မာမာေအးခ်စ္သူ

ယခုတေလာ ကြ်န္ေတာ့္ေခါင္းထဲ၌ ေရးစရာမ်ား ျပည့္ႏွက္လာျပန္ပါေခ်၏။ သု႔ိအတြက္ ေရးလက္စ အစိမ္းေရာင္ စင္ကာပူအေၾကာင္း ခဏထားလွ်က္ ရင္ထဲ၌ က်လိက်လိျဖစ္ေနသည္မ်ားကို ဖြင့္အံခ်ရပါသည္။ သို႔မဟုတ္ပါက ရင္ထဲ၌ ခိုးလိုးခုလု ျဖစ္ေနေသာေၾကာင့္ ေကာင္းေကာင္းအိပ္ေပ်ာ္မွာ မဟုတ္ပါ။

          တစ္ေန႔သ၌ ဦးသန္း၀င္းက သူ႔သား၏စာရြက္စာတမ္းမ်ားကို ေမႊေႏွာက္ရွာေဖြရင္းမွ မာမာေအးေတးဆိုပဲြ ေၾကာ္ျငာကို အမွတ္မထင္ေတြ႔ရသည္၊ သြားမလားဟု အေဖာ္စပ္လာေလရာ သီခ်င္းတစ္ရက္နားမေထာင္ရလွ်င္ အသက္တစ္ရက္တိုတတ္ သည့္ ကြ်ႏု္ပ္မွာ ၀မ္းသာအားရ သေဘာတူလိုက္ေလ၏။

          ပဲြက်င္းပမည့္ရံုကို ယခင္ကေရာက္ဖူးေသာ္လည္း ေသခ်ာေစရန္ သြားခါနီး အင္တာနက္၌ ထပ္ရွာ၏။ ေၾကာ္ျငာ စာရြက္တြင္ေရးထားသည့္အတိုင္း Areta Ayer Theatre ကိုရွာရာ ဘယ္လုိမွရွာလို႔မရ။ အင္း၊ တစ္ခုခုေတာ့လဲြေနၿပီဟု ေျမပံုမွ Outram Park MRT အနီးလိုက္ရွာမွ Kreta Ayer Theatre ျဖစ္ေနေလ၏။ ေနာက္လက္မွတ္ကို ျပဴးၿပဲၿပီးထပ္ရွာမွ ပံုမ်ားႏွင့္ ရႈပ္ရွက္ခပ္ေနေသာ အထဲတြင္ တည္ေနရာစာလံုးကို မႈန္၀ါး၀ါးျမင္ရေလသည္။ ကြ်ႏု္ပ္ကဲ့သို႔ အေတာ္နေမာ္နမဲ့ႏိုင္သူမ်ားပါ ေပတကား။

သို႔ႏွင့္ မေန႔က (မတ္လ ၃ ရက္၊ ၂၀၁၃) “ျပည္သူခ်စ္ေသာ ျမန္မာ့ဂႏၱ၀င္ဂီတမိခင္ႀကီး ေဒၚမာမာေအး၊ ဂုဏ္ျပဳ အမွတ္တရ ဂီတပေဒသာ” ပဲြႀကီးသို႔ သြားေရာက္ခဲ့ေလ၏။

          ေကာင္းခန္းေလးေတြ လက္လြတ္သြားမွာစိုးေသာေၾကာင့္ အိမ္မွေစာထြက္ကာ ပဲြရံုသုိ႔ သံုးနာရီမတ္တင္းတြင္ ေရာက္ပါေသာ္ျငား အစဥ္အလာကို ခ်ိဳးေဖာက္လုိက္လွ်င္ ျမန္မာ့ဂုဏ္ကို ထိခိုက္သြားမည္စိုးေသာေၾကာင့္ ၃ နာရီ စရမည့္ပဲြကို ၃ နာရီခဲြမွ စေလ၏။ ထို႔ေၾကာင့္လည္း ၈ နာရီၿပီးရမည့္ပဲြကို ၉ နာရီတီးခါနီးမွ ၿပီးေလသည္။

            အသက္ ၇၀ ရိွၿပီျဖစ္ေသာ တခ်ိန္က လွ်မ္းလွ်မ္းေတာက္ခဲ့သည့္ အဆိုေတာ္ႀကီးမွာ ရုပ္ပင္ အေတာ္တင္ေသးေသာ္ လည္း ႏွလံုးခဲြစိတ္ကုသမႈခံထားရေသာေၾကာင့္ သိပ္မေအာ္ႏိုင္ရွာေတာ့ပါ။ ငယ္ငယ္ကအသံအတိုင္းပင္ မဟုတ္ေသာ္ျငား မူရင္းဟန္မပ်က္သျဖင့္ အေတာ္နားေထာင္လို႔ေကာင္းပါေသးသည္။ ကြ်န္ေတာ္အလြန္ႀကိဳက္လွသည့္ ျမန္မာျပည္မွ အဆိုေတာ္ႀကီးမ်ားကို ျမန္မာႏိုင္ငံသားတစ္ဦးက ယခုမွ ကုသိုလ္ကံထူးစြာ တိုင္းတစ္ပါးတြင္ လာေရာက္ေတြ႔ဆံု၊ နားေထာင္ ခြင့္ရသည့္အတြက္ အေတာ္ေက်နပ္မိသလို စီစဥ္သူမ်ားအားလည္း အထူးေက်းဇူးတင္မိပါ၏။

သို႔ေသာ္လည္းေပါ့ေလ။ ျမန္မာေပကပဲ၊ ဘယ္ေတာ့ အက်င့္ေဖ်ာက္ပါ့မလဲေနာ့။ ဘယ္ႏုိင္ငံေရာက္ေရာက္ ကိုယ့္အစဥ္အလာကို ထိန္းထားပါ၏။

ဘာေရးရမလဲဟု စူးစမ္းေနေသာမ်က္လံုးမ်ားက ပထမဆံုးသတိျပဳမိသည္မွာ ဇာတ္စင္ေထာင့္မွ အုန္းပြဲ၊ ငွက္ေပ်ာပဲြျဖစ္ပါ၏။ ကြ်န္ေတာ့္တစ္သက္တြင္ေတာ့ တစ္ခါမွ ပဲြမေပးဖူး၊ ပဲြမထိုးဖူးပါ။ ထို႔ေၾကာင့္လည္း ဤပဲႊမွာ ဘာပဲြျဖစ္သည္ ကို မသိပါ။ ပဲြတင္ရန္ လိုမလိုလည္း မသိပါ။ ပဲြမတင္လွ်င္ ဘာျဖစ္တတ္ပါသနည္း။ ထုိအရာမ်ားမွာ ကြ်န္ေတာ္ လက္လွမ္း မမီေသာ၊ ဉာဏ္မမီေသာ အရာမ်ားျဖစ္ပါသည္။ သို႔ေသာ္ ပဲြတင္သူမ်ားကိုယ္တိုင္ေရာ က်က်နန သိပါသလား။ ကြ်န္ေတာ္မသိပါ။

ခဏေနေတာ့ ခပ္လန္းလန္းေကာင္ေလးႏွင့္ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ တက္လာကာ အစီအစဥ္မ်ား ေၾကျငာပါ သည္။ သူတုိ႔ေၾကျငာသည့္အထဲ၌ သီခ်င္းဆိုေနစဥ္ အတူဓါတ္ပံုတဲြရိုက္ျခင္းမ်ိဳးကဲ့သို႔ အေႏွာင့္အယွက္ျဖစ္ေစမည့္ အျပဳအမူ မ်ားကို မျပဳလုပ္ၾကပါရန္ ေတာင္းပန္ပါသည္ ဆုိတာလည္းပါ၏။ အဲေလ၊ ႏုိင္ငံျခားမွာ အေနၾကာေတာ့ ျမန္မာလို အသံုးအႏံႈး ေတြ ေမ့ေလ်ာ့ကုန္တာ ျဖစ္ပါလိမ့္မည္။

ေတာင္းပန္တယ္ဆိုတာ (မဟုတ္တာလုပ္မိမွ) မဟုတ္တာ အလုပ္ခံရသူကို မဟုတ္တာလုပ္သည့္သူက ေတာင္းပန္ရ တာ မဟုတ္ပါလား။ လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္ ဥပမာေလးေပးရလွ်င္ “ေၾကြးဆပ္ႏိုင္ဘို႔ ထမင္းတစ္နပ္ေလွ်ာ့စားပါ” လို႔ ေျပာမိမွ ေျပာသူက ေတာင္သူဦးႀကီးမ်ားကို ကြမ္းပဲြ၊ လဖက္ပဲြမ်ားႏွင့္ ေတာင္းပန္ရတာမ်ိဳးျဖစ္၏။   

ယခု မလုပ္ပါႏွင့္ ဆိုတာကိုမူ “ေမတၱာရပ္ခံပါသည္” ဟု ေျပာရမွာ ျဖစ္ပါသည္။ ထားပါေတာ့၊ သူတို႔က ကေလးေတြမို႔ ခြင့္လႊတ္ႏိုင္ပါသည္။ ခြင့္မလႊတ္ႏိုင္သည္မွာ အလိုက္ကန္းဆိုးမသိသည့္ လူႀကီးမ်ား ျဖစ္ပါ၏။

 မေျပာဘဲလဲ သိတတ္ရမည္ပ။ ဒါ သည္ စင္ကာပူတြင္မွ မဟုတ္ပါ။ ျမန္မာျပည္တြင္လည္း သည္အတိုင္း ျဖစ္ပါသည္။ သည္စတိုင္ကို ဘယ္သူစထြင္သည္မသိ။ လူအမ်ားလက္ခံက်င့္သံုးေနၾကေသာ စတုိင္ျဖစ္ပါသည္။ အျခားမဟုတ္ပါ။ သီခ်င္း ဆိုေနတံုး ပန္းစည္းတက္ေပးတာ ျဖစ္ပါသည္။ လူ ၁၀၀ လွ်င္ ၉၉ ေယာက္ (ဟုတ္ေပါင္) လူ ၁၀၀၀ လွ်င္ ၉၉၉ ေယာက္ လက္ခံေနသည့္ အျပဳအမူတစ္ရပ္ ျဖစ္၏။ လက္မခံေသာ က်န္သည့္တစ္ေယာက္မွာ လူ႔ခြစာ ကြ်န္ေတာ္ျဖစ္ပါသည္။

          ေစတနာေတြေပါက္လို႔ ေငြသားဆုခ်င္သလား။ အစီအစဥ္ေၾကျငာသူအား သြားေပးလိုက္ရံုျဖစ္ပါသည္။ သီခ်င္း ဆံုးလွ်င္ မကလ်ာႏုႏုထြတ္ က ေဒၚမာမာေအးကို စင္ကာပူေဒၚလာ ၁၀၀ ခ်ီးျမင့္သြားပါတယ္ရွမ္ ဟု ေၾကျငာေပးပါလိမ့္မည္။ ခုနကတဲက ဒါေတြမလုပ္ပါႏွင့္ လို႔ ႀကိဳတင္ေၾကျငာထားတာ မဟုတ္ပါလား။ ဒါျဖင့္ ဒီေၾကျငာတာကို လူႀကီးမင္းတို႔၊ ေဒၚႀကီးမင္း တို႔ နားလွ်ံသြားတာလား။ အိုကြာ၊ ငါေပးခ်င္လို႔ေပးတာ ဘယ္သူ႔ ေသာက္ဂရုစုိက္ရမလဲ ဟု သေဘာထားသည္လား။ ဒါေတာ့ ကာယကံရွင္ကိုယ္တိုင္မ်ားမွ သိပါလိမ့္မည္။

          ေပးတာကလည္း တစ္ေယာက္တေလ မဟုတ္ပါ။ ဒစ္စေကာင့္ေပးသည့္ဆိုင္တြင္ စင္ကာပူႏိုင္ငံသားမ်ား တန္းစီေန သည့္ႏွယ္ သူ႔ထက္ငါ အၿပိဳင္အဆိုင္ျဖစ္ပါ၏။ ပထမတစ္ေယာက္က စ တက္ေပးသည္။ ေနာက္တစ္ေယာက္က ေလွခါးရင္း၌ ရပ္ေစာင့္ေနသည္။ ေနာက္တစ္ေယာက္တက္သြားေတာ့ မိသားစုသံုးေယာက္ေလာက္ ေလွခါးရင္း ေရာက္လာသည္။ ထုိမိသားစုတက္သြားျပန္ေတာ့ ပု၀ါကိုင္လာေသာ စံုတဲြတစ္တဲြ ေနရာယူလာ၏။

          ၾကာေတာ့ အဖြားႀကီးမွာ ပန္းစီးမ်ားမကိုင္ႏိုင္ေတာ့သျဖင့္ သီခ်င္းဆိုရင္းတန္းလန္း ဆိုင္း၀ုိင္းေနာက္က ခံုေပၚ သြားတင္ရ၏။ သည္ၾကားထဲ ပု၀ါလာၿခံဳေပးသူကလည္း ၿခံဳေပးေလေသးရာ ေလွ်ာေလွ်ာက်ေနေသာ သူ႔ပု၀ါကို ဆဲြ-ဆဲြတင္ ေနရတာကလည္း တစ္ဒုကၡ ျဖစ္ေခ်၏။

          ခင္ညြန္႔ရီမွာမူ တက္လုိက္ဆင္းလုိက္ႏွင့္ တစ္ေယာက္ၿပီးတစ္ေယာက္ ပန္းစီးကမ္းေနသူမ်ားေၾကာင့္ သီခ်င္းစာသား မ်ား ေမ့ကုန္သျဖင့္ သီခ်င္းစာရြက္သြားယူရေလသည္။

          ဟိုက သူ႔ဖီလင္ႏွင့္သူ မုဒ္အျပည့္ျဖင့္ ေမာင့္အခ်စ္ျမား စူးေနခ်ိန္တြင္ အလုိက္ကမ္းဆိုးမသိလွေသာ ေကာင္မေလး တစ္ေယာက္က ေဘးနားတြင္ပန္းစီးေပးရန္ ရပ္ေစာင့္ေနေလ၏။ ေနာက္တစ္ေယာက္က်ေတာ့ ရပ္ေစာင့္ေနရမွာ ရွက္လွသည္ထင့္။ ရင္ခြင္ထဲသို႔ အတင္းထိုးထည့္ သြားေလေတာ့၏။ ေၾသာ္၊ ငါ့ႏွယ္၊ ျဖစ္မွျဖစ္ရေလ။

          ေနာက္ပိုင္းက်ေတာ့ ပန္းစီးေပးရံုတင္ မကေတာ့။ ပါးကို ဖက္နမ္းသူမ်ား၊ သီခ်င္းဆိုေနသည္ကို ဖက္ကာ ဓါတ္ပံု အရိုက္ခံသူမ်ား၊ မိသားစုလိုက္တက္လာကာ ေဘးဘယ္ညာၿခံရံလွ်က္ ဓါတ္ပံုရိုက္သူမ်ားႏွင့္ ဇာတ္စင္မွာ ဗြက္ေပါက္ ေနပါသည္။ သည္ျမင္ကြင္းမ်ားကိုၾကည့္လွ်က္ ကြ်န္ေတာ့္မွာ အေတာ္မသက္မသာ ခံစားမိပါသည္။ သို႔ေသာ္ သည္လိုခံစားရသူ မွာလည္း ဤရံုထဲရိွ လူ ၁၀၀၀ ေက်ာ္အနက္ ကြ်န္ေတာ္တစ္ေယာက္ထဲသာ ျဖစ္ပါလိမ့္မည္။

အို - ျမတ္စြာဘုရား။ အလြန္အားနာတတ္ပါသည္ဆုိသည့္ ကြ်ႏ္ုပ္တို႔ျမန္မာမ်ား အလိုက္ကမ္းဆိုးမသိသည္မွာ ဆိုးရြား လွေပစြ။ (သည္လိုေျပာျပန္လွ်င္ ငါတို႔က စစ္အစိုးရလုပ္ခဲ့လို႔ Sociology ကို မသင္ခဲ့ရဘူး ဟု မဆီမဆိုင္၊ လက္ပံသား၊ ဒါးႏွင့္ခ်ိဳင္ေပဦးမည္။)

          သည္လိုလုပ္ေနတာ လူရြယ္ေတြတင္ မဟုတ္ပါ။ ခုမွ လမ္းေလွ်ာက္တတ္ကာစ ကေလးမ်ားမွစ၍ အသက္ ၆၀ - ၇၀ အရြယ္ထိ အရြယ္စံု ျဖစ္ပါသည္။ ကေလးမ်ားကုိ မင္းတို႔ႀကီးလာရင္ ဒါမ်ိဳးလုပ္ရတယ္ဟု သင္ေပးေနတာ ျဖစ္ပါလိမ့္မည္။ ဤအထဲတြင္ ကြ်န္ေတာ့္ မိတ္ေဆြအေတာ္မ်ားမ်ား ပါပါသည္။ ပညာတတ္၊ ရာထူးႀကီးႀကီးႏွင့္ သူမ်ားလည္း မနည္းလွပါ။ သူတို႔သည္လည္း ျမန္မာမ်ားပင္ျဖစ္ေပရာ သည္ပုပ္ထဲက၊ သည္ပဲ ဟုပင္ ယူဆရပါသည္။  

          ဤသည္မွာလည္း ကြ်န္ေတာ့္အျပစ္ပင္ ျဖစ္ပါသည္။ ကြ်န္ေတာ့္ကိုယ္ႏိႈက္က သူမ်ားေတြးသလိုေတြး၊ သူမ်ား လုပ္သလို မလုပ္တတ္ဘဲ ေလာကႀကီးကို ကင္းၿမီးေကာက္ေထာင္ၾကည့္တတ္ေသာ သဘာ၀ေၾကာင့္သာ ျဖစ္ပါလိမ့္မည္။

          ဦးသန္း၀င္းကေတာ့ ခင္ဗ်ားဗ်ာ။ ေတာလြမ္းခ်င္းထဲမွာ ခ်ိဳၿပံဳးတို႔၊ တံြေတးသိန္းတန္တို႔ေတာ့ထည့္ထားၿပီး ဘာလို႔ မာမာေအးကို က်န္ခဲ့ရတာလဲဗ်ဟု အျပစ္တင္ပါ၏။ ဟုတ္ပါ့၊ သူေျပာမွ ကြ်န္ေတာ္အလြန္ႀကိဳက္လွေသာ ေမာင့္အခ်စ္ျမားစူး က်န္ခဲ့ေၾကာင္း ခုမွ သတိရပါေတာ့သည္။ သုိ႔မို႔ေၾကာင့္လည္း အလြန္ခ်ာသူဟု ကုိယ့္ကိုယ္ကုိယ္ မၾကာခဏ ေကာင္းခ်ီးေပးျခင္း ျဖစ္ပါသည္။

          မာမာေအး ဆိုသြားတာ သီခ်င္းလည္းစံုလွသလို ေကာင္းလည္း ေကာင္းပါသည္။ အသက္ကလည္း ၇၀ ေက်ာ္၊ ႏွလံုးကလည္း ခဲြထားရေသးဆိုေတာ့ ယခင္ကေလာက္ေတာ့ ဘယ္ေကာင္းပါေတာ့မတံုး။ ဒါေၾကာင့္ အလြန္ေကာင္းပါသည္ဟု ကြ်န္ေတာ္မေျပာျခင္းျဖစ္ပါသည္။ သို႔ေသာ္ ေမာင့္အခ်စ္ျမားစူးကိုမူ ခံစားခ်က္အျပည့္ႏွင့္ဆိုသြားသာျဖင့္ အလြန္ေကာင္းလွ ပါ၏။

          ခင္ညြန္႔ရည္ ကလည္း အားပါးတရ သီဆိုသြားပါသည္။ သူစဖြင့္သည္မွာ ျမန္မာမွန္လွ်င္ မႀကိဳက္သူမရိွ (အဲေလ၊ ဘြာ၊ ဘြာ။ ေယာင္လို႔၊ ဟိုလူႀကီးေတြ အသိုင္းအ၀ိုင္းကေတာ့ ဘယ္ႀကိဳက္ပါလိမ့္မတံုး။ မႀကိဳက္လို႔ဘဲ ဒီသီခ်င္းကို ဆယ္စုႏွစ္ အေတာ္ၾကာ ပိတ္ထားတာမဟုတ္လား။) ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း သီခ်င္းျဖစ္ပါသည္။ ကြ်ႏု္ပ္မွာလည္း သည္သီခ်င္းကို ၾကားရ၊ ဆိုရလွ်င္ ဘယ္ကဘယ္လို ဘာေတြျဖစ္လာသည္မသိ။ ၾကက္သီးေမြးညင္းမ်ားထလာကာ ခုပဲ ေသနတ္ထဆဲြခ်င္သလို၊ ခုပဲ ငွက္ႀကီးေတာင္ႏွင့္ ရမ္းလိုက္ခ်င္သလို ျဖစ္လာေလ့ရိွပါသည္။ သို႔အတြက္ (ရာဇ၀င္၊ အတၳဳပၸတိၱလည္းရိွရမယ္၊  - - - - - -၊ ေမာ္ကြန္းလည္းထိုးေလာက္တယ္၊ ျမင့္ျမတ္တဲ့ ဗိုလ္ေအာင္ဆန္းရယ္) ဟူေသာအပိုဒ္အေရာက္တြင္ ေဘးဘယ္ညာသို႔ မသိမသာအကဲခတ္လွ်က္ အသံကုန္ ဟဲခ်လိုက္ပါသည္။  

          သန္းျမတ္စိုးကလည္း အားရပါးရ၊ ပိုင္ပိုင္ႏိုင္ႏိုင္၊ အသံေအာင္ေအာင္ျဖင့္ သီဆိုသြားပါသည္။ ကိုမင္းေအာင္ခိုင္ ကလည္း မေခပါ။ အသံေကာင္းသလို၊ အဆိုလည္း ေကာင္းလွပါ၏။ အဲေလ၊ တစ္ခုပဲေျပာဘို႔ရိွပါသည္။

          အၿငိမ့္တြင္ က,သည့္ ေကာင္မေလးမွာ ဆိုးပင္မဆိုးလွေသာ္လည္း သူကေနတာၾကည့္ရတာ ျမန္မာအကကို Vengaboys က Shalalalala ႏွင့္ ကေနသကဲ့သို႔ ျဖစ္ေနပါ၏။ ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ စိုက္ပ်ိဳးေရးတကၠသိုလ္တံုးက မသီသီခိုင္ က,တာေလာက္ေတာင္ မႀကိဳက္ပါ။ သုိ႔ေသာ္လည္းေလ သူလည္း အားရပါးရ က,သြားပါ၏။ ကြ်န္ေတာ္ငယ္ငယ္က ၾကည့္ခဲ့ရ ေသာ အၿငိမ့္မင္းသမီးမ်ားကိုမူ အားလံုးႀကိဳက္ပါသည္။ အထူးသျဖင့္ မင္သမီး သီတာ၀င္း ကတာကိုမူကား အလြန္ႀကိဳက္လွ၏။

          သမၺာလူျပက္ႀကီးမ်ားျဖစ္သည့္ ေမတၱာႏွင့္ ကုသိုလ္တို႔ကလည္း ဣေျႏၵရရ ျပက္သြားၾကပါ၏။ ေကာင္းပါသည္။ အထူးသျဖင့္ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ထဲေၾကာင့္ ပိုေကာင္းပါသည္။ ယခုကာလ အၿငိမ့္မ်ားတြင္ ဇာတ္စင္ႏွင့္အျပည့္ လူျပက္ ၇ ေယာက္ မွ ဆယ္ေယာက္ေလာက္က ျပက္လံုးတစ္ခုထဲကုိ မၿပီးႏိုင္မစီးႏိုင္၊ အလွည့္ေပးၿပီး ျပက္ေနတာမ်ိဳး ကြ်န္ေတာ္ အလြန္ မုန္းပါသည္။ မင္းသမီးက,တာႏွင့္ ျပက္တာ မွ်ေနမွ ၾကည့္ေကာင္းပါသည္။

မည္သို႔ပင္ဆိုေစကာမူ -

          ကြ်န္ေတာ္အလြန္ႀကိဳက္လွေသာ သီခ်င္းမ်ားကို ေတးသံရွင္မ်ားကိုယ္တိုင္ ပိုင္ပိုင္ႏိုင္ႏိုင္၊ လွလွပပ သီဆိုေျဖေဖ်ာ္သြား သည့္အတြက္ အလြန္ေက်နပ္လွပါ၏။ တစ္သက္ႏွင့္တကိုယ္ ျမန္မာေတးသံရွင္မ်ား လူကိုယ္တိုင္ ေဖ်ာ္ေျဖသည္ကို ၾကည့္ဖူး သည္မွာ ယခု ပထမဆံုးအႀကိမ္ျဖစ္ပါသည္။

(ကြ်န္ေတာ့္အယူအဆမ်ားကို မႀကိဳက္လွ်င္ လြတ္လပ္စြာ သေဘာကဲြလဲြၾကပါခင္ဗ်ား။)

ေက်းဇူးတင္ပါသည္။

ေအးၿငိမ္း

၄ မတ္လ၊ ၂၀၁၃။ ည ၁၀း၁၇ နာရီ