စာဆက္မေရးအားပါေသးေၾကာင္း

Safety Level D course တက္ေနေသာေၾကာင့္ အေရးတႀကီး assignment မ်ား လုပ္စရာရိွသျဖင့္ စာေရးျခင္းအား ခဏ နားထားရပါဦးမည္။

ဖတ္ရႈ အားေပးသူအားလံုးကို ေက်းဇူးတင္ပါသည္။

ေအးၿငိမ္း

၂၇၊ ၆၊ ၂၀၁၃ ည ၉း၅၅ နာရီ

ခရစၥတိုဖာ ေပါက္က်ိဳင္း ၏ အတၳဳပၸတၱိ (၃၃)

၁၂၅။ Safety Officer သင္တန္းတက္ျခင္း

            ECC ပေရာဂ်က္သည္ ကြ်န္ေတာ့္ဘ၀ အခ်ိဳးအေကြ႔တစ္ခုကို ျဖစ္ေစေလခဲ့၏။ အကယ္၍သာ သည္ပေရာဂ်က္ဟု မေပၚခဲ့လွ်င္ ကြ်န္ေတာ္ Safety Officer ျဖစ္လာခဲ့မည္မဟုတ္။ ယခုတိုင္ ပိုက္မ်ားႏွင့္ လံုးခ်ာလည္ လိုက္ေနဦးမည္သာ ျဖစ္သည္။

            အမွန္ေျပာရပါမူ ယခင္အခါ ကာလမ်ားက safety ကို ကြ်န္ေတာ္စိတ္မ၀င္စားသလို အထင္လည္း မႀကီးခဲ့ပါ။ Safety သမားမ်ား ကို ဘာမွအရာမနံေသာ ေယာင္ေျခာက္ဆယ္မ်ားဟုသာ ျမင္ပါသည္။ သူတို႔အလုပ္ကလည္း ဤကဲ့သုိ႔ျမင္စရာပင္ မဟုတ္ပါေလာ။ ဟိုနားသြားၾကည့္လိုက္၊ သည္နားသြားၾကည့္လုိက္။ ေယာင္ေယာင္ ေယာင္ေယာင္ႏွင့္။ ေနာက္ၿပီး ရံုးျပန္လာ ေအးေအးေဆးေဆးထိုင္၊ စာရြက္ေလး ဟိုလွန္၊ သည္လွန္လုပ္လုိက္။ ထို႔ေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ္က အလကားလူေတြဟု ျမင္ျပင္းကပ္ခဲ့ျခင္း ျဖစ္ပါသည္။

            ေနာက္တစ္ခုမွာ ကြ်န္ေတာ္ Keppel shipyard တြင္လုပ္ခဲ့စဥ္က ေသာ္လည္းေကာင္း၊ Jurong Island တြင္ ပိုက္မ်ား ဆင္ခဲ့စဥ္က ေသာ္လည္းေကာင္း၊ အႏီွ safety မ်ားႏွင့္ ေကာင္းေကာင္းျပႆနာတက္ပါသည္။ ဤအေၾကာင္းမ်ားကို အထက္၌ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ေရးခဲ့ၿပီ။ လုပ္ငန္းသဘာ၀အရ ျဖစ္သလုိလုပ္ရသည့္အခါမ်ားရိွ၏။ သည္အခါ safety point of view မွၾကည့္လွ်င္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ လုပ္သည္မ်ားမွာ အႏၱရာယ္မကင္းသျဖင့္ safety သမားမ်ားႏွင့္ ျပႆနာတက္ျခင္းျဖစ္၏။

            အထက္တြင္ဆိုခဲ့သည့္အတိုင္း အီးစီစီ ပေရာဂ်က္တြင္ ကြ်န္ေတာ့္ဆီေရာက္လာသည့္ Safety မ်ားမွာ တစ္ေကာင္မွ သံုးစားလို႔ မရသျဖင့္ လိုသမွ် စာရြက္စာတမ္းအားလံုး ကြ်န္ေတာ္ခ်ည္း ျပင္ရသည္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ကုမၸဏီကလည္း ကြ်န္ေတာ့္ကို ဘယ္ safety သင္တန္းမွမလႊတ္။ ကြ်န္ေတာ္တက္ခဲ့ဖူးတာ အလုပ္သမားမ်ား မျဖစ္မေနတက္ရသည့္ Construction Safety Orientation Course ႏွင့္ ဂရုတင့္တြင္ ပိုက္ႀကီးမ်ားထဲကို စစ္ေဆးရန္ တက္ရသည့္ Confined Safety Safety Assessor မွ်သာ ျဖစ္သည္။ က်န္တာေတာ့ ကုိယ့္ဟာကိုယ္ အားလံုးေလ့လာရသည္ခ်ည္းျဖစ္၏။ ကိုယ္က safety အေၾကာင္းတစ္ခါမွ မေလ့လာခဲ့ဖူး၊ လုပ္လည္းမလုပ္ခဲ့ဖူးသျဖင့္ ဘာမွမသိ။ ခုမွ ေအာက္ေျခသိမ္း အကုန္လိုက္ေလ့လာရသည္။

            ကြ်န္ေတာ္က တစ္ခုကိုစိတ္၀င္စားမိၿပီဆိုလွ်င္ မနက္ျဖန္ စာေမးပြဲေျဖရေတာ့မည္ကဲ့သို႔ ထမင္းေမ့၊ ဟင္းေမ့လုပ္တတ္သည့္ သဘာ၀ရိွသည့္အတြက္ safety ႏွင့္ပတ္သက္သည့္ စာအုပ္မ်ားကို hard copy ေရာ၊ soft copy မ်ားပါ၊ ရႏုိင္သေရြ႔စု။ safety website မ်ားကို မေမာႏိုင္မပန္းႏိုင္ ဖတ္ေလရာ မ်ားမၾကာမီပင္ safety ဆိုတာဘာလဲဟု အတန္ငယ္ တီးေခါက္မိေလ၏။ ထိုအခါက်မွ ေၾသာ္ - safety ဆိုတာ ငါထင္သလိုမဟုတ္ဘဲကိုးဟု သေဘာေပါက္ပါေလ၏။

            တစ္ဖက္မွာလည္း ကုိႏြယ္၀င္းက Safety Officer သင္တန္းတက္ဘို႔ တိုက္တြန္းေလရာ ကြ်န္ေတာ္လည္း ေယာင္ေတာင္ ေပါင္ေတာင္ႏွင့္ စင္ကာပူပိုလီတြင္ Specialist Diploma in WSH Course ကို တက္ျဖစ္ေလ၏။ စတက္ေတာ့ ၂၀၀၈ ခု၊ ေမလ ၂၆ ရက္။ ၂၁၊ ၁၁၊ ၂၀၀၈ တြင္သင္တန္းၿပီး၏။ သင္တန္းေၾကး စင္ကာပူေဒၚလာ ၄၄၉၄ ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ WDA Funding က ၃၃၆၀ ေပးသျဖင့္ ကြ်န္ေတာ္ေပးရသည္မွာ ၁၁၃၄ သာ ျဖစ္ပါသည္။ WDA ဆိုသည္မွာ Workforce Development Association ျဖစ္ၿပီး လုပ္သားမ်ား၏ အရည္အေသြးျမင့္မားလာေရး ေဆာင္ရြက္ေနေသာ အဖဲြ႔ျဖစ္၏။ အလုပ္ထဲမွ သင္တန္းသြားတက္သူမ်ားကို WDA က ပိုက္ဆံေထာက္ပ့ံ ေပး၏။ အခ်ိဳ႔သင္တန္းမ်ားဆို ၈၀ ရာခိုင္ႏႈန္းထိ ေပးပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္တက္ခဲ့သည့္ သင္တန္းမွန္သမွ် WDA အေထာက္အပံ့ေပးခဲ့တာ ခ်ည္းျဖစ္၏။

            သင္တန္းမွာ စိတ္၀င္စားစရာ ေကာင္းပါသည္။ သူတို႔က စာေတြခ်ည္း သင္သြားတာမဟုတ္ဘဲ သူတို႔အေတြ႔အႀကံဳမ်ားႏွင့္ ယွဥ္ကာ လက္ေတြ႔တြင္ မည္ကဲ့သို႔ အသံုးခ်ရမည္ကို ေျပာျပသြားသျဖင့္ အသံုးတည့္ပါ၏။ သို႔ေသာ္ ကြ်န္ေတာ့္ေနာက္နားတြင္ထိုင္သည့္ ကုလား ႏွစ္ေယာက္မွာ ဘာစကားေတြ ေျပာမွန္းမသိ။ သင္တန္းခ်ိန္တစ္ခ်ိန္လံုး တြတ္ထိုးေနသည္ျဖစ္ရာ ကြ်န္ေတာ္ အလြန္မုန္းလွသည္။ သင္တန္း လာတက္တာလား။ စကားလာမ်ားတာလားဆိုတာ သူတို႔ကိုယ္သူတို႔ သိဟန္မတူပါ။

            သင္တန္းမွာ စာေမးပဲြဟူ၍ သီးသန္႔မရိွ။ သို႔ေသာ္ သင္ခန္းစာတိုင္း စာတမ္း (assignment) တင္ရသည္။ သင္လုိက္ေသာ သင္ခန္းစာမ်ားကို လက္ေတြ႔ ျပန္လုပ္ခိုင္းျခင္းျဖစ္၏။ စာတမ္း စုစုေပါင္း ၉ ေစာင္ တင္ရသည္။ သည္စာတမ္းမ်ားကို သင္တန္းၿပီးသြား ေတာ့မွ တစ္လအခ်ိန္ယူကာ ေရးၿပီးတင္ရျခင္းျဖစ္၏။ သို႔ေသာ္ သင္တန္းမၿပီးခင္ကတည္းက ႀကိဳေရးၾကရသည္။ သို႔မွသာ အခ်င္းခ်င္း တုိင္ပင္ ညိွႏိႈင္းလို႔ရမည္ မဟုတ္ပါလား။ ထို႔ျပင္ အတန္းထဲ၌လည္း group discussion မ်ားလုပ္ရသည္။ 

            သူမ်ားေရးထားတာ ပံုတူကူးခ်တာ ကြ်န္ေတာ္ ၀ါသနာမပါပါ။ အျခားသူမ်ား၏ စာတမ္းေဟာင္းမ်ားကို နမူနာမွ်သာၾကည့္ၿပီး အလုပ္ထဲမွ တကယ့္အေတြ႔အႀကံဳမ်ားကို အေျခခံလွ်က္ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ ေရးတာျဖစ္ပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္ - င္ေခါင္းက်ယ္ေျပာတာ မဟုတ္ပါ ခင္ဗ်ား။ ကြ်န္ေတာ္တို႔အခန္း၌ လူအစိတ္ရိွသည့္အနက္ ကြ်န္ေတာ့္ စာတမ္းမ်ားကို အေကာင္းဆံုးဟု အတန္း ကိုေအာ္ဒီေနတာျဖစ္သူ တန္ပိုဆင္းက ေျပာပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ေနာက္အတန္းမွ လူမ်ားအား ကြ်န္ေတာ့္စာတမ္းမ်ားကို ရွာလွ်က္ ေရးပံုေရးနည္း နမူနာေတာင္း ရန္ ေျပာ၏။

            သည္ကိစၥမ်ားကို သူမ်ားျပန္ေျပာျပလို႔ သိရတာ ျဖစ္ပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ အီးစီစီ ပေရာဂ်က္မွ ထိုသင္တန္းသို႔ သြားတက္ေနသူ ေဂ်ဗီမွ safety ႏွစ္ေယာက္ရိွ၏။ သူတို႔က ကြ်န္ေတာ့္ဆီ စာအုပ္မ်ားလာေတာင္းရင္း ျပန္ေျပာျပတာ ျဖစ္ပါသည္။ သို႔ေသာ္လည္းေပါ့ေလ။ soft copy မ်ား ေပးရေလာက္ေအာင္ေတာ့လည္း ဘယ္သေဘာေကာင္းႏိုင္လိမ့္မတံုး။ သူတို႔ကို ကြ်န္ေတာ္ ပရင့္ထုတ္ထားေသာ စာအုပ္မ်ား ေပးလိုက္၏။ ႀကိဳက္သေလာက္ကူး။ ႀကိဳက္သလိုကူးခ်။ ဘာျပႆနာမွ မရိွ။ ကြ်န္ေတာ္က သင္တန္းၿပီးလာခဲ့ၿပီမဟုတ္ပါလား။

             တစ္ေန႔တြင္ အတန္းထဲမွ ကုလားေလးတစ္ေယာက္က ကြ်န္ေတာ့္စာတမ္းတစ္ေစာင္ကို ေတာင္းလွ်က္ ခဏၾကည့္ျပေစ ဆို၏။ ၾကည့္ေပါ့။ ဘာအပန္းႀကီးတာလိုက္လို႔။ ကြ်န္ေတာ္ အသာတၾကည္ပင္ ေပးလုိက္ပါသည္။ သို႔ေသာ္ ကိုယ္ေတာ္က အိမ္သာသြားသလိုလို ဘာလိုလုိႏွင့္ အတန္ၾကာေပ်ာက္သြား၏။ ကြ်န္ေတာ့္စိတ္ထဲမွာ သည္ကုလားကို မသကၤာ။ ထို႔ေၾကာင့္ သူ႔ခံုနားေျပာင္းထိုင္ကာ အကဲခတ္ ေနလိုက္သည္။ အေတာ္ႀကီးၾကာမွ ျပန္လာ၏။ ကြ်န္ေတာ့္စာအုပ္ကို ေကာ္ပီသြားကူးျခင္း ျဖစ္သည္။ ကြ်န္ေတာ့္စာအုပ္ကို လက္က ကိုင္လာလွ်က္ ကူးလာသည့္ေကာ္ပီမ်ားကိုမူ အက်ႌထဲ ထည့္ယူလာ၏။ အတန္းေခတၱနားေသာ္ ကြ်န္ေတာ္ သူ႔အနားတိုးသြားၿပီး သူ အက်ႌ ထဲမွထုတ္ၿပီး ခံုထဲတြင္၀ွက္ထားသည့္ စာရြက္ထုပ္ကိုျပလွ်က္ အဲဒါေတြ ငါခဏၾကည့္လို႔ရမလား ဆိုေလေသာ္ ကုလားလည္း မ်က္စိမ်က္ႏွာ ပ်က္လွ်က္ ထုတ္ေပးေလ၏။

            အလဲ့ကြယ္၊ ဒါ ငါ့စာအုပ္ကို မင္းေကာ္ပီခိုးကူးထားတာပါလား ဟု မ်က္ႏွာေၾကာတင္းတင္းႏွင့္ ေမးေလေသာ္ ငါ၊ အိမ္သာသြားရင္း ႀကံဳလို႔ကူးလာတာပါကြာ ဆုိေလ၏။ ဒီမယ္ကိုယ့္လူ၊ အိမ္သာနားမွာ ဘယ္မိတၱဴစက္မွလည္း ငါမေတ႔ြပါလား။ မင္းလိုခ်င္သပဆုိ ငါ့ဆီ ခြင့္ေတာင္းၿပီး ကူးလို႔ရတယ္။ ငါ့အေနနဲ႔ မေပးႏုိင္စရာ ဘာရိွမလဲ။ ခုလို ခိုးေၾကာင္ခိုး၀ွက္လုပ္တာေတာ့ ငါမႀကိဳက္ဘူးလကြ ဟု ဆိုကာ အျခားသူမ်ား၀ုိင္းၾကည့္ေနသည့္ ေရွ႔မွာပင္ ကြ်န္ေတာ္ စာရြက္မ်ားအားလံုးကို အစိတ္စိတ္အမႊာမႊာျဖစ္ေအာင္ ဆဲြဆုတ္လိုက္ပစ္လိုက္၏။

            သင္တန္းသား ၂၅ ေယာက္အား အဖဲြ႔ ၅ ဖဲြ႔ ဖဲြ႔ေပးထားရာ ကြ်န္ေတာ္တို႔အဖဲြ႔မွ သူမ်ားေတာင္းလာသည့္အခါတြင္လည္း ကြ်န္ေတာ္ soft copy ကို အီးေမးျဖင့္ ပို႔ေပးခဲ့တာခ်ည္း ျဖစ္ပါသည္။ သို႔ေသာ္လည္းေပါ့ေလ အကုန္ေတာ့ ဘယ္ေပးႏုိင္မတံုး။ သံုးပံုတစ္ပံုေလာက္ ျဖဳတ္လွ်က္ သံုးပံုႏွစ္ပံုေလာက္သာ ေပးျခင္းျဖစ္၏။ အကုန္ေပးလိုက္လို႔ တစ္လံုးမက်န္ သူတို႔အကုန္ကူးခ်ရင္ အလကားေနရင္း ကုိယ္က သူတုိ႔ဆီက ခိုးခ်သူ ျဖစ္သြားေပလိမ့္မည္။ သည္ေလာက္ေတာ့လည္း အလိမၼာသံုးမွေပါ့။

            သည္ေနရာတြင္ တစ္ခုေျပာစရာရိွပါသည္။ သည္စာတမ္းေရးတာ ဘာမွမခက္ပါ။ သူ႔ပံုစံ (format) ခ်ေပးထားၿပီး ျဖစ္၏။ ကိုယ္က ကိုယ့္လုပ္ငန္းႏွင့္ လိုက္ဖက္မည့္အရာမ်ား ထည့္သြားရံုသာျဖစ္ပါသည္။ သည္လိုေရးတတ္ဘို႔အတြက္ လက္ေတြ႔ဗဟုသုတ (Technical knowledge) ရိွထားဘို႔လိုသည္။

            ကြ်န္ေတာ္က သည္ ဖိုက္ဘာပိုက္လုပ္ငန္းတြင္ ဆယ္ႏွစ္ေလာက္လုပ္လာတာ။ ေနာက္ၿပီး ေအာက္ေျခသိမ္း အကုန္လုပ္ရတာ ဆိုေတာ့ လုပ္ငန္းတစ္ခုလံုး၊ အစအဆံုး ကြ်မ္းကြ်မ္းက်င္က်င္ တတ္သည္။ သည္ေတာ့ သည္စာတမ္းမ်ားေရးတာ ကြ်န္ေတာ့္အတြက္ ဘာမွ မခက္။ ကိုယ္သိထားတာေတြ ထည့္ေရးလုိက္ရံုျဖစ္၏။

            သို႔ေသာ္ သည္သင္တန္းကိုလာတက္သူက လူေပါင္းစံု။ အခ်ိဳ႔က အိေယာင္၀ါး safety ျဖစ္ၿပီး ဘာလုပ္ငန္းခြင္ ဗဟုသုတမွ ရိွတာ မဟုတ္။ သူမ်ားလုပ္တာကို ျမင္ဖူးရံု၊ ၾကားဖူးရံုျဖစ္၏။ တကယ္ထဲထဲ၀င္၀င္ ေရးရမည္ဆိုေတာ့ ဘာကို ဘယ္ကစကိုင္ရမွန္းမသိ။ တခ်ိဳ႔က် ေတာ့ Safety Officer ျဖစ္ခ်င္လို႔ လာတက္တာမဟုတ္။ ဘာေတြသင္သလဲဆုိတာ လာစပ္စုျခင္း၊ သို႔မဟုတ္ပါကလည္း အေရးအေၾကာင္းရိွ Safety Officer လိုင္းထဲ ၀င္တိုးလို႔ရေအာင္၊ ထမင္းစားလက္မွတ္တစ္ခု ရေရးအတြက္ လုိရမယ္ရ လာတက္ထားျခင္းျဖစ္သျဖင့္ စာေတြ႔ႏွင့္ လက္ေတြ႔ကို မဟပ္စပ္တတ္။

            သို႔မို႔ေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ့္စာတမ္းမ်ား ေကာင္းသည္ဆိုျခင္းမွာ ကြ်န္ေတာ္ ေတာ္လြန္းလို႔မဟုတ္ဘဲ အႏူေတာ လူေခ်ာျဖစ္ရျခင္းသာ ျဖစ္ေလသည္။ ကြ်န္ေတာ့္အေနႏွင့္ သည္အေပၚ ဘာမွ မာနတက္၊ ဂုဏ္ေမာက္ေနစရာမရိွပါ။ ကြ်န္ေတာ့္ထက္ေတာ္သူေတြ အမ်ားႀကီး ရိွပါသည္။

            သည္သင္တန္းမွ ကြ်န္ေတာ္ အေတာ္ေလး ဗဟုသုတရခဲ့ပါသည္။ ယခင္က မသိေသးသည္မ်ား အမ်ားႀကီးပိုသိလာရ၏။ ဤသင္တန္းတက္လိုက္ေတာ့ အလုပ္အတြက္ အမ်ားႀကီး အေထာက္အကူရေလသည္။ ဤကဲ့သုိ႔သင္တန္းမ်ားတက္ျခင္းအတြက္ ကြ်န္ေတာ္ ကုမၸဏီမွ ပိုက္ဆံမေတာင္းပါ။ သူတို႔ အေထာက္အပံ့ကို မလိုခ်င္၍ ျဖစ္၏။ မျဖစ္ညစ္က်ယ္ ပိုက္ဆံႏွင့္ ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္ ေျပာတာေတြ မၾကားခ်င္ပါ။ သည္သင္တန္းကို အေၾကာင္းျပၿပီး ဟိုဟာလက္မွတ္ထိုးခိုင္း၊ သည္ဟာ လက္မွတ္ထိုးခိုင္း ဆိုတာေတြ မလိုခ်င္ပါ။ တစ္ခါေသဖူး၊ ပ်ဥ္ဘိုးနားလည္ ဆိုသည့္အတိုင္း ပီအာေလွ်ာက္တံုးက မရင္းတကၠနစ္မွ ဘာမွမဟုတ္သည့္ စာတစ္ေစာင္ ေတာင္းမိသည့္ အတြက္ သံုးႏွစ္စာခ်ဳပ္ခ်ဳပ္ၿပီး သံုးလစာ ေလ်ာ္လိုက္ရၿပီးကတည္းက အေတာ္ေလး ေနာင္ၾကဥ္သြားခဲ့ၿပီ။        

            ၆ လသင္တန္းဆိုေတာ့ အၾကာႀကီးထင္ရသည္။ သို႔ေသာ္လည္း အခ်ိန္တန္ေတာ့ ၿပီးသြားရသည္သာ ျဖစ္၏။ သုိ႔ႏွင့္ ထမင္းစား လက္မွတ္တစ္ေစာင္ရလာသည္။ သည္လက္မွတ္ႏွင့္ ထမင္းစားလို႔မရေသး။ MOM တြင္ Safety Officer လိုင္စင္ ေလွ်ာက္ရေသး၏။ Safety Officer လိုင္စင္ေလွ်ာက္ဘို႔က လုပ္ငန္းအေတြ႔အႀကံဳ အနည္းဆံုး ၂ ႏွစ္ရိွရသည္။ သို႔ေသာ္ ကြ်ႏု္ပ္တြင္ ဘာ safety အေတြ႔အႀကံဳမွမရိွ။ သည္အေၾကာင္း ကြ်ႏ္ုပ္က ကြ်ႏု္ပ္တို႔ ကုမၸဏီမွ Safety Officer ေလး ေရွ႔တြင္ ၿငီးေလေသာ္ - မင္း စူပါဗိုက္ဆာလုပ္တံုးက အလုပ္သမားေတြရဲ့ safety ကို လုပ္မေပးရဘူးလား။ အဲဒါေတာ့လည္း လုပ္ေပးရတာေပါ့။ အဲဒါဟာ မင္းရဲ့ safety အေတြ႔အႀကံဳပဲေပါ့လကြ၊ ခက္လိုက္ပါဘိေမာင္ရာ ဟု ေျပာေတာ့မွ ကြ်ႏ္ုပ္လည္း မ၀ံ့မရဲျဖင့္ ထိုမျဖစ္ညစ္က်ယ္ အေတြ႔အႀကံဳကေလးမ်ားကို အတင္းျဖစ္ညွစ္လွ်က္ ေရွာေမြးကို ဗာရာဏသီခ်ဲ႔ရေလေတာ့၏။

            ကိုႏြယ္၀င္းက သူ Safety Officer တင္တံုးက ေလွ်ာက္လႊာကုိ ေပးသည္။ ဤသည္ကိုနမူနာယူလွ်က္ ကြ်န္ေတာ္လည္း ျပင္ရ၏။ သူက စင္ကာပူေရာက္ပါၿပီ ဆိုကတည္းက safety လုပ္လာတာ။ လုပ္သက္က ဆယ္ႏွစ္ေတာင္မကေတာ့။ safety ႏွင့္ပတ္သက္သည့္ လက္မွတ္မ်ားမွာလည္း စင္ကာပူမွာရိွသမွ် safety သင္တန္းလက္မွတ္ အကုန္လံုးနီးပါးရထားေလသူ ျဖစ္ေလေတာ့ သူေရးထားသည္မ်ားမွာ ရႊန္းရႊန္းေ၀ေနေလ၏။

            ကြ်ႏု္ပ္မွာမူ ဘာမွေရေရရာရာ ျပစရာရိွတာမဟုတ္။ ခုနင္က ေလွ်ာေမြးကို ဗာရာဏသီခ်ဲ႔ထားေသာ တစ္နည္းအားျဖင့္ လုပ္ဇာတ္ မ်ားသာ ျဖစ္ေလရာ ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ မ်က္ႏွာငယ္ရပါ၏။ သို႔ေသာ္လည္း ကံကေလးက လိုက္ေလေတာ့ ေလွ်ာေလွ်ာရႉရႉ က်လာေလ သည္။ ဒါေတာင္ သင္တန္းၿပီးၿပီးခ်င္း ေလွ်ာက္ျဖစ္တာမဟုတ္။ စိတ္လည္း သိပ္မပါသျဖင့္ အခ်ိန္ဆြဲေနေလရာ ၂၀၀၉ မတ္လက်မွ ေလွ်ာက္တာ ျဖစ္ပါသည္။

            လက္မွတ္ရၿပီဆိုေတာ့ Safety Officer အလုပ္ကေလး ဘာေလးရွာၾကည့္ပါေသး၏။ သုိ႔ေသာ္ အမွန္ေျပာရလွ်င္ ကိုယ္တစ္ခါမွ မလုပ္ဖူးသည့္ အစိမ္းသက္သက္အလုပ္ျဖစ္ေနသျဖင့္ အလိုလိုေသြးလန္႔ေနကာ အလုပ္ရွာျခင္းကို ဖိဖိစီးစီး လုပ္တာမဟုတ္။ ေသြးတိုး စမ္းသည့္ အေနႏွင့္သာ ရွာျခင္းျဖစ္သျဖင့္ အဘယ္မွာလွ်င္ အလုပ္ရပါမည္နည္း။ ထိုအခါ လက္ေလွ်ာ့လိုက္ကာ နဂိုရိွၿပီးသား Union Alloy တြင္ပင္ ဆက္ကာ ႏွပ္ေနလုိက္သည္မွာ ၂ ႏွစ္ၾကာသြားေလ၏။

            ယူနီယမ္အလြိဳင္းမွာလည္း ဘာအလုပ္မွ မယ္မယ္ရရ မရိွေသး သည္ႏွင့္ ၂၀၀၉ ခု၊ ႏို၀င္ဘာ ၁၆ ရက္ေန႔တြင္ ရန္ကုန္ ျပန္လိုက္တာ ၂ လ ၾကာသြားသည္။

၁၂၆။ ေမြးရပ္ေျမသို႔ အလည္ျပန္ျခင္း

လူဟူသည္ အစဲြရိွရာ မိမိေမြးခဲ့သည့္၊ ငယ္စဥ္ကေနခဲ့သည့္ အရပ္ကို မေမ့တတ္ၾက။ ထို႔ေၾကာင့္ အခြင့္ရတိုင္း ကြ်န္ေတာ္ ရြာျပန္ေလ့ရိွပါသည္။ ယခင္ကမူ ကြ်န္ေတာ့္အေဖႏွင့္ အေမဘက္မွ ေဆြမ်ိဳးအရင္းအခ်ာမ်ား ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားရိွ၏။ ယခုေတာ့ အသက္မ်ားႀကီးကာ ေသေၾကပ်က္စီးကုန္ၾကသည္ႏွင့္ က်န္ေကာင္းက်န္ရာသာ က်န္ပါေတာ့သည္။ ၎တို႔၏ သားေျမးအဆက္အႏြယ္မ်ား အနက္ ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္ရြယ္တူ၊ သို႔မဟုတ္ အနည္းငယ္ အသက္ငယ္သူမ်ားကိုသာ သိေတာ့သည္။

ကြ်န္ေတာ္ အသက္ဆယ္ႏွစ္သား၊ ေလးတန္းေအာင္ကတည္းက ရြာမွခြာကာ တစ္နယ္တစ္ေက်းသို႔ ေက်ာင္းသြားတက္ရသည္။ ေက်ာင္းပိတ္ရက္မ်ားမွသာ ရြာျပန္ေရာက္၏။ ေက်ာင္းၿပီးစႏွစ္မ်ားတြင္ အလုပ္ရွာရင္း ရန္ကုန္၌သာ အေနမ်ားသည္။ အလုပ္ရျပန္ေတာ့ မိသားတစ္စုလံုး ေရဆင္းသို႔ ေျပာင္းေရႊ႔ေနထိုင္ၾကသျဖင့္ ရြာသို႔ ေရာက္ျဖစ္သည့္တိုင္ အေရာက္အေပါက္ နည္းသြားပါသည္။

အေဖႀကီးကေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ေရဆင္းေရာက္မွ လုိက္ေနတာျဖစ္သျဖင့္ အသက္ ၅၅ ႏွစ္ ေက်ာ္သည္ထိ ရြာတြင္ေနခဲ့သည္ျဖစ္ရာ တစ္ျပည္ရပ္ျခားတြင္ ေနရသည္ကို မေပ်ာ္ပိုက္။ မၾကာခဏျပန္ေလ့ရိွ၏။ ယခု အသက္ ၈၀ နားနီးေနသည့္တုိင္ မၾကာခဏ ျပန္ခ်င္သည္။ သို႔ေသာ္ လူႀကီးျဖစ္ၿပီဆိုေတာ့ အရမ္းသြားလို႔လာလို႔ မေကာင္းေတာ့။ က်န္းမာေရးက စကားေျပာလာၿပီ။ ယခင္တစ္ေခါက္ ျပန္စဥ္က ရြာမွ ရန္ကုန္သို႔ျပန္လာစဥ္ လမ္း၌ကားပ်က္သျဖင့္ ေနပူပူ၊ ဖံုထူထူတြင္ ၃ နာရီခန္႔ေနရေလရာ အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ မူးေမ့သြားသျဖင့္ မနည္း ေဆးကုယူရသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ အေဖႀကီးရြာျပန္သည့္အခါ တစ္ေယာက္ထဲမလႊတ္ဘို႔၊ သာယာျဖစ္ျဖစ္ တစ္ေယာက္ေယာက္ကို လုိက္ပို႔ခိုင္းရန္ မမကိုမွာထားရ၏။

 အေဖႀကီ။ကဲ့သို႔ပင္ ကြ်န္ေတာ္လည္း ျမန္မာျပည္ျပန္သည့္အခါ ရြာဘက္သို႔ တစ္ေခါက္တက်င္းေတာ့ သြားခ်င္ၿမဲျဖစ္၏။ ကိုယ္တတ္ႏိုင္သမွ်ကေလး ေပးရင္းကမ္းရင္း၊ သူတို႔ေတြ ဘယ္လိုေနၾကစားၾကသည္ကိုလည္း ေတြ႔လို၊ မေသမေပ်ာက္ က်န္ေသးေသာ ေဆြမ်ိဳးသားခ်င္းမ်ားႏွင့္လည္း ေတြ႔ဆံုကာ စကားစျမည္ေျပာလိုသည္။ ေနာက္ေပါက္ ကြ်န္ေတာ့္တူ၊ တူမမ်ား၊ ေျမးမ်ားကိုလည္း မွာစရာ၊ ထားစရာမ်ားလည္း ေျပာရင္းျဖစ္၏။

ေမြးရပ္ေျမသို႔ ျပန္မေရာက္သည္မွာ ၆ ႏွစ္ေက်ာ္ၿပီ။ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ကဲြကြာေနသည့္ ကိုယ့္ေျမ၊ ကိုယ့္ေရသုိ႔ ျပန္ေရာက္ရျခင္းမွာ အရသာထူးတစ္မ်ိဳးျဖစ္၏။ ေတာမွာ မေမြးဖူးသူ၊ ရြာမျပန္ဖူးသူမ်ားအေနႏွင့္ သည္စကားကို နားလည္ခံစားတတ္မည္ မဟုတ္ပါ။ ၿမိဳ႔ေရာက္ ေနသည့္ ေတာသားစစ္စစ္မ်ားသာ သိပါလိမ့္မည္။

သို႔ႏွင့္ ၂၀၀၉ ခုႏွစ္ ဒီဇင္ဘာလ ၃၁ ရက္ေန႔၊ နံနက္ ၄ နာရီတြင္ နာနတ္ေတာလမ္းထိပ္မွ ေစာင့္ကာ ေရႊဒိုးေလးကားကိုစီးသည္။ နံနက္ ၆ နာရီခဲြတြင္ ဒဂံု-ဧရာ အေ၀းေျပးစခန္းမွ စတင္ထြက္ခြာခဲ့၏။ လမ္းျပင္ေနသည့္ ရာသီမို႔လား မေျပာတတ္။ လမ္းပိုင္းေတာ္ေတာ္ မ်ားမ်ားကို ျပင္ရန္ ျပင္ဆင္ေနသည္ကို ေတြ႔ရသည္။ ထိုျပင္ေနေသာ လမ္းမ်ားမွာ ေက်ာက္ၾကမ္းမ်ားခ်ည္းရိွသျဖင့္ ကားမွာ အျမန္ေမာင္း၍ မရသလို၊ ခ်ိဳင့္လည္း အလြန္ ခ်ိဳင့္လွ၏။ ခ်ိဳင့္ခြက္ကင္းေသာ ကတၱရာလမ္းဟူ၍ အနည္းငယ္မွ်သာ ရိွသည္။

ကားမွာ အဲယားကြန္းကား မဟုတ္ဘဲ မွန္ဖြင့္ကားျဖစ္သျဖင့္ ဖံုမ်ားကို ေတာက္ေလွ်ာက္ ရႉေနရသည္။ ဤမွ်ဖံုထူေသာ လမ္းတြင္ အဲယားကြန္းဖြင့္ရန္လည္း မျဖစ္ႏုိင္ပါ။ လမ္းတြင္ေတြ႔သမွ် ခရီးသည္မ်ားကို တင္လိုက္ခ်လိုက္ႏွင့္ပင္ ေန႔လည္ ၁ နာရီ ခန္႔တြင္ လယ္တံငယ္ လမ္းဆံုသို႔ ေရာက္ေတာ့၏။ ႀကိဳတင္ဖံုးဆက္ မွာထားသျဖင့္ ရြာမွ ေမာ္ေတာ္ဆိုင္ကယ္ သံုးစီး လာႀကိဳေနပါ သည္။ ဆိုင္ကယ္မ်ားႏွင့္ ခရီးဆက္ခဲ့ရာ မိနစ္ ၂၀ ခန္႔မွ် ေမာင္းလွ်င္ပင္ ရြာသို႔ေရာက္ေတာ့သည္။

စကားစပ္၍ ေျပာရလွ်င္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ရြာ ဆိုသည္မွာ ဧရာ၀တီတိုင္း၊ ေလးမ်က္ႏွာၿမိဳ႔နယ္အတြင္းရိွ ေ၀းလံသီေခါင္လွေသာ နယ္စပ္တစ္ေနရာမွ ၀ါေတာကြင္းရြာကေလး ျဖစ္၏။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ရြာ၏ ဟိုမွာဘက္၌ မည္သည့္ရြာမွမရိွေတာ့။ ရြာမွေန၍ တစ္ညဥ့္အိပ္မွ် ရခိုင္ရိုးမကို ေက်ာ္ခ်လိုက္လွ်င္ ရခိုင္ျပည္နယ္၊ ဂြၿမိဳ႔သို႔ ေရာက္ေတာ့သည္။

ကြ်န္ေတာ္တို႔ငယ္စဥ္ကမူ ရန္ကုန္သြားဘို႔အေရး ဆိုသည္မွာ ယခုေခတ္ စင္ကာပူသို႔သြားဘို႔ထက္ ခဲယဥ္းေသးသည္။ လမ္းပမ္း ဆက္သြယ္ေရး ခက္ခဲလွသျဖင့္ ဟသၤာတသို႔ပင္ ေရာက္ဖူးသူ သိပ္မရိွ။ ရန္ကုန္သို႔ ေလးမ်က္ႏွာဘက္မွ သြားမည္ဆိုပါစို႔။ ရြာမွ နံနက္ ေစာေစာထကာ ေလးမ်က္ႏွာသို႔ ကုန္းေၾကာင္းေလွ်ာက္ရသည္။ ေလးမ်က္ႏွာသို႔ ေႏြဘက္တြင္ လွည္းျဖင့္လာလို႔ရသည္။ မိုးတြင္းဘက္တြင္ လယ္တံငယ္ထိ ေျခလ်င္ေလွ်ာက္။ ထိုကမွတစ္ဆင့္ ေလွစီးကာ ေလးမ်က္ႏွာသို႔လာ။

၀ါးေတာကြင္းမွ ေလးမ်က္ႏွာထိ ၁၄ မိုင္ဟု ဆိုသည္။ ေျခလ်င္လာလွ်င္ ေလးနာရီေက်ာ္ေလွ်ာက္ရသည္။ ေျခလ်င္လမ္း ဆိုေသာ္ျငား လမ္းသီးသန္႔ဟု ရိွသည္မဟုတ္။ လယ္ကန္သင္းေပါင္မ်ားေပၚမွ ေလွ်ာက္ရျခင္းသာ ျဖစ္သည္။ ေလးမ်က္ႏွာမွ နံနက္ အေစာပိုင္းထြက္ေသာ ေမာ္ေတာ္တစ္စီးသာရိွရာ ေလးမ်က္ႏွာေရာက္လွ်င္ ခ်က္ျခင္း ခရီးဆက္၍မရ။ ညအိပ္ေစာင့္ရသည္။ ထိုမွ နံနက္ ေလးနာရီခန္႔ထြက္ေသာ ပဲ့ေထာင္ေမာ္ေတာ္ကိုစီးကာ အိုင္သျပဳသို႔လာ။ ေမာ္ေတာ္စီးခ်ိန္ တစ္နာရီၾကာ၏။

အိုင္သျပဳေရာက္လွ်င္ ဆိပ္ကမ္းမွ ကားဂိတ္သို႔ အေျပးအလႊားလာလွ်က္ ဟသၤာတသို႔ေျပးဆဲြေသာ ကားကို အတင္းအလုအယက္ တက္စီး။ ကားဆိုေသာ္ျငား လူစီးကားေတာ့ မဟုတ္ပါ။ ဟိုး ယခင္ စစ္အတြင္းက သံုးခဲ့ေသာ ယာဥ္ သံုးတန္၊ ကုန္သံုးတန္ ဟူသည့္ ဆန္တင္ကားမ်ား ျဖစ္ပါ၏။ မေ၀းလွေသာခရီးပင္ ျဖစ္လင့္ကစား ဟသၤာတသို႔ ႏွစ္နာရီခဲြမွ သံုးနာရီၾကာေအာင္ ေမာင္းရပါသည္။

ဟသၤာတေရာက္ျပန္ေသာ္ သေဘၤာဆိပ္သို႔သြားမည့္ ကားဂိတ္ဆီ သုတ္ေျခတင္ရျပန္ပါသည္။ ဟသၤာတၿမိဳ႔ႏွင့္ သေဘၤာဆိပ္ၾကား ေသာင္ျပင္ႀကီးခံေနရာ ထိုေသာင္ျပင္ကိုျဖတ္ကာ ကားစီးရပါေသး၏။ ထို႔ေနာက္ သေဘၤာစီးၿပီး သာရေ၀ါသို႔လာ။ သေဘၤာကလည္း တစ္နာရီေလာက္ ေမာင္းရသည္။ သေဘၤာဆိုက္ၿပီေဟ့ ဆိုသည္ႏွင့္ လူမွန္းမသိ၊ သူမွန္းမသိ အတင္းတို႔ေ၀ွ႔ဆင္းၾကကာ ေနာက္မွ က်ားလုိက္လာသည့္အလား မီးရထားဘူတာသို႔ လက္မွတ္တန္းစီရန္ ဒေရာေသာပါး ေျပးၾကပါ၏။ မည္မွ်ေျပးသည္ ျဖစ္ေစ ေမာင္ေျပးပင္ ျဖစ္ပါ၏။

ကြ်န္ေတာ္ေျပးခဲ့သည့္ ကာလတစ္ေလွ်ာက္လံုး ထိုင္ခံုလက္မွတ္ရသည္ဟု မရိွခဲ့ဖူးပါ။ အႏို႔ ရထားထြက္ကာနီး နာရီပိုင္းမွ ေရာက္လာသည့္ ကြ်န္ေတာ္တို႔အတြက္ အဘယ္မွာလွ်င္ ထိုင္ခံုက်န္ႏိုင္ပါအံ့နည္း။

သက္ျပင္းေမာႀကီးကို ၀ႉးကနဲခ်ၿပီး ရထားၾကမ္းျပင္ေပၚ ထိုင္ခ်လိုက္သည့္ခဏ ေန႔လည္ ၁ နာရီခန္႔တြင္ သာရေ၀ါဘူတာမွ စတင္၍ ရထားထြက္ပါသည္။ လက္ပံတန္း၊ တိုက္ႀကီး၊ သံုးဆယ္၊ သာယာ၀တီ စေသာ ဘူတာမ်ားကို အစဥ္လိုက္ျဖတ္ၿပီး ည ၇ နာရီခန္႔တြင္ ၾကည့္ျမင္တိုင္ဘူတာသို႔ ရထားဆိုက္ပါသည္။

အထုပ္အပိုးမ်ားႏွင့္ ေမာ္ေတာ္ေပၚမွေျပးဆင္း၊ ကားေပၚအေျပးတက္။ တစ္ခါ သည္ကားမွ ဟိုကားသို႔ေျပး စသျဖင့္ ခရီးစဥ္ တစ္ေလွ်ာက္လံုး ေျပးလႊားေနရေသာ ကြ်န္ေတာ္တို႔၏ ဒုကၡကို ေတြးၾကည့္ရံုႏွင့္ပင္ ေမာလွပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္ရန္ကုန္တြင္ ေက်ာင္းတက္စဥ္ ၅ ႏွစ္တာ ကာလတစ္ေလွ်ာက္လံုး ဤနည္းႏွင္ႏွင္ပင္ ေျပးလႊားခဲ့ရတာ ျဖစ္ပါသည္။

ေဟာ၊ ယခုေတာ့ လြယ္ပါဘိ။ တိုင္းသူျပည္သားမ်ားအေပၚ ထားရိွေသာ ႏိုင္ငံေတာ္အစိုးရ၏ အလြန္ႀကီးမားလွေသာ ေစတနာ ေၾကာင့္ လမ္းပမ္းဆက္သြယ္ေရးမ်ား လြယ္ကူေခ်ာေမြ႔ေနၿပီ။ လိုင္းကားမ်ားလည္း ေျပးေနၿပီ။ ထို႔ေၾကာင့္ ေရႊဒိုးေလးဟူသည့္ ကြင္းေကာက္ ကားကို လွမ္းဖံုးဆက္ကာ ကားလက္မွတ္ျဖတ္။ နာနတ္ေတာလမ္းထိပ္တြင္ လူတစ္ေယာက္ တက္မည္ျဖစ္ေၾကာင္း အေၾကာင္းၾကား။ ေနာက္ေန႔နံနက္ ၄ နာရီေက်ာ္ေလာက္ လမ္းထိပ္ထြက္ ေစာင့္။ ကားလာေတာ့တက္လိုက္။ ေနာက္ ဒဂံု-ဧရာ အေ၀းေျပးကြင္းမွ နံနက္ ၆နာရီခဲြ ထြက္ေသာ ကားျဖင့္လိုက္လာ၊ ရြာသို႔ ေန႔လည္ ၂ နာရီခန္႔တြင္ မပင္မပန္းပဲ ေရာက္ရိွ။ ထို႔ျပင္ ရြာမွ ရန္ကုန္သို႔ လာလိုသည္ ျဖစ္အံ့။ ေန႔စဥ္သြားေနေသာ လူႀကံဳျဖင့္ ကြင္းေကာက္သို႔ ကားလက္မွတ္ ႀကိဳမွာလိုက္။ ေနာက္ေန႔မနက္ သံုးနာရီခန္႔ထကာ ကားလမ္းမလာၿပီး ကားေစာင့္စီး။ ရန္ကုန္သို႔ ေန႔လည္ ၁ နာရီ မတိုင္မီေရာက္။ ဘာမွ ပင္ပန္းစရာမလို။ အဆင့္ကို ေျပလို႔။

၁၂၇။ ရြာမွ လူငယ္၊ လံုမငယ္မ်ားအား စကားေျပာျခင္း

ရြာထဲသို႔ ၀င္လိုက္သည္ႏွင့္ အေတာ္စိတ္ပ်က္မိ သြားပါသည္။ ရြာမွ အိမ္မ်ားမွာ တျဖည္းျဖည္းႏွင့္ ပိုၿပီးစုတ္သထက္ စုတ္လာ၏။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ငယ္စဥ္ကမူ ရြာတြင္ အိမ္ေျခမွာ ၂၅၀ ခန္႔မွ်သာရိွၿပီး သြပ္မိုး၊ ပ်ဥ္ေထာင္။ ၁၆ လံုး အိမ္ႀကီးရခိုင္မ်ား အေတာ္မ်ား၏။ သြပ္မ်ားမွာလည္း ေျပာင္ေျပာင္လက္လက္ရိွကာ၊ ပ်ဥ္ေထာင္နံရံမ်ားမွာလည္း ေရနံေခ်း၀လွ်က္ ခန္႔ခန္႔ျငားျငားရိွ၏။ အိမ္တိုင္းလိုလိုမွာ ၿခံႏွင့္၀င္းႏွင့္။ ၿခံဳႏြယ္ပိတ္ေပါင္းမ်ား ကင္းလွ်က္။ အိမ္တစ္ၿခံရာလွ်င္ အိမ္ႀကီးတစ္လံုး၊ မီးဖိုေဆာင္ တစ္ေဆာင္၊ ႏြားတင္းကုပ္တစ္ခုေတာ့ ရိွျမဲ။

ယခုမူ ယခင္က သြပ္မိုးပ်ဥ္ေထာင္ အိမ္ႀကီးတစ္ေဆာင္ေနရာတြင္ အင္ဖက္မိုး၊ ထရံကာအိမ္ကေလး ႏွစ္လံုးစီ ေနရာယူထားတာ ေတြ႔ရ၏။ က်န္ရိွေနေသးေသာ အိမ္ႀကီးမ်ားမွ ပ်ဥ္ေထာင္နံရံမ်ားမွာလည္း ျဖဴေယာ္မဲြေျခာက္လွ်က္ေနသည္ကို ၾကည့္ျခင္းျဖင့္ ေရနံေခ်းႏွင့္ ေ၀းခဲ့သည္မွာ အေတာ္ၾကာေနၿပီမွန္း ခန္႔မွန္း၍ရပါသည္။ အိမ္ၿခံစည္းရိုးမ်ားမွာလည္း က်ိဳးသည့္ေနရာက ကိ်ဳး၊ ေပါက္သည့္ေနရာက ေပါက္။

ခရီးေရာက္မဆိုက္ မူလတန္းလြန္ေက်ာင္းသို႔ သြားၾကည့္ရာ ပိုဆိုးပါေတာ့၏။ အေတာ့္ကို စိတ္ကုန္သြားပါသည္။ ေက်ာင္းအကာ မ်ား ၿပိဳပ်က္က်ေနသည္မွာ သာလာယံ ဇရပ္ထက္ပင္ ဆိုးေသး၏။ ထို႔ထက္ ဆိုးသည္မွာ မူလတန္းေက်ာင္း ျဖစ္ပါ၏။ ကေလးငယ္မ်ားမွာ အုတ္ခဲက်ိဳးမ်ားေပၚ ဖင္ခုထိုင္ကာ ဖံုတေသာေသာႏွင့္ စာသင္ေနတာ ေတြ႔ရပါသည္။

ရြာဘုန္းႀကီး၏ ဆႏၵျဖင့္ ရြာသားမ်ားမွာ ေစတီမ်ား တစ္ဆူၿပီးတစ္ဆူ တည္လာေနလိုက္ၾကသည္မွာ ရြာအတြင္း၊ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း ထဲ၌ တစ္ဆူ၊ ရြာထိပ္တြင္ တစ္ဆူတည္ၿပီးခဲ့ၿပီ။ ယခု ေနာက္ထပ္တစ္ဆူကို ရြာႏွင့္မလွမ္းမကမ္း ေတာင္ေပၚတြင္တည္ရန္ အလႉခံလွ်က္ရိွ၏။ ရြာသုိ႔အလာလမ္းတြင္ တူေတာ္ေမာင္မ်ား ျပသျဖင့္ ေစတီတည္ေနေသာ လုပ္ငန္းခြင္ကိုလည္း ေတြ႔ခဲ့ရပါသည္။

မူလတန္းလြန္ေက်ာင္းကို ထရံကာမည္ ဆိုပါက ေငြတစ္သိန္းမွ်ပင္ မကုန္ပါ။ မူလတန္းေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္းလံုး ၀ါးထရံခင္းမည္ ဆိုပါကလည္း ႏွစ္သိန္းထက္ မပိုႏိုင္ပါ။ ဆိုလိုသည္မွာ ေငြသံုးသိန္းေလာက္ စုႏိုင္လွ်င္ ထိုႏွစ္ေက်ာင္းစလံုး အကာေရာ အခင္းပါ ေကာင္းေကာင္း ရသြားႏိုင္ပါသည္။ အိမ္ေျခေလးရာမွ်ရိွေသာ ရြာႀကီးတစ္ရြာအေနႏွင့္ ေငြသံုးသိန္းဆိုသည္မွာ မျဖစ္ႏိုင္ေသာ ပမာဏ မဟုတ္။ (စကားစပ္၍ ေျပာရလွ်င္ ရြာတြင္ ေမာ္ေတာ္ဆိုင္ကယ္ အစီးေရ ၃၀ ခန္႔ရိွပါသည္။ သို႔ျဖစ္ရာ ေက်ာင္းအတြက္ ေငြသံုးသိန္း စုလို႔ မရႏိုင္စရာမရိွပါ။သည္လို လုပ္ရေကာင္းမွန္းမသိ၍သာ မလုပ္ၾကျခင္း ျဖစ္ပါသည္။)

“အမိုးကသြပ္။ မ်က္ႏွာက်က္မရိွေတာ့ မပူဘူးလား” ဟု ကြ်န္ေတာ္က ေမးသျဖင့္ “ပူတာ ဘယ္ေျပာေကာင္းမလဲ အစ္ကိုရယ္” ဟု ေက်ာင္းမွ ဆရာကေလးကဆိုေလရာ ကိုင္း၊ ဒါျဖင့္ ေဟာဒီ တစ္ေက်ာင္းလံုးကို မ်က္ႏွာက်က္လုပ္ရင္ ဘယ္ေလာက္ကုန္မလဲ၊ တြက္စမ္း ဟု တြက္ခိုင္းေသာ္ ငါးေသာင္းေျခာက္ေထာင္ ဟု ဆို၏။ “ကဲ ကိုယ့္လူ၊ မ်က္ႏွာက်က္အတြက္ေတာ့ ကိုယ္လႉခဲ့မယ္” ဟု က်သမွ်ပိုက္ဆံေပးၿပီး မ်က္ႏွာက်က္ လုပ္ခိုင္းလိုက္ပါသည္။

ဘုရားမ်ားတစ္ဆူၿပီးတစ္ဆူတည္ေနၿပီး ကိုယ့္ကေလးမ်ား အုတ္ခဲက်ိဳးေပၚဖင္ခုထိုင္ကာ စာသင္ေနရသည္ကို သည္အတိုင္း ၾကည့္ေနႏိုင္ေသာ ထိုသူမ်ားအစား ကြ်န္ေတာ္ျဖင့္ ရွက္လွပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္က သူတို႔ကို “အသိပညာ” မရိွလို႔ သည္လို ျဖစ္ေနရတာပဲ
- ဟု ေျပာခဲ့၏။

“မင္း ေရာက္တံုးေရာက္ခိုက္ ဒီက ေကာင္ေလး၊ ေကာင္မေလးေတြကို စကားေလးဘာေလး ေျပာပါဦးကြ” ဟု ဦးေလး၀င္းျမင့္ က ဆိုေလေသာ္ ဒါျဖင့္ လူစုလိုက္ေလ၊ တစ္ရြာလံုးေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ ကြ်န္ေတာ္ေျပာတာ နားလည္ႏိုင္မဲ့ သူေလာက္ပဲေပါ့ ဟု ေျပာလုိက္ပါ သည္။ အထူးသျဖင့္ ေက်ာင္းေနခဲ့ဖူးသူ လူငယ္၊ လံုမငယ္မ်ားကိုသာေခၚရန္ မွာလုိက္ပါသည္။ တင္ဦးသားက သူ႔သူငယ္ခ်င္းမ်ားကို လိုက္စုသည္။ စုစုေပါင္း ၁၅ ဦး လာ၏။ အခ်ိဳ႔မွာ လယ္ထဲကိုင္းထဲ ေရာက္ေနသျဖင့္ မလာေရာက္ႏိုင္။

သို႔ျဖင့္ ၂၀၁၀ ျပည့္ႏွစ္၊ ဇႏၷ၀ါရီလ ၁ ရက္ေန႔ ေန႔လည္ ၁ နာရီတြင္ သူတို႔ကို မိမိတို႔ေနထိုင္သည့္ လူမႈပတ္၀န္းက်င္ႏွင့္ပတ္သက္၍ မိမိတို႔တြင္ မည္ကဲ့သုိ႔တာ၀န္ရွိေၾကာင္း၊ ၾသဇာႏွင့္အာဏာ မည္မွ်ကြာျခားေၾကာင္း၊ ၾသဇာရိွေအာင္ မည္က့ဲသို႔ ေနထိုင္၊ ျပဳမူ၊ ေျပာဆိုရမည္ ျဖစ္ေၾကာင္း၊ ေလာကတြင္ အသိပညာသည္ မည္မွ်အေရးႀကီးေၾကာင္း စသည္တို႔ကုိ ေအာက္ပါအတိုင္း ေျပာလိုက္ပါသည္။

ငါမင္းတို႔ကို ရင္းရင္းႏွီးႏွီး မင္းနဲ႔ ငါန႔ဲေျပာမယ္။ ငါေျပာမဲ့စကားကို ေသေသခ်ာခ်ာ နားေထာင္။ မွတ္လဲထား။ လက္ေတြ႔လည္းလုပ္ ဟု အစခ်ီကာ သူတို႔ကို အကဲခတ္ၾကည့္လိုက္ပါသည္။ အားလံုးလိုလိုမွာ ကြ်န္ေတာ့္တူ၊ တူမမ်ားခ်ည္း ျဖစ္ပါ၏။ ပညာအရည္အခ်င္းအားျဖင့္ ေလးတန္း ႏွစ္ေယာက္မွ လဲြ၍ က်န္သည့္သူမ်ားမွာ ဆယ္တန္းႏွင့္ ဘဲြ႔ရမ်ား ျဖစ္ပါသည္။

မင္းတို႔ေတြရိွေနရက္ကနဲ႔ ငါတို႔ရြာႀကီး ဒီလိုျဖစ္ေနရတာ ငါနည္းနည္းမွ စိတ္မေကာင္းဘူး။ အထူးသျဖင့္ေတာ့ စာသင္ေက်ာင္းနဲ႔ စာၾကည့္တိုက္ပဲ။ ရြာႀကီးဆိုတာလည္း စုတ္ျပတ္သတ္ေနတာပဲ။ ဧည့္သည္ေတြေခၚလာလို႔မွ ျပဘို႔ မ်က္ႏွာပန္းမလွဘူး။ ငါျဖင့္ ဒါ ငါတို႔ရြာပဲလို႔ ေျပာရမွာ ရွက္ေတာင္ရွက္တယ္။ အဲဒါ ဘာေၾကာင့္လဲ တဲ့။

အဓိကအခ်က္က အသိပညာပဲကြ။

ခုလိုျဖစ္ေနတာ နံပါတ္ (၁) အသိပညာ မရိွလို႔။ နံပါတ္ (၂) ေခါင္းေဆာင္ေကာင္း မရိွလို႔။

ျပင္လို႔မရေတာ့တဲ့ လူႀကီးေတြကိုေတာ့ ငါ ဘာမွ မေျပာလိုေတာ့ဘူး။ အရိုးရင့္သြားၿပီ။ ေျပာလို႔လည္း နား၀င္ေတာ့မွာ မဟုတ္ေတာ့ ဘူး။ မင္းတို႔က သူတို႔ေနရာမွာ အစား၀င္ရမဲ့ ေနာက္မိ်ဳးဆက္သစ္ေတြ။ မင္းတို႔ေတာ့ မပ်က္စီးေသးဘူးလို႔ ထင္တာပဲ။ ပ်က္စျပဳေနၿပီ ဆုိရင္လည္း ခုအခ်ိန္ကစၿပီး အခိ်န္မီ ျပင္ေပေတာ့လို႔ ေျပာခ်င္တယ္။

ပညာဆိုတာ ဘာလဲ

ဒီေနရာမွာ ပညာဆိုတာကို နည္းနည္းေျပာခ်င္တယ္။ ပညာဆုိတာ စာက်က္ေအာင္ၿပီး ဘဲြ႔ရလာတာကိုေခၚတာ မဟုတ္ဘူးကြ။ ဆိုပါေတာ့ကြာ။ ၀န္ဇင္းမင္းရာဇာဟာ ဘာဘဲြ႔ရခဲ့သလဲ။ ဒါေပမဲ့ ဘာျဖစ္လို႔ ပညာရိွ ျဖစ္သတဲ့လဲ။ ပညာဆိုတာ မွန္၏၊ မွား၏၊ ေကာင္း၏၊ ဆိုး၏ ကို မွန္မွန္ကန္ကန္ ေ၀ဖန္ပိုင္းျခားႏိုင္တဲ့ အသိကို ေခၚတာကြ။ ဒါဆိုရင္ ေက်ာင္းတက္ၿပီး ပညာသင္စရာ မလိုေတာ့ဘူးတဲ့လား။
သိပ္လိုသေပါ့ကြာ။

ေက်ာင္းမွာ သင္ေပးလုိက္တဲ့စာေတြဟာ မင္းတို႔ လူ႔ေလာကထဲ ေရာက္လာတဲ့အခါ အမွား၊ အမွန္၊ အေကာင္း၊ အဆိုးကို ခ်င့္ခ်ိန္ေ၀ဖန္ႏိုင္ေအာင္ သင္ေပးလိုက္တဲ့ အေျခခံဗဟုသုတေတြပဲ။ ဒါေပမဲ့ မင္းတို႔ငါတို႔က ေက်ာင္းစာေတြကို ေက်ာင္းခန္းထဲမွာပဲ ထားခဲ့ၾကတယ္။ ေက်ာင္းကလဲ ထြက္လာေရာ ဘာမွမပါလာၾကေတာ့ဘူး။ ဆိုပါေတာ့ကြာ။ အခု အေရွ႔ အလယ္ပိုင္းေဒသမွာ စစ္ျဖစ္လို႔ လူေတြ ေသာက္ေသာက္လဲ ေသေနၾကရသတဲ့။ အဲဒီ အေရွ႔အလယ္ပိုင္းေဒသဟာ ဘယ္မွာလဲလို႔ ငါက ကမၻာ့ေျမပံုယူလာၿပီးေမးရင္ မင္းတို႔ လက္နဲ႔ေထာက္ျပႏိုင္ပါ့မလား။

ခု ရြာကလူေတြမွာ အသိပညာ လိုအပ္ေနတယ္။ မင္းတို႔မွာေရာပဲ။ အဲဒါ မင္းတို႔နဲ႔တကြ ရြာသူရြာသားေတြရဲ့ အသိဉာဏ္ပညာ၊ ဗဟုသုတ တိုးပြားေအာင္ လုပ္ေပးဘို႔လိုတယ္။

ေခါင္းေဆာင္ေကာင္းလိုတယ္

ေနာက္ၿပီး ေခါင္းေဆာင္။ ငါတို႔ငယ္ငယ္တံုးက ရြာကို ေကာင္းေကာင္း အုပ္ခ်ဳပ္ႏိုင္တဲ့ ေခါင္းေဆာင္ေတြ ရိွခဲ့တယ္ကြ။ ဥပမာ ဦးႀကီးထြန္းလိႈင္ (ျဖဴ) တို႔၊ ဦးႀကီးထြန္းလိႈင္(ဖ၀ိုင္း) တို႔၊ ဦးႀကီးျမဆင္၊ ဦးႀကီး ႀကီးေရႊ၊ အေဖႀကီး(ကြ်န္ေတာ့္ဖခင္) တို႔ဟာ ရြာကို ေကာင္းေကာင္း အုပ္ခ်ဳပ္ႏိုင္ခဲ့တယ္။ သူတို႔ဟာ ဘဲြ႔ရပညာတတ္ေတြ မဟုတ္ဘူး။ အားလံုး ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းထြက္ေတြခ်ည္းပဲ။ ဒါေပမဲ့ သူတို႔အေတြ႔အႀကံဳအရ စီမံခန္႔ခဲြမႈ အတတ္ပညာဆိုတာဘာလဲလို႔ သူတို႔သိတယ္။ ကိစၥတစ္ခုကို မွန္၏၊ မွား၏၊ ေကာင္း၏၊ ဆိုး၏ သူတို႔ ေကာင္းေကာင္းနားလည္တယ္။ မွန္မွန္ကန္ကန္ ဆံုးျဖတ္တတ္တယ္။

ေနာက္ၿပီး သူတို႔ အားလံုးဟာ ရပ္ရြာအေပၚမွာ ၾသဇာေညာင္းၾကတဲ့သူေတြ။ ခုေတာ့ ရြာကို ေကာင္းေကာင္းအုပ္ခ်ဳပ္ႏိုင္တဲ့သူ မရိွေတာ့ဘူး။ ခါးျပတ္သြားတယ္။ အဲဒါကို မင္းတို႔ လက္ထက္မွာ ျပန္ၿပီး အဖတ္ဆယ္ပါ။ အဲဒီလို အဖတ္ဆယ္ႏုိင္ေအာင္ ခုကထဲက ေလ့က်င့္ ပ်ိဳးေထာင္ထားဘို႔ လိုတယ္။

အဲဒါကို ဘယ္လိုေလ့က်င့္ပိ်ဳးေထာင္ရမလဲဆိုတာ ေျပာျပခ်င္လို႔ မင္းတို႔ကို ေခၚလိုက္ရတာပဲ။

ၾသဇာႏွင့္ အာဏာ

ဒီေနရာမွာ ငါက မင္းတို႔ကို ၾသဇာနဲ႔အာဏာ ဘာကြာသလဲလို႔ ထပ္ေျပာျပခ်င္ေသးတယ္။ အာဏာဆိုတာက သူ႔မွာ လုပ္ပိုင္ခြင့္ ရိွေနတဲ့အတြက္ သူ႔ကိုေၾကာက္လို႔ လုပ္ခ်င္လဲလုပ္၊ မလုပ္ခ်င္လဲလုပ္ေပးရတာ။ ၾသဇာဆိုတာကေတာ့ သူခိုင္းလိုက္တဲ့ အလုပ္တစ္ခုကို ေၾကာက္လို႔မဟုတ္ပဲ သူ႔ကို ရိုေသေလးစားမႈေၾကာင့္ လိုလုိခ်င္ခ်င္ ေစတနာပါပါနဲ႔ လုပ္ေပးတာ။ သူ႔မွာ လုပ္ပိုင္ခြင့္ အာဏာမရိွေသာ္လည္းပဲ သူ႔ၾသဇာေၾကာင့္ သူ႔ကို အလိုလို ခ်စ္ေၾကာက္ရိုေသျဖစ္ရတာ။

ဆိုပါေတာ့။ ခု မင္းတို႔အသိပဲ။ ေဟာဒီ ေနာက္ဘက္က နီလာလမ္းမႀကီးတစ္ေလွ်ာက္။ ၄ ရပ္ကြက္ဘက္မွာဆို ၿခံဳေတြ ေတာထေန လိုက္တာ လမ္းေတာင္ပိတ္ေနၿပီ။ အဲဒါကို ရြာေပၚမွာ ၾသဇာမရိွတဲ့သူတစ္ေယာက္က အာဏာကိုသံုးၿပီး ေဟ့ေကာင္ေတြ မင္းတို႔ ေဟာသည္ ၿခံဳႏြယ္ပိတ္ေပါင္းေတြ ရွင္းရမယ္။ မရွင္းရင္ေတာ့ ငါနဲ႔အသိပဲ လို႔ ခိုင္းလိုက္ရင္ သူ႔ကိုေၾကာက္လို႔ လုပ္လိုက္ရေပမဲ့ ၀တ္ေက်တန္းေက် ၿပီးၿပီးေရာ လုပ္မယ္။ ေသေသခ်ာခ်ာ ရွင္းမွာမဟုတ္ဘူး။

ဒါေပမဲ့ ရြာေပၚမွာ ၾသဇာရိွတဲ့ လူႀကီးက်ေတာ့ ဟဲ့ေကာင္ေလးေတြ၊ ဒီလမ္း နင္တို႔ပဲ ေန႔တိုင္းေလွ်ာက္ေနတာ မဟုတ္လား။ ၾကည့္စမ္း ေတာထေနၿပီ။ လာၾကေဟ့ ရွင္းၾကရေအာင္။ ဟို လံုမကေလးေတြပါေခၚလိုက္ ဆိုရင္ ဟုတ္ကဲ့ဘႀကီး ဆိုၿပီး လုိလုိခ်င္ခ်င္နဲ႔ အကုန္လံုး ရွင္းလိုက္ၾကမွာ။ အဲဒါက်ေတာ့ ေစတနာပါလို႔ ခုနင္က အာဏာေၾကာင့္ေၾကာက္လို႔ ရွင္းရတာထက္ ပိုသပ္ယပ္တယ္။ ပိုေျပာင္တယ္။ ဒါျဖင့္ သူတို႔ဘာျဖစ္လို႔ ရပ္ရြာအေပၚ ၾသဇာေညာင္းသလဲ တဲ့။

ၾသဇာ

ရပ္ရြာအေပၚ ၾသဇာေညာင္းတယ္ ဆိုတာ အခ်က္အမ်ားႀကီးေပၚ မူတည္ေနတယ္။ ဒါဟာ ေမြးရာပါအရည္အခ်င္း ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မယ္။ ျဖစ္ခ်င္မွလည္း ျဖစ္မယ္။ ကိစၥမရိွဘူး။ ေမြးျမဴယူလို႔လည္း ရတာပဲ။ အေရးႀကီးတာက ဘာလဲ၊ ဘယ္လိုလုပ္ရမလဲ လို႔ သိထားဘ္ို႔ပဲ။ ရပ္ရြာအေပၚၾသဇာေညာင္းဘို႔ရာ အေရးႀကီးဆံုးအခ်က္သည္ ရိုးသားမႈပဲ။

ရိုးရိုးသားသားေနပါ။ ရိုးရိုးသားသားေျပာပါ။ ရိုးရိုးသားသား ေတြးပါ။ ရိုးရိုးသားသား အသက္ေမြးပါ။ ရိုးရိုးသားသား ၀တ္ပါ ဆင္ပါ။ အားလံုးအေပၚမွာ ရိုးသားပါ။ အထူးသျဖင့္ ေငြေရးေၾကးေရးနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ရိုးသားပါ။ မရိုးသားတာမွန္သမွ် ဘာမွမလုပ္ပါနဲ႔။ ေတြးေတာင္ မေတြးမိပါေစနဲ႔။ ဒါေလာက္ေျပာရင္ ရိုးသားမႈဟာ ဘယ္ေလာက္အေရးႀကီးတယ္ဆိုတာ သေဘာေပါက္ေလာက္ၿပီ။

ျမတ္စြာဘုရားရဲ့ အေလာင္းေတာ္ဘ၀ေတြကို ဖတ္ၾကည့္ပါ။ ဘုရားေလာင္းဟာ ဘယ့္ကေလာက္ ရိုးသားခဲ့သလဲဆိုတာ ေတြ႔ပါ လိမ့္မယ္။ မင္းတို႔ တရားပဲြေတြသြား၊ တရားေတြနာၿပီး တရားပဲြလဲဆံုးေရာ သာဓု၊ သာဓု ဆို ထျပန္လာခဲ့ၾကတာပဲ။ တရားထဲမွာပါတဲ့ ဇာတ္ထုပ္ထဲက တုိ႔ဘုရားအေလာင္းေတာ့ျဖင့္ ဘယ္လိုေနထိုင္ က်င့္ၾကံႀကိဳးကုတ္ အားထုတ္ခဲ့တာပဲလို႔ နည္းနည္း ကေလးမွ အတုယူရ ေကာင္းမွန္း မသိဘူး။ ပါးစပ္ကေတာ့ နိဗၺာန္၊ မဂ္ဖိုလ္ကို ရက္တိုတိုနဲ႔ ေရာက္ရပါလို၏။ လုပ္ေတာ့ျဖင့္ ငါမေျပာလုိက္ခ်င္ဘူး။ ထားပါေတာ့။

ရပ္ရြာအေပၚ ၾသဇာေညာင္းေစမ့ဲ ေနာက္တစ္ခ်က္က ပညာ ပဲ။ ရပ္ရြာအေရးကိစၥမွန္သမွ်ကို ေခါင္းေအးေအးနဲ႔ မွန္မွန္ကန္ကန္ ေျဖရွင္းႏိုင္ဘို႔ ပညာ ရိွေနဘို႔လိုတယ္။ အဲဒီပညာရဘို႔ မင္းတို႔ စာေတြ အမ်ားႀကီးဖတ္ရမယ္။ အေတြ႔အႀကံဳဗဟုသုတရိွတဲ့ လူႀကီးသူမေတြဆီ ခ်ဥ္းကပ္ေမးျမန္းရမယ္။ ေနာက္ၿပီး အေရးႀကီးတာတစ္ခုက ခရီးထြက္ၿပီး သူမ်ားေတြ ဘာေတြလုပ္ေနၾကသလဲ။ ဘယ္လိုေနတယ္၊ ထိုင္တယ္၊ ေျပာတယ္၊ ဆိုတယ္။ လုပ္တယ္၊ ကိုင္တယ္ ဆိုတာေတြကို ေလ့လာရမယ္။ အတုယူရမယ္။

အသိပညာ (Knowledge)

ကဲ၊ ခု မင္းတို႔ကို ငါေမးမယ္။ မင္းတို႔အားလံုး လယ္လုပ္ေနၾကတဲ့ သူေတြခ်ည္းပဲ။ ဒါဆို စပါးစိုက္နည္းကို မင္းတို႔ ေကာင္းေကာင္း သိရဲ့လားလို႔ ငါေမးရင္ မင္းတို႔ ေျဖႏိုင္ပါ့မလား။ သိတာေပါ့ဦးရဲ့၊ ထယ္ထိုးမယ္၊ လယ္ထြန္မယ္၊ ပိ်ဳးၾကဲမယ္၊ စိုက္မယ္၊ သီးလာေတာ့ ရိတ္မယ္၊ ေလွ႔မယ္ေပါ့ဗ်ာ။ ဘာခက္တာ လုိက္လို႔လို႔ေတ့ာ မေျဖနဲ႔ေပါ့ကြာ။ အဲဒီေလာက္ပဲ မင္းတို႔သိတယ္ဆိုရင္ မင္းတို႔သိတဲ့အသိဟာ ဟိုး လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ေပါင္း ၂၀၀ ေလာက္ကတဲက သိတဲ့အသိနဲ႔ ဘာမွမကြာဘူး။ အတူတူပဲလို႔ ေျပာရမွာပဲ။ ဟို႔ အရင္ အႏွစ္ ၂၀၀ ေလာက္ကလည္း ဒီလို စိုက္ခဲ့ၾကတာပဲ။ ခုက ၂၀၁၀ ေရာက္ေနၿပီ။ ၂၁ ရာစု။ ေနာက္ၿပီး မင္းတို႔က ေခတ္ပညာတတ္ေတြ။

ဒီလိုျဖင့္ မင္းတို႔သင္ခဲ့တဲ့ ပညာေတြ ဘယ္ေနရာမွာ အသံုးခ်မလဲလို႔ ငါေမးမကြာ။ ကဲ ဘယ္လိုေျဖမလဲ။ ျမန္မာျပည္မွာ စိုက္ေနတဲ့ စပါးမိ်ဳး ဘယ္ႏွမ်ိဳးရိွသလဲ မင္းတို႔သိသလား။ မင္းတို႔စိုက္ေနတဲ့ ေျမႀကီးဟာ ဘယ္ေျမမိ်ဳးလဲ သိရဲ့လား။ အဲဒီေျမမိ်ဳးမွာ ဘယ္မ်ိဳးကို စိုက္လို႔ ပိုၿပီး သင့္ေတာ္သလဲ သိရဲ့လား။ ဘယ္လိုစပါးမ်ိဳးဟာ သက္တမ္း ဘယ္ႏွရက္ ရိွသလဲ၊ ပ်ိဳးသက္ ဘယ္ႏွရက္မွာ ႏႈတ္လို႔အေကာင္းဆံုးလဲ၊ မစိုက္ခင္ ဘယ္ေျမၾသဇာထည့္ရမလဲ၊ စိုက္ၿပီး ဘယ္ႏွရက္ၾကာရင္ ဘယ္ေျမၾသဇာ ထည့္ရမလဲ၊ ဘယ္အခ်ိန္မွာေတာ့ျဖင့္ ေရကို ဘယ္ႏွလက္မထိ ေလွာင္ထားရမလဲ၊ ဘယ္အခ်ိန္မွာ ေရေဖာက္ထုတ္ရမလဲ ေလ့လာဖူးရဲ့လား။

စပါးရြက္ေတြ ကြက္ၿပီး၀ါလာရင္ ဘာေရာဂါျဖစ္သလဲ။ ဘာပိုးက်သလဲ။ ဘယ္ေဆးနဲ႔ႏိွမ္းႏွင္းရမလဲ။ စပါးပင္ေတြ အုပ္စုလိုက္ ကြက္ၿပီးေသရင္ ဘာေရာဂါလဲ။ အဲဒါဆို ဘယ္ေဆးျဖန္းရမလဲဆိုတာ သိရဲ့လား။ ငါက အင္ဂ်င္နီယာ။ စိုက္ပိ်ဳးေရးသမား မဟုတ္ေတာ့ ဒီအေၾကာင္းေတြ မသိဘူး။ မင္းတို႔က လက္ေတြ႔စပါးစိုက္ေနတဲ့သူေတြဆိုေတာ့ ဒီအေၾကာင္းေတြအားလံုး ဂဃနဏ သိထားသင့္တယ္။ သိေအာင္ ဘာလုပ္ရမလဲ။ စာဖတ္ပါ။ စိုက္ပ်ိဳးေရးပညာရွင္ေတြထံ ခ်ဥ္းကပ္ၿပီး ေမးရမယ္။ ေရဆင္း စိုက္ပ်ိဳးေရး သုေတသနကိုသြားၿပီး လက္ေတြ႔ေလ့လာရမယ္။

ဟိုေကာင္ေတြ၊ မင္းတို႔ ဖရဲစိုက္တယ္မဟုတ္လား။ ကိုင္း၊ ဆိုစမ္းပါဦး။ ဖရဲအေၾကာင္း ဘယ္ေလာက္မ်ား သိထားသလဲ။ ေျမႀကီးထဲ အေစ့ခ်၊ အပင္ေပါက္လာေတာ့ ေရေလာင္း။ အခ်ိန္တန္ေတာ့ သီးလာတဲ့အသီး ခူးေရာင္း။ ဒါေလာက္ပဲသိတာ။ ဟုတ္တယ္ မဟုတ္လား။ အဲဒါ ဘာမ်ိဳးျဖစ္တယ္။ တစ္ဧကကို ဘယ္ႏွစ္ပင္ စိုက္ရမယ္။ အသီးဘယ္ေလာက္ရမယ္၊ မစိုက္ခင္ ေျမကို ဘယ္လိုျပင္ရမယ္ စတာေတြ သိရဲ့လား။

အစ္ကိုႀကီးေရ ကြ်န္ေတာ့္ဖရဲခင္းေတြ မႏွစ္က သီးလ်က္သားနဲ႔ ဒီႏွစ္ အသီးမလိုက္ဖူး။ ဘယ္လိုျဖစ္မွန္းမသိပါဘူးဗ်ာ လို႔ ကိုယ့္ကို ခ်ဥ္းကပ္အကူအညီေတာင္းလာခဲ့ရင္ ကိုယ္က ဟေကာင္၊ မႏွစ္က သီးတာက ပထမႏွစ္ကိုးကြ။ ဒီႏွစ္က်ေတာ့ ေျမကို ဘယ္လိုျပင္ေပး ရတယ္။ ငါေျပာသလို လုပ္စမ္း စသျဖင့္ အႀကံဉာဏ္ေတြေပးႏိုင္ရင္ ကိုယ္က အလိုလို ရြာအေပၚမွာ ၾသဇာေညာင္းလာမွာပဲ။

ေနာက္တစ္ခုက က်န္းမာေရး။ ကိုယ့္မွာ က်န္းမာေရး ဗဟုသုတ ရိွထားတဲ့အခါက်ေတာ့ မျဖစ္တန္တာ မျဖစ္ရေအာင္ တားႏိုင္တယ္။ ဒါလည္း က်န္းမာေရးနဲ႔ပတ္သက္တဲ့ စာအုပ္စာတမ္းေတြ ဖတ္ဖို႔မွတ္ဖို႔ပဲ။ ငါတို႔ရြာဆိုတာက ဆရာ၀န္၊ ဆရာမေတြနဲ႔ အင္မတန္ အလွမ္းေ၀းတဲ့ေနရာ။ အနည္းဆံုးေတာ့ ေရွးဦးသူနာျပဳကို မင္းတုိ႔ က်က်နန တတ္ထားဘို႔လိုတယ္။ ခု မင္းတို႔မွာ ဘာ က်န္းမာေရး ဗဟုသုတမွ မရိွဘူး။ သူမ်ားေျပာတာ ရမ္းယံု။ ရမ္းလုပ္။ ရမ္းျဖစ္။ ရမ္းေသ။

ေလာကမွာ လူ႔အသက္ထက္ တန္ဘိုးရိွတာ ဘာရိွသလဲ။ ဒီေတာ့ ေကာင္မေလးေတြေရာ ေသေသခ်ာခ်ာ ေလ့လာထားသင့္တယ္။ ျဖစ္ႏုိင္ရင္ ရန္ကုန္သြားၿပီး သင္တန္းေတြေတာင္ တက္သင့္တယ္။ ဟိုမွာ သူနာျပဳအကူ ၆ လ သင္တန္း ေတြရိွတယ္။ ငါေျပာေနတာ မင္းတို႔ကို စာေတြဖတ္၊ သင္တန္းေတြတက္ၿပီး ေဒါက္တာရမ္းကု လုပ္ဖို႔ေျပာေနတာ မဟုတ္ဘူး။ က်န္းမာေရး ဗဟုသုတ ရိွလာတဲ့အခါ က်ေတာ့ အဲဒီေဒါက္တာရမ္းကုေတြ ေျပာတာကိုလည္း မွန္၏ မွား၏ မေ၀ဖန္ႏိုင္ဘူးလား။

ကိုယ္က အအားမေနပဲ က်က်နန ေလ့လာထားလို႔ ေနရာတကာ ႏွံ႔ႏွံ႔စပ္စပ္ သိထားတ့ဲအခါက် ရြာက အားကိုးရေလာက္တဲ့ လူတစ္ေယာက္ ျဖစ္မလာေပဖူးလား။ အဲဒီအခါ လူေတြက ကိုယ့္ကို အလိုလို ေလးစားလာမွာပဲ။ ကိုယ္ေျပာတာေတြ ဟုတ္ေနတဲ့အခါ က်ေတာ့ ကိုယ့္ၾသဇာ သူတို႔အေပၚ အလိုလုိေညာင္းလာမွာပဲ။

ခု ငါေျပာေနတ့ဲ ရပ္ရြာအေပၚ ၾသဇာေညာင္းလာေအာင္ဆိုတာ ကိုယ္က သူတုိ႔ကို ေနရာတကာ ဆရာႀကီးလုပ္ဘို႔ ေျပာတာ မဟုတ္ဘူး။ သူတို႔ကို ႏိွမ့္ခ်ၾကည့္ၿပီး မတူသလို၊ မတန္သလို ဆက္ဆံဘို႔ ေျပာတာမဟုတ္ဘူး။ လူေတြရဲ့ မသိနားမလည္မႈအေပၚ အခြင့္ေကာင္းယူဘို႔လို႔ မဟုတ္ဘူးဆိုတာ မင္းတို႔ ေကာင္းေကာင္းနားလည္ ထားရမယ္။ ကိုယ္က ကိုယ့္ရြာသူရြာသားေတြ မသိ နားမလည္ရင္ သူတို႔ကို နားလည္လာတဲ့ထိ ရွင္းျပရမယ္။ အဲဒီအေပၚမွာ အခြင့္ေကာင္းမယူရဘူး။

ေနာက္ၿပီး ဘာသာေရး။ ငါတို႔လူေတြက ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္သာ ဗုဒၶဘာသာေခၚေနတာ။ ဗုဒၶဘာသာဆိုတာ ဘာမွန္း ေရေရရာရာ မသိၾကဘူး။ မသိၾကလို႔လည္း မဟုတ္တာေတြ ေလွ်ာက္လုပ္ေနၾကတာေပါ့ကြာ။ သိေအာင္လည္း မေလ့လာ။ သိေအာင္လို႔ ေျပာျပရမဲ့ သူေတြကလည္း မေျပာျပ။ ေျပာျပရေလာက္ေအာင္ကလည္း ဗဟုသုတမရိွ။ မင္းတို႔စာၾကည့္တိုက္မွာ ငါ၀ယ္ထည့္ေပးထားတာ စာအုပ္ေကာင္းေတြ အမ်ားႀကီးရိွတယ္။ မင္းတို႔ရြာသားေတြ တစ္ေယာက္မွ ဖတ္ေဖာ္မရဘူး။

ငါကေတာ့ တို႔ရြာသားေတြ စာဖတ္ၾကပါေစဟဲ့၊ အသိပညာေတြ တိုးပြားၾကပါေစဟဲ့လို႔ ေငြကုန္ေၾကးက် အကုန္ခံၿပီး စာၾကည့္တိုက္ ေထာင္ေပးထားတာ။ မင္းတို႔က စိတ္ေတာင္မ၀င္စားဘူး။ တျခားသူေတြ စိတ္မ၀င္စားတာ ငါ မအံ့ၾသပါဘူး။ မင္းတို႔ေတြ စိတ္မ၀င္စားတာ၊ လာမဖတ္တာကို ငါ့အေနနဲ႔ အံ့ၾသလို႔ မဆံုးဘူး။ မင္းတို႔ ဘယ္လိုေတြမ်ား ဆယ္တန္းေအာင္လာၾကသလဲ။ မင္းတို႔မွာ ဘယ္ေလာက္ ဗဟုသုတရိွသလဲ ဆိုတာ ငါ အေတာ္ေလး သံသယျဖစ္မိတယ္။

စာၾကည့္တိုက္ေထာင္စက စာအုပ္ေကာင္းေတြ၊ ဂ်ာနယ္ေတြ၊ မဂၢဇင္းေတြ၊ ကာတြန္း၊ ကေလးဖတ္၊ လူႀကီးဖတ္ အမ်ားႀကီးပဲ။ ငါေရာ၊ မမေရာ၊ မူမူေရာ၊ ဂြမ္းေရာ၊ သူတို႔သူငယ္ခ်င္း မိတ္ေဆြေတြေရာ။ အားတက္သေရာ လႉထားတာ။ ၾကည့္စမ္း ခု။ က်န္ေကာင္းက်န္ရာ က်န္ေတာ့တယ္။ ငွားတယ္။ ျပန္မေပးဘူး။ တိတ္တိတ္ယူထားတယ္။ အရုပ္လွလွေလးေတြေတြ႔ရင္ ျဖဲၿပီး ထရံမွာကပ္တယ္။ ေကာင္းတဲ့စာအုပ္ေတြကို နည္းနည္းဖတ္တတ္တဲ့သူေတြက ခဏဆိုငွားသြားၿပီး ျပန္မေပးေတာ့ဘူး။ ေနာက္ၿပီး ေပၚတင္ ဘူးကြယ္တယ္။ ဒါ ကိုတင္သိန္း ေျပာျပတာ။ ေကာင္းတဲ့ တရားစာအုပ္ အုပ္ (၂၀) ကို လူ တစ္ေယာက္က ငွားသြားၿပီး ျပန္ေပးေတာ့ (၇) အုပ္ပဲ ျပန္ေပးေတာ့တယ္။ ျပန္ေတာင္းေတာ့လည္း ဟိုလိုလို ဒီလိုလို လုပ္ေနတယ္တဲ့။ ၾကည့္အံုး။ မင္းတို႔ရြာထဲက လူေတြရဲ့ စိတ္ဓါတ္ကို။
ခုေတာ့ စာၾကည့္တိုက္ကို ဆရာကိုတင္သိန္းပဲ မအားတဲ့ၾကားထဲက ကေလးေတြအတြက္ ဖြင့္ေပးလို႔ ကေလးေတြက လာဖတ္တယ္လို႔ သိရတယ္။ အဲဒါ ျဖစ္သင့္သလား။ မင္းတို႔ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ စဥ္းစားၾကည့္ၾကပါဦး။ အဲဒါ မင္းတို႔ ဦးေဆာင္ၿပီး မလုပ္သင့္ဘူးလား။

ကိုယ္ရည္ကိုယ္ေသြး (Personality)

ၾသဇာရဲ့ ေနာက္၊ အေရးႀကီးတဲ့ တစ္ခ်က္က ကိုယ္ရည္ကိုယ္ေသြးပဲ။ ကိုယ္ရည္ကိုယ္ေသြး ဆိုတဲ့ေနရာမွာ ကိုယ့္ရုပ္ရည္၊ ၀တ္ပံုဆင္ပံု၊ စားပံုေသာက္ပံု၊ ေနပံုထိုင္ပံု၊ သြားပံုလာပံု၊ ေျပာပံုဆိုပံု။ လမ္းေလွ်ာက္ပံု၊ အိပ္ပံု၊ လူေတြအေပၚထားတဲ့ သေဘာထား၊ မ်က္လံုးအၾကည့္၊ စိတ္ အေတြးအၾကံ၊ စတာေတြ အကုန္လံုးပါတယ္။

ႏိုင္ငံျခားတိုင္းျပည္ေတြမွာဆိုရင္ ကိုယ္ရည္ကိုယ္ေသြးနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ သင္တန္းေတြ၊ စကားေျပာနည္းသင္တန္းေတြ ရိွတယ္။ လူေရွ႔သူေရွ႔မွာ စကားေျပာရင္ လက္ကိုဘယ္လိုထားရမယ္။ မ်က္ႏွာကို ဘယ္လိုထားရမယ္။ ကိုယ္ကို ဘယ္အေနအထားမွာ ထားရမယ္။ ေလသံကို ဘယ္လိုအနိမ့္အျမင့္နဲ႔ ေျပာရမယ္ စသျဖင့္ေပါ့။

ထားပါေတာ့။ မင္းတို႔အေနနဲ႔ ဘယ္လိုေနရထိုင္ရမလဲဆိုတာ ငါ အက်ဥ္းခ်ဳပ္ေျပာျပမယ္။

လူမွာ အ၀တ္၊ ေတာင္းမွာ အကြပ္ တဲ့။ အ၀တ္အစား အေရးႀကီးတယ္။ အေရးႀကီးတယ္ဆိုလို႔ အျမဲတမ္း အ၀တ္သစ္၀တ္ဖို႔ ေျပာတာမဟုတ္ဘူး။ သပ္သပ္ယပ္ယပ္၊ သန္႔သန္႔ရွင္းရွင္း၊ ခန္႔ခန္႔ျငားျငား အ၀တ္ကို ၀တ္ရမယ္။ တခါတည္း ဆံပင္ကဘုတ္သိုက္၊ လူကညွင္းသိုးသိုး၊ ေခ်းက လက္ေလးသစ္၊ ပါးစပ္ေတြကလည္း ကြမ္းေသြးေတြနဲ႔ ေပလို႔က်ံလို႔၊ သြားေတြကလည္း ကြမ္းေခ်းေတြ တက္လို႔၊ ပုဆိုးကခ်က္ျပဳတ္၊ ေျခေထာက္ေတြ ၾကည့္လိုက္ျပန္ေတာ့ ဖံုႏိုင္းခ်င္းနဲ႔၊ မဲလို႔တူလို႔ ဆိုရင္ မင္းတို႔ကို ဘယ္သူက ေခါင္းရင္းခန္းမွာ ေနရာေပးမလဲ။

ေကာင္းရာမြန္ရာ စကားေျပာေနတံုး ကြမ္း၀ါးထားလို႔ တစ္ဖက္သားကို ကြမ္းေသြးေတြက စဥ္၊ စကားေျပာေနတံုး ျပစ္ကနဲ၊ ျပစ္ကနဲ ေတြ႔ကရာကို ကြမ္းေသြးေတြ ေထြး လုပ္ေနရင္ မင္းတို႔စကားကို ဘယ္သူ ေလးစားမလဲ။

ဗလခ်ီးနမ္းလူေတြနဲ႔ လည္ပင္းဖက္ေပါင္း၊ ေတြ႔ကရာလူေတြနဲ႔ ေပါက္တတ္ကရေတြေျပာ၊ တဟီဟီတဟားဟား နဲ႔ေန၊ ေကာင္မေလးေတြနဲ႔ ဖင္ပုတ္လုိက္၊ ေခါင္းပုတ္လုိက္လုပ္ေနရင္ မင္းတို႔ကို ဘယ္သူခန္႔ျငားမလဲ။

ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ ခံ့ခံ့ညားညား ၀တ္စားသြားရမဲ့ ပဲြလမ္းသဘင္ကို စြပ္က်ယ္ခ်ိဳင္းျပတ္နဲ႔၊ ပုဆိုးညစ္ထပ္ထပ္နဲ႔ သြားရင္ မင္းတို႔ကို ဘယ္သူက အေရးလုပ္ေခၚမလဲ။ မေကာင္းတတ္လုိ႔ ေခၚသည့္တိုင္ သူတို႔စိတ္ထဲဘယ္လို ရိွမလဲ။ အလကားေကာင္၊ ငါတို႔ပဲြကို ဒီလိုအ၀တ္နဲ႔လာတယ္။ ဒါ ငါတို႔ကို သက္သက္ေစာ္ကားတာ လုိ႔ မထင္ေပဘူးလား။

စကားေျပာတဲ့ေနရာမွာလည္း တစ္ခါတေလ ေပ်ာ္ေစပ်က္ေစေျပာတာကလဲြလို႔ စကားကို ကပ်က္ကေခ်ာ္မေျပာရဘူး။ ေထာင္တန္တဲ့ စကား၊ ရယ္ ေပါ့ တ့ဲ။ တည္တည္ေျပာရမဲ့ စကားကို တည္တည္တံ့တံ့ေျပာရတယ္။ အက်ိဳးမရိွ၊ သိမ္ဖ်င္းတဲ့စကားေတြ ေျပာရင္ လူမေလးစားဘူး။ ေနာက္ၿပီး သူမ်ားမေကာင္းေၾကာင္းကိုလည္း မေျပာရဘူး။ ေရွ႔တင္ေရာ ေနာက္ကြယ္မွာပါ မေျပာရဘူး။ သူတစ္ပါး စကားေျပာေနရင္ စိတ္ပါလက္ပါ နားေထာင္ရတယ္။ သူမ်ားေျပာေနတံုး ၾကားထဲက အတင္းလုၿပီး ျဖတ္မေျပာရဘူး။ ေနာက္ၿပီး သူမ်ားနားေထာင္ခ်င္မွန္း မေထာင္ခ်င္မွန္း မသိဘဲ ငါ့စကားႏြားရ ေလွ်ာက္မေျပာရဘူး။

လူတစ္ေယာက္ကို ဘယ္ေသာအခါမွ ခ်ိဳးခ်ိဳးဖဲ့ဖဲ့ မေျပာရဘူး။ လူတိုင္းလူတိုင္းမွာ ေကာင္းကြက္ တစ္ကြက္စီ ရိွတယ္။ ကိုယ္လည္း ရာႏံႈးျပည့္ ေကာင္းမြန္မွန္ကန္ေနတာ မဟုတ္ဘူး။ လူဆိုတာ အားနည္းခ်က္၊ အားသာခ်က္ ရိွမွာပဲ။ သူမ်ားအမွားခ်ည္း ေထာက္ျပ အျပစ္တင္ မေနရဘူး။ ငါေရာ ဘာမွားေနလဲ ျပန္ဆင္ျခင္ရတယ္။ သူမွားေနရင္ ျပင္ေပးရတယ္။ အဆင္းမွာ ဘီးတပ္မေပးရဘူး။ လူဆိုတာ သူမ်ား မွားတာသာ ျမင္လြယ္တာ။ ကိုယ္မွားေနတာက် ျမင္ဘို႔ အင္မတန္ခက္တယ္။ ကိုယ္က သူမ်ားအမွားကို ေထာက္ျပေပးရသလို ကိုယ္မွားေနတာ ေထာက္ျပေျပာဆိုရင္လည္း စိတ္မဆိုးရဘူး။ ေက်းဇူးေတာင္တင္ရဦးမယ္။ ဒါေပမဲ့ လူဆိုတာ မွားတာကို မွားတယ္လို႔ေျပာရင္ ခံခ်င္ၾကတာ မဟုတ္ဘူး။ ငါကစၿပီး စိတ္ဆိုးတတ္ၾကတယ္။ အဲဒါ ၾကပ္ၾကပ္ သတိထားရမယ္။

အက်ဥ္းခ်ဳပ္လိုက္ရင္ မင္းတို႔ ၀စီဒုစရိုက္ေလးပါး သိတယ္မဟုတ္လား။ အဲဒါေရွာင္ရင္ကို ၿပီးတယ္။ မညာနဲ႔၊ အတင္းအဖ်င္း မေျပာနဲ႔၊ ကုန္းမတိုက္နဲ႔၊ ဆဲေရးတိုင္းထြာ မေျပာနဲ႔။ ဒါဆို မင္းတို႔ေျပာစကားကို လူေတြ ေလးေလးစားစား နားေထာင္လာလိမ့္မယ္။

ေနာက္ၿပီး ေနတာထိုင္တာ။ ၾကည့္စမ္း၊ ဟိုေကာင္ထိုင္ေနတာ။ တစ္ခါထဲ ခါးႀကီးကို ေခြေခါက္လို႔။ ေလာကႀကီးကို စိတ္ကုန္ေနတဲ့ မ်က္ႏွာနဲ႔။ ဘယ္ေတ့ာမွ အဲလိုမထိုင္နဲ႔။ ခါးကိုမတ္မတ္ထိုင္။ အျမဲတက္တက္ၾကြၾကြ ျဖတ္ျဖတ္လတ္လတ္ ရွိေနပါေစ။ သြားတဲ့ လာတဲ့ေနရာမွာလည္း ရွပ္ျပာရွပ္ျပာမသြားပဲ ဣေျႏၵသိကၡာန႔ဲ သြားရတယ္။

ေနာက္ၿပီး လူႀကီးလုပ္မဲ့လူတစ္ေယာက္အတြက္ အေရးႀကီးတဲ့ ကိုယ္ရည္ကိုယ္ေသြး ႏွစ္ခု ရိွေသးတယ္။

တစ္ခုက စိတ္ရွည္တာ။ ေနာက္တစ္ခုက သည္းညည္းခံတာ။ အဲဒီႏွစ္ခုဟာလည္း ၾသဇာေညာင္းေရးမွာ အင္မတန္အေရးပါတယ္။ ဒါလည္း အင္မတန္ခက္တယ္။ တမင္ကို ေလ့က်င့္ယူမွ ရတယ္။ အထူးသျဖင့္ေတာ့ သည္းခံတာေပါ့။

ကိုယ့္ကို အိမ္ေရွ႔လာၿပီး ကေလာ္တုတ္သြားရင္ေတာင္ သည္းခံေနႏိုင္ရမယ္။ ငါ ဒီလိုလူေတြနဲ႔ ဖက္ၿပီး ရန္ျဖစ္လို႔ မေတာ္ေပဘူးလို႔ ႏွလံုးသြင္းရမယ္။ သည္းခံရံုတင္မက ခြင့္လည္း လႊတ္တတ္ရမယ္။ လူႀကီးလူေကာင္းတစ္ေယာက္မွာ လက္စားေခ်တယ္ ဆိုတာ လံုး၀မရိွဘူး။

ငါ ကိုယ္ရည္ကိုယ္ေသြးေျပာတာ ေတာ္ေတာ္မ်ားသြားၿပီ။ ေျပာစရာေတြေတာ့ အမ်ားႀကီးေပါ့။ မင္းတို႔ ေသေသခ်ာခ်ာ ေလ့လာခ်င္တယ္ဆိုရင္ ငါ စာအုပ္ေတြ ၀ယ္ၿပီးပို႔ေပးလုိက္မယ္။ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ဖတ္ၿပီး ေဆြးေႏြးၾက။ ေလ့က်င့္ၾကေပါ့။ အခ်ိန္ေတြ အမ်ားႀကီး ရိွေသးတယ္။ ခု ေနာက္တစ္ခု ဆက္ရေအာင္။

တာ၀န္ယူမႈ (Responsibility)

ေနာက္တစ္ခုေျပာခ်င္တာ တာ၀န္သိတတ္မႈ နဲ႔ တာ၀န္ယူမႈ ပဲ။ ဒါဟာ ၀တၱရားနဲ႔ တိုက္ရိုက္ပတ္သက္ေနတယ္။ မင္းတို႔ေတာ့ တာ၀န္နဲ႔ ၀တၱရားကို ခဲြျခားၿပီး သိမသိ မေျပာတတ္ဘူး။ မသိတဲ့သူ သိေအာင္၊ သိမလိုလို ျဖစ္ေနတဲ့သူေတြလည္း ပိုရွင္းေအာင္ ငါထပ္ေျပာျပမယ္။

မင္းတို႔ကို လွည္းတိုက္ငွားတယ္ ဆုိပါေတာ့။ သူက ပိုက္ဆံေပးၿပီး ငွားထားတဲ့အတြက္ ဒီစပါးကို သူလိုတဲ့ေနရာေရာက္ေအာင္ ပို႔ေပးဘို႔ မင္းတို႔တာ၀န္ျဖစ္လာၿပီ။ ဒါေပမဲ့ သူက ေျပာတံုးက ပန္းေတာႀကီးလို႔ပဲေျပာၿပီး ပိုက္ဆံ ၁၅၀၀ နဲ႔ ငွားထားတာ။ ဟိုေရာက္ေတာ့မွ မန္က်ည္းပင္ကြင္းအထိလို႔ ျဖစ္သြားရင္ မင္းတို႔ ဆက္မလိုက္ပဲ ေနႏိုင္တယ္။ အႏို႔ေျပာတံုးက ပန္းေတာႀကီးလို႔ပဲ ေျပာထားတာကိုး။ ဒါ့အျပင္ ပံုမွန္အားျဖင့္ ေပါက္ေစ်းက ၂၀၀၀ ရိွတာကို သူက ၁၅၀၀ ပဲေပးလို႔ မင္းတို႔ႀကိဳက္ေစ်းမရတဲ့အတြက္ မလိုက္ခ်င္ဘူးဆိုလည္း မလိုက္ပဲ ေနႏုိင္တယ္။ အဲဒါ တာ၀န္။ ငွားတဲ့သူက သူ႔စကားသူ တာ၀န္ယူရမယ္။ အငွားလိုက္တဲ့သူကလည္း တာ၀န္ေက်ေအာင္ လုပ္ေပးရမယ္။

၀တၱရားက်ေတာ့ မင္းတို႔အေဖန႔ဲ အေမ့အိမ္မွာ ဖက္ေတြမိုးထားတာ အိမ္အမိုး မလံုေတာ့ဘူး။ အေဖနဲ႔ အေမကလည္း အိုလွၿပီ။ ဖက္ေတြ၀ယ္ဘို႔ရာလည္း ပိုက္ဆံမရိွဘူး။ မိုးကလည္း က်ေတာ့မယ္။ သည္ေတာ့ကာ သားျဖစ္တဲ့မင္းအေနနဲ႔ အဲဒီအိမ္ကို မိုးေပးဘို႔ ၀တၱရားရိွလာၿပီ။ ဟာဗ်ာ၊ အေဖ့အိမ္ထားလို႔ ကြ်န္ေတာ့္အိမ္ေတာင္ မမိုးရေသးဘူး။ ေနာက္ၿပီး အေဖ့အိမ္မိုးလို႔ ပိုက္ဆံ တစ္ျပားမွရမွာ မဟုတ္ဘူးဗ်လို႔ ေရွာင္ေျပးလို႔ မရဘူး။ မင္း လုပ္ခ်င္သည္ျဖစ္ေစ၊ မလုပ္ခ်င္သည္ ျဖစ္ေစ၊ ကိုယ့္အိမ္အမိုးကို အသာထားၿပီး အေဖ့အိမ္ကို မိုးကိုေပးရမယ္။ အဲဒါ ၀တၱရား။

ဒါေပမဲ့ ၀တၱရားသာရိွၿပီး တာ၀န္မသိတတ္တဲ့ သူေတြက်ေတာ့လည္း ဘာမွ လုပ္မေပးဘူး။ မသိခ်င္ေယာင္ ေဆာင္ေနတာပဲ။ ၀တၱရားရိွတဲ့အတိုင္း ဘယ္သူကမွ မခိုင္းပဲ လုပ္ေပးတဲ့သူကမွ တကယ္ တာ၀န္သိတတ္တဲ့၊ တာ၀န္ယူတတ္တဲ့သူ ျဖစ္တာ။ ငါတို႔ ဆီမွာ အဲဒီလို ၀တၱရားရိွေပမဲ့ တာ၀န္မဲ့ေနတဲ့သူေတြ အမ်ားႀကီးပဲဆိုတာ မင္းတို႔မ်က္စိေရွ႔မွာ ေတြ႔ႏိုင္တယ္။ နာမည္ေတြေတာ့ အက်ည္းတန္မွာ စိုးလုိ႔ ငါမေျပာျပေတာ့ဘူး။

လူရယ္လို႔ ျဖစ္လာရင္ တာ၀န္ကိုယ္စီ ရိွၾကတာခ်ည္းပဲ။ ကုိယ့္တာ၀န္ကိုယ္ယူမွ လူပီသတယ္။ ကိုယ့္ ခႏၶာကိုယ္ အတၱေဘာႀကီး ၾကည့္ေကာင္းရႈေပ်ာ္ျဖစ္ေအာင္လုပ္ဖို႔ ကိုယ့္မွာတာ၀န္ရွိတယ္။ ဒါ ခုနကေျပာခဲ့တဲ့ ကိုယ္ရည္ကိုယ္ေသြး ေမြးျမဴဘို႔ ကိုယ့္တာ၀န္ပဲလို႔ ဆိုလိုတာ။

ေနာက္ၿပီး ကိုယ့္ကို လူျဖစ္လာေအာင္ ေကြ်းေမြးျပဳစုေစာင့္ေရွာက္ခဲ့တဲ့ ကိုယ့္မိသားစုကို ျပန္ၿပီး လုပ္ေကြ်းသမႈျပဳဘို႔၊ ၾကည့္ရႈ ေစာင့္ေရွာက္ဘို႔ ကိုယ့္မွာတာ၀န္ရိွတယ္။ ေနာက္ ကိုယ္ေနတဲ့ ရပ္ရြာအတြက္ ကုိယ့္မွာတာ၀န္ရိွတယ္။ ကိုယ္ေနတဲ့ တိုင္းျပည္အတြက္ ကိုယ့္မွာတာ၀န္ရိွတယ္။ ဒါ ဘယ္သူကမွ အတင္းရိုက္ခိုင္းေနစရာမလိုဘဲ ကိုယ့္အသိနဲ႔ကိုယ္ လုပ္ၾကရမွာ။

ကုိယ္ေနတ့ဲအိမ္ကို၊ ျခံကို ေန႔တိုင္းသန္႔ရွင္းရမယ္။ အိမ္သာကို ေဆးရမယ္။ အမိႈက္သရိုက္ေတြ ရွင္းပစ္ရမယ္။ ျခံစည္းရိုး ပ်က္ေနရင္ျပင္၊ မရိွရင္ကာ။ အိမ္အမိုးအကာေတြ ပ်က္ေနရင္ ျပင္သင့္ျပင္၊ အသစ္လဲသင့္လဲ လုပ္ရမယ္။ ကိုယ့္အေဖအေမ လက္ကိုခ်ည္း ေစာင့္မေနရဘူး။ ခုၾကည့္စမ္း၊ မင္းတို႔ အိမ္ျခံ၀င္းေတြထဲမွာ ေပါင္းေတြ ၿခံဳေတြ၊ အမိႈက္သရိုက္ေတြနဲ႔ ညစ္ေပရႈပ္ပြေနတာ။ ဒါ ဘယ္သူကမွ ခိုင္းေနစရာ မလိုဘူး။ အရြယ္ေရာက္လာတဲ့သူတိုင္း ကိုယ့္အသိနဲ႔ကိုယ္ လုပ္ၾကရမွာ။ ငါတို႔ဟာ ဒီအိမ္မွာ ေနေနတဲ့အတြက္ ဒီအိမ္နဲ႔ ပတ္သက္လို႔ ကိစၥအ၀၀ ငါတို႔မွာ တာ၀န္ရိွတယ္လို႔ ခံယူထားရမယ္။

ေနာက္ၿပီးေတာ့ ကိုယ့္ရပ္ရြာ။ ခု ၾကည့္စမ္း၊ မင္းတို႔ ၀ါးေတာကြင္းရြာႀကီး။ စုတ္ျပတ္သတ္ေနတာ။ အဲဒါ ဒီရြာက လူတစ္ဦးခ်င္းစီ တစ္ဦးခ်င္းစီက ကိုယ့္တာ၀န္ကို မေက်ပြန္ၾကလို႔ ျဖစ္ေနတာ။ ဒီရြာမွာေနတဲ့အတြက္ ဒီရြာႀကီးေကာင္းစားေရး၊ ဒီရြာ တင့္ေတာင့္တင့္တယ္ ျဖစ္ေရး၊ ရြာသန္႔ရွင္းသာယာလွပေရးဟာ ဒီရြာအတြင္း မီွတင္းေနထိုင္တဲ့ ရြာသားအားလံုးမွာ တာ၀န္ရိွတယ္။ ငါတို႔ရိွေနရက္ကန႔ဲ ငါတို႔ရြာႀကီး ဒီလိုအျမင္မလွျဖစ္ေနတာ ငါတို႔အသံုးမက်လို႔ဘဲလို႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကုိယ္ ရွက္လိုက္ၾကစမ္းပါကြာ။

ေနာက္တစ္ခုက တိုင္းျပည္။ မင္းတို႔ ဒီတိုင္းျပည္မွာေန၊ ဒီတိုင္းျပည္က သင္ေပးလိုက္တဲ့ပညာေတြကိုသင္။ ဒီတိုင္းျပည္ရဲ့ ေျမေပၚက ေပးေကြ်းလိုက္တဲ့ အသီးအႏွံေတြကိုစား၊ ဒီတိုင္းျပည္ကထြက္တဲ့ ေရကိုေသာက္ေနတဲ့အတြက္ ဒီတိုင္းျပည္ေကာင္းစားေရး မင္းတို႔မွာလည္း တာ၀န္ရိွတယ္။ ဒါျဖင့္ တိုင္းျပည္ေက်းဇူးကို ဘယ္လိုဆပ္မလဲ။

တုိင္းျပည္ဆိုတာ ၿမိဳ႔နယ္ေတြ၊ ရြာေတြကို စုေပါင္းထားတာကြ။ ရြာဆိုတာဟာလဲ အိမ္ေတြကို စုေပါင္းထားတာပဲ။ ဒီေတာ့ အိမ္တိုင္း အိမ္တိုင္းက ကိုယ့္အိမ္ကိုယ္ သပ္သပ္ယပ္ယပ္၊ သန္႔သန္႔ရွင္းရွင္းျဖစ္ေအာင္လုပ္ထားရင္ ဒီရြာ သပ္ရပ္သန္႔ရွင္းတဲ့ရြာ ျဖစ္လာမယ္။ ရြာတိုင္းသာ ဒီလိုသန္႔ရွင္းေနရင္ တိုင္းျပည္ႀကီးလည္း သပ္ယပ္သန္႔ရွင္းတဲ့ တိုင္းျပည္ႀကီး ျဖစ္လာမွာပဲ။ ခုေတာ့ ၀ါးေတာကြင္းတင္ စုတ္ေနသလားမမွတ္နဲ႔။ ေထာက္ၾကံ့ကြင္းသြားလည္း ဒီအတိုင္း။ ယိုးဒယားကြင္း၊ စူးထိုးကြင္း၊ လယ္တံငယ္ အားလံုးဟာ ဘယ္သူမွမသာဘူး။ ဗမာျပည္ထဲကရြာေတြ ငါ ေလ့လာၾကည့္တယ္။ အားလံုး စုတ္တုတ္တုတ္ရြာေတြခ်ည္းပဲ။ ဗမာျပည္ထဲက ရြာေတြစုတ္ေနၿပီ ဆိုမွေတာ့ ဗမာျပည္ႀကီးလည္း စုတ္ျပတ္ေနတဲ့တိုင္းျပည္ႀကီး ျဖစ္ေနတာေပါ့ကြ။

အဲဒီလို ျဖစ္ေနတာ မင္းတို႔လို တာ၀န္မသိတဲ့သူေတြေၾကာင့္ပဲ။

မင္းတို႔ကသာ ဦးေဆာင္ၿပီး ရပ္ရြာေကာင္းစားေရးလုပ္လိုက္မယ္ဆိုရင္ ရြာႀကီး ဒီ့ထက္ပိုလွလာမယ္။ ပိုၿပီး ႀကီးပြားတိုးတက္ လာမယ္။ မင္းတို႔သာ စာေတြဖတ္ၿပီး အသိပညာေတြ တိုးတက္လာရင္ စီးပြားေရးလုပ္ငန္းကိုင္ငန္းေတြလည္း ေကာင္းလာမယ္။ အဲဒီအခါ လူေနမႈအဆင့္အတန္းလည္း ျမင့္လာမယ္။ အဲဒီအေမြကို ေနာက္မိ်ဳးဆက္သစ္ေတြကိုလည္း လက္ဆင့္ကမ္းေပးႏိုင္မယ္။ ကိုယ္က ေရွ႔ေဆာင္ၿပီး လုပ္လိုက္လို႔ တျခားရြာေတြ အားက်လာရင္ အဲဒီရြာေတြကိုလည္း ကိုယ္က နည္းေပးလမ္းျပ လုပ္ႏိုင္မယ္။ အဲဒီအခါ အဲဒီရြာေတြလည္း တုိးတက္လာမယ္။

တကယ္လို႔သာ မင္းတို႔လို လူငယ္ေတြ ျမန္မာျပည္တစ္၀ွမ္းမွာ အမ်ားႀကီးေပၚလာၿပီ ဆိုရင္ ျမန္မာျပည္ႀကီးလည္း ပိုၿပီး သာယာလွပတဲ့ တိုင္းျပည္ႀကီး မျဖစ္လာေပဘူးလား။ ပိုၿပီး လူေနမႈအဆင့္အတန္းျမင့္မလာဖူးလား။ တိုင္းျပည္ထုတ္ကုန္လည္း ပိုၿပီး မတိုးလာဘူးလား။ အဲဒါဟာ တစ္နည္းအားျဖင့္ မင္းတို႔က ကိုယ့္ရပ္ရြာအတြက္ လုပ္ေနရင္း တိုင္းျပည္အက်ိဳးစီးပြားကိုလည္း တပါတည္း လုပ္ၿပီးျဖစ္သြားတာပဲ။ အဲဒီေတာ့ မင္းတို႔ဟာ ကိုယ့္မိသားစုအတြက္၊ ကိုယ့္ရပ္ရြာအတြက္ လုပ္ေနျခင္းဟာ တုိင္းျပည္အတြက္ လုပ္ေနျခင္းပဲ ဆိုတာသေဘာေပါက္ဘို႔ လုိတယ္။

ဘာေတြလုပ္ရမလဲ

ဒီေတာ့ဘာလုပ္ရမလဲ တဲ့။

မင္းတို႔လူငယ္ေတြစုၿပီး အဖဲြ႔ေလးတစ္ဖဲ႔ြ ဖဲြ႔ပါ။ အဲဒီအဖဲြ႔အတြက္ တူညီ၀တ္စံုမလိုဘူး။ ဥကၠဌ၊ အတြင္းေရးမႈး မလိုဘူး။ ရံပံုေငြေတြ ဘာေတြ မလိုဘူး။ ရံုးခန္း မလိုဘူး။ ကုန္ကုန္ေျပာရရင္ ဘာ အပိုဆာဒါးေတြမွ မလိုဘူး။ အဓိကလိုတာ လုပ္ခ်င္စိတ္နဲ႔ ေစတနာပဲ။ ဒါေပမဲ့ အဖဲြ႔ကို ဦးေဆာင္ဘို႔ မင္းတို႔အထဲက ထက္ထက္ျမက္ျမက္ အရိွဆံုး၊ အသိဉာဏ္ အေျမာ္အျမင္အရိွဆံုး တစ္ေယာက္က ေခါင္းေဆာင္ရမယ္။ ေနာက္ၿပီး မင္းတို႔အဖဲြ႔ထဲမွာ အႀကံေပးမဲ့ လူႀကီးေတြလိုတယ္။ သူတို႔က အေတြ႔အႀကံဳရိွၿပီးသားဆိုေတာ့ သူတို႔ကို မထည့္မျဖစ္ ထည့္ကို ထည့္ရမယ္။ ဥပမာ - ေဟာဒီမွာထုိင္ေနတဲ့ ဦးေလး၀င္းျမင့္တို႔၊ ဦးႀကီးျမဆင္ တို႔ေပါ့။

ဒါေပမဲ့ တကယ္လုပ္တဲ့အခါေတာ့ မင္းတို႔ကိုယ္တိုင္ လုပ္ရမွာေပါ့။

အဖဲြ႔ဖဲြ႔ၿပီးၿပီဆိုရင္ တစ္လတစ္ခါတန္သည္၊ ႏွစ္ခါတန္သည္ စည္းေ၀းၾကရမယ္။ ေနာက္ၿပီး ဒို႔ရပ္ရြာမွာေတာ့ ဘာေတြလုပ္ရင္ ေကာင္းမလဲလို႔ ခ်ေရး။ ဘယ္လိုလုပ္ရမလဲလို႔ ေဆြးေႏြး၊ မျဖစ္ႏုိင္တာေတြ မေျပာနဲ႔၊ ျဖစ္ေအာင္ကိုလုပ္မယ္ ဆိုတဲ့စိတ္ကို ေမြးထား။ အခက္အခဲနဲ႔ ျပႆနာကေတာ့ ရိွမွာပဲ။ ဘယ္အရာမွ စင္းလံုးေခ်ာ မျဖစ္ႏိုင္ဘူး။ မင္းတို႔ကို ကန္႔လန္႔တိုက္တဲ့ သူေတြ၊ က႑ေဃာစ လုပ္တဲ့သူေတြ၊ ကဖ်က္ကယက္လုပ္တဲ့သူေတြ ရိွမွာပဲ။ သူတို႔နဲ႔ ဖက္ၿပီးရန္ျဖစ္ေနစရာ မလိုဘူး။ ကိုယ္လုပ္ရမဲ့အလုပ္ကို ေအာင္ျမင္ ေအာင္လုပ္ဖို႔ပဲ လိုတယ္။

ေနာက္ၿပီး သူတို႔အေပၚ ေမတၱာမပ်က္နဲ႔။ ထားပါေတာ့ ရြာလမ္းေတြ သန္႔ရွင္းေရးလုပ္ေပမဲ့ အိမ္တစ္အိမ္က ကပ္ဖဲ့လုပ္ၿပီး မပါဘူး။ ကိစၥမရိွဘူး။ သူမပါလည္း သူ႔အိမ္ေရွ႔ပါ မင္းတို႔သြားရွင္းေပးလိုက္ပါ။ မင္းတို႔ သူ႔အေပၚသေဘာထားႀကီးေၾကာင္း ျပလိုက္ပါ။ ေမတၱာ မပ်က္ေၾကာင္း ျပလိုက္ပါ။ ဒီလူ သူ႔လိပ္ျပာ သူရွက္သြားလိမ့္မယ္။ ေနာက္တစ္ခါ မင္းတုိ႔က မလာပါနဲ႔တားေနေတာင္ သူမေနႏိုင္ဘူး။ ပါကို ပါလာရလိမ့္မယ္။

ေနာက္တစ္ခုက အခ်င္းခ်င္း စိတ္၀မ္းမကဲြၾကပါနဲ႔။ မတြက္ကပ္ၾကပါနဲ႔။ အလုပ္လုပ္လာၿပီဆိုရင္ သေဘာထားျခင္း မတိုက္ဆိုင္တာ ေတြ ရွိလာတတ္တယ္။ လူေတြအမ်ားႀကီးနဲ႔ လုပ္တာပဲ။ ဘယ္ အားလုံုးသေဘာတူႏိုင္မလဲ။ ဒါ သဘာ၀က်တယ္။ အဲဒီလို သေဘာထားျခင္း မတိုက္ဆိုင္တဲ့အခါ သူ႔ဘက္ကိုယ့္ဘက္ အေလွ်ာ့အတင္းလုပ္ၿပီး ညိွယူပါ။ ဘယ္ေသာအခါမွ ငါ့စကား ႏြားရ မေျပာပါနဲ႔။

ကိုယ့္ဘက္ကေနမဟုတ္ပဲ သူ႔ဘက္ကေန စဥ္းစားၾကည့္ပါ။ ေၾသာ္၊ သူေျပာတာ ဟုတ္သားပဲ လို႔ အျမဲေတြးပါ။

သာေရး၊ နာေရး ေတြမွာ မင္းတို႔အဖဲြ႔ ဦးေဆာင္ၿပီး တက္တက္ၾကြၾကြ ေစတနာပါပါနဲ႔ လုပ္ေပးလုိက္ပါ။ ေနာက္ၿပီး သႀကၤန္၊ ၀ါ၀င္၊ ၀ါထြက္ လူႀကီးသူမေတြကို ကန္ေတာ့ပဲြေလးေတြ လုပ္ေပးပါ။ ၀ါတြင္းဥပုသ္ရက္ေတြဆို ေက်ာင္းမွာ ဥပုသ္သည္ေတြ အရမ္းမ်ားတယ္။ မင္းတို႔က ဦးေဆာင္ၿပီး သူတို႔ေနရာထိုင္ခင္းသန္႔ရွင္းတာ၊ ဆြမ္းကြမ္းေ၀ယ်ာ၀စၥ၊ ေရခ်ိဳးတာ၊ မမာေရး၊ မက်န္းေရး စတာေတြကို လုပ္ေပးၾကရမယ္။

အလႉ၊ မဂၤလာေဆာင္ရိွၿပီေဟ့ ဆိုတာနဲ႔ မင္းတို႔က စည္းေ၀းပဲြအငယ္စားေလး ေခၚၿပီး မင္းကေတာ့ မ႑ပ္ ထိုးဘို႔တာ၀န္ယူ၊ ငါကေတာ့ ေကြ်းေမြးေရးတာ၀န္ယူမယ္၊ နင္တို႔က ဧည့္ခံေရးတာ၀န္ယူ၊ မင္းတို႔ကေတာ့ ဖိတ္စာရိုက္ေပးလုိက္ၾက စသျဖင့္ အသီးသီး တာ၀န္ခဲြေ၀ယူၾကရမယ္။ အခက္အခဲ ျပႆနာေတြနဲ႔ ႀကံဳတဲ့အခါတိုင္း လူႀကီးသူမေတြဆီက အႀကံဉာဏ္ကို ယူပါ။

မင္းတို႔စည္းေ၀းပဲြလုပ္မယ္ဆို စာၾကည့္တိုက္ထဲမွာ လုပ္လို႔ရတယ္။ စာၾကည့္တိုက္ကိုလည္း ျပန္ျပင္ပါ။ စာအုပ္ဘီရိုေတြ ထပ္လုပ္၊ စာအုပ္ေတြ ထပ္ျဖည့္။ မင္းတို႔ကိုယ္တုိင္လည္း စာဖတ္၊ ရြာသားေတြ စာဖတ္ေအာင္လည္း ႏိႈးေဆာ္ပါ။ စာၾကည့္တိုက္ဟာ ရြာကာလသား၊ ကာလသမီးေတြ ေတြ႔ဆံုရာေနရာေလး ျဖစ္ေနပါေစ။ စာၾကည့္တိုက္ပတ္၀န္းက်င္ကို သန္႔ရွင္းထားျခင္းျဖင့္ ကေလးေတြလည္း ေဆာ့လို႔ရေအာင္ လုပ္ထားပါ။

စာၾကည့္တိုက္ကို ဘယ္ေန႔ဘယ္သူလာဖြင့္ စသျဖင့္ အလွည့္ထားၿပီး အနည္းဆံုး တစ္ပတ္ကို သံုးရက္ေလာက္၊ တစ္ရက္ကို တစ္နာရီ၊ ႏွစ္နာရီေလာက္ ဖြင့္ျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစားပါ။

ေက်ာင္းျခံစည္းရိုး၊ ေဆးခန္း၊ စာၾကည့္တိုက္နဲ႔ ရယကရံုး စည္းရိုးတစ္ေလွ်ာက္ သစ္ပင္ေတြ စိုက္ပါ။ မန္က်ည္းပင္၊ သရက္ပင္၊ ခေရပင္၊ သေျပပင္၊ ကုကိၠဳပင္ စတဲ့ ႏွစ္ရွည္ပင္ႀကီးေတြ စိုက္ပါ။ ကံ့ေကာ္တို႔၊ စကားပင္တို႔လည္း စိုက္လို႔ရတာပဲ။ ေနာက္ၿပီး ရြာေဘာလံုးကြင္းကို လည္း ျပန္ျပင္ပါ။ အားကစားပဲြေလးေတြ လုပ္ေပးပါ။

ဒါဆို မင္းတို႔ဟာ ရပ္ရြာက အားကိုးရမဲ့ သားေကာင္း၊ သမီးေကာင္းေတြ ျဖစ္လာလိမ့္မယ္။ ရပ္ရြာကလည္း မင္းတို႔ကို တကယ္ အားကိုးအားထား ျပဳလာလိမ့္မယ္။ ခု လူႀကီးေတြေနာက္ပိုင္း မင္းတို႔ ရပ္ရြာကို တာ၀န္ယူရတဲ့အခါ ရပ္ရြာအေပၚ ၾသဇာေညာင္းတဲ့၊ အရည္အခ်င္းရိွတဲ့ ေခါင္းေဆာင္ေကာင္းေတြ ျဖစ္လာလိမ့္မယ္။

လုပ္ရင္းကိုင္ရင္းကေန ဘာေတြလုပ္ရမယ္၊ ဘယ္လိုလုပ္ရမယ္ ဆိုတာ အလိုလို သိလာလိမ့္မယ္။ တစ္ခုေတာ့ရိွတယ္။ အဲဒီလိုလုပ္ရင္ မင္းတို႔ကို အ-မနာပ ေျပာတဲ့လူေတြ ရိွလာလိမ့္မယ္။ မင္းတို႔ အဆဲခံရလိမ့္မယ္။ မဲ့တာရဲြ႔တာခံရလိမ့္မယ္။ တီးတိုးတီးတိုး သဖန္းပိုး လုပ္ၾကလိမ့္မယ္။ မၾကားတၾကား ေလွာင္တဲ့သူေတြ ရိွလိမ့္မယ္။ အဲဒီလူေတြနဲ႔ဖက္ၿပီး ရန္ျဖစ္မေနနဲ႔။ အဲဒီလူေတြေျပာတာကို လ်စ္လ်ဴရႈထားလိုက္ပါ။ သူတို႔ေျပာခ်င္ရာ ေျပာၾကပါေစ။ မင္းတို႔လုပ္ေနတာ မင္းတုိ႔အသိဆံုး။

မင္းတို႔သာ အဲဒီလို တကယ္လုပ္မယ္ဆိုရင္ ၀ါးေတာကြင္းရြာႀကီးဟာ ေဘးကရြာေတြ တမင္သက္သက္လာၿပီး ေလ့လာရမဲ့ စံျပရြာႀကီးတစ္ရြာ ျဖစ္လာလိမ့္မယ္။ မင္းတို႔အေၾကာင္းကိုလည္း တစ္ဆင့္စကား တစ္ဆင့္နား လူသတင္း၊ လူခ်င္းေဆာင္ သြားလိမ့္မယ္။

ကဲ၊ ငါေျပာတာလည္း အေတာ္မ်ားသြားၿပီး။ ဒီေတာ့ ငါေျပာတာေသေသခ်ာခ်ာ မွတ္ထားပါ။ ငါေျပာသလို လုပ္ျဖစ္ေအာင္လည္း လုပ္ပါ။ ငါ ေနာက္ႏွစ္ႏွစ္ေလာက္ၾကာရင္ တစ္ေခါက္ျပန္လာဦးမယ္။ အဲဒီအခါ ခုအေျခအေနနဲ႔ဘာေတြကြာသလဲလို႔ ေလ့လာၾကည့္မယ္။ လုပ္ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ၾကပါလို႔ ငါတိုက္တြန္းခ်င္တယ္။ ဒါပါပဲကြာ။

ဆက္ပါဦးမည္။

ေအးၿငိမ္း

၂၇-၆-၂၀၁၁၊ နံနက္ ၇း၁၅ နာရီ

Blk 663D, Jurong West St 65

#15-233

Singapore 644663

Tel: 97303027

http://shwenyein.blogspot.com

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

ခရစၥတိုဖာ ေပါက္က်ိဳင္း ၏ အတၳဳပၸတၱိ (၃၂)

၁၂၁။ Effective Public Speaking Programme

တစ္ေန႔သ၌ Tracy က သူ႔ကိုယ္သူ မိတ္ဆက္လွ်က္ သူတို႔လုပ္ေနသည့္ အစီအစဥ္ေလးကို ေျပာျပလာ၏။ လတစ္လ၏ ပထမဆံုး တနဂၤေႏြတြင္ သူတုိ႔စုကာ Effective Public Speaking Programme လုပ္ၾကသည္။ ျပႆနာမွာ ေနရာအခက္အခဲျဖစ္၏။ ပထမတြင္ ထိုအစီအစဥ္၌ ပါ၀င္သူမ်ား၏ ေနအိမ္မ်ား၌ တစ္လွည့္စီျပဳလုပ္ၾကသည္။ သို႔ေသာ္ ေနအိမ္ျဖစ္သည့္အတြက္ အျခားသူမ်ားကို ထည့္သြင္း စဥ္းစားရသည္။ ကုိယ္လုပ္ခ်င္တုိင္း လုပ္လို႔မရ။ ထို႔ေၾကာင့္ သင့္ေတာ္မည့္ တစ္ေနရာ လုိခ်င္သည္။

စကားေျပာေလ့က်င့္ၾကမွာ ျဖစ္သည့္အတြက္ ဆိတ္ၿငိမ္ေသာ၊ အသင့္အတင့္က်ယ္၀န္းေသာ၊ အခ်ိန္ကိုလည္း သိပ္မငဲ့ကြက္ရ ေသာ အခန္းျဖစ္ဘို႔လိုသည္။ သို႔အတြက္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ပညာဒါနသင္တန္းခန္းမ်ားကို သံုးလို႔ရႏိုင္၊ မရႏိုင္ စံုစမ္းျခင္း ျဖစ္၏။ သူတို႔က လူအမ်ားႀကီးမဟုတ္။ ဆယ့္ေလးငါးေယာက္ေလာက္ပဲရိွသည္ျဖစ္ရာ အခန္းခပ္က်ဥ္းက်ဥ္း တစ္ခန္းရလွ်င္ ျဖစ္သည္။ အခ်ိန္က မနက္ ၈ နာရီမွ ၁၁ နာရီေလာက္ထိ။

သည္ကိစၥ ကြ်န္ေတာ္ ဆံုးျဖတ္လို႔မရ။ အခန္းပိုင္ရွင္ျဖစ္ေသာ ကိုႏိုင္ႏွင့္ ဆက္ေပးရသည္။ အဆင္ေျပပါသည္။ မနက္ ၈ နာရီ ဆုိေတာ့ ၇ နာရီ အိမ္ကထြက္ရမည္။ သည္လိုထြက္ႏိုင္ဘို႔ အနည္းဆံုး ၆နာရီခဲြေလာက္ အိပ္ယာက ထရမည္။ အင္း၊ တစ္ပါတ္မွ တစ္ရက္ ေသေသခ်ာခ်ာအိပ္ရတာ ဆိုေတာ့ (တစ္လမွ တစ္ခါျဖစ္သည့္တိုင္) မအားဘူးအေၾကာင္းျပကာ ကြ်န္ေတာ္မသြားျဖစ္ပါ။ အဘယ္ေၾကာင့္ ဆိုေသာ္ စေနေန႔ညေနဘက္ ၆း၃၀ မွ ၈း၀၀ နာရီထိ ကြ်န္ေတာ့္သင္တန္းရိွသျဖင့္ အိမ္ျပန္ေနာက္က်သည္။ စာကေလးကလည္း ဖတ္ခ်င္၊ ေရးခ်င္ေသးသည့္အတြက္ အိပ္ယာ၀င္ ေနာက္က်သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ တနဂၤေႏြမနက္မ်ားတြင္ ၇ နာရီ၊ ၇ နာရီခဲြေလာက္မွ ကြ်န္ေတာ္ အိပ္ယာထ၏။

ထို႔ေၾကာင့္ သူတို႔ effective public speaking ကို သေဘာပင္က်ေသာ္လည္း တစ္ခါေလာက္သာ ကြ်န္ေတာ္ေရာက္ပါသည္။ ကိုယ္မေရာက္ျဖစ္ေသာ္လည္း အျခားသူမ်ားကို သြားရန္ အၿမဲတိုက္တြန္း၏။ သို႔ေသာ္ အျခားသူမ်ားမွာလည္း ကြ်န္ေတာ္ကဲ့သုိ႔လူစားမ်ား ျဖစ္သျဖင့္ သြားတာ မေတြ႔ရ။ မိမိတိုးတက္လမ္းကို အၿမဲရွာႀကံေနသည့္ ကိုေဇာ္လင္းျမတ္တို႔ကေတာ့ အၿမဲေရာက္ျဖစ္မည္ ထင္ပါသည္။ ပင္တိုင္မ်ားမွာ ပရိုဂရမ္စီစဥ္သူမ်ားျဖစ္သည့္ ထေရစီ၊ တယ္ရီ၊ မစိမ့္တို႔ျဖစ္၏။

ပရိသတ္ေရွ႔တြင္ စကားေျပာျခင္းအတတ္မွာ အလြန္အေရးႀကီးေလသည္။ အေမရိကန္သမၼတ မဲဆြယ္ပဲြ၌ မည္သည့္နည္းျဖင့္ မဲဆြယ္ပါသနည္း။ ပရိသတ္အား စကားေျပာၿပီး မဲဆြယ္ျခင္း မဟုတ္ပါေလာ။ အထူးသျဖင့္ ေခါင္းေဆာင္လုပ္မည့္သူမ်ားမွာ ေထာင္ေပါင္း မ်ားစြာေသာ (ထို႔ထက္ပိုေျပာရလွ်င္) ရုပ္ျမင္သံၾကားမွ အသံလႊင့္ပါက သိန္းေပါင္းမ်ားစြာေသာ မ်က္လံုးတို႔က ၾကည့္ေနမည့္ျဖစ္ရာ မ်က္ႏွာ အမူအရာ၊ ကိုယ္အမူအရာ၊ သံုးစဲြသည့္စကားလံုး စသည္တို႔မွာ လြန္စြာအေရးႀကီး၏။ ယခုေခတ္ကဲ့သို႔ ေနရာတကာ ဗီဒီယိုျဖင့္ အသံေရာ၊ ရုပ္ပါ အလြယ္တကူ ဖမ္းယူေနႏိုင္သည့္ေခတ္တြင္ ပိုၿပီး အေရးႀကီးေသးသည္။ 

ထို႔ျပင္တ၀ သည္ေခတ္ႀကီးတြင္ လွည္းေနေလွေအာင္း ျမင္းေဇာင္းမက်န္ ေဖ့စ္ဘြတ္ကို သံုးၾကသည္ျဖစ္ေလရာ ကိုယ္ေျပာတာ ဗီဒီယိုရိုက္ၿပီး ေဖ့စ္ဘြတ္ေပၚတင္လိုက္လို႔ကေတာ့ မေတာ္တာမ်ား တစ္ခြန္းတေလ ပါသြားလွ်င္ အရွက္ကဲြေပေတာ့မည္။ ၾကည့္စမ္း၊ ဒီလူႀကီး၊ ၾကည့္ေတာ့ျဖင့္ ဟုတ္မလိုလုိနဲ႔၊ တယ္ေရွာ္တဲ့လူႀကီးေပကပဲ ဟု ဟိုလူကရွယ္၊ သည္လူကရွယ္။ ဟုတ္သည့္လူေရာ၊ မဟုတ္သည့္ လူမ်ားပါ ေပါက္တတ္ကရ ကြန္မန္႔မ်ားျဖင့္ ၀ိုင္း၀န္း အခြံႏႊာၾကမည္ျဖစ္ေပရာ အေျပာမေတာ္ တစ္ခြန္းဆိုသည္မွာ ယခုေခတ္အတြက္ ပိုမွန္ေပ၏။ 

ထို႔ေၾကာင့္ လူေရွ႔သူေရွ႔တြင္ အေျပာေလ့က်င့္ေပးသည့္ ယခုအစီအစဥ္ကို အလြန္ေကာင္းသည့္ အစီအစဥ္ဟု ေျပာရျခင္း ျဖစ္ေပသည္။ သုိ႔ေသာ္ ေကာင္းသည္ဆိုတိုင္း လူႀကိဳက္တတ္သည္ မဟုတ္ရကား ထေရစီတို႔ စကား၀ိုင္းမွာလည္း လာေနက်လူမ်ားသာ ရိွလွ်က္ မ်က္ႏွာစိမ္းမ်ား ေတြ႔ရခဲေပသည္။ တစ္နည္းအားျဖင့္လည္း အဂၤလိပ္စာ ဟုတ္တိပတ္တိ မတတ္ေတာ့၊ မဟုတ္တာေျပာမိၿပီး လူလည္ေခါင္ ေသာက္ရွက္ကဲြရခ်ည့္ဟုေတြးကာ မလာရဲၾကတာလည္း ျဖစ္ႏိုင္ပါသည္။

ဤေနရာတြင္ ပရိသတ္ေရွ႔၌ စကားေျပာျခင္းအေၾကာင္း အနည္းငယ္ မိတ္ဆက္ေပးလိုပါသည္။

ပရိသတ္ေရွ႔၌ စကားေျပာမည့္သူသည္ မိမိေျပာလုိသည့္အေၾကာင္းအရာကို ပိုင္ႏိုင္ရမည္။ မေျပာမီကတည္းက ႀကိဳတင္ျပင္ဆင္ ထားရသည္။ ဟစ္တလာဆိုလွ်င္ မိန္႔ခြန္းမေျပာမီ ကိုယ္လံုးေပၚမွန္ႀကီးမ်ားေထာင္ကာ မိမိဘာသာ အျပန္ျပန္၊ အလွန္လွန္ မိန္႔ခြန္းေျပာ ေလ့က်င့္သည္ဟု မွတ္သားမိပါသည္။

 ပရိသတ္ေရွ႔၌ စကားေျပာမည့္သူသည္ မိမိေျပာလုိသည့္အေၾကာင္းအရာကို အစအဆံုး ခ်ေရးထားရန္ လုိပါသည္။ ထို႔ေနာက္ မိမိ ေျပာမည့္အေၾကာင္းအရာႏွင့္ ယဥ္ပါးေနေအာင္ ထပ္ျပန္တလဲလဲ ေလ့က်င့္ထားရန္ လို၏။ နိဒါန္းပိုင္း၌ မိမိ ေျပာလုိသည့္အေၾကာင္းအရာကို အစပ်ိဳးထားရမည္။ ပရိသတ္စိတ္၀င္စားလာေစရန္ ေမးခြန္းေမးျခင္း၊ မိမိေျပာမည္႔ အေၾကာင္းအရာထဲမွ စိတ္၀င္စားစရာေကာင္းေသာ အခ်က္အလက္မ်ားျဖင့္ စဖြင္႔ျခင္း စသည္တို႔ျဖင့္ ဆြဲေဆာင္နိုင္၏။

စာကိုယ္တြင္မူ တစ္ခ်က္ခ်င္း ရွင္းရွင္းလင္းလင္း တိတိက်က် ေျပာရန္လို၏။ မိမိေျပာမည့္ အေၾကာင္းအရာ ပိုခုိင္မာေစဖို႔ သတင္း အခ်က္အလက္ သို႔မဟုတ္ ပံုတိုပတ္စမ်ား ထည္႔သြင္းအသံုးျပဳနိုင္သည္။ နိဂံုးပိုင္းတြင္မူ ပရိသတ္မ်ား မွတ္မိေစရန္ မိမိေျပာခဲ့ေသာ အခ်က္မ်ားကို အက်ဥ္းခ်ဳပ္ ျပန္လည္ေျပာျပရ၏။ အခ်က္အလက္မ်ားခ်ည္း ေျပာသြားလွ်င္ မိမိေဟာေျပာခ်က္သည္ စိတ္၀င္စားစရာ ေကာင္း မည္မဟုတ္။ ပရိသတ္ မႀကိဳက္ႏိုင္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ရီစရာ၊ ေမာစရာ၊ ပံုတိုပတ္စမ်ား ထည့္သြင္းေျပာရန္ အေရးႀကီးသည္။

အေသးစိတ္ေရးရန္ အဓိကလိုအပ္ခ်က္မွာ စိတ္ကူးေကာင္းျခင္းျဖစ္၏။ စိတ္ကူးလည္းေကာင္း၊ စကားလံုးလည္း ၾကြယ္၀ဆိုလွ်င္ နားေထာင္သူ၏ စိတ္မ်က္ေစ႔ထဲ၌ အေသးစိတ္ ျမင္လာေစရန္ ပံုေဖာ္စြမ္းႏိုင္သည္။

ပရိသတ္ေရွ႔၌ စကားေျပာျခင္းကား လြယ္သည့္အလုပ္မဟုတ္။ အေၾကာက္တရားအားလံုးထဲတြင္ လူေရွ႔သူေရွ႔၌ စကားေျပာရန္ ေၾကာက္ရံြ႔ျခင္းမွာ ထိပ္ဆံုးအေၾကာက္တရားဆယ္ခု၌  ခ်ိတ္သည္ဆို၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ပရိသတ္ေရွ႔တြင္ စကားေျပာရမွာ ေၾကာက္သူသည္ သင္တစ္ေယာက္တည္းမဟုတ္။ လူမ်ားစုျဖစ္သည္ဆိုျခင္းကို ေမ့မထားပါႏွင့္။ ထိုအေၾကာက္တရားကို ေဖ်ာက္ဖ်က္ပစ္ရန္ စနစ္တက် ျပင္ဆင္ထားဘို႔ လုိ၏။

လူေရွ ႔ထြက္ၿပီး ရဲရဲတင္းတင္း ခ်က္က်လက္က် ေျပာဆိုနိုင္သည့္ ပညာမွာ Effective Communication ေခၚ ထိထိေရာက္ေရာက္ ေျပာဆိုဆက္ဆံနိုင္မႈ၏ တစ္စိတ္တစ္ပိုင္းျဖစ္သည္။ မိမိေျပာလိုသည့္အေၾကာင္းအရာကို ခ်ေရးရာတြင္ မိမိေပးလိုသည့္ အဓိကအခ်က္  နားေထာင္သူထံေရာက္ေအာင္ မည္ကဲ့သို႔ စာစီရမည္။ ပရိသတ္စိတ္ထဲ စြဲသြားေစရန္ မည္ကဲ့သို႔ ဟန္ပန္၊ ေလသံမ်ားႏွင့္ ေျပာမည္ စသည္ တို႔မွာ အလြန္အေရးႀကီး၏။ ပရိတ္သတ္အား အကဲခတ္၍ ၎တို႔၏ တုန္႔ျပန္မွဳကိုၾကည့္ကာ သင္႔ေတာ္သလို ျပန္လည္ေျပာဆိုျခင္း၊ ေက်နပ္စြာ သေဘာကြဲလြဲတတ္ျခင္း အစရိွသည္တို႔ကိုသာ ထပ္ျဖည့္ႏိုင္ပါက လူအမ်ားႀကီးေရွ႔တြင္ စင္ေပၚတက္ စကားေျပာရံုမွ်သာမက လူ ေလးငါးဦး အခ်ီအခ် ေျပာသည့္ေနရာ၌ပါ အသံုးတည့္မည္ ျဖစ္ေပသည္။

ေျပာသည့္ေနရာတြင္လည္း ျမန္မာ့အသံမွ သတင္းေၾကျငာသကဲ့သို႔ အတက္အက်မရိွ။ အသံတစ္မ်ိဳးတည္း ေျပာျခင္းထက္ အသံအတိုးအက်ယ္၊ ေလယူေလသိမ္း၊ ကိုယ္ဟန္အမူအယာမ်ားပါ ထည္႔သြင္းေလ႔က်င္႔ပါက ပိုမုိထိေရာက္မည္ျဖစ္၏။ မိမိေပးလိုေသာ အခ်က္ကို ပရိသတ္အား ထိထိေရာက္ေရာက္ ေပးႏိုင္ရံုသာမက ပိုၿပီးလည္း မွတ္ရလြယ္ေစသည္။

၁၂၂။ ေဟာေျပာပဲြမ်ား က်င္းပေပးျခင္း ႏွင့္ သင္တန္းမ်ား တိုးခ်ဲ႔ျခင္း

            သင္တန္းကေလး နည္းနည္းအရိွန္ရလာေတာ့ ဦးေနမင္းဟိန္းက စင္ကာပူတြင္အလုပ္လုပ္ေနသည့္ လခ ဂဏန္း ၅ လံုးေလာက္ ရသည္ဆိုေသာ တကယ့္ ၀ါရင့္၊ သမၻာရင့္ ပညာရွင္ႀကီးမ်ား ဖိတ္ၾကားလွ်က္ ေဆာက္လုပ္ေရးအင္ဂ်င္နီယာဆုိင္ရာ ေဟာေျပာပဲြမ်ား လုပ္ေပးပါသည္။ သူ႔ဟာသူ လဖက္ရည္တိုက္လွ်က္ လုပ္ေပးျခင္းျဖစ္၏။ ပညာဒါနအခန္းမွာပင္ လုပ္ျခင္းျဖစ္ပါသည္။

            စိတ္၀င္စားသျဖင့္ ေဟာေျပာပဲြလာသူ အေတာ္မ်ားပါသည္။ အခန္းႏွင့္မဆန္႔၍ အခန္းအျပင္မွပင္ နားေထာင္ၾကရ၏။ ကြ်န္ေတာ္ က တက္ေရာက္လာသူမ်ားကို စာရင္းေကာက္ထားရာ ၄၈ ေယာက္မွ ၆၀ ေက်ာ္ထိ ရိွပါသည္။ ျပဳလုပ္ခဲ့ေသာ ေဟာေျပာပဲြမ်ားမွာ ေအာက္ပါ အတိုင္းျဖစ္၏။

၁။ 19/9/2010 - Construction Project Planning – U Aung Kyaw Theik

၂။ 3/10/2010 – Construction Contract Administration – Daw Myint Sanda

၃။ 14/11/2010 - Development of A Computer Program for Grid Structure Analysis – U Ne Min Hein

၄။ 28/11/2010 – Basic Concepts on Steel Structure Design and Construction – U Tin Myaing

ကြ်န္ေတာ္က ကြ်န္ေတာ္ေရးထားသမွ်ကို Myanmar in Singapore website တြင္တင္ထားရာ ထိုေဆာင္းပါးမ်ားအနက္ ပညာဒါနအေၾကာင္းဖတ္မိသူ ဦးဟန္ရွင္၀င္းက သူ MYOB ကို ေသေသခ်ာခ်ာ သင္ေပးႏိုင္ပါေၾကာင္း၊ သင္ေပးျပေစဟု ကမ္းလွမ္းလာသျဖင့္ ကြ်ႏ္ုပ္တို႔လည္း လက္ခံလိုက္ကာ MYOB သင္မည္။ တက္လုိသူမ်ား စာရင္းေပးၾကပါဟု Myanmar in Singapore တြင္ ေၾကျငာလိုက္၏။ သင္တန္းသားမ်ားရလာေသာ္ ဦးဟန္ရွင္၀င္းကို အေၾကာင္းၾကားလိုက္ရာ သူလာသင္ေပးသည္။

ေနာက္ေတာ့ ေအာ္တိုကက္ သင္ေပးလိုသူ၊ ပရိုဂရမ္သင္ေပးလိုသူ၊ ACMV စသည္ျဖင့္ ပညာဒါနျပဳလိုသူမ်ား တျဖည္းျဖည္း မ်ားလာရာ ယခုအခါ ပင္နင္ဆူလာ၌ ပို႔ခ်ေပးေနေသာ သင္တန္းမ်ားမွာ တကၠသိုလ္ျပည္မွ သင္တန္းမ်ားထက္ပင္ ပိုစံုပါေလေသး၏။ သင္တန္းစံုေတာ့ သင္တန္းခန္း ေနရာလည္း ရွာရသည္။ သို႔ေသာ္ ေနာက္ပိုင္းကိစၥမ်ားကို ကိုသက္ႏုိင္စိုးက တာ၀န္ခံရွင္းေပး၏။ ပထမ သူ႔ရံုးခန္းတည္ရိွရာ ပင္နင္စူလာပလာဇာ ၇ ထပ္၊ အခန္း ၂၁ တြင္ သင္ၾကသည္။ သို႕ေသာ္ အခန္းက အေတာ္က်ဥ္း၏။ ထို႔ေနာက္ ထိုအထပ္တြင္ပင္ အခန္းနံပါတ္ ၂၆ သို႔ေျပာင္းေရႊ႔သင္ၾကျပန္သည္။ ထို႔ေနာက္ ယခုလက္ရိွ ၁၆ ထပ္၊ အခန္း ၆ သုိ႔ေျပာင္းေရႊ႔ခဲ့ၾက၏။ 

သို႔ေသာ္လည္း ကြ်န္ေတာ္က ယခုအခါ အျခားဗာဟီရကိစၥမ်ားအသာေဘးခ်ိတ္လွ်က္ စာကိုသာ ေစာက္ခ်ေရးလုိေတာ့သည္။ အသင္းအပင္းကိစၥ၊ ဘာကိစၥ၊ ညာကိစၥမ်ားကို တတ္ႏိုင္သမွ် ေလွ်ာ့ခ်လိုက္၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ပညာဒါနသင္တန္းမ်ားဘက္သို႔လည္း မေရာက္ ျဖစ္ေတာ့ပါ။ ကြ်န္ေတာ့္ပိုက္အင္ဂ်င္နီယာသင္တန္း တက္ရန္ စာရင္းေပးသူမ်ားမွာလည္း ဆယ္ေယာက္မွ်သာ ရိွေပရာ စာရင္ေပးတာ ဆယ္ေယာက္၊ တကယ္လာတက္ေတာ့ ၅ ေယာက္၊ သင္တန္းလည္းၿပီးေရာ ၃ ေယာက္မွ်သာ က်န္မည္ျဖစ္သျဖင့္ ကြ်န္ေတာ္က ပညာဒါန သင္တန္းခန္းသို႔ လူ (၂၀) ျပည့္မွ အေၾကာင္းၾကားပါဟု ေျပာထားလုိက္သည္။ လူ ၄ - ၅ ေယာက္မွ်ႏွင့္ အခ်ိန္ ၄ - ၅ နာရီေပးရမွာ မတန္ပါ။

သို႔ေသာ္ ပညာဒါနသင္တန္းမ်ားမွာမူ လူမ်ားစြာႏွင့္ အလြန္စည္ကားသိုက္ၿမိဳက္လွ်က္ ရိွသည္ကို ၀မ္းသာဘြယ္ ေတြ႔ရပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္ မတတ္ႏိုင္သည့္ကိစၥကို ၎တို႔ဆက္လက္ လုပ္ေနသည့္အတြက္ ေက်းဇူးအထူးတင္ပါ၏။

၁၂၃။ ကြ်ႏ္ုပ္ ေခြးေနရာမရ ျဖစ္ရျခင္း

            ကြ်န္ေတာ့္ အခ်ိန္ပိုမွန္သမွ်ကို စာဖတ္၊ စာေရးျခင္းျဖင့္သာ အခ်ိန္ကုန္ေစသည္။ မည္သူႏွင့္မွ အလႅာပ၊ သလႅာပ စကားေျပာၿပီး အခ်ိန္မျဖဳန္း။ တစ္ခါတစ္ေလ အိမ္လာသည့္ဧည့္သည္ေလာက္ကိုသာ ဧည့္ခံစကားေျပာတာေလာက္ ရိွသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ အိမ္တြင္ရိွေသာ အျခားသူမ်ားႏွင့္ ေရာေရာေႏွာေႏွာမေန။ ကိုယ့္အာရံုႏွင့္ ကိုယ္ေနတာမ်ားသည္။ အမ်ားအားျဖင့္ သည္လိုေနတာ ျပႆနာ သိပ္မရိွပါ။ သို႔ေသာ္ တခ်ိဳ႔က်ေတာ့ ျပႆနာရိွသည္။ ကြ်န္ေတာ္သည္လုိေနျခင္းသည္ သူတို႔ႏွင့္ အေပါင္းးအသင္း မလုပ္လုိ၊ စကားမေျပာလို၍ ဟု ယူဆသည္။ တစ္နည္းအားျဖင့္လည္း အင္မတန္ ႀကီးက်ယ္တဲ့လူ ဟု အထင္ေရာက္၏။

            ၂၀၀၆ ခုႏွစ္၊ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ဇနီးေမာင္ႏွံႏွစ္ေယာက္ Jurong West မွ Lake Side သို႔ေျပာင္းလာသည့္အခါ Block 134A တြင္ အိမ္ခန္းရသည္။ ေလးထပ္၌ ျဖစ္၏။ ေျပာင္းလာၿပီး ၁ ႏွစ္ခဲြေလာက္တြင္ ဇနီးျဖစ္သူမွာ အေတာ္မက်န္းမမာျဖစ္လာသျဖင့္ ရန္ကုန္ျပန္ကာ ေဆးကုသည္။ ေနေကာင္းသည့္တိုင္ စင္ကာပူသုိ႔ျပန္မလာျဖစ္။ ထိုအခါ ယခင္က ကြ်န္ေတာ္တစ္ခန္းလံုးငွားထားသည့္ အခန္းမွာ တစ္ေယာက္တည္းသာျဖစ္ေနသျဖင့္ ကြ်န္ေတာ္က တစ္ေယာက္တည္း တစ္ခန္းလံုးစာ မေပးလုိသူျဖင့္ ေနာက္ထပ္ လူထပ္ထည္းရန္ အိမ္ရွင္ကိုေျပာရာ သူလည္း သေဘာတူျဖင့္ လူရွာသည္။ သုိ႔ေသာ္ အခန္းထဲတြင္ ယခင္လူတစ္ေယာက္ရိွေနသမို႔ ေနာက္ထပ္ လူထပ္မရဟုဆိုကာ ကြ်န္ေတာ့္အေပၚ ေစာင္းေျမာင္းလာသည္။

            သိပ္မၾကာမီ တစ္ခုေသာ လကုန္ရက္တြင္မူ မင္းမနက္ျဖန္ အိမ္ေျပာင္းေတာ့ဟု ေျပာလာ၏။ အိမ္ရွင္၊ အိမ္ငွားတို႔ထံုးစံမွာ အိမ္ငွားစဥ္ကတည္းက မည္သူ႔ဘက္မွ အိမ္ေျပာင္းလိုသည္ျဖစ္ေစ တစ္လႀကိဳေျပာရမည္ဟု သေဘာတူ စာခ်ဳပ္ခ်ဳပ္ရသည္။ သုိ႔မွသာ အိမ္ရွင္ကလည္း ေနာက္လူငွားရွာႏုိင္မည္။ အိမ္ငွားကလည္း ေနာက္အိမ္ရွာႏိုင္မည္။ ကြ်န္ေတာ္က စာခ်ဳပ္အတိုင္း လကုန္လွ်င္ ေျပာင္းေပး မည္ဆိုေသာ္လည္း မလိုခ်င္၊ ခုဆင္း ဟု ဆုိေလ၏။ ကြ်န္ေတာ္က ခုေလာေလာဆယ္ ေနစရာမရိွသျဖင့္ အိမ္ရွာဘို႔ အခ်ိန္ေပးပါ ဆိုေသာ္လည္း မင္းဟာမင္း၊ လမ္းေဘးအိပ္အိပ္၊ ပန္းၿခံထဲအိပ္အိပ္၊ ငါနဲ႔မဆိုင္ဘူး။ မနက္ျဖန္မနက္ မဆင္းဘူးဆိုရင္ မင္းပစၥည္းေတြ အကုန္ကန္ခ်မယ္ ဆိုေလ၏။

            ၎၏ ဆိုစကားအရ ထိုသူမွာ ရန္ကုန္စက္မႈတကၠသိုလ္တြင္ ဆရာလုပ္ခဲ့ဖူးသည္ ဆုိေလသည္။ ျမန္မာျပည္မွ ဆရာေဟာင္း တစ္ေယာက္က ဤကဲ့သို႔ ယုတ္မာလိမ့္မည္ဟု မည္သည့္အခါမွ ကြ်န္ေတာ္မေတြးထင္ခဲ့မိပါ။ ကြ်န္ေတာ္ကိုယ္တိုင္သည္ပင္လွ်င္ ေက်ာင္းဆရာေဟာင္း တစ္ေယာက္ျဖစ္ပါသည္။

            မိုက္ျခင္းႏွင့္ ယုတ္မာျခင္း ႏွစ္မ်ိဳးရိွသည့္အနက္ မိုက္ျခင္းကို ပညာမတတ္သူမ်ား လုပ္သည္။ ယုတ္မာျခင္းကိုမူ ပညာတတ္သူ၊ သို႔မဟုတ္ စဥ္းစားေတြးေခၚတတ္သူမ်ား လုပ္သည္။ မိုက္သည္ဆိုရာတြင္ သူ႔ေမြးရာပါ သေႏၶကိုက ဆိုးလာ၍ အေၾကာင္းမရိွဘဲ မိုက္သူမ်ား ျဖစ္ဘို႔ မ်ားေလသည္။ သို႔ေသာ္ လူမိုက္တိုင္းကို မေကာင္းသူမ်ားဟု ေခၚလို႔မရ။ ခုတ္ရဲ၊ ခံရဲ၊ သတ္ရဲ၊ ျဖတ္ရဲ ရိွသျဖင့္သာ ထစ္ခနဲဆို ဒုတ္ဆဲြ၊ ဒါးဆဲြလုပ္တတ္ေသာ္လည္း စိတ္ရင္းေကာင္းသူ လူမိုက္မ်ား ကြ်န္ေတာ္တို႔ရြာဘက္တြင္ ရိွပါသည္။ ကြ်န္ေတာ့္မိတ္ေဆြ အခ်ိဳ႔မွာလည္း လူမိုက္မ်ားျဖစ္၏။

            လူမိုက္မ်ားသည္ သူ႔ဟာသူမိုက္ခ်င္လို႔မိုက္တာျဖစ္ေသာ္လည္း အျခားသူတစ္ပါး ဒုကၡေရာက္ေအာင္ ရွာရွာေဖြေဖြ၊ ထြတ္ကယ္၊ ညွပ္ကယ္မလုပ္တတ္။ အရက္၀ိုင္းေသာက္ၾကရာမွ စကားေျပာမတည့္သျဖင့္ ေတြ႔ရာႏွင့္ ေကာက္ရိုက္လိုက္တာမ်ိဳး ျဖစ္သည္။

            သို႔ေသာ္ ယုတ္မာသူမ်ားကမူ အလြန္ေၾကာက္စရာေကာင္းလွ၏။ ၎တို႔က သူတစ္ပါး ဒုကၡေရာက္ေအာင္ မည္သို႔လုပ္လုိက္မည္ ဟု နဂိုကတည္းက အကြက္က်က် ႀကိဳတင္ႀကံစည္တတ္သျဖင့္ ၎တို႔အႀကံအစည္ အထေျမာက္သည့္အခါ တစ္ပါးသူမွာ မခ်ိမဆန္႔ ဒုကၡ ေရာက္ရေလသည္။ ဤသူမ်ားကား အမွန္စင္စစ္ လူယုတ္မာမ်ား ျဖစ္သတည္း။

            အထက္ပါ ပုဂိၢဳလ္က ကြ်ႏ္ုပ္ကို ၎အိမ္မွ အတင္းႏွင္ခ်ေလေသာ္ ကြ်ႏု္ပ္မွာ ေခြးေနရာမရ ျဖစ္ေတာ့၏။ စင္ကာပူတြင္ အဘယ္မည္ေသာ ေဆြမ်ိဳးသားခ်င္းအိမ္၌ သြားတည္းပါမည္နည္း။ သို႔ေသာ္ ဆင္းမေပးလို႔ကလည္း မျဖစ္။ သူမေနေစခ်င္သည့္ကိစၥကို  အဘယ္ေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ္ အေက်ာက္အကန္ ေျပာေနရပါမည္နည္း။ သို႔အတြက္ ကြ်ႏ္ုပ္မွာ မည္သည့္ေနရာတြင္ ခဏေနလာက္ ေနလို႔ ရမည္ကို အပူတျပင္း စဥ္းစားရေလေတာ့၏။

ပထမ လက္လွမ္းမီသမွ် အလြန္ရင္းႏွီးေသာ မိတ္ေဆြမ်ားစာရင္းကို စာရြက္ေပၚတြင္ခ်ေရး၏။ ထို႔ေနာက္ သြားတည္းဘို႔ မျဖစ္ႏိုင္သူမ်ားအား မ်ဥ္းတားကာ ျခစ္လိုက္၏။ ေနာက္ဆံုး လက္ေရြးစင္ မိတ္ေဆြမ်ားခ်ည္းက်န္ေသာ္ ၎တို႔ထံ ဖံုးဆက္ရ၏။ ကံအားေလ်ာ္စြာ ကြ်န္ေတာ္ယခုေနသည့္ေနရာႏွင့္ သိပ္မေ၀းလွေသာ ဘြန္ေလးပေလ့စ္တြင္ေနသည့္ ကိုျမင့္သိန္းက သူ႔ဆီမွာ ပစၥည္းေတြထားလို႔ရပါတယ္ ဆုိေလေသာ္ ကြ်န္ေတာ္လည္း လက္စႏွင့္ တစ္ညေတာ့အိပ္ပါရေစဟု အပူကပ္ရ၏။ အလြန္ခ်စ္စရာ ေကာင္းသည့္ မိတ္ေဆြျဖစ္သည့္အတြက္ တစ္ညစာေတာ့ အဆင္ေျပသြားသည္။ သို႔ေသာ္ ေနာက္ေန႔ေတြအတြက္ ေနဘ႔ိုကိစၥက ရိွျပန္ေသးသျဖင့္ ေခါင္းမ်ားပူလာသည္ထိ စဥ္းစားေလေသာ္ ဒုကၡေရာက္လွ်င္ ျမန္မာမ်ား ေျပးသြားခိုလံႈေလ့ရိွသည့္ ေနရာတစ္ခုကို သြားသတိရမိ၏။ အျခားမဟုတ္ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းျဖစ္၏။

            ကြ်န္ေတာ္က ေက်ာင္းကန္ဘုရားမ်ားႏွင့္ သိပ္နီးစပ္သူမဟုတ္။ ထို႔ေၾကာင့္ ကလီမင္တီဘုန္းႀကီးႏွင့္ ရင္းႏွီးသူ ကိုႏြယ္၀င္းကို အပူ ကပ္ရ၏။ ကိုႏြယ္၀င္းက ဖံုးနံပါတ္ေပးသျဖင့္ ကလီမင္တီေက်ာင္း ဆရာေတာ္ထံ ဖံုးဆက္ကာ ငိုျပရ၏။ ဆရာေတာ္က လာေနပါဟု ဆိုေလေသာ္ ကြ်ႏု္ပ္ေနေရးျပႆနာႀကီး ခဏတာ ေျပလည္သြားၿပီျဖစ္သျဖင့္ အေတာ္ေခါင္းေအးသြားရ၏။ သည့္အတြက္ ကိုႏြယ္၀င္းကိုေရာ အထူးသျဖင့္ ကလီမင္တီေက်ာင္းဆရာေတာ္ ဦး၀ိစိတၱ ကုိပါ အထူးေက်းဇူးတင္ရပါသည္။ (ဘယ္မွမရရင္ေတာ့ ေစ်းေပါတဲ့ေဟာ္တယ္ပဲ သြားေနေတာ့မယ္ ဟု ေတြးၿပီး ခ်ိဳင္းနားေတာင္းမွ ေဟာ္တယ္မ်ားကိုေတာင္ စံုစမ္းမိပါေသးသည္။)

            ကိုျမင့္သိန္းက မီးစိမ္းျပလိုက္သည္ႏွင့္ တၿပိဳင္နက္ တစ္မိနစ္တစ္စကၠန္႔မွ အခ်ိန္ဆိုင္းမေနေတာ့ဘဲ ညႀကီးသန္းေခါင္ အထုပ္အပိုး မ်ားသယ္ကာ ကိုျမင့္သိန္းဆီ အသိုက္ေျပာင္းလာခဲ့သည္။ ေနာက္ေန႔မွစ၍ ကလီမင္တီေက်ာင္း၏ ေက်ာင္းအိပ္ေက်ာင္းစား ကပိၸယ ျဖစ္ရ ျပန္ပါေလေတာ့သတည္း။ မည္သူ ကြ်ႏ္ုပ္ေလာက္ စံုပါမည္နည္း။

            ဆိုခဲ့သည့္အတိုင္း ကြ်န္ေတာ္က လူထူထူၾကားထဲတြင္ သိပ္ေနတတ္သူမဟုတ္။ ေက်ာင္းမွာကလည္း ဘုန္းႀကီးေတြဘို႔ကလဲြ၍ က်န္ လူမ်ားအတြက္ အခန္းပိုမရိွရကား ကြ်န္ေတာ္တို႔မွာ ေက်ာင္းဧည့္ခန္းၾကမ္းျပင္တြင္ ျပားအိပ္ၾကရသည္။ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းကလည္း လူျပတ္သည္ မရိွလွ။ ေန႔လည္ဆြမ္းကပ္မည့္သူ၊ အာရုဏ္ဆြမ္းကပ္မည့္သူမ်ားႏွင့္ အၿမဲလိုလို လူရႈပ္ေနတတ္ရာ ေက်ာင္းေ၀ရာ၀စၥ လုပ္စရာ မရိွလွ်င္ က်န္အခ်ိန္မ်ားကုိ ပန္းၿခံထဲ၌ ေသာ္လည္းေကာင္း၊ HDB Flat ေအာက္မွ ေက်ာက္စားပဲြမ်ား၌ ေသာ္လည္းေကာင္း အခ်ိန္ျဖဳန္းရ၏။

            အလုပ္ဆင္းရသည့္ ၾကားရက္မ်ားဆို ေတာ္ေသး၏။ တစ္ေနကုန္ အလုပ္ထဲမွာေနရၿပီး ညမွ ျပန္လာရသည္ျဖစ္ရာ သိပ္မေထာင္း တာလွ။ သို႔ေသာ္ စေန၊ တနဂၤေႏြ ပိတ္ရက္မ်ားတြင္ တျခားကလည္း ဘယ္မွ မသြားတတ္သည္ႏွင့္ ကြ်န္ေတာ့္အားလပ္ခ်ိန္မ်ားကို ပန္းၿခံအတြင္းမွ ခံုတစ္ခုခုတြင္ စာဖတ္ျခင္းျဖင့္ အခ်ိန္ျဖဳန္းရသည္။ ပိတ္ရက္မ်ားတြင္ HDB တိုက္မ်ားေအာက္၌ လူစည္ကားေန၍ ပန္းၿခံသည္သာ ကြ်န္ေတာ့္အတြက္ ဘူမိနက္သန္၊ ေနရာမွန္ ျဖစ္ခဲ့ရသည္။

            ဟုိအိမ္မွ ေခါင္းႏွင့္ဆင္းလာခဲ့ရၿပီး ေနာက္ေန႔တြင္ ထိုတိုက္ခန္း၌ပင္ အခန္းငွားရာ ႏွစ္ပတ္ေနမွ ရမည္ဟု ဆိုေလသည္။ ကြ်န္ေတာ္က ငါ့မွာေနစရာမရိွလို႔ပါကြာ၊ တစ္ပါတ္နဲ႔မရဘူးလား ဆိုသည့္တိုင္ အိမ္ခန္းမွာ ျပန္ျပင္ရမည္ျဖစ္သျဖင့္ အနည္းဆံုး ၂ ပတ္ေစာင့္ရ မည္ ဆိုေလသည္။ ႏွစ္ပါတ္ဆိုေတာ့လည္း ႏွစ္ပါတ္ေပါ့။ ကြ်ႏ္ုပ္ ဘာလုပ္လို႔ရပါမည္နည္း။

သို႔ႏွင့္ ကြ်န္ေတာ္လည္း သူတို႔ရံုးရိွရာ Chai Chee Techpark သို႔သြားကာ စာခ်ဳပ္လိုက္သည္။ ၂ ႏွစ္စာခ်ဳပ္ျဖစ္ၿပီး စေပၚ ၃ လစာ တင္ရသည္။ ၿပီးေတာ့ ႏွစ္ပါတ္ေစာင့္။ သည္ႏွစ္ပါတ္အတြင္း ကြ်န္ေတာ္ေနရမည့္အခန္းသို႔ သူတို႔ျပင္ဆင္ေနသည္ကို သြားၾကည့္သည္။ ျမန္မာအလုပ္သမားအခ်ိဳ႔ပါ၏။          

            ထိုတိုက္ခန္းမ်ားမွာ အလြန္ေစ်းသက္သာလွသည္။ HDB မဟုတ္။ United Premas က ပိုင္သည္။ Lake Side MRT အနီးမွ တိုက္ခန္းမ်ားျဖစ္၏။ တိုက္နံပါတ္ 134A, 134B, 134C ႏွင့္ 134D တို႔ ျဖစ္သည္။ 134A ႏွင့္ 134B မွာ ဆက္ရက္။ 1 Room, 1 Hall အခန္း မ်ားျဖစ္ၿပီး ကြ်န္ေတာ္ငွားစဥ္က တစ္ခန္းမွ တစ္လကို ၅၅၀ ပဲေပးရသည္။ 134C က 2 Room, 1 Hall ျဖစ္သည္။ ငွားခမွာ တစ္ခန္းလွ်င္ ၇၅၀ ထင္ပါသည္။ သုိ႔တိုင္ အျပင္ခန္းမ်ားႏွင့္စာလွ်င္ ေစ်းသက္သာသည္။ ကိုယ့္မိသားစုႏွင့္ကိုယ္ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ေနရသည္။ ဘာစကားမွ မ်ားစရာမရိွ။ ကုမၸဏီပိုင္ျဖစ္သည့္အတြက္ ဘယ္သူေတြ ဘယ္လိုေနသလဲ မည္သူမွ လာၾကည့္မေန။ ထို႔ေၾကာင့္လည္း ထိုအခန္းမ်ားတြင္ စတည္းခ်ကာ ႏွစ္ရွည္လမ်ား ေနထိုင္သူေတြ မ်ားေလသည္။ 134D မွာ 3 Room, 1 Hall ျဖစ္၏။ ယခင္က အျပင္လူမ်ား ငွားေသးေသာ္ လည္း ေနာက္ပိုင္းေတာ့ ေက်ာင္းသားမ်ားကိုသာ ငွားသည္ဟု သိရပါသည္။ ေသေသခ်ာခ်ာ မသိပါ။

             အခ်ိန္ႏွင့္ဒီေရသည္ လူကိုမေစာင့္ ဟူေသာစကားပံုအတိုင္း နွစ္ပါတ္ဟူသည့္အခ်ိန္မွာ လ်င္ျမန္စြာ ကုန္ဆံုးသြားခဲ့၏။ သို႔ေသာ္ ေရငုပ္ေနသူအဖို႔ တစ္မိနစ္ကို တစ္နာရီထင္မွတ္ရကား ကြ်န္ေတာ္သည္လည္း သည္ႏွစ္ပါတ္ကို ႏွစ္လေလာက္ၾကာသည္ ထင္ခဲ့ေလ၏။

အိမ္ခန္းရၿပီဆိုေတာ့ ကြ်န္ေတာ္လည္းအိမ္ငွားရွာသည္။ သိပ္မခဲယဥ္းပါ။ အသိမိတ္ေဆြမ်ားမွ တစ္ဆင့္ အိမ္ငွားမ်ား အသီးသီး ရ၏။ သည္ေတာ့ အိမ္အသစ္သို႔ ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္ အိမ္ငွားမ်ား တစ္ၿပိဳင္နက္ တက္ခဲ့ေလေတာ့သတည္း။ စား၊ ၀တ္၊ ေနေရးဟူေသာ လူ႔ဘ၀၏ အလြန္အေရးႀကီးလွေသာ အေရးႀကီးသံုးပါးတြင္ ေနေရးလည္း အေရးႀကီးလွေၾကာင္း ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ ခံစားရေတာ့မွ တကယ္လက္ေတြ႔ သိရေပေတာ့၏။

            ကိုယ္ပိုင္အိမ္ရွင္ျဖစ္လာေတာ့မွ သည္တိုက္ခန္းမ်ား၏ ေကာင္းက်ိဳးကို သိရေတာ့သည္။ အိပ္ခန္းကို လူငွား ၂ ေယာက္တင္လွ်က္ ကြ်န္ေတာ္ကအျပင္ခန္း၌ အိပ္၏။ တိုက္ခန္းလခမွာ ၅၅၀။ အိမ္ငွား တစ္ေယာက္ကို ၃၀၀၊ ႏွစ္ေယာက္ ၆၀၀။ ဆိုေတာ့ အိမ္လခအျပင္ ေရဘုိးမီးဘိုးပါ ကာမိေသးသည္။ သည့္အတြက္ ထုိအခန္းမ်ား၌ ေနခဲ့စဥ္ ကြ်န္ေတာ္ပိုက္ဆံတစ္ျပားမွ မကုန္ရဘဲ အခမဲ့ ဒူးႏွန္႔ကာ ေနႏိုင္ခဲ့ေလသည္။ သို႔မို႔ေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ့္ကို ကန္ခ်လိုက္ေသာ အႏွီေမာင္မင္းႀကီးသားအား အလြန္ေက်းဇူးတင္ရပါ၏။ အဲေလ၊ ေစာေစာကန္မခ်ခဲ့သည့္အတြက္ ေက်းဇူးမတင္ပါ။

 

 

၁၂၄။ စင္ကာပူရိွ ျမန္မာသံရံုးတြင္ အခြန္ေဆာင္ခဲ့ၾကပံု

 

            ၂၀၁၃၊ ဇႏၷ၀ါရီလမတိုင္မီက စင္ကာပူေရာက္ျမန္မာအားလံုး ၀င္ေငြခြန္ ေဆာင္ၾကရသည္။ ဤသည္မွာ သက္သက္ မတရား အလုပ္ခံရျခင္းျဖစ္၏။ လူတစ္ဦးသည္ ႏိုင္ငံတစ္ခုတြင္အလုပ္လုပ္ပါက ထိုႏိုင္ငံအတြက္သာ အခြန္ေဆာင္ရန္လိုသည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ ဆိုေသာ္ ထိုႏိုင္ငံမွ ပိုက္ဆံကိုရယူၿပီး အလုပ္လုပ္ေနေသာေၾကာင့္ ျဖစ္၏။ ထို႔ျပင္ ျမန္မာအစိုးရႏွင့္ စင္ကာပူအစိုးရတို႔လည္း အခြန္ ႏွစ္ထပ္ကြမ္းေဆာင္ျခင္း (Double Taxation) ကင္းလြတ္ေရးအတြက္ သေဘာတူလက္မွတ္ ေရးထိုးထားတာ ျဖစ္၏။

            ယခု ကြ်န္ေတာ္တုိ႔က စင္ကာပူအစိုးရကိုေရာ၊ ျမန္မာအစိုးရကုိပါ အခြန္ႏွစ္ခါ ေဆာင္ေနရသည္။ မိမိတို႔ သေဘာတူစာခ်ဳပ္ကို ခ်ိဳးေဖာက္လွ်က္ စင္ကာပူေရာက္ျမန္မာမ်ားထံမွ ၀င္ေငြခြန္ေကာက္ခံေနျခင္းကို ရပ္တန္းကရပ္ရန္ ကိုႏိုင္မိုးေအာင္ ဦးေဆာင္လွ်က္ အျပင္းအထန္ လႈပ္ရွားခဲ့ၾကပါေသးသည္။ စင္ကာပူတြင္ရိွေသာ လူအမ်ားထံမွလက္မွတ္မ်ား ေကာက္ခံသည္။ ျမန္မာသံအမတ္ႀကီးထံ စာပို႔သည္။ စင္ကာပူ၀န္ႀကီးထံ စာေရးသည္။ သို႔ေသာ္ ေခါင္းမာလွေသာ အႏွီလူႀကီးမင္းမ်ားကို အဘယ္သုိ႔လွ်င္ နား၀င္ေအာင္ ေျပာျပလို႔ ရပါမည္နည္း။

            အခြန္ေကာက္ခံျခင္းမွာလည္း စင္စစ္ရီဘြယ္ရာ ျဖစ္ပါသည္။ အဘယ္ေ

ၾကာင့္နည္း။ စင္ကာပူေရာက္ ျမန္မာႏိုင္ငံသားမ်ားသည္ မိမိတို႔ရေသာ လခ၏ ၁၀ ရာခိုင္ႏႈန္းကို ျမန္မာသံရံုးသို႔ ေပးသြင္းရမည္ဟုလည္း ေၾကျငာထားေသး၏။ တကယ္အခြန္ေကာက္ေတာ့

ေအာက္ပါႏႈန္းထားမ်ားအတိုင္း ျဖစ္၏။

အိမ္အကူမ်ားအတြက္ ၃၀ ေကာက္ျခင္းမွာ ေျပာစရာမရိွ။ သူတို႔ရေသာလခမွာ ၃၀၀ မွ ၃၅၀ ခန္႔သာရိွေလရာ ၀င္ေငြ၏ ၁၀ ရာခိုင္ႏႈန္းဆိုသည္မွာ သဘာ၀က်သည္။ ၀ပ္ပါမစ္တစ္ဦးလွ်င္ အေျခခံလစာ ၄၅၀ မွ ၈၀၀ ခန္႔ ရသျဖင့္ လခ၏ ၁၀% အျဖစ္ ၄၀ သတ္မွတ္ျခင္းမွာ သင့္ျမတ္ပါသည္။

သို႔ေသာ္ S Pass ၏ ၁၀ ရာခိုင္ႏႈန္းကို ၈၀ ဟု သတ္မွတ္ျခင္းမွာ ၎တို႔ရေသာ လခမွာ ၈၀၀ ဟု အဓိပၸါယ္ရ၏။ သို႔ေသာ္ လက္ေတြ႔တြင္ S Pass သမားမ်ားသည္ လခ ၁၂၀၀ မွ ၂၀၀၀ ထိ အစားစားရၾကသည္ျဖစ္ရာ အနိမ့္ဆံုးလခ ၁၂၀၀ ႏွင့္တြက္လွ်င္ပင္ တစ္လ ၁၂၀ ျဖစ္ပါသည္။ ထို႔အတူ EP တစ္ဦးလွ်င္လည္း ၂၀၀၀ မွ ၄ - ၅၀၀၀ ထိရသျဖင့္ ၎တို႔ကိုသာ ၁၀% ေကာက္လွ်င္ တစ္လ အနည္းဆံုး ၂၀၀ ျဖစ္သြားပါလိမ့္မည္။

အလုပ္မလုပ္ေသာ ေက်ာင္းသားမ်ားကို အခြန္ေဆာင္ခိုင္းျခင္းမွာေတာ့ လြန္လြန္းပါသည္။ အခ်ိန္ပိုင္း အလုပ္လုပ္သည္ ဆိုေစ ထိုအခ်ိန္ပိုင္းလုပ္၍ ရေသာပိုက္ဆံမွာ အဘယ္မွ်ရိွပါမည္နည္း။ ေက်ာင္းသားကို ၀င္ေငြရိွေသာသူဟု အဘယ္မဟာပညာရိွမင္းက သတ္မွတ္ လိုက္သည္မသိပါ။ အေတာ္ေလး ဆိုးပါသည္။

သို႔ေသာ္လည္း မဆိုးပါ။ အဘယ္ေၾကာင့္ မဆိုးသနည္း။

ဒီမင္း၊ ဒီစိုး၊ ဒီသူခိုးနဲ႔။ ဒီမိုး၊ ဒီေရ၊ ဒီလူေတြနဲ႔ ဟု ဆိုသည့္ ျမန္မာစကားပံုကို မိတ္ေဆြတို႔ ၾကားဖူးၾကပါလိမ့္မည္။ အစိုးရကလည္း သည္ကဲ့သို႔ မဟားတရားလုပ္သည္။ သည္ေတာ့ တိုင္းသူျပည္သားမ်ားကေရာ မွန္မွန္ကန္ကန္ လုပ္ၾကပါသလား။ ေ၀းစြေျခာက္ပါး။

သည္ကဲ့သို႔ အခြန္ေပးေနရျခင္းကို မည္သူမွ မေက်နပ္ပါ။ ထို႔ေၾကာင့္ မည္သည့္နည္းျဖင့္ အခြန္သက္သာေအာင္ လုပ္လို႔ ရမည္နည္း ဆိုသည္ကို နည္းေပါင္းစံု၊ ဉာဏ္နီဉာဏ္နက္ထုတ္ကာ လုပ္ၾကပါသည္။ တခ်ိဳ႔က ျမန္မာျပည္ျပန္ေရာက္မွ ေဆာင္သည္။ ျမန္မာျပည္တြင္မေတာ့ တစ္လကို ဘယ္ေရြ႔ဘယ္မွ် သတ္မွတ္ခ်က္မရိွ။ သက္ဆိုင္ရာ အခြန္ဘုရင္မင္းမ်ားႏွင့္ အဆင္ေျပလွ်င္ေျပသလို ေပးလို႔ရသည္။ စင္ကာပူတြင္ေဆာင္လွ်င္ ျမန္မာေငြ ၅ သိန္းေလာက္ က်မည့္ကိစၥကို ျမန္မာျပည္တြင္ ၅ ေသာင္းေလာက္ႏွင့္ ၿပီးခ်င္ ၿပီးႏိုင္သည္။ သို႔မဟုတ္ ထန္ကုန္ ၃ သိန္းေလာက္ႏွင့္ ရမည္။ တကယ္အခြန္ေဆာင္တာ ၂ သိန္း။ အခြန္ေတာ္မင္းကို ေပးရတာ ၁ သိန္း။

ကြ်န္ေတာ့္မိတ္ေဆြ ဘုရားဒါယိကာ တစ္ဦးကေတာ့ သူ S Pass ရၿပီလည္းဆိုေရာ အခြန္ကို ၀ပ္ပါမစ္ကဒ္ႏွင့္ ၂ ႏွစ္စာ ႀကိဳေဆာင္ ထားလုိက္သည္။ သည္ေတာ့ တစ္လ ၄၀ ႏွင့္ ၂ ႏွစ္စာ ၉၆၀ ေလာက္သက္သာသြား၏။ သူတို႔ေတာင္ လုပ္ေသးတာအစ္ကိုရာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ကလည္း ျပန္လုပ္ရမွာေပါ့ ဟု ေျပာလိုက္ပါေသး၏။

သည္ေနရာတြင္ ကြ်န္ေတာ့္သေဘာထားကို ေျပာပါမည္။ အကယ္၍ မိတ္ေဆြမ်ား ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္ သေဘာကဲြလဲြခဲ့ေသာ္ အျပစ္ ေျပာစရာမရိွ။ ဤသည္မွာ ပုံမွန္ျဖစ္၏။ ကြ်န္ေတာ္သာ အနည္းငယ္ စံလဲြေနသူျဖစ္ပါလိမ့္မည္။

အလြန္ေခါင္းမာလွသည့္ ကြ်န္ေတာ့္အယူအဆမွာ အမ်ားႏွင့္မတူပါ။ အစိုးရတရားတာ၊ မတရားတာ သူတို႔အလုပ္ျဖစ္ပါသည္။ မဟုတ္တာလုပ္လွ်င္ မဟုတ္တာလုပ္သည့္အျပစ္ကို မဟုတ္တာ လုပ္သူမ်ားသာ ခံရဘို႔ရွိပါသည္။ သူတို႔မဟုတ္တာလုပ္တာႏွင့္ ကြ်န္ေတာ့္ ကိုယ္က်င့္သိကၡာကို အထိပါးမခံႏိုင္ပါ။

ထို႔ေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ္ ၀ပ္ပါမစ္ဘ၀က တစ္လကို ၄၀ ႏွင့္ လတိုင္းေဆာင္ပါသည္။ ျမန္မာျပည္ ျပန္သည့္လမ်ားကို မေဆာင္ရဟု ဆိုေစကာမူ ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ လဆက္ေဆာင္သြားပါသည္။ မည္သည့္လမွ ခ်န္မထားခဲ့ပါ။ ကြ်န္ေတာ္ S Pass က်ေတာ့ တစ္လ ၈၀ ေျပာင္းေဆာင္ပါသည္။ PR ရသည့္ကာလမွစ၍ ေနာက္ဆံုး အခြန္မေဆာင္ရေတာ့ပါ ဟု တရား၀င္ထုတ္ျပန္ေၾကျငာသည္ထိ တစ္လ ၁၂၀ ႏွင့္သာ ပံုမွန္ေဆာင္ခဲ့ပါသည္။ စင္ကာပူတြင္ ေနသည့္ကာလမ်ားအတြက္ အခြန္မေဆာင္ခဲ့တာ တစ္လမွ မရိွခ့ဲပါ။ သူတို႔ သတ္မွတ္ ထားသည့္အတိုင္း အျပည့္အ၀ေဆာင္ခဲ့တာ ျဖစ္ပါသည္။

အခြန္သက္သာေအာင္ မည္ကဲ့သို႔ ေလွ်ာ့ေပါ့ေဆာင္ရမည္ ဆုိသည့္နည္းလမ္းမ်ားကို မသိ၍ မဟုတ္။ ကြ်န္ေတာ္ Tellus တြင္ လုပ္ခဲ့စဥ္က မိတ္ေဆြျဖစ္ခဲ့သူတစ္ဦးက ကိုေအးၿငိမ္း၊ ဒီမွာအခြန္ေဆာင္ရတာ အရမ္းေစ်းႀကီးတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ ျမန္မာျပည္မွာ ေဆာင္ေပးမယ္။ ဘာမွလုပ္စရာမလိုဘူး။ ကြ်န္ေတာ့္ကို ပတ္စ္ပို႔မိတၱဴရယ္၊ အရင္ေဆာင္ထားတဲ့ ေျပစာမိတၱဴရယ္ပဲေပးလုိက္ ဟု ဆိုပါသည္။ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ဗ်ာ။ ေလာေလာဆယ္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ္အခြန္ေဆာင္ၿပီးသား ျဖစ္ေနၿပီ။ ေနာက္ လိုမွ ကြ်န္ေတာ္ေခၚလိုက္ပါ့မယ္ ဟု ယဥ္ေက်းစြာ ျငင္းဆုိလိုက္ပါသည္။ သည္ကဲ့သို႔ လိမ္ညာၿပီးလုပ္ရမည့္အလုပ္မ်ိဳး ကြ်န္ေတာ့္ဘ၀တြင္ စဥ္းေတာင္မွ မစဥ္းစားခဲ့ဖူးပါ။

သည္တြင္ စကားစပ္၍ အနည္းငယ္ေျပာျပေစ။ ၂၀၁၂ ခုႏွစ္ ႏွစ္လယ္ေလာက္က ထင္ပါသည္။ မိတ္ေဆြတစ္ဦး ျမန္မာျပည္သို႔ အၿပီးျပန္ရန္ကိစၥ ျဖစ္လာ၏။ ထုိအခ်ိန္က ႏိုင္ငံျခားတြင္ အလုပ္လုပ္ေနသူမ်ားအား ကားပါမစ္မ်ား ခ်ေပးေနခ်ိန္ျဖစ္သည္။ ကားပါမစ္ တစ္ခုလွ်င္ သိန္း ၂၀ ေလာက္ရႏုိင္သည္ဟု သိရပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္ ေသေသခ်ာခ်ာ မသိပါ။

ကြ်န္ေတာ္တို႔ မိတ္ေဆြတစ္စု ပင္နင္ဆူလာပလာဇာ၊ ရဲရင့္ကေဖးတြင္ထိုင္ကာ စကားစေန ေျပာၾကသည္။ ျပန္မည့္မိတ္ေဆြက ကားပါမစ္ေလွ်ာက္မည့္ အေၾကာင္းေျပာေတာ့ စင္ကာပူႏိုင္ငံတြင္ အလြန္လူသိမ်ားထင္ရွားလွသည့္ ဘာသာေရးအဖဲြ႔ႀကီးတစ္ခုမွ ထိပ္ပိုင္း လူႀကီးေနရာကို တာ၀န္ယူထားသူ မိတ္ေဆြတစ္ဦးက ခင္ဗ်ားကားပါမစ္ေလွ်ာက္မယ္ဆိုရင္ ျမန္မာျပည္ကို အၿပီးျပန္လာတယ္လို႔ ေျပာလို႔မျဖစ္ဘူး။ ခြင့္နဲ႔ ျပန္လာတဲ့ သေဘာလုပ္ရလိမ့္မယ္၊ ႏို႔မို႔ဆုိ ရမွာမဟုတ္ဘူး ဟု အႀကံေပးေလ၏။

 သူေျပာသည့္စကားမွာ အျခားသူမ်ားအတြက္ သာမန္မွ်၊ ဘာမွ မဆန္းေသာစကားျဖစ္၏။ သုိ႔ေသာ္ ကြ်န္ေတာ့္အတြက္ကေတာ့ လက္မခံႏိုင္သည့္ စကားျဖစ္သည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ အႏီွမိတ္ေဆြမွာ အခ်ိန္ရိွသမွ် ဘာသာေရးကိစၥ၊ ဘုရားကိစၥ၊ တရားကိစၥမ်ားကို လံုးပန္းေနသူ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္တည္း။ သူႏွင့္ကြ်န္ေတာ္က အလြန္ရင္းႏွီးေသာ မိတ္ေဆြအေပါင္းအသင္းမ်ားျဖစ္၏။ ကြ်န္ေတာ္ကလည္း ကိုယ္မႀကိဳက္လွ်င္ ေနာက္ကြယ္၌ အတင္းတုတ္တတ္သည့္ လူစားမဟုတ္။ ေရွ႔တြင္ ေျပာလုိက္ရမွ ေက်နပ္သူျဖစ္ေလရာ ၎ေရွ႔ တည့္တည့္သို႔ သြားထိုင္လွ်က္ ေအာက္ပါအတိုင္း ေျပာေလ၏။

ဒီမယ္ ကို - - - - ။ (သည္းခံပါခင္ဗ်ား။ ကာယကံရွင္၏ ဂုဏ္ပုဒ္ကို ငဲ့ညွာေသာအားျဖင့္ နာမည္မေဖာ္ျပပါရေစႏွင့္။ ကြ်န္ေတာ့္ မိတ္ေဆြမ်ားကေတာ့ မည္သူဆိုတာ သိပါသည္။) ခု ခင္ဗ်ားေျပာလိုက္တဲ့ စကားရဲ့ အတိမ္အနက္ကို စဥ္းစားမိရဲ့လား။ အကယ္၍ ခင္ဗ်ား ေနရာမွာ ကို - - - - ဆိုရင္ ကြ်န္ေတာ္ ဘာမွ ေျပာစရာအေၾကာင္းမရိွဘူး။ ဒါေပမဲ့ အခု ခင္ဗ်ား အမည္ခံထားတဲ့ - - - - အဖဲြ႔ႀကီးရဲ့ - - - - - - ဆိုတဲ့ ဂုဏ္ပုဒ္ကိုေတာ့ နည္းနည္းေလာက္ အားနာဘို႔ သင့္တာေပါ့ဗ်ာ။ ကြ်န္ေတာ္သာဆိုရင္ ခင္ဗ်ား၊ အဲဒီကားပါမစ္ မရခ်င္ေနပါေစ။ အၿပီးျပန္လာတယ္လို႔ကို ေျပာရမယ္လို႔ တိုက္တြန္းမယ္။ ကြ်န္ေတာ္ ခင္ဗ်ားတို႔လုပ္ေနတဲ့ ဘုရား၊ တရားကိစၥေတြရဲ့ ၁၀ ပံု ၁ ပံုေတာင္ လုပ္တာမဟုတ္ဘူး။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီလို မဟုတ္တာလုပ္ဘို႔ကိုလည္း ကြ်န္ေတာ္ ဘယ္ေတာ့မွ ေျပာလိမ့္မယ္ မဟုတ္ဘူး။ ဒါဆို ခင္ဗ်ားတို႔ လုပ္ေနတဲ့၊ ခင္ဗ်ားတို႔ ခံယူထားတဲ့ တရားဟာ ဘာတရားလဲ။ ဓမၼလား၊ အဓမၼလား  ဟု အတင္းတြယ္ေလေတာ့ရာ ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္ ညီအစ္ကိုလုိျဖစ္ေနေသာ ကို - - - က အနားကပ္လာလွ်က္ အဲဒါေလာက္လည္း မေျပာပါနဲ႔ဗ်ာ ဟု လက္ကုတ္ၿပီး တားရ၏။  

ဒီမယ္ ကိုဟိုဒင္း။ ကြ်န္ေတာ္ခင္ဗ်ားတို႔ကို မႀကိဳက္တာ အဲဒီလုိ ပါးစပ္က ဘုရား၊ ဘုရား။ လက္က ကားယား၊ ကားယား လုပ္ေနတာေတြပဲဗ်။ ခင္ဗ်ားတို႔လုိလူေတြေၾကာင့္ က်ဳပ္တို႔ ဗုဒၶဘာသာ နာမည္ပ်က္ေနတာ ဟု သူ႔ကိုပါ ဆက္ေဟာက္လုိက္ပါသည္။

ဤသည္မွာ ဘယ္ေသာအခါမွ ေျပာင္းလဲလိမ့္မည္မဟုတ္ေသာ ကြ်န္ေတာ့္ခံယူခ်က္ ျဖစ္၏။

ဆိုကေရးတီးသည္ အစိုးရအဖဲြ႔က သူ႔ကို အဆိပ္ေသာက္ေသေစရန္ အမိန္႔ခ်ျခင္းမွာ မတရားေၾကာင္း သိ၏။ သို႔ေသာ္ သူ႔ခံယူခ်က္က သည္ႏိုင္ငံသားျဖစ္ေနလွ်င္ သည္ႏိုင္ငံက ခ်မွတ္ထားေသာ ဥပေဒကို လုိက္နာရမည္။ မတရားေသာ ဥပေဒျဖစ္ပါက ထိုဥပေဒ ပ်က္ျပယ္သြားေအာင္ တိုက္ထုတ္ရမည္။ မိမိတို႔က ဥပေဒကို မဖ်က္ႏုိင္ပါက ထိုဥပေဒကို ေလးစားလိုက္နာရမည္ ဟု ျဖစ္၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ပင္ သူက အဆိပ္ခြက္ကို ကိုကာကိုလာအမွတ္ျဖင့္ ေအးေအးေဆးေဆး ေသာက္သြားခဲ့သည္။ သူသာ ထြက္ေျပးလိုပါက သူ႔ကို ကူညီမည့္သူမ်ား ေဘးတြင္ အရံသင့္ေစာင့္ေနသည္။ သို႔ေသာ္ သူသာထိုအခ်ိန္က ထြက္ေျပးခဲ့လွ်င္ သူ႔နာမည္ကို ကြ်ႏ္ုပ္တို႔ ယခုတိုင္ တသသ ရြတ္ေနစရာ အေၾကာင္းမရိွေတာ့။

မည္သူတစ္ဦးတစ္ေယာက္ကမွ် သေဘာမတူသည္ျဖစ္ေစ။ ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ ဆိုကေရးတီးလမ္းစဥ္ကို တသေ၀မတိမ္း လုိက္နာပါမည္။ ထို႔ေၾကာင့္ပင္လွ်င္ ကိုေဌး၀င္းႏုိင္က ကြ်န္ေတာ့္ကို အလြန္ေခါင္းမာသူဟု မွတ္ခ်က္ေပးခဲ့သည္ မဟုတ္ေလာ။

သည္းခံပါခင္ဗ်ား။ မဆိုင္တာေတြ ေရာပါသြားသည္။ သို႔ေသာ္လည္း ဆိုေရးရိွက၊ ဆိုအပ္စြတည့္ ဆိုသည့္အတိုင္း ဆိုလိုက္ရျခင္း ျဖစ္ပါ၏။ အခြန္ေဆာင္ျခင္းအေၾကာင္း ျပန္ဆက္ပါမည္။

ကြ်န္ေတာ့္မွာ ေလာေလာဆယ္ “အနာဂတ္တစ္ခု ဖန္တီးတည္ေဆာက္ျခင္း” စာအုပ္ကို ေရးသားလွ်က္ရိွရာ အခ်ိန္ရိွသမွ် ထိုအေၾကာင္းသာ ေခါင္းထဲ၀င္ေနၿပီး အခ်ိဳ႔ကိစၥမ်ားကို အေမ့ေမ့အေလ်ာ့ေလ်ာ့ ျဖစ္ေနမိ၏။ တနဂၤေႏြေန႔ည သန္းေခါင္ေက်ာ္ စာေရး၍ ဇက္မ်ား၊ ေခါင္းမ်ား အလြန္ေညာင္းညာလာေသာအခ်ိန္တြင္မွ အိမ္သာထဲ၀င္ရင္း ညေနက ညီတစ္ေယာက္ႏွင့္ေျပာခဲ့သည့္ booking လုပ္ထားသည့္ ေလယာဥ္လက္မွတ္ကိစၥ သြားသတိရပါသည္။ တဆက္တည္းမွာပင္ ဟိုက္- ငါ အခြန္မေဆာင္ရေသးပါလား ဟု အလြန္ အေရးႀကီးသည့္ ကိစၥကို အထိတ္တလန္႔ သတိရေတာ့၏။ ထိုအခါမွ အိမ္သာထဲက ကမန္းကတန္းထြက္လာရင္း လိုအပ္သည့္ စာရြက္စာတမ္းမ်ားကို လြယ္အိတ္အတြင္း အတင္းထိုးသိပ္ထည့္ကာ ၅ နာရီခဲြ ႏိႈးစက္ေပးလွ်က္ ကမန္းကတန္း အိပ္ယာ၀င္လိုက္ရ ပါေတာ့၏။ ေတာ္ေသးတာေပါ့။ လက္မတင္ကေလး သတိရလိုက္ေပလို႔။

မနက္က်ေတာ့ ႏိႈးစက္၏ ပေယာဂေၾကာင့္ ငါးနာရီခဲြတြင္ႏိုး၊ လုပ္စရာရိွသည္မ်ား ခပ္သုတ္သုတ္လုပ္ကာ ထြက္ခဲ့၏။ လိတ္ဆိုဒ္ဘူတာ ေရာက္ေတာ့ ၅ နာရီ ၄၀။ ကြ်န္ေတာ္လည္း ဘူတာေရာက္၊ ရထားလည္းဆိုက္။ ထိုရထားမွာ မနက္အေစာဆံုးထြက္သည့္ ဒုတိယရထား ျဖစ္ဟန္တူပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္လည္း ရထားေပၚရိွ အျခားသူမ်ားကဲ့သို႔ပင္ အိပ္ငိုက္ရင္း လုိက္ပါလာခဲ့ရာ ၾသခ်တ္ဘူတာသို႔ ၆ နာရီခဲြတြင္ ေရာက္၏။ ထိုမွ ဟိုေငး၊ သည္ေငးႏွင့္ နံနက္ခင္းေလကို တ၀ႀကီး ရႉရိႈက္ရင္း ခပ္သုတ္သုတ္ေလွ်ာက္ခဲ့ေသာ္ ၁၅ မိနစ္ခန္႔ ေလွ်ာက္မိသည္ ဆိုလွ်င္ပင္ စင္ကာပူေရာက္ ျမန္မာမ်ားအားလံုး မေရာက္မျဖစ္ ေရာက္ရသည့္ ေရွးေဟာင္းျပတိုက္ႀကီးႏွင့္ တူလွစြာေသာ စိန္႔မာတင္ဒရိုက္လမ္းေပၚမွ ျမန္မာသံရံုးသို႔ ေရာက္ရိွပါေတာ့၏။

ေရာက္ေသာ္ ဘာလုပ္ရမွန္း မသိသျဖင့္ အရင္ေရာက္ႏွင့္ေနေသာ သူမ်ားကိုေမးၾကည့္ရ၏။ ထိုအခါ တစ္ဦးက ေရညိွတက္ၿပီး အေရာင္မရိွေတာ့ၿပီျဖစ္ေသာ ကႏုတ္ပန္းမ်ားႏွင့္ ေရးခ်ယ္ထားသည့္ ဆိုင္းဘုတ္ႀကီးအနီး၊ ဖြင့္လိုက္လွ်င္ သူရဲရုပ္ရွင္ကားမ်ားထဲမွ တံခါးႀကီးအလား ကြ်ီ၊ ဂြ်ိ ဂြ်ိ ဂြ်ိ ဟု အသံေပးတတ္သည့္ သံတံခါးႀကီးေဘး၊ အုတ္ခံုေပၚတြင္ ထိုင္ေနသည့္ ေမာင္ရင္ကေလးတစ္ဦးကို ညႊန္ျပကာ စာရင္းသြားေပးရန္ ေျပာပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္လည္း ထို သူငယ္ကို ျမင္ဖူးပါသည္ဟု ၾကည့္ရင္း နာမည္စာရင္းေပးလိုက္၏။ အခ်ိန္မွာ နံနက္ ၆ နာရီ ၄၅ မိနစ္။ ကြ်န္ေတာ့္နံပါတ္မွာ ၃၅ ျဖစ္၏။

စာရင္းေပးအၿပီး လြတ္ေသာ ပလက္ေဖာင္းတစ္ေနရာတြင္ ၀င္ထိုင္ကာ အလင္းေရာင္သမ္းလာၿပီျဖစ္၍ ၾကာလိမ့္မည္ဟု ႀကိဳသိေနသျဖင့္ ယူလာခဲ့ေသာ စာအုပ္ကိုထုတ္ကာ ဖတ္ေနလိုက္ပါသည္။ တခဏမွ်အၾကာတြင္ ေျခသံ လွ်ပ္လွ်ပ္လွ်ပ္လွ်ပ္ကို ၾကားလုိက္ရၿပီး ဦးေလးႀကီး ဟု ေခၚသံႏွင့္အတူ ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္ အရြယ္ခ်င္း သိပ္ကြာလွဟန္မတူေသာ အမ်ိဳးသမီးတစ္ဦး နံေဘးနား လာထိုင္ပါ၏။ ထိုအခါမွ ကြ်ႏု္ပ္လည္း အလုပ္ရႈပ္လွသျဖင့္ ေခါင္းကို ေဆးမဆိုးမိျခင္းအေပၚ ေနာင္တရမိသလိုလို ရိွပါေတာ့သည္။

တစ္ခုေလာက္ ေမးျပေစဟု စကားပလႅင္ခံကာ သူက S Pass ကို ကိုင္ထားေၾကာင္း၊ ယခင္က တစ္ခါမွ အခြန္မေဆာင္ဖူးေသးပဲ ယခု ပထမဆံုးအႀကိမ္ ေဆာင္မွာျဖစ္ေၾကာင္း၊ ဘာေတြလိုၿပီး ဘာေတြလုပ္ရမည္ ဆိုသည္ကို ေမးလာပါသည္။ ထိုအခါ ကြ်န္ေတာ္လည္း ကိုယ္သိသမွ် ေျပာျပလိုက္ပါသည္။ ပထမဦးဆံုးအႀကိမ္ အခြန္ေဆာင္သူမ်ားမွာ မိမိကိုင္ေဆာင္ထားေသာ ကဒ္၊ မူရင္း + မိတၱဴ။ ပတ္စ္ပို႔ မူရင္း + မိတၱဴ။ လစာ၀င္ေငြ ေဖာ္ျပထားေသာ အလုပ္ခန္႔စာမူရင္း တို႔ကို အခြန္ေဆာင္လိုေၾကာင္းစာတြင္ ပူးတဲြတင္ျပရမည္ ဟု ေျပာလိုက္ပါ၏။

ထိုအခါ သူမက သူ ရံုးမွ စာေတာင္းလာေၾကာင္း၊ S Pass ျဖစ္သျဖင့္ လစာကို ရံုးမွ ၁၈၀၀ ဟု ေရးေပးလိုက္ေၾကာင္း ေျပာရင္း စာထုတ္ျပ၏။ ကြ်န္ေတာ္လည္း မေနသာသျဖင့္ မိန္းကေလးျဖစ္သျဖင့္ လစာကို ၈၀၀ သို႔မဟုတ္ အမ်ားဆံုး ၁၀၀၀ သာ ျပသင့္ေၾကာင္း၊  ထို႔ေၾကာင့္ စာပါလစာကိုျပင္သင့္ေၾကာင္း ေျပာလိုက္ရာ သူက ဒါဆို ေနာက္ေန႔မွ လာေဆာင္မွပဲ ဟု ၿငီးၿငီးျငဴျငဴ ေျပာပါ၏။ ကြ်န္ေတာ္က အိမ္ႏွင့္နီးလွ်င္ အိမ္တြင္ ျပန္ၿပီးျပင္ကာ ျပန္လာလို႔ အခ်ိန္မီႏိုင္ေသးေၾကာင္း၊ အိမ္တြင္မရိွလွ်င္လည္း ဆိုင္ဖြင့္ခ်ိန္ကိုေစာင့္ၿပီး ဆိုင္တစ္ဆိုင္ ဆိုင္တြင္ျပင္ရန္ အၾကံေပးလိုက္ပါ၏။

ရိုးသားလွေသာ မမကေလးက သူ႔တြင္ ကုမၸဏီ Letter head ႏွင့္စာရြက္ မရိွေၾကာင္း၊ ထို႔ျပင္ မန္ေနဂ်ာ လက္မွတ္ထိုးရန္လည္း လိုေသးေၾကာင္း ေျပာပါ၏။ ထိုအခါတြင္မေတာ့ ကြ်ႏ္ုပ္လည္း မေနသာေတာ့ပဲ ေအာင္မယ္ေလးဗ်ာ၊ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ ရိုက္ၿပီး မန္ေနဂ်ာ နာမည္ တစ္ခုရိုက္ထည့္လိုက္၊ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ ဆိုင္းထိုးလိုက္ ၿပီးတဲ့ကိစၥ ခက္ေနျပန္ပါၿပီ ဆိုသည့္တုိင္ သူ႔မွာေတြေ၀ေနျပန္ပါသျဖင့္ ဒီမွာ သူတို႔ခုလို အခြန္ ၁၀ ရာခိုင္ႏံႈးေကာက္တယ္ဆိုေပမဲ့ S Pass ဆိုရင္ ၈၀ ႏႈန္းပဲ ေပးရတယ္။ က်ဳပ္တို႔ ကိုယ့္၀င္ေငြအတိုင္း အမွန္ေျပာ ေဆာင္လို႔ကေတာ့ ေသဖြယ္ရာသာ ရိွေတာ့မေပါ့ဗ်ာ။ လူတိုင္း ဒီအတိုင္းလုပ္ေနတာပါ။ ဘာမွ ပူမေနပါနဲ႔။ အခ်ိန္ရိွတံုး အျမန္သြားလိုက္ ဟု အတင္းတြန္း လႊတ္လိုက္မွ တြန္႔ဆုတ္၊ တြန္႔ဆုတ္ႏွင့္ မလံုမလဲထြက္ခြာသြားပါ၏။ ခ်စ္စရာေကာင္းေသာ ျမန္မာ့ရိုးသားမႈမ်ား ပါေပတည္း။

ကြ်ႏ္ုပ္လည္း စာအုပ္ကို ျပန္လွန္လိုက္၏။ ခဏၾကာေသာ္ တံခါးေပါက္၀တြင္ ရုတ္ရုတ္သဲသဲ ျဖစ္သြားသျဖင့္ ဘာမ်ားပါလိမ့္ဟု သြားေရာက္ စပ္စု။ ဘာမွ မဟုတ္မွန္းသိေသာ္ ေနရာျပန္လာထိုင္။ တစ္ေယာက္က ၈ နာရီခဲြမွ ဖြင့္မွာတဲ့ ဟု ခပ္က်ယ္က်ယ္ေၾကျငာလိုက္မွ ကြ်ႏ္ုပ္လည္း စာအုပ္ကို စိတ္ခ်လက္ခ် ျပန္ဖတ္။ တကၠစီႏွင့္ တစ္မ်ိဳး၊ ေျခလ်င္ေလွ်ာက္၍တဖံု၊ အလုပ္သြားသည့္ ကားႀကီးႏွင့္တနည္း အလႉဒါန၊ ျပဳၾကသူငါ လုပ္လိုသူမ်ား တဖဲြဖဲြႏွင့္ ေရာက္လာပါ၏။

သို႔ႏွင့္ ၈ နာရီခဲြလတ္ေသာ္ အေပါက္၀တြင္ ရုတ္ရုတ္ ရုတ္ရုတ္ႏွင့္ ျဖစ္သြားၿပီး ဖြင့္လိုက္ေသာ လူ၀င္ေပါက္မွ အတြင္းသို႔ အလုအယက္ တိုးေ၀ွ႔၀င္သြားၾကသည္ကို ေတြ႔လိုက္ရသည္။ ကြ်န္ေတာ္မွာမူ အို၊ ငါ စာရင္းေပးၿပီးသားေပကပဲ ဟု စိတ္ခ်လက္ခ်ႏွင့္ အမ်ားေနာက္မွ ခပ္ေအးေအးပင္ လုိက္၀င္သြားပါ၏။ သံရံုးအတြင္းတြင္လည္း ရုတ္ရုတ္သဲသဲ ျဖစ္ေနသည္ကို ေတ႔ြရ၍ ဘာမ်ားပါလိမ့္ဟု အနားသြားၾကည့္။ တစ္ဦးက မနက္ကယူထားတဲ့ စာရင္းအတိုင္းပဲ သြင္းလိုက္ပါ့မယ္ ဟု ဆိုမွ အားလံုးရဲွလာကာ ထိုင္ခံုမ်ားတြင္ ေနရာယူၾက ၏။ ခဏအၾကာတြင္ ကိုေအးၿငိမ္း ဟု လာႏႈတ္ဆက္မွ မနက္က ကြ်န္ေတာ္ စာရင္းေပးခဲ့ေသာ ကိုရင္ကေလးကို ေသေသခ်ာခ်ာ ေတြ႔ရပါ သည္။ သူ႔ကို ကြ်န္ေတာ္ အေတာ္ေလး ရင္းရင္းႏွီးႏွီး သိပါသည္။ သို႔ေသာ္ နာမည္ကိုေသာ္လည္းေကာင္း၊ ဘယ္မွာေတြ႔ဖူးသည္ကို လည္းေကာင္း၊ ေခါင္းေနာက္လာသည့္တိုင္ အေျပးအလႊား စဥ္းစားပါေသာ္လည္း ဘယ္လိုမွ အေျဖရွာမရႏိုင္သည့္အဆံုး တည့္တိုးပင္ ေမးရေတာ့၏။

ေနပါဦး၊ ကိုရင့္ကို ကိုယ္ ေသေသခ်ာခ်ာ သိပါတယ္။ ဘယ္မွာသိတာပါလိမ့္ ဟု ေမးရာ သူက ကိုေရာဘတ္ မိတ္ဆက္ေပးလို႔ ကေနဒါ ကိစၥနဲ႔ အစ္ကို႔ဆီကို လာဖူးတယ္ေလ ဟု တည့္တည့္ေျပာမွ ရိပ္မိပါသည္။ အနီးတြင္ရိွေသာ လူ တစ္ေယာက္ အနားကပ္လာကာ အဲဒီလူက ေနာက္ဆံုးမွ ေရာက္လာတာဗ်။ သူ႔အရင္ မနက္အေစာႀကီးကတဲက ေရာက္ႏွင့္ေနတဲ့ သူေတြကို အားနာဘို႔ေကာင္းတာေပါ့ဗ်ာ။ ဒီလိုလုပ္လို႔ ဘယ္ေကာင္းမလဲ ဟု ေျပာလာ၏။ ထိုအခါမွ ကြ်န္ေတာ့္မိတ္ေဆြကေလးက အင္း၊ ကြ်န္ေတာ္လည္း ျပႆနာမျဖစ္ခ်င္လို႔ ဘာမွမေျပာပဲ ေနလိုက္တာပါ ဟု ဆိုပါ၏။ ကြ်ႏ္ုပ္လည္း ထုိအခါမွ ဘာ့ေၾကာင့္ ရုတ္ရုတ္သဲသဲ ျဖစ္သြားရသည္ ကို နည္းနည္း ရိပ္မိလာကာ ေသေသခ်ာခ်ာ ေမးရ၏။

ဟို ကတံုးနဲ႔လူေပါ့ အစ္ကိုရာ၊ ကြ်န္ေတာ္က ေရာက္တဲ့လူေတြကို စာရင္းလုပ္ထားတာ။ အဲဒါ ၈ နာရီခဲြလို႔ တံခါးဖြင့္ေတာ့ သံရံုးက စာရြက္တစ္ရြက္ လာေပးတယ္။ အဲဒါ အဲဒီလူက စာရြက္ကုိ အတင္းဆဲြလုသြားၿပီး သူ႔နာမည္ကို အတင္းေရးလိုက္တယ္။ ေနာက္ၿပီး သူနဲ႔ပါလာတဲ့ သူေတြလည္းေရးတယ္။ အဲဒီေတာ့ သူက (ေနာက္မွေရာက္လာသူကို လက္ညိႈးထိုးျပလွ်က္) စာရြက္ကို အတင္းလုၿပီး ကြ်န္ေတာ္လုပ္ထားတဲ့ စာရင္းအတိုင္း ျဖည့္ေရးတာ။ ဒါေတာင္ ၄ ေယာက္ေလာက္ ေရးၿပီးသြားၿပီ။

ထိုအခါ ကြ်န္ေတာ္လည္း အေတာ္ခံျပင္းသြားလွ်က္ ကြ်န္ေတာ့္ကို ဘာလို႔ေစာေစာက မေခၚလိုက္သလဲဗ်ာ၊ အဲလို လူေပၚလူေက်ာ္ တဲ့ကိစၥ ကိုယ္ကနည္းနည္းမွ သည္းခံတတ္တာ မဟုတ္ဘူး ဟု သူခိုးေျပးမွ ထိုးကြင္းထလိုက္ပါ၏။ သူ႔တစ္ေယာက္အတြက္နဲ႔ ျပႆနာ မတက္ခ်င္လို႔ ကြ်န္ေတာ္တို႔လည္း ၿငိမ္ေနလိုက္တာပါ ဟု ေျပာပါသည္။ ထိုသူမ်ားကား ကြ်န္ေတာ့္ထက္ ပိုလိမၼာသူမ်ား ျဖစ္၏။ ရုတ္ရုတ္ ရုတ္ရုတ္ျဖစ္စဥ္က ထိုေနရာတြင္ ကြ်န္ေတာ္ရိွေနပါက ထိုသူေရာ ကြ်န္ေတာ္ပါ မလြယ္ပါ။ ကြ်န္ေတာ့္မွာ ထုိကိစၥမ်ိဳးကို အနည္းငယ္မွ ခြင့္လႊတ္တတ္သူမဟုတ္ရကား တစ္နည္းမဟုတ္ တစ္နည္းျဖင့္ ကိစၥမ်ားမွာ ေသခ်ာေနပါသည္။

ဘယ္လိုလူစားပါလိမ့္ ဟု သိခ်င္သည္ႏွင့္ ထို ကတံုးႏွင့္လူ ဆိုသူကို လိုက္ရွာပါသည္။ သိပ္မရွာလိုက္ရပါ။ ေကာင္တာေရွ႔ဆံုးတြင္ ရပ္လွ်က္ရိွသည္ကို ေတ႔ြရ၏။ မ်က္မွန္အနက္ တပ္ထားလွ်က္ အရပ္ရွည္ရွည္၊ ရွပ္လက္ရွည္ အစင္း၊ ေဘာင္းဘီအနက္၊ ေျပာင္လက္ ေနေအာင္ တုိက္ထားေသာ ရႉးဖိနပ္ စသည္တို႔ကို ေသခ်ာစြာ ၀တ္စားထားသည္ကို ေတ႔ြရပါသည္။ သူ႔ပံုကိုၾကည့္ျခင္းျဖင့္ ထိုသူသည္ သာမန္ အလုပ္သမားတစ္ဦး မဟုတ္ႏိုင္မွန္း သိႏိုင္ပါသည္။ သူႏွင့္အတူ ပါလာေသာ အမိ်ဳးသမီးမွာလည္း အနံႀကီးကြင္းက်ယ္ ဒီဇိုင္းမ်ိဳးျဖစ္ေလရာ ကြ်န္ေတာ့္ခန္႔မွန္းခ်က္မွာ မမွားႏိုင္ပါ။

မိမိ၀တ္စားထားေသာ အ၀တ္မ်ားကိုမွ အားမနာပဲ ေခြး၀ဲစားအက်င့္မ်ိဳး က်င့္ျခင္းကိုမူ ကြ်န္ေတာ္ အလြန္ ရံြရွာမိပါသည္။ ဤကဲ့သို႔ေသာ လူစားမိ်ဳးမ်ား ကြ်န္ေတာ္တို႔ ျမန္မာလူမိ်ဳးမ်ားအတြင္း ဘယ္ႏွရာခိုင္ႏံႈးေလာက္ ရိွပါသနည္း။ ဘုရားသခင္၏ ဂုဏ္ေက်းဇူး ေတာ္ေၾကာင့္ ၁ ရာခိုင္ႏံႈးထက္ မေက်ာ္ပါေစႏွင့္ ဟု ဆုေတာင္းမိပါသည္။ သို႔ေသာ္ ကြ်န္ေတာ့္ ဆုေတာင္းျပည့္ဘို႔ရာ မလြယ္ကူလွပါ။ မိတ္ေဆြတို႔ သိၿပီးျဖစ္သည့္အတိုင္း ျမန္မာႏုိင္ငံ တစ္နံတစ္လ်ားတြင္ ထို ေဒ၀ဒတ္၏ သားသမီး၊ ေျမးျမစ္၊ အဆက္အႏြယ္မ်ား အေျမာက္အမ်ား ရိွေပသည္။ သို႔မို႔ေၾကာင့္ပင္ ထိုသည္ကို ျမင္ျပင္းကပ္လွသည့္ အခ်ဳပ္တန္းဆရာေဖက ကြ်န္ေတာ္တို႔အတြက္ ေအာက္ပါကဗ်ာကို ေရးဖဲြ႔ထားခဲ့ျခင္း ျဖစ္ေတာ့၏။

ဗမာေတြ စည္းကမ္းေဖာက္လို႔
ထီးနန္းေပ်ာက္ ျဖစ္ၿပီ
နည္းလမ္းေမွာက္ အသစ္ကို မီွသည္
ညစ္ပလီလူမိ်ဳး
မိပစ္လို႔ ဘ ေရွာင္ေသြသည္
ဂြေကာင္ေတြ ေခြးျဖစ္ေပါ့ဗိ်ဳး။

ဗမာခ်င္း ၾကြားၾကခ်င္
ဓါးျပသြင္ လူဆိုး
ကုလားျမင္ သူ႔အေမ ရိုးေတာ့မလို
ခုေျမလိွ်ဳး ပုန္းေရွာင္၊
မိုက္မေနာ္ ျပဳမေဟးတို႔က
သူ႔ပေထြးေတာ့ ေခြးသို႔မေဟာင္
ေျပာေရာ့ဟဲ့ ရာဇ၀င္ေျပာင္ေအာင္
စာသင္ေတာင္ ဦးခ်လို႔ (စာသင္ = ဆာဂ်င္)
ပလူးရ ေျပးႀကိဳ႔ခါခါ
ေခြးသို႔ ပမာ
ေတြးမိတိုင္း အရိုးနာသည္
အမ်ိဳးပါ ဆဲခ်င္ေပါ့ေလး။ ။

ကြ်န္ေတာ္လည္း အမိ်ဳးႏွင့္ခ်ီ၍ ဆဲလိုက္ခ်င္ပါသည္။ ဤသည္ကို အတြင္းသိျဖစ္ေသာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းက ဒီကေန႔ကစၿပီး ခင္ဗ်ားတို႔ ေ- ာက္က်င့္ေတြကို ျပင္ဘို႔လုိၿပီ ဟု ေျပာခဲ့ျခင္း ျဖစ္၏။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေျပာခဲ့တာ အႏွစ္ ၆၀ ေလာက္ရိွၿပီ။ ထုိ ေ - ာက္က်င့္မ်ားကို ယေန႔ထိ မေဖ်ာက္ၾကေသး။

အနီးမွ အစ္မႀကီးတစ္ဦးက အင္း အရင္က ၃၁။ ခု ၄ ေယာက္ ေပါင္းလိုက္ေတာ့ ၃၅ ျဖစ္သြားၿပီ ဟု စိတ္ေမာစြာ ေရရႊတ္လိုက္    ပါသည္။ မနက္ ၉နာရီ ၁၅မိနစ္ တြင္ နံပါတ္ ၁ ကေန ၅ လာပါ ဟု မိုက္မွ ေၾကျငာသံၾကားလိုက္ရ၏။ ကိုယ့္အလွည့္ေရာက္ဖို႔ အေ၀းႀကီး လိုေသးသည္ႏွင့္ ကြ်န္ေတာ္လည္း အျပင္ထြက္ကာ ျခံစည္းရိုးနားတြင္ တန္းစီခ်ထားသည့္ ထိုင္ခံုမ်ား၌ သြားေရာက္ထိုင္ကာ စာအုပ္ကို ထုတ္လိုက္၏။ ထိုခဏ လူရိပ္ျမင္လိုက္ရသျဖင့္ ေမာ့ၾကည့္လိုက္ရာ လြန္ခဲ့သည့္ ၈ ႏွစ္ေက်ာ္က Keppel Shipyard တြင္ လုပ္စဥ္ အတူလုပ္ကိုင္ခဲ့ရသည့္ မိတ္ေဆြေဟာင္း တစ္ဦးကို ေတြ႔လိုက္ရ၏။ ေရွးေဟာင္းေႏွာင္းျဖစ္ ေျပာၾကရင္းမွ သူႏွင့္အတူပါလာသည့္ ပုဂိၢဳလ္က အင္း၊ လြယ္မွ လြယ္ပါ့မလား မသိဘူး ဟု ေရရြတ္လိုက္ေလေသာ္ ကြ်န္ေတာ္လည္း စာေရးရန္ ကုန္ၾကမ္းတစ္ခုေတာ့ရၿပီဟု စပ္စုေလရာ ဒီလို အစ္ကိုရဲ့ ဟု သူ႔ဇာတ္စံုကို ခင္းျပေလ၏။

သူ႔သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူမွာ စင္ကာပူ PR တစ္ဦးျဖစ္ၿပီး ထိုင္းသို႔ ေခတၱအလည္သြားစဥ္ အလုခံရသျဖင့္ ပတ္စ္ပို႔ ေပ်ာက္သြားေၾကာင္း၊ ထို႔ေၾကာင့္ အသစ္လုပ္ရန္ လာစံုစမ္းေၾကာင္း ေျပာပါ၏။ ကြ်န္ေတာ္ကလည္း အို၊ ဒါ ျဖစ္ရိုးျဖစ္စဥ္ ကိစၥတစ္ခုပါ၊ ဟိုမွာ ေလွ်ာက္လႊာသြားယူ ေခ်။ ၿပီးေတာ့ ပတ္စ္ပို႔မိတၱဴ။ အခြန္ေျပစာ မိတၱဴေတြယူၿပီး တင္လိုက္ပါ ဟု ေျပာလိုက္ပါသည္။ ထိုအခါ သူက သူ႔သူငယ္ခ်င္းသည္ ထိုင္းမွ ျမန္မာသံရံုးသို႔ သြားၿပီးအေၾကာင္းၾကားရာ ထိုသံရံုးက စင္ကာပူရိွသံရံုး အေၾကာင္းၾကားစာယူရန္ ေျပာသျဖင့္ သူလာရျခင္း ျဖစ္ေၾကာင္း၊ ထိုင္းမွ ျမန္မာသံရံုးက စင္ကာပူ ျမန္မာသံရံုးသို႔ ဖံုးဆက္ၿပီး ျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာပါ၏။

ထို႔ေနာက္ သူ ေလွ်ာက္လႊာသြားယူရင္း စံုစမ္းၿပီး ျပန္ထြက္လာပါသည္။ ယခင္ အခြန္ေဆာင္ထားေသာ ေနာက္ဆံုးလမွ ယခုထိ ထပ္မံ အခြန္ေဆာင္ရန္ လိုေၾကာင္း (ထို အခြန္ ဆိုသည့္ ကိစၥႀကီးမွာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ဘာလုပ္လုပ္ ငုတ္တုတ္ေမ့ေအာင္ ခ်ည္ေႏွာင္ထားေသာ သံႀကိဳးႀကီးတစ္ေခ်ာင္း ျဖစ္ပါ၏) ထို ပုဂိၢဳလ္မွာ PR ျဖစ္လာတာ မၾကာေသးေၾကာင္း၊ ယခင္က work permit ႏံႈးႏွင့္ ေဆာင္လာသျဖင့္ ယခု ျပႆနာတက္ရေၾကာင္းမ်ားပါ ထပ္မံ ၾကားသိရျပန္ေလ၏။ ဤသည္မွာ မရိုးသားမႈ၏ ရလဒ္ျဖစ္သည္ဟု ကြ်န္ေတာ္ထင္ပါသည္။ ၀ပ္ပါမစ္ သမားတစ္ဦးသည္ အဘယ္ကဲ့သို႔ ခုန္ပ်ံေက်ာ္လႊားကာ ပီအာျဖစ္လာရပါသနည္း။ သံရံုးက ေဟ့ေကာင္ရာ၊ မင္းတုိ႔ေလာက္ကေတာ့ ငါတို႔ အံခြေနၿပီကြ ဟု ေျပာမလႊတ္တာကံေကာင္း။

ထို႔ေနာက္ ထိုသူလည္း ဟိုလူ႔ ဖံုးဆက္လိုက္၊ သည္လူ႔ ဖံုးဆက္လိုက္၊ သံရံုးအတြင္း၀င္သြားလိုက္၊ ျပန္ထြက္လာလိုက္ႏွင့္ အလြန္ ဗ်ာမ်ားလွ်က္ ရိွသည္ကို ေတြ႔ရပါသည္။ ေၾသာ္၊ အသက္တစ္ရာသာ မေနရရိွမယ္၊ အမႈ တစ္ရာကေတာ့ ေသခ်ာေပါက္ေတြ႔ၾကသူခ်ည္း။ ဤသည္မွာ ယခင္က မရိုးသားခဲ့ျခင္း၏ ရလဒ္ဟု ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ ထင္ပါသည္။ ၀ပ္ပါမစ္ဘ၀မွ အဘယ္ကဲ့သို႔ ခုန္ပ်ံေက်ာ္လႊားကာ ပီအာ ျဖစ္လာရပါသနည္း။ ဤသည္ပင္လွ်င္ သည္မင္း၊ သည္စိုး၊ သည္သူခိုးမ်ား၏ ဇာတ္လမ္းျဖစ္ေတာ့၏။

ယခင္က သံရံုးကိစၥရိွလွ်င္ အိမ္မွ ေလွ်ာက္လႊာစာရြက္ယူသြားရၿပီး ေၾကာ္ျငာသင္ပုန္းတြင္ ကပ္ထားသည့္ နမူနာပံုစံအတိုင္း လက္ေရးျဖင့္ -

သို႔

သံအမတ္ႀကီး
ျမန္မာသံရံုး
.......
ဘာညာကြိကြ ----- စသျဖင့္ ကူးေရးရပါသည္။ အိမ္မွ ေလွ်ာက္လႊာစာရြက္ မပါလာသည့္ အႏွီသေကာင့္သား၊ သေကာင့္သမီးမ်ားအတြက္ ကြ်န္ေတာ္ သံရံုးသြားတိုင္း စာရြက္အပိုမ်ား ထည့္ယူသြားေလ့ရိွ၏။

ယခုအခါ ကြ်ႏ္ုပ္တို႔ စင္ကာပူႏိုင္ငံ၊ ျမန္မာသံရံုးမွာလည္း အေတာ္အတန္ ေခတ္ႏွင့္အညီ ဖြ႔ံၿဖိဳးတိုးတက္လာပါၿပီဟု ဆိုႏိုင္ပါသည္။ ယခုမူ ထိုေလွ်ာက္လႊာပံုစံမ်ား (အခြန္ေပးေဆာင္ရန္ကိစၥ၊ ပတ္စ္ပို႔ သက္တမ္းတိုးရန္ ကိစၥ၊ ပတ္စ္ပို႔ေပ်ာက္ဆံုးသျဖင့္ အသစ္လုပ္ရန္ကိစၥ၊ ေက်ာင္းသား ေထာက္ခံစာ၊ အလုပ္မလုပ္ေၾကာင္းေထာက္ခံစာ စသည္) ကို စားပဲြတစ္လံုးေပၚတြင္ ထားေပးထားပါ၏။ မိမိႏွင့္ သက္ဆိုင္ေသာ ေလွ်ာက္လႊာကိုယူ၊ ျဖည့္ၿပီး တင္လိုက္ရံုသာ ျဖစ္၏။ ထို႔ျပင္ သံရံုးတည္ရိွရာ ေနရာမွာလည္း ဟို႔....လူမနီး သူမနီး (အဲေလ) လူကံုထံမ်ားေနေသာ ပိုက္ဆံ၀ါလားမ်ားသာ လာႏိုင္သည့္ ဆိုင္ႀကီး၊ ကနားႀကီးမ်ား တည္ရိွရာေနရာ ျဖစ္ရကား စာရြက္ကေလးတစ္ရြက္ မိတၱဴကူးခ်င္လွ်င္ အင္မတန္ဒုကၡေရာက္ပါသည္။

ထို အနီးတ၀ိုက္တြင္ မိတၱဴကူးစက္ေသာ္လည္းေကာင္း၊ ATM စက္သည္လည္းေကာင္း၊ စားေသာက္ဆုိင္သည္လည္းေကာင္း၊ ဘာကမွ မရိွေသာေနရာ ျဖစ္ပါ၏။ ယခုမူ သံရံုးအတြင္းတြင္ ပိုက္ဆံထည့္ၿပီး ကူးႏိုင္ေသာ (လြန္ခဲ့ေသာ အႏွစ္၃၀ ေလာက္၊ ဖိုတိုေကာ္ပီယာ မ်ား ေပၚဦးစက ဒီဇိုင္း) မိတၱဴကူးစက္တစ္လံုး ရိွေနၿပီျဖစ္ပါ၏။ (Customer မ်ားအား take care လုပ္သည့္ သံရံုးအား ကြ်ႏ္ုပ္မွ customer မ်ားကိုယ္စား အလြန္အထူး ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္း မွတ္တမ္းတင္အပ္ပါ၏။)

စက္ကလည္း အလြန္ လူလည္က်(အဲေလ) စက္လည္က်ေသာ စက္ျဖစ္ပါ၏။ ကြ်န္ေတာ့မွာ မိတၱဴကူးစက္နံေဘး ထိုင္မိရက္သား ျဖစ္ေနရကား သူတို႔လုပ္ပံုကိုင္ပံုမ်ားကို တေစ့တေစာင္း အကဲခတ္မိ၏။ လာကူးလိုက္။ ေလးငါးရြက္ေလာက္ကူးၿပီး စာရြက္ ဂ်မ္းျဖစ္သည္ ဆိုကာ ဟိုဖြင့္၊ သည္ဖြင့္ လုပ္လိုက္။ သို႔ႏွင့္ မေနႏိုင္သူပီပီ စပ္စုမိျပန္ပါသည္။ စက္ကို ဂလံုး၊ ဂလြမ္းႏွင့္ ပိတ္လိုက္၊ ဖြင့္လိုက္ လုပ္ၿပီး သကာလ စက္က ပိုက္ဆံေတာင္းပါသည္။ ကဒ္ထည့္ၿပီး ျပန္ႏိွပ္ပါ ဟူ၏။ သို႔ႏွင့္ ကူးလက္စ အစ္မႀကီးကို ပိုက္ဆံ အျပား ၂၀ ထပ္ထည့္ရန္ ေျပာလိုက္ပါသည္။ သူတို႔အေၾကြကုန္သြားတိုင္း ကြ်န္ေတာ္ ကူညီလိုက္ရရာ ပါသမွ် အေၾကြေစ့အားလံုး တက္တက္ေျပာင္ေလ၏။

အဖံုးဖြင့္ၾကည့္ေသာအခါ စာရြက္တစ္ရြက္မွ ျငပ္မေနေသာ စက္က စကၠဴဂ်မ္းျဖစ္ေနပါသည္ဟု သတင္းေပးလွ်က္ အဖံုး ပိတ္လိုက္ၿပီး ပိုက္ဆံထည့္လိုက္ေသာအခါ ျပန္ေကာင္း၊ ျပန္ကူးလို႔ ရသြားျပန္ပါ၏။ ဗိုက္ကေလးလို ထူးဆန္းပါေပ့ ဆတြတ္ရယ္ ဟုသာ အာေမဋိတ္ ျပဳလိုက္ခ်င္ပါဘိေတာ့သည္။ ေနာက္လူမ်ားကိုလည္း ဤအတိုင္းဆက္လုပ္ရန္ သတင္းေပးလိုက္ရပါ၏။

ေနာက္တစ္ခုက အဲယားကြန္း အလုပ္လုပ္လာျခင္း ျဖစ္ပါ၏။ ယခင္က အဲယားကြန္းရိွေသာ္လည္း အလုပ္မလုပ္သျဖင့္ အခန္းက်ဥ္း အတြင္း လူေပါင္းမ်ားစြာျဖင့္ အလြန္ပူအိုက္လွပါသည္။ ယခုမူ အနည္းငယ္ ေနသာထိုင္သာ ရိွလာပါၿပီ။ ထို႔ျပင္ water cooler လည္း ရိွပါသည္။ ဒါေပသိ၊ ခံေသာက္ဖို႔ခြက္ေတာ့ လိုပါလိမ့္မည္။ ေရဗူးပါလာသူမ်ားကေတာ့ ေရဗူးႏွင့္ထည့္ေသာက္ပါသည္။ ကြ်န္ေတာ့္မွာ ဘာကမွပါမလာသလို ေတာမွာလို လက္ခုပ္ႏွင့္ ခံေသာက္ဖို႔ရာလည္း လူျမင္မေတာ္လွသျဖင့္ ျမင္သာျမင္၊ မၾကင္ရ ျဖစ္ေနရပါ၏။

ေကာင္တာကေတာ့ နံပတ္ ၁ ကေန ၂၀ စသျဖင့္ နံပါတ္စဥ္အလိုက္ ေခၚေနပါသည္။ ကိုယ့္အလွည့္ေရာက္ရန္ လုိေသးမွန္း သိေန ေသာ္လည္း ကြ်န္ေတာ့္မွာ စိတ္ေအးလက္ေအး စာဖတ္မေနႏိုင္ပါ။ ဂဏွာမၿငိမ္ျဖစ္ေနၿပီး စာမ်က္ႏွာတစ္ခုၿပီး တစ္ခုသာ ကုန္သြားသည္ ဘာဖတ္လို႔ ဖတ္လိုက္မွန္းမသိ။ သို႔ႏွင့္ စာအုပ္ကို လြယ္အိတ္ထဲ ထည့္ထားလုိက္ၿပီး ဟိုေငးသည္ေငးျဖင့္ ေစာင့္ဆိုင္းေနရေတာ့သည္။ နံပတ္ ၃၀ ကေန ၄၀ ဟု ေခၚလိုက္ေသာအခါတြင္မူ ထီေပါက္စဥ္ ေၾကျငာသံတြင္ မိမိနံပါတ္ကို ၾကားလုိက္ဘိသည့္အလား ၀မ္းသာသြားလွ်က္ ေကာင္တာေရွ႔သို႔ သြားတန္းစီလိုက္ပါ၏။

ကြ်န္ေတာ့္ အလွည့္တြင္ အစ္မႀကီးက ေဟာ၊ ဟိုတစ္ခါ ကေလးကိစၥ အဆင္ေျပသြားၿပီလားဟု ပဋိသႏၱာရျပဳပါ၏။ ေန႔စဥ္ လူေပါင္း ေသာင္းေျခာက္ေထာင္ႏွင့္ ဆက္ဆံေနရသည့္တိုင္ လြန္ခဲ့သည့္ ၁၀ လေက်ာ္က ကြ်န္ေတာ့္သား နာမည္ေျပာင္းဘို႔ကိစၥကို မွတ္မိေန ေသးေသာ ထို အစ္မႀကီး၏ မွတ္ဉာဏ္ကို အေတာ္ေလးစားသြားရပါသည္။ ဟုတ္ကဲ့၊ အစ္မႀကီး မွတ္မိေသးတယ္ေနာ္၊ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ ခင္ဗ်ာ ဟု ေျပာၿပီးခ်ိန္တြင္ ဦးေအးၿငိမ္းက PR မဟုတ္လား။ အရင္လို ၁၀၀ နဲ႔ေဆာင္လို႔မရေတာ့ဘူး၊ ခု PR ေတြကို ၁၂၀ နဲ႔ေဆာင္ဘို႔ မူေျပာင္းထားတယ္ ဟု ယဥ္ေက်းခ်ိဳသာစြာ ေျပာျပပါသည္။ ေၾသာ္ ဟုတ္လား၊ ဟုတ္ကဲ့ ဟုတ္ကဲ့၊ ကြ်န္ေတာ္ ထမင္းစားသြားရင္းနဲ႔ လိုတာ ထပ္ထုတ္ထားလိုက္ပါမယ္ ဟုေျပာရာ သူက တစ္ႏွစ္စာကို ၁၂ x ၁၂၀ = ၁၄၄၀ က်ပါမယ္ ဟု တြက္ေပးပါသည္။

ထို႔ေနာက္ ေန႔လည္စာစားရန္ ၾသခ်တ္လမ္းမႀကီးေပၚရိွ မက္ေဒၚနယ္သို႔ သြားပါသည္။ ကိုယ့္နာမည္ လြတ္သြားမွာစိုးသျဖင့္ ေအးေအးေဆးေဆး စားမေနႏိုင္။ ပါဆယ္ထုပ္ကာ ျပန္လာပါသည္။ ေရေသာက္ရန္ သတိရေသာ္လည္း ေရပုလင္းေမးၾကည့္ရာ ၃၅၀ စီစီပါ ေရပုလင္းအေသးတစ္လံုးကို ၂ က်ပ္ခဲြဟု ဆိုသျဖင့္ တူမေလးရယ္၊ NTUC မွာ တစ္ပုလင္းမွ ငါးမူးပဲ ရိွပါတယ္ကြာ ဟုဆိုေလေသာ္ ဒါက ၾသခ်တ္ေလ အန္ကယ္ရဲ့ ဟု ျပန္ေျပာေလ၏။ ထိုကေလးမကေလးမ်ားမွာ အသက္ငယ္ငယ္ ကုလားမကေလးမ်ား ျဖစ္၍ အတူပါလာသူ သူငယ္ခ်င္းကို ေမးၾကည့္ရာ သူက မက္ေဒၚနယ္ ႏွင့္ KFC မ်ားတြင္ ေက်ာင္းမ်ားပိတ္ေသာအခါ ေက်ာင္းသူ၊ ေက်ာင္းသားမ်ားကို ဦးစားေပး ခန္႔ထားေၾကာင္း၊ သူတို႔လည္း ေက်ာင္းသူမ်ား ျဖစ္ႏိုင္ေၾကာင္း၊ ေက်ာင္းပိတ္ထားသျဖင့္ ထိုဆိုင္မ်ားတြင္ ၀င္လုပ္ေနတာ ျဖစ္မည္ ထင္ေၾကာင္း ရွင္းျပပါ၏။ ေကာင္းေလစြတကား။ အလြန္ကပ္ေစးနဲလွေသာ ကြ်ႏ္ုပ္ကား ေရပုလင္းအေသးတစ္လံုးကို ၂ က်ပ္ခဲြေပးရမွာ ႏွေျမာလွသျဖင့္ ေရအဆာခံကာ ျပန္လာခဲ့ေလသည္။

တိုတိုေျပာရလွ်င္ သံရံုးျပန္ေရာက္၊ အထဲခဏ၀င္ အေျခအေနကို အကဲခတ္။ ကိုယ့္အလွည့္ႏွင့္ အတန္ငယ္ ေ၀းေသးမွန္း သိရသျဖင့္ အျပင္ထြက္ ဘာဂါကို ေန႔လည္စာအျဖစ္စား။ သံရံုးထဲ၀င္။ ျပန္ေစာင့္။ ဦးေအးၿငိမ္း ဟု ေခၚသံၾကားေသာ္ ေခြ်းႏွဲစာကေလးမ်ားကို ႏုိင္ငံေတာ္သို႔ ေပးလႉ။ အားလံုး ကိစၥ၊ ၀ိစၥၿပီး၍ သံရံုးအတြင္းမွ ျပန္ထြက္လာေသာ္ ေန႔လည္ ၁၂ နာရီ ၃၅ မိနစ္။
            ဤသည္မွာ ၂၀၀၈ ခုႏွစ္က ျဖစ္၏။ ေန႔၀က္ေလာက္ခံရေသာ ဒုကၡကို ဒုကၡဟု မမွတ္ပါႏွင့္။ ေနာက္ပိုင္း ပိုဆိုးေသးသည္။ သည့္ေနာက္ပိုင္း ကြ်န္ေတာ္ ကိုယ့္ဟာကိုယ္မသြားေတာ့ဘဲ ပင္နင္ဆူလာမွ ေအးဂ်င့္ကို ပိုက္ဆံေပးကာ လုပ္ခိုင္းပါသည္။ လုပ္ေပးခ ၃၀ ယူ၏။ မဆိုးပါ။ တစ္ေန႔လံုး အလုပ္ပ်က္၊ စိတ္ဒုကၡ၊ ကိုယ္ဒုကၡေရာက္ရတာႏွင့္စာလွ်င္ ၃၀ ေလာက္ကေတာ့ ေပးေပ်ာ္ပါသည္။          

ေနာက္ အစိုးရအေျပာင္းအလဲျဖစ္သြားေတာ့ ပထမအဆင့္အေနႏွင့္ အခြန္ေကာက္ခံျခင္းကို ၁၀ ရာခိုင္ႏႈန္းမွ ၂ ရာခိုင္ႏႈန္းသို႔ ေလွ်ာ့ခ်လိုက္သည္။ အခြန္ေလွ်ာ့ခ်ေသာကာလမွာ ၁၉ - ၈ - ၂၀၁၁ မွ ၁၈ - ၂ - ၂၀၁၂ ထိ ၆ လ ျဖစ္၏။ ထို႔ေနာက္တြင္မူ ႏိုင္ငံရပ္ျခားတြင္ အလုပ္လုပ္ေနသူမ်ားထံမွ အခြန္ေကာက္ခံျခင္းကို ၂၀၁၁ ႏွစ္ကုန္မွစကာ လံုး၀ရပ္ဆိုင္းလိုက္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ အခြန္ေပးေနရေသာေၾကာင့္ စင္ကာပူႏိုင္ငံသားခံရပါသည္ဟု ဆိုခဲ့သူတို႔အဖို႔ အမွန္တကယ္သာ ၎တို႔ေျပာသလို အခြန္မေပးခ်င္ေသာေၾကာင့္ စင္ကာပူ ႏိုင္ငံသားခံျခင္း ျဖစ္ခဲ့ပါမူ မိုးနတ္မင္းႀကီးကုိတိုင္တည္ကာ ကြ်န္ေတာ္မ်ိဳးႀကီး ေသသင့္ပါတယ္ဟုသာ ဟစ္ငိုဘို႔ ေကာင္းပါေတာ့သတည္း။

ဆက္ပါဦးမည္။

ေအးၿငိမ္း

၂၄-၆-၂၀၁၃၊ ည ၁၀း၄၇ နာရီ

Blk 663D, Jurong West St 65

#15-233

Singapore 644663

Tel: 97303027

http://shwenyein.blogspot.com

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++