Bitter Life (ကိုသန္း၀င္းမ်ိဳဳး-၁)

နာမည္ - ကိုသန္း၀င္းမ်ိဳး
အသက္ - ၃၇
ပညာအရည္အခ်င္း - အင္ဂ်င္နီယာဘဲြ႔(စက္မႈ)
လက္ရိွအလုပ္အကိုင္ - ကုိယ္ပိုင္ ကုမၸဏီေထာင္ထားသည္။

ကိုသန္း၀င္းမ်ိဳးမွာ စင္ကာပူသို႔ေရာက္ရိွ M.Sc ဘဲြ႔တစ္ခု ထပ္ယူကာ လုပ္ရင္း သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္ အတူ ပူးေပါင္း ၍ ကိုယ္ပိုင္လုပ္ငန္း ထူေထာင္ လုပ္ကိုင္ေနသူ ျဖစ္ပါသည္။ သူ႔ထံတြင္ပင္ ျမန္မာလုပ္သား ၃၀ ခန္႔ ရိွသည္ ဟု ဆိုပါသည္။ သူက စင္ကာပူ လာေရာက္လုပ္ကိုင္သူ လူငယ္မ်ားအား ေနသာသလို မေနၾကပဲ မိမိဘ၀ တုိးတက္ရာ တိုးတက္ေၾကာင္း အျမဲ ႀကိဳးစားေနသင့္သည္ ဟု တိုက္တြန္းပါသည္။

ကြ်န္ေတာ္ R.I.T က ၁၉၉၆ မွာ ေက်ာင္းၿပီးတယ္။ ေက်ာင္းၿပီးေတာ့ ရန္ကုန္မွာ တစ္ႏွစ္ေလာက္ လုပ္လိုက္ေသး တယ္။ Sam Chong Piling မွာ။ ေနာက္ေတာ့ ၁၉၉၇ မတ္လမွာ စင္ကာပူ လာခဲ့တာပဲ။ စင္ကာပူကို Work Permit နဲ႔ လာခဲ့တာ။ ေအးဂ်င့္နဲ႔ လာခဲ့တာပဲ။ Sheet Metal ကုမၸဏီမွာ လုပ္ရတယ္။ Engineering Technician တဲ့။ အဲဒီမွာ ၂ ႏွစ္ လုပ္ခဲ့တယ္။ အဲဒါၿပီးေတာ့ တျခား ကုမၸဏီ တစ္ခုမွာ E.P ေလွ်ာက္တယ္။ Technician အေနနဲ႔ပဲ။ ကုမၸဏီက Aircraft Maintenance, Interior maintenance ေပါ့။ ထိုင္ခံုတို႔ဘာတို႔ ျပင္ရတယ္။ New installation လည္း လုပ္ရတယ္။ အဲဒီမွာ ၁၉၉၇ ကေန ၁၉၉၉ ထိ လုပ္ခဲ့တယ္။ ၂၀၀၀ ျပည့္ႏွစ္က်ေတာ့ NUS မွာ M.Sc (Mechanical) ကို အခ်ိန္ပိုင္း သြားတက္ခဲ့ တယ္။ ၂ ႏွစ္နဲ႔ ၿပီးသြားတယ္။
ေနာက္ေတာ့ ကုမၸဏီတစ္ခု ေျပာင္းတယ္။ Mechanical Engineer အေနနဲ႔။ Generator Set ေတြ လုပ္တာ။ အဲဒီမွာ ၄ ႏွစ္ေလာက္ၾကာတယ္။ ၂၀၀၇ စက္တင္ဘာ ထိ။ ေနာက္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ မိတ္ေဆြေတြနဲ႔ ေပါင္းၿပီး ကုမၸဏီ တစ္ခု register လုပ္တယ္။ ဒါေပမဲ့ ခ်က္ျခင္း မလုပ္ျဖစ္ေသးဘူး။ ကုမၸဏီ အေနနဲ႔က Gen Set packaging လုပ္ေပးတယ္။ ေနာက္ၿပီး construction မွာ electrical wiring, installation လုပ္ေပးတယ္။ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ contract ဆဲြၿပီး လုပ္တာ။
အစပိုင္းမွာေတာ့ အခက္အခဲေတြ အမ်ားႀကီးေတြ႔ရတာေပါ့။ ဒါေပမဲ့ ဒီလိုပဲ လုပ္ရတာပဲေပါ့။
ရန္ကုန္က လာၿပီး ေက်ာင္းတက္မဲ့ သူေတြအတြက္ အဓိကလိုတာက အဂၤလိပ္စာပဲေပါ့။ တျခားေတာ့ ဘာမွ သိပ္ အခက္အခဲ မရိွပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ scholarship နဲ႔ လာတဲ့ သူေတြကေတာ့ ျပႆနာ မရိွဘူး။ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ အလုပ္လုပ္ရင္း ေက်ာင္းတက္မယ္ ဆိုရင္ေတာ့ အလုပ္အကိုင္ အဆင္ေျပရဲ့လား၊ အလုပ္တစ္ဖက္နဲ႔ ေက်ာင္းစာ လုိက္ႏိုင္ပါ့မလား ေသေသခ်ာခ်ာ ေလ့လာၿပီးမွ လာသင့္တယ္။
ကုိယ့္ဟာကိုယ္ ေက်ာင္းတက္မယ္ ဆိုရင္ ေငြဘယ္ေလာက္ ကုန္မလဲ၊ အဲဒီေလာက္ အကုန္အက် ခံႏိုင္ပါ့မလား စတာေတြပါ ထည့္တြက္ရမွာ ေပါ့။ ဒီမွာက ကုန္က်စရိတ္မ်ားတယ္။ ေက်ာင္းတစ္၀က္တပ်က္နဲ႔ ပိုက္ဆံမတတ္ႏိုင္လို႔ ျပန္သြားရမယ္ ဆိုရင္ အရမ္း နစ္နာတယ္။

ကိုယ့္ဘ၀ကိုယ္ တက္လမ္းရွာခ်င္တယ္ ဆိုရင္ေတာ့ ေတြ႔ႀကံဳလာသမွ် အခက္အခဲေတြကို ၾကံ့ၾကံ့ခံ ရင္ဆိုင္ရမွာ ပဲ။ အထူးသျဖင့္ ဗမာျပည္က အလုပ္လာလုပ္တဲ့ လူငယ္ေလးေတြကို မွာခ်င္တာက ဟာ၊ ငါ ဒီေလာက္ပဲ ရတာပဲ။ ဒီေလာက္နဲ႔ တန္ေအာင္ပဲ လုပ္မယ္ ဆုိတဲ့ တြက္ကပ္တဲ့ စိတ္မိ်ဳးေတြ မေမြးမိေစဘို႔ပဲ။
ကြ်န္ေတာ္တို႔ လာတံုးကလည္း လခက ဘယ္ေလာက္မွ ရတာ မဟုတ္ဘူး။ ဒါေပမဲ့ အကုန္လုပ္ရတာပဲ။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ရတဲ့လခနဲ႔ လုပ္ရတာနဲ႔ ကို ဒီထက္ပိုႀကီးတဲ့ ကုမၸဏီႀကီးေတြနဲ႔သာ ယွဥ္ၾကည့္လိုက္ရင္ ဘယ္လိုမွ မကိုက္ ဘူး။ ဒါေပမဲ့ မတြက္မကပ္ပဲ ဒီလို လုပ္ျခင္းအားျဖင့္ တစ္ေန႔ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ စီးပြားေရးလုပ္တဲ့ အခါမွာ အမ်ားႀကီး အေထာက္အကူ ရတယ္။ ေအာက္ေျခသိမ္း အားလံုးနားလည္ သြားတယ္။ လက္ေတြ႔ သိသြားတယ္။ အဲဒါ အျမတ္ပဲ။ ဒါ ေငြေပးၿပီး ၀ယ္လို႔မရႏိုင္သလို ေက်ာင္းမွာ သင္ေပးလို႔လည္း မရႏုိင္ဘူး။ တကယ္လုပ္တဲ့ အခါက်မွ အခက္အခဲ၊ ျပႆနာ ဆိုတာ ေတြ႔ရတာ။
ေနာက္တစ္ခုက ကတိတစ္ခုကို လြယ္လြယ္ မေပးမိေစဘို႔၊ ကတိေပးၿပီးရင္လည္း ေပးထားတဲ့ ကတိအတိုင္း လုပ္ေပးဘို႔ အေရးႀကီးတယ္။ ဒါမွ လူေတြရဲ့ ယံုၾကည္မႈ ရမယ္။ စီးပြားေရးလုပ္တဲ့ အခါ အဆင္ေျပမယ္။ အခု ကြ်န္ေတာ္တို႔ ကိုယ့္စီးပြားေရးကိုယ္ လုပ္ၾကၿပီ ဆိုေတာ့ အလုပ္ရွာတဲ့အခါ အလုပ္ရွင္က ကိုယ့္ေနာက္ခံ သမိုင္းကို ေလ့လာတယ္။ ဒီ ေကာင္ေတြ တကယ္ စိတ္ခ်ရရဲ့လား ေပါ့။
ကိုယ္က သမိုင္းေၾကာင္း မေကာင္းခဲ့ရင္ အလုပ္ရွင္က အလုပ္အပ္မွာ မဟုတ္ဘူး။ ဒီေတာ့ သမိုင္းေၾကာင္း ေကာင္းေအာင္ ကိုယ့္အလုပ္အေပၚမွာ ကိုယ္ သစၥာရိွရမယ္။ ေကာင္းႏိုင္သမွ် ေကာင္းေကာင္း လုပ္ေပးရမယ္။ အေကာင္း ဆံုးျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစားရမယ္။
ဒီေတာ့ ကိုယ္ လခ ဘယ္ေလာက္ရသလဲ ဆိုတာထက္ ကိုယ္ ဘယ္ေလာက္ လုပ္ေပးႏုိင္သလဲ ဆိုတာ ပိုၿပီး အေရးႀကီးပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ေတာ့ ေနာက္ပိုင္းလာတဲ့ ေကာင္ေလးေတြမွာ အဓိက ေတြ႔ရတယ္။ ငါကေတာ့ ဘယ္ေလာက္ပဲ ရတာမို႔ ဘယ္ေလာက္ပဲ လုပ္ႏိုင္မယ္ စသျဖင့္ေပါ့။ ေကာင္ေလးေတြက ပိုက္ဆံသာ လုိခ်င္တာ။ ဘာခံယူခ်က္မွ မရိွသလို ႀကိဳးစားခ်င္စိတ္လဲ မရိွဘူး။ သူတို႔ကို တစ္ခုခု လုပ္ခိုင္းလိုက္ရင္ တာ၀န္ယူခ်င္စိတ္ မရိွဘူး။ ေနာက္ၿပီး ကုိယ္မတတ္လုိ႔ ေလ့လာခ်င္တဲ့စိတ္လည္း မရိွဘူး။
ဒါ ကြ်န္ေတာ္ထင္တယ္။ သူတို႔ ျဖတ္သန္းလာခဲ့ရတဲ့ ဘ၀အေတြ႔အႀကံဳေတြနဲ႔လည္း ဆုိင္မယ္ ထင္တယ္။ သူတို႔ က ဗမာျပည္မွာ ကတည္းက ခပ္ေပါ့ေပါ့ေန၊ ခပ္ေပါ့ေပါ့စား။ ပညာသင္ၾကားေရးကအစ ဘာကိုမွ အေလးအနက္ မထားခဲ့ ဘူး။ အဲဒီ အက်င့္ေတြ ဒီကိုပါ ယူလာခဲ့တယ္။
ကြ်န္ေတာ္သူတို႔ကို ေျပာျပတယ္။ ေအာင္ျမင္မႈ ဆိုတာ လြယ္လြယ္ေလး ရတဲ့အရာ မဟုတ္ဘူး။ အစြမ္းကုန္ ႀကိဳးစားႏုိင္မွ ရတာ။ ကြ်န္ေတာ္ ဒီလာတံုးက Work Permit နဲ႔လာတာ။ ပါမစ္ သက္တမ္းကုန္ခါနီးေတာ့ E.P တင္တယ္။ မရဘူး။ Reject ထိတယ္။ ေနာက္ထပ္ အလုပ္ထပ္ရွာရတယ္။ E.P တင္ရတယ္။ ေနာက္မွ ရတာ။
ကြ်န္ေတာ္က P.R လိုခ်င္တယ္။ P.R ျဖစ္မွလည္း ကေလးေတြ ေက်ာင္းတက္ဖို႔ ကိစၥတို႔ ဘာတို႔ အဆင္ေျပမွာကိုး။ အဲဒီအခ်ိန္က P.R ရဘို႔ဆိုတာလည္း အေတာ့္ကို မလြယ္ဘူး။ ဒီက M.Sc ဘဲြ႔ တစ္ခုခုရမွလို ျဖစ္ေနေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ ေက်ာင္းတက္ဘို႔ ျပင္တယ္။ မျဖစ္ျဖစ္ေအာင္ ေက်ာင္းတက္လိုက္တယ္။ ႀကိဳးေတာ့ ႀကိဳးစားရတာေပါ့။ ဒီလိုနဲ႔ M.Sc ၿပီး သြားတယ္။

ေနာက္ၿပီး စီးပြားေရး လုပ္တယ္ဆိုတာလည္း ေျပာသေလာက္ လြယ္တဲ့ကိစၥ မဟုတ္ဘူး။ ပထမ တစ္ႏွစ္၊ ႏွစ္ႏွစ္ အတြင္းမွာ အျပင္းအထန္ ရုန္းကန္ရတယ္။ အပင္ပန္းခံ၊ အနစ္နာ ခံရတယ္။ အခက္အခဲ ေပါင္းစံုေတြ႔ရတယ္။ ကိုယ္ ေမွ်ာ္လင့္ထားတာေရာ၊ ေမွ်ာ္လင့္ မထားတာေရာေပါ့။
လုပ္တာက ကြ်န္ေတာ္ရယ္၊ ကြ်န္ေတာ္နဲ႔ စင္ကာပူကို အတူတူ ထြက္လာတဲ့ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ရယ္၊ ေနာက္ တစ္ေယာက္ရယ္ ေပါင္းၿပီးလုပ္ငန္းတစ္ခု ထူေထာင္လိုက္တာ။ ခုဆို ႏွစ္ႏွစ္ေလာက္ရိွၿပီ ဆိုပါေတာ့။ ထိုက္သင့္ သေလာက္ေတာ့ ေအာင္ျမင္ပါတယ္။
စင္ကာပူကို ရိုးရိုး အလုပ္သမားဘ၀နဲ႔ လာတ့ဲ သူေတြ အမ်ားႀကီးရိွတယ္။ ကြ်န္ေတာ့္ဆီမွာကိုပဲ ၃၀ ေလာက္ ရိွတယ္။ ဒီေကာင္ေလးေတြရဲ့ သေဘာထားက တစ္မ်ိဳးဗ်။ သူတို႔ကို ကြ်န္ေတာ္ ေျပာျပတယ္။
မင္းတို႔ ႀကံဳရင္ သူငယ္ခ်င္းေတြ ဆီကေနတဆင့္ တျခား ကုမၸဏီေတြ ေမးၾကည့္လိုက္။ ငါတို႔ ျမန္မာ ကုမၸဏီ ေတြနဲ႔ တူရဲ့လား ဆိုတာ။ သူမ်ားေတြမွာ OT မဆင္းရလို႔ ၿငီးေနၾကတယ္။ မင္းတို႔က်ေတာ့ ပင္ပန္းလို႔ ဆိုၿပီး ငါတို႔က ေပးတာေတာင္ အိုတီ မဆင္းခ်င္ၾကဘူး။
ေနာက္ၿပီး သူတို႔က ေျပာလုိက္ေသးတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔အတြက္ ပိုက္ဆံက အေရးမႀကီးပါဘူး တဲ့။ ပိုက္ဆံ အေရးမႀကီးရင္ ဘာကိစၥ ကိုယ့္မိသားစုနဲ႔ ခဲြၿပီး စင္ကာပူကို လာသတဲ့လဲ။ ေနာက္ၿပီး ကြ်န္ေတာ္တို႔က သူတို႔ကို အၿမဲ ေစာင့္ ၾကည့္ အကဲခတ္ေနတာ။ ေတာ္ရင္ ေတာ္သလို၊ ထူးခြ်န္ရင္ ထူးခြ်န္သလို ေျမွာက္စားရေအာင္။ ဒါ သူတို႔ အတြက္ အခြင့္ အလမ္းပဲ။ ကိုယ္ႀကိဳးစားရင္ ႀကိဳးစားသေလာက္ ခံစားရမွာ။ ေနာက္ၿပီး ဒါတင္မကေသးဘူး။ သူတို႔သာ ယူတတ္ရင္ ဒီက နည္းပညာေတြ အမ်ားႀကီး ယူသြားလို႔ရတယ္။ ေနာင္တစ္ခ်ိန္ စင္ကာပူကေန ျပန္သြားၿပီး ဗမာျပည္မွာ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ စီးပြားေရးလုပ္ရင္ ဒါေတြကို ျပန္ အသံုးခ်လို႔ ရတယ္။
ေနာက္တစ္ခ်က္က သူတို႔မွာ ဘာရည္မွန္းခ်က္မွ တိတိက်က် မရိွဘူး။ စင္ကာပူကို ဘာလို႔လာသလဲ။ ပိုက္ဆံ ရွာဘို႔ဆိုရင္ ဘယ္အတိုင္းအတာထိ ရွာမလဲ။ ရလာတဲ့ ပိုက္ဆံကို ဘယ္လို အသံုးခ်မလဲ။ စင္ကာပူမွာ မလုပ္ေတာ့လို႔ ဗမာျပည္ အၿပီးျပန္သြားရင္ ဘာလုပ္မယ္ စိတ္ကူးထားလဲ။ ေမးလိုက္ရင္ သူတို႔ ဘာမွ ေရေရရာရာ မေျပာတတ္ဘူး။ ဒါ အလုပ္သမားေတြတင္ မကဘူး။ အင္ဂ်င္နီယာ ဆုိတဲ့ေကာင္ေလးေတြလည္း ဒီအတိုင္းပဲ။
စင္ကာပူမွာလည္း ဗမာေတြ အေတာ္မ်ားမ်ား မန္ေနဂ်ာတို႔ ဘာတို႔ ျဖစ္ေနၾကတာ ရိွပါတယ္။ သူတို႔ ဒီလို ျဖစ္လာ တယ္ ဆိုတာ အင္မတန္ ႀကိဳးစားၿပီးမွ ျဖစ္လာၾကတာ။ ေနရင္းထိုင္ရင္း ျဖစ္လာတာ မဟုတ္ဘူး။ ဘယ္သူပဲ ျဖစ္ျဖစ္ အစပိုင္းမွာေတာ့ အခက္အခဲ ဆိုတာ ရိွမွာပဲ။ အနည္းဆံုးေတာ့ communication ျပႆနာ ရိွတယ္။ ယဥ္ေက်းမႈ မတူလို႔ ဆက္ဆံရတဲ့ အခါ မေျပလည္တာေတြ ရိွတယ္။
အလုပ္ရွင္ဆိုတာ လူေတြအေၾကာင္း ေကာင္းေကာင္းနားလည္တယ္။ လူကဲခတ္ အင္မတန္ေတာ္တယ္။ ေတာ္လို႔ လည္း သူေဌးျဖစ္ေနတာပဲ။ ဘယ္သူကေတာ့ျဖင့္ အလုပ္ကို ႀကိဳးစားပမ္းစား လုပ္တယ္။ ဘယ္သူကေတာ့ျဖင့္ အင္မတန္ ေရသာခိုခ်င္တယ္။ တြက္ကပ္တယ္။ ဒါ သူတို႔ ေနရာတကာ လိုက္ၾကည့္ေနစရာ မလိုဘူး။ သိတာပဲ။ ပါးစပ္ဟ လိုက္တာနဲ႔ ဗိုက္ထဲ ဘာရိွတယ္ ဆိုတာ သိၿပီးသားပဲ။
ဒီေတာ့ အင္မတန္ ရွင္းပါတယ္။ ႀကိဳးစားတဲ့လူ တက္မယ္။ မႀကိဳးစားတဲ့လူ မတက္ဘူး။ ခု က်ေတာ့ ေရာက္လာ တဲ့ ေကာင္ေလးေတြက တစ္ေယာက္ ရာထူးတက္သြားရင္ ဘာေၾကာင့္တက္သလဲ ဆိုတာ မေလ့လာပဲ မနာလိုစိတ္နဲ႔ တိုက္ခ်င္တယ္။ တြန္းခ်င္တယ္။ တရားေသာ နည္းအားျဖင့္ မယွဥ္ၿပိဳင္ပဲ မဟုတ္တာ လုပ္ခ်င္တယ္။ ဒါ ၾကည့္လိုက္ရင္ ေကာင္းတဲ့ လကၡဏာ မဟုတ္ဘူး။ စိတ္ပိုင္း ဆိုင္ရာအရေရာ၊ ရုပ္ပိုင္းဆိုင္ရာ အရပါ ေပါ့။ တိုးတက္မလာပဲ ဆုတ္ယုတ္ လာတယ္။ ဒါ ကြ်န္ေတာ့္ ကုမၸဏီမွာ ကိုပဲ ေတြ႔ေနရတာေတြ။
ဆိုေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ဗမာခ်င္းေတာ့ မေထာင္းတာဘူးေပါ့။ ဒါေပမဲ့ ႏိုင္ငံျခားသား ကုမၸဏီမွာ သြားလုပ္တဲ့ အခါ လူမ်ိဳးလိုက္ ခီ်ၿပီး သိကၡာက်တယ္။ မင္းတို႔ ဗမာေတြ ဘာေသာက္သံုးက်သလဲ လို႔ အေျပာခံရတာ ဘယ္ေလာက္ ရွက္စရာ ေကာင္းသလဲ။ ဒါေပမဲ့ အလ်င္ေရာက္ႏွင့္ေနတဲ့ ဗမာေတြ က အင္မတန္ ႀကိဳးစားလို႔ နာမည္ေကာင္းရေနေတာ့ ဒီက ကုမၸဏီေတြက ဗမာဆို သေဘာက်တယ္။ အလုပ္ခန္႔ခ်င္တယ္။ အဲဒါကို ေနာက္လူေတြ အေနနဲ႔ ဆက္ထိန္းထားဘို႔ လိုတယ္။
စင္ကာပူ ဆိုတာက ႏိုင္ငံေပါင္းစံုက လူမ်ိဳးေပါင္းစံု လာလုပ္ေနၾကတာ။ သူတို႔မွာ သူတို႔လူမ်ိဳးရဲ့ အမူအက်င့္ေတြ၊ ဓေလ့စရိုက္ေတြ ပါလာတယ္။ ကိုယ္က သူတို႔ရဲ့ မေကာင္းတဲ့ အမူအက်င့္ေတြကို ပယ္ၿပီး ေကာင္းတဲ့ အေလ့အက်င့္ ေတြကို အတုခိုးရမယ္။ အခုေတာ့ ေကာင္ေလးေတြက မေကာင္းတာေတြေတာ့ အတုခိုးျမန္ၿပီး ေကာင္းတာေတြက်ေတာ့ နည္းနည္းေလးမွ အတုမယူဘူး။ ဥပမာ - စင္ကာပူေရာက္ၿပီ ဆိုတာနဲ႔ နားကြင္းေဖာက္မယ္။ ဆံပင္ရွည္ထားမယ္။ တက္တူး ေတြ ထိုးမယ္။ ဖဦးထုပ္မေတြနဲ႔ girl friend ေတြ ထားမယ္။
ကိုယ္က လခတိုးလိုခ်င္ရင္ အရင္လုပ္ျပရမယ္။ သူမ်ားေတြန႔ဲ သြားယွဥ္တဲ့အခါမယ္ သူမ်ားေတြက အေတြ႔အႀကံဳ ရင့္ၿပီးသား။ ကိုယ္က သူတို႔ထက္ ပညာေတာ့ ပိုတတ္ပါရဲ့။ အေတြ႔အႀကံဳပိုင္းမွာ သူတို႔ကို မမီဘူး။ ဒီေတာ့ သူတို႔ထက္ ပို တတ္ေအာင္ ကိုယ္က ႀကိဳးစားရမယ္။ အလ်င္ဆံုးလုပ္ရမွာက communication ပဲ။ ကိုယ္ေျပာတာ သူတို႔ နားလည္ရမယ္။ သူတို႔ေျပာတာ ကိုယ္ နားလည္ရမယ္။
ခု ေကာင္ေလးေတြမွာ ျဖစ္ေနတာက ဟာ - ငါက ဘာဘဲ႔ြရၿပီးသားပဲ။ ဒါနဲ႔ေတာင္ ငါတို႔ကို ႏွိမ္ထားတယ္။ လခ တိုးမေပးခ်င္ဘူး လို႔ ယူဆတယ္။ ကိုယ္ကေတာ့ ႀကိဳးစား မျပဘူး။ ဒီေတာ့ ေနာက္ ကုမၸဏီေျပာင္းမယ္။ ဒါမွ မဟုတ္ ျပန္သြားမယ္။
ဒါေပမဲ့ ေနာက္ကုမၸဏီမွာလည္း ဒီအတိုင္းဆို ဘယ္သူက အလကားေနရင္း သူတို႔ကို လခ ၁၅၀၀၊ ၂၀၀၀ ေပး မလဲ။ ၂၀၀၀ တန္မွ ၂၀၀၀ ေပးမွာေပါ့။ သူတို႔ အေျပာေကာင္းလို႔ အစပိုင္းမွာ လခ ၂၀၀၀ နဲ႔ အလုပ္ရခ်င္ ရသြားမယ္။ ဒါေပမဲ့ တကယ္လည္း ၀င္လုပ္လိုက္ေရာ သူေဌးက သူမလုပ္တတ္မွန္း သိသြားရင္ ျဖဳတ္ပစ္မွာပဲ။ ညွာေနမွာ မဟုတ္ဘူး။
ဒီေတာ့ ကုမၸဏီ တစ္ခုၿပီး တစ္ခု ေျပာင္းသြားတာသာ အဖတ္တင္တယ္။ ကိုယ့္မွာ ဘာပညာမွ မရလိုက္ဘူး။
ဒီမွာက ပထမ အလုပ္ခန္႔လိုက္ရင္ probation period (အစမ္းခန္႔ကာလ) ဆိုတာ ရိွတယ္။ ဒီကာလအတြင္းမွာ လခ အျပည့္မေပး တတ္ၾကဘူး။ ဆိုပါေတာ့၊ မူရင္း လခက ၁၈၀၀ လို႔ သေဘာတူ ထားေပမဲ့ probation period က ၃ လ ဆိုရင္ ဒီ ၃ လ အတြင္းမွာ ၁၂၀၀ ပဲေပးခ်င္ ေပးမယ္။ ဒီ ၃ လအတြင္းမွာ ကုမၸဏီက ကိုယ့္လုပ္ရည္ ကုိင္ရည္ကို အကဲခတ္ ၾကည့္မယ္။ ကိုယ္က ငါဟာ တကယ္ပဲ ၁၈၀၀ တန္ပါတယ္ ဆိုတဲ့အေၾကာင္း ေကာင္းေကာင္း ျပႏိုင္ရမယ္။ သူတို႔ ၁၂၀၀ ပဲေပးတာကို ၾကည့္မေနရဘူး။ ကိုယ့္အေနနဲ႔ လုပ္ရမွာက ဒီ probation period အတြင္းမွာ လုပ္ငန္းသေဘာသဘာ၀ေတြ ေလ့လာရမယ္။ တကယ့္ကို ယံုၾကည္ စိတ္ခ်ရတဲ့ သူတစ္ဦးျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစားျပရမယ္။ ကိုယ္ဒီလို ေလ့လာတာေတြ၊ ႀကိဳးစားတာေတြ ေတြ႔ရမွ probation period ျပည့္တဲ့အခ်ိန္မွာ သူတို႔ဘက္က စိတ္ခ် လက္ခ် လခ တိုးေပးမွာေပါ့။
ကိုယ္သာ တကယ္လုပ္ျပႏိုင္ရင္ ၁၈၀၀ ေတာင္ မဟုတ္ဘူး။ ၂၀၀၀ လည္း ေတာင္းႏိုင္တာ ပဲ။
ဒါမွ မဟုတ္ပဲ ကိုယ္က အာ၊ သူတို႔မွ လခ အျပည့္မေပးတာ ဆိုၿပီး ေရသာခိုေန၊ ကပ္ေနလို႔ကေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွ လခ တိုးရမွာ မဟုတ္ဘူး။ ဒါ အင္မတန္ ေသခ်ာေနတာပဲ။ သူေဌးဆိုတဲ့ လူေတြက အင္မတန္ ပါးတာဗ်။ သူတို႔က မေတာ္တဲ့ေကာင္ေတြကိုသာ မင္းတို႔ကို လခေတာ့ မတိုးေပးႏိုင္ဘူး။ ႀကိဳက္တဲ့ အခ်ိန္ထြက္ႏိုင္တယ္ လို႔ ေျပာေပမဲ့ တကယ္ လုပ္တတ္တဲ့၊ ေတာ္တဲ့သူေတြက်ေတာ့ သူတို႔ကိုယ္ႏိႈက္ကကို ထြက္သြားမွာကို ေၾကာက္ေနတာ။ အဲဒီေတာ့ ကိုယ့္အေနနဲ႔ ကိုယ္လိုခ်င္တဲ့ လခကို ရဲရဲေတာင္းလို႔ ရတာေပါ့။ ကိုယ့္ အရည္အခ်င္း ကိုယ္သိေနတာကိုး။
အဲဒါကို ကြ်န္ေတာ္တို႔ ဗမာလူငယ္ေတြ သေဘာမေပါက္ၾကဘူး။ ေစတနာနဲ႔ လုပ္ေပးဘို႔ ဆုိတာ အင္မတန္ အေရးႀကီးတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ ေနာက္ဆံုး လခစား အေနနဲ႔ လုပ္ခဲ့တဲ့ ကုမၸဏီဆိုရင္ ကြ်န္ေတာ့္ရာထူးက မန္ေနဂ်ာပဲ။ ဒါေပမဲ့ ကုမၸဏီကေသးတဲ့ အခါက်ေတာ့ အကုန္လုပ္ေပးရတာပဲ။ ငါ မန္ေနဂ်ာပဲ၊ ဒီအလုပ္ ငါနဲ႔မဆိုင္ဘူးလို႔ မသိခ်င္ေယာင္ ေဆာင္ေနလို႔ မရဘူး။ အေရာင္းဘက္မွာလဲ လုပ္ေပးရတယ္။ Technician အေနနဲ႔လည္း လုပ္ေပးရတယ္။ Production ဘက္ပါ ၀င္ကိုင္ေပးရတယ္။
အေၾကာင္း မသိတဲ့သူေတြကေတာ့ ေျပာမွာေပါ့။ ဟာ - ဒါေတြ မင္းလုပ္စရာလား ေပါ့။ ဒါေပမဲ့ ကြ်န္ေတာ့္အေနနဲ႔ က်ေတာ့ ဒီလို ေအာက္ေျခသိမ္း လုပ္လိုက္ျခင္းအားျဖင့္ ေဟာ၊ ခု ကိုယ္ပိုင္ ကုမၸဏီ ေထာင္ေတာ့ အဲဒါေတြဟာ အားလံုး အင္မတန္မွ အဖိုးတန္တဲ့ အေတြ႔အႀကံဳေတြ ျဖစ္လာခဲ့တယ္။ ကြ်န္ေတာ္သာ ကိုယ္တိုင္ ၀င္မလုပ္ရင္ ဒါေတြကို ဘယ့္ႏွယ္ လုပ္ သိႏိုင္မလဲ။ ဒါမ်ိဳးေတြ ဆိုတာက စာအုပ္ထဲမွာ ေရးျပထားတာမ်ိဳး မဟုတ္ဘူး။ လက္ေတြ႔ကေန သင္ယူရတာ။
ေနာက္ဆံုး ကြ်န္ေတာ္ သူတို႔ဆီက ထြက္ၿပီး ကုိယ္ပိုင္ စီးပြားေရး လုပ္ေတာ့မယ္ ဆိုတာေတာင္မွ ပစၥလက္ခတ္ ထြက္လာတာ မဟုတ္ဘူး။ သူေဌးကို ေသေသခ်ာခ်ာ ေျပာတယ္။ ငါ စီးပြားေရး လုပ္မလို႔ မင္းဆီက ထြက္ေတာ့မယ္။ ဒါေပမဲ့ မင္း လုိတဲ့ အခ်ိန္ ငါ့ကို ေျပာ။ ငါတတ္ႏုိင္သေလာက္ လုပ္ေပးမယ္။ ေနာက္ၿပီး ဒီက ငါ့ေနရာမွာ အစားထုိးမဲ့လူကို လည္း ငါ ေသေသခ်ာခ်ာ သင္ေပးသြားမယ္။ ဒီေတာ့ မင္းအေနနဲ႔ ငါ့ကို ဘယ္ႏွစ္လ ဆက္ေနေစခ်င္ေသးလဲ၊ ေျပာ၊ ငါ လုပ္ေပးမယ္ ေပါ့။ ေနာက္ဆံုး အခ်ိန္ထိ သူ႔ကို အကူအညီေပးခဲ့တယ္။ ဒါ ကြ်န္ေတာ္က ကိုယ္ ဘယ္ေလာက္ ေစတနာ ထား လုပ္ေပးခဲ့သလဲ ဆိုတာေျပာျပတာ။
ဒီလို လုပ္ေပးခဲ့ျခင္းအားျဖင့္ သူနဲ႔ ကိုယ့္အၾကား မိတ္မပ်က္ေတာ့ဘူး။ ေနာင္ ဆက္ဆံခ်င္တယ္ ဆိုလည္း ျပန္ၿပီး ဆက္ဆံလို႔ ရတယ္။ ေရရွည္အတြက္ ၾကည့္ရတာေပါ့။

ေနာက္တစ္ခုက ပုခံုးခ်င္းယွဥ္တာ။ ဥပမာ သူေဌးက manpower supply အေနနဲ႔ ေနာက္ကုမၸဏီ တစ္ခုကို သူ႔ကို ပို႔လိုက္တယ္။ အဲလို ငွားလိုက္ျခင္းအားျဖင့္ သူေဌးက တစ္နာရီကို တစ္ဆယ္ ရတယ္။ သူ႔အေနနဲ႔က်ေတာ့ ႏွစ္က်ပ္ပဲ ရတယ္။ ဒါကို သြားျမင္လို႔ မျဖစ္ဘူး။ ဘာျဖစ္လုိ႔ သူေဌးက ဟို ကုမၸဏီကို တစ္ဆယ္ေတာင္းရသလဲ ဆိုတဲ့ ေနာက္ကြယ္က အခ်က္ေတြကို က်ေတာ့ အလုပ္သမားတစ္ေယာက္ အေနနဲ႔ ဘယ္လိုမွ မသိႏိုင္ဘူး။ ကိုယ္မသိတဲ့ ကိစၥ သြားၿပီး ပုခံုးခ်င္း မယွဥ္ရဘူး။
ေနာက္ၿပီး အခ်င္းခ်င္း ယွဥ္တဲ့ ကိစၥ။ သူကေတာ့ တစ္ေန႔မွ ၂၀ ပဲရတယ္။ ဟိုေကာင္က် ၃၀ ရတယ္။ သူက ၃၀ ရတာကိုသာ ျမင္တာကိုး။ အဲဒီေကာင္ အေနနဲ႔ ၃၀ ရေအာင္ ဘာေတြ ရင္းႏွီးၿပီး ဘယ္လုိအသည္းအသန္ ႀကိဳးစားၿပီး တက္လာရတာက် မေလ့လာဘူး။
ေနာက္ၿပီး အတူတူလာတဲ့ သူခ်င္း၊ သူမ်ားက ကိုယ့္ထက္ပိုၿပီး လခမ်ားသြားတဲ့ ကိစၥ။ တစ္သုတ္ထဲ အတူတူ လာၾကတယ္။ ဟိုေကာင္က်ေတာ့ မနားမေနႀကိဳးစားတယ္။ ေလ့လာတယ္။ ေမးတယ္။ သင္ယူတယ္။ ဒီေတာ့ အခ်ိန္တို ေလး အတြင္းမွာ တတ္သြားတယ္။ လက္လဲႊရတယ္။ ဒီေတာ့ သူေဌးက လခ တိုးေပးတယ္။ ဒါေပမဲ့ ကိုယ္က်ေတာ့ ဒီလို မျမင္ဘူး။ ဟာ - ဒီေကာင္ ဘာတတ္လို႔လဲ။ ငါနဲ႔ တစ္ေန႔ထဲ အတူတူ လာတာပဲ။ ဒီေရာက္ေတာ့ ဒါေတြ မတတ္လို႔ေတာင္ ငါက သင္ေပးရ ေသးတာ။ ခုက်ေတာ့ သူက လခတိုးသြားၿပီ။ ငါ့က်ေတာ့ မတုိးဘူး။ မတရားဘူး ေပါ့။ ဒါေပမဲ့ ဒီေကာင္က ဘာလို႔ လခတိုးၿပီး ငါ့က် ဘာလို႔ မတိုးရတာလဲ ဆိုတာ မေလ့လာဘူး။ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ ျပန္ၿပီး မေ၀ဖန္၊ မဆန္းစစ္ဘူး။
ဒီႏိုင္ငံက တကယ့္ စီးပြားေရးႏိုင္ငံ။ အက်ိဳးအျမတ္မရိွဘဲ ဘယ္သူမွ လခေတြ အမ်ားႀကီးေပးထားမွာ မဟုတ္ဘူး။ တခ်ိဳ႔က်ေတာ့လည္း တစ္မ်ိဳး။ ဒီက ကုမၸဏီေတြက project တစ္ခုရလိုက္လို႔ ေအးဂ်င့္ကေနတစ္ဆင့္ လူေခၚလိုက္တယ္။ ဒါေပမဲ့ အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးေၾကာင့္ ဒီ ကုမၸဏီ ရထားတဲ့ project က ပ်က္သြားတယ္။ ဒီေတာ့ ဒီေကာင္ေတြ အလုပ္မရိွမဘူး။ အိုဗာတိုင္ဆိုတာ ေ၀လာေ၀း။ ဒါက်ေတာ့ ဘယ္သူ႔မွ အျပစ္တင္လို႔ မရေတာ့ဘူး။ သူေဌးက လုပ္ခ်င္လို႔ မဟုတ္ဘူး။ ဒါ့အျပင္ ေအးဂ်င့္ရဲ့ အျပစ္လည္း မဟုတ္ဘူး။ ကံကိုပံုခ်စရာ တစ္လမ္းပဲ ရိွေတာ့တယ္။
ဒီေတာ့ ေကာင္းတာက ကိုယ္ ေလွ်ာက္ထားတဲ့ ေအးဂ်င့္၊ ကုမၸဏီဟာ ဘယ္ေလာက္ အတိုင္းအတာထိ စိတ္ခ်ရ သလဲ ဆိုတာပဲ။ ခိုင္မာသလဲ ဆိုတာ ကိုယ္ အင္တာဗ်ဴး မ၀င္ခင္ကတည္းက စံုစမ္းထားသင့္တယ္။ စင္ကာပူမွာက ကုမၸဏီ ေတြ ဆိုတာ မိႈလိုေပါေနတာ။ သူလည္း ကုမၸဏီေထာင္၊ ကိုယ္လည္း ကုမၸဏီ ေထာင္။ ကုမၸဏီသာ ေထာင္တာ၊ လက္ထဲမွာ ပိုက္ဆံဆိုတာ မယ္မယ္ရရ ရိွတာ မဟုတ္ဘူး။ ေအးဂ်င့္ေတြနဲ႔ ေပါင္းၿပီး လူေတြေခၚ၊ လူေခၚတဲ့ အေပၚမွာ ေအးဂ်င့္ဖီး ေတာင္းယူ။ ေနာက္ၿပီး ေရာက္လာတဲ့သူေတြကို ကိုယ္ပိုင္ အလုပ္မရိွပဲ တျခား ကုမၸဏီေတြကို manpower supply ျပန္သြင္း။ အာ၊ ရႈပ္ရွက္ကို ခပ္ေနတာ။
MOM (Ministry of Manpower) ဥပေဒအရ အလုပ္ရွင္တစ္ေယာက္ဟာ အလုပ္သမားေတြဆီကေန ေအးဂ်င့္ဖီး ေတာင္းယူပိုင္ခြင့္ မရိွဘူး။ ဒါေပမဲ့ ဒီမွာကေတာ့ အလုပ္ရွင္ေတြကိုယ္တုိင္ ေအးဂ်င့္လုပ္ၿပီး ကိုယ့္အလုပ္သမားေတြ ဆီကေန ေအးဂ်င့္ဖီး ေျပာင္ေတာင္းယူေနၾကတာပဲ။ ထားပါေတာ့၊ တစ္ေယာက္ကို တစ္ေထာင္ပဲ ရတယ္ထား။ လူ ဆယ္ေယာက္ ေခၚလိုက္ရင္ပဲ တစ္ေသာင္း ရေနၿပီ။ ဘာမွ မလုပ္ရပဲ သပိတ္၀င္၊ အိတ္၀င္ ရတာ။
ဒီကို အလုပ္သမားေတြ ေရာက္လာၿပီး အလုပ္မေပးႏိုင္တဲ့အခါက်ေတာ့ ေဆာရီးကြာ၊ ငါတို႔ အလုပ္မရိွေသးဘူး လုပ္လိုက္ေရာ။ သူက ေဆာရီးနဲ႔တင္ ၿပီးသြားတာ၊ ဗမာျပည္က လာတဲ့ေကာင္ေတြက် ေအးဂ်င့္ဖီး တနင့္တပိုး ေပးလာခဲ့ရ တာ ဆိုေတာ့ အလုပ္မလုပ္ရပဲ အၾကာႀကီးေနရရင္ ေသၿပီ။ အဲဒါေၾကာင့္ မို႔လို႔ ဒီကိုလာမယ္ ႀကံတဲ့ သူေတြ အေနနဲ႔ ျဖစ္ႏုိင္ ရင္ ကိုယ္လာမဲ့ ကုမၸဏီအေၾကာင္း ေလ့လာထားသင့္တယ္။ ဗမာျပည္ကေန ေလ့လာဘို႔ ဆိုတာလည္း သိပ္ေတာ့ ဘယ္လြယ္ပါ့မလဲ ေလ။

ေနာက္တစ္ခု သတိေပးခ်င္ ပါေသးတယ္။ ကိုယ့္ဗမာခ်င္း ျပန္ၿပီး ဇာတ္တူသားစားတဲ့ ပင္နင္စူလာက ဗမာ ေအးဂ်င့္ေတြ ကို အေတာ္ေလး သတိထားပါလို႔။ သိတယ္ မို႔လား။ ေအးဂ်င့္ဆုိတဲ့လူမ်ိဳးေတြက မစားရ ၀ခမန္း ေျပာတတ္ ၾကတာ။ သူတို႔ ေျပာတာ အဟုတ္ႀကီးထင္ၿပီး ပိုက္ဆံေတြ ႀကိဳေပး၊ ေနာက္က်ေတာ့မွ အလုပ္ကမရ၊ stayကကုန္။ ပိုက္ဆံလည္း ျပန္ေတာင္းလို႔ မရ။ ဒါမ်ိဳးေတြ အမ်ားႀကီး ေတြ႔ရတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ကေတာ့ ဘာမွ လုပ္ေပးလို႔ မရဘူး။ သတိထားပါ ဆုိတာေလာက္ပဲ ေျပာလုိ႔ရတယ္။
ကြ်န္ေတာ္နဲ႔ ေတြ႔ဖူးတဲ့ သူတစ္ေယာက္၊ စင္ကာပူ ေရာက္လာတယ္။ အလုပ္မွ မရေသးဘူး။ ပင္နင္စူလာက ေအးဂ်င့္က သူ P.R တင္ေပးမယ္ ေျပာတယ္ တဲ့။ ကြ်န္ေတာ္က ေဟ့ေကာင္၊ ပီအာ ဆိုတာ ဒီမွာ အလုပ္လုပ္ေနၿပီး S Pass နဲ႔ ျဖစ္ျဖစ္၊ E.P နဲ႔ ျဖစ္ျဖစ္ ေနမွ ရတာလို႔ ေျပာျပတယ္။ ဒါေပမဲ့ သူက လက္မခံဘူး။ ဟိုက အေျပာေကာင္းေနေတာ့ အတင္း ပိုက္ဆံ သြားေပးတယ္။ ေနာက္ ဒုကၡေတြ႔မွ ေၾသာ္ ဒီလိုပါလား လို႔ လက္ေတြ႔ မ်က္ေတြ႔ သိသြားတယ္။
ေနာက္ၿပီး ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ လူမ်ိဳးေတြကလည္း ခက္တယ္ဗ်။ ဟုတ္တဲ့လူ ေျပာရင္ လက္မခံခ်င္ဘူး။ အေျပာေကာင္း တဲ့ သူမွ။ တခ်ိဳ႔က်ေတာ့လည္း ဘယ္သူေသေသ ငေတမာၿပီးေရာ စိတ္ဓါတ္နဲ႔ သူ႔ဟာသူ အိမ္ပဲေရာင္းေရာင္း၊ လယ္ပဲ ေပါင္ေပါင္၊ ငါနဲ႔ မဆိုင္ဘူး။ ငါ ေအးဂ်င့္ဖီးရရင္ ၿပီးေရာ ဆိုၿပီး ဒီမွာ မရိွတဲ့ ကုမၸဏီနာမည္ေတြတပ္ၿပီး ဗမာျပည္ကေန စင္ကာပူကို အတင္းတြန္းလႊတ္။ ဒီေရာက္ေတာ့မွ ဟုိေကာင္ေတြမွာ ဒုကၡေတြ အႀကီးအက်ယ္ေရာက္။ အဲဒါမ်ိဳးေတြ အမ်ားႀကီး ေတြ႔ရတယ္။

ဒါပါပဲဗ်ာ။ ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ ေအးဂ်င့္ေတြကုိ စီးပြားရွာတာ၊ ရွာတာ တစ္ပိုင္း။ ကိုယ့္အမ်ိဳးသားခ်င္း ရိုင္းပင္း ကူညီရာလည္း ေရာက္ေအာင္ မွန္မွန္ကန္ကန္ လုပ္ေပးၾကဘို႔ ေျပာခ်င္ပါတယ္။ ေနာက္ၿပီး ဒီေရာက္လာတဲ့ ဗမာ လူငယ္ ေလးေတြကိုလည္း ရိုးရိုးသားသားနဲ႔ အစြမ္းကုန္ႀကိဳးစားၿပီး အလုပ္လုပ္ၾကဘို႔၊ ပညာယူၾကဘို႔၊ အလုပ္အေပၚမွာ ေစတနာ ထားၿပီး လုပ္ၾကဘို႔။ ကိုယ့္ကို ထမင္းေကြ်းထားတဲ့ အလုပ္ရွင္ အေပၚမွာ သစၥာရိွၾကဘို႔ မွာခ်င္ပါတယ္။
ဒါေလာက္ပါပဲ။ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။

သံုးသပ္ခ်က္

၁။ ကိုသန္း၀င္းမ်ိဳး မွာ လူငယ္ပင္ ျဖစ္လင့္ကစား တိုးတက္ေသာ အေတြးအေခၚ အယူအဆ ရိွသူ ျဖစ္ပါသည္။ သူက ဗမာျပည္မွ လာေရာက္ လုပ္ကိုင္ေနသူ လူငယ္ကေလးမ်ားကို ယခုထက္ ပိုၿပီး ေလ့လာ၊ သင္ယူေစလုိ၊ ႀကိဳးစားေစလို ေသာ ေစတနာ အျပည့္ ရိွသည္။ သူကိုယ္တိုင္လည္း ေလ့လာသင္ယူကာ တိုးတက္သည္ထက္ တိုးတက္ေအာင္ ႀကိဳးစား ေနသူ ျဖစ္သည္။
၂။ အလုပ္ရွာသည္ ဆိုရာ၌ အနည္းႏွင့္ အမ်ား ဆိုသလို အလုပ္အကိုင္ ရွာေဖြေရး ေအးဂ်င့္မ်ားႏွင့္ ဆက္သြယ္ ေဆာင္ရြက္ ၾကရမည္ ျဖစ္ေပသည္။ ထို႔အတြက္ ေအးဂ်င့္မ်ားကလည္း မိမိ ပိုက္ဆံရေရး တစ္ခုထည္းသာ မၾကည့္ပဲ မိမိထံသို႔ အားကိုး တႀကီးႏွင့္ လာေရာက္ အလုပ္အပ္ႏွံသူမ်ားကို ကိုယ္ခ်င္းစာစိတ္ျဖင့္ ကူညီေပးသင့္ေပသည္။ အထက္ပါ ေဆာင္းပါးမ်ားကို ၾကည့္လိုက္လွ်င္ ေအးဂ်င့္မ်ား၏ အေရးပါမႈကို ထင္ထင္ရွားရွား ေတြ႔ႏုိင္ပါသည္။