ျမန္မာစာသည္ တို႔စာ (၁)

ျမန္မာစာသည္ တို႔စာ (၁)
 

ဖြင့္ဟ၀န္ခံခ်က္

 

ဤေဆာင္းပါးကို ေရးလိုက္ျခင္းျဖင့္ ကြ်န္ေတာ့္ကိုယ္ကြ်န္ေတာ္ သိလွၿပီ၊ တတ္လွၿပီ၊ ျမန္မာစာကို ကြ်မ္းက်င္လွၿပီ၊ ကြ်န္ေတာ္ေရးသမွ် ေျခာက္ျပစ္ကင္း သဲလဲစင္သည္ဟု ဆိုလိုရာမေရာက္ေၾကာင္း ဦးစြာပထမ ေျပာလုိပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္ေရးရသည့္ အဓိကရည္ရြယ္ခ်က္မွာ ျမန္မာမ်ားျဖစ္ေသာ ကြ်န္ေတာ္တို႔သည္ ကိုယ့္စာျဖစ္ေသာ ျမန္မာစာကို တန္ဖိုးထားေလးစားကာ ေရးသား၊ ေျပာဆိုၾကရန္ တိုက္တြန္းလိုရင္းမွ်သာ ျဖစ္ပါသည္။

            ကြ်န္ေတာ္ေရးခဲ့သည္မ်ားမွ အမွားမ်ားကိုလည္း ေထာက္ျပေ၀ဖန္ အႀကံျပဳၾကရန္ ေမတၱာရပ္ခံလိုပါသည္။ အမွားကိုသိမွ အမွန္ျပင္ႏုိင္မည္။ မွားသည္ကို မွားမွန္းမသိလွ်င္ တစ္သက္လံုး အမွားႀကီးႏွင့္ ႏွစ္ပါးသြားေနရေတာ့မည္။ တစ္စံုတစ္ေယာက္က ေထာက္ျပေ၀ဖန္လိုက္သျဖင့္ ျပင္လုိက္လွ်င္ လမ္းမွန္ေပၚေရာက္လာႏိုင္သည္။

            ဤေဆာင္းပါးတြင္ ျမန္မာစာ အေရးအသား၊ အေျပာအဆို တိုးတက္လာေစေရးအတြက္ ကြ်န္ေတာ္ ေလ့လာမိသမွ်၊ တတ္သမွ်၊ မွတ္သမွ်ကေလးႏွင့္ တင္ျပပါမည္။ တစ္စံုတစ္ေယာက္၏ အမွားကိုေထာက္ျပလွ်င္လည္း အျပစ္တင္ရန္၊ ရႈတ္ခ်ရန္ မဟုတ္ဘဲ အမွန္ျဖစ္ေစလိုေသာ ေစတနာႏွင့္သာျဖစ္ေၾကာင္း ႀကိဳတင္အသိေပးလိုပါသည္။

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

            ယခုေခတ္တြင္ ကြန္ျပဴတာကို တြင္တြင္က်ယ္က်ယ္ သံုးလာႏိုင္သည္သာမက အင္တာနက္မွာလည္း လက္လွမ္းတမီ တြင္ရိွေနသည္ျဖစ္ရာ အင္တာနက္တြင္ လူႀကီးလူငယ္ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား စာေတြဖတ္ၾက၊ ေရးၾက၊ ေဆြးေႏြးၾက၊ ေ၀ဖန္ၾက၊ ႏွီးေႏွာၾက လုပ္လာတာေတြ႔ရသည္မွာ ၀မ္းသာစရာ ေကာင္းပါသည္။ ဤသို႔တစ္ဦးအျမင္ကို တစ္ဦးေဆြးေႏြး၊ ေ၀ဖန္ျခင္းမွ အသိသစ္၊ အျမင္သစ္မ်ား ရလာသည္။ မိမိအားနည္းခ်က္၊ မိမိအမွားကို သိလာႏိုင္သည္။ အမွားကိုသိၿပီး အမွန္ျပင္လုိက္ျခင္း ျဖင့္ တိုးတက္လာႏိုင္သည္။

            ၀မ္းနည္းစရာေကာင္းသည္မွာ ဤကဲ့သို႔ ျမန္မာဘာသာျဖင့္ ေရးသားၾက၊ ေျပာဆိုၾကရာတြင္ ျမန္မာစာကို အၿမီးအေမာက္တည့္ေအာင္ က်က်နန ေရးႏိုင္သူ ရွားလွသည္ကို ေတြ႔ရျခင္းပင္ ျဖစ္ပါသည္။ ေတြ႔ရေသာ အမွားမ်ားတြင္ စာလံုးေပါင္းမွားျခင္း၊ ၀ါက်တည္ေဆာက္ပံုမွားျခင္း၊ အသံုးအႏံႈးမွားျခင္း၊ မည္သည့္ေနရာ၌ မည္သည့္စာလံုးသံုးရမည္မသိျခင္း စသည္တို႔ ပါပါသည္။ အခ်ိဳ႔စာမ်ားကို ဖတ္ျခင္းအားျဖင့္ ထိုသူသည္ ျမန္မာစကားကိုပင္ ေသေသခ်ာခ်ာ မေျပာတတ္ ေသးေၾကာင္း ခန္႔မွန္းလို႔ရပါသည္။

            ကြ်န္ေတာ္ ျမန္မာစာဆရာတစ္ဦးမဟုတ္ပါ။ ျမန္မာစာေပ ပညာရွင္တစ္ဦးလည္း မဟုတ္ပါ။ သို႔ေသာ္ ျမန္မာစာကို ခ်စ္ျမတ္ႏိုးသူတစ္ဦး ျဖစ္ပါသည္။ အင္တာနက္ စာမ်က္ႏွာေပါင္းမ်ားစြာတြင္ ျမန္မာလို ျဖစ္ကတတ္ဆန္း ေရးထားသည္မ်ားကို ေတြ႔ရေသာအခါ ကြ်န္ေတာ္စိတ္မခ်မ္းသာပါ။ သည္အေၾကာင္း မၾကာခဏ ကြ်န္ေတာ္ေတြးမိပါသည္။ ျမန္မာ website ေပါင္း မ်ားစြာကို ေမႊေႏွာက္ဖတ္ရႈတိုင္းလုိလုိပင္ ျဖစ္ပါ၏။

            ျမန္မာစာ အားနည္းေနရျခင္းအေပၚ ကြ်န္ေတာ္ေတြးမိသည့္ အခ်က္အခ်ိဳ႔ကို တင္ျပပါမည္။

ပထမဦးဆံုးႏွင့္ အဓိကအက်ဆံုး တရားခံမွာ ျမန္မာႏိုင္ငံ ပညာေရးစနစ္ျဖစ္ဖို႔ မ်ားပါသည္။ အမ်ားသူငါအသိ ျဖစ္သျဖင့္ အက်ယ္မခ်ဲ႔လိုေတာ့ပါ။ လိုရင္းကိုသာ ဆိုပါမည္။ ယခုပညာေရးစနစ္တြင္ ဆယ္တန္းမွလဲြ၍ အတန္းတိုင္းကို အက်မရိွ၊ ရာႏံႈးျပည့္ေအာင္စနစ္ သတ္မွတ္ထားပါသည္။ မည္သည့္ရည္ရြယ္ခ်က္ႏွင့္ ဤမူကုိ ခ်မွတ္ထားမွန္း ကြ်န္ေတာ္ နားမလည္ပါ။ ရလဒ္မွာ ေက်ာင္းသားမ်ား ဆယ္တန္းထိေရာက္လာသည့္တိုင္ ျမန္မာ၊ အဂၤလိပ္၊ ပထ၀ီ၊ သမိုင္း၊ သိပံၸ၊ သခၤ်ာ။ မည္သည့္ဘာသာရပ္ကိုမွ မယ္မယ္ရရ မတတ္ေတာ့ျခင္း ျဖစ္ပါသည္။

လက္ရိွရန္ကုန္တြင္ ဆယ္တန္းတက္ေနသူ တူမေလးေျပာျပသျဖင့္ ဆရာဆရာမမ်ားမွာ ေက်ာင္းတြင္ စာကို ေသေသခ်ာခ်ာ မသင္ဟု သိရပါသည္။ သို႔ေသာ္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ေဒသျဖစ္သည့္ ေလးမ်က္ႏွာအထက္တန္းေက်ာင္းမွ ဆရာ၊ ဆရာမမ်ားမွာမူ ေန႔မအား၊ ညမအား၊ အားႀကိဳးမာန္တက္ သင္ၾကားပို႔ခ်ေနသည္ကို ေတြ႔ခဲ့ရပါသည္။ ျမန္မာျပည္မွ ဆရာ၊ ဆရာမမ်ား စာကိုေကာင္းေကာင္းမသင္ဟု ၀ါးလံုးရွည္ႏွင့္ သိမ္းရမ္းဘို႔ေတာ့ မသင့္ပါ။ ေကာင္းေကာင္း မသင္သည့္ ေက်ာင္းမ်ားရိွသလို၊ ေသေသခ်ာခ်ာ သင္ေပးေသာ ေက်ာင္းမ်ားလည္း ရိွပါသည္။

မေအာင္မေနရ ပညာေရးစနစ္ေၾကာင့္ ေက်ာင္းသားမ်ားမွာ စာႀကိဳးစားသည္ျဖစ္ေစ၊ မႀကိဳးစားသည္ျဖစ္ေစ၊ အခ်ိန္တန္ရင္ ေအာင္မွာပဲ ဟု စိတ္ထဲတြင္စဲြထားေလရာ စာကိုစိတ္မ၀င္စားေတာ့ပဲ၊ စာေမးပဲြေအာင္ရံုေလာက္သာ က်က္မွတ္ၾကပါေတာ့သည္။ က်က္မွတ္သည္ဆို ေတာ္ေသး။ ခိုးခ်သည္က ပိုဆိုးပါသည္။ ဆရာ၊ ဆရာမဟူသည္ ေက်ာင္းသားကို စာႀကိဳးစားလာေစရန္ အတင္းခ်ဳပ္ခ်ယ္၊ ႀကိမ္းေမာင္း မာန္မဲ၍မရ။ ေက်ာင္းသားကိုယ္ႏိႈက္က ႀကိဳးစားခ်င္စိတ္ရိွရန္ လိုေပသည္။

ဤတြင္စကားစပ္မိ၍ ေက်ာင္းသားကို ရိုက္မိသျဖင့္ အတိုင္ခံရကာ အလုပ္ျပဳတ္သြားေသာ ဆရာမတစ္ဦးအေၾကာင္း အနည္းငယ္ေျပာလိုပါသည္။ ထိုဆရာမမွာ အျခားသူမဟုတ္။ ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္ အလြန္ခင္မင္ရင္းႏွီးေသာ အတန္းေဖာ္တစ္ဦး ျဖစ္ပါသည္။ ငယ္စဥ္ကတည္းက စာေတာ္သည္။ စာသင္ရတာကိုလည္း အလြန္၀ါသနာပါသည္။ ျဖစ္ပံုမွာ သူသင္သည္ကို ႀကိဳးစားပမ္းစား မသင္ယူ၊ မေလ့လာေသာ ေက်ာင္းသားတစ္ဦးအား ေစတနာလြန္ကာ ရိုက္ႏွက္ဆံုးမမိျခင္း ျဖစ္၏။ ဤသည္ကို ေက်ာင္းသားမိဘမ်ားက  တိုင္သျဖင့္ အလုပ္မွ ထုတ္ပယ္ခံရျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ သည္သတင္းၾကားေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ အလြန္စိတ္မေကာင္း ျဖစ္မိပါသည္။

ေက်ာင္းသားမ်ား အက်မ်ားလွ်င္ ဆရာ၊ ဆရာမမ်ားမွာ ထုေခ်လႊာတင္ရမည္။ ေက်ာင္းအုပ္ႀကီး အေထာင္းခံရမည္။ သည္ေတာ့ မည္သူသည္ အမိုက္ခံကာ စာေမးပဲြကို အက်မ်ားေအာင္ လုပ္ပါမည္နည္း။ မ,ေပါင္းတစ္ေထာင္ သားသမီးမ်ား အားလံုးကို မည္ကဲ့သို႔ ေအာင္, ေအာင္ သင္ပါမည္နည္း။ သည္ၾကားထဲ ေက်ာင္းသားမ်ားကလည္း စာမႀကိဳးစားျပန္ဆိုေတာ့ ေနာက္ဆံုး ဆရာ၊ ဆရာမမ်ား လုပ္စရာ တစ္နည္းသာရိွပါသည္။ စာမသင္ဘဲ ေမးခြန္းေပး၊ အလြတ္က်က္ခိုင္းကာ ေျဖသည့္နည္း ျဖစ္ပါလိမ့္မည္။ ကြ်န္ေတာ္ မသိပါ။ ေမးခြန္းေပး အလြတ္က်က္ၿပီး ေျဖခိုင္းတာေတာင္ ရာႏံႈးျပည့္ ေအာင္မည္ဟု အာမ, မခံႏိုင္။ က်သူမ်ားရိွပါလိမ့္မည္။ ထိုက်သူမ်ားကိုေတာ့ မျဖစ္ျဖစ္သည့္နည္းႏွင့္ ေအာင္ေစရန္ ေနာက္တစ္ခါ ျပန္ေျဖခိုင္းၿပီး အေအာင္ေပးလိုက္ရသည္။ 

ကြ်န္ေတာ္ၿပီးခဲ့သည့္အေခါက္ ၂၀၁၁ ခုႏွစ္ ဇႏၷ၀ါရီလက ေမြးရပ္ေျမသို႔ျပန္စဥ္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ေဒသမွ အထက္တန္း ေက်ာင္းအုပ္ဆရာႀကီးက ဆယ္တန္းေရာက္လာတာေတာင္ A ကေန Z အထိ အစအဆံုးမသိတဲ့သူရိွတယ္ ဟု ကြ်န္ေတာ့္ကို ေျပာျပပါသည္။ ဤသည္မွာ အထက္ပါ ပညာေရးစနစ္၏ ေနာက္ဆက္တဲြ ရလဒ္မ်ား ျဖစ္ပါသည္။

            ယေန႔ေခတ္ ကေလးသူငယ္မ်ား၏ ပညာေရးအေပၚ အားမရ၍ ကြ်န္ေတာ္ ေက်ာင္းသင္ျပဌာန္းစာအုပ္မ်ားကို ေလ့လာၾကည့္ပါသည္။ ရန္ကုန္မွ ကြ်န္ေတာ္တို႔အိမ္တြင္ အတန္းေပါင္းစံုမွ ျပဌာန္းစာအုပ္ အားလံုးလိုလိုရိွပါသည္။ ၀ါသနာအရ ကြ်န္ေတာ္ စုေဆာင္းထားျခင္း ျဖစ္၏။ ဆရာႀကီးမ်ားမွ ေရြးခ်ယ္ျပဌာန္းထားသည္ျဖစ္ရာ ျပဌာန္းထားခ်က္မ်ားမွာ မဆိုးလွဟု ဆိုရပါမည္။ သုိ႔ေသာ္ ဤျပဌာန္းစာအုပ္မ်ားကို ေက်ာင္းသူ၊ ေက်ာင္းသားမ်ားသည္ ေသေသခ်ာခ်ာေရာ လွန္ၾကည့္ၾကရဲ့လား ဆိုတာ ေမးခြန္းထုတ္စရာ ျဖစ္ပါသည္။ ေက်ာင္းမွ ေပးလုိက္ေသာ စာေမးပဲြတြင္ေမးမည့္ ေမးခြန္းႏွင့္ အေျဖကို က်က္လွ်င္ စာေမးပဲြအတြက္ လံုေလာက္ေနၿပီျဖစ္ရာ ဤစာအုပ္မ်ားကို အပင္ပန္းခံ ေလ့လာရန္ လုိပါဦးမည္လား။

            ထို႔ထက္ ေက်ာင္းသားဦးေရရိွသေလာက္ ျပဌာန္းစာအုပ္မ်ားကို ေရာင္းခ်ေပးႏုိင္ပါသလား။ ေရာင္းခ်ေပးႏိုင္သည့္တိုင္ ေက်ာင္းသား၊ ေက်ာင္းသူမ်ားသည္ ျပဌာန္းစာအုပ္၀ယ္ရန္ တတ္ႏုိင္ၾကပါသလား။ သို႔ဆိုလွ်င္ ဆယ္တန္းသာေရာက္လာသည္၊ အခ်ိဳ႔ေက်ာင္းသား၊ ေက်ာင္းသူမ်ားမွာ ျပဌာန္းစာအုပ္ကိုပင္ မျမင္ဖူးလုိက္သူ၊ မည္သည့္စာမ်ားကို သင္လို႔သင္လိုက္ရမွန္းမသိ သူ အေတာ္မ်ားစရာ အေၾကာင္းရိွပါသည္။

            အတန္းငယ္မ်ားကိုထားလွ်က္ ၅ တန္းမွ ၉ တန္းထိ ေက်ာင္းသားမ်ားကို မင္းတုိ႔ အဂၤလိပ္စာမွာ ဘာေတြသင္ရသလဲ၊ ပထ၀ီမွာ ဘာေတြသင္ရသလဲ၊ သမိုင္း၊ သိပၸံ၊ ျမန္မာစာ ဘာသာရပ္မ်ားမွာ ဘာေတြသင္ရသလဲ ဟု လိုက္လံ ေမးျမန္းစူးစမ္း၊ စာရင္းေကာက္ၾကည့္ရန္ သင့္လွပါသည္။ စိတ္၀င္စားစရာ ရလဒ္မ်ား ထြက္ေပၚလာပါလိမ့္မည္။ ေမးခြန္းကို က်က္ေျဖေသာ ကေလးငယ္တစ္ဦးအေနႏွင့္ ၎ဘာေတြက်က္လို႔ ဘာေတြသင္ေနရမွန္း မည္ကဲ့သို႔ နားလည္ႏိုင္ပါမည္နည္း။

            ဤသည္မွာ ယေန႔တက္သစ္စ လူငယ္မ်ား ျမန္မာစာ အားနည္းရျခင္း အဓိကအေၾကာင္း ျဖစ္ပါလိမ့္မည္။

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

ျမန္မာစာသည္ တို႔စာ (၂)

 

            ယခင္အပတ္က ယေန႔လူႀကီး၊ လူငယ္မ်ား ျမန္မာစာ အဘယ္ေၾကာင့္ အားနည္းေနရသည္ကို အက်ဥ္းခ်ဳပ္ ေျပာျပခဲ့ ပါသည္။ ဤသည္မွာ ကြ်န္ေတာ္ေတြးမိတာေလးကို တင္ျပျခင္းျဖစ္ပါ၏။ သုိ႔ေသာ္လည္း ထစ္ကနဲရိွတိုင္း ေခတ္ႏွင့္စနစ္အေပၚ လက္ညိႈးထိုးေနမည့္အစား ကာယကံရွင္မ်ားကိုယ္ႏိႈက္ကေရာ ႀကိဳးစားပမ္းစား ေလ့လာလိုက္စားၾကပါသလား ဟု ဆန္းစစ္ ၾကည့္ပါ။ လက္တစ္ဆုပ္စာ လူနည္းစုမွလဲြ၍ အမ်ားစုမွာ ေနသာသလို ေနသြားၾကတာ ျဖစ္ပါသည္။ အို - ဒါေတြမတတ္လို႔လဲ ဘာမွမျဖစ္ပါဘူး။ အခ်ိန္တန္ရင္ ဘဲြ႔တစ္ခုေတာ့ရမွာပဲ ဟုသာ ခပ္ေပါ့ေပါ့ေတြးၾကပါသည္။ ငါတို႔ ျမန္မာေတြပဲ၊ ျမန္မာလို မေရး တတ္စရာ ဘာရိွသလဲ ဟုလည္း ထင္ၾကပါမည္။

            အနာသိလွ်င္ ေဆးရွိရမည္ ျဖစ္၍ ေဆးကိုရွာရန္ ဦးစြာ အနာကိုသိမွ ျဖစ္ေပမည္။

အနာကား ပထမပိုင္းတြင္ ေျပာခဲ့သကဲ့သို႔ ပညာေရးစနစ္ႏွင့္ ေက်ာင္းသားမ်ား ပညာေရးအေပၚထားရိွသည့္ သေဘာထားပင္ ျဖစ္ပါသည္။ ဤအနာကို မကုစားႏိုင္သေရြ႔ကာလပတ္လံုး သည္အတိုင္းဆက္သြားမည္သာ ျဖစ္ပါ၏။

ယခု ျမန္မာစာအေၾကာင္း ဆက္ပါမည္။

            အမ်ားဆံုးေတြ႔ရေသာ အမွားမ်ားမွာ စာလံုးေပါင္းအမွား၊ သဒၵါအမွား၊ အသံုးအႏံႈးအမွားမ်ား ျဖစ္ပါသည္။

            ပထမဦးစြာ စာလံုးေပါင္းအမွား ကို ေလ့လာၾကည့္ပါမည္။ စာလံုးေပါင္းအမွားမ်ားတြင္ ေတြ႔ရသည္မ်ားမွာ မည္သည့္ အကၡရာကို မည္သည့္ေနရာတြင္ သံုးရမည္ကို မသိျခင္း၊ ယရစ္၊ ယပင့္၊ ေရးခ်၊ အသတ္ မ်ားမွားျခင္း၊ ပါဠိသက္ ေ၀ါဟာရမ်ား ကို နားမလည္ဘဲ သံုးျခင္း စသည္တို႔ပါ၀င္ပါသည္။ ထုိ႔ျပင္ ကြန္ျပဴတာႏွင့္ေရးျခင္း ျဖစ္သည့္အတြက္ စာလံုးလက္ကြက္အားလံုး ကို မသိသျဖင့္ မွားျခင္းလည္း တစ္ခုအပါအ၀င္ ျဖစ္ပါသည္။

            ျမန္မာစာသည္ကား အဂၤလိပ္စာကဲ့သို႔ အကၡရာ ၂၆ လံုးသိရံုမွ်ႏွင့္ ရိုက္လို႔မရ။ သေ၀ထိုး၊ ယပင့္၊ ယရစ္၊ ေရးခ်၊ ေရွ႔ထိုး၊ ေနာက္ပစ္၊ အသတ္၊ ပါဠ္ဆင့္ စသည္ မ်ားစြာရိွေပရာ ထိုအေသးအဖဲြကေလးမ်ားအားလံုးကို မသိဘဲ ျမန္မာစာကို ေသေသခ်ာခ်ာ ရိုက္တတ္ဖို႔ရာ မလြယ္ပါ။ သို႔ေသာ္လည္း ဤစာလံုးကေလးမ်ားကို သိရန္မခက္ပါ။ မည္သည့္စာလံုးမဆို လက္ကြက္မ်ားရိွသည္။ မိမိက ထိုလက္ကြက္ဇယားကို print ထုတ္ကာ စာၾကည့္စားပဲြေရွ႔တြင္ ကပ္ထားလွ်က္ စာရိုက္သည့္ အခါတိုင္း ရည္ညႊန္းရန္သာ လိုပါသည္။ ဤသို႔မဟုတ္ဘဲ လက္ကြက္ဇယားကို မၾကည့္၊ ျဖစ္ကတတ္ဆန္းရိုက္မည္ ဆိုလွ်င္ေတာ့ စာလံုးေပါင္းအမွန္ကိုသိသည့္တုိင္ မွားၿမဲ မွားေနဦးမည္သာ ျဖစ္သည္။

            ေအာက္ပါနမူနာမ်ားကို ၾကည့္ပါ။

အဘယ္ေၾကာင့္ ဤကဲ့သို႔ေရးသည္ကို ကြ်န္ေတာ္မသိပါ။ ေရးသူသည္ တကၠသိုလ္ကုိ စာလံုး မေပါင္းတတ္၍လား။ သို႔မဟုတ္ ကၠ ႏွင့္ ဣ ကို တူသည္ဟု ယူဆ၍ပဲလား။ သို႔မဟုတ္ ပါဠ္ဆင့္  - ၠ ကိုပဲ မေရးတတ္၍လား။ တစ္ခုခု ျဖစ္ပါလိမ့္မည္။ ဤကဲ့သို႔ေရးထားသည္ကို (စိုက္ပ်ိဳးေရး တက္ကသိုလ္) ဟု ဖတ္လို႔မရပါ။ (စုိက္ပ်ိဳးေရး တအိသိုလ္) ဟုသာ ဖတ္ရပါမည္။ (ဣ) ကို (အိ) ဟု အသံထြက္သည္။ တကၠသိုလ္ သည္ အဆင့္ျမင့္ပညာမ်ားကို သင္ၾကားေပးရာ ေနရာဌာန ဟု အဓိပၸါယ္ရေသာ္လည္း တဣသိုလ္ (တအိသိုလ္) တြင္ ဘာအဓိပၸါယ္မွ မရိွပါ။

            ေနာက္တစ္ခု ၾကည့္ပါဦး။ မဟာဇနကၠဇာတ္ေတာ္ကို ေရးထားျခင္းျဖစ္ပါသည္။ သေဘၤာပ်က္ေတာ့ ဘုရားအေလာင္း မင္းသား မည္ကဲ့သို႔လုပ္ကိုင္သည္ကို ေဖာ္ျပထားျခင္း ျဖစ္၏။

ဤစာပိုဒ္ကို ဖတ္ၾကည့္ပါ။ ဘုရားေလာင္း မင္းသားသည္ ထိုင္ခံုတစ္ခုကို သယ္သြားကာ ရြက္တိုင္ထိပ္မွ ပစ္ခ်လိုက္သည္ဟု အဓိပၸါယ္ရ၏။

            မည္မွ် လဲြပါသနည္း။ အျဖစ္မွန္မွာ အေလာင္းေတာ္မင္းသားသည္ ရြက္တိုင္ထိပ္ေပၚတက္ကာ သေဘၤာႏွင့္ေ၀းႏုိင္ သမွ် ေ၀းေ၀းသုိ႔ ခုန္ခ်လိုက္ျခင္း ျဖစ္၏။ အဘယ္ေၾကာင့္ ထိုင္ခံုကို ရြက္တိုင္ထိပ္မွ ပစ္ခ်ရပါမည္နည္း။

            ေနာက္တစ္ခုကေတာ့ ကဗ်ာအေၾကာင္း ေဆြးေႏြးထားတာ ျဖစ္ပါသည္။ ျမန္မာကဗ်ာကို ခ်စ္ျမတ္ႏိုးပါလွ်က္ ျမန္မာစာကို ေသေသခ်ာခ်ာ မသင္ယူျခင္းအေပၚ အေတာ္စိတ္ပ်က္မိပါသည္။

ယခုေခတ္ လူငယ္မ်ားမွာ (လုပ္တတ္တယ္၊ ေျပာတတ္တယ္၊ သီခ်င္းဆိုတတ္တယ္) စသျဖင့္ ေျပာၾကရာတြင္ အဘယ္ေၾကာင့္ (လုပ္တက္တယ္၊ ေျပာတက္တယ္၊ သီခ်င္းဆိုတက္တယ္) ဟု ေရးၾကမွန္း ကြ်န္ေတာ္ နားမလည္ပါ။ ျဖစ္ႏုိင္သည္မွာ တရုတ္မ်ားစကားေျပာတာကို အတုခိုးကာ စကားမပီေတာ့ျခင္း ျဖစ္မည္။ အင္တာနက္ စာမ်က္ႏွာအမ်ားအျပား ၌ပင္ ဤကဲ့သို႔ သံုးေနၾကတာ ေတြ႔ရပါသည္။ ဤအထဲတြင္ ပညာတတ္ဆုိသူမ်ားပါ ပါေနျခင္းကို ကြ်န္ေတာ္ အံ့ၾသလို႔မဆံုးပါ။

            တက္တယ္ ဆိုသည္မွာ အေပၚသို႔တက္ျခင္း၊ သတိေမ့ေမ်ာသြားျခင္း၊ လက္ရိွအေျခအေနထက္ ပိုျမင့္လာျခင္း စသည့္ အဓိပၸါယ္ရိွသည္။

            တတ္တယ္ ဆိုျခင္းမွာ တစ္ခုခုကို လုပ္တတ္ကိုင္တတ္ျခင္း၊ အတတ္ပညာတစ္ခုကို သင္ယူတတ္ေျမာက္ျခင္း ျဖစ္၏။ စကားေျပာတတ္သည္၊ စာေရးတတ္သည္၊ သြားတတ္သည္ စသျဖင့္ ျဖစ္ပါသည္။

            အထက္ပါစာပိုဒ္၌ပင္ (က်ေတာ္) (သာမာန္ စကားမ်ားကို) ဟုလည္း မွားထားပါသည္။ ဤတြင္လည္း အဘယ္ေၾကာင့္ (က်ေတာ္) ဟု သံုးထားမွန္း မသိပါ။ ထြင္တာလား။ ကြ်န္ေတာ္ ဟု သံုးရမွာ ကြ်န္ေစာ္နံသည္ ဟု ထင္လို႔ပဲ လား၊ သူမွသိပါမည္။ (သာမာန္) ဆိုသည္မွာလည္း မွားေလ့မွားထရိွေသာ စာလံုးတစ္ခု ျဖစ္၏။ (သာမန္) ဟု ေရးမွ မွန္ပါမည္။

ေအာက္ဆံုးစာေၾကာင္းကိုလည္း ၾကည့္လိုက္ပါဦး။ (အနည္းဆံုးဖတ္သူတစ္၇ိွပါတယ္၊ကဗ်ာဆရာပါ၊ကဗ်ာဆရာကကဗ်ာေပ်ာက္တာကို အမွဳမထားပါဘူး.)

ဤစာပုိဒ္ကို ဖတ္ၿပီး အသင္မည္ကဲ့သို႔ နားလည္ပါသနည္း။ ကြ်န္ေတာ့္အေနႏွင့္မူ သူဘာေျပာခ်င္မွန္း မသိပါ။

ဤတြင္ မွားေနတာတစ္ခု ရိွပါေသးသည္။ (၇ ႏွင့္ ရ) ကို မကဲြျခင္း ျဖစ္၏။ ဤသည္မွာလည္း ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ေတြ႔ရ ေသာ အမွားမ်ားအနက္ တစ္ခုျဖစ္ပါသည္။ (၇) သည္ ဂဏန္း (ခုနစ္) ျဖစ္၏။ (ရ) သည္ (ရေကာက္) ျဖစ္၏။

၁၉၄၇၊ ေျပာင္းၾကြ တမလြန္ - တြင္ (၇) ကို သံုးပါသည္။ ေရႊေငြလက္၀တ္လက္စား တြင္ (ရ) ကို သံုးရပါမည္။ (ေရ) သည္ ေသာက္စရာ၊ ေဆးေၾကာစရာအရည္ ဟု အဓိပၸါယ္ရေသာ္လည္း (ေ၇) တြင္ ဘာအဓိပၸါယ္မွ မရိွပါ။ သတိထားၾကရန္ ျဖစ္ပါသည္။ ၇ ကို key board မွ ဂဏန္း 7 ကို သည္အတိုင္း ႏွိပ္ရသည္။ ရ ကိုလိုခ်င္လွ်င္ ထို key ကိုပင္ shift ခံကာ ႏွိပ္ရ ပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ (ေရ၊ ရထား၊ ေရႊ၊ ရန္ကုန္၊ မရဘူး၊ မရိွဘူး) စသည္တို႔ေရးသည့္အခါတိုင္း shift ခံႏိွပ္ဖို႔ မေမ့ပါႏွင့္။ 

ေနာက္တစ္ခုေျပာလိုသည္မွာ တရားေတာ္မ်ားကို ျပန္လည္ေရးသူမ်ား၊ ရွင္းျပသူမ်ား ျဖစ္ပါသည္။ ရွင္းျပသူမ်ားအား အထူးေျပာလိုသည္မွာ မိမိရွင္းျပမည့္ တရားေတာ္ကို မိမိရရ၊ ေသေသခ်ာခ်ာ သိသည္ဆိုလွ်င္ မေျပာလို။ ကိုယ္လည္း ေသခ်ာ ဂဏမသိဘဲ မေရးပါႏွင့္ဟု ေျပာလိုပါသည္။ ျမန္မာျပည္တြင္ ဗုဒၶစာေပမ်ားကို သင္ယူေလ့လာ၊ စာေပမ်ားလည္း ေရးသားေနသူ ရဟန္းရွင္လူ သိန္းေပါင္းမ်ားစြာရိွပါသည္။ သိသူမ်ားေရးပါလိမ့္မည္။ မိမိမသိေသာ အေၾကာင္းအရာျဖစ္လွ်င္ အနည္းငယ္မွ်ပင္ ျဖစ္ေစ၊ မေရးပါႏွင့္ဟု ေျပာလိုပါသည္။

ထို႔ျပင္ ထိုတရားေတာ္မ်ားကို ျပန္လည္ကူးေရးေသာအခါ၌လည္း မူရင္းစာလံုးေပါင္းမ်ားကို မွန္မွန္ကန္ကန္ ကူးေရးဘို႔လိုပါလိမ့္မည္။  မိမိမသိလွ်င္၊ မေသခ်ာလွ်င္ သိသူကိုေမးပါ။ အရမ္းကာေရာ မေရးပါႏွင့္။ ေအာက္ပါစာပုိဒ္ကေလး ကို ဖတ္ၾကည့္ပါ။

(အဘိဓမၼာတရား၌ ေရတြက္ထားေသာ ျဖစ္ႏိုင္ေသာစိတ္ (၈၉) မ်ိဳးအားလံုး အဓိပၸတိ တက္ႏုိင္ျခင္းေတာ့ မဟုတ္ပါ။ ဥပမာ ေမာဟေခါင္းေဆာင္ေသာ ၀ိစိကစၦ ေစတသိက္ခ်ဳပ္ခ်ယ္ခံရထားေသာ စိတ္(သို႔ေလာသို႔ေလာစိတ္))

ပထမ (အဘိဓမၼာတရား၌ ေရတြက္ထားေသာ ျဖစ္ႏိုင္ေသာစိတ္ (၈၉) မ်ိဳးအားလံုး) ဟု ေဖာ္ျပထားတာ မွားသည္။ ေရးသင့္သည္မွာ (စိတ္ (၈၉) မ်ိဳးစလံုး) ဟု ေရးရမည္ ျဖစ္ပါသည္။

ေနာက္တစ္ခု (အဓိပၸတိ) ဆိုသည္မွာ မည္သည့္အဓိပၸါယ္ရပါသနည္း။ (အဓိပတိ) ျဖစ္ရပါမည္။ (အဓိပၸတိ တက္ႏုိင္ျခင္းေတာ့) ကို မည္ကဲ့သို႔ နားလည္ရပါမည္နည္း။

ေနာက္တစ္ခု (ေမာဟေခါင္းေဆာင္ေသာ ၀ိစိကိစၦ ေစတသိက္) တြင္လည္း (၀ိစိကိစၦာ) ျဖစ္ရပါမည္။

စာႏွစ္ေၾကာင္းမွ်၌ပင္ ဤမွ်မွားေနလွ်င္ တရားတစ္ပုဒ္လံုးဆိုပါက မည္သုိ႔ရိွခ်ိမ့္မည္နည္း။

သကၠရာဇ္ ၁၁၄၇ ခုႏွစ္၊ နတ္ေတာ္လဆန္း ၁၃ ရက္ေန႔တြင္ ဘိုးေတာ္မင္းတရားႀကီးက ျမန္မာစာေရးထံုးႏွင့္ ပတ္သက္၍ အမိန္႔ျပန္တမ္းတစ္ေစာင္ ထုတ္ျပန္ခဲ့သည္။ အမိန္႔ျပန္တမ္းမွာ -

“ေရွးထံုးတမ္းႏွင့္ မညီဘဲ ေရးထံုးပ်က္လွ်င္ အမွတ္သညာပ်က္မည္။ အမွတ္သညာပ်က္လွ်င္ အနက္ အဓိပၸါယ္ ပ်က္မည္။ အနက္အဓိပၸါယ္ ကဲြလဲြေဖာက္ျပန္လွ်င္ တရားက်မ္းဂန္ တိမ္းယိမ္းမည္။ တရားက်မ္းဂန္ တိမ္းယိမ္းလွ်င္ သာသနာေတာ္၏ အရင္းခံျဖစ္ေသာ စာေပပရိယတိၱ ဆုတ္ယုတ္မည္။ စာေပပရိယတိၱ ဆုတ္ယုတ္လွ်င္ ရဟန္း၊ ျပည္သူတို႔ အက်င့္ပ်က္ ဆင္းရဲႀကီးစြာေရာက္မည္။

ပုဒ္၊ အကၡရာ၊ အသတ္၊ အပင့္၊ အရစ္၊ ေရွးရိုးေရးထံုးမက်၊ ကဲြလဲြ၊ ထူးျခား ခ်ိဳ႔ယြင္း တိမ္းယိမ္းေအာင္ ျပင္ဆင္သူတို႔ကို လႊတ္ေတာ္က အျပစ္အေလ်ာက္ ထိုက္သင့္ရာ စီရင္ေစ။” - - ဟူ၍ ျဖစ္ပါသည္။  

            ယခုျဖစ္ပ်က္ေနသည္မ်ားကိုသာ ဘိုးေတာ္မင္းတရားႀကီး ၾကားသိရပါက မည္သို႔ရိွလိမ့္မည္နည္း ဟုသာ သိလိုလွပါေတာ့သည္။

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

ျမန္မာစာသည္ တို႔စာ (၃)

ျမန္မာစာအေရးအသားမ်ား မွားရျခင္း အေၾကာင္းတစ္ခုမွာ စာကိုေသေသခ်ာခ်ာ ေလးေလးစားစားမေရးဘဲ ျဖစ္ကတတ္ဆန္း ေရးျခင္းျဖစ္၏။ ေအာက္တြင္ေရးထားေသာစာကို ၾကည့္ပါ။ ဘာသာေရးႏွင့္ ပတ္သက္၍ တရားဓမၼ၊ ဗုဒၶပံုေတာ္ စသည္တို႔ကို သူငယ္ခ်င္းမ်ားသုိ႔ ျပန္လည္ေ၀ငွေသာ email ျဖစ္ပါသည္။

သူေရးပံုအရ သူေတာ္ေတြစဥ္ကုန္ၿပီး မသူေတာ္ေတြပဲ က်န္ေတာ့သည္။ ေကာင္းျမတ္ေသာသူကို (သူေတာ္စင္) ဟု ေခၚသည္။ (စဥ္) ကို (လြင့္စဥ္သြားသည္) (ေျပာေနစဥ္၊ ဆိုေနစဥ္) စသျဖင့္ သံုးသည္။

ေနာက္တစ္ခုမွာ ဘာသာေရးစာေပမ်ား ေရးသားၾကရာ၌ အေတြ႔ရမ်ားေသာ အမွားျဖစ္သည္။ (သဒၵါ) ဟူေသာအသံုးျဖစ္၏။ လူအမ်ားသည္ (သဒၵါ) ႏွင့္ (သဒၶါ) ကိုမကဲြျပားၾက။

သဒၵါ ဟူသည္ ပါဠိစာလံုးျဖစ္၏။ သဒၵ မွ ဆင္းသက္လာသည္။ (သဒၵ) မွာ ျမန္မာလို (အသံ) ဟု အဓိပၸာယ္ရသည္။ အဓိပၸာယ္ရိွေသာအသံကို အစဲြျပဳ၍ ေရးသားထားေသာေၾကာင့္ သဒၵါဟု ေခၚသည္။ (ရည္ညြန္း။    ။ ၂၀၀၅ ခုႏွစ္၊ ဇြန္လထုတ္၊ ျမန္မာစာအဖဲြ႔ ၏ ျမန္မာသဒၵါက်မ္း၊ စာမ်က္ႏွာ ၁။ စာေၾကာင္းေရ ၁၂)

သဒၶါ = ဘုရားစေသာ အာ႐ုံတို႔၌ ယုံၾကည္ျခင္း၊ ကံ ကံ၏အက်ုိဳးတရားကုိ ယုံၾကည္ျခင္း သေဘာတရား

သဒၶါ၏ ၾကည္လင္ျခင္းလကၡဏာ ျပႆနာ (မိလိႏၵပဉွာ မွ)

မိလိႏၵမင္းသည္ “အသွ်င္ဘုရားနာဂေသန၊ သဒၶါသည္ အဘယ္လကၡဏာရွိပါသနည္း” ဟု ေမးေလွ်ာက္၏။ “မင္းျမတ္၊ သဒၶါသည္ ၾကည္လင္ေစျခင္းလကၡဏာလည္း ရွိ၏၊ ကုသိုလ္အဖို႔သို႔ ေျပး၀င္ျခင္း လကၡဏာလည္း ရွိ၏” ဟု ေျဖၾကား ေတာ္မူ၏။ “အသွ်င္ဘုရား၊ သဒၶါသည္ အဘယ္သို႔လွ်င္ ၾကည္လင္ေစျခင္း လကၡဏာ ရွိပါသနည္း” ဟု (ေမးေလွ်ာက္၏)။ “မင္းျမတ္ သဒၶါျဖစ္သည္ရွိေသာ္ နီ၀ရဏတို႔ကို ကင္းကြာေစ၏။ နီ၀ရဏကင္းေသာစိတ္သည္ ၾကည္လင္၏။ အထူးသျဖင့္ သန္႔စင္၏။ မေနာက္က်ဳ။ မင္းျမတ္၊ ဤသို႔လွ်င္ သဒၶါသည္ ၾကည္လင္ေစျခင္းလကၡဏာလည္း ရွိ၏” ဟု (ေျဖၾကားေတာ္မူ၏)။

            ဤမွ်ဆိုလွ်င္ (သဒၵါ) ႏွင့္ (သဒၶါ) မည္မွ်ကြာေၾကာင္း သိေလာက္ၿပီ။

            ေနာက္တစ္ခု (ဖူေမ်ာ္လိုက္ၾကပါအံု႔ …..)။ ဤစာေရးသူကို ကြ်န္ေတာ္မသိပါ။ ထို႔ေၾကာင့္လည္း သူ႔ ပညာ အရည္အခ်င္းကို မသိပါ။ (ဖူးေျမာ္) ကိုပင္မွန္ေအာင္မေရးတတ္။ (လိုက္ၾကပါအံု႔) ဆိုသည္မွာ ေနာက္ၿပီးေရးတာလား၊ မေလးမစားေရးတာလား၊ ကပ်က္ကေခ်ာ္ေရးတာလား၊ မသိလို႔မွားတာလား။ တစ္ခုခုျဖစ္ပါလိမ့္မည္။ ကြ်န္ေတာ္မသိပါ။

            ေအာက္ေဖာ္ျပပါ နမူနာမ်ားမွာ ယခင္အပတ္က ေဖာ္ျပခဲ့ေသာ နမူနာ ကို ထုတ္ယူထားသည့္ စာမ်က္ႏွာမွပင္ ျဖစ္ပါ၏။ ထိုစာကား အမွားေပါင္း ေသာင္းေျခာက္ေထာင္ႏွင့္ ျဖစ္ပါသည္။ သို႔ေသာ္ ကြ်န္ေတာ္က ဤေဆာင္းပါးေရးရန္ အမ်ား သိသင့္သိထိုက္သည့္ အနည္းငယ္မွ်ကိုသာ ထုတ္ႏုတ္ ေဖာ္ျပျခင္းျဖစ္ပါသည္။

ဤသည္မွာလည္း အမွားမ်ားေသာ အသံုးျဖစ္ပါသည္။ သူ႔စာလံုးေပါင္းကို အသံထြက္ၾကည့္ပါမည္။ (လကၤ်ာရံ) ကို ျဖန္႔ေရးလိုက္လွ်င္ (လင္က်ာရံ) ျဖစ္ပါမည္။ (လင္က်ာ) ဟူေသာ အသံုးအႏံႈး ျမန္မာစကား ႏွင့္ စာတြင္ မရိွပါ။ စာလံုးေပါင္း အမွန္မွာ (လက္်ာ) ျဖစ္ပါသည္။ သို႔ဆိုလွ်င္ (လက္်ာ) ကို မည္သို႔ အသံထြက္ မည္နည္း။

            ဤတြင္ ၾကားျဖတ္၍ရွင္းစရာတစ္ခုရိွပါသည္။ ၾ -  သည္ (ရ) ႏွင့္ အလားသဏၭာန္တူၿပီး - ် သည္ (ယ) ႏွင့္ သဏၭာန္ တူသည္။

            ထို႔ေၾကာင့္ (လက္်ာ) ကို ျဖန္႔ေရးလုိက္လွ်င္ (လက္ယာ) ဟု ရပါမည္။ ထို႔ေၾကာင့္ (လက္်ာ) ကို (လက္ယာ) ဟု ဖတ္ရပါမည္။ လက္ယာဟူသည္ ျမန္မာလို ညာဘက္ ျဖစ္၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ျမတ္စြာဘုရား၏ ညာလက္ရံုးျဖစ္ေသာ အရွင္ သာရိပုတၱရာ ကို လက္်ာရံ ဟု ေခၚျခင္းျဖစ္ပါသည္။ ဤသည္ကို မသိေသာ အခ်ိဳ႔သူမ်ားက (လက္်ာ) ဟု ေရးထားသည္ကို (လက္က်ာ) ဟု မွားယြင္းစြာ အသံထြက္ၾကပါေသးသည္။ ဤစာလံုးေပါင္း၊ အသံထြက္ႏွင့္ ပတ္သက္၍ ကြ်န္ေတာ္ ေက်ာင္းသားဘ၀က သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္ အႀကီးအက်ယ္ အျငင္းအခံုျဖစ္ခဲ့ဖူးပါသည္။  

            ဤတြင္ စကားစပ္၍ ေျပာလိုသည္မွာ (ေယာက္်ား) ဟူေသာ စာလံုးေပါင္း ျဖစ္ပါသည္။ (ေယာက္်ား) ကိုလည္း ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား မွန္ေအာင္ မေပါင္းတတ္ပါ။ မ်ားေသာအားျဖင့္ (ေယာက္်ား) ကို (ေယာကၤ်ား) ဟုသာ စာလံုးေပါင္းတာ ေတြ႔ရပါသည္။ (ေယာကၤ်ား) ကို ျဖန္႔ေရးလိုက္လွ်င္ (ေယာင္က်ား) ျဖစ္သြားပါမည္။ (ေယာင္က်ား) ဆိုမွေတာ့ ဟိုေယာင္ေယာင္၊ ဒီေယာင္ေယာင္ ျဖစ္ေနေသာ ေယာင္ေျခာက္ဆယ္ သေကာင့္သားမ်ားသာ ျဖစ္ဖို႔မ်ားပါသည္။ က်ားက်ားလ်ားလ်ား ေယာက္်ားမ်ား ျဖစ္ဘြယ္မရိွ။ (ေယာက္်ား) ဟူေသာစာလံုးေပါင္းမွာ (ကႀကီး) ႏွစ္လံုးကို ခ်ဳ႔ံေရးထားျခင္း ျဖစ္၏။ (ေယာက်္ား = ေယာက္က်ား) တြင္ (ေယာက္) မွ (က္) ကို (က်ား) မွ (က) ႏွင့္ေပါင္းကာ (က္်ား) လုပ္လိုက္ျခင္းျဖစ္၏။ အလားတူပင္ (နငယ္) ႏွစ္လံုးကိုေပါင္းကာ (နံနက္ခင္း) ကို (နံက္ခင္း) ဟုလည္း ေရးပါေသးသည္။ သေဘာခ်င္း အတူတူပင္ ျဖစ္ပါ၏။

            ေနာက္တစ္ခု -

ဤတြင္ပါေသာ (မေကာင္းမႈ႔)၊ (ဖတ္ရႈ႔)၊ (ေအးခ်မ္းမႈ႔) အားလံုးမွားသည္။ ဤသည္မွာလည္း အမွားမ်ားေသာ အသံုး တစ္ခု ျဖစ္၏။ (မ - ဟထိုး၊ တစ္ေခ်ာင္းငင္ - မႈ) ျဖစ္၏။ သူ႔စာလံုးေပါင္းႏွင့္သူ ျပည့္စံုၿပီးသား ျဖစ္သည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ ေစတနာေတြပိုကာ (ေအာက္ကျမစ္) ကို ထပ္ထည့္လုိပါသနည္း။ အေၾကာင္းမွာ ျမန္မာအသံုးကို ေသေသခ်ာခ်ာ နားမလည္ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္၏။

            (သူနဲ႔ငါနဲ႔ သူငယ္ခ်င္းေတြပဲကြာ။ ဒါေပမဲ့ ဟိုစာအုပ္ကေလး ငွားပါဆိုေတာ့ မငွားခ်င္ဘူး။ သူ႔ပစၥည္းက်ေတာ့ သိတတ္ လိုက္တာ။) ဆိုေသာ စာေၾကာင္းကို ၾကည့္ပါ။ (သူ) ဆိုသည္မွာ မိမိ၏ သူငယ္ခ်င္းကို ရည္ညႊန္းပါသည္။ ထိုသူငယ္ခ်င္း၏ စာအုပ္ကို (သူ႔ပစၥည္း) ဟု ညႊန္းပါသည္။ ဤတြင္ပါေသာ (သူ႔) ဆိုသည္မွာ (သူ၏) ဟု အဓိပၸါယ္ရသည္။ ပိုင္ဆိုင္မႈကို ညႊန္းသည္။ (သူ႔ပစၥည္း = သူ၏ပစၥည္း) ျဖစ္သည္။

            သို႔ေသာ္ ဖတ္ရႈ၊ အမႈကိစၥ၊ ေအးခ်မ္းမႈ၊ စားမႈေသာက္မႈ၊ ေနမႈထိုင္မႈ၊ မေကာင္းမႈ စသည္တို႔တြင္ ေအာက္ကျမစ္ ထည့္စရာ မလိုပါ။  

            ထို႔အတူပင္ (အလႉ႔ရွင္မွန္းသိေအာင္၊ မ႑ပ္တိုင္ တက္ျပတယ္) ဟု ဆိုရာ၌ (အလႉ႔ရွင္) ဟူသည္ (အလႉ၏ အရွင္) တစ္နည္းအားျဖင့္ (ကုန္က်သမွ်အားလံုးခံကာ အလႉပဲြက်င္းပေပးသူ) ဟု အဓိပၸာယ္ရ၏။ ဤတြင္ပါေသာ (ေအာက္ကျမစ္) သည္လည္း (၏) ျဖစ္ၿပီး (ပိုင္ဆိုင္မႈ) ကိုညႊန္းပါသည္။

            ေနာက္တစ္ခုကို ၾကည့္ပါ။

(ကြ်န္ႏုပ္ဘေလာ့မ်ား) ကို မည္ကဲ့သို႔ ဖတ္ရပါမည္နည္း။ (ေဆာင္း၇ာသီအတြက္အလွအပအေျကာင္း) ကိုေရးသူမွာ လူငယ္တစ္ဦးျဖစ္ပါမည္။ သူေရးထားသည္မွာ စာစီစာရိုက္ကို ေသေသခ်ာခ်ာ မေလ့လာဘဲ သိသမွ်ႏွင့္ ျဖစ္သလိုေရးထားမွန္း သိသာပါသည္။

            (ေဆာင္း၇ာသီ) ဟု ေရးထားသည္ကို ၾကည့္ျခင္းျဖင့္ (၇) ႏွင့္ (ရ) ကို ကဲြကဲြျပားျပား နားမလည္ေသးေၾကာင္း သိႏုိင္ပါသည္။ ဤသည္မွာ သူတစ္ဦးတည္း မဟုတ္ပါ။ ကြ်န္ေတာ္ဖတ္မိသည့္ ျမန္မာအင္တာနက္ စာမ်က္ႏွာ အေတာ္ မ်ားမ်ား၊ ကြ်န္ေတာ့္ထံေရာက္လာသည့္ email အေတာ္မ်ားမ်ားတြင္လည္း ဤကဲ့သို႔ပင္ ေတြ႔ရပါသည္။

(၇) သည္ ဂဏန္းသခ်ၤာတြင္သံုးေသာ (ခုနစ္) ျဖစ္၏။ ရေကာက္မွာ (ရ) ျဖစ္ပါသည္။ မတူပါ။ ၇ တြင္ ပါးစပ္ထဲ၌ အဆံမပါ။ ေျခေထာက္ေကြးသည္။ (ရ) တြင္ ပါးစပ္ထဲ၌ အဆံပါၿပီး ေျခေထာက္ေျဖာင့္သည္။ 

(ဒါေပမယ့္) ဟူသည့္စာလံုးေပါင္းမွာလည္း အမွားမ်ားေသာ စာလံုးျဖစ္၏။ (ဒါေပမယ့္) မဟုတ္ပါ။ (ဒါေပမဲ့) ျဖစ္ပါသည္။ (မယ့္) ကိုမည္သည့္ေနရာတြင္ သံုးပါသနည္း။ ေရွးေခတ္က မိန္းကေလးတို႔သည္ မိမိကိုယ္ကိုညႊန္းရာ၌ (ယခုေခတ္ မိန္းကေလးမ်ား ႀကီးႀကီး၊ ငယ္ငယ္၊ သမီး၊ သမီး ဟု ညႊန္းသက့ဲသို႔) (မယ္) ဟု သံုးသည္။ မိန္းကေလးမ်ားကို လည္း (မယ္) ဟု သံုးသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ (ကြ်န္မတစ္ေယာက္တည္း) ဟုေျပာလိုသည့္ အခါမ်ားတြင္ (မယ့္တစ္ကိုယ္တည္း) ဟု သံုးသည္။

ဆက္ပါဦးမည္။

ေအးၿငိမ္း

၃၀-၁၁-၂၀၁၁