဲဒီတပ္ဖဲြ႔ အဲဒီလူအနားေရာက္ေနၿပီ။ လက္လွမ္းတမီမွာ။ အဲဒီတံုး အနားကို သိုးေက်ာင္းသား သံုးေယာက္ ေရာက္လာတယ္။ သူတို႔ကိုေတြ႔ေတာ့ ေလထရယ္က သူ႔လူေတြကိုေမးတယ္။ ပထမတစ္ေယာက္က ဟာ၊ ဒီေလာက္အေရးႀကီးေနတာ၊ ဒီသိုးေက်ာင္းသားေတြကို ရွင္းပစ္ရမယ္။ ေနာက္တစ္ေယာက္က သူတို႔မွာ ဘာမွအျပစ္မရိွတဲ့အတြက္ မသတ္သင့္ဘူး။ က်န္တဲ့တစ္ေယာက္က ၾကားေန။ ဆိုေတာ့ ေလထရယ္လဲ လူသားခ်င္း စာနာေထာက္ထားတတ္တဲ့သူႀကီးဆိုေတာ့ သိုးေက်ာင္းသားေတြကို လႊတ္ပစ္လုိက္တယ္။

            ဘယ္ဗ်ာ။ အေမရိကန္နဲ႔ ကိုယ့္လူမ်ိဳး ဘယ္သူ႔ကို ပိုခ်စ္သလဲ။ ရွင္းေနတာပဲ။ သုိးေက်ာင္းသားေတြက သတင္း ပို႔လိုက္ေတာ့ သူတို႔ကို ၀ိုင္းၿပီးတြယ္ၾကတယ္။ သူကေတာ့ အင္မတန္ကံေကာင္းေထာက္မေတာ့ မေသဘူး။ က်န္တဲ့ သံုးေယာက္ ေသသြားတယ္။ သူတို႔လူေတြခံေနရၿပီဆိုေတာ့ အေမရိကန္တပ္က စစ္သား ၁၆ ေယာက္ပါတဲ့ ဟတ္စကီးတစ္စီး လႊတ္လိုက္တာ။ ဒံုးက်ည္ထိၿပီး ပ်က္က်လို႔ အကုန္ေသကုန္တယ္။

            ဆိုေတာ့ ေခါင္းေဆာင္လုပ္တဲ့သူ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ တစ္ခ်က္မွားလို႔ သူ႔ရဲေဘာ္ ၁၉ ေယာက္ ေသရတယ္။ သူ႔တစ္သက္လံုး ခြင့္လႊတ္လို႔မရတဲ့ ႀကီးက်ယ္တဲ့အမွားႀကီးျဖစ္ခဲ့ရတယ္။ အဲဒီဆံုးျဖတ္ခ်က္မ်ိဳးဟာ အသက္နဲ႔ရင္းရတဲ့ အင္မတန္ခဲယဥ္းတဲ့ ဆံုးျဖတ္ခ်က္မ်ိဳး။

            ကိုယ့္ဘ၀မွာ အေရးႀကီးတဲ့ဆံုးျဖတ္ခ်က္ေတြ ႀကံဳလာရရင္ ေဘးလူေတြက အႀကံပဲေပးႏိုင္တာ။ တကယ္ ဆံုးျဖတ္ရမွာက မိမိကိုယ္တိုင္ပဲ။ ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ ရဲရဲရင့္ရင့္ ဆံုးျဖတ္ရဲဘို႔ လိုတယ္။ တစ္ခါတစ္ရံ အင္မတန္ ဆံုးျဖတ္ဘို႔ ခက္ခဲတဲ့အေျခအေနေတြနဲ႔ ႀကံဳရတတ္တယ္။

            ဥပမာ - ဗံုးခဲြမယ္လုိ႔ သံသယရိွသူတစ္ေယာက္ကို မိတယ္ဆိုပါေတာ့။ အဲဒီဗံုးကို ဘယ္ေနရာမွာ ထားသလဲဆိုတာ စစ္ရမယ္။ ဒါ ေသေရးရွင္ေရးကိစၥ။ လြယ္လြယ္ေလးနဲ႔ ဘယ္နည္းနဲ႔မွ ေျပာမွာ မဟုတ္ဘူး။ ဒါဆို အဲဒီစစ္ေၾကာေရးစခန္းက တာ၀န္ခံအေနနဲ႔ ဘယ္လိုဆံုးျဖတ္မလဲ။

            အဲဒီကိစၥသိရဘို႔ အျပင္းအထန္ ညွဥ္းပန္းႏိွပ္စက္ၿပီး စစ္ခ်င္စစ္ရမယ္။ ဗံုးက အစစ္ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မယ္၊ အတုျဖစ္ခ်င္ ျဖစ္မယ္။ အဲဒီလူကလည္း မူလတရားခံ ဟုတ္ခ်င္မွ ဟုတ္မယ္။

            ဒီေတာ့ ဒီဗံုးကိစၥေဖာ္ထုတ္ဘို႔ ဒီလူကို အျပင္းအထန္ ညွဥ္းပန္းႏိွပ္စက္ၿပီးေမးမလား။ အဲဒီလို ေသလုေမ်ာပါး ႏွိပ္စက္ၿပီးမွ ဗံုးကအတုႀကီးျဖစ္ေနတယ္ဆိုရင္ သမိုင္းမွာ ဒီလူဟာ နာမည္ဆိုးနဲ႔ မက်န္ခဲ့ပါလား။

            တခါ ဒီလူကို ေသေသခ်ာခ်ာ မစစ္ေမးလို႔၊ မႏိွပ္စက္ခဲ့လို႔ ဗံုးကဲြၿပီး လူေပါင္းမ်ားစြာ ေသေၾကပ်က္စီးရၿပီဆိုရင္ေကာ သူဟာ သမိုင္းတရားခံ ျဖစ္မက်န္ခဲ့ဘူးလား။

            ဆိုေတာ့ အဲဒီလို က်ဥ္းထဲၾကပ္ထဲမွာ ဆံုးျဖတ္ရတာက် သိပ္အႏၱရာယ္မ်ားတယ္။

            ေခါင္းေဆာင္အႀကီးအကဲေတြမွာ အႀကံေပးပုဂၢိဳလ္ေတြ ခန္႔ထားရတယ္။ Hard line အႀကံေပး၊ Sofe line အႀကံေပး ေတြ ခန္႔ထားရတယ္။ ေခါင္းေဆာင္ဆိုတာ သူတို႔ေပးတဲ့အႀကံဉာဏ္ေတြယူၿပီး ေနာက္ဆံုး ကိုယ့္ဟာကုိယ္ ခ်င့္ခ်ိန္ဆံုးျဖတ္ ရတယ္။

            ကမၻာ့သမိုင္းမွာ လူ၀ီ ၁၄ ဆိုတာ အင္မတန္ နာမည္ႀကီးတယ္။ ဥေရာပမွာေတာ့ သူနန္းသက္အရွည္ဆံုးပဲ (နန္းသက္ ၇၂ ႏွစ္္ႏွင့္ ၁၁၀ ရက္)။ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ အင္မတန္ေတာ္တယ္ တဲ့။

(မွတ္ခ်က္။ လူ၀ီ ၁၄ အေၾကာင္းသူလိုသူမ်ား http://en.wikipedia.org/wiki/Louis_XIV_of_France တြင္ ဖတ္ႏုိင္ပါသည္။)

သူက အႀကံေပးအဖဲြ႔ႏွစ္ဖဲြ႔ ဖဲြ႔ထားတယ္။ တစ္ခုခုဆံုးျဖတ္စရာရိွရင္ အဲဒီအဖဲြ႔ႏွစ္ဖဲြ႔ကို ဦးဆံုးေဆြးေႏြးခုိင္းတယ္။ မင္းတို႔အခ်င္းခ်င္း အရင္ေဆြးေႏြး။ ေနာက္ၿပီးေတာ့မွ သူက ႏွစ္ဖက္စကားနားေထာင္ၿပီး သူ႔ဟာသူ ဆံုးျဖတ္တယ္။ အခ်က္အလက္ အျပည့္အစံုကို အရင္ယူတာ။ ေနာက္ၿပီးေတာ့မွ ကိုယ္ပိုင္္ဦးေဏွာက္နဲ႔ ဆံုးျဖတ္တာ။

            အဲဒီေတာ့ ေရြးခ်ယ္ရေတာ့မယ္ဆိုရင္ -

• Ø  အဲဒီကိစၥန႔ဲပတ္သက္တဲ့ အခ်က္အလက္ေတြ စံုတကာေစ့ေအာင္ စုေဆာင္းပါ။
• Ø  ေနာက္ၿပီး အဲဒီအခ်က္ေတြေပၚ အေျခခံၿပီး ဘက္စံုေထာင့္စံုကေန စဥ္းစားပါ။
• Ø  ေနာက္ၿပီးေတာ့ ယာယီဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်ပါ။
• Ø  အဲဒီဆံုးျဖတ္ခ်က္ေၾကာင့္ျဖစ္လာမဲ့ ေကာင္းက်ိဳး ဆိုးျပစ္ေတြကို ခ်င့္ခ်ိန္သံုးသပ္ပါ။
• Ø  အဲဒီဆံုးျဖတ္ခ်က္အတိုင္းလုပ္ရင္ ဘာေတြျဖစ္လာႏိုင္သလဲ ေတြးဆပါ။
• Ø  ေနာက္ၿပီးေတာ့ အဲဒါကို ဘယ္လိုလုပ္ရမလဲဆိုတာ အကြက္ခ်ပါ။ ေတြ႔ရမဲ့အခက္အခဲေတြကို ႀကိဳတင္ျပင္ဆင္ပါ။
• Ø  ေနာက္ၿပီးေတာ့ အဲဒီလိုလုပ္လုိက္ျခင္းအားျဖင့္ လက္ရိွအေျခအေနထက္ ပိုၿပီး အဆင္ေျပသြားႏိုင္သလား၊ ပိုဆိုးသြားမလား တြက္ပါ။
• Ø  အဲ ေသခ်ာၿပီ။ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်ၿပီးၿပီဆိုရင္ အဲဒီဆံုးျဖတ္ခ်က္အတိုင္း မျဖစ္မေနလုပ္မယ္လို႔ သံဓိဌာန္ခ်ပါ။
• Ø  အခက္အခဲေတြ၊ အေႏွာင့္အယွက္ေတြ ဘယ္ေလာက္ပဲႀကံဳရပါေစ အဲဒီအခက္အခဲေတြကို ႀက့ံႀကံ့ခံ ေက်ာ္လႊားပါ။
• Ø  ကိုယ့္ရည္ရြယ္ခ်က္အတိုင္း၊ ဆံုးျဖတ္ခ်က္အတိုင္း မျဖစ္ျဖစ္ေအာင္လုပ္ပါ။ က်ားကုတ္က်ားခဲလုပ္ပါ။ ရြပ္ရြပ္ခြ်ံခြ်ံလုပ္ပါ။

ၿခံဳေျပာရရင္ -

• v  ဆံုးျဖတ္ခ်က္တစ္ခုခ်ေတာ့မယ္ဆိုရင္ ကိုယ့္ဘ၀တစ္ခုလံုးအတြက္ ဘယ္လိုအက်ိဳးသက္ေရာက္မႈရိွမလဲ ဆိုတာကို ေသေသခ်ာခ်ာ ၿခံဳငံုသံုးသပ္ပါ။ ေကာင္းမႈဆိုးမႈေတြကို ေ၀ဘန္ပါ။
• v  ဘက္စံုေထာင့္စံုကေန ေသေသခ်ာခ်ာ တြက္ဆၿပီးမွ ဆံုးျဖတ္ပါ။
• v  လိုတဲ့အခ်က္အလက္ေတြ၊ နည္းလမ္းေတြကို ျပည့္စံုႏိုင္သမွ်ျပည့္စံုေအာင္ စုေဆာင္းပါ။
• v  ဆံုးျဖတ္ၿပီးၿပီဆိုရင္ ဆံုးျဖတ္ထားတဲ့အတိုင္း မျဖစ္မေန တံုးတိုက္တိုက္၊ က်ားကိုက္ကိုက္ ေအာင္ျမင္ေအာင္ မဆုတ္မနစ္ေသာ လံု႔လနဲ႔ လုပ္ပါ။

အားလံုးကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။

ဆက္ရန္ -

ေအးၿငိမ္း

၄ ၾသဂုတ္၊ ၂၀၁၄။ ည ၉း၄၅ နာရီ