ခရစၥတိုဖာ ေပါက္က်ိဳင္း ၏ အတၳဳပၸတၱိ (၃၂)

၁၂၁။ Effective Public Speaking Programme

တစ္ေန႔သ၌ Tracy က သူ႔ကိုယ္သူ မိတ္ဆက္လွ်က္ သူတို႔လုပ္ေနသည့္ အစီအစဥ္ေလးကို ေျပာျပလာ၏။ လတစ္လ၏ ပထမဆံုး တနဂၤေႏြတြင္ သူတုိ႔စုကာ Effective Public Speaking Programme လုပ္ၾကသည္။ ျပႆနာမွာ ေနရာအခက္အခဲျဖစ္၏။ ပထမတြင္ ထိုအစီအစဥ္၌ ပါ၀င္သူမ်ား၏ ေနအိမ္မ်ား၌ တစ္လွည့္စီျပဳလုပ္ၾကသည္။ သို႔ေသာ္ ေနအိမ္ျဖစ္သည့္အတြက္ အျခားသူမ်ားကို ထည့္သြင္း စဥ္းစားရသည္။ ကုိယ္လုပ္ခ်င္တုိင္း လုပ္လို႔မရ။ ထို႔ေၾကာင့္ သင့္ေတာ္မည့္ တစ္ေနရာ လုိခ်င္သည္။

စကားေျပာေလ့က်င့္ၾကမွာ ျဖစ္သည့္အတြက္ ဆိတ္ၿငိမ္ေသာ၊ အသင့္အတင့္က်ယ္၀န္းေသာ၊ အခ်ိန္ကိုလည္း သိပ္မငဲ့ကြက္ရ ေသာ အခန္းျဖစ္ဘို႔လိုသည္။ သို႔အတြက္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ပညာဒါနသင္တန္းခန္းမ်ားကို သံုးလို႔ရႏိုင္၊ မရႏိုင္ စံုစမ္းျခင္း ျဖစ္၏။ သူတို႔က လူအမ်ားႀကီးမဟုတ္။ ဆယ့္ေလးငါးေယာက္ေလာက္ပဲရိွသည္ျဖစ္ရာ အခန္းခပ္က်ဥ္းက်ဥ္း တစ္ခန္းရလွ်င္ ျဖစ္သည္။ အခ်ိန္က မနက္ ၈ နာရီမွ ၁၁ နာရီေလာက္ထိ။

သည္ကိစၥ ကြ်န္ေတာ္ ဆံုးျဖတ္လို႔မရ။ အခန္းပိုင္ရွင္ျဖစ္ေသာ ကိုႏိုင္ႏွင့္ ဆက္ေပးရသည္။ အဆင္ေျပပါသည္။ မနက္ ၈ နာရီ ဆုိေတာ့ ၇ နာရီ အိမ္ကထြက္ရမည္။ သည္လိုထြက္ႏိုင္ဘို႔ အနည္းဆံုး ၆နာရီခဲြေလာက္ အိပ္ယာက ထရမည္။ အင္း၊ တစ္ပါတ္မွ တစ္ရက္ ေသေသခ်ာခ်ာအိပ္ရတာ ဆိုေတာ့ (တစ္လမွ တစ္ခါျဖစ္သည့္တိုင္) မအားဘူးအေၾကာင္းျပကာ ကြ်န္ေတာ္မသြားျဖစ္ပါ။ အဘယ္ေၾကာင့္ ဆိုေသာ္ စေနေန႔ညေနဘက္ ၆း၃၀ မွ ၈း၀၀ နာရီထိ ကြ်န္ေတာ့္သင္တန္းရိွသျဖင့္ အိမ္ျပန္ေနာက္က်သည္။ စာကေလးကလည္း ဖတ္ခ်င္၊ ေရးခ်င္ေသးသည့္အတြက္ အိပ္ယာ၀င္ ေနာက္က်သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ တနဂၤေႏြမနက္မ်ားတြင္ ၇ နာရီ၊ ၇ နာရီခဲြေလာက္မွ ကြ်န္ေတာ္ အိပ္ယာထ၏။

ထို႔ေၾကာင့္ သူတို႔ effective public speaking ကို သေဘာပင္က်ေသာ္လည္း တစ္ခါေလာက္သာ ကြ်န္ေတာ္ေရာက္ပါသည္။ ကိုယ္မေရာက္ျဖစ္ေသာ္လည္း အျခားသူမ်ားကို သြားရန္ အၿမဲတိုက္တြန္း၏။ သို႔ေသာ္ အျခားသူမ်ားမွာလည္း ကြ်န္ေတာ္ကဲ့သုိ႔လူစားမ်ား ျဖစ္သျဖင့္ သြားတာ မေတြ႔ရ။ မိမိတိုးတက္လမ္းကို အၿမဲရွာႀကံေနသည့္ ကိုေဇာ္လင္းျမတ္တို႔ကေတာ့ အၿမဲေရာက္ျဖစ္မည္ ထင္ပါသည္။ ပင္တိုင္မ်ားမွာ ပရိုဂရမ္စီစဥ္သူမ်ားျဖစ္သည့္ ထေရစီ၊ တယ္ရီ၊ မစိမ့္တို႔ျဖစ္၏။

ပရိသတ္ေရွ႔တြင္ စကားေျပာျခင္းအတတ္မွာ အလြန္အေရးႀကီးေလသည္။ အေမရိကန္သမၼတ မဲဆြယ္ပဲြ၌ မည္သည့္နည္းျဖင့္ မဲဆြယ္ပါသနည္း။ ပရိသတ္အား စကားေျပာၿပီး မဲဆြယ္ျခင္း မဟုတ္ပါေလာ။ အထူးသျဖင့္ ေခါင္းေဆာင္လုပ္မည့္သူမ်ားမွာ ေထာင္ေပါင္း မ်ားစြာေသာ (ထို႔ထက္ပိုေျပာရလွ်င္) ရုပ္ျမင္သံၾကားမွ အသံလႊင့္ပါက သိန္းေပါင္းမ်ားစြာေသာ မ်က္လံုးတို႔က ၾကည့္ေနမည့္ျဖစ္ရာ မ်က္ႏွာ အမူအရာ၊ ကိုယ္အမူအရာ၊ သံုးစဲြသည့္စကားလံုး စသည္တို႔မွာ လြန္စြာအေရးႀကီး၏။ ယခုေခတ္ကဲ့သို႔ ေနရာတကာ ဗီဒီယိုျဖင့္ အသံေရာ၊ ရုပ္ပါ အလြယ္တကူ ဖမ္းယူေနႏိုင္သည့္ေခတ္တြင္ ပိုၿပီး အေရးႀကီးေသးသည္။ 

ထို႔ျပင္တ၀ သည္ေခတ္ႀကီးတြင္ လွည္းေနေလွေအာင္း ျမင္းေဇာင္းမက်န္ ေဖ့စ္ဘြတ္ကို သံုးၾကသည္ျဖစ္ေလရာ ကိုယ္ေျပာတာ ဗီဒီယိုရိုက္ၿပီး ေဖ့စ္ဘြတ္ေပၚတင္လိုက္လို႔ကေတာ့ မေတာ္တာမ်ား တစ္ခြန္းတေလ ပါသြားလွ်င္ အရွက္ကဲြေပေတာ့မည္။ ၾကည့္စမ္း၊ ဒီလူႀကီး၊ ၾကည့္ေတာ့ျဖင့္ ဟုတ္မလိုလုိနဲ႔၊ တယ္ေရွာ္တဲ့လူႀကီးေပကပဲ ဟု ဟိုလူကရွယ္၊ သည္လူကရွယ္။ ဟုတ္သည့္လူေရာ၊ မဟုတ္သည့္ လူမ်ားပါ ေပါက္တတ္ကရ ကြန္မန္႔မ်ားျဖင့္ ၀ိုင္း၀န္း အခြံႏႊာၾကမည္ျဖစ္ေပရာ အေျပာမေတာ္ တစ္ခြန္းဆိုသည္မွာ ယခုေခတ္အတြက္ ပိုမွန္ေပ၏။ 

ထို႔ေၾကာင့္ လူေရွ႔သူေရွ႔တြင္ အေျပာေလ့က်င့္ေပးသည့္ ယခုအစီအစဥ္ကို အလြန္ေကာင္းသည့္ အစီအစဥ္ဟု ေျပာရျခင္း ျဖစ္ေပသည္။ သုိ႔ေသာ္ ေကာင္းသည္ဆိုတိုင္း လူႀကိဳက္တတ္သည္ မဟုတ္ရကား ထေရစီတို႔ စကား၀ိုင္းမွာလည္း လာေနက်လူမ်ားသာ ရိွလွ်က္ မ်က္ႏွာစိမ္းမ်ား ေတြ႔ရခဲေပသည္။ တစ္နည္းအားျဖင့္လည္း အဂၤလိပ္စာ ဟုတ္တိပတ္တိ မတတ္ေတာ့၊ မဟုတ္တာေျပာမိၿပီး လူလည္ေခါင္ ေသာက္ရွက္ကဲြရခ်ည့္ဟုေတြးကာ မလာရဲၾကတာလည္း ျဖစ္ႏိုင္ပါသည္။

ဤေနရာတြင္ ပရိသတ္ေရွ႔၌ စကားေျပာျခင္းအေၾကာင္း အနည္းငယ္ မိတ္ဆက္ေပးလိုပါသည္။

ပရိသတ္ေရွ႔၌ စကားေျပာမည့္သူသည္ မိမိေျပာလုိသည့္အေၾကာင္းအရာကို ပိုင္ႏိုင္ရမည္။ မေျပာမီကတည္းက ႀကိဳတင္ျပင္ဆင္ ထားရသည္။ ဟစ္တလာဆိုလွ်င္ မိန္႔ခြန္းမေျပာမီ ကိုယ္လံုးေပၚမွန္ႀကီးမ်ားေထာင္ကာ မိမိဘာသာ အျပန္ျပန္၊ အလွန္လွန္ မိန္႔ခြန္းေျပာ ေလ့က်င့္သည္ဟု မွတ္သားမိပါသည္။

 ပရိသတ္ေရွ႔၌ စကားေျပာမည့္သူသည္ မိမိေျပာလုိသည့္အေၾကာင္းအရာကို အစအဆံုး ခ်ေရးထားရန္ လုိပါသည္။ ထို႔ေနာက္ မိမိ ေျပာမည့္အေၾကာင္းအရာႏွင့္ ယဥ္ပါးေနေအာင္ ထပ္ျပန္တလဲလဲ ေလ့က်င့္ထားရန္ လို၏။ နိဒါန္းပိုင္း၌ မိမိ ေျပာလုိသည့္အေၾကာင္းအရာကို အစပ်ိဳးထားရမည္။ ပရိသတ္စိတ္၀င္စားလာေစရန္ ေမးခြန္းေမးျခင္း၊ မိမိေျပာမည္႔ အေၾကာင္းအရာထဲမွ စိတ္၀င္စားစရာေကာင္းေသာ အခ်က္အလက္မ်ားျဖင့္ စဖြင္႔ျခင္း စသည္တို႔ျဖင့္ ဆြဲေဆာင္နိုင္၏။

စာကိုယ္တြင္မူ တစ္ခ်က္ခ်င္း ရွင္းရွင္းလင္းလင္း တိတိက်က် ေျပာရန္လို၏။ မိမိေျပာမည့္ အေၾကာင္းအရာ ပိုခုိင္မာေစဖို႔ သတင္း အခ်က္အလက္ သို႔မဟုတ္ ပံုတိုပတ္စမ်ား ထည္႔သြင္းအသံုးျပဳနိုင္သည္။ နိဂံုးပိုင္းတြင္မူ ပရိသတ္မ်ား မွတ္မိေစရန္ မိမိေျပာခဲ့ေသာ အခ်က္မ်ားကို အက်ဥ္းခ်ဳပ္ ျပန္လည္ေျပာျပရ၏။ အခ်က္အလက္မ်ားခ်ည္း ေျပာသြားလွ်င္ မိမိေဟာေျပာခ်က္သည္ စိတ္၀င္စားစရာ ေကာင္း မည္မဟုတ္။ ပရိသတ္ မႀကိဳက္ႏိုင္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ရီစရာ၊ ေမာစရာ၊ ပံုတိုပတ္စမ်ား ထည့္သြင္းေျပာရန္ အေရးႀကီးသည္။

အေသးစိတ္ေရးရန္ အဓိကလိုအပ္ခ်က္မွာ စိတ္ကူးေကာင္းျခင္းျဖစ္၏။ စိတ္ကူးလည္းေကာင္း၊ စကားလံုးလည္း ၾကြယ္၀ဆိုလွ်င္ နားေထာင္သူ၏ စိတ္မ်က္ေစ႔ထဲ၌ အေသးစိတ္ ျမင္လာေစရန္ ပံုေဖာ္စြမ္းႏိုင္သည္။

ပရိသတ္ေရွ႔၌ စကားေျပာျခင္းကား လြယ္သည့္အလုပ္မဟုတ္။ အေၾကာက္တရားအားလံုးထဲတြင္ လူေရွ႔သူေရွ႔၌ စကားေျပာရန္ ေၾကာက္ရံြ႔ျခင္းမွာ ထိပ္ဆံုးအေၾကာက္တရားဆယ္ခု၌  ခ်ိတ္သည္ဆို၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ပရိသတ္ေရွ႔တြင္ စကားေျပာရမွာ ေၾကာက္သူသည္ သင္တစ္ေယာက္တည္းမဟုတ္။ လူမ်ားစုျဖစ္သည္ဆိုျခင္းကို ေမ့မထားပါႏွင့္။ ထိုအေၾကာက္တရားကို ေဖ်ာက္ဖ်က္ပစ္ရန္ စနစ္တက် ျပင္ဆင္ထားဘို႔ လုိ၏။

လူေရွ ႔ထြက္ၿပီး ရဲရဲတင္းတင္း ခ်က္က်လက္က် ေျပာဆိုနိုင္သည့္ ပညာမွာ Effective Communication ေခၚ ထိထိေရာက္ေရာက္ ေျပာဆိုဆက္ဆံနိုင္မႈ၏ တစ္စိတ္တစ္ပိုင္းျဖစ္သည္။ မိမိေျပာလိုသည့္အေၾကာင္းအရာကို ခ်ေရးရာတြင္ မိမိေပးလိုသည့္ အဓိကအခ်က္  နားေထာင္သူထံေရာက္ေအာင္ မည္ကဲ့သို႔ စာစီရမည္။ ပရိသတ္စိတ္ထဲ စြဲသြားေစရန္ မည္ကဲ့သို႔ ဟန္ပန္၊ ေလသံမ်ားႏွင့္ ေျပာမည္ စသည္ တို႔မွာ အလြန္အေရးႀကီး၏။ ပရိတ္သတ္အား အကဲခတ္၍ ၎တို႔၏ တုန္႔ျပန္မွဳကိုၾကည့္ကာ သင္႔ေတာ္သလို ျပန္လည္ေျပာဆိုျခင္း၊ ေက်နပ္စြာ သေဘာကြဲလြဲတတ္ျခင္း အစရိွသည္တို႔ကိုသာ ထပ္ျဖည့္ႏိုင္ပါက လူအမ်ားႀကီးေရွ႔တြင္ စင္ေပၚတက္ စကားေျပာရံုမွ်သာမက လူ ေလးငါးဦး အခ်ီအခ် ေျပာသည့္ေနရာ၌ပါ အသံုးတည့္မည္ ျဖစ္ေပသည္။

ေျပာသည့္ေနရာတြင္လည္း ျမန္မာ့အသံမွ သတင္းေၾကျငာသကဲ့သို႔ အတက္အက်မရိွ။ အသံတစ္မ်ိဳးတည္း ေျပာျခင္းထက္ အသံအတိုးအက်ယ္၊ ေလယူေလသိမ္း၊ ကိုယ္ဟန္အမူအယာမ်ားပါ ထည္႔သြင္းေလ႔က်င္႔ပါက ပိုမုိထိေရာက္မည္ျဖစ္၏။ မိမိေပးလိုေသာ အခ်က္ကို ပရိသတ္အား ထိထိေရာက္ေရာက္ ေပးႏိုင္ရံုသာမက ပိုၿပီးလည္း မွတ္ရလြယ္ေစသည္။

၁၂၂။ ေဟာေျပာပဲြမ်ား က်င္းပေပးျခင္း ႏွင့္ သင္တန္းမ်ား တိုးခ်ဲ႔ျခင္း

            သင္တန္းကေလး နည္းနည္းအရိွန္ရလာေတာ့ ဦးေနမင္းဟိန္းက စင္ကာပူတြင္အလုပ္လုပ္ေနသည့္ လခ ဂဏန္း ၅ လံုးေလာက္ ရသည္ဆိုေသာ တကယ့္ ၀ါရင့္၊ သမၻာရင့္ ပညာရွင္ႀကီးမ်ား ဖိတ္ၾကားလွ်က္ ေဆာက္လုပ္ေရးအင္ဂ်င္နီယာဆုိင္ရာ ေဟာေျပာပဲြမ်ား လုပ္ေပးပါသည္။ သူ႔ဟာသူ လဖက္ရည္တိုက္လွ်က္ လုပ္ေပးျခင္းျဖစ္၏။ ပညာဒါနအခန္းမွာပင္ လုပ္ျခင္းျဖစ္ပါသည္။

            စိတ္၀င္စားသျဖင့္ ေဟာေျပာပဲြလာသူ အေတာ္မ်ားပါသည္။ အခန္းႏွင့္မဆန္႔၍ အခန္းအျပင္မွပင္ နားေထာင္ၾကရ၏။ ကြ်န္ေတာ္ က တက္ေရာက္လာသူမ်ားကို စာရင္းေကာက္ထားရာ ၄၈ ေယာက္မွ ၆၀ ေက်ာ္ထိ ရိွပါသည္။ ျပဳလုပ္ခဲ့ေသာ ေဟာေျပာပဲြမ်ားမွာ ေအာက္ပါ အတိုင္းျဖစ္၏။

၁။ 19/9/2010 - Construction Project Planning – U Aung Kyaw Theik

၂။ 3/10/2010 – Construction Contract Administration – Daw Myint Sanda

၃။ 14/11/2010 - Development of A Computer Program for Grid Structure Analysis – U Ne Min Hein

၄။ 28/11/2010 – Basic Concepts on Steel Structure Design and Construction – U Tin Myaing

ကြ်န္ေတာ္က ကြ်န္ေတာ္ေရးထားသမွ်ကို Myanmar in Singapore website တြင္တင္ထားရာ ထိုေဆာင္းပါးမ်ားအနက္ ပညာဒါနအေၾကာင္းဖတ္မိသူ ဦးဟန္ရွင္၀င္းက သူ MYOB ကို ေသေသခ်ာခ်ာ သင္ေပးႏိုင္ပါေၾကာင္း၊ သင္ေပးျပေစဟု ကမ္းလွမ္းလာသျဖင့္ ကြ်ႏ္ုပ္တို႔လည္း လက္ခံလိုက္ကာ MYOB သင္မည္။ တက္လုိသူမ်ား စာရင္းေပးၾကပါဟု Myanmar in Singapore တြင္ ေၾကျငာလိုက္၏။ သင္တန္းသားမ်ားရလာေသာ္ ဦးဟန္ရွင္၀င္းကို အေၾကာင္းၾကားလိုက္ရာ သူလာသင္ေပးသည္။

ေနာက္ေတာ့ ေအာ္တိုကက္ သင္ေပးလိုသူ၊ ပရိုဂရမ္သင္ေပးလိုသူ၊ ACMV စသည္ျဖင့္ ပညာဒါနျပဳလိုသူမ်ား တျဖည္းျဖည္း မ်ားလာရာ ယခုအခါ ပင္နင္ဆူလာ၌ ပို႔ခ်ေပးေနေသာ သင္တန္းမ်ားမွာ တကၠသိုလ္ျပည္မွ သင္တန္းမ်ားထက္ပင္ ပိုစံုပါေလေသး၏။ သင္တန္းစံုေတာ့ သင္တန္းခန္း ေနရာလည္း ရွာရသည္။ သို႔ေသာ္ ေနာက္ပိုင္းကိစၥမ်ားကို ကိုသက္ႏုိင္စိုးက တာ၀န္ခံရွင္းေပး၏။ ပထမ သူ႔ရံုးခန္းတည္ရိွရာ ပင္နင္စူလာပလာဇာ ၇ ထပ္၊ အခန္း ၂၁ တြင္ သင္ၾကသည္။ သို႕ေသာ္ အခန္းက အေတာ္က်ဥ္း၏။ ထို႔ေနာက္ ထိုအထပ္တြင္ပင္ အခန္းနံပါတ္ ၂၆ သို႔ေျပာင္းေရႊ႔သင္ၾကျပန္သည္။ ထို႔ေနာက္ ယခုလက္ရိွ ၁၆ ထပ္၊ အခန္း ၆ သုိ႔ေျပာင္းေရႊ႔ခဲ့ၾက၏။ 

သို႔ေသာ္လည္း ကြ်န္ေတာ္က ယခုအခါ အျခားဗာဟီရကိစၥမ်ားအသာေဘးခ်ိတ္လွ်က္ စာကိုသာ ေစာက္ခ်ေရးလုိေတာ့သည္။ အသင္းအပင္းကိစၥ၊ ဘာကိစၥ၊ ညာကိစၥမ်ားကို တတ္ႏိုင္သမွ် ေလွ်ာ့ခ်လိုက္၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ပညာဒါနသင္တန္းမ်ားဘက္သို႔လည္း မေရာက္ ျဖစ္ေတာ့ပါ။ ကြ်န္ေတာ့္ပိုက္အင္ဂ်င္နီယာသင္တန္း တက္ရန္ စာရင္းေပးသူမ်ားမွာလည္း ဆယ္ေယာက္မွ်သာ ရိွေပရာ စာရင္ေပးတာ ဆယ္ေယာက္၊ တကယ္လာတက္ေတာ့ ၅ ေယာက္၊ သင္တန္းလည္းၿပီးေရာ ၃ ေယာက္မွ်သာ က်န္မည္ျဖစ္သျဖင့္ ကြ်န္ေတာ္က ပညာဒါန သင္တန္းခန္းသို႔ လူ (၂၀) ျပည့္မွ အေၾကာင္းၾကားပါဟု ေျပာထားလုိက္သည္။ လူ ၄ - ၅ ေယာက္မွ်ႏွင့္ အခ်ိန္ ၄ - ၅ နာရီေပးရမွာ မတန္ပါ။

သို႔ေသာ္ ပညာဒါနသင္တန္းမ်ားမွာမူ လူမ်ားစြာႏွင့္ အလြန္စည္ကားသိုက္ၿမိဳက္လွ်က္ ရိွသည္ကို ၀မ္းသာဘြယ္ ေတြ႔ရပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္ မတတ္ႏိုင္သည့္ကိစၥကို ၎တို႔ဆက္လက္ လုပ္ေနသည့္အတြက္ ေက်းဇူးအထူးတင္ပါ၏။

၁၂၃။ ကြ်ႏ္ုပ္ ေခြးေနရာမရ ျဖစ္ရျခင္း

            ကြ်န္ေတာ့္ အခ်ိန္ပိုမွန္သမွ်ကို စာဖတ္၊ စာေရးျခင္းျဖင့္သာ အခ်ိန္ကုန္ေစသည္။ မည္သူႏွင့္မွ အလႅာပ၊ သလႅာပ စကားေျပာၿပီး အခ်ိန္မျဖဳန္း။ တစ္ခါတစ္ေလ အိမ္လာသည့္ဧည့္သည္ေလာက္ကိုသာ ဧည့္ခံစကားေျပာတာေလာက္ ရိွသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ အိမ္တြင္ရိွေသာ အျခားသူမ်ားႏွင့္ ေရာေရာေႏွာေႏွာမေန။ ကိုယ့္အာရံုႏွင့္ ကိုယ္ေနတာမ်ားသည္။ အမ်ားအားျဖင့္ သည္လိုေနတာ ျပႆနာ သိပ္မရိွပါ။ သို႔ေသာ္ တခ်ိဳ႔က်ေတာ့ ျပႆနာရိွသည္။ ကြ်န္ေတာ္သည္လုိေနျခင္းသည္ သူတို႔ႏွင့္ အေပါင္းးအသင္း မလုပ္လုိ၊ စကားမေျပာလို၍ ဟု ယူဆသည္။ တစ္နည္းအားျဖင့္လည္း အင္မတန္ ႀကီးက်ယ္တဲ့လူ ဟု အထင္ေရာက္၏။

            ၂၀၀၆ ခုႏွစ္၊ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ဇနီးေမာင္ႏွံႏွစ္ေယာက္ Jurong West မွ Lake Side သို႔ေျပာင္းလာသည့္အခါ Block 134A တြင္ အိမ္ခန္းရသည္။ ေလးထပ္၌ ျဖစ္၏။ ေျပာင္းလာၿပီး ၁ ႏွစ္ခဲြေလာက္တြင္ ဇနီးျဖစ္သူမွာ အေတာ္မက်န္းမမာျဖစ္လာသျဖင့္ ရန္ကုန္ျပန္ကာ ေဆးကုသည္။ ေနေကာင္းသည့္တိုင္ စင္ကာပူသုိ႔ျပန္မလာျဖစ္။ ထိုအခါ ယခင္က ကြ်န္ေတာ္တစ္ခန္းလံုးငွားထားသည့္ အခန္းမွာ တစ္ေယာက္တည္းသာျဖစ္ေနသျဖင့္ ကြ်န္ေတာ္က တစ္ေယာက္တည္း တစ္ခန္းလံုးစာ မေပးလုိသူျဖင့္ ေနာက္ထပ္ လူထပ္ထည္းရန္ အိမ္ရွင္ကိုေျပာရာ သူလည္း သေဘာတူျဖင့္ လူရွာသည္။ သုိ႔ေသာ္ အခန္းထဲတြင္ ယခင္လူတစ္ေယာက္ရိွေနသမို႔ ေနာက္ထပ္ လူထပ္မရဟုဆိုကာ ကြ်န္ေတာ့္အေပၚ ေစာင္းေျမာင္းလာသည္။

            သိပ္မၾကာမီ တစ္ခုေသာ လကုန္ရက္တြင္မူ မင္းမနက္ျဖန္ အိမ္ေျပာင္းေတာ့ဟု ေျပာလာ၏။ အိမ္ရွင္၊ အိမ္ငွားတို႔ထံုးစံမွာ အိမ္ငွားစဥ္ကတည္းက မည္သူ႔ဘက္မွ အိမ္ေျပာင္းလိုသည္ျဖစ္ေစ တစ္လႀကိဳေျပာရမည္ဟု သေဘာတူ စာခ်ဳပ္ခ်ဳပ္ရသည္။ သုိ႔မွသာ အိမ္ရွင္ကလည္း ေနာက္လူငွားရွာႏုိင္မည္။ အိမ္ငွားကလည္း ေနာက္အိမ္ရွာႏိုင္မည္။ ကြ်န္ေတာ္က စာခ်ဳပ္အတိုင္း လကုန္လွ်င္ ေျပာင္းေပး မည္ဆိုေသာ္လည္း မလိုခ်င္၊ ခုဆင္း ဟု ဆုိေလ၏။ ကြ်န္ေတာ္က ခုေလာေလာဆယ္ ေနစရာမရိွသျဖင့္ အိမ္ရွာဘို႔ အခ်ိန္ေပးပါ ဆိုေသာ္လည္း မင္းဟာမင္း၊ လမ္းေဘးအိပ္အိပ္၊ ပန္းၿခံထဲအိပ္အိပ္၊ ငါနဲ႔မဆိုင္ဘူး။ မနက္ျဖန္မနက္ မဆင္းဘူးဆိုရင္ မင္းပစၥည္းေတြ အကုန္ကန္ခ်မယ္ ဆိုေလ၏။

            ၎၏ ဆိုစကားအရ ထိုသူမွာ ရန္ကုန္စက္မႈတကၠသိုလ္တြင္ ဆရာလုပ္ခဲ့ဖူးသည္ ဆုိေလသည္။ ျမန္မာျပည္မွ ဆရာေဟာင္း တစ္ေယာက္က ဤကဲ့သို႔ ယုတ္မာလိမ့္မည္ဟု မည္သည့္အခါမွ ကြ်န္ေတာ္မေတြးထင္ခဲ့မိပါ။ ကြ်န္ေတာ္ကိုယ္တိုင္သည္ပင္လွ်င္ ေက်ာင္းဆရာေဟာင္း တစ္ေယာက္ျဖစ္ပါသည္။

            မိုက္ျခင္းႏွင့္ ယုတ္မာျခင္း ႏွစ္မ်ိဳးရိွသည့္အနက္ မိုက္ျခင္းကို ပညာမတတ္သူမ်ား လုပ္သည္။ ယုတ္မာျခင္းကိုမူ ပညာတတ္သူ၊ သို႔မဟုတ္ စဥ္းစားေတြးေခၚတတ္သူမ်ား လုပ္သည္။ မိုက္သည္ဆိုရာတြင္ သူ႔ေမြးရာပါ သေႏၶကိုက ဆိုးလာ၍ အေၾကာင္းမရိွဘဲ မိုက္သူမ်ား ျဖစ္ဘို႔ မ်ားေလသည္။ သို႔ေသာ္ လူမိုက္တိုင္းကို မေကာင္းသူမ်ားဟု ေခၚလို႔မရ။ ခုတ္ရဲ၊ ခံရဲ၊ သတ္ရဲ၊ ျဖတ္ရဲ ရိွသျဖင့္သာ ထစ္ခနဲဆို ဒုတ္ဆဲြ၊ ဒါးဆဲြလုပ္တတ္ေသာ္လည္း စိတ္ရင္းေကာင္းသူ လူမိုက္မ်ား ကြ်န္ေတာ္တို႔ရြာဘက္တြင္ ရိွပါသည္။ ကြ်န္ေတာ့္မိတ္ေဆြ အခ်ိဳ႔မွာလည္း လူမိုက္မ်ားျဖစ္၏။

            လူမိုက္မ်ားသည္ သူ႔ဟာသူမိုက္ခ်င္လို႔မိုက္တာျဖစ္ေသာ္လည္း အျခားသူတစ္ပါး ဒုကၡေရာက္ေအာင္ ရွာရွာေဖြေဖြ၊ ထြတ္ကယ္၊ ညွပ္ကယ္မလုပ္တတ္။ အရက္၀ိုင္းေသာက္ၾကရာမွ စကားေျပာမတည့္သျဖင့္ ေတြ႔ရာႏွင့္ ေကာက္ရိုက္လိုက္တာမ်ိဳး ျဖစ္သည္။

            သို႔ေသာ္ ယုတ္မာသူမ်ားကမူ အလြန္ေၾကာက္စရာေကာင္းလွ၏။ ၎တို႔က သူတစ္ပါး ဒုကၡေရာက္ေအာင္ မည္သို႔လုပ္လုိက္မည္ ဟု နဂိုကတည္းက အကြက္က်က် ႀကိဳတင္ႀကံစည္တတ္သျဖင့္ ၎တို႔အႀကံအစည္ အထေျမာက္သည့္အခါ တစ္ပါးသူမွာ မခ်ိမဆန္႔ ဒုကၡ ေရာက္ရေလသည္။ ဤသူမ်ားကား အမွန္စင္စစ္ လူယုတ္မာမ်ား ျဖစ္သတည္း။

            အထက္ပါ ပုဂိၢဳလ္က ကြ်ႏ္ုပ္ကို ၎အိမ္မွ အတင္းႏွင္ခ်ေလေသာ္ ကြ်ႏု္ပ္မွာ ေခြးေနရာမရ ျဖစ္ေတာ့၏။ စင္ကာပူတြင္ အဘယ္မည္ေသာ ေဆြမ်ိဳးသားခ်င္းအိမ္၌ သြားတည္းပါမည္နည္း။ သို႔ေသာ္ ဆင္းမေပးလို႔ကလည္း မျဖစ္။ သူမေနေစခ်င္သည့္ကိစၥကို  အဘယ္ေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ္ အေက်ာက္အကန္ ေျပာေနရပါမည္နည္း။ သို႔အတြက္ ကြ်ႏ္ုပ္မွာ မည္သည့္ေနရာတြင္ ခဏေနလာက္ ေနလို႔ ရမည္ကို အပူတျပင္း စဥ္းစားရေလေတာ့၏။

ပထမ လက္လွမ္းမီသမွ် အလြန္ရင္းႏွီးေသာ မိတ္ေဆြမ်ားစာရင္းကို စာရြက္ေပၚတြင္ခ်ေရး၏။ ထို႔ေနာက္ သြားတည္းဘို႔ မျဖစ္ႏိုင္သူမ်ားအား မ်ဥ္းတားကာ ျခစ္လိုက္၏။ ေနာက္ဆံုး လက္ေရြးစင္ မိတ္ေဆြမ်ားခ်ည္းက်န္ေသာ္ ၎တို႔ထံ ဖံုးဆက္ရ၏။ ကံအားေလ်ာ္စြာ ကြ်န္ေတာ္ယခုေနသည့္ေနရာႏွင့္ သိပ္မေ၀းလွေသာ ဘြန္ေလးပေလ့စ္တြင္ေနသည့္ ကိုျမင့္သိန္းက သူ႔ဆီမွာ ပစၥည္းေတြထားလို႔ရပါတယ္ ဆုိေလေသာ္ ကြ်န္ေတာ္လည္း လက္စႏွင့္ တစ္ညေတာ့အိပ္ပါရေစဟု အပူကပ္ရ၏။ အလြန္ခ်စ္စရာ ေကာင္းသည့္ မိတ္ေဆြျဖစ္သည့္အတြက္ တစ္ညစာေတာ့ အဆင္ေျပသြားသည္။ သို႔ေသာ္ ေနာက္ေန႔ေတြအတြက္ ေနဘ႔ိုကိစၥက ရိွျပန္ေသးသျဖင့္ ေခါင္းမ်ားပူလာသည္ထိ စဥ္းစားေလေသာ္ ဒုကၡေရာက္လွ်င္ ျမန္မာမ်ား ေျပးသြားခိုလံႈေလ့ရိွသည့္ ေနရာတစ္ခုကို သြားသတိရမိ၏။ အျခားမဟုတ္ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းျဖစ္၏။

            ကြ်န္ေတာ္က ေက်ာင္းကန္ဘုရားမ်ားႏွင့္ သိပ္နီးစပ္သူမဟုတ္။ ထို႔ေၾကာင့္ ကလီမင္တီဘုန္းႀကီးႏွင့္ ရင္းႏွီးသူ ကိုႏြယ္၀င္းကို အပူ ကပ္ရ၏။ ကိုႏြယ္၀င္းက ဖံုးနံပါတ္ေပးသျဖင့္ ကလီမင္တီေက်ာင္း ဆရာေတာ္ထံ ဖံုးဆက္ကာ ငိုျပရ၏။ ဆရာေတာ္က လာေနပါဟု ဆိုေလေသာ္ ကြ်ႏု္ပ္ေနေရးျပႆနာႀကီး ခဏတာ ေျပလည္သြားၿပီျဖစ္သျဖင့္ အေတာ္ေခါင္းေအးသြားရ၏။ သည့္အတြက္ ကိုႏြယ္၀င္းကိုေရာ အထူးသျဖင့္ ကလီမင္တီေက်ာင္းဆရာေတာ္ ဦး၀ိစိတၱ ကုိပါ အထူးေက်းဇူးတင္ရပါသည္။ (ဘယ္မွမရရင္ေတာ့ ေစ်းေပါတဲ့ေဟာ္တယ္ပဲ သြားေနေတာ့မယ္ ဟု ေတြးၿပီး ခ်ိဳင္းနားေတာင္းမွ ေဟာ္တယ္မ်ားကိုေတာင္ စံုစမ္းမိပါေသးသည္။)

            ကိုျမင့္သိန္းက မီးစိမ္းျပလိုက္သည္ႏွင့္ တၿပိဳင္နက္ တစ္မိနစ္တစ္စကၠန္႔မွ အခ်ိန္ဆိုင္းမေနေတာ့ဘဲ ညႀကီးသန္းေခါင္ အထုပ္အပိုး မ်ားသယ္ကာ ကိုျမင့္သိန္းဆီ အသိုက္ေျပာင္းလာခဲ့သည္။ ေနာက္ေန႔မွစ၍ ကလီမင္တီေက်ာင္း၏ ေက်ာင္းအိပ္ေက်ာင္းစား ကပိၸယ ျဖစ္ရ ျပန္ပါေလေတာ့သတည္း။ မည္သူ ကြ်ႏ္ုပ္ေလာက္ စံုပါမည္နည္း။

            ဆိုခဲ့သည့္အတိုင္း ကြ်န္ေတာ္က လူထူထူၾကားထဲတြင္ သိပ္ေနတတ္သူမဟုတ္။ ေက်ာင္းမွာကလည္း ဘုန္းႀကီးေတြဘို႔ကလဲြ၍ က်န္ လူမ်ားအတြက္ အခန္းပိုမရိွရကား ကြ်န္ေတာ္တို႔မွာ ေက်ာင္းဧည့္ခန္းၾကမ္းျပင္တြင္ ျပားအိပ္ၾကရသည္။ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းကလည္း လူျပတ္သည္ မရိွလွ။ ေန႔လည္ဆြမ္းကပ္မည့္သူ၊ အာရုဏ္ဆြမ္းကပ္မည့္သူမ်ားႏွင့္ အၿမဲလိုလို လူရႈပ္ေနတတ္ရာ ေက်ာင္းေ၀ရာ၀စၥ လုပ္စရာ မရိွလွ်င္ က်န္အခ်ိန္မ်ားကုိ ပန္းၿခံထဲ၌ ေသာ္လည္းေကာင္း၊ HDB Flat ေအာက္မွ ေက်ာက္စားပဲြမ်ား၌ ေသာ္လည္းေကာင္း အခ်ိန္ျဖဳန္းရ၏။

            အလုပ္ဆင္းရသည့္ ၾကားရက္မ်ားဆို ေတာ္ေသး၏။ တစ္ေနကုန္ အလုပ္ထဲမွာေနရၿပီး ညမွ ျပန္လာရသည္ျဖစ္ရာ သိပ္မေထာင္း တာလွ။ သို႔ေသာ္ စေန၊ တနဂၤေႏြ ပိတ္ရက္မ်ားတြင္ တျခားကလည္း ဘယ္မွ မသြားတတ္သည္ႏွင့္ ကြ်န္ေတာ့္အားလပ္ခ်ိန္မ်ားကို ပန္းၿခံအတြင္းမွ ခံုတစ္ခုခုတြင္ စာဖတ္ျခင္းျဖင့္ အခ်ိန္ျဖဳန္းရသည္။ ပိတ္ရက္မ်ားတြင္ HDB တိုက္မ်ားေအာက္၌ လူစည္ကားေန၍ ပန္းၿခံသည္သာ ကြ်န္ေတာ့္အတြက္ ဘူမိနက္သန္၊ ေနရာမွန္ ျဖစ္ခဲ့ရသည္။

            ဟုိအိမ္မွ ေခါင္းႏွင့္ဆင္းလာခဲ့ရၿပီး ေနာက္ေန႔တြင္ ထိုတိုက္ခန္း၌ပင္ အခန္းငွားရာ ႏွစ္ပတ္ေနမွ ရမည္ဟု ဆိုေလသည္။ ကြ်န္ေတာ္က ငါ့မွာေနစရာမရိွလို႔ပါကြာ၊ တစ္ပါတ္နဲ႔မရဘူးလား ဆိုသည့္တိုင္ အိမ္ခန္းမွာ ျပန္ျပင္ရမည္ျဖစ္သျဖင့္ အနည္းဆံုး ၂ ပတ္ေစာင့္ရ မည္ ဆိုေလသည္။ ႏွစ္ပါတ္ဆိုေတာ့လည္း ႏွစ္ပါတ္ေပါ့။ ကြ်ႏ္ုပ္ ဘာလုပ္လို႔ရပါမည္နည္း။

သို႔ႏွင့္ ကြ်န္ေတာ္လည္း သူတို႔ရံုးရိွရာ Chai Chee Techpark သို႔သြားကာ စာခ်ဳပ္လိုက္သည္။ ၂ ႏွစ္စာခ်ဳပ္ျဖစ္ၿပီး စေပၚ ၃ လစာ တင္ရသည္။ ၿပီးေတာ့ ႏွစ္ပါတ္ေစာင့္။ သည္ႏွစ္ပါတ္အတြင္း ကြ်န္ေတာ္ေနရမည့္အခန္းသို႔ သူတို႔ျပင္ဆင္ေနသည္ကို သြားၾကည့္သည္။ ျမန္မာအလုပ္သမားအခ်ိဳ႔ပါ၏။          

            ထိုတိုက္ခန္းမ်ားမွာ အလြန္ေစ်းသက္သာလွသည္။ HDB မဟုတ္။ United Premas က ပိုင္သည္။ Lake Side MRT အနီးမွ တိုက္ခန္းမ်ားျဖစ္၏။ တိုက္နံပါတ္ 134A, 134B, 134C ႏွင့္ 134D တို႔ ျဖစ္သည္။ 134A ႏွင့္ 134B မွာ ဆက္ရက္။ 1 Room, 1 Hall အခန္း မ်ားျဖစ္ၿပီး ကြ်န္ေတာ္ငွားစဥ္က တစ္ခန္းမွ တစ္လကို ၅၅၀ ပဲေပးရသည္။ 134C က 2 Room, 1 Hall ျဖစ္သည္။ ငွားခမွာ တစ္ခန္းလွ်င္ ၇၅၀ ထင္ပါသည္။ သုိ႔တိုင္ အျပင္ခန္းမ်ားႏွင့္စာလွ်င္ ေစ်းသက္သာသည္။ ကိုယ့္မိသားစုႏွင့္ကိုယ္ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ေနရသည္။ ဘာစကားမွ မ်ားစရာမရိွ။ ကုမၸဏီပိုင္ျဖစ္သည့္အတြက္ ဘယ္သူေတြ ဘယ္လိုေနသလဲ မည္သူမွ လာၾကည့္မေန။ ထို႔ေၾကာင့္လည္း ထိုအခန္းမ်ားတြင္ စတည္းခ်ကာ ႏွစ္ရွည္လမ်ား ေနထိုင္သူေတြ မ်ားေလသည္။ 134D မွာ 3 Room, 1 Hall ျဖစ္၏။ ယခင္က အျပင္လူမ်ား ငွားေသးေသာ္ လည္း ေနာက္ပိုင္းေတာ့ ေက်ာင္းသားမ်ားကိုသာ ငွားသည္ဟု သိရပါသည္။ ေသေသခ်ာခ်ာ မသိပါ။

             အခ်ိန္ႏွင့္ဒီေရသည္ လူကိုမေစာင့္ ဟူေသာစကားပံုအတိုင္း နွစ္ပါတ္ဟူသည့္အခ်ိန္မွာ လ်င္ျမန္စြာ ကုန္ဆံုးသြားခဲ့၏။ သို႔ေသာ္ ေရငုပ္ေနသူအဖို႔ တစ္မိနစ္ကို တစ္နာရီထင္မွတ္ရကား ကြ်န္ေတာ္သည္လည္း သည္ႏွစ္ပါတ္ကို ႏွစ္လေလာက္ၾကာသည္ ထင္ခဲ့ေလ၏။

အိမ္ခန္းရၿပီဆိုေတာ့ ကြ်န္ေတာ္လည္းအိမ္ငွားရွာသည္။ သိပ္မခဲယဥ္းပါ။ အသိမိတ္ေဆြမ်ားမွ တစ္ဆင့္ အိမ္ငွားမ်ား အသီးသီး ရ၏။ သည္ေတာ့ အိမ္အသစ္သို႔ ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္ အိမ္ငွားမ်ား တစ္ၿပိဳင္နက္ တက္ခဲ့ေလေတာ့သတည္း။ စား၊ ၀တ္၊ ေနေရးဟူေသာ လူ႔ဘ၀၏ အလြန္အေရးႀကီးလွေသာ အေရးႀကီးသံုးပါးတြင္ ေနေရးလည္း အေရးႀကီးလွေၾကာင္း ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ ခံစားရေတာ့မွ တကယ္လက္ေတြ႔ သိရေပေတာ့၏။

            ကိုယ္ပိုင္အိမ္ရွင္ျဖစ္လာေတာ့မွ သည္တိုက္ခန္းမ်ား၏ ေကာင္းက်ိဳးကို သိရေတာ့သည္။ အိပ္ခန္းကို လူငွား ၂ ေယာက္တင္လွ်က္ ကြ်န္ေတာ္ကအျပင္ခန္း၌ အိပ္၏။ တိုက္ခန္းလခမွာ ၅၅၀။ အိမ္ငွား တစ္ေယာက္ကို ၃၀၀၊ ႏွစ္ေယာက္ ၆၀၀။ ဆိုေတာ့ အိမ္လခအျပင္ ေရဘုိးမီးဘိုးပါ ကာမိေသးသည္။ သည့္အတြက္ ထုိအခန္းမ်ား၌ ေနခဲ့စဥ္ ကြ်န္ေတာ္ပိုက္ဆံတစ္ျပားမွ မကုန္ရဘဲ အခမဲ့ ဒူးႏွန္႔ကာ ေနႏိုင္ခဲ့ေလသည္။ သို႔မို႔ေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ့္ကို ကန္ခ်လိုက္ေသာ အႏွီေမာင္မင္းႀကီးသားအား အလြန္ေက်းဇူးတင္ရပါ၏။ အဲေလ၊ ေစာေစာကန္မခ်ခဲ့သည့္အတြက္ ေက်းဇူးမတင္ပါ။

 

 

၁၂၄။ စင္ကာပူရိွ ျမန္မာသံရံုးတြင္ အခြန္ေဆာင္ခဲ့ၾကပံု

 

            ၂၀၁၃၊ ဇႏၷ၀ါရီလမတိုင္မီက စင္ကာပူေရာက္ျမန္မာအားလံုး ၀င္ေငြခြန္ ေဆာင္ၾကရသည္။ ဤသည္မွာ သက္သက္ မတရား အလုပ္ခံရျခင္းျဖစ္၏။ လူတစ္ဦးသည္ ႏိုင္ငံတစ္ခုတြင္အလုပ္လုပ္ပါက ထိုႏိုင္ငံအတြက္သာ အခြန္ေဆာင္ရန္လိုသည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ ဆိုေသာ္ ထိုႏိုင္ငံမွ ပိုက္ဆံကိုရယူၿပီး အလုပ္လုပ္ေနေသာေၾကာင့္ ျဖစ္၏။ ထို႔ျပင္ ျမန္မာအစိုးရႏွင့္ စင္ကာပူအစိုးရတို႔လည္း အခြန္ ႏွစ္ထပ္ကြမ္းေဆာင္ျခင္း (Double Taxation) ကင္းလြတ္ေရးအတြက္ သေဘာတူလက္မွတ္ ေရးထိုးထားတာ ျဖစ္၏။

            ယခု ကြ်န္ေတာ္တုိ႔က စင္ကာပူအစိုးရကိုေရာ၊ ျမန္မာအစိုးရကုိပါ အခြန္ႏွစ္ခါ ေဆာင္ေနရသည္။ မိမိတို႔ သေဘာတူစာခ်ဳပ္ကို ခ်ိဳးေဖာက္လွ်က္ စင္ကာပူေရာက္ျမန္မာမ်ားထံမွ ၀င္ေငြခြန္ေကာက္ခံေနျခင္းကို ရပ္တန္းကရပ္ရန္ ကိုႏိုင္မိုးေအာင္ ဦးေဆာင္လွ်က္ အျပင္းအထန္ လႈပ္ရွားခဲ့ၾကပါေသးသည္။ စင္ကာပူတြင္ရိွေသာ လူအမ်ားထံမွလက္မွတ္မ်ား ေကာက္ခံသည္။ ျမန္မာသံအမတ္ႀကီးထံ စာပို႔သည္။ စင္ကာပူ၀န္ႀကီးထံ စာေရးသည္။ သို႔ေသာ္ ေခါင္းမာလွေသာ အႏွီလူႀကီးမင္းမ်ားကို အဘယ္သုိ႔လွ်င္ နား၀င္ေအာင္ ေျပာျပလို႔ ရပါမည္နည္း။

            အခြန္ေကာက္ခံျခင္းမွာလည္း စင္စစ္ရီဘြယ္ရာ ျဖစ္ပါသည္။ အဘယ္ေ

ၾကာင့္နည္း။ စင္ကာပူေရာက္ ျမန္မာႏိုင္ငံသားမ်ားသည္ မိမိတို႔ရေသာ လခ၏ ၁၀ ရာခိုင္ႏႈန္းကို ျမန္မာသံရံုးသို႔ ေပးသြင္းရမည္ဟုလည္း ေၾကျငာထားေသး၏။ တကယ္အခြန္ေကာက္ေတာ့

ေအာက္ပါႏႈန္းထားမ်ားအတိုင္း ျဖစ္၏။

အိမ္အကူမ်ားအတြက္ ၃၀ ေကာက္ျခင္းမွာ ေျပာစရာမရိွ။ သူတို႔ရေသာလခမွာ ၃၀၀ မွ ၃၅၀ ခန္႔သာရိွေလရာ ၀င္ေငြ၏ ၁၀ ရာခိုင္ႏႈန္းဆိုသည္မွာ သဘာ၀က်သည္။ ၀ပ္ပါမစ္တစ္ဦးလွ်င္ အေျခခံလစာ ၄၅၀ မွ ၈၀၀ ခန္႔ ရသျဖင့္ လခ၏ ၁၀% အျဖစ္ ၄၀ သတ္မွတ္ျခင္းမွာ သင့္ျမတ္ပါသည္။

သို႔ေသာ္ S Pass ၏ ၁၀ ရာခိုင္ႏႈန္းကို ၈၀ ဟု သတ္မွတ္ျခင္းမွာ ၎တို႔ရေသာ လခမွာ ၈၀၀ ဟု အဓိပၸါယ္ရ၏။ သို႔ေသာ္ လက္ေတြ႔တြင္ S Pass သမားမ်ားသည္ လခ ၁၂၀၀ မွ ၂၀၀၀ ထိ အစားစားရၾကသည္ျဖစ္ရာ အနိမ့္ဆံုးလခ ၁၂၀၀ ႏွင့္တြက္လွ်င္ပင္ တစ္လ ၁၂၀ ျဖစ္ပါသည္။ ထို႔အတူ EP တစ္ဦးလွ်င္လည္း ၂၀၀၀ မွ ၄ - ၅၀၀၀ ထိရသျဖင့္ ၎တို႔ကိုသာ ၁၀% ေကာက္လွ်င္ တစ္လ အနည္းဆံုး ၂၀၀ ျဖစ္သြားပါလိမ့္မည္။

အလုပ္မလုပ္ေသာ ေက်ာင္းသားမ်ားကို အခြန္ေဆာင္ခိုင္းျခင္းမွာေတာ့ လြန္လြန္းပါသည္။ အခ်ိန္ပိုင္း အလုပ္လုပ္သည္ ဆိုေစ ထိုအခ်ိန္ပိုင္းလုပ္၍ ရေသာပိုက္ဆံမွာ အဘယ္မွ်ရိွပါမည္နည္း။ ေက်ာင္းသားကို ၀င္ေငြရိွေသာသူဟု အဘယ္မဟာပညာရိွမင္းက သတ္မွတ္ လိုက္သည္မသိပါ။ အေတာ္ေလး ဆိုးပါသည္။

သို႔ေသာ္လည္း မဆိုးပါ။ အဘယ္ေၾကာင့္ မဆိုးသနည္း။

ဒီမင္း၊ ဒီစိုး၊ ဒီသူခိုးနဲ႔။ ဒီမိုး၊ ဒီေရ၊ ဒီလူေတြနဲ႔ ဟု ဆိုသည့္ ျမန္မာစကားပံုကို မိတ္ေဆြတို႔ ၾကားဖူးၾကပါလိမ့္မည္။ အစိုးရကလည္း သည္ကဲ့သို႔ မဟားတရားလုပ္သည္။ သည္ေတာ့ တိုင္းသူျပည္သားမ်ားကေရာ မွန္မွန္ကန္ကန္ လုပ္ၾကပါသလား။ ေ၀းစြေျခာက္ပါး။

သည္ကဲ့သို႔ အခြန္ေပးေနရျခင္းကို မည္သူမွ မေက်နပ္ပါ။ ထို႔ေၾကာင့္ မည္သည့္နည္းျဖင့္ အခြန္သက္သာေအာင္ လုပ္လို႔ ရမည္နည္း ဆိုသည္ကို နည္းေပါင္းစံု၊ ဉာဏ္နီဉာဏ္နက္ထုတ္ကာ လုပ္ၾကပါသည္။ တခ်ိဳ႔က ျမန္မာျပည္ျပန္ေရာက္မွ ေဆာင္သည္။ ျမန္မာျပည္တြင္မေတာ့ တစ္လကို ဘယ္ေရြ႔ဘယ္မွ် သတ္မွတ္ခ်က္မရိွ။ သက္ဆိုင္ရာ အခြန္ဘုရင္မင္းမ်ားႏွင့္ အဆင္ေျပလွ်င္ေျပသလို ေပးလို႔ရသည္။ စင္ကာပူတြင္ေဆာင္လွ်င္ ျမန္မာေငြ ၅ သိန္းေလာက္ က်မည့္ကိစၥကို ျမန္မာျပည္တြင္ ၅ ေသာင္းေလာက္ႏွင့္ ၿပီးခ်င္ ၿပီးႏိုင္သည္။ သို႔မဟုတ္ ထန္ကုန္ ၃ သိန္းေလာက္ႏွင့္ ရမည္။ တကယ္အခြန္ေဆာင္တာ ၂ သိန္း။ အခြန္ေတာ္မင္းကို ေပးရတာ ၁ သိန္း။

ကြ်န္ေတာ့္မိတ္ေဆြ ဘုရားဒါယိကာ တစ္ဦးကေတာ့ သူ S Pass ရၿပီလည္းဆိုေရာ အခြန္ကို ၀ပ္ပါမစ္ကဒ္ႏွင့္ ၂ ႏွစ္စာ ႀကိဳေဆာင္ ထားလုိက္သည္။ သည္ေတာ့ တစ္လ ၄၀ ႏွင့္ ၂ ႏွစ္စာ ၉၆၀ ေလာက္သက္သာသြား၏။ သူတို႔ေတာင္ လုပ္ေသးတာအစ္ကိုရာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ကလည္း ျပန္လုပ္ရမွာေပါ့ ဟု ေျပာလိုက္ပါေသး၏။

သည္ေနရာတြင္ ကြ်န္ေတာ့္သေဘာထားကို ေျပာပါမည္။ အကယ္၍ မိတ္ေဆြမ်ား ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္ သေဘာကဲြလဲြခဲ့ေသာ္ အျပစ္ ေျပာစရာမရိွ။ ဤသည္မွာ ပုံမွန္ျဖစ္၏။ ကြ်န္ေတာ္သာ အနည္းငယ္ စံလဲြေနသူျဖစ္ပါလိမ့္မည္။

အလြန္ေခါင္းမာလွသည့္ ကြ်န္ေတာ့္အယူအဆမွာ အမ်ားႏွင့္မတူပါ။ အစိုးရတရားတာ၊ မတရားတာ သူတို႔အလုပ္ျဖစ္ပါသည္။ မဟုတ္တာလုပ္လွ်င္ မဟုတ္တာလုပ္သည့္အျပစ္ကို မဟုတ္တာ လုပ္သူမ်ားသာ ခံရဘို႔ရွိပါသည္။ သူတို႔မဟုတ္တာလုပ္တာႏွင့္ ကြ်န္ေတာ့္ ကိုယ္က်င့္သိကၡာကို အထိပါးမခံႏိုင္ပါ။

ထို႔ေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ္ ၀ပ္ပါမစ္ဘ၀က တစ္လကို ၄၀ ႏွင့္ လတိုင္းေဆာင္ပါသည္။ ျမန္မာျပည္ ျပန္သည့္လမ်ားကို မေဆာင္ရဟု ဆိုေစကာမူ ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ လဆက္ေဆာင္သြားပါသည္။ မည္သည့္လမွ ခ်န္မထားခဲ့ပါ။ ကြ်န္ေတာ္ S Pass က်ေတာ့ တစ္လ ၈၀ ေျပာင္းေဆာင္ပါသည္။ PR ရသည့္ကာလမွစ၍ ေနာက္ဆံုး အခြန္မေဆာင္ရေတာ့ပါ ဟု တရား၀င္ထုတ္ျပန္ေၾကျငာသည္ထိ တစ္လ ၁၂၀ ႏွင့္သာ ပံုမွန္ေဆာင္ခဲ့ပါသည္။ စင္ကာပူတြင္ ေနသည့္ကာလမ်ားအတြက္ အခြန္မေဆာင္ခဲ့တာ တစ္လမွ မရိွခ့ဲပါ။ သူတို႔ သတ္မွတ္ ထားသည့္အတိုင္း အျပည့္အ၀ေဆာင္ခဲ့တာ ျဖစ္ပါသည္။

အခြန္သက္သာေအာင္ မည္ကဲ့သို႔ ေလွ်ာ့ေပါ့ေဆာင္ရမည္ ဆုိသည့္နည္းလမ္းမ်ားကို မသိ၍ မဟုတ္။ ကြ်န္ေတာ္ Tellus တြင္ လုပ္ခဲ့စဥ္က မိတ္ေဆြျဖစ္ခဲ့သူတစ္ဦးက ကိုေအးၿငိမ္း၊ ဒီမွာအခြန္ေဆာင္ရတာ အရမ္းေစ်းႀကီးတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ ျမန္မာျပည္မွာ ေဆာင္ေပးမယ္။ ဘာမွလုပ္စရာမလိုဘူး။ ကြ်န္ေတာ့္ကို ပတ္စ္ပို႔မိတၱဴရယ္၊ အရင္ေဆာင္ထားတဲ့ ေျပစာမိတၱဴရယ္ပဲေပးလုိက္ ဟု ဆိုပါသည္။ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ဗ်ာ။ ေလာေလာဆယ္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ္အခြန္ေဆာင္ၿပီးသား ျဖစ္ေနၿပီ။ ေနာက္ လိုမွ ကြ်န္ေတာ္ေခၚလိုက္ပါ့မယ္ ဟု ယဥ္ေက်းစြာ ျငင္းဆုိလိုက္ပါသည္။ သည္ကဲ့သို႔ လိမ္ညာၿပီးလုပ္ရမည့္အလုပ္မ်ိဳး ကြ်န္ေတာ့္ဘ၀တြင္ စဥ္းေတာင္မွ မစဥ္းစားခဲ့ဖူးပါ။

သည္တြင္ စကားစပ္၍ အနည္းငယ္ေျပာျပေစ။ ၂၀၁၂ ခုႏွစ္ ႏွစ္လယ္ေလာက္က ထင္ပါသည္။ မိတ္ေဆြတစ္ဦး ျမန္မာျပည္သို႔ အၿပီးျပန္ရန္ကိစၥ ျဖစ္လာ၏။ ထုိအခ်ိန္က ႏိုင္ငံျခားတြင္ အလုပ္လုပ္ေနသူမ်ားအား ကားပါမစ္မ်ား ခ်ေပးေနခ်ိန္ျဖစ္သည္။ ကားပါမစ္ တစ္ခုလွ်င္ သိန္း ၂၀ ေလာက္ရႏုိင္သည္ဟု သိရပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္ ေသေသခ်ာခ်ာ မသိပါ။

ကြ်န္ေတာ္တို႔ မိတ္ေဆြတစ္စု ပင္နင္ဆူလာပလာဇာ၊ ရဲရင့္ကေဖးတြင္ထိုင္ကာ စကားစေန ေျပာၾကသည္။ ျပန္မည့္မိတ္ေဆြက ကားပါမစ္ေလွ်ာက္မည့္ အေၾကာင္းေျပာေတာ့ စင္ကာပူႏိုင္ငံတြင္ အလြန္လူသိမ်ားထင္ရွားလွသည့္ ဘာသာေရးအဖဲြ႔ႀကီးတစ္ခုမွ ထိပ္ပိုင္း လူႀကီးေနရာကို တာ၀န္ယူထားသူ မိတ္ေဆြတစ္ဦးက ခင္ဗ်ားကားပါမစ္ေလွ်ာက္မယ္ဆိုရင္ ျမန္မာျပည္ကို အၿပီးျပန္လာတယ္လို႔ ေျပာလို႔မျဖစ္ဘူး။ ခြင့္နဲ႔ ျပန္လာတဲ့ သေဘာလုပ္ရလိမ့္မယ္၊ ႏို႔မို႔ဆုိ ရမွာမဟုတ္ဘူး ဟု အႀကံေပးေလ၏။

 သူေျပာသည့္စကားမွာ အျခားသူမ်ားအတြက္ သာမန္မွ်၊ ဘာမွ မဆန္းေသာစကားျဖစ္၏။ သုိ႔ေသာ္ ကြ်န္ေတာ့္အတြက္ကေတာ့ လက္မခံႏိုင္သည့္ စကားျဖစ္သည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ အႏီွမိတ္ေဆြမွာ အခ်ိန္ရိွသမွ် ဘာသာေရးကိစၥ၊ ဘုရားကိစၥ၊ တရားကိစၥမ်ားကို လံုးပန္းေနသူ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္တည္း။ သူႏွင့္ကြ်န္ေတာ္က အလြန္ရင္းႏွီးေသာ မိတ္ေဆြအေပါင္းအသင္းမ်ားျဖစ္၏။ ကြ်န္ေတာ္ကလည္း ကိုယ္မႀကိဳက္လွ်င္ ေနာက္ကြယ္၌ အတင္းတုတ္တတ္သည့္ လူစားမဟုတ္။ ေရွ႔တြင္ ေျပာလုိက္ရမွ ေက်နပ္သူျဖစ္ေလရာ ၎ေရွ႔ တည့္တည့္သို႔ သြားထိုင္လွ်က္ ေအာက္ပါအတိုင္း ေျပာေလ၏။

ဒီမယ္ ကို - - - - ။ (သည္းခံပါခင္ဗ်ား။ ကာယကံရွင္၏ ဂုဏ္ပုဒ္ကို ငဲ့ညွာေသာအားျဖင့္ နာမည္မေဖာ္ျပပါရေစႏွင့္။ ကြ်န္ေတာ့္ မိတ္ေဆြမ်ားကေတာ့ မည္သူဆိုတာ သိပါသည္။) ခု ခင္ဗ်ားေျပာလိုက္တဲ့ စကားရဲ့ အတိမ္အနက္ကို စဥ္းစားမိရဲ့လား။ အကယ္၍ ခင္ဗ်ား ေနရာမွာ ကို - - - - ဆိုရင္ ကြ်န္ေတာ္ ဘာမွ ေျပာစရာအေၾကာင္းမရိွဘူး။ ဒါေပမဲ့ အခု ခင္ဗ်ား အမည္ခံထားတဲ့ - - - - အဖဲြ႔ႀကီးရဲ့ - - - - - - ဆိုတဲ့ ဂုဏ္ပုဒ္ကိုေတာ့ နည္းနည္းေလာက္ အားနာဘို႔ သင့္တာေပါ့ဗ်ာ။ ကြ်န္ေတာ္သာဆိုရင္ ခင္ဗ်ား၊ အဲဒီကားပါမစ္ မရခ်င္ေနပါေစ။ အၿပီးျပန္လာတယ္လို႔ကို ေျပာရမယ္လို႔ တိုက္တြန္းမယ္။ ကြ်န္ေတာ္ ခင္ဗ်ားတို႔လုပ္ေနတဲ့ ဘုရား၊ တရားကိစၥေတြရဲ့ ၁၀ ပံု ၁ ပံုေတာင္ လုပ္တာမဟုတ္ဘူး။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီလို မဟုတ္တာလုပ္ဘို႔ကိုလည္း ကြ်န္ေတာ္ ဘယ္ေတာ့မွ ေျပာလိမ့္မယ္ မဟုတ္ဘူး။ ဒါဆို ခင္ဗ်ားတို႔ လုပ္ေနတဲ့၊ ခင္ဗ်ားတို႔ ခံယူထားတဲ့ တရားဟာ ဘာတရားလဲ။ ဓမၼလား၊ အဓမၼလား  ဟု အတင္းတြယ္ေလေတာ့ရာ ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္ ညီအစ္ကိုလုိျဖစ္ေနေသာ ကို - - - က အနားကပ္လာလွ်က္ အဲဒါေလာက္လည္း မေျပာပါနဲ႔ဗ်ာ ဟု လက္ကုတ္ၿပီး တားရ၏။  

ဒီမယ္ ကိုဟိုဒင္း။ ကြ်န္ေတာ္ခင္ဗ်ားတို႔ကို မႀကိဳက္တာ အဲဒီလုိ ပါးစပ္က ဘုရား၊ ဘုရား။ လက္က ကားယား၊ ကားယား လုပ္ေနတာေတြပဲဗ်။ ခင္ဗ်ားတို႔လုိလူေတြေၾကာင့္ က်ဳပ္တို႔ ဗုဒၶဘာသာ နာမည္ပ်က္ေနတာ ဟု သူ႔ကိုပါ ဆက္ေဟာက္လုိက္ပါသည္။

ဤသည္မွာ ဘယ္ေသာအခါမွ ေျပာင္းလဲလိမ့္မည္မဟုတ္ေသာ ကြ်န္ေတာ့္ခံယူခ်က္ ျဖစ္၏။

ဆိုကေရးတီးသည္ အစိုးရအဖဲြ႔က သူ႔ကို အဆိပ္ေသာက္ေသေစရန္ အမိန္႔ခ်ျခင္းမွာ မတရားေၾကာင္း သိ၏။ သို႔ေသာ္ သူ႔ခံယူခ်က္က သည္ႏိုင္ငံသားျဖစ္ေနလွ်င္ သည္ႏိုင္ငံက ခ်မွတ္ထားေသာ ဥပေဒကို လုိက္နာရမည္။ မတရားေသာ ဥပေဒျဖစ္ပါက ထိုဥပေဒ ပ်က္ျပယ္သြားေအာင္ တိုက္ထုတ္ရမည္။ မိမိတို႔က ဥပေဒကို မဖ်က္ႏုိင္ပါက ထိုဥပေဒကို ေလးစားလိုက္နာရမည္ ဟု ျဖစ္၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ပင္ သူက အဆိပ္ခြက္ကို ကိုကာကိုလာအမွတ္ျဖင့္ ေအးေအးေဆးေဆး ေသာက္သြားခဲ့သည္။ သူသာ ထြက္ေျပးလိုပါက သူ႔ကို ကူညီမည့္သူမ်ား ေဘးတြင္ အရံသင့္ေစာင့္ေနသည္။ သို႔ေသာ္ သူသာထိုအခ်ိန္က ထြက္ေျပးခဲ့လွ်င္ သူ႔နာမည္ကို ကြ်ႏ္ုပ္တို႔ ယခုတိုင္ တသသ ရြတ္ေနစရာ အေၾကာင္းမရိွေတာ့။

မည္သူတစ္ဦးတစ္ေယာက္ကမွ် သေဘာမတူသည္ျဖစ္ေစ။ ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ ဆိုကေရးတီးလမ္းစဥ္ကို တသေ၀မတိမ္း လုိက္နာပါမည္။ ထို႔ေၾကာင့္ပင္လွ်င္ ကိုေဌး၀င္းႏုိင္က ကြ်န္ေတာ့္ကို အလြန္ေခါင္းမာသူဟု မွတ္ခ်က္ေပးခဲ့သည္ မဟုတ္ေလာ။

သည္းခံပါခင္ဗ်ား။ မဆိုင္တာေတြ ေရာပါသြားသည္။ သို႔ေသာ္လည္း ဆိုေရးရိွက၊ ဆိုအပ္စြတည့္ ဆိုသည့္အတိုင္း ဆိုလိုက္ရျခင္း ျဖစ္ပါ၏။ အခြန္ေဆာင္ျခင္းအေၾကာင္း ျပန္ဆက္ပါမည္။

ကြ်န္ေတာ့္မွာ ေလာေလာဆယ္ “အနာဂတ္တစ္ခု ဖန္တီးတည္ေဆာက္ျခင္း” စာအုပ္ကို ေရးသားလွ်က္ရိွရာ အခ်ိန္ရိွသမွ် ထိုအေၾကာင္းသာ ေခါင္းထဲ၀င္ေနၿပီး အခ်ိဳ႔ကိစၥမ်ားကို အေမ့ေမ့အေလ်ာ့ေလ်ာ့ ျဖစ္ေနမိ၏။ တနဂၤေႏြေန႔ည သန္းေခါင္ေက်ာ္ စာေရး၍ ဇက္မ်ား၊ ေခါင္းမ်ား အလြန္ေညာင္းညာလာေသာအခ်ိန္တြင္မွ အိမ္သာထဲ၀င္ရင္း ညေနက ညီတစ္ေယာက္ႏွင့္ေျပာခဲ့သည့္ booking လုပ္ထားသည့္ ေလယာဥ္လက္မွတ္ကိစၥ သြားသတိရပါသည္။ တဆက္တည္းမွာပင္ ဟိုက္- ငါ အခြန္မေဆာင္ရေသးပါလား ဟု အလြန္ အေရးႀကီးသည့္ ကိစၥကို အထိတ္တလန္႔ သတိရေတာ့၏။ ထိုအခါမွ အိမ္သာထဲက ကမန္းကတန္းထြက္လာရင္း လိုအပ္သည့္ စာရြက္စာတမ္းမ်ားကို လြယ္အိတ္အတြင္း အတင္းထိုးသိပ္ထည့္ကာ ၅ နာရီခဲြ ႏိႈးစက္ေပးလွ်က္ ကမန္းကတန္း အိပ္ယာ၀င္လိုက္ရ ပါေတာ့၏။ ေတာ္ေသးတာေပါ့။ လက္မတင္ကေလး သတိရလိုက္ေပလို႔။

မနက္က်ေတာ့ ႏိႈးစက္၏ ပေယာဂေၾကာင့္ ငါးနာရီခဲြတြင္ႏိုး၊ လုပ္စရာရိွသည္မ်ား ခပ္သုတ္သုတ္လုပ္ကာ ထြက္ခဲ့၏။ လိတ္ဆိုဒ္ဘူတာ ေရာက္ေတာ့ ၅ နာရီ ၄၀။ ကြ်န္ေတာ္လည္း ဘူတာေရာက္၊ ရထားလည္းဆိုက္။ ထိုရထားမွာ မနက္အေစာဆံုးထြက္သည့္ ဒုတိယရထား ျဖစ္ဟန္တူပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္လည္း ရထားေပၚရိွ အျခားသူမ်ားကဲ့သို႔ပင္ အိပ္ငိုက္ရင္း လုိက္ပါလာခဲ့ရာ ၾသခ်တ္ဘူတာသို႔ ၆ နာရီခဲြတြင္ ေရာက္၏။ ထိုမွ ဟိုေငး၊ သည္ေငးႏွင့္ နံနက္ခင္းေလကို တ၀ႀကီး ရႉရိႈက္ရင္း ခပ္သုတ္သုတ္ေလွ်ာက္ခဲ့ေသာ္ ၁၅ မိနစ္ခန္႔ ေလွ်ာက္မိသည္ ဆိုလွ်င္ပင္ စင္ကာပူေရာက္ ျမန္မာမ်ားအားလံုး မေရာက္မျဖစ္ ေရာက္ရသည့္ ေရွးေဟာင္းျပတိုက္ႀကီးႏွင့္ တူလွစြာေသာ စိန္႔မာတင္ဒရိုက္လမ္းေပၚမွ ျမန္မာသံရံုးသို႔ ေရာက္ရိွပါေတာ့၏။

ေရာက္ေသာ္ ဘာလုပ္ရမွန္း မသိသျဖင့္ အရင္ေရာက္ႏွင့္ေနေသာ သူမ်ားကိုေမးၾကည့္ရ၏။ ထိုအခါ တစ္ဦးက ေရညိွတက္ၿပီး အေရာင္မရိွေတာ့ၿပီျဖစ္ေသာ ကႏုတ္ပန္းမ်ားႏွင့္ ေရးခ်ယ္ထားသည့္ ဆိုင္းဘုတ္ႀကီးအနီး၊ ဖြင့္လိုက္လွ်င္ သူရဲရုပ္ရွင္ကားမ်ားထဲမွ တံခါးႀကီးအလား ကြ်ီ၊ ဂြ်ိ ဂြ်ိ ဂြ်ိ ဟု အသံေပးတတ္သည့္ သံတံခါးႀကီးေဘး၊ အုတ္ခံုေပၚတြင္ ထိုင္ေနသည့္ ေမာင္ရင္ကေလးတစ္ဦးကို ညႊန္ျပကာ စာရင္းသြားေပးရန္ ေျပာပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္လည္း ထို သူငယ္ကို ျမင္ဖူးပါသည္ဟု ၾကည့္ရင္း နာမည္စာရင္းေပးလိုက္၏။ အခ်ိန္မွာ နံနက္ ၆ နာရီ ၄၅ မိနစ္။ ကြ်န္ေတာ့္နံပါတ္မွာ ၃၅ ျဖစ္၏။

စာရင္းေပးအၿပီး လြတ္ေသာ ပလက္ေဖာင္းတစ္ေနရာတြင္ ၀င္ထိုင္ကာ အလင္းေရာင္သမ္းလာၿပီျဖစ္၍ ၾကာလိမ့္မည္ဟု ႀကိဳသိေနသျဖင့္ ယူလာခဲ့ေသာ စာအုပ္ကိုထုတ္ကာ ဖတ္ေနလိုက္ပါသည္။ တခဏမွ်အၾကာတြင္ ေျခသံ လွ်ပ္လွ်ပ္လွ်ပ္လွ်ပ္ကို ၾကားလုိက္ရၿပီး ဦးေလးႀကီး ဟု ေခၚသံႏွင့္အတူ ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္ အရြယ္ခ်င္း သိပ္ကြာလွဟန္မတူေသာ အမ်ိဳးသမီးတစ္ဦး နံေဘးနား လာထိုင္ပါ၏။ ထိုအခါမွ ကြ်ႏု္ပ္လည္း အလုပ္ရႈပ္လွသျဖင့္ ေခါင္းကို ေဆးမဆိုးမိျခင္းအေပၚ ေနာင္တရမိသလိုလို ရိွပါေတာ့သည္။

တစ္ခုေလာက္ ေမးျပေစဟု စကားပလႅင္ခံကာ သူက S Pass ကို ကိုင္ထားေၾကာင္း၊ ယခင္က တစ္ခါမွ အခြန္မေဆာင္ဖူးေသးပဲ ယခု ပထမဆံုးအႀကိမ္ ေဆာင္မွာျဖစ္ေၾကာင္း၊ ဘာေတြလိုၿပီး ဘာေတြလုပ္ရမည္ ဆိုသည္ကို ေမးလာပါသည္။ ထိုအခါ ကြ်န္ေတာ္လည္း ကိုယ္သိသမွ် ေျပာျပလိုက္ပါသည္။ ပထမဦးဆံုးအႀကိမ္ အခြန္ေဆာင္သူမ်ားမွာ မိမိကိုင္ေဆာင္ထားေသာ ကဒ္၊ မူရင္း + မိတၱဴ။ ပတ္စ္ပို႔ မူရင္း + မိတၱဴ။ လစာ၀င္ေငြ ေဖာ္ျပထားေသာ အလုပ္ခန္႔စာမူရင္း တို႔ကို အခြန္ေဆာင္လိုေၾကာင္းစာတြင္ ပူးတဲြတင္ျပရမည္ ဟု ေျပာလိုက္ပါ၏။

ထိုအခါ သူမက သူ ရံုးမွ စာေတာင္းလာေၾကာင္း၊ S Pass ျဖစ္သျဖင့္ လစာကို ရံုးမွ ၁၈၀၀ ဟု ေရးေပးလိုက္ေၾကာင္း ေျပာရင္း စာထုတ္ျပ၏။ ကြ်န္ေတာ္လည္း မေနသာသျဖင့္ မိန္းကေလးျဖစ္သျဖင့္ လစာကို ၈၀၀ သို႔မဟုတ္ အမ်ားဆံုး ၁၀၀၀ သာ ျပသင့္ေၾကာင္း၊  ထို႔ေၾကာင့္ စာပါလစာကိုျပင္သင့္ေၾကာင္း ေျပာလိုက္ရာ သူက ဒါဆို ေနာက္ေန႔မွ လာေဆာင္မွပဲ ဟု ၿငီးၿငီးျငဴျငဴ ေျပာပါ၏။ ကြ်န္ေတာ္က အိမ္ႏွင့္နီးလွ်င္ အိမ္တြင္ ျပန္ၿပီးျပင္ကာ ျပန္လာလို႔ အခ်ိန္မီႏိုင္ေသးေၾကာင္း၊ အိမ္တြင္မရိွလွ်င္လည္း ဆိုင္ဖြင့္ခ်ိန္ကိုေစာင့္ၿပီး ဆိုင္တစ္ဆိုင္ ဆိုင္တြင္ျပင္ရန္ အၾကံေပးလိုက္ပါ၏။

ရိုးသားလွေသာ မမကေလးက သူ႔တြင္ ကုမၸဏီ Letter head ႏွင့္စာရြက္ မရိွေၾကာင္း၊ ထို႔ျပင္ မန္ေနဂ်ာ လက္မွတ္ထိုးရန္လည္း လိုေသးေၾကာင္း ေျပာပါ၏။ ထိုအခါတြင္မေတာ့ ကြ်ႏ္ုပ္လည္း မေနသာေတာ့ပဲ ေအာင္မယ္ေလးဗ်ာ၊ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ ရိုက္ၿပီး မန္ေနဂ်ာ နာမည္ တစ္ခုရိုက္ထည့္လိုက္၊ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ ဆိုင္းထိုးလိုက္ ၿပီးတဲ့ကိစၥ ခက္ေနျပန္ပါၿပီ ဆိုသည့္တုိင္ သူ႔မွာေတြေ၀ေနျပန္ပါသျဖင့္ ဒီမွာ သူတို႔ခုလို အခြန္ ၁၀ ရာခိုင္ႏံႈးေကာက္တယ္ဆိုေပမဲ့ S Pass ဆိုရင္ ၈၀ ႏႈန္းပဲ ေပးရတယ္။ က်ဳပ္တို႔ ကိုယ့္၀င္ေငြအတိုင္း အမွန္ေျပာ ေဆာင္လို႔ကေတာ့ ေသဖြယ္ရာသာ ရိွေတာ့မေပါ့ဗ်ာ။ လူတိုင္း ဒီအတိုင္းလုပ္ေနတာပါ။ ဘာမွ ပူမေနပါနဲ႔။ အခ်ိန္ရိွတံုး အျမန္သြားလိုက္ ဟု အတင္းတြန္း လႊတ္လိုက္မွ တြန္႔ဆုတ္၊ တြန္႔ဆုတ္ႏွင့္ မလံုမလဲထြက္ခြာသြားပါ၏။ ခ်စ္စရာေကာင္းေသာ ျမန္မာ့ရိုးသားမႈမ်ား ပါေပတည္း။

ကြ်ႏ္ုပ္လည္း စာအုပ္ကို ျပန္လွန္လိုက္၏။ ခဏၾကာေသာ္ တံခါးေပါက္၀တြင္ ရုတ္ရုတ္သဲသဲ ျဖစ္သြားသျဖင့္ ဘာမ်ားပါလိမ့္ဟု သြားေရာက္ စပ္စု။ ဘာမွ မဟုတ္မွန္းသိေသာ္ ေနရာျပန္လာထိုင္။ တစ္ေယာက္က ၈ နာရီခဲြမွ ဖြင့္မွာတဲ့ ဟု ခပ္က်ယ္က်ယ္ေၾကျငာလိုက္မွ ကြ်ႏ္ုပ္လည္း စာအုပ္ကို စိတ္ခ်လက္ခ် ျပန္ဖတ္။ တကၠစီႏွင့္ တစ္မ်ိဳး၊ ေျခလ်င္ေလွ်ာက္၍တဖံု၊ အလုပ္သြားသည့္ ကားႀကီးႏွင့္တနည္း အလႉဒါန၊ ျပဳၾကသူငါ လုပ္လိုသူမ်ား တဖဲြဖဲြႏွင့္ ေရာက္လာပါ၏။

သို႔ႏွင့္ ၈ နာရီခဲြလတ္ေသာ္ အေပါက္၀တြင္ ရုတ္ရုတ္ ရုတ္ရုတ္ႏွင့္ ျဖစ္သြားၿပီး ဖြင့္လိုက္ေသာ လူ၀င္ေပါက္မွ အတြင္းသို႔ အလုအယက္ တိုးေ၀ွ႔၀င္သြားၾကသည္ကို ေတြ႔လိုက္ရသည္။ ကြ်န္ေတာ္မွာမူ အို၊ ငါ စာရင္းေပးၿပီးသားေပကပဲ ဟု စိတ္ခ်လက္ခ်ႏွင့္ အမ်ားေနာက္မွ ခပ္ေအးေအးပင္ လုိက္၀င္သြားပါ၏။ သံရံုးအတြင္းတြင္လည္း ရုတ္ရုတ္သဲသဲ ျဖစ္ေနသည္ကို ေတ႔ြရ၍ ဘာမ်ားပါလိမ့္ဟု အနားသြားၾကည့္။ တစ္ဦးက မနက္ကယူထားတဲ့ စာရင္းအတိုင္းပဲ သြင္းလိုက္ပါ့မယ္ ဟု ဆိုမွ အားလံုးရဲွလာကာ ထိုင္ခံုမ်ားတြင္ ေနရာယူၾက ၏။ ခဏအၾကာတြင္ ကိုေအးၿငိမ္း ဟု လာႏႈတ္ဆက္မွ မနက္က ကြ်န္ေတာ္ စာရင္းေပးခဲ့ေသာ ကိုရင္ကေလးကို ေသေသခ်ာခ်ာ ေတြ႔ရပါ သည္။ သူ႔ကို ကြ်န္ေတာ္ အေတာ္ေလး ရင္းရင္းႏွီးႏွီး သိပါသည္။ သို႔ေသာ္ နာမည္ကိုေသာ္လည္းေကာင္း၊ ဘယ္မွာေတြ႔ဖူးသည္ကို လည္းေကာင္း၊ ေခါင္းေနာက္လာသည့္တိုင္ အေျပးအလႊား စဥ္းစားပါေသာ္လည္း ဘယ္လိုမွ အေျဖရွာမရႏိုင္သည့္အဆံုး တည့္တိုးပင္ ေမးရေတာ့၏။

ေနပါဦး၊ ကိုရင့္ကို ကိုယ္ ေသေသခ်ာခ်ာ သိပါတယ္။ ဘယ္မွာသိတာပါလိမ့္ ဟု ေမးရာ သူက ကိုေရာဘတ္ မိတ္ဆက္ေပးလို႔ ကေနဒါ ကိစၥနဲ႔ အစ္ကို႔ဆီကို လာဖူးတယ္ေလ ဟု တည့္တည့္ေျပာမွ ရိပ္မိပါသည္။ အနီးတြင္ရိွေသာ လူ တစ္ေယာက္ အနားကပ္လာကာ အဲဒီလူက ေနာက္ဆံုးမွ ေရာက္လာတာဗ်။ သူ႔အရင္ မနက္အေစာႀကီးကတဲက ေရာက္ႏွင့္ေနတဲ့ သူေတြကို အားနာဘို႔ေကာင္းတာေပါ့ဗ်ာ။ ဒီလိုလုပ္လို႔ ဘယ္ေကာင္းမလဲ ဟု ေျပာလာ၏။ ထိုအခါမွ ကြ်န္ေတာ့္မိတ္ေဆြကေလးက အင္း၊ ကြ်န္ေတာ္လည္း ျပႆနာမျဖစ္ခ်င္လို႔ ဘာမွမေျပာပဲ ေနလိုက္တာပါ ဟု ဆိုပါ၏။ ကြ်ႏ္ုပ္လည္း ထုိအခါမွ ဘာ့ေၾကာင့္ ရုတ္ရုတ္သဲသဲ ျဖစ္သြားရသည္ ကို နည္းနည္း ရိပ္မိလာကာ ေသေသခ်ာခ်ာ ေမးရ၏။

ဟို ကတံုးနဲ႔လူေပါ့ အစ္ကိုရာ၊ ကြ်န္ေတာ္က ေရာက္တဲ့လူေတြကို စာရင္းလုပ္ထားတာ။ အဲဒါ ၈ နာရီခဲြလို႔ တံခါးဖြင့္ေတာ့ သံရံုးက စာရြက္တစ္ရြက္ လာေပးတယ္။ အဲဒါ အဲဒီလူက စာရြက္ကုိ အတင္းဆဲြလုသြားၿပီး သူ႔နာမည္ကို အတင္းေရးလိုက္တယ္။ ေနာက္ၿပီး သူနဲ႔ပါလာတဲ့ သူေတြလည္းေရးတယ္။ အဲဒီေတာ့ သူက (ေနာက္မွေရာက္လာသူကို လက္ညိႈးထိုးျပလွ်က္) စာရြက္ကို အတင္းလုၿပီး ကြ်န္ေတာ္လုပ္ထားတဲ့ စာရင္းအတိုင္း ျဖည့္ေရးတာ။ ဒါေတာင္ ၄ ေယာက္ေလာက္ ေရးၿပီးသြားၿပီ။

ထိုအခါ ကြ်န္ေတာ္လည္း အေတာ္ခံျပင္းသြားလွ်က္ ကြ်န္ေတာ့္ကို ဘာလို႔ေစာေစာက မေခၚလိုက္သလဲဗ်ာ၊ အဲလို လူေပၚလူေက်ာ္ တဲ့ကိစၥ ကိုယ္ကနည္းနည္းမွ သည္းခံတတ္တာ မဟုတ္ဘူး ဟု သူခိုးေျပးမွ ထိုးကြင္းထလိုက္ပါ၏။ သူ႔တစ္ေယာက္အတြက္နဲ႔ ျပႆနာ မတက္ခ်င္လို႔ ကြ်န္ေတာ္တို႔လည္း ၿငိမ္ေနလိုက္တာပါ ဟု ေျပာပါသည္။ ထိုသူမ်ားကား ကြ်န္ေတာ့္ထက္ ပိုလိမၼာသူမ်ား ျဖစ္၏။ ရုတ္ရုတ္ ရုတ္ရုတ္ျဖစ္စဥ္က ထိုေနရာတြင္ ကြ်န္ေတာ္ရိွေနပါက ထိုသူေရာ ကြ်န္ေတာ္ပါ မလြယ္ပါ။ ကြ်န္ေတာ့္မွာ ထုိကိစၥမ်ိဳးကို အနည္းငယ္မွ ခြင့္လႊတ္တတ္သူမဟုတ္ရကား တစ္နည္းမဟုတ္ တစ္နည္းျဖင့္ ကိစၥမ်ားမွာ ေသခ်ာေနပါသည္။

ဘယ္လိုလူစားပါလိမ့္ ဟု သိခ်င္သည္ႏွင့္ ထို ကတံုးႏွင့္လူ ဆိုသူကို လိုက္ရွာပါသည္။ သိပ္မရွာလိုက္ရပါ။ ေကာင္တာေရွ႔ဆံုးတြင္ ရပ္လွ်က္ရိွသည္ကို ေတ႔ြရ၏။ မ်က္မွန္အနက္ တပ္ထားလွ်က္ အရပ္ရွည္ရွည္၊ ရွပ္လက္ရွည္ အစင္း၊ ေဘာင္းဘီအနက္၊ ေျပာင္လက္ ေနေအာင္ တုိက္ထားေသာ ရႉးဖိနပ္ စသည္တို႔ကို ေသခ်ာစြာ ၀တ္စားထားသည္ကို ေတ႔ြရပါသည္။ သူ႔ပံုကိုၾကည့္ျခင္းျဖင့္ ထိုသူသည္ သာမန္ အလုပ္သမားတစ္ဦး မဟုတ္ႏိုင္မွန္း သိႏိုင္ပါသည္။ သူႏွင့္အတူ ပါလာေသာ အမိ်ဳးသမီးမွာလည္း အနံႀကီးကြင္းက်ယ္ ဒီဇိုင္းမ်ိဳးျဖစ္ေလရာ ကြ်န္ေတာ့္ခန္႔မွန္းခ်က္မွာ မမွားႏိုင္ပါ။

မိမိ၀တ္စားထားေသာ အ၀တ္မ်ားကိုမွ အားမနာပဲ ေခြး၀ဲစားအက်င့္မ်ိဳး က်င့္ျခင္းကိုမူ ကြ်န္ေတာ္ အလြန္ ရံြရွာမိပါသည္။ ဤကဲ့သို႔ေသာ လူစားမိ်ဳးမ်ား ကြ်န္ေတာ္တို႔ ျမန္မာလူမိ်ဳးမ်ားအတြင္း ဘယ္ႏွရာခိုင္ႏံႈးေလာက္ ရိွပါသနည္း။ ဘုရားသခင္၏ ဂုဏ္ေက်းဇူး ေတာ္ေၾကာင့္ ၁ ရာခိုင္ႏံႈးထက္ မေက်ာ္ပါေစႏွင့္ ဟု ဆုေတာင္းမိပါသည္။ သို႔ေသာ္ ကြ်န္ေတာ့္ ဆုေတာင္းျပည့္ဘို႔ရာ မလြယ္ကူလွပါ။ မိတ္ေဆြတို႔ သိၿပီးျဖစ္သည့္အတိုင္း ျမန္မာႏုိင္ငံ တစ္နံတစ္လ်ားတြင္ ထို ေဒ၀ဒတ္၏ သားသမီး၊ ေျမးျမစ္၊ အဆက္အႏြယ္မ်ား အေျမာက္အမ်ား ရိွေပသည္။ သို႔မို႔ေၾကာင့္ပင္ ထိုသည္ကို ျမင္ျပင္းကပ္လွသည့္ အခ်ဳပ္တန္းဆရာေဖက ကြ်န္ေတာ္တို႔အတြက္ ေအာက္ပါကဗ်ာကို ေရးဖဲြ႔ထားခဲ့ျခင္း ျဖစ္ေတာ့၏။

ဗမာေတြ စည္းကမ္းေဖာက္လို႔
ထီးနန္းေပ်ာက္ ျဖစ္ၿပီ
နည္းလမ္းေမွာက္ အသစ္ကို မီွသည္
ညစ္ပလီလူမိ်ဳး
မိပစ္လို႔ ဘ ေရွာင္ေသြသည္
ဂြေကာင္ေတြ ေခြးျဖစ္ေပါ့ဗိ်ဳး။

ဗမာခ်င္း ၾကြားၾကခ်င္
ဓါးျပသြင္ လူဆိုး
ကုလားျမင္ သူ႔အေမ ရိုးေတာ့မလို
ခုေျမလိွ်ဳး ပုန္းေရွာင္၊
မိုက္မေနာ္ ျပဳမေဟးတို႔က
သူ႔ပေထြးေတာ့ ေခြးသို႔မေဟာင္
ေျပာေရာ့ဟဲ့ ရာဇ၀င္ေျပာင္ေအာင္
စာသင္ေတာင္ ဦးခ်လို႔ (စာသင္ = ဆာဂ်င္)
ပလူးရ ေျပးႀကိဳ႔ခါခါ
ေခြးသို႔ ပမာ
ေတြးမိတိုင္း အရိုးနာသည္
အမ်ိဳးပါ ဆဲခ်င္ေပါ့ေလး။ ။

ကြ်န္ေတာ္လည္း အမိ်ဳးႏွင့္ခ်ီ၍ ဆဲလိုက္ခ်င္ပါသည္။ ဤသည္ကို အတြင္းသိျဖစ္ေသာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းက ဒီကေန႔ကစၿပီး ခင္ဗ်ားတို႔ ေ- ာက္က်င့္ေတြကို ျပင္ဘို႔လုိၿပီ ဟု ေျပာခဲ့ျခင္း ျဖစ္၏။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေျပာခဲ့တာ အႏွစ္ ၆၀ ေလာက္ရိွၿပီ။ ထုိ ေ - ာက္က်င့္မ်ားကို ယေန႔ထိ မေဖ်ာက္ၾကေသး။

အနီးမွ အစ္မႀကီးတစ္ဦးက အင္း အရင္က ၃၁။ ခု ၄ ေယာက္ ေပါင္းလိုက္ေတာ့ ၃၅ ျဖစ္သြားၿပီ ဟု စိတ္ေမာစြာ ေရရႊတ္လိုက္    ပါသည္။ မနက္ ၉နာရီ ၁၅မိနစ္ တြင္ နံပါတ္ ၁ ကေန ၅ လာပါ ဟု မိုက္မွ ေၾကျငာသံၾကားလိုက္ရ၏။ ကိုယ့္အလွည့္ေရာက္ဖို႔ အေ၀းႀကီး လိုေသးသည္ႏွင့္ ကြ်န္ေတာ္လည္း အျပင္ထြက္ကာ ျခံစည္းရိုးနားတြင္ တန္းစီခ်ထားသည့္ ထိုင္ခံုမ်ား၌ သြားေရာက္ထိုင္ကာ စာအုပ္ကို ထုတ္လိုက္၏။ ထိုခဏ လူရိပ္ျမင္လိုက္ရသျဖင့္ ေမာ့ၾကည့္လိုက္ရာ လြန္ခဲ့သည့္ ၈ ႏွစ္ေက်ာ္က Keppel Shipyard တြင္ လုပ္စဥ္ အတူလုပ္ကိုင္ခဲ့ရသည့္ မိတ္ေဆြေဟာင္း တစ္ဦးကို ေတြ႔လိုက္ရ၏။ ေရွးေဟာင္းေႏွာင္းျဖစ္ ေျပာၾကရင္းမွ သူႏွင့္အတူပါလာသည့္ ပုဂိၢဳလ္က အင္း၊ လြယ္မွ လြယ္ပါ့မလား မသိဘူး ဟု ေရရြတ္လိုက္ေလေသာ္ ကြ်န္ေတာ္လည္း စာေရးရန္ ကုန္ၾကမ္းတစ္ခုေတာ့ရၿပီဟု စပ္စုေလရာ ဒီလို အစ္ကိုရဲ့ ဟု သူ႔ဇာတ္စံုကို ခင္းျပေလ၏။

သူ႔သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူမွာ စင္ကာပူ PR တစ္ဦးျဖစ္ၿပီး ထိုင္းသို႔ ေခတၱအလည္သြားစဥ္ အလုခံရသျဖင့္ ပတ္စ္ပို႔ ေပ်ာက္သြားေၾကာင္း၊ ထို႔ေၾကာင့္ အသစ္လုပ္ရန္ လာစံုစမ္းေၾကာင္း ေျပာပါ၏။ ကြ်န္ေတာ္ကလည္း အို၊ ဒါ ျဖစ္ရိုးျဖစ္စဥ္ ကိစၥတစ္ခုပါ၊ ဟိုမွာ ေလွ်ာက္လႊာသြားယူ ေခ်။ ၿပီးေတာ့ ပတ္စ္ပို႔မိတၱဴ။ အခြန္ေျပစာ မိတၱဴေတြယူၿပီး တင္လိုက္ပါ ဟု ေျပာလိုက္ပါသည္။ ထိုအခါ သူက သူ႔သူငယ္ခ်င္းသည္ ထိုင္းမွ ျမန္မာသံရံုးသို႔ သြားၿပီးအေၾကာင္းၾကားရာ ထိုသံရံုးက စင္ကာပူရိွသံရံုး အေၾကာင္းၾကားစာယူရန္ ေျပာသျဖင့္ သူလာရျခင္း ျဖစ္ေၾကာင္း၊ ထိုင္းမွ ျမန္မာသံရံုးက စင္ကာပူ ျမန္မာသံရံုးသို႔ ဖံုးဆက္ၿပီး ျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာပါ၏။

ထို႔ေနာက္ သူ ေလွ်ာက္လႊာသြားယူရင္း စံုစမ္းၿပီး ျပန္ထြက္လာပါသည္။ ယခင္ အခြန္ေဆာင္ထားေသာ ေနာက္ဆံုးလမွ ယခုထိ ထပ္မံ အခြန္ေဆာင္ရန္ လိုေၾကာင္း (ထို အခြန္ ဆိုသည့္ ကိစၥႀကီးမွာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ဘာလုပ္လုပ္ ငုတ္တုတ္ေမ့ေအာင္ ခ်ည္ေႏွာင္ထားေသာ သံႀကိဳးႀကီးတစ္ေခ်ာင္း ျဖစ္ပါ၏) ထို ပုဂိၢဳလ္မွာ PR ျဖစ္လာတာ မၾကာေသးေၾကာင္း၊ ယခင္က work permit ႏံႈးႏွင့္ ေဆာင္လာသျဖင့္ ယခု ျပႆနာတက္ရေၾကာင္းမ်ားပါ ထပ္မံ ၾကားသိရျပန္ေလ၏။ ဤသည္မွာ မရိုးသားမႈ၏ ရလဒ္ျဖစ္သည္ဟု ကြ်န္ေတာ္ထင္ပါသည္။ ၀ပ္ပါမစ္ သမားတစ္ဦးသည္ အဘယ္ကဲ့သို႔ ခုန္ပ်ံေက်ာ္လႊားကာ ပီအာျဖစ္လာရပါသနည္း။ သံရံုးက ေဟ့ေကာင္ရာ၊ မင္းတုိ႔ေလာက္ကေတာ့ ငါတို႔ အံခြေနၿပီကြ ဟု ေျပာမလႊတ္တာကံေကာင္း။

ထို႔ေနာက္ ထိုသူလည္း ဟိုလူ႔ ဖံုးဆက္လိုက္၊ သည္လူ႔ ဖံုးဆက္လိုက္၊ သံရံုးအတြင္း၀င္သြားလိုက္၊ ျပန္ထြက္လာလိုက္ႏွင့္ အလြန္ ဗ်ာမ်ားလွ်က္ ရိွသည္ကို ေတြ႔ရပါသည္။ ေၾသာ္၊ အသက္တစ္ရာသာ မေနရရိွမယ္၊ အမႈ တစ္ရာကေတာ့ ေသခ်ာေပါက္ေတြ႔ၾကသူခ်ည္း။ ဤသည္မွာ ယခင္က မရိုးသားခဲ့ျခင္း၏ ရလဒ္ဟု ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ ထင္ပါသည္။ ၀ပ္ပါမစ္ဘ၀မွ အဘယ္ကဲ့သို႔ ခုန္ပ်ံေက်ာ္လႊားကာ ပီအာ ျဖစ္လာရပါသနည္း။ ဤသည္ပင္လွ်င္ သည္မင္း၊ သည္စိုး၊ သည္သူခိုးမ်ား၏ ဇာတ္လမ္းျဖစ္ေတာ့၏။

ယခင္က သံရံုးကိစၥရိွလွ်င္ အိမ္မွ ေလွ်ာက္လႊာစာရြက္ယူသြားရၿပီး ေၾကာ္ျငာသင္ပုန္းတြင္ ကပ္ထားသည့္ နမူနာပံုစံအတိုင္း လက္ေရးျဖင့္ -

သို႔

သံအမတ္ႀကီး
ျမန္မာသံရံုး
.......
ဘာညာကြိကြ ----- စသျဖင့္ ကူးေရးရပါသည္။ အိမ္မွ ေလွ်ာက္လႊာစာရြက္ မပါလာသည့္ အႏွီသေကာင့္သား၊ သေကာင့္သမီးမ်ားအတြက္ ကြ်န္ေတာ္ သံရံုးသြားတိုင္း စာရြက္အပိုမ်ား ထည့္ယူသြားေလ့ရိွ၏။

ယခုအခါ ကြ်ႏ္ုပ္တို႔ စင္ကာပူႏိုင္ငံ၊ ျမန္မာသံရံုးမွာလည္း အေတာ္အတန္ ေခတ္ႏွင့္အညီ ဖြ႔ံၿဖိဳးတိုးတက္လာပါၿပီဟု ဆိုႏိုင္ပါသည္။ ယခုမူ ထိုေလွ်ာက္လႊာပံုစံမ်ား (အခြန္ေပးေဆာင္ရန္ကိစၥ၊ ပတ္စ္ပို႔ သက္တမ္းတိုးရန္ ကိစၥ၊ ပတ္စ္ပို႔ေပ်ာက္ဆံုးသျဖင့္ အသစ္လုပ္ရန္ကိစၥ၊ ေက်ာင္းသား ေထာက္ခံစာ၊ အလုပ္မလုပ္ေၾကာင္းေထာက္ခံစာ စသည္) ကို စားပဲြတစ္လံုးေပၚတြင္ ထားေပးထားပါ၏။ မိမိႏွင့္ သက္ဆိုင္ေသာ ေလွ်ာက္လႊာကိုယူ၊ ျဖည့္ၿပီး တင္လိုက္ရံုသာ ျဖစ္၏။ ထို႔ျပင္ သံရံုးတည္ရိွရာ ေနရာမွာလည္း ဟို႔....လူမနီး သူမနီး (အဲေလ) လူကံုထံမ်ားေနေသာ ပိုက္ဆံ၀ါလားမ်ားသာ လာႏိုင္သည့္ ဆိုင္ႀကီး၊ ကနားႀကီးမ်ား တည္ရိွရာေနရာ ျဖစ္ရကား စာရြက္ကေလးတစ္ရြက္ မိတၱဴကူးခ်င္လွ်င္ အင္မတန္ဒုကၡေရာက္ပါသည္။

ထို အနီးတ၀ိုက္တြင္ မိတၱဴကူးစက္ေသာ္လည္းေကာင္း၊ ATM စက္သည္လည္းေကာင္း၊ စားေသာက္ဆုိင္သည္လည္းေကာင္း၊ ဘာကမွ မရိွေသာေနရာ ျဖစ္ပါ၏။ ယခုမူ သံရံုးအတြင္းတြင္ ပိုက္ဆံထည့္ၿပီး ကူးႏိုင္ေသာ (လြန္ခဲ့ေသာ အႏွစ္၃၀ ေလာက္၊ ဖိုတိုေကာ္ပီယာ မ်ား ေပၚဦးစက ဒီဇိုင္း) မိတၱဴကူးစက္တစ္လံုး ရိွေနၿပီျဖစ္ပါ၏။ (Customer မ်ားအား take care လုပ္သည့္ သံရံုးအား ကြ်ႏ္ုပ္မွ customer မ်ားကိုယ္စား အလြန္အထူး ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္း မွတ္တမ္းတင္အပ္ပါ၏။)

စက္ကလည္း အလြန္ လူလည္က်(အဲေလ) စက္လည္က်ေသာ စက္ျဖစ္ပါ၏။ ကြ်န္ေတာ့မွာ မိတၱဴကူးစက္နံေဘး ထိုင္မိရက္သား ျဖစ္ေနရကား သူတို႔လုပ္ပံုကိုင္ပံုမ်ားကို တေစ့တေစာင္း အကဲခတ္မိ၏။ လာကူးလိုက္။ ေလးငါးရြက္ေလာက္ကူးၿပီး စာရြက္ ဂ်မ္းျဖစ္သည္ ဆိုကာ ဟိုဖြင့္၊ သည္ဖြင့္ လုပ္လိုက္။ သို႔ႏွင့္ မေနႏိုင္သူပီပီ စပ္စုမိျပန္ပါသည္။ စက္ကို ဂလံုး၊ ဂလြမ္းႏွင့္ ပိတ္လိုက္၊ ဖြင့္လိုက္ လုပ္ၿပီး သကာလ စက္က ပိုက္ဆံေတာင္းပါသည္။ ကဒ္ထည့္ၿပီး ျပန္ႏိွပ္ပါ ဟူ၏။ သို႔ႏွင့္ ကူးလက္စ အစ္မႀကီးကို ပိုက္ဆံ အျပား ၂၀ ထပ္ထည့္ရန္ ေျပာလိုက္ပါသည္။ သူတို႔အေၾကြကုန္သြားတိုင္း ကြ်န္ေတာ္ ကူညီလိုက္ရရာ ပါသမွ် အေၾကြေစ့အားလံုး တက္တက္ေျပာင္ေလ၏။

အဖံုးဖြင့္ၾကည့္ေသာအခါ စာရြက္တစ္ရြက္မွ ျငပ္မေနေသာ စက္က စကၠဴဂ်မ္းျဖစ္ေနပါသည္ဟု သတင္းေပးလွ်က္ အဖံုး ပိတ္လိုက္ၿပီး ပိုက္ဆံထည့္လိုက္ေသာအခါ ျပန္ေကာင္း၊ ျပန္ကူးလို႔ ရသြားျပန္ပါ၏။ ဗိုက္ကေလးလို ထူးဆန္းပါေပ့ ဆတြတ္ရယ္ ဟုသာ အာေမဋိတ္ ျပဳလိုက္ခ်င္ပါဘိေတာ့သည္။ ေနာက္လူမ်ားကိုလည္း ဤအတိုင္းဆက္လုပ္ရန္ သတင္းေပးလိုက္ရပါ၏။

ေနာက္တစ္ခုက အဲယားကြန္း အလုပ္လုပ္လာျခင္း ျဖစ္ပါ၏။ ယခင္က အဲယားကြန္းရိွေသာ္လည္း အလုပ္မလုပ္သျဖင့္ အခန္းက်ဥ္း အတြင္း လူေပါင္းမ်ားစြာျဖင့္ အလြန္ပူအိုက္လွပါသည္။ ယခုမူ အနည္းငယ္ ေနသာထိုင္သာ ရိွလာပါၿပီ။ ထို႔ျပင္ water cooler လည္း ရိွပါသည္။ ဒါေပသိ၊ ခံေသာက္ဖို႔ခြက္ေတာ့ လိုပါလိမ့္မည္။ ေရဗူးပါလာသူမ်ားကေတာ့ ေရဗူးႏွင့္ထည့္ေသာက္ပါသည္။ ကြ်န္ေတာ့္မွာ ဘာကမွပါမလာသလို ေတာမွာလို လက္ခုပ္ႏွင့္ ခံေသာက္ဖို႔ရာလည္း လူျမင္မေတာ္လွသျဖင့္ ျမင္သာျမင္၊ မၾကင္ရ ျဖစ္ေနရပါ၏။

ေကာင္တာကေတာ့ နံပတ္ ၁ ကေန ၂၀ စသျဖင့္ နံပါတ္စဥ္အလိုက္ ေခၚေနပါသည္။ ကိုယ့္အလွည့္ေရာက္ရန္ လုိေသးမွန္း သိေန ေသာ္လည္း ကြ်န္ေတာ့္မွာ စိတ္ေအးလက္ေအး စာဖတ္မေနႏိုင္ပါ။ ဂဏွာမၿငိမ္ျဖစ္ေနၿပီး စာမ်က္ႏွာတစ္ခုၿပီး တစ္ခုသာ ကုန္သြားသည္ ဘာဖတ္လို႔ ဖတ္လိုက္မွန္းမသိ။ သို႔ႏွင့္ စာအုပ္ကို လြယ္အိတ္ထဲ ထည့္ထားလုိက္ၿပီး ဟိုေငးသည္ေငးျဖင့္ ေစာင့္ဆိုင္းေနရေတာ့သည္။ နံပတ္ ၃၀ ကေန ၄၀ ဟု ေခၚလိုက္ေသာအခါတြင္မူ ထီေပါက္စဥ္ ေၾကျငာသံတြင္ မိမိနံပါတ္ကို ၾကားလုိက္ဘိသည့္အလား ၀မ္းသာသြားလွ်က္ ေကာင္တာေရွ႔သို႔ သြားတန္းစီလိုက္ပါ၏။

ကြ်န္ေတာ့္ အလွည့္တြင္ အစ္မႀကီးက ေဟာ၊ ဟိုတစ္ခါ ကေလးကိစၥ အဆင္ေျပသြားၿပီလားဟု ပဋိသႏၱာရျပဳပါ၏။ ေန႔စဥ္ လူေပါင္း ေသာင္းေျခာက္ေထာင္ႏွင့္ ဆက္ဆံေနရသည့္တိုင္ လြန္ခဲ့သည့္ ၁၀ လေက်ာ္က ကြ်န္ေတာ့္သား နာမည္ေျပာင္းဘို႔ကိစၥကို မွတ္မိေန ေသးေသာ ထို အစ္မႀကီး၏ မွတ္ဉာဏ္ကို အေတာ္ေလးစားသြားရပါသည္။ ဟုတ္ကဲ့၊ အစ္မႀကီး မွတ္မိေသးတယ္ေနာ္၊ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ ခင္ဗ်ာ ဟု ေျပာၿပီးခ်ိန္တြင္ ဦးေအးၿငိမ္းက PR မဟုတ္လား။ အရင္လို ၁၀၀ နဲ႔ေဆာင္လို႔မရေတာ့ဘူး၊ ခု PR ေတြကို ၁၂၀ နဲ႔ေဆာင္ဘို႔ မူေျပာင္းထားတယ္ ဟု ယဥ္ေက်းခ်ိဳသာစြာ ေျပာျပပါသည္။ ေၾသာ္ ဟုတ္လား၊ ဟုတ္ကဲ့ ဟုတ္ကဲ့၊ ကြ်န္ေတာ္ ထမင္းစားသြားရင္းနဲ႔ လိုတာ ထပ္ထုတ္ထားလိုက္ပါမယ္ ဟုေျပာရာ သူက တစ္ႏွစ္စာကို ၁၂ x ၁၂၀ = ၁၄၄၀ က်ပါမယ္ ဟု တြက္ေပးပါသည္။

ထို႔ေနာက္ ေန႔လည္စာစားရန္ ၾသခ်တ္လမ္းမႀကီးေပၚရိွ မက္ေဒၚနယ္သို႔ သြားပါသည္။ ကိုယ့္နာမည္ လြတ္သြားမွာစိုးသျဖင့္ ေအးေအးေဆးေဆး စားမေနႏိုင္။ ပါဆယ္ထုပ္ကာ ျပန္လာပါသည္။ ေရေသာက္ရန္ သတိရေသာ္လည္း ေရပုလင္းေမးၾကည့္ရာ ၃၅၀ စီစီပါ ေရပုလင္းအေသးတစ္လံုးကို ၂ က်ပ္ခဲြဟု ဆိုသျဖင့္ တူမေလးရယ္၊ NTUC မွာ တစ္ပုလင္းမွ ငါးမူးပဲ ရိွပါတယ္ကြာ ဟုဆိုေလေသာ္ ဒါက ၾသခ်တ္ေလ အန္ကယ္ရဲ့ ဟု ျပန္ေျပာေလ၏။ ထိုကေလးမကေလးမ်ားမွာ အသက္ငယ္ငယ္ ကုလားမကေလးမ်ား ျဖစ္၍ အတူပါလာသူ သူငယ္ခ်င္းကို ေမးၾကည့္ရာ သူက မက္ေဒၚနယ္ ႏွင့္ KFC မ်ားတြင္ ေက်ာင္းမ်ားပိတ္ေသာအခါ ေက်ာင္းသူ၊ ေက်ာင္းသားမ်ားကို ဦးစားေပး ခန္႔ထားေၾကာင္း၊ သူတို႔လည္း ေက်ာင္းသူမ်ား ျဖစ္ႏိုင္ေၾကာင္း၊ ေက်ာင္းပိတ္ထားသျဖင့္ ထိုဆိုင္မ်ားတြင္ ၀င္လုပ္ေနတာ ျဖစ္မည္ ထင္ေၾကာင္း ရွင္းျပပါ၏။ ေကာင္းေလစြတကား။ အလြန္ကပ္ေစးနဲလွေသာ ကြ်ႏ္ုပ္ကား ေရပုလင္းအေသးတစ္လံုးကို ၂ က်ပ္ခဲြေပးရမွာ ႏွေျမာလွသျဖင့္ ေရအဆာခံကာ ျပန္လာခဲ့ေလသည္။

တိုတိုေျပာရလွ်င္ သံရံုးျပန္ေရာက္၊ အထဲခဏ၀င္ အေျခအေနကို အကဲခတ္။ ကိုယ့္အလွည့္ႏွင့္ အတန္ငယ္ ေ၀းေသးမွန္း သိရသျဖင့္ အျပင္ထြက္ ဘာဂါကို ေန႔လည္စာအျဖစ္စား။ သံရံုးထဲ၀င္။ ျပန္ေစာင့္။ ဦးေအးၿငိမ္း ဟု ေခၚသံၾကားေသာ္ ေခြ်းႏွဲစာကေလးမ်ားကို ႏုိင္ငံေတာ္သို႔ ေပးလႉ။ အားလံုး ကိစၥ၊ ၀ိစၥၿပီး၍ သံရံုးအတြင္းမွ ျပန္ထြက္လာေသာ္ ေန႔လည္ ၁၂ နာရီ ၃၅ မိနစ္။
            ဤသည္မွာ ၂၀၀၈ ခုႏွစ္က ျဖစ္၏။ ေန႔၀က္ေလာက္ခံရေသာ ဒုကၡကို ဒုကၡဟု မမွတ္ပါႏွင့္။ ေနာက္ပိုင္း ပိုဆိုးေသးသည္။ သည့္ေနာက္ပိုင္း ကြ်န္ေတာ္ ကိုယ့္ဟာကိုယ္မသြားေတာ့ဘဲ ပင္နင္ဆူလာမွ ေအးဂ်င့္ကို ပိုက္ဆံေပးကာ လုပ္ခိုင္းပါသည္။ လုပ္ေပးခ ၃၀ ယူ၏။ မဆိုးပါ။ တစ္ေန႔လံုး အလုပ္ပ်က္၊ စိတ္ဒုကၡ၊ ကိုယ္ဒုကၡေရာက္ရတာႏွင့္စာလွ်င္ ၃၀ ေလာက္ကေတာ့ ေပးေပ်ာ္ပါသည္။          

ေနာက္ အစိုးရအေျပာင္းအလဲျဖစ္သြားေတာ့ ပထမအဆင့္အေနႏွင့္ အခြန္ေကာက္ခံျခင္းကို ၁၀ ရာခိုင္ႏႈန္းမွ ၂ ရာခိုင္ႏႈန္းသို႔ ေလွ်ာ့ခ်လိုက္သည္။ အခြန္ေလွ်ာ့ခ်ေသာကာလမွာ ၁၉ - ၈ - ၂၀၁၁ မွ ၁၈ - ၂ - ၂၀၁၂ ထိ ၆ လ ျဖစ္၏။ ထို႔ေနာက္တြင္မူ ႏိုင္ငံရပ္ျခားတြင္ အလုပ္လုပ္ေနသူမ်ားထံမွ အခြန္ေကာက္ခံျခင္းကို ၂၀၁၁ ႏွစ္ကုန္မွစကာ လံုး၀ရပ္ဆိုင္းလိုက္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ အခြန္ေပးေနရေသာေၾကာင့္ စင္ကာပူႏိုင္ငံသားခံရပါသည္ဟု ဆိုခဲ့သူတို႔အဖို႔ အမွန္တကယ္သာ ၎တို႔ေျပာသလို အခြန္မေပးခ်င္ေသာေၾကာင့္ စင္ကာပူ ႏိုင္ငံသားခံျခင္း ျဖစ္ခဲ့ပါမူ မိုးနတ္မင္းႀကီးကုိတိုင္တည္ကာ ကြ်န္ေတာ္မ်ိဳးႀကီး ေသသင့္ပါတယ္ဟုသာ ဟစ္ငိုဘို႔ ေကာင္းပါေတာ့သတည္း။

ဆက္ပါဦးမည္။

ေအးၿငိမ္း

၂၄-၆-၂၀၁၃၊ ည ၁၀း၄၇ နာရီ

Blk 663D, Jurong West St 65

#15-233

Singapore 644663

Tel: 97303027

http://shwenyein.blogspot.com

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++