ေၾကာင္မ်ား အေအးပတ္ေသာတိုင္းျပည္

(၁)

ကြ်ႏု္ပ္သည္ ျမန္မာျပည္ရိွ ေၾကာင္မ်ားကို အလြန္သနားမိေလသည္။

အေၾကာင္းကား ၎တို႔မွာ ေခတ္အဆက္ဆက္ အေအးပတ္လာခဲ့ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္၏။

ဘီပီအိုင္မွထုတ္ေသာ ဘာမီတြန္ေဆးျပားမ်ား၏ ၉၀ ရာခိုင္ႏႈန္းမွာ ေၾကာင္မ်ားကို တုိက္ေကြ်းျခင္းျဖင့္ ကုန္ရသတည္း။

ကမၻာေပၚတြင္ ေၾကာင္ အေအးပတ္ဆံုးတိုင္းျပည္ကို ျပပါဆိုလွ်င္ ကြ်ႏု္ပ္တို႔ ျမန္မာျပည္ႀကီးကို ျပရမည္ျဖစ္ေလသည္။

(၂)

မိတ္ေဆြဆရာမေလး၏ပို႔စ္မွ ဆရာမတစ္ဦးျပင္ရသည့္ စာရင္းဇယားမ်ားကိုၾကည့္ၿပီး ကြ်န္ေတာ္ အေတာ္ ေသြးတက္သြားမိေလ၏။

သူေရးျပထားသည့္ စာရင္းမ်ားကို ကူးယူတင္ျပရလွ်င္ ေအာက္ပါအတိုင္းျဖစ္၏။

အတန္းပိုင္တစ္ဦးျပင္ရသည့္ စာရြက္စာတမ္းမ်ား

၁) အခ်ိန္ပိုင္း ေက်ာင္းေခၚႀကိမ္
၂) တေန႔လံုး ေက်ာင္းေခၚႀကိမ္
၃) လခ်ဳပ္ ေက်ာင္းေခၚႀကိမ္
၄) လစဥ္ အမွတ္စာရင္း
၅) အမွတ္စာရင္းေပါင္းခ်ဳပ္
၆) အရည္အခ်င္းစစ္ မွတ္တမ္း
၇) ေက်ာင္းသား ခြင့္မွတ္တမ္း
၈) မိဘ အုပ္ထိန္းသူႏွင့္ ေတြ႕ဆံုေဆြးေႏြးမႈ မွတ္တမ္း
၉) ေက်ာင္းသားမ်ား၏ တကိုယ္ရည္က်န္းမာမႈ မွတ္တမ္း
၁၀) လစဥ္ ပညာရည္ တိုးတက္မႈ မွတ္တမ္း
၁၁) လ အလိုက္ ေက်ာင္းလုပ္ငန္းပါဝင္ေဆာင္ရြက္မႈ မွတ္တမ္း
၁၂) သန္ခ်ေဆး / သံဓါတ္အားေဆး / ကိုယ္အေလးခ်ိန္ / အရပ္

စုစုေပါင္း ၁၅ အုပ္

ဘာသာျပအေနႏွင့္ ျပင္ရေသာ စာရြက္စာတမ္းမ်ား

၁) သင္ေထာက္ကူ မွတ္တမ္း
၂) သင္ျပမႈမွတ္တမ္း
၃) စစ္ေဆးမႈမွတ္တမ္း
၄) သင္ေထာက္ကူပစၥည္း
၅) အခ်ိန္ပို မွတ္တမ္း
၆) ကုစားျဖည့္ဆည္း မွတ္တမ္း
၇) ဘာသာရပ္ စီမံခ်က္
၈) လပိုင္း မာတိကာ

သူက ႏွစ္ဘာသာျပရေလေတာ့ စုစုေပါင္း ၁၆ အုပ္ ျပင္ရေလသည္။

ဘာသာရပ္မွဴး အေနႏွင့္ ေအာက္ပါစာရြက္စာတမ္းမ်ားျပင္ရျပန္၏။

၁) မူလတန္း၊ အလယ္တန္း၊ အထက္တန္း အတန္းစံု သင္ရိုး ခြဲေဝ
၂) လပိုင္းမာတိကာ ႏွင့္ လ အလိုက္ ျပီးစီးမႈ က်န္ရွိမႈ မွတ္တမ္း
၃) ဘာသာရပ္ ေဆြးေႏြးမႈမွတ္တမ္း 

စုစုေပါင္း ျပင္ရသည့္ မွတ္တမ္းစာအုပ္ေပါင္း - ၄၅ အုပ္

ပညာေရးဝန္ႀကီးဌာနမွ ဆရာႀကီးမ်ားမွာ ရုရွားေတြကို အားက်ေလသည္။

အင္တာနက္ဆိုတာႀကီး ေပၚလာေတာ့ ဘာမွ မလံုၿခံဳေတာ့။ မည္မွ် လံုၿခံဳေရးစနစ္ေတြ ထားသည့္ျဖစ္ေစ၊ အလြန္ အစြမ္းထက္ လွေသာ hacker မ်ား၏ ရန္ကို ေၾကာက္ေနရသည္။ သည္ေတာ့ ရုရွားတို႔က ေခတ္ေဟာင္းက သံုးခဲ့သည့္ လက္ႏိွပ္စက္ စနစ္ကို ျပန္သြား၏။ အေရးႀကီးေသာ စာရြက္စာတမ္းမ်ားကို ကြန္ျပဴတာႏွင့္မျပင္။ စာရြက္ေပၚတြင္ လက္ႏွိပ္စက္ႏွင့္ရိုက္သည္ ဆို၏။ ကိုင္း၊ ဟက္စမ္း။ ႀကိဳက္သေလာက္။

ယခုလည္း ပညာေရးဝန္ႀကီးဌာနက ၎တို႔၏ မွတ္တမ္းမ်ား ေပါက္ၾကားသြားမွာကို အလြန္စိုးရိမ္ေလ၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ေက်ာင္းသားမ်ား၏ ေက်ာင္းေခၚခ်ိန္၊ အမွတ္စာရင္း စသည္တို႔ကို လက္ေရးႏွင့္သာ ေရးသြင္းရမည္။ ကြန္ျပဴတာလံုးဝ သံုးခြင့္မျပဳ ဆို၏။ ၎တို႔၏ ပညာေရးစနစ္ႀကီးေပါက္ၾကားသြား၍ အေမရိကန္လို၊ ဂ်ပန္လိုႏိုင္ငံမ်ိဳးက အတုယူကာ လုိက္ျပင္ၾကလွ်င္ အက်ိဳးနည္းေရာ့မည္။ ပညာေရးဌာနမွ အသက္ ၉၀ (ဟုတ္ေပါင္ ေယာင္လို႔) လူႀကီးမ်ား၏ အေျမာ္အျမင္ႀကီးမႈကို ကြ်ႏ္ုပ္မွာ ၾသခ်ယူရပါေပ၏။

ဤမွ် အလြန္မ်ားျပားလွၿပီး ေက်ာင္းသားမ်ား၏ စာတတ္ေျမာက္ေရးကို ဘာတစ္ခုမွ အေထာက္အကူမျပဳေသာ အႏွီစာရင္းမ်ားကို လက္ေရးႏွင့္ ျပင္ခိုင္းျခင္းကား တမင္သက္သက္ ညစ္ပတ္စုတ္ပဲ့တာသာ ျဖစ္၏။ ဤသည္ကိုၾကည့္ျခင္းအားျဖင့္ ထုိလူႀကီးမ်ားမွာ ကြန္ျပဴတာ မကိုင္ဖူးမွန္း သိသာေလသည္။

ကြန္ျပဴတာသံုး၍ ျပင္ျခင္း၏ အားသာခ်က္မ်ားကို အနည္းငယ္မွ် ေျပာျပပါရေစ။ ကြ်န္ေတာ့္မိတ္ေဆြမ်ားမွာ နလဘိန္းဒံုးမ်ား ျဖစ္သည္ဟု ယူဆ၍ ေျပာမွာမဟုတ္ပါ။ ေခတ္ေဆြးစနစ္ေဆြးႀကီးထဲတြင္ ေပ်ာ္ေမြ႔ေနလုိသည့္၊ အလုပ္လုပ္ရမွာ လြယ္သြားမွာ၊ တိုးတက္သြားမွာကို ေသမေလာက္ေၾကာက္သည့္ အႏွီလူႀကီးဆုိသူမ်ား သိေအာင္ ေျပာျခင္းသာ ျဖစ္ပါသည္။

အထက္ေဖာ္ျပပါ ဘာမွ အရာမနံသည့္ စာရင္းႀကီးေတြကို လတုိင္းျပဳစုေနရျခင္းျဖင့္ မည္မွ် အလုပ္မ်ားမည္ကို (ကြ်န္ေတာ္က မွန္းဆ၍သာေျပာျခင္းျဖစ္ၿပီး) ဆရာမမ်ား ကိုယ္ေတြ႔ ျဖစ္ပါသည္။ သည္စာရင္းႀကီးေတြ ျပဳစုရမယ္ပဲ ထားပါ။ ကြန္ျပဴတာသံုးလိုက္ လွ်င္ မ်ားစြာ အဆင္ေျပ၊ လြယ္ကူသြားမည္ျဖစ္၏။

၁။ အီးေမးသံုးသည့္စနစ္တစ္ခု က်င့္သံုးပါ။ (အီးေမးေျပာတာေနာ္ ဂ်ီေမးမပါဘူး။ ေတာ္ၾကာ ဂ်ီက်ေနမွာ စိုးလို႔။)

၂။ ထိုစာရင္းမ်ားကို Format တစ္ခုျပင္ၿပီး ျမန္မာျပည္မွ ေက်ာင္းအားလုံးကုိ ေပးလိုက္ပါ။

၃။ စာရင္းမ်ားကုိ ကြန္ျပဴတာႏွင့္ျပင္၊ pdf format ေျပာင္း။ လတုိင္း အီးေမးႏွင့္ပို႔ခိုင္းပါ။

အလုပ္ရႈပ္လည္းသက္သာ၊ ျမန္လည္းျမန္။ အလုိရိွသည့္ စာရင္းေတြကိုလည္း အလြယ္တကူရွာႏိုင္မည္ ျဖစ္ပါသည္။

ဆာဗာေတြ ဘာေတြ၊ အြန္လိုင္း စတုိးရိတ္ေတြဘာေတြ ထားပါ။ နည္းနည္း ျမင့္လြန္းသည္။

အီးေမးေလာက္က ဘာမျဖစ္ႏုိင္စရာ ရိွပါသနည္း။

မင္းေျပာေတာ့ လြယ္လြယ္ေလး။ ေက်ာင္းေတြမွာ ကြန္ျပဴတာ ကုိင္တတ္တဲ့သူ ဘယ္ႏွစ္ေယာက္ ရိွသလဲ။

ကြန္ျပဴတာကေရာ ဘယ္ကရမလဲ။

ဟုတ္ကဲ့။ မလုပ္ခ်င္သူေတြမွာ ဆင္ေျခေတြ၊ ျမင္းေခ်ေတြ၊ ေခြးေခ်ေတြ၊ ေၾကာင္ေခ်၊ လဒေျခေတြ အျပည့္ရိွသည္။

ျမန္မာျပည္တြင္ ပိုက္ဆံမ်ားကို အလဟႆျဖဳန္းတီးပစ္ေနသည့္ ပဲြလမ္းသဘင္မ်ား အလြန္ေပါမ်ားလွသည္။ ထိုပဲြလမ္းသဘင္မ်ား ကို ၇၅% ျဖတ္ခ်လိုက္လွ်င္ ထိုပိုက္ဆံမ်ားကို တစ္ႏိုင္ငံလံုးမွာရိွသည့္ ေက်ာင္းမ်ား၌ ကြန္ျပဴတာမ်ား ဆင္ေပးလုိ႔ရသည္။ မူလတန္းမ်ားထိ မဆင္းႏိုင္လွ်င္ အနည္းဆံုး အထက္တန္းေက်ာင္းမ်ားမွာ လုပ္ေပးလုိ႔ရသည္။

ေက်ာင္းသားမ်ားစာရင္း ဟူသည္ တစ္ႏွစ္တာကာလပတ္လံုး အေျပာင္းအလဲ အလြန္နည္းမွာ ျဖစ္သည့္အတြက္ ထိုပံုစံတြင္ တစ္ခါ ထည့္ထားလိုက္ရံုႏွင့္ တစ္ႏွစ္လံုး သံုးလို႔ရသည္။ ေက်ာင္းတက္ခ်ိန္၊ အမွတ္ စသည္တို႔ေလာက္သာ ျပင္ဘို႔လုိေတာ့သည္။ အလြန္ အင္မတန္ အလုပ္ရႈပ္သက္သာသြားမည္ ျဖစ္၏။

ခုေတာ့ ေက်ာင္းသားနာမည္၊ ေက်ာင္းဝင္အမွတ္၊ အေဖနာမည္၊ အေမနာမည္၊ ပေထြးနာမည္၊ ေယာကၡမနာမည္ စသည္တို႔ကို လတိုင္းလက္ေရးႏွင့္ ေရးရသည္။ ေက်ာင္းသားဆိုတာ တစ္ေယာက္ႏွစ္ေယာက္ထဲမဟုတ္။ ရာႏွင့္ခ်ီရိွသည္။ ထို ရာႏွင့္ခ်ီေသာ ေက်ာင္းသားနာမည္မ်ားကို မ်ားျပားလွေသာစာရင္းမ်ား၌ လတိုင္းေရးသြင္းေနရေသာ ဆရာမမ်ား၏ ဒုကၡကား မေသးလွ။ ဤသည္မွာ ဆရာမ တစ္ေယာက္တည္းမဟုတ္။ တစ္ေက်ာင္းတည္း မဟုတ္။ ျမန္မာတစ္ႏိုင္ငံလံုးက ေက်ာင္းမ်ား၊ ဆရာမမ်ား၏ ဒုကၡျဖစ္သည္။ ေနာက္ၿပီး ဒါ တစ္လမဟုတ္၊ ႏွစ္လ မဟုတ္။ လတုိင္း။ ႏွစ္တိုင္းျဖစ္၏။ က်က်နနသာ တြက္ၾကည့္မည္ဆိုပါက နည္းနည္းေနာေနာ မဟုတ္သည့္ အခ်ိန္မ်ား၊ လုပ္အားမ်ား ဆံုးရံႈးရတာ ျဖစ္ပါသည္။ ထိုကဲ့သုိ႔ေသာ အရာမနံသည့္ ကိစၥမ်ားတြင္ အခ်ိန္မ်ား၊ လုပ္အားမ်ား မ်ားစြာဆံုးရံႈးေနရသည့္အတြက္ ျမန္မာႏိုင္ငံသည္ ကမၻာ့ဘိတ္ခ်ီးႏိုင္ငံ ျဖစ္ေနရျခင္း ျဖစ္ေလသည္။

အကယ္၍သာ ထုိစာရင္းမ်ားကို ကြန္ျပဴတာႏွင့္ျပင္မည္ ဆိုအံ့။ copy and paste (control+c & control+p) အသာေလး ႏွိပ္လိုက္ရံုႏွင့္ အႏွီ ေဆြခုနစ္ဆက္၊ မ်ိဳးခုနစ္ဆက္နာမည္မ်ားကို အလြယ္ကေလး၊ မပင္ပန္းဘဲ ကူးႏိုင္သည္။ (ဟူး၊ ဒံုးေဝးတဲ့သူေတြ ေျပာျပရတာ ေမာပါ့။)

ေနာက္ၿပီး လက္ေရးႏွင့္ေရးတယ္ဆုိတာ ကြန္ျပဴတာရိုက္တာထက္ အမ်ားႀကီး ပိုေႏွးသည္။ မယံုလွ်င္ ျမန္မာျပည္က အျမန္ဆံုးဆုိတဲ့ လက္ေရးသမားကိုရွာခဲ့ပါ။ ကြ်ႏု္ပ္က ကြန္ျပဴတာမွာ type ရိုက္ၿပီး ၿပိဳင္ပါမည္။ အကယ္၍ ကြ်ႏု္ပ္ရႈံးခဲ့သည္ရိွေသာ္ လူလယ္ေခါင္မွာ ပါးခ်သြားခဲ့ပါ။ ဤသည္မွာ အလကား ဟာသေျပာျခင္းမဟုတ္။ တကယ္စိန္ေခၚတာ ျဖစ္ပါသည္။

ကြန္ျပဴတာဆိုတာ လက္ဆယ္ေခ်ာင္းႏွင့္ရိုက္တာျဖစ္၏။ စာေရးဘုိ႔ဆိုတာ လက္တစ္ဖက္လံုး သံုးရတာျဖစ္၏။ ေနာက္ၿပီး ကြန္ျပဴတာက ခလုတ္ကေလးႏွိပ္ရံုႏွင့္ စာျဖစ္သည္။ လက္ႏွင့္ စာတစ္လံုးေရးဘို႔ဆိုတာ အေတာ္ အားစိုက္ရသည္။

ကြ်န္ေတာ္ လက္ႏွင့္စာမေရးသည္မွာ ဆယ္စုႏွစ္တစ္ခုမက ရိွပါၿပီ။ ကြ်န္ေတာ္ Compaq laptop ဝယ္တာ ၂၀၀၃ ခုႏွစ္ေႏွာင္းပုိင္း။ ထုိကာလကတည္းက စာကုိ ကြန္ျပဴတာႏွင့္သာ ေရးခဲ့၏။ (၂၀၀၃ က ဝယ္ခဲ့ေသာ laptop ကေလးမွာ အေတာ္ခံသည္။ ၂၀၀၈ ခုႏွစ္က်မွ ပ်က္သြားတာ ျဖစ္၏။) အေဝးသင္ေျဖဘို႔ လက္ေရးႏွင့္ေရးရေတာ့ လက္ေရးမွန္ဘို႔၊ ညီဘို႔ အေတာ္လုပ္ယူရသည္။ ေရးစက အေတာ္လက္ေညာင္း၏။ ေနာင္ အသားက်သြားေတာ့မွ အေတာ္ဟုတ္သြားတာ ျဖစ္၏။

ကြ်န္ေတာ္က ေန႔တုိင္းကြန္ျပဴတာရိုက္ေနတာဆိုေတာ့ ျမင္းမ်ား ဒုန္းစိုင္းသြားသလုိ ရိုက္ႏိုင္သည္။ ကြ်န္ေတာ္သာမဟုတ္ပါ။ ကြ်န္ေတာ္ စိုက္ပ်ိဳးေရးတကၠသုိလ္မွာတံုးက ရံုးက မတင္တင္ျမ တုိ႔၊  မေလး တို႔ဆို လက္ႏိွပ္စက္ကို တေျဖာင္းေျဖာင္းေနေအာင္ ရိုက္တတ္သည္။ တစ္လံုးမွ အမွားမပါေစရ။

ဒါ ကြ်န္ေတာ္တင္၊ မတင္တင္ျမတို႔တင္ မဟုတ္ပါ။ ကြန္ျပဴတာရိုက္ေနက်၊ လက္ႏိွပ္စက္ရိုက္ေနက်သူတုိင္း သည္အတိုင္းခ်ည္း ျဖစ္၏။ အႏို႔ ကြ်မ္းက်င္ရာလိမၼာ ဆို မဟုတ္လား။

ေနာက္ၿပီး ကြန္ျပဴတာဆိုတာ မွားလွ်င္ အလြယ္တကူျပန္ျပင္လုိ႔ရသည္။ လက္ေရးက ျပန္ျပင္ဘို႔ လြယ္တာမဟုတ္။ ျပင္လို႔ရသည္ဆုိလွ်င္ပင္ ၾကည့္လို႔မေကာင္း။ ေနာက္ၿပီး လက္ေရးႏွင့္ ေရးသည္ဆုိလွ်င္ လက္ေရးညံ့ပါက ဖတ္ရအင္မတန္ ခက္သည္။ ဂဏန္းေတြ မွားႏုိင္သည္။ နာမည္ေတြ မွားႏိုင္သည္။ ကြန္ျပဴတာစာလံုးမွာ လက္ေရးလွတယ္။ ညံ့တယ္ဆုိတာ မရိွ။ မည္မွ်အရုပ္ဆိုးသည့္ေကာင္မေလးပင္ ရိုက္သည္ျဖစ္ေစ။ အလြန္သားနားလွပသည့္ ကြ်ႏု္ပ္ရိုက္သည့္အတိုင္းပင္ ထြက္တာျဖစ္၏။

ေနာက္ၿပီး လက္ေရးက ႀကီးသျဖင့္၊ ၾကဲသျဖင့္ စာရြက္ကုန္သည္။ ကြန္ျပဴတာက် လိုသလိုခ်ိန္လို႔ရသည္။ လက္ေရးႏွင့္ တစ္ရြက္စာ ကို ကြန္ျပဴတာႏွင့္ဆို တစ္မ်က္ႏွာတည္းႏွင့္ ျပင္လုိ႔ရသည္။ သပ္သပ္ယပ္ယပ္ရိွသည္။ လွသည္။ ဖတ္ရလြယ္သည္။

ေနာက္ၿပီး ကြန္ျပဴတာႏွင့္က စာရြက္ေတြ အမ်ားႀကီး သံုးစရာမလို။ soft copy မ်ား သိမ္းထားလို႔ရသည္။ အထက္ကို တင္ခ်င္သပ ဆုိလွ်င္လည္း အီးေမးႏွင့္ ကလစ္ကေလး တစ္ခ်က္ႏိွပ္လိုက္ရံုျဖစ္၏။

စာရြက္စာတမ္းမ်ားကို လက္ႏွင့္ျပင္ရသည့္အလုပ္မွာ အခ်ိန္ကုန္၊ လူပန္း၊ အလုပ္ပ်က္၊ စရိတ္တက္သည့္ စနစ္ျဖစ္၏။ ဤသည္မွာ ရုပ္ဝတၳဳအပိုင္းကိုသာ ေျပာျခင္းျဖစ္၏။ ဆရာမမ်ား စာသင္ခ်ိန္ပ်က္တာ၊ မဆံုးႏိုင္ေသာ စာရင္းဇယားႀကီးေတြ အခ်ိန္ရိွသေရြ႔ ျပင္ေန ရေသာေၾကာင့္ စိတ္ဆင္းရဲရတာ၊ စိတ္ပ်က္ရတာ၊ စိတ္ညစ္ရတာ၊ စိတ္ရႈပ္ရတာ၊ စိတ္ကုန္တာ၊ စိတ္ဓာတ္က်တာ၊ မေက်မနပ္ ျဖစ္ရတာ၊ happy မျဖစ္တာ (ဘာက်န္ ေသးတံုး) စသျဖင့္ စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာ ခံစားခ်က္ေတြ ပါေသးသည္။ စာရင္းေတြ လုပ္ရလို႔ စိတ္မရွည္၊ စိတ္မရွည္ေတာ့ ေက်ာင္းသားေတြကို ဖိေထာင္း စတာေတြက ေနာက္ဆက္တဲြ ျပႆနာေတြ ျဖစ္၏။

ေနာက္ၿပီး ေက်ာင္းကို စစ္ေဆးေရးဆိုတာ လာ၏။

ဘာစစ္သနည္း။

ခုနင္က ေျပာခဲ့သည့္ ဆရာမမ်ား အပင္ပန္းခံ ျပဳစုထားသည့္ စာရင္းစာအုပ္ေတြကို အားနာပါးနာေလးေတာင္ လွန္ၾကည့္ေဖာ္မရ။ သည္အတုိင္း ဝတ္ေက်တန္းေက် လက္မွတ္ထိုးသြားတာ ျဖစ္သည္။

ေက်ာင္းတက္ခ်ိန္ ဘယ္ေလာက္ရိွသတံုး။

ဘယ္လိုေတြ စာသင္ေနၾကသတံုး။

စာၾကည့္တိုက္ကုိ တကယ္သံုးၾကရဲ့လား။

ေက်ာင္းမွာ ဘာေတြလိုေနသတံုး။

သင္ခန္းစာေတြ သတ္မွတ္ကာလနဲ႔ ညီသလား။

ကေလးေတြ စာတတ္ေျမာက္မႈ အေျခအေန။

ဆရာေတြရဲ့ ႀကိဳးစားအားထုတ္မႈ။

ေက်ာင္းမွာရိွတာေတြဟာ အမွန္အကန္ေတြ ဟုတ္မဟုတ္။ ကြန္ျပဴတာရိွတယ္ဆို အဲဒီကြန္ျပဴတာေတြ တကယ္ အလုပ္လုပ္မလုပ္။

စာရင္းထဲမွာ ျပထားတဲ့အသံုးစရိတ္အတိုင္း တကယ္သံုးထားတာ ဟုတ္မဟုတ္။

ဝယ္ထားတဲ့ ပစၥည္းေတြ တကယ္ ရိွမရိွ။ စာရင္းထဲမွာပါတဲ့ ပစၥည္းေတြ ဟုတ္မဟုတ္။

စသည့္ . . . . ကိုယ္စစ္ရမယ့္ဟာက်ေတာ့ တာဝန္ေက်ေအာင္မစစ္။

ဘာမွ အလုပ္မဟုတ္တဲ့ -

စာရင္းေတြကို ကြန္ျပဴတာနဲ႔ ျပင္ထားတာက်ေတာ့ လာရစ္သည္။ လက္ေရးမူနဲ႔ ျပင္ေပးပါဆိုလား။

စာရင္းေတြကို လက္ေရးနဲ႔ ျပင္မေပးလို႔ အႀကီးအက်ယ္ ျပႆနာရွာသည္။

ကေလးေတြ စာတတ္ဘို႔ဆိုတာ အေရးမႀကီး။ စာရင္းေတြမွန္ဘို႔ အေရးမႀကီး။ ဆရာမေတြ စာသင္မသင္ ဆုိတာ အေရးမႀကီး။ ေက်ာင္းမွာ အိမ္သာေကာင္းမေကာင္း။ စာသင္ခံုေတြ ေလာက္မေလာက္ဆိုတာ ငါတို႔အလုပ္မဟုတ္။

စာရင္းေတြကို လက္ေရးမူနဲ႔ရဘို႔သာ အေရးႀကီးေလသည္။

ကြ်ႏု္ပ္ကေတာ့ အႏွီလူႀကီးမင္းမ်ားမွာ ကိုယ္ဘာလုပ္္ေနတယ္ဆိုတာေရာ ကိုယ့္ကိုယ္ကုိယ္ သိပါေလစဟု သံသယဝင္မိပါသည္။

(၃)

ရန္ကုန္တုိင္း၊ ကရင္တုိင္းရင္းသားဝန္ႀကီး ေနာ္ပန္း စင္ကာပူလာေတာ့ ေျပာသြားသည္။

သူအီးေမးပို႔သည့္ စနစ္ကုိ အတင္းအဓမၼ အေကာင္အထည္ေဖာ္လိုက္တာ တစ္လလွ်င္ (တစ္လလား၊ တစ္ႏွစ္လား မမွတ္မိ) စာရြက္စာတမ္းေၾကး အေမရိကန္ေဒၚလာ ၅ သန္းဘိုးေလာက္ (ဟုတ္ေပါင္) က်ပ္ ၅ သန္းဘိုးေလာက္ သက္သာသြားသည္ဆုိ၏။

သဟာႏွင့္မ်ားေတာင္ အႏွီ ေဂၚဇီလာ (ဟုတ္ေပါင္) လူႀကီးမ်ားမွာ အီးေမးသံုးရမွာကို က်ားဖင္ႏိႈက္ရမေလာက္ ေၾကာက္ေနသျဖင့္ အတင္းအၾကပ္လုပ္ယူရသည္ ဆုိ၏။ ဒါေတာင္ အီးေမးဖြင့္မၾကည့္သူမွာ အမ်ားစုျဖစ္သည္ ဟု ေျပာပါသည္။

ဟုတ္သေလ၊ ခညားတို႔ပဲ စဥ္းစားၾကည့္ပါ။

စည္းေဝးပဲြတစ္ခုလုပ္ၿပီဆို စည္းေဝးပဲြ ဖိတ္စာေတြ ပို႔ရသည္။ ၿပီးျပန္ေတာ့ စည္းေဝးပဲြမွတ္တမ္းေတြ ျပင္ရ၊ ပို႔ရသည္။

ထုိစာရြက္စာတမ္းမ်ားကို မိတၱဴေပါင္းမ်ားစြာဆဲြကာ သက္ဆိုင္ရာဌာနမ်ား၊ လူပုဂၢိဳလ္မ်ားထံ လူကိုယ္တုိင္ လုိက္ပို႔ရသည္။

ကြန္ျပဴတာႏွင့္ျပင္လွ်င္ -

၁။ အခ်ိန္မေရြး၊ နာရီမေရြး၊ ေနရာမေရြး လုပ္လို႔ရသည္။ စာရုိက္ျမန္ပါက စည္းေဝးပဲြၿပီးပါက တစ္ခါတည္းေတာင္ စည္းေဝးပဲြ မွတ္တမ္း ထြက္လာႏိုင္သည္။

၂။ pdf ႏွင့္ အီးေမးပို႔လုိက္ျခင္းျဖင့္ စာရြက္တန္ခ်ိန္ေပါင္းမ်ားစြာ သက္သာသြားသည္။

၃။ မိတၱဴကူးခ အမ်ားႀကီး သက္သာသြားမည္။

၄။ လူႏွင့္လုိက္မပုိ႔ရေတာ့ေသာေၾကာင့္ စာပို႔မည့္သူ ထားစရာမလို။ စာပို႔သြားရမည့္ကားခ၊ အခ်ိန္ အကုန္ေလွ်ာ့ခ် ပစ္လုိက္ ႏိုင္သည္။

၅။ အီးေမးဆိုတာ ခုပို႔ ခုေရာက္တာျဖစ္၏။ လုပ္စရာရိွတာေတြကို ျမန္ျမန္ဆန္ဆန္ အေကာင္အထည္ေဖာ္ႏုိင္သည္။ (မထင္ပါနဲ႔ဗ်ာ။ အဲသေလာက္မ်ား ဝီရိယေကာင္းေနမွ ခင္ဗ်ားတို႔ ျမန္မာျပည္ႀကီး ခုလိုေတာင္ မေနဘူး။)

အေရးႀကီးသည္မွာ တကယ္အသံုးတည့္မည့္အလုပ္မ်ားကို ဟန္ျပမဟုတ္ဘဲ တကယ္လုပ္ၾကဘို႔ ျဖစ္၏။

ကုိယ္လုပ္ရမည့္အလုပ္ကို ၁ က်ပ္ဘုိးအျပည့္မဆိုလိုပါ။ ဆယ္ျပားဘုိးေလာက္မွ် လုပ္လွ်င္ပင္ ကြ်ႏု္ပ္တို႔တုိင္းျပည္ အမ်ားႀကီး ေကာင္းသြားစရာ ရိွသည္။

ေၾကာင္ကုိ ေရခ်ိဳးေပးေနမည့္အစား ေယာင္သည့္ေနရာမ်ားကိုသာ ဆီလူးေပးမည္ဆိုပါက အမွန္တကယ္ ေျပာင္းလဲလာမည္ ျဖစ္ေပသည္။

ျမန္မာစကားတြင္ မရိွတာထက္၊ မသိတာခက္ ဆုိေသာ စကားသည္ရိွ၏။ မသိတာထက္၊ မသိခ်င္တာက ပိုခက္သည္။ အဆိုးဆံုးကား မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနတာ ျဖစ္ေလ၏။

အေမမွာတဲ့ ဆန္တစ္ခဲြ၊ သံုးစိတ္နဲ႔မလဲ ဆိုသည့္ အမူအက်င့္မ်ားကို သည္ကေန႔ကစ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲၾကဘို႔ လူႀကီးမင္း၊ လူလတ္မင္း၊ လူကေလးမင္းမ်ားကို အေလးအနက္ တုိက္တြန္းလိုက္ရပါေၾကာင္း -

ေက်းဇူးတင္ပါသည္။

ေအးၿငိမ္း

၂၄ ဒီဇင္ဘာလ၊ ၂၀၁၈

စာၾကြင္း -

အေမမွာတဲ့ ဆန္တစ္ခဲြ၊ သံုးစိတ္နဲ႔မလဲ ဆိုသည့္စကားကုိ ေခတ္လူငယ္၊ လံုမငယ္တို႔ သိခ်င္မွ သိပါလိမ့္မည္။

အနည္းငယ္ ရွင္းပါအံ့။

ႏို႔ဆီဘူး ၈ လံုး = ၁ ျပည္

၄ ျပည္ = ၁ စိတ္

၂ စိတ္ = ၁ ခဲြ

၂ ခဲြ = ၁ တင္း

၁၆ ျပည္ = ၁ တင္း - အခ်င္အတြယ္အရ

ဆန္တစ္တင္းတြင္ ႏွစ္ခဲြ ရိွ၏။

တစ္ခဲြ တြင္ ႏွစ္စိတ္ ရိွ၏။

တစ္ခဲြတြင္ ႏွစ္စိတ္သာ ရိွေသာေၾကာင့္ သံုးစိတ္က ပိုမ်ားသည္ကို ကေလးေတာင္ သိသည္။

အေမလုပ္သူက လူေလးေရ၊ ဆန္တစ္ခဲြ ဝယ္ေခ်ေဟ့ ဟု မွာလိုက္၏။

ဆန္ဆုိင္က ငါတို႔ ခရစၥမတ္ေစ်းေရာင္းပဲြေတာ္ရိွလို႔ ပရုိမိုးရွင္းအေနနဲ႔ တစ္ခဲြအစား သံုးစိတ္ေပးလိုက္မကဲြ႔ ဆိုတာကို -

အိုဗ်ာ - အေမက တစ္ခဲြပဲ မွာလိုက္တာ။ တစ္ခဲြပဲေပးပါ။ သံုးစိတ္ေတြ ေလးစိတ္ေတြ လုပ္မေနပါနဲ႔ ဟု အတင္းျငင္းေလ၏။

ဤသည္ကိုရည္၍ ေရွးလူႀကီးမ်ားက "အေမမွာတဲ့ ဆန္တစ္ခဲြ၊ သံုးစိတ္နဲ႔မလဲ" ဆိုသည့္စကားကုိ ထားခဲ့ျခင္း ျဖစ္ေလသတည္း။

ထိုစကားပံုႏွင့္ညီေသာ အျခားစကားပံုတစ္ခုမွာ ေလွနံဓားထစ္ ဟူေသာ စကား ျဖစ္၏။