ကြ်ႏု္ပ္ႏွင့္ ေလယာဥ္ပ်ံျဖင့္ခရီးသြားျခင္း အေၾကာင္း

(မာလင္ (Merlin) ဇာတ္လမ္းတဲြကုိ ၾကည့္ေနလို႔ ဘာစာမွ မေရးျဖစ္တာျဖစ္ပါသည္။ စုစုေပါင္း 5 Season ။ Season တစ္ခုကို 13 episode, Episode တစ္ခုကို ၄၅ မိနစ္ခန္႔ၾကာ၏။ အာသာဘုရင္ႀကီးအေၾကာင္းကို စိတ္ဝင္စားဖြယ္ ဇာတ္လမ္းဖဲြ႔ထားတာ ျဖစ္၏။ ေမွာ္ကားျဖစ္သည္။ အခု S5, E10 ေရာက္သြားၿပီဆိုေတာ့ ခဏနားၿပီး ေရးခ်င္ေနသည့္အေၾကာင္းကေလးကုိ မိတ္ေဆြမ်ားသို႔ ေဝငွလုိက္ပါေၾကာင္း။)

(၁) ၉၆၉၃ ေခတ္

ေဖ့စ္ဘုတ္ၾကြလာ မိတ္သဟာ၊ ခ်မ္းသာကိုယ္စိတ္ ၿမဲၾကပါေစ။

လူတို႔သည္ အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးျဖင့္ တစ္ေနရာမွ တစ္ေနရာသို႔ ခရီးကထင္းသြားၾကရ၏။

ထုိသုိ႔သြားလာၾကရာတြင္ ေရွးယခင္က ၉၆၉၃ သံုးၿပီး ေျခလ်င္ခရီး သြားၾက၏။ အေလာင္းဘုရားတို႔ အယုဒၶယကို သြားတုိက္တယ္ ဆိုေတာ့ ကြ်ႏု္ပ္မွာ အံ့ၾသတေမာ ျဖစ္ရသည္။ မိတ္ေဆြတို႔ ေျမပံုထဲမွာ ေရႊဘိုကေန ထိုင္းကုိ နည္းနည္းေလာက္ ေထာက္ၾကည့္ လုိက္စမ္းပါ။ နည္းနည္းေနာေနာ ခရီးမဟုတ္။ ကြ်ႏု္ပ္ Google Earth မွာ ေထာက္ၾကည့္တာ ကီလိုမီတာ ၁၃၀၀ ေက်ာ္သည္။

မဟာဗႏၶဳလတို႔ ပန္းဝါကို ေျခလ်င္ခရီးနဲ႔ အျပင္းခ်ီတက္သြားတိုက္တာ၊ မြန္ဂိုေတြ ပုဂံကုိလာတိုက္တာ။ ထုိစစ္တပ္မ်ားတြင္ ဆင္တပ္၊ ျမင္းတပ္တို႔မွာ ေျခလ်င္တပ္ထက္စာလွ်င္ အေရအတြက္ အေတာ္နည္းပါလိမ့္မည္။ အႏွီေျခလ်င္စစ္သားမ်ား၏ လမ္းေလွ်ာက္ႏုိင္စြမ္းကား အံ့မခန္းဘြယ္ရာ ျဖစ္၏။ ေနာက္ၿပီး သည္ေလာက္ခရီးအေဝးႀကီးကို လမ္းေလွ်ာက္လာၿပီး ေရာက္ျပန္ေတာ့ နားမေနရ။ ခုတ္ရ၊ ထစ္ရ၊ သတ္ရ၊ ျဖတ္ၾကရျပန္သည္။ အာဂလူမ်ားေပတည္း။

ကြ်ႏု္ပ္တို႔ ငယ္စဥ္ကလည္း ေျခလ်င္ခရီးကို ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား အားကိုးခဲ့ရ၏။

ကြ်ႏု္ပ္တို႔ရြာမွာက မူလတန္းေက်ာင္းပဲရိွေတာ့  အလယ္တန္းကို ကြင္းေကာက္မွာ သြားတက္ရ၏။ ကိုေအးေသာင္း၊ ကိုကိုတင္ထူး၊ မမ၊ ကြ်ႏု္ပ္၊ ျမင့္၊ ယဥ္ႏု တို႔ျဖစ္၏။ ထုိစဥ္က ကြင္းေကာက္ေက်ာင္းမွာ တဲြဘက္အလယ္တန္းေက်ာင္းပဲ ရိွေသးသည္။ ၈ တန္း စာေမးပဲြကို အဂၤပူ သြားေျဖရ၏။

ထိုကာလ (၁၉၇၀ ပတ္ဝန္းက်င္) က ကြ်ႏု္ပ္တို႔ဘက္ (ကြင္းေကာက္၊ ေလးမ်က္ႏွာ) ၌ ကားတုိ႔၊ ရထားတို႔ဆိုတာ အရုပ္ပဲျမင္ဖူးတာ ျဖစ္၏။ အဲေလ ျမန္မာတစ္ႏိုင္ငံလံုးမွ ေက်းရြာအေတာ္မ်ားမ်ားမွာလည္း သည္အတိုင္းခ်ည္း ျဖစ္ပါသည္။ အဖိုးအတန္ဆံုး ေခတ္ေပၚယာဥ္ရထားမွာ ဆုိက္ကားျဖစ္၏။ စက္ဘီးေတာင္ လက္ခ်ိဳးေရလို႔ရသည့္ အေျခအေနမွာပဲ ရိွေသးသည္။ ေလးမ်က္ႏွာမွာဆို ဆိုကၠားေတာင္ လက္ဆယ္ေခ်ာင္းျပည့္ေအာင္မရိွ။ အဲေလ ဆိုကၠားသြားစရာ လမ္းလည္းမရိွဆိုလွ်င္ မိတ္ေဆြတို႔ အေတာ္အံ့ၾသၾကေပလိမ့္မည္။

ထိုစဥ္က ေလးမ်က္ႏွာမွာ ေရကာတာႀကီးကုိ ေမးတင္ကာ အိမ္မ်ားကို တာရိုးတစ္ေလွ်ာက္ ေဆာက္ထားၾကတာျဖစ္၏။ ၿမိဳ႔ဆိုေပသိ အကြက္အကြင္းက်က် မဟုတ္။ အဓိကလမ္းမႀကီးမွာ ထုိ ေရကာတာႀကီးပင္ ျဖစ္၏။ လမ္းမႀကီးသာ ဆိုရမည္။ အက်ယ္မွာ ၅ မီတာေတာင္ မျပည့္ပါ။ ဆုိေတာ့ ဘယ့္ႏွာလုပ္ ကားသြားပါမတံုး။ ဆိုကၠားေတာင္ မရိွ။ စက္ဘီးေတာင္ အနည္းအက်ဥ္းပဲရိွသည္။ ယခုေတာ့ ကမ္းၿပိဳသျဖင့္ ၿမိဳ႔ပ်က္သြားၿပီး တစ္ဘက္ကမ္းတြင္ ၿမိဳ႔သစ္တည္ထားပါသည္။ ၿမိဳ႔သစ္က ငဝန္ျမစ္ တစ္ဖက္ကမ္းေရာက္ သြားသျဖင့္ ရန္ကုန္မွ ကားျဖင့္ တုိက္ရိုက္သြားႏုိင္ၿပီ ျဖစ္၏။ သုိ႔ေသာ္ ေက်ာေထာက္ေနာက္ခံေဒသႏွင့္ တသီးတျခားျဖစ္သြား၏။ ဟိုတေလာက ျမစ္ကူးတံတားေဆာက္မည္ဆိုလား ၾကားလုိက္၏။ ေဆာက္ျဖစ္မေဆာက္ျဖစ္ မသိပါ။ ေဆာက္ျဖစ္လွ်င္ေတာ့ ေက်းရြာမ်ားႏွင့္ ေလးမ်က္ႏွာ သြားလာေရး လြယ္ကူသြားေပမည္။

သည္ေတာ့ ဘယ္လိုသြားၾကသတံုး။ ၉၆၉၃ ေပါ့ခင္ဗ်ာ။

၉၆၉၃ ဆိုတာေတာင္ ေလွ်ာက္စရာ လမ္းေကာင္းေကာင္းရိွတာမဟုတ္။ ကန္သင္းႀကိဳ၊ ကန္သင္းၾကား၊ ေတာလမ္းခရီးစသည္တို႔မွ သြားၾကရသည္။ ပီဘိ ဘုရားစူးရပါေစ့ သြားလို႔ျဖစ္ရံု ေျခသြားလမ္းကေလး ျဖစ္ေလသည္။ အႏို႔ သည္ေလာက္ၾကမ္းတဲ့ခရီးကို ဘယ္သူက စြပ္ကယ္ စြပ္ကယ္ သြားေနပါမတံုး။ ကိစၥရိွမွ သြားၾကတာ ျဖစ္၏။ ကြ်ႏု္ပ္တို႔ရြာ၌ ရြာနီးခ်ဳပ္စပ္ေလာက္ကလဲြလို႔ ဘယ္ၿမိဳ႔ျပင္ကနားမွ မေရာက္ဖူးဘဲ ေသသြားၾကသူေတြ အေတာ္မ်ားေလသည္။ တျခားသူ မၾကည့္ပါႏွင့္။ ကြ်ႏု္ပ္ဘႀကီးမ်ားမွာ ဘယ္ၿမိဳ႔ေရာက္ဖူးပါသတံုး။

ယခုေတာ့ ကားလမ္း ကြန္ယက္မ်ားမွာ တစ္ႏိုင္ငံလံုးသို႔ က်ယ္က်ယ္ျပန္႔ျပန္႔ ဆက္သြယ္ထားၿပီး ျဖစ္ပါသည္။

နားမလည္ႏိုင္စရာေတြ ေပါမ်ားလွသည့္ ေရႊျပည္ႀကီးတြင္ ကြ်ႏ္ုပ္နားမလည္ႏိုင္သည့္အခ်က္တစ္ခု ရိွေသး၏။

အျခားမဟုတ္။ လူေတြ သဟာေလာက္ အသည္းအသန္ စီးခ်င္ေနပါလ်က္၊ စီးလည္းစီးေနပါလ်က္ ရထားလမ္းမ်ားကိုေသာ္ လည္းေကာင္း၊ ရထားမ်ားကိုေသာ္လည္းေကာင္း အဘယ္ေၾကာင့္ သည့္ထက္ ပိုမိုတိုးတက္ေကာင္းမြန္ေအာင္ မလုပ္ၾကသနည္း ဆုိတာ ျဖစ္ပါသည္။ ယခင္ကရိွၿပီးသား ပ်က္လုပ်က္ခင္ ရထားလမ္းအေဟာင္းမ်ားေပၚတြင္ စစ္ၿပီးစကာလက ရထားအစုတ္မ်ား ျဖင့္ ယခုတိုင္ မျဖစ္ညစ္က်ယ္၊ ကေခ်ာက္ကခ်က္ ေျပးဆဲြလ်က္ရိွ၏။

သည္ေလာက္ အလြန္ဝင္ေငြေကာင္းလွသည့္ လုပ္ငန္းကို အရံႈးေပၚေအာင္ ေျပးဆဲြၾကသူမ်ား၏ လုပ္ရည္ကိုင္ရည္ကိုေတာ့ျဖင့္ ကြ်ႏု္ပ္မွာ ခ်ီးက်ဴးလို႔ မဆံုးႏိုင္ေအာင္ ျဖစ္မိ၏။

(၂) ကြ်ႏု္ပ္၏ ပထမဆံုး ေလယာဥ္ခရီး

ကြ်ႏု္ပ္က ေတာသားစစ္စစ္ျဖစ္ေလေတာ့ ငယ္စဥ္ကေလးဘဝက ေလယာဥ္ဆိုတာ ဟိုးေကာင္းကင္ေပၚမွာ တစ္ခါတစ္ရံ ျဖတ္သြားတတ္သည့္ မီးျခစ္ဆံေခါင္းေလာက္သာရိွသည့္ ေလယာဥ္ကို မႈန္ျပျပသာ ျမင္ဖူးတာျဖစ္၏။ ေလယာဥ္တစ္စီးတေလ ခပ္နိမ့္နိမ့္မွ ပ်ံသန္းသြားသည့္အခါ ကြ်ႏု္ပ္တို႔ ခေလးတစ္သိုက္မွာ ေလဗ်ံႀကီး၊ ေလဗ်ံႀကီး၊ အႀကီးႀကီးပဲ ဟု ေလယာဥ္ပံ်သြား သည့္ေနာက္သို႔ ေပ်ာ္ရႊင္စြာ ခုန္ေပါက္ေျပးလႊားလုိက္သြားတတ္ၾကေလသည္။

ကြ်ႏု္ပ္ အသက္ ၆ ႏွစ္ေလာက္က ရြာသုိ႔ စစ္သံုးရဟတ္ယာဥ္တစ္စီး ဆင္းသက္၏။ ထုိစဥ္က ကြ်ႏ္ုပ္တို႔ဘက္မွာ ဗကပ (ဗမာျပည္ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီ) ေတြကို အျပဳတ္တိုက္ေနခ်ိန္ျဖစ္သျဖင့္ ရြာသုိ႔ စစ္တပ္မ်ားမၾကာခဏ ဝင္ေရာက္တပ္စဲြသည့္ ကာလျဖစ္၏။ တစ္ေယာက္က ကြ်ႏု္ပ္ကို ထို ရဟတ္ယာဥ္ေပၚ တင္ေပးဖူးသည္ဟု ေျပာသံ သဲ့သဲ့ၾကားဖူး၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ကြ်ႏု္ပ္မွာ ေလသြားယာဥ္ တစ္စီးေပၚသုိ႔ ငယ္စဥ္ကတည္းက ေျခခ်ဖူးသျဖင့္ ေခသူမဟုတ္ဟု လက္မေထာင္မည္ဆို ေထာင္ႏုိင္ေလသည္။

(ဤတြင္ စကားစပ္မိလို႔ေျပာရလွ်င္ ထုိစဥ္က စစ္တပ္၊ စစ္သားမ်ားမွာ တကယ့္ကို ျပည္သူတို႔ႏွင့္ တသားထဲျဖစ္၏။ ကြ်ႏု္ပ္တို႔ႏွင့္ စစ္သားတို႔မွာလည္း တစ္ဦးႏွင့္တစ္ဦး အျပန္အလွန္ အလြန္ခ်စ္ခင္ၾကေလသည္။ အခ်စ္လြန္သျဖင့္ ကြ်ႏု္ပ္တို႔ရြာမွ အပ်ိဳေတာ္ေတာ္ မ်ားမ်ားမွာ စစ္သားမ်ားႏွင့္ ျငားၾကေလသတည္း။

စစ္သားမ်ားေၾကာင့္ပင္ ကြ်ႏု္ပ္တို႔မွာ (ေတာသားဆုိေပမင့္) ငယ္စဥ္ကတည္းက လဘက္ရည္ေကာင္းေကာင္း ေသာက္ဖူးသည္။ သံဗူးဘီစကစ္မ်ား စားဖူးသည္။ ငါးသေလာက္၊ အမဲသားစည္သြတ္ဘူးမ်ား စားဖူးသည္။ ကြ်ႏု္ပ္အဖို႔ကား ထုိအစားအေသာက္မ်ား ထက္ သူတုိ႔ယူလာသည့္ စာအုပ္မ်ားကို ဖတ္ရတာကို ပိုမိုႏွစ္ၿခိဳက္ေလသည္။ ျပည္သူ႔တပ္မေတာ္စာစဥ္၊ ေငြတာရီ၊ ျမဝတီ မဂၢဇင္း မ်ား၊ ဝတၳဳစာအုပ္မ်ား ျဖစ္၏။ ဤကား စကားခ်ပ္)

၁၉၉၅ ခုႏွစ္တြင္ ႏုိင္ငံေတာ္အစိုးရ၏ ေက်းဇူးေၾကာင့္ အစိုးရဝန္ထမ္းဘဝျဖင့္ ထိုင္းႏုိင္ငံသို႔ ေလ့လာေရးခရီးသြားရ၏။ ထိုခရီးကား ကြ်ႏ္ုပ္ဘဝတြင္ ပထမဦးဆံုး ေလယာဥ္ စစီးဖူးသည့္ ခရီးစဥ္ျဖစ္၏။ အစိုးရက စီစဥ္ေပးသည့္ခရီးစဥ္ျဖစ္၍ အရာရာ အဆင္ေျပ ေခ်ာေမြ႔ေနသည္က တစ္ေၾကာင္း၊ ခရီးစဥ္မွာလည္း သိပ္မၾကာတာ တစ္ေၾကာင္း၊ ပထမဦးဆံုးေသာ ႏိုင္ငံျခားခရီးျဖစ္ျခင္းက တစ္ေၾကာင္းတို႔ေၾကာင့္ အေပ်ာ္လြန္ကာ ေလယာဥ္ကုိေတာင္ ဘယ္လုိစီးမိလိုက္မွန္း မသိလိုက္။ ဒြန္ေမာင္းေလဆိပ္၏ ႀကီးက်ယ္ ခမ္းနားပံုကို မွတ္မိေနပါသည္။ ရွင္ျပဳတုံးက ေရႊထီးေဆာင္းဖူးတာကို တမ္းတေနသည့္ ကြ်ႏု္ပ္တို႔ မဂၤလာဒံု အျပည္ျပည္ဆုိင္ရာ ေလဆိပ္ႀကီးႏွင့္ ကြာခ်င္တုိင္း ကြာေလသည္။

ေလယာဥ္စီးရသည့္အရသာကုိ အျပည့္အဝခံစားရတာ ၁၉၉၈ ခုႏွစ္၊ ဇြန္လ ၁၃ ရက္ေန႔ျဖစ္၏။ စင္ကာပူကုိ အလုပ္လုပ္ဖို႔ ထြက္ခြာလာတာ ျဖစ္သည္။ စီးရသည့္ေလယာဥ္ခရီးစဥ္မွာ MAI ျဖစ္၏။

MAI (Myanmar Airways International) ကလည္း စကတည္းက ယဥ္သကုိဆုိသလုိျဖစ္၏။

စင္ကာပူလာမည္ဟု အိမ္ကထြက္လာတာ ၁၉၉၈ ခုႏွစ္၊ ဇြန္လ ၁၂ ရက္ေန႔ျဖစ္၏။ နံနံျခားသြားမယ္ဆိုေတာ့ အေပါင္းအသင္း၊ မိတ္ေဆြသူငယ္ခ်င္း တေလွႀကီး လုိက္ပို႔၏။ ထို႔ေနာက္ အျပန္အလွန္ႏႈတ္ဆက္ၾက၊ ဝမ္းေတြဘာေတြနည္း၊ လက္ေတြဘာေတြ အသားကုန္ လႈပ္ယမ္းျပၿပီး ေလယာဥ္ေပၚ တက္ထိုင္ၾက၏။

ေလယာဥ္က ေတာ္ေတာ္ႏွင့္မထြက္။ မနက္ ၈ နာရီထြက္မည့္ေလယာဥ္ကလည္း ပူလိုက္တာ။ ေလယာဥ္ေပၚမွာ ယပ္ခပ္ေနရ ေလသည္။ အေတာ္ႀကီးၾကာမွ ေလယာဥ္မယ္က ေၾကျငာ၏။

ခရီးသည္မ်ားဆင္၊ ပတ္စ္ပုိ႔၊ ပိုက္ဆံအိတ္စတဲ့ အဖိုးတန္ပစၥည္းေတြထားခဲ့ၿပီး ေလယာဥ္ေပၚက ဆင္းေပးၾကပါ - ဟူ၏။

ကြ်ႏု္ပ္လည္း ငွယ္၊ ဘယ့္ႏွာေၾကာင့္ ငါတို႔ပိုက္ဆံအိတ္ထားခဲ့ခုိင္းရပါလိမ့္ဟု အူေၾကာင္ေၾကာင္ျဖင့္ ေလယာဥ္ေပၚက ဆင္းခဲ့၏။ ေလဆိပ္စားေသာက္ဆိုင္တြင္ ၂ နာရီေက်ာ္ၾကာေအာင္ ေစာင့္ေနရေလသည္။ မုန္႔ႏွင့္ေကာ္ဖီမ်ားေတာ့ တိုက္ေကြ်းပါ၏။

ေနာက္ထပ္ တစ္နာရီေလာက္ၾကာေတာ့ တစ္ခါ ေၾကျငာျပန္၏။

ခရီးသည္မ်ားဆင္ - ေလယာဥ္စက္ခ်ိဳ႔ယြင္းတဲ့အတြက္ ဒီကေန႔ ခရီးစဥ္ကို ဖ်က္သိမ္းလုိက္ပါတယ္။ မနက္ျဖန္ ဘာညာသာရကာ။

ဟုိက္ေရာ။

တစ္ခါျဖင့္ ဗမာျပည္ႀကီးက ခဲြခြာရေတာ့မယ္ ဟု ခုနက ဝမ္းနည္းထားတာေလးေတြေတာင္ ဘယ္ေရာက္သြားမွန္းမသိ။ မမတို႔မွာ ေလယာဥ္ထြက္မည့္အခ်ိန္ကို ေစာင့္ေနၾကတာဆိုေတာ့ အခုထိ ေလဆိပ္ထဲမွာ ရိွေသးသည္။ ဆိုေတာ့ ရွက္ရွက္ႏွင့္ အိမ္တစ္ေခါက္ ျပန္ခဲ့ရေလ၏။

သုိ႔ျဖင့္ ေနာက္တစ္ေန႔မွ တကယ္ထြက္ျဖစ္ေတာ့၏။ တကယ္ထြက္ျဖစ္ၿပီဆိုေတာ့ မေန႔ကေလာက္ ဖီလင္မရိွေတာ့။ ထိုသည့္ေန႔ရက္ကစ၍ ကြ်ႏု္ပ္ MAI ကုိ မစီးတာ အနည္းဆံုး ၆ ႏွစ္ခန္႔ ၾကာေလသည္။ ပုိက္ဆံပုိကုန္တာ အေၾကာင္းမဟုတ္။ မေတာ္ တစ္ခုခုျဖစ္သြားမွ ဒြတ္ခ ဟု Silk Air, Singapore Airline စသည့္ ေလေၾကာင္းလိုင္းမ်ားကိုသာ စဲြစဲြၿမဲၿမဲ စီးေလသည္။ သို႔ေသာ္ ၂၀၀၅ ခုႏွစ္ေနာက္ပိုင္းတြင္ေတာ့ တခါတရံ စီးျဖစ္ပါသည္။ ေနာက္ေတာ့ ဂ်က္စတားကို စီးသည္။ ေဟာ၊ MNA (Myanmar National Airline) ေပၚလာေတာ့ MNA ကို စီးျဖစ္၏။ သူက ထိုင္ခံုေနရာ ပိုက်ယ္သည္။ အစားအေသာက္ ေကြ်းသည္။ ဘီယာေသာက္လုိ႔ရသည္။

(၃) ကြ်ႏု္ပ္ႏွင့္ ေလယာဥ္ခရီး

ကြ်ႏု္ပ္မွာ ေလယာဥ္ကိုေသာ္လည္းေကာင္း၊ ရဟတ္ယာဥ္ကိုေသာ္လည္းေကာင္း (အထူးသျဖင့္ ေလယာဥ္ပ်ံကို) အလြန္ သေဘာက်၊ ႏွစ္ၿခိဳက္သူမ်ားထဲမွ တစ္ေယာက္ျဖစ္၏။ ယခုေခတ္ေပၚ ေလယာဥ္ပ်ံႀကီးမ်ား၏ တည္ေဆာက္ထားပံုမွာ အလြန္ ၾကည့္လို႔လွေလသည္။ ထုိေလယာဥ္ႀကီးမ်ား ေလထဲသို႔ ပ်ံတက္၊ ပ်ံဆင္းလုပ္တာကို ကြ်ႏု္ပ္မွာ ဘယ္အခါမွ ၾကည့္လို႔မဝ။ မရိုးႏိုင္။ ေလယာဥ္ႀကီးမ်ား ေကာင္းကင္ေပၚထိုးတက္သြားပံုမွာ အလြန္လွေလသည္။

ထို႔အတူ ခရီးထြက္ရသည့္ေနရာမ်ားထဲက ကြ်ႏု္ပ္အႏွစ္သက္ဆံုးေနရာကို ျပပါဆုိလွ်င္ မႏၱေလး အေဝးေျပးဂိတ္ (ဟိုက္၊ မႊားကုန္ၿပီ၊ ဘြာ ဘြာ) ေလဆိပ္ကို ျပရမည္ ျဖစ္၏။ ေလဆိပ္ေပမင့္ ေငြက်ပ္သန္းေပါင္းမ်ားစြာ အကုန္အက်ခံ ၿခံဳရွင္းထားရေသာ ထားဝယ္ေလဆိပ္ကို ဆိုလိုတာမဟုတ္ေၾကာင္း ဒံုးမေဝးသည့္ ကြ်ႏု္ပ္မိတ္ေဆြမ်ား သိပါသည္။

စင္ကာပူေလဆိပ္၏ ခမ္းနားႀကီးက်ယ္ပံုကို ကြ်ႏု္ပ္ အလြန္ႏွစ္သက္ေလသည္။ ေလယာဥ္ႏွင့္ ခရီးသြားၾကတာဆိုေတာ့ ခရီးသည္မ်ားမွာလည္း စုတ္ခ်ာခ်ာမ်ားမဟုတ္။ တခ်ိဳ႔တေလကလဲြလို႔ အားလံုး သပ္သပ္ယပ္ယပ္ သားသားနားနားမ်ား ျဖစ္၏။ ေလဆိပ္ကုိ လာရတာကိုက စိတ္လႈပ္ရွားဘြယ္ ခံစားမႈတစ္မ်ိဳးျဖစ္သည္။ ခရီးသြားဘို႔ ေလဆိပ္ထဲမွာ သြားလာလႈပ္ရွားရတာ၊ ဟုိဟုိသည္သည္ ေငးရတာ၊ အားလံုးကို ကြ်န္ေတာ္ ႏွစ္သက္သေဘာက်၏။ ဟိုမွသည္မွ သြားလာေနသည့္ ေလယာဥ္မယ္ ကေလးမ်ားမွာလည္း အဝတ္အစားႏွင့္ ဆံပင္ဒီဇိုင္းကအစ အလြန္ၾကည့္လို႔ ေကာင္းေလသည္။ (ရုပ္ေခ်ာေခ်ာ ေလယာဥ္မယ္ ကေလးမ်ား ခန္႔ထားမေပးသည့္အတြက္မူ ဂ်က္စတားေလေၾကာင္းလုိင္းကို ငါႏွင့္ ကေလာ္တုတ္ခ်င္မိ၏။)

ေလယာဥ္ပိုင္းေလာ့မ်ားမွာလည္း အလြန္စမတ္က်လွ၏။ သူတို႔ကုိ သေဘာက်သျဖင့္ ကြ်န္ေတာ္က သားကို ေလယာဥ္မႉး ျဖစ္ေစခ်င္၏။ သားက သေဘာမက်။ သူက ပန္းခ်ီပဲ အခ်ိန္ျပည့္ ဆဲြခ်င္ေနတာျဖစ္၏။

ေလယာဥ္စီးရသည့္အခ်ိန္မ်ားအတြင္း ကြ်ႏု္ပ္ သေဘာအက်ဆံုးအခ်ိန္ကုိ ျပပါဆုိလွ်င္ ေလယာဥ္တက္ခ်ိန္ကုိ ျပရမည္ ျဖစ္၏။ သားကလည္း take off အခ်ိန္ကို စိတ္အလႈပ္ရွားဆံုး ဟု သေဘာတူေလသည္။ ေလယာဥ္ဆင္းေတာ့မည္ဆိုေတာ့လည္း ေရာက္ေတာ့မည္ဟူေသာ အသိျဖင့္ ရင္ခုန္လႈပ္ရွားရတာ ျဖစ္၏။

ေလယာဥ္ဝမ္းဘိုက္ေအာက္မွ အဆုပ္လိုက္အဆုပ္လုိက္ ရိွေနသည့္ တိမ္စိုင္မ်ားကို ၾကည့္ရတာကိုလည္း ကြ်ႏု္ပ္ အလြန္ သေဘာက်လွ၏။ အခ်ိဳ႔ တိမ္မ်ားမွာ အဆုပ္လုိက္မဟုတ္ဘဲ အစင္းလုိက္၊ အေျမွာင္းလုိက္ သို႔မဟုတ္ ဟိုတစ္ကြက္ သည္တစ္ကြက္ ျဖစ္ေနေလသည္။ သို႔ေသာ္ ေျမျပင္က ျမင္ရသလို တိမ္မ်ားမွာ ေရာင္စံုမဟုတ္ဘဲ အားလံုး အျဖဴမ်ားခ်ည္းျဖစ္၏။ အင္း၊ ရွင္မဟာရ႒သာရသာဆုိ ကဗ်ာလွလွေလးတစ္ပုဒ္ထြက္မွာပဲ ဟု ကြ်ႏု္ပ္ တခါတခါ တမ္းတမိတတ္သည္။

ထို႔အတူ ေလယာဥ္ေပၚတြင္ ကဗ်ာဖတ္ရတာလည္း အရသာတစ္မ်ိဳးျဖစ္၏။

ညဘက္ အိပ္ေရးပ်က္ထားသည့္ အခါမ်ားမွလဲြ၍ ေလယာဥ္ေပၚတြင္ ကြ်ႏု္ပ္အိပ္လိုက္တာ အေတာ္ရွားပါသည္။

တိမ္ေတြကို ေငးေမာၾကည့္မည္။ စာဖတ္မည္။ လက္ပ္ေတာ့ထုတ္၍ စာေရးမည္။

လမ္းသြားရင္း စာဖတ္ဖို႔ဆိုကာ ကြ်ႏု္ပ္ Samsung Tablet တစ္လံုးဝယ္ကာ စာအုပ္မ်ား ထည့္ထားဖူးသည္။ သို႔ေသာ္ ေနာက္ေတာ့ ဖုန္းထဲတြင္လည္း စာအုပ္မ်ားထည့္ကာ ဖတ္ႏုိင္ေသာေၾကာင့္ အတန္ငယ္ ေလးလွေသာ Samsung Tablet ကုိ မသံုးျဖစ္ေတာ့ပါ။ ပံုဆဲြသည့္အခါမ်ားေလာက္တြင္သာ သံုးပါသည္။

စာအုပ္ဆိုလွ်င္ေတာ့ ခပ္ပါးပါးစာအုပ္ တစ္အုပ္ေလာက္ ထည့္လာတတ္သည္။ ဥပမာ - နတ္သွ်င္ေနာင္ ရတုေပါင္းခ်ဳပ္

ေလယာဥ္ျဖင့္ခရီးသြားသည့္အခါ ကြ်ႏု္ပ္က check-in ေစာေစာလုပ္တတ္သည္။ check-in ေစာေစာလုပ္ျခင္း၏ အက်ိဳးေက်းဇူးမွာ ထိုင္ခံုေနရာ ေရြးလို႔ရျခင္း ျဖစ္၏။ ေလယာဥ္စီးသည့္အခါ ကြ်ႏု္ပ္က ျပဴတင္းေပါက္ထိုင္ခံုကုိ သေဘာက်သည္။ ေလယာဥ္ျပဴတင္းေပါက္မွေန၍ တိမ္စိုင္တိမ္လိပ္တို႔၏ အလွကို ၾကည့္လိုေသာေၾကာင့္ ျဖစ္၏။ အဲေလ၊ အိမ္သာသြားခ်င္လွ်င္ေတာ့ အတြင္းဘက္က ႏွစ္ေယာက္ကို ေက်ာ္ခြသြားရသေပါ့။

ေလယာဥ္လက္မွတ္ကို Online မွဝယ္သည့္အခါ ထိုင္ခံုလက္မွတ္ေရြးလို႔ရပါသည္။ သို႔ေသာ္ ပိုက္ဆံေပးရသည္။ ကြ်ႏု္ပ္လို လူ႔ကပ္ေစးနဲအဖို႔ မျဖစ္မေန ရကို ရရမည့္ ထုိင္ခံုအတြက္ အပိုတစ္ျပားမွ မသံုးလိုေသာေၾကာင့္ တစ္ခါမွ ထိုင္ခံုမဝယ္ခဲ့ဖူးပါ။

ခရီးေဆာင္ေသတၱာကိုလည္း တစ္ကီလိုမွ မပိုေစရ။ ေသေသခ်ာခ်ာ ခ်ိန္ထည့္သည္။ လက္ဆဲြကယ္ရီကေတာ့ ၇ ကီလုိဆိုေပမင့္ ၁၀ ကီလုိေလာက္သယ္ပါသည္။ ခ်ီးထုပ္ေလေၾကာင္းလိုင္းမ်ားမွလဲြ၍ လက္ဆဲြကယ္ရီကုိ ခ်ိန္ေလ့မရိွပါ။ ယခုေတာ့ စင္ကာပူ ေလဆိပ္တြင္ ခရီးေဆာင္ေသတၱာကုိ ကိုယ့္ဘာသာခ်ိန္၊ ကိုယ့္ဘာသာ စတစ္ကာကပ္ရတာျဖစ္၏။ Boarding pass ကိုလည္း online မွပင္ ထုတ္လို႔ရပါသည္။

ေလယာဥ္ေပၚတက္ဘို႔ေၾကျငာသည့္အခါ ခရီးသည္အေတာ္မ်ားမ်ားမွာ ေလယာဥ္က သူတို႔ကုိထားခဲ့ၿပီး ထြက္သြားမွာ စိုးရိမ္သည့္ အတြက္ အတင္းလုကာ တက္ၾကေလ၏။ ခရီးသည္မ်ားကို ေလယာဥ္ေပၚတင္သည့္အခါ ေနာက္ဆံုးခံုမွ စေခၚသည္။ ဦးစြာ Business class, ကေလးငယ္ပါသူ၊ မသန္မစြမ္း စသည္တို႔ကို အရင္ေခၚသည္။ ထို႔ေနာက္ ခံုနံပါတ္ ၂၀ မွ ၃၀ ထိ။ ၿပီးမွ က်န္သည့္ ခံုနံပါတ္မ်ားကို ေခၚတာ ျဖစ္၏။ သို႔ေသာ္ မည္သူလုိက္နာပါသနည္း။ စေခၚပေဟ့ ဆုိကတည္းက ဝုန္းဝုန္း ဝုန္းဝုန္းႏွင့္ အတင္း သူ႔ထက္ငါ အလုအယက္ တန္းစီၾကေလသည္။ ကြ်ႏု္ပ္ကား လက္ဆဲြတန္ဆာကို မ်ားမ်ားစားစား ဘယ္ေတာ့မွ မယူသည့္ အေလ်ာက္ အေပၚ ေသတၱာထည့္သည့္ေနရာတြင္လည္း ထည့္စရာ ဘာမွ မရိွသည့္အတြက္ ခရီးသည္အားလံုးကုန္ခါနီးမွ ေအးေအးေဆးေဆး တက္တတ္ပါသည္။

ပံုမွန္အားျဖင့္ ေလယာဥ္စီးရတာ သက္ေတာင့္သက္သာ ရိွပါသည္။ သို႔ေသာ္ ကိုယ့္ထုိင္ခံုကို ေနာက္ဘက္မွ ေျခေထာက္ျဖင့္ ကန္ထားသည့္အခါမ်ိဳး၊ ေရွ႔ဘက္ကလူက ခံုကို အသားကုန္ ေနာက္လွန္ထားသည့္အခါမ်ိဳးမ်ားတြင္ေတာ့ အေႏွာက္အယွက္ ျဖစ္တတ္၏။

ယခင္က ျမန္မာျပည္အဝင္တြင္ အလြန္ အလုပ္ရႈပ္လွသည္။ ဘာမွန္းမသိေသာ ပံုစံမ်ားျဖည့္ရ၏။ အခြန္ေၾကျငာရန္ ပစၥည္း ပါသလားဆိုတာလည္း ျဖည့္ရ၏။ ခြင့္ႏွင့္ျပန္လာသူမ်ား ခြင့္စာျပရ၏။

အခုေတာ့ သည္ဟာေတြမရိွေတာ့လို႔ အေတာ္ေလး အလုပ္ရႈပ္သက္သာသြားပါသည္။ သည္စာရြက္ေတြမရိွေတာ့ေရာ ဘာျဖစ္သတံုး။ ဘာမွ မျဖစ္ပါ။ ဘာမွမျဖစ္ဘဲ ဘာကိစၥ သည္စာရြက္ေတြျဖည့္ရသတံုး။

စင္ကာပူအဝင္အတြက္ တရားဝင္ ေနထုိင္ခြင့္ရထားသူေတြဆို White card ပင္မျဖည့္ရ။ လ.ဝ.ကမွာ တန္းမစီရ။ ကိုယ့္ဘာသာ ပတ္စ္ပို႔ကုိ စကင္လုပ္၊ လက္ေဗြႏွိပ္ၿပီး ဝင္လာလို႔ရသည္။ ေနာက္ဆို လက္ေဗြေတာင္ႏိွပ္စရာလိုေတာ့မွာ မဟုတ္။ ကင္မရာကိုၾကည့္လုိက္သည္ႏွင့္ မီးစိမ္းျပက ဝင္လုိ႔ရမည္ျဖစ္သတည္း။ (စားအုန္းဆီႏွင့္ေက်ာ္လိုသူမ်ား အတုခိုးရန္ျဖစ္၏။)

ေလယာဥ္ျဖင့္ခရီးသြားျခင္းအေၾကာင္း ကသိကေအာက္ကေလးႏွင့္ နိဂ်ံဳးခုတ္ (အဲေလ) နိဂံုးခ်ဳပ္ပါမည္။

ေလယာဥ္ျဖင့္ခရီးသြားျခင္းကို ကြ်ႏု္ပ္ႏွစ္သက္သေဘာက်သည္ ဆုိရာတြင္ ျမန္မာႏုိင္ငံဘက္အျခမ္း၌ အကန္႔အသတ္ရိွ၏။

ေလဆိပ္၌ လူေပါင္းစံုခရီးသြားေနပါလ်က္ အမ်ားျပည္သူသြားလာရန္ သယ္ယူပုိ႔ေဆာင္ေရးစနစ္ ဖန္တီးေပးမထားျခင္းကို ကြ်ႏု္ပ္ လြန္စြာမွ အံ့ၾသမိ၏။ အစိုးရမင္းမ်ားက ေလယာဥ္ျဖင့္ ခရီးသြားသူအားလံုးကို ကားပုိင္သည္ဟု ယူဆထားဟန္ တူပါသည္။ ေလဆိပ္မွ ၿမိဳ႔ထဲသို႔ ေျပးဆဲြသည့္ ဘတ္စ္ကားဆိုသည္မွာ ယခုမွ ၾကားဖူးတာျဖစ္၏။

ေနာက္ၿပီး ေလယာဥ္စီးခရီးသည္မ်ားအတြက္ တကၠစီေခၚလိုလွ်င္ ေလဆိပ္ဧရိယာအျပင္ဘက္ ဟိုး . . . ကို သြားေခၚရ၏။ ေလဆိပ္ထဲ ဝင္ခြင့္မေပး။ သို႔ေသာ္ သူတို႔ပေထြး တကၠစီမ်ားကေတာ့ ေလဆိပ္အဝင္ဝ၌ ေပၚတင္ပင္ ခရီးသည္ ေခၚေနပါသည္။ ကြ်ႏု္ပ္မွာ ကိုယ့္တိုင္းျပည္မို႔ သံေယာဇဥ္မျပတ္ႏုိင္လို႔ သြားလာေနရသည္။ ျမန္မာျပည္ဝင္လိုက္ကတည္းက စိတ္အေႏွာက္အယွက္ႏွင့္ ႀကံဳရ၏။

အဲေလ . . . စားအုန္းဆီႏွင့္ေက်ာ္ၿပီးသည့္အခါတြင္ေတာ့ အားလံုး အဆင္ေျပသြားလိမ့္မည္ ထင္ပါသည္။

သို႔ေသာ္ ဟိုသီခ်င္းလို . . .

တစ္ေန႔ေန႔ေတာ့ ျဖစ္လာလိမ့္မည္ . . . . သုိ႔ေသာ္ ဘယ္ေန႔မွန္းမသိ . .

ဟုတ္ကဲ့ . . ဘယ္ေန႔မွန္းမသိပါ . . . .ေလာေလာဆယ္ေတာ့ မီးပ်က္သည့္ဒုကၡႏွင့္ ႀကံဳေတြ႔ေနရပါသည္။

၁။ ၄၄ ဒီဂရီစင္တီဂရိတ္ေဘး၊ ကင္းစင္ေဝး၊ ၿငိမ္းေအးၾကပါေစ။

၂။ စကားကို ေတာေျပာေတာင္ေျပာ ေျပာမိ၍ အဆဲခံရသည့္ ေဘးမွလည္း ကင္းေဝးၾကပါေစ။

ေက်းဇူးတင္ပါသည္။

ေအးၿငိမ္း

၄ ေမလ၊ ၂၀၁၉