၁။ ကိုမင္းျမတ္သူ
ဘယ္ရမလဲဗ်ာ။ ကြ်န္ေတာ္လည္း ကြ်န္ေတာ္ေပးထားတဲ့ ေအးဂ်င့္ဖီး ျပန္မရမခ်င္း သူတို႔ရံုးခန္းေရွ႔ သြားၿပီး ေန႔တိုင္းထိုင္ေစာင့္တာပဲ။ ပိုက္ဆံေလး ၁၀ သိန္းေလာက္ ျပန္ရဘို႔ ၁၅ ရက္ေလာက္ ေစာင့္ရတယ္ဗ်ာ ဟုေျပာလာ သူမွာ ကိုမင္းျမတ္သူ ျဖစ္ပါ၏။ သူ႔ဘ၀မွာ အေတာ္ေလး စိတ္၀င္စားဘို႔ ေကာင္းပါသည္။
သူလာခ်င္သည္မွာ စင္ကာပူ ျဖစ္၏။ သို႔ေသာ္ အေၾကာင္းအေပါင္း မသင့္သျဖင့္ စင္ကာပူသို႔ ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ မေရာက္ႏိုင္။ ႏုိင္ငံေပါင္းမ်ားစြာသို႔ ဒုကၡေပါင္းမ်ားစြာ ခံ သြားခဲ့ရၿပီး ေနာက္ဆံုးတြင္မွ စင္ကာပူ ေရာက္လာျခင္း ျဖစ္သည္။ သို႔အတြက္ သူ႔အေၾကာင္းကို ေရွ႔ဆံုးတြင္ထားကာ ေဖာ္ျပလုိက္ျခင္း ျဖစ္ပါသည္။
အလုပ္ဟူသမွ် ဂုဏ္ရိွစြ ဟု သေဘာပိုက္ကာ ႀကံဳလာသမွ်အလုပ္ကို က်ရာေနရာမွ တာ၀န္ေက်ပြန္စြာ လုပ္ကိုင္ ခဲ့သူ ျဖစ္သျဖင့္ အလုပ္ရွင္မ်ားက သေဘာက်သူ တစ္ဦးလည္း ျဖစ္ပါသည္။ ကိုမင္းျမတ္သူက သူ႔ဘ၀အေၾကာင္းကို ေအာက္ပါအတိုင္း ျပန္ေျပာင္းေျပာျပပါသည္။
၁၊ ၁။ ငယ္စဥ္ဘ၀
ကြ်န္ေတာ္က ေရတာရွည္ၿမိဳ႔နယ္၊ ဆြာ ဇာတိပါ။ အေဖက အစိုးရ၀န္ထမ္း၊ အေမက မံု႔ဟင္းခါးေရာင္းၿပီး တစ္ဖက္ တစ္လမ္းက ၀င္ေငြရွာပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ငယ္ငယ္က အရမ္းခ်ဴခ်ာတယ္ ေျပာတယ္။ ေဆးရံု၊ ေဆးခန္းနဲ႔ ျပတ္ရတယ္ကို မရိွဘူးတဲ့။ ငယ္ငယ္တံုးကေတာ့ သိပ္မဆိုးလွ ပါဘူးဗ်ာ။ အေဖနဲ႔အေမတို႔ ႀကိဳးစားရုန္းကန္လို႔ ကြ်န္ေတာ္တို႔ အစား အေသာက္ အ၀တ္အထည္ ခ်ိဳ႔ခ်ိဳ႔ငဲ့ငဲ့ မရိွခဲ့ပါဘူး။
အေဖဟာ အရင္ကတည္းက ရုန္းကန္ခဲ့ရတာ ခုထိ ရုန္းကန္ေနရဆဲပဲ။ ၀န္ထမ္းတစ္ဖက္နဲ႔ အေဖဟာ ေရငင္ပံုး၊ ေရထမ္းပံုးေတြလုပ္ေရာင္းတယ္။ စြန္လႊတ္ခိ်န္ေရာက္လာေတာ့ စြန္နဲ႔ ရစ္လံုးေတြ လုပ္ေရာင္းတယ္။ ေနာက္ၿပီး ရာသီ အလိုက္ ေျပာင္း၊ ႏွမ္း၊ ငရုတ္ စသျဖင့္လည္း စိုက္လိုက္ေသးတယ္။
ကြ်န္ေတာ္တို႔မွာ ေနာက္ထပ္ ညီမေလးတစ္ေယာက္ ထပ္ရလာေတာ့ အေဖ အလုပ္ေတြ ေျပာင္းလုပ္လာတယ္။ ေရနီက မိတ္ေဆြေတြက သင္ေပးလို႔ ၾကက္ေမြးတယ္။ ပထမ အေကာင္ ၅၀၀ ေလာက္ပဲ။ ေနာက္ေတာ့ အေကာင္ ၂၅၀၀ ကေန သံုးေထာင္ထိ ႏွစ္ထပ္ၾကက္ၿခံႀကီးေတြနဲ႔ ေမြးလာတယ္။ အဲဒီမွာ ကြ်န္ေတာ္အမွတ္အရဆံုးက ညဘက္ ၾကက္ျခံကို လာၿပီးေသာင္းက်န္းတဲ့ ၾကြက္ေတြကို ႏွိမ္ႏွင္းရင္း ရလာတဲ့ ၾကြက္ေတြကို မီးကင္လိုကင္၊ ေၾကာ္လိုေၾကာ္ စားခဲ့ရတာပဲ။ အဲဒီအရသာကို ခုတိ ေအာက္ေမ့တံုးဗ်ာ။ မေမ့ေသးဘူး။
ဒါေပမဲ့ ၾကက္ေမြးတာကို ပတ္၀န္းက်င္က ၀ိုင္းၿပီး ကန္႔ကြက္ၾကလို႔ ရန္ကုန္က ဦးႀကီးဆီက သင္ယူခဲ့တဲ့ ကားေဘာ္ဒီ ေဆးမႈတ္လုပ္ငန္း လုပ္ျပန္တယ္။ ကြ်န္ေတာ္လည္း အေဖ့အလုပ္ေတြ ကူလုပ္ေပးရင္း ကားေဘာ္ဒီ ေဆးမႈတ္ လုပ္ငန္းနဲ႔ အေတာ္ ရင္းရင္းႏွီးႏွီး ရိွလာတယ္။ အဲဒီ အေတြ႔အႀကံဳဟာ ကြ်န္ေတာ္ ႏိုင္ငံျခားထြက္ေတာ့ အေထာက္အကူ အေတာ္ေလး ျဖစ္တယ္ဗ်။
အဲလိုနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္ ၈ တန္းေအာင္ေတာ့ ေမာ္လၿမိဳင္၊ ၾကာအင္းရြာ စက္မႈလက္မႈ အထက္တန္းေက်ာင္း (Technical High School – THS) ကို သြားတက္ျဖစ္တယ္။ ေက်ာင္းကို သူကိုယ္တိုင္ရိုက္ထားတဲ့ ေသတၱာေလး ထမ္းၿပီး အေဖလိုက္ပို႔တယ္။ အေဖျပန္ေတာ့ ၀မ္းနည္းၿပီး က်န္ရစ္ခဲ့တာေပါ့ဗ်ာ။ အဲ ထမင္းစားခ်ိန္ေရာက္ေတာ့ မ်က္ရည္ပါ က်ရ ေတာ့တယ္။ ေန႔လည္စာတဲ့ဗ်ာ။ ပဲဟင္းေလး တစ္ခြက္ပဲေပးတယ္။ အဲဒီလိုနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္ အေဆာင္ေက်ာင္းသား ျဖစ္ခဲ့ရ တယ္။
ဒီေက်ာင္းကို တက္ခြင့္ရတာ ကြ်န္ေတာ့္အတြက္ အမ်ားႀကီးေကာင္း သြားတယ္။ ဆရာေတြကလည္း ေတာ္ၾကပါ တယ္။ သူတို႔ကိုယ္တိုင္ ေတာ္ၾကသလို တပည့္ေတြကိုလည္း ေစတနာေရွ႔ထားၿပီး ဂရုတစိုက္ သင္ေပးၾကတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ တို႔ကေတာ့ ေရသြားကူးလိုက္ၾက၊ ထန္းရည္ေသာက္လိုက္ၾက၊ ေဘာလံုးကန္ၾကနဲ႔ အရမ္းေပ်ာ္တာေပါ့။ ရည္ရြယ္ခ်က္ ဆိုတာလည္း ဘာမွ ႀကီးႀကီးမားမား ရိွၾကတာ မဟုတ္ဘူး။
အဲဒီလို ေသာက္ရင္းစားရင္း၊ ေပ်ာ္ရင္းပါးရင္းနဲ႔ပဲ THS ၿပီးသြားေရာ။ ေက်ာင္းၿပီးသြားေတာ့ ရန္ကုန္က အေဖ့ညီမ ဆီမွာ ေနရင္း အလုပ္ရွာ၊ ရတဲ့အလုပ္လုပ္ နဲ႔ ေနခဲ့တယ္။ သိပ္မၾကာပါဘူး။ ဖားကန္႔က ဦးေလး ေရာက္လာတယ္။ သူက ငါ့တူ အသက္ငယ္ေသးတယ္။ ငါနဲ႔ ဖားကန္႔ကို လိုက္ခဲ့၊ ေက်ာက္ပညာ သင္ေပးမယ္ ဆိုေတာ့ ကြ်န္ေတာ္လည္း ေတာ္ေတာ္ စိတ္၀င္စား သြားတယ္။ ကြ်န္ေတာ္က အဲဒီလို စြန္႔စြန္႔စားစား လုပ္ရတာ အင္မတန္ ၀ါသနာပါတာကိုး။
ဒါနဲ႔ ဦးေလးနဲ႔လိုက္သြားတယ္။ မႏၱေလးေရာက္ေတာ့ ဦးေလးရဲ့ ေလာပန္းက လာႀကိဳတယ္။ အဲဒီမွာ ပါဂ်ဲရိုး ဆိုတဲ့ ကားႀကီးကို စစီးဖူးတာပဲ။ ဒါေပမ့ဲ ဖားကန္႔မွာ ၂ လ ၃ လ လားပဲ ၾကာပါတယ္။ မင္းဦးေလး စင္ကာပူကေန လွမ္းေခၚေန တယ္။ အျမန္ျပန္လာပါ လို႔ အေဖ့ဆီက စာရလို႔ ရန္ကုန္ ျပန္ခဲ့ရျပန္ေရာ။ ဖားကန္႔မွာေတာ့ အားက်စရာေတြ အမ်ားႀကီးပဲ ဗ်ိဳ႔။ လိုတရ နယ္ေျမပဲ။
ရန္ကုန္ျပန္ေရာက္ေတာ့ စင္ကာပူသြားဘို႔လို႔ ပတ္စ္ပို႔ေတြ ဘာေတြလုပ္။ ဦးေလးေခၚတာ ေစာင့္ေနတံုးမွာပဲ သြားရခ်ိန္ မတန္ေသးေတာ့ ေျပာပါတယ္။ ဦးေလးက အဆင္မေျပလို႔ ကြ်န္ေတာ့္ကို မေခၚႏိုင္ဘူး ျဖစ္ကေရာ။ အဲဒီမွာ ကြ်န္ေတာ္ ဘာလုပ္လို႔ ဘာကိုင္ရမွန္းမသိဘဲ ေယာင္လည္လည္နဲ႔ လဖက္ရည္ဆိုင္ သြားထိုင္လိုက္၊ ဟိုဟို သည္သည္ ေလွ်ာက္သြားလိုက္နဲ႔ ႏွစ္ေတြ အမ်ားႀကီး ေလခဲ့တယ္။
ေနာက္ေတာ့မွ မျဖစ္ေသးပါဘူး ဆိုၿပီး အင္းစိန္ G.T.I မွာ ညေန ပိုင္း သင္တန္းသြားတက္လိုက္တယ္။ ညပိုင္း ေက်ာင္းတက္။ ေန႔ခင္းပိုင္း အလုပ္လုပ္။ အုတ္က်င္းက ျမန္မာ့သစ္လုပ္ငန္းမွာ စက္ျပင္အေနနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္ အလုပ္၀င္ခဲ့ တယ္။ အဲဒီမွာ ၀င္လုပ္လိုက္တာ အေတာ္မွန္သြားတယ္လုိ႔ ဆိုရမယ္။ ဘာလို႔လဲ ဆိုေတာ့ အလုပ္လုပ္ေတာ့ ပိုက္ဆံရ သလို စက္ေတြနဲ႔လည္း ရင္းႏွီးၿပီးသား ျဖစ္သြားေရာ။ အဲဒီ အေတြ႔အႀကံဳေတြက ေနာက္ပိုင္း အလုပ္လုပ္တဲ့အခါ အမ်ားႀကီး အေထာက္အကူရတယ္။ အဲဒီ စက္ရံုမွာ ကြ်န္ေတာ္ G.T.I ၿပီးတဲ့ ထိ လုပ္ခဲ့တယ္။
ဘ၀မွာ အေျပာင္းအလဲေတြက မ်ားပါတယ္ဗ်ာ။ ေက်ာင္းၿပီးေတာ့ အဲဒီစက္ရံုက ထြက္လာၿပီး Ruby Dragon မွာ ၀င္လုပ္ျပန္ေရာ။ အဲဒီက လႊတ္လို႔ မိုင္းရႈးကို သြားလုပ္ရတယ္။ ကုမၸဏီကေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေလး ေကာင္းပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီမွာလည္း သိပ္မၾကာခဲ့ဘူး။ အေမ့ဆီျပန္လာၿပီး ကုန္သည္ လုပ္ရျပန္တယ္။ ကုန္သည္အတတ္ကိုေတာ့ အေမက သင္ေပးတယ္။ ပဲခူးနဲ႔ ရန္ကုန္ ထင္းအေရာင္းအ၀ယ္ လုပ္တယ္။ ဒါေပမဲ့ မေအာင္ျမင္ဘူး။ ကြ်န္ေတာ္ညံ့တာလဲ ပါမွာေပါ့။ ေခတ္ေျပာင္းလာတာလဲ ပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ လုပ္ရင္း ရံႈးရင္း လံုးခ်ာလည္ လိုက္ၿပီး ထင္းလုပ္ငန္းကို အမနဲ႔ လဲႊထားခဲ့ၿပီး ႏိုင္ငံျခားထြက္ဘို႔ပဲ ေဇာက္ခ်ၿပီး လုပ္ျဖစ္ခဲ့ေတာ့တယ္။
ဒါက ကြ်န္ေတာ္ ဒီကို ထြက္မလာခင္ ျမန္မာျပည္တံုးက ဘ၀ဇာတ္ေၾကာင္းေလးေတြ ေပါ့။
၁၊ ၂။ ဒုကၡႏွင့္ နပန္းလံုးရျခင္း သို႔မဟုတ္ မေအာင္ျမင္ခဲ့ေသာ မေလးရွား ခရီး
ကြ်န္ေတာ္ ကုန္သည္လုပ္ရင္း အသိတစ္ေယာက္တိုးလာတယ္။ အဲဒီလူကလည္း မေလးရွား သြားဘို႔ ႀကိဳးစားေန တဲ့သူ။ အဲဒါနဲ႔ သူန႔ဲကြ်န္ေတာ္ေပါင္းၿပီး မေလးရွားသြားဘို႔ လႈပ္ရွားၾကရေအာင္ လို႔ ရန္ကုန္ကို တက္လာၾကတယ္။ အဲဒီမွာ ေအးဂ်င့္တစ္ခု နဲ႔ေတြ႔တယ္။ ေအးဂ်င့္က သူ႔သား မေလးရွားမွာ ရွိတယ္။ သူ႔သားက မေလးရွားမွာ အလုပ္ရွာ။ သူက ရန္ကုန္ကေန လူပို႔ ေပါ့။ အဲလို လုပ္ေနတာ။
ကြ်န္ေတာ္ထင္တာေတာ့ သူတို႔က အိမ္ကို ရံုးခန္း လုပ္ထားတယ္ ထင္တယ္။ သူတို႔သားအမိ၊ သားအဖ သံုးေယာက္ပဲ ရိွတယ္။ သူတို႔ရံုးက ေက်ာက္ေျမာင္းထဲမွာ။ သူတို႔က လိုင္စင္နဲ႔လုပ္ထားတဲ့ ေအးဂ်င့္မဟုတ္ဘူး။ သူ႔သား အလုပ္ရွာလို႔ရရင္ ရသလို ဒီကေန လူေတြ ပို႔ေပးေနတာ။
သူက မင္းတို႔ဘာေတြ လုပ္တတ္လဲ လို႔ေမးတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ကလည္း ကိုယ္လုပ္တတ္တာ ေလးေတြ ေျပာျပ ၾကတယ္ေပါ့။ ေအးဂ်င့္က ကြ်န္ေတာ္တို႔ေျပာတာ နားေထာင္ၿပီး အင္း ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္ ေပါ့။ ဒီေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔ကလည္း လုပ္မယ္ ေပါ့ေလ။ မေလး ဆိုရင္ေတာ့ အဆင္ေျပမလားဘဲ၊ ငါတို႔ဆီမွာထက္ေတာ့ ပိုၿပီး ပိုက္ဆံရလိမ့္ မယ္လို႔ တြက္တာ ကိုး။ လုပ္မယ္ဆိုရင္ သူက ေလာေလာဆယ္ စရံ တစ္သိန္းေပးထား လို႔ေျပာတယ္။ ကြ်န္ေတာ္က စုစုေပါင္း ဘယ္ေလာက္ ကုန္မလဲ လို႔ေမးေတာ့ ဆယ္သိန္းကုန္မယ္ လုိ႔ေျပာတယ္။ အဲေလ တကယ္သြားရမယ္ ဆိုလည္း ေပးမယ္ ေပါ့။ ကြ်န္ေတာ္ ကလည္း မိသားစုထဲမွာ ေယာက္်ားေလးက တစ္ေယာက္ထဲ ျဖစ္ေနေတာ့ ေပါက္ေပါက္ေျမာက္ေျမာက္ေလး ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ျပခ်င္တယ္။
ဒါနဲ႔ စရံတစ္သိန္းေပးရမယ္ ဆုိေတာ့ အေမပါ ေခၚခဲ့မယ္ ဆိုၿပီး ပဲခူးျပန္။ အေမ့ကို ေခၚခဲ့ၿပီး စရံ တစ္သိန္း ေပး၊ အလုပ္ေတြ ဘာေတြ အပ္ေပါ့။ အဲလိုနဲ႔ အလုပ္ေခၚတာ ေစာင့္ ေစာင့္။ ေတာ္ၾကာ အင္တာဗ်ဴးေခၚျပန္ၿပီ တဲ့။ ၾကားေတာ့ ကြ်န္ေတာ္က သြားေမး။ သူက ဟာ ေဟ့ေကာင္၊ မင္းအတြက္က အင္တာဗ်ဴးစရာ မလိုဘူးကြ။ ငါ့သားက မင္းကို Technician နဲ႔ေခၚမွာတဲ့။ ဒီေတာ့ မင္း အင္တာဗ်ဴး၀င္စရာမလိုဘဲ တုိက္ရိုက္ခန္႔မွာ။ အဲလိုနဲ႔ ေစာင့္ ေစာင့္။ ေစာင့္ရာ ကေန တစ္လခဲြ ေလာက္ၾကာေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ သြားေမးတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ အလုပ္အကိုင္ ဘယ္လိုလဲ။
သူက ဟာ မင္းတို႔ calling က်ၿပီကြ။ ေဟာဒီမွာ ဆိုၿပီး စာထုတ္ျပတယ္။ ဒါေပမဲ့ သူက မင္းကို Technician နဲ႔ တင္လို႔မရဘူး။ ဒီက အထြက္မွာေတာ့ worker နဲ႔ပဲ သြားရမယ္။ ဒါေပမဲ့ မင္း ဘာမွ ပူစရာမလိုဘူး။ ဟိုက်ရင္ Technician နဲ႔ ေသခ်ာေပါက္ လုပ္ရမွာ။ လခကအစ အားလံုး ေျပာင္းလဲ သြားေစ့ရမယ္။ အေျပာကေတာ့ ေခ်ာေနတာဘဲဗ်ိဳ႔။ ကြ်န္ေတာ္ ကလည္း မယံုရဲ၊ ယံုရဲ။ ဟာ ေသခ်ာလားေပါ့။
ဘာလို႔လည္း ဆိုေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔က ကုန္သည္လုပ္ေနတယ္ ဆိုေပမယ္လို႔ ခ်မ္းသာတဲ့ ကုန္သည္ မဟုတ္ဘူး ဗ်။ ေငြတစ္သိန္းရင္းလို႔ တစ္ေသာင္း ျမတ္တာ မဟုတ္ေတာ့ ကိုယ့္စုေဆာင္းထားတဲ့ ပိုက္ဆံေလး ကုန္သြားမွာလဲ စိုးရေသး တယ္။
ဒီေတာ့ ကဲ ဟုတ္ၿပီ။ ဘယ္ႏွေယာက္ သြားရမလဲ ဆိုေတာ့ သံုးေယာက္တဲ့။ ကြ်န္ေတာ့္စာအုပ္ (ပတ္စ္ပို႔) က သက္တမ္း ကုန္ေတာ့မယ္။ သူတို႔ကေရာ စာအုပ္အဆင္သင့္ရိွရဲ့လား ဆိုေတာ့ ရိွတယ္ လို႔ ေျပာတယ္။ ဒါေပမဲ့ တစ္ေယာက္ ကိုေတာ့ ေစာင့္ရဦးမယ္ တဲ့။ သူက သခ်ၤာနဲ႔ ဘဲြ႔ရထားတာ။ အဲဒီ တစ္ေယာက္က သူ႔သားရဲ့ သူငယ္ခ်င္း လို႔ ေျပာတယ္။ အဲဒီ ပုဂိၢဳလ္လည္း ေရာက္လာေရာ သူ႔ပတ္စ္ပို႔က သက္တမ္း ကုန္ေနၿပီ ျဖစ္ကေရာ။ အဲဒီေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္ ပတ္စ္ပို႔ကလည္း သက္တမ္းက ကုန္ေတာ့မွာမို႔ သူတို႔ကို ထားခဲ့ၿပီး ထိုင္းကုိ တစ္ေယာက္ထဲ ထြက္လာခဲ့တယ္။
သူတို႔က ေလဆိပ္ကို လိုက္ပို႔ေပးတယ္။ သူတို႔ သူငယ္ခ်င္းက ထိုင္းေလယာဥ္ကြင္းကေန လာႀကိဳေနတယ္ ဆိုေတာ့ သြားရတာေတာ့ အားလံုး အဆင္ေျပပါတယ္။ အဲဒီလူက ကြ်န္ေတာ္တို႔ တည္းမ့ဲအိမ္က အိမ္သူႀကီး။ ကြ်န္ေတာ့္လို စေတးေရွာင္တဲ့လူေတြ အဲဒီ အိမ္မွာ ေသာင္တင္ေနတာ အမ်ားႀကီးေတြ႔ခဲ့ရတယ္။ ဟိုတစ္ေယာက္ဆို ဂ်ပန္ကို သြားဘို႔ ဆိုၿပီး မသြားျဖစ္ေသးဘဲ ထိုင္းမွာ လာေရွာင္ေနရတာ။
အိမ္ကေတာ့ အမ်ားေနလို႔ရေအာင္ လုပ္ထားတာ။ အခန္းက်ယ္ႀကီးပဲ။ အဲဒီအခန္းထဲမွာ ကိုယ့္ေမြ႔ယာေလးေတြ ကိုယ္ခင္းၿပီး တန္းစီ အိပ္ၾကတယ္။ ေယာက်္ားေတြခ်ည္း ဆိုေတာ့ ဘာျပႆနာမွ မရိွပါဘူး။ အဆင္ေျပပါတယ္။
ေရာက္စ ႏွစ္လမွာ ဘာအလုပ္မွ မလုပ္ဘူး။ ပါလာတဲ့ ပိုက္ဆံေလးနဲ႔ ၀ယ္ျခမ္း စားလိုက္၊ ေလွ်ာက္လည္လိုက္နဲ႔ အလုပ္ေခၚတာ ထိုင္ေစာင့္ေနတယ္။ ပါသြားတာေလးနဲ႔ ေခြ်တာ သံုးတာေပါ့။ ကြ်န္ေတာ့္မွာ ဗမာေငြနဲ႔ တစ္သိန္းခဲြ ႏွစ္သိန္း ေလာက္ ပါလာတယ္။ ဒါေပမဲ့ ေနာက္ပိုင္းေတာ့ အလုပ္လုပ္ပါတယ္။ ကားေရေဆးေပါ့။ ကားေရေဆးတဲ့ ဆိုင္ပိုင္ရွင္က လည္း ဗမာပဲ။ သူက ေဒါက္တာဘဲြ႔ ရထားတဲ့သူဗ်။ ထိုင္းအမ်ိဳးသမီးနဲ႔ အိမ္ေထာင္က်ေနတာ။ သူက Mall ႀကီးတစ္ခုမွာ ကားေရေဆးဆိုင္ ဖြင့္ထားတယ္။ ေတာ္ေတာ္ အလုပ္ျဖစ္တယ္ဗ်။
ဘာလို႔လဲ ဆိုေတာ့ အဲဒီ Mall ႀကီးမွာ သူက ေနရာ ေတာ္ေတာ္ က်ယ္က်ယ္ ယူထားေတာ့ ေရေဆး၊ ဆီထိုးရံုတင္ မကဘူး။ ကားပါကင္ပါ ထိုးလို႔ရတယ္။ ဒီေတာ့ Mall ႀကီးကို လာတဲ့သူေတြက ပါကင္ထိုးခ်င္ေတာ့ အဲဒီဆိုင္ကို လာၾက တယ္။ ပါကင္ထိုးရင္းနဲ႔ ကားပါ တခါထည္း ေရေဆးသြားၾကတယ္ေပါ့။ အဲဒီေတာ့ သူက ကားေရေဆးခေရာ ပါကင္ထိုးခ ေရာ ႏွစ္မိ်ဳးတစ္ခါထည္း ရတာေပါ့။
အဲဒီမွာ အလုပ္လုပ္ေတာ့ ပိုက္ဆံေလး ဘာေလးရတာေပါ့။ ေလာက္ပါတယ္။ စားတာေသာက္တာနဲ႔ သံုးဘို႔စဲြဘို႔ ေတာ့ ေကာင္းေကာင္းေလာက္တယ္။ ဘယ္ေလာက္ရသလဲ ဆိုတာေတာ့ မမွတ္မိေတာ့ဘူး။ တစ္ေန႔ ဘတ္ ၁၂၀ ထင္ တယ္။ အလုပ္က မနက္ ၈ နာရီကေန ညေန ၇ နာရီေလာက္ထိ မျပတ္ဘူး။ အာ - ေရေဆးလိုက္ရတာ၊ လက္ေတြကို ေပါက္ျပဲေနတာဘဲ။ ေဆးတာေတာ့ စက္နဲ႔ ေဆးတာပဲ။ ဒါေပမဲ့ ကားကို ေျခာက္ေအာင္ အ၀တ္နဲ႔သုတ္။ ေနာက္ၿပီး ေရညွစ္ ဆိုေတာ့ လက္ေတြကို ပဲႀကီးခံြ လုိက္ေနတာပဲ။ အဲဒီ ေရေဆးတာနဲ႔တင္ လက္ေမာင္းေတြကို ျပဳတ္ထြက္ေတာ့ မတတ္ဘဲ။ ထိုင္းကိုေရာက္တာ ၂၀၀၃ ခုႏွစ္။
ဂ်ပန္ သြားဘို႔ေစာင့္ေနတဲ့သူ တစ္ေယာက္ရယ္၊ မေလးရွားသြားဘို႔ တစ္ေယာက္ရယ္၊ ကြ်န္ေတာ္ရယ္ အားလံုး ေပါင္း သံုးေယာက္ေပါ့။ ဂ်ပန္သြားမယ္ဆိုတဲ့ ေကာင္ေလးကေတာ့ ျပန္သြားတယ္။ သူေရာက္ေနတာ သံုးလ ျပည့္ၿပီ ဆိုေတာ့ သူ အေတာ္ စိတ္ကုန္လာတယ္။ ဟိုေန႔ သြားရႏိုး။ ဒီေန႔ သြားရႏိုးနဲ႔။ ပါလာတဲ့ ပိုက္ဆံကလည္း ကုန္ၿပီ။ ဂ်ပန္ သြားဘို႔ ေစာင့္ေနတာ ဆိုေတာ့ အလုပ္လည္း မလုပ္ဖူး။ က်န္တဲ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္ကေတာ့ လုပ္တယ္။
အဲဒီ ဂ်ပန္သြားဘို႔ေစာင့္ေနတဲ့ ေကာင္ေလးဆို ဗမာျပည္မွာ သိန္း ၉၀ ေတာင္ ေပးခဲ့ရတာတဲ့။ အားလံုးေပါင္း ၁၂၀ ေပးရမယ္ ေျပာတယ္။ သူက ဒီေရာက္တာလဲ သံုးလျပည့္ၿပီ။ ခုထိလဲ မသြားရေသးဘူး။ ငါေပးထားတဲ့ သိန္း ၉၀ ေတာ့ ျပန္ရမွ ျဖစ္မယ္ ဆိုၿပီး ျပန္သြားေရာ။
ထိုင္းမွာ ကြ်န္ေတာ္ စုစုေပါင္း သံုးလေလာက္ ၾကာခဲ့တယ္။ သံုးလျပည့္ခါနီးလဲ က်ေရာ မေလးသြားလို႔ ရၿပီတဲ့။ ဗမာျပည္က ကြ်န္ေတာ္နဲ႔ အတူ သြားမဲ့ ႏွစ္ေယာက္လဲ ရန္ကုန္က ထြက္လာၿပီ။ ဆိုေတာ့ တိုင္မင္ကိုက္ၿပီး ကြ်န္ေတာ္နဲ႔ ေလယာဥ္ကြင္း မွာ ဆံုၾကတယ္။
ဒါနဲ႔ပဲ မေလးရွားေလယာဥ္ကြင္း ေရာက္သြားၾကေရာ ဆိုပါေတာ့။ ေလယာဥ္ကြင္းေရာက္ေတာ့ ေရာက္ေရာက္ခ်င္း လာမႀကိဳေသးဘူး။ ကြ်န္ေတာ္တို႔လည္း အေတာ္ၾကာတဲ့ထိ ဘယ္သူမွ မေပၚလာေတာ့ ဗမာျပည္ကို ဖံုးျပန္ဆက္တယ္။ ဆက္ေတာ့ ေအးဂ်င့္က ဟာ- မင္းတို႔ ဘာမွ စိတ္မပူနဲ႔။ ငါ့သား လာေခၚလိမ့္မယ္။ ေအးေအးေဆးေဆးသာ ေစာင့္ ဆိုေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔လည္း ဆက္ေစာင့္ေပါ့။ ေစာင့္ရင္းနဲ႔ ေလယာဥ္ကြင္းထဲ ဟိုေလွ်ာက္သြား၊ ဒီေလွ်ာက္သြားေပါ့ေလ။
ေစာင့္ေတာ့ သူ႔သား တစ္ကယ္လည္း ေရာက္လာပါတယ္။ ေရာက္လာၿပီးေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔ကို စာရြက္စာတမ္း ေတြျပတယ္။ ျပေပမဲ့ သူက စာရြက္စာတမ္းေတြ မစံုေသးလို႔ မင္းတို႔ကို ဒီေန႔ထုတ္လို႔ မရေသးဘူး။ ေနာက္ေန႔ျပန္လာခဲ့မယ္ လို႔ ေျပာၿပီး သူ႔မွာပါလာတဲ့ စာရြက္စာတမ္းေတြ အားလံုး ေပးခဲ့ၿပီး ျပန္သြားတယ္။ စာရြက္စာတမ္းေတြ အားလံုးက အမွန္ အကန္ေတြခ်ည္းပါဘဲ။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ သံုးေယာက္စလံုးအတြက္ေပါ့။
အဲဒီေန႔ကတည္းက ကိုယ္ေတာ္က စူဠလိပ္ ေရထဲလႊတ္လိုက္တဲ့ အတုိင္းဘဲ။ ေပၚကို မလာေတာ့ဘူး။ ကြ်န္ေတာ္ တို႔လည္း ေလယာဥ္ကြင္းထဲမွာဘဲ ကိုယ့္ပါလာတာေလးနဲ႔ ၀ယ္ျခမ္းစားေပါ့။ ေနရတယ္။ ေလဆိပ္မွာက visitor ေတြ ၀င္တဲ့ ေနရာက တစ္ေနရာ၊ worker ေတြ ၀င္တဲ့ေနရာက တစ္ေနရာ။ ခဲြထားတယ္။ အဲဒီ worker ေတြ ၀င္တဲ့ဘက္မွာ ေအးဂ်င့္ ေတြ လာမေခၚေသးရင္ ေစာင့္ဘို႔ လုပ္ထားတဲ့ ေနရာရိွတယ္။ ခံုေလးေတြ တန္းစီ ခ်ထားတာေပါ့။
အစ္ကိုေရ၊ အဲဒီေနရာမွာကို ကြ်န္ေတာ္တို႔လို ေစာင့္ေနတဲ့သူေတြ အမ်ားႀကီးဘဲ။ လူမိ်ဳးကလည္း အစံုပဲ။ ဒါေပမဲ့ ကြာတာက တရုပ္တို႔၊ ဗီယက္နမ္တို႔က လာတဲ့သူေတြက ပိုေကာင္းတယ္။ သူတို႔ဆို ေလယာဥ္ကြင္းထဲ ၀င္လာတာနဲ႔ ခ်က္ျခင္း လာေခၚသြားတယ္။ ေနာက္ၿပီး သူတို႔လာတယ္ ဆိုတာကလည္း ကြ်န္ေတာ္တို႔လို သံုးေလးေယာက္ လာတာ မဟုတ္ဘူး။ ေလယာဥ္အစီးလိုက္ ၀င္လာတာ။ တစ္ခါ ၀င္လာၿပီဆို ဟာ - ေ၀ါ ဆို အစုလိုက္ အၿပဳံလိုက္ ၀င္ခ်လာၾကတာ။
ကြ်န္ေတာ္တို႔ ျမန္မာေတြလည္း အမ်ားႀကီးေပါ့။ တခ်ိဳ႔ဆို အသက္ႀကီးႀကီး၊ ေယာင္လည္လည္နဲ႔။ စကားက မေျပာ တတ္။ ဘာဗဟုသုတမွ မရိွ။ ဟိုက ပတ္စ္ပို႔ သက္တမ္းကုန္ေတာ့မွာမို႔ ရိုက္လႊတ္လိုက္တာ။ ဒီမွာ ဘာအလုပ္မွ ရွိတာ မဟုတ္ဘူး။ တခ်ိဳ႔ဆိုလည္း ကိုယ့္နာမည္ ေခၚလို႔ ေခၚမွန္းေတာင္ မသိဘူး။ ကြ်န္ေတာ္တို႔က သူတို႔ကိုၾကည့္ၿပီး ဗမာနဲ႔ တူတယ္ ထင္တယ္လို႔ သြားစကားေျပာေတာ့ သူတို႔က ဟုတ္တယ္ တဲ့။ အဲဒီေတာ့မွ ဟိုမွာ ခင္ဗ်ားနာမည္ ေခၚေနၿပီ။ သြား သြား ျမန္ျမန္သြား၊ ဘာမွ မေၾကာက္နဲ႔လို႔ အတင္း တြန္းလႊတ္ရတယ္။
တခ်ိဳ႔က်ေတာ့လည္း နက္က္တိုင္နဲ႔၊ ကုတ္နဲ႔။ အိုး - စတိုင္ကေတာ့ အျပည့္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔က သြားစပ္စုတယ္။ ခင္ဗ်ားက ဘယ္မွာ အလုပ္ရလဲ ဆိုေတာ့မွ မသိပါဘူးဗ်ာ ရက္စ္ေတာရင့္(restaurant) လို႔ေတာ့ ေျပာတာပဲ တဲ့။ ဟား - မွားပါတယ္ကြာ။ မင္းပံုၾကည့္ေတာ့ျဖင့္ အင္ဂ်င္နီယာလိုလို၊ ေက်ာင္းသားလိုလိုနဲ႔၊ ကိုယ္ဘယ္မွာ လုပ္ရမွန္းေတာင္ မသိေသးဘူးလား ေပါ့။ တခ်ိဳ႔က်ေတာ့လည္း ညွပ္ဖိနပ္ အစုတ္ကို စီးလာတယ္။ ေဟ့ေကာင္ရာ - မင္း ႏိုင္ငံျခားကို ဒီပံုနဲ႔ လာရသလားကြာ ေပါ့။ သိပါဘူးဗ်ာ။ သူတို႔ လာေခၚမယ္ ေျပာတာဘဲ တဲ့။ အဲဒါမ်ိဳးေတြ အမ်ားႀကီးေတြ႔ရတယ္။
အဲဒီ ေလယာဥ္ကြင္းထဲမွာတင္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ကူညီလိုက္တာ မနည္းဘူး။ ဒီလိုပဲ ကြ်န္ေတာ္တို႔ကို လာကူညီတဲ့ သူေတြနဲ႔လည္း ေတြ႔ရေသးတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔က လာေခၚႏိုး လာေခၚႏိုးနဲ႔၊ ဟိုဟိုသည္သည္ သြားေမွ်ာ္လိုက္၊ ဖံုးေတြ ဆက္လိုက္ ဆိုေတာ့ သူတို႔က ရိပ္မိတယ္ ထင္ပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ကို လာေမးတယ္။ ညီေလးတို႔ ဘာအခက္အခဲ ရိွလို႔ လဲ။ အစ္ကိုတို႔ ဘာကူညီရမလဲ ေပါ့။ သူတုိ႔က သေဘၤာသားေတြ။
ကြ်န္ေတာ္တို႔ကလည္း ျဖစ္ေၾကာင္းကုန္စင္ ေျပာျပရတာေပါ့။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ေတာ့ ေအးဂ်င့္က လိမ္လိုက္ၿပီ ထင္တယ္ဗ်ာ။ ေအးဂ်င့္သားကလည္း လာေခၚမယ္ ေျပာၿပီး ခုထိ လာမေခၚဘူး လို႔။ ဆိုေတာ့ သူတို႔က အစ္ကိုတို႔လည္း သံုးစရာ ခ်န္ထားရဦးမယ္။ မင္းတို႔သံုးဘို႔ တခ်ိဳ႔တစ္၀က္ေတာ့ ေပးခဲ့မယ္ ဆိုၿပီး ပိုက္ဆံတို႔၊ မံု႔တို႔ ေပးသြားတယ္။
ကြ်န္ေတာ္တုိ႔လည္း ပါလာတာေလး ေ၀မွ် သံုးၾကရင္း ရက္ေတြၾကာလာေတာ့ လုံးပါးပါးလာတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ မွာကလည္း သြားပြတ္တံတို႔၊ မ်က္ႏွာသုတ္ပု၀ါ စသျဖင့္ အေသးသံုးေလးေတြပဲ ပါတာ။ အ၀တ္အစားက အပိုပါတာ မဟုတ္ ဘူး။ တစ္စံုစီ ပဲ ပါတာ။ တခါတေလက်ေတာ့လည္း အေပၚထပ္ Departure Room မွာ တက္အိပ္ေပါ့။ အဲဒီမွာ ရဲေတြက လာရွာ။ သူတို႔က ရိုင္းေတာ့ မရိုင္းပါဘူး။ ဒီမွာ အိပ္လို႔မရတဲ့အေၾကာင္း၊ ကိုယ့္ေနရာကိုယ္ ျပန္ၿပီး ေအးဂ်င့္ေတြ လာ အေခၚကို ေစာင့္ဘို႔ အေၾကာင္းေတြေျပာေတာ့ ေအာက္ျပန္ဆင္း။
ေနာက္ေတာ့လည္း ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ ႀကံရတယ္။ အဲဒီေခတ္က ေအးဂ်င့္ေခတ္ဆိုေတာ့ အလုပ္သမားေတြကို ေလယာဥ္ကြင္းမွာ ေအးဂ်င့္ေတြက လာၿပီး ေခၚထုတ္ရတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔လည္း ေလယာဥ္ကြင္းကို အလုပ္သမား လာႀကိဳတဲ့ ေအးဂ်င့္ေတြဆီ သြားၿပီး ငါတို႔ကို ထုတ္ေပးပါကြာ။ ဘယ္ေလာက္ေပးရမလဲ ဆိုေတာ့ သူတို႔က ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ ဆီက စာရြက္စာတမ္းေတြ ေတာင္းၾကည့္တယ္။ ဟာ - မင္းတို႔စာရြက္စာတမ္းေတြက အမွန္အကန္ေတြပဲ၊ ဘာလို႔ပူေနတာ လဲ။ သူတို႔လာမွာပါ။ ဆက္သာေစာင့္ပါ။ မင္းတို႔မွာ ဗီဇာကလည္း က်န္ေသးတာပဲ။ ကိုယ့္ႏုိင္ငံက ေအးဂ်င့္ေတြဆီလည္း ျပန္ဆက္သြယ္ဦး ဆုိေတာ့ ေစာင့္ရျပန္ေရာ။
ကြ်န္ေတာ္တို႔ကို ေပးထားတဲ့ စာရြက္စာတမ္းေတြထဲမွာ ကုမၸဏီနာမည္နဲ႔ ဖံုးနံပါတ္ေတြပါေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔ အဲဒီ ရံုးကို ဖံုးဆက္ၾကည့္တယ္။ သူတို႔က ကြ်န္ေတာ္တို႔နာမည္ေတြ ေမးၾကည့္ၿပီး ဟုတ္တယ္။ မင္းတို႔ကို ငါတို႔အတြက္ ေခၚထား တာပဲ တဲ့။ ဒါေပမဲ့ ငါတို႔ေအးဂ်င့္ကို အကုန္လဲႊထားတာ။ မင္းတို႔ ေအးဂ်င့္နဲ႔ ဆက္သြယ္ပါ။ ငါတို႔ေတာ့ မသိဘူး လုိ႔ ေျပာတယ္။ ကိစၥကို ၿပီးကေရာပဲ။ ကြ်န္ေတာ္တို႔လည္း သူ႔သား ဖံုးကို အခ်ိန္ရိွတိုင္း ဆက္ေနတာပဲ။ ဒါေပမဲ့ဗ်ဳိ႔၊ ပထမေန႔ ကြ်န္ေတာ္တို႔ဆီကေန ျပန္သြားၿပီးကတည္းက အဲဒီဖံုးက လံုး၀ကို ဆက္လို႔မရေတာ့ဘူး။ ကိုင္ကိုမကိုင္ေတာ့တာလား၊ ဘယ္လိုလဲေတာ့ မသိဘူး။ ဆက္လို႔ကေတာ့ ဘယ္လိုမွ မရေတာ့တာ။
ကြ်န္ေတာ္တို႔လည္း ရန္ကုန္က ေအးဂ်င့္ကို ဖံုးေတြျပန္ဆက္။ ေအးဂ်င့္က ဟာ-လာေနၿပီ။ မင္းတို႔ ဘာေတြ ပူေနတာလဲ။ ေစာင့္ပါဦး နဲ႔၊ အေျပာကေတာ့ ေခ်ာေနတာဘဲ။ ဒီကေကာင္ေတြမွာေတာ့ ယက္ကလယ္ လုိက္ေနၿပီ။ ဒါနဲ႔ အိမ္ကို ဖံုးျပန္ဆက္။ အိမ္က ေအးဂ်င့္ဆီသြားေမးေတာ့ သူတို႔က ဘာေျပာလႊတ္သလဲ ဆိုေတာ့ အာ - ခင္ဗ်ားတုိ႔သားေတြ မေလးရွားမွာ အလုပ္ပဲ လုပ္ေနၾကၿပီ။ ေလယာဥ္ကြင္းက မထြက္ရေသးဘူး ဆုိတာ မျဖစ္ႏိုင္တာ။ ေရာက္တဲ့ ေန႔ကတည္း က ကြ်န္ေတာ့္သား သူတို႔ကို လာထုတ္သြားၿပီ တဲ့။ အေမတို႔က ကြ်န္ေတာ့္ကို ျပန္ေျပာျပတယ္။
ေလယာဥ္ေပၚတက္ကတည္းက ေအးဂ်င့္ဖီးက အေၾကေခ်ခဲ့ရတာ ဆိုေတာ့ သူတို႔က ပိုက္ဆံျပန္မေပးခ်င္ေတာ့ နည္းမ်ိဳးစံုနဲ႔ လွည့္ပတ္ေျပာေနတာ။ သူတို႔က အေမတို႔ကို အဲသလို ျပန္ေျပာလိုက္ေတာ့ အေမတို႔ကလည္း စိတ္ေအးလက္ ေအး ျပန္သြား။ ကြ်န္ေတာ္တို႔မွာ ရိွစုမဲ့စု ပိုက္ဆံေလးေတြစု။ ဖံုးကဒ္တစ္ကဒ္ ရေအာင္၀ယ္။ အိမ္ကို ျပန္ဆက္။ ဒီေတာ့ အိမ္ကလည္း ေအးဂ်င့္ဆီသြား။ ေအးဂ်င့္က ခင္ဗ်ားသားေတြ အလကား လိမ္ေနတာ။ ဟိုမွာ အလုပ္လုပ္လို႔ လခေတာင္ ထုတ္ေတာ့မယ္။ ေနာက္တစ္ပတ္ႏွစ္ပတ္ေန လခထုတ္ေတာ့ ခင္ဗ်ားတုိ႔ဆီ ဖံုးဆက္လိမ့္မယ္ ထပ္ေျပာ။ အေမတို႔လည္း ေယာင္ေတာင္ ေပါင္ေတာင္နဲ႔ ျပန္လာ။ အာ အလုပ္ကို ရႈပ္ေနတာပဲ။ ကြ်န္ေတာ္တို႔မွာလည္း တိုင္ေတြပတ္။
အဲေတာ့ ေလယာဥ္ကြင္းထဲမွာ အသက္ဆက္ဘို႔ ဘယ္လိုလုပ္ရလည္း ဆိုေတာ့ ေလယာဥ္ကြင္းထဲကို လာေရာင္း တဲ့ သူတို႔အေခၚ ရိုတီလို႔ေခၚတဲ့ ေပါင္မံု႔ေျခာက္ေတြ လာေရာင္းတယ္။ အဲဒါ တစ္ထုပ္၀ယ္။ တစ္ထုပ္ကို သံုးေယာက္မွ်ၿပီး ေရနဲ႔ေမွ်ာခ်။ ေန႔လည္စာ ထမင္းထုပ္ေတြ တစ္က်ပ္၊ ႏွစ္က်ပ္တန္ေတြ (ရင္းဂစ္ေပါ့) လာေရာင္းတယ္။ အဲဒါ၀ယ္။ တစ္ေန႔ကို အဲဒီ ထမင္းတစ္နပ္နဲ႔ ၿပီးလိုက္ရတာေပါ့။
ကြ်န္ေတာ္တို႔လည္း လမ္းရိွသမွ် အကုန္လိုက္ရတာေပါ့။ ေအးဂ်င့္ေတြ အားမကိုးရေတာ့ immigration (လ.၀.က) ကို ၀င္ေမး။ ကြ်န္ေတာ္နဲ႔ အတူပါလာတဲ့ ဟိုႏွစ္ေယာက္က ေၾကာက္တယ္။ မ၀င္ရဲဘူး။ ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ အတင္း ၀င္ေတြ႔တာပဲ။ သူတို႔က ကြ်န္ေတာ္တို႔ စာရြက္စာတမ္းေတြ ေတာင္းၾကည့္ၿပီး ဟာ - မင္းတို႔စာရြက္စာတမ္းေတြက အမွန္ ေတြပဲကြ၊ ဗီဇာကလည္း သက္တမ္းရိွေသးတာပဲ။ မပူပါနဲ႔။ သူတို႔ လာေခၚမွာေပါ့ တဲ့။ ေျပာတယ္။ ေနာက္ၿပီး မင္းတို႔ သံုးဘို႔ ပိုက္ဆံရိွေသးလားတဲ့ ေမးေတာ့ အာ - ရိွေသးတယ္၊ ရိွေသးတယ္ လုိ႔ ညာရတာေပါ့။ ပိုက္ဆံ မရိွဘူးဆိုရင္ သူတို႔က camp သြင္းေတာ့မွာ။
ေလယာဥ္ကြင္းမွာက ဗီဇာသက္တမ္းကုန္တဲ့သူတို႔၊ သံသယရိွတဲ့သူတို႔၊ အရင္ အို ျဖစ္ဖူးတဲ့သူေတြ ျပန္၀င္ လာတာတို႔ စတဲ့သူေတြကို အဲဒီေလယာဥ္ကြင္းထဲမွာ ရိွတဲ့ camp ထဲမွာ ထားတယ္။ အဲဒါေတြ ဘယ္လိုသိရသလဲ ဆိုေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔နဲ႔ အတူတူေနတဲ့ ႏွစ္ႀကီးသမား အို ျဖစ္ေနတဲ့ သူ တစ္ေယာက္ရိွတယ္။ သူ႔သူေဌးက သူ႔ကို ပိုက္ဆံေပးၿပီး ထုတ္မွာ။ သူေျပာျပတာ။
မေလးရွားမွာက ဘာရိွလည္း ဆိုေတာ့ ပိုက္ဆံပဲ အစ္ကိုရ။ သူတို႔ ဘာႀကီးျဖစ္ေနျဖစ္ေန၊ ပိုက္ဆံေပးၿပီး ေနာက္ ေပါက္ကေန ထုတ္သြားလို႔ရတယ္။ immigration ျဖတ္စရာ မလိုဘူး။ ဟာ - ကြ်န္ေတာ္တို႔လည္း အံ့ေတြၾသလို႔ေပါ့။ သူတို႔ အဲလို ထုတ္သြားတာ ျမင္ရေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ေအးဂ်င့္ကို ထုခ်င္ေထာင္းခ်င္ စိတ္ေတြ ေပါက္လာတယ္။ သူတို႔ တရားမ၀င္ လာတဲ့သူေတြေတာင္ ထုတ္လို႔ရေသးတာ။ ငါတို႔ အမွန္အကန္လာတဲ့သူေတြ ဘာေၾကာင့္ ဒီေလာက္ၾကာေန တာလဲ ေပါ့။ ေနာက္ၿပီး အိမ္ကိုလည္း လိမ္ထားေသးတယ္။
အဲဒီမွာတင္ ၁၄ ရက္ၾကာသြားတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔ကို ဗမာျပည္ျပန္ပို႔တယ္။ ပထမ ဗမာျပည္က လာတဲ့ႏွစ္ေယာက္ ကို အရင္ျပန္ပို႔တယ္။ သူတို႔က ဗမာျပည္ကလာတဲ့သူေတြ ဆိုေတာ့ ဗမာျပည္က ေလယာဥ္ေပၚ ျပန္တင္ေပးလိုက္တယ္။ ကြ်န္ေတာ္က ထိုင္းကလာတဲ့သူဆိုေတာ့ ထိုင္းေလယာဥ္ေပၚ ျပန္တင္ေပးလိုက္တယ္။
ထိုင္းလဲေရာက္ေရာ တိုင္ပတ္ပါေလေရာဗ်ိဳ႔။ ထိုင္းေလယာဥ္ကြင္းေရာက္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ့ကို ရဲက လာေခၚ သြား တယ္။ ေနာက္ၿပီး officer ရံုးခန္းထဲ ေရာက္ေတာ့ မင္းမွာ လက္မွတ္ဘိုးပါလားတဲ့ ေမးတယ္။ ဘာ လက္မွတ္ဖိုးလဲ လို႔ ျပန္ေမးေတာ့ သူက ဗမာျပည္ျပန္ဘို႔လက္မွတ္ေလကြာ။ မင္း ဗမာျပည္ျပန္ရမယ္။ အဲဒီအတြက္ ေလယာဥ္လက္မွတ္ ၀ယ္ရ မယ္ ဆိုေတာ့ အာ - ေလယာဥ္လက္မွတ္ဘိုးေနလို႔ ငါ့မွာ စားစရာပိုက္ဆံေတာင္ တစ္ျပားမွ က်န္ေတာ့တာ မဟုတ္ဘူးကြ။ မင္းတို႔မယံုရင္ ငါ့အထုပ္ေတြ အားလံုးဖြင့္ၾကည့္လို႔ရတယ္ လို႔ ေျပာလုိက္ေတာ့ သူတို႔ အေတာ္ ဦးေဏွာက္စား သြားပံု ရတယ္။
ေနာက္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္ပတ္စ္ပို႔ေတြ လွန္ေလွာၾကည့္ၿပီး မင္းဒီမွာ အၾကာႀကီးေနသြားတာပဲကြ။ မင္းမိတ္ေဆြေတြ ရိွမွာေပါ့။ သူတို႔ကို ဖံုးဆက္ တဲ့ ေျပာေတာ့ ကြ်န္ေတာ္က ဒါဆို ငါ ရန္ကုန္ကို ဖံုးဆက္ခ်င္တယ္။ ဖံုးဆက္ဖို႔ေတာ့ မင္းတို႔ ကူညီရလိမ့္မယ္ လို႔ေျပာလုိက္တယ္။ အဲဒီမွာတင္ ရဲတစ္ေယာက္က ကြ်န္ေတာ့္ကို တစ္ေနရာ ေခၚသြားၿပီး ဖံုးဆက္ခိုင္း တယ္။ ကြ်န္ေတာ္က ရန္ကုန္ေအးဂ်င့္ကို ဖံုးဆက္ေတာ့ မင္းအရင္တည္းခဲ့တဲ့ အိမ္ကို ဖံုးဆက္လိုက္။ သူတို႔ ေလယာဥ္ လက္မွတ္ ၀ယ္ေပးလိမ့္မယ္။ မင္းဘာမွ မပူနဲ႔။ ပိုက္ဆံကိစၥ ငါတို႔အားလံုး စီစဥ္ေပးမယ္။ ငါတို႔လည္း ေလယာဥ္ကြင္းကို လာႀကိဳမယ္ကြာ ဘာညာနဲ႔ ေျပာလိုက္ရင္ေတာ့ ေခ်ာေနတာပဲ။ သူကေတာ့ အဲဒီအခ်ိန္ထိ ေကာင္းတံုး။ ဒီက ေကာင္ ကေတာ့ တိုင္ပတ္ေနၿပီ။ အ၀တ္က တစ္စံုပဲပါတာဆိုေတာ့ ၁၄ ရက္လံုး အ၀တ္က တစ္ခါမွ မလဲရေသးဘူး။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ ဖိနပ္ခြ်တ္ထားတံုး အလစ္သုတ္ခံရလို႔ ဖိနပ္ကေပ်ာက္။ ေပ်ာက္တယ္ ဆိုတာ လဲသြားတာဗ်။ လဲသြားတဲ့သူက ကြ်န္ေတာ့ ရႈးဖိနပ္ကို ယူသြားၿပီး သူ႔ဂြင္းထိုးဖိနပ္ ထားခဲ့တယ္။ အဲဒါပဲ စီးရတာေပါ့။
ဒါနဲ႔ပဲ ထိုင္းမွာရိွတဲ့ အဲဒီ ေအးဂ်င့္ရဲ့ မိတ္ေဆြက ေလယာဥ္လက္မွတ္ လာေပးေတာ့ ဗမာျပည္ ျပန္ေရာက္လာ တယ္။ အာ - ဗမာျပည္ျပန္ေရာက္ျပန္ေတာ့ မင္း အလုပ္သြားလုပ္တာ ဘယ္မွာလဲ အခြန္ေဆာင္ထားတဲ့စာရြက္ တဲ့ ေမးျပန္ ေရာ။ အစ္ကို၊ ကြ်န္ေတာ္ အလုပ္မလုပ္ခဲ့ရဘူး။ အဆင္မေျပလို႔ ျပန္လာတာ ဆိုေတာ့ မဟုတ္ဘူးေလကြာ မင္းဟာက သံုးလ ေတာင္ေက်ာ္သြားၿပီ။ ဒီေတာ့ သူတို႔ကို ရွင္းျပရတာေပါ့။ ဒီလုိဒီလိုပဲ အစ္ကို ကြ်န္ေတာ္ ဒုကၡေရာက္ၿပီးျပန္လာတာ။ စားစရာေတာင္ မရိွေတာ့ဘူး ဆိုေတာ့မွ သူတို႔က ဟုတ္ပါၿပီ ဟုတ္ပါၿပီ ဆိုၿပီး ၀င္လို႔ရေတာ့တယ္။
တကယ္ပါပဲ။ ေအးဂ်င့္က လာလဲ မႀကိဳပါဘူးဗ်ာ။ အဲဒါနဲ႔ တကၠစီငွား၊ ကြ်န္ေတာ္ေနခဲ့တဲ့ ေတာင္ဒဂံုကိုျပန္တာေပါ့။ အိမ္ေရာက္မွ အိမ္ကိုႏိႈးၿပီး တကၠစီခ ေပးရတယ္။ အဲဒီညကေတာ့ မအိပ္ပဲ တစ္ညလံုး ရင္ဖြင့္ခန္းေပါ့ဗ်ာ။
ေနာက္ေန႔က်ေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ ေဒါနဲ႔ေမာနဲ႔ ေအးဂ်င့္ကို သြားေတြ႔တယ္။ ေအးဂ်င့္ကေတာ့ ထံုးစံအတိုင္းေပါ့ဗ်ာ။ ဟန္႔ကို က်လို႔။ ဟာ - ဘာမွ မပူနဲ႔ အားလံုးလုပ္ေပးမယ္။ ကြ်န္ေတာ့္သားနဲ႔ သူေဌးနဲ႔ ျပႆနာေလး နည္းနည္းရိွလို႔။ အားလံုး ျဖစ္ေစရမယ္။ ခင္ဗ်ားတုိ႔ပိုက္ဆံေတြ အားလံုးျပန္ရရေစ့မယ္။ ဒီေတာ့ ကြ်န္ေတာ္လည္း စိတ္တိုတိုနဲ႔ ခင္ဗ်ားကသာ ဘာမွ မပူနဲ႔ေျပာေန။ က်ဳပ္မွာ ဒုကၡေပါင္းစံုနဲ႔ ျပန္လာရၿပီ။ ခင္ဗ်ားသိရဲ့လား ဆိုေတာ့ ေအးပါဗ်ာ၊ ကြ်န္ေတာ့အမွားအတြက္ ေတာင္းပန္ပါတယ္။ အားလံုး ျပန္ေပးမယ္၊ ခုလိုခ်င္ ခုျပန္ေပးမယ္ တဲ့။ ဒါဆိုလည္း ေပးဗ်ာ။ ကြ်န္ေတာ့္ပိုက္ဆံ ခုျပန္လိုခ်င္ တယ္။
အဲေတာ့ ျဖစ္ျပန္ေရာ။ အဲလိုေတာ့ မလုပ္နဲ႔ေလဗ်ာ။ ကြ်န္ေတာ့္ကို အခ်ိန္နည္းနည္းေပး။ အားလံုးျပန္ေပးမယ္။ ေနာက္ေန႔လာခဲ့ တဲ့။ သြားရတာဗ်ာ။ အေခါက္ေခါက္ အခါခါ။ ပိုက္ဆံေလး ဆယ္သိန္းကို။ နည္းနည္းခ်င္း ခဲြခဲြေပးေနလိုက္ တာ။ ဘယ္ေလာက္ျပန္ရမွန္းေတာင္ မသိေတာ့ဘူး။ ဆယ္သိန္းေတာ့ အျပည့္ျပန္မရဘူး။ ကြ်န္ေတာ့္မွာ အခ်ိန္လဲကုန္။ လူလည္းပင္ပန္း။ လမ္းစရိတ္လဲကုန္။
ကြ်န္ေတာ္ကလည္း မ်က္ႏွာေျပာင္တုိက္ၿပီး မိုးလင္းကမိုးခ်ဳပ္ထိ သူတို႔ရံုးခန္းေရွ႔ သြားထိုင္ေစာင့္တာပဲ။ တစ္ခါ တေလ ဟာ ညီေလး၊ ဟိုမွာ ပိုက္ဆံေလး ရစရာရိွလို႔၊ ခဏေစာင့္၊ ျပန္လာရင္ ေပးမယ္ ေျပာၿပီး ထြက္သြားလိုက္တာ မိုးခ်ဳပ္ လို႔ ကြ်န္ေတာ္ျပန္လာတဲ့ထိ တစ္ေနကုန္ ျပန္မေရာက္လာဘူး။ တစ္ခါတေလလည္း ကြာ - ငါ ဒီေန႔ အလုပ္နည္းနည္း ရႈပ္ေနတယ္ကြာ၊ ေနာက္ေန႔မွ လာခဲ့ နဲ႔ အမ်ိဳးမ်ိဳး လွည့္ပတ္ေျပာေနတာ။ ပိုက္ဆံေလး ဆယ္သိန္းျပန္ရဘို႔ ရက္ေပါင္း အေတာ္ၾကာၾကာ့ကို သြားေစာင့္ယူရတယ္။
အဲဒီရံုးခန္းေရွ႔မွာ ကြ်န္ေတာ့လို ပိုက္ဆံျပန္လာေတာင္းတဲ့သူေတြလည္း မနည္းဘူးဗ်ိဳ႔။ ကြ်န္ေတာ္နဲ႔ ထိုင္းမွာတံုး က အတူေနခဲ့ရတဲ့ ဂ်ပန္သြားမယ္ ဆိုတဲ့ေကာင္ေလးပါ ျပန္ေတြ႔ရတယ္။ သူလည္း ခုထိ ပိုက္ဆံ အေၾကမရေသးလို႔ ေန႔တိုင္း လာေနရတာပဲ။ စဥ္းစားသာၾကည့္ေတာ့ အစ္ကိုေရ။ ဒီေကာင္ေတြလည္း စိတ္ကမရွည္ေတာ့လို႔ တရားေတြ ဘာေတြ စဲြေသးတယ္။ လူေတြလည္း စိတ္ဓါတ္ပိုင္းဆိုင္ရာေတြ အေတာ္ကို ပ်က္စီးသြားခဲ့တယ္။
အဲဒီမွာ အဆိုးဆံုးက ကြ်န္ေတာ့္ ပညာေရးဆိုင္ရာ လက္မွတ္ေတြ အကုန္ေပ်ာက္ကုန္တာပဲ။ လူက ဗမာျပည္ ကေန ထိုင္း၊ ထိုင္းကေန မေလးရွား။ တစ္ခါ မေလးရွားမွာတင္ ေလယာဥ္ကြင္းမွာ ေသာင္တင္ၿပီး ထိုင္းကို ျပန္လာရ ဆိုေတာ့ ကြ်န္ေတာ့ Luggage လည္း ဘယ္မွာ က်န္ခဲ့မွန္းကို မသိေတာ့ဘူး။ အ၀တ္အစား၊ စာရြက္စာတမ္း စသျဖင့္ အားလံုး ေပ်ာက္ကုန္ၿပီး အ၀တ္တစ္ထည္ ကိုယ္တစ္ခုနဲ႔ ဗမာျပည္ ျပန္ေရာက္လာတာ။
မေလးရွားကို ထြက္သြားတာ ၂၀၀၃ ခုႏွစ္ ၁၁ လပိုင္း။ ဗမာျပည္ ျပန္ေရာက္လာေတာ့ ၂၀၀၄ ခုႏွစ္ ၁ လပိုင္း။
ကြ်န္ေတာ့မွာက မေလးရွားသြားတံုးက ဟိုေလယာဥ္ ေျပာင္းလိုက္၊ ဒီေလယာဥ္ ေျပာင္းလိုက္နဲ႔ certificate ေတြ အားလံုး ေပ်ာက္ကုန္တယ္။ ဒါနဲ႔ ျမန္မာျပည္ ျပန္ေရာက္ေတာ့ အဲဒီလက္မွတ္ေတြ အသစ္ျပန္လုပ္မယ္ ေပါ့။
ဆိုၿပီး နတ္ေမာက္ စက္မႈ အ.ထ.က ကို သြားတယ္။ သိပၸံနဲ႔ နည္းပညာဌာန ေပါ့။ အဲမွာဗ်ာ၊ နတ္ေမာက္ စက္မႈ ေက်ာင္းႀကီး ေပ်ာက္ၿပီး ကြန္ျပဴတာ တကၠသိုလ္ႀကီး ျဖစ္ေနတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ သြားေမးေတာ့လည္း ဘယ္သူမွ ေရေရရာရာ မေျဖႏိုင္ႀက ဘူး။ ဒါနဲ႔ အဲဒီက ေနျပည္ေတာ္ သြားစံုစမ္း ဆိုလို႔ ေနျပည္ေတာ္က သိပၸံနဲ႔ နည္းပညာဌာန သြား စံုစမ္းျပန္ေတာ့ ဟာ၊ ဒီမွာ ဘယ္ရိွမလဲကြ။ မင္းတို႔ တက္ခဲ့တဲ့ ေက်ာင္းသြား စံုစမ္းမွ ရမွာေပါ့ တဲ့။ ၿပီးပါေလေရာ။ ဒါနဲ႔ပဲ T.H.S Certificate ကို လက္ေလွ်ာ့လိုက္ရတယ္။ ဘယ္လိုက္ရမွန္း မသိေတာ့ဘူး။
ဒါနဲ႔ မျဖစ္ေသးပါဘူး ဆုိၿပီး ကိုယ္တက္ခဲ့တဲ့ အင္းစိန္ G.T.I က လက္မွတ္ကေလး သြားယူမယ္ ဆိုၿပီး သြားတာ
ေအာင္မယ္ေလးဗ်ာ။ အင္းစိန္ G.T.I က ဘ၀ေျပာင္းသြားၿပီး စည္ပင္ရံုးႀကီး ျဖစ္ေနပါေရာ့။ ကိုင္း မွတ္ဟဲ့ လို႔။ ကြ်န္ေတာ့္ မွာ T.H.S Certificate ရွာတံုးက အေတြ႔အႀကံဳ ရထားေတာ့ သူတို႔ကို ဘာမွ ေမးမေနေတာ့ဘူး။ အသာေလး ကုတ္ကုတ္ ကေလး ေနာက္ဆုတ္ျပန္ခဲ့ရတယ္။ ေမာ္လၿမိဳင္သြားမယ္ ႀကံျပန္ေတာ့ ေမာ္လၿမိဳင္ စက္မႈ အ.ထ.က က ဘာတဲ့ G.T.C ထင္တယ္။ ျဖစ္ေနတယ္။ ဒါနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္လည္း သြားလည္း ထူးမွာ မဟုတ္မွန္း သိေနတာနဲ႔ မသြားေတာ့ပါဘူး။ အားလံုး လက္ေလွ်ာ့ လိုက္ေတာ့တယ္။ ကြ်န္ေတာ့္ ဘ၀ႀကီးကေတာ့ ဆိုးကို ဆိုးပါတယ္ဗ်ာ။
၁၊ ၃။ ဘရူႏိုင္းမွာ တစ္ႏွစ္ခဲြၾကာ
အဲ ေနာက္ပိုင္းေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ ကုန္သည္ ျပန္ျဖစ္သြားတယ္။ အစ္မတို႔က ပဲခူးကေန ထင္းပို႔။ ကြ်န္ေတာ္က ရန္ကုန္မွာ ၀ယ္လက္ရွာၿပီး ျဖန္႔ ေပါ့။ ရန္ကုန္နဲ႔ ပဲခူး ကူးခ်ည္သန္းခ်ည္၊ ေခါက္တံု႔ေခါက္ျပန္ သြားေနရတယ္။ တခါတေလ လဲ ေတာထဲ၀င္ၿပီး ပစၥည္းရွာရတယ္။ ဒါေပမ့ဲလည္း ကုန္သည္ အစစ္လို႔ မဟုတ္ပါဘူးဗ်ာ။ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ ဘာလုပ္လို႔ လုပ္ေနမွန္းေတာင္ မသိပါဘူး။
အဲလို ေရွာက္လုပ္ေနရင္း တစ္ေန႔ေတာ့ ကြ်န္ေတာ္နဲ႔အတူတူ ျပည္ စက္မႈ အ.ထ.က မွာတက္ခဲ့တဲ့ သူငယ္ခ်င္းရဲ့ အေမနဲ႔ မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ သြားေတြ႔တယ္။ သူတို႔မိသားစုနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္နဲ႔က ေတာ္ေတာ္ရင္းႏွီးတယ္။ ဘာလို႔လဲ ဆိုေတာ့ ေက်ာင္းတက္ရင္းနဲ႔ သူတို႔အိမ္ ၀င္ထြက္ သြားလာ စားခဲ့ေသာက္ခဲ့ၾက တာကိုး။ ေတြ႔ေတာ့ သူက သားသူငယ္ခ်င္း ဘရူႏိုင္း ေရာက္ေနတယ္။ လိုက္သြားမလား။ သြားမယ္ဆို ငါ ေမးေပးမယ္။ သူ႔ကုိ ဘရူႏုိင္းေရာက္ေအာင္ ပို႔ေပးတဲ့ ဦးေလး ရိွတယ္ လုိ႔ေျပာတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ကလည္း သြားမယ္ ေပါ့။
ေနာက္ အဲဒီ ဦးေလးနဲ႔ေတြ႔တယ္။ သူက မင္း ဘူဒိုဇာ(Bulldozer) တို႔၊ အိတ္စ္ကာ ေဗတာ(Excavator) တု႔ိ ျပင္တတ္လား တဲ့ေမးတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ကလည္း အမွန္အတိုင္းပဲ ဟာ၊ ဘယ္ျပင္တတ္မလဲ ဦးေလး၊ ကြ်န္ေတာ္က အင္ဂ်င္ အေသးစားေတြပဲ ျပင္ဖူးတာ။ အဲသည္ စက္ႀကီးအေတြ႔အႀကံဳေတာ့ မရိွဘူး ေပါ့။ ဒါေပမဲ့ အဲသည္ ဦးေလးက မင္းကြာ၊ သင္ရင္တတ္ပါတယ္။ အင္ဂ်င္ခ်င္း အတူတူပဲ။ ကြ်န္ေတာ္ကလည္း ဟုတ္ပါ့မလားဦးေလး။ အဆင္မေျပရင္ ျပႆနာ တက္မယ္ ဆိုေတာ့ သူက ဟာ၊ ေဟ့ေကာင္၊ ဘာမွ မေၾကာက္နဲ႔၊ ျဖစ္တယ္ တဲ့။ အတင္းပဲ။ ကြ်န္ေတာ္ကလည္း ကိုင္း၊ ဒါဆို သြားမယ္ဗ်ာ ဆိုၿပီး ဘရူႏိုင္းသြားဘို႔ လုပ္ျပန္ေရာ။
အဲဒီ ပုဂိၢဳလ္ကို ေအးဂ်င့္ဖီး ၆ သိန္းခဲြ၊ ၇ သိန္း ေပးရတယ္။ ေလယာဥ္လက္မွတ္က ကိုယ့္ဟာကိုယ္ ၀ယ္ရတယ္။ လက္မွတ္ခက သံုးသိန္းေက်ာ္ ဆိုေတာ့ စုစုေပါင္း ဆယ္သိန္းပါပဲ။ မထူးပါဘူး။
ဘရူႏိုင္းသြားေတာ့ ၂၀၀၅ ေဖေဖာ္၀ါရီလမွာ။ တစ္ေယာက္ထဲ သြားတာပဲ။ လူကသာ ဘာမွ မဟုတ္တာ။ ဒါေပမဲ့ ရန္ကုန္ ေလယာဥ္ကြင္းက အထြက္မွာဘဲ ဘီအီးနဲ႔ ေက်ာင္းၿပီးတဲ့ ကိုသိန္းေဇာ္ နဲ႔ ေတြ႔တယ္။ သူကလည္း တစ္ေယာက္ ထည္း။ စကားေျပာၾက ဆိုၾကရင္းနဲ႔ အသိျဖစ္သြားတာ။ ဆိုေတာ့ သူ႔ကို ေမးၾကည့္တယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ဘယ္လိုသြားရမွာ လဲ ဆိုေတာ့ ဘန္ေကာက္ ထရန္စစ္(transit) ေပါ့ကြာတဲ့။ ဟုတ္လား လို႔။ သူက ဘန္ေကာက္မွာ ငါတို႔ ညအိပ္ရမွာကြ။ တို႔ႏွစ္ေယာက္ဆိုေတာ့ အဆင္ေျပတာေပါ့ကြာ။ မင္းလည္း အေဖာ္ရ၊ ငါလည္း အေဖာ္ရ။ တစ္ေယာက္တစ္လွည့္ အိပ္လို႔ ရတယ္။ မဟုတ္ရင္ အထုပ္ေတြ လူခုိးမွာ စိုးရတယ္ လုိ႔ေျပာတယ္။
ဒါနဲ႔ တိုတိုေျပာရရင္ ဘရူႏိုင္းေရာက္သြားေရာ ေျပာပါေတာ့ဗ်ာ။ ေလယာဥ္ကြင္းက ထြက္ကတည္းက သူနဲ႔ တစ္ခါ မွ ျပန္မေတြ႔ေတာ့ဘူး။
ေလယာဥ္ကြင္းေရာက္ေတာ့ အဲဒီကဦးေလး လာႀကိဳတယ္။ သူတို႔က အဲဒီကအႀကိဳက္ လက္ေဆာင္ေတြ၊ ဥပမာ ေက်ာက္စိမ္းတို႔ စသျဖင့္ ၀ယ္၀ယ္ၿပီး ေပးေလ့ ရိွတယ္ ဆိုေတာ့ ဘာမွ ေျပာစရာမလိုဘူး။ အားလံုး အဆင္ေျပတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ကလည္း အေတြ႔အႀကံဳရိွၿပီးသား ဆုိေတာ့ အစစအရာရာ သတိနဲ႔ေပါ့။
ေရာက္ေရာက္ခ်င္း ညမွာေတာ့ သူငယ္ခ်င္းနဲ႔ အတူတူ သြားအိပ္တယ္။ သူတို႔ကို သူေဌးက အိမ္တစ္လံုးလံုး ငွားေပးထားတာ ဆိုေတာ့ ေနရတာ အရမ္းအဆင္ေျပၾကတယ္။ ေနာက္ေန႔က်ေတာ့ အဲဒီဦးကပဲ လာေခၚၿပီး ကြ်န္ေတာ္ အလုပ္လုပ္ရမဲ့ ေနရာက မန္ေနဂ်ာနဲ႔ ေတြ႔ေပးတယ္။ မန္ေနဂ်ာက ကြ်န္ေတာ့္ကို ေခၚသြားၿပီး ေနရထိုင္ရမဲ့ ေနရာ၊ အလုပ္ လုပ္ရမဲ့ေနရာေတြ လုိက္ျပတယ္။ လုပ္ရမွာက သစ္စက္မွာ လုပ္ရမွာ။ သစ္စက္က ၿမိဳ႔နဲ႔ဆို ၄၅ မိနစ္ေလာက္ ေမာင္းရ တယ္။
ကြ်န္ေတာ္လုပ္ရမဲ့ သစ္စက္က စြန္ကိုင္ေမာင္းသစ္စက္တဲ့။ အဲဒီသစ္စက္မွာ ကြ်န္ေတာ့္အရင္ ေရာက္ႏွင့္ေနတဲ့ ျမန္မာတစ္ေယာက္လဲ ရိွေသးတယ္။ ကိုလွတိုး တဲ့။ အမွန္ကေတာ့ သူက စိုက္ပိ်ဳးေရးနဲ႔လာတာ။ ဒါေပမဲ့ သူက welding (ဂေဟ) ေဆာ္တတ္လို႔ သူ႔ကို သစ္စက္မွာ ေခၚထားလိုက္တယ္။ သူနဲ႔အတူလာတဲ့သူေတြကေတာ့ စိုက္ပိ်ဳးေရးကို သြားၾက ရတယ္။
ေနာက္ေန႔က်ေတာ့ စူပါဗိုက္ဆာက အလုပ္ထဲလိုက္ျပၿပီး ဒါေတြဒါေတြ လုပ္ဖို႔ရိွတယ္။ မင္းဘာေတြ လုပ္ႏိုင္လဲ ေပါ့။ သစ္စက္မွာ ကေတာ့ သိပ္လုပ္စရာမရိွဘူး။ အဓိက က သစ္ထုတ္လုပ္ေရး ဆိုေတာ့ စက္ေတြ ျပင္ဘို႔ ေတာထဲကို ေန႔တဒူ၀ (နိစၥဒူ၀) သြားရတယ္။ ဟိုမွာ Excavator(ေျမတူးစက္), Wheel Loader(သစ္လံုးတင္စက္), Bulldozer (ေျမေကာ္စက္) စတာေတြ ျပင္ရတယ္။ ေနာက္ေတာ့ အဲဒီ ကုမၸဏီကပဲ ေနာက္သစ္စက္တစ္ခုကို ေျပာင္းလုပ္ရ တယ္။ လားမိုးနင္းတ့ဲ။ အဲဒီသစ္စက္မွာ ေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ျပန္လာတဲ့ထိ လုပ္ခဲ့ရတယ္။
လုပ္ရတာ ဆိုးေတာ့ မဆိုးပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ စင္ကာပူမွာဆို Safety Shoe (ဘြတ္ဖိနပ္) ထုတ္ေပးတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဟိုမွာကေတာ့ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ ၀ယ္မွ ရမယ္။ ကုမၸဏီက မေပးဘူး။ အဲဒီမွာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ၀ယ္စီးၾကတာက ရာဘာရႈးေတြ ေပါ့။ အလုပ္လုပ္ရင္ စီးတာေပါ့။ ၄ က်ပ္ခဲြ၊ ၅ က်ပ္ ေပးရတယ္။ အဲဒီေကာင္ေတြက်ေတာ့ ခြာပါေတာ့ ေတာေတြ ေတာင္ ေတြ တက္လို႔ေကာင္းတယ္။ ေရလဲသိပ္မႏူးဘူး။
ေတာထဲ ေန႔တိုင္းတက္ေနရတာ ဆိုေတာ့ ေတာတက္ခါနီးရင္ ထမင္းထုပ္၀ယ္၊ အေအး၀ယ္၊ မံု႔၀ယ္ စသျဖင့္ စားစရာ ေသာက္စရာေတြ၀ယ္ၿပီး ေန႔တိုင္း ေတာတက္ရတာပဲ။ ည မိုးခ်ဳပ္ေတာ့ျပန္လာ။ ည ၉ နာရီေလာက္မွ ျပန္ ေရာက္တယ္။ ကြ်န္ေတာ္နဲ႔ ဖဦးထုပ္(ဖိလစ္ပင္း) နဲ႔ တဲြလုပ္ရတံုးကဆို ကိုယ့္ျမန္မာခ်င္းေတြ႔လို႔ စကားေျပာရင္ မႀကိဳက္ဖူး။ သူက သူ႔အတင္းေျပာတယ္ဘဲ ေအာက္ေမ့ေန တာ။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ စကားေျပာေနၿပီဆို ေဟ့ေကာင္ေတြ၊ အလုပ္ခ်ိန္မွာ စကားမေျပာရဘူး ဆုိၿပီး အတင္းလာေမာင္းထုတ္ ေတာ့တာပဲ။
ေတာထဲမွာ ျပႆနာ ေပါင္းစံုပါပဲ အစ္ကိုရာ။ ကိုယ္ယူသြားတဲ့ ပစၥည္းနဲ႔ ဟိုက ပ်က္ေနတာနဲ႔ မကိုက္ရင္ ျပန္လာ ယူရ။ မိုးရြာရင္ ပိုဆိုးေသးတယ္။ မိုးရြာလို႔ လမ္းေတြပ်က္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ တို႔ စီးလာတဲ့ 4Wheel Drive ကားေလးဟာ ငယ္သံပါေအာင့္ကို ေအာ္ၿပီး ရုန္းရတာပဲ။ အိတ္ေဇာက ပူၿပီး ျပတ္ထြက္။ ကားခ်ည္းပဲ မရုန္းႏိုင္ရင္ လူပါ ဆင္းတြန္း။ ကားလဲ ဗြက္နစ္။ လူလဲ ဗြက္နစ္။ ကားေအာက္၀င္ၿပီး ရႊံ႔ေစးေတြ ယက္ထုတ္ရ တာ အစ္ကိုေရ၊ လူေတြဆိုတာ လူရုပ္ မေပၚေတာ့ဘူး။ ဘုရားစူးရပါေစရဲ့။ ဗမာျပည္တံုးကေတာင္ ကြ်န္ေတာ္ အဲေလာက္ မလုပ္ခဲ့ရဖူးဘူး။
တစ္ခါတေလ ဟဲဗီးျပင္ရတာေတြဆို အရမ္းစိတ္ညစ္ဖို႔ ေကာင္းတယ္။ ဘာလုပ္လို႔ လုပ္ရမွန္းကို မသိဘူး။ အထူး သျဖင့္ ထရက္ (track - ခ်ိန္းႀကိဳး) ႀကီးေတြ ပ်က္လို႔ျပင္ရင္ အရမ္းပင္ပန္းတာပဲ။ အလုပ္သမားေတြထဲမွာ မေလး၊ ဖိလစ္ပင္း၊ အိႏိၵယ၊ ဘဂၤလား စသျဖင့္ လူမိ်ဳးစံု ရိွတယ္။ ဘရူႏိုင္း ႏိုင္ငံသားက အုပ္ခ်ဳပ္ေရးပိုင္းနဲ႔ ရံုးပိုင္းေတြမွာပဲ ရိွတယ္။ ေအာက္ေျခ အလုပ္ၾကမ္းလုပ္ရတဲ့ ေနရာေတြမွာဆုိ ဘရူႏုိင္း ႏုိင္ငံသားရယ္လုိ႔ မေတြ႔ခဲ့ရဘူး။ စုိက္ပ်ိဳးေရးနဲ႔တျခား အလုပ္ၾကမ္းေတြမွာ ႏုိင္ငံျခားသားေတြ ငွားသံုးၾကတယ္။
မိုးအရမ္းမ်ားလို႔ ေရေတြႀကီးၿပီး မျပန္ႏုိင္တဲ့ အခါေတြမွာဆို ေတာထဲက သစ္ထုတ္လုပ္ေရး၀န္ထမ္းေတြ ေနတဲ့ camp ေတြမွာဘဲ အိပ္ရတယ္။ အဲဒီအခါ ေတာဟင္းေတာေကြ်း၊ ကိုယ္တစ္ခါမွ မစားဘူးတဲ့ ပါကစ္တို႔၊ ကလင္းကစ္တို႔ စတဲ့ အသီးအရြက္ေတြ။ ေနာက္ၿပီး ေတာ၀က္ေတြလည္း ကားနဲ႔ လိုက္ၾကတယ္။ ရရင္ အေကာင္လိုက္ မီးကင္စားတယ္။ ေပ်ာ္ဘို႔ေတာ့ အေကာင္းသားေပါ့။ ဒါေပမဲ့ လခထုတ္တဲ့အခါ စိတ္ညစ္စရာ ေကာင္းတယ္ အစ္ကိုရာ။
လခက နည္းတယ္။ အစကေတာ့ ၆၀၀ ေပးမယ္ဆိုၿပီး ေခၚလာတာပဲ။ ဒါေပမဲ့ ကိုယ္က သူတို႔စက္ေတြကို ႏိုင္ႏိုင္ နင္းနင္း မကိုင္ႏုိင္ေတာ့ ၄၅၀ ပဲေပးတယ္။ ဟုတ္တယ္။ ဘရူႏုိင္းေဒၚလာနဲ႔ စင္ကာပူေဒၚလာ မကြာဘူး။ အတူတူပဲ။ အပို ေၾကးအေနနဲ႔ကေတာ့ သစ္လံုးတစ္တန္ထုတ္ရင္ ျပား ၃၀၊ ငါးမူး စသျဖင့္ ေပးတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဘာမွ မထူးပါဘူး အစ္ကိုရာ။ (မွတ္ခ်က္။ ၂၀၀၇ ဇူလိုင္လ စင္ကာပူ တစ္ေဒၚလာ ေပါက္ေစ်းမွာ ျမန္မာေငြ ၈၅၀ က်ပ္ ျဖစ္ပါသည္။)
အိမ္ကို တစ္ခါေငြပို႔မွ တစ္သိန္း၊ တစ္သိန္းခဲြေလာက္ပဲ ပို႔ႏိုင္တယ္။ ဘာမွ မျဖစ္ေလာက္ပါဘူး အစ္ကိုရာ။ ပို႔တဲ့ေငြ ကလည္း အိမ္အသံုးစရိတ္ေတာင္ မကာမိပါဘူး။ ကြ်န္ေတာ္ ဘရူႏိုင္းမွာ တစ္ႏွစ္နဲ႔ ခုနစ္လၾကာခဲ့တယ္။ ဒါေပမဲ့ ပိုက္ဆံ မစုမိခဲ့ဘူး။ လခကလည္း သိပ္မရ။ ပင္ပန္းလို႔ ကြ်န္ေတာ္တို႔ စားေသာက္ၾကတာနဲ႔ ကုန္တာပဲ။ တနဂၤေႏြပိတ္ရက္ေတြဆို ေလွ်ာက္လည္၊ စားၾကေသာက္ၾက။ သံုးၾက စဲြၾကေပါ့။ ဒါေပမဲ့ ဘရူႏိုင္းက လည္စရာ သိပ္မရိွဘူး။ ေလွ်ာက္သြားလည္စရာ ၿမိဳ႔ေတာ္ တစ္ခုပဲ ရိွတာကိုး။
သူတို႔က ေနဘို႔ထိုင္ဘို႔ စီစဥ္ေပးထားတာ ဆိုေတာ့ ေနစရိတ္ေတာ့ မကုန္ဘူးေပါ့။ ေကာင္းတာက သူတို႔ဆီမွာ အရက္လံုး၀ ေရာင္းခြင့္မျပဳဘူး။ မေလးရွားက လာတဲ့သူေတြကိုေတာ့ အရက္ တစ္လံုးထင္တယ္၊ ဘီယာက တစ္ကဒ္ ၆ ဗူး၊ စသျဖင့္ သယ္ခြင့္ျပဳတယ္။ အရင္ကေတာ့ တစ္ေန႔ကို ေလးငါးေျခာက္ခါ ၀င္ၿပီး ၀င္တိုင္း အရက္၀ယ္လာ၊ ျပန္ေရာင္း စသျဖင့္ လုပ္ၾကတယ္။ ဒါေပမဲ့ ေနာက္ပိုင္းေတာ့ အဲလိုလုပ္လို႔ မရေတာ့ဘူး။ တစ္ေန႔ကို တစ္ခါပဲ အရက္၊ ဘီယာ သယ္ခြင့္ ျပဳေတာ့တယ္။
ဘရူႏိုင္းမွာ သိပ္အဆင္မေျပေတာ့ စင္ကာပူကို လာဘို႔ ကြ်န္ေတာ္ ပိုက္ဆံစုတယ္။ ၆ လေလာက္ စုလို႔ လက္ထဲ မွာ တစ္ေထာင္ေက်ာ္ေလာက္ ရလာေတာ့ သူေဌးကို သြားေျပာတယ္။ ငါ ဒီမွာလုပ္ရတာ မေပ်ာ္ေတာ့ဘူး။ အိမ္ကလည္း ျပန္ေခၚေနၿပီ။ ဒီေတာ့ ငါ ျပန္ခ်င္တယ္ ေပါ့။ တစ္ခုေကာင္းတာက ပတ္စ္ပို႔က ကြ်န္ေတာ့ လက္ထဲမွာ။ သူတို႔ ကိုယ္ႏိႈက္က ကြ်န္ေတာ့္ကို ေမ့ေနတယ္။ အႏို႔ ေတာထဲမွာပဲ အျမဲေနၿပီး ရံုးနဲ႔ အဆက္ျပတ္ေနတာကိုး။
ေနာက္ၿပီး စင္ကာပူဗီဇာေျပးယူထားလိုက္တယ္။ ဗီဇာေလွ်ာက္ရတာေတာ့ သိပ္မခဲယဥ္းဘူးဗ်။ ပတ္စ္ပို႔ မူရင္းနဲ႔ ဓါတ္ပံုကပ္ၿပီး တင္လိုက္တာနဲ႔ ရတာပဲ။ တစ္ေၾကာင္းသြား Single Journey ေပါ့။ ဗီဇာရေတာ့မွ အလုပ္ထြက္ခြင့္ သြား ေတာင္းတာ။ ေတာင္းေတာ့ သူတို႔က ဟာ - မင္းအလုပ္ထြက္ေတာ့မလား။ ဘယ္ေတာ့ ထြက္မလဲ စသျဖင့္ ေမးတယ္။ ငါ - ဒီလကုန္ရင္ ျပန္ေတာ့မယ္ လုိ႔ ေျပာလုိက္တယ္။
အဲဒီလိုနဲ႔ ၂၀၀၇ ဇူလိုင္လမွာ စင္ကာပူကို ၀င္လာခဲ့တယ္။ စင္ကာပူမထြက္လာခင္ စင္ကာပူမွာ အလုပ္လုပ္ေန တဲ့ GTI တက္ခဲ့တံုးက သူငယ္ခ်င္းနဲ႔ ႀကိဳၿပီးခ်ိတ္ထားရတာေပါ့။ ပထမ သူ႔မိန္းမ နဲ႔ အဆက္အသြယ္ရတယ္။ သူ႔မိန္းမက ဖံုးနံပါတ္ေတြ ဘာေတြေပးလို႔ သူနဲ႔ အဆက္အသြယ္ရတာ။
ဘရူႏိုင္းကထြက္လာေတာ့ ႏွစ္ေယာက္။ ေနာက္တစ္ေယာက္က ကြ်န္ေတာ့္ထက္ ပိုဆိုးတယ္။ သူက ရည္ရြယ္ခ်က္ႀကီးနဲ႔ ထြက္လာတာ။ သူဆိုရင္ ရန္ကုန္မွာ ကိုယ္ပိုင္ အဲယားကြန္းျပင္ဆုိင္ ဖြင့္ထားတာ။ သူက သူ႔ဆိုင္ကို တိုးခ်ဲ႔ခ်င္တယ္။ ဟန္းဖံုးေလး ဘာေလး ကိုင္ခ်င္တယ္။ စီးပြားေရးလုပ္ငန္းကို အရင္းအႏွီး မ်ားမ်ားနဲ႔ ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္ လုပ္ခ်င္တယ္။ ဒီေတာ့ ႏိုင္ငံျခားထြက္ၿပီး ေငြရွာမယ္ေပါ့။ သူဆိုရင္ေနာ္ အဲယားကြန္း ေကာင္းေကာင္းကိုင္ႏုိင္တယ္။ တကယ့္ Technician ပဲ။ အဲဒါ ဒီေရာက္ေတာ့ General Worker တဲ့။ ၿပီးေရာ အဲဒါ။ သူ႔ခမ်ာ ျမက္ရိတ္လို ရိတ္ရ၊ ကားေရေဆးလိုေဆးရ နဲ႔ အေတာ္ စိတ္မေကာင္းစရာပါဘဲ အစ္ကိုရာ။ အဲယားကြန္းေတာ့ ျပင္ရပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ အကုန္ လုပ္ရတယ္။
ဒီလိုနဲ႔ စင္ကာပူ ေရာက္ကေရာဆိုပါေတာ့။ ေလယာဥ္က ဗမာျပည္သြားမဲ့ ေလယာဥ္။ စင္ကာပူ transit။ အဲေတာ့ တစ္ခါ ျပႆနာတက္ျပန္ေရာ။ ကြ်န္ေတာ္က ခပ္တည္တည္ နဲ႔ ဗမာျပည္မျပန္ဘဲ စင္ကာပူထဲ ၀င္ခ်လာတယ္။ အတူ ပါလာတဲ့ အဲ ဟို ပုဂိၢဳလ္က ဗမာျပည္သြားမဲ့ ေလယာဥ္စီးဘို႔ ဆက္သြားတယ္ေပါ့။ အဲသည္မွာ ေလဆိပ္က သူ႔ကို မင္းနဲ႔ အတူတူလာတဲ့ေကာင္ ဘယ္မလဲ။ သူမပါဘဲ ငါတို႔ ေလယာဥ္ ထြက္လို႔မရဘူး ျဖစ္ကေရာ။ သူကလည္း ဘာမွ မသိေတာ့ အာ၊ သူ ငါ့ေရွ႔က ၀င္သြားတာပဲ။ ငါလဲ မသိဘူး ဆုိၿပီး ဟိုရွာ၊ ဒီရွာေပါ့။ ေနာက္မွ immigration မွာ သြားေမးၾကလို႔ ကြ်န္ေတာ္ စင္ကာပူထဲ ၀င္သြားတာ သိရတယ္။ အဲဒီေတာ့မွ ေလယာဥ္ ထြက္ရေတာ့တယ္ လို႔ ေျပာတယ္။
ကြ်န္ေတာ့္တစ္ေယာက္အတြက္နဲ႔ ေလယာဥ္ ထြက္ခ်ိန္ ေတာ္ေတာ္ ေနာက္က် သြားရတယ္ တဲ့။ သူ ရန္ကုန္ ျပန္ေရာက္မွ ကြ်န္ေတာ့္ကို ျပန္ေျပာျပတာ။ အႏို႔ ကြ်န္ေတာ္ ကလည္း သိမွမသိဘဲကိုး။ ေနာက္ၿပီး တစ္ေခါက္မွ မေရာက္ဖူးေသးတဲ့ စင္ကာပူကို တစ္ေယာက္ထဲ ၀င္လာရမွာ ဆိုေတာ့ ေၾကာက္ေနတာလဲ ပါတာေပါ့။ ဒီေတာ့ သူတို႔ကို ေျပာဘို႔သတိမရႏိုင္ဘူး။
၁၊ ၄။ ရည္ရြယ္ရာ ခရီးသို႔ ေရာက္ရိွျခင္း
စင္ကာပူကို ၀င္လာရတာ ကြ်န္ေတာ့္အဖို႔ေတာ့ တကယ့္ စြန္႔စားခန္းႀကီးေပါ့ အစ္ကိုရာ။ အရမ္း မ၀င္ရဲေသးဘူး။ သူမ်ားေတြ လုပ္တာကို ေနာက္ဘက္ ခပ္လွမ္းလွမ္းကေန အရိပ္အျခည္ ၾကည့္ေနရတယ္။ သူတို႔ေတြ ဘာေတြလုပ္လို႔ ဘယ္လို ၀င္သြားၾကသလဲ။ ဘယ္အေပါက္က အရာရိွကေတာ့ သေဘာေကာင္းပံု ရသလဲ။ ဘယ္ဘက္က ၀င္ရင္ ပို အဆင္ေျပႏုိင္မလဲ ေပါ့။ အိတ္တစ္လံုးနဲ႔ ဟိုဘက္ေလွ်ာက္လိုက္၊ သည္ဘက္ေလွ်ာက္လိုက္နဲ႔။ ေလွ်ာက္ရင္းလည္း င့ါကို ဘယ္လိုေမးလာရင္ ဘယ္လိုေျဖလိုက္မယ္ လို႔ ေခါင္းထဲမွာလည္း စကားလံုးေတြ စီေနရေသးတယ္။
အဲလိုနဲ႔ သမၺဳေဒၶရြတ္ၿပီး ရင္တမမနဲ႔ immigration ကို ျဖတ္။ သူတို႔က ပတ္စ္ပို႔လွန္ၾကည့္ၿပီး ဟ - မင္းက ဘရူႏိုင္း မွာ အလုပ္လုပ္တာလား။ ဟုတ္တယ္။ ဘာလို႔ ဒီကုိလာတာလဲ။ ဟာ- ဗမာျပည္အျပန္ စင္ကာပူလည္း တစ္ေခါက္မွ မေရာက္ဖူးေသးလို႔ ၀င္လည္တာ။ သူငယ္ခ်င္းေတြလည္း ရိွတယ္။ အိမ္ျပန္လက္ေဆာင္ ပစၥည္းေလး ဘာေလးလည္း ၀ယ္ခ်င္တယ္။ ဘရူႏုိင္းမွာက ၀ယ္ရျခမ္းရ အဆင္မေျပဘူး ဘာညာ နဲ႔ ရီႊးရတာေပါ့ အစ္ကိုရာ။ ဒါေပမဲ့ ေရွာေရွာရႉရႉပါပဲ။ ဒါျဖင့္ မင္းဘယ္ႏွစ္ရက္ လုိခ်င္လဲ ဆိုေတာ့ ရက္ ၃၀ ပဲေပးပါ ေပါ့။
Immigration က အဆင္ေျပေျပ ေခ်ာေခ်ာေမာေမာ နဲ႔ ထြက္လာႏုိင္ခဲ့တာ ၀မ္းသာလိုက္တာ အစ္ကိုရာ။ လူကို ေဆြ႔ေဆြ႔ခုန္ေနတာပဲ။ အဲဒီေနရာျဖတ္ရမွာ ကြ်န္ေတာ္ ရင္ေတြပန္းေတြ အရမ္းတုန္ေနတာကိုး။ အဆင္ေျပမွ ေျပပါ့မလား လို႔။ ကြ်န္ေတာ္က စင္ကာပူကို ဟိုးအရင္ကတည္းက ၉၅ ခုႏွစ္ေလာက္ကတည္းက လာခ်င္ေနတာ။ အခု အဆင္ေျပေျပနဲ႔ ၀င္ခြင့္ရလို႔ အရမ္း ေပ်ာ္သြားတယ္။
ေနာက္ေတာ့ သူငယ္ခ်င္းအိမ္ကို လိုက္သြား။ သူငယ္ခ်င္းအိမ္မွာပဲ ေနေပါ့။ ေနရင္းနဲ႔ အလုပ္လိုက္ရွာ။ ကြ်န္ေတာ္ က Mechanic အလုပ္လိုက္ရွာတယ္။ ရွာေတာ့ ေခၚလိုက္ရင္ ဟာ - ငါတို႔က အေတြ႔အႀကံဳရိတဲ့သူ လိုခ်င္တာကြ။ တခ်ိဳ႔ က်ေတာ့လည္း ဟာ - ငါတို႔က PR မွ ေခၚတာကြ။ သူတို႔လိုခ်င္တာက ကရိန္းေကာင္းေကာင္း ျပင္ႏိုင္တဲ့သူ။ ကိုယ္ လုပ္တတ္တာက Wheel Loader ဆိုေတာ့ တလဲြစီ ျဖစ္ေနတယ္။ ကိုယ္လုပ္တတ္တာနဲ႔ သူတို႔လိုခ်င္တာ အံမကိုက္ဘူး။
တစ္ခါ သေဘၤာက်င္း သြားျပန္ေတာ့လည္း ဟိုက္ေျဒာလစ္ လုပ္ဖူးလား။ ဟင့္အင္း ေပါ့။ အဲလိုနဲ႔ ကိုယ့္အစြမ္း ေတာ့ ကုန္ၿပီ ဆိုၿပီး ေအးဂ်င့္ေတြဆီ ေျပးကပ္ရျပန္ေရာ။ ျမန္မာေအးဂ်င့္၊ စလံုး ေအးဂ်င့္ အစံုပဲ။ ေအးဂ်င့္ေတြဆီသြားေတာ့ အလုပ္အပ္တဲ့ အေနနဲ႔ ပိုက္ဆံ ၅၀၀ စ ေတာင္းတယ္။ သူက စလံုးေအးဂ်င့္နဲ႔ တဲြလုပ္တာ။ ပင္နင္ဆူလာမွာ မဟုတ္ဖူး။ သူ႔ လိပ္စာကဒ္ေတြ ဘာေတြေပးလို႔။ သူက အလုပ္ေတြ ရိွတယ္။ မင္းကို S Pass တင္ေပးမယ္။ အနည္းဆံုး လခ ၁၈၀၀ ရမယ္ တဲ့။ ေအာင္မယ္၊ အေျပာကေတာ့ ေခ်ာလို႔ဗ်ိဳ႔။ အဲဒီေတာ့ ကြ်န္ေတာ္က ဒီမွာ ကြ်န္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းေတြလည္း ရိွေနတာပဲ။ အလုပ္သာ ေသခ်ာေအာင္ လုပ္ပါဗ်ာ။ ကြ်န္ေတာ္ ပိုက္ဆံေပးပါ့မယ္ ဆိုေတာ့ ဘာေျပာတယ္ မွတ္လဲ။
ေဟ့ေကာင္။ မင္း ဒီပံုစံနဲ႔ဆို S Pass က်ဘို႔သိပ္မလြယ္ဘူးကြ။ ဘဲြ႔လက္မွတ္ေတြ ဘာေတြ လုပ္ပါလား တဲ့။ ဒီေတာ့ ကြ်န္ေတာ္က အာ၊ ကြ်န္ေတာ္က ဘဲြ႔မွ မရခဲ့တာ လို႔ျပန္ေျပာလုိက္တယ္။ ဒါေပမဲ့ သူက လြယ္ပါတယ္ကြာ။ ငါလုပ္ ေပးမယ္။ မင္း၊ ႏိုင္ငံျခားေရး ၀န္ႀကီးရံုး တံဆိပ္တံုးေတြပါ ပါရမယ္ကြာ တဲ့။ ကြ်န္ေတာ္ကလည္း မလုပ္ပါနဲ႔ဗ်ာ။ အဲဒါေတြ ကြ်န္ေတာ္ မယံုပါဘူး။ ဒုကၡေရာက္မဲ့ ကိန္းပဲ လို႔ အတင္းျငင္းတယ္။ သူကလည္း အတင္းပဲ မင္းကြာ၊ ဘာမွ ျပႆနာ မရိွဘူး။ ငါ အကုန္တာ၀န္ယူတယ္။ အစစ္နဲ႔ လံုး၀တူေစရမယ္။ အရင္လူေတြလည္း ဒီလိုပဲ ငါလုပ္ေပးလို႔ S Pass က်သြား တဲ့လူေတြ မနည္းေတာ့ဘူး ဆိုၿပီး အတင္းေျပာတယ္။
သူက အတင္းေျပာ။ ကြ်န္ေတာ္ကလည္း အတင္းျငင္း။ ေနာက္ ဘယ္လိုမွ ေျပာလို႔မရေတာ့ သူ လက္ေလွ်ာ့ သြားတယ္။ ေနာက္ေန႔က်ေတာ့ ဖံုးဆက္လာျပန္ေရာ။ ေဟ့ေကာင္၊ Amokio မွာ အင္တာဗ်ဴးရိွတယ္။ သြားရေအာင္ ဆိုေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ကလည္း ေကာင္းၿပီေလ၊ သြားတာေပါ့ ဆိုၿပီး လိုက္သြားတယ္။ သူက ေဟ့ေကာင္၊ မင္းက deposit မေပးထားေတာ့ တကၠစီခေတာ့ မင္းေပးရမယ္ တဲ့။ ကြ်န္ေတာ္ကလည္း ရတယ္ ေပါ့။ ဘယ္ဗ်ာ၊ သူက ဘယ္ကေနေတာင္ စီးလာမွန္း မသိဘူး။ မနည္းပါဘူး။ ကြ်န္ေတာ္ အားလံုးရွင္းေပးလုိက္ရတယ္။ ေတာ္ေတာ္လယ္တဲ့ သူေတြဗ်ာ။
အလုပ္က Warehouse ဗ်။ သူေဌးက ေမးတယ္။ ဒီမွာ Drilling Machine တို႔ ဘာတို႔ ျပင္ရမယ္။ မင္း electrical ေရာ ရလားတဲ့။ ကြ်န္ေတာ္ကလည္း အမွန္ အတိုင္းပဲ။ ကြ်န္ေတာ္ mechanical ပဲ ရတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဒီ စက္ထဲ ဘာေတြ ရိွတယ္ ဆိုတာ ငါေျပာျပမယ္။ ရမလား ဆိုေတာ့ သူက ရတယ္တဲ့ ေျပာတယ္။ ဒီေတာ့ ကြ်န္ေတာ္လည္း အရင္က ေလ့လာထားဖူး တာကိုး။ Drilling Machine တစ္လံုးကို ျပၿပီး အထဲမွာ ဘာေတြရိွၿပီး ဘယ္လိုဆင္ထားတယ္ ဆိုတာ ေျပာျပလိုက္ေတာ့ သူ အေတာ္သေဘာက်သြားတယ္။
ဒီေတာ့ သူကတစ္ခါ ေကာင္းၿပီ၊ မင္းကို ငါ့အင္ဂ်င္နီယာနဲ႔ ေပးေတြ႔မယ္ ဆိုၿပီး သူ႔ Maintenance Engineer ဆီ ေခၚသြားတယ္။ အင္ဂ်င္နီယာက မင္း ဒါေတြျပင္မယ္ဆို လုပ္ႏုိင္ပါ့မလား တဲ့။ ကြ်န္ေတာ္ကလည္း အကင္းပါးပါတယ္။ မင္း တို႔ ျပင္တယ္ ဆိုတာ ျဖဳတ္လဲတာ မဟုတ္လား။ ငါ ေကာင္းေကာင္း လုပ္တတ္ပါတယ္ကြာ။ ဒါေပမဲ့ ငါက mechanical သမား ဆိုေတာ့ ဒီ ေမာ္တာႀကီးကို ဖီးကြိဳင္ေတြေလာင္သြားလို႔ ျပန္ပတ္ေပးပါဆိုရင္ေတာ့ ငါ မလုပ္တတ္ဘူး ေပါ့။ ဒါေပမဲ့ မန္ေနဂ်ာက ဒီေလာက္သိရင္ ရပါၿပီကြာ။ မင္းလုပ္တတ္မယ္လို႔ ငါယံုပါတယ္။ ငါ သူေဌးကို ေျပာလိုက္မယ္ တဲ့။
ေတာ္ၾကာေတာ့ ေအးဂ်င့္က မင္းကို ၁၂၀၀ ေပးမယ္ ေျပာတယ္။ မင္းလုပ္ႏုိင္ပါ့မလား ေမးေတာ့ တက္လမ္းေရာ ရိွသလား ေပါ့။ ျပန္ေမးလိုက္တယ္။ အဲဒီေတာ့ သူတို႔က မင္းလုပ္ပံုကိုင္ပံုေတြ ငါတို႔ ေစာင့္ၾကည့္ရ ဦးမယ္။ တစ္လ၊ ႏွစ္လ ေလာက္ ၾကည့္ၿပီးမွ မင္းလခကို ျပန္ညိွေပးမယ္ ေပါ့။ ေနာက္ေတာ့ သူေဌးက မင္း ဘယ္မွာေနမွာလဲ လို႔ ေမးျပန္တယ္။ ေအးဂ်င့္က အာ၊ သူ႔မွာ ေနစရာ ရိွတယ္။ သူ႔ဟာသူ ေနမွာ လုိ႔ ေျပာလိုက္ေတာ့ သူေဌးက မင္း ဘယ္ေန႔ စ အလုပ္ဆင္း ႏုိင္မလဲ တဲ့ ေမးျပန္ေရာ။ ဒီေတာ့ ကြ်န္ေတာ္က ေတာ္ေတာ္နဲ႔ ျပန္မေျဖႏိုင္ဘူး။ ေအးဂ်င့္က ေဟ့ေကာင္၊ မင္းကို ေမးေန တယ္ေလ။ ဘယ္ေန႔ စလုပ္ ႏိုင္မလဲ တဲ့ အတင္းေမးေတာ့မွ ဟာ၊ ကြ်န္ေတာ္ ဒီကို အလုပ္လာရွာတာပဲဗ်။ ဒီေန႔ခန္႔ရင္ ဒီေန႔ စလုပ္မွာ ေပါ့ လုိ႔ ျပန္ေျပာလိုက္တယ္။ ေအးဂ်င့္က အတင္းေလာေနတယ္။ ဒါနဲ႔ ျပန္ခဲ့ေရာ ဆိုပါေတာ့။
ေနာက္ေန႔က် ဖံုးျပန္ဆက္တယ္။ အဆင္မေျပဘူးတဲ့၊ ဘာေတြ မေျပသလဲလို႔ ျပန္ေမးေတာ့လည္း ေသေသခ်ာခ်ာ ေျပာမျပဘူး။ ညီေလးရာ၊ ေနာက္အလုပ္ေတြက ပိုေကာင္းပါတယ္ကြာ။ လခလည္း မ်ားတယ္။ ဒီအလုပ္ေတာ့ လက္ေလွ်ာ့ လိုက္ပါ တဲ့။ ကြ်န္ေတာ္ထင္တာေတာ့ ဒီေကာင္ အလုပ္ရွင္ဆီက ေအးဂ်င့္ဖီး သြားေတာင္းတာ ဟိုက မေပးလိုက္ဖူး၊ ေပးေတာင္မွ သူေတာင္းတဲ့ေစ်း မရဘူး ထင္တယ္။
ကြ်န္ေတာ္ကလည္း ေဟ့လူ၊ ကြ်န္ေတာ့္ စေတး(stay) က သိပ္က်န္ေတာ့တာ မဟုတ္ဖူးေနာ္။ ေလွ်ာက္မလုပ္နဲ႔ လို႔။ ဟုတ္တယ္ေလ။ ေတာ္ၾကာ ဗီဇာသက္တမ္းကုန္တဲ့ထိ အလုပ္မရေသးရင္ ဒုကၡမ်ားမွာ။ သူက ေအးပါကြာ၊ ဒီတစ္ခါ မင္း ၀ပ္ေရွာ့မွာ ရေအာင္ ငါလုပ္ေပးမယ္။ လခလည္း ေကာင္းတယ္ တဲ့ ေျပာျပန္ေရာ။ ကြ်န္ေတာ္ကလည္း ေလာေနၿပီ။ ေဟ့လူ၊ ေသခ်ာေအာင္ လုပ္ေနာ္ဆိုေတာ့ ဘာျပန္ေျပာတယ္ မွတ္သလဲ။ ေဟ့ေကာင္၊ ဂ်င္မီပါကြ။ မင္း၊ ငါ စင္ကာပူမွာ လုပ္လာတာ အံခြေနၿပီ။ မင္းအလုပ္ေလာက္ကေတာ့ ပါးပါးေလးပါ တဲ့။ ဟား၊ အေျပာကေတာ့ ေရႊမန္းပဲ ဗ်ိဳ႔။
အဲလိုနဲ႔ ေနာက္တစ္ခု Amokio စက္မႈဇံုထဲက workshop တစ္ခု ေရာက္သြားျပန္ေရာ။ အဲဒီက် သူက သူေဌးနဲ႔ ကြ်န္ေတာ့္ကို ႏွစ္ေယာက္ထဲ ေပးေတြ႔တယ္။ သူေဌးက ဒီဇယ္ကားေတြ မင္းျပင္ႏုိင္လား တဲ့ ေမးတယ္။ ကြ်န္ေတာ္က စက္ႀကီးေတြ လုပ္လာတာ ဆိုေတာ့ ရပါတယ္ လို႔၊ ကြ်န္ေတာ္ လုပ္ခဲ့ရတာေတြ ျပန္ေျပာျပလိုက္တယ္။ သူက ငါတို႔ဆီမွာ စက္ႀကီး မရိွပါဘူးကြာ။ ဒီ ကားေလးေတြပဲ ရိွတယ္ တဲ့။ ကြ်န္ေတာ္လည္း လုပ္ႏုိင္ပါတယ္၊ မခက္ပါဘူး ေပါ့။ ဒီေတာ့ သူေဌး က ဟုတ္ၿပီေလ၊ ဒါဆို မင္းကို ၁၅၀၀ ေပးမယ္၊ ရမလား တဲ့။
ကြ်န္ေတာ္ကလည္း အလုပ္ရဘို႔ အသည္းအသန္ ျဖစ္ေနခ်ိန္ဆိုေတာ့ ရပါတယ္ ေပါ့။ သူက မင္း Amokio မွာေတာ့ အိမ္ရွာဘို႔ လုိလိမ့္မယ္။ ဒါမွ အလုပ္ဆင္းရတာ အဆင္ေျပလိမ့္မယ္ တဲ့။ အာ၊ ဒါက ကိစၥမရိွပါဘူး ဆိုၿပီး အဆင္ ေျပသြားေရာ။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ကိစၥၿပီးသြားေတာ့ သူ ဂ်င္မီကို ေခၚတယ္။
ကဲ ငါတို႔ေတာ့ ၿပီးၿပီ။ မင္းအပိုင္းပဲ ဆက္လုပ္ေပေတာ့ ဆုိေတာ့ ဂ်င္မီက မင္းဆီမွာ S Pass တင္ဘို႔ Quota ရိွရဲ့ လား တဲ့ေမးေတာ့။ အဲဒါေတာ့ ငါ ဘယ္သိမလဲ ကြ တဲ့။ ေျပာၿပီး ေနအံုး၊ ငါ ငါ့ကို လုပ္ေပးေနက် ေအးဂ်င့္နဲ႔ ေမးၾကည့္ဦး မယ္ ဆိုၿပီး ဖံုးလွမ္းဆက္။ ဆက္ေတာ့ သူ႔ ေအးဂ်င့္က အာ၊ မင္းတို႔ဆီမွာ ႏိုင္ငံျခားသား ခန္႔လို႔ မရဘူး။ ထားစမ္းပါကြာ။ မင္းဘို႔လို႔ ငါ မေလးေတြရွာေပးမယ္။ အဲဒီေကာင္ေတြ ျပန္လႊတ္လိုက္ တဲ့။ တစ္ခါထည္း ၿပီးပါေလေရာ။
အဲဒီမွာ ေအးဂ်င့္ခ်င္းေတြ ဖိုက္ကုန္ေရာဗ်ိဳ႔။ ဂ်င္မီကလည္း ဘာလို႔မရရမွာလဲ။ ဒီ Quota ရဘို႔ ငါ့တာ၀န္ထား။ ငါလုပ္ေပး မယ္။ ဟိုဘက္ကလည္း မရဘူး။ မင္းတို႔ ႏိုင္ငံျခားသား ခန္႔တာ အရမ္း ကိစၥမ်ားတယ္ ဘာညာ နဲ႔။ ဂ်င္မီက ကြ်န္ေတာ့္ကို အလုပ္အတင္း သြားဆင္းခိုင္းလို႔ ကြ်န္ေတာ္ အဲဒီမွာ အလုပ္ႏွစ္ရက္ သြားဆင္းလိုက္ေသးတယ္။ ဒါေပမဲ့ အဆင္မေျပဘူးဗ်ိဳ႔။ အဲဒီကေန ျပန္ထြက္လာခဲ့ရ ျပန္ေရာ။ သူေဌးကေတာ့ ေကာင္းပါတယ္။ အဲဒီ ႏွစ္ရက္လုပ္တာ တစ္ရက္ ကို ၅၀ နဲ႔ ရွင္းေပးလိုက္တယ္။ သူေဌးက ကြ်န္ေတာ့္ကို သေဘာက်တယ္ဗ်။ ကြ်န္ေတာ္က ေဘာ္ဒီ ေဆးမႈတ္တာတို႔။ welding တို႔ပါ ရတာကိုး။ ေနာက္ၿပီး အတူတူလုပ္ရတဲ့ မေလးႏွစ္ေယာက္ကလည္း ကြ်န္ေတာ္က မေလးလို ေျပာတတ္ ေတာ့ သေဘာေတြ က်ေနတယ္။
အဲဒါနဲ႔လည္း အဆင္မေျပျပန္ဘူးဗ်ိဳ႔။ ဗီဇာကလည္း ကုန္ေတာ့မယ္။ တစ္ပတ္ေလာက္ပဲ က်န္ေတာ့တယ္။ အဲဒီမွာ သူငယ္ခ်င္းရဲ့ ေကာင္မေလးေတြက ဆက္ေပးလို႔ စင္ကာပူေအးဂ်င့္နဲ႔ သြားေတြ႔ရ ျပန္တယ္။ ေအးဂ်င့္ဆီမွာ register လုပ္ရ တယ္။ register ေၾကး ၂၀ ေပးရတယ္။ သူက အင္တာဗ်ဴးသြားရင္ ၅၀၀ ယူလာရမယ္။ အင္တာဗ်ဴးမွာ အဆင္ေျပတယ္ ဆိုရင္ ၅၀၀ ကို သူတို႔ကို ေပးရမယ္ တဲ့။ အဆင္မေျပဘူး ဆုိရင္ ၄၅၀ ျပန္ေပးမယ္။ သူတို႔ကို အက်ိဳးေဆာင္ခ ၅၀ ေပးရ မယ္ ေပါ့။ ကြ်န္ေတာ္ကလည္း သေဘာတူတယ္။
ေနာက္ေန႔က်ေတာ့ သူ ဖံုးဆက္တယ္။ မင္း ၉ နာရီေလာက္ကို ေရာက္ေအာင္လာ။ ၁၀ နာရီေလာက္ သူေဌးနဲ႔ သြားေတြ႔ရမယ္ တ့ဲ။ ဒါနဲ႔ ေနာက္ေန႔က်ေတာ့ သူန႔ဲအတူတူ သြားၾကတယ္။ ေနရာက Benoi Sector မွာ။ လက္ရိွ လုပ္ေနတဲ့ ကုမၸဏီေပါ့ အစ္ကိုရယ္။ ရံုးထဲ ေရာက္သြားေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္ကို ထိုင္ပဲ ထိုင္ခိုင္းထားတယ္။ သူတို႔ခ်င္း ေျပာၾက ဆိုၾက ေပါ့။ ကြ်န္ေတာ့္ကို အင္တာဗ်ဴးတာ မဟုတ္ပဲ ေအးဂ်င့္ကို အင္တာဗ်ဴးတာ ျဖစ္ေနတယ္။ သူကပဲ ကြ်န္ေတာ့္ အေၾကာင္း အားလံုး သူေဌးကို ေျပာျပေပါ့။
အဲဒီမွာ ထိုင္ေနရင္း ကြ်န္ေတာ္ ရံုးခန္းကို ေလ့လာၾကည့္တယ္။ သူက ဗုဒၶဘာသာဗ်။ ဘုရား ဆင္းတုေတာ္နဲ႔။ ထိုင္းဘုန္းေတာ္ႀကီး ဓါတ္ပံုေတြ နဲ႔။ ဘာပဲေျပာေျပာ။ စိတ္ထဲေတာ့ အေတာ္ေလး ေက်နပ္မိ သြားတယ္။
ေနာက္ သူေဌးက မင္း အဂၤလိပ္လို ေျပာတတ္လား တဲ့။ ရပါတယ္ ေပါ့။ သူက ငါ့မွာ ထိုင္းကလာတဲ့ Blasting Machine ေတြ ရိွတယ္။ မင္း ျပင္ႏုိင္ပါ့မလား ဆိုေတာ့ မသိဘူးေပါ့။ အႏို႔ ကြ်န္ေတာ္မွ မသိတာ။ ၾကားေတာင္ မၾကားဖူး ဘူး ဆိုေတာ့။ သူက ဒီလိုပါဘဲကြာ၊ မထူးပါဘူး၊ Metal Form ေတြ တဲ့။ အာ၊ Metal Form ေျပာခါမွ ပိုဆိုး။ ကြ်န္ေတာ္မွ မသိဘဲကိုး။ ဒါနဲ႔ သူက ဓါတ္ပံုေတြ ထုတ္ျပ။ ဒါေတြပဲ၊ မင္းလုပ္ႏုိင္ပါ့မလား တဲ့။ ငါ တစ္ခါမွ မလုပ္ဖူးတဲ့ အတြက္ လုပ္တတ္၊ မလုပ္တတ္ မေျပာႏိုင္ေသးဘူး။ သင္ေပးရင္ေတာ့ ရပါတယ္ ေပါ့။
ဒါနဲ႔ သူက ကုလားေလး တစ္ေယာက္ေခၚၿပီး ကြ်န္ေတာ့္ကို လိုက္ျပခိုင္းတယ္။ လိုက္ၾကည့္ေတာ့ စက္ေတြမွာ Motor ေတြ၊ compressor ေတြ၊ conveyor ေတြ သံုးၿပီး လုပ္ထားတာ ေတြ႔ရတယ္။ ဒီေတာ့ ကြ်န္ေတာ္က သူေဌးကို ဒီေလာက္ ဆိုရင္ေတာ့ လုပ္ႏိုင္ပါတယ္ လို႔ ျပန္ေျပာလိုက္တယ္။ မင္း welding ေရာ ရလား တဲ့။ ရပါတယ္၊ cutter လည္း ျဖတ္တတ္တယ္ လို႔။ ေလာေလာဆယ္ ကြ်န္ေတာ္က Pasir Ris မွာ ေနေတာ့ သူက အလုပ္နဲ႔ နီးတဲ့ေနရာ ေျပာင္းဘို႔ ေျပာ တယ္။ ရပါတယ္ ေပါ့။ အဲဒါနဲ႔ အလုပ္ျဖစ္သြားေရာ။
သူေဌးနဲ႔ ေအးဂ်င့္နဲ႔ S Pass တင္ဘို႔အေၾကာင္းေတြ တရုပ္လို ေျပာၾကတယ္။ အဲဒီမွာတင္ သူေဌးက ခုနက ကုလားေလးကို ေခၚၿပီး ေအးဂ်င့္ကို ေမးတယ္။ သူ႔ကိုေရာ မင္း S Pass တင္ေပးႏုိင္မလား။ သူဆို ငါ့ဆီမွာ လုပ္လာတာ ၁၄ ႏွစ္ ရိွေနၿပီ တဲ့။ ေစတနာနဲ႔ ပါဘဲ။ အဲေတာ့ ေအးဂ်င့္က ရတယ္ေလ။ င့ါကို ၅၀၀ သာေပး။ ငါလုပ္ေပးလို႔ ရတယ္ တဲ့။
ဒါနဲ႔ သူက ကုလားေလးကို အရင္တင္ခုိင္းလိုက္ေရာ။ ကြ်န္ေတာ္လည္း စိတ္မခ်တာနဲ႔ သူေဌးကို ေန႔တိုင္း ဖံုးဆက္။ ဘယ္လိုလဲ၊ ငါ့အလုပ္အကိုင္ အေျခအေန။ ငါ့ဗီဇာက ကုန္ေတာ့မယ္။ ဗီဇာကုန္ရင္ ငါျပန္ရမွာ ဆိုေတာ့ ဟာ၊ ဘာျဖစ္လဲ။ ျပန္ေပါ့။ မင္း ဒီမွာ အလုပ္ရေနၿပီဘဲ။ ငါတို႔ တင္ထားလိုက္မယ္။ က်မွ ျပန္လာေပါ့ တဲ့။ သူကေတာ့ ခပ္လြယ္လြယ္ပဲ။
ဆိုၾကပါစို႔။ ကုလားေလး S pass အလ်င္ က်သြားေရာ။ အဲေတာ့မွ ကြ်န္ေတာ့္ဟာ ဆက္တင္။ ဒါေပမဲ့ ကြ်န္ေတာ့ ဗီဇာက သက္တမ္းကုန္သြားတာနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္ ရန္ကုန္ျပန္လာရတယ္။ ရန္ကုန္ျပန္ေရာက္ၿပီး အရက္ ၂၀ ေလာက္ၾကာ ေတာ့ သူငယ္ခ်င္းကေန တစ္ဆင့္ ေအးဂ်င့္က အေၾကာင္းၾကားတယ္။ မင္း S Pass က်ၿပီ။ ေငြလာေခ်ေပေတာ့ ေပါ့။ သူငယ္ခ်င္းက ပိုက္ဆံ သြားေပးတယ္။ ဒါေပမဲ့ အေက်မဟုတ္ေသးဘူး။
အားလံုးေပါင္း ေအးဂ်င့္ဖီး ၂၅၀၀ ေပးရတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ စင္ကာပူေရာက္ေတာ့မွ အေက် သြားေပးလိုက္တယ္။
ေအးဂ်င့္ကပဲ လိုတာ အားလံုး လိုက္လုပ္ေပးပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ခု ကုမၸဏီေရာက္လာေရာ ဆိုပါေတာ့။
ေနာက္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္ကို မင္း ဒီမွာ အလုပ္သိပ္မရိွဘူး။ ကြ်န္းမွာ ငါတို႔ ပေရာဂ်က္ရထားတယ္။ သြားႏုိင္မလား ဆိုေတာ့ သြားဘို႔ လာဘို႔ စီစဥ္ေပးမယ္ ဆုိရင္ေတာ့ ရပါတယ္ လို႔ ေျပာလုိက္တယ္။ အဲဒီလိုနဲ႔ ဒီ ပေရာဂ်က္ထဲ ေရာက္လာ တာပဲ။ ဒီမွာ လုပ္ရတာေတာ့ အစ္ကိုတို႔ အသိပဲ။ အားလုံး အဆင္ေျပပါတယ္။
သံုးသပ္ခ်က္။
အထက္ပါ ကိုမင္းျမတ္သူ ႀကံဳေတြ႔ခဲ့ရေသာ အျဖစ္အပ်က္မ်ားကို ျပန္လည္ သံုးသပ္ၾကည့္ၾကပါစို႔။ ဤတြင္ အလြန္ ထင္ရွားလွသည့္ အခ်က္မွာ ေအးဂ်င့္လုပ္သူသည္ မိမိတာ၀န္ကို မယူဘဲ ပစၥလက္ခတ္ လုပ္လိုက္ေၾကာင္း ေတြ႔ရ ပါသည္။
စီးပြားရွာၾကသည္ ဆိုရာတြင္ မိမိ ေငြရလိုမႈ တစ္ခုထည္း မတြက္ပဲ တစ္ဖက္သားအတြက္ပါ ထည့္တြက္ရမည္ ျဖစ္ပါသည္။ မိမိအတြက္ႏွင့္ လူတစ္ဖက္သား ဒုကၡေရာက္ရသည္ ဆိုလွ်င္ ဤအလုပ္သည္ သမၼာအာဇီ၀အလုပ္ မည္သည့္ နည္းႏွင့္မွ် မျဖစ္ႏုိင္ပါ။ မိမိသည္ သူတို႔ထံမွ အခေၾကးေငြ ယူၿပီး လုပ္သည့္အတြက္ မိမိတာ၀န္ကို ေက်ပြန္ေအာင္ လုပ္ရ ပါမည္။
ပထမ အခ်က္။ ။ ပတ္စ္ပို႔သက္တမ္း ကုန္ခါနီးတာႏွင့္ ျဖစ္ခ်င္ရာျဖစ္ ဆိုၿပီး ဘာအစီအစဥ္မွ မရိွဘဲ ထိုင္းႏိုင္ငံ သို႔ အတင္း တြန္းလႊတ္လိုက္ျခင္းသည္ မွားယြင္းရံုသာမက အလြန္ မိုက္မဲေသာ အျပဳအမူလည္း ျဖစ္ပါသည္။ သည္သို႔ လုပ္ခ်င္သည္ ဆိုလွ်င္ နဂိုကတည္းက ႀကိဳတင္ စီစဥ္ထားရပါမည္။ မိမိ လႊတ္လိုက္သူ၏ စား၀တ္ ေနေရး၊ အလုပ္ အကိုင္ အားလံုး စီစဥ္ၿပီးမွ လႊတ္ရပါမည္။
ဒုတိယ အခ်က္။ ။ မေလးရွားသုိ႔ မလႊတ္မီ မေလးရွားမွ အလုပ္ ေသခ်ာ မေသခ်ာ၊ ေသေသခ်ာခ်ာ ေမးျမန္း စံုစမ္းၿပီး ေသခ်ာမွ လႊတ္ရပါမည္။ အေၾကာင္းမညီညႊတ္၍ ေလယာဥ္ကြင္းေရာက္မွ ပ်က္ျပယ္သည့္တိုင္ မိမိ အလုပ္သမား မ်ားကို ေလယာဥ္ကြင္းမွ လာထုတ္ၿပီး မေလးရွားႏိုင္ငံအတြင္း စား၀တ္ေနေရးအတြက္ စီစဥ္ေပးထားကာ အလုပ္ သစ္ရရန္ ထပ္မံ ႀကိဳးစားရပါမည္။ အကယ္၍ ဗီဇာကုန္ခါနီးအထိ အလုပ္မရႏိုင္ေသးလွ်င္ ထိုသူမ်ားကိုေရာ ၎ တို႔၏ မိသားစုမ်ားကိုပါ အႀကိဳးအေၾကာင္း ရွင္းျပၿပီး ျမန္မာျပည္သို႔ ျပန္ရန္ ေလယာဥ္လက္မွတ္မွ အစ အားလံုး စီစဥ္ေပးရပါမည္။ ထို႔ျပင္ မိမိဘက္မွ ခြ်တ္ယြင္းခ်က္ ျဖစ္သျဖင့္ ယခင္ ေပးထားေသာ ေအးဂ်င့္ေၾကးကို အျပည့္ အ၀ ျပန္ေပးရမည့္ျပင္ ထိုက္သင့္အားေလ်ာ္ေသာ ေလ်ာ္ေၾကးေငြကိုလည္း ေပးေဆာင္ရမည္ ျဖစ္ပါသည္။
တတိယ အခ်က္။ ။ ထိုသူမွာ လိုင္စင္ယူမထားေသာ ေအးဂ်င့္ ျဖစ္သည္ ဟု သိရပါသည္။ သို႔အတြက္ေၾကာင့္ပင္ ထိုသူ သည္ မိမိထံ အလုပ္လာအပ္သူမ်ားကို ဘာတာ၀န္မွ မယူပဲ လုပ္ခ်င္သလို လုပ္တာလည္း ျဖစ္ပါသည္။ အကယ္၍ လိုင္စင္ႏွင့္ တရား၀င္ လုပ္ေနေသာ ေအးဂ်င့္ျဖစ္ပါမူ မိမိလုပ္ငန္း ထိခိုက္မည္ စိုးသျဖင့္ ဤသို႔လုပ္လိမ့္မည္ မဟုတ္ ဟု ယူဆရပါသည္။ သို႔အတြက္ အလုပ္ရွာသူမ်ားသည္ မိမိအလုပ္အပ္သည့္ ကုမၸဏီအေၾကာင္း ေလ့လာ ဘို႔လည္း လိုပါမည္။ ဤေအးဂ်င့္သည္ တရား၀င္ လုိင္စင္ႏွင့္ လုပ္ေနသူ ဟုတ္မဟုတ္ သိထားရပါမည္။ အကယ္၍ တရား၀င္ လုပ္ေနေသာ ေအးဂ်င့္ မဟုတ္ပါက သူတို႔ထံ အလုပ္အပ္ဖို႔ မသင့္ပါ။ သို႔မဟုတ္ပဲ သိလ်က္ သားႏွင့္ လုပ္လွ်င္မူ သူရို႔ကို အျပစ္မဆိုသာ။ မိမိ အျပစ္သာ ျဖစ္ပါလိမ့္မည္။
No comments:
Post a Comment