ကြ်ႏ္ုပ္ဗဟုသုတတုိးေသာ ေန႔တစ္ေန႔

(၁)

ေမး။

အခုလူႀကီးေတြက အသက္ေတြႀကီးကုန္ၿပီ။ အကယ္၍ သူတို႔ေသေၾကပ်က္စီးကုန္မယ္။ အေၾကာင္းတစ္ခုခုေၾကာင့္ ဆက္မလုပ္ႏိုင္ေတာ့ဘူးဆိုရင္ သူတို႔ေနရာကို ဆက္ခံဘို႔အတြက္ လူငယ္ေတြကို ေရြးၿပီး ေလ့က်င့္သင္ၾကားေပးတာမ်ိဳးမ်ား ရိွပါသလားခင္ဗ်ား။

ေျဖ။

ဒါမ်ိဳးဆိုတာက လူေရြးလို႔မရသလို၊ ေလ့က်င့္သင္ၾကားေပးလို႔လည္း မရပါဘူး။ ျပည္သူနဲ႔ ရင္ဘတ္ခ်င္းနီးဘို႔ပဲ လိုပါတယ္။

ေျဖာင္း . . . ေျဖာင္း . . . . ေျဖာင္း . . . .

ေမ - အကြ်ႏ္ုပ္သည္၊ ဧ၀ံ - ဤကဲ့သို႔၊ သုတံ - ယေန႔ညခ်မ္းအခ်ိန္အခါ၌ ၾကားနာခဲ့ရပါေပ၏။

(၂)

တစ္ေန႔သ၌ အကြ်ႏ္ုပ္သည္ ဆယ္လီပါတီႀကီးတစ္ခုမွ ေခါင္းေဆာင္တစ္ခ်ိဳ႔ႏွင့္ေတြ႔ဆံုပဲြကို တက္ေရာက္ခြင့္ရေလ၏။ ပထမ သူတို႔က လက္ရိွအေျခအေနမ်ားအေၾကာင္း ရွင္းလင္းေျပာျပ၏။ ထို႔ေနာက္ တက္ေရာက္လာသူမ်ားအား ေမးခြန္းမ်ားေမးလိုက မိမိနာမည္၊ အဖဲြ႔အစည္းအမည္ စသည္တို႔မိတ္ဆက္ၿပီး ေမးႏိုင္ေၾကာင္းေျပာ၏။ သံုးေလးဦး ေမးအၿပီး ကြ်ႏု္ပ္လည္း အခ်ိန္မရ၍ မေမးလိုက္ရမွာစိုးေသာေၾကာင့္ အျခားသူမ်ားမထခင္ အလ်င္စလိုထကာ ေမးေလ၏။

(ေဖာ္ျပရန္မသင့္ေသာအပိုင္းမ်ားကို ခ်န္လွပ္ခဲ့၍ ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္အေမးအေျဖလုပ္ခဲ့သည္မ်ားကို မိတ္ေဆြတို႔သိေစရန္ အက်ဥ္းမွ် ျပန္လည္ေဖာ္ျပလိုက္ပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္ေျပာတာမယံု၍ အေမးအေျဖ ေအာ္ရဂ်င္နယ္ကိုမွ နားဆင္လိုပါသည္ဆိုလွ်င္လည္း ကြ်န္ေတာ္အသံဖမ္းထားတာ ရိွပါသည္။ လာေရာက္ နားဆင္ၾကပါကုန္။)

ကြ်န္ေတာ့္နာမည္ကေတာ့ ဦးေအးၿငိမ္းပါ . . ဘလား . . ဘလား . . ဘလား . . . 

ကြ်န္ေတာ္ေမးခ်င္တာကေတာ့ အခု ႏိုင္ငံ့တာ၀န္ယူထားတဲ့လူႀကီးေတြဟာ အသက္ေတြႀကီးကုန္ၾကပါၿပီ။ အကယ္၍ သူတို႔ ေသေက်ပ်က္စီးကုန္မယ္။ အေၾကာင္းတစ္ခုခုေၾကာင့္ ဆက္မလုပ္ႏိုင္ေတာ့ဘူးဆိုရင္ သူတို႔ေနရာကို ဆက္ခံဘို႔အတြက္ လူငယ္ေတြကို ေရြးၿပီး ေလ့က်င့္သင္ၾကားေပးတာမ်ိဳးမ်ား ရိွပါသလားခင္ဗ်ား။

ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ အကယ္၍ ေနာက္တက္လာမဲ့သူေတြကိုသာ က်က်နန ေလ့က်င့္သင္ၾကားေပးမထားဘူး ဆိုရင္ သူတို႔လည္း ရာထူးႀကီးႀကီးမွာ တာ၀န္ယူရေရာ ဘာလုပ္လို႔ ဘာကုိင္ရမွန္းမသိဘဲ အကုန္ ကိုးယိုးကားယား ျဖစ္ကုန္မွာ မို႔ပါဘဲ။ အခုကိုပဲ ဟိုလူႀကီးေတြ တစ္ေန႔တစ္ေန႔ ဘာေတြလုပ္ေနတယ္ဆိုတာ သိခြင့္ရရင္ သိခ်င္ပါေသးတယ္။ သူတို႔ဟာ ကိုယ့္ကိုယ္ကုိယ္ What is my role? What is my duties and responsibilities? What should I do? ဆိုတာ ေသေသ ခ်ာခ်ာ သိရဲ့လားဆိုတာ သိခ်င္ပါတယ္။

ဆိုေတာ့ အခု ျဖစ္ေနတာေတြ ၾကည့္ပါ။ ဒီအမွားေတြကိုၾကည့္ျခင္းျဖင့္ ဘာ plan မွ မရိွဘဲ ထင္ရာစိုင္းေနတယ္ ဆိုတာ ျမင္ႏိုင္ပါတယ္။ အဲဒါ အင္မတန္ အႏၱရာယ္မ်ားပါတယ္။ (ကြ်န္ေတာ္ဆိုလိုသည့္ အႏၱရာယ္မ်ားတယ္ဆိုသည့္ အဓိပၸာယ္မွာ ဤက့ဲသုိ႔သာ ဆက္လုပ္ေနလွ်င္ ျပည္သူမ်ား၏ယံုၾကည္မႈဆံုးရံႈးသြားႏိုင္ၿပီး ေနာင္ေရြးေကာက္ပဲြတြင္ ရံႈးခဲ့ပါက တိုင္းျပည္ ေရစုန္ေမ်ာသြားႏိုင္သည့္အေရး ျဖစ္ပါသည္။)

ကြ်န္ေတာ္တို႔ အင္ဂ်င္နီယာေတြဆိုရင္ ေက်ာင္းကဆင္းဆင္းခ်င္း သူတို႔ ဘာမွ မလုပ္တတ္ေသးပါဘူး။ အဲဒီအတြက္ အလုပ္ထဲ စ၀င္၀င္ခ်င္း အလုပ္သင္အေနန႔ဲခန္႔ပါတယ္။ သူ႔မွာ တစံုတရာေသာ အေတြ႔အႀကံဳရိွေနၿပီဆိုမွ တာ၀န္စေပးတာပါ။

ဆိုေတာ့ကာ ေနာက္တက္လာမဲ့ေခါင္းေဆာင္ေတြကို ေရြးခ်ယ္ေလ့က်င့္ေပးထားဘို႔ လိုပါတယ္။ အဲသလို ေရြးခ်ယ္ေလ့က်င့္ ေပးေနတဲ့ အစီအစဥ္မ်ား ရိွသလားလို႔ ေမးတာပါ။

x x x x x x x 

သူတို႔အေျဖကို စိတ္ပ်က္လြန္းလွသျဖင့္ ဆက္မေရးေတာ့ပါ။ 

တဖက္သားအား ေလးစားသမႈျပဳျခင္း_၂

မေန႔က ျဖစ္ခဲ့ေသာ အျဖစ္အပ်က္တြင္ ျမန္မာအင္ဂ်င္နီယာကေလးဘက္ကခ်ည္း မွားတာမဟုတ္ပါ။ Mr. Wong က သူ႔ကို သေရာ္ေမာ္ကားေျပာသည့္အတြက္ ေပါက္ကဲြတာ ျဖစ္ပါသည္။

၂၀၁၂ ခုႏွစ္ ဇႏၷ၀ါရီလဆန္းပိုင္းက သည္လူႀကီးႏွင့္ ကြ်န္ေတာ္ ျပႆနာတက္ခဲ့ပါေသးသည္။

သည္တံုးက ကြ်န္ေတာ္က သည္ပေရာဂ်က္တြင္ အလုပ္၀င္ခါစ။

သူတို႔က main contractor ျဖစ္၏။ ကြ်န္ေတာ္တို႔က safety consultant ကုမၸဏီတစ္ခုမွျဖစ္ၿပီး သူတို႔ကို သည္ပေရာဂ်က္ အတြက္ Safety Officer တစ္ေယာက္၊ Safety Coordinator တစ္ေယာက္ ပုတ္ျပတ္ငွားထားတာျဖစ္သည္။

သည္တံုးက ကြ်န္ေတာ္ကလည္း safety officer လိုင္စင္သာရထားေပမင့္ လုပ္ငန္းအေတြ႔အႀကံဳက လံုး၀မရိွေလေတာ့ ေယာင္၀ါး၀ါး။

သည္မွာ Mr Wong က ကြ်န္ေတာ့္ကို ေကာင္းေကာင္းႏိွပ္ကြပ္သည္။ Toolbox meeting တြင္ အလုပ္သမားအားလံုးေရွ႔၌ ဆဲသည္။ စည္းေ၀းပဲြမ်ားတြင္ နင္ပဲငဆ ေျပာသည္။ ကန္ေတာ့ပါရဲ့။ လန္ေက်ာက္၊ ခ်ီဘိုင္းခ်င္း မိုးမႊန္ေနသည္။

ကုိယ္ကလည္း အလုပ္၀င္ခါစျဖစ္ေလေတာ့ မႏိုင့္ရင္ကာ ေအာင့္အည္း သည္းခံပါသည္။

ကြ်န္ေတာ္ သည္အလုပ္စ၀င္တာ ၂၀၁၁ ခုႏွစ္ ႏို၀င္ဘာလ ၁၄ ရက္ေန႔။

အလုပ္၀င္ၿပီး ၃ လေလာက္ၾကာေတာ့ တစ္ခုခုလုပ္ဖို႔ ကြ်န္ေတာ္ ယတိျပတ္ဆံုးျဖတ္လိုက္သည္။

ကြ်န္ေတာ္တို႔မန္ေနဂ်ာကို ဖံုးဆက္ၿပီး ငါေတာ့ မစၥတာေ၀ါင္း ေစာ္ကားေနတာကို ဆက္ သည္းမခံႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ဒီေတာ့ ႏွစ္လမ္းေရြးဘို႔ရိွတယ္။

၁။ ငါ့ကို ဆိုဒ္ေျပာင္းေပးပါ။

၂။ တျခားဆိုဒ္ေျပာင္းစရာမရိွဘူးဆို ငါ ႏႈတ္ထြက္စာတင္မယ္။

မန္ေနဂ်ာကိုလွမ္းဖံုးဆက္အၿပီး မစၥတာေ၀ါင္း၏ စားပဲြသို႔သြား။ သူ႔ေရွ႔တည့္တည့္၌ က်က်နနရပ္၏။ ရံုးဆိုေတာ့ လူအားလံုးလည္း စံုေနသေပါ့။

ဒီမယ္ မစၥတာေ၀ါင္း၊ ကြ်န္ေတာ္ ခင္ဗ်ားေျပာတာဆိုတာေတြကို သည္းခံလာတာ အခု သံုးလျပည့္သြားၿပီ။ ဒီကေန႔ကစၿပီး ခင္ဗ်ား အခ်ိဳးကိုျပင္ပါ။ ကြ်န္ေတာ္ဟာ ခင္ဗ်ားအလုပ္သမားမဟုတ္တဲ့အတြက္ ခင္ဗ်ားက်ဳပ္ကိုေျပာစရာ ဘာအေၾကာင္းမွ မရိွဘူး။ ေျပာခ်င္းေျပာရင္ ေဟာဟုိမွာထိုင္ေနတဲ့ PM ေျပာလိမ့္မယ္။ အဲဒီေတာ့ ေနာက္တစ္ခါ ကြ်န္ေတာ့္ကို မတရား ေျပာလာခဲ့ရင္ ကြ်န္ေတာ္လည္း ခင္ဗ်ားကို လူေရွ႔သူေရွ႔မွာ ျပန္ေျပာရလိမ့္မယ္။ ကြ်န္ေတာ့္ကို ဒီဆိုဒ္ကေနေျပာင္းေပးဘို႔ ရံုးကို ဖံုးဆက္ၿပီးသြားၿပီ။ ဒီလိုေျပာတာကို ခင္ဗ်ားမေက်နပ္ဘူးဆိုရင္ ႀကိဳက္တာလုပ္လို႔ရတယ္။

ရုံုးမွလူမ်ား ၀ိုင္းၾကည့္ေနသည့္ၾကားမွ ကြ်န္ေတာ္ သူ႔မ်က္ႏွာကို ေစ့ေစ့ၾကည့္ေျပာၿပီး ခပ္တည္တည္ႏွင့္ လွည့္ထြက္လာခဲ့သည္။

ကြ်န္ေတာ္က ေနာက္အလုပ္တစ္ခုထပ္ရွာဘုိ႔ထိ ဆံုးျဖတ္ထားေသာေၾကာင့္ ေျပာခဲ့တာျဖစ္၏။

ေန႔လည္ပိုင္းက်ေတာ့ မန္ေနဂ်ာက ဖံုးဆက္ကာ ေလေျပေသြးသည္။ ေနပါဦးကြာ။ ငါ မစၥတာေ၀ါင္းကို ေျပာပါမယ္။ မင္းဘယ္မွ သြားစရာမလိုပါဘူး။

ေနာက္ေန႔မွစကာ မစၥတာေ၀ါင္း အခ်ိဳးေျပာင္းသြားတာ သည္ကေန႔ထိ ျဖစ္ပါသည္။

ကြ်န္ေတာ္ ေဖ့စ္ဘုတ္ပို႔စ္တင္အၿပီး ေမာင္အင္ဂ်င္နီယာကေလး တယ္လီဖံုး message ပို႔လာပါသည္။ သူ႔အျပဳအမူအတြက္ ေတာင္းပန္ပါတယ္ ဟူ၏။ ကုိယ့္လူ၊ ကိုယ္ကအေၾကာင္းမဟုတ္ဘူး။ သူတို႔က ကိုရင္တို႔ကုမၸဏီနဲ႔ ရင္းႏွီးတယ္။ သူ အေညွာင့္ ေထာင္လုိက္ရင္ ကိုယ္ရင့္အလုပ္ကို ထိခိုက္သြားႏိုင္တယ္။ သတိထားပါ . . ဟု ကြ်န္ေတာ္ အေၾကာင္းျပန္လုိက္ပါသည္။

သူက မစၥတာေ၀ါင္းက ငါက စင္ကာပူရီယမ္ကြ၊ ငါ့ကိုခံေျပာရေအာင္ မင္းက ဘာေကာင္လဲ စသျဖင့္ ေျပာသည္ဆို၏။ ထိုအခါ သူက လူငယ္ပီပီေပါက္ကဲြကာ မင္းက ဘယ္ေလာက္တတ္လို႔လဲ ဘာညာ စသျဖင့္ ေျပာမိျခင္းျဖစ္ပါသည္။

ကြ်န္ေတာ္ ၂၀၀၅ ခုႏွစ္ေလာက္က So call အင္ဂ်င္နီယာ အလုပ္တစ္ခုရ၏။ ကြ်န္ေတာ္ဆိုသည့္ေကာင္ကလည္း အင္မတန္ ဒူသည့္ေကာင္ ျဖစ္ေလရာ ထို သူေဌးဆိုသူ၏ပံုပန္းၾကည့္လုိက္ကတည္းက ရိပ္မိဘို႔ေကာင္းသည္။

သူက ကြ်န္ေတာ့္ကို သပၺဒါနံ ရိွသမွ်အလုပ္ အကုန္ခိုင္း၏။ ကုလားေတြႏွင့္အတူ သံုးထပ္သားျပားႀကီးမ်ားကို သယ္ရသည္ မွအစ အလုပ္မ်ိဳးစံု လုပ္ရသည္။ တစ္ခါ ခ်န္ဂီေလဆိပ္နားတြင္ အလုပ္တစ္ခုရေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္ကို ဂေဟေဆာ္ခိုင္းသည္။ ဟေကာင္၊ ငါက အင္ဂ်င္ႏွစ္ရာကြ။ ဘယ့္ႏွာ ဂေဟေဆာ္တတ္မတံုး . . ဆိုေတာ့ မင္း အေတာ္ေသာက္သံုးမက်တဲ့ေကာင္ . .  ေဟာဒီမွာ ငါေဆာ္ျပမယ္ဆိုကာ သူ႔ဘာသာေဆာ္သည္။

သူႏွင့္ ျပႆနာေပါင္းစံုတက္သည္။ သူက ကြ်န္ေတာ့္ကို စိန္ေခၚသည္။

စင္ကာပူရီယမ္ အလုပ္ရွင္တစ္ေယာက္အေနနဲ႔ ငါ့မွာလုပ္ပိုင္ခြင့္ အျပည့္ရိွတယ္။ မင္းမေက်နပ္ရင္ ႀကိဳက္တဲ့ေနရာ တက္တိုင္လို႔ရတယ္။

ကြ်န္ေတာ္ သူ႔ကုိ ဘာမွျပန္မေျပာပါ။ ကိုယ့္ဘာသာ အလုပ္သစ္ႀကိတ္ရွာသည္။ အလုပ္ကလည္း ရွားလိုက္သမွခင္ဗ်ာ။ အလုပ္တစ္ခုရဘို႔ တစ္လေလာက္ရွာယူရသည္။ အီးေမးေပါင္း ရာႏွင့္ခ်ီပို႔ရသည္။ တိုတိုေျပာရလွ်င္ ကြ်န္ေတာ္ အလုပ္တစ္ခု ရသည္။ ဟိုဘက္ကုမၸဏီက အလုပ္ခန္႔စာရေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ ျမန္မာျပည္ျပန္သြားသည္။ ကုမၸဏီအသစ္က ကြ်န္ေတာ့္ကို S Pass တင္ေပးသည္။

ကံကေကာင္းခ်င္ေတာ့ အလုပ္သစ္ရခ်ိန္တြင္ ကြ်န္ေတာ္ ေဘာႀကီးသည္။ ျမန္မာလို ေရမုတ္၊ အဂၤလိပ္လို Hydrocele ဟု ေခၚ၏။ သည္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ္က ကြ်န္ေတာ့္ေသာက္တလဲြသူေဌးကို ေဘာႀကီးလွန္ျပကာ မ်က္ႏွာကေလး ဇီးရြက္ေလာက္ထားၿပီး ေျပာရ၏။

ဟေကာင္၊ ငါ သည္ေဘာႀကီးနဲ႔ ဘယ္လိုမွအလုပ္လုပ္လို႔ အဆင္မေျပဘူး။ ငါ ရန္ကုန္ခဏျပန္ၿပီး ေဘာခဲြအံုးမယ္။ ၿပီးမွ ျပန္လာတာေပါ့ကြာ။

ေအး၊ ေအး၊ ၾကာေတာ့ မၾကာေစနဲ႔ေနာ။ ငါ့မွာ လုပ္စရာေတြ အမ်ားႀကီးရိွတယ္။

စိတ္ခ်ပါကြာ။ အလုပ္မလုပ္ဘဲ ပုိက္ဆံ ဘယ္ကရမတံုးကြ။ မင္းေနပါဆိုေတာင္ ငါမေနႏိုင္ဘူး။

ထို႔ေနာက္ ရန္ကုန္ျပန္သြားကာ ေဘာခဲြၿပီး ေအးေအးေဆးေဆး ႏွပ္ေနသည္။ ကုမၸဏီအသစ္ကုိ S Pass က်ၿပီလားဟု မၾကာခဏ ဖံုးဆက္ရ၏။ ကုမၸဏီအသစ္မွ ကုလားမႀကီးက နင့္ဘို႔ S Pass က်ၿပီ။ အျမန္ဆံုးနည္းနဲ႔ ပန္းကန္လံုးစီးၿပီး လာေပေတာ့လည္းဆိုေရာ ကြ်န္ေတာ္လည္း စင္ကာပူသို႔ အသာေလးျပန္ထြက္လာခဲ့သည္။

လက္ထဲသုိ႔ S Pass ကဒ္အသစ္ေရာက္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ့ စူပါေဘာ့စ္ဆီ ဖံုးလွမ္းဆက္၏။

ဟဲလို၊ ေဘာစိ။ ေနေကာင္းလား။

ဟင္၊ ကာနီနာ။ ငါ့မွာအလုပ္ေတြနဲ႔ ျမန္ျမန္ျပန္လာပါဆိုတာ ဘာလို႔ၾကာေနတာလဲ &%$#@+”?@#! ။

စိတ္ေအးေအးထားပါကြာ။ ငါအခု မင္းကုမၸဏီမွာ မဟုတ္ေတာ့ဘူးလကြ။ ဟာဟ။

မင္း၊ အဲလိုလုပ္လို႔ရမလားကြ။ ငါ့ေထာက္ခံစာမပါဘဲ မင္း S Pass ကို cancel လုပ္လို႔ရမလား။ ငါ မင္းကို ရဲတိုင္မယ္။

ရဲစခန္းသြားတာေနာက္ထားပါကြာ။ ဒါေပမယ့္ ငါ မင္းဆီမွာ ရိွေသးလား မရိွေတာ့ဘူးလား ေသခ်ာခ်င္ရင္ေတာ့ MOM ကို သြားလိုက္ပါကိုယ့္လူ။ အခုေတာ့ ငါလုပ္စရာေတြရိွေသးတယ္။ တာ့တာ . . . ဘိုင့္ဘိုင္ . .

ဤသည္မွာ ထိုသူေဌးဆိုသူက ကြ်န္ေတာ့္ကို ဘယ္လိုပင္ မေလးမစား ဆက္ဆံေနသည္ျဖစ္ေစ ကြ်န္ေတာ္က သူ႔ကို အခ်ိဳသတ္ကာ ပညာေပးခဲ့ပံုကေလး ျဖစ္ပါသည္။

မိတ္ေဆြတို႔ကိုလည္း သူတို႔ႏွင့္ဖက္ ရန္ျဖစ္မေနပါႏွင့္။ အက်ိဳးမရိွပါ။ ပညာရိွဆန္ပါေစ။ သူ႔ကို ပညာသားပါပါႏွင့္ ႏွိပ္ကြပ္ပါ ဟု သတင္းစကား ပါးလိုက္ရပါသတည္း။

(ဆရာစားတာ မဟုတ္ပါ။ ပညာရိွမ်ားမို႔ သတိျဖစ္ခဲ ျဖစ္မွာစုိး၍ သတိေပးျခင္းမွ်သာ ျဖစ္ပါေၾကာင္း။)

ေက်းဇူးတင္ပါသည္။

ေအးၿငိမ္း

၂၆ ဇူလိုင္၊ ၂၀၁၇

တဖက္သားအား ေလးစားသမႈျပဳျခင္း_1

ယေန႔မနက္က ကြ်န္ေတာ္တို႔လုပ္ငန္းခြင္၌ အျဖစ္အပ်က္တစ္ခု ျဖစ္ပြားခ့ဲ၏။

Boom lift ကိုလာျပင္ေပးေသာ Supplier ဘက္မွ တစ္ေယာက္ႏွင့္ ကြ်န္ေတာ္တို႔အလုပ္မွ တစ္ေယာက္ စကားမ်ားျခင္း ျဖစ္သည္။

Boom lift လာျပင္ေပးသူမွာ ျမန္မာတစ္ေယာက္ျဖစ္ပါသည္။ သူ မည္သည့္ရာထူး၊ အဆင့္ရိွမွန္း ကြ်န္ေတာ္မသိပါ။ အင္ဂ်င္နီယာ ျဖစ္မည္ထင္ပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔အလုပ္မွ လူႀကီးမွာမူ site agent ျဖစ္၏။ သူက လုပ္ငန္း၌လုိသည့္ စက္ပစၥည္းမ်ား၊ အျခားကိရိယာစသည္တို႔ကို မွာေပးသည္။ သူ႔နာမည္မွာ ေ၀ါင္း (Mr. Wong) ျဖစ္၏။

သည္ boom lift လာမဆင္မီ တစ္ရက္က ထိုကုမၸဏီ (JLG) မွ ႏွစ္ေယာက္လာကာ site ကို assess လုပ္ၿပီး မည္သည့္ boom lift အမ်ိဳးအစားသံုးရမည္ကို ဆံုးျဖတ္ေပးသြားေသာေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ္တို႔က သူတုိ႔ေျပာသည့္အတိုင္း ငွားလိုက္တာျဖစ္၏။

ယေန႔မနက္ သည္ boom lift ေရာက္လာေတာ့ ထိုျမန္မာအင္ဂ်င္နီယာ (ျဖစ္မည္ထင္ပါသည္။) ေရာက္လာပါသည္။ သူက boom lift ရပ္ထားရာေနရာမွာ ေစာင္းေန၍ (slope/inclined) ထို boom lift ကုိ သံုးလို႔မရ။ ေျမမ်က္ႏွာျပင္ ညီသြားေအာင္ လုပ္ေပးပါ ဆို၏။

မင္းတို႔ေျပာတဲ့အတိုင္း ငါတို႔ငွားတာပဲကြ၊ ဘာလို႔ မရ ရမလဲ ဟု Mr. Wong ကေျပာသည္မွစ၍ အေခ်အတင္ စကားမ်ား ၾကသည္ ဆုိ၏။ သူတို႔ဘယ္လိုစကားမ်ားသည္ကို ကြ်န္ေတာ္မသိပါ။ ရံုးမွ အဖြားႀကီးက ဟဲ့၊ နင့္ကို Mr. Wong ေခၚေနတယ္။ Gate 2 ကို သြားလိုက္ဦး ဆိုသျဖင့္ ကြ်န္ေတာ္ပါလာရတာ ျဖစ္၏။

ကြ်န္ေတာ္ေရာက္သြားေတာ့ အေျခအေနက ဂိတ္ဆံုးေရာက္ေနၿပီ။ ကြ်န္ေတာ္၀င္ျဖန္ေျဖဘို႔ ႀကိဳးစားသည့္တုိင္ မရေတာ့။

ထုိေနရာတြင္ ကြ်န္ေတာ့္ Safety Coordinator လည္းရိွ၏။ သူက ျဖစ္ေၾကာင္းရယ္ကုန္စင္ ရွင္းျပသည္။

ပထမ boom lift ကို သည္အတိုင္းေမာင္းလို႔မရ ေျမျပင္ညီေအာင္ ညိွေပးပါဟု ကိုအင္ဂ်င္နီယာက ေျပာသည္။

Mr. Wong က ငါတို႔အရင္တံုးက သည့္ထက္ေတာင္ ေစာင္းတဲ့ေနရာေတြမွာ ေမာင္းလာတာပါကြာ ဆို၏။ ထိုအခါ ကိုအင္ဂ်င္နီယာက မင္းက လခ ဘယ္ေလာက္ရလို႔လဲ ေမးသည္ဆို၏။ ထိုအခါ Mr. Wong မွာ ေဒါသအႀကီးအက်ယ္ ထြက္ေလသည္။

ကြ်န္ေတာ္ေရာက္သြားေတာ့ -

ကိုင္း၊ ေျပာစမ္းပါဦးကိုယ့္လူ။

ဒီ boom lift ရပ္ထားတာက ေစာင္းေနလို႔ ေမာင္းလို႔မရဘူး။ ေျမညီေအာင္ ညိွေပးရမယ္။

အရင္တံုးကေတာ့ ကုိယ္တို႔ ေဟာဟို ဆင္ေျခေလွ်ာေပၚမွာ ေမာင္းေနတာပဲ။

ဒီစက္က ၂၇ တန္ေလးတယ္။ boom ကုိ မ,လိုက္ရင္ counter weight က ဒီဘက္မွာပဲရိွေနေတာ့ ေနာက္ဘက္ကို ေရြ႔သြားႏိုင္္တယ္။ ဒါ့ထက္ေသးတဲ့ ၁၉ တန္ဟာဆိုရတယ္။ ေနာက္ၿပီး out rigger ထုတ္လိုက္ရင္ ဟိုေျမာင္းေပၚ ေရာက္သြားမယ္။ ေနာက္ဘက္ကလည္း ကားလမ္း။

ဒါျဖင့္ ဘယ္ေလာက္ထိ ေစာင္းလို႔ရလဲ။

၃ ဒီဂရီထိ ေစာင္းလုိ႔ရတယ္။

ဒါဆိုရင္ အဲဒါကို ျပထားတဲ့ boom lift specification စာရြက္ ကိုယ့္ဆီပို႔ခိုင္းလုိက္ပါ။ အဲဒါျပၿပီး ေမာင္းလို႔မရတဲ့အေၾကာင္း၊ ဘယ္လိုလုပ္ရမယ္ဆိုတဲ့အေၾကာင္း ကိုယ္သူတို႔ကို ရွင္းျပလိုက္မယ္။

ကြ်ႏ္ုပ္တို႔ ဤကဲ့သို႔ ေျပာဆိုေနစဥ္အတြင္း Mr. Wong ၀င္လာၿပီး ေျပာျပန္၏။

ေဟ့၊ ငါတို႔အရင္တံုးကလည္း ဒီလိုပဲ ေမာင္းေနက်ကြ။

ထိုအခါ ကိုအင္ဂ်င္နီယာေလးက - ဟားဟားဟားဟား၊ မင္းဘယ္ေလာက္တတ္လဲ။ ငါက ဘဲြ႔ရကြ။ ဟားဟားဟားဟား။

သူ႔ပံုက ပီဘိ မခန္႔ေလးစားပံုျဖစ္၏။ အဆိုးဆံုးမွာ ကိုယ့္အေဖေလာက္ႀကီးရိွသူကုိ ေလွာင္ရယ္ျခင္း ျဖစ္ေလသည္။

သည္ boom lift သံုးလုိ႔ ရ မရ ကြ်န္ေတာ္ဆံုးျဖတ္စရာမရိွပါ။ ကြ်န္ေတာ္က boom lift ကြ်မ္းက်င္သူမဟုတ္ပါ။ သို႔ေသာ္ သံုးလို႔မရသည့္တိုင္ မည္သည့္အတြက္ သံုးလို႔မရေၾကာင္း အက်ိဳးသင့္ အေၾကာင္းသင့္ ရွင္းျပရမည္။ ေနာက္ၿပီး သံုးလို႔ရေအာင္ ဘယ္လိုလုပ္သင့္သည္ စသျဖင့္ ညိွႏိႈင္းလို႔ရပါသည္။

ကြ်န္ေတာ့္အျမင္တြင္ေတာ့ ေျမက သည္ေလာက္ ေစာင္းေနတာ မဟုတ္ပါ။ သူေျပာသည့္ ၃ ဒီဂရီေတာင္ ရိွခ်င္မွ ရိွပါလိမ့္မည္။ Inclination ကို တြက္ရတာ ဘာမွ မခက္ပါ။ ကြ်န္ေတာ္ တိုင္းလို႔ရပါသည္။

သည္လိုမျဖစ္ရေအာင္ပဲ ကြ်န္ေတာ္တို႔က သူတို႔လူေတြေခၚၿပီး စစ္ေဆးခိုင္းထားတာျဖစ္၏။ သူတို႔လူေတြေျပာသည့္စက္ကို ငွားထားတာ ျဖစ္၏။ ဘာမ်ားမွားပါသနည္း။

သူတို႔ေျပာသည့္စက္ေရာက္လာၿပီဆိုေတာ့ သည္စက္ကိုသံုးလို႔ရေအာင္လုပ္ေပးဘို႔မွာ သူတို႔တာ၀န္ျဖစ္၏။ အခုလို သံုးလို႔မရ ေၾကာင္း အေက်ာက္အကန္ ျငင္းေနစရာအေၾကာင္းမရိွပါ။ ေျပလည္ရာေျပလည္ေၾကာင္း ဒီဘက္က steel plate ထည့္ေပး စသျဖင့္ အႀကံေပးရမွာသာ ျဖစ္ပါသည္။

ျပႆနာက ေျပာပံုဆုိပံု ဆက္ဆံပံုျဖစ္၏။ ကုိယ့္ဘက္ကမွန္ေနသည့္တိုင္ မင္းက လခဘယ္ေလာက္ရလို႔လဲ။ မင္းက ဘယ္ေလာက္တတ္လို႔လဲ၊ ငါက ဘဲြ႔ရကြ ဟု ေျပာစရာကိုအေၾကာင္းမရိွပါ။

ေနာက္ၿပီး ကြ်န္ေတာ္တို႔က client ျဖစ္သည္။ ကုိယ့္စက္ကိုငွားသူတစ္ေယာက္အား မည္သည့္နည္းႏွင့္မွ မေလွာင္ေျပာင္သင့္၊ မရႈတ္ခ်သင့္ပါ။ အကယ္၍ သံုးလို႔မျဖစ္ဘူးဆိုျငားအံ့။ ကုမၸဏီကိုလွမ္းဖံုးဆက္ၿပီး စက္ကေတာ့ သံုးလို႔မရဘူး။ ဘယ္လိုလုပ္ရမလဲ စသျဖင့္ လွမ္းအေၾကာင္းၾကားကာ အေျဖရွာရံု ျဖစ္ပါသည္။

မိတ္ေဆြမ်ားခင္ဗ်ား -

Mutual respect ဆိုတာရိွ၏။ ျမန္မာစကားတြင္လည္း ဘုတ္-က်ီးရိုေသ၊ က်ီး-ဘုတ္ရိုေသ ဆုိတာ ရိွသည္။ မိမိကို မရိုေသ မေလးစားသူတစ္ေယာက္အား မိမိကလည္း မည္ကဲ့သုိ႔ ရိုေသေလးစားႏိုင္ပါအံ့နည္း။

တစ္ေယာက္ႏွင့္တစ္ေယာက္ ရိုရိုေသေသ ေလးေလးစားစား ဆက္ဆံျခင္းျဖင့္ ေပ်ာ္ရႊင္စရာေကာင္းေသာ ေလာကႀကီးကို တည္ေဆာက္ၾကပါစို႔ဟု အေလးအနက္ တိုက္တြန္းလိုက္ပါသည္ခင္ဗ်ား။

ေက်းဇူးတင္ပါသည္။

ေအးၿငိမ္း

၂၅ ဇူလိုင္၊ ၂၀၁၇ 

ငေခြး နဲ႔ ငမိုး ျပႆနာ

တေန႔သ၌ ကြ်ႏ္ုပ္သည္ ေဖ့စ္ဘုတ္ေပၚမွ အေရမရအဖတ္မရမ်ားျဖင့္ အလုပ္ရႈပ္ေနစဥ္ အျပင္ဘက္မွ စီကနဲ အသံၾကားလိုက္ရသျဖင့္ ဘာမ်ားျဖစ္ျပန္ပါလိမ့္ ဟု လွမ္းၾကည့္မိေလ၏။

ႀကီးႀကီး ႀကီးႀကီး၊ ဒီမွာ ငမိုးရယ္။ သားဘာသာေနတာကို အလကား လာစေနတယ္ အီး အီး ဟီး ဟီး၊

ကြ်န္ေတာ္လွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ ငိုယုိတိုင္တန္းေနေသာ ဖိုးေခြးကို ေတြ႔ရသည္။

အလုိ လူေကာင္ႀကီးကျဖင့္ အရပ္ထဲမွာ သူ႔ေလာက္ထြားတဲ့ကေလးေတာင္မရိွဘဲ အသည္းကလည္း ႏုလွခ်ည့္။

ဟဲ့ ငမိုး။ နင့္မလဲ သူမႀကိဳက္တာ သြားသြားမစပါနဲ႔လို႔မွာထားလ်က္နဲ႔၊ ငါေတာ့ ေသသာ ေသလိုက္ခ်င္ေတာ့တာပဲ။

အာ၊ ႀကီးႀကီးကလည္း သားက တကယ္ေျပာတာ ဟုတ္ပါဘူးခင္ည။ ေပ်ာ္ေစပ်က္ေစရယ္လို႔ ေနာက္တာပါ။

ကိုင္း ကိုင္း ငါ အလုပ္ရႈပ္ေနတယ္။ သြားေတာင္းပန္လိုက္စမ္း။

ကိုႀကီးဖုိးေခြးကလည္းဗ်ာ။ စိတ္အရိႈးပါနဲဲ႔။ သားက ခင္လို႔စတာပါဗ်။ ေတာင္းပန္ပါတယ္။ ေရာ့ အရင္တခါ ခင္ဗ်ားရံႈးထားတဲ့ ေလာက္စာလံုး သံုးလံုးျပန္ေပးမယ္။

ဟင့္၊ ရႊတ္၊ အဲသလိုမွေပါ့ကြ။ အဟိ။

ၾကမ္း။ မ်က္ႏွာကိုက ခု စာေလးေၾကာ္၊ ခု ဆီထမင္း။ တတ္လဲတတ္ႏိုင္ပါ့။

ထိုအခါက်မွ ကြ်ႏ္ုပ္လည္း သက္မႀကီး ခ်မိေလ၏။

ဟူး - ေတာ္ပါေသးရဲ့၊ ဒီငမိုးနဲ႔ေတာ့ ဘာေတြမ်ားျပႆနာ တက္ဦးမလဲလို႔။ အလ်င္တခါကလည္း မဘြားသန္းကို သြားစေသးတယ္။ ဟိုခမ်ာ အခု အိမ္ေရွ႔ ဆိုင္းဘုတ္ေတာင္ မခ်ိတ္ရေတာ့ဘူး။

မွတ္ခ်က္။

ေန႔ခင္းထမင္းစားအၿပီး တေမွးအိပ္ရာမွမက္ေသာ အိပ္မက္ကို ျပန္ေရးျပျခင္းျဖစ္ပါသည္။

ကြ်ႏု္ပ္အိပ္မက္ႏွင့္ အျပင္ေလာကမွ အျဖစ္အပ်က္မ်ား မေတာ္တဆ တိုက္ဆိုင္ခဲသည္ဆိုလွ်င္ ခြင့္လႊတ္ၾကပါကုန္။

ႏႈတ္ထြက္ စကားတစ္ခြန္း_2017

ႏႈတ္ေၾကာင့္ေသ၊ လက္ေၾကာင့္ေက် ဟူေသာစကားသည္ ရိွ၏။

သည္စကားမွာ ေရွးလူႀကီးတို႔ အလကားထားခဲ့တာမဟုတ္။

စကားကို အရမ္းကာေရာမေျပာပါႏွင့္။ စကားအေျပာမွားတာေၾကာင့္ အသက္ပါ ေသဆံုးရတတ္သည္ဟု သတိေပးခဲ့တာ ျဖစ္ပါသည္။

သည္အေၾကာင္း ၂၀၁၀ ေလာက္တံုးက ကြ်န္ေတာ္တစ္ခါေရးခဲ့ဖူးပါသည္။

ယခုေတာ့ အိမ္ျပန္ေနာက္က်ေန၍ အရွည္ႀကီး မေရးေတာ့ပါ။ ယခင္ေရးထားသည့္စာထဲမွာ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားပါသမို႔ ထိုစာကိုပင္ ျပန္လည္ေ၀ငွလိုက္ပါသည္။

ကြ်န္ေတာ္ေျပာလိုသည္မွာ သာမန္လူမ်ား အရပ္ထဲမွာ ေျပာေနၾကတာ ဘာမွ သိပ္ျပႆနာမရိွ။ စကားမွားသြားရင္ေတာင္ အာ၊ ငါမွားသြားတယ္။ ေဆာရီးကြာ ဟု ေျပာလိုက္ပါက ၿပီးသြားႏိုင္သည္။

သို႔ေသာ္ လူသိထင္ရွားသူတစ္ဦးျဖစ္ပါမူ စကားကုိ အထူးသတိထား ေျပာရေလသည္။ ၎အေျပာမတတ္သည့္အတြက္ လူအမ်ားၾကား ဂယက္ရိုက္သြားႏုိင္သည္။ မိမိပံုရိပ္ကို ထိခိုက္ႏိုင္သည္။

အထူးသျဖင့္ ႏုိင္ငံကိုအုပ္ခ်ဳပ္၊ မင္းလုပ္ေနသူမ်ား ပိုၿပီး သတိထားရေသးသည္။ ၎တို႔မွာ အမ်ားျပည္သူတို႔ႏွင့္ ေန႔တဓူ၀ ဆက္ဆံေနရသူမ်ား မဟုတ္ပါလား။ ၿမိဳ႔ရြာ၊ လူအမ်ားကို အုပ္ခ်ဳပ္ေနရသူတစ္ဦးအေနႏွင့္ စကားကို ျဖစ္ကတတ္ဆန္း မေျပာရ။

ေျပာသင့္၊ မေျပာသင့္ စဥ္းစားခ်င့္ခ်ိန္ၿပီးမွ ေျပာရေပမည္။

ျမတ္စြာဘုရားကေတာ့ အက်ိဳးရိွမယ္၊ မွန္မယ္ဆို သူႀကိဳက္သည္ျဖစ္ေစ၊ မႀကိဳက္သည္ျဖစ္ေစ ေျပာသည္ဟု က်မ္းဂန္မ်ား၌ ဆုိ၏။ သူႀကိဳက္ႀကိဳက္ မႀကိဳက္ႀကိဳက္ သူ႔အက်ိဳးအတြက္ေျပာသင့္က ေျပာကုိ ေျပာရမည္။ (၎ကို စကားေျခာက္ခြန္း၊ လူ၌ထြန္း၊ ေလးခြန္းကိုပယ္၊ ႏွစ္ခြန္းထယ္ ဟု လူသိမ်ား၏။)

သို႔ေသာ္ မွန္သည္ပင္ျဖစ္ေစကာမူ အက်ိဳးမရိွက မေျပာရ။ ေျပာခ်င္လွ်င္ေသာ္မွ ေအာင့္အည္းၿမိဳသိပ္ထားရမည္။ မေအာင့္လို႔ မၿမိဳသိပ္ႏိုင္လွ်င္ အိမ္ကမိန္းမကို ေျပာပါ။ အိမ္ကမိန္းမကလည္း ႏႈတ္မလံု၊ စိတ္မခ်ရဆိုလွ်င္ေတာ့ ကိုယ့္မေက်နပ္ခ်က္မ်ား အားလံုးကို စာရြက္ေပၚခ်ေရးၿပီး ထိုစာရြက္ကို မီးရိႈ႔လိုက္ပါဟု က်မ္းဂန္မ်ားတြင္ ညႊန္ၾကားထားတာကိုလည္း ဖတ္ဖူးပါသည္။

အသင္တို႔သည္ လူႀကီး၊ ေခါင္းေဆာင္စသူတို႔ျဖစ္ပါက အေျပာအဆိုမ်ားကို (နယ္လွည့္ၿပီးပါးရိုက္လာတဲ့ေကာင္ကြ၊ ငါသာအတတ္ဆံုး၊ ထမင္းတစ္နပ္ေလွ်ာ့စားပါ စသည့္ နာမည္ေက်ာ္ အဆိုအမိန္႔မ်ားကဲ့သုိ႔။ ဟိုေလ ဒါေတြက ဟိုးအရင္တံုးက ေျပာတာေတြေနာ္။ ခုေခတ္ေျပာတာေတြ သားမေျပာဘူးေနာ္ . . ေနာ္လို႔ . . ) . . ဆင္ျခင္ပါေလ။ မဟုတ္လွ်င္ ေဒါင္းမ်ားကဲ့သို႔ ေရွ႔ဘက္ကၾကည့္ေတာ့ လွမလိုလိုနဲ႔ ေနာက္ဘက္လွည့္ျပလုိက္ေတာ့မွ - င္ေဟာင္းေလာင္းေပၚေနတာ ျမင္ရသကဲ့သုိ႔ ရိွခ်ိမ့္မည္။

ေက်းဇူးတင္ပါသည္။

ေအးၿငိမ္း

၁၃ ဇူလိုင္၊ ၂၀၁၇။ ည သန္းေခါင္ေက်ာ္ ၁၈ မိနစ္

ထိမ္းျမားလက္ထပ္ျခင္း အႏုပညာ

(၁) ထိမ္းျမားလက္ထပ္ျခင္းဟူသည္ အဘယ္နည္း

ကိစၥျမားေျမာင္၊ လူတို႔ေဘာင္ ဟူေသာ စကားႏွင့္အညီ လူတို႔သည္ မ်ားျပားလွစြာေသာ ကိစၥမ်ားကုိ ေဆာင္ရြက္ၾကရကုန္၏။ ထုိ မ်ားျပားလွေသာ ကိစၥမ်ားအနက္ လူအမ်ားႏွင့္ ဆက္စပ္ပတ္သက္ေနေသာ ကိစၥတစ္ခုကား အိမ္ေထာင္သားေမြးျခင္းကိစၥ ျဖစ္၏။

သတၱေလာကႀကီးတြင္ လႈပ္ရွားသြားလာေနၾကကုန္ေသာ သတၱ၀ါအေပါင္းတို႔သည္ ေနာင္မ်ိဳးဆက္သစ္ ခ်န္ရစ္ဘို႔အတြက္ သံ၀ါသ ျပဳျခင္းတည္းဟူေသာ အမႈကို ျပဳၾကရကုန္၏။ သည္ကိစၥအတြက္ တိရစၦာန္မ်ားမွာ အေထြအထူး ဘာအလုပ္မွ ရႈပ္စရာမရိွ။ ဘယ္သူ႔ကုိမွ လက္စြပ္၀တ္ေပးေနစရာမလို။ ဘာဘိသိက္ေတြ၊ ဘိသက္ေတြမွ ေပးေနစရာမလို။ သဘာ၀အေလ်ာက္ ဒီလုိပင္ ကိစၥၿပီးသြားၾကသည္။ သို႔ေသာ္ တိရစၦာန္ႏွင့္မတူ၊ တမူထူးျခားေသာ လူတို႔တြင္မူ သည္လိုလုပ္လို႔မရ။

မိမိတို႔ကိုယ္ကုိ မိမိတို႔ အလြန္ယဥ္ေက်းလွပါသည္ဟု သမုတ္ထားေသာ (သို႔မဟုတ္) အသံေကာင္းဟစ္ေနေသာ လူသားတို႔မူကား တိရစၦာန္မ်ားကဲ့သို႔ ကိုယ္ႏွစ္သက္သူကို လြတ္လြတ္လပ္လပ္ နသားပါးယား သြားလုပ္လို႔မရ။ ျပႆနာ အႀကီးအက်ယ္တက္သြားမည္။

(သူတို႔ေျပာစကားအရ) အလြန္ယဥ္ေက်းလွပါသည္ဆိုသည့္လူမ်ားတြင္မူ တရား၀င္ နသားပါးယားလုပ္ခြင့္တည္းဟူေသာ အလြန္ ရွက္စရာေကာင္းသည့္အလုပ္ႀကီးကို အခန္းအနားႀကီးမ်ားက်င္းပကာ လူတကာအား ေၾကျငာေမာင္းခတ္ရေလ၏။ ဟိုလူ႔ သြားၿဖဲျပ၊ ဒီလူ႔သြားၿဖဲျပႏွင့္ ကြ်န္ေတာ္ တရား၀င္ၿပီဗ်ေနာ္ ဟု လိုက္လံႏႈတ္ဆက္ရေလ၏။ ဤကဲ့သို႔ တရား၀င္ သံ၀ါသျပဳခြင့္လက္မွတ္ ခ်ီးျမွင့္ျခင္းအခမ္းအနားကို မဂၤလာေဆာင္သည္ သို႔မဟုတ္ လက္ထပ္ထိမ္းျမားသည္ ဟု ေခၚၾကေလသတည္း။

(ရိုင္းသြားလွ်င္ ခြင့္လႊတ္ပါခင္ဗ်ာ။ လူမ်ားနားမလည္မွာစိုးလို႔ နားလည္ေအာင္ အဓိပၸာယ္ဖြင့္ေပးရတာပါခင္ဗ်။)

(၂) မည္သူ႔ကို အိမ္ေထာင္ဘက္အျဖစ္ ေရြးခ်ယ္မည္နည္း

အိမ္ေထာင္ျပဳ၊ ဘုရားတည္၊ ေဆးမင္ရည္ စုတ္ထိုး။ သည္သံုးခု ခ်က္မပိုင္လွ်င္ ေနာင္ျပင္ရန္ခက္သည့္အမ်ိဳး - ဟု ေရွးလူႀကီး တို႔ ဆိုဆံုးမခဲ့ၾက၏။ (ခုေခတ္မေတာ့ သည္အဆိုအမိန္႔ မွန္ေသးလား၊ မမွန္ေတာ့ၿပီလား ကြ်န္ေတာ္ မသိပါ။ မိတ္ေဆြတုိ႔သာ ဆံုးျဖတ္ၾကပါကုန္။)

ဆိုလိုသည္မွာ အိမ္ေထာင္ျပဳေတာ့မည္ဆိုလွ်င္ မိမိအိမ္ေထာင္ဘက္ကုိ ေသေသခ်ာခ်ာ က်က်နန စိစစ္ေရြးခ်ယ္ပါ။ ေရြးၿပီးသြားၿပီဆုိလွ်င္လည္း တစ္သက္တာပတ္လံုး မေဖာက္မျပန္ သစၥာရိွရိွေပါင္းသင္းသြားပါ ဟု ဆံုးမခဲ့ျခင္း ျဖစ္ေလသည္။

ဟိုတုန္းကေတာ့ မိမိယူမည့္ အိမ္ေထာင္ဘက္ကို သံုးႏွစ္သံုးမိုး ေစာင့္ၾကည့္ေလ့လာၾကသည္ ဆို၏။ အႏို႔ ေရြးမိၿပီဆို သည္ပစၥည္းႀကီးႏွင့္ ႀကိဳက္သည္ျဖစ္ေစ၊ မႀကိဳက္သည္ျဖစ္ေစ တစ္သက္လံုး ေပါင္းရေတာ့မွာကိုး။ သည္ေတာ့ ေသေသခ်ာခ်ာ ေရြးဘို႔လုိေပမေပါ့။

ကြ်န္ေတာ္ ငယ္ငယ္တံုးက သည္စကားကုိ လက္မခံခဲ့ပါ။ လြန္ကိုလြန္လြန္းတယ္ဟု ထင္မိေလသည္။ သို႔ေသာ္ ေရွးလူႀကီးမ်ား က အေျမာ္အျမင္ႏွင့္ထားခဲ့ေသာ သည္စကားမွာ ေသြးထြက္ေအာင္မွန္ေၾကာင္း အသက္ကေလးရလာမွ သိသည္။

ေအာင္မယ္၊ အျပင္ထြက္လာေတာ့ျဖင့္ မင္းသမီးရံႈးလို႔ပါလား။ အခန္းထဲသြားၾကည့္ေတာ့မွ ဘရာစီယာေတြက တိုးလို႔ တဲြေလာင္း။ မနက္က ခြ်တ္ၿပီးလဲထားေသာလံုခ်ည္က ၾကမ္းျပင္ေပၚမွာ အကြင္းလိုက္။ မ်က္ႏွာသုတ္ပု၀ါက နံလို႔ေစာ္လို႔။ ေခါင္းအံုးမွာက ပင္နယ္စလင္ထုတ္ဘို႔ မႈိေတြေမြးထားလုိက္လို႔။ တံခါးေနာက္ကြယ္က ေခ်ာင္ထဲမွာ လြန္ခဲ့သည့္ သံုးႏွစ္ေလာက္ကတည္းက စုထားသည့္ အမိႈက္ေတြက ပြစာတက္လို႔၊ ေထာင္ထားသည့္ျခင္ေထာင္ႏွင့္ ၿခံဳေနသည့္ ေစာင္ေတြကိုသာ ေရစိမ္ၿပီး ညွစ္ထုတ္လုိက္လွ်င္ ငံျပာရည္သံုးပံုးေလာက္ထြက္လာႏိုင္သည္။ မီးဖိုထဲ၀င္ၾကည့္လိုက္လွ်င္ လက္ေဆးကန္ထဲမွာ လြန္ခဲ့ေသာ သံုးရက္ေလာက္က စားေသာက္ထားသည့္ ပန္းကန္ခြက္ေယာက္မ်ားကို အထပ္လိုက္ . . ဆိုတာေတြ ေတြ႔ရလိမ့္မည္။

အရီးတို႔ကေတာ့ ”မ်က္ႏွာမွာေတာ့ သနပ္ခါးနဲ႔၊ ေပါင္မွာေတာ့ ေသးစီးေၾကာင္းနဲ႔” ဟု ဆိုစမွတ္ျပဳသည္။

ေကာင္ေလးေတြလည္းၾကည့္လိုက္ဦး။ ၀တ္စားလာလိုက္တာကေတာ့ ကိုးရီးယားမင္းသားရံႈးလို႔။ အလုပ္က်ေတာ့ လက္ေၾကာတင္းေအာင္ မလုပ္ခ်င္။ ေ၀ေလေလႏွင့္ အခ်ိန္ကုန္သည္။ အတတ္ပညာတစ္ခုခုကိုသာ မယ္မယ္ရရ တတ္ေအာင္မသင္ခ်င္တယ္။ ညေနဆို အရက္ကေလးတျမျမႏွင့္ အေပါင္းအသင္းက မင္လိုက္ေသးသည္။ ည သန္းေခါင္ မိုးခ်ဳပ္မွ ျပန္လာမည္ . . . စတာေတြ ေတြ႔ရမည္။

ဆိုေတာ့ အိမ္ေထာင္ျပဳတယ္ဆိုတာ ေသြးမေတာ္သားမစပ္၊ တစိမ္းေယာက္်ားကေလးတစ္ေယာက္ႏွင့္ တစိမ္း မိန္းကေလး တစ္ေယာက္တို႔ တစ္သက္လံုး အတူေနရတာ ျဖစ္သည္။ သည့္အတြက္ သည္ေကာင္ေလးဟာ ဘယ္လိုေကာင္မ်ိဳးလဲ။ သူ႔ မိဘမ်ိဳးရိုး၊ ပညာေရးအေျခအေန၊ စိတ္သေဘာထား။ လူအမ်ားႏွင့္ေပါင္းသင္းဆက္ဆံမႈ၊ တစ္ဖက္သားအေပၚ သနားၾကင္နာ တတ္မႈ၊ ငဲ့ညွာတတ္မႈ၊ အိမ္ေထာင္တစ္ခုကို ဦးေဆာင္ႏုိင္သည့္ အရည္အေသြးရိွမရိွ . . အစရိွသည္တို႔ကို အေသးစိတ္ ေလ့လာရသည္။ 

သည္လုိပင္ ေယာက္်ားေလးမ်ားဘက္ကလည္း သည္ေကာင္မေလးဟာ ဘယ္လိုအမ်ိးအစားထဲကလဲ။ အိမ္တကာလည္ အတင္းတုတ္ရင္း အခ်ိန္ျဖဳန္းတတ္တဲ့မိန္းမလား (ယခုေခတ္မွာေတာ့ အိမ္တကာလည္ အတင္းတုတ္စရာမလိုပါ။ ဖုန္းတလံုး ႏွင့္ အေရမရအဖတ္မရကိစၥေတြနဲ႔ အခ်ိန္ကုန္ေနသလား)၊ အိမ္မႈကိစၥ ဘယ္ေလာက္ႏိုင္နင္းသလဲ။ သူ႔မိဘေတြကေရာ ေသေသခ်ာခ်ာ သင္ေပးထားသလား။ ကိုယ့္ကို ရိုေသရေကာင္းမွန္း သိသလား။ စီးတဲ့ေရ ဆည္တဲ့ကန္သင္းလုပ္မဲ့ မိန္းမ လား။ ပလိုင္းေပါက္နဲ႔ ဖားေကာက္မဲ့ မိန္းမလား။

ေရွးလူႀကီးေတြကေတာ့ ငရုပ္သီးေထာင္းတာ သြားၾကည့္ခိုင္းသည္။ ငရုပ္သီးကို ေသေသခ်ာခ်ာ ညက္ေနေအာင္ ေထာင္းသလား။ ေဘးဘီမွာ ျငဳပ္သီးေတြ စင္က်ေနသလား စသည္။ ဆိုလိုသည္မွာ အလုပ္တစ္ခုကို ဘယ္ေလာက္ ေစ့ေစ့ စပ္စပ္လုပ္တတ္သလဲဆိုတာကို အကဲခတ္ခိုင္းတာ ျဖစ္သည္။

တခ်ိဳ႔က် အတိုင္းအရွည္ဆိုတာ ဘာမွန္းမသိ။ သည္အိမ္သားဦးေရအတြက္ သည္ေလာက္ခ်က္ရင္ ေလာက္ႏိုင္မလား မတြက္တတ္။ ဟင္းေတြပိုေတာ့ လႊင့္ပစ္ရသည္။ ႏွေျမာရေကာင္းမွန္းမသိ။ သူတို႔မီးဖိုေခ်ာင္အမိႈက္ပံုးထဲ သြားၾကည့္လိုက္လွ်င္ လႊင့္ပစ္ထားေသာ ထမင္းၾကမ္းခဲမ်ား၊ ပုပ္ေနလို႔ လႊင့္ပစ္ထားသည့္ သစ္သီးမ်ား၊ မႈိတက္ေနလို႔ ပစ္လိုက္ရေသာ ငါးပိေၾကာ္ ပုလင္းမ်ား စသည္မ်ားကို ေန႔စဥ္လိုလို ေတြ႔ရမည္။

စည္းကမ္းႏွင့္ေနတတ္ေသာ ေယာက်္ားႏွင့္ ျဖစ္ကတတ္ဆန္းမိန္းမတို႔ ေတြ႔ေသာအခါ ျပႆနာ တက္ေတာ့သည္။ စစ္စစ္စီစီ ေနခ်င္ေသာ မိန္းမႏွင့္ ေပါက္ပန္းေစ်းေနတတ္ေသာ ေယာက္်ားတို႔ ျငားေသာအခါ ေန႔တိုင္း ဆူညံပူညံ ျဖစ္မည္။ နင္ဘာေကာင္လဲ၊ ငါဘာေကာင္လဲ ေယာက္်ားႏွင့္မိန္းမတို႔ ျငားသည့္အခါလည္း ျပႆနာျဖစ္မွာ ေသခ်ာလွပါသည္။

သံုးႏွစ္ဆိုတာ တင္စား၍ေျပာတာ ျဖစ္ပါလိမ့္မည္။ တစ္ဦးအေၾကာင္းတစ္ဦး ေသေသခ်ာခ်ာ သိနားလည္ဘို႔ရာ ခဏေလးႏွင့္ မျဖစ္ႏိုင္။ သူ႔ဘက္ကမိဘမ်ိဳးရိုး၊ သူတုိ႔သေဘာထား၊ ေနပံုထိုင္ပံု၊ သြားပံုလာပံု၊ အေျပာအဆိုမွအစ၊ အားလံုးကို ခေရေစ့ တြင္းက်သိဘို႔ရာ အခ်ိန္ယူၿပီး ေလ့လာရပါမည္။ သည္လို အခ်င္းခ်င္း အျပန္အလွန္ သူ႔သေဘာ၊ ကိုယ့္သေဘာသိၿပီ ဆိုေတာ့ ျပႆနာရိွသည္ဆိုေစ ေျဖရွင္းလို႔ရေသာ အေသးအဖဲြျပႆနာေလးမ်ားေလာက္သာ ရိွပါေတာ့သည္။ မိဘခ်င္းကလည္း အေၾကာင္းသိေနၿပီဆိုေတာ့ ဟဲ့၊ ဒီလိုမေျပာနဲ႔၊ မဆိုနဲ႔ဟု ျဖန္ေျဖေပးလိုက္လွ်င္ ကိစၥၿပီးသည္။ သည္ေတာ့ စလယ္၀င္၊ ဖင္မမည္းခင္က ကဲြၾကၿပဲၾကဆုိတာေတြ မရိွသေလာက္ နည္းသြားမည္။

(ဟဲ့ေကာင္ကေလး၊ ေကာင္မကေလးေတြ၊ စလယ္၀င္ ဖင္မမည္းခင္က ဆိုတာေရာ သိၾကရဲ့လားဟဲ့။

၂ လျမဴ၊ ၁ လမက္

၂ လမက္၊ ၁ စလယ္

၂ စလယ္၊ ၁ ခြက္

၂ ခြက္၊ ၁ ျပည္

၄ ျပည္၊ ၁ စိတ္

၂ စိတ္၊ ၁ ခဲြ

၂ ခဲြ၊ ၁ တင္း ဆိုတဲ့ လကၤာအရ -

၁ စလယ္မွာ ဆန္ႏို႔ဆီဘူး ၂ လံုးရိွသကဲြ႔။

လူတစ္ေယာက္ကို ထမင္း ဆန္ႏို႔ဆီဘူး ၁ လံုး စားသဟဲ့။ (ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ ႏို႔ဆီဘူး တစ္၀က္မရိွတတ္ရိွတတ္ေလာက္ပဲ ကုန္ပါသည္။ ဤကား စကားခ်ပ္။)

လင္မယားႏွစ္ေယာက္ဆိုေတာ့ ဆန္ႏိ႔ုဆီဘူး ၂ ဘူး လိုမေပါ့ဟဲ့။

ဆန္ႏို႔ဆီဘူး ၂ လံုးဆိုေတာ့ ၁ စလယ္ေပ့ါ။

အဲသဟာေၾကာင့္ မဂၤလာေဆာင္ခါစမွာ လင္ကိုယ္မယားႏွစ္ေယာက္ စားဘို႔ ဆန္ႏို႔ဆီဘူး ၂ လံုး၀င္တဲ့ ေျမထမင္းအိုးကေလး ၀ယ္သဟဲ့။ အဲဒါကို စလယ္၀င္အိုးလို႔ ေခၚသဟဲ့။

ခုေခတ္လို ဂက္စ္အုိးေတြ၊ ထမင္းေပါင္းအိုးေတြမရိွေတာ့ ငရို႔ေတာမွာ ထင္းမီးနဲ႔ခ်က္ရသေပါ့ဟယ္။

အဲသဟာေၾကာင့္ မီးခိုးေတြကပ္ၿပီး အိုးဖင္ေတြဟာ မည္းေနသဟဲ့။

ဒါေပမယ့္ တစ္ခါတည္းခ်က္တာနဲ႔ေတာ့ မည္းမသြားဘူးေပါ့ကြယ္။ ဆယ္ရက္၊ တစ္လေလာက္ခ်က္မွ မည္းေပမေပါ့။

ဖင္မမည္းခင္က ကဲြတယ္ ဆိုေတာ့ ညားတာျဖင့္ တစ္လေတာင္မျပည့္ေသးဘူး ကြဲမယ္၊ ကြာမယ္ေတြ ျဖစ္ကုန္တာကို ေျပာတာဟဲ့။

အယ္မယ္ေလး၊ နင္ရို႔ေျပာရတာ ေမာထွာ။)

(၃) အိမ္ေထာင္ျပဳျခင္း အႏုပညာ

အိမ္ေထာင္ျပဳျခင္းဟူသည္ လူ႔ဘ၀တြင္ အလြန္ႀကီးမားေသာ အလွည့္အေျပာင္းတစ္ခု ျဖစ္၏။

အိမ္ေထာင္ျပဳၿပီးသည္ႏွင့္ အရာရာ ေျပာင္းလဲသြားသည္။

အိမ္ေထာင္မျပဳမီက မိဘအိမ္မွာ အလြန္လြတ္လပ္စြာ ေနႏိုင္သည္။ စားခ်ိန္တိုင္ ၀င္စားလိုက္မည္။ အိပ္ခ်ိန္တိုင္ ၀င္အိပ္လုိက္ မည္။ အ၀တ္လည္း ကိုယ့္ဘာသာ ေလွ်ာ္ခ်င္မွေလွ်ာ္မည္။ မိဘဆိုေတာ့ သားသမီးကို ခ်စ္သည့္ေဇာႏွင့္ ဘာမွမေျပာ။ မိဘ အိမ္တြင္ ကိုယ္သည္ ဘုရင္ျဖစ္သည္။ ကိုယ္မႀကိဳက္သည့္ဟင္း ခ်က္ထားလွ်င္ အေမ့ကို ဂ်ီက်မည္။ အေမက ငါ့သားေလး ႀကိဳက္တာ ေျပး၀ယ္ေပးလိမ့္မည္။

ေနာက္ၿပီး အေပါင္းအသင္းမ်ားႏွင့္ လြတ္လပ္စြာ ေပ်ာ္ပါးေနလို႔ရသည္။ ပိုက္ဆံကိုလည္း လြတ္လြတ္လပ္လပ္ သံုးမည္။ ပိုက္ဆံကုန္လွ်င္ အေမ့ေခြ်းခံအက်ႌထဲ ႏိႈက္မည္။ အလုပ္လုပ္သည္ဆိုလွ်င္ေတာင္ ပုိက္ဆံကို အပ္ခ်င္သေလာက္သာ အပ္ႏိုင္သည္။ ဟဲ့ေကာင္ေလး၊ အသံုးအျဖဳန္းႀကီးလွခ်ည္လား ဆုိရံုကလဲြၿပီး မပို။ ဘယ္သူကမွ မဆူမေဆာင့္။

မိန္းကေလးဆိုလည္း ထို႔အတူပင္ျဖစ္သည္။ သနပ္ခါးေသြးၿပီး ေက်ာက္ပ်ဥ္ကို မေဆးဘဲထားလည္း ဘာမွမျဖစ္။ အေမေဆးေပးလိမ့္မည္။ ထမင္းစားၿပီး ပန္းကန္ေတြကို အင္တံုထဲ ပစ္ထည့္ခဲ့ရံု။ စားခ်ိန္တန္ေတာ့ ပန္းကန္စင္ေပၚမွ ယူလိုက္ရံု ျဖစ္သည္။ ဘယ္သူကမွ ေအာ္ေငါက္ေနမည္ မဟုတ္။ သို႔ေပသိ ေယာက္်ားရၿပီး အဲသလို လုပ္ၾကည့္ပါလား။ ဟင္း ဟင္း . . .

လက္ထပ္ၿပီးသည့္အခါ အခ်ိဳ႔က မိဘအိမ္တြင္ပင္ေနသည္။ အခ်ိဳ႔က အိမ္ခဲြေနသည္။ မည္သူက မည္သည့္အိမ္လိုက္ေန သနည္း ဆိုသည့္အေပၚမူတည္ကာ အာ၀ါဟ၊ ၀ိ၀ါဟ မဂၤလာဟု ကဲြသြားသည္။

မိန္းကေလးက ေယာက္်ားေလးအိမ္ကို လိုက္ေနလွ်င္ အာ၀ါဟမဂၤလာ။

ေယာက္်ားေလးက မိန္းကေလးအိမ္ကို လုိက္ေနလွ်င္ ၀ိ၀ါဟမဂၤလာ။

ဤသည္မွာ ေလာကီမဂၤလာ (၁၂) ပါးလာ အယူအဆျဖစ္၏။ ေလာကီမဂၤလာ (၁၂) ပါးသည္ ျမန္မာအယူအဆ စစ္စစ္မဟုတ္။ ျမန္မာႏိုင္ငံသို႔ အျခား ဟိႏၵဴစာေပ၊ ယဥ္ေက်းမႈ၊ အယူအဆမ်ားႏွင့္ေရာကာ ၀င္ေရာက္လာျခင္းျဖစ္မည္ ထင္ပါသည္။ သုိ႔ေသာ္ ဟိႏၵဴယဥ္ေက်းမႈစစ္စစ္လည္း မဟုတ္ပါ။ ဗုဒၶဘာသာယဥ္ေက်းမႈမ်ားႏွင့္ စုေပါင္းစပ္ေပါင္းလုပ္ထားတာ ျဖစ္၏။ မဂၤလာ (၁၂) ပါးကို ဘယ္ေခတ္ကစသည္။ ျမန္မာႏိုင္ငံသို႔ အဘယ္ပံုေရာက္လာသည္။ မည္သူမ်ားက ေမာ္ဒီဖိုင္းလုပ္သံုးသည္ စသည္တို႔ ကိုမူ ကြ်န္ေတာ္မသိပါ။

ျမန္မာတို႔ထံုးစံအရ မဂၤလာမေဆာင္ခင္ ဦးစြာ နားေဖာက္ရသည္။ အေၾကာင္းဆိုသည္ဟုလည္း ေခၚၾကသည္။ ယခုေခတ္တြင္ ေစ့စပ္ေၾကာင္းလမ္းပဲြဟုလည္း လူသိမ်ား၏။

ေန႔ေကာင္းရက္သာေရြးၿပီး သတို႔သားဘက္မွ မိဘမ်ားက ရပ္ရြာလူႀကီးမ်ားကုိေခၚကာ သတို႔သမီးအိမ္သို႔ နားေဖာက္ရေအာင္ သြားရသည္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ သားကေလးကေတာ့ျဖင့္ လူႀကီးမင္းတုိ႔သမီးနဲ႔ ရည္ငံေနၾကပါတယ္။ အဲဒီအတြက္ မိသားဖသားပီပီ ေတာင္းရမ္းလိုပါတယ္။ သမီးရွင္မ်ားဘက္ကလည္း က်ဳပ္တို႔ကေတာ့ လူႀကီးမင္းတို႔န႔ဲလည္း သိကြ်မ္းၿပီးသားျဖစ္သည့္အတြက္ အေထြအထူး ျငင္းစရာမရိွပါဘူး။ သမီးကေလး သေဘာအတိုင္းပါပဲ။ ကဲ ရွင္မေရ - သမီးကိုေခၚေမးၾကည့္စမ္းပါဦးကဲြ႔။ ဟဲ့ - သမီးေရ၊ ေခ်ာေမ။ ေမးစရာေလးရိွလုိ႔ လာစမ္းပါဦးကြယ္။ ဘာညာသာရကာ။

ထို႔ေနာက္ ျပကၡဒိန္ကို ေရွ႔ခ်ကာ ဒါကေတာ့ ၀ါရမိတၱဳရက္၊ ဒီရက္ကေတာ့ သမားညိဳ။  ဒီရက္ကေတာ့ ျပႆဒါး။ ေရြးလုိ႔မေကာင္းဘူး။ ေဟာဒါကေတာ့ျဖင့္ ရက္ရာဇာျဖစ္လို႔ အဲဒီရက္ကို မဂၤလာအခမ္းအနားက်င္းပခ်င္ပါတယ္။ သမီးရွင္မ်ားဘက္ကလလည္း ဘုရားဒကာတို႔ ေရြးထားတဲ့ရက္ကို ကြ်ႏု္ပ္တို႔ဘက္ကလည္း ျငင္းစရာအေၾကာင္းမရိွပါဘူး။ ဟုတ္တယ္မဟုတ္လား ရွင္မရဲ့ စသျဖင့္ ေန႔ေကာင္းရက္သာ ေရြးၾကသည္။

ထိုမွ်သာမက ထုိေစ့စပ္ပဲြတြင္ -

ေယာက်္ားေလးဘက္က - ႏြားတစ္ယွဥ္း၊ လွည္းတစ္စီး၊ လယ္ဆယ္ဧက၊ ဘယ္နားက ကိုင္းတစ္ခံု။ ဆဲြႀကိဳးတစ္ကံုး။

မိန္းကေလးဘက္က - ေမာင္ႏွံခုနစ္ေဖာ္ လက္ေကာက္ တစ္စံု။ နားဆဲြတစ္ရံ၊ အိမ္ေထာင္ပရိေဘာဂ ဘာညာ။

တစ္ခါတစ္ရံ ထိုအေရာင္းအ၀ယ္ပဲြတြင္ ေစ်းမကိုက္ (ဟုိက္ - ပစၥည္းအေရာင္းအ၀ယ္နဲ႔လဲြကုန္ၿပီ။ ေဆာရီး) ေစ့စပ္ပဲြတြင္ တင္ေတာင္းေသာပစၥည္းမ်ားကို သူသာသည္၊ ငါနာသည္ စသျဖင့္ စကားအေခ်အတင္ ေျပာၾကရတတ္သည္။ ငါတို႔ ႏြားတစ္ယွဥ္းက သံုးသိန္းေလာက္တန္တာကြ။ မင္းတို႔နားဆဲြက ေသေရာေၾကေရာ တန္လွွမွ ႏွစ္သိန္းထက္ မပိုဘူး စသျဖင့္။ ထိုအခါ အတူပါလာသူ ရပ္ရြာလူႀကီးမ်ားက ကုိင္း ကိုလူကေလးကလည္း ဘယ္ေလာက္ထပ္ေပးလုိက္။ မေခြးမကလည္း ဘယ္ေလာက္ေတာ့ထား စသျဖင့္ ၾကား၀င္ျဖန္ေျဖေပးရတတ္၏။

အားလံုး သေဘာတူၿပီးသည့္ေနာက္ မဂၤလာအခမ္းအနားအတြက္ တြက္ရခ်က္ရ၊ တိုင္ပင္ၾကရေတာ့သည္။ ဘယ္သူ႔ေတြကို ဖိတ္မယ္၊ ဘာနဲ႔ေကြ်းမယ္။ ဘယ္ေနရာမွာ မ႑ပ္ေဆာက္မယ္။ ဘယ္ဘိသိက္ဆရာကို ငွားမယ္ စသည္။

ကာလသားမ်ားႏွင့္ ကာလသမီးမ်ားလည္း ထိုေန႔ထိုအခ်ိန္မွ စကာ အလုပ္ရႈပ္ေတာ့၏။

ဖိတ္စာရိုက္ျခင္း၊ ေ၀ျခင္း၊ အစားအေသာက္မ်ားအတြက္ ျပင္ဆင္ျခင္း၊ မဂၤလာ အခမ္းအနားအတြက္ အခန္းငွားျခင္း၊ မ႑ပ္ ထိုးျခင္း စသည္တို႔ကို လုပ္ၾကသည္။ သတို႔သားအရံ ႏွင့္ သတို႔သမီးအရံေရြးဘို႔လည္း အေရးႀကီးေလသည္။ ဘာတဲ့၊ အိပ္ယာ ခမ္းနားျပင္တာေတာင္ မိစံုဘစံုရိွတ့ဲသူမွ ဆိုလား။ ခင္ဗ်ားတို႔ဟာကလည္း အယူကို သည္းလြန္းသည္။

သတို႔သားၾကည့္လိုက္ပါအံုးဟဲ့။ ေအာင္မယ္။ ၿပံဳးၿပံဳး ၿပံဳးၿပံဳးနဲ႔ပါလား။

မွန္း၊ သတို႔သမီးကေရာ။ သူကလည္း ေအာင္မငီး၊ ငါေတာ့ အိုရေခ်ေသးရဲ့ဆိုၿပီး ရွက္သလိုလိုနဲ႔ ပီတိေတြျဖာလို႔။ 

မဂၤလာေဆာင္သည့္ေန႔တြင္မေတာ့ အရာအားလံုးသည္ မဂၤလာရိွေန၏။ ကမၻာေလာကႀကီးသည္ သာယာလွ်က္ရိွ၏။ ကေလးမ်ားသည္လည္း အ၀တ္သစ္ အစားသစ္မ်ား၀တ္ကာ ခုန္ေပါက္ေျပးလႊား ေဆာ့ကစားလွ်က္ အထူး ေပ်ာ္ရႊင္ျမဴးတူး လ်က္ ရိွ၏။

ဓာတ္စက္ႀကီးမွ တြံေတးသိန္းတန္ႏွင့္တင္တင္ျမတို႔၏ တူႏွစ္ျဖာ ေရႊဂေဟဆက္လိ႔ု၊ ေသြမပ်က္တဲ့ ေမတၱာ . . ဟူေသာ မဂၤလာ ေတးကို အသံကုန္တင္ကာ ဖြင့္လွ်က္ရိွ၏။ ဓာတ္စက္ဆရာေဘးနားတြင္ လူမငယ့္တငယ္မ်ား ရုတ္ရုတ္ ရုတ္ရုတ္ႏွင့္ ရိွ၏။ (အဲဒီသီခ်င္းမေပၚခင္က ဘယ္သီခ်င္းေတြမ်ား ဖြင့္ပါလိမ့္။)

ကာလသားေခါင္းမွာ ေဟ့ေကာင္ေတြ၊ မင္းတို႔ထမင္းပဲြေတြျပင္ေနတာကလည္း ၾကာ ၾကာလွခ်ည္လား။ ဟိုအေကာင္ ဖိုးထူး ခုထိ ေရာက္မလာေသးဘူးလား။ ဘယ္သူေရ သြားေခၚေခ်စမ္းေဟ့။ ဟုတ္ကဲ့ အစ္ကိုႀကီး စသျဖင့္ အလြန္ အလုပ္ရႈပ္လွ်က္ ရိွ၏။

ကာလသမီးေလးငါးေယာက္မွာ လက္ဖဲြ႔ခန္းတြင္ သူထိုင္မယ္၊ ငါထိုင္မယ္ႏွင့္ အသည္းအသန္ ျငင္းေနၾကရာ ကာလသမီးေခါင္း လာၿပီး ေငါက္လိုက္မွ ကိစၥၿပီးသည္။

ေတာ္ၾကာေတာ့ အနယ္နယ္ အရပ္ရပ္မွ ေဆြမ်ိဳးသားခ်င္းမ်ား တဖဲြဖဲြႏွင့္ ေရာက္လာၾကေလ၏။ ဧည့္သည္မ်ားအား ေနရာခ်ထား ေပးျခင္း၊ လက္ဖဲြ႔ေငြေကာက္ခံျခင္း စသည္တို႔ျဖင့္ အသီးသီး အလုပ္ရႈပ္ၾက၏။

သိပ္မၾကာပါ။ ဟဲ့ ဟဲ့ သတို႔သားနဲ႔ သတို႔သမီး မလာၾကေသးဘူးလား။ မဂၤလာအခ်ိန္က်ေနၿပီဟဲ့။ ဧည့္သည္ေတြလည္း စံုၿပီမဟုတ္လား။ ႏွစ္ဖက္မိဘေတြေရာဟဲ့ စသျဖင့္ ေၾကျငာသံ ၾကားရ၏။ အသံၾကားရာသုိ႔လွမ္းၾကည့္လုိက္ေတာ့ အလုိ ဘိသိက္ဆရာေတာင္ ေရာက္ေနမင့္ကုိး။ ေမာင့္ၾကက္သေရ ေခါင္းေပါင္းႀကီးႏွင့္။ ဘိသိက္ေပးမွ ထုတ္၀တ္ေလ့ရိွေသာ အျမတ္ တႏိုးသိမ္းထားသည့္ တိုက္ပံုအက်ႌပန္းႏုေရာင္ႏွင့္။ သိပ္မၾကာေသးခင္ကမွ ဟိုဘက္ရြာသူႀကီးသား မဂၤလာေဆာင္က ရလာသည့္ အင္းမပုဆိုး အသစ္က်ပ္ခြ်တ္ႏွင့္။ ဘိသိက္ဆရာမွာ ကုိယ္ေရာင္ကိုယ္၀ါ ေတာက္ပလွ်က္ရိွေလသည္။

လက္ထပ္ထိမ္းျမားပဲြတြင္ ဘိသိက္ဆရာက ေအာင္ေဇယ်တု၊ ေအာင္ေဇယ်တု အစခ်ီကာ ေအာင္ပါေစေသာ၊ ေအာင္ေစေသာ ဟု ဘိသိက္မဂၤလာ ေပးပါသည္။ ဘယ္အရာကို ေအာင္ပါေစဆုေတာင္းေပးသည္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ္မသိပါ။ သားသမီး ေမြးဖြားဘို႔ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မည္၊ စီးပြားဥစၥာမ်ား ဒီေရအလား တိုးတက္ပါေစ ဆိုတာ ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မည္။ ဤစကားလံုးကို ရြတ္ေနသူ ဘိသိက္ဆရာကိုယ္တိုင္ ေသေသခ်ာခ်ာ သိပါေလရဲ့လား။ ကြ်န္ေတာ္ မသိပါ။

ဘိသိက္ပဲြတြင္ ေယာက္်ားေလးဘက္က ဘာေတြတင္ေတာင္းတယ္။ မိန္းကေလးဘက္က ဘာေတြထည့္တယ္ စသျဖင့္လည္း ေၾကျငာပါသည္။ ထုိအခါက်မွ ပရိသတ္မ်ားလည္း သိခြင့္ရ၏။ တခ်ိဳ႔က အင္း၊ ကိုရင္ၾသတို႔က ကေလးေတြကို တယ္ၾကည့္ သကဲြ႔။ တယ္ေတာ္တဲ့လူေတြကြယ္ ဟု ဆို၏။ အခ်ိဳ႔က်ေတာ့ ဟင္၊ သူတို႔ဒါေလာက္ခ်မ္းသာတာေတာင္ ကေလးေတြကို ဒါေလာက္ပဲ ေပးရသလား။ အေတာ္ ကပ္ေစးနည္းတဲ့သူေတြဟု အတင္းတုတ္၏။

မဂၤလာပဲြတြင္ ဘိသိက္ခန္းသည္ အေရးႀကီးဆံုးျဖစ္၏။ ဘိသိက္ခန္းတြင္ သတို႔သားႏွင့္ သတို႔သမီးကို မဂၤလာေငြဖလားတြင္ လက္ထပ္ေပးသည္။ ဤသုိ႔လက္ထပ္ၿပီးသည္ႏွင့္ လင္မယားအရာ ေျမာက္ေတာ့၏။ ျမန္မာ့ဓေလ့ထံုးတမ္းတြင္ လူႀကီးစံုရာႏွင့္ အမ်ားေရွ႔၌ မဂၤလာေဆာင္ျခင္းသည္ ဥပေဒႏွင့္ညီညြတ္၏။ ရံုးတက္လက္မွတ္ထိုးစရာမလို။ လက္ထပ္စာခ်ဳပ္မလို။ ထိုသူႏွစ္ဦး ကို ရပ္ရြာက အၾကင္လင္မယားအျဖစ္ အသိအမွတ္ျပဳသည္။ ဘာစာမွ ခ်ဳပ္မထားသည့္တိုင္ သည္ကဲ့သို႔ ရပ္သိရြာသိ မဂၤလာ ေဆာင္ထားတာကို အေလးအနက္ထားၾကသည္။ ေတာ္ရံုတန္ရံုကိစၥေလာက္ႏွင့္ ကဲြတာကြာတာ မလုပ္ၾက။ လူႀကီးမိဘ အရွက္ရမည္ကို ငဲ့ရသည္။

ဘိသိက္ၿပီးေတာ့ လာသည့္ပရိသတ္ကို ထမင္းေကြ်းၾကသည္။ ထမင္းစားၿပီးေတာ့ အသီးသီးအသကအသက ႏႈတ္ဆက္ကာ ျပန္ၾကေတာ့၏။

ဧည့္သည္ေတြစဲသြားေတာ့ အင္မတန္အေရးႀကီးသည့္အလုပ္ကို လုပ္ၾကရသည္။ ဤသည္မွာ လက္ဖဲြ႔ေငြ ေရတြက္ျခင္းျဖစ္၏။ ဘုရားဘုရား၊ ကုန္ထားတာနဲ႔ ကာမွ ကာမိပါ့မလား။ ဘယ္ေလာက္ျမတ္မလဲ။

ညက်ေတာ့ ကာလသားမ်ားက ခဲဖိုးေတာင္း၏။ ကြ်န္ေတာ္ငယ္ငယ္က ခဲဖိုးေတာင္းတယ္ဆိုတာ နားမလည္။ ေနာက္ၿပီး ေရႊႀကိဳးေငြႀကိဳးတန္းတယ္ဆုိတာကိုလည္း မသိ။ ဘယ္လိုမ်ား ေရႊေတြကို ႀကိဳးနဲ႔လုပ္ၿပီး တန္းပါလိမ့္။ ဘာျဖစ္လို႔ တန္းပါလိမ့္။

ေရႊႀကိဳးေငြႀကိဳးတန္းတယ္ဆုိတာ သတို႔သမီးႏွင့္သတို႔သား တဲြထြက္လာေတာ့ မဂၤလာခန္းမမ၀င္မီ ဆဲြႀကိဳးတစ္ကံုးကို ဟိုဘက္ တစ္ေယာက္ သည္ဘက္တစ္ေယာက္ ကိုင္ကာ တားထားျခင္းျဖစ္၏။ ထိုသုိ႔တားသူမ်ားကို လိုက္လာသူ သတို႔သားသတို႔သမီး အရံမ်ားက ေက်နပ္ေလာက္ေအာင္ မဂၤလာေၾကးပိုက္ဆံေပးရသည္။ ပုိက္ဆံလိုခ်င္လို႔မဟုတ္ပါ။ အေပ်ာ္လုပ္တာ ျဖစ္ပါသည္။

ညက်ေတာ့ ကာလသားမ်ားက စားဘုိ႔ေသာက္ဘို႔ ပိုက္ဆံလာေတာင္းသည္။ သူတုိ႔အတြက္ ပိုက္ဆံထုတ္ေပးရသည္။ မေပးလွ်င္ ခဲႏွင့္ေပါက္ၾကသည္။ ဤသည္ကို ခဲဖိုးေတာင္းသည္ ေခၚ၏။ ဤသည္မွာလည္း အေပ်ာ္အပါးအတြက္ ျဖစ္ပါသည္။ မည္သူကမွ စိတ္မဆိုးၾက။ ရပ္ရြာဓေလ့ျဖစ္၏။

ဤသို႔ျဖင့္ ထိုသူငယ္ကေလးႏွင့္ သူငယ္မကေလးမွာ ထိုေန႔မွစကာ ပုဆိုးတန္းတင္ အၾကင္လင္မယား (အီး၊ ခင္ဗ်ားတို႔ စကားႀကီးကလည္း ေက်ာခ်မ္းဘို႔ေကာင္းလိုက္တာ၊ ဘယ့္နဲ႔ဗ်ာ။ ၀တ္ထားတဲ့ပုဆိုးကို တန္းေပၚတင္လိုက္ေတာ့ . . ေ၀ါ့ . . )

ျဖစ္ေလေတာ့သတည္း။

(၄) အိမ္ေထာင္သည္ဘ၀

တစ္ဦးႏွင့္တစ္ဦး ေပါင္းဖက္ၾကရာတြင္ အခ်င္းခ်င္းႀကိဳက္ၿပီး ခိုးရာလိုက္ေျပးကာ ေပါင္းသင္းသည္လည္း ရိွ၏။ အခ်င္းခ်င္း ႀကိဳက္ၿပီး မိဘမ်ားကို ေတာင္းရမ္းခိုင္းၿပီး ေပါင္းေဖာ္ၾကတာလည္း ရိွ၏။ အခ်ိဳ႔မွာမူ တစ္ဦးႏွင့္တစ္ဦး မသိကြ်မ္းဘဲ မိဘမ်ား အခ်င္းခ်င္းတိုင္ပင္ကာ ေပးစားလုိက္ၾကတာလည္း ရိွပါသည္။

မည္သည့္အိမ္ေထာင္မ်ားက ၿမဲသည္။ မည္သည့္အိမ္ေထာင္မ်ား မၿမဲဆိုသည္မွာ ပံုေသတြက္ထားလို႔မရပါ။ မျငားခင္ကေတာ့ ေသာက္က်ိဳးနည္း၊ တစ္ေယာက္န႔ဲတစ္ေယာက္မျမင္ရရင္ ေသမေလာက္ျဖစ္ေနရာကေန ရလည္းသြားေရာ . . . .

ဟင္၊ ေကာင္မ၊ အပ်င္းထူခ်က္ေတာ့ အခု ငါ့မွာ ၀တ္စရာအ၀တ္ေတာင္မရိွေတာ့ဘူး၊ ဘယ္သြားေသေနလို႔လဲ ေျပာစမ္းပါဦး။ ဟင္၊ ေသနာေကာင္။ င့ါကို အိမ္မွာ အလကားေနရင္း အိပ္ေနတယ္ ေအာင့္ေမ့လို႔လား &$@#!&*%#@”>

တခ်ိဳ႔က် မိဘေပးစားလို႔ ယူလိုက္ရတယ္ဆိုေပမင့္ ဘာျပႆနာမွ ျဖစ္သံမၾကားရ။ ျဖဴးလို႔ခင္ဗ်ာ . . ငယ္ခ်စ္ေတြထက္ေတာင္ သာေသး။

မတူေသာ မိသားစုမွ၊ မတူေသာသူတို႔ ေပါင္းေဖာ္ၾကသည္ျဖစ္ရာ အဘယ္မွာလွ်င္ သူႏွင့္ကုိယ္ စင္းလံုးေခ်ာ သေဘာမွ် ေနတယ္ဆိုတာ ရိွပါမည္နည္း။ သူမ်ားမေျပာပါႏွင့္။ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ေတာင္ အခု ဟိုေနရာသြားမယ္ျပင္ေနရာကေန ဟယ္၊ သြားေတာ့ပါဘူး။ ေနာက္ေန႔မွ သြားေတာ့မယ္ ဟု ျဖစ္သြားတတ္ေသးသည္။

အခ်င္းခ်င္း မတူတာေတြ၊ သေဘာထားမတိုက္ဆိုင္တာေတြ ညိွယူရတာကိုက အိမ္ေထာင္ေရးဘ၀၏ အဓိပၸာယ္ ျဖစ္ေလသည္။

မေက်နပ္ဘူးလား။ ထရန္ျဖစ္လိုက္။ ၿပီးေတာ့မွ ျပန္ေခ်ာ့။ ဤသည္မွာ အိမ္ေထာင္ေရးအရသာ ျဖစ္၏။ အႏို႔ လင္နဲ႔မယား၊ လွ်ာနဲ႔သြား ဆိုသမို႔လား။

သူမႀကိဳက္တာ ကိုယ္မေျပာနဲ႔။ ကိုယ္မႀကိဳက္တာ သူမလုပ္နဲ႔။ လင္နဲ႔မယားအၾကား ဘာမွ ဖံုး၀ွက္မထားနဲ႔။ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ရိွပါေစ။

အေရးႀကီးသည္မွာ တစ္ဦးအေပၚတစ္ဦး သစၥာရိွဘိ႔ု၊ အိမ္ေထာင္ေရး မေဖာက္ျပန္ဘို႔ ျဖစ္ေလသည္။ သူ႔ကို ႏွစ္သက္သည္ ျဖစ္ေစ၊ မႏွစ္သက္သည္ျဖစ္ေစ၊ ရလာၿပီဆုိလွ်င္မူ အတတ္ႏိုင္ဆံုးသည္းခံကာ ခ်စ္ခင္ၾကင္နာရမည္ ျဖစ္ေလသည္။ ကိုယ့္လင္/မယား တစ္ပါးသူႏွင့္ ေပ်ာ္ပါးေနတာကို မည္သူသည္ အသည္းမာစြာႏွင့္ လက္ပိုက္ၾကည့္ေနႏိုင္ပါမည္နည္း။ ဘာတဲ့၊ မုန္႔ကိုသာ ေ၀စားႏိုင္မယ္။ အခ်စ္ကိုေတာ့ ေ၀မေပးႏိုင္ဘူး ဆိုလား။ ၀တၳဳေတြထဲ ဖတ္ဖူးတာေျပာပါတယ္။

လင္နဲ႔မယား လွ်ာနဲ႔သြား ဆိုေပသိ ေန႔တိုင္း တက်က္က်က္ျဖစ္ေနလို႔ အဘယ္မွာလွ်င္ ေနေပ်ာ္ပါမည္နည္း။ တဆိတ္ရိွ ကြဲမယ္၊ ကြာမယ္ဆိုတာ မျဖစ္သင့္ေသာ ကိစၥ ျဖစ္ေလသည္။ ကဲြၿပီ၊ ကြာၿပီ ဆိုပါစို႔။ ကိုယ္တို႔ႏွစ္ဦးတည္းမဟုတ္။ သူ႔ဘက္ကိုယ့္ဘက္ အသိုင္းအ၀ိုင္းေတြ၏ မ်က္ႏွာရိွသည္။ သားသမီးမ်ားရိွပါက ကေလးေတြ၏ ေနာင္ေရးရိွသည္။ အစစ ထည့္သြင္း စဥ္းစားဘို႔လုိသည္။

အိမ္ေထာင္ျပဳျခင္းကို အခ်စ္၏ေန၀င္ခ်ိန္ ဟု ဆိုၾက၏။ အမွန္မွာမူ အိမ္ေထာင္ျပဳတယ္ဆိုတာ ယခုမွ ဇာတ္လမ္းစရမွာ ျဖစ္သည္။ သမီးရည္းစားဘ၀ဆုိတာ လက္ေတြ႔ဘ၀ႏွင့္ကင္းကြာၿပီး စိတ္ကူးယဥ္မ်ားႏွင့္ တည္ေဆာက္ေပ်ာ္ျမဴးေနတာ ျဖစ္သည္။ ဆန္ေတြ၊ ငါးပိေတြ၊ ဆီေတြ၊ ဆားေတြမပါ။ အိမ္ရွင္က အိမ္လခကို တက်ီက်ီေတာင္းေနတာေတြ မပါ။ သားဘို႔ ေက်ာင္း၀တ္စံုခ်ဳပ္ေပးစရာ ပိုက္ဆံမရိွတာေတြ မပါ။ သည္ေတာ့ အင္မတန္ေပ်ာ္ဘို႔ ေကာင္းေပသေပါ့။

အိမ္ေထာင္သည္ဘ၀ျဖစ္လာၿပီဆိုတာႏွင့္ အထက္ပါ ျပႆနာေတြ တန္းစီ၀င္လာလိမ့္မည္။ သည္ျပႆနာမ်ားကို ႏွစ္ေယာက္ အတူလက္တဲြေျဖရွင္းရမည္။ ေရွာင္လဲႊေနလို႔မရ။ တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ လက္ညိႈးထိုးေနလို႔မရ။ ဤကဲ့သို႔ ျပႆနာမ်ားကို လင္မယားႏွစ္ေယာက္ အတူေခါင္းခ်င္းဆိုင္ေျဖရွင္းကာ သာယာေသာ အိမ္ေထာင္တစ္ခုကို ထူေထာင္ၾကရမည္ ျဖစ္ေလသတည္း။

ထိမ္းျမားလက္ထပ္ျခင္း အႏုပညာ ဤတြင္ၿပီးပါၿပီ။

မိတ္ေဆြတို႔သည္ သာယာခ်မ္းေျမ့ေသာ သီရိေဂဟာကေလးကို တည္ေဆာက္ႏိုင္ၾကပါေစသတည္း။

ေက်းဇူးတင္ပါသည္။

ေအးၿငိမ္း

၁၅ ဇူလိုင္၊ ၂၀၁၇

ေသျခင္းအႏုပညာ

(၁)

မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ ကို၀ဏၰေစာသိန္း ကြယ္လြန္သည့္သတင္းၾကားရေတာ့ အေတာ္စိတ္မေကာင္း ျဖစ္မိပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္ သူႏွင့္ မရင္းႏွီးပါ။ သိရံုေလာက္သာ ရိွပါသည္။ သို႔ေသာ္ သူတို႔ဘာေတြလုပ္ေနသည္ဆိုတာေတာ့ သိပ္ မ်က္ေျခမျပတ္လွပါ။ ျမန္မာျပည္အတြက္ ကုိယ္က်ိဳးမဖက္ေဆာင္ရြက္ေနၾကသူမ်ားတြင္ တစ္ေယာက္အပါအ၀င္ျဖစ္၍ ကြ်န္ေတာ္သူ႔ကို ေလးစားပါ သည္။

ေသမင္းက အေကာင္းႀကိဳက္တတ္ေတာ့

အလြမ္းကို အစြမ္းကုန္ ရြက္လႊင့္ထားရတယ္ . . .

ဆုိေသာ ဆရာ . . . . ၏ ကဗ်ာတစ္ပိုင္းတစ္စကို ရြတ္မိပါသည္။

(ကဗ်ာဆရာနာမည္ကို ေမ့ေနျခင္းအတြက္ ခြင့္လႊတ္ပါခင္ဗ်ား)

ကြ်န္ေတာ္တို႔၏ မ်က္စိေရွ႔တြင္ ကြ်န္ေတာ္တို႔၏ ေဆြမ်ိဳးသားျခင္း၊ သူငယ္ခ်င္း၊ အေပါင္းအသင္း မိတ္ေဆြသဂၤဟ၊ ကုိယ္ေလးစားသူ၊ ကိုယ္ကခ်စ္သူ၊ ကိုယ့္ကိုခ်စ္သူ၊ ကိုယ္ကမုန္းသူ၊ ကိုယ့္ကိုမုန္းသူမ်ား တျဖဳတ္ျဖဳတ္ေသဆံုးသြားၾကသည္ကို ေတြ႔ေနၾကရပါသည္။

တစ္ခါေသာ္ ကိသာေဂါတမီ၏ အင္မတန္ခ်စ္လွစြာေသာ သားကေလး ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္ႏွင့္ ေသဆံုးသြားသည္။ သားေသတယ္ဆိုေတာ့ ရူးမတတ္ေပါ့ခင္ဗ်ာ။

သည္ေတာ့ သားေသကုိ ရင္မွာပိုက္ၿပီး သူ႔သားကို အသက္ျပန္ရွင္လာေအာင္ ကုေပးဘို႔ ျမတ္စြာဘုရားကို သြားအပူကပ္၏။

ျမတ္စြာဘုရားက ေကာင္းၿပီေလ ကုတာေပါ့။ ဒါေပမဲ့ ေဆးေဖာ္ဘို႔လို႔ လူမေသဖူးတဲ့အိမ္က မုန္ညင္းေစ့ရွာယူခဲ့ကဲြ႔ ဟု ေျပာလုိက္သည္။

ကိသာေဂါတမီလည္း သားေဇာႏွင့္ တစ္အိမ္တက္ဆင္း မုန္ညင္းေစ့လုိက္ရွာသည္။

သူေမးလိုက္တိုင္း အေဖေသသည့္အိမ္ႏွင့္၊ အေမေသသည့္အိမ္ႏွင့္၊ သားသမီးေသသည့္အိမ္ႏွင့္။ လူမေသေသာအိမ္ကို ရွာလို႔မေတြ႔ခဲ့။ သည္ေတာ့မွ သူ သေဘာေပါက္သြားသည္။

ေၾသာ္ - ေသျခင္းတရားဆုိတာ ငါတစ္ေယာက္တည္းအတြက္မွ မဟုတ္ဘဲကုိး။

(၂)

ဘ၀ေနနည္းအႏုပညာအေၾကာင္း ကြ်န္ေတာ္ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ေရးခဲ့ဖူးပါၿပီ။

ယခု ေသျခင္းအႏုပညာအေၾကာင္း ေရးပါမည္။

လူသည္ ေသဘို႔ေမြးလာတာျဖစ္၏။ မေမြးလွ်င္ ေသစရာမလို။ သည့္အတြက္ ျမတ္စြာဘုရားက တစ္ဖန္ျပန္၍ ပဋိသေႏၶ မေနရေတာ့မည့္နည္းကို လိုက္ရွာတာျဖစ္သည္။ သဗၺညဳတဉာဏ္ေတာ္ကိုရေတာ့ ဥဒါန္းက်ဴး၏။

“ဟယ္၊ တဏွာေယာက္်ား လက္သမား။ ငါဟာ နင္ခႏၶာအိမ္ေဆာက္ေနတာကို တစ္သံသရာလံုးခံေနခဲ့ရတယ္။ အခုငါတရားရၿပီဟဲ့။ နင္ေနာက္ထပ္ ခႏၶာအသစ္မေဆာက္ႏုိင္ေတာ့ဘူးဟဲ့။ ခႏၶာအသစ္မျဖစ္ေတာ့တဲ့အတြက္ ေသစရာလည္း မလိုေတာ့ဘူးဟဲ့”

-       ဟု ႀကံဳး၀ါးေလသည္။

ဤတြင္ ျမတ္စြာဘုရားေျပာသည့္ ခႏၶာအိမ္သစ္ဆိုသည္မွာ ပဋိသေႏၶေနျခင္း၊ အဖန္တလဲလဲ ေမြးဖြားျခင္းျဖစ္သည္။

ယခု သူ တရားရၿပီျဖစ္၍ ေနာက္ထပ္ ပဋိသေႏၶေနစရာ၊ ေမြးဖြားစရာမလိုေတာ့။ မေမြးေတာ့သည့္အတြက္လည္း ေသစရာ အေၾကာင္းမရိွေတာ့ဟု ဆိုလိုျခင္းျဖစ္သည္။

အက်ဥ္းခ်ဳပ္ရလွ်င္ ဤဒြႏၷယာႀကီးတြင္ ပုပုရြရြ ျမင္သမွ်ေသာ သက္ရိွသတၱ၀ါအားလံုး ေသရမွာခ်ည္း ျဖစ္၏။ သက္ရိွသာမက ကြ်ႏ္ုပ္တို႔ေနထိုင္ရာ ကမၻာႀကီးႏွင့္ ေနစၾကာ၀ဠာအပါအ၀င္ အရာမွန္သမွ် ပ်က္စီးျပဳန္းတီးၾကရမည္သာ ျဖစ္ေလသည္။

သို႔ဆိုလွ်င္ ခင္ဗ်ားလည္း ေသမည္။ ကြ်န္ေတာ္လည္းေသမည္။ ဘယ္သူမဆို တစ္ေန႔ေန႔ တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္တြင္ အကုန္ ေသၾကရမည့္သူခ်ည္း ျဖစ္သည္။

သို႔ေသာ္ မည္သူမဆို အကုန္ေသၾကရသည္ဆိုေပမင့္ ေသပံုေသနည္းကားမတူပါေခ်။ ဘယ္ပံုမတူသနည္း။

(၃)

အခ်ိဳ႔သူမ်ားမွာ ေသဆံုးသြားသည့္တိုင္ လူအမ်ားက ႏွေျမာတသ၊ လြမ္းဆြတ္ က်န္ရစ္ခဲ့ၾကရသည္။ လူသာေသသြားသည္ သူ႔အေၾကာင္းကို လူမ်ား တဖြဖြ ေျပာေနၾကရဆဲ။ သူ႔အေၾကာင္းစကားေရာက္သြားလွ်င္ ၀မ္းနည္းၾကရဆဲ။ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ၾကာသည့္တိုင္ သူ႔ကိုတမ္းတေနရဆဲ ျဖစ္ေလသည္။ ကြ်န္ေတာ္ဥပမာျပစရာမလိုပါ။ ထိုသူသည္ ကြ်ႏု္ပ္တို႔ ရင္ထဲ အသည္းထဲ၌ အစဥ္ထာ၀ရကိန္းေအာင္းေနသူျဖစ္သည္။

အခ်ိဳ႔မွာမူ သူေသသည့္အတြက္ မည္သူကမွ ၀မ္းမနည္း။ သူေသသြားသည့္အတြက္ပင္ သူႏွင့္ဆက္စပ္ ပတ္သက္ေနသူတို႔ စိတ္ခ်မ္းသာၾကရသည္။ ဒုကၡအေပါင္းမွ လြတ္ကင္းၾကရသည္။ သူေသသည့္အတြက္ တမ္းတဘို႔ မေျပာပါႏွင့္။ သူ႔နာမည္ ၾကားရလွ်င္ပင္ ေရာက္ရာအရပ္မွ ဖေနာင့္ႏွင့္ ထေပါက္ခ်င္ၾကသည္။ ထုိကဲ့သို႔ေသာ လူစားမ်ိဳးကိုလည္း ကြ်န္ေတာ္ ဥပမာ ျပစရာမလိုပါ။ အခုေတာင္ ဦးစြန္းဖုတ္ဆဲြ ျပလို႔ရေသးသည္။

အဘယ္ေၾကာင့္နည္း။

အေျဖကေတာ့ ရွင္းပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္ေျပာစရာေတာင္မလိုပါ။ မိတ္ေဆြတို႔သိပါသည္။

အၾကင္သူသည္ ေလာကႀကီးကို ေကာင္းက်ိဳးျပဳ၏။ တစ္ကိုယ္ေကာင္းမဆန္။ အမ်ားကို ငဲ့ညွာသည္။ မိမိအက်ိဳးႏွင့္ အမ်ား အက်ိဳးယွဥ္လာပါက အမ်ားေကာင္းက်ိဳးကုိသာ ေရွ႔ရႈသည္။ အမ်ားေကာင္းဘို႔ဆို မိမိအက်ိဳးစီးပြားထိခုိက္ပါေစ၊ မငဲ့မကြက္ ေဆာင္ရြက္သည္။ မေကာင္းတာ၊ မဟုတ္မမွန္တာဆို၍ ျမဴမႈန္မွ်ေလာက္ေတာင္ မလုပ္။ ရိုးရိုးသားသားေနသည္။ စကားကို ပလီပလာမေျပာ။ မိတ္ေဆြအခ်င္းခ်င္း ေနာက္ေက်ာကို ဓားႏွင့္မထိုး။

ဤက့ဲသို႔ေသာ သူမ်ိဳးကား ေသရမွာကုိ ေၾကာက္သူမဟုတ္။ သူ႔ဘ၀တစ္ေလွ်ာက္လံုး မဟုတ္တာဆုိ၍ ဘာမွ မလုပ္ခဲ့ ေသာေၾကာင့္ ေသသည့္အခါ သြားခ်င္းသြားလွ်င္ အထက္သို႔သာ သြားစရာရိွသည္။ မည္သည့္နည္းႏွင့္မွ ေအာက္ကို ဆင္းစရာမရိွ။ ေကာင္းသည့္ေနရာေရာက္မယ္မွန္းသိေနသူသည္ အဘယ့္အတြက္ ေသျခင္းတရားကို ေၾကာက္ေနစရာ လုိပါမည္နည္း။

သူသည္ လိပ္ျပာသန္႔သည့္အတြက္ ငါေသသြားရင္ ငါ့အေၾကာင္းေတြမ်ား ဘယ္လိုမေကာင္းေျပာၾကမွာလိမ့္ဟု စုိးစဥ္းမွ် ေတြးပူေနစရာမလို။ တရားသျဖင့္ရွာေဖြထားသည့္ စည္းစိမ္ဥစၥာမ်ားအတြက္ အနည္းငယ္မွ ေႏွာင့္ေႏွးေနစရာမရိွ။ သူ႔အတြက္ ေသျခင္းတရားသည္ သာမန္ လုပ္ရိုးလုပ္စဥ္ မည္ကာမတၱအလုပ္တစ္ခု အေနႏွင့္သာ ရိွခ်ိမ့္မည္။

ေနာက္တစ္ေယာက္ကား သူႏွင့္ဆန္႔က်င္ဘက္ျဖစ္၏။

ကိုယ့္အက်ိဳးစီးပြားအတြက္ဆိုလွ်င္ မည္သူ႔ကိုမွ ခ်မ္းသာမေပး။ အေဖေသာ၊ သားေသာ၊ အေဆြအမ်ိဳးေသာ၊ မိတ္ေဆြေသာ။ ဘာကိုမွ မေရွာင္။ ရလွ်င္ ဘနဖူးသုိက္တူးမည့္သူမ်ား ျဖစ္သည္။

မီးဟူသည္ ေလာင္စာမ်ားမ်ားထည့္ေလ ေလာင္ေလ ဆိုသည့္သေဘာရိွရကား ၎တို႔၌ ေလာင္စာတည္းဟူေသာ စည္းစိမ္ဥစၥာမ်ား တိုးပြားလာေလေလ ေလာဘတည္းဟူေသာ မီးႀကီး တဟုန္းဟုန္း ေတာက္ေလာင္ေလျဖစ္၏။

သူတုိ႔၌ စည္းစိမ္ဥစၥာမ်ား မည္မွ်ေပါမ်ားေနသည္ျဖစ္ပါေစ။ ေနာက္ထပ္ရသမွ် အကုန္လိုခ်င္ေနေသးသည္သာ ျဖစ္၏။

သူတို႔တြင္ တရားတယ္မတရားတယ္ဆိုတာမရိွ။ ကိုယ္ရဘို႔ဆိုလွ်င္ အကုန္တရားတာခ်ည္းျဖစ္သည္။ သူမ်ား မ်က္ရည္ေပါက္ႀကီးငယ္က်တာ သူတို႔အတြက္ အေရးမႀကီး။ သူမ်ားဘ၀ေတြပ်က္စီးသြားတာ သူတို႔အေၾကာင္းမဟုတ္။ ဒါ သူတို႔ အတိတ္ဘ၀က မေကာင္းတာေတြလုပ္ခဲ့လို႔ ဒီဘ၀မွာလာခံၾကရတာျဖစ္သည္။ နည္းနည္းမွ သနားစရာအေၾကာင္းမရိွ။ ငါတို႔ေကာင္းစားဘို႔သာ အေရးႀကီးသည္။

ထိုသူမ်ားကား ေသရမွာ အလြန္ေၾကာက္ေလသည္။ ေသခါနီးပလားဆိုမွျဖင့္ နိမိတ္ပံုေတြ ထင္လာသည္။ မီးေတြ ပတ္လည္၀ိုင္းလာသည္။ ငါရွာထားတာေတြ ဘယ္သူေတြမ်ား ယူကုန္ေတာ့မလားဟဲ့ ဟု ေသာကစိတ္ေတြႏွင့္ ဗေလာင္ဆူ ေနသည္။ ဟိုေကာင့္ဆီမွာ ဘယ္ေလာက္ရစရာရိွေသးတာ၊ ခုထိမရေသးဘူးဟု ေဒါမနႆေတြ ပြားေနသည္။

သူလုပ္ခဲ့သမွ် သူသာအကုန္အစင္သိသည္မို႔ ေသလွ်င္ ဘယ္ေရာက္မည္ဆိုတာ သိေနေပလိမ့္မည္။ ထိုအခါ အဘယ္ကဲ့သို႔ သတိၱေကာင္းႏိုင္ပါေတာ့မည္နည္း။ သူ သတိၱေကာင္းခဲ့တာ၊ မိုးေကာင္းခဲ့တာ။ ေရႊထီးေဆာင္းခဲ့တာေတြကို ဟိုဘက္ယူသြားလို႔ ရတာမဟုတ္။ သည့္အတြက္ သူ ေသရမွာ အလြန္ေၾကာက္ေနျခင္း ျဖစ္ေလသည္။

ဆိုကေရးတီးကို ေသဒဏ္ခ်ေတာ့ သူက ေျပာသည္။

“အက္သင္းၿမိဳ႔သာတို႔၊ ကြ်ႏ္ုပ္သြားခ်ိန္တန္ပါၿပီ။ ထို႔ေၾကာင့္ အသင္တို႔ႏွင့္ အကြ်ႏ္ုပ္လမ္းခဲြၾကရမည္။

ကြ်ႏု္ပ္၏လမ္းသည္ ေသလမ္းျဖစ္သည္။ အသင္တို႔၏လမ္းသည္ ေနလမ္း ျဖစ္သည္။

မည္သည့္လမ္းက သာသနည္း။

အသင္တို႔လည္းမသိ၊ ကြ်ႏ္ုပ္လည္းမသိ။ မည္သူမွ် မသိ။

အဂၢဘံုသာ သိေတာ့သည္။”

(၄)

မိတ္ေဆြတို႔ေရာ -

ေသၿပီးသည့္ေနာက္ အထက္တက္ခ်င္ပါသေလာ၊ ေအာက္ဆင္းခ်င္ပါသေလာ။

အထက္တက္ဘို႔၊ ေအာက္ဆင္းဘို႔ဆုိတာ ဘယ္သူမွလုပ္ေပးလို႔ ရစေကာင္းေသာ အရာမဟုတ္။

အားလံုးကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ လုပ္ၾကရတာျဖစ္သည္။

ေသခါနီး စိတ္ေအးခ်မ္းသာေသခ်င္သေလာ။ စိုးရိမ္ထိတ္လန္႔ၿပီး ေသခ်င္ပါသေလာ။

ဤအရာလည္း မည္သူမွလုပ္ေပးလို႔မရပါ။ ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ လုပ္ယူၾကရမွာ ျဖစ္ပါသည္။

ထို႔ေၾကာင့္ မိတ္ေဆြ - ဘယ္လိုေသခ်င္ပါသနည္း။

ဘယ္လုိေသဘို႔ ဆံုးျဖတ္ထားပါသနည္း။

ဘယ္ေန႔ေသမယ္ဆိုတာ မည္သူမွ မသိႏိုင္ပါ။

ထို႔အတြက္ ယခုကပင္ ေသဘို႔ကို ႀကိဳတင္ျပင္ဆင္ထားၾကပါ ဆိုသည့္အေၾကာင္း -

(ဟင္ - သူ႔ဟာကလည္း ေသဘို႔ျပင္ပါဆိုေတာ့ နိဗၺာန္ေရာက္ေၾကာင္း၊ သံသရာအတြက္ကေလး ဘာေလး၊ တရားထိုင္ဘို႔ေလး၊ ရိပ္သာ၀င္ဘို႔ေလးမ်ား ေျပာမလားလို႔။

သည္းခံပါခင္ဗ်ာ။ နိဗၺာန္ေရာက္ေၾကာင္းတရားေခြေတြ အမ်ားႀကီးရိွပါတယ္။ Free Download လုပ္လို႔လည္းရပါတယ္။ အဲဒီသြားကူးၾကပါ။)

ဖတ္ရႈအားေပးသည့္အတြက္ အားလံုးကို ေက်းဇူးတင္ပါသည္။

ေအးၿငိမ္း

၇ ဇူလိုင္၊ ၂၀၁၇