ဗိုမစ္ဘလတ္ဒ္

သည္စကားမွာ စလံုးစကားျဖစ္၏။ ေအာ့ႏွလံုးနာစရာ ကိစၥတစ္ခုခုကို ေတြ႔လွ်င္ စလံုးမ်ားက ဗိုမစ္ဘလတ္ (Vomit blood.) ဟု ေျပာတတ္ၾကသည္။ ေသြးေတာင္အန္ခ်င္တယ္ ဟု ဘာသာျပန္လို႔ရမည္ ထင္ပါ၏။

ယခုလည္း ဗိုမစ္ဘလတ္ကိစၥတစ္ခု ေဖ့စ္ဘုတ္တြင္ ပ်ံ႔ႏွ႔ံေနေလ၏။

အျခားမဟုတ္။ မိတ္ေဆြတို႔ ဝိုင္းဝန္းၾသဘာေပးေနၾကသည့္ သက္ႀကီးစာေပပညာရွင္မ်ားကန္ေတာ့ပြဲ အေၾကာင္း ျဖစ္ပါသည္။

သည္ကိစၥ ကြ်န္ေတာ္ပထမဆံုး စဖတ္မိသည္မွာ ဆရာ သရဝဏ္(ျပည္) ၏ ပို႔စ္ အတိုေလး ျဖစ္၏။

ၿမိဳ႔ေတာ္ခန္းမ၌ က်င္းပသည့္ သက္ႀကီးစာေပပညာရွင္မ်ား ကန္ေတာ့ပဲြတြင္ လူတစ္ဦးတစ္ေယာက္ တက္ေရာက္လာ၍ စာေရးဆရာမ်ား ထျပန္သြားၾကသည့္ ကိစၥျဖစ္၏။

စာေရးဆရာမ်ား အဘယ္ေၾကာင့္ ထျပန္သြားရသနည္း။

ေတာ္ရံုတန္ရံုလူဆိုလွ်င္ျဖင့္ နားလည္မႈႏွင့္ သည္းခံၾကပါလိမ့္ဦးမည္။

အႏွီပုဂၢိဳလ္ကား သမိုင္းေၾကာင္း မေကာင္းခဲ့သူျဖစ္၏။

တကယ့္ အထင္ကရ စာေရးဆရာ၊ ဆရာမႀကီးေပါင္း ေျမာက္မ်ားစြာ ၎၏လက္ခ်က္ျဖင့္ ေသေၾကပ်က္စီးခဲ့ၾက၊ ဒုကၡသုကၡ ေရာက္ခဲ့ၾကရ၏။

သက္ႀကီးစာေပပညာရွင္ဟု ေခၚရေလာက္ေအာင္ စာေပႏွင့္ပတ္သက္၍ ၎၏စြမ္းေဆာင္ခ်က္မ်ားကို ျပန္ၾကည့္ရပါမည္။

ကြ်န္ေတာ္ေတြ႔သမွ်ကေတာ့ သူ႔အေၾကာင္းကိုေရးထားသည့္ "ႀကံဳေတြ႔ခဲ့ရ ကြ်န္ေတာ့္ဘဝအေထြေထြ - ေမွာ္ဝန္းသားဦးခင္ညြန္႔ (ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေဟာင္း)" စာအုပ္တစ္အုပ္သာ ျဖစ္ပါသည္။ တျခား ဝတၱဳေတြ၊ ေဆာင္းပါးေတြ ေရးတာပဲ မေတြ႔မိပါ။ ကြ်န္ေတာ္ မသိတာဆိုလွ်င္လည္း ဤေနရာတြင္ ေထာက္ျပေစလိုပါသည္။ သူ႔အတၳဳပၸတိၱစာအုပ္ကေရာ၊ သူကိုယ္တိုင္ေရးတာလား သူမ်ားကို ေရးခိုင္းတာလား။

ထုိစာအုပ္တစ္အုပ္ ေရးဖူးရံုမွ်ျဖင့္ စာေပပညာရွင္ျဖစ္ပါၿပီလား။

သည္လိုဆိုလွ်င္ စာေပဆိုတာဘာလဲ ဆိုသည္ကို ျပန္စစ္ၾကည့္ၾကမည္။

စာေပဆုိလိုက္သည္ႏွင့္ စစ္ႏွင့္ၿငိမ္းခ်မ္းေရး၊ အင္နာကရနီနာ၊ ေလရူးသုန္သုန္ စသည္တို႔ကိုသာ ေျပာၾကသည္။ မည္သူမွ် အတဲြေပါင္းမ်ားစြာရွိသည့္ အဂၤလိပ္အင္ဆိုက္ကလိုပီးဒီးယားႀကီးမ်ားကို မညႊန္းၾက။ အာကာသသိပၸံစာအုပ္ႀကီးမ်ား၊ ေဘာဂေဗဒ က်မ္းမ်ားကို မညႊန္းၾက။

အေဝးသင္တကၠသိုလ္၊ ျမန္မာစာ၊ တတိယႏွစ္တြင္ စာေပႏွင့္ပတ္သက္၍ အဓိပၸာယ္ဖြင့္ဆိုပံု ပါ၏။ ထုိအထဲမွ ဆရာေဇာ္ေဇာ္ေအာင္ ၏ ဖြင့္ဆိုခ်က္ကုိ ညႊန္းထားတာေလး ျပန္လည္ ေဖာက္သည္ခ်ပါရေစ။

ဆရာေဇာ္ေဇာ္ေအာင္၏ စာေပႏွင့္ပတ္သက္၍ အဓိပၸာယ္ဖြင့္ဆိုခ်က္မွာ ေအာက္ပါအတိုင္းျဖစ္၏။  

စာေပဆိုသည္မွာ တစ္စံုတစ္ခုေသာ ခံစားမႈကို စိတ္ကူးဉာဏ္ကြန္႔ျမဴး၍ ဘာသာစကားကုိ အသံုးျပဳကာ ျပန္လည္ဖန္တီးထားေသာ ရသ သေဘာ လႊမ္းမိုးလြန္ကဲ့ေနသည့္ အႏုပညာပစၥည္း ျဖစ္သည္။

သို႔အတြက္ စာေပဟူသည္ အႏုပညာတစ္ရပ္ ျဖစ္၏။ လူ၏ စိတ္ကူးဉာဏ္ျဖင့္ ဖန္တီးခ်က္ ျဖစ္၏။ ရသပါ၏။

(အဲေလ - ေမွာ္ဝန္းသား၏ စာအုပ္တြင္လည္း ရသ ပါပါသည္။ ပါသမွ ရသမ်ိဳးစံုပါသည္။ ပထမ - ဟာသရသပါသည္။ ဒုတိယ - အဗၻဳတရသ ပါသည္။ တတိယ - ဘယာနက ရသပါသည္။ ဘယာနကရသပါရျခင္းကား ဤစာအုပ္အေၾကာင္း ကြ်ႏု္ပ္ေရးေနစဥ္ ေျခလြန္ လက္လြန္ေတြပါသြားၿပီး တရားစဲြခံရမွာ အလြန္အင္မတန္ ေၾကာက္ေနေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သတည္း။

ကြ်ႏု္ပ္ အႏွီ အတၳဳပၸတိၱစာအုပ္ႀကီးကို ဖတ္ေနပံုကိုသာ ဗီဒီယိုရိုက္ထားပါက အသင္တို႔သည္ ကြ်ႏ္ုပ္၏ အမ်ိဳးမ်ိဳး ေျပာင္းလဲေနသည့္ မ်က္ႏွာႀကီးကို ျမင္ၾကရမည္ ျဖစ္၏။ အခ်ိဳ႔ေနရာမ်ားတြင္ မဲ့ၿပံဳးၿပံဳးလုိက္သည္ကိုလည္းေကာင္း၊ အခ်ိဳ႔ေနရာမ်ားတြင္ မင္းပဲေျပာ ဟု မွတ္ခ်က္ေပးေနပံုကိုလည္းေကာင္း၊ အခ်ိဳ႔ေနရာမ်ားတြင္ မွတ္ေတာင္ထားလုိက္ရအံုးမယ္ ဟု သေရာ္ေနပံုကိုလည္းေကာင္း ျမင္ၾကရေပမည္။

နမူနာ နည္းနည္းျပရလွ်င္ -

စာမ်က္ႏွာ ၉၊ ၅၇ - ၈၈ အေရးအခင္း

စာ ၁၁၊ ၈၆ - ဒီမိုကေရစီစနစ္ႀကီးကို တပ္မေတာ္အစိုးရက စတင္လမ္းခင္းေပးခဲ့ျခင္း

စာ - ၈၀ မွ ၈၄ ထိ - တပ္မေတာ္အစိုးရ၏ ေဆာင္ရြက္ခ်က္မ်ား

စာ - ၈၅ - သစ္ေတာေတြခုတ္ရတာ -

ဤကား စကားခ်ပ္)

လက္ေတြ႔ဘဝအေတြ႔အႀကံဳမ်ားကို ႏွလံုးသားျဖင့္ ခံစားကာ မိမိ၏ကိုယ္ပုိင္စိတ္ကူးျဖင့္ ဖန္တီးထားေသာ စာသာလွ်င္ စာေပ စာရင္း ဝင္၏။ ဥပမာ တကၠသိုလ္ဘုန္းႏိုင္၏ ႏွင္းေငြ႔တစ္ေထာင့္၊ မိုးတစ္ေမွာင့္

သို႔အတြက္ ဘာဖန္တီးခ်က္မွမပါေသာ စာကို စာေပစာရင္းမသြင္း။ ဥပမာ - ကြ်န္ေတာ္၏ အနာဂတ္တစ္ခု ဖန္တီးတည္ေဆာက္ ျခင္း စာအုပ္သည္လည္းေကာင္း၊ ပုိက္ျပင္ပိုက္ဆက္လက္စဲြ စာအုပ္သည္လည္းေကာင္း၊ လုပ္ငန္းခြင္အႏၱရာယ္ ကင္းရွင္းေရး စာအုပ္မ်ားသည္လည္းေကာင္း စာေပ စာရင္းမဝင္ပါ။

ထုိကြ်ႏု္ပ္ေရးခဲ့ေသာ စာအုပ္မ်ားမွာ အေၾကာင္းအရာ၊ အခ်က္အလက္မ်ားခ်ည္းျဖစ္၏။ ဘာႏွလံုးသား ခံစားခ်က္မွ မပါ။ တစ္နည္းအားျဖင့္ စာဖတ္သူကို ဘဝအေမာေျပေစရန္ လုပ္မေပးႏိုင္။ ဆရာေဇာ္ဂ်ီက စာေပဖန္တီးသူ၏ တာဝန္မွာ စာဖတ္သူကို ဘဝအေမာေျပေစရန္ ျဖစ္သည္ ဆို၏။ ကြ်ႏ္ုပ္၏ စာအုပ္မ်ားမွာ စာဖတ္သူမ်ားကို ဘဝအေမာေျပေစရန္ မတတ္ႏိုင္ေသာေၾကာင့္၊ တစ္နည္း ဘဝအေမာေျပေစရန္ဟူသည့္ ရည္ရြယ္ခ်က္ႏွင့္ အလွမ္းေဝးလ်က္ရိွေသာေၾကာင့္ စာေပစာရင္း မသြင္းႏုိင္ျခင္း ျဖစ္၏။

ဆရာႀကီးပီမိုးနင္းအလိုအရ - အေလာင္းစည္သူမင္း၏ အတၳဳပၸတိၱကိုေရးမည္ဆုိလွ်င္ လူတိုင္းေရးတတ္သည္။ သူ႔မွာ မီွျငမ္းစရာ သမိုင္းစာအုပ္ေတြ အမ်ားႀကီးရိွသျဖင့္ ကူးခ်လိုက္ရံုျဖစ္၏။ သို႔ေသာ္ မီးဖိုေခ်ာင္ထဲက လက္ႏွီးစုတ္အေၾကာင္း ေရးပါဆိုလွ်င္မူ ေရးရ အင္မတန္ခက္ခ်ိမ့္မည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ လက္ႏွီးစုတ္အေၾကာင္းကို မည္သည့္က်မ္း၌ သြားရွာရပါမည္နည္း။ သို႔အတြက္ အေလာင္းစည္သူမင္း အတၳဳပၸတိၱကို စာ ဟု မေခၚ။ လက္ႏွီးစုတ္အေၾကာင္းကို ဖတ္ေကာင္းေအာင္ ေရးတတ္မွသာ စာဟု ေခၚသည္ ဆို၏။

ကြ်ႏ္ုပ္ဤမွ် လွ်ာရွည္ၿပီးၿပီဆိုလွ်င္ မိတ္ေဆြတို႔အေနႏွင့္ လူေရွ႔သူေရွ႔တြင္ အရွက္မရိွ မိန္႔မိန္႔ႀကီးထိုင္ကာ အပူေဇာ္ခံေနသည့္ အထက္ေဖာ္ျပပါ ပုဂၢိဳလ္ႀကီးကို စာေပပညာရွင္ဟုတ္မဟုတ္ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ ခ်ႏိုင္ၾကၿပီ ျဖစ္ပါသည္။

ထို႔ထက္ ထိုသူ႔ကုိ စာေပပညာရွင္စာရင္းသြင္းကာ ဖိတ္ၾကားလာသည့္ သူမ်ားကိုလည္း ကြ်ႏ္ုပ္ အလြန္တရာမွ အ့ံၾသမိရပါသည္။ အဲေလ ခါးေလးကုန္းၿပီးေတာ့ လက္ေဆာင္ပစၥည္းေပးတဲ့သူကလည္း ေပးလိုက္ေသး၏။ အင္း၊ သူ႔အရပ္နဲ႔ သူ႔ဇာတ္ေတာ့လည္း ဟုတ္လို႔ကိုး။ ကြ်ႏ္ုပ္ပဲ မွားပါတယ္။

ျဖစ္ခ်င္တိုင္း (ဟုတ္ေပါင္) ပ်က္ခ်င္တိုင္းပ်က္ေနသည့္ ကြ်ႏု္ပ္တို႔တုိင္းျပည္ႀကီး၌ သူမ်ားတိုင္းျပည္ေတြမွာ မျမင္ရတာေတြ အကုန္ ျမင္ရမည္။ မၾကားဖူးတာေတြ အကုန္ၾကားရမည္။

ေတာ္ပါၿပီ။ စိတ္ကုန္လြန္းလို႔ တကယ့္ကို ေတာ္ပါၿပီ။

စလံုးေတြေျပာသလို ကြ်ႏ္ုပ္လည္း ဗိုမစ္ဘလတ္ ျဖစ္၏။

ေက်းဇူးတင္ပါသည္။

ေအးၿငိမ္း

၂၉ ဒီဇင္ဘာ၊ ၂၀၁၈။ ည ၁၁း ၅၄ နာရီ

ဗဟိုဝန္ထမ္းတကၠသိုလ္ ရိွသင့္သလား

(၁)

ဗဟိုဝန္ထမ္းတကၠသိုလ္ ရိွသင့္သလား။

ဟုတ္ကဲ့၊ ရိွသင့္ပါသည္ ဟု ေျပာလုိပါသည္။

(ဟိုးထားဆရာတို႔ -

ခညားတို႔ကလည္း ဆဲမယ္ဆိုတာခ်ည္းပဲ။ နည္းနည္းေလာက္ ေျပာပါရေစအံုးခင္ဗ်။ ဆံုးေအာင္ဖတ္ၿပီးမွ ဆဲပါ။ ကြ်န္ေတာ္က ဇီးပင္ႀကီးကဆရာမဟုတ္သလို၊ ဇီးပင္ႀကီးမွာလည္း ဆရာလုပ္ဖို႔ မရည္ရြယ္ပါဘူး။ အက်ိဳးသင့္အေၾကာင္းသင့္ ေျပာျပမွာပါ။ အားလံုးဖတ္ၿပီးမွ မႀကိဳက္ဘူး။ သေဘာမတူဘူးဆို ဆဲသြားပါ။)

သည္အေၾကာင္း ကြ်န္ေတာ္ နည္းနည္းေလာက္ ရွင္းျပပါမည္။ အဲေလ သိသူမ်ားလည္းသိၾက၊ ေထာက္ျပသူမ်ားလည္း ေထာက္ျပ ေကာင္း ေထာက္ျပၾကပါလိမ့္မည္။ သူတို႔လုပ္လို႔မရသည့္အတြက္ သည္အတုိင္း လက္ပိုက္ၾကည့္ေနရတာလည္း ျဖစ္ေကာင္း ျဖစ္ႏုိင္ပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္ မသိပါ။

(၂)

သည္ကိစၥ ကြ်ႏု္ပ္က ယခုမွ ခါေတာ္မီ ေကာက္ကက္ေရးတာ မဟုတ္ပါ။ သည္အေၾကာင္းႏွင့္ ပတ္သက္ၿပီး ကြ်ႏု္ပ္ႏွင့္ ဆရာ ကိုေနမ်ိဳးေမာင္တို႔ လြန္ခဲ့ေသာ ၃ ႏွစ္ခန္႔ကတည္းက အေက်အလည္ ေဆြးေႏြးခဲ့ဖူးပါ၏။ (ေအာင္မယ္ - ဇီးပင္ႀကီးက ဆရာ ဆရာမေလးေတြေတာင္ သြားၿပီး လက္ခ်ာရိုက္ခဲ့ပါေသး။ ကြ်န္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္း အရင္းေခါက္ေခါက္ ဖိုးတင္စိုးတုိ႔ အိမ္မွာျဖစ္၏။)

ကြ်န္ေတာ္ စုိက္ပ်ိဳးေရးတကၠသိုလ္တြင္ အစိုးရဝန္ထမ္းအျဖစ္ ၁၉၉၀ ျပည့္ႏွစ္ ၾသဂုတ္လ ၂၀ ရက္ေန႔ နံနက္ ၉ နာရီတိတိ မွ ၁၉၉၇ ဒီဇင္ဘာလ ၃၁ ရက္ေန႔ ညေန ၅ နာရီထိ ခုနစ္ႏွစ္ခဲြခန္႔တာဝန္ထမ္းေဆာင္ခဲ့၏။ ဝန္ထမ္းကဒ္ကို ၁၉၉၈၊ ေဖေဖာ္ဝါရီလ ၁၃ ရက္၊ ညေန ၃ နာရီခဲြတြင္ စိုက္ပ်ိဳးေရးတကၠသိုလ္၊ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးရံုးမွ ရံုးအုပ္ ဦးဘုိနီ လက္ထဲသုိ႔ ျပန္အပ္ခဲ့၏။ ထိုအခ်ိန္မွစကာ ဝန္ထမ္း ဘဝလည္း တစ္ခန္းရပ္ခဲ့၏။

အစိုးရဝန္ထမ္းဆိုေတာ့ ဗဟုိဝန္ထမ္းတကၠသုိလ္ (ေဖာင္ႀကီး) သို႔ တက္ေရာက္ခဲ့ဖူးပါသည္။ တက္သမွ ႏွစ္ခါျပန္ေတာင္ တက္ခဲ့ရ ပါေသး။

ပထမအႀကိမ္မွာ ဝန္ထမ္းအသစ္မ်ား မျဖစ္မေနတက္ရေသာ ပံုမွန္သင္တန္းျဖစ္၏။ သင္တန္းအမွတ္စဥ္မွာ ေဇယ် ၁၁၅ ျဖစ္ၿပီး သင္တန္းနာမည္ အျပည့္အစံုမွာ အေျခခံ ျပည္သူ႔ေရးရာ ဝန္ထမ္းေလာင္း သင္တန္း ဟူ၍ ျဖစ္၏။ သင္တန္းကာလမွာ ေလးလ ျဖစ္ၿပီး ၂၃ ဧၿပီလ ၁၉၉၁ မွ ၆ စက္တင္ဘာ ၁၉၉၁ ထိ ျဖစ္၏။ ကြ်ႏု္ပ္တို႔သင္တန္းတြင္ သင္တန္းသားစုစုေပါင္း ၁၂၃ ဦးရိွၿပီး က်ား - ၉၀ + မ - ၃၃ ဦးျဖစ္၏။ ကြ်ႏု္ပ္၏ သင္တန္းသားအမွတ္မွာ ကသ ၃၈ ျဖစ္၏။ ႀကံဳတုန္းၾကြားရလွ်င္ ယခု စင္ကာပူ၌ သံအမတ္ျဖစ္ေနသည့္ ဦးဥကၠာႏွင့္ ကြ်ႏု္ပ္တို႔မွာ တပ္ခဲြ (- လား တပ္စိတ္လား မမွတ္မိပါ။) အတူတူျဖစ္၏။ တစ္ေဆာင္တည္း၌ အတူတူေနခဲ့ရ၏။ ကြ်ႏ္ုပ္တို႔တပ္စိတ္၌ ဆရာဝန္ႏွစ္ဦးပါရာ ကိုသန္းလြင္ႏွင့္ ကိုျမင့္ေသာင္းတုိ႔ျဖစ္၏။ ပိတ္ရက္ out pass ထြက္သည့္အခါ ကြ်ႏ္ုပ္မွာ ရန္ကုန္၌ မည္သည့္အေဆြအမ်ိဳးမွ မရိွေသာေၾကာင့္ အေဆာင္၌ပင္ က်န္ခဲ့၏။ Out pass မွ ျပန္အလာတြင္ ကိုျမင့္ေသာင္းက ကြ်ႏ္ုပ္ဖို႔ ဒန္ေပါက္ ဝယ္လာေပးတတ္၏။ ကုိသန္းလြင္က အေကာင္းဆံုး သင္တန္းသားဆုကို ဆြတ္ခူးရရိွခဲ့၏။

ဒုတိယအႀကိမ္မွာ ျမန္မာႏုိင္ငံ ျပင္ညာေရးေကာ္မတီ (ျပင္လည္းျပင္ၿပီး ညာလည္းညာေသာေၾကာင့္ ျပင္ညာေရးေကာ္မတီ ဟု ေခၚသတည္း။ ဤကားစကားခ်ပ္) ဥကၠ႒ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးခင္ညြန္႔၏ ဆရာဆရာမမ်ားအေပၚထားေသာ ေမတၱာ ေစတနာ မုဒိတာ ဥေပကၡာမ်ားေၾကာင့္ တက္ရျခင္းျဖစ္၏။ သင္တန္းနာမည္က တကၠသိုလ္ေကာလိပ္ ဆရာဆရာမမ်ား အထူးမြမ္းမံသင္တန္း အမွတ္စဥ္ (၂) ဟူ၏။ (ေသာက္က်ိဳးနဲ၊ မြမ္းၿပီးမံတာေတာင္ အထူးတလည္မြမ္းမံ လိုက္ရပါေသး။) သင္တန္းမွာ တစ္လသင္တန္း ျဖစ္ၿပီး ၉ မတ္လ ၁၉၉၂ မွ ၄ ဧၿပီလ ၁၉၉၂ ထိ ျဖစ္၏။ သင္တန္းသား သင္တန္းသူ ေပါင္း ၂၀၉၆ ေယာက္ရိွၿပီး ကြ်ႏု္ပ္၏ သင္တန္းသား အမွတ္စဥ္မွာ ကသ I - 54 ျဖစ္၏။

ထိုသင္တန္းတြင္ ကြ်ႏု္ပ္ အလြန္ႀကိဳက္ႏွစ္သက္သည့္ စုိင္းထီးဆိုင္၏ သီခ်င္းမ်ား ဖန္တီးရွင္ ဆရာေဒါက္တာစိုင္းခမ္းလိတ္ႏွင့္လည္း ဆံုဆည္းခြင့္ ရခဲ့ပါ၏။ ဆရာက ေဖာင္ႀကီးသီခ်င္းတစ္ပုဒ္ေတာင္ ေရးဖဲြ႔ခဲ့ပါေသးသည္။ ခုထိမွတ္မိေနေသးေသာ သီခ်င္း တစ္ပိုင္း တစ္စမွာ . . . ေဖာင္ႀကီးမွာမွ . . ဆံုရတယ္လို႔ . . . ဘယ္လိုေရွးေရစက္လဲမသိဘူး . . . မင္းလဲ သိလား . . . ။ ပင္ပန္းေပမယ့္ . . . လသာညေလး . . . ကုိယ္ေလ ဝင္အိပ္ရမွာ ႏွေျမာလွေပါ့ကြယ္ . . . ဟူ၏။

အဘယ္ေၾကာင့္ ဤမွ် အေသးစိတ္ လွ်ာရွည္ေနရပါသနည္းဟူမူ ကြ်ႏ္ုပ္ကို ဘာမွန္းညာမွန္းမသိဘဲ ေနရာတကာ ဆရာႀကီးလုပ္ခ်င္ တဲ့ေကာင္ ဟု ကဲ့ရဲ့သၿဂိဳဟ္ အတင္းဆိုၾကမည့္အေရး ႀကိဳတင္ေတြးဆမိေသာေၾကာင့္ ကြ်ႏု္ပ္သည္လည္း ဤသင္တန္းကို (ဘုရားစူးရပါေစ့) တကယ့္ကို ပယ္ပယ္နယ္နယ္ တက္ခဲ့ဖူးပါသည္ဟု သိေစလိုေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ပါသတည္း။

လက္နက္ငယ္သင္တန္းတြင္ လက္ေတြ႔ျပေသာ စစ္သားက ကြ်ႏ္ုပ္တို႔အရာရိွေပါက္စနမ်ားကို မ်က္ႏွာထိ၊ မ်က္ႏွာထားႏွင့္ "ေသေသခ်ာခ်ာ ၾကည့္ထားၾက၊ ဒါမ်ိဳး သင္ရဘို႔ဆိုတာ ဒီတစ္ေနရာတည္းရိွတယ္။ တျခား ဘယ္ေနရာမွာမွ သင္ခြင့္မရႏိုင္ဘူး" ဆိုကာ ဂ်ပန္ေခတ္ကရိုင္ဖယ္ေသနတ္ကို ျဖဳတ္တပ္ျပတာ ၎၏မ်က္ႏွာႏွင့္တကြ ယေန႔တိုင္ မွတ္မိေနပါေသး၏။

အခ်ီးႏွင့္ နိဒါန္းမ်ား ပ်ိဳးၿပီးသကာလ ယခု ဗဟိုဝန္ထမ္းတကၠသိုလ္ ဘာေၾကာင့္ရိွသင့္ေၾကာင္း ကြ်ႏု္ပ္ ရွင္းပါေတာ့အံ့။

(၃)

ဘာအလုပ္ကို လုပ္သည္ျဖစ္ေစ ထုိအလုပ္အေၾကာင္း ေသခ်ာက်န သိထားမွ စနစ္တက် ျဖစ္မည္။ ေသေသခ်ာခ်ာ လုပ္တတ္မည္။ ထိထိေရာက္ေရာက္ ျဖစ္မည္ မဟုတ္ေလာ။ သည္ကဲ့သို႔ သူလုပ္ရမည့္အလုပ္ကို သိဘို႔ တတ္ဘို႔ဆိုတာ ေရာ့၊ အင့္ ဆိုၿပီး ခန္႔ထားလုိက္ရံုနဲ႔ နတ္ေရကန္ထဲ ကန္ခ်လိုက္သလို အလုိလို ျပည့္စံု တတ္ေျမာက္သြားႏိုင္တာမ်ိဳးမဟုတ္။

(ႀကိဳက္ခ်င္ႀကိဳက္၊ မႀကိဳက္ခ်င္ေန။ စင္ကာပူအေၾကာင္းေတာ့ နည္းနည္းေလာက္ ထည့္ေျပာလုိက္အံုးမွ။) စင္ကာပူမွာဆုိ ဘာအလုပ္ပဲလုပ္လုပ္။ လုပ္ခိုင္းမည့္သူကို ေသေသခ်ာခ်ာ သင္ေပးရသည္။ Safety သင္တန္းမ်ားဆို မတက္မေနရ သင္တန္းမ်ား တက္ရန္ ဥပေဒျဖင့္ ျပ႒ာန္းထား၏။ ထိုဥပေဒမွာ Factory (Safety Trainings) Order ျဖစ္၏။ စင္ကာပူက သင္တန္းမ်ား အေၾကာင္း ကြ်န္ေတာ္ ပို႔စ္တစ္ပုဒ္ေရးဖူးပါသည္။ ကြ်န္ေတာ့္ ဘေလာ့မွာ ရွာဖတ္ၾကည့္ၾကပါ။

Link: shwenyein.blogspot.com

အႏို႔ မင္းတို႔ ဘယ္ေက်ာင္းကဆင္းထားၿပီးသား၊ ဘာဘဲြ႔ေတြရၿပီးသားမဟုတ္လားကြ။ ဘာျဖစ္လို႔ မလုပ္တတ္ရမွာလဲ ဟု အရင္ ေငါက္ခ်င္ေဇာ မႀကီးပါႏွင့္။

ေက်ာင္းကသင္ေပးလိုက္တာေတြဆုိတာ ပီဘိ သီအိုရီေတြခ်ည္းျဖစ္၏။ တကယ့္လက္ေတြ႔မွာ တုိက္ရိုက္ခ်သံုးလို႔ရတာ တစ္ခုမွ မပါ။ လက္ေတြ႔ႏွင့္ သီအိုရီကို ေပါင္းစပ္တတ္ဘုိ႔ လုပ္ငန္းခြင္ သင္တန္းေတြလုိသည္။ အေတြ႔အႀကံဳေတြလုိသည္။ အႏို႔ ခင္ဗ်ားတုိ႔ တကၠသုိလ္ဆိုတာႀကီးေတြမွာ လူေတြနဲ႔ ဘယ္လိုေပါင္းသင္းဆက္ဆံရမယ္ဆိုတာေတြ၊ ရံုးလုပ္ငန္းက ဘာေတြ၊ လုပ္ထံုးလုပ္နည္း ေတြက ဘာေတြ သင္မေပးလုိက္ဘူးလား။

ႏိုး။

အဲသဟာေတြဟာ တကၠသိုလ္က သင္ေပးရမွာ မဟုတ္ပါ။ လုပ္ငန္းခြင္ထဲေရာက္မွ ေလ့လာသင္ယူရမွာ ျဖစ္ပါသည္။

သဟာဆို အဲဒါေတြကို ဘယ္လိုသင္ယူရမွာတဲ့လဲ။ ကိုယ့္ဘာသာ ေလ့လာသင္ယူရမယ္ဆို အမွန္တကယ္ ေလ့လာသင္ယူလိုစိတ္ ရိွပါတယ္ဆိုလွ်င္ေတာင္ စမ္းတဝါးဝါးနဲ႔ ေလ့လာေနရမည္။ အခ်ိန္ေတြကုန္မည္။ စာရြက္စာတမ္းေတြလည္း အလြယ္တကူ  ရွာလို႔မရသျဖင့္ ခရီးလည္း ေပါက္မွာမဟုတ္။ လူလည္း ပင္ပန္းမည္။

အႏို႔ စာေမးပဲြေတာင္ မတတ္သာလို႔ တစ္ပဲြထိုး က်က္ေျဖၾကေသးတာ။ အဲသလို ကုိယ့္ဘာသာကိုယ္ ေလ့လာဘို႔ ဆိုတာ ေရးေဝးထက္ေဝးတဲ့ ေဝလာေဝးထဲကေပါ့ ခင္ဗ်ာ။

သဟာဆို ယခုမွ ဝန္ထမ္းျဖစ္လာခါစ ကိုဟဝွာ၊ မဟဝွာေလးေတြကို ဝန္ထမ္းစည္းမ်ဥ္း၊ လုပ္ထံုးလုပ္နည္း၊ ရံုးစာျပင္တာကစ ျမန္မာ ႏိုင္ငံအစိုးရရဲ့ ဖဲြ႔စည္းပံု၊ ဘယ္ဌာနေတြက ဘာေတြလုပ္ေနသည္ စတာေတြ သင္ေပးဘို႔ မလိုပါသေလာ။ အမွန္ပင္ လုိေပ၏။ အႏို႔ သည္လို က်က်နန မသင္ေပးဘဲ ဘယ္ကဲ့သို႔ တတ္ႏိုင္ပါမည္နည္း။

ေရာ့ ဒါေတြဖတ္ၾကလဟ ဆုိၿပီး စာအုပ္ေတြ ေပးလုိက္လို႔ ရခ်င္ရပါလိမ့္မည္။ သို႔ေသာ္ တကယ္ေသေသခ်ာခ်ာ ဖတ္၊ ေလ့လာမည့္ သူကား ၁၀၀၀ မွာ ၁ ေယာက္ေတာင္မွ ရိွဘို႔မလြယ္ပါ။ (အႏို႔ အေဝးသင္စာစဥ္ေတြဆို ေက်ာင္းကထုတ္လာတဲ့အတိုင္း၊ အထုပ္လုိက္ ေခ်ာင္ထဲ ထိုးထားၾကတာ ျဖစ္၏။ အထဲမွာ ဘာေတြပါတယ္ဆိုတာ ႀကိဳးေတာင္ ျဖည္ၾကည့္ၾကတာမဟုတ္။) ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ ဖတ္ဖို႔ မေျပာပါႏွင့္။ ယခု ေဖာင္ႀကီးႏွင့္ ဇီးပင္ႀကီးမွာ အတင္းအၾကပ္ ေခၚသင္ေပးေနတာေတာင္ စိတ္ဝင္တစား ေလ့လာသည့္သူ ဘယ္ႏွစ္ေယာက္ ရိွပါသနည္း။ စာရင္းေကာက္ၾကည့္စမ္းပါ။ မျဖစ္ႏိုင္လို႔ တက္ေနရသူမွာ အမ်ားစု ျဖစ္ပါလိမ့္မည္။ သင္တန္းမွာ ဘာေတြသင္လိုက္သလဲဟု သင္တန္းဆင္းလာသူမ်ားကို ေမးၾကည့္လုိက္ခ်င္စမ္းပါဘိ။

သို႔ေသာ္ . . . သို႔ေသာ္လည္းေပါ့ ခင္ဗ်ာ။

သင္တန္းေပးတယ္ဆိုတာ ခုလုိအခ်ိဳးမ်ိဳး၊ ခုလိုပံုစံမ်ိဳး၊ ခုလို ဘာသာရပ္မ်ိဳးေတြနဲ႔ေတာ့ မစံြေရးခ် မစံြပါ။

ခုဟာကေတာ့ ေဖာင္ႀကီးေဟ့ ဆိုလိုက္တာႏွင့္ အကုန္ အင္ သြားၾကသူေတြခ်ည္းျဖစ္၏။ ငါတို႔ေတာ့ ဝန္ထမ္းဘဝ သိသင့္သိထိုက္ တာေတြ သိရေတာ့မယ္။ ေပ်ာ္လိုက္တာ ဟု ေပ်ာ္ရႊင္ျမဴးတူးေနသူ ဘယ္ႏွစ္ေယာက္မ်ား ရိွပါသနည္း။ ကြ်န္ေတာ္ေတာ့ မထင္ပါ။

အဘယ္ေၾကာင့္ ဤကဲ့သို႔ ျဖစ္ရသနည္း။ သူတို႔ကိုယ္ႏိႈက္က အဲသလိုျဖစ္ေအာင္ လုပ္ထားေသာေၾကာင့္ ျဖစ္၏။ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ဖ်က္ သံေခ်းတက္ဆိုတာ သူတို႔ကို ေျပာတာျဖစ္သည္။ (ေဟ့လူေတြ၊ က်ဳပ္က အျပဳသေဘာနဲ႔ ေျပာေနတာေနာ။ အသေရဖ်က္တယ္ ဘာတယ္နဲ႔ တရားစဲြတာေတြ ဘာေတြ လုပ္မေနနဲ႔ဦး။ ခင္ဗ်ားတို႔ေကာင္းေၾကာင္းေတြ ေျပာေနတာ။ က်ဳပ္က ေၾကာက္တတ္တယ္။)

ယခု သင္ၾကားပုိ႔ခ်သည့္ပံုစံမွာ မမွန္ပါ။ မွားေနပါသည္။ မွားေနေၾကာင္းလည္း ဇီးပင္ႀကီးက သူငယ္ခ်င္းကို ေျပာျပဖူးပါသည္။ သို႔ေသာ္ သူလည္း ဘာမွမတတ္ႏိုင္ပါ။

သဟာျဖင့္ ဘာေတြ မွားေနသနည္း။

အကုန္မွားသည္။

ဘယ္ကစမွားသနည္း။

ေက်ာင္းနာမည္ကစ မွားသည္။

သည္ေက်ာင္းကို ဘယ္သူက တကၠသိုလ္ဟု လုပ္လုိက္သနည္း။

အဘယ္ေၾကာင့္ တကၠသိုလ္ဟု လုပ္ခ်င္ရသနည္း။

တကၠသုိလ္နဲ႔ တူတူတန္တန္ ဘာေတြမ်ား သင္ေပးပါသနည္း။

အဲေလ၊ ဒါလည္း သူတုိ႔ကို အျပစ္မဟုတ္ပါ။

ဗဟိုဝန္ထမ္းတကၠသိုလ္ဆိုတာ စေထာင္ကတည္းကိုက သူရို႔ဒုိင္ေတြရိုက္သြင္းဘုိ႔ ရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႔ ေထာင္ခဲ့ေသာေက်ာင္း ျဖစ္သျဖင့္ သည္အတုိင္း ျဖစ္ေနရျခင္းျဖစ္၏။ သဘာဝလည္း က်ပါသည္။

ေက်ာင္းဖဲြ႔စည္းပံုကစ ယခင္က ပံုစံအတုိင္း ျဖစ္၏။ (ျဖစ္သည္ဟု ထင္ပါသည္။ သူတို႔ေက်ာင္းအေၾကာင္းေတာ့ ဂဃနဏမသိပါ။)

သင္တာေတြကလည္း ယခင္က ပံုစံထဲကမထြက္။ (လူမ်ားေျပာစကားအရ သိရပါသည္။)

ေခတ္စနစ္ေတြ ေျပာင္းလာၿပီ။ ငါတို႔လည္း ပံုစံေျပာင္းမွဟု မတြက္။ ပံုစံေဟာင္းထဲမွာ က်င္လည္ေနခ်င္ၾက၏။ (အဲသဟာကေတာ့ သူရို႔တင္မဟုတ္၊ တစ္ႏိုင္ငံလုံုးျဖစ္သည္။)

သည္ေတာ့ ေဒါက္တာ စုိးသူရေဇာ္တို႔ကို လာသင္သည့္သူေတြမွာ သည္လိုပံုစံ သည္လိုအေျပာမ်ားရိွေနတာ ဘာမွမဆန္းပါ။

ေနာက္ၿပီး သင္သည့္ဘာသာေတြကလည္း မမွန္ပါ။ ပါသင့္တာေတြ မပါဘဲ မပါသင့္တာေတြ ပါေနသည္။ (ကြ်န္ေတာ္တို႔တံုးက စိုက္ပ်ိဳးေရးႏွင့္ ေမြးျမဴေရးဘာသာရပ္ ဆုိတာပါ သင္ရ၏။ ကြ်ႏု္ပ္တို႔ သိစရာလိုပါသလား။ ကြ်ႏု္ပ္တို႔က ဝက္ေမြးစားမည့္သူမ်ား ပါလား။ (ေမြးျမဴေရးဆရာေလးက ဝက္ေမြးျမဴေရးအေၾကာင္း သင္စဥ္ နီရဲေယာင္ယမ္းဆိုတာ ေျပာလို႔ ရီလုိက္ၾကတာ မွတ္မိပါ ေသး၏။ အဲေလ ခုလည္း ေတြးမိတိုင္း ၿပံဳးမိပါေသးသည္။ ဤကား စကားခ်ပ္)) ဤသည္မွာလည္း ေက်ာင္းအုပ္ခ်ဳပ္ေရးပိုင္းက သူတို႔ လုိခ်င္သည့္ပံုစံအတိုင္း လုပ္ထားျခင္းေၾကာင့္ ျဖစ္၏။ ေက်ာင္းအုပ္ခ်ဳပ္ေရးက လူေတြကို မေျပာင္းသေရြ႔ကာလပတ္လံုး သည္အတိုင္းဆက္ရိွေနဘို႔ မ်ားပါသည္။

ဒါဆို သင္သည့္ပံုစံကေရာ တဲ့။

အရမ္းေရာ ကာေရာကို မွားသည္။ ပစၥလက္ခတ္ကို မွားသည္။ မဟားတရား မွားသည္။ ေသာက္က်ိဳးနည္း မွားသည္။

မိတ္ေဆြတို႔ စဥ္းစားၾကည့္ပါခင္ဗ်ာ။

လူ ၆၀၀ ေလာက္ကို ေရွ႔က တစ္ေယာက္တည္းက သင္သတဲ့။

အႏွီကဲ့သို႔ေသာ သင္ၾကားပို႔ခ်နည္း ကမၻာေပၚမွာ ျမန္မာတစ္ႏိုင္ငံသာ ရိွမည္ထင္၏။ (ဂင္းနစ္မွတ္တမ္းဝင္ေလာက္၏။)

အဲသဟာ ဘာလုပ္တာပါနည္း။

ကြ်န္ေတာ္ လကၤာဒီပခ်စ္သူ ပို႔စ္တံုးက ေရးခဲ့ဖူးပါသည္။

ကြ်န္ေတာ္တို႔လူမ်ိဳးမ်ားသည္ ဘာကိုလုပ္လုပ္၊ ျဖစ္ကတတ္ဆန္းလုပ္တတ္သည္။ ၿပီးၿပီးေရာ လုပ္တတ္သည္။

အက်ိဳးရိွမွန္း မရိွမွန္း နည္းနည္းမွ ထည့္မတြက္။ လုပ္ၿပီး ၿပီးတာပဲ ဟု သေဘာထားၾက၏။

အဲသလိုသင္တာမွန္သလား။ ထိုသင္တန္းမ်ားက ဘာမ်ား အက်ိဳးအျမတ္ထြက္သနည္းဟု ဘယ္သူကမ်ား ထည့္သြင္း စဥ္းစားၾကဖူး ပါသနည္း။

အမွန္ဆို ထိုသင္တန္းမ်ားမွာ ႏိုင္ငံေတာ္ပိုက္ဆံ အလြန္အကုန္အက်မ်ားစြာခံ၍ ဖြင့္ထားေသာ သင္တန္းမ်ား ျဖစ္၏။

ထုိသင္တန္းမ်ားမွာ ဘယ္သူ႔အတြက္မွ အက်ိဳးမရိွပါက ႏုိင္ငံေတာ္ပိုက္ဆံမ်ားကို အလဟသ ျဖဳန္းတီးေနျခင္းမွ်သာ ျဖစ္သတည္း။

ဒါဆို သင္တန္းတက္သူေတြ ဘက္ကေရာတဲ့။

ပိုလို႔ေတာင္ ဆိုးေသးသည္။

ေဖာင္ႀကီးတက္ရေတာ့မေဟ့ ဆုိကတည္းက စိတ္ညစ္ေနၾက၏။

သင္တန္းတက္ရမယ့္အတူတူ သင္တန္းက ငါတို႔ ဘာေတြတတ္ေအာင္သင္ခဲ့မယ္ဟု စဥ္းစားမိသူ ရိွသည့္တိုင္ အေရအတြက္အားျဖင့္ မ်ားလိမ့္မည္မဟုတ္ဟု ထင္ပါသည္။ အခ်ိန္ကုန္တာေတြ၊ ေငြကုန္တာေတြ၊ ပင္ပန္းတာေတြအတြက္ တစ္ခုခုျပန္ရေအာင္ ယူခဲ့ၾကပါဟု တုိက္တြန္းပါ၏။

ဤသည္တုိ႔မွာ ႏုိင္ငံႏွင့္ခ်ီ၍ နစ္နာမႈမ်ား ျဖစ္၏။

(သူမ်ားသာ လက္ညိႈးထိုးေနတယ္။ မင္းကေရာ ဟု ေမးပါ။ ကြ်န္ေတာ္ ေဖာင္ႀကီးသင္တန္းတက္ခဲ့တံုးက မွတ္စုေတြ ယခုတိုင္ ရန္ကုန္အိမ္မွာ ရိွပါေသးသည္။ ကြ်န္ေတာ္ ဘယ္လို လက္ခ်ာလိုက္ထားတယ္ဆုိတာ လာၾကည့္ၾကဘုိ႔ ဖိတ္ေခၚပါသည္။ ေဘးထြက္ အျမတ္အစြန္းအေနႏွင့္ ေဖာင္ႀကီးစာၾကည့္တုိက္က မိုးတားဦးထြန္းရိွန္၏ ဇာတကစျႏိၵကာစာအုပ္ ကို တစ္အုပ္လံုး လက္ေရးႏွင့္ ကူးယူခဲ့သလို မာကီယာဘယ္လီ၏ The Prince စာအုပ္ကုိ အစအဆံုးဖတ္ခဲ့ေၾကာင္း ယခုတိုင္ မွတ္မိေနပါေသး၏။ ထုိ႔ျပင္ ကုိေစာဘယ္သူဆိုပါလိမ့္၊ နာမည္ေမ့ေနၿပီ - သူ႔ကိုလည္း ဇာတာဖဲြ႔နည္း အစအဆံုး အကုန္သင္ေပးခဲ့ပါေသး၏။)

ကြ်န္ေတာ္က ကုိယ့္ကိုယ္ကုိယ္ ဘယ္ေလာက္ေတာ္ေၾကာင္း အေျခာက္တိုက္ ၾကြားေနတာမဟုတ္ပါ။ သင္တန္းတက္သူေတြကို အခ်ိန္ေတြေငြေတြ ကုန္တဲ့အတူတူ တစ္ခုခုေတာ့ရေအာင္ ယူသြားေစခ်င္ေသာ ေစတနာျဖင့္ ေျပာျခင္းမွ်သာ ျဖစ္ပါ၏။

(၄)

သည္ေလာက္ေျပာၿပီးလွ်င္ ဗဟိုဝန္ထမ္းတကၠသိုလ္ အဘယ္ေၾကာင့္ရိွသင့္ေၾကာင္း ဘယ္လုိပံုစံႏွင့္ ရိွသင့္ေၾကာင္း ဒံုးမေဝးေသာ ကြ်ႏု္ပ္မိတ္ေဆြတို႔ အနည္းငယ္ ရိပ္မိေလာက္ပါၿပီ။

ပထမ အဝီစိ ဟိုဘက္နားေလာက္ေရာက္ေအာင္ က်ဆင္းေနေသာ ေက်ာင္းပံုရိပ္ကို ျမွင့္တင္ၾကရမည္။

နာမည္ကစ ေျပာင္းရမည္။ တကၠသုိလ္ဆိုတာႀကီးကို ျဖဳတ္ရမည္။

ဖဲြ႔စည္းပံု ျပင္ရမည္။ (ေခါင္းမမာခ်င္ၾကပါႏွင့္။ ႏုိင္ငံေကာင္းစားဘို႔အေရး စိတ္ေကာင္းေစတနာေကာင္း ထားၾကပါ။)

ဌာနေတြ ျပန္ဖဲြ႔သင့္ ဖဲြ႔ရမည္။

သင္ရုိးညႊန္းတမ္းေတြ ျပန္ဆြဲရမည္။

သင္ရိုးအားလံုးမွာ အလုပ္စဝင္မည့္ ဝန္ထမ္းမ်ား မသိမျဖစ္ သိထားရမည့္ ဘာသာရပ္မ်ားကို သင္ေပးရမည္။

သင္ၾကားမည့္ ဆရာမ်ားကို ေသေသခ်ာခ်ာ ေလ့က်င့္ေပးရမည္။

ယခုက လူႀကီးမ်ားကို သင္တာျဖစ္၏။ လူႀကီးဆိုတာ ကေလးမဟုတ္။ (ဟုိက္ရွားဘား၊ ခုမွ ရွင္းသြားေတာ့တယ္။)

ကေလးမဟုတ္သည့္အတြက္ ကေလးေတြကို သင္သလိုသင္လွ်င္ အကုန္ အိပ္ငိုက္ကုန္မည္။

(ေဖာင္ႀကီးတံုးက သင္တန္းသားေတြ အိပ္ငိုက္ေနပံုေတြကို ကြ်န္ေတာ္ဆဲြထားတာ ၾကည့္ခ်င္သပဆို အိမ္ကိုၾကြခဲ့ၾကပါ။)

ဘယ္လိုသင္ရမယ္ဆုိတာ အေသးစိတ္သိခ်င္သူမ်ား WSH ဂ်ာနယ္မွာ သင္တန္းဆရာမ်ားကို ျပဳစုပ်ိဳးေထာင္ျခင္း ေခါင္းစဥ္ျဖင့္ ကြ်န္ေတာ္ေရးထားတာ အမ်ားႀကီးရိွသည္။ ဝယ္ဖတ္ၾကည့္ၾကပါ။

သင္တန္းေက်ာင္းကိုလည္း သင္တန္းေက်ာင္းပံုစံႏွင့္တူေအာင္ ျပန္လည္ ဖဲြ႔စည္းရမည္။

(၅)

ေရးတာလည္း အေတာ္မ်ားသြားၿပီမို႔ အဆံုးသတ္ပါမည္။

ႏုိင္ငံတစ္ႏိုင္ငံကို အုပ္ခ်ဳပ္ေနတာ အစိုးရျဖစ္၏။ သည္အစိုးရယႏၱယားႀကီးကို လည္ပတ္ေနတာ အစိုးရဝန္ထမ္းမ်ား ျဖစ္၏။

အစိုးရေကာင္းဘို႔ ဝန္ထမ္းမ်ားေကာင္းရန္ လိုသည္။

အစိုးရဌာနမ်ား၏ ဝန္ေဆာင္မႈေကာင္းဘုိ႔ အစိုးရဝန္ထမ္းမ်ား အရည္အေသြးျပည့္ဝရန္ လိုသည္။

အရည္အေသြးဆိုရာဝယ္ ရုပ္အရည္အေသြးေရာ၊ စိတ္အရည္အေသြး ႏွစ္ခုစလံုးကို ဆိုလိုသည္။

(ဥပမာ - ေရွ႔မွာ လူလာၿပီး မတ္တပ္ရပ္ေနတာ ျမင္တာေတာင္ ဟိုဘက္လွည့္ၿပီး ကိုးရီးယားမင္းသားအေၾကာင္း အေျပာမပ်က္ တာမ်ိဳး၊ ကိုယ့္ဆီလာတဲ့သူေတြကို မတူသလုိ မတန္သလို ဆက္ဆံတာမ်ိဳး။)

သည္ေတာ့ အစိုးရဝန္ထမ္းေတြကို အရည္အေသြးျပည့္လာေတာင္ ျပဳစုပ်ိဳးေထာင္ေပးဘို႔လုိသည္။

လက္ရိွ ဗဟိုဝန္ထမ္းတကၠသိုလ္မွာ အဲသဟာေတြ လုပ္ေပးဘို႔ အေကာင္းဆံုးေနရာ ျဖစ္ေလသည္။ ေနာက္ၿပီး လက္ရိွလည္း လုပ္ေနဆဲျဖစ္ေတာ့ သပ္သပ္ ထပ္လုပ္စရာမလို။

အေရးႀကီးသည္မွာ လုပ္ပံုလုပ္နည္းေျပာင္းဘို႔ ျဖစ္၏။

NLD အစိုးရကုိလည္း အျပစ္တင္ မေစာၾကပါႏွင့္။ သူတို႔မွာလည္း သူတို႔ဒုကၡႏွင့္ သူတို႔ျဖစ္၏။ လူ ၁၀၀ ထမ္းရမည့္ ဝန္ကို ၇၅ ေယာက္ (ဒါေတာင္ တင္းျပည့္က်ပ္ျပည့္မဟုတ္။) ထဲႏွင့္ ထမ္းေနရသည္။ ေနာက္ၿပီး သူတို႔လုပ္လုိ႔မရတာေတြ အမ်ားႀကီးရိွသည္။

မဟုတ္မွန္းသိေပမယ့္ သိသိႀကီးႏွင့္ လက္ပိုက္ၾကည့္ေနရတာေတြ ရိွသည္။ ဟို ၉၉ ႀကိမ္ေျမာက္ ရံုးထုတ္တာကို ၾကည့္ပါ။ သဟာကုိ မိတ္ေဆြတို႔ သိပါသည္။

အဲဗ်။ အစိုးရကမွ လုပ္ဘို႔မလြယ္ဘူး ဆိုမွေတာ့ ဘယ္သူ႔သြား အေဖေခၚရမွာပါလိမ့္။ ကိုယ့္စကားနဲ႔ကိုယ္ တိုင္ပတ္ၿပီ။

အဲဒါမွ ဒြတ္ခ။ လုပ္ၾကပါဦး အရပ္ကတို႔။

အဲသဟာေတာ့ က်ဳပ္လည္း ရွင္းမျပတတ္။

စြမ္းသူေတြ ဆက္လုပ္ၾကပါ။

ေက်းဇူးတင္ပါသည္။

ေအးၿငိမ္း

၂၆ ဒီဇင္ဘာ၊ ၂၀၁၈။ နံနက္ လင္းအားႀကီး ၁ နာရီ နဲ႔ ၃၉ မိနစ္

ေၾကာင္မ်ား အေအးပတ္ေသာတိုင္းျပည္

(၁)

ကြ်ႏု္ပ္သည္ ျမန္မာျပည္ရိွ ေၾကာင္မ်ားကို အလြန္သနားမိေလသည္။

အေၾကာင္းကား ၎တို႔မွာ ေခတ္အဆက္ဆက္ အေအးပတ္လာခဲ့ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္၏။

ဘီပီအိုင္မွထုတ္ေသာ ဘာမီတြန္ေဆးျပားမ်ား၏ ၉၀ ရာခိုင္ႏႈန္းမွာ ေၾကာင္မ်ားကို တုိက္ေကြ်းျခင္းျဖင့္ ကုန္ရသတည္း။

ကမၻာေပၚတြင္ ေၾကာင္ အေအးပတ္ဆံုးတိုင္းျပည္ကို ျပပါဆိုလွ်င္ ကြ်ႏု္ပ္တို႔ ျမန္မာျပည္ႀကီးကို ျပရမည္ျဖစ္ေလသည္။

(၂)

မိတ္ေဆြဆရာမေလး၏ပို႔စ္မွ ဆရာမတစ္ဦးျပင္ရသည့္ စာရင္းဇယားမ်ားကိုၾကည့္ၿပီး ကြ်န္ေတာ္ အေတာ္ ေသြးတက္သြားမိေလ၏။

သူေရးျပထားသည့္ စာရင္းမ်ားကို ကူးယူတင္ျပရလွ်င္ ေအာက္ပါအတိုင္းျဖစ္၏။

အတန္းပိုင္တစ္ဦးျပင္ရသည့္ စာရြက္စာတမ္းမ်ား

၁) အခ်ိန္ပိုင္း ေက်ာင္းေခၚႀကိမ္
၂) တေန႔လံုး ေက်ာင္းေခၚႀကိမ္
၃) လခ်ဳပ္ ေက်ာင္းေခၚႀကိမ္
၄) လစဥ္ အမွတ္စာရင္း
၅) အမွတ္စာရင္းေပါင္းခ်ဳပ္
၆) အရည္အခ်င္းစစ္ မွတ္တမ္း
၇) ေက်ာင္းသား ခြင့္မွတ္တမ္း
၈) မိဘ အုပ္ထိန္းသူႏွင့္ ေတြ႕ဆံုေဆြးေႏြးမႈ မွတ္တမ္း
၉) ေက်ာင္းသားမ်ား၏ တကိုယ္ရည္က်န္းမာမႈ မွတ္တမ္း
၁၀) လစဥ္ ပညာရည္ တိုးတက္မႈ မွတ္တမ္း
၁၁) လ အလိုက္ ေက်ာင္းလုပ္ငန္းပါဝင္ေဆာင္ရြက္မႈ မွတ္တမ္း
၁၂) သန္ခ်ေဆး / သံဓါတ္အားေဆး / ကိုယ္အေလးခ်ိန္ / အရပ္

စုစုေပါင္း ၁၅ အုပ္

ဘာသာျပအေနႏွင့္ ျပင္ရေသာ စာရြက္စာတမ္းမ်ား

၁) သင္ေထာက္ကူ မွတ္တမ္း
၂) သင္ျပမႈမွတ္တမ္း
၃) စစ္ေဆးမႈမွတ္တမ္း
၄) သင္ေထာက္ကူပစၥည္း
၅) အခ်ိန္ပို မွတ္တမ္း
၆) ကုစားျဖည့္ဆည္း မွတ္တမ္း
၇) ဘာသာရပ္ စီမံခ်က္
၈) လပိုင္း မာတိကာ

သူက ႏွစ္ဘာသာျပရေလေတာ့ စုစုေပါင္း ၁၆ အုပ္ ျပင္ရေလသည္။

ဘာသာရပ္မွဴး အေနႏွင့္ ေအာက္ပါစာရြက္စာတမ္းမ်ားျပင္ရျပန္၏။

၁) မူလတန္း၊ အလယ္တန္း၊ အထက္တန္း အတန္းစံု သင္ရိုး ခြဲေဝ
၂) လပိုင္းမာတိကာ ႏွင့္ လ အလိုက္ ျပီးစီးမႈ က်န္ရွိမႈ မွတ္တမ္း
၃) ဘာသာရပ္ ေဆြးေႏြးမႈမွတ္တမ္း 

စုစုေပါင္း ျပင္ရသည့္ မွတ္တမ္းစာအုပ္ေပါင္း - ၄၅ အုပ္

ပညာေရးဝန္ႀကီးဌာနမွ ဆရာႀကီးမ်ားမွာ ရုရွားေတြကို အားက်ေလသည္။

အင္တာနက္ဆိုတာႀကီး ေပၚလာေတာ့ ဘာမွ မလံုၿခံဳေတာ့။ မည္မွ် လံုၿခံဳေရးစနစ္ေတြ ထားသည့္ျဖစ္ေစ၊ အလြန္ အစြမ္းထက္ လွေသာ hacker မ်ား၏ ရန္ကို ေၾကာက္ေနရသည္။ သည္ေတာ့ ရုရွားတို႔က ေခတ္ေဟာင္းက သံုးခဲ့သည့္ လက္ႏိွပ္စက္ စနစ္ကို ျပန္သြား၏။ အေရးႀကီးေသာ စာရြက္စာတမ္းမ်ားကို ကြန္ျပဴတာႏွင့္မျပင္။ စာရြက္ေပၚတြင္ လက္ႏွိပ္စက္ႏွင့္ရိုက္သည္ ဆို၏။ ကိုင္း၊ ဟက္စမ္း။ ႀကိဳက္သေလာက္။

ယခုလည္း ပညာေရးဝန္ႀကီးဌာနက ၎တို႔၏ မွတ္တမ္းမ်ား ေပါက္ၾကားသြားမွာကို အလြန္စိုးရိမ္ေလ၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ေက်ာင္းသားမ်ား၏ ေက်ာင္းေခၚခ်ိန္၊ အမွတ္စာရင္း စသည္တို႔ကို လက္ေရးႏွင့္သာ ေရးသြင္းရမည္။ ကြန္ျပဴတာလံုးဝ သံုးခြင့္မျပဳ ဆို၏။ ၎တို႔၏ ပညာေရးစနစ္ႀကီးေပါက္ၾကားသြား၍ အေမရိကန္လို၊ ဂ်ပန္လိုႏိုင္ငံမ်ိဳးက အတုယူကာ လုိက္ျပင္ၾကလွ်င္ အက်ိဳးနည္းေရာ့မည္။ ပညာေရးဌာနမွ အသက္ ၉၀ (ဟုတ္ေပါင္ ေယာင္လို႔) လူႀကီးမ်ား၏ အေျမာ္အျမင္ႀကီးမႈကို ကြ်ႏ္ုပ္မွာ ၾသခ်ယူရပါေပ၏။

ဤမွ် အလြန္မ်ားျပားလွၿပီး ေက်ာင္းသားမ်ား၏ စာတတ္ေျမာက္ေရးကို ဘာတစ္ခုမွ အေထာက္အကူမျပဳေသာ အႏွီစာရင္းမ်ားကို လက္ေရးႏွင့္ ျပင္ခိုင္းျခင္းကား တမင္သက္သက္ ညစ္ပတ္စုတ္ပဲ့တာသာ ျဖစ္၏။ ဤသည္ကိုၾကည့္ျခင္းအားျဖင့္ ထုိလူႀကီးမ်ားမွာ ကြန္ျပဴတာ မကိုင္ဖူးမွန္း သိသာေလသည္။

ကြန္ျပဴတာသံုး၍ ျပင္ျခင္း၏ အားသာခ်က္မ်ားကို အနည္းငယ္မွ် ေျပာျပပါရေစ။ ကြ်န္ေတာ့္မိတ္ေဆြမ်ားမွာ နလဘိန္းဒံုးမ်ား ျဖစ္သည္ဟု ယူဆ၍ ေျပာမွာမဟုတ္ပါ။ ေခတ္ေဆြးစနစ္ေဆြးႀကီးထဲတြင္ ေပ်ာ္ေမြ႔ေနလုိသည့္၊ အလုပ္လုပ္ရမွာ လြယ္သြားမွာ၊ တိုးတက္သြားမွာကို ေသမေလာက္ေၾကာက္သည့္ အႏွီလူႀကီးဆုိသူမ်ား သိေအာင္ ေျပာျခင္းသာ ျဖစ္ပါသည္။

အထက္ေဖာ္ျပပါ ဘာမွ အရာမနံသည့္ စာရင္းႀကီးေတြကို လတုိင္းျပဳစုေနရျခင္းျဖင့္ မည္မွ် အလုပ္မ်ားမည္ကို (ကြ်န္ေတာ္က မွန္းဆ၍သာေျပာျခင္းျဖစ္ၿပီး) ဆရာမမ်ား ကိုယ္ေတြ႔ ျဖစ္ပါသည္။ သည္စာရင္းႀကီးေတြ ျပဳစုရမယ္ပဲ ထားပါ။ ကြန္ျပဴတာသံုးလိုက္ လွ်င္ မ်ားစြာ အဆင္ေျပ၊ လြယ္ကူသြားမည္ျဖစ္၏။

၁။ အီးေမးသံုးသည့္စနစ္တစ္ခု က်င့္သံုးပါ။ (အီးေမးေျပာတာေနာ္ ဂ်ီေမးမပါဘူး။ ေတာ္ၾကာ ဂ်ီက်ေနမွာ စိုးလို႔။)

၂။ ထိုစာရင္းမ်ားကို Format တစ္ခုျပင္ၿပီး ျမန္မာျပည္မွ ေက်ာင္းအားလုံးကုိ ေပးလိုက္ပါ။

၃။ စာရင္းမ်ားကုိ ကြန္ျပဴတာႏွင့္ျပင္၊ pdf format ေျပာင္း။ လတုိင္း အီးေမးႏွင့္ပို႔ခိုင္းပါ။

အလုပ္ရႈပ္လည္းသက္သာ၊ ျမန္လည္းျမန္။ အလုိရိွသည့္ စာရင္းေတြကိုလည္း အလြယ္တကူရွာႏိုင္မည္ ျဖစ္ပါသည္။

ဆာဗာေတြ ဘာေတြ၊ အြန္လိုင္း စတုိးရိတ္ေတြဘာေတြ ထားပါ။ နည္းနည္း ျမင့္လြန္းသည္။

အီးေမးေလာက္က ဘာမျဖစ္ႏုိင္စရာ ရိွပါသနည္း။

မင္းေျပာေတာ့ လြယ္လြယ္ေလး။ ေက်ာင္းေတြမွာ ကြန္ျပဴတာ ကုိင္တတ္တဲ့သူ ဘယ္ႏွစ္ေယာက္ ရိွသလဲ။

ကြန္ျပဴတာကေရာ ဘယ္ကရမလဲ။

ဟုတ္ကဲ့။ မလုပ္ခ်င္သူေတြမွာ ဆင္ေျခေတြ၊ ျမင္းေခ်ေတြ၊ ေခြးေခ်ေတြ၊ ေၾကာင္ေခ်၊ လဒေျခေတြ အျပည့္ရိွသည္။

ျမန္မာျပည္တြင္ ပိုက္ဆံမ်ားကို အလဟႆျဖဳန္းတီးပစ္ေနသည့္ ပဲြလမ္းသဘင္မ်ား အလြန္ေပါမ်ားလွသည္။ ထိုပဲြလမ္းသဘင္မ်ား ကို ၇၅% ျဖတ္ခ်လိုက္လွ်င္ ထိုပိုက္ဆံမ်ားကို တစ္ႏိုင္ငံလံုးမွာရိွသည့္ ေက်ာင္းမ်ား၌ ကြန္ျပဴတာမ်ား ဆင္ေပးလုိ႔ရသည္။ မူလတန္းမ်ားထိ မဆင္းႏိုင္လွ်င္ အနည္းဆံုး အထက္တန္းေက်ာင္းမ်ားမွာ လုပ္ေပးလုိ႔ရသည္။

ေက်ာင္းသားမ်ားစာရင္း ဟူသည္ တစ္ႏွစ္တာကာလပတ္လံုး အေျပာင္းအလဲ အလြန္နည္းမွာ ျဖစ္သည့္အတြက္ ထိုပံုစံတြင္ တစ္ခါ ထည့္ထားလိုက္ရံုႏွင့္ တစ္ႏွစ္လံုး သံုးလို႔ရသည္။ ေက်ာင္းတက္ခ်ိန္၊ အမွတ္ စသည္တို႔ေလာက္သာ ျပင္ဘို႔လုိေတာ့သည္။ အလြန္ အင္မတန္ အလုပ္ရႈပ္သက္သာသြားမည္ ျဖစ္၏။

ခုေတာ့ ေက်ာင္းသားနာမည္၊ ေက်ာင္းဝင္အမွတ္၊ အေဖနာမည္၊ အေမနာမည္၊ ပေထြးနာမည္၊ ေယာကၡမနာမည္ စသည္တို႔ကို လတိုင္းလက္ေရးႏွင့္ ေရးရသည္။ ေက်ာင္းသားဆိုတာ တစ္ေယာက္ႏွစ္ေယာက္ထဲမဟုတ္။ ရာႏွင့္ခ်ီရိွသည္။ ထို ရာႏွင့္ခ်ီေသာ ေက်ာင္းသားနာမည္မ်ားကို မ်ားျပားလွေသာစာရင္းမ်ား၌ လတိုင္းေရးသြင္းေနရေသာ ဆရာမမ်ား၏ ဒုကၡကား မေသးလွ။ ဤသည္မွာ ဆရာမ တစ္ေယာက္တည္းမဟုတ္။ တစ္ေက်ာင္းတည္း မဟုတ္။ ျမန္မာတစ္ႏိုင္ငံလံုးက ေက်ာင္းမ်ား၊ ဆရာမမ်ား၏ ဒုကၡျဖစ္သည္။ ေနာက္ၿပီး ဒါ တစ္လမဟုတ္၊ ႏွစ္လ မဟုတ္။ လတုိင္း။ ႏွစ္တိုင္းျဖစ္၏။ က်က်နနသာ တြက္ၾကည့္မည္ဆိုပါက နည္းနည္းေနာေနာ မဟုတ္သည့္ အခ်ိန္မ်ား၊ လုပ္အားမ်ား ဆံုးရံႈးရတာ ျဖစ္ပါသည္။ ထိုကဲ့သုိ႔ေသာ အရာမနံသည့္ ကိစၥမ်ားတြင္ အခ်ိန္မ်ား၊ လုပ္အားမ်ား မ်ားစြာဆံုးရံႈးေနရသည့္အတြက္ ျမန္မာႏိုင္ငံသည္ ကမၻာ့ဘိတ္ခ်ီးႏိုင္ငံ ျဖစ္ေနရျခင္း ျဖစ္ေလသည္။

အကယ္၍သာ ထုိစာရင္းမ်ားကို ကြန္ျပဴတာႏွင့္ျပင္မည္ ဆိုအံ့။ copy and paste (control+c & control+p) အသာေလး ႏွိပ္လိုက္ရံုႏွင့္ အႏွီ ေဆြခုနစ္ဆက္၊ မ်ိဳးခုနစ္ဆက္နာမည္မ်ားကို အလြယ္ကေလး၊ မပင္ပန္းဘဲ ကူးႏိုင္သည္။ (ဟူး၊ ဒံုးေဝးတဲ့သူေတြ ေျပာျပရတာ ေမာပါ့။)

ေနာက္ၿပီး လက္ေရးႏွင့္ေရးတယ္ဆုိတာ ကြန္ျပဴတာရိုက္တာထက္ အမ်ားႀကီး ပိုေႏွးသည္။ မယံုလွ်င္ ျမန္မာျပည္က အျမန္ဆံုးဆုိတဲ့ လက္ေရးသမားကိုရွာခဲ့ပါ။ ကြ်ႏု္ပ္က ကြန္ျပဴတာမွာ type ရိုက္ၿပီး ၿပိဳင္ပါမည္။ အကယ္၍ ကြ်ႏု္ပ္ရႈံးခဲ့သည္ရိွေသာ္ လူလယ္ေခါင္မွာ ပါးခ်သြားခဲ့ပါ။ ဤသည္မွာ အလကား ဟာသေျပာျခင္းမဟုတ္။ တကယ္စိန္ေခၚတာ ျဖစ္ပါသည္။

ကြန္ျပဴတာဆိုတာ လက္ဆယ္ေခ်ာင္းႏွင့္ရိုက္တာျဖစ္၏။ စာေရးဘုိ႔ဆိုတာ လက္တစ္ဖက္လံုး သံုးရတာျဖစ္၏။ ေနာက္ၿပီး ကြန္ျပဴတာက ခလုတ္ကေလးႏွိပ္ရံုႏွင့္ စာျဖစ္သည္။ လက္ႏွင့္ စာတစ္လံုးေရးဘို႔ဆိုတာ အေတာ္ အားစိုက္ရသည္။

ကြ်န္ေတာ္ လက္ႏွင့္စာမေရးသည္မွာ ဆယ္စုႏွစ္တစ္ခုမက ရိွပါၿပီ။ ကြ်န္ေတာ္ Compaq laptop ဝယ္တာ ၂၀၀၃ ခုႏွစ္ေႏွာင္းပုိင္း။ ထုိကာလကတည္းက စာကုိ ကြန္ျပဴတာႏွင့္သာ ေရးခဲ့၏။ (၂၀၀၃ က ဝယ္ခဲ့ေသာ laptop ကေလးမွာ အေတာ္ခံသည္။ ၂၀၀၈ ခုႏွစ္က်မွ ပ်က္သြားတာ ျဖစ္၏။) အေဝးသင္ေျဖဘို႔ လက္ေရးႏွင့္ေရးရေတာ့ လက္ေရးမွန္ဘို႔၊ ညီဘို႔ အေတာ္လုပ္ယူရသည္။ ေရးစက အေတာ္လက္ေညာင္း၏။ ေနာင္ အသားက်သြားေတာ့မွ အေတာ္ဟုတ္သြားတာ ျဖစ္၏။

ကြ်န္ေတာ္က ေန႔တုိင္းကြန္ျပဴတာရိုက္ေနတာဆိုေတာ့ ျမင္းမ်ား ဒုန္းစိုင္းသြားသလုိ ရိုက္ႏိုင္သည္။ ကြ်န္ေတာ္သာမဟုတ္ပါ။ ကြ်န္ေတာ္ စိုက္ပ်ိဳးေရးတကၠသုိလ္မွာတံုးက ရံုးက မတင္တင္ျမ တုိ႔၊  မေလး တို႔ဆို လက္ႏိွပ္စက္ကို တေျဖာင္းေျဖာင္းေနေအာင္ ရိုက္တတ္သည္။ တစ္လံုးမွ အမွားမပါေစရ။

ဒါ ကြ်န္ေတာ္တင္၊ မတင္တင္ျမတို႔တင္ မဟုတ္ပါ။ ကြန္ျပဴတာရိုက္ေနက်၊ လက္ႏိွပ္စက္ရိုက္ေနက်သူတုိင္း သည္အတိုင္းခ်ည္း ျဖစ္၏။ အႏို႔ ကြ်မ္းက်င္ရာလိမၼာ ဆို မဟုတ္လား။

ေနာက္ၿပီး ကြန္ျပဴတာဆိုတာ မွားလွ်င္ အလြယ္တကူျပန္ျပင္လုိ႔ရသည္။ လက္ေရးက ျပန္ျပင္ဘို႔ လြယ္တာမဟုတ္။ ျပင္လို႔ရသည္ဆုိလွ်င္ပင္ ၾကည့္လို႔မေကာင္း။ ေနာက္ၿပီး လက္ေရးႏွင့္ ေရးသည္ဆုိလွ်င္ လက္ေရးညံ့ပါက ဖတ္ရအင္မတန္ ခက္သည္။ ဂဏန္းေတြ မွားႏုိင္သည္။ နာမည္ေတြ မွားႏိုင္သည္။ ကြန္ျပဴတာစာလံုးမွာ လက္ေရးလွတယ္။ ညံ့တယ္ဆုိတာ မရိွ။ မည္မွ်အရုပ္ဆိုးသည့္ေကာင္မေလးပင္ ရိုက္သည္ျဖစ္ေစ။ အလြန္သားနားလွပသည့္ ကြ်ႏု္ပ္ရိုက္သည့္အတိုင္းပင္ ထြက္တာျဖစ္၏။

ေနာက္ၿပီး လက္ေရးက ႀကီးသျဖင့္၊ ၾကဲသျဖင့္ စာရြက္ကုန္သည္။ ကြန္ျပဴတာက် လိုသလိုခ်ိန္လို႔ရသည္။ လက္ေရးႏွင့္ တစ္ရြက္စာ ကို ကြန္ျပဴတာႏွင့္ဆို တစ္မ်က္ႏွာတည္းႏွင့္ ျပင္လုိ႔ရသည္။ သပ္သပ္ယပ္ယပ္ရိွသည္။ လွသည္။ ဖတ္ရလြယ္သည္။

ေနာက္ၿပီး ကြန္ျပဴတာႏွင့္က စာရြက္ေတြ အမ်ားႀကီး သံုးစရာမလို။ soft copy မ်ား သိမ္းထားလို႔ရသည္။ အထက္ကို တင္ခ်င္သပ ဆုိလွ်င္လည္း အီးေမးႏွင့္ ကလစ္ကေလး တစ္ခ်က္ႏိွပ္လိုက္ရံုျဖစ္၏။

စာရြက္စာတမ္းမ်ားကို လက္ႏွင့္ျပင္ရသည့္အလုပ္မွာ အခ်ိန္ကုန္၊ လူပန္း၊ အလုပ္ပ်က္၊ စရိတ္တက္သည့္ စနစ္ျဖစ္၏။ ဤသည္မွာ ရုပ္ဝတၳဳအပိုင္းကိုသာ ေျပာျခင္းျဖစ္၏။ ဆရာမမ်ား စာသင္ခ်ိန္ပ်က္တာ၊ မဆံုးႏိုင္ေသာ စာရင္းဇယားႀကီးေတြ အခ်ိန္ရိွသေရြ႔ ျပင္ေန ရေသာေၾကာင့္ စိတ္ဆင္းရဲရတာ၊ စိတ္ပ်က္ရတာ၊ စိတ္ညစ္ရတာ၊ စိတ္ရႈပ္ရတာ၊ စိတ္ကုန္တာ၊ စိတ္ဓာတ္က်တာ၊ မေက်မနပ္ ျဖစ္ရတာ၊ happy မျဖစ္တာ (ဘာက်န္ ေသးတံုး) စသျဖင့္ စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာ ခံစားခ်က္ေတြ ပါေသးသည္။ စာရင္းေတြ လုပ္ရလို႔ စိတ္မရွည္၊ စိတ္မရွည္ေတာ့ ေက်ာင္းသားေတြကို ဖိေထာင္း စတာေတြက ေနာက္ဆက္တဲြ ျပႆနာေတြ ျဖစ္၏။

ေနာက္ၿပီး ေက်ာင္းကို စစ္ေဆးေရးဆိုတာ လာ၏။

ဘာစစ္သနည္း။

ခုနင္က ေျပာခဲ့သည့္ ဆရာမမ်ား အပင္ပန္းခံ ျပဳစုထားသည့္ စာရင္းစာအုပ္ေတြကို အားနာပါးနာေလးေတာင္ လွန္ၾကည့္ေဖာ္မရ။ သည္အတုိင္း ဝတ္ေက်တန္းေက် လက္မွတ္ထိုးသြားတာ ျဖစ္သည္။

ေက်ာင္းတက္ခ်ိန္ ဘယ္ေလာက္ရိွသတံုး။

ဘယ္လိုေတြ စာသင္ေနၾကသတံုး။

စာၾကည့္တိုက္ကုိ တကယ္သံုးၾကရဲ့လား။

ေက်ာင္းမွာ ဘာေတြလိုေနသတံုး။

သင္ခန္းစာေတြ သတ္မွတ္ကာလနဲ႔ ညီသလား။

ကေလးေတြ စာတတ္ေျမာက္မႈ အေျခအေန။

ဆရာေတြရဲ့ ႀကိဳးစားအားထုတ္မႈ။

ေက်ာင္းမွာရိွတာေတြဟာ အမွန္အကန္ေတြ ဟုတ္မဟုတ္။ ကြန္ျပဴတာရိွတယ္ဆို အဲဒီကြန္ျပဴတာေတြ တကယ္ အလုပ္လုပ္မလုပ္။

စာရင္းထဲမွာ ျပထားတဲ့အသံုးစရိတ္အတိုင္း တကယ္သံုးထားတာ ဟုတ္မဟုတ္။

ဝယ္ထားတဲ့ ပစၥည္းေတြ တကယ္ ရိွမရိွ။ စာရင္းထဲမွာပါတဲ့ ပစၥည္းေတြ ဟုတ္မဟုတ္။

စသည့္ . . . . ကိုယ္စစ္ရမယ့္ဟာက်ေတာ့ တာဝန္ေက်ေအာင္မစစ္။

ဘာမွ အလုပ္မဟုတ္တဲ့ -

စာရင္းေတြကို ကြန္ျပဴတာနဲ႔ ျပင္ထားတာက်ေတာ့ လာရစ္သည္။ လက္ေရးမူနဲ႔ ျပင္ေပးပါဆိုလား။

စာရင္းေတြကို လက္ေရးနဲ႔ ျပင္မေပးလို႔ အႀကီးအက်ယ္ ျပႆနာရွာသည္။

ကေလးေတြ စာတတ္ဘို႔ဆိုတာ အေရးမႀကီး။ စာရင္းေတြမွန္ဘို႔ အေရးမႀကီး။ ဆရာမေတြ စာသင္မသင္ ဆုိတာ အေရးမႀကီး။ ေက်ာင္းမွာ အိမ္သာေကာင္းမေကာင္း။ စာသင္ခံုေတြ ေလာက္မေလာက္ဆိုတာ ငါတို႔အလုပ္မဟုတ္။

စာရင္းေတြကို လက္ေရးမူနဲ႔ရဘို႔သာ အေရးႀကီးေလသည္။

ကြ်ႏု္ပ္ကေတာ့ အႏွီလူႀကီးမင္းမ်ားမွာ ကိုယ္ဘာလုပ္္ေနတယ္ဆိုတာေရာ ကိုယ့္ကိုယ္ကုိယ္ သိပါေလစဟု သံသယဝင္မိပါသည္။

(၃)

ရန္ကုန္တုိင္း၊ ကရင္တုိင္းရင္းသားဝန္ႀကီး ေနာ္ပန္း စင္ကာပူလာေတာ့ ေျပာသြားသည္။

သူအီးေမးပို႔သည့္ စနစ္ကုိ အတင္းအဓမၼ အေကာင္အထည္ေဖာ္လိုက္တာ တစ္လလွ်င္ (တစ္လလား၊ တစ္ႏွစ္လား မမွတ္မိ) စာရြက္စာတမ္းေၾကး အေမရိကန္ေဒၚလာ ၅ သန္းဘိုးေလာက္ (ဟုတ္ေပါင္) က်ပ္ ၅ သန္းဘိုးေလာက္ သက္သာသြားသည္ဆုိ၏။

သဟာႏွင့္မ်ားေတာင္ အႏွီ ေဂၚဇီလာ (ဟုတ္ေပါင္) လူႀကီးမ်ားမွာ အီးေမးသံုးရမွာကို က်ားဖင္ႏိႈက္ရမေလာက္ ေၾကာက္ေနသျဖင့္ အတင္းအၾကပ္လုပ္ယူရသည္ ဆုိ၏။ ဒါေတာင္ အီးေမးဖြင့္မၾကည့္သူမွာ အမ်ားစုျဖစ္သည္ ဟု ေျပာပါသည္။

ဟုတ္သေလ၊ ခညားတို႔ပဲ စဥ္းစားၾကည့္ပါ။

စည္းေဝးပဲြတစ္ခုလုပ္ၿပီဆို စည္းေဝးပဲြ ဖိတ္စာေတြ ပို႔ရသည္။ ၿပီးျပန္ေတာ့ စည္းေဝးပဲြမွတ္တမ္းေတြ ျပင္ရ၊ ပို႔ရသည္။

ထုိစာရြက္စာတမ္းမ်ားကို မိတၱဴေပါင္းမ်ားစြာဆဲြကာ သက္ဆိုင္ရာဌာနမ်ား၊ လူပုဂၢိဳလ္မ်ားထံ လူကိုယ္တုိင္ လုိက္ပို႔ရသည္။

ကြန္ျပဴတာႏွင့္ျပင္လွ်င္ -

၁။ အခ်ိန္မေရြး၊ နာရီမေရြး၊ ေနရာမေရြး လုပ္လို႔ရသည္။ စာရုိက္ျမန္ပါက စည္းေဝးပဲြၿပီးပါက တစ္ခါတည္းေတာင္ စည္းေဝးပဲြ မွတ္တမ္း ထြက္လာႏိုင္သည္။

၂။ pdf ႏွင့္ အီးေမးပို႔လုိက္ျခင္းျဖင့္ စာရြက္တန္ခ်ိန္ေပါင္းမ်ားစြာ သက္သာသြားသည္။

၃။ မိတၱဴကူးခ အမ်ားႀကီး သက္သာသြားမည္။

၄။ လူႏွင့္လုိက္မပုိ႔ရေတာ့ေသာေၾကာင့္ စာပို႔မည့္သူ ထားစရာမလို။ စာပို႔သြားရမည့္ကားခ၊ အခ်ိန္ အကုန္ေလွ်ာ့ခ် ပစ္လုိက္ ႏိုင္သည္။

၅။ အီးေမးဆိုတာ ခုပို႔ ခုေရာက္တာျဖစ္၏။ လုပ္စရာရိွတာေတြကို ျမန္ျမန္ဆန္ဆန္ အေကာင္အထည္ေဖာ္ႏုိင္သည္။ (မထင္ပါနဲ႔ဗ်ာ။ အဲသေလာက္မ်ား ဝီရိယေကာင္းေနမွ ခင္ဗ်ားတို႔ ျမန္မာျပည္ႀကီး ခုလိုေတာင္ မေနဘူး။)

အေရးႀကီးသည္မွာ တကယ္အသံုးတည့္မည့္အလုပ္မ်ားကို ဟန္ျပမဟုတ္ဘဲ တကယ္လုပ္ၾကဘို႔ ျဖစ္၏။

ကုိယ္လုပ္ရမည့္အလုပ္ကို ၁ က်ပ္ဘုိးအျပည့္မဆိုလိုပါ။ ဆယ္ျပားဘုိးေလာက္မွ် လုပ္လွ်င္ပင္ ကြ်ႏု္ပ္တို႔တုိင္းျပည္ အမ်ားႀကီး ေကာင္းသြားစရာ ရိွသည္။

ေၾကာင္ကုိ ေရခ်ိဳးေပးေနမည့္အစား ေယာင္သည့္ေနရာမ်ားကိုသာ ဆီလူးေပးမည္ဆိုပါက အမွန္တကယ္ ေျပာင္းလဲလာမည္ ျဖစ္ေပသည္။

ျမန္မာစကားတြင္ မရိွတာထက္၊ မသိတာခက္ ဆုိေသာ စကားသည္ရိွ၏။ မသိတာထက္၊ မသိခ်င္တာက ပိုခက္သည္။ အဆိုးဆံုးကား မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနတာ ျဖစ္ေလ၏။

အေမမွာတဲ့ ဆန္တစ္ခဲြ၊ သံုးစိတ္နဲ႔မလဲ ဆိုသည့္ အမူအက်င့္မ်ားကို သည္ကေန႔ကစ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲၾကဘို႔ လူႀကီးမင္း၊ လူလတ္မင္း၊ လူကေလးမင္းမ်ားကို အေလးအနက္ တုိက္တြန္းလိုက္ရပါေၾကာင္း -

ေက်းဇူးတင္ပါသည္။

ေအးၿငိမ္း

၂၄ ဒီဇင္ဘာလ၊ ၂၀၁၈

စာၾကြင္း -

အေမမွာတဲ့ ဆန္တစ္ခဲြ၊ သံုးစိတ္နဲ႔မလဲ ဆိုသည့္စကားကုိ ေခတ္လူငယ္၊ လံုမငယ္တို႔ သိခ်င္မွ သိပါလိမ့္မည္။

အနည္းငယ္ ရွင္းပါအံ့။

ႏို႔ဆီဘူး ၈ လံုး = ၁ ျပည္

၄ ျပည္ = ၁ စိတ္

၂ စိတ္ = ၁ ခဲြ

၂ ခဲြ = ၁ တင္း

၁၆ ျပည္ = ၁ တင္း - အခ်င္အတြယ္အရ

ဆန္တစ္တင္းတြင္ ႏွစ္ခဲြ ရိွ၏။

တစ္ခဲြ တြင္ ႏွစ္စိတ္ ရိွ၏။

တစ္ခဲြတြင္ ႏွစ္စိတ္သာ ရိွေသာေၾကာင့္ သံုးစိတ္က ပိုမ်ားသည္ကို ကေလးေတာင္ သိသည္။

အေမလုပ္သူက လူေလးေရ၊ ဆန္တစ္ခဲြ ဝယ္ေခ်ေဟ့ ဟု မွာလိုက္၏။

ဆန္ဆုိင္က ငါတို႔ ခရစၥမတ္ေစ်းေရာင္းပဲြေတာ္ရိွလို႔ ပရုိမိုးရွင္းအေနနဲ႔ တစ္ခဲြအစား သံုးစိတ္ေပးလိုက္မကဲြ႔ ဆိုတာကို -

အိုဗ်ာ - အေမက တစ္ခဲြပဲ မွာလိုက္တာ။ တစ္ခဲြပဲေပးပါ။ သံုးစိတ္ေတြ ေလးစိတ္ေတြ လုပ္မေနပါနဲ႔ ဟု အတင္းျငင္းေလ၏။

ဤသည္ကိုရည္၍ ေရွးလူႀကီးမ်ားက "အေမမွာတဲ့ ဆန္တစ္ခဲြ၊ သံုးစိတ္နဲ႔မလဲ" ဆိုသည့္စကားကုိ ထားခဲ့ျခင္း ျဖစ္ေလသတည္း။

ထိုစကားပံုႏွင့္ညီေသာ အျခားစကားပံုတစ္ခုမွာ ေလွနံဓားထစ္ ဟူေသာ စကား ျဖစ္၏။

လကၤာဒီပခ်စ္သူက ေျပာျပေနသည့္ မွားယြင္းေနေသာ ခံယူခ်က္မ်ား

ေဖ့စ္ဘုတ္ေပၚတြင္ အသားကုန္အဆဲခံေနရသည့္ မႏၱေလးအမ်ိဳးသားဇာတ္ရံု၌ ကျပခဲ့ေသာ လကၤာဒီပခ်စ္သူျပဇာတ္ႏွင့္ ပတ္သက္၍ ကြ်ႏု္ပ္၌ ေတြးစရာမ်ား ရလာျပန္ေသာေၾကာင့္ ေရးလုိက္ရျပန္ေပေၾကာင္း။

ထုိျပဇာတ္ႏွင့္ပတ္သက္၍ အေကာင္းဆံုးေဝဖန္ခ်က္မွာ ကိုၿဖိဳးျမင့္ေဝ၏ လကၤာဒီပခ်စ္သူစစ္တမ္း ျဖစ္ပါသည္။

Link:

https://www.facebook.com/phyomyint.wai.3/posts/1133889036819945

(၁) လကၤာဒီပခ်စ္သူဆိုတာ ရာမာယနနဲ႔ လားလားမွမဆိုင္

ရာမာယနဇာတ္ ျမစ္ဖ်ားခံရာသည္ အိႏိၵယျဖစ္၏။ ရာမာယနဇာတ္ကို ျပဳစုသူမွာ ဝါလမိကိရေသ့ႀကီးျဖစ္၏။ ျမန္မာယဥ္ေက်းမႈတြင္ ရာမဇာတ္ႏွစ္မ်ိဳးရိွ၏။ တစ္မ်ိဳးမွာ ဝါလမိကိ၏ ရာမာယနမွ ဆင္းသက္လာေသာ ရာမဇာတ္ျဖစ္ၿပီး ေနာက္တစ္မ်ိဳးမွာ ဘုရား အေလာင္း ရာမမင္းသားဇာတ္ေတာ္ျဖစ္၏။ ထိုႏွစ္ခုကို သီးျခားစီခဲြ၍ မွတ္ယူရမည္ဆို၏။ ထို႔ျပင္ ဟိႏၵဴတို႔၏ ရာမနတ္ဘုရားလည္း ရိွေသး၏။ ဟိႏၵဴတို႔က ၎တို႔၏နတ္ဘုရား ရာမ မွာ ဗုဒၶဘာသာဝင္တို႔၏ ဘုရားအေလာင္း ရာမပင္ျဖစ္သည္ဟု မွတ္ယူေၾကာင္း ဖတ္ဖူးပါသည္။

ကြ်န္ေတာ္ငယ္စဥ္ အလယ္တန္းေက်ာင္းသားဘဝက အစ္ကိုႀကီးက စာေပဗိမာန္အသင္းဝင္ထားေသာေၾကာင့္ စာေပဗိမာန္ထုတ္ စာအုပ္မ်ားကို လစဥ္ ရရိွခဲ့ဖူး၏။ ထိုအထဲတြင္ ျမန္မာရာမဇာတ္ရုပ္စံုစာအုပ္လည္းပါ၏။ ပံုမ်ားမွာ အလြန္ေကာင္းလွ၍ ကြ်န္ေတာ္ အလြန္ႏွစ္သက္လွေသာ စာအုပ္ျဖစ္၏။ သို႔ေသာ္ ကေလးဆိုေတာ့ စာအုပ္မ်ားကို ဘယ္လုိသိမ္းရမည္မွန္း ေသေသခ်ာခ်ာ မသိေသး။ ထုိ႔ျပင္ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ အလယ္တန္းေအာင္သည့္အခါ ကြင္းေကာက္မွ ေလးမ်က္ႏွာသို႔ ေျပာင္းခဲ့ရာ အိမ္အကူးအေျပာင္း တြင္ စာအုပ္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ေပ်ာက္ကုန္သည္ ထင္ပါသည္။

ျမန္မာ့ယဥ္ေက်းမႈအတြင္း ရာမဇာတ္ေတာ္သည္ အေတာ္နက္နက္ရိႈင္းရိႈင္း ဝင္ေရာက္လ်က္ရိွပါသည္။ ျမန္မာမွန္လွ်င္ ရာမ၊ သီတာ၊ ဒသဂီရိတို႔ကို မၾကားဖူးသူမရိွ။ သည္ေတာ့ သည္ကိစၥကြ်န္ေတာ္ အေၾကာရွည္ မေနေတာ့ပါ။ လိုရင္းမေရာက္မွာကို စုိးပါသည္။

မူရင္းက ရာမာယန၊ ၎ကို ဆရာခ်စ္ဦးညိဳက လကၤာဒီပခ်စ္သူအျဖစ္ ဖန္တီးလုိက္၏။ လကၤာဒီပခ်စ္သူဆုိတာ ဘယ္ကေနလာမွန္း ေတာင္မသိဘဲ လကၤာဒီပခ်စ္သူ ျပဇာတ္ကမယ္ ဆိုေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္မွာ ေျပာစရာစကားေတာင္ မရိွေတာ့ပါ။ ကိုၿဖိဳးေဝျမင့္၏ ပို႔စ္တြင္ပါသည့္ အင္တာဗ်ဴးလင့္ကိုၾကည့္ၿပီး အေတာ္ေတာင္ လန္႔ျဖတ္သြားမိသည္။ 

ေျပာထားတာလဲ ၾကည့္ပါဦးခင္ဗ်ာ။ (ကိုၿဖိဳးေဝျမင့္ေရးထားတဲ့အတိုင္း ေကာ္ပီကူးတင္ပါသည္။)

"လူေတြက လကၤာဒီပခ်စ္သူ ဆိုတာနဲ႔ ရာမ၊ လကၡဏဇာတ္ကို ေျပးျမင္ၾကတယ္။ တကယ္ေတာ့ ရာမ၊ လကၡဏဇာတ္ မဟုတ္ဘူး။ ဆရာႀကီးခ်စ္ဦးညိဳ စိတ္ကူးယဥ္ၿပီး ေရးဖြဲ႔ထားတဲ့ဝတၳဳကို ျပန္ကမွာ။"

စကတည္းက အဲသလိုယူဆထားတယ္ဆိုေတာ့ ဒီလို ေပါက္တတ္ကရပံုေတြထြက္လာတာကို မအံ့ၾသမိေတာ့ပါ။

(၂) လဲြမွားသည့္ ခံယူခ်က္မ်ား

ထို လကၤာဒီပခ်စ္သူျပဇာတ္က ကြ်ႏ္ုပ္တို႔သည္ လဲြမွားေသာခံယူခ်က္မ်ားႏွင့္ ႏွလံုးေမြ႔ေလ်ာ္ ေပ်ာ္ပုိက္ေနေသာ လူမ်ိဳးမ်ား ျဖစ္ေၾကာင္း ေကာင္းေကာင္းႀကီး မီးေမာင္ထိုးျပထား၏။

ကြ်ႏ္ုပ္တို႔လူမ်ိဳးမ်ားသည္ (ဤေနရာတြင္ေျပာသည့္ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔လူမ်ိဳးမ်ား ဆိုသည္မွာ ၂၁ ရာစုသည္ဘက္ေခတ္က လူမ်ိဳးမ်ားကို ေျပာျခင္းျဖစ္၏။) ဘယ္အရာကိုပဲ လုပ္သည္ျဖစ္ေစ၊ မည္သည့္အခါမွ လွလွပပ၊ က်က်နန၊ ေသေသသပ္သပ္။ ေစတနာပါပါႏွင့္ ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ လုပ္ေလ့မရိွၾက။ ၿပီးၿပီးေရာ လုပ္သည္။ ျဖစ္ကတတ္ဆန္းလုပ္သည္။

(ငါးခံုးမတစ္ေကာင္မေကာင္းမႈေၾကာင့္ တစ္ေလွလံုးကုိ ပတ္ရမ္းရတာ အားနာပါသည္။ သို႔ေသာ္ ခဏေတာ့သည္းခံလိုက္ၾကပါဦး။)

မေအးႏွင္းယုက အလြန္ေကာင္းလွပါသည္။ ၾကည့္ျဖစ္ေအာင္ ၾကည့္ေခ်ပါ ဟု တိုက္တြန္းသျဖင့္ ကြ်န္ေတာ္ မုန္းစဲြ ကို သြားၾကည့္မည္ဟု နမူနာမ်ားရွာ ၾကည့္၏။ သို႔ေသာ္ သူ႔ မုန္းစဲြသည္လည္း သည္ပုပ္ထဲက သည္ပဲပင္ ျဖစ္၏။ နမူနာမ်ားၾကည့္ၿပီး စိတ္ပ်က္လွသည္ႏွင့္ ကြ်န္ေတာ္ သြားမၾကည့္ျဖစ္ေတာ့ပါ။

နာမည္ႀကီးလွေသာ ခီေမာင္ႏွံ၏ ကားမ်ားကို ကြ်န္ေတာ္ သြားၾကည့္ပါသည္။ ၾကည့္သမွ အာရံုကို ဘယ္မွမေရာက္ေစပဲ က်က်နန ႏွစ္ၿပီးၾကည့္တာျဖစ္၏။

သည္တြင္ ကြ်န္ေတာ္တစ္ခု သတိထားမိသည္မွာ သူတို႔ရိုက္ထားသည့္အထဲ၌ အလြန္ထူးျခား ဆန္းျပားသည္မ်ားကို မေတြ႔မိ။ (ကြ်န္ေတာ္ကပဲ ႏိုင္ငံျခားကားေတြ ေတာက္ေလွ်ာက္ၾကည့္ေနလို႔လား မေျပာတတ္။) လူေတြ အဘယ္ေၾကာင့္ လက္ခံၾကသနည္း ဆုိသည့္အခ်က္မွာ မေပါျခင္းေၾကာင့္ ျဖစ္၏။ သူတို႔ရိုက္ထားတာေတြက ဣေျႏၵရသည္။ အလြန္ေပါလွသည့္ကားမ်ား အၾကားမွ မေပါသည့္ကားထြက္လာေတာ့ အလြန္ ေအာင္ျမင္ရျခင္းျဖစ္သတည္း။

စက္ေတြပိုေကာင္းလာလို႔ ရိုက္ခ်က္ေတြ ပိုေကာင္းလာတာသာ ရိွပါသည္။ ဟုိးယခင္က ဆရာႀကီး ေရႊဒံုးဘီေအာင္တို႔၊ ဘိတ္ကလာတဲ့ငံျပာရည္တို႔၊ ဆရာႀကီး ဦးသုခတို႔ ရိုက္ထားတဲ့ကားေတြကုိလည္း ၾကည့္ၾကည့္ၾကစမ္းပါ။

ကြ်န္ေတာ္တို႔မွာ နမူနာယူစရာ ရုပ္ရွင္ကားေကာင္းေတြ အမ်ားႀကီးရိွပါသည္။ ယခင္က ေကာလိပ္ဂ်င္ေနဝင္း၊ ျမတ္ေလး၊ ညြန္႔ဝင္း၊ ျမင့္ေအာင္၊ ေအာင္ေအာင္၊ ဦးေက်ာက္လံုး၊ ဖိုးပါႀကီး၊ စိန္ျမင့္ စသျဖင့္ အတုယူစရာ မင္းသားေတြ အမ်ားႀကီးရိွသလို မင္းသမီး ေတြထဲမွာလည္း ၾကည္ၾကည္ေဌး၊ ဝါဝါဝင္းေရႊ၊ ခင္သန္းႏု၊ ႏဲြ႔ႏဲြ႔မူ၊ တင္တင္ညိဳ၊ ေမသစ္၊ မျမေလး၊ ေဒၚစိန္ခင္ အမ်ားႀကီးရိွပါသည္။ ရုပ္ရွင္တစ္ကားေကာင္းဘို႔ဆိုတာ ဇာတ္ေဆာင္ေတြတင္မဟုတ္။ ဇာတ္ရံေတြ၊ ဇာတ္ပို႔ေတြပါ ေကာင္းဘို႔လိုသည္။ သူတို႔ကိုပါနမူနာ ယူရမည္။ ေရွးကဆရာႀကီးေတြ ဘယ္လုိရိုက္ထားတယ္ဆိုတာ အတုယူရမည္။ သင္ယူရမည္။ ေလ့လာယူရမည္။

ေနာက္ၿပီး ရီရတယ္ဆိုတာ ေပါတုိင္းရီလို႔ေကာင္းတာ မဟုတ္။ အဆင့္အတန္းရိွရိွ ဟာသလုပ္လို႔ရပါသည္။ ရုပ္ရွင္ကားေကာင္း ဆုိတာ ဘာလဲသိခ်င္ရင္၊ မေပါဘဲရီရတယ္ဆုိတာ ဘာလဲသိခ်င္ရင္ စိန္ျမင့္၏ "အေဖတစ္ခု၊ သားတစ္ခု" တစ္ကားပဲၾကည့္ပါ။ အသင္တို႔ သိလာ (အဲေလ - ယူတတ္တယ္ဆိုရင္ေပါ့) ပါလိမ့္မည္။

ယခုေတာ့ ျဖစ္ကတတ္ဆန္းလုပ္ထားမွန္း သိသာလွ၏။ ကြ်န္ေတာ္ ပံုေတြျမင္လိုက္ကတည္းက အေတာ္ေလး စိတ္ကုန္မိပါသည္။

ဒါ ဒီျပဇာတ္တစ္ခုတည္းတင္ မဟုတ္ပါ။ အိမ္ အိမ္မို႔လို႔၊ ေက်ာင္း ေက်ာင္း မို႔လို႔။ လမ္း လမ္းမို႔လို႔။ ေက်ာင္းကား၊ ေက်ာင္းကားမို႔လို႔ (အဲေလ၊ ေရာကုန္ၿပီ။ ေဆာရီးေဆာရီး)။ ေနရာတကာ ျဖစ္၏။

ဤသည္က ကြ်န္ေတာ္တို႔လူမ်ားသည္ ဘာပဲလုပ္လုပ္ စီမံကိန္းခ်ၿပီး စနစ္တက် မလုပ္တတ္။ ၿပီးၿပီးေရာ ျဖစ္ကတတ္ဆန္း လုပ္တတ္ၾကမွန္း သိသာေစ၏။ အလုပ္တစ္ခုကို အေကာင္းဆံုးျဖစ္ေအာင္လုပ္မယ္ ဟု ေစတနာပါပါ မလုပ္တတ္မွန္း ျမင္သာေစ၏။ ပုိက္ဆံတစ္ခုကလဲြၿပီး အျခား ဘယ္အရာကိုမွ စိတ္မဝင္စားမွန္း ထင္သာေစ၏။

ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ ျမန္မာမိန္းကေလးေတြပဲ ေတာ္ၾကာ ခုန္ခ်ျပန္ၿပီ။ ေတာ္ၾကာ အိမ္ရွင္ကို ဓားနဲ႔ထိုး သတ္ျပန္ၿပီ။ ေတာ္ၾကာ ထြက္ေျပး လာလို႔ စသျဖင့္ အသံေတြ ၾကားရတယ္။ ဖိလစ္ပိုင္ေတြက် ဘာသံမွမၾကားရပါလားဗ် - ဟု ကြ်န္ေတာ္က (စင္ကာပူမွ အိမ္အကူ မိန္းကေလးမ်ားႏွင့္ပတ္သက္၍) ကိုတင္မင္းကို ေမးသည့္အခါ ၎က -

"ဒါက ဒီလုိရိွတယ္ဗ် ကိုေအးၿငိမ္းရဲ့ -

ဖိလစ္ပိုင္ေတြက သူတို႔ ေကာင္မေလးေတြကို ဘာေတြလုပ္ရမယ္။ ဘယ္လိုလုပ္ရမယ္ဆိုတာ က်က်နန ေလ့က်င့္ေပးလုိက္ ၾကတယ္။ ဟိုမိန္းကေလးေတြကလည္း တကယ္တတ္ေအာင္ သင္လာၾကတယ္။ ေဟာ ဒီက်ေတာ့ ဘာမွ အခက္အခဲမရိွေတာ့ဘူး။ သူတို႔ အကုန္လုပ္တတ္တယ္။ ေနာက္ၿပီး အဂၤလိပ္လုိလည္း ေကာင္းေကာင္းေျပာတတ္တယ္။ သူတို႔ရဲ့ ရပိုင္ခြင့္ အခြင့္အေရးေတြ ဘာေတြရိွတယ္ဆုိတာ သိသလို ရေအာင္လည္း အလိမၼာသံုးၿပီး ယူတတ္ၾကတယ္။ အဲဒီေတာ့ သူတို႔မွာ ဘာျပႆနာမွ မရိွေတာ့ ဘူး။

ျမန္မာျပည္ကလာတာေတြက်ေတာ့ ပိုက္ဆံလိုခ်င္တာတစ္ခုပဲရိွတယ္။ ဘာဆိုဘာမွ ျပင္မလာဘူး။ ေအးဂ်င့္ေတြကလည္း သင္တန္းေပးလုိက္တယ္လို႔ေတာ့ ဆိုပါရဲ့။ တကယ္တတ္ေအာင္ သင္ေပးလုိက္တာ မဟုတ္ဘူး။ အျဖစ္ပဲ။ ေနာက္ၿပီး ေကာင္မေလး ေတြကိုယ္ႏိႈက္ကလည္း မသင္ခ်င္ၾကဘူး။ ငါ ႏုိင္ငံျခားသြားရမယ္။ အဂၤလိပ္စကားေလးေတာ့ ထမင္းစားေရေသာက္ တတ္ေအာင္ လုပ္ထားမွလု႔ိမရိွဘူး။ ေနာင္ခါလာ ေနာင္ခါေဈးသေဘာထားၾကတယ္။ အဲဒီေတာ့ ဒီလဲေရာက္ေရာ။ ျပႆနာေပါင္းစံုနဲ႔ ေတြ႔ရေတာ့ တာပဲ။ မခံႏိုင္တဲ့သူေတြက်ေတာ့ တုိက္ေပၚက ခုန္ခ်တာေတြ ျဖစ္ကုန္ေတာ့တာေပါ့။"

အဲသည့္ မိန္းကေလးေတြတင္ပဲလားဆိုေတာ့ မဟုတ္ပါ။ ကြ်န္ေတာ္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ရြာမွ ေကာင္ေလးေတြကို ရန္ကုန္လာ သင္တန္း တက္ခိုင္းဘို႔ ႀကိဳးစားဖူးပါသည္။ ၿပီးခဲ့သည့္အေခါက္ ရန္ကုန္ျပန္ေတာ့ ရြာကေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ကို ရန္ကင္းက သင္တန္း ေက်ာင္းမွာ သင္တန္းတက္ဘို႔ လုိက္အပ္ေပး၏။ သင္တန္းေၾကး တစ္ျပားမွမေပးရ။ တကယ္တတ္ေအာင္လည္း သင္ေပးသည္။ သင္တန္းတက္ဘို႔ ဟုိက ဖုန္းလည္းေခၚေရာ မတက္ေတာ့ဘူး ဟု အေၾကာင္းျပန္ေလသည္။

အဲသဟာ သူတစ္ေယာက္တည္းမဟုတ္။ တျခားသူေတြလည္း သူလိုခ်ည္းသာမွတ္။

ရန္ကုန္တက္လာၿပီး အလုပ္ရွာသည္။ ငါဘာလုပ္တတ္သလဲဆုိတာ ကိုယ့္ကုိယ္ကိုယ္ မေမး။ လခဘယ္ေလာက္ရမလဲက စ ေမးသည္။ လခေတာ့ ၃ သိန္းေလာက္ လုိခ်င္သည္။ ၃ သိန္းတန္အလုပ္ေတြ ငါလုပ္ႏိုင္ရဲ့လားလို႔ ျပန္ေမးဘို႔ ဘယ္သူမွ သတိမရၾက။

အခု ေက်ာင္းတက္ၾကတာေရာ။ ဘာထူးပါသနည္း။

ပထမအရြယ္ ပညာရွာဆိုသည့္စကားအရ ေက်ာင္းတက္ရမည့္ ဝတၱရားရိွလို႔သာ တက္လုိက္ၾကရသည္။ ပညာလိုခ်င္စိတ္ နည္းနည္းကေလးမွ မရိွၾက။ သူတို႔ပညာမတတ္လွ်င္ ေခတ္ႀကီးကို ပံုခ်မည္။ ေခတ္ႀကီးကိုက ဘယ္သုိ႔။ ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ့ ပညာေရး စနစ္ႀကီးကိုက ဘယ္ညာ။ လက္ညိႈးထိုးသည့္အတတ္ပညာကိုမူ မသင္ပဲ တတ္ေပၾကသကိုး။

အေဝးသင္တကၠသိုလ္ တက္ေနသည့္ ေက်ာင္းသားမ်ားထဲတြင္ ေက်ာင္းကထုတ္လာသည့္ စာစဥ္အထုပ္မ်ားကို ႀကိဳးျဖည္ဖူးသူ ဘယ္ႏွစ္ေယာက္မ်ား ရိွပါသနည္း။ ေစ့ေစ့စပ္စပ္လုိက္ စံုစမ္းၾကည့္စမ္းပါ။

မ်ားမၾကာမီပင္ ဤလူငယ္မ်ား အရြယ္ေရာက္လာ၍ တိုင္းျပည္အုပ္ခ်ဳပ္ မင္းလုပ္ၾကဦးမည္။ သည္တိုင္းျပည္မွ ငါးပါးမေမွာက္၊ ဘယ္တုိင္းျပည္ ေမွာက္ပါေတာ့မည္နည္း။

(၃) နိဂံုး

ေခတ္ႀကီးသည္ အၿမဲမျပတ္ တိုးတက္ေျပာင္းလဲလ်က္ရိွ၏။ နည္းပညာတို႔သည္ လိုက္လို႔မမီႏိုင္ေအာင္ ျမန္ျမန္ဆန္ဆန္ ေရြ႔လ်ားေန၏။ အႏို႔ ေခတ္ႀကီးကိုက အၿမဲေရြ႔ေနမွ သူမ်ားနဲ႔ ရင္ေပါင္တန္းႏိုင္မွာ မဟုတ္လား။ မဟုတ္လွ်င္ တစ္ခ်က္ သတိလက္လြတ္ ျဖစ္သြားတာႏွင့္ အျပတ္အသတ္ ေနာက္ေကာက္က်သြားႏုိင္ေၾကာင္း ႏိုကီယာက သက္ေသျပေန၏။ ႏိုကီယာ စီအီးအိုက ငါတို႔ ဘာမွ အမွားမလုပ္မိၾကပါဘူးကြာ . . . ဒါေပမယ့္ ဟု မ်က္ရည္စက္လက္ႏွင့္ ဆုိခဲ့၏။

ကြ်န္ေတာ္တို႔သည္ တိုးတက္ေျပာင္းလဲလာသည့္ ေခတ္ႀကီးကို ေက်ာ္မတက္ႏိုင္ေစကာမူ သူမ်ားထက္ ေနာက္မက်ေနေစရန္ အၿမဲ ႀကိဳးစားအားထုတ္ေနရေပမည္။ စဥ္ဆက္မျပတ္ ေလ့လာသင္ၾကားမႈမ်ား ျပဳလုပ္ေနရေပမည္။

"ကြ်န္ေတာ္တို႔ဆီမွာ တီဗီေတြေပါလာေတာ့ အစိုးရဆိုတဲ့လူႀကီးေတြက သူတို႔ေကာင္းမႈေၾကာင့္ လူေတြ ေခတ္မီဖြ႔ံၿဖိဳးတိုးတက္ လာၾကတယ္လုိ႔ ထင္ေနၾကတယ္။ အမွန္က တျခားတိုင္းျပည္ေတြက အင္မတန္႔ကို လွ်ံထြက္လာလြန္းလို႔ ျမန္မာျပည္ကို ေရာက္လာၾကတာ။ ကိုယ္ေတာ္လြန္းလွလို႔ လုိ႔ ထင္မေနနဲ႔ဗ်။ အဲဒါ ကိုယ့္ပတ္ဝန္းက်င္ရဲ့ ရိုက္ခတ္မႈ . . ." ဟု လြန္ခဲ့ေသာ ဆယ့္ငါးႏွစ္ခန္႔က ကိုေဌးဝင္းႏိုင္က ကြ်န္ေတာ့္ကို ေကာ္ဖီေသာက္ၾကရင္း ေျပာဖူးတာ မွတ္မိေနပါသည္။ (ကိုေဌးဝင္းႏိုင္မွာ ဤကမၻာကုိ တရုတ္တို႔ ႀကီးစိုးသည့္အခါဝယ္ စာအုပ္ကို ဘာသာျပန္သူ ျဖစ္၏။)

ကမၻာႀကီးသည္ အလြန္လွ်င္ျမန္စြာ တိုးတက္ေျပာင္းလဲေန၏။ ကြ်ႏ္ုပ္တို႔မွာကား ယခုထက္ထိ အိပ္ေမာက်ေနဆဲ ရိွေသးသည္။ စနစ္ေဟာင္းကို ဖက္တြယ္ထားလိုသူမ်ားျဖင့္ လည္ပတ္ေနရသည့္ အစိုးရယႏၱယားပ်က္ႀကီးထဲတြင္ ရုန္းကန္ေနရဆဲ ရိွေသးသည္။ လူငယ္အမ်ားစုသည္လည္း မိုးမိုး (အင္းလ်ား) ၏ ဝတၳဳေခါင္းစဥ္လို "ေပ်ာက္ေသာလမ္းမွာ စမ္းတဝါး" ဘဝက လြတ္ေအာင္ ရုန္းမထြက္ႏိုင္ေသးၾက။

ဤပံုျဖင့္ မိုးႀကီးခ်ဳပ္လိမ့္မည္။

ဤကဲ့သို႔ေသာ ခံယူခ်က္မ်ားႏွင့္ေတာ့ ဆက္ၿပီး မိုးႀကီးခ်ဳပ္ေနဦးမည္သာ ျဖစ္ပါေတာ့သတည္း။

ေက်းဇူးတင္ပါသည္။

ေအးၿငိမ္း

၁၈ ဒီဇင္ဘာ၊ ၂၀၁၈။ သန္းေခါင္ေက်ာ္ ၁း၀၃ နာရီ