Ever Safe Boss အလုပ်လုပ်ပုံ

စင်ကာပူတွင် Safety Training Centre ၄၀ ကျော်ရှိသည့်အနက် Ever Safe Academy သည် ထိပ်ဆုံးကရှိမည် ထင်၏။

 

ဤသို့ပြောလိုက်ခြင်းဖြင့် ကျွန်ုပ်က Ever Safe ကို ပရိုမုတ်လုပ်သည်၊ ကြော်ငြာပေးသည်၊ အမွှမ်းတင်သည်ဟု မယူဆ စေလိုပါ။ ဘော့စ်က ကျွန်ုပ်ကို လခတိုးပေးစေလိုသောကြောင့် ရေးတာလည်း မဟုတ်ပါ။ ထလိန်နာများအားလုံးကို တစ်ဈေးတည်း သတ်မှတ်ပေးထားတာဖြစ်၏။ သဟာဆို ကျွန်ုပ်က အဘယ်ကြောင့် ဤကဲ့သို့ ပြောရသနည်း။ ရှင်းပါအံ့။

 

ကျွန်ုပ်သည် NTUC LHub, Ever Safe, THT, Fonda, Jurong Academy, August International, Vision Global စသည့် သင်တန်းကျောင်း ၇ ခု၌ သင်ဖူး၏။ သင်ဆဲလည်း ဖြစ်၏။ ထိုကျောင်း ၇ ခု၌ Ever Safe ကလွဲပြီး မိမိတို့ training material များကို ပြန်လည် review လုပ်တာ တစ်နေရာမှာမှ မကြုံခဲ့စဖူးပါ။ အချို့ကျောင်းများဆိုလျှင် အတော်ဆိုးပါသည်။ Training material များ၌ အမှားများ ပါသလို မြန်မာဘာသာပြန်ရာတွင်လည်း တစ်လုံးမှ ဖတ်လို့မရတာတွေတောင် ရှိ၏။ ဖတ်လို့မရဆိုသည်မှာ Zawgyi နှင့် Unicode ပြဿနာကြောင့် မဟုတ်။ Font ပြဿနာဆိုလျှင် ကျွန်ုပ်က သူတို့ကိုတောင် မခေါ်။ ကိုယ့်ဘာသာ ဖြေရှင်းလိုက်သည်ချည်း ဖြစ်၏။ ဖောင့်ပြောင်းတာများ ကျွန်ုပ်အတွက် ဘီယာဘူးဖောက် သောက်တာလောက်တောင် မခဲယဉ်းပါ။

 

Ever Safe ကတော့ သူတို့ Power Point Slides များကို မနှစ်ကတည်းက တစ်ခုချင်းစီ review လုပ်နေတာ ဖြစ်၏။ ထို ဘာသာရပ်ကို သင်နေသည့် သင်တန်းဆရာများအား ဖိတ်ခေါ်ကာ လက်ရှိဥပဒေနှင့် မကိုက်ညီသည်များ (update မဖြစ် တာများကို ဆိုလိုပါသည်)၊ မှားယွင်းနေသည့် အချက်များ၊ ထပ်ထည့်သင့်သည့် အချက်များ စသည်တို့ကို အကြံဉာဏ် တောင်းခြင်းဖြစ်၏။ ကျွန်ုပ်ကား ကိုယ့်မျက်ချေးကို ကိုယ်မမြင်၊ သူများမျက်ချေးကို အင်မတန် မြင်တတ်သူ ဖြစ်လေရ ကား၊ တစ်နည်းအားဖြင့်လည်း မဟုတ်တာတွေ့လျင် ငြိမ်မနေနိုင်၊ ဆိုင်ဆိုင် မဆိုင်ဆိုင် ဝင်ပါတတ်သူလည်း ဖြစ်သဖြင့် ကျွန်ုပ်အတွက် အကြိုက် ဖြစ်လေ၏။

 

သင်တန်းကျောင်းအားလုံးလိုလိုပင် Employment Act နှင့် FMEA ကို ရောချထားကြသည်ချည်းဖြစ်သဖြင့် ကျွန်ုပ် အလွန် အသည်းယားလှ၏။ ထိုဥပဒေနှစ်ခုမှာ မတူပါ။ သို့သော် အလုပ်ခန့်ထားရေးနှင့် ပတ်သက်သည်ချည်းဖြစ်၍ ရောနေကြခြင်း ဖြစ်၏။ ကျွန်ုပ်ကတော့ ထိုဥပဒေနှစ်ခုစလုံး အစအဆုံးဖတ်ထားတာ ဖြစ်၍ ဘယ်ဟာက EA, ဘယ်ဟာက FMEA ဆိုတာ ပြတ်ပြတ်သားသား သိ၏။ ကျွန်ုပ်က ထောက်ပြရာတွင် ဥပဒေများကို screen shot ရိုက်ကာ slide များပေါ်တွင် paste လုပ်တင် ပြခြင်းဖြစ်၏။

 

နောက်ပြီး အချို့ ပြစ်ဒဏ်များမှာလည်း ဟုတ်မလိုလိုနှင့် လွဲနေတာများရှိသေး၏။

ဆိုတော့ သင်ခန်းစာများကို ပြန်လည် review လုပ်ခြင်းဖြင့် ထို အမှားများကို ထောက်ပြနိုင်၏။

 

သို့တိုင် ဤသည်မှာ Ever Safe မို့ လုပ်နိုင်တာဖြစ်၏။ NTUC LHub မှာမူ Organization အကြီးကြီး ဖြစ်သဖြင့် လုပ်ဖို့ရာ မလွယ်။ သူတို့က Financial က တစ်ဖွဲ့၊ IT က တစ်ဖွဲ့၊ Facility က တစ်ဖွဲ့၊ သင်ကြားရေးက တစ်ဖွဲ့၊ Training Material က တစ်ဖွဲ့၊ ဘာက တစ်ဖွဲ့၊ ညာက တစ်ဖွဲ့ စသဖြင့် ဌာနပေါင်း မြောက်များစွာ ရှိလေရကား အလွန် ခေါင်းစားလေ၏။ ဆိုတော့ စည်းဝေးပွဲတွင် ကျွန်ုပ်တို့က training material ထဲက အမှားတွေ ထောက်ပြသည့်တိုင် ဤ training material များမှာ အဆင့်ဆင့် ဖတ်ရှုအတည်ပြုထားသည်ဖြစ်ရာ ပြင်ဘို့ အလွန်ခဲယဉ်းကြောင်း၊ အဆင့်ဆင့်တင်ပြရမှာ ဖြစ်ပြီး blah blah blah, ကျွန်ုပ်တို့လည်း ပန်လန်လက်ကာ ပြန်ခဲ့ရလေ၏။

 

ဤသည်က တစ်ပိုင်း။

 

နောက်ပြီး Ever Safe က IT မှာ ရှေ့က ပြေးနေ၏။ 

NTUC အပါအဝင် ထလိန်နင်စင်တာ တော်တော်များများမှာ Assessment paper များကို ခုထိ စာရွက်များဖြင့် ပြင်ရတုံး။ 

ဥပမာ - Confined Space ဆိုပါစို့။

Gas meter reading and calibration ကတစ်ခု။

Practical Assessment Paper က တစ်ခု။

Written Assessment Paper က တစ်ခု။

Overall Assessment Paper က တစ်ခု။

 

အဲသလိုပဲ။ Boom lift, Scissor Lift သင်တန်း

Pre-Operation Checklist က တစ်ခု။

Practical Assessment Paper က တစ်ခု။

Written Assessment Paper က တစ်ခု။

Overall Assessment Paper က တစ်ခု။

 

Paper တစ်စောင်ကို သင်တန်းသားနာမည်၊ FIN No., Start time:, End Time, Assessor Name, လက်မှတ်

သင်တန်းသားတစ်ယောက်ကို လေးစောင်။ သင်တန်းသား ၂၀ သာဆို အောင်မငီးစ်

ကျွန်ုပ်မှာ အဲသဟာတွေ ရေးရတာနှင့်ကို လျှာအလျားလိုက်ထွက်၏။

(တော်သေးတယ်၊ Scissor lift, Boom lift က သင်တန်းသား ၅ ယောက်ပဲ ထားလို့။ မဟုတ်ရင် မလွယ်)

 

ဟော Ever Safe ကျတော့ paperless ခညာ။ Trainer portal ထဲ ဝင်ပြီး အဲသဟာတွေကို ဟဝှာနဲ့ အသာလေး ထောက်လိုက် (လက်ဖျားနဲ့)။ ထောက်တာတောင် တစ်ယောက်ချင်းလိုက်ထောက်နေရတာမဟုတ်။ All competent ဆိုပြီး တစ်ချက်နဲ့ ပြီး။ နောက်ပြီး save လုပ်လိုက်။ ပြီးပြီ။ ဟိုမှာ ၁ နာရီလောက်ရေးရတာကို Ever Safe မှာ ၅ စက္ကန့်တောင် မကြာ။ တူနယ်တဲ့နယ်

 

နောက်ပြီးတော့ attendance - 

ဟိုလူတွေ စာရွက်ကြီးတွေနဲ့ ပလင့်ထုတ် -

(အာ၊ ဟဲ့အကောင်၊ ဘာဖြစ်လို့ သူများနာမည်မှာ သွားထိုးရတာတုံး။ မင်းတို့နဲ့ ငါတော့ ရူးချင်ပါတယ်ခွာ။) 

(ဆရာ့ - လက်မှတ်က ဗမာလိုထိုးရမလား၊ ယင်းဂလစ်ရှ်လို ထိုးရမလား။)(ကုလားလိုထိုးကွာ၊ ယခွမ်းဒဲ့မှ။) - လို့ 

ဒွတ်ခတွေ များနေတုံး - 

Ever Safe က ‘ထလိန်နာပေါ်တယ်’ ကနေ ကျောင်းသားတွေဆီ link လေး ချပေးလိုက်။ သူတို့က ကိုယ့်ဖုန်းထဲမှာ လက်မှတ်ထိုးလိုက်၊ ဂွိုက်။ ပြီးပြီ။ 

အာ - ရွာသားတွေပါဆိုမှ။ အကုန် စင်းလုံးချောတော့လည်း ဘယ်ဟုတ်ပါ့မလဲဗျာ။ Link မရောက်ရတာနဲ့။ ဖုန်းက ဘာဖိလို့နဲ့။ အနည်းအပါးတော့ ရှိသပေါ့။ သဟာလည်း ဘာပြဿနာမှ မရှိပါ။ သူ့ဟာနဲ့ထိုးလို့မရရင် ငါ့ဟာနဲ့ထိုးမကွာ (လက်မှတ် ပြောပါတယ်)။ 

 

နောက်ပြီး Ever Safe က practical တွေကို သေသေချာချာ လုပ်၏။ အကုန်လုပ်၏။ PPE တွေ အကုန်ချပေးထား၏။ Experiancial Learning ဆို နေရာ အကျယ်ကြီးငှားကာ တကယ့်ကို ခန်းခန်းနားနား ပြင်ဆင်ပြီး အပီအပြင်ချတာ ဖြစ်၏။ မဖြစ်ညစ်ကျယ်မဟုတ်။ အနဲတို့ တတွေ ထမင်းကို လက်နဲ့ ပယ်ပယ်နယ်နယ် နယ်စားဘို့ နေရာလည်း လုပ်ပေးထား၏။ ကော်ဖီဖျော်သောက်ဖို့ ရေနွေး ကရားလည်း ထားပေး၏။ 

 

နောက်ပြီးတော့ စာသင်ခန်းများနှင့် အိမ်သာများမှာလည်း ကျယ်ကျယ်ဝန်းဝန်းနှင့် သန့်ရှင်းသပ်ယပ်၏။ ကျွန်ုပ် တစ်ခါတစ်ခါမှ သွားသင်ရသည့် ဟို ထလိန်နင်စင်တာတစ်ခုက အိမ်သာမှာမူ ကျွန်ုပ်တို့ရွာက အိမ်သာကမှ သူ့ထက် သန့်သေး၏။ ကွန်ပြူတာက မော်နီတာမရှိ။ CPU ပုံးနှင့် projector ကို တိုက်ရိုက်ဆက်ထား၏။ တင်ထားသည့် Window က Window 97, တေဗျဇီ (ကျွန်ုပ်စိတ်ထင်၊ ဗမှားပြည်မှာတောင် Window 97 ရှိတော့မည် မထင်။)

 

တခါတခါ ဘော့စ်က မနက်အစောကြီး ရောက်ချလာကာ စာသင်ခန်းများသို့ ဝင်ကြည့်၊ လက်တွေ့လုပ်သည့်နေရာများ စသည် အကုန်ဝင်ကြည့်တတ်၏။ ဝန်ထမ်းများဆိုလည်း ပိုလျှံနေအောင် ခန့်ထား၏။ လူလေး မဖြစ်ညစ်ကျယ်နှင့် လုပ်နေတာမဟုတ်။ 

 

Ever Safe ၌ Little India တွင် ရုံးချုပ်၊ ဤနေရာတွင် သင်တန်းခန်း ၂၀ ခန့်ရှိသည် ထင်ပါသည်။

နောက်ပြီး Wan Lee, Pioneer နှင့် Joo Koon များတွင်လည်း တစ်နေရာတွင် သင်တန်းခန်း ၂၀ ခန့်စီ ရှိ၏။

သင်တန်းများမှာ တနင်္ဂနွေလို၊ Public Holiday လို နေ့များတွင် (Wan Lee တစ်နေရာ တည်းတွင်ပင်) A3 စာရွက်ကြီး ၃ ရွက်နှင့်အပြည့် ဖြစ်၏။ မည်မျှများသနည်းဟူမူ Ever Safe Trainer Portal မှာ ဝင်လို့တောင် မရတော့ဘဲ ဂျမ်းဖြစ် သွားသည်ထိ ဖြစ်၏။

 

Ever Safe Boss သည် အလွန်ပြေး၏။

သူ့တွင် ၎င်းတို့ training quality and environment ကို ပိုကောင်းအောင် ဘယ်လိုလုပ်မယ်ဟု အကြံပေးအဖွဲ့လည်း ရှိ၏။ ကျွန်ုပ်တို့အနေနှင့်လည်း ပွင့်ပွင့်လင်းလင်း ပြောလို့ရ၏။

 

အဲလေ memo များမှာလည်း တစ်ပတ်ကို ၂ စောင် ၃ စောင်လောက်ထွက်၏။ ကျွန်ုပ်မှာ အစောင်တိုင်းကို မဖတ်နိုင်။ တချို့ဟာတွေကို လက်မှတ်ထိုးရုံပဲ ထိုးပြီး ကျော်ချပစ်ရ၏။ အနို့ ကျော်က သူတို့ဆီ တခါတလေမှ သွားသဟာကိုး။ သွားပြီဆိုသည်နှင့် memo တွေက ၄ - ၅ စောင် တန်းစီစောင့်နေတာဖြစ်၏။

 

ထို့ကြောင့်လည်း သူ့ဆီတွင် တစ်နေ့တစ်နေ့ အတန်းပေါင်းများစွာ ရှိလေ၏။ ကျွန်ုပ်စိတ်ထင် စင်ကာပူတွင် Safety သင်တန်းများ၌ Ever Safe ၌ သင်တန်းသား အများဆုံး ဖြစ်ပါလိမ့်မည်။ သူ စီးပွားရေးကောင်းတော့ ကျွန်ုပ်တို့လည်း အဆင်ပြေသပေါ့။

 

မနှစ်က သင်တန်းဆရာများတွေ့ဆုံပွဲ လုပ်ပေး၏။ မဲလည်း ဖောက်ပေး၏။ ကျွန်ုပ်တို့ မြန်မာထလိန်နာ လေးဦးလာရာ လေးယောက်စလုံး မဲပေါက်၏။

 

ဟိုတစ်နေ့ကလည်း အိမ်မှာရှိသမျှလူအားလုံးအတွက် ဒန်ပေါက်ထုပ်များ ပို့ပေး၏။ 

(အဲလေ ဒန်ပေါက်ကျွေးတာလည်း ကျွေး၊ ဘောနပ်စ် မြိုးမြိုးမျက်မျက်လေးလည်း ပေးပေါ့နော၊ အဟက်စ်)

 

ဘော့စ် ကျန်းမာပါစေ။ ချမ်းသာပါစေ

ကျွန်ုပ်လည်း တိုတိုပေါက်ပါစေ (ဟုတ်ပေါင်)

 

အေးငြိမ်း

၁၂ အောက်တိုဘာလ၊ ၂၀၂၄

 

<<သင်တန်းကျောင်းများသည် Ever Safe ကို နမူနာယူကာ မိမိတို့၏ training material များကို review လုပ်ခြင်း၊ သင်တန်းသားများထံမှ feedback ယူခြင်း၊ Teaching and Assessment methology ကို အမြဲတိုးတက်အောင် ကြံဆောင်နေခြင်း၊ မိမိတို့ training centre evironment ကို အမြဲကောင်းမွန်အောင် ထိန်းသိမ်းထားခြင်း၊ ထလိန်နာများ၏ qualification ကိုလည်း အမြဲ upgrade လုပ်နေခြင်းတို့ လုပ်သင့်ပါကြောင်း အကြံပြုလိုပါ၏။>>

GCE (O) မြန်မာစာ

မနက်ဖြန်ဆိုလျှင် Mother Tongue ကို မြန်မာစာ ယူထားသူ ကျောင်းသား/သူများသည် ၂၀၂၄ ခုနှစ်အတွက် GCE (O) မြန်မာစာ စာမေးပွဲကို ဖြေဆိုကြရတော့မည် ဖြစ်၏။

 

ဖြေဆိုရမည့်နေရာမှာ MOELC, 136 Cairnhill Road, Singapore 229722 ဖြစ်ပြီး Newton MRT အနီး၌ ရှိ၏။ 

 

မေးခွန်းတွင် Section A, Section B, Section C ဟု အပိုင်း သုံးပိုင်းရှိပြီး စုစုပေါင်း အမှတ် (၁၀၀)၊ ဖြေဆိုချိန် ၃ နာရီ ဖြစ်၏။

 

Section A

========

 

Section A က Composition နှစ်ပုဒ် ဖြေရမှာ ဖြစ်၏။ မြန်မာလိုဆို စာစီစာကုံး ပဲဆိုကြပါစို့။ သို့သော် သူက စာစီစာကုံး မဟုတ်ပါ။

 

မေးခွန်း ၅ ပုဒ်ပေးထားပြီး ကြိုက်ရာ ၂ ပုဒ်ကို ရွေးဖြေရမည်။ တစ်ပုဒ်လျှင် ၂၅ မှတ် နှင့် နှစ်ပုဒ်အတွက် အမှတ် ၅၀ ဖြစ်၏။ မေးခွန်းအားလုံး၏ ၅၀% အမှတ်ပေးထားရာ အရေးအကြီးဆုံး အပိုင်းလည်း ဖြစ်၏။

 

မေးခွန်းက သိပ်အပြောင်းအလဲ မရှိ။ နှစ်တိုင်း ပုံစံတူ ဖြစ်၏။

 

နံပါတ် a) က သေဒဏ်ပေးတာ တရားတယ်လို့ ထင်သလား။ ဘာကြောင့်လဲ ဟူသော မေးခွန်းမျိုးဖြစ်၏။ ထိုအကြောင်း အရာကို ရေးဘို့ရာ ထိုခေါင်းစဉ်နှင့်ပတ်သက်သည့် အထွေထွေဗဟုသုတ ရှိထားရန်လိုသကဲ့သို့ မည်သည့်အတွက်ကြောင့် သဘောတူ/မတူကို ရေးရမှာ ဖြစ်၏။ ထို့ကြောင့် သိပ်ရေးဘို့မလွယ်လှ။ ကျွန်ုပ် သဘောအရပြောရပါလျှင် ထို နံပါတ် a) ကို မရွေးပါနှင့်။

 

နံပါတ် b) က တစ်စုံတစ်ယောက်ထံ စာရေးခိုင်းတာဖြစ်၏။ ဥပမာ - စားသောက်ဆိုင် ညစ်ပတ်နေသဖြင့် ဆိုင်မန်နေဂျာ ထံ စာရေးတိုင်တာမျိုး၊ အလုပ်လျှောက်တာမျိုး၊ ကျောင်းဝင်ခွင့်ရဘို့ ကျောင်းအုပ်ကြီးဆီ စာရေးတာမျိုး စသဖြင့် ဖြစ်၏။ အကယ်၍ ကိုယ့်ကျောင်းက ပွဲတစ်ခုခုအကြောင်း သူငယ်ချင်းထံ စာရေးရတာမျိုးဆိုလျှင်တော့ ရေးလို့ကောင်းသည့် အကြောင်းအရာဖြစ်၏။ ထို့ကြောင့် ရေးခိုင်းသည့် အကြောင်းအရာမှာ မိမိ သိထားသည့် အကြောင်းအရာဆိုလျှင်မူ ရေးနိုင်ပါသည်။ မဟုတ်ပါက မရေးသင့်။

 

နံပါတ် c) က တကယ်လို့ ကျောင်းမှာအခန်းအနားလုပ်ဖို့ တာဝန်ပေးခံရရင် ဘာတွေ ဘယ်လိုပြင်ဆင်မလဲ ဟူသော ခေါင်းစဉ်မျိုးဖြစ်၏။ များသောအားဖြင့် မိမိ၏ မွေးနေ့ပါတီ စသည့် အခန်းအနားတစ်ခုခု ပွဲလမ်းတစ်ခုခုအကြောင်း မေးတတ်၏။ ကိုယ်သိသော အကြောင်းအရာဖြစ်မှသာ ရွေးသင့်၏။ မဟုတ်ပါက မရေးသင့်။

 

နံပါတ် d) က မိမိသွားရောက်ခဲ့သော အခန်းအနားတစ်ခုအကြောင်း၊ မိမိပါဝင်ဆင်နွှဲခဲ့ဖူးသော အားကစားပြိုင်ပွဲ တစ်ခု အကြောင်း စသဖြင့် ရေးခိုင်းတတ်၏။ ရေးလို့ကောင်းသည့် အကြောင်းအရာတစ်ခု ဖြစ်၏။ မိမိအတွေ့အကြုံကို ပြန်ရေး ပြရုံသာ ဖြစ်၏။ သိပ်အထွေအထူး စဉ်းစားနေစရာမလို။

 

နံပါတ် e) က လူနှစ်ယောက် စကားပြောသည့် ပုံစံ ဖြစ်၏။ အဘွားကြီးနှစ်ဦး ရှေးဟောင်းနှောင်းဖြစ်တွေပြောတာ၊ ဆရာမနှစ်ဦး သူတို့သင်ရသည့် ကျောင်းသားတွေအကြောင်း ပြောတာ၊ ကျောင်းသားနှစ်ဦး မိမိတို့၏ ဆရာဆရာမတွေ အကြောင်း ပြောတာ စသဖြင့်ဖြစ်၏။ နေ့စဉ်သုံး ဝေါဟာများသုံးလျက် စကားပြောသကဲ့သို့ ရေးရတာဖြစ်၍ ရေးလို့ အကောင်းဆုံးနှင့် အလွယ်ဆုံးဖြစ်၏။ မဖြစ်မနေ ရွေးရမည့် ခေါင်းစဉ် ဖြစ်၏။

 

ရေးရာတွင် စာဟန်ဖြစ်စရာမလို။ စကားပြောဟန်နှင့်ပင် ရေးနိုင်၏။ ကျောင်းသားများ မြန်မာစကားနှင့် စာကို မည်မျှ အထိ နားလည်သည်၊ သဘောပေါက်သည်၊ မြန်မာစကား အသုံးအနှုန်း ဝေါဟာရများ မည်မျှ ကြွယ်ဝသည် စသည်တို့ကို မေးထားတာဖြစ်၏။ စာလုံးပေါင်း အရေးကြီးသည်မှန်သော်လည်း ဤမျှလောက် အသန်းအသန် အာရုံစိုက်ရန် မလိုပါ။

 

Section A ကို အမှတ် ၅၀ ပေးထားသဖြင့် ဖြေဆိုချိန်ကိုလည်း အချိန်တစ်ဝက် (တစ်နာရီခွဲ - မိနစ် ၉၀) ယူပါ။ တစ်ပုဒ်လျှင် ၄၅ မိနစ် ဖြစ်၍ အေးအေးဆေးဆေး အချိန်ယူရေးလို့ရ၏။

 

Section B 

========

 

Section B က ဘာသာပြန်ဖြစ်ပြီး နှစ်ပုဒ် ပါ၏။ 

ပထမအပုဒ်မှာ မြန်မာမှ​ အင်္ဂလိပ်သို့ ပြန်ဆိုရမည်။ ၁၀ မှတ် 

မြန်မာစာ ကောင်းကောင်းဖတ်တတ်လျှင်၊ ဆိုလိုရင်း အဓိပ္ပာယ်ကို နားလည်လျှင် ခပ်လွယ်လွယ် ဖြေနိုင်၏။ မြန်မာစာ မဖတ်တတ်လျှင် မလွယ်။

 

ဒုတိယအပုဒ်မှာ အင်္ဂလိပ်မှ မြန်မာသို့ ပြန်ဆိုရမည်။ အမှတ် ၂၀

၎င်းကိုဖြေဘို့ မြန်မာစာ ကောင်းကောင်းရေးတတ်ရမည်။ မြန်မာလို မရေးတတ်လျှင် မလွယ်။

အင်္ဂလိပ်စကားလုံးများကို နားလည်ပေသိ ထိုဝေါဟာရမှာ မြန်မာလို ဘယ်သို့ခေါ်သည်ဟု မသိလျှင် ဒွတ်ခရောက်မည်။ သို့မို့ကြောင့်လည်း အမှတ် ၂၀ ပေးခြင်းဖြစ်၏။

 

၁၀ မှတ်ပေးသည့် ပထမအပုဒ်နှင့်

အမှတ် ၂၀ ပေးသည့် ဒုတိယအပုဒ် နှစ်ခုယှဉ်လိုက်လျှင် ပထမအပုဒ်ကတောင် အမှတ်ပိုများချင် များနေပါလိမ့်ဦးမည်။

 

Section C

=======

 

Section C က Comprehension ဖြစ်ပြီး အမှတ် ၂၀ ပေးထား၏။

မြန်မာဝတ္ထုတိုများထဲက တစ်ခုခုကို ကောက်နုတ်ကာ ဖော်ပြထားပြီး မေးခွန်းတိုများ ဖြေခိုင်းခြင်း ဖြစ်၏။ 

ယခင်က တစ်ပုဒ်လျှင် ၄ မှတ်နှင့် ၅ ပုဒ်ဖြေခိုင်းသော်လည်း ယခုမူ တစ်ပုဒ်လျှင် ၁ မှတ်၊ ၂ မှတ်၊ ၃ မှတ် စသည်ဖြင့် ၁၀ ပုဒ်၊ ၁၂ ပုဒ်လောက် ဖြေခိုင်း၏။ 

ပေးထားသည့် စာပိုဒ်ကို သေသေချာချာ ဖတ်ရှုနားလည်မှ ဖြေနိုင်မည်။

အချို့မေးခွန်းများမှာ စာပိုဒ်ထဲတွင်မပါ။ ကိုယ့်စကားနှင့်ကိုယ် ရေးရတာဖြစ်၏။

 

Section A - ၂ ပုဒ်။ တစ်ပုဒ်ကို ၂၅ မှတ်။ ဖြေဆိုချိန် - တစ်ပုဒ်ကို ၄၅ မိနစ်ယူပါ။

 

Section B - ဘာသာပြန်

မြန်မာမှ အင်္ဂလိပ် - ၁၀ မှတ်။ ဖြေဆိုချိန် - ၁၈ မိနစ်ယူပါ။

အင်္ဂလိပ် မှ မြန်မာ - အမှတ် ၂၀။ ဖြေဆိုချိန် - ၃၆ မိနစ်ယူပါ။

 

Section C – Comprehension

အမှတ် ၂၀။ ဖြေဆိုချိန် - ၃၆ မိနစ်ယူပါ။

 

၂၀၂၃ မေးခွန်းများကို စမ်းဖြေကြည့်ပါ။

 

ဖြေနိုင်ကြပါစေ။

 

အေးငြိမ်း

07/10/2024

သူတို့ရထားလမ်းပျက်ခြင်းကြောင့် ကျွန်ုပ်ဘတ်ဂျက်ကို တိုက်ရိုက်ထိခိုက်ရခြင်း အကြောင်း

၃၅ နှစ်ကျော် မနားတမ်း ပြေးဆွဲလာရတာဆိုတော့ ရထားတွဲများမှာ အိုမင်း ရင့်ယော်နေပြီ။ 

ဆိုတော့ စင်ကာပူ MRT ရထားလိုင်း၌ မဖြစ်စဖူးသော ချို့ယွင်းမှုသည် ဖြစ်ခဲ့ပြီ။

 

ယခု စက်တင်ဘာလ ၂၅ ရက်နေ့ မနက် ၉ နာရီလောက်က ကလီမင်တီဘူတာအနီး၌ ရထားဘီးပေါက်ကာ (ဟုတ်ပေါင်) ရထားဘီးမှ အထိန်းပြုတ်ထွက်သွားကာ ရထားပြေးဆွဲမှုများ ရပ်တန့်သွားခဲ့၏။ ရထားပေါ်တွင် စီးနင်း လိုက်ပါလာသည့် ခရီးသည် ၈၅၀ လောက်မှာ ဇလီဖားတုံး (ကြုံတုန်းပြောလိုက်ရအုံးမယ်။ ခညားတို့ ကျုပ်တို့ ခေါ်နေတဲ့ ဇလီဖားတုံး ဆိုတာ အင်္ဂလိပ်စကား sleeper ကို ဗမှားမှု ပြုထားတာကလားဗျာ။) အဲ အဲ အဲသည် ဇလီဖားတုံးများကို တစ်နှစ်သုံးလေး ရေတွက်လျက် ကလီမင်တီဘူတာသို့ သွားခဲ့ကြရလေ၏။ (ကျုပ်က အဲသလို ထူးထူးဆန်းဆန်းလေးတွေ ကြုံချင်တာ။ မပါလိုက်တာ နာသကွာ၊ ကတောက်စ်)

 

ထိုအထိ သိပ် ပြဿနာမဟုတ်သေး။ တကယ့်ပြဿနာကြီးက ထို ပျက်သွားသည့်ရထားတွဲကို အုလုပန်ဒန်း ရထား ရပ်နားစခန်းသို့ ဆွဲသွားသည့်အခါကျမှ ဖြစ်တာဖြစ်၏။ တွဲကြီးကို ဆွဲသွားတော့ အဖုံးပြုတ်နေသည့်ဘီးမှာ ပြုတ်ထွက် သွားကာ ရထာလမ်းတလျှောက် ဒိန်းဒလိန်းနတ်ဖမ်းလျှက် ကလီမင်တီနှင့် ဒိုဘာအကြား ၁.၆ ကီလိုမီတာအရှည်ရှိ ရထားလမ်းကို အကုန်လျှောက်ခွဲ ဖျက်ဆီးသွားလေရာ ရထားလမ်း၊ ရထားလမ်း၌ တွဲလျက်ဆင်ထားသည့် ကိရိယာများ၊ ရထားမောင်းရန် သွယ်တန်းထားသည့် ဓာတ်ကြိုး စသည်တို့ကို အကုန်ဖျက်ဆီးပစ်လိုက်လေ၏။ 

 

ကနဦးတွေ့ရှိချက်၌ ရထားလမ်းကွဲအက်မှု ၃၄ ခု၊ ရထားရှန်တိန်ခွဲပေးသည့် စက် ၃ လုံး၊ ရထားကို ပါဝါပေးသည့် တတိယ သံလမ်း (third rail), ဓာတ်ကြိုး၊ ကလစ်များအားလုံး ပျက်စီးသွား၏။ သို့သော် နောက်ထပ် ရထားလမ်းကွဲအက်ရာ ၁၂ ခု ထပ်မံတွေ့ရှိခဲ့သေး၏။

 

ထိုပြဿနာကြောင့် ဘုရင်မများ၏မြို့တော် (Queenstown) မှ ဘွန်လေးအကြား ဘူတာ ၉ ခု ရထားပြေးဆွဲမှု ရပ်တန့် သွားခဲ့၏။ ဗုဒ္ဓဟူးနေ့က ခရီးသည် 358,000, ကြာသပတေးနေ့က ခရီးသည် 516,000 တို့အပေါ် သက်ရောက်မှု ဖြစ်ခဲ့၏။ ထိုသူများထဲ၌ ကျွန်ုပ်တို့သားအဖလည်း ပါ၏။

 

ရထားစီးခရီးသည်များ အဆင်ပြေအောင် Shuttle ရထားများနှင့် Bridging Bus များလည်း ပြေးဆွဲပေးပါ၏။ ထို Shuttle train နှင့် Bridging Bus ကား/ရထားစီးခများကို ပိုက်ဆံမယူ။ အခမဲ့ဖြစ်၏။ 

 

မြို့ထဲမှလာလျှင် Queenstown မှ Buona Vista ထိ Shuttle train ပြေးပေး၏။ Buona Vista မှ Jurong East ထိကို Bridging Bus ပြောင်းစီး။ Jurong East ကနေ Boon Lay ထိကို Shuttle train စီး။ နည်းနည်းတော့ အလုပ်ရှုပ်သပေါ့။

 

ထို အကူးအပြောင်းနေရာများတွင်လည်း ဝန်ထမ်းများ အပြည့်ချထားကာ လူများကို လမ်းညွှန်ပေးနေပါ၏။ လမ်းညွှန် ပေးနေသူများကလည်း သွားမေးလျှင် စိတ်ရှည်လက်ရှည်နှင့် ယဉ်ယဉ်ကျေးကျေး ရှင်းပြကြ၏။ ကျွန်ုပ်စိတ်ထင် Boon Lay MRT တစ်ခုတည်းပင် ဝန်ထမ်းပေါင်း ၅၀ ကျော် ရှိပါလိမ့်မည်။ ဘူတာအဝင်ကတည်းက မည်သည့်ဘက်က ဝင်ရမည်ကို တကြော်ကြော် ဟစ်အော် လမ်းပြနေကြ၏။ ပလက်ဖောင်း၌လည်း မည်သည့်ဘက်ကို သွားလိုလျှင် မည်သည့်အပေါက်၌ စောင့်ရန် တချိန်လုံး ပြောပြပေးနေကြ၏။ 

 

ဝိုင်းဝန်းကူညီပေးနေသည့် ရဲများလည်း မနည်းလှပါ။ မြန်မာပြည်က ရဲများနီးနီးပင် တော်ကြပါပေ၏။ (ဟုတ်သလေဗျာ၊ သူတို့က ကုန်းပေါ်မှာ ပါးစပ်ကလေးနဲ့တင် ကူရတာ။ ကျုပ်တို့ဆီက ရဲတွေဆို ကြည့်ပါလား။ ရေထဲမှာ နွားမကြီးကို ဆွဲလာပေးတာ၊ တော်ချက်ကတော့ ၉+ ကျော်တယ် . . . အဟိစ်) 

 

ကျွန်ုပ်က ညနေပိုင်းတွင် ပွန်ဂိုး၌ မြန်မာစာသင်နေသေးသည်ဖြစ်ရာ ထို shuttle train နှင့် bridging bus များ ပြောင်းစီး နေရသဖြင့် ပွန်ဂိုးကို နာရီဝက်ကျော် နောက်ကျပြီးမှ ရောက်လေ၏။ တစ်ခါ ပွန်ဂိုးမှ​ပြန်လာတော့ ထို အပြောင်းအလဲများ မလုပ်ချင်သည်နှင့် အနီရောင်လိုင်းဘက်မှ လှည့်ပြန်လာရာ အိမ်ကို ည ၁၁ နာရီခွဲကျော်မှ ပြန်ရောက်တော့၏။ လူလည်း အတော့်ကို ဖွတ်စာပတ်စာတက်လျက် ဘာမှ မလုပ်နိုင်တော့ပဲ ရောက်ရောက်ချင်း ထိုးအိပ်လိုက်ရလေသော ဟူ၏။ (စင်ကာပူမှ ဘတ်စ်ကား၊ ရထားများမှာ အဲယားကွန်းပါသဖြင့် ချွေးတလုံးလုံးနှင့် မနေပါ။ စီးရတာ သက်တောင့်သက်သာ ရှိပါ၏။) 

 

ရထားလမ်းပျက်သော ကာလမှာ စင်ကာပူ၌ တကယ့်အရေးကြီးသော PSLE စာမေးပွဲကာလကြီးနှင့် တိုက်ဆိုင်နေ လေ၏။ (PSLE – Primary School Leaving Examination = မူလတန်းကျောင်းထွက် စာမေးပွဲ) ရထားလမ်းပျက်တာ ၂၅၊ PSLE က ၂၆ တွင် စမည်။ GCE(O) စာမေးပွဲလည်း ဖြေနေ၏။ ပျဉ်းမနားက လူတွေခေါ်သလို သားတို့လည်း အစိမ့်ကြီး (ဘယ်နေရာက စိမ့်သလဲဆိုတာတော့ သူတို့ပဲ သွားမေးပေါ့လဗျာ။) ဖြေနေတာ ဖြစ်၏။ သားတို့ စာမေးပွဲ ကလည်း ၂၅ ရက်နေ့ စဖြေရတာ ဖြစ်၏။ 

 

ဆိုတော့ သူ ကျောင်းက ပြန်လာတော့ မတ်စိလှမ်းပို့၏။ ဖေရီး သား - အခု ကွင်းစတောင်းရောက်နေပြီ ဘယ်လို လုပ်ရမလဲ ဆို၏။ သား ခဏစောင့်၊ ဖေရီး Grab ခေါ်ပေးမယ် ဟု ပြန်ပြောလိုက်၏။ ထိုအချိန်၌ ကျွန်ုပ်က ပလက်တီကယ် လုပ်နေရတာဆိုတော့ PPE အပြည့်အစုံဝတ်ထားရသဖြင့် ဖုန်းသုံးလို့ သိပ်အဆင်မပြေ။ Grab ကလည်း တော်တော်နှင့် ခေါ်လို့မရ။ ရထားပေါ်ပါသမျှ လူအားလုံး ကွင်းစတောင်းမှာဆင်းရတာ ဆိုတော့ ဟိုလူ ဂရက်၊ ဒီလူ ဂရက် စုပြုံခေါ်ကြတာ ဖြစ်ပါမည်။

 

နောက်ဆုံးမတော့ သားရေ၊ ကိုယ့်ဘာသာပဲ ခေါ်လိုက်တော့ကွာ ဟု ပြောလိုက်ရတော့၏။

စင်ကာပူ တိုင်စီဈေးက သာမန်အချိန်မှာဆို တစ်မျိုး၊ peak hour ဆို တစ်မျိုးဖြစ်၏။ ယခုက peak of the peak ဖြစ်နေလေရကား သိပ်မဝေးသည့် ခရီးပေမင့် $46.30 တောင် ကျ၏။ ပထမ $33.70 ဖြတ်ပြီး နောက်တစ်ခါ $12.60 ထပ် ဖြတ်ထားတာ တွေ့၏။ ဘာတွေဖြတ်မှန်းမသိ။

 

နောက်နေ့မနက် (26/09/24) စာမေးပွဲ ဖြေရအောင်သွားတော့ Grab နှင့် သွားခိုင်းလိုက်၏။ $37.10 ပေးရ၏။ ညနေ ကျောင်းက သူပြန်လာတော့ ဒုက္ခခံလျက် shuttle train နှင့် bridging bus ပြောင်းစီးကာ ပြန်ခဲ့၏။ 

 

နောက်နေ့မနက် (27/09/24) လည်း Grab, $36.80 ပေးရ၏။ ကျောင်းပြန်လာတော့လည်း shuttle train နှင့် bridging bus ပြောင်းစီး၏။ လိမ္မာလိုက်တဲ့ သားလေး အဟိစ်

 

ထိုရက်များအတွင်း ခရီးသည်ပေါင်း ၂.၁ သန်းကျော် ထိခိုက်၏။ တာဝန်ရှိသော LTA (Land Transport Authority) ကလည်း အင်ဂျင်နီယာနှင့် တက်ခ်နီရှမ်ပေါင်း ၃၀၀ ကျော်ဖြင့် (မိုးများ အသည်းအသန် ရွာနေသည့်ကြားမှ) အပူတပြင်း ပြင်ဆင်လေ၏။ ပျက်စီးသွားသည့် ရထားလမ်းပိုင်းပေါင်း ၃၀ ကျော်ကို အစားထိုးလဲလှယ်ခဲ့၏။ 

 

ပထမတွင် တနင်္လာနေ့၌ အားလုံး ပြန်ဖွင့်နိုင်လိမ့်မည် မျှော်မှန်းထားသော်လည်း Stress test လုပ်စဉ် နောက်ထပ် အက်ကွဲရာ ၁၂ နေရာတွေ့၍ ပြန်ပြင်နေရသည်နှင့် အင်္ဂါနေ့ (01/10/2024) ကျမှ ဖွင့်နိုင်တော့မည်။ နောက်ထပ် ရထားလမ်းပိုင်း ၁၀ ခု အစားထိုး လဲလှယ်လိုက်ရပြန်၏။ ဆိုတော့ ရထားလမ်း အက်ကွဲပျက်စီးမှု စုစုပေါင်းမှာ ၂.၅၅ ကီလိုမီတာအတွင်း ၄၆ ခုဖြစ်၏။

 

တနင်္လာနေ့ (သည်ကနေ့) မနက် ၉း၃၂ နာရီတွင် အစားထိုးလဲလှယ်ခြင်းအားလုံး ပြီးစီးသွား၏။ များပြားလှစွာသော စမ်းသပ်စစ်ဆေးမှုများလည်း ပြီးစီးသွားခဲ့၏။ 

 

အောက်တိုဘာလ ၁ ရက်နေ့တွင် ရထားလမ်းအားလုံး ပြန်ဖွင့်မည်။ သို့သော် ပြင်ထားသည့်အပိုင်းတွင်မူ မြန်နှုန်းအပြည့် နှင့် မပြေးသေးဘဲ တစ်နာရီလျှင် ကီလိုမီတာ ၄၀ နှုန်းဖြင့်သာ ပြေးဦးမည်ဖြစ်၍ ခရီးသည်များအနေနှင့် သာမန် ကြာချိန်ထက် ၅ မိနစ်ခန့်အချိန်ပိုယူရမည်ဟု မျှော်မှန်းထားရမည်။

 

သင်တန်းက Tuas South တွင်ရှိသည့်အတွက် Tuas ဘက်ကိုတော့ ဘာပြဿနာမှ မရှိလောက်ပါဘူးလေဟု တွေးကာ သည်ကနေ့မနက် ရထားစီးရန် ထွက်ခဲ့၏။ ကျွန်ုပ် ဘွန်လေးဘူတာရောက်တော့ အဘားလေး . . . လူတန်းကြီးမှာ ဘူတာမှသည် အပြင်ထွက်လာ၊ ဂျူရောင်းပွိုင့်ထဲဝင်၊ အင်တာချိန်းကနေပြန်လှည့်လာ၊ ဘူတာနားရောက်တော့ နောက်ကြောင်းပြန်လှည့်သွား။ ကျွန်ုပ်ရောက်သည့်နေရာမှာ ထိုနောက်ကြောင်းပြန်လှည့်သည့်နေရာ၌ ရှိနေသဖြင့် အင်း၊ ဒီပုံနဲ့ဆို နောက် နာရီဝက်နေလို့တောင် ဘူတာထဲ ရောက်ပါ့မလားဆိုကာ အိမ်ပြန်၊ စက်ဘီးယူလျက် ပိုင်အိုးနီးယား ဘူတာသို့ လာခဲ့ရလေ၏။ အနို့ shuttle train က ဆက်တိုက် ထွက်နေတာမဟုတ်။ ၁၀ မိနစ်မှ တစ်စီးထွက်တာ ဖြစ်၏။

 

ဆိုတော့ သင်တန်းကို ၁၀ မိနစ် နောက်ကျပြီးမှ ရောက်၏။ 

ကျွန်ုပ်သည်လည်း အခုမှ ‘ဝှူး’ ကနဲ သက်မကြီး ချနိုင်ပါတော့၏။ မဟုတ်လျှင် ဂရက်ဘိုးနှင့် မွဲရချည့်။

 

အများပြည်သူ သွားလာရေး အဆင်ပြေစေရန် မနားမနေ ကြိုးစားပေးခဲ့ကြသော LTA, SMRT နှင့် ၎င်းတို့၏ ဝန်ထမ်းများ၊ ရဲများ အားလုံးကို ကျေးဇူးတင်ပါသည်။ ပါးစပ်ကချည်း အရေမရ အဖတ်မရတွေ ပြောနေမည့်အစား ပြဿနာတစ်ခု တက်လာလျှင် ဘယ်လို စနစ်တကျ ဖြေရှင်းရကြောင်း ဟို မေဘေးတွေကိုလည်း လာရောက် လေ့လာစေချင်ပါ၏။ (Who is ‘ဟို မေဘေး’ ? You know huh.)

 

(အချက်အလက်အားလုံးမှာ The Straits Times နှင့် CNA မှဖြစ်ပြီး ပုံအားလုံးမှာ CNA မှ ဖြစ်ပါသည်။) 

 

ကျေးဇူးတင်ပါသည်။

 

အေးငြိမ်း

၃၀ စက်တင်ဘာလ၊ ၂၀၂၄

ကမ္မဖလ

အလွန်အင်မတန်မှကို မချိမဆန့် ချမ်းသာသော သူဌေးကြီးတစ်ဦးသည် ရှိ၏။ သူဌေးကြီးတွင် အသည်းပေါက်မတတ် ချစ်ရသော သမီးကလေးတစ်ဦးသည်လည်း ရှိ၏။ ထိုသမီးကလေးသည် ဇာတ်မင်းသားတစ်ဦးနှင့် ချစ်ကြိုက်ပြီး လိုက်ပြေး သောအခါ သူဌေးကြီးသည် အလွန်အင်မတန်မှကို စိတ်လည်းဆိုး၊ ဒေါသလည်းဖြစ်၊ ယူကြုံးမရဖြစ်ကာ ထိုသမီးကို လုံးဝ သေခန်းဖြတ်လိုက်လေတော့၏။

 

ဇာတ်မင်းသားမယား သူဌေးသမီးသည် မင်းသားနှင့် ညားပြီးနောက် ဒုက္ခပေါင်း တစ်သိန်းခုနစ်သောင်းနှင့် ရင်ဆိုင် တိုးရလေ၏။ သို့သော် သူ့အဖေအကြောင်းသိသဖြင့် အကူအညီမတောင်းရဲဘဲ ကြုံရသမျှ ဒုက္ခများကို ခါးစည်းခံခဲ့၏။ 

 

ဇာတ်မင်းသားသည် နောက်အငြိမ့်သမလေးတစ်ဦးနှင့် နသားပါးယားလုပ်သွားသည့်အခါ ခြေမွေးမီးမလောင်၊ လက်မွေးမီးမလောင် ရွှေပေါ်မြတင်နေခဲ့ရသော သူဌေးသမီးသည် မုန့်ပြားသလက်လုပ်ရောင်းကာ စားဝတ်နေရေးကို ဖြေရှင်းရလေ၏။ မနက်စာညစာတောင် နပ်မမှန်။ 

 

မနေနိုင်သူတစ်ဦးက ကြားထဲကဝင်ကာ သူဌေးကြီးနှင့် သမီးကို တွေ့ရအောင်လုပ်ပေး၏။ သို့သော် သူဌေးကြီးမှာ ခါးခါးသီးသီးငြင်းခဲ့၏။ 

 

သို့နှင့် သူဌေးသမီးသည် သေလေ၏။ လူမမယ်သားကလေး ဖိုးကံကောင်းသည် ကျန်ခဲ့၏။ 

မနေနိုင်သူများက အနှီဒုက္ခသည် သားကလေးနှင့် သူဌေးကြီးကို ပြန်လည်ဆုံတွေ့ပေးခဲ့၏။ ကလေးက သူဌေးကြီး၏ ခြေသလုံးကို ဖက်တာတောင်မှ သူဌေးကြီးက အကပ်မခံဘဲ ကန်ကျောက်ပစ်လိုက်လေ၏။

 

ဤတွင် ယခင်ကတည်းက သူ့အဘိုးအပေါ် မကျေမနပ်ဖြစ်နေသော လူကလေး၏ အသည်းမှဆူးကလေးမှာ မည်ကဲ့သို့မှ နုတ်၍ ဖြစ်နိုင်စရာမရှိတော့သော ဆူးကြီးဖြစ်လာလျက် သူ့အဘိုးအေကို လက်စားချေပြီး ရှိသမျှ စည်းစိမ်ကိုရအောင် လုပ်မည်ဟု သန္နိဌာန်ချကာ မဖြစ်မနေ ဆောင်ရွက်လေ၏။ 

 

ကိုဖိုးကံကောင်းသည် သူ့အပေါ် ပက်ပက်စက်စက် ရက်စက်ခဲ့သူ အဖိုးနှင့်အဆက်အနွယ်အားလုံးကို စိမ်ပြေနပြေ သတ်ခဲ့၏။

 

၁၉၅၁ ခုနှစ်တွင် ရေးခဲ့သော ‘တင့်တယ်’ ၏ ‘ကမ္မဖလ’ ကို စာအုပ်ထုတ်ပြီး အနှစ် ၇၀ ကျော် ၂၀၂၄ ခုနှစ်ကျမှ ကျွန်ုပ် ဖတ်ရလေ၏။ ကောင်းလိုက်တဲ့ ဝတ္ထုခင်ဗျာ။ အဲသလို လက်စားချေတဲ့ ဝတ္ထုတစ်ပုဒ်ကို ကျွန်ုပ် အလွန်နှစ်သက်စွာ ဖတ်ခဲ့ ဖူး၏။ ငယ်စဉ်ကဆိုတော့ မမှတ်မိတော့။ မွန်တီခရစ္စတိုမြို့စားကြီး ထင်ပါသည်။ သူ့ကို ဒုက္ခပေးခဲ့သူများကို အေးအေး ဆေးဆေး၊ စိမ်ပြေနပြေ အမှည့်ခြွေ ခြွေခြင်း ဖြစ်၏။ သူ လူသတ်သည့် ပုံစံက သေနတ်နှင့်ပစ်၊ ဒါးနှင့်ထိုး၊ ဒုတ်နှင့်ရိုက် သတ်ခြင်းမဟုတ်ဘဲ သူသတ်မှန်းမသိအောင်၊ သူတို့ဘာသာ accident ဖြစ်ရင်း သေသလိုဖြစ်အောင် လုပ်တာဖြစ်၍ မည်သူမှ မရိပ်မိ။ သူ့ကိုလည်း မည်သူမှ တရားခံလို့ စွပ်စွဲ၍ မရ။ အမှန်က သူ သတ်သည်ဟုပင် ပြောလို့မရ။ သူက သေအောင်လုပ်တာဖြစ်၏။ ယခုလည်း ကမ္မဖလတွင် သူဌေးကြီး ဦးကံကောင်းကလည်း သူ့အပေါ် ပက်ပက်စက်စက် ရက်စက်ခဲ့သူများကို သူ့လက်ဖျားနှင့်ပင် မထိလိုက်ရပါဘဲလျက် သတ်ခဲ့၏။ သူတို့ဘာသာ သူတို့ သေသည့်အတွက်လည်း သူသတ်မှန်း မည်သူကမှ မရိပ်မိခဲ့။

 

လူသတ်မှုဖြင့် သူဌေးကြီး ဦးကံကောင်းကို သေဒဏ်ပေးခြင်းခံရ၏။ သို့သော် သူ ကြိုးပေးခံရသော လူသတ်မှုမှာ သူများသတ်သည့်အမှုကို သူသတ်သည်ဟု သက်သေအထောက်အထား အခိုင်အလုံပြကာ ကြိုးပေးခံရခြင်း ဖြစ်၏။ သို့သော် ထိုအမှုမှ သူ ကွင်းလုံးကျွတ်လွတ်ခဲ့၏။ သို့သော် သူ သေဒဏ် ကျခံရပါသည်။ ငင့် - ရှုပ်ကုန်ပြီ။ ကွကိုယ်သာ ဆက်ဖတ်ကြည့်ပေတော့။ တော်ကြာ အရသာပျက်သွားမှာစိုးလို့ . . . အဟိစ်။

 

ဤဝတ္ထုကို ဆရာတင့်တယ်က မြန်မာပြည်တွင် ရေးခဲ့တာမဟုတ်။ လန်ဒန်မြို့၌ရှိစဉ် ရေးခဲ့တာ ဖြစ်၏။ ရေးပြီး ရန်ကုန် ပို့လိုက်တော့ အခွန်တောင် ဆောင်လိုက်ရသေး၏။ 

 

စာရေးသူကိုယ်နှိုက်ကလည်း “....​ ရေးသားလာခဲ့ရ​သော စာအမျိုးအမည်​​ပေါင်း များစွာတို့အနက်​တွင်​ ကိုယ့်စာကို ပြန်​၍ တင်းပြည့်ကျပ်ပြည့် ​ကျေနပ်​အားရသော(ယခုအထိ) တစ်​ခုတည်း​သော စာမူမှာကား ‘ကမ္မဖလ’ ၀တ္တုပင်​ ဖြစ်​ပါ၏။.....' ဟု ဝန်ခံထားရာ ဝတ္ထု၏ အရည်အသွေးကို ခန့်မှန်းနိုင်ပါသည်။ 

 

ဆရာတင့်တယ်ကား စာပေါင်းများစွာကို ရေးခဲ့သူဖြစ်၏။ ဆရာတင့်တယ်၏ ဝတ္ထုကို ကျွန်ုပ်စဖတ်ဖူးသည်မှာ အသက် ၁၄-၅-၆ နှစ်လောက်က မြဝတီ၊ ငွေတာရည်၊ ရှုမဝစသည် မဂ္ဂဇင်းတစ်စောင်၌ ပါသော ‘ကြယ်ကြွေသည့်ည’ ဖြစ်၏။ ထိုဝတ္ထုနှင့်အတူ ‘ထန်းတက်သမား ငထေကြီး’ ‘မဂျိုးကို ဘယ်လိုပြောရပါ့’ စသည့် ဝတ္တုတိုကလေးများကိုလည်း ယခုတိုင် မှတ်မိနေပါသေးသည်။ ကြိုက်လည်း ကြိုက်သကိုး။

 

ဖတ်ရန်တိုက်တွန်းပါ၏။

 

တင့်တယ် - “ကမ္မဖလ”

 

ကျေးဇူးတင်ပါသည်။

 

အေးငြိမ်း

၂၈ စက်တင်ဘာလ၊ ၂၀၂၄

ခေတ်ကို ဖော်ပြနေသော သီချင်းများ

ခေတ်တစ်ခေတ်ကို ကြည့်လိုလျှင် ထိုခေတ်က ရေးစပ်သီကုံးခဲ့သော သီချင်းများကို နားထောင်ခြင်း၊ ဖွဲ့ဆိုခဲ့သော ဝတ္ထုများကို ဖတ်ခြင်း၊ ရုပ်ရှင်များကို ကြည့်ခြင်းမှာ အကောင်းဆုံးဖြစ်၏။ 

ထို သီချင်း၊ ဝတ္ထု၊ ရုပ်ရှင်များသည် ခေတ်ကို ထင်ဟပ်နေ၏။

 

သို့သော် ခေတ်လူငယ်များအနေနှင့်မူ အချို့သီချင်းစာသားများကို နားလည်နိုင်မည် မထင်ပါ။

အဘယ်ကြောင့်ဆိုသော် ယခင်က ဖြစ်ပျက်ခဲ့သော အကြောင်းအရာတို့မှာ ယခုအခါ မှေးမှိန် ပျောက်ကွယ်သွားပြီ ဖြစ်သောကြောင့်တည်း။

 

ယခုအခါ မရှိတော့သော၊ ခေတ်နောက်ကျသွားပြီဖြစ်သော သီချင်းကလေးများကို နည်းနည်းလောက် စနည်းနာ ကြည့်ကြ ပါစို့။

 

ကျွန်ုပ်တို့ ငယ်ငယ်တုံးက အင်မတန် ကျော်ကြားခဲ့သော၊ ကြိုက်လည်း ကြိုက်သဖြင့် အကြိမ်ကြိမ်နားထောင်ခဲ့ရသော ကိုင်ဇာ၊ မေဆွိတို့၏ တူနှစ်ကိုယ်တိုင်းပြည် စီးရီးထဲမှ သီချင်းများတွင် ထိုခေတ်က အကြောင်းများ ပါဝင်နေ၏။ ၎င်းတို့ကို ယခုခေတ် လူငယ်များ မသိနိုင်။

 

ဥပမာ -

 

သူတို့လေးတွေ သိပါတယ် သီချင်းမှ -

 

“RC သာ စကားပြောတတ်ခဲ့ရင် သူလေ ပြောပြလိမ့်မယ် . . .”

 

အမှန်ဆို RC (Recreation Centre) မှာ ယခုတိုင်ရှိနေသေးသည် ထင်ပါသည်။ တက္ကသိုလ်တက်ခဲ့ပါသည် ဆိုသည့် ကောင်ကလေး၊ ကန်မကလေးများကို RC ဆိုတာဘာလဲ ဟု ကျွန်ုပ်မေးကြည့်သည့်အခါ ပြူးကြောင်ကြောင် ပြန်ကြည့်ကြ၏။ RC ကို မသိကြ။ ထူးဆန်းပါပေ့။ အဲလေ၊ ဟိုသောက်ရူး ဗိုလ်ဖင်တွန့်ကောင်းမှုကြောင့် မြန်မာ တစ်နိုင်ငံလုံး တစ်မြို့လျှင် တက္ကသိုလ်တစ်ခုကျစီ ရှိနေပြီဖြစ်ရာ သူတို့က လေးမျက်နှာတက္ကသိုလ်၊​ ဝါးတောကွင်း တက္ကသိုလ် စသည့်တက္ကသိုလ်များသို့ တက်ခဲ့တာလည်း ဖြစ်ကောင်း ဖြစ်ပါလိမ့်မည်။ ကျွန်ုပ်မသိပါ။ 

 

ကျွန်ုပ်တို့ ကျောင်းသားဘဝကမူ RC ကို မရောက်ဖူးသည့် ကျောင်းသားမရှိ။ RC တွင် မောင်မယ်သစ်လွင် ကြိုဆိုပွဲ၊ ပန်းချီပြပွဲ စသဖြင့် ပွဲလမ်းသဘင်များ အခါအားလျော်စွာ ကျင်းပလေ့ရှိ၏။ ကျွန်ုပ်ကျောင်းသားဘဝက မောင်မယ်သစ်လွင် ကြိုဆိုပွဲတစ်ခု၌ RC တွင် ကိုင်ဇာဆိုနေသော ‘ယောနသံဇင်ယော်’ သီချင်းကို နားဆင်ခွင့် ရခဲ့၏။ ထိုစဉ်က ကိုင်ဇာ၊ မေဆွိ၊ မေခလာတို့မှာ မြန်မာနိုင်ငံ၏ အကျော်ကြားဆုံး ထိပ်တန်း အဆိုတော်များ ဖြစ်၏။ ကောင်းလည်း ကောင်း၏။ 

 

ဆရာနိုင်မြန်မာ ရေးစပ်သော ဆေးရောင်စုံ မြင်ကွင်းကျယ် ၌ -

 

“အတောင်ပံမပါတဲ့ ဘိုင်စကယ်သတင်းစာ အိမ်ပေါ်အရောက် ပျံ သန်းလာ . . .” ဆိုသည်ကိုလည်း သည်ခေတ် အမျိုးကောင်းသား/သမီးကလေးများ နားလည်ချင်မှ နားလည်ပါလိမ့်မည်။ 

 

ယခင်က သတင်းစာကို စက်ဘီးများဖြင့် လိုက်ပို့၏။ သတင်းစာပို့သူက စက်ဘီးကို အိမ်ရှေ့တွင်ရပ်ပြီး ဝင်ပေးသွားတာ မဟုတ်။ သတင်းစာကို အလိပ်များလိပ်ကာ ရှေ့ဘက် ခြင်းထဲတွင် ထည့်ထား၏။ စက်ဘီးကို မရပ်ဘဲ စက်ဘီးစီးရင်းနှင့် ပင် ထိုသတင်းစာလိပ်ကို အိမ်ထဲသို့ တံခါးပေါက်၊ ပြတင်းပေါက်များမှ ပစ်သွင်းပေးသွားတာဖြစ်၏။ သတင်းစာကလည်း များများစားစားရှိတာ မဟုတ်။ အစိုးရထုတ် လုပ်သားပြည်သူ့နေ့စဉ်၊ ကြေးမုံနှင့် မြန်မာ့အလင်းသာ ဖြစ်၏။

 

ယနေ့ခေတ်တွင် စက်ဘီးဖြင့် သတင်းစာပို့သော ယဉ်ကျေးမှု ရှိသေးသလားဆိုတာ ကျွန်ုပ်မသိပါ။ အဲလေ - နာရေး သတင်းလောက်သာ စိတ်ဝင်စားစရာကောင်းသည့် သတင်းစာကို မည်သူကမှ အမှိုက်ရှုပ်ခံ၊ ပိုက်ဆံအကုန်ခံပြီး မှာလိမ့်မည်လည်း မထင်ပါ။ ဒီနေ့သတင်းမှာလည်း ဘယ်နေရာသွားပြီး မလိုအပ်သည်များကို မှာစားသည် ဆိုသည့် သတင်း၊ မနက်ဖြန်သတင်းမှာလည်း ဘာဖွင့်ပွဲတက်သည့်သတင်း၊ နောက်နေ့ သတင်းမှာလည်း ဘယ်နိုင်ငံက ဘယ်သူ့ကို လက်ခံတွေ့ဆုံသည့်သတင်း စသည့် ဘာတစ်ခုမှ မထူးသည့် သတင်းများကို အထူးအဆန်းလုပ်ရေးပြီး ပိုက်ဆံဖြုန်းနေ သည့် သတင်းစာကို ဘယ်သူတစ်ဦးတစ်ယောက်ကမှလည်း စိတ်ဝင်စားလိမ့်မည် မထင်ပါ။ 

 

နောက်ပြီးတော့ -

 

“ရန်ကုန်ရင်ပြင် ပေတစ်ရာဘေးမှာ သမင်လိုက်ပွဲတွေ တိုးလာ . . .”

 

ငင့် - ရန်ကုန်မြို့ထဲကို ဘယ်က သမင်က ဝင်လာလို့ ဝိုင်းလိုက်ကြတာတုံး။ မတော် ‘ဆတ်’ ဆိုတော်သေး။ ခညားတို့ ဈေးထဲမယ် တွေ့တယ်မဟုတ်လား။ ‘ဆတ်သားခြောက် လတ်လတ်ဆတ်ဆတ်’ ဆိုတာလေ။ 

‘အဲဒီ ဆတ်သားက စစ်ရဲ့လားဆင့်’ ‘စစ်ပါတယ်ခည၊ မနေ့ညကတောင် ဟောင်နေသေးတယ်’ အဟိစ်။

 

မြန်မာ့ဆိုရှယ်လစ် လမ်းစဉ်ခေတ်က သွားတိုက်ဆေးတို့၊ ဆပ်ပြာမွှေးတို့၊ အင်ဒိုနီးရှားပါတိတ်တို့ဆိုတာ မှောင်ခိုဈေးမှာ ခိုးဝယ်ရတာခည။ အဲဒီလူသုံးကုန်ပစ္စည်းလေးတွေကို လေးထောင့်စပ်စပ် အဝတ်ထဲ ဖြန့်ခင်း၊ ထောင့်လေးထောင့်မှာ ကြိုး လေးချည်ထား၊ ပလက်ဖောင်းပေါ် ချရောင်း၊ ဖမ်းတဲ့လူတွေလာတော့ အဲဒီ ကြိုးလေးတွေကို ဆွဲလိုက်တော့ တစ်ခါတည်း ထုပ်ပြီးသား ဖြစ်သွားရော။ ဟိုနားလိုက်ဖမ်းလိုက် အဲဒီအသည်တွေ ပျောက်သွားလိုက်၊ ပြီးတော့ ပြန်ပေါ်လာလိုက်။

 

အဲ အဲ . . အဲသဟာကို ပြောတာ။ ဟဲဟဲ မဆန်းဘူးလား။ တခြားဘယ်နိုင်ငံမှာမှ မရှိတာတွေ ဗမှားပြည်မှာ အကုန်စိလယ်။ 

 

“နိုင်ငံတကာက မော်တော်ကားတွေ ခြေစုံရပ်ကြည့် မောကာ . . . ကိုယ်ပိုင်ဆိုရင် တာယာဖိနပ်ဟာ ဖင်နောက်မြီးတစ်ပိုင်း ပြတ်ကာ . . .” 

 

အဲလေ၊ ဒါတော့ ပြောလို့မရဘူး။ ခွေးအောင်လှိုင်ကောင်းမှုနဲ့ အခု တာယာဖိနပ်တွေတောင် ပြန်ပေါ်နေပြီလား မဆိုနိုင်။ ကျော်တို့ငယ်ငယ်ကတော့ တာယာဖိနပ်၊ ကားတာယာရေပုံး စတာတွေ သုံးခဲ့ကြသေး၏။ ပြောတော့သာ နာမည် ဆိုးတာခင်ဗျာ။ အလွန်အင်မတန် အကြမ်းခံသည့် ဖိနပ်များ ဖြစ်၏။ ကျုပ်တို့တောသားများ တောတက်သည့်အခါ ထို ဖိနပ်များနှင့်မှ ကိုက်သည်။ ကျောက်ခဲ၊ ခရိုးများနှင့် ပြည့်နှက်နေသည့် အလွန်ကြမ်းတမ်းသည့် မြေပြင်ပေါ် သွားရတာ ဖြစ်၍ ရိုးရိုးဖိနပ်များဆို ခနလေးနှင့် ပျက်စီးသွားတတ်၏။ ကားတာယာဖိနပ်များကတော့ ပွန်းရာတောင်မထင်။

 

ဤသီချင်းထဲတွင်ပါသည့် “ကိုယ်ပိုင်ဆိုရင် တာယာဖိနပ်ဟာ ဖင်နောက်မြီးတစ်ပိုင်း ပြတ်ကာ” ဆိုသည်ကို ကြည့် ကြည့် ပါ။ မည်မျှ ဆင်းရဲလိုက်ပါသနည်း။ အထက်မှာ ကျွန်ုပ်ပြောခဲ့သလို ကားတာယာဖိနပ်ဆိုတာ အင်မတိ အင်မတန်မှကို အကြမ်းပတမ်းခံ၏။ သည်ကဲ့သို့သော ဖိနပ်မျိုးကိုတောင် ဖင်နောက်မြီးတစ်ပိုင်းပြတ်အောင် စီးရသည် ဆိုတော့ . . အင်း . . . စ် 

 

နောက်ပြီး ၅၀ ထိပ်စီးအောက်တွေ နားမလည်နိုင်မည့် သီချင်စားသားလည်း ရှိသေး၏။

 

“အကြိမ်ကြိမ် အဖန်ဖန် လေဘာလဲကာ ကြံရာမရတဲ့ နောက်ဘိတ်ဆုံးမှာ . . .”

 

ငမ် - ဘာတုံး။ ဘယ်ကလေဘာကို လဲရမတုံး။ ဘာလဲ၊ လေဘာက ပျက်စီးသွားလို့လား။ 

 

ကျွန်ုပ်တို့ခေတ်တုံးက သောက်ရေးမပါတာတွေ အတော်များများ လုပ်ခဲ့ရ၏။ ကျောင်းပြီးသွားတော့ အလုပ်ရှာဘို့အတွက် အလုပ်သမားရုံးမှာ အလုပ်သမား မှတ်ပုံတင်ကတ်ပြား လုပ်ရ၏။ ၎င်းကို Labor Registration ဟု ခေါ်သည် ထင်၏။ အတိုကောက် လေဘာ ဟုသမုတ်ကြ၏။ လေဘာသက်တမ်းမှာ ၆ လ လား၊ တစ်နှစ်လား၊ ၃ နှစ်လား မမှတ်မိတော့ပါ။ အလုပ်မရမီစပ်ကြား လေဘာသက်တမ်းကုန်လျှင် အသစ်ထပ်လဲရ၏။ ‘အကြိမ်ကြိမ် အဖန်ဖန် လေဘာလဲကာ’ ဆိုသည် မှာ တော်တော်နှင့် အလုပ်မရနိုင်တာကို ဆိုလို၏။ ထူးဆန်းပါပေ့ ဆတွတ်ရယ် -

 

“အိတ်ကပ်ထဲက အကြွေတွေ အပြင်ကို မျက်စပစ်လို့နေ . . .”

 

ကျော်တို့ငယ်ငယ်က ၅ ပြား၊ ၁၀ ပြားစေ့၊ တမတ်စေ့၊ ငါးမူးစေ့ စသည်တို့ သုံးခဲ့ရ၏။ တက္ကသိုလ်တက်တော့တောင် ကားခက ပြား ၆၀ ဖြစ်၏။ အရွက် ၄၀ ဗလာစာအုပ်တစ်အုပ်ကို ပြား ၄၀၊ အရွက် ၆၀ ဗလာစာအုပ်တစ်အုပ်ကို ပြား ၆၀၊ ဖောင်တိန်တစ်ချောင်း ငါးမတ်။

 

အကြွေစေ့များ လုံးပါးပါးသွားတာ ဘယ်နှစ်လောက်ကလည်း အတိအကျ မမှတ်မိတော့ပါ။ ၁၉၈၈ အရေးအခင်း မတိုင်မီထိ အကြွေစေ့များ ရှိနေသေးသည် ထင်ပါသည်။ ၁၉၉၀ ခုနှစ် နောက်ပိုင်း မွေးလာသည့် လူများမှာ အကြွေစေ့ မြင်ဖူးတော့မည် မထင်ပါ။

 

“လောလောလတ်လတ် ထောင်ကိုမြင်ရင် ရာကိုစွန့်ခွာ ထီတစ်စောင် ၂ ကျပ်နဲ့ ထိုးကာ . . .”

 

အရင်တုံးက ထီတစ်စောင်လျှင် ၂ ကျပ် ဖြစ်၏။ အမြင့်ဆုံး ထီဆုမှာ တစ်သိန်း ဖြစ်၏။ (စလုံးထီမှာလည်း ယခင်က ၂ ကျပ် ပင်ဖြစ်၏။ အခုတော့ ၃ ကျပ်ဖြစ်သွားပါပြီ။) ထီတစ်စောင် ၂ ကျပ်ဆိုသည့် စကားလုံးကို ကြားဖူးလျှင် အသင်သည် အနည်းဆုံး ၅ ထိပ်စည်း ကျော်နေရမည်။

 

နောက်ပြီးတော့ စောဘွဲ့မှူး ရေးစပ်သော “ရည်စားဖြစ်ခါစ” 

 

ရည်းစားဖြစ်ပြီး များမကြာမီ ကျောင်းကားဂိတ်မှာ ၉ ကားကိုစီးစဉ် သံဇကာတွေ ဆီးတားထားတာ . . . . 

 

ကျွန်ုပ်တို့ ကျောင်းသားဘဝက မင်္ဂလာဒုံဘက်ကို ပြေးသည့်ကားမှာ နံပါတ် ၉ ကားဖြစ်၏။ အခြားကားများနှင့် မတူသည်မှာ ၉ ကားတွင် အမျိုးသား၊ အမျိုးသမီး စီးသည့်အခန်းကို သံဇကာဖြင့် ခြားထား၏။ ဘယ်သူက ထွင်လိုက်သလဲ ကျွန်ုပ်မသိပါ။ ထိုသံဇကာ ဘယ်တော့ပျောက်သွားသည်ကိုလည်း အမှတ်မထားမိလိုက်ပါ။ ဤသည်ကို ရည်၍ အထက်ပါ သီချင်းစာသား ဖြစ်လာခြင်း ဖြစ်၏။

 

နောက်ပြီး ရှိသေးသည်။

 

ရီဂျင်နယ်မှာ ကောင်လေးတစ်ယောက်ကို ထား . . . အခု ရောမသူလိုဖြစ်သွားပြီ . . . ရာဇူးက မမရေ . . . ရာဇူးက မမ . . .

 

ငမ် - ဘာဂျီးဒုန်းစ် “ရီဂျင်နယ်” . . . သီချင်းက မှားနေပြီ၊ ‘ရီချင်တယ်’ ဖစ်ရမှာ။ ရာဇူးဆိုတာ ဘာတုံး။ ရောမမှာရှိတဲ့ ကျောင်းလား။

 

ဤသည်မှာလည်း ပြင်ညာရေးကို အမြဲဆန်းသစ်ချင်နေသည့် ကိုပြင်ညာယှင်ဂျီးများ၏ လက်ရာတစ်ခုဖြစ်၏။ ကျွန်ုပ်တို့ ကျောင်းသားဘဝက ဆယ်တန်းအောင်ပြီး တက္ကသိုလ်မတက်မီ ဒေသကောလိပ် (Regional College) ဆိုတာကြီးကို တက်ရ၏။ ၂ နှစ်ဖြစ်ပြီး ထို ၂ နှစ်ကအမှတ်၊ ၁၀ တန်းအောင်မှတ်များပေါင်းကာ တက်ရမည့်တက္ကသိုလ်ကို ချပေးတာ ဖြစ်၏။ ထို့ကြောင့် ကိုင်ဇာက ‘ရီဂျင်နယ်မှာ ကောင်လေးတစ်ယောက်ကို ထား’ ဟူ၍လည်းကောင်း၊

 

ရန်ကုန်တက္ကသိုလ်၏ ယခင်ကအမည်မှာ ‘ရန်ကုန် ဝိဇ္ဇာနှင့် သိပ္ပံတက္ကသိုလ်’ (Rangoon Arts and Science University အတိုကောက် RASU) ဖြစ်၏။ ၎င်းကို ရာဇူးဟု ခေါ်ကြ၏။ ထို့ကြောင့် ကိုင်ဇာက ‘ရာဇူးက မမရေ . . . ရာဇူးက မမ . . .’ ဟူ၍လည်းကောင်း သီဆိုခဲ့ခြင်း ဖြစ်၏။ (ကျွန်ုပ်တို့ရွာမှ ဒေါ်ဒေါ်ခင်ကြိုင်ကမူ ‘ရွာဦးကမမရေ ရွာဦးက မမ’ ဟု သီချင်း ညည်းဖူး၏။)

 

ဘိုဘိုဟန်က ‘ပေါင်ချိန်စက်’ သီချင်းတွင် -

 

“သုံးလိပ်ကို တစ်ကျပ်နဲ့ သုံးလိပ်ကို တစ်ကျပ်နဲ့ ခေါင်းမူးသွားပြီ ဒူးယားသည်လေး . . .” ဟု ဆိုခဲ့၏။ ရှိသမျှ အကုန်ပိတ် စနစ်ကျင့်သုံးသည့် မဆလခေတ်တွင် အစ်ကိုကာလသားတို့မှာ ‘ခပေါင်း’ နှင့် ‘ဒူးယား’ တည်းဟူသော ဗမှားပြည်ဖြစ် စီးကရက် နှစ်မျိုးကိုသာ သောက်သုံးကြရကုန်၏။ 

 

စီးကရက်ဈေးမှာလည်း အထက်ပါ ဘိုဘိုဟန်၏သီချင်းထဲကလို ၃ လိပ် ၁ ကျပ် ဖြစ်၏။

 

အဲသလိုမျိုးတွေ အများကြီးရှိသေးတယ်ခင်ဗျာ . . .

အခုတော့ တော်တော်လည်း ရှည်သွားပြီမို့ အားနာလို့ ရပ်လိုက်အုံးမယ်။

ဘာရယ်မဟုတ်ပါဘူး။ တူနှစ်ကိုယ်တိုင်းပြည် နားထောင်ရင်းနဲ့ လက်ကလေးယားလာလို့ ရေးလိုက်တာ။

 

ကျေးဇူးတင်ပါသည်။

 

အေးငြိမ်း

၂၂ စက်တင်ဘာ၊ ၂၀၂၄