လုပ္ငန္းခြင္အႏ ၱရာယ္ကင္းရွင္းေရး လက္စဲြစာအုပ္ -၂

 

လုပ္ငန္းခြင္အႏ ၱရာယ္ကင္းရွင္းေရး လက္စဲြစာအုပ္

 

ခရစၥတိုဖာေပါက္က်ိဳင္း ၏ အတၳဳပၸတၱိ (၂၄)

ပဥၥမပိုင္း (ပဥၥမ ၂ ႏွစ္ - ၂)

 

 (၉၃) ဂရုတင့္ (Grootint)

            ဖိုက္ဘာပိုက္ႀကီးမ်ားဆင္ရာတြင္ ႀကီးၾကပ္သည့္ ဂရုတင့္ကုမၸဏီမွ ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္တဲြလုပ္ရသူမ်ားမွာ နယ္သာလင္ႏိုင္ငံသား ဒတ္ခ်္ႀကီးမ်ားျဖစ္သည့္ အာ့ဒ္ (Ad) ႏွင့္ ဂုဗ္ (Goove)၊ ဂရိလူမ်ိဳး မက္စ္ (Max), အီတလီႏိုင္ငံမွ ဘရူႏို (Bruno), ဖိလစ္ပိုင္မွ ႏို၀ယ္ (Noel), ဟန္ေဂရီမွ ဖရန္႔ (Frank) တို႔ျဖစ္သည္။ ဖရန္႔မွာ ေဆာက္လုပ္ေရးမန္ေနဂ်ာျဖစ္၏။ သူတို႔အားလံုးႏွင့္ ကြ်န္ေတာ္ ပလဲနံပ သင့္ပါသည္။ သို႔ေသာ္ ႏို၀ယ္ဆိုသည့္ ဖဦးထုပ္ကိုမူ ကြ်န္ေတာ္ၾကည့္လို႔မရပါ။ ဤသည္မွာ ႏို၀ယ္က ကြ်န္ေတာ့္ကို ဘာလုပ္လို႔မွမဟုတ္။ ကြ်န္ေတာ္က အလကားေနရင္း သူ႔အေပၚ မေစ ၦယစိတ္ ပြားေနျခင္းသာ ျဖစ္ပါသည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ပုိက္က်ဴစီအင္ဂ်င္နီယာ (Piping QC Engineer) ဆုိၿပီး လခအမ်ားႀကီးေပး ခန္႔ထားေသာ္လည္း ႏို၀ယ္မွာ ပိုက္ႏွင့္ပတ္သက္လို႔ ဘာမွဟုတ္ဟုတ္ျငားျငား မတတ္ေသာေၾကာင့္  ၾကည့္မရတာ ျဖစ္၏။ ကိုယ့္ထက္သာ မနာလို ဆိုသကဲ့သုိ႔ ႏို၀ယ္ရေသာလခမွာ ကြ်န္ေတာ့္လခထက္ ေလးဆခန္႔ရိွေလရာ မဆီမဆိုင္ ကြ်န္ေတာ့္မွာ အလိုလိုေနရင္း အူအသည္းယားေနတာသာ ျဖစ္ပါသည္။ ႏို၀ယ္ကိုၾကည့္ရတာ ဘာစိတ္ခံစားမႈမွ ရိွပံုမေပၚ။ သူ႔ကို အဆဲခံရ သည့္တုိင္ နာပံုမရ။ စပ္ၿဖဲၿဖဲႏွင့္သာ ျဖစ္ပါသည္။ ေျပာခ်င္သေလာက္ေျပာၾကစမ္းကြာ၊ ငါပိုက္ဆံရၿပီးတာပဲ ဟု သေဘာထားပံုရပါသည္။  

            ကြ်န္ေတာ္တို႔မွာ တစ္ခန္းထဲတြင္ စုထုိင္ၾကသည္ျဖစ္ရာ သူတို႔လုပ္သမွ်၊ ေျပာသမွ်အားလံုး ျမင္ေနၾကားေနရသည္။ ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္ တိုက္ရိုက္ပင္မပတ္သက္ေသာ္ျငားလည္း ဤပုိက္လုိင္းမွာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ကုမၸဏီမွ ကန္ထရိုက္ယူထားေသာလုိင္းျဖစ္သျဖင့္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ႏွင့္ တစ္နည္းတစ္ဖံု ပတ္သက္ေနပါသည္။ တစ္ခါတစ္ရံ ညပိုင္းဆင္းရခ်ိန္မ်ား၌ ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္ႏို၀ယ္ အတူတဲြက်တတ္သည္။ ထိုသည့္အခါမ်ား၌ ႏို၀ယ္မွာ ညဦးပုိင္း ခဏတျဖဳတ္ ဆိုဒ္ထဲဟုိေလွ်ာက္၊ သည္ေလွ်ာက္လုပ္ၿပီး ည ဆယ္နာရီမတီးမီပင္ စားပဲြကိုရွင္းကာ တက္အိပ္ပါေတာ့ သည္။ ထို႔ေနာက္ မနက္ ၅ နာရီေလာက္ထကာ အေစာဆံုးထြက္ေသာ ေမာ္ေတာ္ႏွင့္ ျပန္၏။ ႏို၀ယ္တို႔ တန္ခ်က္ေတာ့။

            ႏို၀ယ့္အေၾကာင္း ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္အတင္းေျပာဘက္မွာ ယုန (Una) ျဖစ္၏။ သူက ဂရုတင့္မွ ခန႔္ထားေသာ စာေရးမျဖစ္သည္။ လူသူ ေလးပါး အရိပ္အျခည္ၾကည့္လွ်က္ ကြ်န္ေတာ့္အနားကပ္လာခါ “အဲဒါ ဖရန္႔ေပါ့။ ဒီပေရာဂ်က္အစမွာ သူ ဖိလစ္ပိုင္ကိုသြားတယ္။ အဲဒီမွာ သူ႔သူငယ္ခ်င္း မိတ္ဆက္ေပးလို႔ ႏို၀ယ္နဲ႔ေတြ႔တာ။ ႏို၀ယ္က သူ႔ကို ဘာေတြေတာင္ ဘယ္လိုျပဳစုလုိက္တယ္မသိဘူး။ ဘာမွလည္း တတ္တာမဟုတ္ဘဲနဲ႔ အင္ဂ်င္နီယာဆုိၿပီး ခန္႔ထားတာ။ သူကေတာ့ ခန္႔မွာကိုး။ သူလခေပးရတာမွ မဟုတ္တာ။ - -“ စသျဖင့္ ႏႈတ္ခမ္းတလန္၊ ပန္းတလန္ ေျပာပါသည္။ 

            သို႔ေသာ္ အာ့ဒ္ တို႔ကေတာ့ တကယ္လုပ္သူမ်ား ျဖစ္၏။ လူေကာင္ႀကီးမ်ားကလည္းႀကီးသျဖင့္ အပင္ပန္းလည္း ခံႏုိင္သည္။ စားလည္း စားႏုိင္သလို ညေနဘက္ အလုပ္ကျပန္ၿပီဆုိလွ်င္ ကလီမင္တီမွ ေဟာ္ကာစင္တာတြင္ ည ဆယ္နာရီ၊ ဆယ့္တစ္နာရီထိေအာင္ တေအးတေဆး ဘီယာေသာက္ေနေလ့ရိွသည္။ ဘီယာပင္မေသာက္ေသာ္လည္း တစ္ခါတစ္ရံ သူတို႔ႏွင့္အတူ ကြ်န္ေတာ္၀ိုင္းထိုင္တတ္ သည္။

            သူတို႔ယဥ္ေက်းမႈကေတာ့ အံ့ၾသဘို႔ေကာင္းပါသည္။ သူတို႔အားလံုးတြင္ ဂဲလ္ဖရဲန္႔ (girl friend) တစ္ေယာက္စီရိွ၏။ အာ့ဒ္၏ ဂဲလ္ဖရဲန္႔မွာ ဖဦးထုပ္မကေလးျဖစ္ၿပီး ဖရန္႔၏ ဂဲလ္ဖရဲန္႔မွာ ဗီယက္နမ္သူေလး ျဖစ္ပါသည္။ တစ္ခါတစ္ရံ သူတို႔ဇနီးသည္မ်ား စင္ကာပူသို႔ လုိက္လာသည္။ ထိုအခါ သူတို႔ဇနီးသည္မ်ားကို ဒါ ငါ့ ဂဲလ္ဖရဲန္႔ကြ ဟု မိတ္ဆက္ေပး၏။ ဇနီးျဖစ္သူမ်ားကလည္း ထိုေကာင္မေလးမ်ားကို ေဖာ္ေဖာ္ေရြေရြပင္ ရင္းရင္းႏွီးႏွီးဆက္ဆံပါသည္။ သူတို႔ ဂဲလ္ဖရဲန္႔ေကာင္မေလးမ်ားကလည္း သူတို႔ကို တရုိတေသျပဳစုသည္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ျမန္မာမ်ားဆိုလွ်င္ မည္သို႔ေနပါမည္နည္း။ စင္ကာပူအလည္လာသည့္ သင့္ဇနီးသည္အား ဒါ ငါ့အတည္းေလးေလ၊ နင္ ကုိယ့္ညီမေလးလို သေဘာထားေပါ့ဟာ ဟု မိတ္ဆက္ေပးၾကည့္ပါ။ ဟင္၊ ေသခ်င္းဆိုး၊ ဒါ လုပ္စရာလား ဟု ခံုဖိနပ္ႏွင့္ ေခါင္းအေခါက္မခံရလွ်င္ ကံေကာင္း။

            လူေပါင္းစံုသလို စရိုက္လည္း မ်ိဳးစံုလွသည္။ ဘရူႏိုမွာ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ေန၊ ေသခဲဟူေသာ ၀ါဒကို လက္ကိုင္ထားသူ ျဖစ္သည္။ ဘယ္ခါ ၾကည့္လုိက္၊ ၾကည့္လုိက္။ အၿမဲေပ်ာ္ေနသူ ျဖစ္သည္။ အီတလီလို သီခ်င္းမ်ားကို ေအာ္ဟစ္ဆိုလိုက္ သူသေဘာမေတြ႔လွ်င္ ဖန္ကူးရုိး ဟု အီတလီလိုဆဲလိုက္။ ႏို၀ယ့္ကိုလည္း ႏွစ္ျပားမတန္ေအာင္ ပက္ပက္စက္စက္ ေျပာသူျဖစ္၏။ သို႔ေသာ္ အထက္တြင္ေျပာခဲ့သလို၊ ႏို၀ယ္မွာ သူ႔မေျပာသကဲ့သို႔ မ်က္လံုးအျပဴးသားႏွင့္ စပ္ၿဖဲၿဖဲလုပ္ေနသည္သာ ျဖစ္ေလသည္။ အမွန္မွာ ဘရူႏိုက ဂရုတင့္မွမဟုတ္။ ဂရုတင့္သို႔ ပိုက္မ်ားကိုေရာင္းေသာ အီတလီ၊ ဆာပလပ္ကုမၸဏီမွ ျဖစ္သည္။ ဂရုတင့္မွ ပုိက္မ်ားဆင္ရာသို႔ အရည္အေသြးပိုင္းဆိုင္ရာ ေစာင့္ၾကပ္ ၾကည့္ရႈရန္ လႊတ္ထားတာျဖစ္သည္။

            မက္စ္မွာမူ ႏြားရိုင္းတစ္ေကာင္ အီအီးပါေနသည္ကို ၾကက္ေျခခတ္ထားသည့္ပံုအား A3 စာရြက္ႏွင့္ ပရင့္ထုတ္၊ ပလတ္စတစ္ ေလာင္းကာ သူ႔စားပဲြေရွ႔တြင္ ကပ္ထားသည္။ ဘူးရွစ္မလုပ္နဲ႔ (Don’t Bull-shit) ဟု ဆိုလိုျခင္းျဖစ္၏။ ဆိုဒ္မန္ေနဂ်ာလုပ္သူ ဖရန္႔ႏွင့္ မၾကာခဏ ျပႆနာတက္သည္။ မက္စ္မွာ ဂရုတင့္မွ မဟုတ္။ Third Party ေခၚ အျပင္ကုမၸဏီမွ ဂရုတင့္လုပ္သည္မ်ားကို ႀကီးၾကပ္ စစ္ေဆး ရသူျဖစ္ေလသည္။ သူအဘယ္ေၾကာင့္ ဖရန္႔ႏွင့္ ျပႆနာတက္ရသနည္း။ အေၾကာင္းရိွ၏။

             ဖရန္႔က ဆိုဒ္မန္ေနဂ်ာဆိုေတာ့ ေနခ်င္သလိုေန၊ လုပ္ခ်င္သလိုလုပ္သည္။ တစ္ခါတစ္ရံ Hey, Una, No internet, I am going back ဆိုကာ ျပန္သြားသည္။ တစ္ခါတစ္ရံ ေလးငါးရက္မေပၚလာ။ ယုနအေျပာအရ စင္ကာပူအႏွံ႔ သြားခ်င္သလိုသြားၿပီး က်သမွ် တကၠစီခကို လည္းေကာင္း၊ ၀ယ္ထားသမွ် ပစၥည္းတန္ဘုိးအားလံုးကိုေသာ္လည္းေကာင္း ေဘာက္ခ်ာဖြင့္ကာ တင္ေတာင္းသည္ ဆုိပါသည္။ ၀ယ္သည့္ ပစၥည္းဆိုရာ၌ သူ႔ဘို႔သာမက၊ သူ႔ဂဲလ္ဖရဲန႔္ဘို႔၀ယ္သည္မ်ားကိုပါ တင္ေတာင္းျခင္းျဖစ္၏။ သူတို႔ဘီယာေသာက္ခ၊ ဟုိသြားဒီသြား၊ ဟိုဟာ၀ယ္ သည္ဟာ၀ယ္ တင္ေတာင္းတာအစုစု၊ အကုန္ေပါင္းလိုက္လွ်င္ ကြ်န္ေတာ့္လခထက္ပင္ ပိုမ်ားႏိုင္ပါသည္။ သူတို႔ရေသာလခမွာ အာ့ဒ္အေျပာ အရ စင္ကာပူေဒၚလာ တစ္ေသာင္းႏွစ္ေထာင္ခန္႔ ျဖစ္ပါသည္။

            ဖရန္႔ သည္လိုလုပ္ေနတာကို ၾကည့္မရသူမွာ မက္စ္ျဖစ္၏။ သည္ေတာ့ မက္စ္ႏွင့္ မၾကာခဏစကားမ်ားသည္။ သုိ႔ေသာ္ သူက ဂရုတင့္မွမဟုတ္ေတာ့ ဘာမွလုပ္လို႔မရ။ ပါးစပ္ေသနတ္သာ ပစ္လို႔ရသည္။

 

(၉၄) ၀ီကြမ္း (Wecom)

            ပိုက္မ်ားတပ္ဆင္ျခင္းကို ၀ီကြမ္းမွ တာ၀န္ယူသည္။ ယူနီယမ္အလြိဳင္းက ၀ီကြမ္းကို ဆပ္ကြန္း (sub-contractor) ေပးထားျခင္း ျဖစ္၏။ ၀ီကြမ္းမွ အလုပ္သမားအမ်ားစုမွာ အိႏိၵယႏွင့္ ဘဂၤလားကုလားေလးမ်ားျဖစ္ပါသည္။ မေလးလူမ်ိဳးအနည္းငယ္လည္း ပါသည္။ စူပါဗိုက္ဆာမ်ားမွာ လီ ႏွင့္ ဆာဖာရီတို႔ျဖစ္သည္။ ေနာက္ အဲလက္စ္ဆုိသည့္ တစ္ေယာက္လည္းရိွေသးသည္။ သို႔ေသာ္ သူက မေန႔တစ္ေန႔ ကမွ အလုပ္သမားဘ၀မွ စူပါဗိုက္ဆာျဖစ္လာသူ ျဖစ္၏။ အလုပ္အေၾကာင္း ေရေရလည္လည္ နားလည္လို႔ျဖစ္လာတာမဟုတ္။ သူေဌးႏွင့္ ေဆြမ်ိဳးမကင္းေသာေၾကာင့္ ဦးထုပ္အျဖဴေဆာင္းရျခင္းျဖစ္သည္။ လုပ္ငန္းမကြ်မ္းက်င္သူအား စူပါဗိုက္ဆာခန္႔ထားျခင္းကို အာ့ဒ္က “ဟင္၊ အရင္လက တံျမက္စည္းလဲွေနတဲ့ေကာင္က ခု စူပါဗိုက္ဆာဆိုေတာ့ ဘယ္နဲ႔လုပ္ ေသာက္သံုးက်မလဲကြ” ပါးစပ္ႀကီးတစ္လံုးႏွင့္ ပယ္ပယ္ နယ္နယ္ေျပာေလ့ရိွသည္။ သို႔ေသာ္ ဘာမွမထူးပါ။  

            အလုပ္သမားမ်ားထဲမွ ခ်ိဳင္ခ်ီမင္းကဲ့သို႔ေသာ ပိုက္ဖစ္တာအခ်ိဳ႔မွာ အလြန္ေတာ္သည္။ စူပါဗိုက္ဆာမလုိပဲ လုပ္ႏိုင္သူမ်ားျဖစ္၏။ အိႏိၵကုလားေလးမ်ားထဲမွ MKM တို႔ဆိုလွ်င္ ဘဲြ႔ရမ်ားျဖစ္သည္။ အေျခအေနအရ ပိုက္ဖစ္တာလုပ္၊ လာမီနိတ္လုပ္ေနရျခင္း ျဖစ္၏။ သူတို႔က ပညာတတ္ေတာ့ ေျပာလုိ႔ဆုိလုိ႔ေကာင္း၊ ေပါင္းလုိ႔သင္းလို႔ ေကာင္းသည္။ အလုပ္ကိုလည္း ခုိျခင္းကပ္ျခင္းမရိွပဲ ႀကိဳးႀကိဳးစားစား လုပ္ၾက သူမ်ား ျဖစ္၏။

            စူပါဗုိက္ဆာလုပ္သူမ်ားမွာမူ ဖင္ေလးတုန္းဆဲြျဖစ္၏။ အလုပ္စတာ ၈ နာရီျဖစ္ေသာ္လည္း ၉ နာရီေက်ာ္မွ အိပဲ့အိပ့ဲႏွင့္ ေရာက္လာ တတ္သည္။ အလုပ္သမားေတြထဲမွ လုပ္တတ္ကိုင္တတ္ရိွသူမ်ားက ဘာလုပ္မည္ဆိုတာ သူတို႔ဘာသာ သူတို႔စီစဥ္။ သူတို႔ဟာသူတို႔ အလုပ္စတာျဖစ္၏။ ဤသည္ကို အာ့ဒ္တို႔ ဂရုတင့္မွလူေတြက မႀကိဳက္။ သူတို႔က လုပ္ငန္းတိုးတက္မႈအစီရင္ခံစာ (Progress Report) ကို ေရးရသူမ်ား ျဖစ္သျဖင့္ ၿပီးသင့္သေလာက္ အလုပ္မၿပီးသည့္အေၾကာင္း ၀ီကြမ္းကို စည္းေ၀းပဲြမ်ားတြင္ ကြန္ပလိန္းလုပ္သည္။ သို႔ေသာ္ ကြ်န္ေတာ့္အျမင္တြင္ေတာ့ ဘာမွထူးျခားလာတာ မေတြ႔ရပါ။ ေျပာလည္း ေမာင္ေျပာပဲျဖစ္၏။  ေနာက္ေတာ့ လုပ္စရာရိွမ်ားအား အလုပ္သမားေတြကိုေျပာျပၿပီး လုပ္ခုိင္းရသည္။ မေနႏိုင္ေသာ သူတို႔က အလိုလိုေနရင္း ၀ီကြမ္းစူပါဗိုက္ဆာမ်ား ျဖစ္ေနေလေတာ့၏။

            ၀ီကြမ္းမွ ဆိုဒ္မန္ေနဂ်ာမွာလည္း သည္ပေရာဂ်က္စေတာ့မွ မန္ေနဂ်ာရာထူးသို႔ေရာက္လာသူ ျဖစ္၏။ ေနာ္မန္ဟု ေခၚသည္။ သူကေတာ့ သိပ္မဆုိးလွပါ။ အလုပ္ဆိုသည္မွာ တစ္ဦးေကာင္းတစ္ေယာက္ေကာင္း လုပ္လို႔ရတာမဟုတ္။ အားလံုးစုေပါင္း လုပ္ၾကရ သည္ျဖစ္ရာ အားလံုးညီညီညြတ္ညြတ္လုပ္ၾကပါမွ မိမိတို႔မွန္းထားသည့္ပန္းတုိင္သို႔ ေရာက္ႏိုင္မည္။ သည့္အတြက္ မန္ေနဂ်ာ၊ စူပါဗိုက္ဆာ၊ အင္ဂ်င္နီယာ၊ က်ဴစီ၊ အေထြေထြအလုပ္သမား အားလံုး မိမိတုိ႔က်ရာေနရာမွ မိမိတို႔တာ၀န္ကို မခိုမကပ္ လုပ္ၾကရန္လိုသည္။ မန္ေနဂ်ာတစ္ေယာက္ထဲ ေကာင္းေနလို႔ မရသလို၊ မန္ေနဂ်ာလုပ္သူ အသံုးမက်ပါက လုပ္သေလာက္ ခရီးတြင္မည္ မဟုတ္ပါ။

            ၀ီကြမ္းမွ ခန္႔ထားေသာ Safety Supervisor တစ္ေယာက္ရိွသည္။ စတီဗင္ ဟူ၏။ သူ႔က်ေတာ့ ပံုစံတစ္မ်ိဳး။ လူေရွ႔သူေရွ႔တြင္ ေဟာင္ဖြာေဟာင္ဖြာႏွင့္ သူအလုပ္အလြန္လုပ္ေၾကာင္းျပသည္။ သုိ႔ေသာ္ ဆိုဒ္ထဲတြင္မူ အလြန္ေတြ႔ရခဲလွ၏။ တစ္ခါတစ္ရံ ေဆးလိပ္ ေသာက္ေသာ Smoking shed ၌ေတြ႔ရတတ္သည္။ အခါမ်ားစြာ သူဘယ္ေရာက္ေနမွန္း မည္သူမွမသိပါ။ ကြ်န္ေတာ့္မွာမူ ကိုယ္ႏွင့္ တိုက္ရိုက္မပတ္သက္၊ အေနသာႀကီးမို႔ မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနပါသည္။ သို႔ေသာ္ ကြ်န္ေတာ့္မန္ေနဂ်ာျဖစ္သူ မယ္လ္ဘင္းကိုမူ သည္အေၾကာင္း ေျပာျပထားသည္။ 

            လုပ္ငန္းခြင္ အႏၱရာယ္ကင္းရွင္းေရးအရာရိွ (Safety Officer) မ်ားမွာမူ မၾကာခဏ ေဟာတစ္ေယာက္၊ ေဟာတစ္ေယာက္ ေျပာင္းေနတာေတြ႔ရသည္။ ဘာ့ေၾကာင့္လည္းေတာ့ ေသေသခ်ာခ်ာမသိပါ။ ကြ်န္ေတာ္ေရာက္ခါစက Safety Officer မွာ Lee ျဖစ္၏။ တစ္မနက္တြင္ အလုပ္လုပ္ခြင့္ပါမစ္ကိစၥႏွင့္ပတ္သက္ၿပီး ေဂ်ဗီမွ safety က သေဟာက္သဟာႏွင့္ ပါမစ္စာရြက္ကို ၿဖဲပစ္သည္။ Tool Box Meeting မွ လူအမ်ားေရွ႔တြင္ျဖစ္၏။ သည္တြင္ Lee ကလည္း အားက်မခံ က်န္ပါမစ္အားလံုးကို ဆုတ္ၿဖဲလႊင့္ပစ္လိုက္ပါသည္။ ေဂ်ဗီက ေကာင္မွာ ဘာမွျပန္မေျပာေသာ္လည္း ရႉးရႉးရွားရွားျဖင့္ ျပန္ထြက္သြား၏။

            ထိုေန႔ေန႔ခင္း စည္းေ၀းပဲြအၿပီး Lee မွာ မ်က္စိမ်က္ႏွာပ်က္လွ်က္ ျပန္ေရာက္လာ၏။ မ်က္လံုးမ်ားနီရဲစြတ္စိုေနသျဖင့္ မ်က္ရည္က် လာသည္ဟုပင္ ထင္ပါသည္။ မနက္ကကိစၥႏွင့္ပတ္သက္ၿပီး ေဂ်ဗီက သူ႔ကို မည္မွ်ၿဖဲလႊတ္လိုက္သည္မသိ။ ျပန္ေရာက္ေရာက္ခ်င္း မန္ေနဂ်ာ အခန္းအတြင္း၀င္သြားပါသည္။ ျပန္ထြက္လာေတာ့ အထုပ္အပိုးျပင္ကာ ျပန္မည္ျပဳ၏။ ဘာျဖစ္တာလဲဟု ကြ်န္ေတာ္ေမးတာကိုပင္ ဘာမွ ျပန္မေျဖပါ။ ဘိုင့္ဘိုင္ ဟုဆိုကာ ကေသာကေျမာထြက္သြားပါသည္။ ယေန႔ထိ ေနာက္ထပ္ သူႏွင့္တစ္ခါမွ မေတြ႔ရေတာ့ပါ။ သည္လိုျပႆနာ မ်ိဳး မ်ားစြာေတြ႔ရပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္ႀကံဳခဲ့ရေသာ ျပႆနာမ်ားကို ေနာက္ပိုင္းေျပာျပပါမည္။

 

(၉၅) Tool Box Meeting (TBM)

            Tool Box ကို ျမန္မာျပန္ရလွ်င္ လက္နက္ေသတၱာ ဟု အဓိပၸါယ္ရပါသည္။ meeting မွာမူ စည္းေ၀းပဲြျဖစ္၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ျမန္မာျပည္မွလူမ်ားကိုသာ ဘာသာျပန္ခုိင္းရလွ်င္ Tool Box Meeting ကို လက္နက္ေသတၱာစည္းေ၀းပဲြဟု ဘာသာျပန္မည္ မုခ်ျဖစ္၏။ ဤသည္မွာ ေျပာစရာမရိွသျဖင့္ အားအားလ်ားလ်ား လွ်ာအရိုးမရိွတုိင္း ေလွ်ာက္ေျပာျခင္းမဟုတ္ပါ။ တကယ့္ကို ဤအတိုင္းဘာသာျပန္ ထားတာ လက္ေတြ႔မ်က္ေတြ႔ႀကံဳခဲ့ရဖူးျခင္းေၾကာင့္ ေျပာျခင္းျဖစ္သတည္း။ သည္အေၾကာင္း ေနာက္ပိုင္းတြင္ အေသးစိတ္ေျပာျပပါမည္။

            Tool Box Meeting ဟူသည္မွာ ေန႔တစ္ေန႔၏ အလုပ္မစမီ၊ လုပ္ငန္းခြင္မ၀င္မီ အလုပ္သမားမ်ားကို သည္ကေန႔ ဘာေတြ လုပ္မည္။ သည္လုိလုပ္ရာတြင္ မည္ကဲ့သုိ႔ေသာ အႏၱရာယ္မ်ားရိွသည္။ ဤအႏၱရာယ္မ်ားမျဖစ္ေအာင္ မည္ကဲ့သို႔ကာကြယ္ရမည္။ မည္ကဲ့သို႔ ေသာ စည္းမ်ဥ္းစည္းကမ္းမ်ားကို လုိက္နာရမည္။ ယမန္ေန႔က လုပ္ငန္းခြင္တြင္ မည္ကဲ့သုိ႔ေသာ အႏၱရာယ္မ်ားႀကံဳခဲ့ရသည္။ ဤကဲ့သို႔ မလုပ္သင့္။ မည္က့ဲသို႔လုပ္သင့္သည္ စသျဖင့္ တစ္ေန႔တာ လုပ္ငန္းတာ၀န္မ်ားႏွင့္ လုပ္ရာတြင္ အႏၱရာယ္ကင္းေအာင္ မည္ကဲ့သို႔ လုပ္သင့္ သည္ ဆုိသည့္အေၾကာင္းမ်ားကို စူပါဗိုက္ဆာမ်ား၊ လုပ္ငန္းခြင္အႏၱရာယ္ကင္းရွင္းေရးအရာရိွမ်ား (Safety Supervisor, Safety Coordination, Safety Officer) စသည္တုိ႔က ေျပာျပျခင္း ျဖစ္ပါသည္။

            သို႔ေသာ္လည္း သိၾကသည့္အတိုင္း ဟ၊ ငါတို႔ေတာ့ ဒါေတြသိထားမွ ျဖစ္မကြ၊ မျဖစ္မေနသြားတက္မွ ျဖစ္မယ္။ ဒါ၊ ငါတို႔အတြက္ အေရးႀကီးတယ္၊ ဒါေတြမသိရင္ ငါတို႔အတြက္ အႏၱရာယ္ရိွတယ္ ဟုမ်ား ေတြးေတာစဥ္းစားကာ စိတ္ပါလက္ပါလာတက္သူ ဘယ္ႏွဦး ရိွပါ သနည္း။ တစ္ေယာက္မွ မရိွပါ။ ေအာက္ကပံုမွာ လုပ္ငန္းခြင္မ၀င္မီ ကြ်န္ေတာ္ TBM ေပးေနပံု ျဖစ္ပါသည္။ ေအာင္မယ္၊ အမ်ားသားဟ ဟု အထင္မႀကီးပါႏွင့္။ ပ်က္ကြက္သူမ်ားသျဖင့္ တစ္ရက္ပ်က္လွ်င္ တစ္နာရီျဖတ္မည္ဟု ၀မ္နင္ထုတ္ထားသျဖင့္ လာၾကျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ ဒါေတာင္ ပ်က္ၿမဲပ်က္ေနၾကေသးသျဖင့္ ေနာက္ေတာ့ တစ္ရက္ပ်က္ပါက တစ္ဆယ္ျဖတ္မည္ဟု ျပန္ျပင္လိုက္ရေလ၏။ TBM တက္သူမ်ား စာရင္းကို ကြ်န္ေတာ္က ေန႔တိုင္းစာရင္းျပဳစုကာ စေနေန႔တိုင္း ရံုးသုိ႔တင္ရသည္။ ပ်က္သူမ်ားကို ရံုးက လစာမွ ျဖတ္သည္။

အီးစီစီပေရာဂ်က္တြင္ ဂ်ပန္က မိန္းကြန္းျဖစ္ေလရာ သူတို႔စနစ္အား စင္ကာပူတြင္း အတင္းသြပ္သြင္းရန္ ႀကိဳးစားေလေတာ့၏။ ထိုအထဲတြင္ မနက္ေစာေစာ အလုပ္မစမီလုပ္ရေသာ Took Box Meeting ၌ ေသြးပူေလ့က်င့္ခန္း လုပ္ခုိင္းျခင္းသည္လည္း တစ္ခုအပါအ၀င္ ျဖစ္၏။ သူတို႔ေဂ်ဗီရံုးေရွ႔တြင္လည္း ရိွရိွသမွ်၊ အရာထမ္း၊ အမႈထမ္းအားလံုးထြက္ကာ ေလ့က်င့္ခန္းလုပ္ရသည္။ သူတို႔ကေတာ့ ေရွ႔ဆံုးတြင္ ေဆာင္းေဘာက္စ္ခ်ကာ တီးလံုးဖြင့္လွ်က္ လုပ္ၾကျခင္းျဖစ္၏။ အာ - ဘယ္ကလာ နည္းျပရေနမလဲဗ်ာ။ ေရွ႔ဆံုးကလူလုပ္တာ ၾကည့္ၿပီး သူ႔ေနာက္က လူေတြက လိုက္လုပ္။ ေနာက္ကလူေတြက သူတို႔ေရွ႔ကလူေတြလုပ္တဲ့အတိုင္း လုိက္လုပ္။ ေရွ႔ကလူေတြ ကုန္းဆိုကုန္း။ ေရွ႔ကလူေတြ ကြဆို ကြေပါ့။

            သုိ႔ေသာ္လည္း လူေပါင္း ၄-၅၀၀ ေလာက္ရိွေလရာ ပညာတတ္သူလည္းပါ။ မတတ္သူလည္းပါ။ ယခင္က ေလ့က်င့္ခန္းလုပ္ဖူးသူ လည္းရိွ။ မလုပ္ဖူးသူလည္း မနည္းလွ။ အခ်ိဳ႔မွာလည္း စိတ္ပါလက္ပါကုန္း၏။ အခ်ိဳ႔က်ေတာ့ မတတ္သာလို႔လုပ္ရေသာ္လည္း စိတ္ပါလို႔ မဟုတ္။ ထို႔ေၾကာင့္ ကုန္းတာေအာင္ အျဖစ္ပဲကုန္းသည္။ ထို႔ျပင္ ၾကည့္လုပ္တာေပမင့္ ေရွ႔ဆံုးကလူလုပ္တာကို ေနာက္ကလူ လိုက္လုပ္ရာ မွာ နည္းနည္းလဲြ၊ သူ႔ေနာက္ကလူကထပ္လဲြ။ ဟို႔ေနာက္ဆံုးလူသို႔ေရာက္ေသာအခါ ေရွ႔ဆံုးမွလူလုပ္ျပတာႏွင့္ ဘာမွ မပတ္သက္ေတာ့၊ လံုးလံုးလဲြေလေတာ့၏။

ကြ်န္ေတာ့္မွာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ရံုးရိွရာ အေပၚထပ္ရံတာမွေနၿပီး သူတို႔လုပ္ေနတာၾကည့္ခါ တစ္ကိုယ္တည္း ငါးသေလာက္ၿပံဳး၊ ၿပံုးမိပါ ၏။ အင္း၊ ျမတ္စြာဘုရားေဟာခဲ့တဲ့ ပုထုဇေနာ၊ ဥမၼတၱေကာဆိုတာ ဒါမ်ိဳးကိုမ်ား ေခၚတာလား ဟု ကိုယ့္ကုိယ္ကိုယ့္ ေမးခြန္းထုတ္ေနမိ ပါသည္။ ဂ်ပန္ေတြကေတာ့ မနက္ေစာေစာ အလုပ္မလုပ္မီ အေၾကာအခ်င္ေတြ ေလ်ာ့သြားေအာင္ အိပ္ခ်င္မူးတူးျဖစ္ေနေသးရင္ေတာင္ အိပ္ခ်င္စိတ္ေတြေပ်ာက္ၿပီး လန္းလန္းဆတ္ဆတ္ ျဖစ္လာေအာင္ လုပ္ေပးတာေနမွာဘဲ။ သို႔ေပသိ သည္လူ ၅၀၀ ေလာက္မွာ သူတို႔ ရည္ရြယ္သလိုျဖစ္မည့္သူ ဘယ္ႏွဦး ရိွပါမည္နည္း။ သူရို႔ဂ်ပန္ေတြႏွင့္ အေနာက္ဖက္မွ ကိုအျဖဴမ်ားကေတာ့ ေသေသခ်ာခ်ာ လုပ္ၾက၊ တကယ္ အေၾကာအခ်င္ေလ်ာ့ၾကပါလိမ့္မည္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ အေရွ႔ေတာင္အာရွမွ လူမ်ားကေတာ့ သိေတာ္မူၾကသည့္အတိုင္း၊ ဘာမွ မေျပာသာလို႔သာ လုပ္ရသည္၊ အျဖစ္ပဲလုပ္ၾကတာမ်ားပါသည္။

TBM ကို ဆီေလ်ာ္ေအာင္ဘာသာျပန္ရန္ ကြ်န္ေတာ္စဥ္းစားဆဲပင္ျဖစ္ပါသည္။ စိတ္ႀကိဳက္မရေသးပါ။ TBM လုပ္တာ ေကာင္းပါ သည္။ အားသာခ်က္မ်ားရိွ၏။ သည္ေန႔ဘာလုပ္မည္။ ဘာအစီအစဥ္ေတြရိွသည္။ ဘာေတြသူတို႔လုိက္နာရမည္ စသည္တို႔အား လူအားလံုးကို တစ္ထိုင္တည္းႏွင့္ အားလံုးေျပာျပလိုက္ႏိုင္သည္။ ထို႔ျပင္ အလုပ္သမားမ်ားဘက္မွ ျပန္လည္တင္ျပစရာရိွလွ်င္လည္း သည္ေနရာတြင္ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ တင္ျပႏုိင္သည္။ ရံုးမွညႊန္ၾကားခ်က္တစံုတရာ ေပးလာလွ်င္လည္း သည္ေနရာတြင္ ေျပာျပလုိက္ႏိုင္သည္။ အေရးႀကီး ေသာ သတင္းပလင္းမ်ားကိုလည္း သည္ေနရာတြင္ အားလံုးသုိ႔ေျပာျပလုိက္ႏုိင္သည္။ ဥပမာ - ဒီကေန႔ ငါတုိ႔ပေရာဂ်က္က အေရးေပၚစမ္း သပ္မႈ လုပ္လိမ့္မယ္။ ဒီေတာ့ အေရးေပၚဥၾသဆဲြသံၾကားရင္ မင္းတုိ႔ ဘာေတြလုပ္ရမယ္ စသျဖင့္ ျဖစ္၏။

ဤတြင္ အလ်ဥ္းသင့္၍ေျပာရလွ်င္ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ ျမန္မာျပည္မွ လုပ္ငန္းခြင္မ်ား၌လည္း ဤကဲ့သို႔ေသာ TBM မ်ား ရိွလာေစရန္ ဆႏၵျဖစ္မိပါသည္။ အမ်ားစုကေတာ့ ႀကိဳက္ခ်င္မွႀကိဳက္ပါလိမ့္မည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆုိေသာ္ TBM ကို အခ်ိန္မွန္လုပ္သည္ျဖစ္ရာ အလုပ္ခ်ိန္ ေနာက္က်လို႔မရ။ ထုိမွ်သာမက TBM ဟူသည္ အလုပ္မစမီ နာရီ၀က္ခန္႔ႀကိဳလုပ္ေလ့ရိွသည္ျဖစ္ရာ TBM မီေအာင္သာလာရမည္ဆုိပါက အနည္းဆံုး နာရီ၀က္ေစာေရာက္ေအာင္ လာရမည္ ျဖစ္ေပသည္။ ေနာက္က်ခ်င္သာ က်ရမည္။ အလုပ္ကို နာရီ၀က္ေစာလာရမည္ဆိုျခင္း အား မည္သူသည္ ၀မ္းေျမာက္၀မ္းသာ ႀကိဳဆိုပါမည္နည္း။ အားလံုးႏႈတ္ခမ္းမဲ့ၾကမည့္သူခ်ည္း ျဖစ္ေလသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ္ကသာ ျမန္မာျပည္လုပ္ငန္းခြင္မ်ားတြင္ TBM ကို မျဖစ္မေနလုပ္ၾကရန္ ဥပေဒထုတ္ပါ။ မလုပ္သူမ်ားအား တင္းတင္းၾကပ္ၾကပ္ အေရးယူပါဟု အဆိုတင္သြင္းပါက တမလြန္သို႔ေရာက္ရိွေနၿပီျဖစ္ေသာ ကြ်န္ေတာ့္ေမြးသမိခင္မွာ ေန႔တုိင္းေခါင္းႀကိမ္းေနရကိန္း ရိွေပသည္။ 

 

 

(၉၆) လာမနိတ္လုပ္ျခင္း (Lamination)

၀ီကြမ္းမွ ပိုက္ဖစ္တာမ်ားမွာ ေတာ္ၾကပါသည္။ အခ်င္း ၂.၇ မီတာပုိက္ႀကီးမ်ားကို အၿမီးအေမာက္တည့္ေအာင္ နည္းနည္းမွ မလဲြရေအာင္ဆင္ဘို႔ဆိုတာ လြယ္ကူလွေသာအလုပ္မဟုတ္ပါ။ ကြ်န္ေတာ့္ကို ဆင္ခိုင္းလွ်င္ပင္ အတိအက်ရပါမည္လား။ မေသခ်ာပါ။ အဲလ္ဘိုးႀကီးမ်ားကို ကရိန္းႀကီးႏွင့္မၿပီး ဖစ္တင္လုပ္ရသည္မွာ အေတာ့္ကို မလြယ္လွေသာကိစၥျဖစ္ေလ၏။

ထို႔ျပင္ပိုက္မွာ စက္၀န္းပံုျဖစ္၏။ သို႔ေသာ္ တကယ့္တကယ္က် စက္၀န္းအတိုင္း လံုး၀ကြက္တိျဖစ္ေနေအာင္ ထိန္းထားဘို႔မလြယ္။ အနည္းငယ္ေတာ့ ဘဲဥပံုျဖစ္ေနသည္။ သည္ေတာ့ ပိုက္မ်ားကိုဆင္ရာတြင္ သံေခ်ာင္းမ်ား သစ္သားေခ်ာင္းမ်ားအား ဟိုက္ေျဒာလစ္ဂ်က္ႏွင့္ ကန္ကာ ၀ုိင္းေအာင္ျပန္လုပ္ရေသးသည္။

 

ေနာက္ၿပီး သည္ပိုက္ႀကီးမ်ားကို ဆက္ရာတြင္ လာမနိတ္လုပ္ၿပီးဆက္သည့္အေၾကာင္း အထက္တြင္ ေျပာခဲ့ၿပီးပါၿပီ။ လာမနိတ္လုပ္ တယ္ဆိုတာ လြယ္လြယ္ကေလးမဟုတ္။ ျမန္မာစကားပံုတြင္ အစားမေတာ္တစ္လုပ္ ဟု ရိွ၏။ လာမနိတ္လုပ္ရာတြင္မူ အစပ္မေတာ္ တစ္ခြက္ ျဖစ္၏။ ပိုက္ႏွင့္ပိုက္၊ ပိုက္ႏွင့္ပုိက္ဆက္ပစၥည္းမ်ားကို ဆက္ရာတြင္ ပုိက္အေပၚယံမ်က္ႏွာျပင္ကို ေက်ာက္စက္တိုက္ၿပီး ဖိုက္ဘာစ ႏွင့္ ဓါတုေဆးမ်ားျဖင့္ လုိေသာအထူရေအာင္ တစ္လႊာခ်င္းထပ္ရသည္။ ပိုက္ႀကီးမ်ားမွာ အလြန္ႀကီးမားလွေပရာ တစ္ခါတည္းအၿပီးလုပ္ဖို႔ မျဖစ္ႏိုင္။ သည္ေတာ့ အပိုင္းလိုက္ လုပ္ရသည္။ လာမနိတ္လုပ္ရာတြင္လည္း အနည္းဆံုး လူ ၆ ေယာက္ေလာက္ လုပ္ရသည္။ ေက်ာက္စက္တိုက္တာ၊ လာမနိတ္လုပ္တာ ၄ ေယာက္၊ အကူ တစ္ေယာက္ ေဆးစပ္တာတစ္ေယာက္။

            လာမနိတ္လုပ္ရာတြင္ အာရံုမ်ား၍မရ။ မိမိလုပ္ေနေသာအလုပ္တြင္ သမာဓိေကာင္းေကာင္းႏွင့္ လုပ္ရသည္။ ဟိုေတြးဒီေတြး ေတြးေနလွ်င္ ေကာင္းေကာင္းဒုကၡမ်ားမည္။ လာမနိတ္လုပ္ရာတြင္ ရီဇင္ႏွင့္ ကက္တလစ္တို႔ကို ၁၀၀ း ၁ ႏွင့္စပ္ရေၾကာင္း ေျပာခဲ့ၿပီ။ ဤအခ်ိဳးကိုမွားလို႔မရ။ နည္းလွ်င္ မေျခာက္။ မ်ားလွ်င္ အေျခာက္ျမန္မည္။

            ပုိက္ႀကီးမ်ားကို လာမနိတ္လုပ္ရာတြင္ ပိုက္အႀကီးအေသးကိုလုိက္၍ အနည္းဆံုး နာရီ၀က္မွ ၄၅ မိနစ္ထိ ၾကာသည္။ လာမနိတ္ လုပ္ေနစဥ္ ေကာ္ေျခာက္လို႔မျဖစ္။ တစ္၀က္တစ္ပ်က္ႏွင့္ေကာ္ေျခာက္လွ်င္ ေသၿပီဆရာ။ သည္ေတာ့ ေကာ္စပ္အလြန္အေရးႀကီးသည္။ ေကာ္စပ္ေနတံုး ေတာင္ေတြး၊ ေျမာက္ေတြးေတြးေနသျဖင့္ ကက္တလစ္ထည့္မိမွန္းမသိ၊ မထည့္မိမွန္းမသိ။ ထည့္ၿပီးသားကို မထည့္ရေသး ဘူးအထင္ႏွင့္ထပ္ထည့္လွ်င္ ေကာ္ေျခာက္ရမည့္အခ်ိန္မတိုင္မီ ေျခာက္မည္။ မထည့္ရေသးတာကို ထည့္ၿပီးၿပီမွတ္လို႔ မထည့္ေတာ့လွ်င္ ေကာ္မေျခာက္ေတာ့။ ေနာက္ၿပီး ေကာ္စပ္သည္ဆိုရာတြင္ တစ္ပံုးတစ္ေလစပ္ရတာမဟုတ္။ ပိုက္ကအႀကီးႀကီးျဖစ္သျဖင့္ ေကာ္ပံုးမ်ားစြာ စပ္ရသည္။ သည္ေတာ့ စပ္လိုက္သည့္ ခြက္တုိင္းမွာ အခ်ိဳးအစားမွန္ေနရန္ အလြန္အေရးႀကီးေလသည္။

တစ္ခါကပိုက္အဆက္တစ္ခု မစိုမေျခာက္ျဖစ္ေနသည့္ျပႆနာတစ္ခု ႀကံဳခဲ့ရသည္။ ေကာ္မေျခာက္ေတာ့ အကုန္ျပန္ခြာထုတ္ ရသည္။ ျပန္ခြာထုတ္သည္ဆုိျခင္းမွာ လြယ္လွေသာအလုပ္မဟုတ္ပါ။ ေျခာက္ေနေသာအပိုင္းက ေက်ာက္စက္စားပစ္လုိက္လို႔ရသည္။ လြယ္ ပင္မလြယ္ေစကာမူ ေတာ္ေသးသည္ ဆုိရမည္။ သို႔ေသာ္ မစိုမေျခာက္ျဖစ္ေနေသာအပိုင္းကို ျဖတ္ထုတ္ဘို႔ကေတာ့ အင္မတန္ခက္ခဲ ပင္ပန္း လွေပသည္။ ထိုစဥ္က ျပႆနာတက္ေသာပိုက္မွာ ၂.၇ မီတာပိုက္မဟုတ္။ ၂.၂ မီတာထင္ပါသည္။ သို႔ေသာ္ အလုပ္သမားကေလးမ်ား အသည္းအသန္ ေက်ာက္စက္တိုက္၊ စူးမ်ားေဆာက္မ်ားျဖင့္ျဖတ္ လုပ္တာေတာင္ တစ္ပတ္ေလာက္ၾကာသည္။ အာ့ဒ္ကိုလည္း ေဆာက္ တစ္လက္ႏွင့္ ျဖတ္ထုတ္ေနတာ ေတြ႔ရ၏။ အလုပ္သမားကေလးမ်ားမွာ အလြန္သနားစရာေကာင္းပါသည္။ သည္ဖိုက္ဘာအမႈန္မ်ားမွာ အလြန္ယားသည္။ ေခြးလေပြးသီးကိုင္ဖူးသူမ်ားေတာ့ သိပါလိမ့္မည္။ ဖိုက္ဘာမႈန္ယားျခင္းမွာ ေခြးလေပြးသီးယားတာထက္ ဆိုးပါသည္။ ေနာက္ၿပီး ခဏကေလးလုပ္ရတာမဟုတ္။ တစ္ေန႔လံုး ေက်ာက္စက္တုိက္ရျခင္းျဖစ္ရာ စဥ္းစားၾကည့္ရံုမွ်ႏွင့္ပင္ ၾကက္သီးထစရာေကာင္းပါ သည္။

ယခင္က ယူနီယမ္အလြိဳင္းမွ ဖိုက္ဘာပိုက္လုိင္းမ်ားကို ဂ်ဴေရာင္းအိုင္းလင္းတြင္ဆင္ရာ ပိုက္လုိင္းသိပ္မႀကီးသျဖင့္ အျခားသူမ်ား မေခၚဘဲ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ ဆင္ပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္လည္းသည္လို လာမနိတ္အဆက္ မစိုမေျခာက္ႏွင့္ႀကံဳဖူးေပါင္း မ်ားလွပါၿပီ။ ထိုအဆက္မ်ားကိုလည္း ကိုယ္တိုင္ ေက်ာက္စက္တိုက္ခဲ့ဖူး၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ထိုဒုကၡကို နဖူးေတြ႔ဒူးေတြ႔ ႀကံဳေတြ႔ခဲ့ဖူးၿပီ။ သည္ဒုကၡမ်ိဳးဆိုတာ စာျဖင့္ေရးျပရံုျဖင့္ သိႏိုင္တာမဟုတ္။ ဥပမာ - ဟိုအေကာင္မီးဖြားတံုးက ငါ့မွာ ဗိုက္နာလိုက္တာဟယ္၊ ေသေတာင္ေသလိုက္ခ်င္တယ္ - ဟု ဆိုသည္ကို မည္သုိ႔နာမွန္းစာျဖင့္ ေရးျပ၍ မရႏိုင္သကဲ့သို႔တည္း။  

 

၉၇) အလုပ္လုပ္ရာတြင္ အႏ ၱရာယ္ကင္းရန္ အေရးႀကီးျခင္း (Safety First)

ဘာလုပ္လုပ္ အႏ ၱရာယ္၊ အထူးသျဖင့္ အသက္အႏ ၱရာယ္မျဖစ္ဘို႔ အေရးႀကီးသည္။ လူတြင္အသက္ထက္ ပိုၿပီးတန္ဘုိးရိွတာ ဘာရိွပါသနည္း။ အသက္အႏ ၱရာယ္ဆိုရာတြင္လည္း ခုခ်က္ခ်င္း ေသေလာက္သည့္အႏ ၱရာယ္အျပင္ ခုမေသေသးေသာ္လည္း ေနာင္ သိပ္မၾကာေသာကာလတြင္ ေသမွာကိုပါ ထည့္စဥ္းစားဘို႔လုိသည္။ လူ႔ခႏၶာကိုယ္ကို မည္သည့္စက္ကိရိယာျဖင့္ အစားထုိးႏိုင္ပါသနည္း။ အဲေလ- ေျခတု၊ လက္တု၊ မ်က္လံုးတု တပ္လို႔ရခ်င္ရမည္ေပ့ါ။ သုိ႔ေသာ္အတုသည္အတုသာျဖစ္ၿပီး အစစ္မဟုတ္ပါ။ ကြ်န္ေတာ္သည္ပင္လွ်င္ ေအာက္သြားတစ္ေခ်ာင္း ႏႈတ္လိုက္ရသျဖင့္ သြားအတု အရွင္လုပ္လုိက္ရာ ပါးစပ္ထဲအဆင္မေျပသျဖင့္ ခြ်တ္ထားရတာမ်ားပါသည္။

            သို႔အတြက္ အလုပ္လုပ္ရာတြင္ ခႏၶာကိုယ္ကို မထိခိုက္ေအာင္၊ က်န္းမာေရးကို မထိခိုက္ေအာင္ အကာအကြယ္မ်ား လုပ္ထားရ မည္။ Safety ဆရာႀကီးမ်ားေတာ့ Management Control, Engineering Control စသည္ျဖင့္ ေျပာပါ၏။ PPE (Personal Protective Equipment) ကိုေနာက္ဆံုးမွာထားသည္။ သို႔ရာတြင္ ကြ်န္ေတာ္ျမင္တာကေတာ့ PPE သာလွ်င္ ေရွ႔ဆံုးမွအျမဲ ျဖစ္ေနပါ၏။ သုိ႔အတြက္ ယခု PPE အေၾကာင္း မိတ္ေဆြတုိ႔သိေအာင္ ေျပာျပပါမည္။

 

က) လာမနိတ္လုပ္ရာတြင္ သံုးသည့္ပစၥည္းမ်ား

            လာမနိတ္လုပ္ရာတြင္ ဖိုက္ဘာဂလပ္စ္ အ၀တ္စမ်ားသံုးရေၾကာင္း ေျပာခဲ့ၿပီ။ သံုးေသာအစတြင္ သံုးမ်ိဳးရိွ၏။ ေအာက္ဆံုးတြင္ C veil ေခၚ အပါးစကေလးျဖင့္ အုပ္ေပးရသည္။ C Veil မွာ အမ်ိဳးသမီးမ်ားအသံုးအေဆာင္ျဖစ္သည့္ ပု၀ါပါးပါးကေလးႏွင့္ဆင္သည္။ သို႔ေသာ္ သူက ပိုပါးသည္။

 

ထိုအေပၚမွ ေခ်ာ့မက္ (Chop Strand Mat) အုပ္သည္။ ၿပီးလွ်င္ ကြန္ဘိုမက္ (Convo Mat) သို႔မဟုတ္ ၀ူးဗဲန္ရိုဗင္ (Woven Roving) တို႔ျဖင့္ လိုသည့္အထူရေအာင္ သတ္မွတ္ထားေသာ အစီအစဥ္အတိုင္း ထပ္သြားသည္။ အလႊာတိုင္းတြင္ ေကာ္သုတ္ေပးသည္။

ေကာ္စပ္ရာတြင္ ရီဇင္ကို လီတာခြက္မ်ားျဖင့္ခ်င္ၿပီး ကက္တလစ္ကိုမူ စီစီ (CC – Cubic Centimeter) အမွတ္အသားမ်ားပါသည့္ ကက္တလစ္ခ်င္သည့္ခြက္ျဖင့္ ခ်င္တြယ္သည္။ စပ္ရာတြင္မူ တုတ္ခပ္ရွည္ရွည္တစ္ေခ်ာင္းျဖင့္ ေမႊသည္။ ပိုေနေသာ သို႔မဟုတ္ အနည္းငယ္ မ်က္ႏွာျပင္တင္းသြားေသာ ေကာ္မ်ားကိုသြန္ရန္ ပလတ္စတစ္ပံုးႀကီးတစ္ခုလည္း အရံသင့္ထားရသည္။ ေကာ္စပ္ရင္း ခဲသြားေသာ ေကာ္ခဲ မ်ားကိုပစ္ရန္ သံုးထပ္ျပားသား သို႔မဟုတ္ တိုင္ကီကိုထက္ပိုင္းျဖတ္ထားေသာ သံပံုး၊ သံကန္မ်ားလည္း အဆင္သင့္ျပင္ထားရပါသည္။

            ဤတြင္ အလ်ဥ္းသင့္သျဖင့္ ပတ္၀န္းက်င္ထိန္းသိမ္းေရးအေၾကာင္းပါ အနည္းငယ္ထည့္ေျပာျပေစ။ သို႔ေသာ္ စာဖတ္သူတို႔ကို အားနာေသာအားျဖင့္ နည္းနည္းပဲ ေျပာပါမည္။ သည္းခံဖတ္ပါခင္ဗ်ား။

            သဘာ၀ပတ္၀န္းက်င္က ကြ်ႏ္ုပ္တို႔ကို စားစရာ၊ ၀တ္စရာ၊ ေနစရာမ်ား ဖန္တီးေပးထားသည္ျဖစ္ရာ သဘာ၀ပတ္၀န္းက်င္ကို ကြ်ႏု္ပ္တို႔ ေက်းမစြပ္သင့္။ သို႔ဆိုလွ်င္ အဘယ္ကို ေက်းစြပ္သည္ေခၚပါသနည္း။ သဘာ၀ပတ္၀န္းက်င္ကို ပ်က္စီးေအာင္ျပဳမူလုပ္ကိုင္တာ၊ ေျပာဆိုတာ၊ ႀကံစည္တာမွန္သမွ် သဘာ၀ပတ္၀န္းက်င္ကို ေက်းစြပ္သည္မည္၏။ အဘယ္ကဲ့သို႔ ပတ္၀န္းက်င္ကို ပ်က္စီးေအာင္ျပဳေနၾက သနည္း။ သိလွ်က္ႏွင့္ေသာ္လည္းေကာင္း၊ မသိဘဲလွ်က္ေသာ္လည္းေကာင္း ဖ်က္ဆီးၾကသည္။ ယခုေခတ္တြင္မူ သိလွ်က္ႏွင့္ မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ကာ ဖ်က္ဆီးသူ၊ ၀ိသမေလာဘသားမ်ားက ပိုမ်ားပါသည္။

            ဤသူမ်ားတြင္ စက္ရံုမွေရဆိုးမ်ားကို ေခ်ာင္း၊ ေျမာင္း၊ ျမစ္မ်ားအတြင္း အထိန္းအကြပ္မရိွ စြန္႔ပစ္ျခင္း၊ ေတာမ်ားကိုမီးရိႈ႔ျခင္း၊ ပေထြးျဖစ္သူမ်ား၏ အကာအကြယ္ကုိယူလွ်က္ သစ္လံုးမ်ားကို အဆမတန္ထုတ္ယူျခင္း၊ ေတာင္မ်ားကို အူအသည္းေျပာင္းျပန္လွန္လွ်က္ ေရႊစသည့္အဖိုးတန္သတၱဳမ်ား ထုတ္ယူကိုယ္က်ိဳးရွာျခင္းတို႔ ပါပါသည္။ ဤသည္မွာ နမူနာမွ်ျပျခင္းျဖစ္ပါ၏။

            ယခု ဖိုက္ဘာပိုက္မ်ားလုပ္ရာတြင္ သံုးသည့္ပစၥည္းမ်ားမွာ ရာႏံႈးျပည့္ဓါတုပစၥည္းမ်ားျဖစ္၏။ ထို႔အတြက္ ထိုပစၥည္းမ်ားကို ပစ္ခ်င္တိုင္းပစ္လို႔မရ။ လာမနိတ္လုပ္ရာမွ ပိုသည့္ေကာ္မ်ားကို ေျမႀကီးေပၚသည္အတိုင္း သြန္လိုက္လွ်င္ ထုိပစၥည္းမ်ားမွာ ႏွစ္ေပါင္း ရာေထာင္ၾကာသည့္တုိင္ ေက်ပ်က္သြားႏိုင္ေသာ ပစၥည္းမ်ားမဟုတ္။ ၎ႏွင့္ထိသည့္ ေျမသားသည္ မူလအေျခမွ ပ်က္ယြင္းသြားသည္။ ဓါတု ပစၥည္းေၾကာင့္ပ်က္သြားသည့္ေျမကို ျပန္ျပင္ဘုိ႔ရာမလြယ္။ အဲေလ၊ ငါေတာ့ အက္စစ္ေတြေျမႀကီးေပၚ သြန္လိုက္မိၿပီ။ သည္ေျမႀကီးေကာင္း လာေအာင္ ျပန္လုပ္မွျဖစ္မယ္ ဟု မည္သူေတြးမိပါသနည္း။ လုပ္ဘို႔ဆိုတာေတာ့ ေ၀းစြေျခာက္ပါး။

            စင္ကာပူတြင္ အႏ ၱရာယ္ရိွေသာစက္မႈထြက္ အမိႈက္မ်ားကို တင္ပို႔ရန္၊ တင္သြင္းရန္၊ သယ္ေဆာင္ရန္ ဥပေဒရိွပါသည္။ Hazardous Waste (Control of Export, Import and Transit) Act (Cap 122A) ဟုေခၚ၏။ ပစ္ခ်င္တိုင္းပစ္လို႔မရ။ ထိုအမိႈက္မ်ားကို စြန္႔ပစ္ခြင့္၊ ဖ်က္ဆီးခြင့္လုိင္စင္ရိွသူမ်ားသို႔သာ အပ္ႏွံရသည္။ ထိုလိုင္စင္ရထားသူမ်ားအား http://www.nea.gov.sg တြင္ၾကည့္ႏိုင္ပါ သည္။ တစ္ဆက္တည္းေျပာရလွ်င္ ပတ္၀န္းက်င္ထိန္းသိမ္းေရး ဥပေဒမွာ Environmental Protection and Management Act (Cap 94A) ျဖစ္ၿပီး ျပည္သူ႔က်န္းမာေရးဥပေဒမွာ Environmental Public Health Act (Cap 95) ျဖစ္ပါသည္။

            ထို႔ေၾကာင့္ လာမနိတ္လုပ္ရာမွ ထြက္လာေသာ အမိႈက္မ်ားအားလံုးကို သံအမိႈက္ကန္ႀကီးအတြင္းပစ္ၿပီး လိုင္စင္ရာ အမိႈက္ ေကာက္သူမ်ားအား အေၾကာင္းၾကားရသည္။

            သို႔ျဖစ္ေလရာ လာမနိတ္လုပ္ရာတြင္ သံုးသည့္ပစၥည္းမ်ားမွာ အားလံုး ဓါတုေဗဒစၥည္းမ်ားခ်ည္းျဖစ္၏။ စပ္ထားေသာေကာ္မွာ က်န္းမာေရးအတြက္ အႏၱရာယ္ရိွသည္။ အသားကိုထိလိုက္ပါက မီးစႏွင့္ထိုးသကဲ့သုိ႔ ပူသည္။ မ်က္စိထဲ၀င္ပါက ကန္းႏိုင္သည္။ ထိုေဆးရည္ မွထြက္လာေသာ အေငြ႔ပင္လွ်င္ ၾကာရွည္ထိလွ်င္ မ်က္စိမႈန္ႏိုင္သည္။ ထိုအေငြ႔မ်ားကို ၾကာရွည္ရႉမိပါကလည္း ကင္ဆာျဖစ္ႏိုင္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ လာမနိတ္ လုပ္သူမ်ား၏ က်န္းမာေရး၊ အႏ ၱရာယ္ကင္းေရးကို အထူးတလည္ စဥ္းစားရသည္။

            အႏၱရာယ္ကင္းေရးအတြက္ စီမံခန္႔ခဲြမႈ၊ ေခတ္မီနည္းပညာႏွင့္ အကာအကြယ္ပစၥည္း (Management Control, Engineering Control, PPE) သံုးမ်ိဳးစလံုးသံုး၍ လုပ္ရသည္။ ဤသည္တို႔ကို နည္းနည္းခ်င္းရွင္းသြားပါမည္။


ခ) အေပၚရံုအကႌ် ေအပရြန္ (Apron)

 

လာမနိတ္လုပ္လွ်င္ ဓါတုေဆးရည္မ်ားသံုး၍လုပ္ရျခင္းေၾကာင့္ ထုိေဆးရည္မ်ားႏွင့္ လူကိုယ္ခႏၶာအစိတ္အပိုင္းတို႔ထိေတြ႔မႈ နည္းႏိုင္သမွ်နည္းႏိုင္ေအာင္ ကာကြယ္ေပးရသည္။ ထိုအထဲတြင္ အေရးႀကီးေသာပစၥည္းတစ္ခုမွာ အေပၚရံုအကႌ် - ေအပရြန္ (Apron) ျဖစ္၏။ ေအပရြန္ကို ပလတ္စတစ္စျဖင့္လုပ္ထားသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ေရလံုသည္။ ေဆးရည္မ်ားမစိမ့္ႏိုင္။ ထို၀တ္ရံုကို ေခါင္းမွသည္ ေျခေထာက္ အုပ္သည္ထိ တစ္ဆက္တည္းခ်ဳပ္ထားသည္။

            ထို႔ေၾကာင့္ ေဆးရည္မ်ားစဥ္သည့္တိုင္ ခႏၶာကိုယ္ကို မထိႏိုင္။ သို႔ေသာ္ ျပႆနာမွာ ေအပရြန္က ပလတ္စတစ္ႏွင့္လုပ္ထားသျဖင့္ ေလမ၀င္ႏုိင္။ ထို႔ေၾကာင့္ ၀တ္ထားလွ်င္ အလြန္ပူသည္။ ေနကပူတာတစ္မ်ိဳး၊ ပိုက္ထဲမွာလုပ္ရလုိ႔ ပူတာကတစ္သြယ္၊ ဒီၾကားထဲ ေအပရြန္ႀကီး လည္း ၀တ္ထားရေသးဆိုေတာ့ အလုပ္သမားမ်ားမွာ ေႏြေန႔လည္ မီးလံႈေနရဘိသကဲ့သို႔ ျဖစ္ေတာ့သည္။ သည္ေတာ့ Safety မ်ားကို ေၾကာက္လုိ႔သာ ၀တ္ရသည္။ လစ္လွ်င္ လစ္သလို ခြ်တ္ထားတတ္ၾက၏။    

ဂ) မ်က္ႏွာအကာ ေဖ့စ္ရီွးလ္ဒ္(Face Shield)

ေနာက္အေရးႀကီးသည့္ပစၥည္းမွာ မ်က္ႏွာအကာ ေဖ့စ္ရီွး (Face Shield) ျဖစ္သည္။ ပလတ္စတစ္ႏွင့္ ျပဳလုပ္ထား၏။ လာမနိတ္လုပ္ရာတြင္ မ်က္ႏွာကို ေဆးရည္မ်ားစဥ္ႏိုင္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ေဖ့စ္ရီွးတပ္ထားရသည္။ သို႔ေသာ္လည္းေလ အေျပာကေတာ့ လြယ္တာပ။ ဒါေပသိ၊ လက္ေတြ႔မွာ ထင္သေလာက္မလြယ္ပါ။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆုိေသာ္ ေဆးမႈန္မ်ားမွာ မွန္သို႔လာကပ္ သျဖင့္ တပ္ဆင္ၿပီး သိပ္မၾကာမီပင္ မွန္မ်ားမွာ ၀ါးသြားေတာ့၏။ ထိုအခါ ၾကည့္လို႔ မေကာင္း ေတာ့။ ၾကည့္မေကာင္းသည့္အခါ လူလစ္သည္ဆိုလွ်င္ သည္ ေဖ့စ္ရီွးကို ခြ်တ္ထားလိုက္ၾက ေတာ့သည္။

            မိတ္ေဆြမ်ားစဥ္းစားၾကည့္ၾကပါခင္ဗ်ား။ သည္ ေဖ့စ္ရီွး၀တ္ၿပီး လာမနိတ္လုပ္လွ်င္ ႏွစ္ရက္သံုးရက္အတြင္း ေဖ့စ္ရီွးမ်ားမွာ ေဆးေၾကာင့္မႈန္၀ါးသြားသည္။ သုိ႔ဆုိလွ်င္ သည္ ေဖ့စ္ရီွး မတပ္လွ်င္ေကာ။ ရွင္းပါသည္။ ေဆးမႈန္မ်ားမွာ မ်က္ႏွာ၊ မ်က္လံုး၊ ႏွာေခါင္း၊ ပါးစပ္မ်ားအတြင္း အတားအဆီးမရိွ စြတ္၀င္ကုန္ၾကမည္ မဟုတ္ပါေလာ။ အင္မတန္ အႏ ၱရာယ္မ်ားပါသည္။ ဒါျဖင့္ မႈန္ေနတဲ့မွန္ကို ဘာေၾကာင့္အသစ္မလဲခိုင္း သလဲဗ်ာ ဟု ေမးပါ။ လဲခ်င္သပ ခင္ဗ်ာ။ ဒါေပသိ။ သူေဌးဆိုတဲ့လူမ်ိဳးဆိုတာ သိတယ္မဟုတ္လား။ တစ္ျပားကို ႏွစ္ျပားမွတ္လို႔ခြာေန ဆိုကုိး။ သည္ေတာ့ ဘဘႀကီးခင္ဗ်ာ။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ေဖ့စ္ရီွးေတြမႈန္ကုန္ပါၿပီ။ အသစ္ထုတ္ေပးပါအံုး လို႔ ႏွစ္ရက္တစ္ခါ၊ သံုးရက္တစ္ခါ လူေလးငါး ဆယ္ေလာက္က ေတာင္းေနရင္။ ဒါေပမဲ့ေပါ့ေလ။ ဘဘႀကီးဆီေတာ့လဲ ဘယ္သြားေတာင္းမလဲ။ ပစၥည္းထိန္း (Material Controller) ဆီ သြားထုတ္မွာေပါ့။ ၃ ရက္ ေလာက္ကို ေဖ့စ္ရီွးအခု ၅၀ ေလာက္ထုတ္ေပးေနရရင္ တစ္လဆိုရင္ အားပါး။ သည္ ပစၥည္းထိန္းမွ အဆဲမခံရ လွ်င္ မည္သူအဆဲခံရမည္နည္း။

            သည္ေတာ့ စတုိကိုင္တဲ့လူကလည္း သူအဆဲမခံရခင္ လာထုတ္တဲ့ ေကာင္ေလးေတြကို ဆဲလႊတ္မည္။ ဟင္ - ကာနီနာ။ ဟိုေန႔ကမွ အသစ္ထုတ္သြားတယ္။ ခုလာထုတ္ျပန္ၿပီ။ သြား၊ မေပးႏုိင္ဘူး။ သည္ေတာ့ မည္သူသည္ အဆဲခံ၊ အဆိုခံလွ်က္ မၾကာခဏ ထုတ္ခ်င္ပါမည္နည္း။

            ဤသည္မွာ ဟာသမဟုတ္ပါ။ ကြ်န္ေတာ္တကယ္လက္ေတြ႔မ်က္ေတြ႔ အီးစီစီတြင္ ႀကံဳခဲ့ရျခင္းျဖစ္ပါသည္။ သည္ကိစၥ တာ၀န္ အရိွဆံုးမွာ ကြ်န္ေတာ္ဆိုလွ်င္ မမွားပါ။ ကြ်န္ေတာ္က အလုပ္သမားမ်ားႏွင့္ေရာ ပစၥည္းထိန္းႏွင့္ပါ ရင္းႏွီးပါသည္။ သုိ႔ေသာ္ ပစၥည္းထိန္း ကေရာ၊ ဘာမ်ားတတ္ႏိုင္ပါမည္နည္း။ သည္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ္က ေဖ့စ္ရီွးမ်ားကိုစစ္ကာ ၾကည့္လို႔ရေသးလွ်င္ သူတို႔ကို အက်ိဳးအေၾကာင္း ရွင္းျပလွ်က္ တပ္ခိုင္းပါသည္။ သိပ္အေျခအေနဆိုးသည့္ ေဖ့စ္ရီွးမ်ားကိုမူ ကြ်န္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ လဲေပးပါသည္။ ကိုယ္ႏွင့္မဆုိင္ေသာ္လည္း ၾကားထဲက အက်ိဳးေဆာင္ေပးရျခင္း ျဖစ္၏။ ကြ်န္ေတာ့္ကိုေတာ့ ပစၥည္းထိန္းက ဘယ္ဆဲလိမ့္မတံုး။

 

ဃ) လက္အိတ္ (Hand Glove)

ကြ်န္ေတာ္တို႔ေတာမွာလား။ ဘယ့္နဲ႔လက္အိတ္ရပါ့မလဲ။ ၾကားေတာင္မၾကားစဘူး။ ပိုးသတ္ေဆးေသာဘာေသာ နားမလည္။ သည္အတိုင္း ကိုင္ၾကရတာျဖစ္သည္။ ဒါျဖင့္ ပိုးသတ္ေဆး ကိုင္ၿပီး လက္ကိုေရာ ဆပ္ျပာနဲ႔ဘာနဲ႔ ေသေသခ်ာခ်ာေဆးပါသလား။ မင္းႏွယ္ကြာ - ႀကံႀကံဖန္ဖန္၊ ေတာထဲမွာပါဆိုမွ ဘယ္ဆပ္ျပာရမတံုး။ အိုကြာ၊ ေရေတာင္ ရိွခ်င္မွရိွတာ။ ဒီေတာ့ ဘယ္ပိုးသတ္ေဆး ေတြဘာေတြ ေရွာင္ေနႏိုင္မလဲ။ ေဆးျဖန္းၿပီးလဲ၊ ဒီအတိုင္း ထမင္းႀကိတ္ရတာပဲ လကြ - ဟု ျပန္ေျဖပါ လိမ့္မည္။

            ဓါတုေဗဒေဆးရည္မ်ားကို ကိုင္ရန္အတြက္ ရာဘာလက္အိတ္အထူ ရွိပါသည္။ ဤ လက္အိတ္မွာမူ ၾကာရွည္ခံသျဖင့္ သိပ္ျပႆနာမရိွလွပါ။ ၀တ္ရတာလည္း သက္ေတာင့္သက္သာ ရိွပါသည္။ လက္အိတ္မပါဘဲ သည္ေဆးကို ဘယ္လိုမွကိုင္လို႔မျဖစ္။ သည္ေတာ့ လက္အိတ္၀တ္ဘို႔ ေတာ့ အေထြအထူး ေျပာစရာမလိုပါ။ လူတိုင္း၀တ္ၾကသည္။ သို႔ေသာ္ လက္အိတ္က ခြ်တ္ရ၊ စြပ္ရ သိပ္မလြယ္။ ေနာက္ၿပီး ေဆးရည္ကိုင္လိုက္ ဖ်င္စကိုင္လိုက္ ဆိုေတာ့ အဆင္ေျပေစရန္ အထဲ၌ ခ်ည္လက္အိတ္ တစ္ထပ္ ထပ္၀တ္ၾကသည္။ ခ်ည္လက္အိတ္ ႏွင့္ဆိုလွ်င္ ခြ်တ္ရ၊ စြပ္ရလည္းလြယ္သည္။ တျခားဟာေတြကိုင္စရာရိွလွ်င္လည္း ခ်ည္လက္အိပ္ စြပ္ၿပီးသားမုိ႔ ကိုင္ရတြယ္ရလြယ္သည္။

            ေနာက္အဆင္ေျပသည့္လက္အိတ္တစ္မ်ိဳးမွာ ဂ်င္းႏွင့္ရာဘာတဲြခ်ဳပ္ထားသည့္ လက္အိတ္ျဖစ္သည္။ သူက ခြ်တ္ရစြပ္ရ ပိုလြယ္သလို ၀တ္ရတာလည္း ပိုၿပီး သက္ေတာင့္ သက္သာရိွသည္။

ဆက္ပါဦးမည္။

 

ေအးၿငိမ္း
၂၂-၁၀-၂၀၁၂၊ ည ၁၀း၅၂ နာရီ

ခရစၥတိုဖာေပါက္က်ိဳင္း ၏ အတၳဳပၸတၱိ (၂၃)

 ပဥၥမပိုင္း (ပဥၥမ ၂ ႏွစ္ - ၁)

 

(၉၁) Confined Space

 

            ၀င္ေပါက္ထြက္ေပါက္ အကန္႔အသတ္ရိွေသာ၊ ေလ၀င္ေလထြက္မေကာင္းေသာ၊ အလင္းေရာင္ အလံုအေလာက္မရေသာ၊ ကတုတ္က်င္း၊ အခန္းက်ဥ္း၊ တိုင္ကီ၊ ပိုက္၊ လိုဏ္ဂူ၊ ေျမေအာက္လိုဏ္ဂူ စသည္တို႔ကို ကြန္ဖိုင္းစေပ့စ္ (Confined Space) ဟု ေခၚပါသည္။ ထိုေနရာမ်ားသည္ ၀င္ရန္၊ ထြက္ရန္ မလြယ္ကူ။ အသက္ရႉရန္သင့္ေတာ္သည့္ ေအာက္ဆီဂ်င္ ရိွခ်င္မွရိွမည္။ အလင္းေရာင္အလံုအေလာက္ မရေသာေနရာမ်ားျဖစ္မည္။ မီးေလာင္တတ္သည့္၊ ေပါက္ကဲြေစတတ္သည့္ သို႔မဟုတ္ လူကိုေသေစတတ္သည့္ အဆိပ္ဓါတ္ေငြ႔မ်ားရိွသည့္ ေနရာမ်ားျဖစ္မည္။ ထိုေနရာမ်ားသည္ ၾကာရွည္လူေနရန္မသင့္။ ထိုေနရာမ်ားတြင္ ေရွးယခင္ကာလမ်ားက ေဆာက္လုပ္ခဲ့သည့္ ေနအိမ္ ႀကီးမ်ား၊ ဘုရားရိွခိုးေက်ာင္းႀကီးမ်ား စသည္တို႔၏ ေျမေအာက္ခန္းမ်ားလည္း ပါ၀င္ပါသည္။ ျမန္မာလို အလံုပိတ္အခန္းဟု ဘာသာျပန္ႏိုင္ ေသာ္လည္း မျပည့္စံုႏိုင္ပါ။     

            ေနရာတစ္ခုကို ကြန္ဖိုင္းစေပ့စ္ ဟုတ္မဟုတ္ အထက္ပါအခ်က္မ်ားႏွင့္ မည္မွ်ၿငိစြန္းေနသနည္း ဆိုသည္ႏွင့္ စစ္ေဆးရသည္။ အကယ္၍ ေလ၀င္ေလထြက္မေကာင္းပါက ပန္ကာမ်ားျဖင့္ ေလမႈတ္သြင္းျခင္း၊ အိတ္ေဇာပန္ကာမ်ားျဖင့္ အထဲမွ အႏၱရာယ္ရိွေသာ ဓါတ္ေငြ႔ မ်ားကို စုတ္ထုတ္ျခင္း၊ အလင္းေရာင္နည္းေနပါက သို႔မဟုတ္ ေမွာင္ေနပါက မီးထြန္းေပးျခင္း၊ ၀င္ရန္ထြက္ရန္ေနရာသည္ အလြယ္တကူ ၀င္၊ ထြက္၍မရလွ်င္ အ၀င္အထြက္အတြက္ ဖန္တီးေပးျခင္း။

            ထို႔ထက္ပိုအေရးႀကီးသည္မွာ ထိုေနရာတြင္ အသက္ရႉရန္ ေအာက္ဆီဂ်င္အလံုအေလာက္ရိွသလား၊ မီးေလာင္တတ္သည့္၊ ေပါက္ကဲြေစတတ္သည့္၊ အသက္အႏၱရာယ္ရိွသည့္ အဆိပ္ေငြ႔ စသည္တို႔ရိွေနသလား ဆိုတာျဖစ္ပါသည္။ သည္လိုဓါတ္ေငြ႔မ်ားမွာ မ်က္စိျဖင့္ ၾကည့္လို႔ရတာမဟုတ္။ ႏွာေခါင္းျဖင့္ရႉၿပီး ခန္႔မွန္းလို႔ရတာမဟုတ္။ ထိုဓါတ္ေငြမ်ားကိုတိုင္းတာသည့္ ကိရိယာျဖင္ တိုင္းတာရျခင္းျဖစ္သည္။ အကယ္၍ ေအာက္ဆီဂ်င္အလံုအေလာက္ မရိွလွ်င္ ေအာက္ဆီဂ်င္ရရန္ အေထာက္အပံ့လုပ္ေပးရမည္။ ပန္ကာျဖင့္ ေလမႈတ္သြင္းေပး ရမည္။ မီးေလာင္ႏိုင္သည့္ သို႔မဟုတ္ အဆိပ္ဓါတ္ေငြ႔မ်ားရိွပါက ထုိအဆိပ္ေငြ႔မ်ားထြက္သြားေအာင္ ပန္ကာျဖင့္ စုပ္ထုတ္ပစ္ရမည္။

Confined Space Safety Assessor ဆိုသည္မွာ အထက္ေဖာ္ျပပါ confined space မ်ားတြင္ ၀င္ေရာက္အလုပ္လုပ္ရေတာ့မည္ ဆိုပါက ထိုေနရာသည္ အလုပ္လုပ္ရန္ သင့္ေတာ္မေတာ္၊ အ၀င္အထြက္ေကာင္းမေကာင္း၊ အလင္းေရာင္လံုေလာက္မေလာက္၊ အသက္ရႉ ရန္ ေအာက္ဆီဂ်င္အလံုအေလာက္ရိွမရိွ၊ မီးေလာင္တတ္၊ ေပါက္ကဲြတတ္၊ ေသေစတတ္ေသာ ဓါတ္ေငြ႔မ်ားရိွမရိွ စသည္တို႔ကို စစ္ေဆးၿပီး အကယ္၍ အလင္းေရာင္ေကာင္းေကာင္းမရလွ်င္ မည္ကဲ့သုိ႔ေသာ မီးကို မည္သည့္ေနရာတြင္ မည္မွ်ထြန္းေပးရမည္။ အ၀င္အထြက္ မေကာင္းလွ်င္ ေကာင္းေကာင္း ၀င္၊ ထြက္ႏိုင္ရန္ ၀င္ေပါက္၊ ထြက္ေပါက္မ်ားကို မည္ကဲ့သို႔စီမံရမည္။ ေအာက္ဆီဂ်င္ အလံုအေလာက္ မရိွပါက ေလပမာဏမည္မွ်ကို မည္ကဲ့သို႔သြင္းေပးရမည္။ မည္ကဲ့သို႔ေသာ အသက္ရႉအေထာက္အကူျပဳ ကိရိယာမ်ား ၀တ္ဆင္ရမည္။ အဆိပ္ေငြ႔မ်ားရိွေနလွ်င္ မည္ကဲ့သို႔ စုပ္ထုတ္ရမည္။ ပန္ကာဘယ္ႏွလံုး တပ္ရမည္ စသည္တို႔ကို တိုင္းတာတြက္ခ်က္ အႀကံေပးျခင္း။ confined space ထဲ ၀င္ေရာက္အလုပ္လုပ္မည့္သူမ်ားသည္ ေဖာ္ျပထားေသာ လိုအပ္ခ်က္မ်ားကို ျဖည့္ဆည္းထားမထား။ အကယ္၍ ျဖည့္ဆည္းမထားလွ်င္ ျဖည့္ဆည္းရန္ သတိေပးျခင္း၊ သတိေပးသည့္တိုင္ မလိုက္နာပါက အလုပ္လုပ္ခြင့္မျပဳျခင္း၊ အလုပ္ကိုရပ္နားျခင္း၊ ျပစ္ဒဏ္ေပးျခင္း စသည္တို႔ ျပဳလုပ္ေပးရေသာသူ ျဖစ္ပါသည္။  

ကြ်န္ေတာ္ ECC တြင္ လုပ္ခဲ့ရစဥ္ကေတာ့ အနည္းငယ္ ျပႆနာရိွ၏။ အႏို႔မည္သည့္အလုပ္သည္ စင္းလံုးေခ်ာရိွပါမည္နည္း။ ျပႆနာမွာ JV မွ safety ျဖစ္၏။ JV ဟူသည္ ECC ကို တာ၀န္ယူလုပ္ေပးသည့္ Toyo ႏွင့္ CB&I - Joint venture ျဖစ္သည္။ သူတုိ႔က main contractor၊ ကြ်န္ေတာ္တို႔က sub-contractor ျဖစ္ေလေတာ့ အားလံုး သူတို႔ညႊန္ၾကားခ်က္၊ သူတို႔စံႏံႈးအတိုင္း လုပ္ရသည္။ သည္ စံႏံႈးမ်ားကို အျပည့္အ၀လိုက္မလုပ္ႏိုင္ေတာ့ ျပႆနာတက္သည္ေပါ့။ 

            ေျပာေတာ့သာ လြယ္လြယ္ကေလးခင္ဗ်ား။ တကယ္လုပ္ေတာ့ ေျပာသေလာက္မလြယ္ပါ။ လက္ေတြ႔ႏွင့္ စာေတြ႔မွာ အလြန္ ကြာပါသည္။ သည္တြင္ စာရႈသူတို႔ ဗဟုသုတရေစရန္ ကြ်န္ေတာ့္အေတြ႔အႀကံဳမ်ားကို ေဖာက္သည္ခ်လိုပါသည္။

            အထက္တြင္ ကြန္ဖိုင္းစေပ့စ္ ဆိုသည္မွာ ဘာ ဆိုတာကို ေျပာခဲ့ပါၿပီ။ ကြန္ဖိုင္းစေပ့စ္မွာ အလုပ္လုပ္ရန္ မသင့္ေတာ္သည့္အတြက္ အလုပ္လုပ္လို႔ရေအာင္ လုပ္ေပးရသည္။ အတိုခ်ဳပ္၍ေျပာရလွ်င္ ေကာင္းေကာင္း၀င္/ထြက္လို႔ရေအာင္ စီစဥ္ေပးရသည္။ အလင္းေရာင္ ေကာင္းေကာင္းရေစရန္၊ ေအာက္ဆီဂ်င္အလုံအေလာက္ရေစရန္၊ အဆိပ္ေငြ႔မ်ားမရိွေစရန္ စသည္တို႔ စီစဥ္ေပးရသည္။ သည္တြင္ ကြန္ဖိုင္း စေပ့စ္အတြက္ လိုအပ္ခ်က္မ်ားကို အစဥ္လုိက္ေျပာျပပါမည္။

လွ်ာရွည္သည္ဟု မထင္ပါလင့္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔တိုင္းျပည္တြင္ ကြန္ဖိုင္းစေပ့အေၾကာင္းမသိသျဖင့္ တရား၀င္ေသာ္လည္းေကာင္း၊ တရားမ၀င္ေသာ္ လည္းေကာင္း၊ လူသိရွင္ၾကားေသာ္ လည္းေကာင္း၊ လူမသိ၊ ရွင္မၾကားေသာ္လည္းေကာင္း ေသဆံုးရမႈမ်ား အမ်ားအျပား ရိွပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ကုိေပါက္က်ိဳင္း၏ ပရိတ္သတ္မ်ားလည္း ကြန္ဖိုင္းစေပ့စ္ အေၾကာင္း ဗဟုသုတရၾကေစရန္၊ ရထားေသာဗဟုသုတမ်ား ကို အာေပါင္အာရင္းသန္သန္ႏွင့္ ေလလံုးထြား (ဟုတ္ေပါင္) ျပန္လည္ ေ၀ငွႏုိင္ၾကပါေစရန္ ေရးသားလုိက္ရျခင္း ျဖစ္ပါေၾကာင္း။

 

  (၉၁) သင္တန္းမ်ား

ကြန္ဖိုင္းစေပ့စ္အတြင္း၌ အလုပ္လုပ္ႏိုင္ရန္ ပထမဦးဆံုးလိုအပ္ခ်က္မွာ သင္တန္းမ်ားျဖစ္ပါသည္။ ကြန္ဖိုင္းစေပ့စ္ႏွင့္ ပတ္သက္ ေနသူအားလံုး သက္ဆိုင္ရာသင္တန္းအသီးသီးသို႔ တက္ေရာက္ထားရန္လို၏။ ထိုသူမ်ားထဲတြင္ ေအာက္ပါပုဂိၢဳလ္မ်ားပါ၀င္ပါသည္။

 

၁) ကြန္ဖိုင္းစေပ့စ္အတြင္းသို႔ ၀င္ေရာက္မည့္သူမ်ား (Entrants)

ကြန္ဖိုင္းစေပ့စ္အတြင္းသို႔ ၀င္ေရာက္မည့္သူမ်ားအေနႏွင့္ ကြန္ဖိုင္းစေပ့စ္အတြင္းရိွ အႏၱရာယ္မ်ားအေၾကာင္း၊ ထိုအႏၱရာယ္မ်ားကို မည္သို႔ကာကြယ္ရမည့္အေၾကာင္း၊ အေရးေပၚလာလွ်င္ မည္ကဲ့သို႔ ျပဳလုပ္ရမည္ ဆိုသည့္အေၾကာင္းမ်ား သိထားရန္ အေရးႀကီးပါသည္။ ဤကဲ့သုိ႔သိရန္ ကြန္ဖိုင္းစေပ့စ္အတြင္း အလုပ္မလုပ္မီ သင္တန္းတက္ရန္လိုပါသည္။ စင္ကာပူ၌ ထိုသင္တန္းကို Safety Orientation Course (Manhole) ဟုေခၚ၏။ SOC (Manhole) သင္တန္းက ကြန္ဖိုင္းစေပ့စ္ႏွင့္ပတ္သက္၍ သိသင့္သိထုိက္တာမွန္သမွ် သင္ေပးလုိက္ ပါလိမ့္မည္။ သို႔ေသာ္ အသိသည္အသိသာျဖစ္ၿပီး လက္ေတြ႔မလိုက္နာလွ်င္လည္း တန္ဘိုးမရိွပါ။ သိလည္းသိ၊ လက္ေတြ႔လည္း လုပ္ဘို႔ လိုပါသည္။

ကြန္ဖိုင္းစေပ့စ္အတြင္းသို႔ ထုိသင္တန္းတက္ၿပီးသူမွသာ ၀င္ခြင့္ျပဳသည္။ သင္တန္းဆင္းလာသူမ်ားကို SOC (Manhole) ကဒ္ျပား ထုတ္ေပးပါသည္။ ကြန္ဖိုင္းစေပ့စ္အတြင္း ၀င္ေတာ့မည္ဆိုသည္ႏွင့္ အ၀င္၀ရိွ ကင္းသမားအား ထိုလက္မွတ္ကဒ္ျပားအားေပးခဲ့ရသည္။ ကင္းသမားက ထိုလက္မွတ္ကို ဘုတ္ေပၚတြင္ခ်ိတ္ဆဲြထားလုိက္၏။ သို႔မွ အတြင္း၌ မည္သူတို႔ရိွေနေၾကာင္း အလြယ္တကူသိႏိုင္မည္။ ျပန္အထြက္တြင္ ထုိကဒ္ျပားကုိ ျပန္ေပးလိုက္ရသည္။ ၀င္တိုင္း၊ ထြက္တိုင္း အ၀င္အထြက္မွတ္တမ္းတြင္ လက္မွတ္ထုိးသြားရန္လည္း လိုသည္။ 

            ကြန္ဖိုင္းစေပ့စ္အတြင္း၀င္သူမ်ားသည္ ဓါတ္ေငြ႔တိုင္းစက္(မီတာ) ခ်ိတ္သြားရ၏။ ထိုဓါတ္ေငြ႔မီတာအား ညကတည္းက အားသြင္း ထားရသည္။ ကြန္ဖိုင္းစေပ့စ္အတြင္းရိွေနသမွ်ကာလပတ္လံုး ထိုမီတာကို ဖြင့္ထားရသည္။ မီတာက ေအာက္ဆီဂ်င္ႏွင့္ အျခား အဆိပ္ ဓါတ္ေငြ႔၊ မီးေလာင္ေစတတ္သည့္ ဓါတ္ေငြ႔စသည္တုိ႔ကို တုိင္းတာေပးသည္။ ေအာက္ဆီဂ်င္နည္းေနလွ်င္ေသာ္လည္းေကာင္း၊ အျခား အဆိပ္ေငြ႔မ်ား ရိွေနလွ်င္ေသာ္လည္းေကာင္း အသံျဖင့္ သတိေပးသည္။ မ်ားေသာအားျဖင့္ မီတာမ်ားတြင္ ဓါတ္ေငြ႔ေလးမ်ိဳးကို တိုင္းေပးသည္။ ေအာက္ဆီဂ်င္၊ ဟိုက္ၿဒိဳဂ်င္ဆာလဖိုဒ္၊ ကာဘြန္မိုေနာက္ဆိုဒ္ ႏွင့္ မီးေလာင္ေစတတ္ေသာဓါတ္ေငြ႔ တို႔ျဖစ္၏။ 

            ထို႔ျပင္ ကိုယ္သိုင္းႀကိဳး၊ အသက္ကယ္ႀကိဳး၊ ဓါတ္မီး၊ လိုအပ္လွ်င္ အသက္ရႉကိရိယာ စသည္တို႔ကိုလည္း တစ္ပါတည္း ယူေဆာင္ သြားရန္ လိုပါသည္။ အျပင္ႏွင့္အဆက္အသြယ္လုပ္ႏိုင္ရန္ ခရာေသာ္လည္းေကာင္း၊ ေ၀ၚကီေတာ္ကီေသာ္လည္းေကာင္း ယူေဆာင္သြားရန္ လည္း လိုပါသည္။

 

၂) ကယ္ဆယ္ေရးအဖဲြ႔ (Rescuers)

            ကြန္ဖိုင္းစေပ့စ္ဟူသည္ အႏၱရာယ္ရိွေသာေနရာျဖစ္၏။ အကယ္၍ ေအာက္ဆီဂ်င္ျပတ္၍ေသာ္ လည္းေကာင္း၊ မီးေလာင္ခဲ့လွ်င္ ေသာ္လည္းေကာင္း၊ မူးေ၀ေအာ့အန္ခဲ့၊ မူးလဲခဲ့လွ်င္ေသာ္ လည္းေကာင္း အသက္မဆံုးရႈံးေစေရးအတြက္ ကယ္ဆယ္ေရးအဖဲြ႔မ်ား လက္လွမ္း တမီတြင္ ရိွရပါမည္။ ကယ္ဆယ္ေရးအဖဲြ႔ဆိုသည္မွာ အေထြအထူးမဟုတ္ပါ။ ထိုေနရာ၌အလုပ္လုပ္ေနသူမ်ား ျဖစ္ႏိုင္ပါသည္။ ကယ္ဆယ္ ေရးအဖဲြ႔တြင္ ပါမည့္သူမ်ားကို ေရြးခ်ယ္ကာ အေရးေပၚအေျခအေန၌ မည္ကဲ့သို႔လုပ္ေဆာင္ရမည္ကို သင္ၾကားေပးထားရန္ လုိပါသည္။ ထို႔ေနာက္ ကြန္ဖိုင္းစေပ့စ္အနီးအနား၌ ကယ္ဆယ္ေရးအဖဲြ႔ကို အေရးေပၚ ကယ္ဆယ္ေရးပစၥည္းမ်ားႏွင့္တကြ ရိွေနေစရပါမည္။

 

အေရးေပၚကယ္ဆယ္ေရးအဖဲြ႔တြင္ ၄ ဦး သုိ႔မဟုတ္ ၅ ဦးပါ၀င္ႏိုင္ပါသည္။ ထိုအဖဲြ႔တြင္ လံုၿခံဳေရးကိုယ္သိုင္းႀကိဳး (Safety Harness)၊ အသက္ရႉအေထာက္အကူျပဳကိရိယာ (Respirator)၊ အသက္ကယ္ႀကိဳး (Life Line)၊ ၁၅မိနစ္ခံ ေအာက္ဆီဂ်င္ဘူး၊ ဓါတ္မီး၊ မီးသတ္ဘူး စသည္တို႔အဆင္သင့္ရိွရမည္။

            ကြန္ဖိုင္းစေပ့စ္အတြင္း အလုပ္လုပ္ေနသမွ်ကာလပတ္လံုး ထိုကယ္ဆယ္ေရးအဖဲြ႔သည္ အျမဲအသင့္ရွိေနရမည္ ျဖစ္ေလရာ ၎တို႔အား အျခားသူမ်ားကို သီးသန္႔ခန္႔ထားရန္ဆိုျခင္းမွာ လက္ေတြ႔မက်ပါ။ အေရးေပၚကိစၥဆိုသည္မွာ အျမဲျဖစ္ေနသည္မဟုတ္။ ျဖစ္ခ်င္ လည္းျဖစ္မည္။ ျဖစ္ခ်င္မွလည္း ျဖစ္မည္။ သို႔ျဖစ္ေလရာ ထိုအဖဲြ႔ကိုသာ သီးသီးသန္႔သန္႔ခန္႔ထားမည္ဆိုပါက ၎တို႔မွာ တစ္ေနကုန္ ဘာမွလုပ္စရာမရိွသည္ႏွင့္ ပိုကာေဒါင္းေနရမည္သာ ျဖစ္ေလသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ကြန္ဖိုင္းစေပ့စ္အနီးအနားတြင္ လုပ္ကိုင္ေနသူမ်ား၊ စူပါဗိုက္ဆာမ်ား၊ စသူတို႔ကို ကယ္ဆယ္ေရးအဖဲြ႔ တာ၀န္ေပးႏိုင္ပါသည္။ သို႔ေသာ္ က်န္းမာေရးဗဟုသုတရိွသူ ေရွးဦးသူနာျပဳသင္တန္း တက္ထားသူပါလွ်င္ ပိုေကာင္းပါသည္။

 

၃) ကင္းသမား (Attendant – Standby Person Outside)

            အထဲကိုဘယ္သူေတြ၀င္သြားသလဲ၊ ဘယ္အခ်ိန္တံုးက ဘယ္ႏွေယာက္၀င္သြားသလဲ။ ဘယ္သူေတြ ျပန္ထြက္သြားသလဲ။ အလုပ္ၿပီးလို႔ ျပန္ထြက္လာခ်ိန္မွာ ၀င္သြားတဲ့သူေတြ အကုန္ျပန္ထြက္လာသလား စသျဖင့္ ေစာင့္ၾကည့္ရန္ေသာ္လည္းေကာင္း။  ကြန္ဖိုင္းစေပ့စ္အတြင္း တစ္စံုတစ္ခုျဖစ္ခဲ့လွ်င္ေသာ္လည္းေကာင္း။ ကြန္ဖိုင္းစေပ့စ္၏ ျပင္ပတြင္တစ္ခုခုျဖစ္လာလွ်င္ေသာ္လည္းေကာင္း ကြန္ဖိုင္းစေပ့စ္အတြင္းမွ လူမ်ားအား အလ်င္အျမန္ သတိေပးအေၾကာင္းၾကားရန္ ေသာ္လည္းေကာင္း ၀င္ေပါက္၀တြင္ ကင္းသမားတစ္ဦး ထားေပးရန္လည္း လုိပါသည္။ ထိုကင္းသမားအားလည္း လိုအပ္ေသာ ကိရိယာမ်ား တပ္ဆင္ေပးထားရမည္ျဖစ္ပါသည္။

ကြ်န္ေတာ္ Confined Space Assessor လုပ္စဥ္က အေပါက္ေစာင့္ေကာင္ေလးမ်ားမွာ မာရီယာပမ္၊ နာဂိုကာနီ၊ ဗစ္စ္၀ါနာသမ္ စသည့္ ကုလားေလးမ်ားျဖစ္ပါသည္။ သူတို႔ႏွင့္ ႏွစ္ႏွစ္ခန္႔အတူတဲြလုပ္ခဲ့ရသည္ျဖစ္ရာ ယခုထိတိုင္ မွတ္မိေနပါေသး၏။ ကုမၸဏီက လည္သည္။ ကင္းေစာင့္ထားရမည္ဆိုေတာ့ စူပါဗိုက္ဆာမ်ားအားေခၚၿပီး ဘယ္ေကာင္ေတြ အသံုးမတည့္ဆံုးလဲ ဟုေမးကာ လူေရြး၏။ စူပါဗိုက္ဆာမ်ားက သိပ္အလုပ္မျဖစ္ေသာ ကုလားကေလး သံုးေလးေယာက္ကို ေရြးေပးသည္။ ကြ်န္ေတာ္က သူတို႔ကိုေခၚကာ ကင္းသမား တစ္ေယာက္၏ တာ၀န္ႏွင့္၀တၱရားမ်ားကို က်က်နန ရွင္းျပသည္။

ဘာလုပ္လုပ္ မွတ္တမ္းမွတ္ရာႏွင့္ အလုပ္လုပ္တတ္ေစရန္ ေလ့က်င့္ထားပါ။ သူတို႔ကို ကြ်န္ေတာ္ရွင္းျပထားသည္မ်ားအား စာႏွင့္ ေရးကာ ဘယ္ေန႔က ဘယ္ေနရာမွာ သင္တန္းေပးေၾကာင္း၊ ဘာေတြသင္ေပးလုိက္ေၾကာင္း၊ ဤကဲ့သို႔သင္တန္းေပးျခင္းအတြက္ အသိသက္ေသမည္သူတို႔ ရိွေၾကာင္း၊ သူတို႔ကို လက္မွတ္ထိုးခိုင္းထားရပါသည္။ ငါတို႔မသိရပါဘူး ဟု မျငင္းႏုိင္ေစရန္ ျဖစ္၏။

ထို႔ေနာက္ သူတို႔ကို လူအ၀င္အထြက္စာရင္းမွတ္ႏိုင္ရန္ Confinde Space Log Book တစ္ခု၊ ခရာတစ္ခု၊ ေအာက္ဆီဂ်င္ဘူး ပါသည့္အသက္ကယ္အကႌ်တစ္ခု၊ အသက္ကယ္ႀကိဳးတစ္ေခ်ာင္း၊ ကဒ္ျပားမ်ားခ်ိတ္ႏိုင္သည့္ ဘုတ္ျပားတစ္ခုအစရိွသည့္ ပစၥည္းမ်ား ထုတ္ေပးလိုက္ပါသည္။ သူတို႔က ကြန္ဖိုင္းစေပ့စ္အတြင္း လူမ်ားရိွေနသမွ်ကာလပတ္လံုး အေပါက္၀တြင္ ေစာင့္ေနရပါသည္။ အကယ္၍ အိမ္သာသြားလိုလွ်င္ အျခားသူတစ္ဦးကို လုပ္ရမည့္လုပ္ငန္းတာ၀န္မ်ားအား အက်ဥ္းမွ်ရွင္းျပလွ်က္ ၎ကိုယ္စား ထားခဲ့ရမည္။ မည္သည့္ အခါမွ၊ မည္သည့္အေၾကာင္းႏွင့္မွ ကင္းသမားမရိွတာ မျဖစ္ေစရ။ တစ္နည္းေျပာရလွ်င္ အထဲမွလူမ်ား အႏၱရာယ္ကင္းစြာ၊ စိတ္ခ်လက္ခ် အလုပ္လုပ္ရေရးသည္ ကင္းသမားအေပၚမ်ားစြာ မူတည္ေနသည္။

ကင္းသမားကလည္း အေပါက္၀တြင္ ဘာမွလုပ္စရာမရိွဟု အိပ္ငိုက္ေနလို႔မရ။ မိမိပတ္၀န္းက်င္ကို အျမဲသတိျပဳေနရသည္။ ဓါတ္ေငြ႔ယိုစိမ့္ျခင္း၊ မီးေလာင္ျခင္းစေသာ ထူးျခားေသာအေျခေနတစ္ခုခုျဖစ္ပါက အထဲမွလူမ်ား အျမန္ဆံုးထြက္လာႏိုင္ေအာင္ သတိေပး ရမည္။ အထဲမွလူမ်ားအားလည္း ၁၅ မိနစ္ခန္႔ၾကာတိုင္း “ေဟ့ေကာင္ေတြ၊ ဘယ့္နဲ႔လဲေဟ့၊ အားလံုးအဆင္ေျပၾကရဲ့မဟုတ္လား” ဟု အျမဲ စစ္ေဆးေနရမည္။

ထူးျခားလွ်င္လည္း ထူးျခားသလို၊ မထူးျခားလွ်င္လည္း မထူးျခားသည့္အေၾကာင္း Confined Space Safety Assessor အား အျမဲ သတင္းပို႔ေနရန္လည္း တာ၀န္ရိွပါသည္။

 

၄) ကြန္ဖိုင္းစေပ့စ္အဆက္ဆာ (ကြန္ဖိုင္းစေပ့စ္ကိုစစ္ေဆးသူ) (Competent Person (Confined Space Safety Assessor))

 

 

ကြန္ဖိုင္းစေပ့စ္ထဲတြင္ အလုပ္လုပ္ရန္အတြက္ အဓိကအေရးႀကီးဆံုးပုဂိၢဳလ္ကား Confined Space Safety Assessor ပင္ ျဖစ္ေတာ့၏။ သူက သည္ေနရာသည္ အလုပ္လုပ္ရန္သင့္မသင့္ စစ္ေဆးေပးသည္။ အလုပ္လုပ္ရန္ မသင့္ေတာ္ဆိုလွ်င္ အလုပ္လုပ္လို႔ ရသညထိ ဘာေတြလုပ္ေပးရမည္ဆိုသည္ကို အႀကံေပးသည္။ ထုိ႔ေနာက္ ကြန္ဖိုင္းစေပ့စ္ထဲတြင္ အလုပ္လုပ္ေနသမွ်ကာလပတ္လံုး ထိုေနရာ၏ အေျခအေနကို မ်က္ေျခမျပတ္ေစာင့္ၾကည့္ေနရသည္။ ကြန္ဖိုင္းစေပ့စ္ထဲတြင္ လုပ္ေနေသာအလုပ္အားလံုးၿပီး၍ လူအားလံုး ျပန္ထြက္လာမွ သူ႔တာ၀န္ၿပီးဆံုးသည္။ သုိ႔အတြက္ သူ႔တာ၀န္မွာလည္း မေသးလွပါ။ ထို႔ေၾကာင့္ Confined Space Assessor ကို အခ်ိန္ပိုင္း ငွားလွ်င္ အလြန္ေစ်းႀကီးပါသည္။ တစ္ရက္လွ်င္ စင္းေဒၚလာ ၃၀၀ ခန္႔ေပါက္ေစ်းရိွ၏။

            သုိ႔ဆိုလွ်င္ Confined Space Safety Assessor တစ္ေယာက္အေနႏွင့္ ဘာေတြလုပ္ရသနည္း။ သည္တြင္ အက်ဥ္းမွ် ေဖာ္ျပ လုိက္ပါသည္။ သို႔ေသာ္ ဤေဆာင္းပါးမွာ Safety ေဆာင္းပါးမဟုတ္သျဖင့္ အေသးစိတ္မေဖာ္ျပေတာ့ပဲ အေရးႀကီးသည့္ အခ်က္အခ်ိဳ႔သာ ေဖာ္ျပပါမည္။

            Confined Space Safety Assessor တစ္ဦးအေနႏွင့္ ပထမဦးဆံုးသိထားရမည္မွာ မိမိ စစ္ေဆးမည့္ ကြန္ဖိုင္းစေပ့စ္ အေျခအေန ႏွင့္ ထို ကြန္ဖိုင္းစေပ့စ္ထဲတြင္ လုပ္မည့္အလုပ္အမ်ိဳးအစားတို႔ ျဖစ္၏။ ဤသည္ကိုလုိက္၍ လိုအပ္ခ်က္မ်ားကို စစ္ေဆး ျဖည့္ဆည္းေပး ရသည္။ လုပ္မည့္အလုပ္သည္ ျငမ္းဆင္ရန္လိုသလား၊ ဂေဟေဆာ္ျခင္း၊ ျဖတ္ျခင္းေတာက္ျခင္း တို႔ပါသလား။ ဓါတုေဗဒေဆးရည္ေတြနဲ႔ လုပ္ရမွာလား။ ဘယ္လိုဓါတုေဆးရည္ေတြလဲ။ လူ႔က်န္းမာေရးအတြက္ ဘယ္ေလာက္အႏၱရာယ္ရိွသလဲ။ က်န္းမာေရးအတြက္ ခြင့္ျပဳႏံႈး (Permissible Limit) ဘယ္ေလာက္လဲ စသျဖင့္ျဖစ္ပါ၏။

            ဒုတိယအေနႏွင့္ ကြန္ဖိုင္းစေပ့စ္အတြင္း ၀င္ေရာက္အလုပ္လုပ္မည့္သူမ်ား၊ ကင္းသမား၊ ကယ္ဆယ္ေရးအဖဲြ႔ စသည္တို႔ကို သင္တန္းေပးရန္ျဖစ္ပါသည္။ ထိုသင္တန္းမွတ္တမ္းမ်ားကိုလည္း စနစ္တက် သိမ္းဆည္းထားရန္လိုပါသည္။

            ထုိ႔ေနာက္ ထိုကြန္ဖိုင္းစေပ့စ္အတြင္း ၀င္ေရာက္အလုပ္လုပ္ရန္ လိုအပ္ေသာစာရြက္စာတမ္းမ်ား ျပင္ဆင္ျခင္း ျဖစ္ပါ၏။ Risk Assessment, Safe Work Procedure, Emergency Rescue Procedure, Permit To Work (PTW), Entry Log Book, Singnage စသည္ တို႔ျဖစ္၏။ ဤစာရြက္စာတမ္းမ်ားျပင္ဆင္ႏိုင္ရန္ ျပည့္စံုလံုေလာက္ေသာ ဗဟုသုတရိွထားရပါမည္။ ဤက့ဲသုိ႔ လုပ္ႏုိင္ကုိင္ႏိုင္ရိွသူ၊ တတ္ကြ်မ္းသူကို Competent Person ဟုေခၚသည္။ ကိုယ္ေသေသခ်ာခ်ာမသိဘဲ အျခားသူထံမွ ကူးခ်ထားေသာ စာရြက္စာတမ္းမ်ားသည္ တန္ဘိုးမရိွပါ။ မိမိမေရးတတ္၍ အျခားသူမ်ားထံမွ ကူးခ်သည္ဆိုေစ၊ ဤသည္တို႔မွာ ဘာလဲဆိုတာေလာက္ေတာ့ ေသေသခ်ာခ်ာ နားလည္ သေဘာေပါက္ထားရန္ လိုပါသည္။

            ေနာက္တစ္ခုမွာ အႏၱရာယ္ကင္းေသာ ေနရာတစ္ခုျဖစ္ေအာင္ ဘယ္လိုလုပ္ေပးရမလဲဆိုတာ တိုင္းတာတြက္ခ်က္ရျခင္း ျဖစ္၏။ ဤသည္ကို အဂၤလိပ္လို assess လုပ္သည္ဟုေခၚသျဖင့္ ဤသို႔တုိင္းတာတြက္ခ်က္သူကို Assessor ဟု ေခၚျခင္းျဖစ္ပါသည္။ မိမိတိုင္းတာ တြက္ခ်က္၍ ရလာေသာ လိုအပ္ခ်က္မ်ားကို ပံ့ပိုးေပးရန္ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးအဖဲြ႔သို႔ အႀကံျပဳတင္ျပရပါသည္။

            ဤသို႔တိုင္းရာတြင္ အေရးႀကီးေသာ အခ်က္မ်ားရိွ၏။

ပထမတစ္ခုမွာ ေအာက္ဆီဂ်င္ရိွမႈျဖစ္၏။ လူတစ္ဦးအသက္ရႈရန္ သင့္ေတာ္ေသာေအာက္ဆီဂ်င္မွာ ၁၉.၅% မွ ၂၃.၅% ျဖစ္ပါ သည္။ ထို႔ထက္နည္းလွ်င္လည္းမေကာင္း။ မ်ားလွ်င္လည္းမေကာင္း။ ေအာက္ဆီဂ်င္နည္းလွ်င္ အသက္ရႉမ၀သျဖင့္ မူးေမ့လဲက်တတ္သည္။ အသက္အႏၱရာယ္ပင္ ရိွပါသည္။ ေအာက္ဆီဂ်င္မ်ားလွ်င္လည္းမေကာင္း။ ေအာက္ဆီဂ်င္ဓါတ္ေငြ႔သည္ ကိုယ္တိုင္မီးမေလာင္ႏိုင္ေသာ္လည္း မီးေလာင္ျခင္းကို အားေပးသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ေအာက္ဆီဂ်င္မ်ားသည့္ေနရာတြင္ အလြန္မီးေလာင္လြယ္သည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ေအာက္ဆီဂ်င္ကို သတ္မွတ္ထားေသာ ႏႈန္းထားတစ္ခုတြင္ရွိေနေစရန္ ထိန္းထားရန္ လိုသည္။

ေနာက္တစ္ခုမွာ ဟိုက္ၿဒိဳဂ်င္ဆာလဖုိဒ္ဓါတ္ေငြ႔ျဖစ္၏။ ဤဓါတ္ေငြ႔ကား အသက္ေဘးအတြက္ အလြန္အႏၱရာယ္မ်ားသည္။ ထိုဓါတ္ေငြ႔သည္ ၎ေရာက္ရာေနရာမွ ေအာက္ဆီဂ်င္ကို တြန္းထုတ္ပစ္ေလရာ အခ်ိန္တိုအတြင္း ေအာက္ဆီဂ်င္ျပတ္လပ္မည့္ အႏၱရာယ္ႏွင့္ ႀကံဳေတြ႔ရႏိုင္ပါသည္။ ေအာက္ဆီဂ်င္မရိွသည့္ေနရာတြင္ အသက္ရွင္ရန္ မလြယ္ပါ။ ေလထဲတြင္ ထိုဓါတ္ေငြ႔ပါ၀င္ႏံႈး ၁၅ ppm ထက္ မပိုေစရ။ ၾကာရွည္အလုပ္လုပ္မည္ဆိုပါက ၁၀ ppm ထက္မပိုေစရ။ သို႔ေသာ္ ထိုဓါတ္ေငြ႔က ၾကက္ဥပုပ္နံ႔နံသျဖင့္ အလြန္သိသာသည္။ မိမိပတ္၀န္းက်င္တြင္ ထိုအနံ႔မ်ိဳးရလာၿပီဆိုပါက ထိုေနရာမွ အျမန္ဆံုးထြက္ခြါရန္ အေရးႀကီးပါသည္။

ေနာက္အႏၱရာယ္ရိွေသာ ဓါတ္ေငြ႔တစ္ခုမွာ ကာဗြန္မိုေနာက္ဆိုဒ္ဓါတ္ေငြ႔ျဖစ္၏။ ဤဓါတ္ေငြ႔လည္း အသက္ေဘးအတြက္ အႏၱရာယ္ရိွပါသည္။ ေလထဲတြင္ ထိုဓါတ္ေငြ႔ပါ၀င္ႏံႈး ၂၅ ppm ထက္ မပိုေစရပါ။ ထိုဓါတ္ေငြ႔မွာ အင္ဂ်င္မ်ားမွထုတ္လိုက္ေသာ အိတ္ေဇာ မီးခိုးေငြ႔တြင္ ပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ကြန္ဖိုင္းစေပ့စ္အေပါက္၀အနီး သို႔မဟုတ္ ကြန္ဖိုင္းစေပ့စ္ အေပါက္၀ဘက္သို႔လွည့္ကာ အင္ဂ်င္အိတ္ေဇာ ပိုက္မ်ား မထားမိေစရန္ အလြန္အေရးႀကီးသည္။ ကြန္ဖိုင္းစေပ့စ္အတြင္းသို႔ မီးခိုးမ်ား၀င္သြားလွ်င္ အတြင္း၌ အလုပ္လုပ္ေနသူမ်ားအတြက္ အလြန္ အႏၱရာယ္မ်ားပါသည္။

ဤတြင္ ppm ဟူသည္ parts per million ျဖစ္ၿပီး ပါ၀င္ႏံႈးကို ေဖာ္ျပေသာယူနစ္ျဖစ္၏။ ေရထဲတြင္ဓါတ္ဆား၊ ဓါတုေဗဒပစၥည္းမ်ား ပါ၀င္မႈ၊ ေလထဲတြင္ အမႈန္အမိႈက္မ်ား၊ ဓါတ္ေငြ႔မ်ားပါ၀င္မႈ စသျဖင့္ ျဖစ္၏။ 

ေနာက္အေရးႀကီးေသာ ဓါတ္ေငြ႔မွာ မီးေလာင္ေစတတ္၊ ေပါက္ကဲြေစတတ္ေသာ ဓါတ္ေငြ႔မ်ားရိွမႈ ျဖစ္၏။ မီးေလာင္ႏိုင္မႈကို LEL (Lower Flammable Limit) ~ UEL (Upper Flammable Limit) ျဖင့္ျပသည္။

ကြန္ဖိုင္းစေပ့စ္အတြက္ တိုင္းတာေသာ ဓါတ္ေငြ႔မီတာတြင္ ထိုဓါတ္ေငြ႔ ၄ မ်ိဳးအဓိကပါသည္။ ကြန္ဖိုင္းစေပ့စ္အတြင္းမ၀င္မီ ထိုဓါတ္ေငြ႔မ်ားကို ဦးစြာတိုင္းၾကည့္ရသည္။ စိတ္ခ်ရေသာ အေျခအေနရိွမွ ၀င္ခြင့္ျပဳရသည္။ အကယ္၍ ကြန္ဖိုင္းစေပ့စ္အတြင္းတြင္ ထုိဓါတ္ေငြ႔မ်ား မ်ားေန၊ နည္းေနပါက စိတ္ခ်ရသည့္အေျခအေနေရာက္ေအာင္ ျပဳျပင္ေပးရသည္။ အဓိကလုပ္ရသည္မွာ ေလမႈတ္သြင္းျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ ျပင္ပမွ သန္႔ရွင္းလတ္ဆတ္ေသာေလမ်ားကို ကြန္ဖိုင္းစေပ့စ္အတြင္း မႈတ္သြင္းလုိက္ပါက မေကာင္းေသာဓါတ္ေငြ႔ဆိုးမ်ား ထြက္သြားမည္။ ထို႔အတူ ေအာက္ဆီဂ်င္ပါေသာ ေလသန္႔မ်ားလည္း ၀င္ေရာက္ေနရာယူလာမည္။ ေလမႈတ္သြင္းၿပီးလွ်င္ ဓါတ္ေငြ႔ကို ထပ္မံတိုင္းတာၾကည့္ရပါသည္။ စိတ္ခ်ရသည့္အေျခအေနေရာက္မွ ၀င္ခြင့္ျပဳရသည္။ မဟုတ္လွ်င္ အသက္အႏၱရာယ္ရိွသည္။

            ေနာက္ ကြန္ဖိုင္းစေပ့စ္ assessor လုပ္ရသည့္လုပ္ငန္းတစ္ခုမွာ သည္ ကြန္ဖိုင္းစေပ့စ္အတြင္းသို႔ မသက္ဆိုင္သူမ်ား မ၀င္ႏိုင္ေစ ရန္တားဆီးေရး ျဖစ္ပါသည္။ ၀င္ေပါက္တစ္ခုသာခ်န္ထားလွ်က္ အျခား၀င္ႏိုင္မည့္အေပါက္မွန္သမွ် ၿခံခတ္ထား၊ သတိေပးစာတမ္းမ်ား ခ်ိတ္ဆဲြထားရပါသည္။ ၀င္ေပါက္တြင္မူ ကင္းသမားက ၀င္မည့္သူမ်ားကို စီစစ္လက္ခံပါလိမ့္မည္။

            မိမိစစ္ေဆးေပးထားေသာေနရာသည္ အႏၱရာယ္ကင္းကင္းရိွေနမေနကိုလည္း ကြန္ဖိုင္းစေပ့စ္အတြင္း၌ အလုပ္သမားမ်ား အလုပ္လုပ္ေနစဥ္ကာလပတ္လံုး ေစာင့္ၾကည့္စစ္ေဆးေနရသည္။ အဓိကမွာ အထက္တြင္ေဖာ္ျပခဲ့သကဲ့သို႔ ဓါတ္ေငြ႔ပမာဏကို တိုင္းတာျခင္း ပင္ျဖစ္ပါသည္။  

            တစ္ေန႔တာကုန္ဆံုး၍ အလုပ္သိမ္းၿပီဆိုလွ်င္ ထိုကြန္ဖိုင္းစေပ့စ္အတြင္းမွ (၀င္သြားေသာ) လူအားလံုးျပန္ထြက္လာမလာ။ လူမ်ား က်န္ေနမေန စသည္တို႔ကို စစ္ေဆးရသည္။ ထို႔ေနာက္ ၀င္ေပါက္ကို ေသခ်ာက်နစြာ ပိတ္ခဲ့ရသည္။ မ၀င္ရ ဟူေသာ ဆုိင္းဘုတ္ကိုလည္း အ၀တြင္ ေထာင္ခဲ့ရပါမည္။ ထို႔ေနာက္ ကြန္ဖိုင္းစေပ့စ္ပါမစ္ကို ရုပ္သိမ္းရသည္။ ဤသုိ႔ပါမစ္ကို ရုပ္သိမ္းလုိက္ျခင္းျဖင့္ မည္သူမွ ၀င္ခြင့္မရိွ ေတာ့ပါ။

            ဤသည္တို႔ကို Confined Space Safety Assessor Course တြင္ ေသေသခ်ာခ်ာသင္ေပးပါသည္။ ဓါတ္ေငြ႔မီတာ ဖတ္ပံုဖတ္ နည္း။ အေရးေပၚအေျခေနမ်ားတြင္ အထဲမွလူကို အျပင္ကယ္ထုတ္နည္း စသျဖင့္လည္း လက္ေတြ႔လုပ္ရပါသည္။ ဤသင္တန္းစာေမးပဲြ ေအာင္လွ်င္ လက္မွတ္ထုတ္ေပးပါသည္။ ထိုလက္မွတ္ရိွသူမွသာ ကြန္ဖိုင္းစေပ့စ္ကို စစ္ေဆးသူ (Confined Space Safety Assessor) လုပ္ခြင့္ ရိွပါသည္။

 

 (၉၂) ကြ်ႏ္ုပ္ Confined Space Safety Assessor ျဖစ္ရျပန္ျခင္း

            ကြ်ႏ္ုပ္ကား ဘ၀စံုလွ၏။ ယခု ကြန္ဖိုင္းစေပ့စ္အဆက္ဆာ ဆိုလား ျဖစ္ရျပန္ပါသည္။ သည္သင္တန္းကို ၂၀၀၇ ၾသဂုတ္လ ၆ ရက္ မွ ၂၇ ရက္ထိ၊ Red Hill ရိွ NTUC Learning Hub တြင္တက္ရျခင္းျဖစ္သည္။ သင္တန္းၿပီးၿပီးခ်င္း လက္မွတ္ရတာမဟုတ္။ စာေမးပဲြ ေအာင္စာရင္းေစာင့္ရေသးသည္။ သို႔အတြက္ သင္တန္းၿပီးေနာက္ ႏွစ္ပတ္ၾကာမွ လက္မွတ္ရမည္။ သုိ႔ေသာ္ အလုပ္ကအေရးႀကီးလွၿပီ။ ဗိုက္နာေနေသာ ကိုယ္၀န္ေဆာင္သည္ မေအာင့္ႏိုင္ေတာ့သကဲ့သို႔ လက္မွတ္ရေအာင္ပင္ မေစာင့္ႏိုင္ေတာ့ဘဲ သင္တန္းလည္းၿပီးေရာ သင္တန္းၿပီးပါၿပီဟူေသာ စာကိုယူခဲ့ေစကာ ထုိစာႏွင့္ ခ်က္ခ်င္းစလုပ္ေစေလေတာ့၏။ ဒါေတာင္ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔မန္ေနဂ်ာက မင္း၊ စာေမးပဲြ ေအာင္ပါ့မလား လို႔ ေဂ်ဗီကေမးေနတယ္ ဟု ေျပာေလရာ ကြ်ႏ္ုပ္လည္း စိတ္ခ်င္ေပါက္လွသည္ႏွင့္ ကုန္းေပၚမွာမေျပာနဲ႔၊ ေရထဲမွာငုပ္ၿပီး ေျဖရင္ေတာင္ေအာင္တယ္လို႔ ေျပာလုိက္ပါကြာ ဟု အေငၚတူးလုိက္ေလ၏။

သို႔ႏွင့္ ၂၀၀၇ ခုႏွစ္ စက္တင္ဘာလ ၆ ရက္ေန႔မွစကာ ကြန္ဖိုင္းစေပ့စ္အဆက္ဆာဘ၀သုိ႔ ကူးေျပာင္းရျပန္ေလေတာ့သတည္း။

            အထက္တြင္ေျပာခဲ့သလို ကြ်န္ေတာ္ပထမဦးဆံုးစလုပ္ရသည္မွာ စာရြက္စာတမ္းကိစၥမ်ား ျပင္ရျခင္းျဖစ္၏။ သို႔ေသာ္လည္း ေပါ့ေလ။ သည္စာရြက္စာတမ္းမ်ားကို သင္တန္းမၿပီးခင္ ျပင္ဆင္ထားတာ အားလံုးၿပီးေနပါၿပီ။ သို႔ေသာ္လည္း သူတို႔စည္းမ်ဥ္းစည္းကမ္း အရ တင္လို႔မရေသး။ သည္စာရြက္စာတမ္းမ်ားကို Certified Competent Person က ျပင္ထားတာပါဟု သက္ေသျပလို႔ရေအာင္ သင္တန္းၿပီး ေအာင္ေစာင့္ေနရေသးသည္။ သင္တန္းၿပီးသည္ႏွင့္ ကြ်န္ေတာ္လက္မွတ္ထိုးကာ ခ်က္ျခင္းေကာက္ကက္ တင္လိုက္ျခင္းျဖစ္၏။ က်န္သည့္ ကြန္ဖိုင္းစေပ့စ္တြင္လုပ္ရန္လိုအပ္ေသာ ပစၥည္းပစၥယမ်ားမွာ အားလံုးအဆင္သင့္ျဖစ္ေနၿပီ။ ကြ်န္ေတာ္သင္တန္းအၿပီးကို ေစာင့္ေနရျခင္း ျဖစ္၏။ 

သို႔ဆိုလွ်င္ အဘယ္ေၾကာင့္ သည္မွ်အေရးတႀကီး လိုေနရပါသနည္း။ မိတ္ေဆြတို႔သိေအာင္ ရွင္းျပပါမည္။ အနည္းငယ္ရွည္လွ်င္ သည္းခံဖတ္ပါခင္ဗ်ား။

ကြ်န္ေတာ္တို႔ကုမၸဏီ (ယူနီယမ္အလြိဳင္း) မွလုပ္ရသည္မွာ အီးစီစီစက္ရံုႀကီးအတြက္ ေျမေအာက္တြင္ေျပးေသာ အေအးခံေရပိုက္ လုိင္းမ်ား သြယ္တန္းေပးရျခင္းျဖစ္ပါသည္။ ပိုက္ဆိုလို႔ ကေယာ္ကမယ္ပိုက္ကေလး မမွတ္ပါႏွင့္ခင္ဗ်ား။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ပိုက္ႀကီးမွာ အခ်င္း ၂.၇ မီတာ (၉ ေပခန္႔) ရိွေလရာ အထဲသို႔ ျမင္းစီး၀င္လို႔ရသည္။ ပိုက္အမ်ိဳးအစားမွာ GRP (Glass Reinforced Plastic) ပိုက္ျဖစ္သည္။ ပုိက္မ်ားကို ဖန္မွ်င္ႏွင့္ ဓါတုေဗဒေဆးရည္မ်ား ေပါင္းစပ္ထုတ္လုပ္ထားျခင္းျဖစ္သည္။ သံုးေသာ ဓါတုေဆးရည္မွာ ပိုလီယက္စတာ (Polyester Resin) ျဖစ္သည္။

ပုိက္မ်ားမွာ အီတလီမွလာေသာ ပိုက္မ်ားျဖစ္၏။ ထုိပိုက္မ်ားတပ္ဆင္ရာတြင္ ႀကီးၾကပ္သည့္ကုမၸဏီမွာ ဂရုတင့္ (Grootint) ျဖစ္၏။ ၎တို႔မွာ နယ္သာလင္ႏိုင္ငံမွ ျဖစ္သည္။ မန္ေနဂ်ာမွာ ဖရင့္ (Frank) ျဖစ္သည္။ ဟန္ေဂရီမွ ျဖစ္၏။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ကုမၸဏီက ပိုက္မ်ား ဆင္ေရးတာ၀န္ယူသည္။ သို႔ေသာ္လည္း ကြ်န္ေတာ္တို႔က ၾကည့္ရႈ ႀကီးၾကပ္ေပးရံုသာျဖစ္ၿပီး ပိုက္ဆင္လုပ္ငန္းအားလံုးကို ၀ီကြမ္း (Wecom) သို႔ေပးထားျခင္းျဖစ္၏။

ဆင္တာက ၀ီကြမ္း၊ ႀကီးၾကပ္တာက ဂရုတင့္ ဆိုေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ယူနီယမ္အလြိဳင္းက ဘာမွ လုပ္စရာမလိုပါ။ တကယ္ဆို ယူနီယမ္အလြိဳင္းက သည္ပေရာဂ်က္တြင္ ဘယ္ႏွဦးရိွပါသနည္း။ ေျပးေရၾကည့္လိုက္မွ ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္ ကြ်န္ေတာ့္မန္ေနဂ်ာ မယ္လ္ဘင္း ႏွစ္ဦးသာရိွသည္။ ကြ်န္ေတာ္က ပိုက္မ်ားဆင္ၿပီးသည့္အေျခအေန မယ္လ္ဘင္းကို သတင္းပို႔သည္။ မယ္လ္ဘင္းက ပိုက္ဆံေတာင္းသည့္ ကိစၥလုပ္သည္။ အင္မတန္နားေအးပါးေအး ရိွလွ၏။

ပိုက္ႏွင့္ပိုက္ကို ဆက္ရာတြင္လည္းေကာင္း၊ ပိုက္ႏွင့္ပိုက္ဆက္ပစၥည္းမ်ားကို ဆက္ရာတြင္လည္းေကာင္း ဖုိက္ဘာအ၀တ္စႏွင့္ ပိုလီယက္စတာရီဇင္မ်ားသံုး၍ ဆက္ရသည္။ ၎ကို လာမနိတ္(laminate) လုပ္သည္ဟုေခၚသည္။ ယခင္ေဆာင္းပါးမ်ားတြင္လည္း ေဖာ္ျပခဲ့ၿပီးျဖစ္ပါသည္။

လာမနိတ္လုပ္သည္ဆိုျခင္းမွာ ပိုက္ႀကီးမ်ားကို ဦးစြာ အေပၚယံမ်က္ႏွာျပင္မ်ား ေျပာင္သြားေအာင္ ေက်ာက္စက္ျဖင့္စားရသည္။ ထို႔ေနာက္ လာမနိတ္လုပ္ရာတြင္သံုးမည့္ ေဆးကိုစပ္ၿပီး ေဆးသုတ္လိုက္ ဖိုက္ဘာစမ်ားႏွင့္ပတ္လုိက္ျဖင့္ တစ္ထပ္ၿပီးတစ္ထပ္ လုိေသာ အထူရသည္ထိ လုပ္သြားရျခင္း ျဖစ္သည္။

ေဆးတြင္ ရီဇင္ (resin) ႏွင့္ ကက္တလစ္ (catalyst) ဟု ႏွစ္ပိုင္းရွိသည္။ လာမနိတ္လုပ္ေတာ့မည္ဆုိမွ ရီဇင္ႏွင့္ ကက္တလစ္ကို ၁၀၀ း ၁ အခ်ိဳးျဖင့္ ေရာသည္။ မွားလို႔မရ။ အေရာမွားလွ်င္ ေကာင္းေကာင္းဒုကၡ မ်ားမည္။ သည္အေၾကာင္းမ်ား ေရွ႔တြင္ေရခဲ့ၿပီးျဖစ္၍ ထပ္ေလမရွည္ေတာ့ပါ။

ရီဇင္ကို ေသာ္လည္းေကာင္း ကက္တလစ္ကိုေသာ္လည္းေကာင္း သည္အတိုင္းထားလွ်င္ အေငြ႔သိပ္မထြက္ပါ။ ေျခာက္လည္း မေျခာက္ပါ။ သို႔ေသာ္ သူတို႔ႏွစ္ခုကို စပ္လုိက္လွ်င္ ဓါတ္ေငြ႔မ်ားထြက္လာသည္။ ေဆးထဲတြင္ စတိုင္ရင္းပါသည္။ စတိုင္ရင္းႏွင့္ၾကာရွည္ ထိေတြ႔ပါက ကင္ဆာျဖစ္ႏိုင္ေခ်ရိွသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ လာမနိတ္လုပ္ရာတြင္ အလုပ္သမားမ်ား ထိုဓါတ္ေငြ႔မ်ားႏွင့္ ၾကာရွည္ထိေတြ႔ေနရမည္ ျဖစ္၍ ထိုဓါတ္ေငြ႔ပမာဏကို ေလွ်ာ့ခ်ေပးရန္လိုသည္။

ထို႔ျပင္တ၀ လာမနိတ္လုပ္ရာတြင္ ပိုက္ကို အျပင္ပိုင္းတြင္သာ လုပ္ရသည္မဟုတ္။ အတြင္းဘက္ကပါ လုပ္ေပးရသည္။ ပိုက္အျပင္ ဘက္တြင္ေတာ့ ေလဟာနယ္ျဖစ္ေလရာ ဓါတ္ေငြ႔မ်ားမွာ ေလတိုက္သျဖင့္ ေပ်ာက္ပ်က္သြားသည္။ သိပ္ျပႆနာမရိွ။ သို႔ေသာ္လည္း ခ်က္ခ်င္းေပ်ာက္ပ်က္သြားသည္မဟုတ္ရကား ထိုဓါတ္ေငြ႔မ်ားကို မရႉမိေစရန္ အသက္ရႉကိရိယာ ႏွာေခါင္းစြပ္ (Respirator) ၀တ္ဆင္ထား ရေသးသည္။  

ပိုက္၏အတြင္းဘက္တြင္ လာမနိတ္လုပ္လွ်င္မူ လာမနိတ္လုပ္ရာမွ ထြက္လာေသာဓါတ္ေငြ႔မ်ားမွာ အျခားသုိ႔ထြက္သြားဘို႔ရာ မလြယ္။ ပိုက္အထဲတြင္ပင္ လွည့္ေနမည္ျဖစ္ရာ အလုပ္သမားမ်ားအတြက္ အႏၱရာယ္မ်ားလွသည္။ ထိုအခါ ထိုဓါတ္ေငြ႔မ်ားကို ေလွ်ာ့ခ်ဘို႔ရာ တစ္နည္းအားျဖင့္ေျပာရလွ်င္ ပိုက္အတြင္းတြင္ စိတ္ခ်လက္ခ် လာမနိတ္လုပ္ႏိုင္ေစရန္ ကြန္ဖိုင္းစေပ့စ္အဆက္ဆာ လိုလာသည္။ 

ထိုမွ်မကေသး။ စင္ကာပူဥပေဒအရ ၁ မီတာခဲြထက္ နက္ေသာေျမာင္းဆိုလွ်င္ ကြန္ဖိုင္းစေပ့စ္ဟု သတ္မွတ္သည္။ ၂.၇ မီတာ ရိွသည့္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ပိုက္ႀကီးမ်ားခ်ရန္ တူးရေသာေျမာင္းမွာ ဖို႔မွာေရာဘာေရာဆို ၄ မီတာေက်ာ္နက္ေလရာ ထိုေျမာင္းႀကီးမ်ားမွာ အက်ယ္ ႀကီးပင္ ျဖစ္ေသာ္ျငားလည္း ကြန္ဖိုင္းစေပ့စ္ဟု သတ္မွတ္ေသာဟူ၏။ သည္ေတာ့ သည္ေျမာင္းအတြင္း အလုပ္၀င္လုပ္ဘို႔ရာ၊ ပိုက္အတြင္း ၀င္ၿပီး လာမနိတ္လုပ္ဘို႔ရာ ကြန္ဖိုင္းစေပ့စ္အဆက္ဆာ ရိွမွျဖစ္မည္။ သူ၏ခြင့္ျပဳခ်က္ျဖင့္သာ အလုပ္လုပ္လို႔ရမည္။ ယခု ယူနီယမ္အလြိဳင္း တြင္ ကြန္ဖိုင္းစေပ့စ္အဆက္ဆာ မရိွ။ သည္ေတာ့ ပိုက္ႀကီးမ်ားကို ေျမာင္းထဲခ်ၿပီး သည္အတိုင္းၾကည့္ေနရသည္။ ဘာမွ ဆက္လုပ္လို႔မရ။

ဤတြင္ မယ္လ္ဘင္းက သေဘၤာက်င္း၌ နားေအးပါးေအး ပံုဆဲြလိုက္၊ ငိုက္လိုက္ လုပ္ေနသည့္ ကြ်န္ေတာ့္ကို အတင္းေရာ၊ အဓမၼပါေခၚပါေလေတာ့၏။ ကြ်န္ေတာ့္မွာ မရင္းတကၠနစ္မွ ကုလားမႀကီးညစ္ပတ္သျဖင့္ ၃ ႏွစ္စာခ်ဳပ္ႏွင့္ၿငိေနရာ ထုိအေၾကာင္း မယ္္လ္ဘင္း ကို ေျပာျပေလရာ ေလ်ာ္သာေလ်ာ္လိုက္ပါကြာ၊ ငါအကုန္ျပန္ေပးပါ့မယ္ ဆုိေလ၏။ ထိုေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ္လည္း မရင္းတကၠနစ္မွ ေန႔မဆိုင္း၊ ညမဆိုင္း အလုပ္ထြက္စာတင္ကာ လိုအပ္ေသာသင္တန္းမ်ားတက္ၿပီး ယူနီယမ္အလြိဳင္းသို႔ အသိုက္ေျပာင္းခဲ့ျခင္း ျဖစ္သတည္း။

            သည္မွ်ဆိုလွ်င္ အဘယ္ေၾကာင့္ ယူနီယမ္အလြိဳင္းမွ ကြန္ဖိုင္းစေပ့စ္အဆက္ဆာ အသည္းအျပင္းလိုေနေၾကာင္း မိတ္ေဆြတုိ႔ ရိပ္စားမိေလာက္ပါၿပီ။ သည္လိုႏွင့္ ကြ်န္ေတာ့္မွာ အင္ဂ်င္နီယာဘ၀မွ အရွင္လတ္လတ္ ဘ၀ေျပာင္းကာ ကြန္ဖိုင္းစေပ့စ္အဆက္ဆာ ဆိုတာ ႀကီး ျဖစ္လာရျခင္း ျဖစ္ေလသည္။

 

ဆက္ပါဦးမည္။

 

ေအးၿငိမ္း

၁၇-၁၀-၂၀၁၂၊ ည ၁၁း၁၇ နာရီ

Blk 663D, Jurong West St 65

#15-233

Singapore 644663

Email: y_nyein@yahoo.com.sg, aye475@gmail.com

Tel: 97303027

http://shwenyein.blogspot.com