ႏွစ္ကူးခ်ိန္

Blog ၾကြလာ မိတ္သဟာ၊ ခ်မ္းသာကိုယ္စိတ္ ၿမဲပါေစ။

ဘာလိုလုိနဲ႔ တစ္ႏွစ္ကုန္ခဲ့ျပန္ေခ်ၿပီ။

အခ်ိန္ယႏၱယားသည္ သူ႔ဘာသာ မရပ္မနား သြားလ်က္ရိွ၏။ အခ်ိန္ကို မကုန္ပါေစလင့္ ဟု မည္သူမွ မတတ္ႏိုင္။ အိပ္ေနရင္းလည္း အခ်ိန္ကုန္မည္။ ထေနရင္းလည္း အခ်ိန္ကုန္မည္။ တစ္ခုခုလုပ္ေနလွ်င္လည္း အခ်ိန္ကုန္မည္။ ဘာမွမလုပ္ပဲ သည္အတိုင္း ေနပါကလည္း အခ်ိန္ကေတာ့ ကုန္သြားမည္သာ ျဖစ္ေလသည္။

အခ်ိန္သည္ လူတိုင္း၊ သတၱဝါတိုင္း၊ အရာဝတဳၳတိုင္းကို တိုက္စားလ်က္ရွိရာ သင္တုိ႔ ကြ်ႏု္ပ္တို႔သည္ အခ်ိန္၏ တိုက္စားခ်င္းကို စကၠန္႔တိုင္း၊ မိနစ္တိုင္း ခံေနၾကရကုန္၏။

အခ်ိန္၌ အလြန္တရားမွ်တေသာ အခ်က္သည္ ရိွ၏။

ဤသည္ကား သမၼတ၊ ျပာတာ။ ဆင္းရဲသူ၊ ခ်မ္းသာသူ။ ကေလး၊ လူႀကီး။ ေယာက္်ား၊ မိန္းမ မည္သူမဆို တစ္ေန႔လွ်င္ ၂၄ နာရီ အညီအမွ် ရၾကျခင္းတည္း။

တစ္ေယာက္လွ်င္ ၂၄ နာရီ ညီတူညီမွ် ရၾကသည္မွန္ေသာ္လည္း အသံုးခ်ပံုကိုလိုက္၍ ထို ၂၄ နာရီ၏ တန္ဘိုးမွာ ကြာသြား ေလသည္။

အခ်ိဳ႔မွာ တစ္ေန႔တစ္ေန႔ ဘာအလုပ္မွ မယ္မယ္ရရမရိွဘဲ ေဝေလေလျဖင့္ အခ်ိန္ကို ကုန္ဆံုးၾကသည္။

အခ်ိဳ႔မွာ ငါ့ဘို႔၊ ငါ့ဘို႔၊ င့ါဘို႔ ဟု မဆံုးႏိုင္ေသာ ငါ့ဘို႔မ်ားအတြက္ ပိုက္ဆံရွာရင္း အခ်ိန္ကုန္သည္။

အခ်ိဳ႔မွာ ပညာရွာရင္း အခ်ိန္ကုန္သည္။

အခ်ိဳ႔မွာ ကိုယ့္ဘာသာကုိယ္ ဘာလုပ္လုိ႔ လုပ္ေနမွန္းမသိ။ သည္လိုဘဲ အိေယာင္ဝါးျဖင့္ အခ်ိန္ကုန္သည္။

အခ်ိဳ႔မွာကား မလုပ္၊ မရႈပ္၊ မျပဳတ္ဟူေသာ လမ္းစဥ္ကို စဲြကိုင္ကာ အခ်ိန္ကုန္သည္။

အခ်ိဳ႔ကား အားႀကိဳးမာန္တက္ တစ္ခုခုကိုလုပ္ရင္း အခ်ိန္ကုန္သည္။

အခ်ိဳ႔ကား အက်ိဳးရိွရာ အလုပ္တစ္ခုခုကိုလုပ္ရင္း အခ်ိန္ကုန္သည္။

အခ်ိဳ႔ကား သိမ္ဖ်င္းေသာ အလုပ္မ်ားကိုလုပ္ရင္း အခ်ိန္ကုန္သည္။

မိတ္ေဆြ၊ သင္ေကာ ယခု ဘာလုပ္ေနပါသနည္း။

ကြ်န္ေတာ္မူကား ယခု ဤစာကုိ ေရးေနပါသည္။ အက်ိဳးရိွသလား၊ မရိွသလား မေျပာတတ္။ ဖတ္သူ အက်ိဳးရိွမည္ထင္၍ ေရးပါသည္။ အက်ိဳးရိွ၊ မရိွကိုကား စာဖတ္ပရိသတ္က ဆံုးျဖတ္ပါလိမ့္မည္။ (အႏို႔၊ ရုပ္ရွင္ဇာတ္ကား ေကာင္းမေကာင္းကို ဒါရိုက္တာတို႔ မင္းသားမင္းသမီးတို႔က ဆံုးျဖတ္လို႔ ရတာမွမဟုတ္တာ။ ရုပ္ရွင္ၾကည့္ ပရိသတ္ႀကီးက ဆံုးျဖတ္တာ မဟုတ္လား မိတ္ေဆြတို႔ရယ္။ စာအုပ္တို႔၊ စာတုိ႔ဆိုတာလည္း ငါ့စာေကာင္းသကြ၊ မင္းတို႔ေရးတာေတြ အကုန္ အလကားဟာေတြ လုိ႔ ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ ေကာင္းေနလို႔ မရ။ စာဖတ္ပရိသတ္က ဆံုးျဖတ္တာသာျဖစ္ေလသည္။)

ကြ်ႏု္ပ္တို႔သည္ စားဝတ္ေနေရးတည္းဟူေသာ အလြန္ႀကီးေလးလွသည့္ ဝန္ႀကီးေၾကာင့္ ေန႔စဥ္ႏွင့္အမွ် အလုပ္လုပ္ၾကရကုန္၏။ အႏို႔ - အလုပ္မလုပ္လွ်င္ ဘယ္က ပိုက္ဆံရပါမည္နည္း။ ပိုက္ဆံမရိွလွ်င္ ဘာႏွင့္သြားစားပါမည္နည္း။ ဘာႏွင့္သြား သံုးပါမည္နည္း။ သို႔ေၾကာင့္ ကြ်ႏု္ပ္တို႔သည္ ပိုက္ဆံကိုသာ အခ်ိန္တိုင္း ရွာေနရပါသည္ဟု ဆုိလွ်င္ လြန္မည္မထင္။

သို႔တိုင္ ကြ်ႏ္ုပ္တို႔သည္ ပိုက္ဆံမရေသာ အလုပ္မ်ားကိုလည္း လုပ္ၾကရေပေလေသး၏။

လူဟူသည္ အစုအဖဲြ႔ႏွင့္ ေနၾကရေသာ သတၱဝါျဖစ္ေလရာ ငါ့ဘို႔ခ်ည္း အခ်ိန္ကုန္ေနလို႔ မျဖစ္ေသး။ ကိုယ့္ပတ္ဝန္းက်င္မွ လူမ်ားအတြက္လည္း ကိုယ့္အတြက္ ေငြေရးေၾကးေရး အျမတ္အစြန္းမရိွလွ်င္ေတာင္ လုပ္ေပးၾကရ၏။

ယေန႔ သတင္းစာ၊ ဂ်ာနယ္မ်ားကိုဖတ္လိုက္။ မုဒိန္းမႈႏွင့္ လူသတ္မႈမပါလွ်င္ သတင္းစာ၊ ဂ်ာနယ္မမည္။ သက္ငယ္မုဒိန္းမႈမ်ားဆို လူအမ်ားဆန္႔က်င္ေနသည့္ၾကားက ပုိေတာင္ မ်ားလာေသးသည္။ တမင္ အရဲြ႔တိုက္ လုပ္ေနသလားေတာင္ ေအာက္ေမ့ရ၏။ အေျခအေနႀကီးကား အေတာ္စိတ္ပ်က္စရာ ေကာင္းလွ၏။ ကြ်န္ေတာ့္စိတ္ထဲ တစ္ေန႔တျခား ပိုဆိုးလာသည္ဟုပင္ ထင္မိ၏။

အကယ္၍သာ လူအမ်ားသည္ ကိုယ္ခ်င္းစာတရားကေလး၊ သူဘို႔ငါ့ဘို႔ကေလး အနည္းငယ္မွ် ေတြးၾကမည္ဆိုလွ်င္ ဤအမႈမ်ိဳး ေပၚလာစရာအေၾကာင္းကို မရိွ။ ထိုသူမ်ားအား ကြ်ႏု္ပ္ အလြန္အံ့ၾသမိလွသည္။ ထုိသူမ်ားကား ပုခံုးႏွစ္ဘက္ၾကား ေခါင္းေပါက္ ေနလို႔သာ လူဆိုရေပမင့္ လူအစစ္မဟုတ္။

ထုိသူမ်ားေၾကာင့္ ဤေလာကႀကီးမွာ အရုပ္ဆိုး၊ အက်ည္းတန္ရသည္။ ဥပေဒဆိုတာႀကီး ေပၚလာရသည္။ အခ်ဳပ္တို႔၊ ေထာင္တုိ႔ ဆိုတာေတြ ရိွလာရသည္။ တရားရံုးတို႔ ေရွ႔ေနတို႔ ဆိုတာေတြ ရိွေနရသည္။ ရဲဆိုသည့္လူတန္းစား ေပၚလာရသည္။ လက္ထိပ္ ဆုိသည့္ကိရိယာမ်ားကို တီထြင္လာရသည္။

ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ ဤအမႈအခင္းမ်ား၏ အဓိကလက္သည္မွာ အသိပညာမဲ့မႈဟု ထင္ပါသည္။ လူအမ်ားသာ အနည္းငယ္မွ် ေတြးတတ္၊ ေခၚတတ္၊ စဥ္းစားတတ္ပါက ဤသည္တု႔ိ ျဖစ္လာစရာမရိွပါ။

အသိပညာဆိုသည္မွာ အတန္းပညာ၊ အသက္အရြယ္၊ ပိုက္ဆံခ်မ္းသာမႈ စသည္တို႔ႏွင့္ သိပ္မပတ္သက္လွ။ ထို႔ေၾကာင့္သာ ဘာရာထူးႀကီးလက္ဝယ္ရိွသူ၊ ဘယ္ေလာက္ခ်မ္းသာသူ၊ အသက္ဘယ္ေလာက္ရိွသူ စသူတို႔က မဟုတ္တာမ်ား လုပ္ေနၾကျခင္း ျဖစ္ေလသည္။

လူတို႔သည္ အသိပညာကေလးသာ ရိွပါမူ ကိုယ္ခ်င္းလည္း စာတတ္သြားမည္၊ တာဝန္လည္း ယူတတ္မည္၊ ရမယ္ဆို ဘနဖူး သိုက္တူးမယ္ဆုိေသာ အေတြးမ်ားလည္း ေလ်ာ့သြားမည္။ ကိုယ့္အလုပ္ကို တာဝန္ေက်ပြန္ေအာင္ လုပ္သျဖင့္ (ေျမာင္းျမတံတား လည္း မက်ိဳး - ဟုတ္ေပါင္။ မဆိုင္တာေတြ ေရာပါကုန္ၿပီ။) မလုိလားအပ္ေသာ အပိုအလုပ္မ်ားကို မလုပ္ၾကရေတာ့။ ထုိအခါ အားလံုး စိတ္ေအးခ်မ္းသာ ေနႏုိင္ၾကမည္။

တစ္ႏွစ္ကုန္ျခင္း ဟူသည္ အသက္တစ္ႏွစ္ႀကီးျခင္းပင္ ျဖစ္၏။ အသက္တစ္ႏွစ္ႀကီးျခင္းဟူသည္ သခ်ႋဳင္းကုန္းႏွင့္ တစ္ႏွစ္ပိုနီးလာ ျခင္းပင္ ျဖစ္ေလသည္။ သခ်ႋဳင္းကုန္းႏွင့္ နီးလာသည့္ကိစၥမွာ ေပ်ာ္စရာ ပါးစရာကိစၥ မဟုတ္။ သို႔တိုင္ Happy New Year ဟု ေအာ္ေနၾကေပေလေသး၏။

အခ်ိန္ကို ကြ်ႏု္ပ္တို႔ ရပ္တန္႔ထားလို႔ မရစေကာင္းသလို သခ်ႋဳင္းကုန္းသို႔ သြားေနရသည့္ ခရီးကိုလည္း ရပ္တန္႔ျခင္းငွာ မတတ္သာပါ။ မည္သူမဆို တစ္ေန႔တြင္ အႏီွ သခ်ႋဳင္းကုန္းတည္းဟူေသာ ပန္းတိုင္သို႔ ေရာက္ၾကရမည္သာ ျဖစ္၏။

သခ်ႋဳင္းကုန္းၿပီးေနာက္ ဘယ္ေရာက္မည္နည္း။ မည္သူမွအတိအက် မေျပာႏိုင္။ ထိုမေရရာေသာခရီးအတြက္ ယခုကတည္းက ႀကိဳတင္ျပင္ဆင္ထားရန္ လုိသည္။ ကြ်ႏ္ုပ္တို႔ ဗုဒၶဘာသာအလုိအရ ေကာင္းတာလုပ္လွ်င္ ေကာင္းတာျဖစ္မည္။ မေကာင္းတာ လုပ္လွ်င္ မေကာင္းတာ ျဖစ္မည္။ သို႔မို႔ေၾကာင့္ ေကာင္းသည့္ဘံုဘဝသုိ႔ လားရရန္ ယခုကတည္းက ေကာင္းရာမြန္ရာေတြ လုပ္ဖို႔ လုိသည္။

မိတ္ေဆြမ်ားခင္ဗ်ား -

ေနာင္ဘဝဆိုတာ မေရရာ။ ထို႔ေၾကာင့္ ယခုဘဝတြင္ပင္ ခုနစ္ရက္သားသမီးမ်ား စိတ္မဆင္းရဲရေလေအာင္ မည္သည့္ မေကာင္း ေသာ အမႈမ်ိဳးကိုမွ မေတြးၾက၊ မေျပာၾက၊ မလုပ္ၾကပါမည့္အေၾကာင္း -

အထူးတလည္ တိုက္တြန္းလိုက္ရပါေၾကာင္း -

ႏွစ္သစ္မွာ ရႊင္လန္းခ်မ္းေျမ့ၾကပါေစ။

ေက်းဇူးတင္ပါသည္။

ေအးၿငိမ္း

၁၂ ဧၿပီလ၊ ၂၀၁၈