ညာတာ ပါေတး (၁)

(၁) လူႏွစ္မ်ိဳး

ဤေလာကတြင္ ကိုယ္က်င့္သိကၡာအရခဲြလိုက္လွ်င္ လူႏွစ္မ်ိဳးသာရ၏။ တစ္မ်ိဳးမွာ ရိုးသားေျဖာင့္မတ္သူ ျဖစ္၍ ေနာက္တစ္မ်ိဳးမွာ လိမ္လည္ေကာက္က်စ္သူ ျဖစ္၏။

ဤဒြႏၷယာႀကီးတြင္ ပထမတစ္မ်ိဳးျဖစ္ေသာ ရိုးသားေျဖာင့္မတ္သူထက္ ဒုတိယတစ္မ်ိဳးျဖစ္ေသာ ကလိမ္ကက်စ္သမားက ပိုမ်ားသည္ကို ေတြ႔ႏိုင္၏။ သုိ႔ေသာ္ ကလိမ္ကက်စ္သမားမ်ားတြင္ ခ်ိဳပါတာမဟုတ္၍ မည္သူက ရိုးသားေျဖာင့္မတ္သူျဖစ္ၿပီး မည္သူကေတာ့ ကလိမ္ကက်စ္ သမားဆိုသည္ကို သိရန္ ခက္ခဲေလသည္။ တစ္နည္းအားျဖင့္လည္း ကလိမ္ကက်စ္သမားမ်ားမွာ မိမိ၏ လိမ္ညာမႈေပၚမည္စိုး၍ နည္းမ်ိဳးစံုျဖင့္ ဖံုးဖိထားတတ္ၾကရာ ေတာ္ရံုအျပင္ဘန္းၾကည့္ရံုမွ်ျဖင့္ သိဘို႔ မလြယ္လွေခ်။

လူတို႔သည္ မိမိတို႔၏ စားဝတ္ေနေရးအတြက္ နည္းမ်ိဳးစံုျဖင့္ အလုပ္လုပ္ေနၾကရကုန္၏။ အလုပ္လုပ္ျခင္း၏ အဆံုးစြန္၊ အႏၱိမ ရည္မွန္းခ်က္ကား ပိုက္ဆံရဘို႔ ျဖစ္၏။ ပိုက္ဆံမရေသာ၊ မိမိအိတ္ထဲမွ စိတ္ထုတ္ အကုန္အက်ခံကာလုပ္ေသာ ပရဟိတလုပ္ငန္း မ်ားလည္း ရိွပါသည္။ သုိ႔ေသာ္ ပရဟိတလုပ္ငန္းကို မိမိတု႔ိ၏ စားဝတ္ေနေရးအတြက္ လုပ္ရေသာအလုပ္မွ သီးသန္႔ခဲြထားသင့္၏။ မဟုတ္က လိုင္းပူးကာ အရႈပ္ေတာ္ပံုႀကီး ေပၚလာလိမ့္မည္။

ပိုက္ဆံရွာျခင္းကို အရွင္းဆံုးအဓိပၸာယ္ဖြင့္ရလွ်င္ သူ႔အိတ္ထဲကပိုက္ဆံ ကိုယ့္အိတ္ထဲကို ေရာက္လာေအာင္ လုပ္ျခင္းျဖစ္၏။ ဤသုိ႔လုပ္ရာတြင္ လူတို႔သည္ သမၼာအာဇီဝနည္းျဖင့္ ရိုးရိုးသားသား လုပ္ၾကသည္လည္းရိွ၏။ ကလိမ္ကက်စ္နည္းျဖင့္ ရမယ္ဆို ဘနဖူးေတာင္ သိုက္တူးသူမ်ားလည္းရိွ၏။

ကလိမ္ကက်စ္နည္းျဖင့္ ပိုက္ဆံရွာၾကရာတြင္ လူတို႔၏မသိနားမလည္မႈကို အခြင့္ေကာင္းယူကာ လုပ္စားေနသူမ်ားလည္း မနည္းလွ ပါေပ။ ခံရသူမ်ားမွာ အသိဉာဏ္ဗဟုသုတနည္းသူ၊ အလြန္ရိုးအသူ (မ်ားေသာအားျဖင့္ ေက်းလက္မွ ေတာသူေတာင္သားမ်ား) ျဖစ္၏။ ၎တို႔မွာ မိမိတု႔ိက ဘာမွမသိ၍ လူလည္ႀကီးမ်ား ေျပာသမွ် အဟုတ္ႀကီးထင္ကာ ထုိလူလည္ႀကီးမ်ားကိုသာလွ်င္ ေက်းဇူးရွင္ႀကီးမ်ားအျဖစ္ အားကိုးအားထားျပဳၾကရကုန္၏။ မိမိပိုက္ဆံကို လိမ္ညာယူသြားသည့္တိုင္ ေက်းဇူးတတင္ ရိွေနၾကရေပေလေသး၏။

(ဤတြင္ စကားစပ္မိ၍ ေျပာရလွ်င္ ေန႔ခင္းက "ကိုေအာင္မ်ိဳးသူလြင္" ေရးထားသည့္ "ေအာင္မ်ိဳးေရွးစကား" ဆိုသည့္ ပို႔စ္ကို ဖတ္ရ၏။ မသိေသးတာေတြ အေတာ္မ်ားမ်ား သိလိုက္ရသျဖင့္ အေတာ္သေဘာက်မိသလုိ ေက်းဇူးလည္း တင္ပါသည္။ ကိုေအာင္မ်ိဳးသူလြင္က သီေပါမင္းႏွင့္စုဖုရားလတ္တုိ႔သည္ တိုင္းျပည္အတြက္ ဘာတစ္ခုမွေကာင္းတာမလုပ္ခဲ့သလို တိုင္းျပည္ ဘ႑ာမ်ားကိုလည္း ေပ်ာ္ပါးေသာက္စားကာျဖင့္ ျဖဳန္းတီးခဲ့၏။ တုိင္းျပည္အတြက္ ဘာတစ္ခုမွသံုးစားလို႔မရေသာ ဘုရင္ဖ်င္း ႏွင့္ သူ႔လင္ တျခားမိန္းမမ်ားႏွင့္ မယူေရးကိစၥမ်ားျဖင့္သာ အခ်ိန္ကုန္ေနသည့္ စုဖုရားလတ္လို မိဖုရားမ်ိဳးကိုေတာင္ အဂၤလိပ္မ်ား ဖမ္းသြားသည့္အခါ ငါတို႔အရွင္ပါေတာ္မူၿပီဆုိကာ မ်က္ရည္လည္ရဲြႏွင့္ ငိုေၾကြးတမ္းတေနၾကေပေသး၏ . . ဟု သံုးသပ္ျပထား ေလရာ ကြ်ႏု္ပ္မွာ အေတာ္သေဘာက်မိေလ၏။ ဤသည္ႏွင့္ဆက္စပ္၍ ေတြးစရာအေတာ္မ်ားမ်ား ရခဲ့ေသာ္လည္း ေရးလိုရင္း ရည္ရြယ္ခ်က္မွ ေဘးေခ်ာ္သြားမည္စိုး၍ ဤေနရာတြင္ မေဖာ္ျပေတာ့ပါ။ ေနာက္မွ ပို႔စ္သပ္သပ္ေရးပါမည္။

မူရင္း post link:

https://www.facebook.com/Aungmyothulwinartist/posts/2341860015862222)

ကြ်န္ေတာ္ဆိုလိုခ်င္သည္မွာ ကြ်ႏု္ပ္တို႔ ျမန္မာလူမ်ိဳးမ်ားသည္ကား သည္းခံျခင္း၊ ခြင့္လႊတ္ျခင္းတရားမ်ားျဖင့္ အလြန္ျပည့္ဝလွပါ ေပသည္။ သည္ဘက္ပါးကိုရိုက္လွ်င္ ဟိုဘက္ပါးကို ထိုးေပးလိုက္ပါဟု ခရစ္ေတာ္ကဆံုးမခဲ့သည္ကို အျပည့္အဝလိုက္နာၾကသူ မ်ား ျဖစ္သည္ဟု ဆုိလိုခ်င္ျခင္းျဖစ္သတည္း။ (သည္စကားကုိ ခရစ္ေတာ္ေျပာတာ ထင္ပါသည္။ မွားလွ်င္ ျပင္ေပးၾကပါ။)

(၂) ပညာသာမတတ္ပါက ကိုယ့္ကိုခ်လို႔ ခ်မွန္းမသိ။ သူမ်ားလုပ္သမွ် မ်က္လံုးအျပဴးသားႏွင့္ ေငးၾကည့္ေနရမည္ ဆိုျခင္းအေၾကာင္း

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

 ေရႊျပည္ႀကီးမွ ေတာသားငမဲြကေလးမ်ားမွာ စင္ကာပူသို႔ သြားရဘို႔အေရး မရိွရွိတာေလး ေရာင္းခ်ေပါင္ႏွံကာ ၿမိဳ႔ႀကီးသား လူလည္မ်ား ေတာင္းသေလာက္ေပးလ်က္ ၎တို႔ကုိပင္ ေက်းဇူးတင္ေနၾကရေပေလေသး၏။ အႏို႔ ထို ၿမိဳ႔ႀကီးသားမ်ားသာ လုပ္မေပးပါက မည္ကဲ့သို႔ စင္ကာပူကို သြားပါမည္နည္း။ မည္ကဲ့သို႔ အလုပ္ရွာပါမည္နည္း။ မည္ကဲ့သို႔ သင္တန္းတက္ရ ပါမည္နည္း။

သို႔ေသာ္လည္းေပါ့ေလ။ ေက်းဇူးတင္ခံရေအာင္ လုပ္ေပးလွ်င္ေတာ့ ေက်းဇူးတင္ရေပမေပါ့။ အႏွီ ဖိုးမ်က္ႏွာမဲြကေလးမ်ား၏ မသိနားမလည္မႈကို အခြင့္ေကာင္းယူကာ အရာရာကို အသားကုန္ဗ်င္းတာကိုေတာ့ တရားလွသည္ဟု ကြ်ႏု္ပ္ နည္းနည္းကေလးမွ မထင္ပါ။

စင္ကာပူမွ အလုပ္ရွင္မ်ားကိုလည္း သိပ္ေတာ့ အထင္မႀကီးပါႏွင့္။ သူမသာ ကုိယ္အသုဘသာ ျဖစ္ေလသည္။ ရလွ်င္ရသလို သူတို႔လည္း ဗ်င္းၾကတာသာ ျဖစ္၏။

(အားလံုးကို မဆိုလိုပါ။ ဆိုးသူမ်ားရိွသလို ေကာင္းသူမ်ားလည္း ရိွပါသည္။ ဝုိင္းဗ်င္းမွာေၾကာက္လို႔ ျပန္ဖာထားရတာဗ်ိဳ႔။ ဤကား စကားခ်ပ္)

ၿပီးခဲ့သည့္အပတ္က ကြ်န္ေတာ္ Keppel Shipyard သို႔သြားကာ သူတို႔ဆာေဗးအတြက္ ျမန္မာဘာသာျပန္လုပ္ေပးရသည္။ ထိုဆာေဗးတြင္ အလုပ္သမားမ်ားေျပာၾကသည္မွာ ကုမၸဏီက ပီပီအီးကုိ ပထမတစ္ႀကိမ္သာထုတ္ေပးသည္။ ထိုပီပီအီး မေကာင္းေတာ့၍ ျပန္လဲလွ်င္ ပိုက္ဆံျဖတ္သည္ ဆုိ၏။ ၎တုိ႔ျဖတ္သည့္ပိုက္ဆံမွ အျပင္ဆိုင္မ်ားထက္ ပိုေစ်းႀကီးသျဖင့္ အလုပ္သမားမ်ားမွာ ရံုးမွ မထုတ္ေတာ့ဘဲ အျပင္ဆုိင္မ်ား၌သာ ဝယ္သံုးၾကသည္ဟု ဆို၏။ ဤသည္မွာ အလြန္ဆိုးဝါးလွသည့္ အေျခအေနျဖစ္ပါသည္။

ယခုကြ်န္ေတာ္ေျပာလိုသည့္အေၾကာင္းမွာ ဝပ္ပါမစ္သမားမ်ားရသည့္ လခအေၾကာင္း ျဖစ္ပါသည္။

သိသိႀကီးနဲ႔ေျပာတာလား၊ မသိလို႔ဘဲေျပာတာလားဆိုတာ ကြ်ႏု္ပ္မသိပါ။ ျမန္မာျပည္မွ အဓိကထြက္ကုန္မ်ားကို စင္ကာပူသို႔ တင္ပို႔ေတာ့မည္ဆိုေတာ့ ေအးဂ်င့္မ်ားက မွာလိုက္၏။ မင္းကတစ္ရက္ကို ၂၁ က်ပ္ရမယ္။ မင္းကေတာ့ ၁၈ က်ပ္ပဲရမယ္။

၎တို႔ဤကဲ့သို႔ လက္လြတ္စပယ္ေျပာသည္မွာ တရားမဝင္ပါ။ အမွန္တကယ္ ရသင့္ရထိုက္ေသာ လခမွာ IPA letter (In-Principle Approval) ထဲ၌ ေဖာ္ျပထားသည့္ လခသာ ျဖစ္ရပါမည္။ (ပူးတဲြပါပုံ (၁) တြင္ ၾကည့္ပါ)

ဤသည္ကို ေအးဂ်င့္က IPA letter ကိုျပလွ်က္ က်က်နနရွင္းျပရမည္။ IPA letter ဟူသည္ စင္ကာပူအစိုးရက တရားဝင္ ထုတ္ေပးထားသည့္ စာရြက္စာတမ္းျဖစ္၏။ ထိုစာရြက္ထဲတြင္ အေျခခံလခ၊ ပံုေသခံစားခြင့္၊ ျဖတ္ေတာက္စရိတ္မ်ား၊ ထုတ္၍ ရရိွရမည့္လခ စသည္တုိ႔ကို ေဖာ္ျပထား၏။ ဤတြင္ပါသည့္ လခဆိုသည္မွာ ကုိယ္ေတာင္းတာ မဟုတ္။ ကုမၸဏီက ငါတို႔ ေဟာသည္အလုပ္သမားကို ေဟာသေလာက္ေပးပါမယ္ ဟု MOM ကို ေၾကျငာထားျခင္းျဖစ္၏။ ဤကဲ့သုိ႔ ေၾကျငာထားၿပီးမွ ကုိယ့္သေဘာႏွင့္ကိုယ္ ျပင္ခ်င္တိုင္းျပင္၊ ေျပာင္းခ်င္တိုင္းေျပာင္းလို႔မရ။ ဤသည္မွာ စည္းကမ္းသတ္မွတ္ခ်က္ ျဖစ္၏။

အမွန္ဆို IPA letter ထဲ၌ အျပည့္အစံုေရးသား ေဖာ္ျပထားပါသည္။ ဝမ္းနည္းစရာေကာင္းသည္မွာ အကုန္လံုး အဂၤလိပ္လိုခ်ည္း ျဖစ္ေနေတာ့ တစ္လံုးမွမဖတ္တတ္ျခင္း ျဖစ္သည္။ ဘာေတြေရးထားတယ္ဆိုတာ မသိ။ နားမလည္။ မသိလို႔လည္း သိသူကို ေမးရ ေကာင္းမွန္းလည္းမသိ။ ေမးရေကာင္းမွန္းသိသည့္တိုင္ ဘယ္သူ႔ဆီ သြားေမးပါမည္နည္း။ အကုန္ သူမသာ ကိုယ္အသုဘခ်ည္း ျဖစ္ေလသည္။

ယခုမွ စင္ကာပူကိုလာမည့္ အႏွီ ငနဲအသစ္က်ပ္ခြ်တ္ကေလးမ်ားမွာ IPA letter ကို လာေပးလို႔သာ ယူထားလိုက္ရသည္။ ဘာေတြ ေရးထားမွန္းသိသူ အေတာ္ရွားေလသည္။

ကြ်ႏု္ပ္က ၎တို႔၏ IPA letter ကိုေတာင္းၾကည့္လွ်က္ -

ခင္ဗ်ားလခက တစ္လကို ၁၆ဝဝ လုိ႔ ေဖာ္ျပထားတယ္။ အဲဒီအတြက္ တစ္နာရီကို ၈ က်ပ္နဲ႔ ျပား ၄ဝ ရမယ္။ တစ္ရက္ဆို ၆၇ က်ပ္ ရ ရမယ္။ ေန႔တိုင္းသာ အလုပ္ဆင္းရမယ္ဆို တစ္လကို လခ ၂၉ဝဝ ေက်ာ္ရမယ္ ဟု ကြ်ႏု္ပ္ကတြက္ျပလိုက္ေသာအခါ -

ထုိငနဲကေလးမ်ားမွာ "ဟိုလူႀကီးေတြ သံသရာေဘးကိုေၾကာက္လို႔ သူတို႔ခိုးထားေတြ အကုန္ျပန္ေပးမတဲ့" . . ဟူေသာျပက္လံုးကို ၾကားလုိက္ရဘိသကဲ့သို႔ ခြက္ထိုးခြက္လွန္ ရယ္ၾကေလ၏။ (အလြန္ရယ္ျခင္းႏွင့္ ခြက္မ်ားေမွာက္ကုန္ျခင္း မည္ကဲ့သို႔ဆက္စပ္ ေနသည္ကိုမူ ကြ်ႏ္ုပ္ စဥ္းစားလို႔မရပါ။ သိသူမ်ား ရွယ္ၾကပါကုန္။)

သူတို႔အရယ္ရပ္ေတာ့မွ ကြ်ႏ္ုပ္က သူတို႔ကို ဒါ - ဟာသမဟုတ္ေၾကာင္း။ ေအးဂ်င့္ေတြ လွ်ာအရုိးမရိွတိုင္း ေလွ်ာက္ေျပာတာသည္ တရားမဝင္ေၾကာင္း။ ယခုကဲ့သို႔ စင္ကာပူအစုိးရက စာႏွင့္ထုတ္ျပန္ေၾကျငာျခင္းသည္သာ တရားဝင္ျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာျပရ၏။ သို႔ေသာ္ ဘာျဖစ္လို႔ သာမန္လခႏွင့္မျပဘဲ လခ ၁၆ဝဝ ဟု ျပရသည္ဆိုျခင္းကိုမူ ကြ်ႏု္ပ္နားမလည္ေၾကာင္း၊ ဤသည္မွာ မေတာ္တဆ မွားယြင္းမႈမဟုတ္ဘဲ ဤသည့္ေနာက္ကြယ္တြင္ တစ္ခုခုရိွႏိုင္ေၾကာင္းမ်ားကိုလည္း ရွင္းျပပါသည္။ ထိုအခါက်မွ အႏွီ သေကာင့္သားကေလးမ်ားမွာ မ်က္လံုးကေလးမ်ား ေပကလပ္၊ ေပကလပ္ျဖင့္ နားမလည္ႏိုင္သလို အေၾကာင္သား ေငးၾကည့္ေနၾကပါေတာ့၏။

ဟုိတစ္ေယာက္ကေတာ့ - ဆရာတြက္ျပတာေတာ့ ဟုတ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကြ်န္ေတာ့္ကို တစ္ေန႔ ၂၁ က်ပ္ပဲရမယ္လို႔ ေအးဂ်င့္က ေျပာလိုက္တယ္ ဟု စိတ္ပ်က္အားငယ္စြာ ေျပာျပပါသည္။

(၃) တစ္နာရီလုပ္အားခ ႏွင့္ တစ္ရက္စာလုပ္အားခ

-----------------------------------------------------

 စင္ကာပူအစိုးရသည္ အရာရာကို ဥပေဒျဖင့္ တင္းတင္းက်ပ္က်ပ္ ကိုင္တြယ္လုပ္ကိုင္ေနသည္ကို သံသယရိွစရာမလိုပါ။ သို႔ေသာ္ သိန္းဂဏန္းႏွင့္ခ်ီေသာ တစ္ႏုိင္ငံလံုးမွ အလုပ္ရွင္မ်ား မည္ကဲ့သုိ႔ အလီဘာဘာေနၾကသည္ကို လံုးေစ့ပါဠ္ေစ့ သိႏိုင္ဘို႔ရာ မလြယ္ပါ။ ဤသည္ကို အခြင့္ေကာင္းယူလွ်က္ (ဖမ္းမိကာမွ မိေစ) လုပ္စားေနၾကသူမ်ား အေတာ္မ်ားပါသည္။ ဤအထဲတြင္ လခကို အလီဘာဘာျခင္း၊ အုိဗာတိုင္ကို အလီဘာဘာျခင္း၊ ေဆးခြင့္၊ လုပ္သက္ခြင့္၊ ေဆးကုသစရိတ္၊ မေတာ္တဆမႈ ေလ်ာ္ေၾကးမ်ားကို အလီဘာဘာျခင္းမ်ား ပါ၏။

ယခု ကြ်ႏု္ပ္က လခကို မည္ကဲ့သို႔ အလီဘာဘာလုပ္ျခင္းအေၾကာင္း ဖြင့္ခ်ျပပါမည္။

အထက္တြင္ ေဖာ္ျပခဲ့သလို ဝပ္ပါမစ္သမားမ်ား၏ လခကို MOM ကထုတ္ေပးသည့္ IPA letter ထဲ၌ ရွင္းရွင္းလင္းလင္း ေဖာ္ျပထား၏။ (ပံု (၁) တြင္ၾကည့္ပါ)

လခေပးရာတြင္ -

၁။ အေျခခံလစာ (basic salary)

၂။ ပံုေသခံစားခြင့္ (fixed allowance)

၃။ ျဖတ္ေတာက္စရိတ္ (deduction) - ဟု သံုးမ်ိဳးပါ၏။

၁။ အေျခခံလစာဆိုသည္မွာ တစ္လအတြက္ ရရမည့္ လုပ္ခလစာ ျဖစ္၏။ အခ်ိန္ပိုေၾကးတြက္သည့္အခါ ထိုပိုက္ဆံေပၚ မူတည္ တြက္သည္။

၂။ ပံုေသခံစားခြင့္ ဆိုသည္မွာ ဝတ္စံုစရိတ္၊ ခရီးသြားခလာခတို႔အတြက္ ထုတ္ေပးတာျဖစ္၏။ အတက္အက်မရိွ။ လတိုင္းအတြက္ ပံုေသျဖစ္သည္။ အခ်ိန္ပိုေၾကးတြက္သည့္အခါ ထိုပိုက္ဆံကို ထည့္မတြက္ရ။ လုပ္ခအားလံုးတြက္ခ်က္ၿပီးသည့္အခါမွ ထို ခံစားခြင့္ကို သီးသန္႔ ထည့္ေပါင္းေပးရတာ ျဖစ္သည္။

၃။ ျဖတ္ေတာက္စရိတ္ ဆိုသည္မွာ ကိုယ္က ထမင္းခ်က္မစားခ်င္၍ ကုမၸဏီကစီစဥ္ေပးထားသည့္ ထမင္းခ်ိဳင့္ဆဲြခ ျဖစ္သည္။ တစ္လလွ်င္ ၉ဝ၊ ၁ဝဝ စသျဖင့္ ျဖစ္၏။

Employment Act (အလုပ္ခန္႔ထားျခင္း ဥပေဒ) အရ စင္ကာပူတြင္ တစ္ရက္လွ်င္ သာမွန္အလုပ္လုပ္ခ်ိန္ (၈) နာရီ။ တစ္ပါတ္လွ်င္ သာမန္အလုပ္ခ်ိန္ (၄၄) နာရီ ျဖစ္၏။ ဆိုလိုသည္မွာ တစ္ရက္အတြင္း (၈) နာရီထက္ပိုသည့္ အလုပ္ခ်ိန္မ်ားကို အခ်ိန္ပို။ တစ္ပါတ္ အတြင္း (၄၄) နာရီထက္ပိုသည့္ အလုပ္ခ်ိန္မ်ားကို အခ်ိန္ပို ဟု သတ္မွတ္၏။

တနလၤာ မွ ေသာၾကာထိ - မနက္ (၈) နာရီမွ ညေန (၅) နာရီထိ - အလုပ္ခ်ိန္ (၈) နာရီမွာ သာမန္အလုပ္ခ်ိန္မ်ားျဖစ္၏။

တစ္ရက္လွ်င္ (၈) နာရီႏွင့္ (တနလၤာ မွ ေသာၾကာ) ၅ ရက္ဆိုေတာ့ အလုပ္ခ်ိန္ နာရီေပါင္း (၈ x ၅ = ) နာရီ ၄ဝ

ထို႔ေၾကာင့္ တစ္ပါတ္လွ်င္ (၄၄) နာရီျပည့္ရန္ (၄) နာရီလိုသည္။

ထို (၄) နာရီကို စေနေန႔မနက္အလုပ္ခ်ိန္ (၈) နာရီမွ (၁၂) နာရီထိ ျဖင့္ျဖည့္သည္။

ထိုအခါ တစ္ပါတ္အတြက္ သာမန္အလုပ္ခ်ိန္ (၄၄) နာရီျပည့္ၿပီ။

သို႔အတြက္ (တနလၤာ မွ ေသာၾကာ) ေန႔မ်ားအတြက္ ညေန (၅) နာရီေနာက္ပိုင္းလုပ္ေသာ အခ်ိန္မ်ားကို အခ်ိန္ပိုေၾကးျဖင့္ တြက္ရ၏။

စေနေန႔ ေန႔ခင္း (၁) နာရီေနာက္ပိုင္းလုပ္ေသာ အခ်ိန္မ်ားကို အခ်ိန္ပိုေၾကးျဖင့္ တြက္ရ၏။

မွတ္ခ်က္။            ။ အခ်ိဳ႔ကုမၸဏီမ်ားမွာ စေနေန႔ေန႔ဝက္အစား တနလၤာမွ ေသာၾကာေန႔အထိ အခ်ိန္မ်ားကို ၄၄ နာရီျပည့္ေအာင္ တုိးကာ စေနေန႔ကို တစ္ေန႔လံုး နားၾကသည္လည္း ရိွ၏။ ဥပမာ - တနလၤာမွ ၾကာသပေတးေန႔ထိ မနက္ ၈ နာရီမွ ညေန ၆ နာရီ ထိ၊ ေသာၾကာေန႔ကို မနက္ ၈ နာရီမွ ညေန ၅ နာရီထိ။

သာမန္အလုပ္ခ်ိန္မွာ တနလၤာမွေသာၾကာ+စေန ေန႔မ်ားတြင္ ျပည့္သြားၿပီျဖစ္၍ က်န္ တနဂၤေႏြေန႔မ်ားႏွင့္ အမ်ားျပည္သူ ရံုးပိတ္ရက္မ်ား၌ လံုးဝ သာမန္အလုပ္ခ်ိန္မရိွေတာ့။ ထုိရက္မ်ားတြင္လုပ္ရပါက တစ္ရက္လံုး အခ်ိန္ပိုျဖစ္သတည္း။

ဥပေဒအရ အလုပ္လုပ္သူတိုင္း တစ္ပါတ္လွ်င္ တစ္ရက္၊ နားရက္ ရရပါမည္။

ထိုနားရက္တြင္ အလုပ္မလုပ္လွ်င္ တစ္ျပားမွမရ။ ေကာ့စြန္း*

ထိုနားရက္တြင္ အလုပ္လုပ္ရပါက အေျခအေန ႏွစ္မ်ိဳးရိွ၏။

(၁) မိမိက ကုမၸဏီကို အလုပ္လုပ္ပါရေစဟု ေတာင္းဆိုလွ်င္ တစ္ဆသာရမည္။ ဆိုလိုသည္မွာ ေန႔ဝက္လုပ္လွ်င္ ေန႔ဝက္စာ (၄နာရီစာ) ရမည္။ တစ္ေန႔လံုးလုပ္ပါက တစ္ေန႔စာ (၈ နာရီစာ) ရမည္။

(၂) အကယ္၍ မိမိက နားခ်င္သည့္တုိင္ အလုပ္လုပ္ရပါက (တစ္နည္းအားျဖင့္ ကုမၸဏီကခိုင္းေသာအလုပ္ျဖစ္ပါက) ႏွစ္ဆရမည္။ ဆိုလိုသည္မွာ ေန႔ဝက္လုပ္လွ်င္ တစ္ေန႔စာ (၈နာရီစာ) ရမည္။ တစ္ေန႔လံုးလုပ္ပါက ႏွစ္ရက္စာ (၁၆ နာရီစာ) ရမည္။

ထိုနားရက္ဆိုသည္မွာ တနဂၤေႏြေန႔ ျဖစ္ဘို႔မ်ားသည္။ အဆုိင္းႏွင့္ဆင္းရသူ၊ အျခားအထူးကိစၥရိွသူမ်ားမွအပ မည္သူမွ ၾကားရက္ကို နားရက္ဟု သတ္မွတ္မေပးပါ။

ထို႔ျပင္ ဘုတ္အုတ္ႀကီးမွာ ေရးထားသလို တနဂၤေႏြေန႔မွာ ငါဆင္းခ်င္လွခ်ည္ရဲ့ဟုလည္း မည္သူကမွ အတင္းေတာင္းဆိုမေနသလို ေတာင္းဆိုလို႔လည္း ရခ်င္မွရပါမည္။ မ်ားေသာအားျဖင့္ေတာ့ ကုမၸဏီက ဆင္းခိုင္းတာသာ ျဖစ္၏။ သုိ႔အတြက္ အထက္ပါဥပေဒကို ကုိးကားရပါလွ်င္ တနဂၤေႏြေန႔မွာ အလုပ္လုပ္လွ်င္ ႏွစ္ဆ ရရပါမည္။

ဆက္ပါဦးမည္။

ေက်းဇူးတင္ပါသည္။

ေအးၿငိမ္း

၂၀ ေမလ၊ ၂၀၁၉