သည္းခံခြင့္လႊတ္ျခင္း အလွတရား

(၁)

ဗုဒၶ၏အဆံုးအမမ်ားတြင္ အလြန္ထင္ရွားသည့္ အဆံုးအမတစ္ခုသည္ ရိွ၏။

၎မွာ -

ခႏီၱပရမံ၊ တေပါတိ တိကၡာ၊

နိဗၺာနံ ပရမံ ဝဒႏိၱ ဗုဒၶာ။

- ဟု ျဖစ္ေလသည္။ သည္းခံျခင္းတရားသည္ အလြန္ျမင့္ျမတ္၏။ သည္းခံျခင္းတရားကိုသာ စဲြစဲြၿမဲၿမဲက်င့္သံုးပါက နိဗၺာန္သို႔ပင္ ေရာက္ႏိုင္၏ - ဟု ဆုိလုိသည္။

ခရစ္ေတာ္ကလည္း -

သည္ဘက္ပါးကိုရိုက္လွ်င္ -

ဟိုဘက္ပါးကို ထိုးေပးလိုက္ပါ - မိန္႔မွာခဲ့သည္။

ဤသည္တို႔မွာ လူသားတို႔အား သည္းခံျခင္းတရား လက္ကုိင္ထားၾကရန္ ဆိုဆံုးမခဲ့ၾကျခင္း မဟုတ္ပါေလာ။

ကြ်ႏု္ပ္တို႔ ငယ္စဥ္က ကာတြန္းတစ္ပုဒ္ ဖတ္ခဲ့ရ၏။

ခႏီၱစ - မႏုိင္၍ သည္းခံရျခင္းသည္ လည္းေကာင္း - ဟု ပါရိွ၏။ ကာတြန္းဆိုေတာ့ သေရာ္၍ ေရးထားတာျဖစ္၏။ မႏုိင္လို႔သည္းခံရျခင္းသည္ သည္းခံျခင္း အစစ္မဟုတ္။ မတတ္သာ၍ ေအာင့္အည္း သည္းခံလုိက္ရသည္။ စိတ္ထဲကပါလို႔ မဟုတ္။

အမွန္ဆိုလွ်င္ တစ္ဦးႏွင့္တစ္ဦး အားၿပိဳင္ၾကရာ၌ အားႀကီးသူက အားနည္းသူကို သည္းခံျခင္းကသာ အျမတ္ဆံုး ျဖစ္သတည္း။

(၂)

သည္းခံခြင့္လႊတ္ျခင္းတရားႏွင့္ ပတ္သက္၍ ကြ်ႏု္ပ္တို႔၌ အလြန္အင္မတန္ နမူနာယူစရာ၊ ေလးစားအားက်စရာေကာင္းသူ တစ္ဦးသည္ ရိွ၏။

၎သည္ သူ႔ကုိ အမ်ိဳးမ်ိဳး ဒုကၡေပးခဲ့၊ ညွဥ္းပန္းႏိွပ္စက္ခဲ့သူမ်ားအား မည္သည့္ အာဃာတမွမထား၊ ရန္ၿငိဳးမဖဲြ႔။ လက္စားေခ်ဘို႔ဆိုတာ ေဝလာေဝး။ အလြန္သည္းခံခြင့္လႊတ္ႏုိင္စြမ္း ရိွလွေပ၏။

သူ႔ေလာက္ အဆဲခံ၊ အဆိုခံ၊ အတုိက္ခိုက္ခံရတာ သည္ကမၻာေပၚတြင္ ရိွေကာင္းမွ ရိွေပလိမ့္မည္။

သူ႔ကုိ သူ႔တိုင္းသူျပည္သားမ်ားကလည္း တုိက္ခိုက္သည္၊ ဆဲေရးသည္၊ အမနာပေျပာသည္။ အတင္းတုတ္သည္။

(ႏုိင္ငံဂ်ီးသား၊ လူဂ်ီးလူေဂါင္းမ်ားဟု သူတို႔ကိုယ္သူတို႔ ဂုဏ္ယူဝံ့ၾကြားေနသူမ်ား အပါအဝင္) ကမၻာ့ႏုိင္ငံမ်ားကလည္း တိုက္ခိုက္သည္၊ ဆဲေရးသည္၊ ရႈတ္ခ်သည္၊ ကန္႔ကြက္သည္၊ အမနာပေျပာသည္၊ အတင္းတုတ္သည္။

(ေတာ္ၾကာဆုေတြေပးလိုက္၊ ေတာ္ၾကာျပန္ရုပ္သိမ္းလိုက္။ ဟီဟိ။ လူဂ်ီးလူေဂါင္းေတြ ဒဲ့။ ဖြမ္)

သုိ႔ေသာ္ ထို ညွဥ္းပန္းႏွိပ္စက္မႈ၊ မတရားအလုပ္ခံရမႈ၊ အတင္းတုပ္မႈ၊ ဆဲေရးမႈ၊ အမနာပေျပာမႈ၊ ရႈတ္ခ်မႈ၊ ကန္႔ကြက္မႈမ်ားကို သူသည္ ဘာျပန္ေျပာပါသနည္း။ အမွန္ဆို သူသည္ သူ႔ကို အတင္းတုပ္၊ ဆဲေရးေနသူမ်ားအား ဖုတ္ေလသည့္ငါးပိ၊ ရိွသည္ဟု ေတာင္ သေဘာမထားပါ။ ထိုအခါ သူ႔ကို ဆဲေရးတိုင္းထြာေနသူမ်ားသာ ငေပါႀကီးမ်ား ျဖစ္သြားေလေတာ့သတည္း။

အခါတစ္ပါးတြင္ ျမတ္စြာဘုရား ဆြမ္းခံသြားရာ၌ ပုဏၰားတစ္ေယာက္က ဆြမ္းေလာင္းမည့္အစား ဆဲနည္း ၁၀၁ မ်ိဳးျဖင့္ အမ်ိဳးစံုေအာင္ ဆဲေရးတုိင္းထြာေလ၏။ သူဆဲလို႔ေမာေတာ့မွ ျမတ္စြာဘုရားက ေမး၏။

ပုဏၰားႀကီး၊ အသင္ပုဏၰားႀကီးက ကြ်ႏု္ပ္ကို ဆြမ္းေလာင္းပါၿပီတဲ့။ အဲဒီဆြမ္းေတြကိုသာ အကြ်ႏု္ပ္လက္မခံလွ်င္ အဘယ္ကဲ့သို႔ ရိွမည္နည္း။

ျမတ္စြာဘုရား၊ ဆြမ္းမ်ားမွာ ကြ်ႏု္ပ္ထံတြင္ပင္ က်န္ေနပါလိမ့္မည္။

ယခုလည္း ထုိအတိုင္းပင္ သင့္ဆဲေရးတိုင္းထြာမႈအေပါင္းကို ကြ်ႏု္ပ္လက္မခံ၊ ထို႔ေၾကာင့္ သင့္ဆဲေရးတုိင္းထြာမႈမ်ားသည္ သင့္ထံ၌သာ က်န္ေနေပလိမ့္မည္။ - ဟု မိန္႔သတတ္။

ယခုလည္း သူသည္ သူ႔ကိုဆဲေရးတုိင္းထြာမႈမ်ားအား လံုးဝလက္မခံေခ်။ သူသည္ ျမတ္စြာဘုရား၏ လမ္းစဥ္ကို အေျပာႏွင့္မဟုတ္၊ အလုပ္ႏွင့္သက္ေသျပသူ ျဖစ္ေခ်၏။

အံ့ဘြယ္သရဲပါတကား။ အထူးခ်ီးက်ဴးစရာပါေပတကား။ သာမန္လူတို႔ ျပဳႏိုင္ခဲေသာ အရာပါတကား။

ဤမွ်ဆိုလွ်င္ သူဘယ္သူဆိုသည္ကို ကြ်ႏု္ပ္ဖြင့္ဟေျပာေနစရာမလို။ မိတ္ေဆြတို႔ အလုိလုိသိၿပီးျဖစ္ေတာ့၏။

သည္ေလာကတြင္ သူ႔လိုျပဳက်င့္ႏုိင္သူ သာမန္လူထဲက တစ္ေယာက္ေလာက္ရိွလွ်င္ ကြ်ႏု္ပ္အား ေထာက္ျပစမ္းပါ။

အျခားသူမ်ား အဘယ္သို႔ရိွသည္ျဖစ္ေစ။ သည္းခံခြင့္လႊတ္ျခင္းတရားတစ္ခုတည္းႏွင့္ပင္ ကြ်ႏု္ပ္ကေတာ့ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကို ခ်စ္လည္းခ်စ္၏။ ေလးလည္းေလးစား၏။ ၾကည္လည္းၾကည္ညိဳ၏။ ျမတ္လည္း ျမတ္ႏိုးမိပါသတည္း။

(၃)

ကြ်ႏု္ပ္တို႔၏ ေန႔စဥ္ လူေနမႈဘဝတြင္ ကိစၥေပါင္းစံုအတြက္ လူေပါင္းစံုႏွင့္ဆက္ဆံၾကရ၏။ ထုိအခါ ေကာင္းသည့္လူႏွင့္ ေတြ႔ႏိုင္သလို၊ ဆိုးသည့္လူႏွင့္လည္း ေတြ႔ႏိုင္၏။ စကားကုိ ေပ်ာ့ေျပာင္းျငင္သာစြာ ေျပာတတ္သူႏွင့္ ႀကံဳရႏုိင္သလို၊ (ကြ်ႏု္ပ္ကဲ့သုိ႔) စကားကုိ ဂြေျပာတတ္သည့္ လူ႔ဂြစာႏွင့္လည္း ေတြ႔ရႏုိင္၏။

ထိုအခါမ်ိဳးမ်ားတြင္ မိမိစိတ္ႏွင့္ အခန္႔သင့္သည္မ်ားရိွသလုိ၊ မိမိစိတ္ႏွင့္ အခန္႔မသင့္သည့္အခါမ်ားသည္လည္း ေသခ်ာေပါက္ ရိွေပလိမ့္မည္။ မိမိစိတ္ႏွင့္မေတြ႔သည့္အခါ ၿငိဳျငင္တတ္၏။ ရန္ၿငိဳးဖဲြ႔တတ္၏။ တစ္ေယာက္ႏွင့္တစ္ေယာက္ စိတ္ဝမ္းကြဲတတ္၏။

တစ္ေယာက္ႏွင့္တစ္ေယာက္ သည္းမခံ၊ ခြင့္မလႊတ္ပါက မိတ္ပ်က္မည္။ အေပါင္းအသင္းပ်က္မည္။ လုပ္ငန္းကိုင္ငန္းပ်က္မည္။ စီးပြားပ်က္မည္။

ထိုအခါ စိတ္ဆင္းရဲရမည္။ စိတ္ညစ္ညဴးရမည္။ စိတ္ရႈပ္ရမည္။ စိတ္ပူပန္ေသာက ေရာက္ရမည္။ ငိုေၾကြးရမည္။ ဝမ္းနည္းရမည္။

သည္းခံခြင့္လႊတ္ျခင္းတရားကိုသာ လက္ကိုင္ထားၾကပါမူ သည္ကမၻာေလာကႀကီးသည္ ေနခ်င့္စဖြယ္ေကာင္းေသာ ေလာကႀကီး ျဖစ္လာမည္။ သာယာလွပေသာ ေလာကႀကီးျဖစ္လာမည္။ ရယ္ေမာသံမ်ား ေသာေသာညံေနသည့္ ေပ်ာ္ရႊင္ဘြယ္ေကာင္းေသာ ေလာကႀကီးျဖစ္လာမည္မွာ ေျမႀကီးလက္ခတ္မလဲြတည္း။

သည္းခံခြင့္လႊတ္ႏိုင္ဘို႔ရာ တစ္ဦးကိုတစ္ဦး နားလည္ဘု႔ိ အေရးႀကီး၏။ တစ္ဦးကိုတစ္ဦး ေမတၱာထားႏိုင္ေရးမွာမူ အေျခခံအက်ဆံုး တရားႀကီး ျဖစ္ေတာ့၏။

အမွန္ဆို သည္းခံခြင့္လႊတ္ဘို႔ဆိုသည္မွာ ခဲယဥ္းလွေသာ အလုပ္မဟုတ္ဟု ကြ်ႏု္ပ္ထင္ပါသည္။

ေမြးျမဴယူဘို႔၊ ေလ့က်င့္ေပးဘို႔၊ ျပဳစုပ်ိဳးေထာင္ယူဘို႔ေတာ့ လိုေပလိမ့္မည္။

သည္းခံျခင္းဟူသည္၌ အျခားသူမ်ားကို သည္းခံျခင္းႏွင့္ မိမိကိုယ္ကိုယ္ သည္းခံျခင္းဟု ႏွစ္မ်ိဳးရိွ၏။

အျခားသူမ်ားကိုသည္းခံျခင္း၌ ကဲ့ရဲ့သၿဂႋဳဟ္ အတင္းဆိုၾကသည္ကို သည္းခံျခင္း၊ ေစာ္ကားလာသည္ကို သည္းခံျခင္း၊ လာေဘာ၊ အလာေဘာ စသည့္ ေလာကဓံတရား (၈) ပါးကို သည္းခံျခင္းတို႔ ပါဝင္၏။

မိမိကိုယ္ကုိယ္သည္းခံျခင္း၌ ဆာေလာင္မႈကို သည္းခံျခင္း၊ ငတ္မြတ္ျခင္းဒဏ္ကို သည္းခံျခင္း၊ ပူမႈ၊ ေအးမႈဒဏ္ကို သည္းခံျခင္း၊ ကိုယ္စိတ္နာက်င္မႈကို သည္းခံျခင္း စသည္တို႔ပါ၏။

သည္းခံျခင္းတရား ႏွစ္မ်ိဳးလံုးကို ေလ့က်င့္ယူရန္ လို၏။ ေရွးကသူေတာ္ေကာင္းမ်ား ေတာထြက္တရားဓမၼက်င့္ရာ၌ အလြန္ သည္းခံရေၾကာင္း ေတြးၾကည့္ရံုႏွင့္ သိပါသည္။

ေတာထဲမွာ သစ္ပင္၊ ဝါးပင္ေတြေအာက္မွာေနရတာ မည္မွ် ပင္ပန္းဆင္းရဲလိုက္ပါမည္နည္း။ ေနပူဒဏ္၊ မိုးရြာဒဏ္၊ ျဖဳတ္ကိုက္၊ ျခင္ကိုက္သည့္ဒဏ္ စသည္တို႔ကိုခံရမည္။ ဆြမ္းကပ္မည့္သူ မည္သူမွမရိွ။ မိမိဘာသာ သစ္သီးသစ္ဥ၊ သစ္ဖုတို႔ကို ရွာေဖြ စားေသာက္ရမည္။ ဤသည္တို႔ကို သည္းခံကာ ေက်ာ္လႊားေအာင္ျမင္ၿပီဆိုလွ်င္မူ အဆံုးစြန္ေသာ ဤေလာကမွ လြတ္ေျမာက္ျခင္း တရားကို ရေတာ့သည္။ ဤကဲ့သို႔ေသာ အလြန္ထူးျမတ္လွသည့္ ရတနာကိုရဘို႔အတြက္ သည္မွ်ေသာ ဆင္းရဲဒုကၡတို႔ကို သူေတာ္ေကာင္းတို႔သည္ သည္းခံခဲ့၏။

ကြ်ႏု္ပ္တို႔မွာမူ စားစရာေသာက္စရာမ်ား အလွ်ံပယ္ရေနတာေတာင္ ဒါမစားခ်င္၊ ဟိုဟာမစားခ်င္ ရိွေသး၏။ အဝတ္မ်ား ေတာင္လိုပံုေနတာေတာင္ လွလွပပေလးေတြ႔လွ်င္ ဝယ္လိုက္ခ်င္ေသး၏။

ကုိယ့္ကုိမဟုတ္တာမ်ားေျပာလာလွ်င္ ထ ထိုးလိုက္ခ်င္၏။ မင္းဘာေကာင္လဲ၊ ငါဘာေကာင္လဲ လုပ္ခ်င္၏။

ကိုယ္မွားေနသည့္တုိင္ ကိုယ့္အမွားကိုလည္း လက္မခံတတ္။

နင္ပဲငဆ ေျပာတတ္၏။ ဆဲတတ္၏။ ဆိုတတ္၏။

ကိုယ့္ဂုဏ္ကုိယ္လည္း မေထာက္။ ကိုယ့္သိကၡာကိုယ္လည္း မငဲ့ကြက္။

စိတ္ထဲရိွတာ အကုန္တုတ္ထည့္လိုက္ရမွ ေနသာထုိင္သာရိွ၏။

ေနာက္ၿပီးေတာ့မွ ေနာင္တေတြ တစ္ပံုႀကီး ရလိမ့္မည္။

(၄)

ကြ်ႏု္ပ္တို႔ငယ္စဥ္က ေက်ာင္းစာထဲမွာ ဆရာေတာ္ႀကီးတစ္ပါးအေၾကာင္း သင္ဖူးပါသည္။ မတၱရာဆရာေတာ္ႀကီး ထင္ပါသည္။

တစ္ေန႔တြင္ ေက်ာင္းသားကေလးမ်ားက ဆရာေတာ္ႀကီးကုိ ႏိွပ္ေပးၾကရာ ဒူးကိုကိုင္မိသည့္အခါ တြန္႔တြန္႔သြားသျဖင့္ သကၤန္းကို လွန္ၾကည့္ၾက၏။ ထိုအခါ ဒူး၌ အနာႀကီးျဖစ္လ်က္ ေလာက္မ်ား တဖြားဖြားတြယ္ေနသည္ကို ၾကက္သီးထဖြယ္ ေတြ႔ၾကရ၏။

ေက်ာင္းသားကေလးမ်ားက ေလာက္မ်ားကို သုတ္သင္၍ အနာကို ေဆးေၾကာေပးမည္ ျပဳေသာအခါ၌ ဆရာေတာ္ႀကီးက -

မလုပ္ၾကပါနဲ႔ကြယ္တို႔။

သူတို႔ အသိုက္အၿမံဳကို မဖ်က္ဆီးၾကပါနဲ႔။

သူတို႔မိသားစုတေတြ ေပ်ာ္ပါးစားေသာက္ေနတာ ေနၾကပါေစ - ဆိုကာ အနာကုိ ေဆးကုမခံခဲ့။

အနာအား ေလာက္မ်ားတြယ္ေနသည္ကို သည္းခံႏိုင္ျခင္းကား ေတာ္ရံုတန္ရံု သတိၱမဟုတ္။ ဆရာေတာ္ႀကီးမွာ ထိုအနာျဖင့္ပင္ ပ်ံလြန္ေတာ္မူရွာေလသည္။ လူ တိရစၦာန္မ်ားကို မဆိုထားဘိ။ ေလာက္မ်ားအေပၚ၌ပင္ ေမတၱာထားႏိုင္ေပသည္။ ပီဘိ သူေတာ္ေကာင္းႀကီးပါေပတည္း။

ကြ်ႏု္ပ္တို႔သည္လည္း မိမိပတ္ဝန္းက်င္တြင္ ျမင္ေတြ႔ေျပာဆိုေနၾကသည္မ်ားအေပၚ သည္းခံခြင့္လႊတ္စိတ္ထားၾကဘို႔ရာ လိုေပလိမ့္မည္။

ကိုယ့္စိတ္ႏွင့္ မေတြ႔တာတစ္ခုတည္းႏွင့္ မတန္တဆ မေျပာၾကပါႏွင့္။

ထို႔ထက္ တဖက္သားမခံႏိုင္ေအာင္ နင္ပဲငဆ မေျပာၾကပါႏွင့္။

သည္းခံတတ္သည့္ အေလ့အထကို ေမြးျမဴၾကပါစို႔။

ေဒါသထြက္ေနခ်ိန္တြင္ စကားကုိမေျပာပါႏွင့္ဦး။ ေအာင့္အည္း ၿမိဳသိပ္ထားလိုက္ပါဦး။

မိမိေျပာလိုသည့္စကားကုိေျပာရန္ အနည္းဆံုး (၃) ရက္အခ်ိန္ယူပါ။ ထိုစကားကို (၃) ရက္ၾကာမွ ေျပာပါ။

အသင္တုိ႔ထင္တာထက္ ေလာကႀကီး ပိုမုိ သာယာလွပလာသည္ကို ေတြ႔ပါလိမ့္မည္။

ထို႔ေၾကာင့္ ကြ်ႏု္ပ္ခ်စ္ေသာ မိတ္ေဆြမ်ားအား -

အျခားသူမ်ားကို သည္းခံရန္ -

မိမိကိုယ္ကို သည္းခံရန္ -

ရာသီဥတုဒဏ္ကို သည္းခံရန္ -

အစားအေသာက္ကို သည္းခံရန္ -

အစစအရာရာ သည္းခံတတ္ရန္ -

ေလ့က်င့္ ေမြးျမဴၾကပါမည့္အေၾကာင္း -

အေလးအနက္ တုိက္တြန္းလိုက္ရပါသတည္း။

လူအခ်င္းခ်င္း သည္းမခံျခင္း ကင္းရွင္းၾကပါေစ။

ေက်းဇူးတင္ပါသည္။

ေအးၿငိမ္း

၃၀ ေမလ၊ ၂၀၁၉