ေလးစားျခင္း အႏုပညာ

ေတာင္းပန္ခ်က္

စိတ္ခံစားခ်က္မ်ားသြားပါ၍ ဤပို႔စ္တြင္ အနည္းငယ္ရိုင္းျပေသာ အသံုးအႏႈန္းမ်ားပါသြားပါသည္။

ဤကဲ့သို႔ေရးသားျခင္းသည္ စာဖတ္သူမ်ားကို မေလးစား၍ မဟုတ္။

ဤသို႔တုတ္လိုက္ရမွ ကြ်ႏု္ပ္လက္မွာ စီးစီးပိုင္ပိုင္ရိွေလေသာေၾကာင့္ သံုးႏႈန္းရျခင္း ျဖစ္ပါသည္။

ဤရိုင္းျပေသာ အသံုးအႏႈန္းမ်ားကို မ်ားမၾကာမီ ျပန္ျပင္မည္ ျဖစ္ပါေၾကာင္း။

(၁)

အဂၤလိပ္စကား၌ mutual respect ဟူသည္ ရိွ၏။ ျမန္မာစကားတြင္ေတာ့ "က်ီး ဘုတ္ရိုေသ၊ ဘုတ္ က်ီးရိုေသ" ဟု လာသည္။

"ႀကီးသူကိုရိုေသ၊ ရြယ္တူကိုေလးစား၊ ငယ္သူကိုသနား" ဟူသည္မွာလည္း တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ အျပန္အလွန္ ေလးစားသမႈရိွၾကရန္ ဆံုးမထားျခင္း ျဖစ္၏။

လူ႔ေဘာင္ေလာကတြင္ အဆင္ေျပေျပ ေနေရးထုိင္ႏိုင္ေရး၌ တစ္ဦးကိုတစ္ဦး အျပန္အလွန္ေလးစားသမႈ ရိွေရးသည္လည္း အလြန္ အေရးႀကီးသည့္ အခန္းက႑တြင္ ပါဝင္ေန၏။

လူအားလံုးသာ တစ္ဦးကိုတစ္ဦး အျပန္အလွန္ေလးစားသမႈႏွင့္ ဆက္ဆံပါက ဤကမၻာေလာကႀကီး အလြန္သာယာလွပေပမည္။

ေလးစားမႈႏွင့္ပတ္သက္၍ ကြ်ႏ္ုပ္ အမွတ္ထင္ထင္ သတိရမိေနသည္မွာ ငယ္စဥ္ ေဒသေကာလိပ္ ေက်ာင္းသားဘဝက သင္ခဲ့ရဖူးသည့္ "မင္းေက်ာ္၏ ဦးေအာင္ကုိး" ျဖစ္ပါသည္။ ဤေဆာင္းပါးကေလးမွာ "ကြ်န္ေတာ့္ဆရာမ်ား" စာအုပ္မွ ထုတ္ႏုတ္ ထားျခင္း ျဖစ္၏။

ဆရာဦးေအာင္ကိုးသည္ ေက်ာင္းသားမ်ားကို ေလးေလးစားစားဆက္ဆံ၏။ ေက်ာင္းသားမ်ားကို ကို - တပ္၍ ေခၚ၏။

တစ္ခါတြင္ ဆရာဦးေအာင္ကုိးအား အမိႈက္လွည္းသည့္သူႏွင့္ စကားေျပာေနတာကို ေတြ႔ၾကရ၏။ ဆရာ့ပံုစံမွာ ဆရာ တစ္ေယာက္က ဆံုးမေနသည္ကို ခံယူေနသည့္ တပည့္တစ္ေယာက္ကဲ့သို႔ျဖစ္၏။ အမိႈက္လွည္းသူက ေျပာျပေနသည္ကို ေခါင္းကိုညြတ္ကာ တေလးတစား နားေထာင္ေနေလ၏။ ၿပီးေတာ့မွ အမိႈက္လွည္းသူကို ဦးညြတ္ႏႈတ္ဆက္ကာ ထြက္ခြာလာ၏။ တပည့္မ်ားႏွင့္ေတြ႔ေသာအခါ -

"ကိုေက်ာ္ေဆြတုိ႔ကို ဆရာျမင္ပါတယ္။ သို႔ေပမယ့္ ဆရာမသိတာေလးတစ္ခု ဟို အမိႈက္လွည္းဆရာဆီမွာ ေမးျမန္းေနတာနဲ႔ ဆရာလွမ္းႏႈတ္မဆက္ျဖစ္တာပဲ။ ဆရာမသိတာ သူ႔ကို ေမးရေတာ့ သူက ဆရာ့ဆရာျဖစ္ေနတယ္ မဟုတ္လား။ ဆရာက ရွင္းလင္း ေျပာျပေနခ်ိန္မွာ တပည့္တစ္ေယာက္အေနနဲ႔ တျခားကို အာရံုမေရာက္သင့္ဘူး မဟုတ္လားကဲြ႔"

- ဟု ေျပာေလသည္။ ထိုမွ်သာမက -

"ဒီလိုပဲကိုေက်ာ္ေဆြတို႔ေရ၊ ငါဆရာပဲဆိုၿပီး အရာရာမွာ ဆရာခ်ည္းထင္ေနလို႔ မျဖစ္ဘူးကြယ့္။ ေလာကႀကီးမွာ ကိုယ္မသိတာေတြ အမ်ားႀကီးပဲ။ ဒို႔ဘုရားအေလာင္း မဟာဇနကၠမင္းေအာင္ ကစားေနတဲ့ မိန္းကေလးကို ဆရာတင္ခဲ့ေသးတာပဲကြယ္။ ခု ဆရာက အမိႈက္လွည္းဆရာႀကီးကို ဆရာတင္တာ မမွားပါဘူးကြယ္ေနာ္"

- ဟု ေျပာခဲ့ေလေသး၏။

မင္းဘာေကာင္လဲ၊ ငါဘာေကာင္လဲ သမားမ်ား ဆင္ျခင္ၾကရန္ ျဖစ္ပါ၏။

(၂)

ေလးစားျခင္း ႏွင့္ပတ္သက္၍ ကြ်ႏု္ပ္ ႏွလံုးသားကုိ နက္ရိႈင္းစြာစူးဝင္ခဲ့သည့္ ဆူးတစ္ေခ်ာင္းအေၾကာင္း ေျပာျပပါရေစဦး။

ကြ်ႏု္ပ္ အသက္ (၈) ႏွစ္ေလာက္က ထင္ပါသည္။

ကြ်ႏု္ပ္တို႔အိမ္တြင္ လယ္အကူလုပ္သားအျဖစ္ ကိုေအးလိႈင္ကို ေခၚထား၏။

ကိုေအးလိႈင္က ကြ်ႏု္ပ္တို႔ေမာင္ႏွမမ်ားကို အလြန္ခ်စ္၏။ ကြ်ႏု္ပ္တို႔ကလည္း သူ႔ကို လယ္အကူလုပ္သားအျဖစ္ သေဘာမထား။ အစ္ကိုႀကီးတစ္ေယာက္လိုသာ ဆက္ဆံခဲ့၏။

တစ္ခါေသာ္ ကြ်ႏု္ပ္တို႔ရြာ၌ အလႉပဲြတစ္ခု က်င္းပ၏။ ရြာမ်ား၌ အလႉလုပ္သည့္အခါ တစ္ရြာလံုး မီးခိုးတိတ္လာစားၾကတာ ထံုးစံ ျဖစ္၏။ ဝမ္းနည္းစရာေကာင္းသည္မွာ ေက်းလက္ေတာရြာမ်ား၌ ကေလးမ်ားကို လူဟု မသတ္မွတ္ျခင္း ျဖစ္၏။ ကေလးေတြမို႔လို႔ အနားလာလွ်င္ အဲဒီကေလးေတြ ရႈပ္ကိုရႈပ္တယ္။ သြားၾက။ တျခားသြားကစားၾက။ နင္တို႔နဲ႔ ဘာဆုိင္သလဲ ဟူ၏ ေမာင္းလႊတ္ေလ့ ရိွ၏။ အလႉမ်ားတြင္ ကေလးမ်ားကို မည္သူကမွ ဂရုတစိုက္ ေသေသခ်ာခ်ာ ေကြ်းတာေမြးတာမရိွ။ လူႀကီးေတြ အသားကုန္ စားေသာက္ၿပီးမွ (အစကေတာ့ "ၿမိဳလို႔ဆို႔လို႔ၿပီးမွ" ဟု ေရးထားသည္ကို ရိုင္းသည္ထင္၍ "စားေသာက္ၿပီးမွ" ဟု ျပင္လုိက္ပါသည္။ ဤသို႔ျပင္လိုက္ျခင္းျဖင့္ စာအရသာ အေတာ္ေပါ့သြားေလ၏။ ဤကား စကားခ်ပ္) ကေလးေတြမွာ ျဖစ္သလို စားၾကရတာ ျဖစ္၏။

ရြာထံုးစံအရ ကာလသားမ်ားက တစ္ေယာက္လွ်င္ ထမင္းစားပဲြတစ္ဝိုင္း တာဝန္ယူကာ ဧည့္သည္မ်ားကို ေကြ်းၾကေမြးၾကရ၏။ ဆုိေတာ့ ကိုေအးလိႈင္လည္း ထမင္းစားပဲြတစ္ဝိုင္း တာဝန္ယူ ေကြ်းေမြးရသေပါ့။

ထမင္းစားခ်ိန္ေရာက္ေတာ့ လူႀကီးမ်ားကုိ ပထမဦးစြာေကြ်း၏။ ကိုေအးလိႈင္က လူႀကီးမ်ားစားေနသည့္ဝိုင္းတြင္ ကြ်ႏု္ပ္ကို တစ္ေနရာေပးကာ ဝင္စားေစ၏။ လူႀကီးဝိုင္း၌ ကေလးတစ္ေယာက္ ဝင္စားေနသည္ကို ျမင္သည့္အခါ ကြ်ႏု္ပ္၏ ဘႀကီးေတာ္သူ ဘႀကီးငအုန္းမွာ အလြန္တရာမွ ေဒါသပုန္ထလ်က္ ကြ်ႏု္ပ္ထမင္းစားေနရင္း တန္းလန္း ဆဲဆုိႀကိမ္းေမာင္းကာ အတင္း ဆဲြထုတ္ေလ၏။

ကြ်ႏု္ပ္အသက္ (၈) ႏွစ္ေလာက္က ႀကံဳေတြ႔ခဲ့ရသည့္ အလြန္ခါးသီးလွေသာ ဤျဖစ္ရပ္ကို ယခု အသက္ (၆၀) နားနီးေနသည့္ တိုင္ မေန႔တစ္ေန႔ကကဲ့သို႔ မွတ္မိေနပါေသးသည္။ ကြ်ႏု္ပ္ေနရာ၌ အသင္မိတ္ေဆြအေပါင္းတို႔ ဝင္ေရာက္ခံစားၾကည့္ပါဘိ။

သို႔ေသာ္ ဤျဖစ္ရပ္က ကြ်ႏု္ပ္အား "ငါ - ကေလးေတြကို ဘယ္ေတာ့မွ မေလးမစား မဆက္ဆံဘူး" ဟူေသာ ကတိကဝတ္တစ္ခုကို ေပးခဲ့ေလ၏။

ကေလးမ်ားသည္ ေနာင္တစ္ခ်ိန္ လူႀကီးျဖစ္လာမည့္သူမ်ားျဖစ္၏။ လူေကာင္းသူေကာင္းမ်ားျဖစ္လာေစရန္ ကေလးဘဝ ကတည္းက စတင္ ျပဳစုပ်ိဳးေထာင္ေပးရန္ လို၏။ စားတာ၊ ေသာက္တာ၊ ေနတာထုိင္တာ၊ ေတြးတာေခၚတာ၊ ေျပာတာဆိုတာ၊ တစ္ဦးႏွင့္တစ္ဦး ေပါင္းသင္းဆက္ဆံတာ အားလံုးကို သြန္သင္ညႊန္ျပေပးရမည္။ ကေလးမ်ားကို လူရာမသြင္းေသာ လူ႔အသိုင္းအဝိုင္းတစ္ခုသည္ မည္သည့္အခါမွ ေသာက္သံုးက်သည့္ လူ႔အသိုင္းအဝိုင္းတစ္ခု ျဖစ္မလာႏိုင္ဟု ကြ်ႏု္ပ္က ရဲရဲႀကီး ဆိုလိုက္ပါ၏။

ေနာက္တစ္ခုမွာ လူႀကီးသူမမ်ားေရွ႔၌သာ ခါးကုန္းၿပီး အရိုအေသေပး သြားရမည္ဟု ကေလးမ်ားကို သြန္သင္သည္။ အခ်င္းခ်င္း အျပန္အလွန္ ေလးစားဘို႔အေရး ဆံုးမထားတာကုိေတာ့ မေတြ႔မိဟု ကြ်ႏု္ပ္ထင္ပါသည္။

ကြ်ႏု္ပ္တို႔လူမ်ိဳးမ်ားေလာက္ ေလာကနီတိအေၾကာင္းေျပာသူ၊ ျပည္သူ႔နီတိဟု ႀကံဳးဝါးသူ ဤကမၻာေပၚ၌ မရိွႏုိင္ဟု ထင္၏။ သို႔တုိင္ သည္ေလာကနီတိဆိုသည္ကို မည္သူတစ္ဦးတစ္ေယာက္သည္ က်က်နန သင္ယူေလ့လာဖူးပါသနည္း။ ျပည္သူ႔နီတိဆိုတာ မည္သူ ေသေသခ်ာခ်ာ ဖတ္ရႈက်င့္သံုးဖူးပါသနည္း။

ဤကဲ့သို႔ ေလာကနီတိ၊ ျပည္သူ႔နီတိအေၾကာင္း မသိ၍ပင္ မီးသတ္တပ္ဖဲြ႔ေရွ႔၌ ငါးအစိမ္းလာေရာင္းသည့္အသည္မ်ိဳးကို ႀကံဳေတြ႔ၾကရျခင္း ျဖစ္၏။

ကြ်ႏု္ပ္အေနႏွင့္မူ ဤျဖစ္ရပ္ကို ထူးဆန္းသည္ဟု မျမင္မိပါ။ ဤျဖစ္ရပ္ႏွင့္ ဆင္တူေၾကာင္းကဲြျဖစ္ရပ္မ်ား ျမန္မာႏိုင္ငံအႏွ႔ံအျပား၌ ေန႔စဥ္ ႀကံဳေတြ႔ေနၾကရတာ ျဖစ္၏။ ဤျဖစ္ရပ္မွာ တစ္ဦးကိုတစ္ဦး အျပန္အလွန္ မေလးစားျခင္း၏ အက်ိဳးရလဒ္ ျဖစ္သတည္း။

(၃)

တစ္ခါကလည္း စစ္ထဲ၌ ျမန္မာေခြးမ်ားကို အဘယ္ေၾကာင့္ သံုးလု႔ိမျဖစ္ေၾကာင္း ရွင္းျပထားသည့္ စာတစ္ပုဒ္ ဖတ္ဖူးပါသည္။

ျမန္မာအိမ္မ်ားတြင္ အိမ္ေရွ႔ေျခနင္းခံုကုိ ေခြးကတက္ဟု ေခၚ၏။

ေခြးအိပ္ေသာေနရာျဖစ္၍ ေခြးကတက္ဟု ေခၚျခင္းျဖစ္၏။ ဤေနရာတြင္ ေခြးမ်ားအိပ္ၾကရ၏။

ျမန္မာေခြးမ်ားမွာ စားၾကြင္းစားက်န္၊ အရိုးအရင္းမ်ားကိုသာ စားၾကရ၏။ အိမ္ေပၚဆုိ၍ ေခြးကတက္ထိသာ တက္ခြင့္ရ၏။

ဆိုေတာ့ ေခြးမ်ားမွာ အလုိလုိေနရင္း အငံု႔စိတ္ ဝင္ေန၏။

ေခြးမ်ားမွာ လူလူသူသူ (ဟုတ္ေပါင္) ေခြးေခြးသူသူ ဆက္ဆံမခံရ၍ မည္သည့္အခါမွ လူႀကီးလူေကာင္း (ဟိုက္ - မွားျပန္ပဟ) ေခြးႀကီးေခြးေကာင္းစိတ္ဝင္ႏုိင္မည္မဟုတ္။ ကေလကေခ်ေခြးစိတ္သာ ဝင္ေနေပသည္။

အေနာက္တိုင္းမွ ေခြးမ်ားမွာမူ သူတို႔ကို လူကဲ့သို႔ပင္ တေလးတစားဆက္ဆံ၊ လူကဲ့ပင္ ေကြ်းေမြးျပဳစုထားသည့္အတြက္ သူတို႔မွာ ေခြးႀကီးေခြးေကာင္းစိတ္ ရိွသည္။ ေခြးေနျမင့္သည္။ သုိ႔အတြက္ ၎တို႔ကို အမိန္႔ေပးလွ်င္ တသေဝမတိန္း လုိက္နာသည္။

သို႔ေသာ္ ျမန္မာေခြးမ်ားမွာ မည္မွ် အမိန္႔ေပးေနသည္ျဖစ္ေစ သူတို႔စိတ္ရိွမွ ထလုပ္သည္။ ဤကဲ့သို႔ေသာ ေခြးမ်ားကို အလြန္ အေရးႀကီးသည့္ စစ္ပဲြလိုေနရာမ်ိဳး၌ မည္ကဲ့သို႔ သြားသံုးရပါမည္နည္း ဟု ရွင္းျပထား၏။

(မည္သူေရးသည့္ မည္သည့္စာအုပ္ဟု မမွတ္မိေတာ့ပါ။ မွတ္မိသူမ်ား ျပန္လည္ ေဝမွ်ၾကပါကုန္)

ဤသည္ကိုေတြးမိတိုင္း ကြ်ႏု္ပ္တုိ႔၏ သားသမီး၊ တူ တူမကေလးမ်ားကို ေတာထဲ၌ အျဖစ္ေဆာက္ထားေသာ တကၠသိုလ္ဟု နာမည္တပ္ထားသည့္ ကေလကေခ်ေနရာကို ပို႔ပစ္ကာ ကေလကေခ်စိတ္ဝင္ေအာင္ လုပ္ပစ္ရက္ေသာ လက္သည္ေခြးမသားမ်ား ကို ကြ်ႏု္ပ္သည္ ဖေနာင့္ႏွင့္လည္း ေပါက္ခ်င္၏။ ပါးကိုလည္း ရိုက္ခ်င္၏။ တေတာင္ႏွင့္လည္း ေထာင္းခ်င္၏။ အမႈန္႔ႀကိတ္စက္ထဲ ထည့္ကာ အမႈန္႔ႀကိတ္ပစ္လ်က္ ေခြးစာလည္း ေကြ်းပစ္ခ်င္မိေလ၏။

ဤကဲ့သို႔ေသာေနရာမ်ား၌ ေက်ာင္းတက္ေနရရွာသည့္ so call တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားမ်ားကို မည္သူသည္ တေလးတစား ဆက္ဆံပါသနည္း။ ၎တို႔ လူႀကီးလူေကာင္းဆန္ဆန္ မျပဳမူ မဆက္ဆံသည့္အခါ အသင္တို႔သည္ပင္ ၎တို႔ကို ကဲ့ရဲ့သၿဂႋဳဟ္ အျပစ္ဆိုၾကသည္ မဟုတ္ေလာ။ ထိုကေလးမ်ား လူႀကီးလူေကာင္းမဆန္ျခင္းသည္ သူတို႔အျပစ္မဟုတ္။ ထိုအနာဂတ္ သားေကာင္း ကေလးမ်ားကို လူႀကီးလူေကာင္းလို မျပဳမူ၊ မဆက္ဆံ၊ လူႀကီးလူေကာင္းလိုမထားသည့္ ထိုေခြးမသားမ်ားသာလွ်င္ အဓိကတရားခံ ျဖစ္ေလသည္။

ဤဥပမာတစ္ခုတည္းႏွင့္ပင္ လူတစ္ေယာက္ လူလူသူသူျဖစ္လာေရး၌ ထုိသူကုိ တေလးတစား ဆက္ဆံေရးမွာ မည္မွ် အေရးပါလွသည္ကို အသင္မိတ္ေဆြ သူေတာ္ေကာင္းအေပါင္းတို႔ ျပတ္ျပတ္သားသား သိျမင္ႏိုင္ေလသည္။

(၄)

ယခုေတာ့ မေျပာတတ္ပါ။

ယခင္အခါ ကာလမ်ားဆီကမူ ကြ်ႏု္ပ္မွာ အစိုးရ ရံုးျပင္ကနားသြားရမွာထက္ က်ားဖင္သာ ေျပးႏိႈက္လုိက္ခ်င္ေလသည္။

ကြ်ႏု္ပ္တို႔ သာမန္ျပည္သူမ်ား အစိုးရရံုးမ်ားသြားသည့္အခါ မည္သူသည္ ေသာက္ဂရုစိုက္ကာ တေလးတစား ဆက္ဆံပါသနည္း။

မည္သူကမ်ား ၿပံဳးၿပံဳးရႊင္ရႊင္ႏွင့္ ဆီးႀကိဳႏႈတ္ဆက္ပါသနည္း။

ကြ်ႏု္ပ္တို႔မွာ ၎တို႔ေရွ႔၌ မ်က္ႏွာငယ္ကေလးမ်ားႏွင့္ ရပ္လ်က္ ကိုယ့္ဘက္လွည့္လာဘို႔အေရး ဆင့္ဟိုဒင္း ေခြးေမွ်ာ္သလို ေမွ်ာ္ေနၾကရတာ ျဖစ္၏။ ကြ်ႏု္ပ္တို႔မွာ ၎တု႔ိ၏ပစၥည္းဥစၥာမ်ားကို မတရားသြားေတာင္းတာလည္း မဟုတ္ပါဘဲလ်က္ အဘယ္ေၾကာင့္ ကြ်ႏု္ပ္တုိ႔ကို ဤကဲ့သို႔ဆက္ဆံသည္ကို ယေန႔အထိ ကြ်ႏု္ပ္ နားမလည္ႏိုင္ပါ။

ဤသည္မွာ ပံုျပင္မဟုတ္။ အလြန္အင္မတန္ ယဥ္ေက်းလွပါသည္ဟု အသင္တို႔ထင္ေနသည့္ ကြ်ႏု္ပ္တို႔ျမန္မာျပည္ႀကီး၌ အမွန္တကယ္ ျဖစ္ေနတာ ျဖစ္ေလသည္။

ကြ်ႏု္ပ္တို႔တိုင္းျပည္၌ ဝမ္းနည္းစရာေကာင္းေလာက္ေအာင္ပင္ ေလးစားျခင္းတရားမ်ား ေပ်ာက္ဆုံုးေနေလ၏။

လူႀကီးမ်ားက ကေလးမ်ားကို မေလးစား။

လူႀကီးဆုိသူမ်ားက မိမိလက္ေအာက္ငယ္သားမ်ားကို မေလးစား။

ေက်ာင္းဆရာမ်ားက ေက်ာင္းသားကို မေလးစား။

သားသမီးမ်ားကို မိဘမ်ားက မေလးစား။

အေရာင္းဆိုင္ဝန္ထမ္းမ်ားက ေဈးဝယ္သူမ်ားအား မေလးစား။

အစိုးရဌာနမ်ားက မိမိဌာနသုိ႔ ေရာက္လာသူမ်ားအား မေလးစား။

အကယ္၍ အၾကင္သူ တစ္ဦးတစ္ေယာက္သည္ တန္ဘိုးႀကီးေသာ အဝတ္အစားမ်ားကို ေျပာင္ေျပာင္ေယာင္ေယာင္၊ လွလွပပ ဝတ္မလာဟု ဆုိျငားအံ့။ ထိုသူသည္ တစံုတစ္ေယာက္ထံမွ ေလးစားျခင္းရဘို႔ရာ မေမွ်ာ္လင့္ပါႏွင့္။ ဤအေရးမွာ တုသိတာနတ္ဘံု က နတ္သမီးကို ရည္းစားစာေပးဘို႔ထက္ခက္ေလသည္။

နိဂံုးခ်ဳပ္ရလွ်င္ -

ယေန႔မွစ၍ ကြ်ႏု္ပ္တို႔သည္ ေပ်ာက္ဆံုေနေသာ နိဗၺာန္ဘံု (ဟုတ္ေပါင္) ေပ်ာက္ဆံုးေနေသာ တစ္ဦးႏွင့္တစ္ဦး အျပန္အလွန္ ေလးစားသမႈတို႔ကို ျပန္လည္တည္ေဆာက္ၾကပါစို႔။

ကြ်ႏု္ပ္တို႔သည္ -

အသက္ႀကီးသည္ျဖစ္ေစ၊ ငယ္သည္ျဖစ္ေစ၊ ရာထူးႀကီးသည္ျဖစ္ေစ၊ ဘာရားထူးမွ မရိွသည္ျဖစ္ေစ၊ ခ်မ္းသာသည္ျဖစ္ေစ၊ ဆင္းရဲသည္ျဖစ္ေစ၊ ပညာမတတ္သူျဖစ္ေစ၊ ပညာတတ္သူျဖစ္ေစ။ မိမိသိသည္ျဖစ္ေစ၊ မသိသည္ျဖစ္ေစ။

မည္သူ႔ကိုမဆို ေလးေလးစားစားႏွင့္ ဆက္ဆံၾကပါစို႔ဟု -

အေလးအနက္ တုိက္တြန္းလိုက္ရပါသတည္း။

လူအခ်င္းခ်င္း မေလးစားျခင္း၊ ကင္းရွင္းၾကပါေစ။

ေက်းဇူးတင္ပါသည္။

ေအးၿငိမ္း

၂၈၊ ေမလ၊ ၂၀၁၉

မင္းေက်ာ္ ၏ ကြ်န္ေတာ့္ဆရာမ်ား စာအုပ္ကို ေအာက္ပါ link တြင္ download လုပ္ႏုိင္ပါသည္။

https://www.mediafire.com/file/sxcbjlw4uc7olxh/LMA%29%E1%80%99%E1%80%84%E1%80%B9%E1%80%B8%E1%80%B1%E1%80%80%E1%80%BA%E1%80%AC%E1%80%B9-%E1%80%80%E1%80%BA%E1%80%B1%E1%80%90%E1%80%AC%E1%80%B7%E1%80%86%E1%80%9B%E1%80%AC%E1%80%99%E1%80%BA%E1%80%AC%E1%80%B8.pdf