ၾသခ်တ္(Orchard) လမ္းမေပၚမွ ေန႔စဥ္မွတ္တမ္း တစ္ပုဒ္
(၂၂-၁၂-၂၀၀၈)
၁။ ၀ဋ္ႀကီးသူမ်ား
အိပ္ယာမွ ထခါစ သရက္ပင္ႀကီးမွာ ကြ်န္ေတာ္တို႔တေတြကို အိပ္မံႈစံုမႊား ၾကည့္ၿပီး အလြန္ရင္ေမာလွဟန္ျဖင့္ မသက္မသာ ေခါင္းကို ခါယမ္းလိုက္ပါသည္။ ညစ္ပတ္ေပေရေနၿပီး အိုမင္းလွၿပီျဖစ္ေသာ အေဆာက္အဦး ေခါင္းမိုး ေရတံေလွ်ာက္ေပၚမွ စာေလးႏွစ္ေကာင္ကမူ ဒုကၡႀကီးလွေသာ သေကာင့္သားမ်ားကို သနားလွသျဖင့္ ကြ်တ္ကြ်တ္၊ ကြ်တ္ကြ်တ္ ျဖင့္ စုတ္ထိုးလိုက္ပါ၏။ မိုးလင္းလုၿပီျဖစ္သျဖင့္ အနီးရိွ ေဆာက္လက္စ တုိက္သို႔ လုပ္ငန္းခြင္ ၀င္ရန္ လာေသာ ျပည္ႀကီးတရုပ္မ်ားမွာ ကြ်န္ေတာ္တို႔အုပ္စုကို ဘာေတြမ်ား လုပ္ေနၾကပါလိမ့္ဟု စူးစမ္းေသာ အၾကည့္ျဖင့္ ကြက္ၾကည့္ ကြက္ၾကည့္ လုပ္သြားပါသည္။
ထိုအခါမွ ကြ်န္ေတာ္လည္း ကြ်န္ေတာ္တို႔ အုပ္စုကို အနည္းငယ္ ေခါင္းေမာ့ကာ စပ္စု လိုက္မိပါသည္။ သံတံခါး ႀကီးနံေဘး အုတ္ခံုေပၚတြင္ထိုင္ကာ လူငယ္တစ္ဦးသည္ စာရြက္တစ္ရြက္ျဖင့္ လာသမွ် လူမ်ားကို စာရင္းေကာက္လွ်က္ ရိွပါ၏။ ထိုလူငယ္ႏွင့္ မလွမ္းမကမ္း လူသြားလမ္း ပလက္ေဖာင္းေပၚတြင္ထိုင္ၿပီး အုတ္နံရံကို မီွလွ်က္ ေကာင္မေလး ႏွစ္ေယာက္ မွာ ေက်ာပိုးအိတ္ကေလးမ်ားကို ကိုယ္စီပုိက္ကာ ေခါင္းေမာ့ၿပီး အိပ္ငိုက္ေနၾကပါသည္။ အုတ္ခံု၏ ဟိုမွာ ဘက္ ပလက္ေဖာင္းတြင္မေတာ့ အမိ်ဳးေကာင္းသား၊ အမ်ိဳးေကာင္း သမီးကေလးမ်ားမွာ အစီအရီထိုင္လွ်က္ တခ်ိဳ႔သည္ လည္း အခ်င္းခ်င္း စကားေျပာလွ်က္၊ တခ်ိဳ႔သည္လည္း အနာဂါတ္ကို ေမွ်ာ္မွန္းၾကည့္လွ်က္။
ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္ မလွမ္းမကမ္း ဘယ္ဘက္ရိွ စံုတဲြတစ္တဲြမွာမူ တြတ္ထိုးလွ်က္ ရိွပါ၏။ သူတို႔ဘာေတြေျပာေနမွန္း သဲသဲ ကဲြကဲြ မၾကားရပါ။ ထိုစံုတဲြႏွင့္ ကြ်န္ေတာ့္အၾကားတြင္မူ ခပ္မိုက္မိုက္ ၀တ္စားထားေသာ ရွမ္းလိုလို၊ ကခ်င္လိုလို မိန္းကေလးတစ္ဦးမွာမူ ဖံုးကို message မ်ားပို႔ေနသည္လားမသိ၊ ကလိေနပါသည္။ ထိုကေလးမ၏ ေနာက္ဖက္ခပ္ က်က်တြင္ ေက်ာင္းသားႏွင့္တူသည့္ ေကာင္ကေလးတစ္ဦးမွာ ဒူးေခါင္းေပၚ လက္တင္၊ လက္ေပၚနဖူးတင္ကာ လွပေသာ အိပ္မက္မ်ားမက္ႏုိင္ရန္ ႀကိဳးစားေနပါသည္။
၂။ အလြန္အေရးႀကီးလွေသာ အလုပ္တစ္ခု
ကြ်န္ေတာ့္မွာ ေလာေလာဆယ္ အနာဂါတ္တစ္ခုကို ဖန္တီးတည္ေဆာက္ျခင္း ဟူသည့္ေခါင္းစဥ္ျဖင့္ ဒုတိယပိုင္း ကို ဆက္လက္ေရးသားလွ်က္ရိွရာ အခ်ိန္ရိွသမွ် ထိုအေၾကာင္းသာ ေခါင္းထဲ၀င္ေနၿပီး တခ်ိဳ႔ကိစၥမ်ားကို အေမ့ေမ့ အေလ်ာ့ေလ်ာ့ ျဖစ္ေနမိပါ၏။ တနဂၤေႏြေန႔ည သန္းေခါင္ေက်ာ္ စာေရး၍ ဇက္မ်ား ေခါင္းမ်ား အလြန္ေညာင္းညာ လာေသာအခ်ိန္တြင္မွ အိမ္သာထဲ၀င္ရင္း ညေနက ညီတစ္ေယာက္ႏွင့္ေျပာခဲ့သည့္ booking လုပ္ထားသည့္ ေလယာဥ္လက္မွတ္ ကိစၥ သြားသတိရပါသည္။ တဆက္တည္းမွာပင္ ဟိုက္- ငါ အခြန္မေဆာင္ရေသးပါလား ဟု အလြန္ အေရးႀကီးသည့္ ကိစၥကို အထိတ္တလန္႔ သြားသတိရလိုက္ပါ၏။ ထိုအခါမွ အိမ္သာထဲက ကမန္းကတန္း ထြက္လာရင္း လိုအပ္သည့္ စာရြက္စာတမ္းမ်ားကို လြယ္အိတ္အတြင္း ထိုးထည့္ကာ ၅ နာရီခဲြ ႏိႈးစက္ေပးၿပီး အိပ္ယာထဲ ကမန္း ကတန္း ၀င္လိုက္ရပါေတာ့၏။ ေတာ္ပါေသးသည္။ လက္မတင္ကေလး သတိရလိုက္ေပလို႔။
ႏိႈးစက္၏ ပေယာဂေၾကာင့္ ငါးနာရီခဲြတြင္ႏိုး၊ လုပ္စရာရိွသည္မ်ား ခပ္သုတ္သုတ္လုပ္ကာ ထြက္ခဲ့ပါသည္။ Lake Side MRT ေရာက္ေတာ့ ၅း၄၀။ ကြ်န္ေတာ္လည္း ဘူတာေရာက္၊ ရထားလည္းဆိုက္။ ထိုရထားမွာ မနက္အေစာဆံုး ထြက္သည့္ ဒုတိယ ရထား ျဖစ္ဟန္ တူပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္လည္း ရထားေပၚရိွ အျခားသူမ်ားကဲ့သို႔ပင္ အိပ္ငိုက္ရင္း လုိက္ပါလာခဲ့ရာ Orchard ဘူတာသို႔ ၆ နာရီခဲြတြင္ ေရာက္ရိွ။ ထိုမွ ဟိုေငး၊ သည္ေငး ႏွင့္ နံနက္ခင္းေလကို တ၀ႀကီး ရႉရိႈက္ရင္း ခပ္သုတ္သုတ္ေလွ်ာက္။ ၁၅ မိနစ္ေလွ်ာက္မိသည္ဆိုလွ်င္ပင္ စင္ကာပူေရာက္ ျမန္မာမ်ားအားလံုး မေရာက္ မျဖစ္ ေရာက္ရသည့္ St. Martin Drive လမ္းေပၚမွ တစ္ခုေသာ ေရွးေဟာင္းျပတိုက္ေရွ႔သို႔ ေရာက္ရိွပါေတာ့၏။
၃။ ၾကြက္ခိုးစားသည့္ ေၾကာင္သူေတာ္မ်ား
ဘာလုပ္ရမွန္း မသိေသးသျဖင့္ အရင္ေရာက္ႏွင့္ေနေသာ သူမ်ားကို ေမးၾကည့္ရပါသည္။ ထိုအခါ တစ္ဦးက ေရညိွတက္ၿပီး အေရာင္မရိွေတာ့ၿပီျဖစ္ေသာ ကႏုတ္ပန္းမ်ားႏွင့္ ေရးခ်ယ္ထားသည့္ ဆိုင္းဘုတ္ႀကီးအနီး၊ ဖြင့္လိုက္လွ်င္ သူရဲရုပ္ရွင္ကားမ်ားထဲမွ တံခါးႀကီးအလား ကြ်ီ၊ ဂြ်ိ ဂြ်ိ ဂြ်ိ ဟု အသံေပးတတ္သည့္ သံတံခါးႀကီးေဘး အုတ္ခံုေပၚတြင္ ထိုင္ေနသည့္ ေမာင္ရင္ကေလးတစ္ဦးကို ညႊန္ျပကာ စာရင္းသြားေပးရန္ ေျပာပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္လည္း ထို သူငယ္ကို ျမင္ဖူးပါသည္ ဟု ၾကည့္ရင္း နာမည္ စာရင္း ေပးလိုက္၏။ နံနက္ ၆ နာရီ ၄၅ မိနစ္၊ ကြ်န္ေတာ့္နံပါတ္မွာ ၃၅ ျဖစ္ပါ၏။
စာရင္းေပးအၿပီး လြတ္ေသာ ပလက္ေဖာင္းတစ္ေနရာတြင္ ၀င္ထိုင္ကာ အလင္းေရာင္သမ္းလာၿပီ ျဖစ္၍ ၾကာလိမ့္မည္ဟု ႀကိဳသိေနသျဖင့္ ယူလာခဲ့ေသာ စာအုပ္ကို ထုတ္ကာ ဖတ္ေနလိုက္ပါ၏။ တခဏမွ် အၾကာတြင္ ေျခသံ လွ်ပ္လွ်ပ္ လွ်ပ္လွ်ပ္ကို ၾကားလုိက္ရၿပီး ဦးေလးႀကီး ဟု ေခၚသံႏွင့္အတူ ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္ အရြယ္ခ်င္း သိပ္ကြာလွဟန္ မတူေသာ အမ်ိဳးသမီးတစ္ဦး နံေဘးနား လာထိုင္ပါ၏။ (ထိုအခါမွ ကြ်ႏု္ပ္လည္း အလုပ္ရႈပ္လွသျဖင့္ ေခါင္းကို ေဆးမဆိုး မိျခင္းအေပၚ ေနာင္တ ရမိသလိုလို ရိွပါေတာ့သည္။)
တစ္ခုေလာက္ ေမးျပေစ ဟု စကားပလႅင္ခံကာ သူက S Pass ကို ကိုင္ထားေၾကာင္း၊ ယခင္က တစ္ခါမွ အခြန္ မေဆာင္ဖူးေသးပဲ ယခု ပထမဆံုးအႀကိမ္ ေဆာင္မွာ ျဖစ္ေၾကာင္း၊ ဘာေတြလိုၿပီး ဘာေတြလုပ္ရမည္ ဆိုသည္ကို ေမးလာပါသည္။ ထိုအခါ ကြ်န္ေတာ္လည္း ကိုယ္သိသမွ် ေျပာျပလိုက္ပါသည္။ ပထမဦးဆံုးအႀကိမ္ အခြန္ေဆာင္သူ မ်ားမွာ မိမိကိုင္ေဆာင္ထားေသာ ကဒ္၊ မူရင္း + မိတၱဴ။ ပတ္စ္ပို႔ မူရင္း + မိတၱဴ။ လစာ၀င္ေငြ ေဖာ္ျပထားေသာ အလုပ္ခန္႔စာ မူရင္း တို႔ကို အခြန္ေဆာင္လိုေၾကာင္းစာတြင္ ပူးတဲြ တင္ျပရမည္ ဟု ေျပာလိုက္ပါ၏။ ထိုအခါ သူမက သူ ရံုးမွ စာေတာင္းလာေၾကာင္း၊ S Pass ျဖစ္သျဖင့္ လစာကို ရံုးမွ ၁၈၀၀ ဟု ေရးေပးလိုက္ေၾကာင္း ေျပာရင္း စာထုတ္ျပပါ ၏။ ကြ်န္ေတာ္လည္း မေနသာသျဖင့္ မိန္းကေလးျဖစ္သျဖင့္ လစာကို ၈၀၀ သို႔မဟုတ္ အမ်ားဆံုး ၁၀၀၀ သာျပသင့္ ေၾကာင္း၊ တစ္လလွ်င္ ၁၈၀ ေဆာင္ဘို႔ဆိုတာ အလြန္မ်ားေၾကာင္း၊ ထို႔ေၾကာင့္ စာပါ လစာကိုျပင္သင့္ေၾကာင္း ေျပာလိုက္ ရာ သူက ဒါဆို ေနာက္ေန႔မွ လာေဆာင္မွပဲ ဟု ၿငီးၿငီးျငဴျငဴ ေျပာပါ၏။ ကြ်န္ေတာ္က အိမ္ႏွင့္နီးလွ်င္ အိမ္တြင္ ျပန္ၿပီး ျပင္ကာ ျပန္လာလို႔ အခ်ိန္မီႏိုင္ေသးေၾကာင္း၊ အိမ္တြင္မရိွလွ်င္လည္း ဆိုင္ဖြင့္ခ်ိန္ကိုေစာင့္ၿပီး ဆိုင္တစ္ဆိုင္ဆိုင္တြင္ ျပင္ရန္ အၾကံေပးလိုက္ပါ၏။
ရိုးသားလွေသာ မမကေလးက သူ႔တြင္ ကုမၸဏီ Letter head ႏွင့္စာရြက္ မရိွေၾကာင္း၊ ထို႔ျပင္ မန္ေနဂ်ာ လက္မွတ္ထိုးရန္လည္း လိုေသးေၾကာင္း ေျပာပါ၏။ ထိုအခါတြင္မေတာ့ ကြ်ႏ္ုပ္လည္း မေနသာေတာ့ပဲ ေအာင္မယ္ေလး ဗ်ာ၊ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ ရိုက္ၿပီး မန္ေနဂ်ာ နာမည္ တစ္ခုရိုက္ထည့္လိုက္၊ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ ဆိုင္းထိုးလိုက္ ၿပီးတဲ့ကိစၥ ခက္ ေနျပန္ပါၿပီ။ သို႔တုိင္ သူ႔မွာ ေတြေ၀ေနျပန္ပါသျဖင့္ ဒီမွာ သူတို႔ခုလို အခြန္ ၁၀ ရာခိုင္ႏံႈးေကာက္ေနတာ ဘယ္ဥပေဒ အရ ေကာက္တာရယ္လို႔ အတိအက် ရိွလို႔လား။ က်ဳပ္တို႔ ကိုယ့္၀င္ေငြအတိုင္း အမွန္ေျပာေဆာင္လို႔ကေတာ့ ေသဖြယ္ရာသာ ရိွေတာ့ မေပါ့ဗ်ာ။ လူတိုင္း ဒီအတိုင္းလုပ္ေနတာပါ။ ဘာမွ ပူမေနပါနဲ႔။ အခ်ိန္ရိွတံုး အျမန္သြားလိုက္ ဟု အတင္းတြန္း လႊတ္လိုက္ မွ တြန္႔ဆုတ္ တြန္႔ဆုတ္ နွင့္ မလံုမလဲ ထြက္ခြါသြားပါ၏။ ခ်စ္စရာေကာင္းေသာ ျမန္မာ့ရိုးသားမႈမ်ား ပါေပတည္း။
ကြ်ႏ္ုပ္လည္း စာအုပ္ကို ျပန္လွန္လိုက္၏။ ခဏၾကာေသာ္ တံခါးေပါက္၀တြင္ ရုတ္ရုတ္သဲသဲ ျဖစ္သြားသျဖင့္ ဘာမ်ားပါလိမ့္ဟု သြားေရာက္ စပ္စု၊ ဘာမွ မဟုတ္မွန္းသိေသာ္ ေနရာ ျပန္လာထိုင္။ တစ္ေယာက္က ၈ နာရီခဲြမွ ဖြင့္မွာ တဲ့ ဟု ခပ္က်ယ္က်ယ္ ေၾကျငာလိုက္မွ ကြ်ႏ္ုပ္လည္း စာအုပ္ကို စိတ္ခ်လက္ခ် ျပန္ဖတ္။ တကၠစီႏွင့္ တစ္မ်ိဳး၊ ေျခလ်င္ ေလွ်ာက္၍ တဖံု၊ အလုပ္သြားသည့္ ကားႀကီးႏွင့္တနည္း အလႉဒါန ျပဳၾကသူငါ လုပ္လိုသူမ်ား တဖဲြဖဲြႏွင့္ ေရာက္လာပါ၏။
သို႔ႏွင့္ ၈ နာရီခဲြလတ္ေသာ္ အေပါက္၀တြင္ ရုတ္ရုတ္ ရုတ္ရုတ္ႏွင့္ ျဖစ္သြားၿပီး ဖြင့္လိုက္ေသာ လူ၀င္ေပါက္မွ အတြင္းသို႔ အလုအယက္ တိုးေ၀ွ႔၀င္သြားၾကသည္ကို ေတြ႔လိုက္ရပါသည္။ အို၊ ငါ စာရင္းေပးၿပီးသားေပကပဲ ဟု စိတ္ခ် လက္ခ်ႏွင့္ အမ်ားေနာက္မွ ခပ္ေအးေအးပင္ လုိက္၀င္သြားပါ၏။ သံရံုးအတြင္းတြင္လည္း ရုတ္ရုတ္သဲသဲ ျဖစ္ေနသည္ ကို ေတ႔ြရ၍ ဘာမ်ားပါလိမ့္ဟု အနားသြားၾကည့္။ တစ္ဦးက မနက္ကယူထားတဲ့ စာရင္းအတိုင္းပဲ သြင္းလိုက္ပါ့မယ္ ဟု ဆိုမွ အားလံုး ရဲွလာကာ ထိုင္ခံုမ်ားတြင္ ေနရာယူၾက၏။ ခဏအၾကာတြင္ ကိုေအးၿငိမ္း ဟု လာႏႈတ္ဆက္မွ မနက္က ကြ်န္ေတာ္ စာရင္းေပးခဲ့ေသာ ကိုရင္ကေလးကို ေသေသခ်ာခ်ာ ေတြ႔ရပါသည္။ သူ႔ကို ကြ်န္ေတာ္ အေတာ္ေလး ရင္းရင္း ႏွီးႏွီး သိပါသည္။ သို႔ေသာ္ နာမည္ကိုေသာ္လည္းေကာင္း၊ ဘယ္မွာေတြ႔ဖူးသည္ကို လည္းေကာင္း၊ ေခါင္းေနာက္လာ သည့္တိုင္ အေျပးအလႊား စဥ္းစားပါေသာ္လည္း ဘယ္လိုမွ အေျဖရွာမရႏိုင္သည့္ အဆံုး တည့္တိုးပင္ ေမးရပါ၏။
ေနပါဦး၊ ကိုရင့္ကို ကိုယ္ ေသေသခ်ာခ်ာ သိပါတယ္။ ဘယ္မွာ သိပါလိမ့္ ဟု ေမးရာ သူက ကိုေရာဘတ္ မိတ္ဆက္ေပးလို႔ ကေနဒါ ကိစၥနဲ႔ အစ္ကို႔ဆီကို လာဖူးတယ္ေလ ဟု တည့္တည့္ေျပာမွ ရိပ္မိပါသည္။ အနီးတြင္ ရိွေသာ လူ တစ္ေယာက္ အနားကပ္လာကာ အဲဒီလူက ေနာက္ဆံုးမွ ေရာက္လာတာဗ်။ သူ႔အရင္ မနက္အေစာႀကီးကတဲက ေရာက္ႏွင့္ေနတဲ့ သူေတြကို အားနာဘို႔ေကာင္းတာေပါ့ဗ်ာ။ ဒီလိုလုပ္လို႔ ဘယ္ေကာင္းမလဲ ဟု ေျပာလာပါ၏။ ထိုအခါမွ ကြ်န္ေတာ့္မိတ္ေဆြကေလးက အင္း၊ ကြ်န္ေတာ္လည္း ျပႆနာမျဖစ္ခ်င္လို႔ ဘာမွမေျပာပဲ ေနလိုက္တာပါ ဟု ဆိုပါ၏။ ကြ်ႏ္ုပ္လည္း ထုိအခါမွ ကြ်ႏ္ုပ္လည္း ဘာ့ေၾကာင့္ ရုတ္ရုတ္သဲသဲ ျဖစ္သြားရသည္ ကို နည္းနည္း ရိပ္မိလာကာ ေသေသ ခ်ာခ်ာ ေမးရပါ၏။
ဟို ကတံုးနဲ႔လူေပါ့ အစ္ကိုရာ၊ ကြ်န္ေတာ္က ေရာက္တဲ့လူေတြကို စာရင္းလုပ္ထားတာ။ အဲဒါ ၈ နာရီခဲြလို႔ တံခါး ဖြင့္ေတာ့ သံရံုးက စာရြက္တစ္ရြက္ လာေပးတယ္။ အဲဒါ အဲဒီလူက စာရြက္ကုိ အတင္းဆဲြလုသြားၿပီး သူ႔နာမည္ကို အတင္းေရးလိုက္တယ္။ ေနာက္ၿပီး သူနဲ႔ပါလာတဲ့ သူေတြလည္း ေရးတယ္။ အဲဒီေတာ့ သူက (ေနာက္မွေရာက္လာသူ ကို လက္ညိႈးထိုးျပလွ်က္) စာရြက္ကို အတင္းလုၿပီး ကြ်န္ေတာ္လုပ္ထားတဲ့ စာရင္းအတိုင္း ျဖည့္ေရးတာ။ ဒါေတာင္ ၄ ေယာက္ ေရးၿပီးသြားၿပီ။
ထိုအခါ ကြ်န္ေတာ္လည္း အေတာ္ခံျပင္းသြားလွ်က္ ကြ်န္ေတာ့္ကို ဘာလို႔ေစာေစာက မေခၚလိုက္သလဲဗ်ာ၊ အဲလို လူေပၚလူေက်ာ္တဲ့ကိစၥ ကိုယ္ကနည္းနည္းမွ သည္းခံတတ္တာ မဟုတ္ဘူး ဟု သူခိုးေျပးမွ ထိုးကြင္းထလိုက္ပါ၏။ သူ႔တစ္ေယာက္အတြက္နဲ႔ ျပႆနာမတက္ခ်င္လို႔ ကြ်န္ေတာ္တို႔လည္း ၿငိမ္ေနလိုက္တာပါ ဟု ေျပာပါသည္။ ထိုသူမ်ား ကား ကြ်န္ေတာ့္ထက္ ပိုလိမၼာသူမ်ား ျဖစ္ပါသည္။ ရုတ္ရုတ္ ရုတ္ရုတ္ျဖစ္စဥ္က ထိုေနရာတြင္ ကြ်န္ေတာ္ရိွေနပါက ထိုသူ ေရာ ကြ်န္ေတာ္ပါ မလြယ္ပါ။ ကြ်န္ေတာ့္မွာ ထုိကိစၥမ်ိဳးကို အနည္းငယ္မွ ခြင့္လႊတ္တတ္သူမဟုတ္ရကား ကိစၥမ်ားမွာ ေသခ်ာေနပါသည္။
ဘယ္လိုလူစားပါလိမ့္ ဟု သိခ်င္သည္ႏွင့္ ထို ကတံုးႏွင့္လူ ဆိုသူကို လိုက္ရွာပါသည္။ သိပ္မရွာလိုက္ရပါ။ ေကာင္တာေရွ႔ဆံုးတြင္ ရပ္လွ်က္ရိွသည္ကို ေတ႔ြရပါသည္။ မ်က္မွန္အနက္ တပ္ထားလွ်က္ အရပ္ရွည္ရွည္၊ ရွပ္လက္ရွည္ အစင္း၊ ေဘာင္းဘီအနက္၊ ေျပာင္လက္ေနေအာင္ တုိက္ထားေသာ ရႉးဖိနပ္ စသည္တို႔ကို ေသခ်ာစြာ ၀တ္စားထား သည္ကို ေတ႔ြရပါသည္။ သူ႔ပံုကိုၾကည့္ျခင္းျဖင့္ ထိုသူသည္ သာမန္ အလုပ္သမားတစ္ဦး မဟုတ္ႏိုင္မွန္း ေသခ်ာလွပါ သည္။ သူႏွင့္အတူ ပါလာေသာ အမိ်ဳးသမီးမွာလည္း အနံႀကီး ကြင္းက်ယ္ ဒီဇိုင္းမ်ိဳးျဖစ္ေလရာ ကြ်န္ေတာ့္ခန္႔မွန္းခ်က္မွာ မမွားႏိုင္ပါ။
မိမိ၀တ္စားထားေသာ အ၀တ္မ်ားကိုမွ အားမနာပဲ ေခြး၀ဲစားအက်င့္မ်ိဳး က်င့္ျခင္းကိုမူ ကြ်န္ေတာ္ အလြန္ ရံြရွာမိ ပါသည္။ ဤကဲ့သို႔ေသာ လူစားမိ်ဳးမ်ား ကြ်န္ေတာ္တို႔ ျမန္မာလူမိ်ဳးမ်ားအတြင္း ဘယ္ ႏွရာခိုင္ႏံႈးေလာက္ ရိွပါသနည္း။ ဘုရားသခင္၏ ဂုဏ္ေက်းဇူးေတာ္ေၾကာင့္ ၁ ရာခိုင္ႏံႈးထက္ မေက်ာ္ပါေစႏွင့္ ဟု ဆုေတာင္းမိပါသည္။ သို႔ေသာ္ ကြ်န္ေတာ့္ ဆုေတာင္း ျပည့္ဘို႔ မလြယ္လွပါ။ မိတ္ေဆြတို႔ သိၿပီးျဖစ္သည့္အတိုင္း ျမန္မာႏုိင္ငံ တနံတလ်ားတြင္ ထို ေဒ၀ဒတ္၏ သားသမီး၊ ေျမးျမစ္၊ အဆက္အႏြယ္မ်ား အေျမာက္အမ်ား ရိွပါေပသည္။ သို႔မို႔ေၾကာင့္ပင္ ထိုသည္ကို ျမင္ျပင္းကပ္လွသည့္ အခ်ဳပ္တန္းဆရာေဖက ကြ်န္ေတာ္တို႔အတြက္ ေအာက္ပါကဗ်ာကို ေရးဖဲြ႔ထားခဲ့ျခင္း ျဖစ္ပါသည္။
ဗမာေတြ စည္းကမ္းေဖာက္လို႔
ထီးနန္းေပ်ာက္ ျဖစ္ၿပီ
နည္းလမ္းေမွာက္ အသစ္ကို မီွသည္
ညစ္ပလီလူမိ်ဳး
မိပစ္လို႔ ဘ ေရွာင္ေသြသည္
ဂြေကာင္ေတြ ေခြးျဖစ္ေပါ့ဗိ်ဳး။
ဗမာခ်င္း ၾကြားၾကခ်င္
ဓါးျပသြင္ လူဆိုး
ကုလားျမင္ သူ႔အေမ ရိုးေတာ့မလို
ခုေျမလိွ်ဳး ပုန္းေရွာင္၊
မိုက္မေနာ္ ျပဳမေဟးတို႔က
သူ႔ပေထြးေတာ့ ေခြးသို႔မေဟာင္
ေျပာေရာ့ဟဲ့ ရာဇ၀င္ေျပာင္ေအာင္
စာသင္ ေတာင္ ဦးခ်လို႔ (စာသင္ = ဆာဂ်င္ = ရဲ သံုးပြင့္ အဆင့္)
ပလူးရ ေျပးႀကိဳ႔ခါခါ
ေခြးသို႔ ပမာ
ေတြးမိတိုင္း အရိုးနာသည္
အမ်ိဳးပါ ဆဲခ်င္ေပါ့ေလး။ ။
ကြ်န္ေတာ္သည္လည္း အမိ်ဳးကိုပါ ဆဲလိုက္ခ်င္ပါသည္။ ဤသည္ကို အတြင္းသိျဖစ္ေသာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း ကလည္း ဒီကေန႔ကစၿပီး ခင္ဗ်ားတို႔ ေ-ာက္က်င့္ေတြကို ျပင္ဘို႔လုိၿပီ ဟု ေျပာခဲ့ျခင္း ျဖစ္ပါသည္။
၄။ အသက္တစ္ရာမေနရ၊ အမႈ တစ္ရာေတြ႔ရ
အနီးမွ အစ္မႀကီးတစ္ဦးက အင္း အရင္က ၃၁။ ခု ၄ ေယာက္ ေပါင္းလိုက္ေတာ့ ၃၅ ျဖစ္သြားၿပီ ဟု စိတ္ေမာစြာ ေရရႊတ္လိုက္ပါသည္။ ခဏအၾကာတြင္ ( ၉နာရီ ၁၅မိနစ္) နံပါတ္ ၁ ကေန ၅ လာပါ ဟု မိုက္မွ ေၾကျငာသံ ၾကားလိုက္ ရ၏။ ကိုယ့္အလွည့္ေရာက္ဖို႔ အေ၀းႀကီးလိုေသးသည္ႏွင့္ အျပင္ထြက္ကာ ျခံစည္းရိုးနားတြင္ တန္းစီခ်ထားသည့္ ထိုင္ခံု မ်ားတြင္ သြားေရာက္ထိုင္ကာ စာအုပ္ကို ထုတ္လိုက္ပါ၏။ ထိုခဏ လူရိပ္ျမင္လိုက္ရသျဖင့္ ေမာ့ၾကည့္လိုက္ရာ လြန္ခဲ့ သည့္ ၈ ႏွစ္ေက်ာ္က Keppel Shipyard တြင္ လုပ္စဥ္ အတူလုပ္ကိုင္ခဲ့ရသည့္ မိတ္ေဆြေဟာင္း တစ္ဦးကို ေတြ႔လိုက္ရ ပါ၏။ ေရွးေဟာင္းေႏွာင္းျဖစ္ အနည္းငယ္ေျပာၾကရင္းမွ သူႏွင့္ ပါလာသည့္ပုဂိၢဳလ္က အင္း၊ လြယ္ လြယ္ပါ့မလား မသိဘူး ဟု ေရရြတ္လိုက္ပါ၏။ အေၾကာင္းကို စံုစမ္းေသာ္ ဒီလို အစ္ကိုရဲ့ ဟု ဇာတ္စံုခင္းျပပါ၏။
သူ႔သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူမွာ စင္ကာပူ PR တစ္ဦးျဖစ္ၿပီး ထိုင္းသို႔ ေခတၱအလည္သြားစဥ္ အလုခံရသျဖင့္ ပတ္စ္ပို႔ ေပ်ာက္သြားေၾကာင္း၊ ထို႔ေၾကာင့္ အသစ္လုပ္ရန္ လာစံုစမ္းေၾကာင္း ေျပာပါ၏။ ကြ်န္ေတာ္ကလည္း အို၊ ဒါ ျဖစ္ရိုးျဖစ္စဥ္ ကိစၥတစ္ခုပါ၊ ဟိုမွာ ေလွ်ာက္လႊာသြားယူေခ်။ ၿပီးေတာ့ ပတ္စ္ပို႔မိတၱဴ။ အခြန္ေျပစာ မိတၱဴေတြ ယူၿပီး တင္လိုက္ပါ ဟု ေျပာလိုက္ပါသည္။ ထိုအခါသူက သူ႔သူငယ္ခ်င္းသည္ ထိုင္းမွ ျမန္မာသံရံုးသို႔ သြားၿပီးအေၾကာင္းၾကားရာ သံရံုးက စင္ကာပူရိွသံရံုး အေၾကာင္းၾကားစာ ယူရန္ ေျပာသျဖင့္ သူလာရျခင္း ျဖစ္ေၾကာင္း၊ ထိုင္းမွ ျမန္မာသံရံုးက စင္ကာပူ ျမန္မာသံရံုးသို႔ ဖံုးဆက္ၿပီး ျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာပါ၏။ ထို႔ေနာက္ သူ ေလွ်ာက္လႊာသြားယူရင္း စံုစမ္းၿပီးျပန္ထြက္လာပါသည္။ ယခင္ အခြန္ေဆာင္ထားေသာ ေနာက္ဆံုးလမွ ယခုထိ ထပ္မံ အခြန္ေဆာင္ရန္ လိုေၾကာင္း (ထို အခြန္ ဆိုသည့္ ကိစၥႀကီး မွာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ဘာလုပ္လုပ္ ငုတ္တုတ္ေမ့ေအာင္ ခ်ည္ေႏွာင္ထားေသာ သံႀကိဳးႀကီးတစ္ေခ်ာင္း ျဖစ္ပါ၏)၊ ထို ပုဂိၢဳလ္မွာ PR ျဖစ္လာတာ မၾကာေသးေၾကာင္း၊ ယခင္က work permit ႏံႈးႏွင့္ ေဆာင္လာသျဖင့္ ယခု ျပႆနာ တက္ရပါေၾကာင္းမ်ား ထပ္မံ ၾကားသိရျပန္ပါ၏။
ထို႔ေနာက္ ထိုသူလည္း ဟိုလူ႔ ဖံုးဆက္လိုက္၊ သည္လူ႔ ဖံုးဆက္လိုက္၊ သံရံုးအတြင္း၀င္သြားလိုက္၊ ျပန္ထြက္လာ လိုက္ႏွင့္ အလြန္ ဗ်ာမ်ားလွ်က္ ရိွသည္ကို ေတြ႔ရပါသည္။ ေၾသာ္၊ အသက္တစ္ရာသာ မေနရ ရိွမယ္၊ အမႈ တစ္ရာ ကေတာ့ ေသခ်ာေပါက္ ေတြ႔ၾကသူခ်ည္း။
၅။ အလႉဒါန ျပဳၾကသူငါ
ဗဟုသုတ အေနႏွင့္ မသိေသးသူမ်ား သိေစရန္ ျပန္လည္ ေ၀ငွပါအံ့။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ေပးေဆာင္ေနရေသာ (အခြန္ထမ္းတာ မဟုတ္ပါ။ အခြန္ေပးတာ ျဖစ္ပါ၏။ အခြန္ထမ္းလွ်င္ ထို အခြန္ေငြမ်ားမွာ ႏိုင္ငံေတာ္ဘ႑ာ အတြင္း ေရာက္သြားမည္ျဖစ္ၿပီး ယခု ကြ်န္ေတာ္တို႔ ေပးလိုက္ရေသာ အခြန္ဟု နာမည္ခံထားသည့္ ပိုက္ဆံမ်ားမွာေတာ့ မည္သည့္ေနရာသို႔ စီးေမ်ာသြားမည္ ျဖစ္ေၾကာင္း ခင္ဗ်ားတို႔ ကြ်န္ေတာ္တို႔ မသိႏိုင္ပါ၊ သိခြင့္လည္း မရိွပါ။) အခြန္မ်ားကို အၾကမ္းဖ်ဥ္း ေအာက္ပါအတိုင္း သတ္မွတ္ႏိုင္ပါ၏။ (တစ္လခ်င္း ႏႈံးထားမ်ား ျဖစ္ပါသည္)
v ေက်ာင္းသား (ေက်ာင္းသားကဒ္ျပႏုိင္လွ်င္)(ေက်ာင္းေထာက္ခံစာ လိုေကာင္းလိုပါမည္) – S$ 20.00
v Maid – S$ 30.00
v Work Permit – S$ 40.00
v S Pass – S$ 80.00
v Permanent Resident (PR) – S$ 120.00
v (ယခင္က) EP - S$ 150.00
ယခုအခါ ကြ်ႏ္ုပ္တို႔ စင္ကာပူ ျမန္မာသံရံုးမွာလည္း အေတာ္အတန္ (ေခတ္ႏွင့္အမီ) ဖြ႔ံၿဖိဳးတိုးတက္လာပါၿပီ ဟု ဆိုႏိုင္ပါသည္။ ယခင္က သံရံုးကိစၥရိွလွ်င္ အိမ္မွ ေလွ်ာက္လႊာစာရြက္ ယူသြားရၿပီး ေၾကာ္ျငာသင္ပုန္းတြင္ ကပ္ထားသည့္ နမူနာပံုစံအတိုင္း လက္ေရးျဖင့္ -
သို႔
သံအမတ္ႀကီး
ျမန္မာသံရံုး
.......
ဘာညာကြိကြ ----- ကူးေရးရပါသည္။ အိမ္မွ ေလွ်ာက္လႊာစာရြက္ မပါလာသည့္ အႏွီသေကာင့္သား၊ သေကာင့္ သမီးမ်ားအတြက္ ကြ်န္ေတာ္ သံရံုးသြားတိုင္း စာရြက္အပိုမ်ား ထည့္ယူသြားေလ့ရိွပါ၏။ ယခုမူ ထို ေလွ်ာက္လႊာပံုစံမ်ား (အခြန္ေပးေဆာင္ရန္ကိစၥ၊ ပတ္စ္ပို႔ သက္တမ္းတိုးရန္ ကိစၥ၊ ပတ္စ္ပို႔ေပ်ာက္ဆံုးသျဖင့္ အသစ္ လုပ္ရန္ ကိစၥ၊ ေက်ာင္းသား ေထာက္ခံစာ၊ အလုပ္မလုပ္ေၾကာင္းေထာက္ခံစာ စသည္) ကို စားပဲြတစ္လံုးေပၚတြင္ ထားေပးထားပါ၏။ မိမိႏွင့္ သက္ဆိုင္ေသာ ေလွ်ာက္လႊာကိုယူ၊ ျဖည့္ၿပီး တင္လိုက္ရံုသာ ျဖစ္ပါ၏။ ထို႔ျပင္ သံရံုးတည္ရိွရာ ေနရာမွာလည္း ဟို႔....လူမနီး သူမနီး (အဲေလ) လူကံုထံမ်ားေနေသာ ပိုက္ဆံ၀ါလားမ်ားသာ လာႏိုင္သည့္ ဆိုင္ႀကီး ကနားႀကီးမ်ား တည္ရိွရာေနရာ ျဖစ္ရကား စာရြက္ကေလးတစ္ခု မိတၱဴကူးခ်င္လွ်င္ အင္မတန္ ဒုကၡေရာက္ပါသည္။ ထို အနီးတ၀ိုက္တြင္ မိတၱဴကူးစက္ေသာ္လည္းေကာင္း၊ ATM စက္သည္လည္းေကာင္း၊ စားေသာက္ဆုိင္သည္ လည္းေကာင္း ဘာကမွ မရိွေသာ ေနရာ ျဖစ္ပါ၏။ ယခုမူ သံရံုးအတြင္းတြင္ ပိုက္ဆံထည့္ၿပီး ကူးႏိုင္ေသာ (လြန္ခဲ့ေသာ အႏွစ္၃၀ က ဒီဇိုင္း) မိတၱဴကူးစက္ တစ္လံုး ရိွေနၿပီ ျဖစ္ပါ၏။ ( Customer မ်ားအား take care လုပ္သည့္ သံရံုးအား ကြ်ႏ္ုပ္မွ customer မ်ားကိုယ္စား အလြန္အထူး ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္း မွတ္တမ္းတင္အပ္ ပါ၏။)
စက္ကလည္း အလြန္ လူလည္က်(အဲေလ) စက္လည္က်ေသာ စက္ျဖစ္ပါ၏။ ကြ်န္ေတာ့မွာ မိတၱဴကူးစက္ နံေဘး ထိုင္ေနရင္း သူတို႔လုပ္ပံုကိုင္ပံုမ်ားကို တေစ့တေစာင္း အကဲခတ္မိပါ၏။ လာကူးလိုက္။ ေလးငါးရြက္ေလာက္ ကူးၿပီး စာရြက္ ဂ်မ္းျဖစ္သည္ဆိုကာ ဟိုဖြင့္၊ သည္ဖြင့္ လုပ္လိုက္။ သို႔ႏွင့္ မေနႏိုင္သူပီပီ စပ္စုမိျပန္ပါသည္။ စက္ကို ဂလံုး ဂလြမ္းႏွင့္ ပိတ္လိုက္ ဖြင့္လိုက္ လုပ္ၿပီးသကာလ စက္က ပိုက္ဆံေတာင္းပါသည္။ ကဒ္ ထည့္ၿပီး ျပန္ႏိွပ္ပါ ဟူ၏။ သို႔ႏွင့္ ကူးလက္စ အစ္မႀကီးကို ပိုက္ဆံ အျပား ၂၀ ထပ္ထည့္ရန္ ေျပာလိုက္ပါသည္။ (သူတို႔အေၾကြကုန္သြားတိုင္း ကြ်န္ေတာ္ ကူညီလိုက္ရရာ ပါသမွ် အေၾကြေစ့အားလံုး ေခ်ာသြားပါသည္)။ အဖံုးဖြင့္ၾကည့္ေသာ အခါ စာရြက္တစ္ရြက္မွ ျငပ္မေန ေသာ စက္က စကၠဴ ဂ်မ္းျဖစ္ေနပါသည္ ဟု သတင္းေပးလွ်က္ အဖံုး ပိတ္လိုက္ၿပီး ပိုက္ဆံထည့္လိုက္ေသာအခါ ျပန္ေကာင္း၊ ျပန္ကူးလို႔ ရသြားျပန္ပါ၏။ ဗိုက္ကေလးလိုသာ ထူးဆန္းပါေပ့ ဆတြတ္ရယ္ ဟု အာေမဋိတ္ ျပဳလိုက္ခ်င္ ပါေတာ့သည္။ ေနာက္လူမ်ားကိုလည္း ဤအတိုင္းဆက္လုပ္ရန္ သတင္းေပးလိုက္ရပါ၏။
ေနာက္တစ္ခုက အဲယားကြန္း အလုပ္လုပ္လာျခင္း ျဖစ္ပါ၏။ ယခင္က အဲယားကြန္းရိွေသာ္လည္း အလုပ္မလုပ္ သျဖင့္ အခန္းက်ဥ္းအတြင္း လူေပါင္းမ်ားစြာျဖင့္ အလြန္ ပူအိုက္လွပါသည္။ ယခုမူ အနည္းငယ္ ေနသာထိုင္သာ ရိွလာပါၿပီ။ ထို႔ျပင္ water cooler လည္း ရိွပါသည္။ (ဒါေပသိ ခံေသာက္ဖို႔ ခြက္ေတာ့ လိုပါလိမ့္မည္။ ေရဗူးပါလာသူမ်ား ကေတာ့ ေရဗူးႏွင့္ ထည့္ေသာက္ပါသည္။ ကြ်န္ေတာ့္မွာ ဘာကမွ ပါမလာသလို ေတာမွာလို လက္ခုပ္ႏွင့္ ခံေသာက္ဖို႔ရာ လည္း လူျမင္မေတာ္လွသျဖင့္ ျမင္သာျမင္ မၾကင္ရ ျဖစ္ေနရပါ၏။)
နံပတ္ ၁ ကေန ၂၀ စသျဖင့္ နံပါတ္စဥ္အလိုက္ေခၚ ေနပါသည္။ ကိုယ့္အလွည့္ေရာက္ရန္ လုိေသးမွန္း သိေန ေသာ္လည္း ကြ်န္ေတာ့္မွာ စိတ္ေအးလက္ေအး စာဖတ္မေနႏိုင္ပါ။ ဂဏွာမၿငိမ္ ျဖစ္ေနၿပီး စာမ်က္ႏွာ တစ္ခုၿပီး တစ္ခုသာ ကုန္သြားသည္ ဘာဖတ္လိုက္မွန္းမသိ။ သို႔ႏွင့္ စာအုပ္ကို လြယ္အိတ္ထဲ ထည့္ထားလုိက္ၿပီး ဟိုေငး သည္ေငး ျဖင့္ ေစာင့္ဆိုင္းေနလိုက္ပါသည္။ နံပတ္ ၃၀ ကေန ၄၀ ဟု ေခၚလိုက္ေသာအခါတြင္မူ ထီေပါက္စဥ္ေၾကျငာသံတြင္ မိမိ နံပါတ္ကို ၾကားလုိက္ဘိသည့္အလား ၀မ္းသာသြားလွ်က္ ေကာင္တာေရွ႔သို႔ သြားတန္းစီလိုက္ပါ၏။
ကြ်န္ေတာ့္ အလွည့္တြင္ အစ္မႀကီးက ေဟာ၊ ဟိုတစ္ခါ ကေလးကိစၥ အဆင္ေျပသြားၿပီလား ဟု ပဋိသႏၱာရ ျပဳပါ၏။ ေန႔စဥ္ လူေပါင္း ေသာင္းေျခာက္ေထာင္ႏွင့္ ဆက္ဆံေနရသည့္တိုင္ လြန္ခဲ့သည့္ ၁၀ လေက်ာ္က ကြ်န္ေတာ့္ သား နာမည္ေျပာင္းဘို႔ကိစၥကို မွတ္မိေနေသးေသာ ထို အစ္မႀကီး၏ မွတ္ဉာဏ္ကို အေတာ္ ေလးစားသြားရပါသည္။ ဟုတ္ကဲ့၊ အစ္မႀကီး မွတ္မိေသးတယ္ေနာ္၊ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ ခင္ဗ်ာ ဟု ေျပာၿပီးခ်ိန္တြင္ ဦးေအးၿငိမ္းက PR မဟုတ္ လား။ အရင္လို ၁၀၀ နဲ႔ေဆာင္လို႔မရေတာ့ဘူး၊ ခု PR ေတြကို ၁၂၀ နဲ႔ေဆာင္ဘို႔ မူေျပာင္းထားတယ္ ဟု ယဥ္ေက်းခ်ိဳသာ စြာ ေျပာျပပါသည္။ ေၾသာ္ ဟုတ္လား၊ ဟုတ္ကဲ့ ဟုတ္ကဲ့၊ ကြ်န္ေတာ္ ထမင္းစားသြားရင္းနဲ႔ လိုတာ ထပ္ထုတ္ထားလိုက္ ပါမယ္ ဟု ေျပာရာ သူက တစ္ႏွစ္စာကို ၁၂ x ၁၂၀ = ၁၄၄၀ က်ပါမယ္ ဟု တြက္ေပးပါသည္။
ထို႔ေနာက္ ေန႔လည္စာစားရန္ Orchard လမ္းမႀကီးေပၚရိွ Mc Donald သို႔ သြားပါသည္။ ကိုယ့္နာမည္ လြတ္သြားမွာ စိုးသျဖင့္ ေအးေအးေဆးေဆး စားမေနႏိုင္။ ပါဆယ္ထုပ္ကာ ျပန္လာပါသည္။ ေရေသာက္ရန္ သတိရ ေသာ္လည္း ေရပုလင္းေမးၾကည့္ရာ ၃၅၀ စီစီပါ ေရပုလင္းအေသးတစ္လံုးကို ၂ က်ပ္ခဲြ ဟု ဆိုသျဖင့္ ညီမေလးရယ္၊ NTUC မွာ တစ္ပုလင္းမွ ငါးမူးပဲ ရိွပါတယ္ကြာ ဟု မ၀ယ္ပဲ ျပန္ခဲ့ပါ၏။ ဒါက Orchard ေလ အန္ကယ္ရဲ့ ဟု ျပန္ေျပာ ပါသည္။ ထိုကေလးမကေလးမ်ားမွာ အသက္ငယ္ငယ္ ကုလားမကေလးမ်ား ျဖစ္၍ အတူပါလာသူ သူငယ္ခ်င္းကို ေမးၾကည့္ရာ သူက Mc Donald ႏွင့္ KFC မ်ားတြင္ ေက်ာင္းမ်ားပိတ္ေသာအခါ ေက်ာင္းသူ၊ ေက်ာင္းသားမ်ားကို ဦးစားေပး ခန္႔ထားေၾကာင္း၊ သူတို႔လည္း ေက်ာင္းသူမ်ား ျဖစ္ႏိုင္ေၾကာင္း၊ ေက်ာင္းပိတ္ထားသျဖင့္ ထိုဆိုင္မ်ားတြင္ ၀င္လုပ္ေနတာ ျဖစ္မည္ထင္ေၾကာင္း ရွင္းျပပါ၏။ ေကာင္းေလစြ တကား။
တိုတို ေျပာရလွ်င္ သံရံုးျပန္ေရာက္၊ အထဲ ခဏ၀င္ အေျခအေနကို အကဲခတ္။ ကိုယ့္အလွည့္ႏွင့္ အတန္ငယ္ ေ၀းေသးမွန္း သိရသျဖင့္ အျပင္ထြက္ ဘာဂါကို ေန႔လည္စာအျဖစ္စား။ သံရံုးထဲ၀င္။ ျပန္ေစာင့္။
ဦးေအးၿငိမ္း ဟု ေခၚသံၾကားေသာ္ ေခြ်းႏွဲစာကေလးမ်ားကို ႏုိင္ငံေတာ္သို႔ ေပးလႉ။
အားလံုး ကိစၥ၊ ၀ိစၥၿပီး၍ သံရံုးအတြင္းမွ ျပန္ထြက္လာေသာ္ ေန႔လည္ ၁၂ နာရီ ၃၅ မိနစ္။
အခြန္ေဆာင္လို၍ ျဖစ္ေစ၊ အေၾကာင္းတစံုတရာေၾကာင့္ သံရံုးသို႔ သြားလိုလွ်င္ မနက္ေစာေစာ ၈ နာရီ မတိုင္မီ၊ ျဖစ္ႏိုင္လွ်င္ ၇ နာရီေလာက္ အေရာက္သြားၾကပါဟု သတင္းေပးလိုက္ရပါ၏။
(ေျပာစရာမ်ား အေတာ္မ်ားမ်ား ရိွေသးေသာ္လည္း စာမ်က္ႏွာ အေတာ္စားသြားၿပီျဖစ္ရာ ေနာက္ အလ်ဥ္းသင့္မွ ထပ္ေျပာပါမည္။ သည္းခံ ခြင့္လႊတ္ နားဆင္ေတာ္မူၾကပါခင္ဗ်ား)။
No comments:
Post a Comment