ကြ်ႏ္ုပ္ႏွင့္ ထန္းရည္အေၾကာင္း

အလြန္ေၾကာက္တတ္ေသာ ကြ်ႏ္ုပ္

အလုပ္ရႈပ္ေနတာႏွင့္ ကြ်ႏ္ုပ္လည္း ေဖ့စ္ဘုတ္ေပၚ မေရာက္ျဖစ္တာၾကာၿပီ။ စာလည္း မေရးျဖစ္တာ လႏွင့္ခ်ီၾကာေပါ့။

အမွန္ဆို ကြ်ႏ္ုပ္မွာ ေျပာစရာစကားေတြ ရင္ႏွင့္မဆံ့ေအာင္ ရိွပါသည္။ သို႔ေသာ္ စိတ္ထဲရိွတိုင္း၊ အမွန္ကိုအမွန္အတိုင္း၊ အရိွကို အရိွအတိုင္းသာ ဖြင့္ခ်ရပါမူ စင္ကာပူသို႔ ျပန္ရစရာလမ္းမျမင္။ တရားရံုးသို႔ခ်ည္း တခ်ိမ္းခ်ိမ္း သြားေနရကိန္းရိွသည္။ အခန္႔မသင့္လွ်င္ ႏိုင္ငံေတာ္မွ ေထာက္ပံ့ေပးေသာ တိုက္ခန္း၌ အလကားေနကာ၊ ႏိုင္ငံေတာ္မွ ေကြ်းေသာထမင္းကို စားလ်က္ ဘာမွ မလုပ္ဘဲ၊ ဘယ္သူႏွင့္မွလည္း စကားမေျပာဘဲ၊ စားလိုက္အိပ္လိုက္၊ ဇိမ္ႏွင့္ႏွပ္ေနရကိန္းပင္ ရိွေလသည္။

ၾကာၾကာဝါးမွ၊ ခါးမွန္းသိ ဆိုေသာ စကားပံုကို ေရွးလူႀကီးတို႔ အလကား ထားခဲ့တာမဟုတ္။

လူတစ္ဦးတစ္ေယာက္ကို ခဏပန္းအားျဖင့္ ေပါင္းၾကည့္ရင္ေတာ့ ေအာင္မယ္၊ အဟုတ္၊ ဘုရားစူးရပါေစ့၊ တကယ့္ကို ဘုရားဒကာ၊ လူႀကီးလူေကာင္း ခင္ဗ်။

ဒါေပသိ၊ လေပါင္းႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ အတြင္းက်က် ေပါင္းၾကည့္ေတာ့မွ ဖြတ္ထြက္ေသာ ေတာင္ပို႔ႀကီး ျဖစ္ေနတတ္ေလသည္။ ဤသည္ကို လက္ေတြ႔က်က် သိျမင္ခဲ့ေသာ လူႀကီးမ်ားက အထက္ပါ စကားပံုကို တီထြင္ခဲ့ျခင္း ျဖစ္မည္။

အခုလည္း ကြ်န္ေတာ္ ျမန္မာျပည္ကို ေလးငါးလေလာက္ျပန္ကာ အလုပ္လုပ္။ လူမ်ားႏွင့္ ေပါင္းသင္းၾကည့္ေတာ့မွ ေၾသာ္၊ ဒီလိုကိုး ဟု 'ဦးႏု သေဘာေပါက္သကဲ့သုိ႔' ေခါင္းတညိတ္ညိတ္ႏွင့္ သေဘာေပါက္ရေလေတာ့သတည္း။

သုိ႔မုိ႔ေၾကာင့္ စတီးလက္ေကာက္နံ႔နံသည့္ ကိစၥမ်ား မေျပာၾကပါစို႔နဲ႔။ (တစ္ခ်ိန္က်ရင္ေတာ့ ခရစၥတိုဖာေပါက္က်ိဳင္း၌  အကုန္ဖြင့္ခ် ပါမည္။) အခုေတာ့ အႏၱရာယ္ကင္း ေဘးကင္း။ ထန္းရည္အေၾကာင္း စာဖဲြ႔ၾကပါစို႔။

"ေျပာဘု႔ိသတၱိလည္း . . . အင္မတန္ နည္းခဲ့ရလို႔လည္း . . . . ဒီ သီခ်င္းနဲ႔ . . . စိတ္ေက်နပ္လိုက္တယ္။"

ထန္းရည္ေကာင္းထြက္သည့္ ကြ်ႏု္ပ္တို႔ရြာ

ကြ်ႏ္ုပ္တို႔ ဝါးေတာကြင္း ရြာကေလးမွာ ရခုိင္ရိုးမႏွင့္ကပ္လ်က္တြင္ ရိွ၏။ ေလးမ်က္ႏွာၿမိဳ႔နယ္၏ အေနာက္ဘက္အက်ဆံုး ရြာေလး တစ္ရြာလည္း ျဖစ္၏။ တည္ေနရာမွာ ေျမာက္လတီၱတြဒ္ ၁၇ ဒီဂရီ၊ ၄၁ မိနစ္၊ ၅၆ စကၠန္႔။ အေရွ႔ေလာင္ဂ်ီတြဒ္ ၉၅ ဒီဂရီ၊ ၁ မိနစ္၊ ၄ စကၠန္႔ တြင္ ရိွ၏။ ရွာရလြယ္ေအာင္ Google Earth တြင္ ကြ်ႏ္ုပ္က အမွတ္အသားလုပ္ထား၏။

ယခုေခတ္လူေတြကမွ ႏိုင္ငံျခားသြားရတာ လြယ္ေသးသည္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ငယ္ငယ္တံုးကဆို ဟသၤာတေလာက္ေတာင္ ေရာက္ဘို႔ မလြယ္။ သြားေရးလာေရး အလြန္ခက္လွသည္။ ကြ်န္ေတာ္ဆို ဟသၤာတ ေဒသေကာလိပ္ ပထမႏွစ္လား၊ ဒုတိယႏွစ္လား တက္လို႔ လူငယ္လုပ္အားေပး ပါေတာ့မွ ရန္ကုန္ ေရာက္ဖူးတာ ျဖစ္သည္။ "ရန္ကုန္ၿမိဳ႔ႀကီးကုိတဲ့၊ ေယာင္လည္လည္ ေရာက္လာခဲ့တယ္၊ မ်က္လံုးေလး ကလယ္ကလယ္၊ ကားမွားစီးလို႔ ရွက္စဖြယ္ မ်က္ႏွာငယ္၊ ေလွာင္ၿပံဳးခံရတယ္ . . . " ဆိုသည့္ မင္းယ်ာ (ထင္ပါ၏) သီခ်င္းထဲကလို ျဖစ္၏။ တျခားသူေတြ ေလွာင္ၾက၊ ေျပာင္ၾကႏွင့္ ရီလို႔ေမာလို႔ ရိွေနခ်ိန္တြင္ ကြ်န္ေတာ့္မွာ မ်က္လံုးအျပဴးသားႏွင့္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႔ႀကီးကို ေငးၾကည့္ေနခဲ့မိတာ ခုထိ မွတ္မိေသးသည္။

ကြ်န္ေတာ္တို႔ရြာတြင္ ရြာအျပင္၊ အနီးဆံုးဆိုေသာ ေတာၿမိဳ႔ကေလးကိုေတာင္ မေရာက္ဖူးၾကဘဲ ေသသြားသူေတြ အပံုအပင္။ ခုမ်ားေတာ့ျဖင့္ ရြာမွာ 'ဟဲ့၊ ဘယ္သူ ဘယ္ေရာက္ေနတံုး' ေမးလိုက္လွ်င္ 'အဲဒီေကာင္မေလးေလ စင္ကာပူသြားလုပ္ေနတာ ဘယ္ႏွစ္ႏွစ္ေတာင္ ရိွေပါ့' စသျဖင့္ ေျပာသံၾကားရေနရၿပီ။ ရန္ကုန္ေရာက္ေနသည့္ ဝါးေတာကြင္းသားေတြေတာင္ ရပ္ကြက္ တစ္ရပ္ကြက္စာေလာက္ ရိွသည္။

ရြာသူရြာသားမ်ားမွာေတာ့ ယခင္ကအတိုင္း ဘာမွ မထူးျခား။  ကြ်န္ေတာ္တို႔ ငယ္ငယ္ကလုိပင္ သည္လယ္ကိုထြန္၊ သည္ေကာက္ကိုရိတ္။ ထူးျခားတာဆို၍ ယခင္ကထက္ အိမ္မ်ား ပိုစုတ္လာ။ လူေတြ ပုိဆင္းရဲလာတာသာ ရိွသည္။ အဲေလ ေမာ္ေတာ္ဆိုင္ကယ္ေတြကေတာ့ အိမ္တိုင္းလိုလိုရိွ၏။ တခ်ိဳ႔အိမ္ေတြဆို ၂ စီး၊ ၃ စီးရိွသည္။ ငယ္ငယ္က ေရဆင္းခ်ိဳးခဲ့ေသာ ေခ်ာင္းႀကီးသည္လည္း ေက်ာက္ခဲမ်ားႏွင့္ျပည့္လို႔။ ေရမရိွေသာ ေခ်ာင္းေကာႀကီးျဖစ္ေနၿပီ။

သုိ႔ေသာ္ ကြ်န္ေတာ္တစ္ခု ေက်းဇူးတင္မိသည္မွာ မေျပာင္းမလဲက်န္ေနေသးသည့္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ရြာ၏ ထန္းရည္အရသာ ျဖစ္ပါသည္။

ကြ်န္ေတာ္ငယ္ငယ္ကတည္းက ထန္းရည္ကို ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခဳိက္ ေသာက္ခဲ့သည္။ ကြ်န္ေတာ္ ထန္းရည္ေသာက္သည္မွာ အရသာကို ႀကိဳက္လို႔ေသာက္တာသာ ျဖစ္ၿပီး မူးခ်င္လို႔ မဟုတ္ပါ။ မူးတာႀကီးကိုမူ ကြ်န္ေတာ္ မႏွစ္သက္ပါ။ တခါတေလ နည္းနည္းမ်ားသြားလို႔ ေနာက္ေန႔ ေခါင္းကိုက္ေနလွ်င္ အလြန္ အခံရခက္ပါသည္။

(စကားစပ္မိ၍ ေျပာရလွ်င္ ကြ်န္ေတာ္ ဘီယာ၏ ခါးသက္သက္ အရသာေလးကိုလည္း ႀကိဳက္ပါသည္။ ႀကံဳတိုင္း ဘီယာကိုလည္း ေသာက္ျဖစ္ပါသည္။ သို႔ေသာ္ မမူးေအာင္ ခ်ိန္ေသာက္ပါသည္။ မူးတာကိုေတာ့ မခံႏိုင္ပါ။ ထို႔ထက္ မူးၿပီး ယစ္ေသာလူမ်ား၏ ဒဏ္ကိုလည္း မခံႏိုင္ပါ။)

ကြ်န္ေတာ့္အေဖကေတာ့ ငယ္စဥ္မွ ယခုထိ ထန္းရည္၊ အရက္ စသည္တို႔ကို လွ်ာဖ်ားႏွင့္ေတာင္ တို႔မၾကည့္ခဲ့ဖူးပါ။ အံ့ၾသစရာ ပါတည္း။ ေျပာရလွ်င္ ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္ အေဖႀကီးမွာ တကယ့္ကို ေျပာင္းျပန္ ျဖစ္၏။ အေဖႀကီးက ေအးေအးေဆးေဆးႏိုင္သေလာက္  ကြ်န္ေတာ္က ထစ္ကနဲဆို ဗ်စ္ကနဲ လုပ္လုိက္ရမွ ေက်နပ္သူျဖစ္၏။ အေဖႀကီးက စိတ္ရွည္သည္။ ကြ်န္ေတာ္က စိတ္တိုသည္။ အေဖႀကီးက ထမင္းခဲကို ယပ္ခပ္စားသည့္ လူမ်ိဳးျဖစ္ၿပီး ကြ်န္ေတာ္က လုပ္စရာရိွလွ်င္ ေနာက္က လူလိုက္လာသလို လုပ္တတ္သည္။ အေဖႀကီးက အသားျဖဴသည္။ ကြ်န္ေတာ္က ငယ္ငယ္ကတည္းက မည္းသည္။

ကြ်န္ေတာ္တို႔ရြာတြင္ ေယာက္်ားမ်ားသာမက မိန္းမမ်ားလည္း ထန္းရည္ေသာက္ၾက၏။ သို႔ေသာ္ ထန္းရည္ခါးေသာက္သူ အမ်ိဳးသမီးမ်ားမွာ အနည္းစုျဖစ္ၿပီး မ်ားေသာအားျဖင့္ ထန္းရည္အခ်ိဳ ေသာက္ၾကတာ ျဖစ္ပါသည္။

ဆီးခ်ဳိမ်ားတက္ျခင္း

ဟုိတစ္ေခါက္ ကြ်န္ေတာ္ ရန္ကုန္ျပန္ေတာ့ မမက ထန္းရည္မ်ား ႀကိဳမွာထားသည္။

'ဟဲ့၊ ၾကည္ျပာ၊ နင့္ေလးေလးဘို႔ ထန္းရည္ ပို႔ေပးလိုက္ဦး။' 

သို႔ေသာ္ ထန္းရည္က ဆိုင္ကဝယ္ေပးလိုက္တာဆိုေတာ့ အစစ္မဟုတ္။ ေရာထားသည္။ အရသာက ခ်ဥ္စုပ္စုပ္။

ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ စစ္တာေရာ၊ မစစ္တာေရာ နားမလည္။ တစ္ေန႔ မတ္ခြက္တစ္ခြက္ႏွင့္ ရိွသမွ် အကုန္ေသာက္ပစ္လုိက္၏။

စင္ကာပူျပန္ေရာက္လုိ႔ ေဆးစစ္ၾကည့္လုိက္ေတာ့ ဆီးခ်ိဳမ်ား မိုးထိုးမတတ္ တက္ေနေလ၏။

(ကြ်န္ေတာ့္တြင္ ဆီးခ်ိဳေရာဂါျဖစ္ေနသည္မွာ (၁၁) ႏွစ္ေက်ာ္ၿပီ။ ႏွစ္လ (သို႔မဟုတ္) သံုးလတစ္ခါ ေဆးသြားစစ္ရ၏။ ေဆးစစ္သည့္အခါက်မွ ဆရာဝန္လက္မွတ္ႏွင့္ ဆီးခ်ိဳေဆးမ်ား ဝယ္ခြင့္ျပဳသည္။ ယခု ကြ်န္ေတာ္ ဗိုက္ကို အင္ဆူလင္ ၃၄ ယူနစ္ မနက္တိုင္းထိုးရ၏။ ဂလစ္ပစ္ဆိုဒ္ 10 mg, မနစ္တစ္ႀကိမ္၊ ည တစ္ႀကိမ္ေသာက္ရ၏။ မက္ေဖာ္မင္ 850mg ကို မနက္၊ ေန႔၊ ည တစ္ေန႔ သံုးႀကိမ္ ေန႔စဥ္ရက္ဆက္ မပ်က္မကြက္ ေသာက္ရ၏။ ၾကြားရလွ်င္ အင္ဆူလင္ေဆးထိုးပုိက္မ်ား မည္မွ် စုမိေဆာင္းမိရိွေနၿပီကို ေအာက္ပါ ဓာတ္ပံုတြင္ ၾကည့္ပါေလ။)

ထန္းလ်က္ဆိုသည္မွာ ထန္းရည္ကို က်ဳိခ်က္ထားတာ မဟုတ္ပါလား။ ထို႔ေၾကာင့္ ထန္းရည္တြင္ သၾကားဓာတ္ပါဝင္ႏႈန္း နည္းမည္ မဟုတ္ပါ။

သို႔ေသာ္ ကြ်န္ေတာ္ဆီးခ်ိဳတက္ျခင္းကို ထန္းရည္တစ္ခုတည္း အျပစ္မဖို႔ခ်င္ပါ။ ျမန္မာျပည္တြင္ ေနရာတကာ ေလွ်ာက္သြား၊ ေတြ႔သမွ် အကုန္စား၍လည္း ျဖစ္ပါလိမ့္မည္။

မည္သုိ႔ဆိုေစ။ သည္တစ္ေခါက္ျပန္ေတာ့ မမက ရန္ကုန္ကို ထန္းရည္လံုးဝယူမလာရဟု အမိန္႔ထုတ္ထားလိုက္၍ ကြ်ႏ္ုပ္မွာ ေသာက္ခြင့္မရေတာ့ပါေခ်။ သို႔တိုင္ ရြာကုိ ေဖေဖာ္ဝါရီ ၁၄ ရက္က သြားေတာ့ ထို အလြန္အင္မတန္ အရသာရိွေသာ ထန္းရည္ကို တဝေသာက္ခဲ့ပါေသးသည္။

ထန္းရည္ဋီကာ

ထန္းရည္ကိုသာေသာက္တတ္ေသာ္လည္း ထန္းရည္ရေအာင္ ဘယ္လုိလုပ္ရသည္ကိုမူ ကြ်န္ေတာ္ တစ္ခါမွ ေမးမၾကည့္ခဲ့မိဖူးပါ။ ထန္းပင္ အဖိုပင္ကလား အမပင္ကလား ဆုိတာေတာင္ မသဲကဲြပါ။ အမပင္ ထင္ပါသည္။ အဖိုပင္မွလည္း ထန္းရည္ခ်လို႔ ရသည္။ သို႔ေသာ္ အမပင္က အရည္ေလာက္ မေကာင္းဆိုတာလည္း ၾကားဖူးနားဝ ရိွခဲ့သည္ ထင္ပါသည္။

ထန္းသီးထြက္သည့္ အခိုင္ရင္းကုိ ေသေသခ်ာခ်ာ ႏူးအိေနေအာင္ လက္ပူတိုက္ကာ အလြန္ထက္လွသည့္ ဓားျဖင့္ ပါးပါး လီွးေပးရသည္။ ထုိထိပ္ဝကမွ ထန္းရည္ တစ္ေပါက္ေပါက္ က်သည္ ဆို၏။ သည္တစ္ေခါက္ျပန္မွ ေသေသခ်ာခ်ာ ေမးလာခဲ့မည္။ ျဖစ္ႏုိင္လွ်င္ ထန္းပင္ခပ္နိမ့္နိမ့္ေပၚ တက္ၾကည့္ခ်င္ေသးသည္။

အပင္ကက်လာသည့္ ထန္းရည္မွာ ပီဘိ အခ်ိဳသက္သက္သာ ျဖစ္သည္။ ထုိအရည္ကို မည္သည့္ခ်ိဳးမွ မရိွေသးေသာ အိုးသစ္ျဖင့္ ခံလွ်င္ ထန္းရည္အခ်ိဳကို ရသည္။ ထုိထန္းရည္ကို ထန္းလ်က္ခ်က္သည္။ ထို ထန္းရည္အခ်ိဳကိုလည္း ယခင္က ကြ်န္ေတာ္ ေသာက္ဖူး ပါသည္။ ခ်ဳီအီေနၿပီး ေသာက္လို႔မေကာင္းပါ။

ေန႔တိုင္းခံေနသည့္ ထန္းရည္က်ည္ေတာက္တြင္ ခ်ိဳးမ်ားကပ္လာသည္။ ထုိခ်ိဳးကို မခြာဘဲထားလိုက္ပါက ေနာက္ခံမည့္ ထန္းရည္ မ်ားသည္ တေဆးႏွင့္ေဖာက္ထားသကဲ့သို႔ ျဖစ္ကာ အတန္ငယ္ ျပင္းလာပါသည္။ ထုိထန္းရည္ကမွ ေသာက္လို႔ေကာင္းသည္။ အထူးသျဖင့္ ေဆာင္းတြင္းမနက္ေစာေစာ ေသာက္ရသည့္ထန္းရည္မွာ အလြန္အရသာရိွလွသည္။

ထန္းရည္က်ည္ေတာက္မွ ခ်ဳိးမ်ားၾကာလာသည့္အခါ ထပ္ထည့္သည့္ ထန္းရည္မွာ ပုိျပင္းလာသည္။ အထူးသျဖင့္ ေန႔ခင္း မြန္းတည့္ကိုေက်ာ္သည့္ ထန္းရည္မွာ ေနႏွင့္ခ်က္ထားသကဲ့သို႔ျဖစ္ၿပီး ပိုျပင္းသည္။ ညေန ၄ နာရီေလာက္ ေသာက္သည့္ ထန္းရည္မွာမူ မေသာက္တတ္သူမ်ား ေသာက္ပါက အရက္ေသာက္သက့ဲသို႔ ျဖစ္ေတာ့၏။

ထန္းရည္အေရာင္က ျပာလဲ့လဲ့ေလးျဖစ္ၿပီး ခြက္ထဲထည့္ထားသည့္ ထန္းရည္မ်က္ႏွာျပင္ကို ၾကည့္လိုက္လွ်င္ ေျဖာက္ေျဖာက္ ေျဖာက္ေျဖာက္ႏွင့္ ပုဇြန္ဆိတ္မ်ား ခုန္သကဲ့သို႔ ခုန္ေနသည္။ တမ်ိဳးပင္ ၾကည့္လို႔ ေကာင္းေလသည္။

ကြ်န္ေတာ္တို႔ရြာတြင္ေတာ့ ထန္းရည္ကို ဝါးက်ည္ေတာက္ျဖင့္ ခံၾက၏။ ၾကေသာင္းဝါးတစ္ဆစ္စာမွာ တစ္ေန႔စာ ထန္းရည္ခံရန္ အေနေတာ္ အရြယ္အစားပင္ ျဖစ္၏။ ထန္းရည္ေရာင္းသည့္အခါတြင္လည္း ၾကေသာင္းဝါးကိုပင္ ပုလင္းတစ္လံုးစာ ျဖတ္ကာ ထို ဝါးဆစ္ခြက္ႏွင့္ ေသာက္ၾကျခင္း ျဖစ္၏။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ငယ္ငယ္က ထို ဝါးဆစ္ခြက္ တစ္ခြက္စာကို တစ္က်ပ္ေပးရသည္။ အျမည္းကေတာ့ ဘာရမတံုး။ ပဲႀကီးေလွာ္ေပါ့ ခင္ဗ်ာ။

ထန္းရည္ကေတာ့ သစၥာရိွပါသည္။ လူမ်ားက သစၥာမဲ့တာ ျဖစ္၏။ 

ထန္းရည္အေရာင္က ဆန္ေဆးေရ အေရာင္ႏွင့္တူေတာ့ လူေတြက ထန္းရည္ထဲတြင္ ဆန္ေဆးေရေတြ ေရာသည္။ ေနာက္ၿပီး မူးတတ္တဲ့ ဘာျမစ္ဆုိလား ေတြ ထုေထာင္းထည့္သည္။ 

အေဖႀကီးက ထန္းရည္မေသာက္ေပမင့္ ရြာပတ္ပတ္လည္တြင္ ထန္းပင္ အပင္ (၂၀ ဆိုလား ၁၀၀ ဆိုလား) စိုက္ထားခဲ့၏။ ရြာမွ သူ႔တူမမ်ားက 'ပေထြးေလးစိုက္ခဲ့တဲ့အပင္ေတြ ထန္းရည္ေသာက္ေနရၿပီ' ဟု သတင္းေပး၏။

ထန္းပင္တက္သည့္ တက္ခနစ္မွာလည္း မေျပာင္းေသးပါ။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ငယ္ငယ္ကအတိုင္း ေမာင္းတက္ႏွင့္ပင္ ျဖစ္၏။ ေမာင္းတက္ျဖင့္ တက္သည္ ဆိုသည္မွာ ဝါးကိုခုတ္ရာတြင္ ေဘးမွ အတက္မ်ားကို အကုန္ခုတ္မပစ္လိုက္ပဲ ေျခတစ္ဖက္စာ နင္းေလာက္ရံု အခက္ကေလးမ်ားခ်န္ကာ ထို ဝါးလံုးကုိ ထန္းပင္တြင္ ကပ္ေထာင္လွ်က္ အတက္မ်ားေပၚ နင္းတက္ျခင္းျဖစ္သည္။

အႏၱရာယ္ေတာ့ မ်ားသေပါ့။ ႏို႔ေပမယ့္ ဒီလိုပဲ တက္ေနၾကတာပါဘဲ ခင္ဗ်ား။

အျခားရြာက ထန္းရည္ေတာ့ မေသာက္ဖူးလို႔ ဘယ္လိုေနမည္မသိပါ။

ကြ်န္ေတာ္တို႔ရြာက ထန္းရည္ကေတာ့ ခုထိ ေကာင္းဆဲျဖစ္ပါသည္။

ေခတ္ေတြ ဘယ္လိုေျပာင္းေျပာင္း။ ဘီယာေတြ ဘယ္လိုေကာင္းေကာင္း။

ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ ထန္းရည္ကို ခံုမက္ႏွစ္ၿခိဳက္စြာ ေသာက္သံုးေနဦးမည္ ျဖစ္ပါသတည္း။

ေက်းဇူးတင္ပါသည္။

ေအးၿငိမ္း

၁၃ မတ္လ၊ ၂၀၁၈

ည ၁၁း၄၅ နာရီ