၇၊ ၃။ ရန္ကုန္ၿမိဳ႔ေတာ္မွ ဖိုးတြမ္တီးမ်ား
စင္ကာပူခရီးကေတာ့ ကံမေကာင္းပါဘူးဗ်ာ။ စင္ကာပူ လာဘို႔ စလုပ္ကတဲက မေကာင္းလိုက္တဲ့ ကံဟာ ခုထိပဲ။ ဗမာျပည္ျပန္ေရာက္ၿပီး ေနာက္တစ္ေန႔က်ေတာ့ စင္ကာပူအလုပ္အပ္ လိုက္တယ္။
လုပ္တံုးကေတာ့ စင္ကာပူ မဟုတ္ဘူးဗ်။ မေလးရွားကိုပဲ ျပန္ထြက္ဘို႔ လုပ္တာ။ အဲဒီတံုးမွာ သတင္းစာမွာ ႏိုင္ငံျခား အလုပ္ေတြ ေခၚတာေတြ႔တယ္။ မေလးရွား အေျခစိုက္၊ မေလးရွား၊ အင္ဒိုနီးရွား၊ ဗီယက္နမ္ စတဲ့ ႏိုင္ငံေတြမွာ ေရနံရွာေဖြေရးနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ အလုပ္ ေခၚတယ္။ Technician ေတြ အမ်ားႀကီးပဲ။ ေအးဂ်င့္ရံုးက Trader Hotel ေနာက္ဘက္မွာ ရိွတယ္။ ဒါနဲ႔ အခ်ိန္မဆဲြေနေတာ့ ဘူး။ ေနာက္ေန႔မွာပဲ အလုပ္သြားေလွ်ာက္လိုက္တယ္။
ေနာက္ တစ္လခဲြေလာက္ ၾကာေတာ့ အင္တာဗ်ဴးေခၚတယ္။ အင္တာဗ်ဴး၀င္ေတာ့ စေပၚ တစ္သိန္း ေပးရတယ္။ စေပၚမေပးတဲ့လူေတြ ဆိုရင္ ပတ္စ္ပို႔ကို သိမ္းထားလိုက္တယ္။ အင္တာဗ်ဴးပါရင္ ဒီတစ္သိန္းက ေအးဂ်င့္ဖီးထဲမွာ အပါ အ၀င္ ျဖစ္သြားမွာေပါ့။ တကယ္လို႔ မပါခဲ့ရင္ အဲဒီ တစ္သိန္း ျပန္ေပးမယ္ လို႔ ေျပာတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ ပိုက္ဆံ မေပး ဘဲ ပတ္စ္ပို႔ဘဲ ေပးထားလိုက္တယ္။
သူတို႔ရံုးခန္းေလးက က်ဥ္းက်ဥ္းေလး။ သတင္းစာထဲက ေခၚထားတာ ဆိုေတာ့ လာေျဖတဲ့သူ အေတာ္မ်ားတယ္။ လူ ၁၂၀ ေက်ာ္ေလာက္ ရိွတယ္။ ဒါေတာင္ ပထမေန႔ တစ္ေန႔ထဲ ရိွေသးတာ။ ေနာက္ေန႔ေတြလဲ အင္တာဗ်ဴး ရိွေသးတယ္ ေျပာတယ္။ အင္တာဗ်ဴးေတာ့ သံုးေယာက္တစ္တဲြ ၀င္ရတယ္။ တစ္ခါ အင္တာဗ်ဴးရင္ သံုးေယာက္ေပါ့။
မေလးရွားက အင္တာလာဗ်ဴးတဲ့ သူေတြက ေအးဂ်င့္ေတြပဲဗ်။ တကယ့္ အလုပ္ရွင္ေတြ မဟုတ္ဘူး။ ဘယ္လို သိရလဲ ဆိုေတာ့ သူတို႔က ကြ်န္ေတာ္တို႔ ျပန္ေမးတဲ့ ေမးခြန္းေတြကို ေသေသခ်ာခ်ာ မေျဖႏိုင္ဘူး။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ အင္တာ ဗ်ဴး ေျဖၿပီး ပါမပါကို ေစာင့္ေနရတာတင္ ေျခာက္လေလာက္ ၾကာသြားတယ္။ ေနာက္ေတာ့ အဲဒီ ေအးဂ်င့္လည္း အဲဒီေနရာ ကေန ေပ်ာက္သြားတယ္။ ဘယ္ေရာက္သြားမွန္း မသိေတာ့ဘူး။
ဒါေပမဲ့ ကြ်န္ေတာ္ တစ္ခု ကံေကာင္းသြားတာက အင္တာဗ်ဴးၿပီး သံုးလေလာက္ၾကာေတာ့ သူတို႔က ဘာမွ ေရေရ ရာရာ မရိွေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ မေစာင့္ႏိုင္ေတာ့ဘူး၊ ကြ်န္ေတာ့္ ပတ္စ္ပို႔ ျပန္ေပးပါ။ တကယ္လို႔ ပါတယ္ဆိုရင္ လွမ္း ဆက္သြယ္ လုိက္ပါ။ ကြ်န္ေတာ္လာခဲ့မယ္ လို႔ေျပာၿပီး ပတ္စ္ပို႔ ျပန္ထုတ္ခဲ့တယ္။ တျခား စရံတစ္သိန္းေပးထားတဲ့ သူေတြ ေတာ့ ပိုက္ဆံ ျပန္ရ၊ မရ ကြ်န္ေတာ္ မသိဘူး။
အဲဒီမွာ အဆင္မေျပေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ ေတာ္ေတာ္ေလသြားတယ္။ ဒါနဲ႔ ေနာက္တစ္ခု ထပ္ခ်ိတ္၊ အဆင္မေျပ။ ေနာက္ေတာ့ ကိုင္း၊ ေရႊေတာင္ကေန လွမ္းလုပ္ေနလို႔ေတာ့ ရမွာမဟုတ္ဘူး။ ေသေသခ်ာခ်ာ လုပ္မွပဲ ဆိုၿပီး ရန္ကုန္ ဆင္းလာခဲ့တယ္။ ေအးဂ်င့္ေတြဆီသြား၊ သင္တန္းေတြ တက္ ဆိုေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ ေရႊေတာင္ မျပန္ေတာ့ဘဲ ရန္ကုန္မွာပဲ ေနျဖစ္ သြားတယ္။ ရန္ကုန္မွာ အစ္မရိွေတာ့ သူတို႔အိမ္မွာပဲ တည္းတယ္။ ေနစရိတ္ေတာ့ မကုန္ေတာ့ဘူးေပါ့။
ရန္ကုန္ေရာက္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ ပထမအႀကိမ္ မေလးရွားထြက္တံုးက ဆက္ခဲ့တဲ့ ေအးဂ်င့္ဆီ သြားၿပီး မေလးရွား ပဲ ျပန္ထြက္ဘို႔ လုပ္ေသးတယ္။ အဲဒီေအးဂ်င့္က ခုနက ေျပာခဲ့တဲ့ ေရနံရွာေဖြေရးအတြက္ သူတို႔ဆီမွာလည္း အလုပ္ေတြ ရိွတယ္ ဆိုၿပီး လုပ္ျပန္ေရာ။ ကြ်န္ေတာ္ကလည္း အမွတ္မရိွေသးဘဲ အဲဒါနဲ႔ ထပ္ဗ်ဴးျပန္တယ္။
သူတို႔က လခ ဘယ္ေလာက္ယူမလဲ လို႔ ေမးတယ္။ ကြ်န္ေတာ္က ေနစရိတ္၊ စားစရိတ္ၿငိမ္း၊ အိုဗာတိုင္မပါ၊ basic ၁၀၀၀ ရရင္ လုပ္မယ္ လို႔ေျပာလိုက္တယ္။ မေလးရွားသြားဘို႔အတြက္ အရင္ကနဲ႔ မတူတာက ဘာပိုလာသလဲ ဆိုေတာ့ မေလးရွားသြားမဲ့ လူတိုင္းဟာ မေလးရွားႏိုင္ငံရဲ့ ပထ၀ီအေနအထား၊ ရာသီဥတု၊ သမိုင္းေၾကာင္း စတာေတြနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ သင္တန္းတက္ၿပီး စာေမးပဲြကို မႏၱေလး သို႔မဟုတ္ ရန္ကုန္မွာ ေျဖရမယ္။ ေအာင္လက္မွတ္ရမွ သြားရမယ္ ျဖစ္ျပန္ေရာ။
ေအးဂ်င့္က အဲဒီသင္တန္း သြားတက္ဖို႔ေျပာတယ္။ တစ္ပါတ္ၾကာမယ္။ ၆ ေသာင္းခဲြ ၇ ေသာင္းေလာက္ ကုန္မယ္ လုိ႔ေျပာတယ္။ အရင္ကေတာ့ ရန္ကုန္မွာ ဖြင့္တယ္တဲ့။ ခုေတာ့ ရန္ကုန္နဲ႔ မႏၱေလးမွာ မဖြင့္ဘဲ ေက်ာက္ဆည္မွာ သြားဖြင့္ တယ္။ အဲဒါနဲ႔ အဲဒီသင္တန္း ကြ်န္ေတာ္ သြားတက္လိုက္ရေသးတယ္။
သိပ္ေတာ့လည္း မခဲယဥ္းပါဘူး။ ေအာင္ပါတယ္။ အင္တာနက္က ပို႔ေပးလိုက္တဲ့ ေမးခြန္းေတြကို အဂၤလိပ္လို ေျဖရတာေပါ့။ မေလးရွား သမၼတက ဘယ္သူ။ အလံက ဘယ္ပံု ရိွတယ္။ ဘယ္ရာသီဥတု ေတြရိွတယ္ စသျဖင့္ ေပါ့ေလ။ ေျဖၿပီးေတာ့ ေအာင္စာရင္းထုတ္ေပးၿပီး ေအာင္လက္မွတ္ေတြကို online ကေနပို႔ေပးလိုက္ၿပီး ဆိုင္ရာဆိုင္ရာ ေအးဂ်င့္ ေတြဆီမွာ ထုတ္ ဆိုၿပီး ပို႔ေပးလိုက္တယ္။
အဲဒီသင္တန္း သြားတက္တာ ကြ်န္ေတာ္ ပိုက္ဆံ တစ္သိန္းခဲြေလာက္ ကုန္သြားတယ္။ သင္တန္းေၾကး ေျခာက္ ေသာင္းခဲြ ထဲမွာ အေဆာင္ေၾကးလည္း ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ လမ္းစရိတ္က ကုန္ေသးတာကိုး။ ဒါေပမဲ့ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ အဲဒီ သင္တန္းလည္း တက္ၿပီး၊ လက္မွတ္လည္း ရၿပီး လို႔ တစ္လေလာက္ၾကာေတာ့ ေအးဂ်င့္က အေၾကာင္းၾကားတယ္။ အဲဒီ အလုပ္ပ်က္သြားပါၿပီ တဲ့။
ဒါနဲ႔ မေလးရွားကို စိတ္ပ်က္သြားၿပီး စင္ကာပူလုိင္းကို ကူးလိုက္တယ္။ နာဂစ္မတိုင္မီ ႏွစ္လေလာက္ အလိုမွာ။
အေဖတို႔ရဲ့ အသိတစ္ေယာက္က ယံုၾကည္ရပါတယ္ ဆိုၿပီး ဆက္ေပးလိုက္လို႔ အင္းစိန္က ေအးဂ်င့္ တစ္ခု ကို ေရာက္ခဲ့ တယ္။ သူက ေအးဂ်င့္ ဆိုေပတယ္လို႔ ရံုးခန္းေတြ ဘာေတြ က်က်နန မရိွဘူးဗ်။ သူေနတဲ့အိမ္မွာပဲ၊ တရား၀င္လုပ္ေနတာ ဟုတ္၊ မဟုတ္ေတာ့ မေျပာတတ္ဘူး။
သူက မင္းက mechanical ဆိုေတာ့ CNC သင္တန္းတို႔၊ AutoCAD သင္တန္းတို႔ တက္ထားပါတဲ့ ေျပာျပန္တယ္။ သူက တက္ဆိုေတာ့ ကြ်န္ေတာ္လည္း သြားတက္ျပန္ေရာ။ အဲဒီမွာ ၆ ေသာင္းခဲြ ၇ ေသာင္းေလာက္ ထပ္ကုန္ျပန္တယ္။ ကြ်န္ေတာ္က အဲဒီသင္တန္းႏွစ္ခုကို မနက္သင္တန္းတစ္ခု၊ ေန႔လည္ပိုင္း သင္တန္းတစ္ခု တၿပိဳင္နက္ တက္တယ္။
ေတာ္ေတာ္ ပင္ပန္းတယ္ဗ်ာ။ လုပ္ရတာ။ သူက လာခဲ့ပါအံုးဆိုသြား။ ဟိုက် ဘာမွ မဟုတ္။ သင္တန္း ေျပးတက္ စသျဖင့္ ေပါ့။ ဒါေပမဲ့ အခိ်န္ေတြသာ ကုန္သြားတယ္။ ဘာမွ ျဖစ္မလာခဲ့ဘူး။
သင္တန္းတက္ေကာင္းေနတံုး ႏွစ္လေလာက္ၾကာေတာ့ ၀ုန္းဆို နာဂစ္ ထျဖစ္လိုက္ေတာ့ သင္တန္းလည္း ရပ္သြားတယ္။ သင္တန္းမွာ သင္ေပးတာေတြကေတာ့ ေကာင္းပါတယ္။ တကယ္ အသံုးတည့္မဲ့ ဟာေတြပဲ။ ဒါေပမဲ့လည္း အေျခခံေလာက္ေပါ့။ နာဂစ္ျဖစ္လိုက္ေတာ့ မီးကမလာ၊ ေရကျပတ္ ဆိုေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ ေရႊေတာင္ကို ျပန္ခဲ့တယ္။
ေရႊေတာင္မွာ သံုးေလးလေလာက္ ထပ္ၾကာသြားတယ္။ ေနာက္ ရန္ကုန္မွာ ပံုမွန္ အေျခအေနျပန္ေရာက္ သြား ၿပီ ဆုိလို႔ ကြ်န္ေတာ္ ရန္ကုန္ျပန္လာခဲ့တယ္။ အဲဒီအထိ ဟို အင္းစိန္က ပုဂိၢဳလ္က ဘာမွန္း ေရေရရာရာ မသိေသးဘူး။ သူက အူလည္လည္ လုပ္ေနေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ စိတ္မရွည္ဘူး။ ေနာက္တစ္ခု ထပ္ရွာတယ္။ အဲဒီမွာ လွည္းတန္း အထက နားမွာ ေနာက္ေအးဂ်င့္တစ္ခု ထပ္ေတြ႔ျပန္တယ္။ သူ႔ဆီမွာ ေရွာက္ၿပီး တစ္လေလာက္ၾကာေတာ့ အင္တာဗ်ဴးရိွတယ္ တဲ့။ လွမ္းေခၚတယ္။ စင္ကာပူက ေအးဂ်င့္၊ တရုပ္တစ္ေယာက္၊ တရုပ္မ တစ္ေယာက္ လာဗ်ဴးတယ္။ မီးရထား ေဟာ္တယ္မွာ ပဲ။ သူတို႔က S Pass တင္ေပးမယ္။ လစာ ၁၈၀၀ ေပးမယ္။ တစ္ေန႔ကို ၁၂ နာရီ အလုပ္လုပ္ရမယ္။ လိုအပ္လို႔ ဖံုးနဲ႔ လွမ္း ေခၚရင္လည္း လာလုပ္ေပးရမယ္ လို႔ ေျပာတယ္။
အဲဒီမွာ လာၿပီး အင္တာဗ်ဴးတာ ေတာ္ေတာ္မ်ားတယ္။ စုစုေပါင္း ၁၅၀ ေက်ာ္ေလာက္ ရိွမယ္။ မိန္းကေလးေတြ လဲ ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ သူတို႔လည္း အဲဒီလို ေျပာလိုက္ေရာ ထျပန္သြားလိုက္ၾကတာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ေယာက္်ားေလး ၄ - ၅ ေယာက္ပဲ က်န္ခဲ့ေတာ့တယ္။
ကြ်န္ေတာ္ကလည္း မေလးရွားလည္း အဆင္မေျပ၊ စင္ကာပူသြားဘို႔ လုပ္တာကလည္း အဆင္မေျပႏိုင္ ျဖစ္ေန ေတာ့ ကိုင္း၊ ၁၈၀၀ ေပးမယ္ဆိုရင္ ခိုင္းခ်င္သေလာက္ ခုိင္းစမ္းကြာ၊ ခ်မယ္၊ ျဖစ္ခ်င္ရာ ျဖစ္ ဆုိၿပီး လုပ္မယ္လို႔ ေျပာလိုက္ တယ္။ သူတို႔လုိခ်င္တာက အမ်ားႀကီး။ ဒါေပမဲ့ ခု ၄ ေယာက္ပဲ က်န္ခဲ့ေတာ့ မပါစရာကို အေၾကာင္း မရိွဘူး။ ဒါနဲ႔ ဘာလုပ္ရ မလဲ လို႔ ေမးေတာ့ ဗ်ဴးတီး မိန္တိန္းနယ့္ တဲ့။ ကြ်န္ေတာ္လည္း ေသေသခ်ာခ်ာ နားေထာင္တာပဲ။ ဒါေပမဲ့ သူတို႔ ေျပာတာ ဘယ္လိုမွ နားမလည္ဘူး။ ေနာက္မွာ အခ်င္းခ်င္း ေမးၾကေျပာၾကရင္း ေဟ့ေကာင္ေတြ၊ ဗ်ဴးတီးမိန္းတိန္းနယ့္ ေတာ့ မျဖစ္ ႏုိင္ဘူး။ Building Maintenance ပဲ ျဖစ္ရမယ္ လို႔ မွန္းရတယ္။
ဒါနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္ရယ္ ေနာက္သံုးေယာက္ရယ္ စာခ်ဳပ္ၾကတယ္။ စာခ်ဳပ္ခ်ဳပ္ၿပီးေတာ့ ေအးဂ်င့္က deposit ငါးသိန္း ေတာင္းတယ္။ ကြ်န္ေတာ့္မွာက သံုးစရာပဲ ရိွတာ။ အပိုပါမသြားဘူး။ အဲဒါေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ္ ေရႊေတာင္ျပန္ေရာက္ရင္ ဘဏ္ကေန ေငြလဲႊေပးလိုက္ပါ့မယ္ ဆိုၿပီး ျပန္ခဲ့တယ္။ ဒါေပမဲ့ ျပန္ေရာက္ေရာက္ခ်င္း ကြ်န္ေတာ္ မလဲႊေသးဘူး။ တစ္ပတ္ ေလာက္ၾကာေတာ့ သူတို႔က ပိုက္ဆံ လွမ္းေတာင္းတယ္။ ကြ်န္ေတာ္က ဘယ္ေတာ့ေလာက္ သြားရမလဲ လို႔ ေမးေတာ့ အမ်ားဆံုး သံုးလအတြင္း သြားရမယ္ လို႔ေျပာတာနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္လည္း ရိုးမဘဏ္ကေန ပိုက္ဆံ လဲႊေပးလိုက္တယ္။
ႏွစ္လေလာက္ၾကာေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ ဖံုးဆက္ၿပီး ေမးတယ္။ ဘယ္လိုလဲ ေပါ့။ အေၾကာင္းမထူးေသးဘူး။ ေနာက္တစ္ခါ ႏွစ္လခဲြေလာက္ၾကာေတာ့ ဖံုးထပ္ဆက္ျပန္တယ္။ ေကာင္မေလးေတြကို အရင္ ဦးစားေပးၿပီး လႊတ္ေနရ လို႔ ခင္ဗ်ားတို႔ မပါေသးဘူး။ လာေတာ့ လာေတာ့မွာပါ။ နီးပါၿပီ လုိ႔ ေျပာတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ကလည္း ခင္ဗ်ားတို႔နဲ႔ စာခ်ဳပ္တံုးက သံုးလအတြင္း လို႔ ေျပာထားတယ္။ ဒီေတာ့ သံုးလအတြင္း သြားရမွ ျဖစ္မယ္။ သံုးလေက်ာ္လို႔မွ မသြားရေသးရင္ ကြ်န္ေတာ္ သြင္းထားတဲ့ ပိုက္ဆံ ျပန္ထုတ္မယ္ လို႔ေျပာလိုက္တယ္။ သူတို႔ကလည္း ရပါတယ္ တဲ့။
သံုးလလည္း ျပည့္ေရာ ကြ်န္ေတာ္ ရန္ကုန္သြားၿပီး ေမးတယ္။ သူတို႔က ထပ္ေစာင့္ပါဦးတဲ့။ ကြ်န္ေတာ္က ခု ခင္ဗ်ားတို႔ ကတိေပးထားတဲ့ သံုးလ ျပည့္သြားၿပီ။ ဘယ္လိုလဲ ေပါ့။ သူတို႔က ဟိုေကာင္မေလးေတြ ထြက္သြားပါၿပီ တဲ့။ ကြ်န္ေတာ္ေမးတာက ေကာင္မေလးေတြကို ေမးတာ မဟုတ္ဘူး။ Building Maintenance ဆိုၿပီး ဘယ္သူမွ မလုပ္ပဲ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ၄ ေယာက္ပဲ က်န္ခဲ့တဲ့ အလုပ္ကို ေျပာတာ။ အဲဒီ ၄ ေယာက္ထဲက ဘယ္သူေတြ သြားၿပီလဲ ဆိုေတာ့ လာပါ လိမ့္မယ္၊ ခဏေစာင့္ပါ တဲ့။
ကြ်န္ေတာ္ကလည္း မေစာင့္ႏိုင္ဘူး။ ကြ်န္ေတာ့္ပိုက္ဆံ ျပန္ေပးပါ။ ေနာက္တစ္ပတ္အတြင္း ပိုက္ဆံ လာထုတ္ မယ္ လို႔ ေျပာၿပီး ျပန္ခဲ့တယ္။ ေနာက္ဆယ္ရက္ေလာက္ၾကာလို႔ ေငြသြင္းျဖတ္ပိုင္းယူၿပီး ပိုက္ဆံ သြားေတာင္းေတာ့ ေအာင္မယ္ဗ်ိဳ႔၊ လူေတြ အကုန္ လဲထားတယ္။ စာေရးေတြကလည္း အသစ္။ မန္ေနဂ်ာေတြေရာ ဆိုေတာ့ စင္ကာပူသြား ညိွေနတယ္ တဲ့။ ကြ်န္ေတာ္ ေငြလဲႊထားတဲ့ စာရြက္လဲ ျပလုိက္ေရာ အဲဒီလူက မႏၱေလးမွာ ရံုးထိုင္ေနပါတယ္ တဲ့ ေျပာတယ္။ အရင္ လူေဟာင္းေတြ အကုန္လံုး ကိုယ္ေယာင္ ေဖ်ာက္ထားတယ္။
စေလွ်ာက္ကတည္းက ကြ်န္ေတာ့္ ပညာအရည္အခ်င္း ေအာင္လက္မွတ္ေတြ၊ မေလးရွားက ေပးလိုက္တဲ့ ေထာက္ခံစာေတြ၊ သင္တန္းဆင္းလက္မွတ္ မူရင္းေတြ အားလံုး ေပးထားရတယ္။ အမွန္က ကြ်န္ေတာ္ ေပးခ်င္တာ မဟုတ္ဘူး။ သူတို႔ ဟိုကို ေလွ်ာက္ရင္ ဒီမူရင္းေတြ လုိမွ မလိုဘဲဗ်ာ။ ဘာလို႔ေပးရမွာလဲ။ ဒါေပမဲ့ သူတို႔က အတင္း ေတာင္းလို႔ ေပးထားရတာ။ အဲဒီလို ေပးထားရတဲ့အတြက္ တျခား အလုပ္ေတြလဲ ေလွ်ာက္လို႔ မရေတာ့ဘူး။ ေနာက္ၿပီး ဒါေတြေပ်ာက္သြားရင္ ထမင္းစားလက္မွတ္ ေပ်ာက္တာမို႔ ကြ်န္ေတာ္ အရမ္းစိုးရိမ္တယ္။ သူတို႔ကို စေပးကတည္းက ေသေသခ်ာခ်ာ မွာၿပီးေပးထားတာ။
အဲဒီက တစ္ေယာက္က သူတို႔ ႏွစ္ပတ္ေလာက္ၾကာရင္ ျပန္လာမွာပါ။ အဲဒီေတာ့မွ လာခဲ့ပါ ဆိုလို႔ ကြ်န္ေတာ္ ျပန္ခဲ့ၿပီး ေနာက္ႏွစ္ပတ္ၾကာေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ ထပ္သြားတယ္။ မေရာက္ေသးဘူး တဲ့။ ကိုင္း ျပန္ေရာက္ေရာက္၊ မေရာက္ ေရာက္ ကြ်န္ေတာ့္ စာရြက္စာတမ္းေတြနဲ႔ ပိုက္ဆံ ျပန္ေပး။ ေဟာဒီမွာ ေဘာက္ခ်ာ ဆိုၿပီး ပိုက္ဆံျပန္ေတာင္းတယ္။ အဲဒီ လို ကြ်န္ေတာ္ ျပႆနာေတြ တက္ေနတံုးမွာဘဲ ေလွ်ာက္တဲ့သူေတြကလည္း ေလွ်ာက္ေနတံုးဗ်။
သူတို႔က ကဲ၊ ေန႔ခင္းပိုင္း လာခဲ့ပါ တဲ့။ အဲလိုနဲ႔ သူတို႔က ဟိုေန႔ခ်ိန္း၊ ဒီေန႔ခ်ိန္း ဆိုေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ မေစာင့္ႏိုင္ ေတာ့ဘူး။ ေငြသြင္းေဘာက္ခ်ာ မယားညီအစ္ကို ကို ေပးခဲ့တယ္။ ဒါနဲ႔ သူသြားေတာင္းေတာ့လည္း ဒီလိုပဲ၊ ဟိုေန႔ခ်ိန္း၊ ဒီေန႔ ခ်ိန္း။ ဒါေပမဲ့ ဟိုေကာင္က စိတ္တိုတတ္တဲ့ လူဆိုေတာ့ ရဲေခၚမယ္၊ ဂါတ္တိုင္မယ္၊ ဘာမယ္ နဲ႔ အတင္းေသာင္းၾကမ္းလို႔ မျဖစ္ႏိုင္မွ ေပးလိုက္တာ။ ဒါေတာင္ ႏွစ္ခါ ခဲြေပးတယ္။ အျပည့္ျပန္မရဘူး။ ငါးသိန္းေပးထားတာ ေလးသိန္းပဲ ျပန္ရတယ္။
ဒါေပမဲ့ စာရြက္စာတမ္းေတြ ျပန္မရေသးလို႔ ရန္ကုန္သြားရျပန္ေရာ။ ဒါေတြ မရလို႔ မျဖစ္ဖူး။ မႏၱေလးကို ေရာက္ေန တယ္ ဆိုတဲ့လူဆီ ဖံုးလွမ္းဆက္တယ္။ ဆက္တယ္ ဆိုတာ သူတို႔ဆက္ေပးတာ မဟုတ္ဘူး။ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ အျပင္ဖံုးနဲ႔ ဆက္ရတာ။ ဆက္ေတာ့ ဟိုလူက ဘုရားစင္ေအာက္က စာအုပ္ပံုေတြထဲမွာ ရိွတယ္ လို႔ ေျပာတယ္။ အဲဒါ သူတို႔ကို ရွာေပး ဘုိ႔ ေျပာေတာ့ သူတို႔က ရွာမေပးခ်င္ဘူး။ ကိုင္း၊ ဆရာတို႔၊ ခင္ဗ်ားတို႔ ရွာမေပးခ်င္ေန။ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ ရွာမယ္။ အဲဒီ စာအုပ္ပံု ဆုိတာသာ ေပးပါ ဆိုၿပီး ဥစၥာရင္လို၊ ဥစၥာရင္ခဲ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ မနည္း ရွာေဖြယူရတယ္။
၇၊ ၄။ ဒုကၡႏွင့္ နပန္းလံုးရျခင္း
အဲဒီေအးဂ်င့္မွာတင္ ငါးလေက်ာ္၊ ေျခာက္လနီးပါး ၾကာသြားတယ္။ အဲဒီမွာ အဆင္မေျပေတာ့ ေနာက္တစ္ခု ထပ္ လုပ္ျပန္ေရာ။ အဲဒီမွာ ထပ္ခံရျပန္ေရာဗ်ိဳ႔။ ဘယ္လိုလဲ ဆိုေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္မရီးက သူ႔သူငယ္ခ်င္း စင္ကာပူက အလည္ျပန္ လာတယ္။ ဆယ္မိုင္ကုန္းမွာ ေနတယ္။ သူလုပ္ေပးမယ္ လို႔ေျပာတယ္။ သူ႔ဆီကို သြားရေအာင္ လို႔ေျပာလာတယ္။ သူ႔နာမည္က မိုးမိုးျမ။
မိုးမိုးျမက စင္ကာပူမွာ ေက်ာင္းတက္ရင္း part time အလုပ္လုပ္ေနတာ တဲ့။ ဆိုေတာ့ သူ႔ဆီ သြားတယ္။ သူက နင္ စင္ကာပူကို visit visa နဲ႔လာၿပီး အလုပ္ရွာ။ ဗီဇာက ပထမ တစ္လရမယ္။ သံုးလထိ တိုးလို႔ ရတယ္ လို႔ေျပာတယ္။ သူ ႏွစ္ပတ္၊ သံုးပတ္ေလာက္ေနရင္ စင္ကာပူျပန္မယ္။ အဲဒီေတာ့ ေခၚစာပို႔ေပးလိုက္မယ္။ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ လာခဲ့။ စင္ကာပူမွာ သူ အိမ္ငွားထားေပးမယ္။ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ အလုပ္ရွာ တဲ့။
ကြ်န္ေတာ္ကလည္း ဟုတ္ၿပီ။ အစ္မကို ကြ်န္ေတာ္ ဘယ္ေလာက္ေပးရမလဲ ဆိုေတာ့ ဟာ၊ မဟုတ္တာပဲ။ အခ်င္းခ်င္းေတြ။ မလုိပါဘူး တဲ့။ ေျပာတံုးကေတာ့ မလိုပါဘူး တဲ့။ ဒါေပမဲ့ တကယ့္တကယ္ လုပ္ေတာ့မွ ပိုက္ဆံေပးလုပ္တ့ဲ ေအးဂ်င့္ေတြထက္ ပိုဆိုးေနတယ္။ ေအးဂ်င့္ေတြကေတာ့ ဘယ္ေလာက္ဆိုၿပီး သတ္သတ္မွတ္မွတ္ ရွိတာကိုး။ သူကေတာ့ ဘယ္ေလာက္လုိ႔ မေျပာထားဘဲ တစ္ခုလုပ္မယ္ ႀကံတိုင္း ပိုက္ဆံေတာင္းေတာင္းေနတာ ကြ်န္ေတာ့္မွာ ပတ္ပြန္းတိလုိက္ ေအာင္ ခံလိုက္ရတယ္။ ဒါ ေနာင္လာေနာက္သားေတြ အတြက္ သင္ခန္းစာေကာင္းပဲ။
ဘာပဲလုပ္လုပ္၊ ဘယ္ေလာက္ ရင္းႏွီး ရင္းႏွီး။ ပိုက္ဆံနဲ႔ ပတ္သက္လာရင္ ျပတ္ျပတ္သားသား ေျပာထားပါ လို႔ ကြ်န္ေတာ္ အေတာ္ ႀကီးႀကီးမားမား ေပးဆပ္လိုက္ရတဲ့ အေတြ႔အႀကံဳနဲ႔ ရင္းၿပီး ေျပာျပေစ။
ကြ်န္ေတာ့္ မရီးက နင္လည္းလုပ္ေပးရတာပဲ၊ ပိုက္ဆံယူပါ ဆုိေတာ့ သူက ငါးသိန္းေပးပါ။ သူ ေခၚစာ ပို႔ေပးမယ္။ စင္ကာပူမွာ အိမ္ငွားထားေပးမယ္။ ေနာက္ၿပီး ႏွစ္လျပည့္သည့္တုိင္ အလုပ္မရေသးဘူး ဆိုရင္ ေက်ာင္းတက္ဘို႔ သူ စီစဥ္ ေပးမယ္။ ေက်ာင္းတက္ရင္းနဲ႔ သူလုပ္တဲ့ ေဟာ္တယ္မွာ တစ္ေန႔ကို ၄၀၊ ၄၅ က်ပ္နဲ႔ part time အလုပ္ သြင္းေပးမယ္ တဲ့။
ဟို ေအးဂ်င့္ဆီက မႏိုင့္ရင္ကာ ျပန္ေတာင္းလို႔ ရလာတဲ့ ပိုက္ဆံကို မိုးမိုးျမကို ေပးလိုက္တယ္။
သူစင္ကာပူ ျပန္သြားလို႔ တစ္လေလာက္ၾကာေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္ဆီကို အီးေမးလ္ နဲ႔ ဗီဇာ ပို႔ေပးတယ္။ ပို႔ေပးရင္း န႔ဲ အရင္ေပးထားတဲ့ ငါးသိန္းအျပင္ တစ္သိန္း ထပ္ေတာင္းတယ္။ ဒီဗီဇာရဖို႔ ပင္နင္စူလာမွာ ပီအာေတြကို လက္မွတ္ထိုးခိုင္းရ တယ္တဲ့။ အဲဒီ လက္မွတ္ရဘို႔ ရွစ္ေသာင္းခဲြ ေပးလုိက္ရတယ္။ ေမာင္ေလးေရ၊ အစ္မကို တစ္သိန္းေပးပါ တဲ့။ လုပ္ကေရာ။
ကြ်န္ေတာ္ကလည္း လာခ်င္ေနၿပီ ဆိုေတာ့ အိုေက၊ ေပးမယ္ ဆုိၿပီး ေပးလုိက္ျပန္တယ္။ သူက အဲဒီဗီဇာက တစ္လ အတြင္း ဘယ္အခ်ိန္ထြက္ထြက္ ထြက္လာလို႔ ရတယ္။ မင္း အဆင္ေျပတဲ့ အခ်ိန္လာခဲ့ တဲ့။ ဒါနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္ ေလယာဥ္လက္မွတ္ယူ။ သူ႔ဆီကို ဘယ္ေန႔လာခဲ့မယ္၊ အစ္မလာႀကိဳေပးပါ လို႔ လွမ္းေျပာ။ ေျပာတာက ကြ်န္ေတာ္ ပီဖင္ဂိုးကေန ေျပာလုိ႔ရမွန္း မသိေသးဘူး။ ပီစီအို ဖံုးနဲ႔ ဆက္ရတာ။ ပိုက္ဆံ အရမ္းကုန္တာေပါ့။
အဲဒီလိုနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္ Silk Air နဲ႔ စင္ကာပူကို ထြက္လာတယ္။ ၂၀၀၈ ခုႏွစ္ ႏို၀င္ဘာလ ၂၂ ရက္ေန႔။ ေလယာဥ္ ေပၚမွာ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္နဲ႔ ေတြ႔တယ္။ စကားစေန ေျပာၾကရင္း သူက ေဟ့ေကာင္ရာ၊ ပီအာလက္မွတ္ ထိုးတာမ်ား ငါ့့သူငယ္ခ်င္းက ငါ့ဆီ အီးေမးလ္ ပို႔ေပးလိုက္တာ၊ ဘာ ရွစ္ေသာင္းမွလည္း မေပးရဘူး၊ တစ္သိန္းလည္း ေပးစရာမလိုဘူး တဲ့ ေျပာတယ္။ အာကြာ၊ ငါက ဘာအသိမွ မရိွတာ။ သူေျပာတာပဲ အဟုတ္ မွတ္ေနရတာေပါ့ လို႔ ေျပာလုိက္ရတယ္။
စင္ကာပူ ေလဆိပ္ကို ညႀကီး ၈ နာရီေလာက္ ထင္တယ္၊ ေရာက္လာတယ္။ သူလာႀကိဳပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ့္မွာ ဘာ၀န္စည္ စလယ္မွ မပါဘူး။ Hand Carry ေလးရယ္။ Luggage အေသးေလးရယ္။ ဒါပဲ ပါတယ္။ တကယ္ဆို MRT နဲ႔ သြားရင္ ခရီးစရိတ္ အမ်ားႀကီး သက္သာတာေပါ့။ အဲဒါကို သူ တကၠစီ ငွားတယ္။ ေနရမွာက Yeo Chu Kang မွာ။ ေလဆိပ္နဲ႔ အေ၀းႀကီး။ တကၠစီခ ၂၉ က်ပ္ခဲြ က်တယ္။ ေရာက္မဆိုက္ ကြ်န္ေတာ့္မွာ ေတာ္ေတာ္ အင့္သြားတာေပါ့။ ေရာက္လို႔ တကၠစီသမားက အိတ္ႀကီးကို ပစ္ခ်လိုက္ေတာ့ အိတ္က ဘီးလံုးကဲြသြားတယ္။ ဆဲြလို႔ မေကာင္းေတာ့ဘူး။ အလုပ္ရွာတံုး သံုးဘို႔ ေနာက္ၿပီး ေက်ာင္းတက္ရင္လည္း တက္ရမွာမို႔ ကြ်န္ေတာ္ စလံုး (စင္ကာပူေဒၚလာ) ၂၅၀၀ ေလာက္ ယူလာခဲ့ တယ္။
အဲဒါနဲ႔ တည္းရမဲ့ အိမ္ကို ည ၉ နာရီခဲြေလာက္ ေရာက္သြားတယ္။ အရင္ကတည္းက မိုးမိုးျမက အိမ္ငွားခ တစ္လ ကို ၃၀၀ နဲ႔ ၂ လ ေနမယ္လုိ႔ ေျပာထားတယ္ တဲ့။ အိမ္ရွင္ အမ်ိဳးသမီးက ဗမာပဲ။ တစ္ခန္းကို ႏွစ္ေယာက္ေနရမွာတဲ့။ အဲဒီ အိမ္မွာတင္ အမ်ိဳးသား ၃ ေယာက္၊ အမ်ိဳးသမီး ၄ ေယာက္၊ စုစုေပါင္း ၇ ေယာက္ ငွားထားတယ္။ ေနာက္ၿပီး သူတို႔က အဲဒီ အခန္းကေန နက္ျဖန္ေျပာင္းေတာ့မွာ တဲ့။ ကုတင္မရိွဘူး။ ေမြ႔ယာနဲ႔ပဲ။ ပင္လည္း ပင္ပန္းေနတာနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္ လည္း ဘာမွ ေခ်းမ်ားမေနေတာ့ဘဲ ထိုးအိပ္လိုက္တယ္။
မနက္က်ေတာ့ တရုပ္မႀကီး တစ္ေယာက္ ေရာက္လာတယ္။ ဟဲလို၊ ဟဲလို နဲ႔။ အိမ္မွာကလည္း အသီးသီး အလုပ္ သြားၾကေတာ့ ဘယ္သူမွ မရိွဘူး။ ကြ်န္ေတာ္ပဲ က်န္ခဲ့တယ္။ သူက ဟိုအခန္း၀င္၊ ဒီ အခန္းထြက္နဲ႔။ ၾကည့္ရတာ အိမ္ရွင္ ထင္ပါတယ္။ ခဏေနေတာ့ အိမ္ရွင္ ဗမာမႀကီး ေပါက္ခ်လာၿပီး သူတို႔ အိမ္ေျပာင္းဘို႔ အေၾကာင္း ထင္ပါတယ္။ ေျပာၾက ဆိုၾကတယ္။
ေနာက္ေတာ့ အိမ္ေျပာင္းတယ္။ ကြ်န္ေတာ့္မွာ ေရာက္မဆိုက္ပဲ၊ သူတို႔ အိမ္ေျပာင္းတဲ့ ကိစၥမွာ လုပ္အားေပးလိုက္ ရေသးတယ္။ မရိုေသ့စကား။ မိန္းမ အတြင္းခံေတြပါ သိမ္းေပးရတယ္။ ေျပာင္းမဲ့ အိမ္ကို အထုပ္အပိုးေတြ အကုန္လံုးလိုလို ကြ်န္ေတာ္ပဲ သယ္ေပးရတယ္။ ေတာ္ေတာ့္ကို ေ၀းတယ္။ ေခါက္တံု႔ ေခါက္ျပန္ သယ္ရတာ။ ထားပါေတာ့။ ကြ်န္ေတာ္က လည္း သိပ္တြက္ကပ္ မေနပါဘူး။ လုပ္ေပးလုိက္တယ္။ ဒါေပမဲ့ ကြ်န္ေတာ့္ကို သူတို႔က အိမ္လခ ႏွစ္လခစာ ေတာင္းတယ္။ တစ္အိမ္လံုး ရိွသမွ် ပစၥည္းသယ္ေပးရတဲ့ မ်က္ႏွာေတာင္ မေထာက္ဘူး။ ႏွစ္လခစာ ၇၀၀ ေပးပါတဲ့။ ကြ်န္ေတာ့္မွာ ပိုက္ဆံ မ်ားမ်ားစားစား ပါလာတာ မဟုတ္ဘူးဗ်။ သူတို႔ ေတာင္းသမွ် ဘယ္ေပးႏုိင္မလဲ။
ေန႔ခင္းက်ေတာ့ မိုးမိုးျမ ေရာက္လာတယ္။ ေနာက္ အိမ္ရွင္ အစ္မႀကီးနဲ႔ စကားေျပာတယ္။ အိမ္လခကို တိုး ေတာင္းတယ္ ထင္တယ္။ ေနာက္ေတာ့ သူက နင့္ကို ပင္နင္စူလာ လုိက္ျပမယ္။ အဲဒီမွာ အင္တာနက္သံုးၿပီး နင္ အလုပ္ရွာ ေပါ့တဲ့။ ကြ်န္ေတာ့္ ကို ေခၚသြားၿပီး ရထားလက္မွတ္ ၀ယ္ပံု၀ယ္နည္း၊ ရထားစီးပံု စီးနည္း စတာေတြ ျပတာေပါ့။ လမ္း က်ေတာ့ သူက နင့္ကို အိမ္လခ ၃၅၀ ေတာင္းေနတယ္။ ငါက နင့္ကို သူေဌးလို႔ ေျပာထားတာ။ နင့္မွာ လက္ပ္ေတာ့ ပါလိမ့္မယ္။ အင္တာနက္ သံုးလိမ့္မယ္ လို႔ေျပာထားတာ တဲ့။
ကြ်န္ေတာ္ အေတာ္ မ်က္လံုးျပဴးသြားတယ္။ အစ္မ လို႔။ မဟုတ္တန္းလ်ားေတြ ေလွ်ာက္ မေျပာပါနဲ႔။ ကြ်န္ေတာ္ အစ္မကို ဒါမ်ိဳး ဘယ္တံုးက ေျပာဘူးလို႔လဲ ဆိုေတာ့ နင့္ကို သူတို႔ အထင္မေသးရ ေအာင္လို႔ပါဟယ္ တဲ့။ အထင္ေသးတာ၊ ႀကီးတာ အေၾကာင္းမဟုတ္ပါဘူးဗ်ာ၊ အလုပ္ရဘို႔သာ အဓိကပါ လို႔ျပန္ေျပာလိုက္တယ္။ ေနာက္ၿပီးသူက ေစ်းႀကီးလုိ႔ နင္ မေနခ်င္လဲ အဲဒီအိမ္ကို ၃၅၀ ေစ်းနဲ႔ တြက္ၿပီး ရက္ခပဲေခ်။ ႀကိဳက္တဲ့အိမ္ရရင္ ေျပာင္းလိုက္ေပါ့၊ ငါထပ္ရွာေပးမယ္ တဲ့ ေျပာတယ္။
ပင္နင္စူလာေရာက္လို႔ စံုစမ္းေတာ့ ၃၀၀ နဲ႔ ေနလို႔ရတဲ့အိမ္ ေတြ႔ေရာ။ ေတြ႔ေတာ့ အဲဒီဆိုင္က ငါတို႔ ညေန ၇ နာရီ ေလာက္ အိမ္ျပန္မယ္။ နင္ တခါထည္း လုိက္ခဲ့ လို႔ေျပာတယ္။ သူတုိ႔ကို ေစာင့္ရင္း ကြ်န္ေတာ္လည္း စီဗီေဖာင္ေတြျပင္၊ ေတြ႔သမွ် ေအးဂ်င့္အကုန္လံုး လိုက္ေပး။ ေနာက္ေတာ့ မိုးမိုးျမလည္း နင္ေစာင့္ေန၊ ငါေတာ့ ျပန္ေတာ့မယ္ ဆုိၿပီး ျပန္သြား တယ္။ ကြ်န္ေတာ္လည္း အဆင္က မေျပေတာ့ စိတ္က ညစ္လာၿပီ။
ညေန ၇ နာရီေလာက္ က်ေတာ့ ဆိုင္ရွင္ေတြ ျပန္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ပါ လိုက္သြားတယ္။ အိမ္က ခုေနတဲ့ အိမ္နား မွာဘဲ။ သံုးမွတ္တိုင္ပဲ ေ၀းတယ္။ အိမ္က လံုးခ်င္းတိုက္ႀကီး။ တစ္အိမ္လံုး ေနလို႔ရသမွ် ေနရာ အကုန္လံုး ငွားထားတယ္။ ေလွခါးေအာက္ေတြမွာေရာ၊ အေပၚေတြမွာေရာ၊ ဧည့္ခန္းေတြထဲမွာေရာ၊ အိုး၊ တစ္အိမ္လံုး ျပည့္ေနတာပဲ။ ကြ်န္ေတာ္လည္း ေနတာထိုင္တာ သိပ္ဂရုမစိုက္ႏိုင္ဘူး။ သက္သာတဲ့ ေနရာ ေနရမွာပဲ။ ဒီမွာက တစ္လကို ၃၀၀ ပဲ၊ တစ္လခစီ ေပးရမယ္။ ဟိုအိမ္မွာက ၃၅၀ နဲ႔ ႏွစ္လခစာ၊ တစ္ၿပိဳင္နက္ ေပးရမယ္ ဆိုေတာ့ ဒီမွာပဲ ေနမယ္လို႔ ေရြးလိုက္တယ္။
နင္ေနမယ္ ဆုိရင္ ပတ္စ္ပို႔ေပး၊ စေပၚေပး တဲ့။ ေပးဆုိေတာ့ ၁၅၀ ေပးလိုက္ရတယ္။ အဲဒီေနာက္ ကြ်န္ေတာ္ ဟို အိမ္မွာ ထားခဲ့တဲ့ ကြ်န္ေတာ့္ အထုပ္အပိုးေတြ သြားယူတယ္။ သူတို႔က ေအာက္ကေနေစာင့္ေနတယ္။ အဲဒါနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္ အိမ္ေပၚတက္သြားေတာ့ အားလံုးျပန္ေရာက္ေနၿပီ။ လူစံုတက္စံုပဲ။ ကြ်န္ေတာ္ က အိမ္ရွင္ကုိ ဒီမွာ ဆက္မေနေတာ့မဲ့ အေၾကာင္း ေျပာေတာ့ မရဘူး ျဖစ္ကေရာ။ ဘယ္လိုမွ ေျပာမရေတာ့ မိုးမိုးျမဆီ ဖံုးေခၚေတာ့ မကိုင္ေတာ့ဘူး။ ေအာက္မွာ ကလည္း ဒုတိယ အိမ္ရွင္က ေစာင့္ေနၿပီ။ ဒီေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ ငိုျပရတာေပါ့။
အစ္မ၊ မိုးမိုးျမ ကြ်န္ေတာ့္ကို ေျပာထားတံုးက တစ္လ ၃၀၀၊ ခုက်ေတာ့ ၃၅၀ နဲ႔ ႏွစ္လစာ တစ္ခါထည္းေပးရမယ္ ဆိုေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ မေပးႏိုင္ဘူး။ သူက နင္ တစ္ရက္ေနရင္ တစ္ရက္စာပဲ တြက္ေပးလုိက္လို႔ ေျပာလိုက္တယ္။ ဒီေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ တစ္ရက္စာပဲေပးၿပီး ေျပာင္းေတာ့မယ္ ဆုိေတာ့ သူတို႔က ဒီလို ဘယ္လုပ္လို႔ရမလဲ။ ဒါ စင္ကာပူ။ နင္ ဒီေလာက္ မွ ျဖစ္ေနရင္ ႏွစ္လစာ မေပးနဲ႔ တစ္လစာ ၃၅၀ ပဲေပး တဲ့ လုပ္ျပန္ေရာ။
သူတို႔န႔ဲ ညိွမရေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ ေအာက္မွာေစာင့္ေနတဲ့ ဒုတိယ အိမ္ရွင္ဆီ သြားရျပန္ေရာ။ သူကေတာ့ ဟုတ္လို႔။ ရပါတယ္ ညီေလးရာ၊ မင္းအစ္မဆီ ဖံုးဆက္လိုက္တဲ့။ ဆက္ေတာ့ အမ်ိဳးသမီးက ဟာ၊ မင္း ဘယ္ရမလဲ။ ငွားမယ္ေျပာၿပီးလို႔ စေပၚေတြ ဘာေတြေတာင္ ေပးၿပီးမွ မေနလို႔ ဘယ္ျဖစ္မလဲ။ မေနဘူးဆိုရင္ စေပၚျပန္မေပးႏိုင္ဘူး တဲ့။ ျဖစ္ျပန္ေရာဗ်ိဳ႔။ အိမ္ရွင္ႏွစ္ေယာက္ၾကားမွာ ကြ်န္ေတာ္ေတာ့ ေသသာ ေသလိုက္ခ်င္ေတာ့တာပဲ။ ကြ်န္ေတာ့မွာ ဘယ္ေခြးကတက္ သြား အိပ္လိုက္ရမွန္းေတာင္ မသိေတာ့ဘူး။ ကြ်န္ေတာ့ဘ၀မွာ အဲဒီအခ်ိန္ေလာက္ ေသြးပ်က္တာမ်ိဳး တစ္ခါမွ မႀကံဳခဲ့ရဖူးဘူး။
သူကလည္း အတင္းပဲ။ နင္ ဒါဆို အဲဒီအိမ္မွာ တစ္လေန၊ ေနာက္လက် ငါတို႔ဆီ လာေနေပါ့။ စေပၚေတာ့ ျပန္ မေပးႏိုင္ဘူး တဲ့။
ဗမာေတြမ်ား ေျပာပါတယ္။ ဒုကၡေရာက္ေနတဲ့ သူကို ကူမယ္ဆိုတဲ့ စိတ္မ်ိဳး လံုး၀ မရိွဘဲ သူမ်ား ဒုကၡေရာက္ေလ သူတို႔မွာ အက်ပ္ကိုင္ဘို႔ အခြင့္ေကာင္းေလ လုပ္ေနတာ။ ကြ်န္ေတာ္လည္း ေတာ္ေတာ္ ညစ္လာတာနဲ႔ ကိုင္း၊ ဒါျဖင့္လည္း ျပန္ေပးမေနပါနဲ႔ ေတာ့ဗ်ာ။ ယူသာထားလုိက္ပါေတာ့ ဆုိၿပီး ပထမ ငွားထားတဲ့ အိမ္ေပၚ ျပန္တက္လာခဲ့တယ္။ အဲဒီ အိမ္ရွင္ က ေအး၊ ဒီလိုမွေပါ့ တဲ့၊ နင္ေနဘို႔ ငါတို႔ အဆင္သင့္ အခန္းျပင္ထားတယ္ တဲ့။
ေအာင္မယ္ေလးဗ်ာ၊ ဟိုအိမ္ကေန ဒီအိမ္ေရာက္ေအာင္ အထုပ္အပိုးအားလံုး အားလံုး ႏြားလိုရုန္းၿပီး သယ္ခဲ့ရတာ ေက်းဇူးစကား တစ္ခြန္းဆိုေဖာ္ မရပဲ ကြ်န္ေတာ္ မနက္က ျပင္သြားတဲ့ အခန္းမ်ား သူတို႔က ျပင္ေပးထားသလုိ ေျပာေနျပန္ ေသးတယ္။ ကြ်န္ေတာ္လည္း ညစ္ညစ္နဲ႔ ဘာမွ ေျပာမေနေတာ့ဘူး။ အိပ္လိုက္ကေရာ။ ေရေတာင္မခ်ိဳးဘူး။
ရန္ကုန္က မရီးကို ျဖစ္ေၾကာင္းကုန္စင္ ဖံုးဆက္လုိက္တာ ဖံုးကဒ္ ၂၈ က်ပ္ဖိုး ကုန္ေရာ။ နင့္သူငယ္ခ်င္းကို ဖံုးဆက္လိုက္ဦး လုိ႔ မွာလိုက္တယ္။ ဆက္မဆက္ေတာ့ မသိဘူး။
တစ္ပတ္ေလာက္ၾကာေတာ့ အင္တာဗ်ဴး ေခၚေရာ။ မိုးမိုးျမဆီ ဖံုးဆက္ၿပီး အင္တာဗ်ဴးကို လုိက္ပို႔ဘို႔ ေျပာေတာ့ မအားဘူးတဲ့။ သူ႔ကို ပိုက္ဆံ ၆ သိန္းေပးထားရတာဗ်ာ။ အလ်င္ကေတာ့ သူပဲ အင္တာဗ်ဴးေတြ လိုက္ပို႔မယ္ လို႔ ေျပာထား တာ။ ခုက်ေတာ့ တစ္မ်ိဳး။ ဒါနဲ႔ပဲ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ တကၠစီ ငွားသြားရတယ္။ ကုမၸဏီ က ကြ်န္ေတာ့္ကို လခေတာ့ ၁၀၀၀ ေပးမယ္။ ဒါေပမဲ့ ၀ပ္ပါမစ္နဲ႔ပဲ ခန္႔ႏိုင္မယ္ ေျပာလုိ႔ ကြ်န္ေတာ္လည္း မလုပ္ဘူးလို႔ ျငင္းလိုက္ၿပီး ျပန္ခဲ့တယ္။ ကြ်န္ေတာ္က S Pass ကို လခ ၁၈၀၀ အျပည့္မရရင္ေတာင္ ၁၆၀၀ ေလာက္လိုခ်င္တာကိုး။
ဒါေပမဲ့ ေနာက္ေန႔က်ေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေတြက ဒီမွာ အလုပ္အကိုင္ေတြ အရမ္းရွားေနတယ္။ မင္း - ရတဲ့ဟာကို အရင္လုပ္ထားႏွင့္ ဆိုလို႔ ေနာက္ေန႔က် ရံုးကို ျပန္သြားျပန္ေရာ။ ဒါေပမဲ့ ရံုးက လက္မခံေတာ့ဘူး။ သူတို႔က အင္တာဗ်ဴးၿပီး ခ်က္ျခင္း ခန္႔ေပါ့။ ဒါနဲ႔ အဲဒီ အလုပ္လက္လြတ္ သြားေရာ။
ေနာက္ ထပ္ရွာေတာ့ သိပ္မၾကာခင္မွာ ဒုတိယ အလုပ္တစ္ခု ရျပန္ေရာ။ S Pass ေလွ်ာက္ေပးမယ္။ လခ ၁၃၀၀ ေပးမယ္ တဲ့။ ကြ်န္ေတာ္က ၁၆၀၀ ေတာင္းတယ္။ ညိွလို႔မရဘူး။ ဒါနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္ ျငင္းခဲ့ျပန္တယ္။ ကြ်န္ေတာ္ကလည္း ရက္ေတြၾကာလာေတာ့ ပိုက္ဆံနည္းလာၿပီ။ ဒါနဲ႔ ဒုတိယ အိမ္ရွင္ဆီ ေပးထား တဲ့ စေပၚ ၁၅၀ ကို ျပန္ေတာင္းတယ္။ အစ္မရယ္ ပိုက္ဆံ ျပတ္ေတာ့မွာမို႔ပါ ဘာညာနဲ႔ အသနားခံရတာေပါ့။ ေတာင္းေတာ့ ေပးမယ္၊ လာခဲ့တဲ့။ အဲဒါနဲ႔ ပင္နင္စူလာက သူတို႔ဆိုင္ ကြ်န္ေတာ္ အေခါက္ေခါက္ အခါခါ သြားတယ္။ မေတြ႔ဘူး။ ဒါနဲ႔ အိမ္လိုက္သြားတယ္။ အိမ္က်ေတာ့ ေတြ႔ေရာ။ ဒါေပမဲ့ ေစာင့္အံုး၊ သူ႔ေယာက္်ားျပန္လာမွ ဘဏ္ကသြားထုတ္ရမွာ တဲ့။
အဲဒီအခိ်န္မွာ သူတို႔တိုက္ကို ေဆးသုတ္ေနတယ္။ ကြ်န္ေတာ္လည္း ေစာင့္ရင္း ေဆးကူသုတ္ေပးလုိက္တယ္။ အဲဒီေတာ့ သူလည္း အားနာသြားပံုရပါတယ္။ မင္းကို ငါ အကုန္ျပန္မေပးႏိုင္ဘူး။ ၁၀၀ ပဲေပးမယ္။ ခုေတာ့ ၅၀ ပဲယူအံုး တဲ့။ ကြ်န္ေတာ္လည္း ေဆးသုတ္ေနရင္းက အစ္မရယ္ ကြ်န္ေတာ့္မွာ တကယ္ အသံုးစရိတ္ ျပတ္ေနလို႔ပါဗ်ာ။ ၁၀၀ ေလာက္ ေတာ့ လုပ္ေပးပါ။ ေတာင္းပန္ပါတယ္ လို႔ ေျပာေနတံုး သူ႔ေယာက္်ား ျပန္ေရာက္လာတယ္။ ေရာက္ေတာ့ သူ႔ေယာက္်ားကို တိုးတိုး တိုးတိုးနဲ႔ ေျပာၿပီး ေနာက္ ကိုဟိုဒင္း ေရ၊ သူ႔ကို ၁၀၀ ျပန္ထုတ္ေပးလိုက္ပါ လို႔ ေျပာလိုက္တယ္။
သူ႔ေယာက္်ားက မင္း ေျခလ်င္ေလွ်ာက္ လိုက္လာခဲ့ ဆိုၿပီး ဆုိက္ကယ္နဲ႔ ထြက္သြားတယ္။ အဲဒီမွာ ကြ်န္ေတာ္ ၁၀၀ ျပန္ရတယ္။ က်န္တဲ့ ၅၀ ကေတာ့ ကမၼသကာပဲ ထားလိုက္ရတာေပါ့။ ျပန္မရေတာ့ဘူး။ အခ်ိန္ကလည္း ႏွစ္လ ျပည့္ ေတာ့မယ္။ ဒါနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္ရယ္ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ရယ္ စင္ကာပူႏိုင္ငံအႏွံ႔ လွည့္ၿပီး ကုမၼဏီေတြ ေရွာက္သြား။ ေတြ႔ရင္၀င္။ အလုပ္ေခၚေခၚ မေခၚေခၚ အလုပ္ရႏိုင္မလားေမးၿပီး သူတို႔ လုိခ်င္လို႔ အင္တာဗ်ဴးရင္ ၀င္ေျဖ။ အင္တာမဗ်ဴးလဲ စာရြက္စာတမ္းေတြ ေပးခဲ့ စသျဖင့္ ေလွ်ာက္လုပ္တယ္။ အဲဒီလိုနဲ႔ အင္တာဗ်ဴး ေလးခါေလာက္ ေျဖခဲ့ရတယ္။
ႏွစ္လျပည့္လို႔ မေလးရွားကို စေတးေရွာင္ၿပီး ျပန္၀င္ရင္ ေနာက္ထပ္ တစ္လ ထပ္ရမယ္ ဆိုတာသိတယ္။ ဒီေတာ့
ႏွစ္လျပည့္ခါနီး တစ္ပတ္အလိုမွာ မေလးဗီဇာ ေလွ်ာက္တယ္။ ရတယ္။ ဒါေပမဲ့ စင္ကာပူကို ျပန္၀င္ဘို႔ re-entry လိုတယ္။ သူတို႔က မင္း ပတ္စ္ပို႔ ေပးထား။ သူတို႔ေလွ်ာက္ၾကည့္မယ္။ တစ္ပတ္ၾကာမယ္။ ဒါေပမဲ့ ရ မရ ဆုိတာ မေသခ်ာဘူး။ သူတို႔ က ဟိုေျပာ ဒီေျပာေျပာေနေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ ဟို ဒုတိယ အိမ္ငွားတဲ့ အိမ္ရွင္ အမ်ိဳးသမီးဆီ ထပ္သြားျပန္တယ္။ အစ္မလို႔ re-entry က reject ျဖစ္တာေတြ ဘာေတြ ရိွသလား ဆုိေတာ့ ဟယ္၊ နင့္ႏွယ္၊ လူ ၁၀၀ ေလွ်ာက္ရင္ ၉၉ ေယာက္ မျဖစ္ဘူး လို႔ေျပာတယ္။ ဒါနဲ႔ သူ႔ကို ပိုက္ဆံ ၈၀ ေပးၿပီး ေလွ်ာက္ခိုင္းလိုက္တယ္။ ဒါေပမဲ့ သူေျပာတဲ့ reject တစ္ေယာက္ ဆုိတာ ကြ်န္ေတာ္ ျဖစ္ေနမွန္း မသိခဲ့ဘူး။
ႏွစ္လျပည့္တဲ့ထိ ဘာရုပ္မွ မေပါက္ေသးေတာ့ မိုးမိုးျမကို ထပ္ဆက္ရတယ္။ သူစကားခံ ရိွထားတဲ့ အတိုင္း အစ္မ၊ ကိုင္း အစ္မေျပာထားတဲ့အတိုင္း ကြ်န္ေတာ့္ကို ေက်ာင္းအပ္ၿပီး အခ်ိန္ပိုင္း အလုပ္သြင္းေပးေပေတာ့။ ဆိုေတာ့ ဘာေျပာ တယ္ မွတ္သလဲ။ ေက်ာင္းအပ္ဖို႔ ဆုိတာ နင္ေျပာသေလာက္ မလြယ္ဘူး ဟဲ့။ ေဟာ္တယ္မွာ အလုပ္သြင္းေပးဘို႔ကလည္း ငါေတာင္ ျပဳတ္မလိုလုိ ျဖစ္ေနတာ တဲ့။ ၿပီးေရာ၊ တစ္ခါတည္း။ ဘာဆို ဘာမွ ဆက္လို႔ မရေတာ့ဘူး။ အဲဒါလုပ္ေပးဖို႔ပဲ သူ ကြ်န္ေတာ့္ဆီက ပိုက္ဆံ ၆ သိန္းေတာင္းသြားတာ။ ခုေတာ့ တစ္ခါတည္း ပစ္ပစ္ခါခါ ေျပာထည့္လိုက္တာဗ်ာ။
ဒီေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္မွာ ဘာမွ ေရြးစရာ လမ္းမရိွေတာ့ဘူး။ ဗမာျပည္ကို ျပန္လည္ ဆုတ္ခြာခဲ့ရတယ္။ ပါလာသမွ် ပိုက္ဆံ အကုန္ကုန္ေရာ ဆိုပါေတာ့ဗ်ာ။ စင္ကာပူမွာ သံုးတာတင္ ဗမာေငြ သိန္း ၃၀ ေလာက္ ကုန္သြားတယ္။
ျပန္မဲ့ေန႔က် မွ ကြ်န္ေတာ္အပ္ထားတဲ့ ဗမာေအးဂ်င့္က လွမ္းဖံုးဆက္တယ္။ နင္ ဘယ္ေတာ့ ျပန္ရမွာလဲ တဲ့။ ဒီေန႔ ေန႔လည္ ၁၁ နာရီ လို႔ ဆိုေတာ့ နင္ မနက္ပိုင္း အင္တာလာဗ်ဴးလို႔ ရမလား တဲ့။ ကြ်န္ေတာ္လည္း ၀မ္းသာအားရနဲ႔ သြားမယ္ေပါ့။ ဘယ္မွာလည္း ဆုိေတာ့ Little India ေနာက္ေက်ာမွာ တဲ့။ ျပန္ရမဲ့ေန႔ ဆိုေတာ့ တကၠစီငွားသြားတယ္။ အိတ္ေတြပါ တစ္ခါတည္း သယ္သြားတယ္။ အင္တာဗ်ဴးၿပီးတာနဲ႔ ေလဆိပ္ကို တန္းဆင္းရမွာကိုး။
ဒါေပမဲ့ အဲဒီေနရာက ကုမၸဏီ မဟုတ္ပဲ ေနာက္ေအးဂ်င့္တစ္ခု ျဖစ္ေနတယ္။ အဲဒီေအးဂ်င့္က ကြ်န္ေတာ့္ကို အင္တာဗ်ဴးရမဲ့ ေနရာ ထပ္ေခၚသြားတယ္။ ဗ်ဴးလည္းၿပီးေရာ သူတို႔က Chinese New Year ေက်ာ္ရင္ အေၾကာင္းျပန္မယ္ ဆိုလို႔ ကြ်န္ေတာ္လည္း ေလဆိပ္ဆင္းခဲ့တယ္။ ေလဆိပ္ကေန ဖံုးဆက္ၿပီး ေအးဂ်င့္ကို ဗမာျပည္က ကြ်န္ေတာ့္ ဖံုးနံပတ္ ေပးၿပီး ပါရင္ လွမ္းအေၾကာင္းၾကားဘို႔ မွာခဲ့တယ္။
No comments:
Post a Comment