တတိယပိုင္း (စင္ကာပူအေတြ႔အႀကံဳ - ဒုတိယ ၄ ႏွစ္) - ၇
(၄၇) ခ်င္းျပည္နယ္မွ ျပန္လည္ထြက္ခြာလာၾကျခင္း
၂၀၀၂ ခုႏွစ္ ၾသဂုတ္လ ၂၁ ရက္ေန႔ နံနက္ပိုင္း၌ ကန္ပက္လက္ၿမိဳ႔တြင္း ေလွ်ာက္ၾကည့္ၾကပါသည္။ ထို႔ေနာက္ ေက်ာင္းသို႔ျပန္လာၿပီး ဦးပဥၥင္းမ်ား၊ ေက်ာင္းသားကေလးမ်ားႏွင့္ စုေပါင္းဓါတ္ပံုရိုက္ၾကပါသည္။ ဦးျမေမာင္းတို႔အိမ္တြင္ ေန႔လည္စာစားၾကသည္။ အျပန္ခရီးအတြက္ ဥကၠဌႀကီးက သူ႔မာဇဒါဂ်စ္ကားကေလးကို ေမာင္းသူႏွင့္တကြ ထည့္ေပးလိုက္၏။ သို႔ႏွင့္ ေန႔လည္ ၁ နာရီတီးေသာ္ အားလံုးကို ႏႈတ္ဆက္ၿပီး ကန္ပက္လက္မွ ျပန္လည္ထြက္ခြာခဲ့ၾကပါသည္။
မိုးမွာအဆက္မျပတ္ရြာေနသည္ျဖစ္ရာ ကြ်န္ေတာ္တို႔လည္း ေတာင္က်ေခ်ာင္းမ်ားအတြက္ ရင္တမမ ျဖစ္ေနရပါ၏။ ထင္သည့္အတိုင္းပင္ ေတာင္အဆင္းေရေက်ာ္မ်ား၌ ေရအေတာ္မ်ားေနၿပီကို ေတြ႔ရသည္။ ကားဆရာမွာမူ ဒါမ်ိဳးေတြ ရိုးေနၿပီ ထင္ပါ၏။ ဒလေဟာ ထိုးက်ေနေသာ ေခ်ာင္းမ်ားကို အတင္းျဖတ္ေမာင္းေလရာ ကြ်န္ေတာ္တို႔မွာ သမၺဳေဒၶကိုသာ နင္းကန္ရြတ္ ေနရပါေတာ့သတည္း။
သုိ႔ေသာ္ ကားမွာ ဂ်စ္ကားျဖစ္သည္ကတစ္ေၾကာင္း၊ အင္ဂ်င္မွာလည္း အေတာ္ေကာင္းေသးသည္ကတစ္ေၾကာင္း တို႔ ေၾကာင့္ သည္ေတာလမ္းၾကမ္းကို အခက္အခဲမရိွျဖတ္ေက်ာ္ႏိုင္ခဲ့ပါသည္။ လမ္းတြင္ ေအာက္မွတက္လာေသာ ေဆာက္လုပ္ ေရး ကားႀကီးတစ္စီးႏွင့္ေတြ႔ရာ သူတို႔က ကစြန္းမေခ်ာင္းမွာ ေရပင္နည္းေသးေသာ္လည္း သဲကြ်ံေနၿပီျဖစ္သျဖင့္ အထူးဂရုစိုက္ ေမာင္းၾကရန္ သတိေပးသြားသျဖင့္ ေက်းဇူးတင္ရပါ၏။ ကြ်န္ေတာ့္မွာေတာ့ အေတာ္ရင္ထိတ္လွၿပီျဖစ္ပါသည္။ လမ္း၌ အခ်ိဳ႔ေသာ ေခ်ာင္းငယ္ကေလးမ်ားမွာ ေရအေတာ္မ်ားေနသျဖင့္ ေရအက်ကိုေစာင့္ၿပီး ျဖတ္ၾကရသည္ျဖစ္ရာ ကစြန္းမသို႔ ေရာက္ေသာ္ ည ၇ နာရီတီးေနၿပီျဖစ္၏။
ေရာက္ေရာက္ခ်င္းပင္ ေခ်ာင္းသုိ႔ေရအေျခအေနသြားၾကည့္ၾကရာ ေရမွာ အရမ္းမမ်ားလွသည့္တိုင္ ေရစီး အလြန္ သန္လွပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ေခ်ာင္းထဲသို႔ဆင္းၾကည့္ေသာ္ ေျခေထာက္ေအာက္မွ သဲမ်ားမွာ ေရစီးႏွင့္ေမ်ာပါ သြားေလရာ ၾကာၾကာရပ္လို႔ပင္မရ။ သို႔ႏွင့္ အႏၱရာယ္မ်ားလွေသာ သည္အေျခအေနကို အမိုက္ခံမစြန္႔စားပဲ ေရအက်ကို ေစာင့္၍ စိတ္ခ်လက္ခ်ကူးၾကရန္ ဆံုးျဖတ္ၿပီး ရြာမွ ထမင္းဆိုင္၌ပင္ ညစာစားရင္း ေရေစာင့္ၾကပါသည္။ ည ၉ နာရီခန္႔တြင္ တစ္ေခါက္သြားၾကည့္ၾကျပန္ရာ ေရမွာ ပိုမ်ားလာသည္ကုိေတြ႔ရသျဖင့္ အနီးရိွဘုန္းႀကီးေက်ာင္း၌ ဆရာေတာ္ကို ခြင့္ေတာင္းလွ်က္ ျဖစ္သလို ညအိပ္လိုက္ၾကရပါသည္။ ေရမခ်ိဳးရတာ ၃ ရက္ရိွၿပီ။
ေနာက္ေန႔မနက္တြင္ နံနက္စာစားေသာက္ၿပီး ၈ နာရီခန္႔၌ ေနလည္းအနည္းငယ္လက္လာသည္ႏွင့္ ေခ်ာင္းသို႔သြား ၿပီး စနည္းနာၾကျပန္သည္။ ေရမွာသိပ္မေလ်ာ့ေသး။ ကြ်န္ေတာ္တို႔က မျဖတ္ခ်င္ေသး။ သို႔ေသာ္ ကားဆရာက ႀကိဳးစား ၾကည့္တာေပါ့ဗ်ာ ဆိုၿပီး တအိအိႏွင့္ ကားကိုေခ်ာင္းလည္သို႔ ေမာင္းခ်သြား၏။ ေရလည္သို႔ေရာက္ေသာ္ သဲနစ္ေတာ့၏။ ေရွ႔လည္းတိုးမရ၊ ေနာက္လည္း ဆုတ္မရႏွင့္ အေတာ္ဂြက်ကုန္ပါေတာ့၏။
အေရးထဲမွ ညက ေခ်ာင္းေရအက်ကို မေစာင့္ႏိုင္ပဲ ျဖတ္ကူးသူ ၃ ဦးအနက္ တစ္ဦးမွာ ေရစီးႏွင့္ေမ်ာပါၿပီး ေပ်ာက္ေနသျဖင့္ လိုက္ရွာၾကရာ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ကား သဲနစ္ေနသည့္ေနရာမွ မလွမ္းမကမ္း ေအာက္ဖက္နားတြင္ ၿခံဳႏွင့္ၿငိကာ ေမွာက္လ်က္သား ေသဆံုးေနသည္ကို ေတြ႔ၾကရ၏။ ထိုအနီးတ၀ိုက္တြင္ လူမ်ား စုရံုးစုရံုးရိွေခ်ရာ ကြ်န္ေတာ္လည္း ထိုသူ မ်ားထံသြားၿပီး ကား၀ိုင္းတြန္းေပးပါရန္ ေမတၱာရပ္ခံရ၏။ ခ်စ္စရာေကာင္းလွေသာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ျမန္မာလူမ်ိဳးမ်ားသည္ကား ဘာမွ အထြန္႔တက္မေနဘဲ ကြ်န္ေတာ္တို႔ကားေလးကို ကုန္းေပၚေရာက္သည္ထိ ေနာက္ေၾကာင္းျပန္ၿပီး ၀ိုင္းတြန္းေပးၾက ပါသည္။
ကြ်န္ေတာ္လည္း ျဖစ္ႏုိင္မည့္နည္းလမ္းမ်ားကို လုိက္လံစံုစမ္း ေမးျမန္းရ၏။ ထိုအခါ ဤရြာအနီးတြင္ ကားမ်ားကို ဆဲြေပးေနက် သစ္လံုးမ,သည့္ ကားႀကီးတစ္စီး သစ္စခန္းတြင္ရိွေၾကာင္း၊ သူတို႔ကို အကူအညီေတာင္းလွ်င္ ရႏိုင္ေၾကာင္း သိရသျဖင့္ အခ်ိန္ဆဲြမေနဘဲ သစ္စခန္းရိွရာ ခ်ီတက္ခဲ့ၾက၏။ ထိုသူမ်ားက ယခုေရႏွင့္ မလြယ္ေၾကာင္း ေန႔လည္ ၁၁ နာရီခဲြ ေလာက္က်လွ်င္ေတာ့ ေရအေျခအေနၾကည့္ကာ ဆဲြေပးမည္ျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာပါသည္။
သုိ႔တိုင္ ေန႔လည္ ၁၁ နာရီခဲြေက်ာ္ေသာ္ ေရအေျခအေနမွာ အေၾကာင္းမထူးသည္က တစ္ေၾကာင္း၊ ေခ်ာင္းညာတြင္ မိုးမ်ားညိဳ႔လာသျဖင့္တစ္ေၾကာင္းတို႔ေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ္ ဆက္မေစာင့္ေတာ့ပဲ အနီး၌ ယခင္ကားမ်ားဆဲြဖူးသူမ်ား ရိွမရိွ လိုက္လံ ေမးျမန္းၾကည့္ရာ သူတို႔က ဦးထြန္းၾကည္ႏွင့္ေျပာပါဟု ဆို၏။ ကြ်န္ေတာ္လည္း ဦးထြန္းၾကည္ကိုလိုက္ရွာၿပီး သူႏွင့္ညိွ၏။
ကြ်ႏ္ုပ္။ ။ ကိုင္း၊ ဦးထြန္္းၾကည္၊ ခင္ဗ်ားတို႔အရင္ကလည္း ကားေတြဆဲြေပးေနက် မဟုတ္လား။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ကားက ဂ်စ္ကားေသးေသးေလးပါ။ မရစရာမရိွဘူးလို႔ ထင္တာပဲ။ ကြ်န္ေတာ္တို႔လည္း ၀ိုင္းတြန္းမယ္။ ခင္ဗ်ားတို႔ ေတာင္းေနက် ေစ်းသာေျပာဗ်ာ။ မိုးရြာေတာ့မယ္။ အခ်ိန္မရိွဘူး။
ဦးထြန္းၾကည္။ ။ ကားဆဲြတဲ့ေၾကးက ကားေလးဆို ၅၀၀၀၊ ကားႀကီးဆို ၈၀၀၀ ယူပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဆရာပဲၾကည့္ပါဦးဗ်ာ။ ဟိုမွာ ၀ိုင္းအံုေနတ့ဲလူေတြက အမ်ားႀကီး။ ဒီေငြကို ဘယ္လိုခဲြယူမလဲ။
ႏ္ုပ္။ ။ လြယ္ပါတယ္ဗ်ာ။ အဲဒီလူေတြထဲက ခပ္ေတာင့္ေတာင့္ လူ ၂၀ ေရြးလိုက္။ ေရွ႔က ၁၀ ေယာက္ဆဲြ။ ေနာက္က ၁၀ ေယာက္တြန္းမယ္။ ဆဲြဘို႔ သံႀကိဳးႀကီးတစ္ေခ်ာင္းပါရွာခဲ့ဗ်ာ။ ရရင္ စဆဲြမယ္။ ဟုတ္ၿပီလား။
ၾကည္။ ။ ဒါဆိုလည္း စိတ္သာခ်ပါဗ်ာ။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ မရ ရေအာင္ဆဲြေပးပါ့မယ္။
သို႔ႏွင့္ ကြ်န္ေတာ္လည္း ကြ်န္ေတာ္တို႔ကားေပၚတြင္ ခရီးႀကံဳလိုက္ပါလာသူမ်ားအား “ကြ်န္ေတာ္ေတာ့ ကားဆဲြဘို႔ ငွားလာခဲ့ၿပီ။ ကြ်န္ေတာ္တို႔တစ္ေယာက္တစ္ေထာင္စီထည့္မယ္။ ခင္ဗ်ားတို႔က တစ္ေယာက္ ၅၀၀ စီထည့္။ မိုးအေျခအေနက ေကာင္းတာမဟုတ္ဘူး။ ကြ်န္ေတာ္တို႔လည္း ၀ိုင္းတြန္းၾကဘို႔လိုလိမ့္မယ္။ ခု ေနေလးသာတံုး လုပ္လိုက္ၾကရေအာင္။” ဟု ေျပာျပရာ ခရီးသည္မ်ားကလည္း သေဘာတူၾကပါသည္။
ခဏၾကာေသာ္ သံႀကိဳးႀကီးႏွင့္အတူ လူ ၂၀ ေရာက္လာေလရာ သံႀကိဳးႀကီးကို ကားေရွ႔ဆဲြသည့္သံခ်ိတ္တြင္ က်က်နန ခ်ည္ေစပါသည္။ ထို႔ေနာက္ ဗလေကာင္းသူ လူ ၁၀ ဦးကိုေရြးၿပီး သံႀကိဳးကို ခုိင္ခိုင္ျမဲျမဲကိုင္ေစ၏။ က်န္ ၁၀ ဦးႏွင့္ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔အဖဲြ႔က ကားေနာက္တြင္ေနရာယူသည္။ အားလံုးအဆင္သင့္ျဖစ္ေသာ္ သူတို႔အား လုပ္မည့္အစီအစဥ္ကို အက်ဥ္းရံုး ေျပာျပ၏။
“ကဲ၊ ဆဲြတဲ့သူေတြေရာ၊ တြန္းတဲ့သူေတြပါ တၿပိဳင္နက္တြန္းၾက၊ ဆဲြၾကရမယ္။ ကားဆရာကလည္း စက္ကိုႏိႈးထား။ ဂီယာကို 4 wheel ထည့္ထား။ ေရလည္ေရာက္ရင္ ပိုၿပီးအားထည့္ၾကရလိမ့္မယ္။ ကြ်န္ေတာ္အခ်က္ေပးတာနဲ႔ စမယ္။ ကဲ၊ စမယ္။ ၁၊ ၂၊ ၃၊ ဆဲြ။”
ကြ်န္ေတာ္အခ်က္ေပးသံဆံုးသည္ႏွင့္ အားလံုးတစ္ၿပိဳင္နက္ ညီတူညာတူ ရုန္းလိုက္ၾကရာ ကားကေလးမွာ တစ္ဖက္ကမ္းသို႔ ေခ်ာေမာစြာ ေရာက္သြားပါေလေတာ့၏။ စည္းလံုးျခင္း၏ ခြန္အားကို လက္ေတြ႔သက္ေသျပလုိက္ျခင္းတည္း။
ကြ်န္ေတာ္လည္း ဦးထြန္းၾကည္တို႔အဖဲြ႔ကို ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္းေျပာၿပီး ခရီးဆက္ခဲ့သည္။ ေခ်ာင္းကူးစဥ္က အင္ဂ်င္အတြင္း ေရမ်ား၀င္သျဖင့္ ထင္ပါသည္။ ကားကေလးမွာ လမ္းတြင္ေဖာက္လာပါ၏။ ကားဆရာလည္း ပ်က္လိုက္၊ ျပင္လုိက္ႏွင့္ ေမာင္း လာရာ ဆိပ္ျဖဴေရာက္ရန္ ၁၃ မိုင္ခန္႔အလိုတြင္ လံုး၀ႏိႈးမရေတာ့ပါ။
ထိုအခါက်မွ ကားဆရာလည္း အင္ဂ်င္ကိုဖြင့္၊ ဆီပို႔ပန္႔မွ ေခ်းမ်ား၊ ေရမ်ားႏွင့္ ပိတ္ေနေသာဆီစစ္ကို ျဖဳတ္လဲလိုက္ရာ ေကာင္းသြားသျဖင့္ ခရီးဆက္ခဲ့ျပန္ပါသည္။ သုိ႔ေသာ္လည္း ေမာင္း၍မွ ၅ မိုင္မျပည့္ေသးမီ ကားကေလးမွာ လမ္းေဘးသို႔ ထိုးရပ္သြားျပန္၏။ ဆီကုန္ၿပီဗ်ိဳ႔ဟု ကားဆရာက ေျပာသည္။ ထို႔ေနာက္ ဆီတိုင္ကီကို ခ်က္မွေဖာက္၊ ပလတ္စတစ္ပံုးထဲထည့္။ ကုန္းအတက္မ်ားတြင္ စက္ကိုဖြင့္ေမာင္း၊ ကုန္းဆင္းမ်ားတြင္ စက္ကိုသတ္ကာ ဖရီးရိုက္။ သို႔ႏွင့္ပင္ ဆိပ္ျဖဴသို႔ မႏိုင့္ရင္ကာ ေရာက္ခဲ့ရပါေတာ့သတည္း။
ဆိပ္ျဖဴေရာက္ေသာ္ ဆီကို မရမကလိုက္၀ယ္ရပါသည္။ ဆီကလည္း လြယ္လြယ္ႏွင့္ ၀ယ္လို႔မရပါ။ ေတြ႔မည့္ ေတြ႔ေတာ့လည္း တစ္ဂါလံလွ်င္ ၁၃၀၀ က်ပ္ေတာင္ေပးရပါသည္။ အလြန္ေစ်းႀကီးလွ၏။ သို႔ေသာ္ ဘာတတ္ႏိုင္မည္နည္း။ ၀ယ္လို႔ရတာ ေက်းဇူးတင္ပါအံုး။ ဆီရေသာ္ ေခ်ာက္သို႔ ခရီးဆက္ခဲ့ၾက၏။ ေခ်ာက္သို႔ေရာက္ေသာ္ လုိက္ပို႔ေသာ ကားဆရာ ေလးကို ေက်းဇူးအထူးတင္ေၾကာင္းေျပာကာ ျပန္လႊတ္လိုက္ပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔မွာမူ လဖက္ရည္ေသာက္ရင္း ခဏတစ္ျဖဳတ္နားကာ ေန႔လည္ ၂ နာရီခဲြကားျဖင့္ စလင္းသို႔ လိုက္ပါလာခဲ့ၾက၏။ မိုးကလည္း ကြ်န္ေတာ္တို႔ခရီး တစ္ေလွ်ာက္လံုး အားေပးလွ်က္ လုိက္ပါလာ၏။ ညေန ၅ နာရီခဲြတြင္ စလင္းသို႔ေရာက္သတည္း။ စလင္းသို႔ေရာက္လွ်င္ ေရာက္ခ်င္း ပြိဳင့္မွကိုပိန္က ေဆးရံုအတြက္ ေလေအးစက္ေရာက္ေနၿပီျဖစ္ေၾကာင္း သတင္းေပးလာပါသည္။
(၄၈) စလင္းႏွင့္ မင္းဘူးနယ္မ်ားတြင္ အလႉကိစၥမ်ား ေဆာင္ရြက္ၾကျခင္း
၂၃ - ၈ - ၂၀၀၂ ေန႔နံနက္တြင္ လဖက္ရည္ေသာက္ၾကရင္း ေဒၚေအးျမင့္အား ကန္ပက္လက္အေတြ႔အႀကံဳမ်ားကို ျပန္လည္ေဖာက္သည္ခ်ၾက၏။ သူ႔အကူအညီေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ္တို႔မ်ားစြာအဆင္ေျပသျဖင့္လည္း ေက်းဇူးအထူးတင္ပါ ေၾကာင္း၊ ကန္ပက္လက္မွ ေဒသခံမ်ားကလည္း ကြ်န္ေတာ္တို႔ ခုလိုတကူးတကလာလႉသည့္အတြက္ အလြန္ ၀မ္းေျမာက္ ၀မ္းသာျဖစ္ေနေၾကာင္းမ်ား ေျပာျပပါသည္။
ထို႔ေနာက္ ေရႊေက်ာင္း ပရဟိတသို႔သြားရာ တာ၀န္ခံဆရာေတာ္မွာ ခရီးထြက္ရာမွ ျပန္ေရာက္ေနၿပီျဖစ္ေၾကာင္း ေတြ႔ရသည္။ ဆရာေတာ္က ပရဟိတႏွင့္ပတ္သက္၍ သူ႔ရည္မွန္းခ်က္မ်ားကို ေျပာျပပါသည္။ ေလာေလာဆယ္ ေက်ာင္းတြင္ ေက်ာင္းသား ၂၅ ဦးရိွေၾကာင္း။ ဆရာ ၂ ဦးငွားကာ သင္ၾကားေပးေနေၾကာင္း၊ အခ်ိဳ႔ေက်ာင္းမ်ားမွ ဦးပဥၥင္းမ်ားလည္း အားလွ်င္ အားသလို ၀င္ေရာက္သင္ၾကားေပးၾကေၾကာင္း၊ ယခုေဆာက္ေနေသာ ေက်ာင္းႀကီးသာၿပီးသြားပါက ယခုထက္ပိုၿပီး ေက်ာင္းသားမ်ားမ်ား လက္ခံသင္ၾကားေပးႏိုင္မည္ျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာျပ၏။
ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ကလည္း ေနာက္လရမည့္ အလႉေငြမ်ားကို ဤေက်ာင္းေဆာက္လုပ္ေရးအတြက္ လႉမည္ျဖစ္ေၾကာင္း၊ ေက်ာင္းေဆာက္လုပ္ေရးကို ကိုေသာင္းတန္ ႀကီးၾကပ္ေဆာင္ရြက္ေပးမည္ျဖစ္ေၾကာင္းမ်ား ေလွ်ာက္ထားခဲ့ၾကပါသည္။ ေရႊေက်ာင္းမွျပန္လာေသာအခါ ေလေအးစက္ကို ေထာ္လာဂ်ီျဖင့္သယ္ကာ ေဆးရံုသုိ႔သြားေရာက္ လႉဒါန္းၾကပါသည္။ ထို႔ေနာက္ စက္ကိုတပ္ဆင္၊ အစမ္းလည္ၾကည့္ၾကၿပီး ဂုဏ္ျပဳလႊာေပးအပ္ပဲြ က်ုင္းပသည္။ အားလံုးၿပီးေသာ္ ညေနပိုင္းတြင္ ကိုပိန္၏ သတင္းေပးခ်က္အရ ေစသူ႔ရွင္ကုန္းတံတားသို႔ စက္ဘီးကိုယ္စီျဖင့္ သြားၾကည့္ၾကပါသည္။
တံတားမွာ ယက္မမ်ားက်ိဳးေနၿပီး ေအာက္မွ ထန္းလံုးမ်ားကို ျခမ္းကာ အစားထိုးထည့္ထားသည္ကို ေတြ႕ရသည္။ ရြာထဲမွ တံတားကိုတာ၀န္ခံျပဳျပင္ေပးမည့္ ဘုန္းႀကီးဦးေကာ၀ိဒထံသြားကာ တံတားအေၾကာင္း ေဆြးေႏြးၾကပါသည္။ ဘုန္းေတာ္ႀကီးက တံတားက်ိဳးေနေသာေၾကာင့္ ကဲြ်ႏြားမ်ား မၾကာခဏအေပါက္ကြ်ံက်ေၾကာင္း၊ အသက္အႏၱရာယ္ပင္ ရိွေၾကာင္း။ ဤရြာႏွင့္နီးသျဖင့္သာ ေစသူ႔ရွင္ကုန္းတံတားဟု ေခၚေသာ္လည္း အမွန္မွာ တံတားကိုအသံုးျပဳေနသည္မွာ အနီးပတ္၀န္းက်င္မွ ရြာေပါင္း ၂၀ ခန္႔ျဖစ္ေၾကာင္း။ ဤတံတားျပင္ရန္ တာစူေနသည္မွာ ၾကာၿပီျဖစ္ေသာ္လည္း ေငြအင္အား မျပည့္ေသးသျဖင့္ အထမေျမာက္ေသးေၾကာင္း၊ ဤတံတားျပင္ရန္ လႉမည္ဆိုလွ်င္ အတိုင္းထက္အလြန္ ၀မ္းသာၾကမည္ ျဖစ္ေၾကာင္းမ်ားျဖင့္ မိန္႔ပါ၏။
ေနာက္တစ္ေန႔တြင္ နံနက္စာ စားေသာက္ၿပီးေသာ္ ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္ ကိုေသာင္းတန္တို႔ စလင္းမွ မင္းဘူးသို႔ ဟိုင္းလတ္ ကားေလးျဖင့္ထြက္လာခဲ့ၾကသည္။ မင္းဘူးသို႔ ၁၁ နာရီခဲြတြင္ေရာက္၏။ ေရႊမင္သားတည္းခိုခန္း၌ တည္းၾကသည္။ ထို႔ေနာက္ စလင္းေဆးရံုမွ စားေရးႀကီး ဦးေထြး စာေရးကာမိတ္ဆက္ေပးလိုက္ေသာ မင္းဘူးမွ အနာႀကီးေရာဂါႀကီးၾကပ္ေရးမႉး ဦးခင္ေဇာ္ ထံသို႔ သြားၾက၏။ ကြ်န္ေတာ္တို႔က လာရျခင္းအေၾကာင္း ႏွင့္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ စေနဓမၼမိတ္ေဆြမ်ားအေၾကာင္းကို ရွင္းလင္းေျပာ ျပရာ ခရစ္ယန္စေနအသင္းႏွင့္ လဲြေနျပန္ေသာေၾကာင့္ မနည္းရွင္းယူရ၏။ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔က ယခုလတြင္ မင္းဘူးေဆးရံုႀကီးသို႔ လႉရန္ရည္မွန္းထားေသာေၾကာင့္ ေဆးရံုတြင္လိုအပ္သည့္အရာမ်ားကို သိႏုိင္ရန္ ဆရာ၀န္ႀကီးႏွင့္ေတြ႔လိုေၾကာင္း ေျပာျပရာ သူတို႔က ခရိုင္ဆရာ၀န္ႀကီးထံ လုိက္ပို႔ၾကပါသည္။
ဆရာ၀န္ႀကီးႏွင့္ေတြ႔ေသာ္ ကြ်န္ေတာ္တို႔လည္း လာရင္းကိစၥကို အက်ဥ္းရံုးေျပာျပလွ်က္ ေဆးရံုတြင္လိုအပ္ေသာ ပစၥည္းစာရင္းမ်ားစုေဆာင္းေပးပါရန္ ႏွင့္ နက္ျဖန္တြင္ အလႉေငြမ်ားေပးအပ္လုိပါေၾကာင္း ေျပာျပရာ ဆရာ၀န္ႀကီးကလည္း သူအဆင္သင့္လုပ္ထားလုိက္ပါမည္ဟု ကတိေပးပါ၏။ ထို႔ေနာက္ ဦးခင္ေဇာ္ႏွင့္ သူ႔သားကိုႏိုင္ခ်ဳိတို႔က ကြ်န္ေတာ္တို႔ကို အနာႀကီးေရာဂါသည္မ်ား စုေ၀းေနထိုင္ၾကရာ ေဆးစားရပ္သို႔ ဆိုင္ကယ္တစ္ေယာက္တစ္စီးႏွင့္ လိုက္ပို႔ၾကပါသည္။
ထိုအရပ္မွာ ၿမိဳ႔၏ စေနေထာင့္တြင္ရိွသျဖင့္ ၿမိဳ႔သူၿမိဳ႔သားမ်ားက ထိုေဆးစားရပ္ကို စေနရံုဟုလည္းေခၚေၾကာင္း ေျပာျပ ပါသည္။ ထိုရပ္ကြက္တြင္ အနာႀကီးေရာဂါသည္ အိမ္ေထာင္စု ၂၈ စုေနထိုင္ေၾကာင္း၊ ထိုရပ္ကြက္မွ ကေလးမ်ားအတြက္ ေစတနာမူလတန္းေက်ာင္း တစ္ေက်ာင္းရိွေၾကာင္း၊ ထိုေက်ာင္းကေလးမွာ ယခုအခါယိုယြင္းေနၿပီျဖစ္သျဖင့္ ထိုေက်ာင္း ကေလးကို လႉေစလိုေၾကာင္းေျပာျပကာ ေက်ာင္းသို႔လိုက္ပို႔ပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔လည္း ဓါတ္ပံုမ်ားရိုက္ကာ မေ၀းလွေသာ တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္တြင္လႉမည္ျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာကာျပန္ခဲ့ၾက၏။
အျပန္တြင္ လမ္းေပၚ၌ရိွေသာ နဂါးပြက္ေတာင္သို႔၀င္ၾကည့္ၾကပါသည္။ ရႊံႊမီးေတာင္မွာ ဗြပ္ကနဲ၊ ဗြပ္ကနဲ တပြက္ပြက္ ထေန၏။ ဗဟုသုတမရိွေတာ့ ဤကဲ့သုိ႔ပြက္ေနသည္ကို ေျမေအာက္တြင္ နဂါးရိွသည္ဆိုကာ က်က်နန ဘုရားကုန္းေတာ္ကဲ့သို႔ လုပ္ထားပါသည္။ ဤေနရာတြင္ေမြးျမဴထားေသာ စပါးႀကီးေျမြႀကီးနွစ္ေကာင္အား ေရခ်ိဳးေပးေနသည္ကိုလည္း ၾကည့္ရႈခဲ့ ရပါေသးသည္။ တည္းခိုခန္းသို႔ျပန္ေရာက္ေသာ္ ကိုေသာင္းတန္က ကြ်န္ေတာ့္ကို ရွင္ပင္စကိၠန္းတဲ ေစတီေတာ္သို႔ လိုက္ပို႔ပါသည္။
ၾသဂုတ္လ ၂၅ ရက္ေန႔ နံနက္ခင္း လဖက္ရည္ေသာက္အၿပီး ဦးခင္ေဇာ္ထံသြားကာ မေန႔ကၾကည့္ခဲ့ေသာ စေနရံု ေက်ာင္းအတြက္ ခန္႔မွန္းတြက္ခ်က္ထားသည္မ်ားကို ယူပါသည္။ ထို႔ေနာက္ ၁၀ နာရီတီးေသာ္ ဆရာ၀န္ႀကီးႏွင့္ ခ်ိန္းခ်က္ ထားသည့္အတိုင္း ေဆးရံုသုိ႔ထြက္ခဲ့ၾက၏။ ေဆးရံု၌ ဆရာ၀န္ႀကီးႏွင့္စကားစေနေျပာၾကရာ ေဘးတြင္ထိုင္ေနသူ ရွပ္လက္တို လည္ကတံုးႏွင့္ လူရည္သန္႔သန္႔ပုဂိၢဳလ္က ေဆးရံုတြင္လူနာဦးေရႏွင့္ ခဲြ်စုပ္စက္မွာ မမွ်သျဖင့္ အေရးေပၚလူနာမ်ားအတြက္ အသက္ကယ္ရန္ မ်ားစြာအခက္အခဲေတြ႔ရေၾကာင္း။ ထို႔ေၾကာင့္ ခြ်ဲစုပ္စက္ႏွင့္ ေအာက္ဆီဂ်င္ဘူးလႉလွ်င္ အလြန္အက်ိဳးရိွမည္ ျဖစ္ေၾကာင္း၊ ခရိုင္ေဆးရံုႀကီးျဖစ္သျဖင့္လည္း လူနာမ်ားမွာ အလြန္မ်ားျပားေၾကာင္း၊ ေအာက္ဆီဂ်င္မွာလည္း မၾကာခဏ ျပတ္ေလ့ရိွရာ ေအာက္ဆီဂ်င္ဘူးအစား Oxygen concentrator တစ္လံုးေလာက္ရိွလွ်င္ အလြန္အဆင္ေျပမည္ျဖစ္ေၾကာင္း၊ ထိုစက္တစ္လံုးလွ်င္ ၁၇ သိန္းခန္႔ရိွေၾကာင္း၊ ထို႔ျပင္ ခဲြစိတ္ခန္းအတြက္ surgical instrument တစ္စံု အရန္သင့္ရိွထားလွ်င္ အေရးေပၚလူနာမ်ားအတြက္ ေႏွာင့္ေႏွးၾကန္႔ၾကာမႈမရိွဘဲ ခ်က္ျခင္းခဲြစိတ္ကုသႏိုင္မွာျဖစ္ေၾကာင္းမ်ားကို စိတ္ရွည္လက္ရွည္ ရွင္းျပပါသည္။
သုိ႔ေသာ္လည္း ကြ်န္ေတာ္တို႔အလႉေငြမွာ ဤမွ်ေလာက္ရိွသည္မဟုတ္။ လႉရန္ယူလာေသာေငြမွာ ၂ သိန္း ၆ ေသာင္း ေက်ာ္ကေလးသာ ျဖစ္၏။ ထုိေငြကို oxygen concentrator ၀ယ္ရန္လႉခဲ့ၿပီး လိုသည္မ်ားကို ကြ်န္ေတာ့္ထံ စာေရးဆက္သြယ္ ႏိုင္ပါေၾကာင္းေျပာၿပီး ကြ်န္ေတာ့္လိပ္စာေပးခဲ့၏။ ကြ်န္ေတာ္ဆက္သြယ္လိုလွ်င္ မည္ကဲ့သို႔ဆက္သြယ္ရပါမည္နည္းဟု ေမးေသာအခါ ၎က သူ႔အမည္မွာ ေဒါက္တာညီညီလတ္ျဖစ္ၿပီး ဤခရိုင္ေဆးရံုႀကီးမွ ဒု-ေဆးရံုအုပ္ျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာျပ ပါသည္။
အလႉေငြေပးအပ္ပဲြက်င္းပၿပီးေသာ္ ေဆးရံုအတြင္း လူနာမ်ားကို ေလွ်ာက္ၾကည့္ၾကပါသည္။ ေဒါက္တာညီညီလတ္က လက္ေထာက္ဆရာ၀န္တစ္ဦးေခၚကာ လုိက္ျပ၏။ ကြ်န္ေတာ္တို႔လည္း ဆင္းရဲႏြမ္းပါးသည္ဆိုေသာ လူနာမ်ားကို ကြ်န္ေတာ္တို႔ အိပ္ကပ္ထဲမွ တစ္ဦးလွ်င္ ၁၀၀၀ က်စီလႉခဲ့ၾကပါသည္။
အျပန္တြင္ ဦးခင္ေဇာ္က ၎တို႔အနီးမွ ရပ္ကြက္တစ္ခုမွာလည္း ေရအလြန္ရွားလွေၾကာင္း၊ ျဖစ္ႏုိင္လွ်င္ အ၀ီစိတြင္း တူးကာ လႉေစခ်င္ေၾကာင္းေျပာသျဖင့္ သြားၾကည့္ၾကပါသည္။ ထို႔ေနာက္ အ၀ီစိတြင္းတူး၍ ျဖစ္ႏုိင္မျဖစ္ႏိုင္ ေသေသခ်ာခ်ာ ေလ့လာၿပီး ကြ်န္ေတာ္တို႔ထံ အေၾကာင္းျပန္ပါရန္ မွာခဲ့ကာ မေကြးၿမိဳ႔သို႔ ခရီးဆက္ခဲ့ၾကပါသည္။
မေကြး၌ ျမသလြန္ေစတီေတာ္သို႔သြားေရာက္ဖူးေျမာ္ကာ သီရိစႏၵာသီလရွင္စာသင္တိုက္သို႔ သြားၾကပါသည္။ ဒု တိုက္အုပ္ဆရာေလး ေဒၚသိဂၤ၀တီက စာသင္တိုက္အေျခအေနကို ေအာက္ပါအတိုင္းရွင္းျပပါသည္။
“ခုေတာ့ အားလံုးဆြမ္းဆံခံထြက္ၾကလို႔ ေက်ာင္းမွာ ဆရာေလးတစ္ပါးပဲ ေက်ာင္းေစာင့္က်န္ခဲ့တာ။ ေက်ာင္းက အဓိကအားျဖင့္ စာခ်ေက်ာင္းေပါ့။ စာလုိက္သီလရွင္ စုစုေပါင္း ၈၅ ပါး၊ ဓမၼာစရိယ စာခ်တန္းက ၆ ပါးရိွတယ္။ အသက္ႀကီးတဲ့ သီလရွင္ႀကီးေတြလည္း ရိွတယ္။ ဓမၼာစရိယ စာခ်တန္းျပဌာန္းစာအုပ္ေတြက အရမ္းေစ်းႀကီးတယ္။ ၀ယ္ဘို႔မတတ္ႏိုင္လို႔ အခု ဆရာေလးတို႔ စာအုပ္ေတြ ငွားသင္ေနရတယ္။ ရႏုိင္ရင္ေတာ့ အဲဒီစာအုပ္ေတြ လိုခ်င္တယ္။ ျပဌာန္းစာအုပ္က တစ္စံုကို သံုးေသာင္းခဲြေလာက္ရိွတယ္။ အတန္းငယ္ေတြက စာအုပ္သိပ္မမ်ားေတာ့ ထိုက္သင့္သေလာက္ ၀ယ္ႏုိင္တယ္။ အားလံုးေတာ့ လည္း မတတ္ႏုိင္ဘူးေပါ့။ ေပါင္းၾကည့္ၾကရတယ္။”
ကြ်န္ေတာ္က လႉျဖစ္၍ ေငြပို႔လွ်င္ အဆင္ေျပေစရန္အတြက္ ဆရာေလး၏မွတ္ပံုတင္နံပါတ္၊ ဖံုးနံပါတ္မ်ားယူခဲ့ကာ ကြ်န္ေတာ့္လိပ္စာႏွင့္ ဖံုးနံပါတ္ကိုလည္း ေပးခဲ့ပါသည္။ စင္ကာပူမွမိတ္ေဆြမ်ားႏွင့္တိုင္ပင္ကာ အဆင္ေျပမည့္တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္တြင္ လႉပါမည့္အေၾကာင္း ေျပာခဲ့ပါသည္။ ထို႔ေနာက္ ညေန ၆ နာရီထြက္ေသာ Star Express မေကြး၊ ရန္ကုန္အေ၀းေျပး ကားႀကီးျဖင့္ ျပန္ခဲ့ရာ ေနာက္ေန႔မနက္ ၅ နာရီတြင္ ရန္ကုန္သို႔ ျပန္ေရာက္ပါသည္။
ထိုစဥ္က ကြ်န္ေတာ့္မွာရိွေသာ ကင္မရာမွာ ဖလင္ကင္မရာျဖစ္သျဖင့္ ဓါတ္ပံုမ်ားကို စိတ္ရိွလက္ရိွမရိုက္ခဲ့ရပါ။ အလြန္ေရာက္ခဲ၊ ႀကံဳခဲလွေသာခရီးစဥ္ကို ဓါတ္ပံုမ်ားျဖင့္ ေ၀ေ၀ဆာဆာ မွတ္တမ္းတင္ထားသင့္ေသာ္လည္း အေရးႀကီးသည့္ ပံုမ်ားေလာက္သာ ရိုက္ႏိုင္ခဲ့ပါသည္။ အေတာ္အားမလိုအားမရ ျဖစ္မိပါ၏။
(၄၉) ဧရာ၀တီတိုင္းတြင္ အလႉကိစၥမ်ား ေဆာင္ရြက္ၾကျခင္း
ကြ်န္ေတာ္တို႔ေဒသသို႔သြားၿပီး အလႉကိစၥမ်ားေဆာင္ရြက္ရန္ ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္ ကုိေသာင္းတန္ အခ်ိန္းအခ်က္ျပဳကာ ၂၀၀၂ ခုႏွစ္ စက္တင္ဘာလ ၁ ရက္ေန႔တြင္ ကြင္းေကာက္ကားကို စီးကာ ခရီးထြက္ခဲ့ၾကပါသည္။ ကိုေသာင္းတန္မွာ ေအာက္ျပည္ေအာက္ရြာသို႔ တစ္ေခါက္မွ မေရာက္ဖူးေသးသျဖင့္ အလြန္တက္ၾကြလွ်က္ရိွ၏။
၂၀၀၁ ခုႏွစ္ဧၿပီလက ပန္းေတာႀကီးေက်ာင္းသို႔ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ဗီဒီယိုျပစက္၊ မိုက္ကရုိဖုန္း၊ ေဆာင္းေဘာက္စ္မ်ား လႉဒါန္းခဲ့ရာ ထိုပစၥည္းမ်ားအား အသံုးခ်ေနပံု အေျခအေနမ်ားကို သြားေရာက္ၾကည့္ၾကပါသည္။ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာမႀကီး ေဒၚခင္သန္းဦးက ကြ်န္ေတာ္တို႔လာသည္ကို ၀မ္းသာအားရႏွင့္ ဤစက္မ်ားအား ကေလးမ်ား ပညာေရးအတြက္ မည္သို႔ အသံုးခ်ပံုမ်ားကို ေျပာျပပါသည္။ ပညာေရးဌာနမွ ထုတ္ေပးထားေသာ ပညာေပးဗီဒီယိုေခြမ်ားကိုလည္း ျပလိုက္ပါေသး၏။ တိုက္ဆိုင္စြာပင္ ေက်ာင္း၌၀ါဆိုသကၤန္းကပ္ပဲြႏွင့္ႀကံဳရာ ေန႔လည္စာကို ေက်ာင္းအလႉတြင္ပင္ အားရပါးရ အားေပးခဲ့ၾက ပါသည္။
ထို႔ေနာက္ ၂၀၀၁ခုႏွစ္၊ ေမလက လႉထားခဲ့ေသာ ပိႏၷဲကြင္းမူလတန္းေက်ာင္းသုိ႔ သြားၾကပါသည္။ အလႉကိုဦးေဆာင္ လုပ္ေပးသူမွာ ကြ်န္ေတာ့္ဦးႀကီးတစ္၀မ္းကဲြျဖစ္သူ ဦးႀကီးငခ်စ္ျဖစ္ပါသည္။ ဦးႀကီးငခ်စ္က အလႉေငြကို သူတို႔မည္သို႔ စီမံေၾကာင္း ေအာက္ပါအတုိင္းေျပာျပပါသည္။
မင္းတို႔ဆီက အလႉေငြရေတာ့ တို႔က ကိုင္း၊ လႉတဲ့သူရိွတုံး မ်ားမ်ားစားစားေလးရေအာင္ ဘယ္လိုလုပ္ၾကမလဲ တုိင္ပင္ တယ္။ ေနာက္ ေအးသိန္း (ဦးႀကီးငခ်စ္၏သား၊ ကြ်န္ေတာ့္ညီတစ္၀မ္းကဲြ) တို႔အိမ္ေရွ႔က ေသေနတဲ့ ကုကိၠဳပင္ႀကီးကိုလွဲ၊ လႊသမားေတြငွားၿပီး ခဲြ၊ စိတ္ လုပ္လုိက္ေတာ့ ပ်ဥ္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားထြက္လာတယ္။ ထိုင္ခံုနဲ႔ စားပဲြေျခေထာက္ေတြကို ပ်ဥ္းကတိုးနဲ႔လုပ္တယ္။ အခင္းကိုေတာ့ ခုနက ကုကိၠဳပ်ဥ္ေတြသံုးတယ္။ လိုတဲ့သစ္ေတြကို ခ်ဥ္ကိုက္ကြင္းသစ္စက္ကို သြား၀ယ္ေတာ့ ေစ်းသက္သက္သာသာနဲ႔ရတယ္။ ဒီေတာ့ မင္းတို႔လႉတဲ့ ေငြ တစ္သိန္းတစ္ေသာင္း ရွစ္ေထာင္ေက်ာ္နဲ႔ စားပဲြနဲ႔ ထိုင္ခံု အစံု ၃၆ စံု၊ ကြ်န္းဘီရိုႀကီးတစ္လံုး၊ ေက်ာင္းသင္ပုန္းႀကီး ၃ ခ်ပ္ရတယ္။
ကြ်န္ေတာ္တို႔လႉလုိက္ေသာ ေငြပမာဏႏွင့္ ဤမွ်ရေအာင္လုပ္ႏိုင္သည္မွာ ဤတစ္ေက်ာင္းသာရိွေသးသျဖင့္ ေစတနာပါပါႏွင့္ အားတက္သေရာ လုပ္ေပးခဲ့ၾကသည့္ ရပ္သူရြာသားမ်ားအား ကြ်န္ေတာ္တို႔ စေနဓမၼမိတ္ေဆြမ်ားက အလြန္ ေက်းဇူးတင္ပါေၾကာင္း၊ စင္ကာပူမွ သူငယ္ခ်င္းမ်ားကိုလည္း ျပန္ေျပာျပပါမည္ဟု ေျပာခဲ့ပါသည္။ သူတို႔က ေနာက္ေန႔နံနက္ တြင္ ျပဳလုပ္မည့္ ဆြမ္းေလာင္းပဲြကို ေစာင့္ကာေနေစခ်င္ေသးေသာ္လည္း ကြ်န္ေတာ္တို႔မွာ ေရျဖဴေက်ာင္းအလႉကိစၥ ရိွေသးသျဖင့္ အိပ္မေနေတာ့ပဲ ေတာင္းေတာင္းပန္ပန္ႏွင့္ ျပန္ခဲ့ၾကပါသည္။
၅-၉-၂၀၀၂ ေန႔တြင္ ကြ်န္ေတာ္မွာလိုက္သျဖင့္ ေရျဖဴေက်ာင္းမွ ဆရာႏွင့္တာ၀န္ရိွသူမ်ား ေရာက္လာပါသည္။ သူတို႔ေက်ာင္းကို ကြ်န္ေတာ္တို႔စေနဓမၼမိတ္ေဆြမ်ားအဖဲြ႔မွ ၂၀၀၂ ခုႏွစ္ မတ္လတြင္ ေငြက်ပ္ တစ္သိန္းတန္ဖိုးရိွ စာသင္ခံုမ်ား လႉခဲ့သည္။ ထိုအလႉအား ကြ်န္ေတာ္တို႔ေရာက္တံုးေရာက္ခိုက္ ဂုဏ္ျပဳလႊာေပးအပ္ပဲြက်င္းပလိုသျဖင့္ မွာလုိက္ျခင္း ျဖစ္ပါသည္။
ကြ်န္ေတာ္တို႔မွာ ခရီးဆက္မ်ားေန၍ ပင္ပန္းေနၿပီျဖစ္သျဖင့္ သူတို႔ရြာကို မသြားႏုိင္ေတာ့ပဲ သူတို႔ကိုေခၚလိုက္ရျခင္း ျဖစ္ပါ၏။
ထို႔ေနာက္ ရြာအတြင္းမွ ဆင္းရဲႏြမ္းပါးေသာ အဖိုးႀကီး၊ အဖြားႀကီးမ်ားကို ကြ်န္ေတာ္က တစ္ေယာက္ ၁၀၀၀၊ ကိုေသာင္းတန္က ၅၀၀ ႏံႈးျဖင့္ လုိက္လံကန္ေတာ့ၾကပါသည္။ အားလံုးၿပီးေသာ္ ျပန္ရန္အတြက္ ကားလမ္းႏွင့္နီးေသာ ပိႏဲၷကြင္း ေက်းရြာသို႔လာကာ ညအိပ္သည္။ ေနာက္ေန႔နံနက္တြင္ ကြင္းေကာက္ကားကိုစီးကာ ဟသၤာတသုိ႔ခရီးဆက္ခဲ့ၾက၏။ ဟသၤာတ တြင္ ကြ်န္ေတာ့္အစ္ကို တစ္၀မ္းကဲြ ကိုေအးေသာင္းတို႔အိမ္၌တည္းသည္။ သူက ဟသၤာတအနီးရိွ သဲျဖဴေက်ာင္းမွ ဓါတ္ပံုမ်ား ေပးသည္။ ေက်ာင္းအတြက္လိုအပ္ေသာ ျပဴတင္းေပါက္မ်ားတပ္ဆင္ရန္ တြက္ခ်က္ထားသည္မ်ားပါ တစ္ပါတည္းေပးလုိက္ပါ သည္။ ထုိ႔ေနာက္ ဟသၤာတၿမိဳ႔တြင္းမွ ဘုရားမ်ားလိုက္ဖူးသည္။
ေနာက္ေန႔တြင္ ရန္ကုန္သို႔ျပန္ခဲ့ပါသည္။ လမ္းႀကံဳသည္ႏွင့္ ဇလြန္ျပည္ေတာ္ျပန္ဘုရားႏွင့္ ဘုန္ေတာ္ႀကီးဦးသီလ၏ ဓါတ္ေတာ္ေစတီမ်ားသို႔ပါ ၀င္ဖူးခဲ့ၾကသည္။ သုိ႔ႏွင့္ ရန္ကုန္သို႔ ၇-၉-၂၀၀၂ ညေန ၅ နာရီတြင္ ျပန္လည္ေရာက္ရိွၾကပါသည္။
(၅၀) ရန္ကုန္အနီးတ၀ုိက္ရိွေနရာမ်ားတြင္ အလႉကိစၥမ်ားေဆာင္ရြက္ၾကျခင္း
စက္တင္ဘာ ၁၉ ရက္ေန႔တြင္ ကုိေသာင္းတန္ႏွင့္ ကြ်န္ေတာ္အခ်ိန္းအခ်က္ျပဳကာ ကန္ေတာ္ေလးရိွသီလရွင္မ်ား ဘိုးဘြားရိပ္သာသို႔ သြားၾကပါသည္။ ေနရာမသိသျဖင့္ မနည္းရွာယူရသည္။ ဘိုးဘြားရိပ္သာကုိ သပ္ယပ္သန္႔ရွင္းစြာ လွလွပပ ေလးျပင္ထားပါသည္။ ရိပ္သာေရွ႔ရိွ ခရစ္ေတာ္၏ရုပ္တုက ၀င္လာသူမ်ားကို ေႏြးေထြးစြာ ႀကိဳေနပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔က စစ္စတာႀကီးႏွင့္ေတြ႔လိုေၾကာင္းေျပာရာ အေစာင့္လုပ္သူက ခ်က္ျခင္းေခၚေပးပါသည္။
ကြ်န္ေတာ္တို႔က လာရင္းအေၾကာင္းရင္းကို ရွင္းျပၿပီး ဘိုးဘြားရိပ္သာအေျခအေနကို စံုစမ္းၾကည့္ပါသည္။ သီလရွင္ႀကီးက သူတို႔လုပ္ကိုင္ေနပံု၊ အလႉေငြရရိွပံု၊ ဘိုးဘြားတို႔အား မည္ကဲ့သို႔ေစာင့္ေရွာက္ပံု စသည္တို႔ကို စိတ္ရွည္ လက္ရွည္ ရွင္းျပပါသည္။ ထို႔ေနာက္ ရိပ္သာအတြင္း လိုက္လံျပသပါသည္။ လုပ္ကိုင္ေဆာင္ရြက္ေနသူ အားလံုးမွာ ခရစ္ယန္ သီလရွင္မ်ားျဖစ္ေသာ္လည္း ေစာင့္ေရွာက္ထားေသာ ဘိုးဘြားမ်ားမွာမူ ခရစ္ယန္၊ ဗုဒၶဘာသာ၊ အစၥလာမ္ စသျဖင့္ ဘာသာစံု၊ ျမန္မာ၊ အိႏိၵယ၊ တရုတ္၊ ခ်င္း၊ ကရင္၊ ကခ်င္ စသည္ျဖင့္ လူမ်ိဳးေပါင္းစံုေတြ႔ရပါသည္။ ျခင္ေထာင္မ်ားအတြင္း၌ ျမန္မာ အဘိုးႀကီးမ်ား တရားထိုင္ေနၿပီး၊ ဘုရားရိွခိုးခန္းအတြင္း၌ ခရစ္ယန္အဖြားႀကီးမ်ား ရိွခိုးေနသည္ကို ေတ႔ြရပါသည္။ အတုယူ အားက်စရာျဖစ္ပါသည္။
သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္တိုင္ပင္ကာ အဆင္ေျပမည့္တစ္လတြင္ လႉပါမည္ဟု ေျပာခဲ့ကာ ေက်နပ္ႏွစ္သိမ့္စြာ ျပန္ခဲ့ၾက ပါသည္။ ေနာက္ေန႔တြင္ ေမလက လႉထားခ့ဲေသာ မသန္မစြမ္း သက္ႀကီးသင္တန္းေက်ာင္းသို႔ သြားၾကပါသည္။ အလႉကိစၥ လုပ္ကိုင္ ေဆာင္ရြက္ေပးသူမွာ ကိုေသာင္းတန္၏ အစ္ကို ကိုစိန္၀င္းေမာ္ျဖစ္ပါသည္။ ေက်ာင္းတြင္ ဒုေက်ာင္းအုပ္ ဦးေက်ာ္ဦး ႏွင့္ ေတြ႔ပါသည္။ သူက ေအာက္ပါအတိုင္းရွင္းျပပါ၏။
“အခုလို ကြ်န္ေတာ္တို႔ေက်ာင္းကို လာၿပီးလႉတဲ့အတြက္ အရမ္းေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ဆီမွာ ပံုမွန္သင္တန္းေတြရိွတယ္။ ေရဒီယိုျပင္သင္တန္းက ၁ ႏွစ္။ ဆံပင္ညွပ္သင္တန္း၊ ဓါတ္ပံုရိုက္သင္တန္း၊ အပ္ခ်ဳပ္သင္တန္း၊ ပိုးစာပံုႏွိပ္သင္တန္းေတြက ၃ လ သင္တန္း။ ကြ်န္ေတာ့္ဆႏၵကို ေျပာရရင္ေတာ့ ဒီလို စားေသာက္ကုန္ေတြ လႉတာထက္ သင္တန္းတစ္ခုၿပီးသြားရင္ သင္တန္းသားေတြထဲက ထူးခြ်န္သူေတြကို ဆံပင္ညွပ္သင္တန္းဆိုရင္လည္း ဆံပင္ညွပ္ကိရိယာ တစ္စံု၊ ဓါတ္ပံုရုိက္သင္တန္းဆိုရင္လည္း ကင္မရာတစ္လံုး၊ စက္ခ်ဳပ္သင္တန္းေက်ာင္းဆင္းေတြကိုေတာ့ အပ္ခ်ဳပ္စက္ စသျဖင့္ေပါ့၊ ေပးေစခ်င္တယ္။ အဲဒါဆို သူတို႔ဘ၀တစ္သက္စာ လုပ္ကိုင္စားလို႔ရသြားမယ္။ သူတို႔အတြက္ ထမင္းအိုး တည္ေပးလိုက္တဲ့သေဘာေပါ့ဗ်ာ။ အစားအေသာက္ဆိုတာကေတာ့ ခဏနဲ႔ကုန္သြားတာေပါ့။”
သူ႔အႀကံမွာ အလြန္ေကာင္း၏။ ကြ်န္ေတာ္တု႔ိမွာ လႉခ်င္စိတ္သာရိွၿပီး ဘာလႉရမည္ ေသေသခ်ာခ်ာမသိသျဖင့္ ယခုကဲ့သို႔ လာေရာက္စံုစမ္းရျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း၊ ယခုလို ေသေသခ်ာခ်ာသိရသည့္အတြက္ လိုအပ္သည္မ်ားကို ထိထိေရာက္ ေရာက္လႉႏုိင္မည္ျဖစ္၍ ၀မ္းသာပါေၾကာင္း၊ ေနာက္တစ္ႀကိမ္တြင္ ဦးေက်ာ္ဦးတို႔ေမးၿပီးမွ လႉမည္ျဖစ္ေၾကာင္း၊ သင္တန္းဆင္း မည့္ရက္ကို ႀကိဳေျပာေစလိုပါေၾကာင္း၊ သို႔ေသာ္လည္း လက္ရိွတြင္ လႉရမည့္ေနရာမ်ားမွာ အလြန္မ်ားေနသျဖင့္ သင့္ေတာ္ မည့္တစ္ခ်ိန္တြင္မွ ထပ္မံလႉႏိုင္မည္ျဖစ္ပါေၾကာင္းမ်ား ေျပာခဲ့ပါသည္။
တဆက္တည္းမွာပင္ ထုိေက်ာင္းႏွင့္ သိပ္မေ၀းလွေသာ က်ိဳက္၀ိုင္းလူငယ္သင္တန္းေက်ာင္းသို႔ ဆက္လာခဲ့ပါသည္။ ေက်ာင္းတြင္း၀င္လုိက္သည္ႏွင့္ ကေလးမ်ားကစားေနၾကသျဖင့္ ဆူညံေနတာ ေတြ႔ရ၏။ ကြ်န္ေတာ္တို႔က ေက်ာင္းသား ခပ္ႀကီးႀကီးတစ္ေယာက္အား ေက်ာင္းအုပ္ဆရာမႀကီးကို သြားေခၚခိုင္းပါသည္။ ခဏအၾကာ ဆရာမႀကီးေရာက္လာသျဖင့္ အျပန္အလွန္ မိတ္ဆက္ၾကပါသည္။
ကြ်န္မက ဒီေက်ာင္းက ဒုေက်ာင္းအုပ္ ေဒၚခင္ခင္ေလးပါ။ ေက်ာင္းမွာ ေလာေလာဆယ္ ကေလးေပါင္း ၂၃၂ ေယာက္ ရိွပါတယ္။ ေထာက္ႀကံ့ကေလးျပဳစုေရးဌာနက အသက္ ၃ ႏွစ္ကေန ၅ ႏွစ္အထိ လက္ခံတယ္။ အသက္ ၅ ႏွစ္ေက်ာ္တဲ့ ကေလးေတြကို ဒီကို ပို႔တယ္။ ဒီမွာ အသက္ ၅ ႏွစ္ကေန ၁၈ ႏွစ္ထိ ထားေပးတယ္။ အသက္ ၁၈ ႏွစ္ေက်ာ္သြားတဲ့ ကေလးေတြကိုေတာ့ သက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္းပညာေတြ သင္ေပးလုိက္တယ္။ ဒီကေန ဆယ္တန္းေအာင္သြားတဲ့ ကေလးေတြ လည္းရိွပါတယ္။ တျခားကေလးေတြကိုေတာ့ ကုမၼဏီေတြနဲ႔ဆက္ၿပီး အလုပ္သြင္းေပးလိုက္တယ္။ ခုေတာ့ ႏိုင္ငံေတာ္က စားစရိတ္အျဖစ္ ကေလးတစ္ေယာက္အတြက္ တစ္ရက္ကို ၁၀ ေထာက္ပံ့တယ္။ ေငြပေဒသာပင္အတိုးက တစ္ေယာက္ကို အစိတ္ရတယ္။
ဆရာတို႔လႉမယ္ဆိုရင္ ကေလးတစ္ေယာက္ကို တစ္နပ္စာ ၁၆၀ ႏံႈးနဲ႔လႉလို႔ရပါတယ္။ ဆန္မပါဘဲ ကုန္ေျခာက္ ေတြခ်ည္းလဲ လႉလို႔ရတယ္။ စာအုပ္နဲ႔စာေရးကိရိယာေတြလည္း လိုတာပါဘဲ။ ေနာက္ၿပီးေက်ာင္းစိမ္း၀တ္စံုေတြ လုိပါတယ္။ ကြ်န္မတို႔ေက်ာင္းမွာက မူလတန္းအထိပဲ သင္ႏုိင္တယ္။ အလယ္တန္းတက္သြားတဲ့ ကေလးေတြကိုေတာ့ အစိုးရေက်ာင္းေတြ ေျပာင္းထားရတယ္။ အဲဒီအခါ ေက်ာင္း၀တ္စံုလိုတယ္။ ျဖစ္သလို လႊတ္လိုက္လို႔မရေတာ့ဘူး။ ဒီမွာကေတာ့ ကိုယ့္ေက်ာင္းနဲ႔ ကိုယ္မို႔ ကိစၥမရိွဘူး။ အဲဒီေတာ့ အဲဒီကေလးေတြအတြက္ ေက်ာင္း၀တ္စံုလိုတယ္။ ေနာက္ၿပီး ထီးတို႔၊ ဖိနပ္တို႔ပါ လုိတယ္။ ေလးငါးေယာက္ေလာက္အတြက္ ျပႆနာမဟုတ္ေပမဲ့ လူ ၂၀၀ ေက်ာ္ေလာက္က်ေတာ့ ေငြအင္အားလိုပါတယ္။ ေငြပေဒသာ ပင္ထဲထည့္ရင္ေတာ့ ေပ်ာက္မသြားေတာ့ဘူးေပါ့။ အျမဲသံုးသြားလို႔ရမယ္။ ဒါေပမဲ့ ကြ်န္မတို႔အေနနဲ႔ ဘာလႉပါလို႔မေျပာလုိပါဘူး။ အကုန္လံုးလိုေနတာ ဆိုေတာ့ေလ။ ဘာပဲလႉလႉ ၀မ္းသာရမွာပါ။
ထို႔ေနာက္ ေက်ာင္းထဲေလွ်ာက္ၾကည့္ၾကပါသည္။ ထမင္းစားခန္းတြင္ ကေလးမ်ား စားေသာက္ေနၾကသည္ကို ၾကည့္ရတာ အားရစရာျဖစ္ပါ၏။ သူတို႔ခမ်ာ ထမင္းကို တစ္ပန္းကန္ေမာက္ေမာက္ထည့္ကာ ဟင္းရည္တစ္မ်ိဳးထဲဆမ္းလွ်က္ အားရပါးရ ေလြးေနၾကရွာပါသည္။ ဘာဟင္းလဲေတာ့ ေသေသခ်ာခ်ာ မသိပါ။ နီညိဳေရာင္ဆိုေတာ့ ငါးပိရည္ထင္ပါသည္။ အရိုးမ်ားေသာ၊ ေခ်းခါးေသာ ေရြးမေနႏုိင္။ သူတို႔အဖို႔ေတာ့ ဗိုက္၀ဘို႔သာ အေရးႀကီးပါသည္။
ကြ်န္ေတာ္တို႔လည္း အတိအက်မဟုတ္ေတာင္ အဆင္ေျပမည့္တစ္လတြင္လႉပါမည္ဟု ေျပာဆိုႏႈတ္ဆက္ကာ ျပန္ခဲ့ ၾကပါသည္။ တလက္စတည္း ေခ်ာ္တြင္းကုန္းရိွ ကမၻာေအးလူငယ္သင္တန္းေက်ာင္းသို႔ ဆက္လာခဲ့ၾကပါသည္။ ထိုေက်ာင္း၌ ေက်ာင္းအုပ္ဦးေမာင္ေမာင္တာႏွင့္ေတြ႔၏။ ဆရာႀကီးကလည္း ေက်ာင္းအေျခအေနကို ေအာက္ပါအတုိင္း ေျပာျပပါသည္။
ဒီမွာ အသက္ ဆယ္ႏွစ္ေအာက္က ၅၀ ေလာက္၊ ၁၀ ႏွစ္ကေန ၁၅ ႏွစ္ထိက ၁၅၀ ေလာက္၊ အသက္ ၂၀ ၀န္းက်င္က ၁၄ ေယာက္ရိွတယ္။ စားေရးေသာက္ေရးအတြက္ ကုန္ေျခာက္ကတင္ တစ္လကို ၅ ေသာင္းခဲြဘိုးေလာက္ ၀ယ္ရ ပါတယ္။ ႏုိင္ငံေတာ္က ေထာက္ပံ့တာ တစ္ေယာက္ကို တစ္ရက္အတြက္ ၁၀။ ေနာက္ၿပီး ေငြပေဒသာပင္ကရတဲ့အတိုးက တစ္ေယာက္ကို အစိတ္ေလာက္။ ၉ တန္း၊ ၁၀ တန္းေက်ာင္းသားေတြအတြက္ ေက်ာင္းစရိတ္ကို Total က ပညာသင္စရိတ္ ေထာက္ပံ့ေပးပါတယ္။ ဒါ့အျပင္ သူတို႔ဆရာေတြလႊတ္ၿပီးေတာ့လည္း ဒီမွာ စာသင္ေပးေသးတယ္။
တခ်ိဳ႔ကုမၼဏီေတြက်ေတာ့ သူတို႔ဆီမွာေခၚၿပီး အလုပ္သင္ေပးတယ္။ လႉမယ္ဆိုရင္ေတာ့ အစားအေသာက္၊ အ၀တ္ အစား၊ ဆီ၊ ဆား၊ ငရုတ္၊ အာလူး၊ ၾကက္သြန္စတဲ့ ကုန္ေျခာက္ စသျဖင့္ လႉလို႔ရပါတယ္။ ေငြပေဒသာပင္ထဲ ထည့္မယ္ဆိုရင္ လည္း ထည့္လို႔ရပါတယ္။ ခင္ဗ်ားတို႔က စင္ကာပူကဆိုေတာ့ ကြ်န္ေတာ္က သေဘၤာသားေတြ ထင္ေနတာ။ အရင္တစ္ခါက လည္း သေဘၤာသားေတြ လာလႉသြားေသးတယ္။ ခင္ဗ်ားတို႔လုပ္တာ အရမ္းေကာင္းပါတယ္ဗ်ာ။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ၀မ္းသာပါ တယ္။ ေက်ာင္းကိုလာတဲ့အတြက္လည္း ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။
၂၁-၉-၂၀၀၂ ေန႔တြင္ ေထာက္ႀကံ့ကေလးျပဳစုေရးဌာနသုိ႔ သြားခဲ့ၾက၏။ ၅၁ ကားကိုစီးကာ ေထာက္ႀကံ့စစ္သခႋ်ဳင္း မွတ္တိုင္တြင္ဆင္း၊ လမ္းတစ္ဖက္ကူးလုိက္သည္ႏွင့္ ေက်ာင္းသို႔ေရာက္၏။ ေက်ာင္းတြင္ ဦးစီးအရာရိွ ေဒၚၾကည္ၾကည္၀င္း ႏွင့္ ေတြ႔၏။ ကြ်န္ေတာ္တို႔က စေနဓမၼမိတ္ေဆြမ်ားအဖဲြ႔အေၾကာင္း ေျပာျပရာ သူက ေက်ာင္းႏွင့္ပတ္သက္၍ ရွင္းျပသည္။
ေရႊဂံုတိုင္ ကေလးျပဳစုေရးဌာနမွာ ေမြးကင္းစကေန ၃ ႏွစ္အထိ လက္ခံျပဳစုပါတယ္။ ၃ ႏွစ္ျပည့္တဲ့ကေလးေတြကို ေတာ့ ဒီကိုေခၚၿပီး ဆက္ျပဳစုတယ္။ မ်ားေသာအားျဖင့္ မိဘမဲ့ကေလးေတြ၊ ေစာင့္ေရွာက္မဲ့သူ မရိွတဲ့ကေလးေတြပါဘဲ။ အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးေၾကာင့္ စြန္႔ပစ္ခံခဲ့ရတဲ့ကေလးေတြကို ေစာင့္ေရွာက္ထားတာပါ။ ဒီဌာနမွာ ကေလးေပါင္း ၁၀၀ ေက်ာ္ကို ေစာင့္ေရွာက္ႏိုင္ပါတယ္။ ေလာေလာဆယ္ေတာ့ ကေလး ၃၇ ေယာက္ပဲရိွတယ္။ အသက္ ၅ ႏွစ္ျပည့္သြားတဲ့ကေလးေတြကို ေတာ့ က်ိဳက္၀ိုင္းလူငယ္သင္တန္းေက်ာင္းကို ပို႔ပါတယ္။ ကေလးေတြကို ေကြ်းေမြးျပဳစုဘို႔ ႏုိင္ငံေတာ္က တစ္ေယာက္ကို တစ္ရက္စာ ၁၀ ႏံႈးေပးပါတယ္။ ေငြပေဒသာပင္ကရတဲ့ အတိုးနဲ႔ အဲဒီ ၁၀ ေပါင္းၿပီး ကေလးေတြကို တစ္ေန႔ (၄) ႀကိမ္ ေကြ်းပါ တယ္။ လႉခ်င္ရင္ အာဟာရအေနနဲ႔ တစ္နပ္ကို ၃၀၀၀ က်ပ္ႏံႈးလႉႏိုင္ပါတယ္။ ဒါမွမဟုတ္ မူႀကိဳ၀တ္စံုေလးေတြ လႉခ်င္ရင္လည္း တစ္ေယာက္ကို ၄၂၀ က်ပ္ႏံႈးနဲ႔ လႉလို႔ရပါတယ္။ အဲဒီ၀တ္စံုေတြကိုေတာ့ ကြ်န္မတို႔ ၀န္ထမ္းသက္သာကေန ခ်ဳပ္တာပါ။ တီရွပ္ ဆင္တူ လွလွေလးေတြ ၀ယ္လႉခ်င္လဲရပါတယ္။ ကေလးကစားစရာ၊ စက္ဘီး၊ အရုပ္ေလးေတြ၊ ပန္းခ်ီဆဲြတဲ့ ပစၥည္းေလးေတြ စသျဖင့္ သင္ေထာက္ကူ ပစၥည္းေတြလဲ လိုပါတယ္။ ေငြပေဒသာပင္ထဲ ထည့္ထားရင္ေတာ့ မေပ်ာက္ေတာ့ပဲ အတိုးနဲ႔သံုးလို႔ ရတာေပါ့။
ထို႔ေနာက္ ေက်ာင္းအတြင္း လွည့္ၾကည့္ၾကရာ ေန႔ခင္းဘက္ျဖစ္သျဖင့္ ကေလးမ်ားမွာ အတံုးအရံုးအိပ္ေနၾကပါသည္။ သန္႔သန္႔ရွင္းရွင္း၊ သပ္သပ္ယပ္ယပ္ျဖစ္ပါ၏။ ကြ်န္ေတာ္တို႔လည္း ေက်ာင္းကို ကြ်န္ေတာ္တို႔လႉမည့္ စာရင္းထဲတြင္ထည့္ကာ အလွည့္က်လွ်င္ လႉပါမည္ဟုေျပာလွ်က္ ျပန္ခဲ့ၾကပါသည္။
၂၃ ရက္ေန႔တြင္မူ ကြ်န္ေတာ္တစ္ေယာက္တည္း ေရႊဂံုတိုင္ကေလးျပဳစုေရးဌာနသို႔ လာခဲ့၏။ ေရာက္ေတာ့ ေထာက္ၾကံ့ကေလးျပဳစုေရးဌာနမွ ဆရာမႀကီးကိုပါ ေတြ႔ရပါသည္။ ၿမိဳ႔ထဲတြင္ စည္းေ၀းပဲြရိွသျဖင့္ ဤေက်ာင္းမွ ဆရာမႀကီး ကိုပါ၀င္ေခၚျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာျပ၏။ ေနာက္ ကေလးမ်ားအား လုိက္ျပပါသည္။ ေန႔ခင္းျဖစ္သျဖင့္ ကေလးမ်ားမွာ အားလံုး အိပ္ေနၾကသည္။ အခန္းမ်ားမွာ ေထာက္ၾကံ့မွ အခန္းမ်ားေလာက္ မသန္႔ပါ။ နံေစာ္ေနသျဖင့္ Air freshener တပ္ေပးရေသာ္ ေကာင္းေလစြဟု ဆႏၵျဖစ္မိပါသည္။
ကေလးမ်ားကို ေစာင့္ေရွာက္ေနသူ ဆရာမတစ္ဦးက -
ဒီကေလးေလးက အစားမစားႏုိင္ဘူး။ အရည္ကိုႏွာေခါင္းပိုက္ကေန သြင္းေပးရတယ္။ တျခားကေလးေတြကိုေတာ့ တစ္ေန႔ကို (၆) ႀကိမ္ ေကြ်းတယ္။ မ်ားေသာအားျဖင့္ ႏို႔ဘူးတိုက္တာေပါ့။ ကေလးကလည္း ၄-၅ေယာက္မဟုတ္ေတာ့ တခါတေလ ႏို႔ဘူးေတြျပတ္ရင္ ကြ်န္မတို႔မွာ အေတာ္ဒုကၡေရာက္ပါတယ္။ အခုဒီမွာ ကေလးစုစုေပါင္း ၄၉ ေယာက္ရိွတယ္။ တစ္ေန႔အတြက္ ၆ ႀကိမ္ေကြ်းရင္ ကုန္က်ေငြ တစ္ေသာင္းေလးေထာင္ရိွပါတယ္။ အစ္ကိုတို႔လႉခ်င္ရင္ လက္တိုဂ်င္ဘူးေတြလႉလို႔ရပါတယ္။ တစ္ဘူးကို ၆၀၀၀ ေလာက္ရိွတယ္။ တစ္လကို ၄၅ ဘူး ကုန္ပါတယ္။ ေနာက္ၿပီး ဒူးမက္စ္က ၁၀ ဘူးကုန္တယ္။ လက္ရိွ ေပါက္ေစ်း တစ္ဘူးကို ၄၀၀၀ ေလာက္ရိွတယ္။ နည္းနည္းႀကီးသြားတဲ့ကေလးေတြကိုေတာ့ Red Cow တိုက္ပါတယ္။ ဟုတ္ကဲ့၊ ဆရာမႀကီးနာမည္က ေဒၚတင္တင္၀င္းပါ။
ကြ်န္ေတာ္က ေလာေလာဆယ္တြင္မူ လႉရန္လ်ာထား ထားေသာေနရာမ်ားရိွေသးသျဖင့္ အဆင္ေျပမည့္တစ္ခ်ိန္တြင္ လႉပါမည့္အေၾကာင္းေျပာကာ မွတ္တမ္းဓါတ္ပံုမ်ားရိုက္လွ်က္ ျပန္ခဲ့ပါသည္။ (ေနာင္တြင္ ထုိကေလးျပဳစုေရးဌာနမ်ားသို႔ အ၀တ္ အထည္၊ ကစားစရာႏွင့္ စားစရာေသာက္စရာမ်ား လႉခဲ့ပါသည္။)
ကြ်န္ေတာ္က ကြ်န္ေတာ္တို႔သြားေရာက္ ေလ့လာခဲ့ေသာေနရာမ်ားကို လအလိုက္လႉရန္ စာရင္းျပဳစုကာ စင္ကာပူရိွ ကိုေရခ်မ္းတို႔ထံ ပို႔လိုက္ပါသည္။ ေအာက္တိုဘာလ ၁ ရက္ေန႔တြင္ ေနာက္ စေနဓမၼမိတ္ေဆြႀကီး တစ္ဦးျဖစ္ေသာ ကိုျမင့္သိန္း လည္း ျပန္ေရာက္လာသျဖင့္ ကြ်န္ေတာ္၊ ကိုေသာင္းတန္၊ ကိုျမင့္သိန္းတို႔ လွည္းတန္းတြင္ဆံုကာ ေရွ႔ဆက္လုပ္မည့္ အစီအစဥ္မ်ားကို ေဆြးေႏြးၾကပါသည္။
စေနဓမၼမိတ္ေဆြမ်ားအဖဲြ႔ လက္ကမ္းစာေစာင္ထုတ္ေ၀ေရးအတြက္ စိုင္းျပင္းၾကရန္၊ လက္ကမ္းစာေစာင္ထြက္ရိွ လာလွ်င္လည္း မိမိႏွင့္နီးစပ္ရာ အေပါင္းအသင္း မိတ္ေဆြမ်ားသို႔ ေ၀ငွရန္။ ကိုေသာင္းတန္က စင္ကာပူကို ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ ျပန္လာမည္ မဟုတ္ေသးသည့္အတြက္ ယခုလတြင္လႉမည့္ စလင္းမွ ေျမမိကုန္းေက်ာင္းႏွင့္ ပရဟိတေရႊေက်ာင္းတို႔ အတြက္ အနီးကပ္ ၾကပ္ၾကပ္မတ္မတ္ ေဆာင္ရြက္ေပးေစလိုေၾကာင္း၊ စလင္းတြင္ လုပ္ကိုင္ေဆာင္ရြက္သည္မ်ားကိုလည္း ကြ်န္ေတာ္ ကဲ့သို႔ပင္ ေန႔စဥ္မွတ္တမ္းေရးထားေစလိုေၾကာင္း၊ သို႔မွ ေနာင္တြင္ ကြ်န္ေတာ္ စေနဓမၼမိတ္ေဆြမ်ားအဖဲြ႔၏ ေဆာင္ရြက္မႈ မွတ္တမ္းမ်ား ေရးသားသည့္အခါ အေထာက္အကူရမည္ျဖစ္ေၾကာင္း ေသေသခ်ာခ်ာမွာလိုက္၏။
ကိုေသာင္းတန္က ၎၏သူငယ္ခ်င္းတစ္ဦးက ကြ်န္ေတာ္တို႔လုပ္ကိုင္ေဆာင္ရြက္ေနသည္မ်ားကို စာေရးဆရာ တစ္ဦးဦးကို ေျပာျပကာ ေဆာင္းပါးမ်ားေရးၿပီး မဂၢဇင္းတစ္ေစာင္ေစာင္တြင္ ထည့္သင့္သည္ဟု အႀကံေပးသည္ကို သေဘာက် ေၾကာင္း ေျပာျပပါသည္။ သို႔ေသာ္ ကြ်န္ေတာ္က ကြ်န္ေတာ္တို႔လုပ္ေနသည္မ်ားကို ဂဃနဏမသိပဲ အရမ္းကာေရာ ေလွ်ာက္ ေရးမည္စိုးသည့္အတြက္ ေရးမည္ဆိုလွ်င္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ပင္ ေရးလိုေၾကာင္း၊ မဂၢဇင္းထဲထည့္မထည့္ကိုမူ သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္ တုိင္ပင္ရန္ အႀကံေပးပါသည္။
၂-၁၀-၂၀၀၂ ေန႔တြင္ အလႉကိစၥမ်ားေဆာင္ရြက္ရန္ ကိုေသာင္းတန္ စလင္းသို႔ ျပန္သြား၏။
၇-၁၀-၂၀၀၂ ေန႔တြင္ ခြင့္ ၂ လျပည့္သည္ႏွင့္ ကြ်န္ေတာ္လည္း စင္ကာပူသို႔ ျပန္ခဲ့ပါေတာ့သတည္း။
ဆက္ပါဦးမည္။
ေအးၿငိမ္း
၂၄-၁၀-၂၀၁၁၊ ည ၉း၂၀ နာရီ
Blk 663D, Jurong West St 65
#15-233Singapore 644663
Tel: 97303027
Email: y_nyein@yahoo.com.sg
No comments:
Post a Comment