ECC Life @ Pular Ular III

(၃)

၀င္ခြင့္ ကဒ္ျပားကို ဂိတ္၀တြင္ ျဖတ္ၿပီး သကာလ သူ႔ကို ငါေက်ာ္၊ ငါ့ကို သူေက်ာ္ ျဖင့္ လုပ္ငန္းခြင္ ၀င္ရန္ သုတ္သီးသုတ္ျပာ သြားၾကပါသည္။ အခ်ိဳ႔မွာ အတင္းတိုး တိုက္လွ်က္၊ အခ်ိဳ႔မွာ မရွိေအးေအး၊ ရိွေအးေအး။
ဆိုဒ္ထဲ ၀င္လိုက္သည္ႏွင့္ ခရာ မႈတ္သံမ်ား၊ Safety First, Safety First, Safety First ဆိုေသာ အသံမ်ား ကို ညံစီစြာ ၾကားရပါသည္။ တရံမလပ္ ၾကားေနရေသာ အသံမ်ား မွာကား လူတိုင္းလိုလို၏ (supervisor ႏွင့္ အထက္ ဆိုလွ်င္ ပိုမွန္ပါ လိမ့္မည္) ခါးတြင္ ခ်ိတ္ထားေသာ ေရဒီယို (Walkie-Talkie) မ်ားမွ တစ္ဦးႏွင့္ တစ္ဦး အျပန္အလွန္ ဆက္သြယ္ ေျပာဆို ေနၾကသံမ်ား ျဖစ္ပါ၏။ အဂၤလိပ္ပ်က္ႏွင့္ ေျပာသံ၊ ကုလားလို ေျပာသံ၊ တရုပ္လို ေျပာသံ၊ မေလး လို ေျပာသံ၊ ဖဦးထုပ္လို ေျပာသံ၊ ထိုင္းလို ေျပာသံ၊ ဗမာလို ေျပာသံ။
ကြ်န္ေတာ့္အထင္ေျပာရလွ်င္ ကမၻာေပၚ၌ ႏိုင္ငံ က်ဥ္းက်ဥ္းႏွင့္ ဘာသာစကား အစံုဆံုးရိွေသာ ႏုိင္ငံမ်ား ထဲတြင္ စင္ကာပူ သည္ ထိပ္ဆံုးမွ ေျပးေန လိမ့္မည္ ထင္ပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္ ယခု လုပ္ေနေသာ ကုမၼဏီကိုပင္ ၾကည့္ပါ။ ကြ်န္ေတာ္ Grootint GRP Systems တြင္ တစ္ႏွစ္ခဲြ လုပ္ခဲ့ပါသည္။ ဤအလုပ္၌ ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္ ထိေတြ႔ ဆက္ဆံ လုပ္ကိုင္ ေနရေသာ လူမ်ိဳးမ်ားမွာ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ ကုမၸဏီ အတြင္းတြင္ပင္ ဒတ္ခ်္၊ အီတလီ၊ ဘယ္လ္ဂ်ီယံ၊ ဖိလစ္ပိုင္၊ ျမန္မာ၊ စင္ကာပူ တရုပ္၊ ျပည္ႀကီး တရုပ္၊ အိႏိၵယား၊ ဘဂၤလား၊ ထိုင္း၊ မေလးရွား၊ အင္ဒိုနီးရွား။ အို႔အို လူမိ်ဳး ေပါင္း ၁၂ မ်ိဳး၊ ဘာသာစကား ၁၂ ခု ရိွပါ၏။ ဒါေတာင္ ၀န္ထမ္း အင္အား သိပ္မ်ားလွသည္ မဟုတ္ပါ။ အားလံုး ေပါင္းမွ ၇၀ ေလာက္သာ ရိွပါသည္။ အျခား ကုမၼဏီမ်ားကိုပါ ထည့္တြက္ လိုက္ပါက ဂ်ပန္၊ ၾသစေတးလ်ား၊ အေမရိကန္ ႏွင့္ တူရကီ တို႔ ပါပါ ေသးသည္။
Penta Safety coming, Perta Safety, xxxxxxx, JV Jakie Chan, JV Jakie Chan call back, xxxxx, Roger, Roger, *&^%$$*&^! x x x x x - - - စသျဖင့္ ဆူညံ ပြက္ေလာရိုက္ လွ်က္ ရိွပါသည္။ စည္းကမ္းေတြ ကလည္း မ်ားပါဘိ။ Safety First ျဖစ္သည့္အတြက္ ဟိုဟာ မလုပ္ရ။ သည္ဟာ မလုပ္ရ။ ေတာ္ၾကာ ဟိုဟာနဲ႔ျငိလို႔ ဖမ္းျပန္ၿပီ။ ေတာ္ၾကာ သည္ဟာ မလုပ္လို႔မို႔ ကဒ္သိမ္း သြားျပန္ၿပီ။ ေတာ္ၾကာ ဘယ္safety, JV office ကိုလာခဲ့ပါ။ မင္းလူေတြ ဘာမလုပ္ထားလို႔ permit သိမ္းလာတယ္ အမ်ိဳးမ်ိဳး ျဖစ္ပါ၏။
ရံုးသို႔ နံနက္ ၈ နာရီ မတ္တင္းတြင္ ကြ်န္ေတာ္ ပံုမွန္ ေရာက္ေလ့ ရိွပါသည္။ သို႔မွ နံနက္ခင္း မလုပ္မေနရ လုပ္ ရေသာ Tool Box Meeting ကို အခ်ိန္မီ တက္ႏိုင္မည္၊ Permit To Work မ်ားေပၚတြင္ လက္မွတ္ ထိုးႏိုင္မည္ ျဖစ္ပါ သည္။ Permit မရိွဘဲ အလုပ္လုပ္လွ်င္ အႀကီးအက်ယ္ ျပႆနာ တက္မွာမို႔ လုပ္ငန္း စရန္အတြက္ Permit သည္ အလြန္ အေရးႀကီးေသာ စာရြက္စာတမ္း တစ္ခု ျဖစ္၏။ ထိုပါမစ္ေပၚတြင္ လက္မွတ္ထိုးရန္ လုိပါသည္။
Tool Box Meeting ဆိုသည့္ စကားလံုး ကိုသာ ျမန္မာျပည္မွ လူမ်ား ၾကားပါက “မင္းတို႔ႏွယ္ကြာ၊ ႀကံႀကံ ဖန္ဖန္၊ လုပ္စရာ ေနရာ ရွားလို႔ စည္းေ၀းပဲြမ်ား ေသတၱာထဲ သြားလုပ္ရတယ္လို႔၊ ၾကား ၾကားဘူးေပါင္” ဟု ကဲ့ရဲ့ သၿဂႋဳဟ္ အတင္းဆုိမွာ ျမင္ေယာင္မိ ပါသည္။ မိတ္ေဆြမ်ား ခင္ဗ်ား၊ ကြ်န္ေတာ့္ကို ကပ္သီး ကပ္သပ္ ေျပာသည္ဟု မမွတ္ယူၾက ပါလင့္။ ကြ်န္ေတာ္ တကယ္ႀကံဳခဲ့ရေသာ ျပႆနာ တစ္ရပ္ကို အေျခခံကာ ေျပာျခင္း ျဖစ္ပါသည္။
ကြ်န္ေတာ့္ မိတ္ေဆြရင္း တစ္ဦးမွာ Safety သင္တန္း ဌာနတြင္ လုပ္ရေလရာ သူ႔ သင္တန္း ပို႔ခ်ခ်က္ စာမ်ား ကို အခါအားေလ်ာ္စြာ ကြ်န္ေတာ္ ဘာျပန္ ေပးရေလ့ ရိွပါသည္။ တခါတြင္မူ သင္တန္း ပို႔ခ်ခ်က္ အျပည့္အစံု နီးပါး ဘာသာျပန္ မ်ားကို ယူလာလွ်က္ ကြ်န္ေတာ့္ကို ဖတ္ရႈ ျပင္ဆင္ေပးပါရန္ ေပးလွာပါသည္။ သူ႔ ဘာသာျပန္ မ်ားကို ဖတ္ရႈၿပီး သကာလ ကြ်န္ေတာ့္မွာ ရီရ အခက္၊ ငိုရ အခက္၊ အျပစ္တင္ရ အခက္ ဘာလုပ္ရမွန္း မသိေအာင္ ျဖစ္ခဲ့ရပါ၏။ ေသာက္တလဲြ မွ တကယ့္ ေသာက္တလဲြ။ ထိုစာမ်ားကို ဖတ္ၿပီး ထိုသူမွာ ျမန္မာလိုလည္း မတတ္၊ အဂၤလိပ္ လိုလည္း မကြ်မ္းက်င္၊ safety နယ္ပယ္မွ အသံုးအႏံႈး မ်ားႏွင့္လည္း ေ၀လာေ၀းထဲက ဆိုတာ သိႏိုင္ ပါသည္။ အမွန္က ထုိ အေၾကာင္းႏွင့္ ပတ္သက္ၿပီး ေဆာင္းပါးတစ္ပုဒ္ ေရးရန္ ကြ်န္ေတာ္ ေတးထားပါသည္။ သို႔ေသာ္ ခုထိ မေရးျဖစ္ေသး။ တစ္ေန႔ေန႔တြင္ ေရးျဖစ္ေအာင္ ေရးပါဦးမည္။
ခုနဟာ ျပန္ဆက္ၾကပါစို႔။
Tool Box Meeting ဆိုသည္မွာ ယေန႔ ဘယ္ေနရာမွာ ဘာေတြလုပ္ရမည္၊ ဘာအႏၱရာယ္ ေတြ ရိွႏိုင္သည္၊ ထိုအႏၱရာယ္မ်ား မျဖစ္ေအာင္ ဘယ္လို အကာအကြယ္ေတြ သံုးရမည္ စသည္တို႔ကို ရွင္းလင္း ေျပာျပေသာ၊ သို႔မဟုတ္ ညႊန္ၾကားခ်က္မ်ား ေပးေသာ (သို႔မဟုတ္ ေအာ္ေငါက္ ဆဲဆိုေသာ) စည္းေ၀းပဲြ ျဖစ္ပါသည္။
“Good Morning Gentlemen, I don’t know why ahh! I talk you so many time ready, youuu ahh! still doing this one, wah lah way, kanina !@#^%&*” စသျဖင့္ ျဖစ္ပါ၏။
ကြ်န္ေတာ့္မွာ တခါတရံေတာ့ ေဘးမွေနကာ သူတို႔ကို ၾကည့္ ၿပံဳးေနမိပါ၏။ ေၾသာ္- ဘ၀ေတြ ဘ၀ေတြ ဟု တစ္ကိုယ္ထည္း ၿငီးျငဴမိပါသည္။
ဤ တန္းစီေနသူ အလုပ္သမား ကေလးမ်ားကို ေသေသခ်ာခ်ာ ေရတြက္ ၾကည့္လုိက္ပါက စင္ကာပူ ႏိုင္ငံသား မ်ားကို ေတြ႔ရလိမ့္မည္ မဟုတ္ပါ။ ရိွေတာင္ အင္မတန္ ရွားရွား ပါးပါး ျဖစ္ပါ၏။ အို- အလုပ္သမားမွ မဟုတ္ပါ ဘူးေလ။ သည္ ပေရာဂ်က္ထဲမွ ၀န္ထမ္းမ်ားကို စာရင္းခ် ၾကည့္လိုက္ပါ။ စင္ကာပူ ႏိုင္ငံသား မည္မွ် ရိွပါမည္နည္း။ ၁၀ ရာႏံႈးပင္ ျပည့္မည္ မဟုတ္ပါ။
တခါတေလ ကြ်န္ေတာ္ ျမန္မာျပည္ႀကီးကို အလြန္ လြမ္းပါသည္။ ဤသို႔ လြမ္းသည့္အခါမ်ားတြင္ ထို အလုပ္သမား ကေလးမ်ားကို ေျပးသတိရ မိပါ၏။ အို - ငါတစ္ေယာက္ထဲမွ မဟုတ္ေပဘဲ။ အမ်ားႀကီးပါလား ဟု ေျဖရပါ၏။ မွန္ပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ sub-con ရိွ အလုပ္သမား အားလံုး လိုလိုမွာ အိႏိၵယ ႏွင့္ ဘဂၤလား မွ ခ်ည္း ျဖစ္ပါ၏။ ျမန္မာ လည္း ပါပါသည္။ သို႔ေသာ္ ရွားရွား ပါးပါး တစ္ဦးထည္းသာ ျဖစ္ပါ၏။ ထိုင္းမွ ၆ ေယာက္၊ မေလးရွားမွ ၃ ေယာက္၊ ျပည္ႀကီးတရုတ္ ၂ ေယာက္။
ဥေရာပမွ ဆရာမ်ားကေတာ့ မၾကာခဏ ျပန္ၾကပါသည္။ တစ္ခါျပန္ ႏွစ္ပါတ္။ နယ္သာလင္မွ ၄ ေယာက္။ ဘယ္လ္ဂ်ီယံ မွ တစ္ေယာက္။ အီတလီမွ တစ္ေယာက္။ ဖိလစ္ပိုင္မွ တစ္ေယာက္။
လူေတြေပကပဲ။ ေကာင္းသည့္သူ ရိွသလို။ မေကာင္းသည့္ လူ ရိွသည္။ အလုပ္ႀကိဳးစားသူ ရိွသလို။ ပ်င္းသူ ဖ်င္းသူ မ်ားလည္း ရိွသည္။ ဆိုးသည္မွာ သူရို႔ႏိုင္ငံသား စူပါဗိုက္ဆာမ်ား ျဖစ္ပါ၏။ ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ သိပ္ၾကည့္လို႔ မရပါ။ သူတို႔ ကိုယ္ႏိႈက္ေတာ့ အလုပ္ကို ႀကိဳးစားပမ္းစား မလုပ္ဘဲ အလုပ္သမားေလးမ်ားကို အျမဲဆဲဆို ေအာ္ေငါက္ တတ္ပါသည္။ မနက္တြင္ ၈ နာရီစရမည့္အလုပ္ကို ၉ နာရီခဲြေလာက္မွ ေရာက္လာတတ္ၿပီး ၅ နာရီ အလုပ္သိမ္းမည္ ဆိုပါက ၃ နာရီခဲြ သေဘၤာႏွင့္ ျပန္သြားတတ္ပါသည္။
သို႔ေသာ္ လုပ္ငန္းသဘာ၀ အရ ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္ ဘာမွ မပတ္သက္သမို႔ ကြ်န္ေတာ္ ဘာမွ မေျပာသာဘဲ လက္ပိုက္ ၾကည့္ေနရပါသည္။ အိႏိၵယ အလုပ္သမား ကုလား ေလးမ်ား ၾကားတြင္ ပညာတတ္ ကေလးမ်ား ပါပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္က မေနတတ္သူပီပီ အခြင့္အေရး ရလွ်င္ ရသလို သင္တန္းမ်ားတက္ လက္မွတ္တစ္ခု ရေအာင္ယူၿပီး အလုပ္ေျပာင္းဘို႔ အျမဲ တိုက္တြန္း တတ္ပါသည္။ သူတို႔ လုိမည့္ သတင္း အခ်က္အလက္ မ်ားကိုလည္း အင္တာနက္မွ ရွာေပးပါသည္။