Bitter Life VII

(၇)

ေမာင္ေရႊေအာင္

အမည္ - ေမာင္ေရႊေအာင္
အသက္ - ၃၄
ပညာအရည္အခ်င္း - A.G.T.I (Mechanical Power)
လက္ရိွအလုပ္အကိုင္ - Office Assistant
တစ္လ ၀င္ေငြ - စင္ကာပူေဒၚလာ 450

“ထြက္လာတာခ်င္း အတူတူ၊ ပညာအရည္အခ်င္း အတူတူ ေပမဲ့၊ ကြ်န္ေတာ္ ဒီလိုေနရာေရာက္ၿပီး ဒီလို ျဖစ္ေနတာ ကြ်န္ေတာ့္ အေနန႔ဲ ကံလို႔ပဲ သေဘာထားပါတယ္။ သူငယ္ခ်င္းေတြ အေပၚ မနာလို တိုရွည္ မျဖစ္ပါဘူး။ ဒီကိစၥ မ်ိဳးက ကြ်န္ေတာ္တို႔ လုပ္လို႔ရတဲ့ ကိစၥမွ မဟုတ္တာ။ ကိုယ္က်တဲ့ေနရာမွာပဲ ေကာင္းေအာင္၊ ေပ်ာ္ေအာင္ ေနရမွာေပါ့” ဟု ကိုေရႊေအာင္က သူ႔လက္ရိွအေျခအေနႏွင့္ ပတ္သက္၍ သူ႔ခံယူခ်က္ကို ေျပာျပပါသည္။
ဤသည္ကို ေယာနိေသာ မနသိကာရ ဟု ေခၚမည္ ထင္ပါသည္။ ကိုေရႊေအာင္သာ ဤကဲ့သို႔ ႏွလံုးမသြင္းဘဲ ကိုယ့္ထက္သာသူမ်ားကို မနာလို၊ မရႈစိမ့္ ျဖစ္ေနမည္ဆိုလွ်င္ အလကားေနရင္း အကုသိုလ္ တိုးေနမည္ ျဖစ္ပါသည္။ မိမိ ဘယ္ေနရာမွာ လုပ္ရမည္ ဆုိသည္ကို ကာယကံရွင္ မိမိတို႔ ကိုယ္တိုင္ ဆံုးျဖတ္ႏုိင္သည္ မဟုတ္ဘဲ ကုမၸဏီ အုပ္ခ်ဳပ္ေရး ပိုင္းမွ ဆံုးျဖတ္ရာ ကိုယ္က ကိုယ္က်ရာေနရာတြင္ အေကာင္းဆံုးျဖစ္ေအာင္ လုပ္ျပရန္သာ ျဖစ္ပါသည္။
ကိုေရႊေအာင္ ျဖတ္သန္းခဲ့ရေသာ ဘ၀ကို ေလ့လာၾကည့္ၾကပါစို႔။

၇၊ ၁။ ႏိုင္ငံျခားထြက္ရန္ ႀကိဳးစားျခင္း

စင္ကာပူ ထြက္မလာခင္ ကြ်န္ေတာ္ မေလးရွားကို အလ်င္ သြားခဲ့ေသးတယ္။ မေလးရွားမွာ ၂၀၀၄ ကေန ၂၀၀၇ ထိ သံုးႏွစ္ ၾကာခဲ့တယ္။ ကြ်န္ေတာ္ မေလးရွားမသြားခင္ ေရႊေတာင္ ဆက္သြယ္ေရးမွာ လုပ္ခဲ့တယ္။ ဘာလုပ္ရလဲ ဆိုေတာ့ လမ္းေဘးမွာ ထီးေလးေတြနဲ႔ ထိုင္တဲ့ အမ်ားျပည္သူသံုး ပီစီအို ဖံုးေလးေတြမွာ ထုိင္ရတယ္။ ထိုင္ေတာ့ ေရႊေတာင္ကေန မေလးရွား သြားၿပီး အလုပ္လုပ္ေနတဲ့ သူေတြက သူတို႔အိမ္ေတြကို ဖံုးေခၚေတာ့ ကြ်န္ေတာ္က ေခၚေခၚ ေပးရတယ္။ သူတို႔ မိဘေမာင္ဘြား၊ ေဆြမ်ိဳးသားခ်င္း၊ ဇနီး သားသမီး စသျဖင့္ေပါ့။ တစ္လကို သံုးေလးေယာက္ေလာက္ ေခၚေပးရတယ္။
သူတို႔က လတိုင္းေခၚေတာ့ ကြ်န္ေတာ္နဲ႔ ဖံုးထဲမွာ ရင္းႏွီးေနၿပီ။ သူတို႔က သူတို႔အိမ္ကို ေခၚခိုင္းရင္ ကြ်န္ေတာ္နဲ႔ စေတြ႔ေတာ့ သူတို႔ အေၾကာင္းေလးေတြ ေမးၾကည့္တယ္ေပါ့။ ဟာ - ညီေလး၊ မင္းတုိ႔ မေလးရွားမွာ လုပ္ရတာ အဆင္ေျပရဲ့ လား။ လခ ဘယ္ေလာက္ရလဲ။ ဘာေတြ လုပ္တတ္ရမလဲ စသျဖင့္ေပါ့။ သူတို႔နဲ႔ စကားေျပာၾကည့္ေတာ့ သူတုိ႔ မေလးရွား မွာ လုပ္ရတာ ေတာ္ေတာ္ အဆင္ေျပေၾကာင္း သိရသလို တစ္လကို ပိုက္ဆံ ၂ သိန္းတန္သည္ ၃ သိန္းတန္သည္ အိမ္ျပန္ ပို႔ႏုိင္ေၾကာင္းလည္း သိလာရတယ္။ ဒီမွာတင္ ကြ်န္ေတာ္လည္း မေလးရွားပိုး ထ လာေတာ့တာပဲ။
ဘာျဖစ္လို႔လဲ ဆိုေတာ့ ဒီမွာ ကြ်န္ေတာ္လုပ္တာ စားၿပီးေသာက္ၿပီး တစ္သိန္းေတာင္ မစုမိဘူး။ ဟို သြားလုပ္ရင္ အိမ္ကို တစ္လ အနည္းဆံုး ၂ သိန္းေတာ့ ျပန္ပို႔ႏိုင္မွာကိုး။ ဒီမွာတင္ ကြ်န္ေတာ္ မေလးရွား သြားမယ္လို႔ စျပင္တယ္။
အဲဒီမွာ လုပ္ရင္း တစ္ႏွစ္ခဲြေလာက္ ကြ်န္ေတာ္ ပိုက္ဆံစုတယ္။ ေနာက္ၿပီး သူတို႔သြားတဲ့ ေအးဂ်င့္လိပ္စာေတြ၊ သြားပံုသြားနည္း လမ္းေၾကာင္းေလးေတြလည္း ေမးထားတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ ရန္ကုန္တက္ၿပီး ခုန ေအးဂ်င့္ေတြ လုိက္စံုစမ္းတယ္။ ဘယ္ေအးဂ်င့္ကျဖင့္ အေျခအေန ပိုေကာင္းႏုိင္မလဲ ေပါ့။ တၿပိဳင္နက္ထဲမွာပဲ ပတ္စ္ပို႔ လုပ္တယ္။
ကြ်န္ေတာ္က တစ္ဖက္က ၀န္ထမ္းလုပ္ေနေသးေတာ့ ရန္ကုန္ကို မၾကာခဏ မဆင္းႏုိင္ဘူး။ ဒီေတာ့ ပတ္စ္ပို႔ လုပ္တာ ေအးဂ်င့္ကိုပဲ အပ္လိုက္တယ္။ ကိုယ္က လုိတဲ့ ဓါတ္ပံုနဲ႔ စာရြက္စာတမ္းေတြ ေပးလုိက္ၿပီး က်န္တာ သူတို႔ အၿပီး အစီး လုပ္ေပးတယ္။ စုစုေပါင္း တစ္သိန္းႏွစ္ေသာင္း ေပးရတယ္။ ပတ္စ္ပို႔ ရၿပီလို႔ အေၾကာင္းၾကားေတာ့မွ ကိုယ္တိုင္ သြားထုတ္လိုက္တယ္။ ေနာက္ ကြ်န္ေတာ္ ေအးဂ်င့္တစ္ခုမွာ အလုပ္အပ္လိုက္တယ္။ အဲဒီ ေအးဂ်င့္က သူငယ္ခ်င္းေတြ စုေထာင္ထားတဲ့ ေအးဂ်င့္။
သူတို႔က ကြ်န္ေတာ့္ကို သင္တန္းတက္ခိုင္းတယ္။ သင္တန္းေၾကးေတာ့ မယူဘူး။ ဒါေပမယ္လို႔ ေအးဂ်င့္ဖီးထဲမွာ ေပါင္းတင္ထားတယ္။ ေအးဂ်င့္ဖီးက သိပ္ေတာင္မမွတ္မိေတာ့ဘူး။ ရွစ္သိန္းခဲြ ထင္တယ္။ က်တယ္။ သိပ္မၾကာပါဘူး။ အင္တာဗ်ဴး သြားရတယ္။ Technician ရာထူးနဲ႔။ မီးရထားေဟာ္တယ္ႀကီးမွာ ဗ်ဴးရတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ အင္တာဗ်ဴး ၀င္ဘို႔လို႔ စရံေတြ ဘာေတြ ေပးစရာမလိုဘူး။ တခ်ိဳ႔ေတာ့လည္း ေပးရတယ္။ ကြ်န္ေတာ့္မွာ တစ္ခုသာကြက္ ရိွတာက ကြ်န္ေတာ္က မေလးရွားနဲ႔ အျမဲ အဆက္အသြယ္ ရိွေနေတာ့ ေအးဂ်င့္ဖီး ဘယ္ေလာက္ ေပါက္ေစ်း ရိွသလဲ ဆိုတာ သိေနတယ္။ ဒီေတာ့ သူတို႔ေျပာခ်င္တိုင္း ေျပာလို႔မရဘူး။
နယ္ကလာတဲ့သူေတြ က်ေတာ့ သူတို႔က camp သေဘာမ်ိဳး ေနစရာ လုပ္ေပးထားတယ္။ အဲဒီအတြက္ေတာ့ သူတို႔ ပိုက္ဆံေပးရတာေပါ့။ ကြ်န္ေတာ္က ၀န္ထမ္းဆိုေတာ့ ရန္ကုန္မွာ အျမဲမေနႏိုင္ဘူး။ ဒီေတာ့ သူတို႔ကို မွာထားရ တယ္။ အင္တာဗ်ဴးရိွရင္ ကြ်န္ေတာ့္ကို ဖံုးဆက္ေပးပါ ေပါ့။ အင္တာဗ်ဴးရိွမွ ရန္ကုန္ဆင္းသြား။ အမ်ိဳးေတြဆီမွာ တည္းၿပီး အင္တာဗ်ဴးတာ ေပါ့။ ေနာက္ၿပီး အဂၤလိပ္စကားေျပာ ရေအာင္လုိ႔ အဂၤလိပ္စာ သင္တန္း၊ မေလးစကားေျပာ သင္တန္း ေတြလည္း ေပးတယ္။ လုပ္ငန္းနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ သင္တန္ေတြလည္း တက္ခိုင္းတယ္။
ဒါေပမဲ့ ကြ်န္ေတာ္က နယ္က ခဏ လာတာဆိုေတာ့ အဲဒီ့သင္တန္းေတြ မတက္ႏိုင္ဘူး။ အင္တာဗ်ဴးကာနီး သံုးေလးရက္ေလာက္ ႀကိဳလာ၊ သူတို႔ေျပာတာ ဆိုတာေတြ နားေထာင္၊ မွတ္သား။ အင္တာဗ်ဴး ႏွစ္ခုပဲ ၀င္ရတယ္။ ဒုတိယ အင္တာဗ်ဴးမွာ ပါတာပဲ။ ဒီလိုနဲ႔ပဲ မေလးရွား သြားျဖစ္ေရာ ဆိုပါေတာ့။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ စုစုေပါင္း သံုးေယာက္ သြားရမယ္။
စထြက္တဲ့ ေန႔က်ေတာ့ သူတို႔ ေလဆိပ္ကို လိုက္ပို႔ေပးတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ထင္တာက မေလးရွားေရာက္ရင္ လာႀကိဳတဲ့သူက ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ နာမည္ေတြကို စကၠဴေပၚမွာေရးၿပီး ဆုိင္းဘုတ္ေလးေတြ ေထာင္ထား။ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔က ကိုယ့္နာမည္ ပါတဲ့ဆိုင္းဘုတ္ပိုင္ရွင္ လိုက္ေရြးၿပီး သူ႔ေနာက္ အသာလိုက္သြားရံုပဲ၊ ဒီလို ထင္တာကိုး။ မေလးရွား ေလဆိပ္ ေရာက္ေတာ့မွ ကိုယ္ထင္တာနဲ႔ တလဲြစီ ဆိုတာ သိရေတာ့တယ္။
မေလးရွားေလဆိပ္ေရာက္ေတာ့ လာႀကိဳတဲ့သူ မရိွဘူး။ ကြ်န္ေတာ္တို႔လည္း ဘယ္သြားလို႔ ဘယ္လာရမွန္းမသိဘဲ ေယာင္ေယာင္ ေယာင္ေယာင္နဲ႔။ ေနာက္ေတာ့ အဲဒီေလဆိပ္ထဲက လူေတြစုေနတဲ့ေနရာ သြားၾကတယ္။ အဲဒီမွာ မေလး တရုပ္ေတြ၊ မေလးလူမ်ိဳးေတြ၊ ကုလားေတြ သူတို႔လူေတြကို လာလာေခၚတာ ေတြ႔ရတယ္။
ေခၚပံုက သူတို႔လူေတြရဲ့ နာမည္ေတြ ေရးထားတဲ့ စာရြက္ကေလး တစ္ရြက္ကိုင္လာၿပီး ကြ်န္ေတာ္တို႔ စုစု စုစု လုပ္ေနတဲ့ ေနရာ လာဖတ္ျပတယ္။ သူတို႔ဖတ္ျပတဲ့ အသံကို မနည္းနားေထာင္ယူရတယ္။ အဲဒါနဲ႔ တစ္သုတ္ၿပီး တစ္သုတ္ ေခၚသြားလိုက္တာ ညအထိ ကြ်န္ေတာ္တို႔ကို ေခၚမဲ့လူ မလာေသးဘူး။ အစတံုးကေတာ့ မေလးရွားေလဆိပ္ေရာက္တာနဲ႔ ႀကိဳမဲ့လူလာ၊ သူနဲ႔တည္းမဲ့ေနရာ လိုက္သြား။ ကိုယ္အလုပ္လုပ္မဲ့ ကုမၸဏီ တစ္ခါထည္း လုိက္ပို႔၊ ဒီလို ထင္ထားတာကိုး။
ဒီေတာ့ ပစၥည္းမွန္သမွ် အားလံုး Luggage ထဲ ထည့္ထားတယ္။ Hand carry ထဲမွာ ဘာမွ သိပ္မ်ားမ်ား စားစား မထည့္ထားဘူး။ အေရးႀကီးတဲ့ စာရြက္စာတမ္းနဲ႔ ပတ္စ္ပို႔၊ ပိုက္ဆံ ဒါေလာက္ပဲ ထည့္ယူလာခဲ့တယ္။ ဒီေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔ မွာ လဲစရာလည္း အ၀တ္မရိွ။ စားစရာလည္း ဘာမွ မရိွ။ ေနာက္ၿပီး အဲဒီေနရာမွာက အစားအေသာက္ ေရာင္းတဲ့ဆိုင္ လည္း မရိွဘူး။
ဗမာျပည္က ေအးဂ်င့္ဆီကေန ဒီက ေအးဂ်င့္လိပ္စာရယ္ ဖံုးနံပတ္ရယ္ ေတာင္းယူလာခဲ့ေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ သူ႔ဆီ ဖံုးဆက္တယ္။ ငါတို႔ ေလယာဥ္ကြင္းေရာက္ေနၿပီ။ မင္းလာေခၚမလားလို႔ ေစာင့္ေနတာ စသျဖင့္ေပါ့။ ဒီေတာ့ သူက သိပ္မ်ားမ်ားစားစား မေျပာဘူး။ လာေခၚမယ္ ေစာင့္ေန၊ ဒါေလာက္ပဲ။ ဒီေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔လည္း ေစာင့္ေနရတာေပါ့။ သူနဲ႔ ဖံုးအဆက္အသြယ္ရၿပီ ဆိုေတာ့ နည္းနည္းေတာ့ စိတ္ေအးသြားတယ္။
အဲလိုနဲ႔ ည ၁၀ နာရီေလာက္ ေရာက္ေတာ့ တရုပ္ တစ္ေယာက္ ေရာက္လာၿပီး ထံုးစံအတိုင္း နာမည္ေတြ ဖတ္ျပတယ္။ ေသေသခ်ာခ်ာ နားေထာင္လိုက္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔ နာမည္ေတြျဖစ္ေနေတာ့ အားလံုးပဲ ေတာ္ေတာ္ ၀မ္းသာသြားၾကတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဒီေကာင္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ကို ၾကည့္တာက မတူသလို၊ မတန္သလို၊ သူတို႔ဆီမွာ အလုပ္လာ လုပ္တဲ့ အလုပ္သမားေတြ ဆိုၿပီး အထင္ေသးတဲ့ မ်က္လံုးနဲ႔ ၾကည့္တာ။ ဒီေကာင့္အၾကည့္ကို ကြ်န္ေတာ္ မႀကိဳက္ဘူး။
ဒီေကာင္ေတြကလည္း ကြ်န္ေတာ္တို႔ ဘာမွ မစားရေသးဘူး ဆုိတာ သိေနတယ္။ သူက ေဂၚဖီကို ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း ေၾကာ္ထားတာရယ္၊ ၾကက္ဥ ဟပ္ဖရိုင္ ေၾကာ္ထားတာရယ္ ေရာထည့္ထားတဲ့ ထမင္းထုပ္ေတြ ယူလာတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ တို႔ကလည္း ေတာ္ေတာ္ ဆာေနၿပီဆိုေတာ့ အကုန္တီးလိုက္ၾကတယ္။ ဆာေနတာ ဆိုေတာ့ စားလို႔ေကာင္းတယ္။ ဒါေပမဲ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔ကို ေခၚထုတ္မသြားေသးဘူး။ ကုမၸဏီကေန နက္ျဖန္ လာေခၚလိမ့္မယ္ ဆုိၿပီး ျပန္သြားတယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ထမင္းေလး၀င္သြားေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔လည္း ရင္ပူတာ ေတာ္ေတာ္ သက္သာသြားၿပီး အိပ္လိုက္ ၾကတယ္။
ဒီမွာ တစ္ခု သိထားဘို႔က မေလးရွားကို သြားရင္ ေသာၾကာ၊ စေန၊ တနဂၤေႏြ ေန႔ေတြမွာသာ သြားခဲ့ရင္ ေသခ်ာ ေပါက္ ေလဆိပ္မွာ ညအိပ္ရလိမ့္မယ္။ ဘာလို႔လည္း ဆုိေတာ့ သူတို႔က စေန၊ တနဂၤေႏြ အလုပ္မလုပ္ေတာ့ သူတုိ႔ အလုပ္ သမားေတြကို ရံုးပိတ္ရက္မွာ လာထုတ္ေလ့ မရွိဘူး။ တနလၤာေန႔က်မွ လာထုတ္တယ္။ ဒီေတာ့ ေကာင္းတာက တနလၤာ၊ အဂၤါ စတဲ့ ရံုးဖြင့္ရက္ေတြမွာ လာသင့္တယ္။ အဲဒါဆို ကုမၸဏီက ခ်က္ျခင္းလာထုတ္ေတာ့ ေလဆိပ္ထဲမွာ ေနရတဲ့ ဒုကၡ သက္သာမယ္။
ဒါမွမဟုတ္လို႔ စေန၊ တနဂၤေႏြေန႔ေတြမွာ သြားဘို႔ႀကံဳလာၿပီဆုိရင္ အ၀တ္အထည္၊ သြားတိုက္တံ၊ သြားတိုက္ေဆး နဲ႔ စားစရာေတြကို ကိုယ္နဲ႔မကြာ ယူသြားပါ လို႔ မွာခ်င္တယ္။ ေရကေတာ့ အိမ္သာထဲက လက္ေဆးကန္ ေရေခါင္းမွာဘဲ လက္ခုပ္နဲ႔ ခံေသာက္လုိက္တာေပါ့။
မနက္က်ေတာ့ သန္႔ရွင္းေရး လာလုပ္တဲ့ ေကာင္ေလးက ေပါက္စီတို႔၊ ရိုတီ တို႔ ၾကြပ္ၾကြပ္အိပ္ ကေလးေတြနဲ႔ ၀ွက္ယူလာၿပီး ခုိးေရာင္းေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ၀ယ္စားၾကတယ္။ ကြ်န္ေတာ့္မွာ လိုရမယ္ရ သံုးရေအာင္ ဗမာျပည္ကတဲက ပိုက္ဆံ ၅၀ ေလာက္ရယ္၊ မေလးရွားရင္းဂစ္ နည္းနည္းပါးပါးရယ္ ထည့္ယူလာခဲ့တယ္။
အဲဒီ အထဲမွာဘဲ ေရာက္ေနတာ တစ္ပတ္ေလာက္ ရိွေနၿပီ ျဖစ္တဲ့ ဗမာေတြလည္း ေတြ႔ခဲ့ရေသးတယ္။ သူတို႔ လည္း လာမေခၚေသးလို႔ ေစာင့္ေနရတာ။ ဒီလိုႀကံဳသလို တည့္သလုိ စခန္းသြားေနၾကရတယ္။
ေနာက္ေန႔ ၁၁ နာရီေလာက္ေရာက္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔ကို လာေခၚတယ္။ မေန႔က တရုပ္ မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ ကုမၸဏီက လာေခၚတာ။ သူတို႔က ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ေနရမဲ့ ေနရာ လုိက္ပို႔တယ္။ အဲဒီမွာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ အရင္ ေရာက္ေနတဲ့ ေနာင္ေတာ္ႀကီးေတြ ေတ႔ြရတယ္။ သူတို႔ေျပာစကား အရေတာ့ သိပ္ ဟန္မက်ဘူးဗ်ဳိ႔။ သူတို႔ တစ္လကို တစ္သိန္း၊ အင္မတန္ ခ်ိဳးၿခံ၊ ေခြ်တာၿပီး ပို႔ပါမွ တစ္သိန္းခဲြ ေလာက္ပဲ ပို႔ႏိုင္တယ္ ေျပာတယ္။ ဒါေပမဲ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔မွာ ေရြးစရာလမ္း မရိွေတာ့ဘူး။ ဒီလိုပဲ လုပ္ရမွာပဲ။ အရင္းေၾကေအာင္ အနည္းဆံုး ၈ လ၊ တစ္ႏွစ္ေလာက္ေတာ့ ျပန္ဆပ္ရလိမ့္မယ္ လုိ႔ ေတြးလိုက္တယ္။

၇၊ ၂။ မေလးရွား အေတြ႔အႀကံဳမ်ား

အေျခခံလစာက မေလးရွားရင္းဂစ္ ၆၅၀။ သူတို႔ကေတာ့ အိုဗာတိုင္ ရိွတယ္လို႔ ေျပာတာပဲ။ ဒီေရာက္ေတာ့ အိုဗာ တိုင္က ပံုေသမရိွဘူး။ အတူတူ လာတဲ့သူခ်င္းေတာင္ ရတဲ့သူပဲ ရတယ္။ မရတဲ့သူ မရဘူး။
လုပ္ရတာက Waster Water Treatment။ စက္ရံုက ထုတ္တဲ့ leaf frame ေတြကို chemical ေတြနဲ႔ ေဆး တယ္။ အဲဒီေဆးၿပီးသား ဓါတ္ေဆးရည္ေတြကို စြန္႔ပစ္လို႔ရေအာင္ လုပ္ရတာ။ အဲဒီေဆးရည္ေတြကို chemical ေတြနဲ႔ပဲ ျပန္ၿပီး ဓါတ္ျပဳၿပီး ေရျဖစ္ေအာင္ လုပ္ရတာ။ ေရျဖစ္ေတာ့မွ ေျမာင္းထဲကို ေဖာက္ထုတ္လိုက္တယ္။ မ်ားေသာအားျဖင့္ စက္နဲ႔ လုပ္ရတာပါ။ တစ္ခါတစ္ေလလဲ လက္နဲ႔ လုပ္ရတာေပါ့။ မ်က္ႏွာဖံုးစြပ္တုိ႔၊ လက္အိတ္တို႔ေတာ့ ေပးထားပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ chemical allowance ေတာ့ မရဘူး။
အစပိုင္းတံုးကေတာ့ လခ ၆၅၀၊ ၇၀၀ ေလာက္ပဲ ထုတ္ရတယ္။ ေနာက္ပိုင္း အိုတီေလး ဘာေလးရိွလာတဲ့ အခါ က်ေတာ့ ၈၅၀၊ ၉၀၀ စသျဖင့္ ထုတ္ရတယ္။ အသံုးစရိတ္က ေသေသခ်ာခ်ာ စစ္စစ္စီစီေလး သံုးမယ္ ဆုိရင္ တစ္လကို ၈၀ ေလာက္ဆို ေလာက္တယ္။ ဒါေပမဲ့ တစ္လကို ၅၀၀ ေလာက္ပဲ ျပန္ပို႔ႏုိင္ပါတယ္။ အဲဒီတံုးက ေငြေစ်းက တစ္ ရင္းဂစ္ကို ျမန္မာေငြ ၂၅၀ ေပါက္တယ္။ ဒီေတာ့ တစ္လကို တစ္သိန္းခဲြေလာက္ ျပန္ပို႔ႏိုင္တယ္ ဆုိပါေတာ့။ အရင္းေက်ေအာင္ စုစုေပါင္း ခုနစ္လေလာက္ လုပ္ဆပ္လိုက္ရတယ္။
ကြ်န္ေတာ္ မေလးရွားေရာက္ၿပီး ႏွစ္ႏွစ္ျပည့္ခါနီးတစ္ေန႔မွာ စက္ရံုကို ဓါးျပတိုက္ ခံရတယ္။ အဲဒီတံုးက ကြ်န္ေတာ္ တို႔က ညဆိုင္း ဆင္းေနရတာ။ လုပ္ရတာက ေျမေအာက္ခန္း (Basement) ထဲမွာ။ Chemical ေတြကို ဒီတိုင္ကီကေန ဟို တိုင္ကီေျပာင္း စသျဖင့္ေပါ့။
ဓါးျပေတြက မ်က္ႏွာဖံုးေတြ စြပ္ထားတယ္။ ၆ ေယာက္ေလာက္ ရိွတယ္။ ဓါးရွည္ေတြ ပါလာတယ္။ ေရွ႔ေပါက္ ကေန ႏွစ္ေယာက္။ ေဘးဘက္အေပါက္ကေန ၄ ေယာက္ ၀င္လာတယ္။ (ဒါေတြက ကြ်န္ေတာ္သိတာ မဟုတ္ဘူး။ မိုးလင္းလို႔ လံုၿခံဳေရးက ျပန္ေျပာျပလို႔ သိရတာ။) ေရွ႔ေပါက္က ၀င္တဲ့ ႏွစ္ေယာက္က လံုၿခံဳေရးႏွစ္ေယာက္ကို လက္ျပန္ႀကိဳး တုပ္။ ေသာ့ယူၿပီး ရံုးခန္းေတြ ၀င္ေမႊတယ္။
ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ပတ္စ္ပို႔ေတြက သက္တမ္းကုန္ေတာ့မွာမို႔ သက္တမ္းတိုးဘို႔ သူတို႔က စားပဲြေပၚ ဒီအတိုင္း တင္ထားတာ။ အဲဒါေတြ သူတို႔ အကုန္ မ သြားတယ္။ ရံုးမွာ ညဆိုင္းဆင္းေနတဲ့ ေကာင္မေလးေတြ ဆီက ဖံုးေတြ ပါ ယူသြားတယ္ တဲ့။ သူတို႔က အင္ဒိုနီးရွား ေကာင္မေလးေတြ။ ေနာက္ၿပီး ကြ်န္ေတာ္တို႔ စက္ရံုက ကြန္ျပဴတာမွာ သံုးတဲ့ chip အျပားေလးေတြ ထုတ္တာ။ အဲဒါ ထုတ္ဖို႔ ေၾကးျပားႀကီးေတြ လိုတယ္။ ဓါးျပေတြက အဲဒီေၾကးျပားႀကီးေတြကို ေလာ္ရီ ကားနဲ႔ မ သြားတာ မနည္းဘူး။ စုစုေပါင္း မေလးရွားေငြ တစ္သိန္းေက်ာ္ဘိုးေလာက္ ပါသြားတယ္ တဲ့။
အဲဒါ မနက္ ၄ နာရီခဲြေလာက္ေရာက္ေတာ့ လံုၿခံဳေရးက ရဲေတြေခၚၿပီး ကြ်န္ေတာ္တို႔ကို လိုက္ရွာတယ္။ စက္ရံုက လူေတြက ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ ကို ဓါးျပေတြ သတ္လို႔ ေသကုန္ၿပီ ထင္လို႔ လုိက္ရွာတာ။ ေျမေအာက္ခန္းဆိုေတာ့ ဓါးျပေတြ မသိဘူး။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ကလည္း ဓါးျပတိုက္လို႔ တုိက္မွန္းေတာင္ မသိလိုက္ဘူး။ ဒါနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ အေပၚတက္အလာ၊ ရဲေတြက ေအာက္ကို အဆင္း လမ္းမွာေတြ႔ေတာ့ ေဟ့ေကာင္ေလးေတြ၊ မင္းတို႔ ဘယ္ေတြသြားေနတာလဲ။ ငါတို႔ကေတာ့ မင္းတုိ႔ ေသေက်ကုန္ၿပီ ထင္တာ တဲ့။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ကလည္း အာ၊ ငါတို႔ basement ထဲမွာ အလုပ္လုပ္ေနတာ ေပါ့။
ျပႆနာက ကြ်န္ေတာ္တို႔ သက္တမ္းတိုးဘို႔ ပတ္စ္ပို႔ စာအုပ္လိုတယ္။ ခု စာအုပ္ေတြက ဓါးျပေတြ ယူသြားၿပီ ဆိုေတာ့ ရံုးက ငါတို႔ ပတ္စ္ပို႔အသစ္လုပ္ဖို႔ ပိုက္ဆံေပးမယ္။ ဒါေပမဲ့ သံရံုးကို ေဆာင္ရမဲ့ အခြန္ေတာ့ မင္းတို႔ဟာ မင္းတို႔ ေဆာင္ ဆိုၿပီး ျဖစ္ကေရာ။
ကြ်န္ေတာ္တို႔ ရတာကမွ တစ္လကို အိုတီနဲ႔ ဘာနဲ႔ အားလံုးေပါင္းမွ တစ္ေထာင္နီးပါးေလာက္ပဲ ရတာကိုး။ စာအုပ္ အသစ္လုပ္တာေရာ၊ သံုးႏွစ္စာ အခြန္ပါ စုစုေပါင္း ၁၆၀၀ ကုန္သြားတယ္။
ပထမ တစ္ခါ ဓါးျပတိုက္ခံရၿပီး ၈ လေလာက္ၾကာေတာ့ ေနာက္တစ္ခါ ဓါးျပတိုက္ျပန္ေရာဗ်ိဳ႔။ အဲဒီအခ်ိန္မွာလည္း ကြ်န္ေတာ္တို႔ ညဆိုင္းပဲ ဆင္းေနရတာ။ စက္ရံုမွာ အလုပ္က သိပ္မရွိေတာ့ ည ၁၂ နာရီေက်ာ္ေလာက္ဆို ကြ်န္ေတာ္တို႔ အခန္းေကာင္းေကာင္း ရွာၿပီး အခန္းကို ေသာ့ခတ္ၿပီး အိပ္တယ္။ ဆိုေတာ့ ပထမတစ္ခါလိုပဲ ဓါးျပတိုက္လို႔ တိုက္မွန္း မသိ လုိက္ဘူး။
ဓါးျပ စုစုေပါင္း ၈ ေယာက္ေလာက္ရိွတယ္။ ခုက်ေတာ့ စက္ရံုမွာ အင္းေခြးႀကီးေတြ ေမြးထားတယ္။ ႏွစ္ေကာင္။ ဒါေပမဲ့ ဒီေကာင္ေတြက ေခြးေတြကို ေဆးေကြ်းၿပီး သိပ္ထားခဲ့တယ္။ စက္ရံုက ေပါင္မံု႔ကားေလးပါ မ သြားတယ္။ ဒီတစ္ခါ ေတာ့ အႀကီးအက်ယ္ကို ခိုးသြားတာ။ တစ္ခါထဲ ပစၥည္းေလွာင္တဲ့ ဂိုေဒါင္ေဖာက္ၿပီး ရိွသမွ် အကုန္႔ကို သယ္သြားတာ။ ေနာက္ေန႔က် စက္ရံုကို လည္လို႔ မရေတာ့ဘူး။
မနက္က် လာပါတယ္။ ရဲေတြ။ ေခြးႀကီးေတြနဲ႔။ ဟိုလိုက္ရွာ။ ဒီလိုက္ရွာ။ အလကားပါဗ်ာ။ ပထမ တစ္ခါေရာ။ ခုတစ္ခါပါ ဓါးျပေတြကို မိေအာင္ မဖမ္းႏိုင္ဘူး။
ေတာ္ေသးတယ္ ေခၚရမယ္။ စက္ရံုမလည္ႏိုင္ေတာ့ေပမဲ့ maintenance ရိွေနေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔ အလုပ္ဆက္ရ ေနေသးတယ္။ အိုတီလည္း ရတယ္။
တစ္ခါတေလ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ATM (ပိုက္ဆံထုတ္စက္) ကေန ပိုက္ဆံ ထုတ္ၿပီးျပန္အလာ လမ္းမွာ ၀င္၀င္ လုတတ္လို႔ မနည္း သတိထားေနရတယ္။ ညဆိုလည္း အိမ္တံခါးေတြကို ေသာ့ခတ္ထားရတယ္။ သိပ္မၾကာေသးခင္က အဲဒီစက္ရံုမွာ က်န္ခဲ့တဲ့ ကြ်န္ေတာ့္ သူငယ္ခ်င္းေတြ စင္ကာပူ လာလည္ေတာ့ သူတို႔ ေျပာျပတာ။ သူတို႔ ညစာစားေနတံုး လူမိုက္ေတြ ၀င္လာတယ္။ ဆဲြထားတဲ့ ဆဲြႀကိဳးတို႔၊ ပိုက္ဆံတို႔၊ နာရီတို႔ ေတာင္းတယ္။ ဟိုတစ္ေယာက္ကေတာ့ ေအးေအး သက္သာ ေပးလိုက္လို႔ ဘာမွ မလုပ္ဘူး။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီေကာင္က သူ႔တို႔ကို ပိုက္ဆံ ပစ္ေပးလို႔ ဆိုၿပီး ဓါးနဲ႔တြက္သြားတာ နားရြက္တစ္ျခမ္း ျပတ္သြားလို႔ ေဆးရံု တက္လိုက္ရ ေသးတယ္တဲ့။
အဲဒါ ကြ်န္ေတာ္ မေလးရွားမွာ ေနတံုး ေတြ႔ခဲ့ ႀကံဳခဲ့ရတာေတြ။

မေလးရွားမွာ သံုးႏွစ္နီးပါး ၾကာခဲ့တယ္။ ပထမႏွစ္မွာ လခ သိပ္မရေပမဲ့ ေနာက္ႏွစ္ေတြမွာ အိုတီေကာင္းလို႔ တစ္လကို ႏွစ္သိန္းခဲြ သံုးသိန္း စသျဖင့္ ပို႔ႏိုင္တယ္။ ဒီေတာ့ သံုးႏွစ္အတြင္း ၈၅ သိန္းေလာက္ ျပန္ပို႔ႏုိင္ခဲ့တယ္။ လုပ္ရတာ ေတာ့ မဆိုးပါဘူး။ အဆင္ေျပတယ္ ေခၚရမယ္။
ပါမစ္ သက္တမ္းကုန္ခါနီးေတာ့ သူတို႔က သက္တမ္းဆက္တိုးမလားတဲ့။ သူတို႔ကေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္ကို ဆက္ေန ေစခ်င္ေသးတယ္။ ဒါေပမဲ့ ကြ်န္ေတာ္က သိပ္စိတ္မပါေတာ့ဘူး။ အိမ္ကိုလည္း ျပန္ခ်င္ေနၿပီ။ ေနာက္ၿပီး စင္ကာပူကို ဆက္လာခ်င္ေသးတာကိုး။ ဒီလိုနဲ႔ ၂၀၀၇ ၾသဂုတ္လမွာ အိမ္ျပန္ေရာက္တယ္။ ကြ်န္ေတာ္ မသြားခင္ကနဲ႔ ဗမာျပည္ ျပန္ေရာက္တဲ့ အခ်ိန္အတြင္းမွာ ေစ်းေတြက အဆမတန္ တက္ေနတာကိုး။ ဒီေတာ့ ဗမာျပည္မွာ ျပန္ၿပီး အလုပ္လုပ္လို႔ အဆင္မေျပႏိုင္ဘူး ဆိုတာ တြက္မိတယ္။ ေနာက္ၿပီး ဒီမွာ အလုပ္မရိွ၊ အကိုင္မရိွဘဲ ရိွတာေလး ထိုင္စားေနရင္ ပါလာတာ ေလး အကုန္ကုန္လိမ့္မယ္။ ဒါနဲ႔ ျပန္ေရာက္ေရာက္ခ်င္းပဲ ႏိုင္ငံျခား ျပန္ထြက္ဘို႔ လုပ္တယ္။