ECC Life @ Pular Ular V

(၅)

အလုပ္သမား အမ်ားစုကို ကြ်န္းထဲရိွ Camp တြင္ ပင္ ထားပါသည္။ သို႔ေသာ္လည္း ကုမၸဏီေပါင္းစံုမွ လုပ္ သားမ်ား မွာ ၅၀၀၀ ေလာက္ရိွေပရာ Camp ႏွင့္ မဆန္႔ေတာ့သျဖင့္ အခ်ိဳ႔ကို စင္ကာပူတြင္ပင္ ထားၿပီး ေန႔စဥ္ သြားျပန္ ႀကိဳပို႔ေပးရပါသည္။ သို႔အတြက္ ေန႔စဥ္ သေဘၤာဆိပ္တြင္ အလုပ္သြား အလုပ္ျပန္ လူမ်ားႏွင့္ ျပည့္ႏွက္ ေနပါသည္။ ေန႔စဥ္ အနည္းဆံုး မိနစ္ ၂၀ မွ နာရီ၀က္ထိ တန္းစီရ၏။ ျပန္သည့္ အခ်ိန္တြင္ တစ္ဦးႏွင့္ တစ္ဦး ျပန္ခ်ိန္ မတူသျဖင့္ သိပ္မဆိုးလွေသာ္လည္း အလုပ္လာခ်ိန္ နံနက္ပိုင္းတြင္မူ အားလံုး တခ်ိန္ထဲ စုၿပံဳလာၾကသည္ ျဖစ္ရာ တန္းစီရသည့္ ဒုကၡမွာ မေသးလွပါ။

ကြ်န္းေပၚေနသူမ်ား ကေတာ့ ဤဒုကၡမွ ကင္းေ၀း၏။ သူတို႔က အလုပ္ၿပီးၿပီ ဆိုသည္ႏွင့္ ဆယ္မိနစ္အတြင္း အေဆာင္ ျပန္ေရာက္ၿပီ။ ေရမိုးခ်ိဳး၊ စားေသာက္ ၿပီးသည္ႏွင့္ နားလို႔ရၿပီ။ မနက္ဆိုလွ်င္လည္း ခရီးသြားစရာ မလို သျဖင့္ အလုပ္ဆင္းခ်ိန္ မတိုင္မီ တစ္နာရီခန္႔ ႀကိဳထလွ်င္ လံုေလာက္ၿပီ။ ဆိုလိုသည္မွာ ၈ နာရီ စမည့္ အလုပ္အတြက္ ခုနစ္ နာရီ မွ ထလည္း ရသည္။ သို႔ေသာ္ သူတို႔မွာလည္း သူတို႔ ဒုကၡႏွင့္ သူတို႔ ျဖစ္ပါ၏။ ကြ်န္ေတာ္က ဤအေဆာင္ မ်ားတြင္ ေနသူ ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္ အလြန္ ခင္မင္ရင္းႏီွးသူ လူေကာင္းကေလး တစ္ဦးျဖစ္ေသာ ပညာလည္း ထုိက္သင့္ အားေလ်ာ္စြာရိွသူ မိတ္ေဆြ ျမန္မာေလး တစ္ဦးကို ေမးျမန္းၾကည့္ရာ သူက ေအာက္ပါအတိုင္း ျပန္ေျပာျပပါသည္။

အင္း၊ ေနရထိုင္ရတာ အဆင္ေျပပါတယ္ အစ္ကိုရယ္။ အစား အေသာက္ ကေလးသာ ေကာင္းမယ္ ဆိုရင္ အင္မတန္ ေနေပ်ာ္ ပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ ကြ်န္းေပၚေရာက္တာ တစ္ႏွစ္ခဲြ ေက်ာ္ၿပီ။
ကြ်န္ေတာ္ စေရာက္ေတာ့ စုစုေပါင္းမွ ဆယ့္ေလးေယာက္ပဲ ရိွေသးတယ္။ လူနည္းေတာ့ အစစ အဆင္ေျပ တယ္။ ခုေတာ့ လူအရမ္းမ်ားလာေတာ့ ျပႆနာလည္း မ်ားလာတာေပါ့။ စုစုေပါင္းဆိုရင္ အခု အေဆာင္ ၈ ေဆာင္ ထင္တယ္ ရိွတယ္။ လူကလည္း ေလးငါးေထာင္ေလာက္ ရိွတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ တစ္ခန္းကို ၁၂ ေယာက္ ေနရတယ္။ အင္း-ဟုတ္တယ္။ ႏွစ္ထပ္ကုတင္ေတြနဲ႔ပဲ။ လူသစ္ေတြ ေရာက္လာၿပီဆို သူတို႔က ေမြ႔ယာတို႔ ေခါင္းအံုးတို႔ ေပးတယ္။ ဒါေပမဲ့ အစ္ကို၊ အေဆာင္မွာက လူေတြ အရမ္းမ်ားၿပီး ၾကမ္းပိုးနဲ႔ ပိုးဟပ္ေတြက အရမ္းျဖစ္ေနေတာ့ ေရာက္ၿပီး တစ္ ပတ္ ေလာက္ပဲ အဲဒီ ေမြ႔ယာနဲ႔ ေခါင္းအံုးေတြ သံုးလို႔ရတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ၾကမ္းပိုးေတြ ကပ္ၿပီး အိပ္မရေတာ့လို႔ ပစ္လိုက္ရတာပဲ။
ဆိုဒ္ထဲကေန သံုးထပ္ျပားသားေတြ သယ္လာၿပီး အနားပတ္ပတ္လည္ကို Masking Tape ေတြနဲ႔ပတ္ၿပီး အိပ္ယာခင္း လုပ္ရတာေပါ့။ အဲဒီေတာ့မွ အိပ္လို႔ရတယ္။ တခါတေလ ၾကမ္းပိုးသိပ္ကိုက္တဲ့ အခါ ေကာင္းေကာင္း အိပ္လို႔ မရဘူး။ ခုမွ ေတာ္သြားတာ။ အရင္ကဆို ျခင္ကကိုက္ ၾကမ္းပိုးက ကိုက္နဲ႔ အရမ္း ဒုကၡေရာက္တယ္။ ခုေတာ့ ျခင္ေဆးလာလာ ျဖန္းေပးလို႔ ျခင္ေတာ့ မရိွေတာ့ဘူး။
အခန္းေတြမွာ exhaust fan ၄ လံုးစီ တပ္ေပးထားတယ္။ ပန္ကာေတြလည္း ရိွတယ္။ မီးလည္း ေကာင္းပါ တယ္။ ပန္ကာကေတာ့ အေရးႀကီးတယ္ အစ္ကို။ ပန္ကာမရိွရင္ ပူလြန္းလို႔ အိပ္လို႔မရဘူး။ ပန္ကာ ပ်က္လို႔ သြားေျပာ ရင္ သူတို႔ကလည္း ခ်က္ျခင္း လာျပင္ေပးပါတယ္။
ေနာက္ၿပီး ကြ်န္ေတာ္တို႔ အေဆာင္ထဲက အေအးဗူးေရာင္းတဲ့ စက္ေတြက အျပင္က စက္ေတြထက္ ပို ေစ်း ႀကီးတယ္။ Penta Ocean တို႔ Shimizu တို႔ က စက္ေတြမွာ ၆၅ ျပား၊ ျပား ၉၀ ပဲရိွတဲ့ အေအးဗူးကို အေဆာင္ထဲက စက္ေတြမွာ တစ္က်ပ္ ၂၀၊ တစ္က်ပ္ ၃၀။ ဘာေၾကာင့္မွန္းကို မသိဘူး။ တကယ္ဆုိ ကြ်န္ေတာ္တို႔က တကယ္ အလုပ္ လုပ္ေနရတဲ့ သူေတြ။ ဒီမွာလည္း အျမဲတမ္း ေနေနတဲ့ သူေတြ ဆိုေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔ အတြက္ ပိုေတာင္မွ ေစ်းေလွ်ာ့ ေပးရအံုးမွာ။ ခုေတာ့ ေျပာင္းျပန္။
အဆိုးဆံုးကေတာ့ အစားအေသာက္ပဲ။ မနက္စာ စားဘို႔ အေစာႀကီး ထ တန္းစီရတာ တစ္ဒုကၡ။ မနက္စာ ေတာ့ စိတ္ပ်က္လြန္းလို႔ ကြ်န္ေတာ္ တခါမွ မစားဘူး။ အျပင္ canteen မွာပဲ ၀ယ္စားလိုက္တယ္။ မနက္ပိုင္း ေခါက္ဆဲြေၾကာ္ ထင္ပါရဲ့၊ သူတို႔ေကြ်းတာ။ ေန႔လည္စာလည္း မစံြပါဘူး။ မရိွလို႔ စားရတာပဲ။ ပဲပင္ေပါက္ ေၾကာ္၊ ေဂၚဖီေၾကာ္၊ ဟင္းခ်ိဳက တစ္ခြက္ ေပးတယ္။ တစ္ပတ္ကို အသားက ႏွစ္ရက္ ပါတယ္။ တခါတေလ လက္ ႏွစ္လံုး ေလာက္ ရိွတဲ့ ငါးေၾကာ္ ပါတယ္။ ဟင္းမေကာင္းေတာ့ ထမင္းစားရတာ အဆင္မေျပဘူး။ ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ ျဖစ္သလို စားလိုက္တာပဲ။ ဗိုက္ျပည့္ ၿပီးေရာ ဆို။ တခ်ိဳ႔ လံုး၀ မစားတဲ့ သူေတြ ရိွတယ္။ အစာအိမ္ေရာဂါ ျဖစ္၊ ဘာျဖစ္ေပါ့။
ဟင္းမေကာင္းလို႔ complain လုပ္ေတာ့ မင္းတို႔က ဘယ္ေလာက္ ေပးထားလို႔လဲ လို႔ အေျပာခံရတယ္။ သူတို႔ ဘယ္ေလာက္ ေပးမွန္း ကြ်န္ေတာ္တို႔ ဘယ္သိမွာလဲ အစ္ကို။ သူတို႔ ေကြ်းတာ စားရတာပဲ။ ေနာက္ၿပီး ခ်က္စား လို႔လဲ ရတာ မဟုတ္ဘူး။ ကြ်န္ေတာ္တို႔က အလုပ္ၾကမ္း လုပ္ရတာ ဆိုေတာ့ အစားေကာင္းေကာင္း စားရဘို႔ လိုတယ္ မဟုတ္လား။ ဒါမွ အားရိွၿပီး အလုပ္ေကာင္းေကာင္း လုပ္ႏိုင္မွာေလ။ ဒါေပမဲ့ ဘယ္သူမွ ဂရုမစိုက္ ပါဘူး အစ္ကိုရယ္။
ေန႔လည္စာ စားဘို႔ လူကမ်ားေတာ့ ၁၁ နာရီမွာ Penta Ocean, Shimizu၊ ၁၂ နာရီမွာ Wecom, Hai Lek စသျဖင့္ အသုတ္လိုက္ ခဲြထားတယ္။ ဒါေပမဲ့ လူက မ်ားေတာ့ တန္းစီရတာနဲ႔တင္ နားခိ်န္ မရဘူး။ ေနာက္ၿပီး အ၀င္၀ မွာ Cisco ရဲေတြ ေစာင့္ေနတယ္။ ၁၁ နာရီ မတီးမခ်င္း ဘယ္သူမွ ၀င္လို႔မရဘူး။ ဒီေတာ့ ၁၁ နာရီထိုးၿပီ ဆိုတာနဲ႔ ဟာ အကုန္ စုၿပံဳတိုး။ ကုလားေတြက တံခါးကို အတင္းတိုးဖြင့္ေတာ့ ရဲေတြနဲ႔ ျပႆနာျဖစ္။ တစ္ခါဆိုရင္ ရဲ က နံပါတ္တုတ္ နဲ႔ ရိုက္လို႔ ကုလားေလး တစ္ေယာက္ ေတာ္ေတာ္ ဒါဏ္ရာ ရသြားတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဘယ္သူမွ မသိလုိက္ဘူး။
အစ္ကိုရယ္၊ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ဘ၀ဟာ ေထာင္သားေတြလို ပါပဲဗ်ာ။
အစားအေသာက္ကို ထိုင္းနဲ႔ ျမန္မာစာ။ အိႏိၵယစာ။ ဘဂၤလားစာ။ တရုပ္စာ။ ဖိလစ္ပိုင္စာ ဆိုၿပီး ခဲြထားတယ္။ အရင္က ဖိလစ္ပိုင္စာက ပိုေကာင္းတယ္။ အသားလည္း ပိုမ်ားတယ္။ ဒါေပမဲ့ တေလာက ဖဦးထုပ္တစ္ေကာင္ သြား complain လုပ္တာနဲ႔ ခုေတာ့ အားလံုး အတူတူ ျဖစ္သြားၿပီ။ ဒါေပမဲ့ ဘဂၤလားစာက ေန႔တိုင္း အသားပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔က အသား မပါေတာ့ ဘဂၤလားစာကို အလုအယက္ စားၾကတာပဲ။
ဟို႔ အရင္က ထိုင္းစာ ခ်က္တဲ့ ယိုးဒယားေလး တစ္ေယာက္ ေရာက္လာေသးတယ္။ ဒီေကာင္က အခ်က္ အျပဳတ္ေကာင္းေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔ စားရတာ ေတာ္ေတာ္ အဆင္ေျပတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဘာေၾကာင့္မသိဘူး။ အဲဒီ ေကာင္ေလး ၾကာၾကာမခံဘူး။ ေနာက္တစ္ေယာက္ ေရာက္လာေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔လည္း ဓါတ္ပ်က္ေတာ့ တာပဲ။ တခါတေလ ထိုင္းနဲ႔ ဗမာစာမွာ ၀က္ရိုးေတြ ျပဳတ္ေကြ်းတယ္။ ၀က္သား မဟုတ္ဘူး။ ၀က္ရိုး။ ႏွစ္ခါေလာက္ စုပ္ လိုက္တာနဲ႔ ကုန္ေရာ။
အစ္ကိုရယ္၊ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ဗမာျပည္မွာလည္း ေန႔တိုင္း ဟင္းေကာင္းတာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ ကိုယ့္ ဗမာလို ခ်က္ထားေတာ့ ဘာပဲေျပာေျပာ စားလို႔ ျဖစ္ေသးတယ္ ေပါ့။ ဒီမွာကေတာ့ သူတို႔ ခ်က္ထားတာ ေန႔တိုင္း ဒါခ်ည္း ဆိုေတာ့ စားလို႔ မရဘူးေပါ့။ ေရာက္စကေတာ့ ၾကက္ေၾကာ္ေလး ဘာေလးနဲ႔ ဆိုေတာ့ ေတာ္ေသးတယ္။ စားလို႔ ေကာင္းတယ္ေပါ့။ ဒါေပမဲ့ ၾကာလာေတာ့ မစားခ်င္ေတာ့ဘူး။
ညစာကေတာ့ ေန႔လည္စာနဲ႔စာရင္ ပိုေကာင္းတယ္ ဆိုရမယ္။ အခ်ဥ္ေလးနဲ႔၊ ဟင္းရည္ေသာက္ ကေလးနဲ႔ ဆိုေတာ့ စားလို႔ ျဖစ္တယ္။ ဘာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ တစ္နပ္စာ ေကာင္းေကာင္း စားလိုက္ရလို႔ ေတာ္ေသးတာေပါ့။ တခ်ိဳ႔က် ေတာ့လည္း အိမ္ကထည့္ေပးလိုက္တဲ့ ငါးပိေၾကာ္၊ ငါးေျခာက္ေၾကာ္ေလးနဲ႔ ေပါ့။ အဲဒီ အစားအေသာက္ေတြ အခန္းထဲမွာ ေသေသခ်ာခ်ာ မသိမ္းဘဲ ဒီအတိုင္း အပြင့္လိုက္ႀကီးထား။ ပိုးဟပ္ေတြကလာ။ ခုေနာက္ပိုင္းေတာ့ ၾကက္ဥ ေၾကာ္ ႏွစ္လံုးေကြ်းတယ္။ ေတာ္ေသးတယ္ ဆိုရမွာေပါ့။ စားလို႔ ရတယ္။
လူေပါင္းစံု စရိုက္ေပါင္းစံု၊ ပညာတတ္တဲ့ သူလည္းပါ၊ ပညာမတတ္တဲ့ သူလည္းပါ ဆိုေတာ့ မလြယ္ဘူး အစ္ကိုေရ။ ေဗ်ာက္ေသာက္ပဲ။ မနည္းၾကည့္ ေနရတယ္။ ကုလား ကုလားခ်င္း။ ဗမာ ဗမာခ်င္း။ ထိုင္း ထိုင္း ခ်င္း အတူတူ ထားတာ ဆိုေတာ့ နည္းနည္း ေတာ္ေသးတယ္။ မဟုတ္လို႔ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ကိုသာ ကုလားေတြနဲ႔ အတူတူ ထားရင္ တကယ့္ ဒုကၡပဲ။ ဒီေကာင္ေတြက ကိုယ္ကို ဆီေတြလိမ္းတာ အရမ္း နံတာပဲ။ ေနာက္ၿပီး သူတို႔က နံနံ ေစာ္ေစာ္ေတြ စားတာဆိုေတာ့ ေခြ်းမ်ားထြက္ရင္ သူတို႔ကိုယ္က ထြက္တဲ့ အနံ႔ဟာ ႏွာေခါင္း မခံသာဘူး။
အတူတူ ထားတဲ့ေနရာ မွာလည္း ကုမၸဏီခ်င္းတူတဲ့ သူေတြ စုထားရင္ ျပႆနာ ပိုမ်ားတယ္။ အခ်င္းခ်င္း အေၾကာင္းသိေတြ ဆိုေတာ့ ကုလား ကုလား၊ ဗမာ ဗမာ မေလးစားဘူး။ ရန္ျဖစ္တာပဲ။ အဲ ကုမၸဏီ မတူရင္ေတာ့ နည္း နည္း မ်က္ႏွာ စိမ္းေနၿပီး သိပ္ ျပႆနာ မျဖစ္ဘူး။ တခိ်ဳ႔ ေျပာလိုက္ရင္ မိန္းမလို စိတ္ေကာက္တတ္တဲ့သူက ရိွေသး။ နည္းနည္း အေနၾကာလို႔ ဖားမေတြနဲ႔ ၿငိသြားတဲ့ သူေတြဆို တစ္ခ်ိန္လံုး ဖားဆိပ္ေတြ ရိုက္ေနတာပဲ။ (ဖားမ ေတြဆီ message ေတြ တစ္ခ်ိန္လံုး ပို႔ေနလို႔ ကြ်န္ေတာ္တို႔က ဖားဆိပ္ လို႔ နာမည္ေပးထားတာ)။ ညဆိုရင္လည္း လူကသာ အရမ္းအိပ္ခ်င္ေနလို႔ အိပ္ယာေပၚလွဲ မ်က္စိမိွတ္ထားေပမဲ့ လက္က ဖံုးကိုကိုင္ထားၿပီး ဟိုက message ပို႔လိုက္၊ မ်က္စိ ဖြင့္ၿပီး ျပန္ပို႔လိုက္၊ မ်က္စိျပန္ မိွတ္လိုက္။ သန္းေခါင္ သန္းႏဲြ။
ဖံုး တစ္ခါ ေျပာၿပီဆိုလည္း တစ္နာရီနဲ႔ မၿပီး ႏွစ္နာရီနဲ႔ မၿပီး။ ရသမွ်လခ ဖံုးကဒ္၀ယ္ရတာနဲ႔ ကုန္တာပဲ။ ဘယ္ အိမ္ျပန္ ပို႔ႏိုင္မလဲ။ တခါ ညဘက္ ဖံုးေျပာ၊ message ပို႔နဲ႔ အိပ္ေရးမ၀ေတာ့ ေနာက္ေန႔က်ေတာ့ အလုပ္ ေကာင္းေကာင္း မလုပ္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ဟိုေခ်ာင္ခို၊ ဒီေခ်ာင္ခို။ သူတို႔ကို အလုပ္ခိုင္းေတာ့ supervisor ကို မေကာင္း ေျပာေသးတယ္။ သူတို႔က ညဘက္ မအိပ္ေတာ့ အိပ္ေနတဲ့ သူေတြကို အေႏွာက္ အယွက္ျဖစ္တယ္။ ဟိုတစ္ေန႔က သန္းေခါင္ သန္းလဲြ ညတိုင္း မီးဖြင့္ၿပီး သီခ်င္းဖြင့္ေနတဲ့ သူကို သည္းမခံႏိုင္ေတာ့ တစ္ေယာက္က ထၿပီး မီးပိတ္တယ္။ အဲဒီေတာ့ စကားမ်ားေရာ။ အမ်ားနဲ႔ေနတာ နည္းနည္း အလိုက္သိတတ္ဖို႔ ေကာင္းတာေပါ့။ ေနာက္ၿပီး ကြ်န္ေတာ္တို႔ က ေန႔တိုင္း အလုပ္လုပ္ေန ရတာေလ။ အိပ္ေရး၀၀ အိပ္ရမွ ျဖစ္မွာေပါ့။
ဒါနဲ႔ စကားမစပ္ ေျပာရဦးမယ္။ တေလာက အစ္ကိုလည္း သိပါတယ္။ ဂက္စ္ေတြ ထြက္တာ။ ဘယ္သူမွ မသိဘူး။ ဘာ alarm မွလည္း မေပးဘူး။ ဘာမွ လည္း မေၾကျငာဘူး။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ အားလံုး အသက္ရႉမ၀လို႔ အခန္း အျပင္ အတင္းထြက္ေျပး၊ သေဘၤာဆိပ္ ကို အတင္းေျပးၾက။ ေမာ္ေတာ္ေလး ေတြဆီ အတင္းတက္ နဲ႔ ရုန္းရင္း ဆန္ခတ္ ေတြ ျဖစ္ၾကတာ။ အထြက္ ျမန္လို႔ အစ္ကုိေရ။ ေနာက္ထပ္ နာရီ၀က္ေလာက္ဆို အကုန္ ေသကုန္တယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔လည္း စြပ္က်ယ္ေတြ ေရဆြတ္ၿပီး ႏွာေခါင္း အုပ္ထားေတာ့မွ နည္းနည္း သက္သာတယ္။ အဲဒါ ဘယ္သူမွလည္း အေရးတယူ မလုပ္ဘူး။
အင္း- အ၀တ္ကို သူတို႔ ေလွ်ာ္ေပးတယ္။ ကိုယ့္အ၀တ္ အစားေတြက် ကိုယ့္ဟာကိုယ္ ေလွ်ာ္ခ်င္လည္း ရတယ္။ အ၀တ္ ေလွ်ာ္စက္ေတြ ထားေပးတာကိုး။ ေရခ်ိဳးရတာလည္း မဆိုးပါဘူး။ နည္းနည္းေတာ့ ေစာင့္ရတာေပါ့။ အဆင္ေျပပါတယ္။ တစ္ခု ဆိုးတာက အခန္းေသာ့ေတြက မလံုဘူး။ ဖံုးကဒ္နဲ႔ ထိုးဖြင့္လိုက္ရင္ ပြင့္တာပဲ။ ဘယ္ ကြ်န္ေတာ္တို႔မွာ ေသာ့ရမလဲ။ ဒီအတိုင္း ဖြင့္ၾကတာပဲ။ အဲဒီေတာ့ ပစၥည္း ေပ်ာက္တာေတြ ရိွတာေပါ့။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ complain လုပ္ပါမ်ားေတာ့မွ အေပ်ာက္ သက္သာသြားတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဘယ္ စိတ္ခ်ရမလဲ အစ္ကိုရယ္။
ေနာက္ၿပီး ၀င္ေပါက္နားမွာ အင္တာနက္လဲ ထားေပးတယ္။ တစ္နာရီ ၃ က်ပ္။ မဆိုးပါဘူး။ သံုးတဲ့လူေတြ ရိွတယ္။ ေနာက္ၿပီး public ဖံုးေတြလဲ ရိွပါတယ္။
ကြ်န္ေတာ္တို႔သာ ေနရတာ သိပ္အဆင္မေျပတာ။ Supervisor ေတြက် တစ္ခန္းကို ၄ ေယာက္ ၅ ေယာက္ ပဲ ထားတယ္။ ေနာက္ၿပီး သူတို႔ အခန္းေတြက အဲယားကြန္း ရိွတယ္။ ေနရတာ သက္ေတာင့္ သက္သာ ရိွတာေပါ့။
ကြ်န္းမွာက ဘယ္မွ လည္စရာ ပတ္စရာ ၾကည့္စရာ ရႈစရာ မရွိေတာ့ ပိတ္ရက္ေတြမွာ အျပင္ထြက္ၾကတယ္ ေပါ့။ တစ္ေန႔လံုး ေလွ်ာက္လည္။ ေနာက္ဆံုး ေမာ္ေတာ္က ည ၁၁ နာရီ ေနာက္ဆံုး။ ဒါမွ အဲဒီ ေမာ္ေတာ္ မမီဘူး ဆို သူတို႔ West Coast Park ထဲ သြားအိပ္ၾကတယ္။ မနက္က်ေတာ့ အေစာဆံုး ၅ နာရီခဲြမွာ ကြ်န္းကို သြားတဲ့ ေမာ္ေတာ္ ရိွေတာ့ အဲဒီေမာ္ေတာ္နဲ႔ လိုက္ၾကတယ္။
ကြ်န္းေပၚ ျပန္လာတဲ့ သူေတြကို ရဲကလည္း အသားကုန္ ရွာတာပဲ။ သူတို႔မွာ အိတ္စ္ေရး မ်က္မွန္ တပ္ထား တာ ေတြ႔တယ္။ ဟား ဟား ဖြက္ယူလာတဲ့ အရက္ပုလင္းတို႔ ေဆးလိပ္ဗူးတို႔ အကုန္ထြက္ လာတာပဲ။ အရင္က အခန္းထဲမွာ ေဆးလိပ္ေရာင္းတဲ့ မေလးေကာင္ေလးေတြ ရိွတယ္။ ေနာက္ေတာ့ လိုက္ဖမ္းတာနဲ႔ သူတို႔လည္း မေရာင္းရဲေတာ့ဘူး။
ဆိုးတာက ဗမာေတြပဲ အစ္ကို။ ပင္နင္စူလာက ျပန္လာၿပီး ကြမ္းေတြ မတရားစား။ ကြမ္းတံေတြးေတြ ဟိုေထြး ဒီေထြး။ ညစ္ပတ္ေနတာပဲ။ ႀကိဳက္တတ္လို႔ စားတာ စားတာေပါ့။ ဒါေပမဲ့ စည္းေလး ကမ္းေလး ေတာ့ ရိွမွေပါ့ဗ်ာ။ ေအာင္မယ္၊ ကြမ္းယာေရာင္းတဲ့ သူေတာင္ ရိွေသး။ ဟိုေန႔ကေတာ့ သူတို႔ သႀကၤန္ လုပ္ၾကေသးတယ္။ ေရေတြ ေလာင္းၾကေပါ့။ ကုလားေတြ ေရသြားေလာင္းလို႔ ျပႆနာ ေတာင္ တက္လိုက္ေသး။
ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ ကိုယ္တတ္ထားတာ ေလးနဲ႔ ဟန္းဖံုးတို႔ ဒီဗီဒီ ပေလယာတို႔ ျပင္တယ္။ တစ္လံုး ၂၀၊ ၃၀ ယူတာေပါ့။ မ်ားေသာအားျဖင့္ ဟန္းဖံုးေတြ ျပင္ရတာ မ်ားတယ္။ မဆိုးပါဘူး။ ေဘးေပါက္ ၀င္ေငြ ရတာေပါ့။ ဒီ camp တစ္ခုလံုးမွ ဒါေတြျပင္တာ ဆိုလို႔ ကြ်န္ေတာ္တို႔ တစ္ဖဲြ႔ပဲ ရိွတာကိုး။
ဆိုးတာက အစ္ကုိရယ္။ အရင္ ေရာက္ၿပီးသား လူႀကီးေတြက တခ်ိဳ႔ဆို supervisor ေတြပါ။ အဲဒါ ေနာက္ ေရာက္လာတဲ့ ေကာင္ေလးေတြကို သြန္သင္ ဆံုးမလို႔၊ ေျပာဆို ျပသ လို႔ ဒီလိုမရိွဘူး။ သင္ေပးတာကလည္း မဟုတ္တာမွန္သမွ် အကုန္သင္ေပးတယ္။ ေဟ့ေကာင္ မင္း ဘယ္ေကာင္မေလး ကိုေတာ့ ဘယ္လုိ ဖဲ့လိုက္ကြ။ ဖားမေတြကို ဘယ္လို ႀကိြဳင္ရတယ္။ လာစမ္းပါကြာ။ ေသာက္မွာ ေသာက္စမ္းပါ။ ဘာမွ ပူမေနနဲ႔ ေနာက္ ျဖစ္သြားမွာ။ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ ပါးပါးေပါ့ စသျဖင့္။ ဟိုေန႔ကေတာ့ ေအာ္ဆဲသြားတာ ၾကားလိုက္ရတယ္။ ဘာတဲ့ ေလွ်ာက္ဆဲေတာ့၊ ေ - ာက္ရဲ ကဖမ္းတယ္ ဆိုလား ပဲ။
ေနာက္ ေကာင္ေလးေတြက နည္းနည္း ရိုင္းတယ္။ လူႀကီးလည္း လူႀကီးမွန္း မသိ၊ ရိုေသရ ေကာင္းမွန္း မသိ။ တခ်ိဳ႔ေကာင္ေလးေတြဆို ေရာက္စက ရိုးရိုးသားသား ပါ။ ေနာက္ေတာ့ အိုဗာတိုင္ကမရိွ။ လခက မထြက္။ ေၾကြးက မဆပ္ႏိုင္၊ စိတ္ကညစ္။ အဲဒီတံုး ခုန ဆရာႀကီးေတြက အရက္ေခၚတိုက္။ေနာက္ေတာ့ အက်င့္ပါေရာ။ သူမ်ား မတိုက္လဲ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ ၀ယ္ေသာက္။ အိမ္ျပန္ ေငြမပို႔ႏိုင္။ အစံုပဲ အစ္ကုိေရ။ ဒီၾကားထဲ ဖားမနဲ႔ ၿငိၿပီဆို ရသမွ် ပိုက္ဆံ ကုန္ၿပီသာ ေအာက္ေမ့ေပေတာ့။ ေနာက္ၿပီး ဒီေကာင္ေတြက ရည္းစားထားတယ္ ဆိုတာ ဒါလုပ္ဖို႔ပဲ လို႔ တြက္ၾကေတာ့တာ။ ခ်စ္တာတို႔ ေမတၱာတို႔ ဘယ္မွာ ရမလဲ အစ္ကိုရယ္။
အဲဒါပါပဲဗ်ာ၊ ကြ်န္ေတာ္တို႔ တစ္ကြ်န္းစံေတြရဲ့ ဇာတ္လမ္း။
ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ သူတို႔ကုိ၊ ဒီလာမဲ့ ေကာင္ေလးေတြကို မွာခ်င္တယ္။ ဒီကို သိန္း ၃-၄၀ အကုန္ခံ လာမဲ့ အစား အဲဒီေငြနဲ႔ ဗမာျပည္မွာပဲ ရင္းႏွီးလုပ္ကိုင္ စားၾကပါလို႔။ ဘာပညာမွ မတတ္ပဲ ဒီလာရင္ အလကားပဲ၊ အရင္းေတာင္ ေက်မွာမဟုတ္ဘူး။ ဒီၾကားထဲ အတိုးနဲ႔ ေခ်းလာတဲ့သူေတြ ဆို ပိုဆိုးေသး။ အစ္ကိုသိတဲ့ အတိုင္း ခု စင္ကာပူမွာက အလုပ္ေတြ ပါးလိုက္လာတာ။ ဒါေပမဲ့ေလ၊ ေျပာသာ ေျပာတာပါ။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ေျပာလို႔လဲ နား၀င္မွာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒီလာရင္ အဆင္ေျပ မယ္ ထင္ေနၾကတာကိုး။ ကိုယ္က ေကာင္းေစခ်င္တဲ့ ေစတနာနဲ႔ သြားေျပာတာကို သူတို႔က မလာေစခ်င္လို႔၊ သူတို႔ ကေတာ့ စင္ကာပူေရာက္ေနၿပီး ဒို႔လာမွာ မနာလိုလို႔ လို႔ လဲ ထင္မွာ စိုးရေသးတယ္။