ေနာက္ၿပီး အဂၤလိပ္စာ အေရးအသားနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ လိုေသးတယ္။ တကယ့္တကယ္ စာတမ္းေတြ ေရးတဲ့ အခါက်ေတာ့ အဂၤလိပ္လို ေကာင္းေကာင္း မေရးတတ္ရင္ အရမ္း ဒုကၡေရာက္တယ္။ ဒီအေၾကာင္းအရာကို သိေန တယ္။ ေျပာလည္းေျပာခ်င္တယ္။ ဒါေပမဲ့ အဂၤလိပ္လုိ ကိုယ္ ဆိုလိုခ်င္တဲ့ အဓိပါယ္ေရာက္ေအာင္ ဘယ္လိုေရးရ၊ ေျပာရမွန္း မသိဘူး ဆိုေတာ့ အလုိလိုေနရင္း အမွတ္ေလ်ာ့စရာေတြ ျဖစ္လာတယ္။ ေနာက္ၿပီး ဘာသာရပ္ ဆိုင္ရာ စာတမ္းေတြ ေရးတဲ့အခါက်ေတာ့ ရိုးရိုး အဂၤလိပ္စာ နဲ႔မတူပဲ သူ႔ သက္ဆိုင္ရာ အေခၚအေ၀ၚ၊ အသံုးအႏံႈးေတြကို လည္း ယဥ္ပါးေနမွ ရမယ္။
ၾသစေတးလ်လို တကၠသိုလ္ႀကီးေတြမွာ က်ေတာ့ ေက်ာင္းမတက္ခင္ ဒီ subject ရဲ့ flow က ဘယ္လို။ ဘယ္လို way နဲ႔ သြားရမလဲ။ ဘယ္လို argue လုပ္မလဲ။ ဘယ္လို puzzle question ထုတ္ဘို႔အတြက္ ဘယ္လို ေတြးရမလဲ ဆိုတာေတြကို အနည္းဆံုး သံုးလ သင္ေပးတယ္။ အဲဒီ ဌာနရဲ့ ဆရာေတြကိုယ္ႏိႈက္က သင္ေပးတာ။ Presentation ေတြ ဘယ္လို ျပင္မလဲ။ ဘယ္လိုေခါင္းစဥ္ ေရးရင္ ဘယ္လို ျပင္ရမလဲ ဆိုတာေတြေပါ့။
ဒီတိုင္းျပည္တစ္ခု ဆင္းရဲေနတာ ဘာ့ေၾကာင့္လဲ။ သူ႔မွာ ဘယ္လို သဘာ၀ သယံဇာတ ပစၥည္းေတြ ရိွသလဲ။ လူ႔အရင္းအျမစ္ကို ဘယ္လို ျပဳစုပ်ိဳးေထာင္သလဲ။ အစိုးရရဲ့ ေပၚလစီက ဘာလဲ။ ဒီ သယံဇာတ ပစၥည္းေတြကို ဘယ္လို စီမံခန္႔ခဲြသလဲ။ ပညာေရး ရည္မွန္းခ်က္ေတြက ဘာလဲ။ တျခားႏိုင္ငံ ေတြနဲ႔ စီးပြားေရးအရ ဆက္ဆံေရးက ဘယ္လိုရိွ သလဲ စသျဖင့္ ေဖာ္ျပၿပီးမွ ေနာက္ဆံုးမွာ ဒါဆိုရင္ အဲဒါေတြကို ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲၿပီး စီးပြားေရးစနစ္ တိုးတက္ ေကာင္းမြန္လာေအာင္ ဘယ္လိုေတြ လုပ္ႏိုင္သလဲ၊ ဘယ္လို လုပ္ရင္ ရႏုိင္သလဲ ဆိုတာ သံုးသပ္ျပရတယ္။ အဲဒါမွ Thesis တစ္ခုရဲ့ အဂၤါရပ္နဲ႔ ျပည့္စံုတယ္။
ဒါေတြေကာင္းပါတယ္ခ်ည္း ေရးေနရင္ paper တစ္ခုရဲ့ လကၡဏာနဲ႔ မကိုက္ညီေသးဘူး။ ပထမ အခန္း ၁ နဲ႔ ၂ ေလာက္မွာ ေကာင္းတာေတြ ေရးမယ္။ ဒါေတြ ဒါေတြေၾကာင္း ေကာင္းပါတယ္ ေပါ့။ အခန္း ၃ နဲ႔ ၄ ေလာက္မွာ အဲဒီ စနစ္ရဲ့ အားနည္းခ်က္ ခ်ိဳ႔ယြင္းခ်က္ေတြကို ေထာက္ျပရမယ္။ ဒါေတြေတာ့ျဖင့္ လိုေသးတယ္။ ဒါေတြကေတာ့ မေကာင္း ဘူး စသျဖင့္ ကိုယ္ပိုင္ ယူဆခ်က္ေတြ ေရးမယ္။ ေနာက္ဆံုး နိဂံုးခ်ဳပ္ က်ရင္ အဲဒီ လိုေနတာေတြ၊ မေကာင္းတာေတြ နဲ႔ ဟာကြက္ ေတြကို ဘယ္လုိ ျပဳျပင္ လုိက္ရင္ေတာ့ ေကာင္းသြားမယ္ ဆိုတဲ့ သံုးသပ္ခ်က္ေတြကို ေရးရမယ္။
ကြ်န္မတို႔ အခက္အခဲက ေက်ာင္းကို စေရာက္ေရာက္ခ်င္း ယူရတဲ့ ဘာသာေတြက core course ေတြ ျဖစ္ေနလို႔ ေရြးခ်ယ္ပိုင္ခြင့္ မရိွတာရယ္။ သင္တဲ့ ဆရာႀကီးေတြက ေက်ာင္းက မဟုတ္ပဲ အင္မတန္ ေတာ္တဲ့ ကမၻာ့ထိပ္ တန္း ပညာရွင္ႀကီးေတြ ျဖစ္ေနေတာ့ သူတို႔ သင္တာေတြကို ေက်ာင္းသားေတြ မလုိက္ႏိုင္ဘူး။ သူတို႔ ဘာေပးခ်င္သလဲ ဆိုတာ တိတိက်က် မသိဘူး ျဖစ္ေနတယ္။ ဘယ္လို ပံုစံမ်ိဳးနဲ႔ သြားခ်င္သလဲ ဆုိတာ မခန္႔မွန္းႏုိင္ဘူး။
ဗမာျပည္မွာ က်ေတာ့ ေမးခြန္းတစ္ခု ေမးလိုက္ရင္ ဒီေမးခြန္းကို ေျဖရမဲ့ အေျဖက တစ္မိ်ဳးထဲပဲ ရိွတယ္။ ေက်ာင္းသား ၃၀ ရိွရင္ ထြက္လာမဲ့ အေျဖ ၃၀ သည္ တစ္မိ်ဳးထဲပဲ။ လံုး၀ မလဲြဘူး။ အဲဒီ အထဲမွာမွ သည္၏ မလဲြ၊ ကြက္တိ ေျဖႏိုင္တဲ့ ေက်ာင္းသားဟာ အမွတ္ အမ်ားဆံုးရမယ္။ က်က္ေတာ့ထားပါရဲ့၊ တခ်ိဳ႔ စာပိုဒ္ေတြ ေမ့ေနလို႔ မေျဖႏိုင္တဲ့ ေက်ာင္းသားက အလယ္အလတ္တန္းမွာ ရိွမယ္။ တစ္ခါမွ မက်က္ပဲ ဘာမွ မရတဲ့ ေက်ာင္းသားက်ေတာ့ စာေမးပဲြ က်မယ္။
ဒီမွာ က်ေတာ့ ေမးခြန္းတစ္ခုအေပၚမွာ ေက်ာင္းသား အေယာက္ ၃၀ ေျဖရင္ အေျဖ အမ်ိဳး ၃၀ ျဖစ္ႏိုင္တယ္။ ဒီလို တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ အေျဖေတြ မတူတဲ့ အတြက္ professor က ဒါကို က်တယ္ လို႔ မေျပာႏိုင္ဘူး။ ကိုယ့္ အယူအဆနဲ႔ကိုယ္ ေျဖထားတာ ျဖစ္တဲ့အတြက္ သူ႔ အေျဖဟာ ေၾကာင္းက်ိဳးဆီေလ်ာ္ရင္ ဒါ လက္ခံတယ္။ ေနာက္ဆံုး မွာ conclusion ထုတ္ေပးႏိုင္ရမယ္။
ေနာက္ၿပီး သူက ဆရာျဖစ္ေနတာမို႔လို႔ သူေျပာတဲ့ argument အားလံုးကို အမွန္လို႔ ယူဆရမယ္ မဟုတ္ဘူး။ ဆရာေျပာတဲ့ အေပၚမွာ ကိုယ့္သေဘာနဲ႔ကိုယ္ လြတ္လပ္စြာ ကြဲလဲြပိုင္ခြင့္ ရိွတယ္။ ေက်ာင္းသားရဲ့ argument မွန္ေနရင္လည္း သူတို႔က ေထာက္ခံေပးတယ္။ ျပန္ၿပီးျဖန္႔ေ၀ေပးတယ္။ ဘယ္ႏွခုႏွစ္မွာ တက္ခဲ့တဲ့ ေက်ာင္းသားရဲ့ argument ကေတာ့ျဖင့္ ဘယ္လိုရိွတယ္၊ ဘယ္လိုအခ်က္ေတြကို ေထာက္ျပထားတယ္၊ ဘယ္လို တင္ျပထားေတြက ေတာ့ျဖင့္ အရမ္းေကာင္းတယ္ ဆိုၿပီး တင္ျပတယ္။ ဒါေၾကာင့္မို႔လို႔ ဒီမွာ တက္ခဲ့တဲ့ ေက်ာင္းသား အားလံုးရဲ့ paper ေတြကို သူတို႔ သိမ္းထားတယ္။
ေနာက္ၿပီး ကမၻာ့ စက္မႈ တကၠသိုလ္ေတြ အားလံုးကို အဆင့္ခဲြလိုက္ရင္ NTU က အဆင့္ ၂၅ မွာ ရိွတယ္။ ကမၻာ့ တကၠသိုလ္ႀကီးေတြအေနနဲ႔ ဆုိရင္ ထိပ္သီး တကၠသိုလ္ ၁၀၀ ထဲမွာ ပါတယ္။ ဘယ္လို အဆင့္အတန္း သတ္မွတ္သလဲ ဆိုေတာ့ ဒီတကၠသိုလ္ဟာ ဘာသာရပ္ ဘယ္ႏွစ္ခု သင္ေပးသလဲ၊ တစ္ႏွစ္မွာ ဘဲြ႔ရေက်ာင္းသား ဘယ္ေလာက္ ေမြးထုတ္ေပးႏိုင္သလဲ စသျဖင့္ ေပါ့ သတ္မွတ္ထားတာကိုး။ အေမရိကန္ မွာ တကၠသိုလ္ေပါင္း ၁၀၀ ေပမဲ့ ဒီ တကၠသိုလ္အားလံုးဟာ ကမၻာ့ ထိပ္သီး တကၠသိုလ္ေတြခ်ည္း ျဖစ္ခ်င္ မွ ျဖစ္မယ္ ေပါ့။ တျခားႏိုင္ငံေတြမွာ လည္း သူ႔ထက္သာတဲ့ တကၠသိုလ္ေတြ ရိွေနႏိုင္တာပဲ။
ဆိုေတာ့ NTU အေနနဲ႔က သူတို႔ တကၠသိုလ္ရဲ့ အဆင့္ကို ထိမ္းထားခ်င္တယ္။ အဲဒီ အခါက်ေတာ့ ကမၻာ့ ထင္ရွားတဲ့ ဆရာႀကီးေတြ ငွားတယ္။ ေနာက္ၿပီး ေက်ာင္းသားတစ္ဦးရဲ့ paper ကို ဒီဆရာက သင္ေပးလိုက္ေပတဲ့၊ ဒီ ဆရာကတင္ စစ္တာ မဟုတ္ပဲ အျပင္က တျခားဆရာႀကီးေတြဆီ ပို႔ေပးၿပီး စစ္ေသးတယ္။
မူလ သင္တဲ့ဆရာက ဒီေက်ာင္းသား ေရးထားတဲ့ စာတမ္းက အရမ္းေကာင္းေနလို႔ Grade A ေပးလိုက္တယ္။ ဒါေပမဲ့ အျပင္စာစစ္ ဆရာႀကီးေတြ စစ္လိုက္တဲ့ အခါက်ေတာ့ ဒီအခ်က္ေတြကေတာ့ ေကာင္းပါ တယ္။ ဒါေပမဲ့ ဒီလိုသံုးသပ္ ထားတာကေတာ့ သိပ္မေကာင္းေသးဘူး။ ဒီလိုေရးမွ မွန္မယ္။ အဲဒီအတြက္ ဒီေက်ာင္း သားကို Grade A မေပးသင့္ဘူး။ B+ ပဲေပးသင့္တယ္ လို႔ လုပ္လိုက္ရင္ ေက်ာင္းသားအေနနဲ႔ Grade B+ ပဲ ရေတာ့ တယ္။
ဆိုလိုတာက သူတို႔ဆီက ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ ေရးလုိက္တဲ့ စာတမ္းဟာ ဘယ္သူစစ္လုိက္၊ စစ္လိုက္၊ အစစ္ခံႏုိင္ရမယ္ လို႔ မွတ္ေက်ာက္တင္ထားတာပဲ။
ကြ်န္မတို႔ အေျဖလႊာေတြဆိုရင္ ဒီေက်ာင္းက ဆရာေတြလဲ စစ္ၿပီးေရာ အဂၤလန္တကၠသိုလ္ကို ပို႔ၿပီး အစစ္ခိုင္း တယ္။ ဟိုက ျပန္လာတဲ့ ရမွတ္ေတြကိုက်မွ ေၾကျငာတာ။ ဒီေတာ့ စာေမးပဲြ စစ္ၿပီးၿပီးခ်င္း အမွတ္ေတြကို ခ်က္ျခင္း မသိႏိုင္ေသးဘူး။ တစ္လေက်ာ္ၾကာမွ သိရတယ္။ ေနာက္ၿပီး ဒီေက်ာင္းမွာ စစ္လိုက္လို႔ ေအာင္သြားေပမဲ့ ဟို တကၠသိုလ္က အေအာင္မေပးဘူး ဆိုလဲ လက္ခံႏိုင္ရမယ္။
ဒီမွာ Master ေက်ာင္းသား တစ္ေယာက္ဟာ course work အေနနဲ႔ ေက်ာင္း ဆယ္လ တက္ရတယ္။ အနည္းဆံုး seminar (အႀကီး) အခု ၂၀ ၿပီးရမယ္။ အဲဒီ seminar ေတြက်ေတာ့ ဒီတကၠသိုလ္ တစ္ခုထဲကတင္ မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ ကမၻာအႏွံ႔အျပားက ထိပ္တန္း တကၠသိုလ္ႀကီးေတြက ပါေမာကၡႀကီးေတြကို ဖိတ္ၿပီး သူတို႔ရဲ့ ေဟာေျပာခ်က္ေတြ၊ ဗဟုသုတေတြကို ေပးတယ္၊ idea ေတြကို share လုပ္တယ္ ဆုိေတာ့ မျဖစ္မေန၊ တက္ကို တက္ရတယ္။
အဲဒီမွာ ေမးခြန္းေတြလည္း ေမးရတယ္။ ေနာက္ၿပီး ဒီ seminar ေတြကို အစိုးရ အရာရိွႀကီးေတြလည္း လာတက္ၿပီး သူတို႔ သိခ်င္တာေတြ ေမးၾက၊ အျပန္အလွန္ ေဆြးေႏြးၾက ဆိုေတာ့ အရမ္း ဗဟုသုတ ရတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဒီ seminar အခု ၂၀ သည္ မဟာသိပံဘဲြ႔ယူ ေက်ာင္းသားေတြအတြက္ မတက္မျဖစ္ တက္ရတဲ့ လိုအပ္ခ်က္ တစ္ခု ျဖစ္တယ္။
ေနာက္တစ္ခုက Dissertation ပဲ။ Master of the Crown လို႔ေတာင္ ေခၚတယ္။ ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ ဟာ အတန္းေတြေတာ့ ေအာင္သြားပါရဲ့။ လိုတဲ့ စာတမ္းေတြလည္း တင္ၿပီးပါရဲ့။ ဒါေပမဲ့ ဒီ Dissertation မေရးႏိုင္သူ တစ္ေယာက္ကို Master ဘဲြ႔နဲ႔ မထိုက္တန္ေသးဘူး လုိ႔ ယူဆၿပီး ဘဲြ႔မေပးဘူး။ သူဟာ ဘာသာရပ္တိုင္းမွာ Grade A ရေနသည့္တိုင္ Dissertation မေရးႏုိင္ဘူး ဆိုရင္ ဘဲြ႔မရႏုိင္ဘူး။
အဲဒါေၾကာင္း ဂ်ာမဏီတို႔၊ ေနာ္ေ၀ တို႔က လာတက္တဲ့ ေက်ာင္းသားေတြေတာင္ ဘဲြ႔မရပဲ ျပန္သြားရတဲ့သူေတြ ရိွတယ္။ ကြ်န္မတို႔ ျမန္မာျပည္က လာတက္တဲ့ သူေတြထဲမွာလည္း ဘဲြ႔မရပဲ ျပန္သြားရတဲ့သူေတြ အမ်ားႀကီး ရိွတယ္။ ကြ်န္မတို႔ တက္တဲ့ အတန္းမွာ စုစုေပါင္း ဗမာျပည္က လာတက္တာ ေယာက္ ရိွတဲ့ အနက္ မဟာသိပံဘဲြ႔ ကို ေအာင္ေအာင္ျမင္ျမင္ ဆြတ္ခူးသြားတာ ဆိုလို႔ ကြ်န္မ အပါအ၀င္ ေယာက္ပဲ ရိွတယ္။
ဒီလိုပဲ တရုပ္ျပည္ကလည္း အစိုးရအရာရိွေတြ ပညာသင္ဆုနဲ႔ လာတက္တဲ့ သူေတြ ရိွတယ္။ သူတို႔ေရးတဲ့ Dissertation ကို ပါေမာကၡက အတည္ျပဳမေပးလို႔ ေနာက္ဆံုးအဆင့္က်မွ ဘဲြ႔မရပဲ ျပန္သြားရတဲ့သူေတြ ရိွတယ္။
ဗမာျပည္မွာတံုးကေတာ့ မနက္ျဖန္ သင္မဲ့ ဘာသာကို ဒီေန႔ႀကိဳဖတ္သြားတယ္ ဆုိတာမ်ိဳး မရိွခဲ့ဘူး။ ဆရာသင္ေတာ့မွပဲ နားေထာင္၊ လုိက္မွတ္။ ညက်မွ ျပန္က်က္။ ဒါမ်ိဳးပဲ ရိွခဲ့တယ္။ စာေမးပဲြ ေျဖခါနီးက်ရင္ အရင္တံုးက ေမးခဲ့တဲ့ ေမးခြန္းေဟာင္းေတြ လုိက္ရွာ၊ ေျဖၾကည့္ စသျဖင့္ ျပင္တာဆင္တာ မ်ိဳးေတြ ရိွတယ္။ Course တစ္ခုလံုးကို ၿခံဳၿပီး ေလ့လာတဲ့၊ ေမးတဲ့ ပံုစံမ်ိဳး မရိွဘူး။
ေနာက္ၿပီး ဗမာျပည္မွာ ခုေနာက္ပိုင္းက် ပိုလြယ္ေသးတယ္။ ဆရာ ဆရာမေတြက စာေမးပဲြမွာ ေမးမဲ့ ေမးခြန္း ကို ႀကိဳထုတ္ထားတယ္။ စာေမးပဲြမွာ ၆ ပုဒ္ေမးမယ္ ဆိုရင္ ေက်ာင္းသားေတြကို hint ေပးတဲ့ အေနန႔ဲ ၈ ပုဒ္ ေလာက္ ေပးထားတယ္။ အဲဒါ က်က္ေျဖလိုက္ရံုပဲ။ ဘာမွ ေခါင္းစားစရာ မလိုဘူး။ အဲဒီ ေပးထားတဲ့ ၈ ပုဒ္ကို အာဂံုေဆာင္ႏိုင္ရင္ ေအာင္မွာပဲ။ ဂုဏ္ထူးထြက္မွာပဲ။
ဒီမွာက်ေတာ့ အဲဒီလို မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ ေနာက္တစ္ပတ္ သင္မဲ့ သင္ခန္းစာနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ lecture notes ေတြကို web site ေပၚမွာ တင္ေပးထားတယ္။ ေနာက္ၿပီး ေက်ာင္းသားေတြဆီကုိ e-mail ေတြ ပို႔ထားတယ္။ ေက်ာင္းသားေတြက အဲဒါေတြကို print ထုတ္ၿပီး ႀကိဳဖတ္ထား။ ေရွ႔အပတ္ သံုးနာရီစာေလာက္ သင္မဲ့ lecture ကို ဒီ အပတ္ထဲမွာ ေသေသခ်ာခ်ာ ဖတ္ထားရတယ္။ အဲဒီလို ဖတ္ထားမွ ဆရာလာသင္တဲ့ အခါ သူဘာေတြ ေျပာေနတာ လဲ၊ ဒါက ဘာကိုဆိုလိုတာလဲ ဆုိတာ နားလည္မွာ။ ဒါမွမဟုတ္ပဲ စာသင္ခန္းထဲေရာက္မွ ဆရာေျပာတာ နားေထာင္ရင္ ဘာေတြ ေျပာေနမွန္း သိမွာ မဟုတ္ဘူး။
ေနာက္ၿပီး အတန္းထဲမွာ ဆရာစာသင္သြားတာကို နားေထာင္ၿပီး ျပန္သြားတာမ်ိဳး သူတို႔ မလိုလားဘူး။ ဆရာ သင္သြားတဲ့ အေပၚမွာ ေက်ာင္းသားက ျပန္ၿပီး ေဆြးေႏြးတာ၊ ေမးျမန္းတာမ်ိဳး လုပ္ႏိုင္ရမယ္။ ဆရာသင္သြားတဲ့ အေပၚ မွာကိုပဲ ေက်ာင္းသားက အခ်က္အလက္ပိုင္ပိုင္ႏုိင္ႏိုင္နဲ႔ ျပန္ၿပီး ျငင္းခ်က္ထုတ္ႏုိင္ရမယ္။ ဒီမွာ စာသင္တာက်ေတာ့ စကားရည္လုပဲြ ပံုစံမ်ိဳးပဲ။ ဆရာက positive way ကေန တင္ျပတယ္။ ေက်ာင္းသားက negative way ကေန ျပန္ၿပီး ေခ်ပတယ္။ ဆိုေတာ့ ဒီလိုမ်ိဳး ျပန္ၿပီး ေဆြးေႏြး၊ ေမးျမန္းတာ၊ ျငင္းခ်က္ထုတ္တာမ်ိဳးေတြကုိ စာႀကိဳမဖတ္ထားပဲ ဘယ္လိုမွ မလုပ္ႏိုင္ဘူး။
ေနာက္ၿပီး presentation ေတြ ေပးရတယ္။ ေက်ာင္းစတက္တက္ခ်င္း first trimester မွာ presentation က အပတ္တိုင္း ပါတယ္။ ေက်ာင္းသားမ်ားရင္ ႏွစ္ေယာက္ တစ္စု၊ သံုးေယာက္ တစ္စု။ နည္းတယ္ ဆိုရင္ေတာ့ တစ္ေယာက္ခ်င္းစီ ေပးရတယ္။ ကိုယ္ႀကိဳက္တဲ့ ေခါင္းစဥ္ကို ေရြးၿပီး လုပ္လို႔ရတယ္။ ကိုယ္က ျပင္ဆင္ထားၿပီး အတန္းကို ရွင္းျပမယ္။ အဲဒီအခါ ေက်ာင္းသားေတြနဲ႔ ဆရာေတြက ကိုယ္တင္ျပတဲ့ အေပၚမွာ ေမးခြန္းေတြ ျပန္ထုတ္ မယ္ ေပါ့။
အေတြ႔အႀကံဳမရိွေသးခင္ first trimester မွာ အုပ္စုလုိက္ presentation လုပ္ရတယ္။ ဒါေပမဲ့ ေနာက္ second trimester က်ေတာ့ အုပ္စုလိုက္ လုပ္လို႔ မရေတာ့ဘူး။ အေတြ႔အႀကံဳ ရလာၿပီ ဆိုေတာ့ တစ္ေယာက္ခ်င္းစီပဲ လုပ္ရေတာ့တယ္။ ဘယ္ topic ေျပာမလဲ ဆိုတာ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ေရြး။ ဘယ္အခ်က္အလက္ေတြ ထည့္မလဲ ဆိုတာ လဲ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ေရြး။ Reference ေတြကိုလည္း ကိုယ့္ဟာကိုယ္ ထည့္ရတယ္။ ကိုယ္ေျပာခ်င္တဲ့ အေၾကာင္းအရာ ကို ကုိယ့္ဟာကိုယ္ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေျပာႏိုင္တယ္။
No comments:
Post a Comment