ဥပေဒေဘာင္တြင္း ေနထိုင္ျခင္း၊ ေဘးကင္းရန္ကြာ လြန္ခ်မ္းသာ

(၁) မင္းဘာေကာင္လဲ၊ ငါဘာေကာင္လဲ

ကြ်ႏု္ပ္တို႔ေရြးခ်ယ္တင္ေျမွာက္လိုက္ေသာ ျပည္သူ႔အစိုးရတက္လာၿပီးသည့္ေနာက္ပိုင္း ထူးျခားေျပာင္းလဲမႈမ်ားစြာကို ျမင္ေတြ႔ၾကရၿပီ ျဖစ္ပါသည္။

အထင္ရွားဆံုးဥပမာအေနႏွင့္ သည္ကေန႔ (5/12/2018) တက္လာေသာ ေဖ့စ္ဘုတ္ပုိ႔စ္တစ္ခုကို နမူနာျပပါရေစ။

သည္ပုိ႔စ္တြင္ ယာဥ္ထိန္းရဲတစ္ေယာက္က ကားမ်ားကို ရပ္ စစ္သည္။ ထိုအခါ ယခင္ ဘာေကာင္ႀကီးျဖစ္ခဲ့သူက ပါဝါျပသည္။ ဘာေကာင္ႀကီးျဖစ္ခဲ့ပါလ်က္ ဥပေဒ၊ စည္းမ်ဥ္းစည္းကမ္းမ်ားကိုနားမလည္။ ထိုအခါ တာဝန္က်ရဲအရာရိွကို ယခင္က အရိွန္အဝါမ်ား ထုတ္သံုးလ်က္ ၿခိမ္းေျခာက္သည္။ တာဝန္က်ရဲအရာရိွက ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ ရွင္းျပေနသည့္တိုင္ အရိွန္ေလ်ာ့မသြား။

သနားစရာထိုသတၱဝါမွာ ဘယ္ေခ်ာင္သြား အိပ္ေပ်ာ္ေနသည္မသိ။ ေခတ္ႀကီးေျပာင္းသြားၿပီဆိုသည္ကို မသိလိုက္။ ယခင္က အတိုင္း ဗ်ဴးဗ်ဲႏွင့္ ဖ်ဲေျခာက္လွ်င္ ရေနေသးသည္ဟု ယခုတိုင္ ထင္ေနေပေသး၏။ ရဲအရာရိွက အင္း၊ နဂါးမွန္းသိေအာင္ေတာ့ နည္းနည္းေလာက္ အေမာက္ေထာင္ျပမွ ျဖစ္မယ္ဟု ဆံုးျဖတ္ၿပီး တင္းျပလိုက္မွ ျပန္ေလွ်ာ့သြားေလသည္။

Ref:

https://www.facebook.com/photo.php?fbid=744610275893937&set=a.104663473221957&type=3&theater

သည္ပို႔စ္ကိုဖတ္ၿပီး ကြ်န္ေတာ့္မွာ ထိုရဲအရာရိွေလးကို ေျပးဖက္နမ္းခ်င္စိတ္ေပါက္သြားမိေလသည္။ အဘယ္ေၾကာင့္နည္း။

သည္ကဲ့သုိ႔ေသာ လူႀကီးမ်ားေနာက္မွာ ဘာလက္ပတ္၊ ညာလက္ပတ္ႏွင့္ ရႉးတိုက္လွ်င္ ေျပးကုိက္မည့္သူမ်ား ရိွေနႏိုင္သည္။ သည္ကဲ့သို႔လုပ္ျခင္းမွာ အလြန္အႏၱရာယ္မ်ားလွေၾကာင္း ထိုရဲအရာရိွမသိမဟုတ္။ သိမည္သာျဖစ္၏။ သို႔တုိင္ မိမိတာဝန္ကို မေၾကာက္မရြ႔ံ၊ ရဲဝံ့စြာထမ္းေဆာင္သြားသည့္စိတ္ဓာတ္ကား ေယာအတြင္းဝန္၏ စိတ္ဓာတ္မ်ိဳး ျဖစ္ေခ်သည္။

ဤတြင္ စကားစပ္မိ၍ မိမိအသက္ထက္ အမွန္တရားကုိ ပိုမိုျမတ္ႏိုးေသာ ေယာအတြင္းဝန္ဦးဖိုးလိႈင္အေၾကာင္း အနည္းငယ္ ေျပာခြင့္ျပဳပါ။ (ယခင္က တစ္ခါေျပာခဲ့ဖူးပါသည္။ သိၿပီးသူမ်ား သည္းခံေတာ္မူၾကပါ။)

တစ္ခါက မင္းတုန္းမင္းႀကီး မိဖုရားတစ္ဦး၏ ေမာင္ျဖစ္သူ ေတာင္ထားဝယ္ေသနတ္ဗိုလ္ ငတိုးသည္ သူ႔အစ္မမိဖုရား၏ အရိွန္ အဝါကို သံုးလ်က္ မင္းခ်င္းမ်ားကို ေစာ္ကားေမာ္ကားျပဳေလသည္။ ထိုအေၾကာင္းကို ေယာမင္းႀကီးသိေသာအခါ ငတိုးကို ေထာင္းၿပီး ဒဏ္ေပး၏။ (ယခင္က ေထာင္းသည္ဟု သံုးသည္။ ကြ်န္ေတာ္ထင္သည္မွာ လက္သီးႏွင့္ထိုးျခင္း၊ တံေတာင္ႏွင့္ေထာင္း ျခင္း၊ နားရင္းအုပ္ျခင္းမ်ားကို ဆိုလိုသည္ ထင္ပါသည္။)

ထုိအခါ ငတိုးက သူ႔အစ္မျဖစ္သူ ရွင္ဘုရင့္မိန္းမကိုတိုင္သည္။ ရွင္ဘုရင့္မိန္းမက ရွင္ဘုရင္ကို မူလက်ီ၊ ပူလက်ီလုပ္သည္။

"ဟင္၊ ရွင့္ဝန္ႀကီးလုပ္တာေကာင္းသလား။ က်ဳပ္ေမာင္ကိုမ်ား သူက ေထာင္းသေလး၊ ထက္သေလးနဲ႔။"

"ေဟ၊ ဟုတ္လား။ ေအး ေအးပါကြယ္၊ ငါ က်ဳပ္က်က္လိလိုက္ပါမယ္။"

ရွင္ဘုရင္က ေယာအတြင္းဝန္ကို ေခၚသည္။

"ဟဲ့ ငလိႈင္" (ေယာအတြင္းဝန္မွာ မင္းတုန္းမင္းႀကီးတို႔၏ ေမြးစားသားဟုပင္ ေခၚလို႔ရသည္။ ငယ္စဥ္ကတည္းက ၾကည့္ရႈေစာင့္ေရွာက္လာသူ ျဖစ္၏။ ခ်စ္လည္း အင္မတန္ခ်စ္သည္ ဟု စာမ်ားတြင္ ဖတ္ရပါသည္။)

"ဘုရား"

"နင့္အျပစ္ နင္သိတယ္ေနာ္"

"သိပါတယ္ဘုရား"

"ကိုင္း ဒါျဖင့္ ဆိုစမ္း၊ ဘယ္လိုျဖစ္သတံုး"

"မွန္လွပါ -

အစ္မႏွမ၊ သမီးကကုိ၊ စ၍ဆက္သြင္း၊ လက္ေဆာင္ႏွင္းသည့္၊ စိုးမင္းခ်စ္ျမတ္၊ ထိုအမတ္သည္၊ အတတ္မရိွ၊ သတိၱကင္းကြာ၊ ဘုန္းႀကီးလွာမူ၊ ျပည္ရြာပ်က္ေၾကာင္း၊ တစ္ပါးတည္း . . လို႔ လာရွိပါသဘုရာ့။"

(ဘာအတတ္ပညာမွ မရိွသူသည္ ရွင္ဘုရင္ကိုႏွစ္မ၊ အစ္မ၊ သမီးေပးေပါင္း၍ ဘုန္းႀကီးလာၿပီဆိုပါက တိုင္းျပည္ပ်က္စီးရာ ပ်က္စီးေၾကာင္း အေၾကာင္းတရားတစ္ခုပင္ျဖစ္သည္ ဟု ဆိုလိုေပသည္။)

ၾကည့္စမ္းပါဦးခင္ဗ်ာ၊ သက္ဦးဆံပုိင္ ဘုရင္စနစ္ဆိုတာ လူတစ္ေယာက္အသက္ကို "သတ္ေစ" ဆိုတဲ့ စကားကေလးတစ္လံုးထဲနဲ႔ ပုရြက္ဆိတ္ကေလးလို သတ္လို႔ရတာ။ ဤသည္ကိုသိလ်က္ႏွင့္ ဦးဖိုးလိႈင္က ရွင္ဘုရင္ကို ဤကဲ့သို႔ေလွ်ာက္တင္ရဲသည့္ သတိၱကိုျဖင့္ ကြ်န္ေတာ့္မွာ ၾကက္သီး ေမြးညင္း ထမိပါသည္။

သည္ေတာ့ ရွင္ဘုရင္မွာ အနာေပၚတုတ္က်လ်က္ လက္သံုးေတာ္လံွကိုဆဲြ၏။

"ဟဲ့ ငလိႈင္၊ ေဟာသည္လွံကိုၾကည့္စမ္း။ ဒါ ဘယ္သူ႔ကို စီရင္ခဲ့တဲ့လွံလဲ။"

"မွန္လွပါ။ အရွင္မင္းႀကီးရဲ့ ဖခမည္းေတာ္က ကြ်န္ေတာ္မ်ိဳးႀကီး ဖခမည္းေတာ္ကို စီရင္ခဲ့တဲ့ လံွပါဘုရား။"

"နင္ေကာ နင့္အေဖလို ျဖစ္ခ်င္ၿပီထင္ပါရဲ့။"

အဲသည္ေတာ့ ေယာမင္းႀကီး ဘယ္လိုလုပ္တယ္ထင္တံုး ပိတ္သတ္တို႔။

ထိုးေတာ္မူပါဘုရား ဆိုကာ ရင္ကိုေကာ့ေပးေတာ္မူသတတ္။

ေအာင္မယ္ေလး၊ ျမတ္စြာဘုရား။ ရွင္ဘုရင့္မွာ သက္မႀကီးကိုခ်လ်က္ ေခါင္းတစ္ခါခါျဖင့္ အတြင္းေတာ္သို႔ ဝင္ေတာ္မူေလ သတည္း။

မင္းႀကီးႏွယ္၊ ရဲလဲရဲပါေပ့ဗ်ာ . . ဟု အျခားဝန္မင္းႀကီးမ်ားက ဆိုေသာ္ -

က်ဳပ္တို႔လိုလူမ်ိဳးေတြရိွလ်က္နဲ႔ ဒါမ်ိဳးေတြ ျဖစ္ခြင့္ေပးထားရင္ ရာဇဝင္ရိုင္းေပေတာ့မေပါ့ ဝန္မင္းရဲ့ - ဟု ေျပာသည္ဆို၏။

ေယာမင္းႀကီးကား မိမိအသက္ထက္ အမွန္တရားကို ပို၍ ခ်စ္ျမတ္ႏိုးသူျဖစ္၏။

မိမိအသက္ေသမွာထက္ နာမည္ေသမွာကို ပိုေၾကာက္သူ ျဖစ္သတည္း။

အထက္ပါ ရဲအရာရိွမွာ ထိုကဲ့သို႔ေသာလူစားမ်ိဳး ျဖစ္ေပမည္။ ထုိကဲ့သို႔ေသာ ရဲအရာရိွမ်ိဳးကို ကြ်ႏ္ုပ္တို႔က အားေပးရမည္။ ခ်ီးေျမွာက္ရမည္။ ထုိဝန္ထမ္းမ်ိဳး မ်ားမ်ားေပၚထြက္လာေအာင္ လုပ္ရမည္။

ကြ်ႏ္ုပ္က ဤကဲ့သို႔ေျပာျခင္းမွာ ဟုိဘာေကာင္ႀကီးေဟာင္းကို မုန္း၍မဟုတ္။

ကြ်ႏ္ုပ္ကား မဟုတ္တာ၊ မတရားတာကို အလြန္အင္မတန္ ရြံမုန္းသူ ျဖစ္ေပသည္။

မဟုတ္တာ၊ မတရားတာကို ကုိယ္တတ္ႏိုင္သည့္ဘက္မွ တိုက္ထုတ္ေနသူမ်ားကို သူရဲေကာင္းမ်ားဟု သတ္မွတ္ထားသူ ျဖစ္၏။

အႏွီ ကြ်ႏ္ုပ္၏ သူရဲေကာင္းမ်ားမွာ သူတို႔လုပ္စရာရိွတာကို ထံုးစံအတိုင္း လုပ္သြားတာျဖစ္သည့္အတြက္ ဘာမွ မထူးဆန္း၊ ဘာမွ ေက်းဇူးတင္စရာမရိွဟု ဆိုက ဆိုႏိုင္ပါသည္။

သို႔ေသာ္ သာမန္ျပည္သူမ်ား Wheeltax မျပ၍ ဖမ္းျခင္းမွာ သာမန္အေျခအေနျဖစ္သည္။

ယခု ၎တို႔ေဆာင္ရြက္လိုက္သည္မွာ သူတို႔အတြက္ စြန္႔စားခန္းတစ္ရပ္ျဖစ္ႏိုင္သည္။ ဤသည္ကို မေၾကာက္မရံြ႔ သည္ကဲ့သို႔ လုပ္ႏိုင္ျခင္းအတြက္ ခ်ီးက်ဴးျခင္းျဖစ္၏။

အကယ္၍သာ ကြ်ႏ္ုပ္တို႔ေရႊျပည္ႀကီး၌ ဤရဲအရာရိွမ်ိဳးခ်ည္းဆိုလွ်င္ -

ဘယ္ႏွစ္ေလာင္းၿပိဳင္လူသတ္မႈ ဆိုတာေတြကို ေဖာ္ထုတ္ႏိုင္မည္။

ၿခံထဲမွာ မူးယစ္ေဆးဝါးေတြကို ကားအစီးလိုက္ေတြ႔တာေတာင္မွ ဘယ္သူပုိင္မွန္းမသိ ဆိုတာေတြ ေလွ်ာ့ခ်ႏိုင္မည္။

သည့္အတြက္ ယခင္က ဘာေကာင္ႀကီးျဖစ္ခဲ့သူမ်ားအား ယခင္အရိွန္အဝါႏွင့္ မမိုက္ၾကပါႏွင့္ေတာ့။ အမိုက္အမဲေလးေတြမို႔ ခြင့္လႊတ္ပါဆိုတာ ၃၇ မင္းကိုပဲ ေတာင္းပန္လို႔ရမည္။ တရားဥပေဒမွာေတာ့ျဖင့္ ျပစ္မႈက်ဴးလြန္လွ်င္ က်ဴးလြန္သည့္အတိုင္း အေရးယူခံရမည္ဆိုသည္ကို သတိျပဳမိၾကေစလိုေၾကာင္း။

(အဲေလ၊ အကုန္လံုးေတာ့လည္း မဟုတ္ေပဘူးေပါ့ဗ်ာ။ ဟို ၉၁ ႀကိမ္ေျမာက္ ရံုးထုတ္တဲ့အမႈမ်ိဳးေတြလည္း ရိွေသးသကုိး။)

ဤပို႔စ္ျဖင့္ ဒုရဲအုပ္ေဌးလြင္ ကို ဂုဏ္ျပဳပါသည္။

(၂) ပညာရိွသတိျဖစ္ခဲ

ျပည္သူ႔အစိုးရတက္လာေတာ့ အခ်ိဳ႔ေခါင္းေဆာင္ပိုင္းမ်ားမွာ ေစတနာေတြ ပိုကဲခါ သာသာထိုးထိုးေလး လုပ္တာမ်ားကို ေတြ႔ရပါသည္။ ဤသုိ႔လုပ္ျခင္းကား သူတို႔အက်ိဳးစီးပြားအတြက္မဟုတ္။ သူတို႔မိသားစု၊ ေဆြမ်ိဳးသားခ်င္းမ်ား ေကာင္းစားေရး အတြက္ မဟုတ္။ တုိင္းျပည္အတြက္၊ ျပည္သူျပည္သားမ်ား ေကာင္းစားေရးအတြက္ လုပ္ၾကျခင္းျဖစ္သည္။

သို႔ေသာ္ ဤသို႔လုပ္ရင္းမွ ေစတနာအမွားမ်ား ျဖစ္တတ္သည္။

မည္သည့္အရာကိုလုပ္သည္ျဖစ္ေစ၊ ဥပေဒေဘာင္အတြင္းမွသာ လုပ္ရသည္။ မည္သူမွ ဥပေဒကို ေက်ာ္လြန္ လုပ္ခြင့္မရိွ။ ဥပေဒအထက္တြင္ မည္သူမွ မရိွရ ဆုိတာ လူတိုင္းသိသည္။

သို႔ေသာ္ လုပ္ခ်င္ေဇာေတြမ်ားေနေသာေၾကာင့္ ဤအရာကို သတိမမူမိဘဲ ျဖစ္ေနတတ္သည္။

ဤသည္မွာ ပညာရိွ သတိျဖစ္ခဲ ျဖစ္၏။

အကယ္၍ ၎တို႔မွားေနပါက (မည္သည့္ရာထူးအဆင့္ႀကီး ျဖစ္ေနပါေစ) မွားေနေၾကာင္း ေထာက္ျပသူရိွရမည္။ ေထာက္ျပရဲသည့္ သတိၱလည္း ရိွရမည္။ ေထာက္ျပလွ်င္လည္း ထိုလူႀကီးဆိုသူက မိမိအမွားကို လက္ခံရမည္။ ေထာက္ျပသူအားလည္း အေရးမယူရ။ အေရးမယူသည့္ျပင္ ေက်းဇူးေတာင္တင္ရဦးမည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ အမွားကိုသိမွ အမွန္ျပင္ႏိုင္မည္။ အမွန္ျပင္မွ တိုးတက္မည္။ အၿမဲတိုးတက္ေနဘို႔ရာမွာ ကိုယ္လုပ္သမွ် ဘာေတြလဲြေနသလဲ၊ ဘာေတြမွားေနသလဲ သိေနဘို႔လိုသည္။

ဘယ့္ႏွာ ေနရာတကာ၊ ငါသိ၊ ငါတတ္ခ်ည္း လုပ္လို႔ျဖစ္မတံုး။ ဘုရားမွ မဟုတ္တာ။

ကိုယ္မသိတာေတြ အမ်ားႀကီးရိွႏိုင္သည္။ မသိဘူးဆိုလွ်င္ မသိဘူးဟု ရိုးရုိးသားသား ဝန္ခံကာ သိသူကို ဆရာတင္ရမည္။

အခ်ိဳ႔ဌာနမ်ားတြင္ ဝန္ထမ္းမ်ားသည္ တရားဥပေဒက သတ္မွတ္ထားေသာ အလုပ္ခ်ိန္ထက္ ပိုလုပ္ေနၾကရသည္။ ထိုကဲ့သို႔ ပိုလုပ္ရသည့္အတြက္ အခ်ိန္ပိုေၾကးမရ။ ဤသည္မွာ ဥပေဒေဘာင္အျပင္ေရာက္ေနသည္။

ခြင့္ရက္ႏွင့္ အလုပ္ပိတ္ရက္ဥပေဒအရ အလုပ္သမားတစ္ဦး၏ သာမန္အလုပ္ခ်ိန္မွာ တစ္ေန႔လွ်င္ ၈ နာရီ။ တစ္ပတ္လွ်င္ ၄၄ နာရီ ျဖစ္၏။ ထိုအလုပ္ခ်ိန္ထက္ပိုလွ်င္ ဥပေဒက သတ္မွတ္ထားသည့္အတိုင္း အခ်ိန္ပိုေၾကးေပးရမည္။ ထို႔ျပင္ အလုပ္လုပ္သူ တစ္ေယာက္ ရသင့္ရထိုက္သည့္ ေရွာင္တစ္ခင္ခြင့္၊ လုပ္သက္ခြင့္၊ ေဆးခြင့္ စသည္မ်ားလည္း ရိွသည္ျဖစ္ရာ ဝန္ထမ္းမ်ားသည္ တရားဥပေဒက ခံစားခြင့္ေပးထားသည့္ ထိုခြင့္မ်ားကို လစာမပ်က္ ခံစားခြင့္ရိွ၏။

အခ်ိန္ပိုသာလုပ္ရၿပီး အခ်ိန္ပိုေၾကးမေပး ဆိုပါက ဥပေဒေဘာင္အျပင္ဘက္ ေရာက္ေနသည္။ အလုပ္မ်ားလြန္း၍ ႏွစ္စဥ္ ခံစားခြင့္ ရိွေသာ ခြင့္မ်ားကိုလည္း ခံစားခြင့္မရဆိုပါက ဝန္ထမ္းမ်ားအတြက္ နစ္နာသည္။ ဤသည္ကို လူႀကီးအေနႏွင့္ သတိထားသင့္သည္။

အဘယ္ေၾကာင့္ အလုပ္ခ်ိန္ႏွင့္ အခ်ိန္ပိုမ်ားသတ္မွတ္ထားရသနည္း ဟူမူ လူတိုင္းတြင္ ဆုိင္ရာဆိုင္ရာ မိသားစုရိွသည္။ အဲေလ၊ အပ်ိဳႀကီး၊ လူပ်ိဳႀကီးမ်ားကေတာ့ ရံုးမွာညအိပ္ရလည္း ဘာကိစၥရိွမတံုး။ သို႔ေပသိ ဤသည္မွာ ခြ်င္းခ်က္မွ်ျဖစ္၍ မ်ားေသာအားျဖင့္ သူသူကုိယ္ကုိယ္ အိမ္ေထာင္ႏွင့္၊ ကေလးႏွင့္ ေျမးကင္းႏွင့္ခ်ည္း ျဖစ္၏။ လူႀကီးလုပ္သူသည္ ဤသည္ကုိလည္း ထည့္တြက္ရပါ မည္။ ကုိယ္လုပ္ႏိုင္သည့္တုိင္ ကုိယ့္လက္ေအာက္က ဝန္ထမ္းေတြ လုပ္ခ်င္မွ လုပ္ႏိုင္ေပမည္။

ေနာက္ၿပီး သည္လုိလုပ္ေနရတာ တစ္ေန႔မဟုတ္။ တစ္ရက္မဟုတ္။ လႏွင့္ခ်ီ၊ ႏွစ္ႏွင့္ခ်ီလုပ္ရတာဆိုေတာ့ ၾကာလွ်င္ လုပ္ရသူေတြ စိတ္ပ်က္သြားႏိုင္သည္။ ကိုယ့္လူႀကီးမို႔ ဘာမွ မေျပာသာလို႔ မေျပာေပမင့္ (မေျပာရေပမင့္၊ မေျပာႏိုင္ေပမင့္) အလုပ္လုပ္ရတာ မေပ်ာ္ေတာ့။

အလုပ္ဆိုတာ လုပ္ရတာ ေပ်ာ္ေနမွ ခရီးေရာက္သည္။ ကုိယ့္အလုပ္ကိုကုိယ္ စိတ္ဝင္စားမည္။ လုပ္ခ်င္စိတ္ရိွမည္။ သို႔မဟုတ္ပဲ အလုပ္က ကိုယ့္ကိုဖိစီးေနကာ အလုပ္သြားရမွာကို ေၾကာက္ေနၿပီဆိုလွ်င္ျဖင့္ ထိုလုပ္ငန္းခြင္သည္ ေပ်ာ္စရာေကာင္းသည့္ လုပ္ငန္းခြင္တစ္ခု မဟုတ္ေတာ့တာ ေသခ်ာပါသည္။ သို႔ဆိုလွ်င္ လုပ္ငန္းေတြ ၿပီးစီးသင့္သေလာက္ မၿပီးစီးတာေတြ၊ အမွားမွား အယြင္းယြင္းေတြ ျဖစ္လာမည္။ အမွားေတြကို ျပန္ျပင္ေနရသည့္အတြက္ အခ်ိန္ကုန္လူပန္း၊ အလုပ္ပ်က္စရိတ္တက္တာေတြ ျဖစ္လာမည္။ အထက္ေအာက္ ဆက္ဆံေရးကို ထိခိုက္လာႏုိင္သည္။ တစ္ေယာက္ႏွင့္တစ္ေယာက္ အျမင္မၾကည္လင္တာေတြ ျဖစ္လာႏိုင္သည္။

ထိုလူႀကီးမွာ ထိုဝန္ထမ္းမ်ားကို ၎၏ အက်ိဳးစီးပြားအတြက္ ခိုင္းထားျခင္းမဟုတ္။ ၎တို႔လုပ္သမွ်အားလံုး ႏိုင္ငံ့အတြက္ခ်ည္း ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ ႏိုင္ငံ့အတြက္ဆိုေပမင့္ ဝန္ထမ္းအခြင့္အေရးဆိုတာကိုလည္း ေမ့ထားလို႔မရ။  

Slow and steady win the race. (ျဖည္းျဖည္းနဲ႔မွန္မွန္ ေအာင္ပဲြခံ) ဆိုေသာ အဂၤလိပ္စကားပံု။ ေရာမၿမိဳ႔ကို တစ္ေန႔တည္းႏွင့္ မတည္ႏိုင္ ဆိုသည့္စကားမ်ား ရိွပါသည္။

သည္ကိစၥမွာ ေရရွည္လုပ္ရမွာျဖစ္သည့္အတြက္ ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ မွန္မွန္သာ လုပ္ေစခ်င္ပါသည္။ တစ္ရက္ကို အလုပ္ခ်ိန္ ၁၀ နာရီထက္ ပိုမခိုင္းေစခ်င္ပါ။ ေနာက္ၿပီး ပိုလုပ္သည့္ ၂ နာရီအတြက္ အခ်ိန္ပိုေၾကးေပးရပါမည္။ ဤသည္မွာ မတရားေတာင္းတာ မဟုတ္။ ဥပေဒအရ ရသင့္ရထိုက္တာကို ေတာင္းျခင္းသာ ျဖစ္ပါသည္။ အကယ္၍ အေျခအေနအရ အခ်ိန္ပိုေၾကးမေပးႏိုင္ ဆိုလွ်င္ေတာင္ ခံစားခြင့္ တစ္စံုတစ္ရာ ဖန္တီးေပးသင့္ပါသည္။ သို႔မွ လုပ္ရသူမ်ားလည္း ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ လုပ္ႏိုင္ပါမည္။

(ဤေနရာတြင္ေျပာသည့္ ခံစားခြင့္ဆိုသည္မွာ လာဘ္စားဘို႔ ဂြင္ဖန္ေပးျခင္းကို မဆိုလိုေၾကာင္း မိတ္ေဆြတို႔ သိပါသည္။)

ေနာက္ၿပီး ရိွေသးသည္။ ဘာလူႀကီးလမ္းေၾကာင္းရိွလို႔ ဆိုကာ ဝန္ထမ္းေတြကို မလာမေနရ၊ ပိတ္ရက္ေတြမွာ လာခိုင္းတာ။ အလုပ္ခ်ိန္ျပင္ပမွာ ေခၚခိုင္းတာ မတရားပါ။ ဥပေဒကုိ ေလးစားလိုက္နာရမည့္သူမ်ား ကိုယ္တိုင္က ဥပေဒကို မခ်ိဳးေဖာက္သင့္ပါ။ လုပ္သမွ်အရာအားလံုး ဥပေဒႏွင့္အညီအရသာ ျဖစ္သင့္ပါသည္။ မည္သည့္အက်ိဳးခံစားခြင့္မွမေပးဘဲ ထိုကဲ့သို႔ ဝန္ထမ္းမ်ားကို ေခၚခိုင္းျခင္းသည္ လုပ္ပိုင္ခြင့္ကို အလဲြသံုးစားရာ (တစ္နည္းအားျဖင့္ ဥပေဒကို ခ်ိဳးေဖာက္ရာ) ေရာက္ပါသည္။

တိုင္းျပည္တည္ေဆာက္ဆဲကာလမို႔ အနစ္နာခံလုပ္ၾကရမယ္ ဆိုလွ်င္ အနစ္နာခံရမည့္သူမ်ားမွာ လက္တစ္ဆုပ္စာ လူမ်ားသာ မျဖစ္သင့္။ အမ်ားစုလုပ္၍ သူတို႔လည္းလုပ္ရပါသည္ဆိုလွ်င္ လက္ခံႏိုင္စရာရိွပါသည္။ အမ်ားစုက ေဟးလားဝါးလား၊ ကင္မြန္းႀကိဳင္ေနၿပီး သည္လူတစ္စုတည္းက အသည္းအသန္ မႏိုင္ဝန္ထမ္းေနရသည္ ဆိုလွ်င္ျဖင့္ တစ္ခုခု မွားေနၿပီ ဟု ထင္ပါသည္။

ဤသည္မွာ လက္ေတြ႔ခံစားေနရသည့္ ဝန္ထမ္းမ်ားဘက္က ၾကည့္ၿပီးေရးျခင္းသာ ျဖစ္ၿပီး ကြ်န္ေတာ္ေရးသမွ်အားလံုး မွန္ရမည္ဟု မဆိုလိုပါ။ သည္လိုေတာ့ ျဖစ္သင့္တယ္၊ ဒီလိုေတာ့ မျဖစ္သင့္ဘူးဟု မရဲတရဲ အႀကံေပးျခင္းမွ်သာ ျဖစ္၏။

အမွန္တကယ္မွာ လူႀကီးက ျဖစ္ပ်က္ေနသည္တို႔ကို ျပန္ၿပီး ဆန္းစစ္၊ သံုးသပ္ (evaluation) ဘို႔ ျဖစ္ပါသည္။

(၃) ဥပေဒေဘာင္တြင္း ေနထိုင္ျခင္း

မႏွစ္က အျဖစ္အပ်က္တစ္ခု ႀကံဳရပါေသးသည္။

အလုပ္သမားမ်ား၏ အနည္းဆံုးလုပ္ခ သတ္မွတ္ေရးႏွင့္ ပတ္သက္၍ ျဖစ္၏။ ဤတြင္လည္း လူႀကီးလုပ္သူက ျပ႒ာန္းထားသည့္ ဥပေဒကို မိမိသေဘာႏွင့္မိမိျပင္ကာ ကိုင္း၊ ခင္ဗ်ားတို႔ကလည္း ဒီလိုမလုပ္နဲ႔၊ မင္းတို႔ကလည္း ဒီလုိလုပ္ေပး စသျဖင့္ ညိွေပးပါသည္။ ေျပာသည့္လူႀကီးႏွင့္ ၎ေျပာသည့္စကားမ်ားကို ကြ်န္ေတာ္အတိအက် ေရးျပလို႔မရပါ။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ သူေျပာတာကို အသံဖမ္းထားတာ မရိွ၍ ျဖစ္ပါသည္။ ရိွတယ္ဆိုလွ်င္ေတာင္ ေျပာလို႔မျဖစ္ပါ။ သည္ကိစၥႏွင့္ဆက္ႏြယ္ေသာကိစၥတစ္ခုႏွင့္ ကြ်န္ေတာ့္ကို ဝိုင္းဝန္းတုိက္ခုိက္တာ အေတာ္ေလး ခံလိုက္ရဖူးပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္ မည္သူႏွင့္မွ ျပႆနာ မျဖစ္ခ်င္ပါ။ စင္ကာပူက တကူးတကျပန္လာၿပီးေတာ့လည္း ရံုးခ်ိန္းလာမတက္ခ်င္ပါ။

ေနာက္ၿပီး ထိုလူႀကီးမွာ ေဂၚဇီလာေလာက္ႀကီးရိွၿပီး ကြ်န္ေတာ့္မွာ လမ္းေဘးမွ ပုရြက္ဆိတ္ေလာက္သာရိွသျဖင့္ ကြ်န္ေတာ္ ေျပာလည္း ဘာမွထူးကိန္းမျမင္သျဖင့္ ကြ်န္ေတာ္ ဘာမွ မေျပာခဲ့ပါ။

လူႀကီးလုပ္သူသည္ လက္ေအာက္ငယ္သားမ်ားအတြက္ စံျပျဖစ္ေနဘို႔လိုပါသည္။ အဆဲမွာစံျပ၊ ေပါက္တတ္ကရလုပ္တာမွာ စံျပ ျဖစ္ေနဘို႔ ေျပာတာမဟုတ္။ အျပဳအမူ၊ အေနအထိုင္ကစ၊ အေျပာအဆို၊ စည္းကမ္းလိုက္နာမႈအဆံုး စံျပျဖစ္ေနတာကို ေျပာတာ ျဖစ္ပါသည္။

အဲေလ၊ အဲသလို လူႀကီးလုပ္တဲ့သူဟာ လက္ေအာက္ငယ္သားေတြရဲ့ စံျပျဖစ္ေနရမယ္ ေျပာမိလို႔ ၂၀၁၁ ခုႏွစ္ကလုပ္ခဲ့တဲ့ City Hub Project (@ Kallang Ave) မွာ အေတာ္ေလး အတုိက္အခိုက္ ခံလိုက္ရပါေသးသည္။ သည္အေၾကာင္း ကြ်န္ေတာ္ တစ္ခါက ေရးဖူးပါသည္။ ဤသည္မွစကာ ေနာက္ပိုင္း အျမင္မေတာ္တာေတြ ေတြ႔ေနေတာင္ မသိလိုက္ မသိဘာသာ ေနတတ္ေအာင္ ႀကိဳးစားရပါသည္။ အႏို႔ အျမင္မေတာ္တာေတြ႔တိုင္းလည္း ေျပာလို႔မေကာင္း။ ေျပာလွ်င္ ကိုယ့္အလြန္သာျဖစ္မည္ မဟုတ္ပါလား။

အမွန္ဆို ကြ်န္ေတာ္တို႔ဆီကလူႀကီးေတြ ဥပေဒေဘာင္ကိုေက်ာ္ၿပီး လုပ္ေနတာ အေတာ္မ်ားပါသည္။ သို႔တိုင္ ဥပေဒဆိုတာ ခ်ိဳနဲ႔လားဟု ေမးရမည့္ ကြ်ႏု္ပ္တို႔ေရႊျပည္ႀကီးတြင္ ကုိယ္တစ္ေယာက္တည္း ဥပေဒ၊ ဥပေဒ ဆိုၿပီး ေအာ္ေနျပန္ရင္လည္း ေခါင္းႏွင့္ကိုယ္ အိုးစားကဲြမွာ စိုးရေသးသည္။ ကြ်န္ေတာ့္အစ္မႀကီးကဆို မၾကာမၾကာ သတိေပး၏။ နင္ ေတြ႔ရာေတြ ေလွ်ာက္မေရး နဲ႔ေနာ။ ဒီေခတ္ႀကီးမွာ ဘာမွန္းမသိဘဲ ေသသြားတဲ့မသာေတြ မနည္းဘူး ဆိုေတာ့ ကြ်န္ေတာ္လည္း ေက်ာခ်မ္းလွသည္ႏွင့္ ကြ်ႏု္ပ္ႏွင့္ေကာ္ဖီအေၾကာင္း၊ အီအီးပါျခင္းအႏုပညာစသည္ျဖင့္ မည္သူႏွင့္မွ မသက္ဆိုင္တာမ်ားကိုသာ ဖိေရးရေခ်သည္။ ဒါေတာင္ တစ္ခါတေလ ပုဂိၢဳလ္ေရးဆိုင္ရာေတြ ပါ ပါသြားေသးလို႔ ဟဲ့၊ ဘာျဖစ္လို႔ အဲဒါေတြ ထည့္ေရးတာလဲ စသျဖင့္ ရန္ကုန္ကေန လွမ္းလွမ္း ဆင္ဆာျဖတ္ေပးရေသး၏။ ထူးဆန္းပါေပ့ ဆတြတ္ရယ္။

(၄) ေဘးကင္းရန္ကြာ လြန္ခ်မ္းသာ

အမွန္ဆို လူ႔ေဘာင္ေလာကႀကီး၌ အစိုးရဆိုတာေတြ၊ ဥပေဒဆိုတာေတြ လုိကိုမလိုအပ္ပါ။ သုိ႔ဆိုလွ်င္ အဘယ္ေၾကာင့္ သည္ အစိုးရ ဆိုတာေတြ၊ ဥပေဒဆိုတာေတြ ရိွလာရသနည္း။

လူေတြ၏ ေလာဘ၊ ေဒါသ၊ ေမာဟေတြေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။

သည္ဒြႏၷယာႀကီးမွာ ကိုေနမ်ိဳးေမာင္တို႔လို လူမ်ိဳးေတြခ်ည္းဆို ေရွ႔ေနေတြ၊ တရားသူႀကီးေတြ ထမင္းငတ္ေသရကိန္းရိွသည္။

ရဲစခန္းေတြ အကုန္ပိတ္ပစ္ရလိမ့္မည္။

ေထာင္ေတြအစား ဘိုးဘြားရိပ္သာေတြ အမ်ားျပည္သူနားေနရာ ဇရပ္ေတြ ေဆာက္လို႔ရသည္။

ယခုေတာ့ အသင္တို႔ဘုတလင္ (ဟုတ္ေပါင္) ပုထုဇဥ္လူသားေတြ၏ (ေအာင္မယ္၊ သူကေတာ့ အရိယာက်ေနတာပဲ) ေလာဘ၊ ေဒါသ၊ ေမာဟေတြေၾကာင့္ တရားသူႀကီးေတြ၊ ေရွ႔ေနေတြ၊ ရဲေတြ၊ ၃၀၀၀ စား၊ ၅၀၀၀ စားေတြ (အဲေလ၊ ေရာကုန္ၿပီ။ ေဆာရီး၊ ေဆာရီး) အလုပ္ရကုန္သည္။

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ဘာပဲလုပ္လုပ္၊ ဥပေဒေဘာင္အတြင္းမွာ ေနထိုင္ၾကပါ။

သြားေလသူႀကီးတို႔ ထားသြားသည့္ ေဆာင္ပုဒ္ကေလး သြားသတိရမိသည္။

ဘာတဲ့ -

"ဥပေဒေဘာင္တြင္း ေနထိုင္ျခင္း၊ ေဘးကင္းရန္ကြာ လြန္ခ်မ္းသာ"

ေအာင္မယ္။ အဟုတ္ခင္ဗ်။

သည္ေတာ့ ဥပေဒေဘာင္အတြင္းမွာ ေနထိုင္ၾကပါ။ ေဘးလည္းကင္းမည္၊ ရန္လည္းကြာမည္။ ခ်မ္းခ်မ္းသာသာေနရမည္။

ဥပေဒဆိုတာ အတည္ျပဳၿပီးၿပီဆို ႀကဳိက္သည့္ျဖစ္ေစ၊ မႀကိဳက္သည္ျဖစ္ေစ၊ ေလးစားလိုက္နာဘို႔ ႏိုင္ငံသားတိုင္းမွာ တာဝန္ရိွသည္။ အကယ္၍ မတရားေသာဥပေဒျဖစ္အံ့။ ထိုဥပေဒကို တရားေသာဥပေဒျဖစ္ေအာင္ ျပင္ရမည္။

သဟာ ကြ်ႏု္ပ္ေျပာတာမဟုတ္။ ဆိုကေရးတီးေျပာတာျဖစ္သည္။

စံနမူနာျပအျဖစ္ သူ႔ကို မတရားအျပစ္ေပးခံရတာေတာင္ ထြက္ေျပးဘို႔မႀကိဳးစားဘဲ အဆိပ္ခြက္ကို ကိုကာကုိလာအမွတ္ျဖင့္ ေသာက္ျပသြားခဲ့သည္။

ကြ်ႏု္ပ္တို႔လည္း ဆိုကေရးတီး၏လမ္းစဥ္ကို လိုက္ၾကရမည္။

ငါ ဘာေကာင္ကြ ဟု အသားလြတ္ မရမ္းခ်င္ၾကပါႏွင့္။

ဟို ရဲအုပ္လိုလူမ်ိဳးႏွင့္မေတြ႔ေတာင္ ဘုရားရိုက္တာခံရလိမ့္မည္။

ဥပေဒေဘာင္တြင္း ေနထိုင္ၾကပါစို႔။

ေက်းဇူးတင္ပါသည္။

ေအးၿငိမ္း

၆ ဒီဇင္ဘာ၊ ၂၀၁၈