စည္းကမ္းရိွေသာ ႏိုင္ငံသားမ်ားျဖစ္ေအာင္ ျပဳစုပ်ိဳးေထာင္ျခင္း

စည္းကမ္းရိွေသာ ႏိုင္ငံသားမ်ားျဖစ္ေအာင္ ျပဳစုပ်ိဳးေထာင္ျခင္း (၂)

(၁)

(ကြ်ႏု္ပ္က ျဖစ္ပ်က္ေနသည့္အေျခအေနႀကီးတစ္ခုကို ၿခံဳငံုသံုးသပ္ျပျခင္းမွ်သာျဖစ္ၿပီး ျမန္မာႏိုင္ငံအတြင္းရိွ လူသန္း ၆၀ လံုး ပ်က္စီးသြားသည္ဟု ဆိုလိုရာမေရာက္ေၾကာင္း စာဖတ္သူတို႔ သိပါသည္။ ဦးေဏွာက္ရိွသူ၊ ဆင္ျခင္စဥ္းစားတတ္သူမ်ားကိုမူ မည္ကဲ့သို႔ ပ်က္ေအာင္ ဖ်က္ႏိုင္ပါအံ့နည္း။ ၎တို႔အသိပညာက ၎တို႔ကို ထိန္းေက်ာင္းသြားပါသည္။ ယခု ဤစာကုိ ေရးေနေသာ အကြ်ႏု္ပ္သည္ပင္ ဦးေန၀င္းအာဏာသိမ္းသည့္ ၁၉၆၂ ခုႏွစ္တြင္ ေမြးဖြားခဲ့ေသာ ထိုစနစ္ဆိုးအတြင္းမွ သားေကာင္တစ္ဦးျဖစ္ေပရာ ကြ်ႏု္ပ္မပ်က္စီးသျဖင့္သာ ဤစာကိုေရးႏုိင္ေၾကာင္း မိတ္ေဆြတို႔ကို ေၾကျငာေမာင္း ခတ္စရာပင္ မလိုပါ။ ကဲ့ရဲ့ျခင္း အရင္မလိုပါႏွင့္ဦးဟု ေမတၱာရပ္ခံျပေစ။)

ယခင္ “ကြ်ႏ္ုပ္တို႔ တိုင္းသူျပည္သားမ်ား အဘယ္ေၾကာင့္ စည္းကမ္းမဲ့ၾကရသနည္း ဆုိျခင္းအေၾကာင္း” ေဆာင္းပါးတြင္ လက္ရိွ ျဖစ္ေနရေသာ ျပႆနာမ်ား၏ အေၾကာင္းရင္းကို ရွာေဖြထားပါသည္။ အေမးတိုင္းတြင္ အေျဖရိွ၏။ ျပႆနာ၏ ဇာစ္ျမစ္ကိုသိမွ အေျဖမွန္ (Answer မဟုတ္ပါ။ Solution ျဖစ္ပါသည္။) ကိုသိႏုိင္မည္။ အေျဖမွန္ကုိသိၿပီး လက္ေတြ႔လုပ္ေဆာင္ၾကလွ်င္ လက္ရိွ ျဖစ္ပ်က္ေနေသာ ျပႆနာမ်ားကို ေျဖရွင္းႏိုင္ပါလိမ့္မည္။

သို႔ေသာ္ လူသည္စက္မဟုတ္။ စက္ပ်က္လွ်င္ ျပင္ရလြယ္သည္။ မည္သည့္အပိုင္းကပ်က္သနည္း ဆိုသည္ကို ရွာေဖြကာ ထိုအပိုင္းကို ျပင္လို႔ရလွ်င္ျပင္၊ ျပင္လို႔မရလွ်င္ အသစ္ႏွင့္ အစားထိုးလဲလွယ္လိုက္ပါက ေကာင္းသြားမည္သာ ျဖစ္၏။ ေစ်းကြက္တြင္ ရွာ၀ယ္လို႔မရႏိုင္ေတာ့လွ်င္ေတာင္မွ မိမိဘာသာ တီထြင္ဖန္တီးႏိုင္သည္။ ယုတ္စြအဆံုး၊ သည္စက္ကို လံုး၀ သံုးမရေတာ့ဘူး ဆိုအံ့။ တစ္လံုးလံုး လႊင့္ပစ္လိုက္ၿပီး စက္သစ္၀ယ္သံုးႏိုင္ေသး၏။

သို႔ေသာ္ လူပ်က္တာကို ျပင္ဘို႔မလြယ္လွပါ။ အထူးသျဖင့္ ကြ်ႏ္ုပ္တို႔ ျမန္မာတစ္ႏိုင္ငံလံုးမွာ ရာစုႏွစ္တစ္၀က္ေလာက္ မ်ိဳးႏွင့္ ရိုးႏွင့္ခ်ီကာ ဖ်က္ဆီးခံလိုက္ရသျဖင့္ လူႀကီး၊ လူရြယ္၊ လူငယ္အေတာ္မ်ားမ်ား ပ်က္စီးသြားျခင္းျဖစ္သည္။ မပ်က္ဘဲ က်န္ေနသူ မ်ားမွာ လက္တစ္ဆုပ္စာမွ်သာ ရိွေတာ့၏။ ထုိမပ်က္ေသးသူမ်ားက စာမ်ားေရး၍တစ္နည္း၊ ေဟာေျပာပဲြမ်ား က်င္းပ၍တစ္ဖံု၊ သင္တန္းမ်ားပို႔ခ်၍ တစ္သြယ္၊ အမ်ိဳးမ်ိဳးေသာနည္းလမ္းမ်ားျဖင့္ မိမိတတ္ႏိုင္သေလာက္ ျပန္လည္အဖတ္ဆယ္ေနတာ ေတြ႔ၾကရပါလိမ့္မည္။ သို႔ေသာ္ တစ္ဦးတစ္ေယာက္၊ တစ္ဖဲြ႔ခ်င္း ဤကဲ့သို႔လုပ္ေနရံုျဖင့္ မည္မွ် အက်ိဳးသက္ေရာက္မႈ ရိွပါမည္နည္း။ လူသန္း ၆၀ (သို႔မဟုတ္ ၅၁ သန္း) အတြက္မူ ဆင့္ပါးစပ္ ႏွမ္းပက္သကဲ့သို႔သာ ျဖစ္ေနပါလိမ့္မည္။

ျမန္မာစကားတြင္ ေတာင္းဆိုးပလံုးဆိုးသာ ပစ္လို႔ရမယ္။ သားဆုိးသမီးဆိုးကိုေတာ့ ပစ္ရိုးထံုးစံမရိွ ဟူေသာ စကားပံု ရိွ၏။ ဆိုးေပေတလိပ္၊ အလြန္အင္မတန္ ပ်က္စီးေနသူျဖစ္ပါေစ။ မည္သည့္ေနရာသို႔ သြားပစ္ပါမည္နည္း။ သည္ေနရာက ပစ္လိုက္လွ်င္ ဟိုေနရာေရာက္သြားကာ ေရာက္သည့္ေနရာတြင္ ဒုကၡဆက္ေပးေနဦးမည္သာ ျဖစ္ေလသည္။ ထို႔အတြက္အေျဖကား ထုိ သားဆိုး ကို သားေကာင္းျဖစ္လာေအာင္ လုပ္ေပးေရးျဖစ္၏။

ယခု ဆိုးေနသည္က လူတစ္ဦး၊ တစ္စု၊ တစ္ဖဲြ႔တည္းမဟုတ္။ ျမန္မာတစ္မ်ိဳးသားလံုးလိုလို ျဖစ္၏။ ပ်က္သမွ ကိုယ္က်င့္တရားမ်ား ပ်က္သည္၊ ယဥ္ေက်းမႈမ်ားပ်က္သည္၊ ခံယူခ်က္မ်ားပ်က္သည္၊ အသိပညာမ်ား ပ်က္သည္၊ အဆိုးဆံုးကား ေကာင္းမြန္မွန္ကန္ သည့္ အေတြးအေခၚ အယူအဆမ်ား ပ်က္သုဥ္းသြားျခင္း ျဖစ္သတည္း။ ပ်က္သည္ဆိုရာတြင္ ၿမိဳ႔ျပတြင္သာ မဟုတ္။ ေတာလက္ ေက်းရြာမ်ားတြင္ပါ ပ်က္သည္။ လူငယ္မ်ားသာ မဟုတ္။ လူႀကီးမ်ားလည္း ပ်က္သည္။

ဤကဲ့သို႔ ပ်က္စီးေနၾကသျဖင့္သာ ယခင္ေဆာင္းပါးတြင္ ေဖာ္ျပခဲ့သလို အမိႈက္မ်ား ေတြ႔ကရာပစ္ျခင္း၊ ကားမ်ားေမာင္းခ်င္သလို ေမာင္း၊ ေက်ာ္ခ်င္သလိုေက်ာ္၊ ရပ္ခ်င္သလိုရပ္ျခင္း၊ ျမစ္ေခ်ာင္းမ်ားအတြင္း ေရဆိုးေရပုပ္မ်ား စည္းမရိွ၊ ကမ္းမရိွ သြန္ခ်ျခင္း၊ စီမံကိန္းအတြက္ ခ်ေပးလိုက္သည့္ ေငြေၾကးကို အျပည့္အ၀မသံုးဘဲ စီမံကိန္းဘို႔နည္းနည္း၊ မိမိအိပ္ကပ္အတြင္းသို႔ မ်ားမ်ား ထည့္ျခင္း စသည့္ အမႈကိစၥမ်ား ျဖစ္ေပၚလာရျခင္း ျဖစ္ေပသည္။

ယခု ျပႆနာျဖစ္ရျခင္း အေၾကာင္းရင္းကို သိၿပီျဖစ္၍ ထိုျပႆနာမ်ား၏ အေျဖကို ရွာၾကည့္ပါမည္။

(၂)

ပစၥည္းတစ္ခုကို ျဖစ္ေစ၊ အေဆာက္အဦတစ္ခုကို ျဖစ္ေစ။ အသစ္ေဆာက္ရတာက အေဟာင္းကိုျပန္ျပင္ရတာထက္ ပိုလြယ္ သည္။ မိမိစိတ္ႀကိဳက္ ေဆာက္ႏုိင္သည္။ မိမိစိတ္ႀကိဳက္ ပံုေဖာ္ႏိုင္သည္။ သို႔ေသာ္ အေဟာင္းကိုျပန္ျပင္ရတာက်ေတာ့ နဂိုရိွၿပီးသားအရာေတြကို ျပန္လည္ ၿဖိဳဖ်က္ပစ္ရသည္။ ဒီဇိုင္းအသစ္ႏွင့္ ကိုက္ညီေအာင္ လွီးထုတ္တန္တာ လွီးထုတ္၊ ထပ္ဖို႔ တန္တာဖို႔၊ ျဖတ္တန္တာ ျဖတ္။ လုပ္ရသည္။ ဤသို႔လုပ္ရာတြင္ အခန္႔မသင့္ပါက ၿပိဳပ်က္၊ က်ိဳးပဲ့သြားႏုိင္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ အေဟာင္းကိုျပင္ျခင္းထက္ အသစ္ေဆာက္ရျခင္းက ပိုလြယ္သည္ဟု ဆုိျခင္းျဖစ္၏။

တိုင္းျပည္တစ္ခုကို ထူေထာင္ဘို႔ဆိုတာ လြယ္လြယ္ေလးႏွင့္ မျဖစ္ႏိုင္။ အထူးသျဖင့္ ပ်က္စီးေနသည့္ လူ႔အဖဲြ႔အစည္းႀကီးတစ္ခုကို ျပန္လည္ အဖတ္ဆယ္ဘို႔အရာမွာ ပုိမလြယ္ေသးသည္။

ဥပမာအေနႏွင့္ စင္ကာပူကို ျပပါမည္။

စင္ကာပူကို မေလးရွားမွ ခဲြထုတ္ခ်ိန္တြင္ စင္ကာပူႏိုင္ငံသူႏိုင္ငံသားမ်ားမွာ ရိုးရိုးသားသား ေတာသူေတာင္သားမ်ားခ်ည္း ျဖစ္၏။ ပကတိအရိွအတိုင္း ဘာမွ မပ်က္စီးေသးေသာ လူ႔အဖဲြ႔အစည္းတစ္ခုအျဖစ္ ရိွသည္။ ဤလူ႔အဖဲြ႔အစည္းကို မစၥတာလီႏွင့္ သူ႔အစိုးရ အဖဲြ႔က သူရို႔စိတ္ႀကိဳက္ ပံုေဖာ္ယူသည္။ သူရို႔သြားမည့္လမ္းခရီးတြင္ရိွသည့္ ဆူးေျငာင့္ခလုတ္မွန္သမွ် အကုန္ဖယ္ရွားပစ္သည္။ မိမိတို႔တည္ေဆာက္လိုသည့္ ပံုသ႑ာန္ရေအာင္ တင္းတင္းက်ပ္က်ပ္ တည္ေဆာက္ယူသည္။ သူတို႔က တိုင္းျပည္အေပၚ တကယ္ ေစတနာထားသည္။ စင္ကာပူကို မိမိတို႔လိုခ်င္ေသာ ပံုစံရေအာင္ မည္ကဲ့သို႔ လုပ္ယူရမည္နည္း ဆုိသည္ကို သိသည္။ မိမိတို႔မသိသည္မ်ားကို ပညာရွင္မ်ားႏွင့္တိုင္ပင္ ေဆြးေႏြးသည္။ ကိုယ္ဘာမွမတတ္တာကို ၀န္ခံလွ်က္ ႏိုင္ငံျခားမွ ရင္းႏွီးျမႈပ္ႏံွမႈ ႏွင့္ အတတ္ပညာမ်ား၊ အတတ္ပညာရွင္မ်ားကို ဖိတ္ေခၚသည္။ မိမိႏိုင္ငံသားမ်ားကို ထူးခြ်န္ထက္ျမက္သူမ်ားျဖစ္လာေအာင္ ေလ့က်င့္ေပးသည္။ ႏိုင္ငံကို ပညာေရးျဖင့္တည္ေဆာက္မွသာ စဥ္ဆက္မျပတ္ တိုးတက္ေနမည့္ ႏိုင္ငံျဖစ္မည္ဆိုသည္ကို သေဘာေပါက္သည့္အတြက္ ပညာေရးကို အားသြန္ခြန္စိုက္ လံုးပမ္းသည္။ သူတို႔က တုိင္းျပည္ထူေထာင္ရာတြင္ သဘာ၀ သယံဇာတ အရင္းအျမစ္ႏွင့္ ထူေထာင္တာမဟုတ္။ လူအရင္းအျမစ္ႏွင့္ ထူေထာင္ျခင္းျဖစ္သည္။ ေတာ္တည့္ထက္ျမက္ေသာ၊ အေျမာ္အျမင္ႀကီးေသာ၊ ႏိုင္ငံအေပၚ တကယ္ေစတနာထားေသာ ေခါင္းေဆာင္မ်ား၏ ဦးေဆာင္မႈေအာက္တြင္ ႏိုင္ငံသားမ်ားက လည္း ေနာက္လိုက္ေကာင္းပီသစြာ ႀကိဳးစားၾကသည္။ ဤသို႔ျဖင့္ ေသာက္စရာေရေတာင္မရိွေသာ စင္ကာပူသည္ ဆယ္စုႏွစ္ သံုးခုအတြင္း အာရွက်ားတစ္ေကာင္အျဖစ္ ငြားငြားစြင့္စြင့္ ရပ္တည္လာႏိုင္ခဲ့သည္။

ခ်မ္းသာေသာ ျမန္မာႏိုင္ငံသည္ အေရွ႔ေတာင္အာရွတြင္ ထိပ္ဆံုး၌ ရပ္တည္ေနခ်ိန္၌ စင္ကာပူႏိုင္ငံမွာ ယခုမွ စ,ထူေထာင္ဘို႔ စဥ္းစားရတံုးရိွေသးသည္။ သို႔ေသာ္ စင္ကာပူႏိုင္ငံသည္ အေရွ႔ေတာင္အာရွတြင္ က်ားျဖစ္သြားခ်ိန္၌ ျမန္မာ့ဆိုရွယ္လစ္ လမ္းစဥ္ပါတီ၏ ဦးေဆာင္မႈျဖင့္ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ ႏြားျပန္ျဖစ္ေနေခ်ၿပီ။

ယခုအခါ ကြ်န္ေတာ္တို႔ႏိုင္ငံမွ ထိပ္တန္းအရာရိွႀကီးမ်ားက ျမန္မာျပည္ကို စင္ကာပူကဲ့သို႔ျဖစ္ေအာင္လုပ္မည္ဟု မၾကာခဏ ႀကဳံး၀ါးေနသံၾကားရသည့္အခါ ကြ်ႏ္ုပ္မွာ ၎တို႔အား လြန္စြာသနားလွေသာေၾကာင့္ စုပ္တသပ္သပ္ျဖစ္မိေလ၏။

စင္ကာပူႏိုင္ငံမွာ ျမန္မာႏိုင္ငံ၏ ၿမိဳ႔ႀကီးတစ္ၿမိဳ႔စာေလာက္သာ ရိွသည္၊ စင္ကာပူႏိုင္ငံ၏ GDP per capita မွာ USD 55,980 ျဖစ္ေနခ်ိန္၌ ျမန္မာႏိုင္ငံ၏ GDP per capita မွာ USD 1,113 သာ ရိွသည္၊ စင္ကာပူႏုိင္ငံသည္ ေကာင္းစြာထူေထာင္ၿပီး ျဖစ္သည့္ ဖြံ႔ၿဖိဳးေသာႏိုင္ငံျဖစ္၍ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ ဖြံ႔ၿဖိဳးဆဲႏိုင္ငံဘ၀သာ ရိွေသးသည္ . . စသည့္ စသည့္ အေရးႀကီးေသာ အခ်က္မ်ားကို တစ္ခ်က္ကေလးမွ ထည့္သြင္းမစဥ္းစားပါဘဲလ်က္ စင္ကာပူမွ အိမ္၊ လမ္းႏွင့္ သစ္ပင္မ်ားစိုက္ပ်ိဳးထားတာေလာက္ၾကည့္ၿပီး ငါတို႔လည္း ဒါေလာက္ေတာ့ လုပ္တတ္ပါတယ္ကြာ ဟု ေတြးထင္သည့္ ၎တို႔၏ အသိဉာဏ္၊ ဦးေဏွာက္ႏွင့္ ေတြးေခၚခ်င့္ခ်ိန္ ႏုိင္စြမ္းတို႔ကို သိျမင္ႏုိင္ပါသည္။ 

ႏုိင္ငံတစ္ႏိုင္ငံကိုထူေထာင္ေရးတြင္ အေရးအပါဆံုးသူမ်ားမွာ Policy Maker မ်ားျဖစ္၏။ ႏိုင္ငံထူေထာင္ေရးတြင္ တစ္ဦးေကာင္း တစ္ေယာက္ေကာင္းလုပ္၍ ရတာမ်ိဳးမဟုတ္။ သူ႔က႑ႏွင့္သူ ေတာ္သည့္တတ္သည့္သူမ်ားကို တာ၀န္ေပးရမည္။ ႏိုင္ငံျခားမွ ပညာရွင္မ်ား ငွားရမ္းကာ အႀကံဉာဏ္မ်ား ရယူရမည္။

ကြ်န္ေတာ့္ဦးေဏွာက္ တစ္မိုက္ေလာက္ႏွင့္ ႏိုင္ငံထူေထာင္ေရးကို ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္ မေျပာလုိပါ။ ကြ်န္ေတာ့္ထက္ တတ္သိ၊ နားလည္သူမ်ား အမ်ားႀကီးရိွပါသည္။ ယခု ကြ်န္ေတာ္ဦးတည္ေနသည္မွာ စည္းကမ္းရိွေသာႏိုင္ငံသားမ်ားျဖစ္ေအာင္ အဘယ္ကဲ့သုိ႔ လုပ္ယူရမည္နည္း ဆိုသည့္အေၾကာင္းျဖစ္သျဖင့္ ထိုအေၾကာင္းကိုသာ ေဆြးေႏြးပါမည္။

(၃)

စည္းကမ္းရိွေသာ ႏိုင္ငံသားမ်ား ျဖစ္လာေစေရးအတြက္ ၎တို႔အား လံုေလာက္ေသာ ေထာက္ပံ့မႈမ်ား ပံ့ပိုးေပးရန္ လုိပါသည္။ ဤသုိ႔ပံ့ပိုးရန္ ေကာင္းမြန္မွန္ကန္ေသာ စနစ္မ်ား ထူေထာင္ရမည္။ မည္သည့္စနစ္မ်ားကို မည္ကဲ့သုိ႔ထူေထာင္ရမည္ကို အက်ဥ္းမွ် တင္ျပပါမည္။

ပထမဆံုး အေရးႀကီးသည္မွာ ပညာေရးစနစ္ျဖစ္၏။ တိုင္းသူျပည္သားမ်ား စည္းကမ္းရိွလာေစေရးတြင္ ၎တို႔၏ အသိဉာဏ္ ပညာ အဆင့္အတန္းကို ျမွင့္ေပးရန္ အလြန္အေရးႀကီးပါသည္။ ယခုလည္း ျမန္မာတစ္ႏိုင္ငံလံုးတြင္ ပညာေရးစနစ္ကို ျပဳျပင္ ေျပာင္းလဲရန္ အားသြန္ခြန္စိုက္ ႀကိဳးပမ္းေနၾကသည္ဟု ၾကားသိရ၊ သတင္းေတြဖတ္ရပါသည္။ သို႔ေသာ္ ၃ ႏွစ္ေက်ာ္လာသည့္တိုင္ သိသိသာသာ ေျပာင္းလဲလာတာ မေတြ႔ရေသးပါ။ လူငယ္မ်ား၏ ဘ၀တစ္သက္တာကို အဆံုးအျဖတ္ေပးမည့္ ဆယ္တန္း စာေမးပဲြတြင္မေတာ့ ဂုဏ္ထူးမ်ား ပိုထြက္လာတာ ေတြ႔ရပါသည္။ ဂုဏ္ထူးမ်ားပိုထြက္လာရံုျဖင့္ အသိဉာဏ္ပညာ အဆင့္အတန္း ပိုျမင့္လာလိမ့္မည္ဟု ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ မယူဆပါ။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ၾကက္တူေရြးပင္လွ်င္ သင္ေပးက ရြတ္တတ္ေသာ ေၾကာင့္တည္း။

စာက်က္၍ အလြတ္ရြတ္ေျဖလို႔ ဂုဏ္ထူးထြက္သည္မွာ ဘာမွမဆန္းပါ။ ဤသည္မွာ ပညာရတာမဟုတ္။ စာရတာသာ ျဖစ္ပါ သည္။ ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္ မတန္မရာပံုခိုင္းရလွ်င္ ပိဋကဋ္သံုးပံု အာဂံုေဆာင္ရံုမွ်ႏွင့္ အရဟတၱမဂ္ဉာဏ္၊ ဖိုလ္ဉာဏ္ကို မရႏိုင္သကဲ့သို႔ျဖစ္၏။ ပညာဟူသည္ မိမိ၏ကိုယ္ပိုင္ဉာဏ္ႏွင့္ စဥ္းစားခ်င့္ခ်ိန္ ေတြးေခၚေျမာ္ျမင္ႏိုင္စြမ္းကို ဆိုလိုသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ အလြတ္က်က္ ေျဖေနေသာ လက္ရိွပညာေရးရည္မွန္းခ်က္ကို ေျပာင္းပစ္ရန္လိုပါသည္။ ပညာေရးရည္မွန္းခ်က္မ်ားတြင္ ေတြးေခၚေျမာ္ျမင္ ႏိုင္စြမ္းရိွေရး၊ ကိုယ္က်င့္စာရိတၱျမင့္မားေရးတို႔ ပါ၀င္သင့္၏။

ယခု အတည္ျပဳေတာ့မည္လိုလိုျဖစ္ေနသည့္ အျငင္းပြားစရာ ပညာေရးဥပေဒမွာလည္း လိပ္ခဲတည္းလည္း။ ပညာေရးဥပေဒကုိ မႀကိဳက္သည့္ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားကေလးမ်ားအားလည္း လက္ႏွင့္ရြယ္လိုက္ၾကေသးသည္။ ေက်ာင္းသားကေလးမ်ား ကလည္း ႏု ႏုလွခ်ည့္။ လက္ႏွင့္ရြယ္ရံုကေလးရြယ္တာေတာင္ ေဆးရံုေဆးခန္းေရာက္ၾကရေသး၏။ ရိုက္မ်ားရိုက္လွ်င္ျဖင့္ မေတြး၀ံ့စရာ။ 

ပညာေရးဥပေဒကို ျမန္မာႏိုင္ငံမွ တကယ့္ထိပ္တန္း ဆရာႀကီး၊ ဆရာမႀကီးမ်ား ပါ၀င္ေရးသားထားသည္ျဖစ္၍ ကြ်န္ေတာ့္မွာ မတို႔ မထိရဲေအာင္ျဖစ္ရ၏။ မိသားစုရိွရာ ျပည္ေတာ္သို႔ မၾကာခဏျပန္ေနရေသးသည့္ အတြက္ေၾကာင့္လည္း မႀကိဳက္တာမ်ား ရိွတာေတာင္ သိပ္မေျပာရဲ။ တရားဥပေဒ စိုးမိုးေရးဆိုသည္မွာ ယခုထိ စာအုပ္ထဲတြင္ အိပ္ေပ်ာ္ေနတံုးရိွေသးသည္။ မေတာ္ ခဏ ေလာက္ လိုက္ခဲ့စမ္းပါဆုိလွ်င္ ကိုယ္က်ိဳးႀကီးနည္းရခ်ည့္။ ၂၀၁၆ ေလာက္က်လွ်င္ေတာ့ ေျပာသာဆိုသာရိွမည္လား မသိ။

လုပ္မလား၊ မလုပ္ဖူးလားဟု အတင္းအဓမၼ ဓားႏွင့္မိုးကာ စည္းကမ္းရိွခိုင္းေစရသည္ထက္ တိုင္းသူျပည္သားတို႔ ကိုယ့္အသိ စိတ္ဓာတ္ႏွင့္ကိုယ္ လိုက္နာက်င့္ႀကံၾကပါမွ ပိုမိုထိေရာက္ အက်ိဳးရိွႏိုင္ေပမည္။ ထို႔ေၾကာင့္ တိုင္းသူျပည္သားအားလံုးတုိ႔ကို အသိပညာေပးေရး အစီအစဥ္မ်ား က်ယ္က်ယ္ျပန္႔ျပန္႔ ျပဳလုပ္ေပးရန္ လိုပါသည္။ လုပ္သည္ဆိုရာတြင္လည္း ေဂၚဇီလာေလာက္ ဆိုင္းဘုတ္ႀကီးမ်ားေထာင္၊ ေနာက္ၿပီး လူၾကားေကာင္းရံု အျဖစ္လုပ္ျပ။ အဆံုးတြင္ တစ္အိမ္တစ္ေယာက္မထြက္မေနရ စနစ္ျဖင့္ အတင္းလာခိုင္းကာ ေအာင္ပဲြႀကီးမ်ား ခ်ိမ့္ခ်ိမ့္သဲက်င္းပဘို႔ ေျပာတာမဟုတ္။ တကယ္ ထိေရာက္၊ အက်ိဳးရိွမည့္ ပညာေပး အစီအစဥ္မ်ားကို စနစ္တက် ေရးဆဲြအေကာင္အထည္ေဖာ္ျခင္းကို ဆိုလိုျခင္း ျဖစ္၏။

ပညာေရးစနစ္ကုိ အေကာင္အထည္ေဖာ္ရာတြင္လည္း ငါတို႔ႏိုင္ငံမွာ ငါတို႔စနစ္နဲ႔ငါတို႔သြားမယ္ ဟု ငါတေကာ ေကာ၍မရ။ ေအာင္ျမင္ေနေသာ ဖံြ႔ၿဖဳိးၿပီးတုိင္းျပည္မ်ား၏ ပညာေရးစနစ္မ်ားကို ေလ့လာ၊ အတုယူကာ မိမိတို႔ လူေနမႈစနစ္ႏွင့္ကုိက္ညီေအာင္၊ မိမိတို႔ႏိုင္ငံ၏ အေျခခံစီးပြားေရးလုပ္ငန္း၊ ကုန္ထုတ္လုပ္ငန္းမ်ားကို အေထာက္အကူျပဳေအာင္ ေရးဆဲြရန္ လုိပါသည္။

(၄)

ေနာက္တစ္ခုမွာ ၿမိဳ႔ျပစနစ္ ျဖစ္၏။ ၿမိဳ႔ျပစနစ္မွာ အလြန္က်ယ္၀န္းပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္သည္ ၿမိဳ႔ျပပညာရွင္တစ္ဦးမဟုတ္မူ၍ ကြ်န္ေတာ္ေလ့လာမိသေလာက္ စင္ကာပူမွ စနစ္မ်ားကို အေျခခံကာ ေျပာၾကည့္ပါမည္။ ေဒါက္တာေက်ာ္လတ္ကဲ့သုိ႔ ၿမိဳ႔ျပစီမံကိန္းအႀကံေပးပုဂၢိဳလ္ႀကီးမ်ားက ကြ်န္ေတာ့္ထက္ပို၍ တတ္ကြ်မ္းနားလည္ပါသည္။

ၿမိဳ႔သူၿမိဳ႔သားမ်ား စည္းကမ္းလိုက္နာလာေစေရးအတြက္ စနစ္က်ေသာ ၿမိဳ႔ျပတစ္ခု တည္ေဆာက္ေပးရန္ အလြန္ အေရးႀကီးပါ သည္။ ကြ်န္ေတာ္ စင္ကာပူမွစနစ္မ်ားျဖင့္ ယွဥ္ကာ ရွင္းျပပါမည္။ (ကြ်န္ေတာ္ေရးသားေသာ စင္ကာပူမွအမိႈက္သိမ္းစနစ္၊ ေရေပးေ၀ေရး စနစ္၊ မီးအႏၱရာယ္ ကာကြယ္ေရးစနစ္၊ ေရဆိုးထုတ္စနစ္၊ သယ္ယူပုိ႔ေဆာင္ေရးစနစ္၊ စိမ္းလန္းစိုျပည္ေရး စနစ္မ်ားအေၾကာင္း စင္ကာပူမွစနစ္မ်ား အမည္ျဖင့္ ႏွင္းဆီျဖဴစာေပမွ ထုတ္ေ၀ရန္ စီစဥ္ေနပါသည္။ စင္ကာပူစနစ္မ်ားကို အေသးစိတ္ ေလ့လာလုိသူမ်ား ထိုစာအုပ္တြင္ ဖတ္ရႈႏိုင္ပါသည္။ ဤကား စကားခ်ပ္။)

ၿမိဳ႔ျပေနျပည္သူမ်ား စည္းမဲ့ကမ္းမဲ့ အမိႈက္မပစ္ေစေရးအတြက္ အစိုးရမွ အလြန္ေကာင္းမြန္ေသာ အမိႈက္သိမ္းစနစ္တစ္ရပ္ ေရးဆဲြ အေကာင္အထည္ေဖာ္ရန္ လိုပါသည္။ စင္ကာပူအစိုးရသည္ အမိႈက္သိမ္းေရးအတြက္ တစ္ႏိုင္ငံလံုးကို ေဒသေလးခုခဲြကာ ကန္ထရိုက္တာေလးဦးကို တာ၀န္ေပးထားသည္။ (၎ကိုယ္တိုင္ အမႈိက္မသိမ္းပါ။) ထိုကန္ထရိုက္တာေလးဦးက မိမိ တာ၀န္က်ရာေဒသမွ အမိႈက္မ်ားကို မိမိဘာသာ ႏိုင္ႏိုင္နင္းနင္း ရွင္းထုတ္သြားသည္။ ေနရာတစ္ခုခုတြင္ အမိႈက္မ်ားပံုေနပါက ကန္ထရိုက္တာကို လွမ္းသတင္းေပးလုိက္ရံု ျဖစ္၏။

အမိႈက္သိမ္းေရးကို တာ၀န္ယူသည့္ အစိုးရအဖဲြ႔အစည္းမွာ NEA (National Environment Agency) ျဖစ္ပါသည္။ NEA က အမိႈက္သိမ္းေရး အစီအမံမ်ား (Waste management) ကို ခ်မွတ္ေဆာင္ရြက္၏။ ကန္ထရိုက္တာမ်ား၏ အမိႈက္သိမ္းမႈ အေျခအေနကို ေစာင့္ၾကည့္အကဲခတ္သည္။ စင္ကာပူႏိုင္ငံ သန္႔ရွင္းသပ္ယပ္ေနေစေရးအတြက္ တာ၀န္ယူထားသည္။ ျပည္သူ မ်ား အမိႈက္မပစ္ေစရန္ ပညာေပးအစီအစဥ္မ်ား လုပ္ေပးသည္။ အမိႈက္စုေဆာင္းေရး ဥပေဒတစ္ခုျဖစ္သည့္ Environmental Public Health (General Waste Collection) Regulations အရ ဥပေဒမလိုက္နာသူမ်ားကို အျပစ္ေပး အေရးယူသည္။

အမိႈက္ဟူသည္ ျပည္သူ႔က်န္းမာေရးႏွင့္ တုိက္ရိုက္ပတ္သက္လ်က္ရိွရာ အမိႈက္မ်ားကို ႏိုင္ႏိုင္နင္းနင္း ရွင္းႏိုင္ေစေရးအတြက္ အၿမဲႀကိဳးစားေနသည္။ အိမ္မ်ားမွထြက္ေသာအမိႈက္၊ စားေသာက္ဆိုင္မ်ားမွ ထြက္ေသာအမိႈက္၊ စူပါမားကက္၊ စက္ရံုအလုပ္ရံု၊ ေဆာက္လုပ္ေရးလုပ္ငန္း စသည္တို႔မွထြက္ေသာ အမိႈက္မ်ားကို မီးရိႈ႔တန္တာမီးရိႈ႔၊ ေျမဖို႔တန္တာဖို႔၊ ျပန္သံုးသင့္တာသံုး (recycle) လုပ္သည္။ Zero waste Singapore အစီအစဥ္ျဖင့္ ပစ္လုိက္သမွ်အမိႈက္မ်ားကို အလဟႆျဖစ္မသြားေစပဲ အားလံုး ျပန္သံုးႏိုင္ ေစရန္ ႀကိဳးစားလ်က္ရိွသည္။

စင္ကာပူအမိႈက္သိမ္းစနစ္သည္ အလြန္ေကာင္းသျဖင့္ အိမ္မ်ား၊ ဆိုင္မ်ား၊ စက္ရံုမ်ား၊ ေဆာက္လုပ္ေရး လုပ္ငန္းမ်ားအေနႏွင့္ ထြက္လာသမွ် အမိႈက္မ်ားကို အလြယ္တကူ ပစ္ႏုိင္သည္။ အမိႈက္အတြက္ မည္သည့္ေနရာမွ တကူးတက သြားေနစရာမလို။ မိမိအိမ္ႏွင့္ လက္လွမ္းတမီတြင္ပင္ ပစ္ႏုိင္သည္။ ယခင္ကာလမ်ားက ေဆာက္ခဲ့ေသာ တိုက္အေဟာင္းမ်ားတြင္ မီးဖိုေခ်ာင္အတြင္း အမိႈက္ပစ္ခ်သည့္ေျမာင္း လုပ္ထားေပးကာ အမိႈက္ကို မိမိအိမ္ခန္းထဲမွေန၍ပင္ ပစ္ခ်လို႔ရသည္။ ယခု HDB flat မ်ားတြင္ အမိႈက္ပစ္ခ်သည့္ ေျမာင္းကို အိမ္ခန္းမ်ား၏ အလယ္ေလာက္တြင္ ထားေပးသည္။ အစြန္ဆံုးအိမ္ခန္းမွ အမိႈက္ပစ္ရာေနရာသို႔ တစ္မိနစ္အတြင္း ေရာက္ႏိုင္ သည္။

ထို႔ျပင္ ဘူတာရံုမ်ား၊ ေစ်းႀကီးမ်ား၊ ဘတ္စ္ကားမွတ္တိုင္၊ ပန္းၿခံ၊ လူေနတုိက္ခန္းမ်ားေအာက္တြင္ အမိႈက္ပံုးမ်ားကို လက္လွမ္း တမီတြင္ထားေပးသည္ျဖစ္ရာ အမိႈက္ပစ္လိုလွ်င္ တကူးတကလိုက္ရွာေနစရာမလို။ အနီးရိွအမိႈက္ပံုးတြင္း ပစ္ထည့္လိုက္ရံု ျဖစ္၏။ ထို႔ျပင္ အျခားသူမ်ားက အမိႈက္ပံုးအတြင္း ထည့္ေနသည္ကို ေတြ႔ျမင္ေနျခင္းကလည္း မိမိအေနႏွင့္ ေတြ႔ကရာ အမိႈက္မပစ္ေစရန္ သတိေပးေနသကဲ့သို႔ ျဖစ္သည္။ ေနရာတကာ အမိႈက္မရိွ၊ သန္႔ရွင္းသပ္ယပ္ေနျခင္းက အမိႈက္ကို ေတြ႔ကရာပစ္ရန္ လက္တံြ႔ ေစေလ၏။

ကြ်န္ေတာ္ ျမန္မာျပည္ျပန္သည့္အခါ ျပႆနာတစ္ခုမွာ အမိႈက္ကို မည္သည့္ေနရာတြင္ ပစ္ရမွန္းမသိျခင္း ျဖစ္၏။ ကြ်န္ေတာ္က စင္ကာပူတြင္ေနတာ ဆယ္စုႏွစ္ ႏွစ္ခုနီးပါးရိွၿပီဆိုေတာ့ အမိႈက္ကုိ ေတြ႔ကရာမပစ္တတ္။ ထို႔ေၾကာင့္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႔ထဲ စသည္ျဖင့္ အျပင္ထြက္သည့္အခါ တစ္ခုခုစားေသာက္ၿပီးသည့္အခါ သို႔မဟုတ္ တစ္ရႈးစသည့္ အမိႈက္မ်ားကို လက္ကကုိင္ထားရေလသည္။ ထို႔ေနာက္ အမိႈက္ပံုးကို ေယာက္ယက္ခတ္ေအာင္ ရွာၿပီး ေတြ႔သည့္အခါမွ ပစ္ရသည္။ တစ္ခါတစ္ရံ ကုိယ္သိထားသည့္ အမိႈက္ပစ္၍ရသည့္ေနရာထိ သယ္လာၿပီးမွ ပစ္ရသည္။

ကြ်န္ေတာ္တို႔ေနတာက ကမာရြတ္၊ ျပည္ရိပ္မြန္အိမ္ယာမွာ။ အမိႈက္ပစ္စရာေနရာ လုပ္ေပးမထား။ အမိႈက္ကို ညေန ၃ နာရီတြင္ တစ္ႀကိမ္၊ ၅ နာရီတြင္တစ္ႀကိမ္ လာသိမ္းသည္ဟု အစ္မႀကီးေျပာျပသျဖင့္ သိရ၏။ သူတို႔က အိမ္မ်ားမွ အမိႈက္မ်ားကို တြန္းလွည္း ျဖင့္ တစ္ပါတည္း သိမ္းသြားသည္။ သူတို႔အမိႈက္လွည္းလာမည့္အခ်ိန္ကို ေစာင့္ေနရသည္။

ကြ်န္ေတာ့္အမ်ိဳးသမီးမွာ အလုပ္လုပ္ေနသည္ျဖစ္ရာ အိမ္သို႔ ညေန ၆ နာရီေလာက္မွ ျပန္ေရာက္သည္။ အိမ္တြင္ သူႏွင့္ သားႏွင့္ ႏွစ္ေယာက္တည္းသာ ေနသည္။ သားက ၂ တန္းေက်ာင္းသား။ ညေနက်မွ အေမျဖစ္သူႏွင့္ အတူတူအိမ္ျပန္ေရာက္သည္။ သို႔အတြက္ ၅ နာရီလာသိမ္းေသာ အမိႈက္လွည္းကို မမီ။ ထုိအခါ မိမိအိမ္မွအမႈိက္ကို သူမ်ားလည္း မေပးခ်င္၍ အိမ္အနီးမွ လြတ္ေနေသာ ကြက္လပ္တြင္ အမ်ားသူငါနည္းတူ ပစ္ေလသည္။ အႏို႔ သည္ေနရာမပစ္ ဘယ္ေနရာသြားပစ္ပါမည္နည္း။ ဒါ တစ္ေန႔ထဲမဟုတ္။ ေန႔တုိင္းျဖစ္သည္။

သူတို႔စနစ္က အမ်ိဳးမ်ိဳးေျပာင္းေနတာျဖစ္၏။ ယခင္ကေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔အိမ္ေရွ႔မွ လမ္းၾကားေလးထိပ္တြင္ ပံုခြင့္ေပးကာ အမိႈက္ကားက လာရွင္းတာ ျဖစ္သည္။ ထိုစနစ္တံုးကမွ အဟုတ္သား။ အမိႈက္ပံုတြင္ ပစ္လို႔ရေသးသည္။ ယခု ထိုေနရာတြင္ အမိႈက္ပံုခြင့္မျပဳေတာ့ဘဲ အမိႈက္လွည္းမ်ားျဖင့္ လာသိမ္းျခင္းျဖစ္သည္။

ကြ်န္ေတာ္တို႔ ျပည္ရိပ္မြန္၊ (၈) ရပ္ကြက္အတြင္း မည္သည့္ေနရာတြင္မွ တရား၀င္ အမိႈက္ပစ္စရာေနရာ လုပ္ေပးမထား။ သည္ေတာ့ လြတ္သည့္ေနရာတြင္ ပစ္ၾကရသည္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔တုိက္ေဘး ကပ္လ်က္တြင္ မည္သည့္ အေဆာက္အဦးမွ မေဆာက္ရေသးေသာ ေျမကြက္လပ္ႀကီးတစ္ခု ရိွ၏။ ထိုေနရာသည္ကား ဤအနီးေနသူတို႔ အမိႈက္ပစ္ရာေနရာ ျဖစ္ေနေတာ့ သည္။ ကြ်န္ေတာ္သည္ပင္လွ်င္ ငွက္ေပ်ာသီးစားၿပီးပါက ထိုေနရာသို႔သာ ပစ္လုိက္ရသည္။

စာရႈသူမ်ားခင္ဗ်ား -

ကြ်န္ေတာ္ကား မည္သည့္အခါမွ စည္းမဲ့ကမ္းမဲ့ေနတတ္သူမဟုတ္။ စည္းကမ္းမဲ့ျခင္းကို မစင္ကဲ့သို႔ ရြံမုန္းတတ္သလို အျခား သူမ်ား စည္းကမ္းမရိွလွ်င္လည္း အင္မတန္ ကဲ့ရဲ့တတ္၏။ မိတ္ေဆြမ်ားျဖစ္လွ်င္မူ အားမနာတမ္း တည့္တည့္ေျပာတတ္ေလ သည္။ သို႔ေသာ္ အမိႈက္ပစ္စရာေနရာမရိွသည့္ (၈) ရပ္ကြက္၊ ျပည္ရိပ္မြန္အိမ္ယာမွ အေျခအေနမ်ားက ကြ်န္ေတာ့္အား စည္းကမ္းမဲ့သူျဖစ္ေအာင္ အတင္းတြန္းေပးေနေလ၏။ ရန္ကုန္ျပန္သည့္အခါတိုင္း ကြ်န္ေတာ့္မွာ အေတာ္ စိတ္မသက္မသာ ခံစားရေလသည္။

ျမန္မာျပည္သားလူအမ်ားတို႔ကို စည္းကမ္းမဲ့လွခ်ည့္ဟု ကဲ့ရဲ့သာေနသည္။ စည္းႏွင့္ကမ္းႏွင့္ေနခ်င္လာေအာင္ မည္သည့္အရာမွ ပံ့ပိုးေပးမထား။ နင္တို႔လိုစည္းမဲ့ကမ္းမဲ့ေတြနဲ႔ ဘယ့္ႏွာလုပ္ ဒီမိုကေရစီႏိုင္ငံထူေထာင္မလဲ ဟု ကိုယ္အသံုးမက်တာကို ႏိုင္ငံသားမ်ားအား လဲႊခ်ေနသူမ်ားသို႔ ေနာက္တစ္ခါ ကြ်န္ေတာ္ျပန္လာလွ်င္ အမိႈက္ပစ္စရာေနရာေတြ ျမင္ခ်င္ပါသည္ဟုသာ ေျပာလိုပါသည္။

(၅)

ေနာက္တစ္ခုက ကားမ်ားကို စည္းမဲ့ကမ္းမဲ့ ရပ္ရျခင္းျဖစ္၏။

ကြ်န္ေတာ္တို႔ ကမာရြတ္ၿမိဳ႔နယ္၊ (၈) ရပ္ကြက္တြင္ ၈ ထပ္တုိက္ ၉ လံုးရိွသည္။ တစ္ထပ္လွ်င္ ၆ ခန္း (အခ်ိဳ႔တိုက္မ်ားမွာ ၄ ခန္း) ႏႈန္းျဖင့္ တိုက္တစ္လံုးတြင္ ၄၈ ခန္းရိွ၏။ ဆိုေတာ့ ထုိရပ္ကြက္တြင္ အျခားလုံးခ်င္းအိမ္မ်ားမပါ တိုက္ခန္းအိမ္ယာခ်ည္း ၃၈၄ ခန္း၊ အိမ္ေထာင္စု ၃၈၄ စုခန္႔ ေနထိုင္ၾကသည္။ ေနာက္ေဆာက္ေသာ ၈ ထပ္တိုက္ မွ ၁၆ ခန္းႏွင့္ေပါင္းလိုက္ပါက ဤရပ္ကြက္တြင္ အိမ္ေထာင္စု ၄၀၀ ရိွ၏။ အစုိးရအရာရိွမင္းမ်ားက ကြ်ႏု္ပ္တို႔ ဤရပ္ကြက္ေနသူမ်ားအား ငမဲြမ်ားေအာက္ေမ့ကာ ကားရပ္ဘို႔ေနရာ စီစဥ္ေပးမထားဘဲ အိမ္ခ်ည္း အျပည့္ေဆာက္ထား၏။ သို႔ေသာ္ ကြ်ႏ္ုပ္မွလဲြ၍ က်န္ အိမ္ေထာင္စုေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာ ကား၀ယ္စီးႏိုင္ၾကသည္ ျဖစ္ရကား ၎တို႔ပုိင္ကားမ်ားကို ရပ္စရာေနရာမရိွ၍ မိမိတို႔တိုက္ေရွ႔တြင္ပင္ ရပ္ထားၾကရ၏။ တိုက္တစ္လံုး တစ္အိမ္ေထာင္ဆို ဘာမွ အေၾကာင္းမဟုတ္။ ခုေတာ့ တိုက္တစ္လံုးလွ်င္ ဆယ္ဂဏန္းမွ်ေသာ အိမ္ေထာင္စုမ်ားမွာ ကားပိုင္သည္ျဖစ္ရကား ကားမ်ားမွာ အိမ္ေရွ႔လမ္းမ်ားေပၚတြင္ ၾကပ္သိပ္ရပ္ထားရေလသည္။ လမ္းဟုိဘက္သည္ဘက္ကို ခြကာ ကားမ်ားကို ရပ္လိုက္သည့္အခါ လမ္းမွာ ကားတစ္စီးသြားသာရံုမွ် ရိွေတာ့၏။ ထုိက်ဥ္းေျမာင္းလွေသာ လမ္းကေလးေပၚတြင္ပင္ ကား၊ ဆိုက္ကား၊ လူ၊ တြန္းလွည္းစသည္တို႔ သြားၾကရေလရာ အလြန္အႏၱရာယ္မ်ားလွပါသည္။

ယုတ္စြအဆံုး ေခတၱကားရပ္စရာပင္ ေနရာမရိွ။ ကားမ်ားမွာ လမ္းႏွစ္ဘက္စလံုးတြင္ ရပ္ထားၾကရသည္ျဖစ္၍ လမ္းအလယ္၌ ကားတစ္စီးသြားသာရံုမွ်သာ က်န္ေတာ့ရာ ထုိေနရာတြင္ ေခတၱခဏ ကားရပ္လိုက္သည္ဆိုလ်င္ပင္ လမ္းပိတ္သြားေတာ့သည္။ ကြ်န္ေတာ္ ဧၿပီလက သားရွင္ျပဳအတြက္ ရြာသြားရန္ ဘတ္စ္ကားႀကီး တစ္စီးငွားသည္။ ပစၥည္းပစၥယမ်ားတင္ရန္ ကားႀကီးကို အိမ္ေရွ႔တြင္ပင္ ရပ္ထားရသည္။ ပစၥည္းမ်ားတင္ေနစဥ္ လမ္းပိတ္ေန၏။ အျပင္မွ ျပန္လာေသာကားတစ္စီးက ရပ္စရာေနရာ မရိွ၍ ကြ်ႏ္ုပ္တို႔ ဘတ္စ္ကားႀကီးေရွ႔တြင္ ပိတ္ရပ္သြားသည္။ ေနာက္ဘက္တြင္လည္း တစ္စီးရပ္ထားျပန္၏။ ဘတ္စ္ကားႀကီး ထြက္မယ္ လုပ္ေတာ့ ေရွ႔ေရာေနာက္ပါ ပိတ္ေနသျဖင့္ ထြက္လို႔မရ။ ကားထြက္ႏိုင္ဘို႔အေရး ကြ်ႏု္ပ္တို႔မွာ ဤေနရာတြင္ နာရီ၀က္ၾကာသည္။

ဤျဖစ္ရပ္မ်ိဳးမွာ ကြ်ႏု္ပ္တို႔ (၈) ရပ္ကြက္တစ္ခုတည္းမဟုတ္။ ရန္ကုန္တစ္ၿမိဳ႔လံုး ဤအတိုင္းခ်ည္းျဖစ္ေလရာ တစ္ေန႔တစ္ေန႔ ဤကဲ့သို႔ေသာ ျပႆနာေပါင္းမည္မွ်ရိွေလမည္ကုိ ေတြးၾကည့္ရံုႏွင့္ ရင္ေမာလွပါသည္။

ဟုိးယခင္ ကားမ်ားသိပ္မရိွေသးခင္ ကာလမ်ားကေဆာက္ခဲ့ေသာ အေဆာက္အဦးမ်ားကိုထားပါ။ ကားဦးေရမမ်ားေသးသျဖင့္ ကားရပ္နားရာေနရာကို ထည့္မစဥ္းစားဟု အေၾကာင္းျပပါက ခြင့္လႊတ္ႏုိင္စရာရိွေသးသည္။ သို႔ေသာ္ ယခုေခတ္ ဤမွ် မ်ားျပားလွ ေသာကားမ်ားကို ေတြ႔ျမင္ေနရပါလွ်က္ ယခုေခတ္ေဆာက္သည့္ အေဆာက္အဦမ်ားတြင္ ကားရပ္နားရာေနရာကို ထည့္သြင္း မစဥ္းစားျခင္းကား အလြန္ႏံုခ်ာညံ့ဖ်င္းလွေသာ စီမံခန္႔ခဲြမႈ၊ အေျမာ္အျမင္နည္းမႈ၊ အသိဉာဏ္ပညာခ်ိဳ႔တဲ့မႈပင္ ျဖစ္ေတာ့၏။

၎တို႔၏ အေျမာ္အျမင္နည္းပါးမႈႏွင့္ စီမံခန္႔ခဲြမႈ ညံ့ဖ်င္းျခင္းကား ဤ ကားရပ္သည့္ေနရာတစ္ခုတည္းသာ မဟုတ္။ ၾသခ်ယူရ ေလာက္ေအာက္ပင္ ဘက္စံုေထာင့္စုံ ည့ံဖ်င္းလွပါေပသည္။

ကားပုိင္ရွင္မ်ားအတြက္သာမက ကားမပိုင္သည့္သူမ်ားအတြက္ေရာ ဘာစဥ္းစားပါသနည္း။

ဘတ္စ္ကားေရာက္သည့္ေနရာမ်ားတြင္မူ လမ္းတစ္လမ္းထဲ၌ ဘတ္စ္ကား လုိင္းေပါင္းမ်ားစြာ ေျပးဆဲြေပးေသာ္လည္း ဘတ္စ္ကား မေရာက္သည့္ေနရာ၌မူ တစ္စီးမွ မရိွပါ။ ဘတ္စ္ကားလိုင္းမ်ားကို စီမံခန္႔ခဲြေပးသည့္ (ယခင္ကအေခၚ မ.ထ.သ၊ ယခုေတာ့ မည္သို႔ေခၚသည္မသိပါ) အလြန္အေျမာ္အျမင္နည္းပါးလွေသာ

ရန္ကုန္၌ ဘတ္စ္ကားလိုင္းမ်ားေျပးဆဲြပံု ေရာက္သင့္သည့္လမ္းမ်ား မေရာက္ပံု စီမံခန္႔ခဲြမႈ ညံ့ဖ်င္းပံု

ဘတ္စ္ကားမွတ္တိုင္မ်ား ထားပံု။ လိုင္းေပါက္မွတ္တိုင္ကို ဖ်က္လိုက္ပံု

 လမ္းေလွ်ာက္ရန္ ပလက္ေဖာင္းေကာင္းေကာင္းမရိွပံု

 မိလႅာစြန္႔စနစ္

အိမ္သာအလြယ္တကူသြားရန္ ၿမိဳ႔တြင္းၿမိဳ႔ျပင္ မည္သည့္ေနရာမွ မရိွပံု။ ဘူတာရံုမွ အိမ္သာမ်ား အလြန္ညစ္ပတ္ပံု

ေရဆိုးထုတ္စနစ္

ေရေျမာင္းစနစ္၊ ၅ ေပအက်ယ္၊ ၅ ေပအနက္ေရေျမာင္းတူးခိုင္းသူအား ဆယ္သိန္းေလာက္ေပးခ်င္၊ ဆုခ်တာမဟုတ္ဘဲ မဟုတ္က ဟုတ္က အမိန္႔မ်ားေလွ်ာက္ထုတ္ၿပီး ရန္ကုန္ၿမိဳ႔ႀကီးကို ဖ်က္ဆီးေနမည့္အစား ေတာသြား၍ ယာထြန္စားရန္ အရင္းအႏီွးေပးလိုျခင္း ျဖစ္

ကေလးကစားကြင္းမရိွ၊ အပန္းေျဖရန္ ေအာက္ဆင္းထိုင္ရန္ ထိုင္ခံုမရိွ၊ အေဖႀကီး ကြမ္းယာဆိုင္၌ ထုိင္ရပံု

လွည္းတန္းခံုးေက်ာ္တံတားေအာက္၌ ကေလးမ်ား စကိတ္စီး ကစားရပံု

ယခင္က ဆိုရွယ္လစ္စနစ္ကို ျမန္မာ့မူျမန္မာ့ဟန္ေျပာင္းကာ ျမန္မာ့ဆိုရွယ္လစ္လမ္းစဥ္ ဟု လုပ္ခဲ့သည္။ ယခုလည္း ဘာတဲ့ “စည္းကမ္းျပည့္၀ေသာ ဒီမိုကေရစီ” ဆိုပါလား။ သူတို႔ေျပာပံုျဖင့္ အျခားတိုင္းျပည္မ်ားမွ ဒီမိုကေရစီမ်ားမွာ စည္းကမ္းမဲ့လွေသာ ဒီမိုကေရစီမ်ား ျဖစ္ေနသေယာင္ေယာင္။ ဤသည္ကိုၾကည့္ျခင္းအားျဖင့္ အႏွီပုဂိၢဳလ္ႀကီးမ်ားမွာ သူမ်ားစီလုိ႔သာ ေယာင္ေတာင္ ေပါင္ေတာင္ လုိက္ စီ ရသည္။ ဒီမိုကေရစီဆုိသည္ကို ေရေရရာရာမသိဘဲ ရမ္းတုတ္ေနမွန္း သိသာလွ၏။

ပုသိမ္မံုရြာလမ္းမႀကီးမွ မိုင္တိုင္မ်ားကို ဓားျဖင့္ခဲြသြားျခင္း

ေသာက္ေရအိုးမွ ေရခြက္မ်ားကုိ သံႀကိဳးျဖင့္ ခ်ည္ထားရျခင္း

ဆက္ပါဦးမည္။

ေအးၿငိမ္း

၁၄ ဇြန္၊ ၂၀၁၅။ ည ၁၀း၃၈ နာရီ

ဘာေျပာင္းဘို႔လုိသလဲ ႏွင့္ ပေထြးက အေဖထက္ပိုေကာင္းျခင္း

(၁)

ကြ်န္ေတာ္ စိတ္မေကာင္းျခင္းႀကီးစြာျဖင့္ ဤစာကိုေရးပါသည္။

ကြ်ႏ္ုပ္တို႔က အေျပာင္းအလဲကိုအလုိရိွသည္။ ေျပာင္းလဲဘို႔ NLD ကို မဲေပးပါ ဟု တစ္ႏိုင္ငံလံုးပြက္ေလာရိုက္ေအာင္ ေအာ္ၾကေသာအခါ နားမခံႏိုင္သည့္ သမၼတႀကီးက ေျပာင္းလဲရေအာင္ဆိုေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ေျပာင္းၿပီးမွဟာ ဘာေျပာင္းဘို႔ လိုေသးလဲ၊ ဒါ့ထက္ထပ္ေျပာင္းရရင္ ကြန္ျမဴနစ္ပဲရိွေတာ့တာပဲ ဟု လူႀကီးတန္မဲ့ အဓိပၸာယ္ယတၳာယ မဲ့ေသာစကားကို ဆိုသည့္အခါ ကြ်ႏ္ုပ္မွာ အံ့ၾသလြန္းလို႔ ေသလုမတတ္ရိွေခ်သည္။

(သူ႔အေဖက “ဘာေျပာင္းဘို႔လုိသလဲ” ဆိုေတာ့ “ေျပာင္းလဲေနတာကို မသိဟန္ေဆာင္ၿပီး ေက်ာက္ခ်ရပ္ေနခဲ့လို႔ပါ” ဟု ပုလင္းတူ ဘူးဆို႔ လုပ္သူကလုပ္ေသးသည္။)

၎တို႔ေျပာခဲ့ေသာ ေျပာင္းသည္ဆိုျခင္းကား စစ္ယူနီေဖာင္းမွ အရပ္သား ယူနီေဖာင္းသို႔ေျပာင္းျခင္းမွ်ျဖစ္၍ က်န္တာ ဘာတစ္ခုမွ ေျပာင္းတာမရိွ။ ပိုလို႔ပင္ ဆိုးလာေသးသည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ ပိုဆိုးသည္ဟု ကြ်ႏု္ပ္ေျပာသနည္း။ ေထာင္ကိုအိမ္လုပ္ေနသူမ်ားအား ေရြးေကာက္ပဲြနီးမွ လႊတ္ေပးသည္။ ထုိအခါ ဆုိးသြမ္းလွသျဖင့္ သြားဖမ္းသူကို ရဲကုိေတာင္ သတ္လႊတ္လိုက္ေသးသည္။ လူႀကီးလူေကာင္း သားသမီးမ်ားက ဣေျႏၵသိကၡာရိွစြာ မဲဆြယ္ေနသည္ကို ေပၚေပၚတင္တင္ ဓားႏွင့္ ၀င္ပိုင္းသည္။ ဤသည္ကိုေတာင္ မ်က္စိမိွတ္ၿပီး ေျပာင္းေနၿပီဟု အတင္းေရာ အဓမၼပါ ဇြတ္ျငင္းေနေလရာ ၎တို႔ အတြက္ ကြ်ႏ္ုပ္မွာ ေျပာစရာစကားပင္ မရိွေတာ့ပါ။ (ရန္ၿငိဳးရန္စမရိွဘဲ ဓားႏွင့္အတင္း၀င္ခုတ္တာကိုေတာင္ ကိုယ္မႀကိဳက္လို႔ ဓားနဲ႔ခုတ္တာ သူတို႔မွာ ဘာအျပစ္မွမရိွဘူးဟု ဟို သကၤန္းပတ္ထားၿပီး လင္မယားကိစၥ၀င္ရႈပ္ေနေသာ သူက ေျပာလုိက္ေသး၏။)

ဘာေျပာင္းဘို႔လိုသလဲဆိုတာ ထို လက္တဆုပ္စာ အာဏာရူးမ်ားကလဲြ၍ က်န္ျမန္မာျပည္သားအားလံုးသိသည္။ ဒါ ကြ်ႏ္ုပ္ေျပာစရာမလိုပါ။

(၂)

က်မက မ်က္ရည္လြယ္တတ္တဲ့သူမဟုတ္သလို အလြယ္တကူလည္း ငိုတတ္တဲ့ မိန္းမ မဟုတ္ဘူး။ ဒါေပမဲ့ သူတို႔ကို မုန္းလြန္းလို႔၊ တမင္ကို ေအာ္ႀကီးဟစ္က်ယ္နဲ႔ ငိုပစ္လိုက္တယ္ ဟု သူကေျပာသည့္အခါ ကြ်န္ေတာ့္မွာ အလြန္ စိတ္မေကာင္း ျဖစ္ရသည္။ ကုိယ္က ဘာေကာင္မွမဟုတ္၍ ဘာမွ ကူညီမေပးႏုိင္သည့္အတြက္လည္း ၀မ္းနည္းမိ၏။

ကြ်န္ေတာ္က အခ်ိန္ျပည့္ safety officer အလုပ္လုပ္ေနသျဖင့္ BCSS သင္တန္းကို တနဂၤေႏြပိတ္ရက္မ်ားမွသာ သင္ရသည္။ BCSS က ေလးရက္သင္တန္းဆိုေတာ့ တနဂၤေႏြ ေလးရက္သင္သည္။ တစ္လမွာ တနဂၤေႏြက ေလးရက္သာရိွသျဖင့္ ကြန္ေတာ့္မွာ ရက္အားမရိွ။ စေနေန႔တြင္ CSOC ကလည္း သင္ရေသး၏။ သည္ေတာ့ သားျဖစ္သူကို ဘယ္မွလိုက္မပို႔ႏိုင္။ တခါလာလည္း ဂ်ဴးေရာင္းပြိဳင့္၊ တခါလာလည္း ဂ်ဴေရာင္းပိြဳင့္ဟု သူက ကြန္ပလိန္းတက္၏။ ယခု ႏို၀င္ဘာတြင္ တနဂၤေႏြ ငါးရက္ပါသည္ျဖစ္ရာ တစ္ရက္နားရသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ရွားရွားပါးပါး ထိုနားရက္တြင္ သားတုိ႔ကို ယူနီဗာဆယ္ စတူဒီယို လုိက္ပို႔၏။

ပထမဆံုး ရုိလာကုိစတာစီးၿပီး ေနာက္တစ္ေနရာဆက္စဥ္ လမ္း၌ ဖံုး၀င္လာ၏။

သူက ေန႔ေစ့လေစ့ကုိယ္၀န္ရိွေနၿပီး လက္ရိွအိမ္အကူက ႏို၀င္ဘာ ၅ ရက္ေန႔တြင္ သက္တမ္းကုန္မွာဆိုေတာ့ ေနာက္ အိမ္အကူတစ္ဦးထပ္ေလွ်ာက္သည္။ စင္ကာပူတြင္ အိမ္အကူေလွ်ာက္ရတာ မလြယ္လွပါ။ ပထမဆံုးအိမ္အကူ ျဖစ္လွ်င္ အိမ္ရွင္ျဖစ္သူသည္ သင္တန္းသြားတက္ရသည္။ အိမ္အကူအတြက္ လံုၿခံဳေရးအာမခံ၊ ေဆးအာမခံမ်ား၀ယ္ရသည္။ အိမ္အကူ ေရာက္လာလွ်င္ ေဆးစစ္ရမည္၊ အိမ္အကူမ်ားသိသင့္သိထိုက္သည္မ်ားကို သင္ေပးသည့္ အေျခခံသင္တန္းတက္ဘို႔ စီစဥ္ရ သည္။ အားလံုးၿပီးလို႔ IPA letter ရၿပီဆိုေတာ့ ေလယာဥ္လက္မွတ္၀ယ္။ စင္ကာပူေခၚရ၏။

စင္ကာပူအိမ္ရွင္မ်ားကေတာ့ ေအးဂ်င့္မွ ေခၚ၏။ သို႔ေသာ္ ယခုဖံုးဆက္သည့္အမ်ိဳးသမီးကမူ သူ႔ဘာသာ ေလွ်ာက္တာ ျဖစ္သည္။ ဆုိေတာ့ IPA letter ရသည္ႏွင့္ ေလယာဥ္လက္မွတ္၀ယ္ပို႔လုိက္ကာ ျမန္မာျပည္မွ မိန္းကေလးကို လွမ္းေခၚ လိုက္သည္။ သည္တြင္ ကိစၥမ်ားေတာ့၏။

အႏွီမိန္းကေလး ေလဆိပ္ေရာက္ေတာ့ အိမ္ေဖာ္မ်ားကို ႏုိင္ငံျခားလႊတ္ျခင္းအား ျမန္မာအစိုးရမွ ပိတ္ပင္ထားေသာေၾကာင့္ သြားခြင့္မျပဳႏိုင္ပါ ဟု ဆိုကာ ထိုမိန္းကေလးအား ေလယာဥ္ေပၚတက္ခြင့္မျပဳသျဖင့္ ဒုကၡႏွင့္လွလွႏွင့္ တိုးေလေတာ့၏။

သူတို႔လည္း ဘာလုပ္ရမွန္းမသိေသာေၾကာင့္ ေကာက္ရိုးတမွ်င္အေနႏွင့္ ကြ်ႏ္ုပ္ထံဖံုးလွမ္းဆက္၏။ ကြ်န္ေတာ္လည္း ရႏိုင္တတ္သမွ်ေသာ အဆက္အသြယ္ဖံုးနံပါတ္ကို ရွာေဖြေပးလိုက္၏။ ဒီကေန႔ေတာ့ ေလယာဥ္ထြက္ခ်ိန္မမီေတာ့ေသာေၾကာင့္ နက္ျဖန္မွ လုပ္ေပးမည္ဟု သိရေလသည္။ လံုး၀လုပ္လုိ႔မရတာထက္စာရင္ေတာ့ ေလယာဥ္လက္မွတ္ျပန္၀ယ္ရတာ အပံုႀကီး ေတာ္ေသးသည္ဟုေတြးကာ ကြ်ႏု္ပ္လည္း ဟင္း ခ်ႏိုင္ေလေတာ့၏။ ထို႔ေနာက္ေတာ့ အနီေတြေရာအျပာေတြေရာ ရိွသမွ် ရုိလာကိုစတာ အကုန္စီးကာ သားအဖႏွစ္ေယာက္ ေခါင္းမ်ား ခ်ာလပတ္ရမ္းလ်က္ ယိုင္တိယိုင္ထိုးႏွင့္ ျပန္ခဲ့ေလသတည္း။

သို႔ေသာ္ ဇာတ္လမ္းက သည္တြင္မရပ္။

(၃)

သည္ကေန႔မနက္ ဟုိ မမကေလးဆီ အက်ိဳးအေၾကာင္းသိရေအာင္ လွမ္းဖံုးဆက္ေတာ့ သူက ေမာႀကီးပန္းႀကီးႏွင့္ ဇာတ္စံု ခင္းျပသည္။ ကုိယ္၀န္က ေန႔ေစ့လေစ့ဆိုေတာ့ စကားေျပာရတာ ပင္ပမ္းလွ၏။ သို႔တိုင္ သူကလည္း ေျပာခ်င္၊ ကြ်န္ေတာ္ ကလည္းသိခ်င္ ဆုိေတာ့ သူက စုန္ေရဆန္ေရ အကုန္ေျပာျပသည္။

ကြ်န္ေတာ္ေပးလုိက္သည့္အဆက္အသြယ္ႏွင့္ အဆင္မေျပဟု ဆိုသည္။ ေနာက္ေတာ့ သည္ကိစၥမ်ားကို လုိင္း၀င္ လုပ္ေပးေန သည့္ ေအးဂ်င့္ႏွင့္ ဆက္မိသည္ဆို၏။ ေအးဂ်င့္ကို ႏွစ္သိန္းေပးရမည္။ ေလယာဥ္လက္မွတ္ ျပန္၀ယ္ကာ ၇ ရက္ေန႔ လာရမည္ ဆို၏။ (စကားစပ္၍ ေျပာရလွ်င္ ျမန္မာျပည္ရိွ ကြ်န္ေတာ္အမုန္းဆံုးအရာမ်ားထဲ၌ တစ္ခုမွာ ထို “လိုင္း၀င္” ျခင္း ျဖစ္၏။ ကြ်ႏု္ပ္တို႔၏ ခ်စ္လွစြာေသာ သမၼတႀကီးက ဘာေျပာင္းဘို႔လုိေသးလဲ ေမးသည္ကို အဲဒီလိုင္း၀င္တာႀကီး ေပ်ာက္သြားေအာင္ လုပ္ဖို႔ဟာ တစ္ခုအပါအ၀င္ေပါ့ဗ် ဟု ေျပာလုိက္ခ်င္သည္မွာ ပါးစပ္ကို ယားေနပါသည္။)

သုိ႔ႏွင့္ မမကေလးက သံရံုးသို႔သြား၏။ သံရံုးကစာႏွင့္ဆိုလွ်င္ ေအးဂ်င့္ကိုေပးရတာ ပိုမ်ားသက္သာေလမလားေပါ့။ သူက ျဖစ္ေၾကာင္းကုန္စင္ေျပာျပေတာ့ သံရံုးမွ တစ္ေယာက္က ရွင္းျပသည္။  

ဟုတ္သေလဗ်ာ။ က်ဳပ္တို႔စာထုတ္ထားေပသားကပဲ၊ ေဟာဒီမွာ ေရာ့။ ျမန္မာအိမ္အကူမ်ား စင္ကာပူသို႔လာျခင္းကို ပိတ္ပင္ထားပါသည္ ဆိုတဲ့စာ။

ဟုတ္ကဲ့။ အဲဒါဆို ဒီစာကုိ အဂၤလိပ္လိုေရးထားတဲ့စာေလး ေပးပါ။ ဒီစာကိုျပၿပီး MOM ကုိ သြားေျပာရေအာင္။ ျမန္မာအစိုးရက ပိတ္ထားပါလ်က္ကနဲ႔ စင္ကာပူက ဘာျဖစ္လို႔ IPA letter ထုတ္ေပးရသလဲ ဆိုတဲ့အေၾကာင္း သြားေျပာမယ္။

အဲဗ်ာ။ ဒါက တရား၀င္ထုတ္ထားတာမဟုတ္ဘူးေလ။ ဘယ္ အဂၤလိပ္လိုေပးလို႔ျဖစ္မတံုး မယ္မင္းႀကီးမရဲ့။

တရား၀င္ထုတ္ထားတာမဟုတ္ဘူးဆို၊ ဒါက တရားမ၀င္တဲ့စာလား။ တရားမ၀င္တဲ့စာကို ဘာျဖစ္လို႔ ထုတ္သလဲ။

အဲ . . အဲ . .  ဒါ . .  ဒါ . . က . . က . . . ဟို ျမန္မာေတြသိရေအာင္ ထုတ္သေလဗ်ာ။

က်မတို႔သိရံုနဲ႔ ဘာမွ အက်ိဳးမရိွဘူး။ ဒါကို ဘာျဖစ္လို႔ စင္ကာပူအစိုးရကို တရား၀င္အေၾကာင္းမၾကားသလဲ၊ အဲဒီလို အေၾကာင္းၾကားထားရင္ ဒီလုိ ကိစၥမ်ိဳးေတြ ျဖစ္လာစရာ မရိွဘူး။ က်မကို ရွင္တို႔ သံမႉးနဲ႔ေတြ႔ခြင့္ေပးပါ။

သူက တာ၀န္ရိွသူေတြနဲ႔ ေတြ႔ခြင့္မေပးႏိုင္ဘူးတဲ့။ က်မလဲ ေတာ္ေတာ္ေဒါသထြက္တာနဲ႔ ေအာ္ဟစ္ငိုပလိုက္တယ္။ သူတို႔က်မကို ဘာတစ္ခုမွ လုပ္မေပးႏိုင္ဘူး။ က်မလဲ သူတို႔ေရွ႔မွာတင္ MOM ကုိလွမ္းဖံုးဆက္တယ္။ ေကာင္တာက ဒီကိစၥသူရွင္းမေပးႏိုင္တာ ေတာင္းပန္ပါတယ္။ သူ႔အထက္အရာရိွနဲ႔ ေတြ႔ရေအာင္ MOM ကုိလာခ့ဲပါလို႔ ေခၚတယ္။

ဒါနဲ႔ က်မ MOM ကို သြားတယ္။ ေျပာရမွာ ရွက္လဲရွက္ပါရဲ့ရွင္။ ကုိယ့္ႏုိင္ငံသံရံုးက ရုိင္းရိုင္းစိုင္းစိုင္းဆက္ဆံလိုက္သမွ် MOM က က်မကို တကယ့္ကို ေဖးေဖးမမနဲ႔ တထုိင္ထဲမွာ အကုန္ အဆင္ေျပေအာင္ လုပ္ေပးလုိက္တယ္။

က်မ ကိုယ္၀န္ႀကီးနဲ႔ဆိုေတာ့ သူတို႔က ေအးေအးေဆးေဆး ထိုင္ေျပာပါလို႔ ေျပာတယ္။ ေနာက္ၿပီးေတာ့ ျမန္မာအစိုးရက ပိတ္ထားတဲ့ကိစၥေတာ့ သူတို႔ ဘာမွ မတတ္ႏိုင္ဘူး။ ဒါေပမဲ့ သူတို႔လုပ္လို႔ရသမွ် အကုန္လုပ္ေပးပါမယ္ တဲ့။

ပထမဆံုး ခုေခၚမဲ့ကေလးမရဲ့ IPA letter က တစ္လသက္တမ္းပဲ ရိွတာကို သက္တမ္းတိုးေပးတယ္။ တကယ္လို႔ တစ္လအတြင္း မလာႏုိင္ခဲ့ရင္ အဆင္ေျပေအာင္။ ေနာက္ၿပီး သူ၀င္လာလို႔ရိွရင္ ဘာအစစ္အေဆး အေမးအျမန္းမွ မရိွေစရဘူး။ ေခ်ာေခ်ာေမာေမာ ၀င္လာႏိုင္ေအာင္ သူတို႔ ICA ကို သတင္းပုိ႔ထားလိုက္မယ္ လုိ႔ ေျပာတယ္။ ေနာက္ၿပီး ကေလးမသင္တန္းတက္ဘို႔ စီစဥ္ထားတာကိုလည္း ရက္ေရႊ႔ေပးလိုက္တယ္။

အကယ္၍မ်ား ျမန္မာအစိုးရက ခြင့္မျပဳလို႔ ဘယ္လိုမွလာလို႔မရခဲ့ရင္ေတာင္ တင္ထားတဲ့ security bond, medical insurance, သင္တန္းေၾကး အားလံုးကို သူတို႔ settle လုပ္ေပးမယ္ လုိ႔ေျပာတယ္။ ေနာက္ၿပီး ခုကေလးမက အခ်ိန္မီ ေရာက္မလာခဲ့လို႔ လက္ရိွ အိမ္အကူကလည္း သက္တမ္းကုန္ၿပီး ျပန္ရမယ္ဆိုရင္ ၾကားထဲမွာ ဘယ္သူမွမရိွပဲ ဒုကၡေရာက္မွာ စိုးလို႔ လက္ရိွ ၅ ရက္ေန႔မွာ သက္တမ္းကုန္ေတာ့မဲ့ အိမ္အကူရဲ့ ၀ပ္ပါမစ္ကိုလည္း ခ်က္ခ်င္း သက္တမ္းတိုးေပးလိုက္တယ္။

က်မ ပထမကေလးက ငယ္ေသးေတာ့ နင္ အိမ္အကူ ႏွစ္ေယာက္ေခၚခ်င္လည္း ေခၚေလ။ တကယ္လို႔ ေခၚခ်င္သပဆိုရင္ လက္ရိွ အိမ္အကူကို သက္တမ္းတစ္ႏွစ္ ထပ္တိုးေပးမယ္တဲ့။

ဆိုေတာ့ ကြ်န္မလည္း ၀မ္းနည္းတာနဲ႔ မ်က္ရည္က်မိတယ္။

အို အို၊ ဘာမွ ၀မ္းမနည္းပါနဲ႔။ ငါတို႔ အားလံုးအဆင္ေျပေအာင္လုပ္ေပးပါမယ္ ဆိုၿပီး အဲဒီအရာရိွက က်မကို ေရတိုက္လိုက္ပါ ေသးတယ္။

(၄)

၀မ္းနည္းသည္မွာ သူမဟုတ္။ ကြ်ႏု္ပ္ျဖစ္၏။

ကြ်ႏ္ုပ္တို႔မွာ အေဖအရင္းက ႏိွပ္စက္သည့္ဒဏ္ မခံႏိုင္ေသာေၾကာင့္ ပေထြးဆီခိုလံႈေနရရာ ပေထြးက အေဖအရင္းထက္ ပိုေကာင္းေနေသာေၾကာင့္ ၀မ္းနည္းမိျခင္း ျဖစ္ေလသည္။

မိတ္ေဆြမ်ားခင္ဗ်ား -

ကြ်ႏ္ုပ္တို႔ တိုင္းသူျပည္သားမ်ား၏ အႏွီဒုကၡသုကၡမ်ားမွ လြတ္ကင္းေစရန္ ကြ်ႏ္ုပ္တို႔ကုိယ္တိုင္ လုပ္ၾကရမည္။

ထိုသို႔လုပ္ႏိုင္မည့္ အခြင့္အေရးကား လက္တကမ္းမွ်သာ လုိေတာ့သည္။

ကြ်ႏ္ုပ္တို႔၏ အိပ္မက္မ်ားအတိုင္း ျဖစ္လာလိမ့္မည္ဟု (အႀကီးအက်ယ္) ေမွ်ာ္လင့္မိပါသည္။

ကြ်ႏ္ုပ္တို႔ တိုင္းသူျပည္သားမ်ားစိတ္ခ်မ္းသာ ကိုယ္ခ်မ္းသာႏွင့္ လူတစ္ေယာက္ကဲ့သို႔ တူတူတန္တန္ ေနရမည့္တစ္ေန႔ကို မလဲြမေသြ ေရာက္ၾကရလိမ့္မည္။

ေရာက္ၾကပါေစကုန္သတည္း။

ေက်းဇူးတင္ပါသည္။

ေအးၿငိမ္း

၃ ႏို၀င္ဘာ၊ ၂၀၁၅

မွတ္ခ်က္။      ။ Security bond မွာ စင္းေဒၚလာ ၅၀၀၀ ျဖစ္ၿပီး medical insurance မွာ စင္းေဒၚလာ ၁၅၀၀၀ ျဖစ္ပါသည္။ 

ျပည္သူ႔မ်က္ရည္ျဖင့္ ေျခေဆးအံ့

(၁)

ယေန႔ သတင္းႏွစ္ပုဒ္ကိုဖတ္မိၿပီး ၀မ္းသာ၀မ္းနည္းျဖစ္ရသည္။

၀မ္းသာရသည့္သတင္းမွာ ဆရာဦးရန္လင္းတို႔ လႊတ္ေတာ္ကိုယ္စားလွယ္အသစ္ေတြ ေနျပည္ေတာ္သို႔ အိတ္စ္ပရက္စ္ ကားႀကီးမ်ားျဖင့္ ထြက္ခြာသြားသည့္သတင္းျဖစ္ၿပီး -

၀မ္းနည္း၊ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ရသည္မွာ က်ဴးေက်ာ္ဆိုသူမ်ား၏ ေနအိမ္မ်ားကို ဘူဒုိဇာမ်ားျဖင့္ ၿဖိဳဖ်က္ပစ္ေနေသာ ဗီဒီယို သတင္းကို ၾကည့္ရ၍ျဖစ္၏။

(၂)

ကြ်ႏ္ုပ္တို႔တိုင္းျပည္ႀကီးကို အူအသည္းေျပာင္းျပန္လွန္ကာ လုပ္ခ်င္တိုင္းလုပ္ေနေသာ၊ ေခ်းကို ေခြးႏိုင္သည့္ပမာ ကြ်ႏု္ပ္တို႔ တိုင္းသူျပည္သားမ်ားကို ၎တို႔၏ လက္ေအာက္ငယ္သားမ်ားပမာ ႏိုင္ခ်င္တိုင္းႏိုင္ေနေသာ၊ တိုင္းသူျပည္သားမ်ားအား ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္းေနရေစရန္ မေကာင္းသူ၊ လူဆိုးသူခိုးတို႔ရန္မွ ကာကြယ္ေပးရမည့္အစား၊ လူဆိုးသူခိုးမ်ားကို ေျမေတာင္ေျမွာက္ေပးကာ တုိင္းသူျပည္သားမ်ားကို ရမယ္မ်ိဳးစံုရွာကာ ဒုကၡေပးေနေသာ၊ ရမည္ဆိုလွ်င္ ဘနဖူးကိုပင္ သုိက္တူးမည့္သူမ်ားကား အမိုက္ဇာတ္သိမ္း၍ တစ္ခန္းရပ္ေပေတာ့မည္။ အႏွီသေကာင့္သားမ်ားကို ေတာ္ေတာ္ေစာေစာ ကတည္းက သံပံုးတီးကာ ေတာထုတ္ပစ္ခ်င္ေနေသာ ကြ်ႏု္ပ္၏ဆႏၵမ်ား ယခု ျပည့္၀ခဲ့ေပၿပီ။

၎တို႔ေနရာတြင္ ကြ်ႏ္ုပ္တို႔ အားတက္သေရာ၊ ေမွ်ာ္လင့္တႀကီးျဖင့္ ေရြးေကာက္တင္ေျမွာက္လုိက္ေသာ ျပည္သူ႔ ကိုယ္စားလွယ္အစစ္မ်ား အစားထိုး၀င္ေရာက္လာရန္ လက္တစ္ကမ္းသာ လိုေတာ့သည္။

ကြ်ႏ္ုပ္တို႔ ယံုၾကည္ကိုးစားေသာ ေခါင္းေဆာင္ႀကီးကား ၎၏ျပည္သူ႔ကိုယ္စားလွယ္မ်ားကို အတင္းေမာင္းေနတာေတြ႔ရေတာ့ ဘယ္သူမႀကိဳက္ႀကိဳက္၊ ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ အလြန္သေဘာက်လွေပသည္။ ျပည္သူမ်ားကို ဦးေဆာင္မႈေပးမည့္သူမ်ားသည္ သူမ်ားထက္ ေခါင္းတလံုးသာေနမွ ျဖစ္မည္မဟုတ္ေလာ။ သူက မဟုတ္တာလုပ္လို႔ကေတာ့ ဘယ္သူ႔မွ ခ်မ္းသာမေပးဘူးဟု ခပ္တင္းတင္းေၾကျငာခ်က္ကို ပိုႀကိဳက္ေသးသည္။ အစိုးရေကာင္းတစ္ခုဖန္တီးယူဘို႔ဆိုတာ လြယ္တာမဟုတ္။ ယခု ျမန္မာႏိုင္ငံ အေျခအေနႏွင့္ဆို ပိုေတာင္မလြယ္ေသးသည္။ သည္အေၾကာင္းမ်ားကို ခေရေစ့တြင္းက် သိထားသျဖင့္လည္း သည္ကဲ့သို႔ ကိုင္တြယ္ေနျခင္းျဖစ္သည္။

သိၾကားမင္း ကြ်ဲေယာင္ဖန္ဆင္းျပတာေတာင္ ခ်ဳိနည္းနည္းကားေသးသည္ ဟု ေ၀ဖန္ေသာ လူ႔ေလာကႀကီးတြင္ မည္သူ အကဲ့ရဲ့ လြတ္ပါသနည္း။ ေျပာခ်င္ရာေျပာၾကပါေစ။ ကိုယ္လုပ္တာ မွန္ေနဘို႔ အေရးႀကီးသည္။ လူေတြေျပာတိုင္းသာ ေလွ်ာက္ နားေယာင္ေနရလွ်င္ ဟို သားအဖႏွင့္ ျမည္းတစ္ေကာင္လို ျဖစ္ေနေပမေပါ့။

ယခု ျပည္သူ႔ကိုယ္စားလွယ္မ်ား လႊတ္ေတာ္ကို လာေရာက္ေလ့လာသည့္ သတင္းကိုဖတ္ရတာ က်က္သေရရိွလွပါဘိေတာင္း။

(၃)

က်န္စစ္သားမင္းႀကီးက ငါ၏ ညာလက္ရံုးျဖင့္ ျပည္သူျပည္သားတို႔ကို စားေသာက္စရာမ်ားေပးၿပီး ငါ၏ ဘယ္လက္ျဖင့္ ျပည္သူတို႔အား အ၀တ္ပုဆိုးကိုေပးအံ့ ဟု ဆိုခဲ့သည္။

ယခု မင္းဆိုးမင္းညစ္မ်ားကေတာ့ ေျပာင္းျပန္။ ငါတို႔၏ ညာေျချဖင့္ ျပည္သူတို႔၏ အသက္အိုးအိမ္ စည္းစိမ္မ်ားကို ရိုက္ခ်ဳိးၿပီး ငါတို႔၏ ဘယ္ေျချဖင့္ ျပည္သူတုိ႔၏ မ်က္ရည္ျဖင့္ ေျခေဆးအံ့ ဟု ခံယူထားေလသေလာ မေျပာတတ္။

၎တို႔လုပ္သမွ် အမ်ားျပည္သူအဖို႔ တစ္ကြက္မွ စိတ္ခ်မ္းသာစရာမရိွ။ တစ္ကြက္ကေလးေလာက္ စိတ္ခ်မ္းသာစရာ၊ သာဓု ေခၚစရာကေလးမ်ားရိွလွ်င္ပင္ မေျပာလုိပါ။

ယခုေတာ့ ရန္ကုန္၊ ရန္ကုန္မို႔လို႔။ ဖားကန္႔ ဖားကန္႔ မို႔လို႔။ လက္ပံေတာင္း လက္ပံေတာင္း မို႔လို႔။ လက္ပံတန္း လက္ပံတန္း မို႔လို႔။ လုပ္သမွ် အကုန္ အရာရာႏွင့္ အေၾကာင္းေၾကာင္းခ်ည္း ျဖစ္၏။

လူေကာင္းေတြ ေထာင္ထဲထည့္ၿပီး ခုနစ္ခါျပန္ ရွစ္ခါျပန္ ရာဇ၀တ္မႈက်ဴးလြန္ထားသူက်ေတာ့ လြတ္ၿငိမ္းခ်မ္းသာေပးလိုေပး။ ဤသည္ကိုၾကည့္ျခင္းျဖင့္ ျပည္သူတို႔အေပၚထားေသာ ၎တို႔ေစတနာကို အကြက္လိုက္ အကြင္းလုိက္ျမင္ႏိုင္ေပသည္။

ယခုလည္း ၾကည့္ပါ။

ငါရာထူးကမျပဳတ္ခင္ က်ဴးေက်ာ္ဆိုတဲ့ေကာင္ေတြကို အကုန္ဖယ္ပစ္မယ္ဆုိကာ ေနအိမ္မ်ားကို အသားလြတ္ excavator ႀကီးမ်ားျဖင့္ ၿဖိဳဖ်က္ပစ္သတဲ့။ ဗီဒီယိုၾကည့္ရင္း ကြ်န္ေတာ့္မွာ မ်က္ရည္မ်ားပင္ ၀ိုင္းမိပါသည္။ စိတ္မေကာင္းလုိက္သည္မွာ ေျပာစရာမရိွ။

လက္နက္အားကိုးျဖင့္၊ အာဏာရိွတိုင္း ဘယ္ေခြးမွ လူမထင္ဘူးကြ ဆုိကာ ရမ္းခ်င္တိုင္း ရမ္းေနသည္ကို တားမည့္သူ မရိွေတာ့ၿပီေလာ။ ထစ္ကနဲရိွ လက္နက္အားကိုးျဖင့္ အတင္းအဓမၼ အႏိုင္က်င့္ေျဖရွင္းသည့္နည္းမွာ ၎တုိ႔၏ တစ္ခုတည္းေသာ မဟာဗ်ဴဟာ ျဖစ္ေပသည္။ သူရို႔ပေထြးေတြ ကားႀကီးကားငယ္ အသြယ္သြယ္ျဖင့္ ကိုယ့္တိုင္းျပည္ထဲ ၀င္ခ်င္သလို၀င္ ထြက္ခ်င္သလိုထြက္၊ ရိွသမွ်ေျမႀကီးကို အ၀ီစိေရာက္ေအာင္ တူးေနတာက်ေတာ့ ဘာေလသံမွေတာင္ မဟရဲ။ ကိုယ့္ျပည္သူေတြက်ေတာ့ ဘယ္ေန႔အၿပီးဖယ္ေပးပါ။ ဖယ္မေပးရင္ေတာ့ အင္အားသံုးၿဖိဳခြင္းမယ္ ဟု ရာဇသံ ေပးခဲ့သည္။ ေၾသာ္ - တယ္လဲ အားကိုးခ်င္စရာေကာင္းလုိက္ပါတဲ့ သူရဲေဂါင္းႀကီးမ်ားေပပ။

သည္ က်ဴးေက်ာ္ဆိုသူမ်ား၏ ေနာက္ေၾကာင္းကို ကြ်န္ေတာ္ မသိပါ။ သို႔ေသာ္ အိမ္ႏွင့္ယာႏွင့္ ေနေနသူမ်ားကို အတင္း အဓမၼ ဖ်က္လိုဖ်က္ဆီး လုပ္တာ ကိုယ္လုပ္တာ မွန္သလားဆိုတာ နည္းနည္းေလာက္ ျပန္စဥ္းစားၾကည့္ပါ။

ဒီေနရာကို ဘယ္သူပိုင္တာလဲ။ (အဓမၼသိမ္းထားတာ မဟုတ္ဘဲ တကယ့္ပုိင္ရွင္အစစ္အမွန္)

အဲသည္ က်ဴးေက်ာ္ဆိုတဲ့သူေတြ ဘယ္ေနရာက ေရာက္လာတာလဲ။

သူတုိ႔ကို ဘယ္သူက ေနခြင့္ေပးတာလဲ။

သူတို႔ ဘယ္လုိပံုစံနဲ႔ ေနေနၾကတာလဲ။

သူတို႔ကို ဒီေနရာကေနဖယ္မယ္ဆို ဘယ္ေနရာမွာေနဘို႔ အစားထိုးေပးမလဲ။

ေက်ာင္းတက္ေနတဲ့ကေလးေတြဆို ေက်ာင္းတက္ရ အဆင္ေျပေအာင္ ဘယ္လိုစီမံေပးမလဲ . . .

ဤေနရာတြင္ ေနထိုင္ေနၾကသူမ်ားသည္ လူမ်ားမဟုတ္ပါလား။

သူတုိ႔တြင္ မိသားစုမ်ား မရိွပါလား။

မိအိုဖအိုမ်ား မရိွပါလား။

ကေလးသူငယ္မ်ား မရိွပါလား။

သူတုိ႔အိမ္မ်ားကို အတင္းအဓမၼ၀င္ဖ်က္လို႔ အိမ္ေတြပ်က္သြားရင္ အသစ္ျပန္ေဆာက္စရာ ပိုက္ဆံရိွပါ့မလား။

ဘာဆိုဘာမွ မေတြးပါ။

ငါ့စကားႏြားရ အတင္းလုပ္တာျဖစ္သည္။

အကယ္တန္တု  ထုိ က်ဴးေက်ာ္မ်ားသည္ မည္သည့္ပိုင္ဆိုင္မႈအေထာက္အထားမွ မရိွ။ မည္သည့္တရား၀င္ခြင့္ျပဳခ်က္မွ မရိွပဲ ေနထုိင္သည္ဆိုလွ်င္ပင္ ၎တို႔ကို တရား၀င္ေနထိုင္ခြင့္ရေအာင္ စီစဥ္မေပးသင့္ပါသေလာ။

ထုိင္းႏွင့္ မေလးရွားတြင္ တရားမ၀င္သြားေရာက္ အလုပ္လုပ္ကိုင္ေနသူ သိန္းႏွင့္ခ်ီရိွသည္။

ထုိျမန္မာလုပ္သားမ်ားကို ထိုင္းႏွင့္ မေလးရွားအစိုးရက တရား၀င္ေနထိုင္ လုပ္ကိုင္ခြင့္ရေအာင္ မၾကာခဏ စီစဥ္ေပးေလ့ရိွ၏။

သူမ်ားအစိုးရက ကိုယ့္ႏိုင္ငံသားမဟုတ္တဲ့သူေတြ ကိုယ့္တိုင္းျပည္ထဲ တရားမ၀င္လာလုပ္ေနတာေတာင္ တရား၀င္ေအာင္လုပ္ေပးေနေသးတာ -

ကိုယ့္အစိုးရက ကိုယ့္တိုင္းသူျပည္သားေတြ ကိုယ့္ႏိုင္ငံထဲ ေနေနတာကို အတင္းေရာအဓမၼပါ ႏိုင့္ထက္စီးနင္း ႏွင္ထုတ္ေနသည္ ဆိုေတာ့ -

ကြ်ႏ္ုပ္မွာ အျဖစ္ကေတာ့ မႏွစ္ကနဲ႔မတူပါ ဟုသာ ကုန္းေအာ္ ငိုလိုက္ခ်င္ပါေတာ့သည္။

ကြ်ႏ္ုပ္တို႔တိုင္းသူျပည္သားမ်ားသည္ ရာဇေတာ၀ါေဘးမွ ကင္းလြတ္ၾကပါေစကုန္သတည္း။

ေက်းဇူးတင္ပါသည္။

ေအးၿငိမ္း

၂၈ ဇႏၼ၀ါရီ၊ ၂၀၁၆ ၊ ၀၀း၂၆ နာရီ

ငွက္ေပ်ာမွန္း ေခ်းမွန္း မသိၾကသူမ်ား

(၁)

စကားေလးတလံုးရလိုက္ ေလွ်ာက္ဖြလိုက္ႏွင့္ လူမ်ားတကာဖြတိုင္း ေခ်းကေသးကစ ေလွ်ာက္ဖြတာမ်ိဳး ကြ်န္ေတာ္ ၀ါသနာမပါပါ။ သို႔ေသာ္ ေဖ့စ္ဘုတ္တြင္ ဟုိေရးသည္ေရး ေရးေနၾကေလရာ အူယားလွေသာေၾကာင့္ မရိွမဲ့ရိွမဲ့အခ်ိန္ေလးေတြကေန ဖဲ့ေရးလိုက္ရျပန္ပါေပ၏။

(၂)

တခါေသာ္ တကၠသုိလ္ျပည္မွ ဒိသာပါေမာကၡဆရာႀကီးအထံသို႔ ပညာသင္ၾကားရန္ ေမာင္ျဖဴႏွင့္ ေမာင္မဲတည္းဟူေသာ ေက်ာင္းသားငယ္ႏွစ္ဦး တခ်ိန္တည္း၊ တၿပိဳင္တည္း ေရာက္လာၾကေလကုန္ေသာ ဟူသတတ္။

အိမ္ထဲ၀င္လာကတည္းက ဆရာႀကီးက ထိုသူငယ္ ႏွစ္ဦးကို အကဲခတ္ေနသည္။ ေက်ာင္းသားငယ္ႏွစ္ဦးမွာ ေတာလမ္းမွ လာၾကရသည္ျဖစ္၍ ေျခေထာက္တြင္ေပလာေသာ ရႊံ႔ွဗြက္မ်ားကို အသီးသီး ေဆးေၾကာၾကေလသည္။

ေမာင္ျဖဴမွာ ေရကုိတန္ရံုေလာင္းလ်က္ ေသခ်ာစြာပြတ္သပ္ေဆးေၾကာသည္ျဖစ္၍ ေရမကုန္ပဲ ေျခကို သန္႔ရွင္းေအာင္ ေဆးႏိုင္ေလသည္။

ေမာင္မဲမွာမူ ေရကိုသာ တဗြမ္းဗြမ္းေလာင္းသည္။ ေျခဖေနာင့္မွ ရံႊ႔မ်ားကို စင္ေအာင္ မေဆးႏိုင္။

သည္ကတည္းက ဆရာႀကီးက ေမာင္ျဖဴသည္သာ သင္သမွ်အတတ္ပညာမ်ားကို ကုန္စင္ေအာင္ ရႏိုင္၍ ေမာင္မဲမွာမူကား ဘဲြ႔လက္မွတ္တစ္ခု ပိုင္ရံုကလဲြၿပီး ဘာမွတတ္မွာမဟုတ္ဟု အတတ္သိလိုက္ၿပီျဖစ္၏။

သည္လိုႏွင့္ ေလးႏွစ္တာကာလပတ္လံုး တကၠသုိလ္ေက်ာင္းေတာ္ႀကီးတြင္ ပညာသင္ၾကားၾကၿပီးသကာလ အသီးသီး အသက အသက ဘဲြ႔လက္မွတ္မ်ားပိုက္ကာ ျပည္ေတာ္ျပန္ၾကေလသည္။

အျပန္ေတာလမ္း၌ ေခ်းပံုႀကီးမ်ားေတြ႔ေလေသာ္ ေမာင္မဲက ဟိုက္၊ ေသာက္က်ိဳးနဲ။ ဒီေလာက္ႀကီးတဲ့ ေခ်းပံုႀကီးေတြဆိုမွေတာ့ နည္းနည္းေနာေနာ အေကာင္ႀကီးမဟုတ္ဘူး ဟု ေၾကာက္လန္႔တၾကား ေျပးမည္ျပဳ၏။ ေမာင္ျဖဴက ေနစမ္းပါဦးကြာ၊ ငါၾကည့္စမ္း ပါရေစဦးဟု ေခ်းပံုႀကီးကို ေသခ်ာစြာၾကည့္ေလေသာ္ ၀ါးရြက္မ်ားႏွင့္ အသီးအရြက္မ်ားသာ ေတြ႔သည္ျဖစ္၍ ဒါဆင္ေခ်းပံုကြ ဟု အတတ္ေျပာေလ၏။ ဟိုက္ - ဆင္ေခ်းပံုဆိုေတာ့ ဒီအနီးအနားမွာ ဆင္ႀကီးရိွမွာပဲ။ ငါတို႔ကိုသာ ေတြ႔သြားရင္ေတာ့ နင္းသတ္တာနဲ႔ ေသေတာ့မွာပဲ ဟု ေၾကာက္လန္႔တၾကား ေျပးထြက္သြားေလသည္။

ေမာင္ျဖဴမွာမူကား အင္း - ေခ်းနဲ႔ေသးန႔ဲနီးေနပံုေထာက္ေတာ့ ဒါဟာ ဆင္မႀကီးပဲ။ ေနာက္ၿပီး ေရွ႔ခြာရာထက္ ေနာက္ခြာရာက ေတာ္ေတာ္ႀကီးပိုနက္ေနေတာ့ ဇီးနဲ႔ ဆင္မႀကီးျဖစ္မယ္။ ေျခလွမ္းကို အလ်င္စလိုလွမ္းသြားပံုေပါက္ေတာ့ မီးဖြားခါနီးေနၿပီ။ ငါေတာ့ ေကာ္တာပဲ ဟု အနီးတ၀ိုက္လိုက္ရွာေလေသာ္ မီးဖြားခါစ ဆင္မႀကီးကို သားကေလးႏွင့္တကြ ေတြ႔ေလ၏။ ေမာင္ျဖဴလည္း ဆင္ကေလးကို ေခ်ာ့ေမာ့၊ ဆင္မႀကီးကို ေခါင္းပြတ္၊ ကိုယ္ပြတ္ႏွင့္ အသာအယာေခ်ာျ့မႈေလရာ ဆင္မႀကီးမွာ တခဏအတြင္း ယဥ္ပါးသြားေလ၏။

ရြာအတြင္းသုိ႔ ဆင္မႀကီးစီး၀င္လာေသာ ေမာင္ျဖဴကိုေတြ႔ေလေသာ္ ေမာင္မဲမွာ တအံ့တၾသႏွင့္ လာေရာက္ေမးျမန္း။ အေၾကာင္းစံု သိရေလေသာ ဤသို႔ေတြး၏။

အင္း၊ အေတာ္မတရားတဲ့ဆရာႀကီးပဲ။ ေမာင္ျဖဴကိုေတာ့ ပညာကုန္သင္ေပးလုိက္ၿပီး ငါ့က်ေတာ့ ပညာေတြ သွ်ိဳထားတယ္။ အခု ၾကည့္စမ္း၊ ေခ်းပံုေတြ႔တာခ်င္းအတူတူ ေမာင္ျဖဴက် အကုန္သိေနတယ္။ ငါက် ဘာမွ မသိဘူး။ ဆရာႀကီးကို သြားကြန္ပလိန္း လုပ္မယ္။

သို႔ႏွင့္ ေမာင္မဲလည္း ဆရာႀကီးထံ ျပန္ေရာက္လာေလ၏။ ျဖစ္ေၾကာင္းရယ္ကုန္စင္ သတင္းၾကားၿပီးျဖစ္ေသာ ဆရာႀကီးမွာ ေမာင္မဲျပန္လာမည္သိသျဖင့္ မအံ့ၾသေတာ့ေခ်။

လာရင္းကိစၥကေလးမ်ား လင္းစမ္းပါအံုး ေမာင္ရဲ့ ဟု ဆရာႀကီးက မသိဟန္ေဆာင္ၿပီး ေမးေလေသာ္ -

ဘာျဖစ္ရမတံုး ဆရာႀကီးရယ္၊ ပိုက္ဆံအတူတူေပးသင္တဲ့ တပည့္ခ်င္းအတူတူ ေမာင္ျဖဴက်ေတာ့ ပညာအကုန္သင္ေပးတယ္။ ကြ်န္ေတာ့္က်ေတာ့ ပညာေတြ သွ်ိဳထားတယ္။ အဲဒါ မေက်နပ္လို႔ လာခဲ့တာပဲ။

ဒါကဒီလိုရိွသကဲြ႔ေမာင္ရဲ့။ ေမာင္ျဖဴက ပညာေတြလိုခ်င္ေတာ့ ဆရာႀကီးယုိတဲ့ ေခ်းကို တစ္ေန႔တပံုကုန္ေအာင္ စားတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ သူ႔ကို ပညာကုန္သင္ေပးလုိက္တာပဲ။ တကယ္လို႔ ေမာင္လည္း ေမာင္ျဖဴ႔လို ဆရာႀကီးေခ်းကို စားႏုိင္မယ္ဆုိရင္ သင္ေပးမွာေပါ့ကြယ္။

အာ၊ ဒါေလးမ်ား ေျပာေျပာက ေစာေရာေပါ့ ဆရာႀကီးရယ္။ ပညာသာတတ္မယ္ဆို ကြ်န္ေတာ္ တပံုမဟုတ္ဘူး၊ သံုးပံုစားဆုိလဲ စားပါမယ္ ဆရာႀကီး။

သုိ႔ႏွင့္ ဆရာႀကီးလည္း တပည့္တစ္ေယာက္ကိုေခၚကာ ခိုင္းလုိက္၏။ တပည့္လည္း ထန္းလ်က္ႏွင့္ ငွက္ေပ်ာသီးကို ေရာနယ္လွ်က္ အေပါက္ေဖာက္ထားေသာ ၀ါးက်ည္ေတာက္အတြင္းမွ ငွက္ေပ်ာဖက္ေပၚသို႔ ညွစ္ခ်လိုက္ေသာ္ လူလုပ္ အီအီးပံုကေလး ရေလေတာ့၏။

ဆရာႀကီးလည္း အိမ္သာအတြင္းသို႔ ဟန္ျပ၀င္ကာ ေမာင္မဲကိုေခၚလ်က္ ေမာင္မဲေရ၊ ဆရာႀကီးေတာ့ အီအီးပါခဲ့ၿပီေဟ့၊ သြားစားေခ်ေတာ့ ဟု ဆိုေလေသာ္ ေမာင္မဲလည္း အိမ္သာတြင္းသို႔ အီအီးစားရန္၀င္၏။

ငွက္ေပ်ာသီးႏွင့္ထန္းလ်က္ေရာထားေသာ အီအီးအတုမ်ားကို စားလ်က္ ေမာင္မဲေတြးသည္မွာ အင္း၊ ပညာရိွမ်ား အီအီးေတာင္မွ ေမႊးလို႔ခ်ိဳလို႔။ စားလို႔ေတာင္ေကာင္းေသး။

အိမ္သာတြင္းမွ ျပန္ထြက္လာေသာ ေမာင္မဲကို ဆရာႀကီးက . . .  ဘယ့္ႏွယ္လဲေဟ့ ေမာင္မဲ၊ စားခဲ့ၿပီလား။

ဟုတ္ကဲ့၊ စားခဲ့ၿပီးပါၿပီ ဆရာႀကီးခင္ဗ်ာ။ ဆရာႀကီးတို႔လို ပညာရိွမ်ားမေတာ့ ယိုတဲ့ေခ်းေတာင္ ေမႊးလို႔ခ်ိဳလို႔ပါလား ဆရာႀကီးရယ္။

ကုိင္း၊ ကိုင္း၊ ေမာင္။ ေအးေအးေဆးေဆးသာ ျပန္ပါေတာ့။ ငွက္ေပ်ာမွန္း ေခ်းမွန္းေတာင္ ခဲြျခားသိႏိုင္စြမ္းမရိွတဲ့ ေမာင့္လိုလူမ်ိဳးကို ဆရာႀကီးအေနနဲ႔ ဘယ္လိုနည္းနဲ႔မွ ပညာတတ္ေအာင္ သင္ေပးဘုိ႔ မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူးကြယ္။

(၃)

ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္က လူငယ္မ်ား အင္တာနက္ကုိ အလဲြသံုးၿပီး အခ်ိန္ျဖဳန္းေနေၾကာင္း ေျပာသည္ကို ဘာကုိဆိုလိုလို႔ ဆိုလိုမွန္းမသိ။

အဖြားႀကီးက အိမ္တြင္းအက်ယ္ခ်ဳပ္က်ေနေတာ့ ဖုန္တက္ေနတဲ့ စာအုပ္ကေလး သံုးေလးအုပ္ပဲ ဖတ္ဖူးတာ။ အင္တာနက္တို႔ အြန္လိုင္းတို႔ဆုိတာ ဘာမွ နားလည္ေတာ့တာ မဟုတ္ဘူး . . . တို႔ ေျပာတာက တဖဲြ႔။

ေဟ့ေကာင္ေတြ၊ ေဒၚစုဆိုတာ ေဟာမွာၾကည့္စမ္း။ မင္းတို႔မေမြးခင္ကတည္းက ကြန္ျပဴတာ သံုးလာတာကြ . . . ဆုိတာက တဖဲြ႔။

ဖြဘုတ္ကို အသံုးခ်လ်က္ ဟုတ္သည္ျဖစ္ေစ၊ မဟုတ္သည္ျဖစ္ေစ ကုိယ္ထင္ရာရမ္းတုတ္ၾကကုန္ေသာ ေမာင္မယ္အေပါင္းတို႔အား . .

ငွက္ေပ်ာမွန္း၊ ေခ်းမွန္းသိေအာင္ အားထုတ္ၾကပါ ဟု တိုက္တြန္းလိုက္ရပါ၏။

၀ႉး၊ ေမာထွာ။

ေက်းဇူးတင္ပါသည္။

ေအးၿငိမ္း

၁၉ ဇႏၷ၀ါရီလ၊ ၂၀၁၆။ ည ၁၀း၀၅ နာရီ

အလုပ္ရံုႏွင့္ အလုပ္သမားဆုိင္ရာ ဥပေဒမ်ား

ေဖေဖာ္၀ါရီလ ၆ ရက္၊ ၂၀၁၆ ေန႔က ကြ်န္ေတာ္ ရန္ကုန္သို႔အလည္ျပန္ပါသည္။ ေရာက္တံုးေရာက္ခိုက္ ျမန္မာျပည္တြင္းမွ Safety professional မ်ား၊ safety အေၾကာင္း စိတ္၀င္စားေသာ အျခားမိတ္ေဆြမ်ားႏွင့္ ေတြ႔ဆံုကာ ကိုေအာင္ကိုးတိ႔ု AK Safety သင္တန္းေက်ာင္းတြင္ ေဆြးေႏြးပဲြ စကား၀ိုင္း လုပ္ခဲ့ပါသည္။ သူတို႔ဆီမွ ဗဟုသုတမ်ားစြာ ရခဲ့၏။

အရင္တံုးက ကြ်န္ေတာ္ေျပာခဲ့သလို ကြ်န္ေတာ္တို႔မွာ ႏိုင္ငံျခားသြားေတာ့ ျမန္မာႏိုင္ငံသားမို႔လို႔ အႏွိမ္ခံရသည္။ ျမန္မာျပည္ထဲမွာ လုပ္ျပန္ေတာ့လည္း ျမန္မာႏိုင္ငံသားမို႔လို႔ပဲ အႏွိမ္ခံရျပန္သည္။ ဤသည္မွာ အေဖလုပ္သူအသံုးမက်၍ သားသမီးမ်ား မ်က္ႏွာငယ္ရျခင္းျဖစ္၏။ တျခားဟာေတြအသာထားလို႔ ကြ်န္ေတာ္တို႔က Safety အေၾကာင္းေျပာတာဆိုေတာ့ safety ႏွင့္ ပတ္သက္တာပဲ အနည္းအက်ဥ္းေျပာျပပါမည္။

ကိုဟိုနင္းတို႔ဆိုဒ္မွာ ႏိုင္ငံျခားသားတစ္ဦးက (ေနပါဦး Safety အေၾကာင္းေျပာရေအာင္ မင္းတို႔ဆီမွာ ဘာဥပေဒေတြမ်ား ျပဌာန္းထားလို႔တံုး) ေျပာသည္ ဆို၏။ ဤသည္မွာ ကိုယ့္အားနည္းခ်က္ကို အခြင့္ေကာင္းယူကာ လူလည္က်ျခင္းျဖစ္၏။

ထို႔ျပင္ ေလယာဥ္ကြင္းအသစ္ ပေရာဂ်က္၌လည္း အလုပ္သမားတစ္ေယာက္ လက္ေလးေခ်ာင္းျပတ္သြားတာကို ေလ်ာ္ေၾကးဥပေဒျပပါ ဟု အေရးဆိုလာသည္ ဆို၏။

ထုိ႔ေၾကာင့္ အင္ဂ်င္နီယာ ညီငယ္၊ ညီမငယ္၊ တူ၊ တူမငယ္မ်ား သိေစရန္ ကြ်န္ေတာ့္တြင္ရိွသမွ် ေ၀မွ်ေပးပါမည္။

အလုပ္သမားမ်ားႏွင့္ပတ္သက္၍ ျပဌာန္းထားရိွၿပီးျဖစ္ေသာ ျမန္မာႏိုင္ငံ ဥပေဒမ်ားမွာ ေအာက္ပါတို႔ ျဖစ္၏။ အခ်ိဳ႔မွာ safety ႏွင့္ သက္ဆိုင္သလို အခ်ိဳ႔လည္း မသက္ဆိုင္ပါ။ သက္ဆိုင္ရာဥပေဒကို ရွာေဖြ ကိုးကားႏိုင္ပါသည္။

၁။ ၁၉၅၁ ခုႏွစ္ အလုပ္ရံုမ်ား အက္ဥပေဒ (1951 Factory Act) - လုပ္ငန္းခြင္အႏၱရာယ္ကင္းေရးႏွင့္ပတ္သက္၍ ဤဥပေဒကို ကုိးကားႏိုင္ပါသည္။ ထုိဥပေဒကို ၂၀၁၆၊ ဇႏၷ၀ါရီလ ၂၀ ရက္ေန႔က ျပန္လည္ျပင္ဆင္ထားတာရိွ၏။ ၁၉၅၁ ခုႏွစ္၊ အလုပ္ရံုမ်ား အက္ဥပေဒကို ျပင္ဆင္သည့္ဥပေဒ ဟု ေခၚပါသည္။

၂။ အလုပ္သမား ေလ်ာ္ေၾကး ဥပေဒ - The Workmen’s Compensation Act, 1923. လုပ္ငန္းခြင္ ထိခိုက္ဒဏ္ရာရမႈမ်ားႏွင့္ ပတ္သက္၍ ဤဥပေဒကို ကိုးကားႏုိင္သည္။ ထိုဥပေဒကို The Law Amending the Workmen’s Compensation Act, 1923 ဆိုၿပီး ၂၀၀၅ ခုႏွစ္၊ ေမလ ၁၁ ရက္ေန႔က ျပန္လည္ျပင္ဆင္သည့္ဥပေဒ ထုတ္ခဲ့သည္။

အျခားဥပေဒမ်ားမွာ -

၃။ ၁၉၅၄ လူမႈဖူလံုေရး အက္ဥပေဒ

၄။ ခြင့္ရက္ႏွင့္ အလုပ္ပိတ္ရက္ အက္ဥပေဒ

၅။ ဆုိင္မ်ားႏွင့္ အလုပ္ဌာနမ်ား အက္ဥပေဒ

၆။ အနည္းဆံုး အခေၾကးေငြ အက္ဥပေဒ

၇။ အလုပ္အကိုင္ႏွင့္ သင္ၾကားေလ့က်င့္ေရး အက္ဥပေဒ

၈။ ၁၉၅၉ ခုႏွစ္၊ အလုပ္ခန္႔ထားမႈ ကန္႔သတ္ေရး အက္ဥပေဒ

၉။ ၁၉၆၄ ခုႏွစ္၊ ျပည္သူ႔အလုပ္သမားမ်ား၏ အေျခခံရပိုင္ခြင့္ႏွင့္ တာ၀န္မ်ား ျပဌာန္းသည့္ ဥပေဒ

၁၀။ ေရနံေျမ (အလုပ္သမားမ်ားႏွင့္ သက္သာေခ်ာင္ခ်ိေရး) အက္ဥပေဒ

၁၁။ လယ္ယာအလုပ္သမား အနည္းဆံုး အခေၾကးေငြ အက္ဥပေဒ

12. The Dock Workers

13. The Dock Labours Act

14. The Oilfields Act

15. The Trade Disputes Act

16. The Trade Unions Act စသည္တို႔ ျဖစ္ပါသည္။

 

ထိုဥပေဒအားလံုးကိုစုစည္းကာ ဦးေက်ာ္ေဇယ်က စက္ရံု အလုပ္ရံုမ်ား၊ ဆိုင္မ်ား၊ အလုပ္ဌာနမ်ားႏွင့္ အလုပ္သမားဥပေဒမ်ား အေၾကာင္း သိေကာင္းစရာ ဟု  ထုတ္ေ၀ခဲ့၏။ ၂၀၀၃ ခုႏွစ္ ၾသဂုတ္လက ျဖစ္သည္။

ဦးေက်ာ္ေဇယ်၏စာအုပ္ကို ကြ်န္ေတာ္ scan ဆဲြကာ dropbox ၌ ထည့္ထားေပးပါသည္။ ေဒါင္းၾက၊ ဖတ္ၾက၊ မွတ္ၾကပါကုန္။

https://www.dropbox.com/s/990bzyn4lr356bb/%E1%80%A1%E1%80%9C%E1%80%AF%E1%80%95%E1%80%B9%E1%80%9E%E1%80%99%E1%80%AC%E1%80%B8%20%E1%80%A5%E1%80%95%E1%80%B1%E1%80%92%20-%20%E1%80%A6%E1%80%B8%E1%80%B1%E1%80%80%E1%80%BA%E1%80%AC%E1%80%B9%E1%80%B1%E1%80%87%E1%80%9A%E1%80%BA.pdf?dl=0

https://www.dropbox.com/s/rne0o3414s2c0w1/U%20Kyaw%20Ze%20Ya%20Myanmar%20Labor%20Law_2.pdf?dl=0

၁၉၅၁ ခုႏွစ္၊ အလုပ္ရံုမ်ား အက္ဥပေဒကို ျပင္ဆင္သည့္ဥပေဒ

https://www.dropbox.com/s/fzdg8ch0fcm04sx/%E1%81%81%E1%81%89%E1%81%85%E1%81%81%20%E1%80%A1%E1%80%9C%E1%80%AF%E1%80%95%E1%80%B9%E1%80%9B%E1%80%B6%E1%80%AF%E1%80%99%E1%80%BA%E1%80%AC%E1%80%B8%E1%80%A1%E1%80%80%E1%80%B9%E1%80%A5%E1%80%95%E1%80%B1%E1%80%92%E1%80%80%E1%80%AD%E1%80%AF%20%E1%80%BB%E1%80%95%E1%80%84%E1%80%B9%E1%80%86%E1%80%84%E1%80%B9%E1%80%9E%E1%80%8A%E1%80%B7%E1%80%B9%20%E1%80%A5%E1%80%95%E1%80%B1%E1%80%92.pdf?dl=0

The Workmen’s Compensation Amendment Act, 2005

https://www.dropbox.com/s/hbb4f06acpr4sd0/2005-SPDC_Law2005-04-Law_Ameniding_the%20Workmen%27s%20Compensation_Act-1923-en..pdf?dl=0

ထို ဥပေဒမ်ားကို အင္တာနက္၌ အလြယ္တကူဖတ္ရႈေလ့လာ၊ download လုပ္၍လည္း ရပါသည္။

Myanmar Laws - Download links:

http://mm.myanmars.net/laws

http://www.burmalibrary.org/show.php?cat=-1&lo=&sl

မိတ္ေဆြမ်ားခင္ဗ်ား -

ကိုယ့္တိုင္းျပည္ထဲလာၿပီး အေက်ာမခံရေစရန္ မိမိတို႔၏ အသိပညာ ဗဟုသုတမ်ားကို အဆင့္ျမွင့္ထားၾကပါ ဟု တိုက္တြန္းပါသည္။

ေနာက္ၿပီး ျမန္မာျပည္ႀကီးကို တည္ေဆာက္ရန္ အရည္အေသြးျမင့္ အင္ဂ်င္နီယာမ်ား လုိပါသည္။ အရည္အေသြးျမင့္ရန္ စာမ်ားမ်ား ဖတ္ရမည္၊ မွတ္ရမည္၊ ေလ့လာရမည္၊ ေမးျမန္းရမည္။ စူးစမ္းရမည္။ က်က္မွတ္ရမည္။

ဖတ္လိုသည့္စာအုပ္မ်ားရိွပါက ကြ်န္ေတာ့္ထံ လွမ္းေတာင္းလုိက္ပါ။ ကြ်န္ေတာ္ရွာေပးပါမည္။ ကြ်န္ေတာ့္မွာ မရိွလွ်င္ေတာင္ Amazon မွာ ၀ယ္လို႔ရသည္။ ဘာမွ မခဲယဥ္းပါ။ မတ္လျပန္သည့္အခါ ကြ်န္ေတာ့္ရိွသမွ်စာအုပ္မ်ား (ebooks) ကို external hard disk ျဖင့္ ေကာ္ပီကူးကာ စက္မႈတကၠသုိလ္အတြက္ တစ္စံု၊ MES သို႔တစ္စံု၊ ကုိတင္လတ္တို႔ေက်ာင္းဘုိ႔ တစ္စံုေပးမည္ဟု ေျပာထားပါသည္။ ထိုေနရာမ်ား၌လည္း သြားေရာက္ ကူးယူႏုိင္ၾကပါသည္။

ေက်းဇူးတင္ပါသည္။

ေအးၿငိမ္း

၁၃ ေဖေဖာ္၀ါရီ၊ ၂၀၁၆၊ ည ၁၁း၂၃ နာရီ