အခ်ိန္ကို စီမံခန္႔ခဲြျခင္း

(၁)

            ကြ်န္ေတာ္ကိုယ္ရည္ေသြးတာမဟုတ္ပါခင္ဗ်ား။ အားေနလို႔၊ အခ်ိန္ေတြပိုေနလို႔လည္း မဟုတ္ပါ။ လူငယ္မ်ားအား ေျပာခ်င္စရာရိွလာ၍ ေရးလုိက္ျခင္းျဖစ္ပါသည္။ အျခားမဟုတ္ပါ။ ကြ်န္ေတာ္ Singapore Poly မွာ Safety သင္တန္းတစ္ခု တက္ေနသည္ကို ဓာတ္ပံုရိုက္တင္လိုက္ရာ စိတ္၀င္တစား ေဆြးေႏြးေျပာဆို မွတ္ခ်က္ေပးလာသည္မ်ားေၾကာင့္ ျဖစ္ပါသည္။

(၂)

            ပထမဦးဆံုး ေျပာလိုသည္မွာ ေလာကတြင္ မည္သည့္အရာႏွင့္မွ ျပန္၀ယ္ယူလို႔မရသည့္အရာႏွစ္ခုရိွၿပီး ထိုအရာတို႔မွာ (အခ်ိန္) ႏွင့့္ (အရြယ္) တုိ႔ျဖစ္ေၾကာင္း ျဖစ္ပါသည္။

            ကြ်န္ေတာ္တို႔ တစ္ခုခုလုပ္ေနသည္ျဖစ္ေစ၊ ဘာမွမလုပ္ဘဲေနသည္ျဖစ္ေစ အခ်ိန္ကေတာ့ ကုန္သြားမွာသာ ျဖစ္ပါသည္။ အခ်ိန္ကို ဘာႏွင့္မွတားဆီးလို႔၊ ဆဲြဆန္႔လို႔မရ။ သို႔အတြက္ အလြန္အဖိုးတန္လွေသာအခ်ိန္ကို ဘာမွမဟုတ္ဘဲ အလဟႆ အလုပ္မ်ားျဖင့္ ျဖဳန္းပစ္လုိက္ရမွာ ကြ်န္ေတာ္ အလြန္ႏွေျမာလွပါသည္။

            ေလာကႀကီးသည္ လူအားလံုးကို အခ်ိန္အား သာတူညီမွ်စြာ ေပးထား၏။ အေမရိကန္သမၼတသည္လည္း တစ္ရက္လွ်င္ ၂၄ နာရီပဲရသည္။ အဲလ္ဘတ္ အိုင္စတိုင္းသည္လည္း တစ္ရက္လွ်င္ ၂၄ နာရီပဲရသည္။ ဆံပင္ညွပ္သူလည္း ၂၄ နာရီ၊ တံငါသည္လည္း ၂၄ နာရီ၊ ဘုန္းႀကီးလည္း ၂၄ နာရီ။ ျမတ္စြာဘုရားသည္လည္း တစ္ရက္လွ်င္ ၂၄ နာရီပဲရခဲ့သည္။ မည္သူမွ တစ္ရက္ကို ၂၅ နာရီလိုခ်င္လို႔မရ။

            သို႔ေသာ္ ထုိအခ်ိန္မည္မွ်တန္ဖိုးရိွသနည္း ဟူသည္မွာ လူတစ္ေယာက္သည္ ထုိအခ်ိန္ကို မည္ကဲ့သို႔ သံုးလုိက္သနည္း ဟူေသာ အခ်က္ေပၚမူတည္ေနပါသည္။ အခ်ိဳ႔လူမ်ား၏ တစ္သက္လံုးျဖဳန္းလိုက္ေသာ အခ်ိန္သည္ အခ်ိဳ႔လူမ်ား တစ္ႏွစ္စာ သံုးလိုက္ေသာ အခ်ိန္ေလာက္ပင္ တန္ဘိုးမရိွပါ။ ျပစရာဥပမာ အမ်ားႀကီးရိွပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္ထပ္မရွည္ေတာ့ပါ။ မိတ္ေဆြတို႔လည္း သိၿပီးျဖစ္ပါသည္။ သို႔ေသာ္ နမူနာ နည္းနည္းေလာက္ေတာ့ ျပလိုက္ခ်င္ပါေသးသည္။

(၃)

ကြ်န္ေတာ္ Lake Side အိမ္တြင္ေနစဥ္က မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္ အိမ္ငွားအျဖစ္ႏွင့္ လာေနပါသည္။ အိမ္က ခပ္က်ဥ္းက်ဥ္း ဆိုေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ စားပဲြခ်င္းယွဥ္လွ်က္ ထိုင္ၾကပါသည္။ အလုပ္ကျပန္လာေတာ့ သူလည္းေရမိုးခ်ိဳး ထမင္းစား၊ ေနာက္ အင္တာနက္ၾကည့္။ ကြ်န္ေတာ္လည္း ေရမိုးခ်ိဳး၊ ထမင္းစား၊ အင္တာနက္ၾကည့္။

သို႔ေသာ္ ကြ်န္ေတာ္အင္တာနက္ကို ေမႊတာက အနာဂတ္တစ္ခုဖန္တီးတည္ေဆာက္ျခင္း အပါအ၀င္ အျခား ေဆာင္းပါးေရးစရာမ်ား၊ မွတ္စုမ်ား၊ သတင္းအခ်က္အလက္မ်ား ေမႊေႏွာက္ရွာေဖြစုေဆာင္းျခင္းျဖစ္ၿပီး ကြ်န္ေတာ့္ ခ်စ္မိတ္ေဆြ အင္တာနက္ၾကည့္တာကေတာ့ ေကာင္မေလး ေလးငါးေယာက္ႏွင့္ တစ္ေယာက္ၿပီးတစ္ေယာက္ မေမာႏိုင္၊ မပန္းႏိုင္ လွည့္ပတ္ ခ်က္ေနတာ ျဖစ္ပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္လည္း အသက္ ၅၀ နားနီး၊ သူလည္း အသက္ ၅၀ နားနီး။ ကြ်န္ေတာ္သူ႔ကို သြန္သင္ဆံုးမ ေနစရာ အေၾကာင္းမရိွပါ။ ဆံပင္ေတြပဲ ျဖဴေနၿပီ။

ေနာက္တစ္ေယာက္က်ေတာ့ တစ္မ်ိဳး၊ Burmese Classic ထင္ပါသည္။ ျမန္မာရုပ္ရွင္မ်ားကို အခမဲ့ download လုပ္ၾကည့္ႏိုင္ေသာ website မွ ျမန္မာရုပ္ရွင္ကားမ်ားကို တစ္ကားၿပီးတစ္ကား မေမာႏုိင္၊ မပန္းႏိုင္ၾကည့္ကာ တစ္ေယာက္တည္း တဟားဟား ပဲြက်ေနပါသည္။ ေနာက္တစ္ေယာက္ကေတာ့ သူ႔ ဖဦးထုပ္မႏွင့္ တစ္ခ်ိန္လံုးဖံုးေျပာျခင္းျဖင့္ အခ်ိန္ျဖဳန္းသည္။

ကြ်န္ေတာ္တို႔အလုပ္တြင္ နီဗားစ္ ဆုိေသာ ကုလားေလးတစ္ေယာက္ရိွသည္။ သူက ကြ်န္ေတာ့္စားပဲြေရွ႔တြင္ ထိုင္သည္။ လူႀကီးလာမွ ဟိုစာရြက္ဆဲြေတာ့မလို၊ ဒီ drawing ေကာက္ကက္ ေကာ္ပီကူးေတာ့မလိုႏွင့္ အလုပ္ရႈပ္ျပသည္။ လူလစ္ၿပီဆုိသည္ႏွင့္ ကုလားကားမ်ားကုိ တစ္ကားၿပီးတစ္ကားၾကည့္ကာ တစ္ေယာက္တည္း သေဘာက်လွ်က္ရိွ၏။ ခုေတာ့ သူ႔ခမ်ာ၊ အရင္ကလို ကုလားကားမၾကည့္ႏိုင္ေတာ့ၿပီ။ ဆိုဒ္ထဲက ရံုးလုပ္ထားသည့္ ကြန္တိန္နာမ်ားကို အျခားဆုိဒ္တစ္ခုသို႔ပို႔လုိက္ၿပီး သူတို႔ အုပ္စုအားလံုး မန္ေနဂ်ာမ်ား၊ အင္ဂ်င္နီယာမ်ား၊ ကိုေအာ္ဒီေနတာမ်ားစုလွ်က္ အခန္းႀကီးတစ္ခုထဲတြင္ ထိုင္ၾကသည္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔က အခန္းတစ္ခန္း သီးသန္႔။ ဆိုေတာ့ နီဗားစ္ခမ်ာ အရင္ကလို စိတ္ရိွလက္ရိွ ကုလားကားမ်ား မၾကည့္ႏုိင္ေတာ့။

(၄)

            သည္တစ္ခါ ကိုယ့္ေပါင္ကိုယ္ လွန္ေထာင္းပါမည္။ အျခားသူမဟုတ္ပါ။ ကြ်န္ေတာ့္ႏွမေယာက္်ား။ ကြ်န္ေတာ့္ ေယာကၹအရင္းေခါက္ေခါက္၊ ကိုမိုးက်ေရႊကိုယ္တို႔အေၾကာင္း ျဖစ္၏။

            ကြ်န္ေတာ္ ၂၀၀၆ ခုႏွစ္က ရြာျပန္ေတာ့ တစ္ရြာလံုးကလူေတြကိုစုခိုင္းကာ မပ်င္းၾကဘို႔။ အလုပ္လုပ္ၾကဘို႔။ လုပ္မယ္ဆိုလွ်င္ ဘာေတြ၊ ဘာေတြကို ဘယ္လုိလုပ္ခ်င္လွ်င္ရသည္ဆိုသည့္အေၾကာင္းမ်ား၊ သည္ကေန႔မွစကာ တစ္ေန႔လွ်င္ ၁ နာရီေလာက္ပိုၿပီး လုပ္ၾကည့္ၾကစမ္းပါ။ ေနာက္ ၂ ႏွစ္ၾကာတဲ့အခါ အမ်ားႀကီး ပိုထူးလာရေစ့မယ္ စသျဖင့္ ၂ နာရီေလာက္ ေျပာလိုက္ပါသည္။

            ေျပာဆုိအၿပီး ေရေႏြးၾကမ္းေသာက္၊ ၀ိုင္းဖဲြ႔ၾကေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္ ညီအစ္ကို၀မ္းကဲြေတာ္သူ တင္ဦးက ေဟ့ေကာင္၊ မင္းကသာ တစ္ေန႔တစ္နာရီပိုလုပ္ဖို႔ေျပာေန။ မင္းေယာကၹ ဖိုးေသာင္းဆို တစ္ေန႔လံုးေနလို႔ တစ္နာရီျပည့္ေအာင္ အလုပ္မလုပ္ဘူး ဟု ပြာေလာင္ပြာေလာင္ႏွင့္ ေျပာပါသည္။

            ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ရြာ (ဧရာ၀တီတိုင္း၊ ေလးမ်က္ႏွာၿမိဳ႔နယ္၊ ၀ါးေတာကြင္းေက်းရြာ) တြင္ တစ္ေန႔လွ်င္ ၈ နာရီႏႈန္းျဖင့္ ႏွစ္တစ္ပတ္လည္ လုပ္ဖူးသူ တစ္ဦးတစ္ေယာက္မွ်ပင္ မရိွပါခင္ဗ်ား။ မယံုလွ်င္ ကြ်န္ေတာ္ ဒီဇင္ဘာျပန္ပါမည္။ စိတ္၀င္စားသူမ်ား လိုက္ခဲ့ပါ။ ေနာက္ၿပီး အိမ္ေပါက္ေစ့လိုက္ စာရင္းယူၾကည့္ပါ။ သူတို႔အဖို႔ တစ္ေန႔လွ်င္ ၄ နာရီေလာက္လုပ္သူမွာ အလြန္ အလုပ္ႀကိဳးစားသူ ျဖစ္ေလ၏။

            ေနာက္ေယာကၹတစ္ဦးမွာ ေရဆင္းက ျဖစ္၏။ သူကေတာ့ ၀ါးေတာကြင္းက ေယာကၹထက္ လက္တစ္လံုးစာေလာက္ ပိုသာသည္။ သူ႔ဟာသူ သာခ်င္လို႔သာတာမဟုတ္၊ ကြ်န္ေတာ့ႏွစ္မ၊ သူ႔မယား၏ နားပူသည့္ဒဏ္မခံႏိုင္သျဖင့္ သာရျခင္း ျဖစ္သတည္း။

            သူတို႔ကံေကာင္းပါသည္။ သူတို႔ေမြးထားေသာ သားသမီးမ်ားကို ကိုယ္ႏွင့္မကင္းရာမကင္းေၾကာင္းျဖစ္ေနသျဖင့္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ေမာင္ႏွမတစ္သိုက္က အကုန္ေခၚေမြးထားသည္။ ယခု ထိုေယာကၹႏွစ္ဦး၏ သမီးတစ္ဦးစီမွာ စင္ကာပူတြင္ ေက်ာင္းတက္ေနပါသည္။ ကိုေရခ်မ္းကေတာ့ နင္တို႔ ဒီလိုဦးႀကီးမ်ိဳးရတာ ကံေကာင္းတယ္ ဟုဆို၏။ သူတို႔ ကံေကာင္းတာ မဟုတ္။ ကြ်န္ေတာ္ကံဆိုးျခင္းသာ ျဖစ္၏။

            ခ်ဳပ္ရလွ်င္ အႏွီ ကိုေယာကၹႏွစ္ေယာက္ တစ္သက္လံုးလုပ္တာ ကြ်န္ေတာ္တစ္ေယာက္တည္း တစ္ႏွစ္လုပ္တာေလာက္ ေတာင္ အက်ိဳးမမ်ားပါ။ 

(၅)

            လူတစ္ဦး၏ တစ္သက္တာကို ေသေသခ်ာခ်ာတြက္ဖူးပါသလား မိတ္ေဆြ။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ တစ္ရက္လွ်င္ အနည္းဆံုး ၆ နရီမွ ၈ နာရီထိ အိပ္ၾကသည္။ (ကြ်န္ေတာ့္ ေရႊေယာကၹမ်ား၏ သမီး၊ ခ်စ္တူမမ်ားကေတာ့ ပိတ္ရက္ဆိုလွ်င္ ၉ နာရီေလာက္က်မွ ထသည္။ ကြ်န္ေတာ္က အိပ္တာမ်ားလွ်င္ ေခါင္းမူးၿပီး မၾကည္မလင္ျဖစ္တတ္သျဖင့္ ညဘက္ ဘယ္ေလာက္ ညဥ့္နက္နက္၊ မနက္ ၇ နာရီေလာက္ဆို မထရ၊ မေနႏိုင္။) ဆိုေတာ့ တစ္ေန႔တာ၏ ေလးပံုတစ္ပံုေလာက္ကို အိပ္ျခင္းျဖင့္ ကုန္ဆံုးေစလိုက္ရာ အသက္ ၈၀ ေနရမည့္သူသည္ အႏွစ္ ၂၀ ေလာက္ကို အိပ္ျခင္းျဖင့္ ျဖဳန္းတီးလုိက္ၿပီးၿပီ ျဖစ္၏။ သည္ေတာ့ တကယ္ေနရမွာက အႏွစ္ ၆၀ ေလာက္သာ က်န္သည္။

            သို႔ေသာ္ လူရယ္လုိ႔ ျဖစ္လာလွ်င္ စားတာေသာက္တာ၊ သြားတာလာတာ၊ ေရမိုးခ်ိဳး၊ အ၀တ္လဲ စသျဖင့္ ဗာဟီရမ်ား လုပ္ရေသးသည္ျဖစ္ရာ ထုိ႔အတြက္တစ္ရက္လွ်င္ အနည္းဆံုး ၄ နာရီေလာက္ကုန္သည္။ ဆိုေတာ့ စစ္စစ္ေပါက္ေပါက္သာ လုိက္တြက္ၾကည့္လွ်င္ အသက္ ၈၀ ေနရမည့္လူတစ္ဦးအဖို႔ တကယ္အသံုးခ်ရမည့္ အခ်ိန္သည္ အႏွစ္ ၄၀ ပင္မျပည့္ပါ။

            လူဟူ၍ျဖစ္လာလွ်င္ ငါ့ဘို႔၊ ငါ့ဘို႔ခ်ည္းႏွင့္ အခ်ိန္ကုန္သြား၍ အဘယ္မွာလွ်င္ လူျဖစ္က်ိဳးနပ္ပါမည္နည္း။ လူႏွင့္ တိရစၦာန္တို႔ကြာျခားခ်က္တြင္ ပရဟိတဆိုတာလည္း ပါသည္။ လူဟူသည္ မိမိေကာင္းက်ိဳးကိုလည္းလုပ္ရမည္ ျဖစ္သကဲ့သုိ႔ မိမိ မိသားစုေကာင္းက်ိဳး၊ မိမိရပ္ရြာ၏ ေကာင္းက်ိဳး၊ မိမိတိုင္းျပည္၏ ေကာင္းက်ိဳး၊ မိမိလူမ်ိဳး၏ ေကာင္းက်ိဳးကိုလည္း ေဆာင္ရြက္ရမည္။

            ကိုယ္ကိုယ္ႏိႈက္ကမွ ေကာင္းေအာင္ မေနႏုိင္ဘဲ၊ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္မွ ေကာင္းေအာင္မႀကိဳးစားႏိုင္ပါဘဲလွ်က္ ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္၊ တိုင္းျပည္နဲ႔ လူမ်ိဳးေတြဘာေတြ လာမေျပာပါႏွင့္။ နားၾကားျပင္းကပ္လွသည္။

            စကားႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္ေျပာတာေတြ ေဘးခ်ိတ္၊ သူမ်ား မေကာင္းေၾကာင္းေတြေျပာၿပီး အခ်ိန္ျဖဳန္းေနမဲ့အစား အခု ခ်က္ခ်င္း လုပ္ႏိုင္တာ၊ လုပ္လို႔ရတာေလးေတြ ေကာက္ကက္လုပ္ျပလိုက္ပါ။ ၾကက္မမ်ားလို ဥေလးတစ္လံုး ဥၿပီးတာနဲ႔ တစ္ၿခံလံုး ဆူညံပြက္ေလာရိုက္ေနေအာင္ ကေတာ္တာေတာ့ လူတိုင္းလုပ္တတ္ပါသည္။  

(၆)

            အခ်ိန္ကို တန္ဖိုးရိွရိွ အသံုးခ်တတ္ဖို႔ ပစၥကၡမွာေနတတ္ဘို႔လည္း အေရးႀကီးပါသည္။ တရားလိုေတာ့ သမာဓိ၊ အဂၤလိပ္လို concentration။ စိတ္ႏွင့္လူ မကပ္သူသည္၊ ကိုယ္ဘာလုပ္လို႔ လုပ္ေနမွန္းပင္မသိပါ။ ဆယ္ရက္စခန္း တရားသြား၀င္ျခင္းမွာ စိတ္ႏွင့္လူ ကပ္ေအာင္ေနတတ္ဘို႔ သြားေလ့က်င့္တာ ျဖစ္ပါသည္။ တရားစခန္းကထြက္လာၿပီးေနာက္လည္း လူကတျခား။ စိတ္ကတျခား ျဖစ္ေနေသးလွ်င္ တရားထိုင္ရက်ိဳးမနပ္ပါ။

            သည့္အတြက္ ကိုယ္လုပ္တာမွန္သမွ် သိေနေအာင္ ႀကိဳးစားပါ။ အလုပ္တြင္ပါလိမ့္မည္။ ကြ်န္ေတာ့္မွာ လုပ္စရာ အမ်ားအျပားရိွေနသျဖင့္ မည္သည့္အမိႈက္သရိုက္မွ ေခါင္းထဲ၀င္မလာေအာင္ အတတ္ႏိုင္ဆံုး ႀကိဳးစားပါသည္။ ေနာက္ဆံုး ရန္ကုန္မွာ မိသားစုကိစၥ အဆင္မေျပလွ်င္ေတာင္ အို၊ ငါဘာမွ မတတ္ႏုိင္တဲ့ကိစၥ၊ ဘာကိစၥစိတ္ညစ္ေနရမွာလဲ ဟု ေမ့ထားလုိက္ပါ သည္။ ရွင္းလို႔ရေသာ ျပႆနာကို ခုခ်က္ခ်င္းရွင္းလိုက္ပါ။ အေလးခံၿပီး ေခါင္းေပၚရြက္မထားပါႏွင့္။ ရွင္းလို႔မရႏုိင္သည့္ ကိစၥကို ေတာ့ ငါမွဘာမတတ္ႏိုင္ဘဲ ဟု ေခါင္းထဲမွ ထုတ္ထားလိုက္ပါ။

            သည္လို ေခါင္းကိုရွင္းထားႏိုင္လွ်င္ မိတ္ေဆြ ယခင္ကထက္ အလုပ္ ႏွစ္ဆၿပီးေၾကာင္း ေတြ႔ရပါလိမ့္မည္။

            ေနာက္ အခ်ိန္မျဖဳန္းသည့္နည္းတစ္ခုမွာ အရည္မရ၊ အဖတ္မရမ်ားႏွင့္ အခ်ိန္မကုန္ပါေစႏွင့္။

            သင္မိတ္ေဆြ သူေတာ္ေကာင္းတုိ႔၊ အၿမဲရြတ္ေနသည့္ ဗုဒၶါနံ ဇီ၀ိတႆ အစခ်ီ ျမတ္စြာဘုရား၏ အ,ေ၀ဏိက ဂုဏ္ေတာ္ ၁၈ ပါးတြင္ ျမတ္စြာဘုရားသည္ မည္သည့္အခါမွ ကေခ်ာ္ကခြ်တ္စကား၊ ေပ်ာ္ေစပ်က္ေစ၊ ကလက္ေစစကား၊ အက်ိဳးမရိွ သိမ္ဖ်ဥ္း ေသာစကားမ်ားကို မေျပာဆုိ ဟူေသာ ဂုဏ္ေတာ္တစ္ခုပါ ပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ ျမတ္စြာဘုရားကို ကြယ္ရာမွာ မေကာင္းတာမလုပ္ ဟူေသာ ဂုဏ္ေတာ္ႏွင့္၊ ေပ်ာ္ေစပ်က္ေစ၊ ကလက္ေစစကားမ်ားကို မေျပာဟူသည့္ ဂုဏ္ေတာ္ႏွစ္ပါးႏွင့္ပင္ ၾကည္ညိဳလို႔မဆံုးပါ။ သည္အရာမ်ားမွာ လူသာမန္တို႔ အင္မတန္ေစာင့္ထိန္းႏုိင္ခဲသည့္ တရားမ်ားျဖစ္ပါသည္။

(၇)

နည္းနည္းဆိုၿပီး ေရးလုိက္တာ အေတာ္ရွည္သြားၿပီ။ သည္းခံပါခင္ဗ်ား။ ကိုယ္ရည္ေသြးျခင္းျဖင့္ နိဂံုးခ်ဳပ္ပါမည္။

            ကြ်န္ေတာ္ ၅း၅၅ နာရီ၊ အိပ္ယာထ၊ ေရမိုးခ်ိဳး၊ မနက္စာအျဖစ္ ေပါင္မံု႔ၾကမ္းသံုးခ်ပ္ကို ေျမပဲေထာပတ္သုတ္စား၊ ေနာက္ အ၀တ္လဲကာ ၆း၃၀ တိတိတြင္ အိမ္မွထြက္ပါသည္။ အလုပ္သုိ႔ ၇း၂၅ ေရာက္။ Tool Box Meeting ေျပာဆို။ ၈း၀၀ တြင္ အလုပ္စ။ ၁၂း၀၀ တြင္ ထမင္းစားနား။ ၁၂း၂၅ တြင္ စားေသာက္ၿပီးေတာ့ စာေရးပါသည္။ ၁၂း၅၅ တြင္ ၅ မိနစ္ေလာက္ အပန္းေျဖ။

            ေန႔လည္ ၁း၀၀ မွ ညေန ၅း၀၀ ထိ အလုပ္လုပ္။ ၅း၀၀ နာရီတြင္ အလုပ္မွ ျပန္လာ။ သင္တန္းရိွလွ်င္ ညေန ၆း၀၀ မွ ၁၀း၀၀ နာရီထိ သင္တန္းတက္။ ၁၀း၃၀ ေက်ာ္ေလာက္ အိမ္ျပန္ေရာက္။ စာေရးၿပီး ၁၁း၃၀ သို႔မဟုတ္ ၁၁း၄၅ ေလာက္ အိပ္ပါသည္။

            ကြ်န္ေတာ္အလုပ္လုပ္ေနတံုး လာေႏွာက္ယွက္လွ်င္ အလြန္စိတ္တိုပါသည္။ အလုပ္ထဲရိွသူအားလံုးကို ကိစၥမရိွဘဲ ကြ်န္ေတာ့္ဆီမလာဘို႔ ေျပာထား၏။ အလုပ္ထဲတြင္ ကြ်န္ေတာ္ မည္သူႏွင့္မွ ဘာ အလႅာပ၊ သလႅာပမွ မေျပာပါ။ တစ္ခါတစ္ေလ ထမင္းစားခ်ိန္၌ နည္းနည္းပါးပါး ေျပာပါသည္။ လုပ္စရာအားလံုးၿပီးသြားလွ်င္မူ စာဖတ္၊ စာေရးပါသည္။ စာေရးခ်ိန္မရလွ်င္ ေရးစရာအခ်က္အလက္မ်ား စုေဆာင္းဖတ္ရႈမွတ္သား၊ မွတ္စုထုတ္ႏွင့္ အခ်ိန္ကုန္ပါသည္။                

            ရထားစီးခ်ိန္မွာ မိနစ္ ၄၀ အခ်ိန္ေပးရသျဖင့္ ထိုင္ခံုေနရာရေစရန္ ရထားထိပ္ဆံုးတဲြမွ စီးေလ့ရိွပါသည္။ ထိုင္ခံုေနရာ ရလွ်င္ စာေရးပါသည္။ ထုိင္စရာေနရာမရလွ်င္ သတင္းစာ ဖတ္ပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္က Straits Times ကို စာရြက္သတင္းစာေရာ၊ အြန္လိုင္းသတင္းစာပါ (All in one) ၀ယ္ထားသျဖင့္ အခ်ိန္မေရြး၊ ေနရာမေရြးဖတ္လို႔ရပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္က Straits Times, Today, Channel News Asia သံုးမ်ိဳးေလာက္ ဖတ္၏။ ျမန္မာသတင္းကို သစ္ထူးလြင္တြင္ ဖတ္၏။ ဂ်ာနယ္မ်ားကို အင္တာနက္မွ ေဒါင္းလုပ္လုပ္ကာ ဖတ္၏။ သု႔ိေသာ္ အခ်ိန္လုဖတ္ရတာ ဆိုေတာ့ ဘယ့္ႏွာ အကုန္လံုးေစ့ပတ္ေစ့ ဖတ္ႏိုင္ပါလိမ့္မတံုး။ စိတ္၀င္စားစရာ သတင္းထူးမ်ားမွ အပ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကိုေတာ့ သိရံုေလာက္ ျဖန္း ဖတ္လိုက္တာ ျဖစ္ပါသည္။ သတင္းေဆာင္းပါး ေကာင္းေကာင္းေလးမ်ားကိုေတာ့ သပ္သပ္စုထားပါသည္။ စာေရးသည့္အခါ ရည္ညႊန္းႏိုင္ရန္ ျဖစ္၏။

            အျပန္တြင္လည္း အလားတူပင္ ရထားထုိင္ခံုေနရာရလွ်င္ စာေရးပါသည္။ ေနရာမရလွ်င္ သတင္းစာ၊ ဂ်ာနယ္မ်ား ဖတ္၏။ (ေခါင္းျဖဴရျခင္း၏ ေကာင္းက်ိဳးမွာ ေနရာေပးခံရျခင္းျဖစ္သျဖင့္ တစ္ခါတစ္ရံ ကိုယ္ေနရာမရလွ်င္ပင္ ေနရာေပးမည့္သူမ်ား ရိွတတ္ ပါသည္။)

            ယခင္က ပရဟိတ လုပ္ငန္းမ်ားကို ကိုယ္ဖိရင္ဖိ ဆယ္ႏွစ္ေက်ာ္ လုပ္ခဲ့ပါသည္။ ယခုေသာ္ ကိုေသာင္းတန္တို႔ကို ကိုရင္တို႔ပဲ လုပ္ပါ။ ပရဟိတဆိုတာက လူတိုင္းလုပ္လို႔ရတယ္။ ကိုယ္ေရးတဲ့စာမ်ိဳးက လူတိုင္းမေရးႏုိင္ဘူး။ အဲဒါေၾကာင့္ ေတာ္ရံု တန္ရံုကိစၥေတြ ကိုယ့္ကို မေခၚပါနဲ႔၊ ကိုယ္ရင္တို႔ဘာသာ ေတာ္သလို ၾကည့္က်က္လုပ္လိုက္ၾကပါဟု မွာထားပါသည္။

အဲဒါပါပဲ ခင္ဗ်ား။

ခ်ဳပ္ရရင္ -

၁။ ေ၀ေလေလေတြနဲ႔ အခ်ိန္မျဖဳန္းပါနဲ႔။

၂။ ေက်ာ္ဟိန္း၏ အဓိပၸါယ္ရိွေသာလူ သီခ်င္းကို မၾကာခဏ ဆိုပါ။

    ေမွာင္ေနရင္ေလ၊ မီးထြန္းလိုက္၊ နာက်င္သူကို ျပဳစုလုိက္။ ဆာေလာင္သူကို ကိုယ့္အထဲက တစ္၀က္ေ၀မွ်လိုက္။

    လူေတြစဥ္းစားၾက၊ စဥ္းစားၾက၊ ေလာကအတြက္။ သင္ဟာသမိုင္းေၾကာင္းေကာင္းဘို႔ တစ္ခုခု လုပ္ခဲ့သလား။

၃။ အလုပ္လုပ္သည္ျဖစ္ေစ၊ စာဖတ္သည္ျဖစ္ေစ၊ ထမင္းစားသည္ျဖစ္ေစ၊ ကိုယ္လုပ္တဲ့အရာေပၚမွာပဲ အာရံုစိုက္ပါ။ တျခား

    ေတာင္ေတာင္အီအီ ဘာမွ မေတြးပါနဲ႔။

ေက်းဇူးတင္ပါသည္။

ေအးၿငိမ္း

၁၇၊ ၈၊ ၁၃။ သန္းေခါင္ေက်ာ္ ၀၀း၀၅ နာရီ