ECC Life @ Pular Ular VII

(၈)

မနက္ လာစဥ္ကကဲ့သို႔ ပင္ မွတ္တိုင္တြင္ ဘတ္စ္ကား ေစာင့္ရပါသည္။ အဆင္ေျပလွ်င္ ခဏ သာ ေစာင့္ရ ေသာ္လည္း မ်ားေသာ အားျဖင့္မူ မိနစ္ ၂၀ ခန္႔ ေစာင့္ရ၏။ ကြ်န္ေတာ္က အလုပ္ရႈပ္မခံေတာ့ဘဲ ထမင္း ကို အျပင္ တြင္သာ စားလိုက္ပါသည္။ သည့္ အတြက္ ထမင္းစားရန္ အဆင္ေျပမည့္ ေနရာကို ၾကည့္ထားရ ပါသည္။ တခါ တေလ ေတာ့လည္း ႀကံဳသလို တည့္သလို စခန္းသြားလိုက္ ပါသည္။
၁၇၅ ဘတ္စ္ကား စီးလွ်င္ Clementi ဘူတာ ေရာက္ပါ၏။ ထို ဘူတာအနီး Hawker Centre မွ Chicken Rice မွာ အျခား ေနရာမ်ားထက္ ပိုေကာင္းပါသည္။ ၾကက္သားလည္း မ်ားသလို ပဲပင္ေပါက္ ကေလး၊ သခြားသီး ကေလး၊ နံနံပင္ ကေလး မ်ားႏွင့္ ျဖစ္ပါ၏။ ထူးျခားသည္မွာ ဟင္းခ်ိဳ ျဖစ္ပါသည္။ အလကား ေပးေသာ သူရို႔ ဟင္းခ်ိဳမွာ အျခားဆိုင္မ်ားတြင္ သီးသန္႔ေရာင္းေသာ ဟင္းခ်ိဳကဲ့သို႔ ေသာက္လို႔ ေကာင္းပါ၏။ Chicken Rice တစ္ပဲြ ကို ၃ က်ပ္ ၃၀ ျဖစ္ပါသည္။ စားရတာ တန္ပါ၏။ တစ္ရက္ျခား ႏွစ္ရက္ျခား ကြ်န္ေတာ္ စားေလ့ ရိွသည္။
သို႔ေသာ္ တစ္မ်ိဳးေတာ့ ဆန္းသည္။ စင္ကာပူတြင္ fruit မ်ားကို ဟင္းခ်က္တာ မိတ္ေဆြတို႔ ရိပ္မိပါလိမ့္ မည္။ ၀က္သားထဲတြင္ နာနတ္သီး ထည့္ခ်က္တာမိ်ဳး ျဖစ္ပါ၏။ သည္ဆိုင္မွ ဟင္းခ်ိဳသည္လည္း တခါတေလ ေျမပဲ ႏွင့္ ၾကက္ေျခေထာက္ကို ေရာျပဳတ္ထားသည္။ တခါတေလ ေတာ့ ေျပာင္းဖူး ႏွင့္ ၾကက္ေျခေထာက္ ျဖစ္ၿပီး အခ်ိဳ႔ရက္မ်ား တြင္ သခြားခ်ိဳသီး (old cucumber) ႏွင့္ ၾကက္ေျခေထာက္ကို ေရာျပဳတ္ထားတာ ေတြ႔ရပါသည္။ မည္သို႔ ပင္ ျဖစ္ေစ ေသာက္လို႔ ေကာင္းပါသည္။ ေျမပဲ ဟင္းခ်ိဳ ဆိုလွ်င္ ေျမပဲဆန္မ်ား အမ်ားႀကီး ထည့္ေပးပါ၏။ ကြ်န္ေတာ္က သူတို႔ဆိုင္တြင္ အျမဲ စားသည့္ ေဖာက္သည္ ျဖစ္ေလရာ သူတို႔ႏွင့္ပင္ မိတ္ေဆြ ျဖစ္ေနပါၿပီ။
ဆိုင္မ်ားထဲတြင္ ကြ်န္ေတာ္ကဲ့သို႔ပင္ အလုပ္မွ အျပန္ ထမင္း၀င္ စားသူမ်ားကို ေတြ႔ရပါသည္။ အခ်ိဳ႔မွာ ဘီယာ ပုလင္းမ်ားေထာင္လွ်က္။ ဆိုင္အျပင္ဘက္ စားပဲြ၀ုိင္းႀကီး တစ္၀ိုင္းတြင္မူ တရုပ္ အဖိုးႀကီးတစ္ဦးသည္ အင္တင္နာ ေထာင္ထားေသာ ေရဒီယို ကို ေရွ႔ခ်ကာ ထမင္းစား လွ်က္ ရိွ၏။ ေရဒီယိုမွ တရုပ္သီခ်င္းသံမ်ား ၾကားေနရ သည္။ အဖိုးႀကီးျဖစ္ေနၿပီ ဆိုေတာ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ သိပ္ မထိန္းႏိုင္။ ခါးမွာ ကုန္းလွ်က္ မ်က္ႏွာႏွင့္ စားပဲြ မ်က္ႏွာျပင္ မွာ တေျပးထည္း ျဖစ္ေန၏။ ေဘးနားတြင္ မေတာ့ ထမင္း၊ ဟင္းမ်ား ျပန္႔က်ဲလွ်က္။
၄ ပုလင္းထက္ မနည္းေသာ ဘီယာ ပုလင္းခံြမ်ားကို စားပဲြေပၚ ေထာင္လွ်က္ တရုပ္ အဖိုးႀကီးတစ္ဦး ႏွင့္ မေလး အဖိုးႀကီး ႏွစ္ဦးတို႔မွာ ေဟာင္ဖြာ ေဟာင္ဖြာ ႏွင့္ စကားေျပာလွ်က္ ရိွပါ၏။ မေလးလို ေျပာေနၾကျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ တရုပ္လို ကာနီနာ ဟု ဆဲသံလည္း တခါတရံ ၾကားရတတ္ေသးသည္။ ကြ်န္ေတာ့္ေဘး စားပဲြတြင္ေတာ့ တရုပ္စံုတဲြမွာ ခ်စ္နလံ ထရင္း တြတ္ထိုးေနပါ၏။ ငါးကင္တစ္ပဲြမွာကာ ထမင္းတစ္ေယာက္ တစ္လံုးစီႏွင့္ ထမင္းကို တူႏွင့္ ပက္ကာ ပက္ကာ စားရင္း ေရွ႔ေရးကို ေဆြးေႏြးေနသည္ ထင္ပါ၏။
အခ်ိဳ႔ရက္မ်ားတြင္ ကြ်န္ေတာ္ Shimizu ဘတ္စ္ကား ႀကံဳႏွင့္ လိုက္တတ္ပါသည္။ တစ္ခု ေကာင္းသည္မွာ သူက ဘယ္မွ မရပ္ပဲ Jurong East MRT ထိ ေတာက္ေလွ်ာက္ ေမာင္းသျဖင့္ အခ်ိန္ကုန္ သက္သာပါသည္။ သို႔ေသာ္ Jurong East MRT မွ Chicken Rice ကမူ မစြံပါ။ ဟင္းခ်ိဳလည္းမပါ။ ၾကက္သားကလည္း Clementi မွ ဆိုင္ႏွင့္ စာလွ်င္ တစ္၀က္ခန္႔သာ ရိွပါ၏။ သို႔ေသာ္ ေစ်းကမူ သံုးက်ပ္ ျဖစ္၏။ Clementi မွ ဆိုင္ႏွင့္ ယွဥ္လိုက္မည္ ဆိုပါက ႏွစ္က်ပ္ေလာက္သာ တန္ပါသည္။
တခါတရံ နစီ လီမား ( အုန္းထမင္းႏွင့္ ၾကက္ေၾကာ္) စား၊ တခါတေလ ေတာ့ Laksa (ဗမာျပည္မွ အုန္းႏို႔ ေခါက္ဆဲြကဲ့သို႔) စားပါသည္။ ေန႔တိုင္း စားေနရေတာ့ တခါတေလ ဘာစားရမွန္းေတာင္ မသိပါ။ ဆိုင္မ်ားအား ေလွ်ာက္ၾကည့္ၿပီး မေရြးတတ္ေတာ့သည့္ အဆံုး နီးရာဆိုင္၀င္၊ တည့္ရာ ေကာက္ကက္ မွာစားလိုက္ပါေတာ့၏။
စားေသာက္ ၿပီးေနာက္ MRT ႏွင့္ ျပန္ခဲ့ပါသည္။ ရထားေပၚမွ ခရီးသည္မ်ားမွာ နံနက္ကကဲ့သို႔ ရႊင္ရႊင္ ျပျပ မရိွေတာ့။ ပင္ပန္းႏြမ္းနယ္သည့္ သ႑ာန္ ေပါက္ေနပါသည္။ အားလံုးမွာ မနက္က အလုပ္သြားစဥ္က ကဲ့သို႔ သုတ္ သီးသုတ္ျပာ မဟုတ္ေတာ့ဘဲ ေအးေအး ေဆးေဆး ျဖစ္သြားပါၿပီ။ အႏို႔ သည္ အိမ္ ဘယ္ထြက္ေျပးမွာမွ မဟုတ္တာ။ အခိ်ဳ႔လက္မ်ားတြင္ ၾကြပ္ၾကြပ္အိတ္ အနီမ်ားျဖင့္ ညစာကို ဆဲြလာတာ ေတြ႔ရတတ္ပါသည္။ တစ္ေန႔လံုး အလုပ္လုပ္ ေနရတာဗ်ာ။ ပင္ပန္းတာေပါ့။ ဘယ္ ခ်က္စားေနေတာ့မလဲ။
အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ ၈ နာရီ ခဲြ။ ေရမိုးခ်ိဳး၊ ဘာညာ သာရကာ ဟိုလုပ္၊ သည္လုပ္ႏွင့္ ၉ နာရီ ခဲြပါသည္။ အင္တာနက္ ဖြင့္။ အီးေမးမွ ရသည့္ ရီစရာမ်ားကို တစ္ေယာက္ထဲ က်ိတ္ရီ။ ဗမာျပည္ သတင္းမ်ားကို ဖတ္ရင္း ေဒါသထြက္။ ေသြးေတြ ဘာေတြတက္။ ဖတ္စရာ ေကာင္းေကာင္းေလးမ်ား ရလွ်င္ မိတ္ေဆြ အေပါင္း အသင္း ေရာင္းရင္း မ်ားဆီ forward လုပ္။ ဟိုက္ - ၁၁ နာရီ ထိုးပါေပါ့။ အိပ္မွ၊ အိပ္မွ။ ေတာ္ၾကာ မနက္က် အိပ္ေရး မ၀ျပန္ ဘူး ျဖစ္ဦးမယ္။

ေၾသာ္ - ဘ၀ သံသရာ။

စာၿပီးရက္

၂၁ ဧၿပီ၊ ၂၀၀၉
ည ၁၁ နာရီ