မဟီရာ

 

မဟီရာ

(ထီလာစိုးျမင့္ထယ္)

(ေဇာတိသေ၀ဒ မဂၢဇင္း အမွတ္ (၃၃) - - - မွ)

အိႏိၵယႏိုင္ငံ၊ မာလ၀ါျပည္နယ္ၿမိဳ႔ေတာ္၊ ဥဂ်န္၏ အေနာက္ဘက္ မိုင္ ၁၀၀ ခန္႔အကြာတြင္ ‘ကပိသ’ အမည္ရိွေသာ အိမ္ေျခ ၃၀၀ ခန္႔ရိွ ရြာႀကီးတစ္ရြာ ရိွေလသည္။ ကပိသ ဟူသည္ သစ္သီးတစ္မ်ိဳးဟု အမည္ရ၏။ ထိုရြာမွ အလြန္ရိုးသားေသာ ရြာသားႀကီးတစ္ဦးျဖစ္သူ အာဒိသဒသ ႏွင့္ ဇနီးသည္ အိႏၵဳမဒီ တို႔မွာ ယခုအခါ အသက္ ၅၀ ရိွၿပီ။ သုိ႔ေသာ္ သားသမီးတစ္ဦးမွ မရေသး။ သူတို႔ဇနီးေမာင္ႏွံမွာ ရိုးသားေျဖာင့္မတ္၊ သစၥာရိွၿပီး ဘာသာတရားကိုင္းရိႈင္းေသာ ျဗဟၼဏပုဏၰားမ်ား ျဖစ္ၾကသည္။ ေနမင္းကို ကိုးကြယ္ၾက၏။

             ၎တို႔ အသက္ ၅၀ ျပည့္လတ္ေသာ္ သားသမီးတစ္ဦးမွ မထြန္းကားေသာေၾကာင့္ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ျဖစ္ကာ ျမစ္အတြင္း ဆင္းကာေသေတာ့အံ့ဟု ရြာမွ တစ္မိုင္ခန္႔ေ၀းေသာ ျမစ္ဆီသို႔ လာခဲ့ၾကသည္။ ျမစ္အတြင္း ဆင္းမေသမီ ၀င္လုဆဲ ေနမင္းႀကီးကို ဇနီးေမာင္ႏွံႏွစ္ဦး တိုင္္တည္ၾက၏။

            “အုိ - အသင္ေနမင္းႀကီး၊ ကြ်ႏ္ုပ္တုိ႔ သင့္ထံသားဆုပန္လာခဲ့သည္မွာ ၂၅ ႏွစ္တင္းတင္းျပည့္ပါၿပီ။ သုိ႔ေသာ္ သင္ကား မသိက်ိဳးကြ်ံျပဳလွ်က္ ေနဘိ၏။ သားမရိွသူသည္ အခ်ီးႏွီးသာတည္း ဆိုစကားႏွင့္အညီ ကြ်ႏ္ုပ္တို႔ ျမစ္တြင္း ဆင္း၍ ေသေတာ့အံ့။”

            ထိုသို႔ဆိုၿပီး ႏွစ္ဦးသား လက္တဲြ၍ ေရထဲခုန္ဆင္းမည္ျပဳစဥ္ ေရထဲတြင္ ျဗဟၼာႀကီးတစ္ေယာက္ သူတို႔ကို ၾကည့္ေနသည္ကို ေတြ႔ရေလ၏။ ျဗဟၼာႀကီးက “ငါဟာ အာဒိစၥ ျဖစ္တယ္။ အိႏၵဳမဒီ၊ သင္ဟာ ေဟာဒီသစ္သီးကိုယူၿပီး နက္ျဖန္မနက္မွာစား။ ေန႔လည္ ၁၂ နာရီကစၿပီး ဥပုသ္ေစာင့္ေပေတာ့။ ေနာက္ဆယ္လျပည့္လို႔ မြန္းတည့္ခ်ိန္မွာ “မဟီရာ” ဆိုတဲ့ သားတစ္ဦးထြန္းကားလိမ့္မယ္။ သူသည္ကား တကယ့္ ေနမင္းႀကီးပင္ ျဖစ္တယ္။ လူအားလံုးရဲ့ မသိနားမလည္မႈေတြကို သူက ေနမင္းႀကီေတာက္ပသလို ေျဖၾကားျပသႏိုင္လိမ့္မယ္။ သူ႔မွာလည္း ‘ပရုသုရာဇာ’ မည္တဲ့ သားတစ္ေယာက္ ထြန္းကားလိမ့္မယ္။ မဟီရာဟာ ဉာဏ္ပညာမွာ အလြန္႔အလြန္ထိုးထြင္းသိမယ့္ ပညာရိွႀကီးတစ္ဦး ျဖစ္မယ္။ ေ၀ဒက်မ္းမ်ား၊ သွ်တၱရက်မ္းမ်ား၊ ပူရာမ္က်မ္းမ်ား နဲ႔ သိပၸံအတတ္ပညာေတြကို ကုန္စင္ႏွံ႔စပ္ေအာင္ တတ္ကြ်မ္းသူျဖစ္လိမ့္မယ္။ ေရေျမ့သခင္ ျပည့္ရွင္မင္းႀကီး ‘၀ိကၠရမၼဒိတရ’ ရဲ့ ေလးစားအပ္ေသာ အတိုင္ပင္ခံခ်ဳပ္ႀကီး ျဖစ္လာလိမ့္မယ္။

            နန္းတြင္းန၀ရတနာမ်ားလို႔ေခၚတဲ့ ေက်ာက္မ်က္ရတနာကိုးပြင့္နဲ႔တူတဲ့ ပညာရိွႀကီး ၉ ပါးထဲမွာ မဟီရာဟာ အထြန္းေတာက္ဆံုး ေက်ာက္မ်က္ျဖစ္ၿပီး အသက္ ၈၀ ထိေနရလိမ့္မယ္။ အသင္ ဖခင္ကေတာ့ သူ႔ကိုေမြးၿပီးေနာက္ သိပ္ေနရလိမ့္မယ္ မဟုတ္ဘူး။ သင္ မိခင္ကေတာ့ ေနရလိမ့္မယ္။ “အာဒိစၥ၊ ဘႏၱဳ၊ ရ၀ိ၊ သူရိယ၊ စ၀ိသူ၊ ဟမ္စ၊ ခဂ၊ ပူသွ်၊ ဂဘစတိ၊ ေဒ၀ကရ၊ သု၀ဏၰ၊ တာပန၊ ဟီရာနာရတ၊ ကာမစက္ရိွ၊ ဂ်ဂတ္ခ်ရႈ၊ အင္စုမလိ၊ တာပနီ၊ မာသဓ၊ မဟီရာ” ဆိုတဲ့ နာမည္ေတြဟာ ျမင့္ျမတ္တဲ့ ကြ်ႏ္ုပ္နာမည္ေတြ ျဖစ္တယ္”

            အာဒိသဒသ လင္မယားသည္ ေနနတ္မင္း၏ ေျခအစံုကို ၀ပ္စင္းရိွခိုး၊ ဦးညြတ္ထားၾကေလ၏။ ေနနတ္မင္းႀကီးက သူတို႔ကို ကိုင္ဆဲြမၿပီး ၾကည္လင္ေသာ မ်က္ႏွာျဖင့္ ကြယ္ေပ်ာက္သြားခ်ိန္တြင္ ရုတ္ခ်ည္းေန၀င္သြားၿပီး အေမွာင္ထုက လြမ္းၿခံဳလာသျဖင့္ အာဒိသဒသတို႔လင္မယားလည္း ၀မ္းသာအားရစြာ အိမ္သို႔ ျပန္လာၾကေလေတာ့သည္။

            အိႏၵဳမဒီသည္ ေနာက္ေန႔မနက္တြင္ ေနနတ္မင္းေပးေသာ သစ္သီးကိုစားၿပီး ဥပုသ္၊ သီတင္းသီလ ခံယူ ေဆာက္တည္ကာ ေနထိုင္ေလ၏။ ဆယ္လျပည့္ေသာ္ မဟီရာ ကုိဖြားျမင္ေလသတည္း။

            မဟီရာသည္ ဉာဏ္ပညာထက္ျမက္၍ ထိုးထြင္းဉာဏ္ရိွသည္။ က်န္းမာ၍ ကိုယ္လံုးကိုယ္ထည္ တုတ္ခိုင္သည္။ သန္မာျဖတ္လတ္သည္။ ရုပ္ရည္တင့္တယ္ၿပီး က်က္သေရရိွေသာ ေယာက္်ားေကာင္း၊ ေယာက္်ားျမတ္တစ္ေယာက္ ျဖစ္သည္။ ငယ္စဥ္ကပင္ နန္းတြင္းႏွင့္သာ ထုိက္တန္ေသာ ကေလးငယ္တစ္ေယာက္ ျဖစ္ေလသည္။

            ဖခင္က မဟီရာကို ျဗဟၼဏအယူ၀ါဒဆိုင္ရာ နည္းလမ္းမ်ားျဖင့္ ရြတ္ဖတ္စီရင္စရာမ်ားကို မဂၤလာယူ၍ ေဆာင္ရြက္သည္။ သသၤကရိုက္စာေပကို ဖခင္ကအေသးစိတ္သင္ေပး၍ တတ္ေျမာက္သည္။ ၈ ႏွစ္အရြယ္တြင္ မဟီရာသည္ ေ၀ဒက်မ္းမ်ား သွ်တၱရက်မ္းမ်ားအျပင္ နကၡတ္က်မ္းမ်ား၊ သိပၸံပညာရပ္မ်ားကိုေလ့လာရာ အသက္ ၂၀ အရြယ္တြင္ ထူးျခားေသာ ေရွ႔ျဖစ္ဖတ္ႏိုင္သည့္ စြမ္းရည္ထူးကို ရရိွပိုင္ဆိုင္ထားၿပီး ျဖစ္ေလေတာ့သည္။

            ဖခင္ႀကီးလည္း ကြယ္လြန္ခဲ့ေလၿပီ။ မဟီရာကို ခ်မ္းသာသူမ်ား၊ မင္းမႈထမ္းမ်ားက လာေရာက္ေမးျမန္း၊ တိုင္ပင္ႏွီးေႏွာ အႀကံေတာင္းသည္။ တစ္ခုတေလမွ မလဲြေခ်ာ္၊ မတိမ္းပါးဘဲ တိက်မွန္ကန္လွသျဖင့္ နကၡတၱေဗဒ၊ ေဗဒင္ပညာတြင္ စာေတြ႔ေရာ လက္ေတြ႔ပါ ႏွံ႔စပ္ပိုင္ႏိုင္ကြ်မ္းက်င္လွေၾကာင္း တစ္ျပည္လံုး ဂုဏ္သတင္းေက်ာ္ၾကားလာေလ၏။

            တစ္ေန႔ေသာ ညေနခင္း ေနမ၀င္မီအခ်ိန္တြင္ မဟီရာသည္ ရြာျပင္ထြက္၍ ခပ္လွမ္းလွမ္းရိွ ျမစ္ကမ္းပါး၌ လမ္းေလွ်ာက္ေနစဥ္ ၀ိကၠရမၼဒိတရ ဘုရင္သည္ ကုန္သည္ေယာင္ေဆာင္၍ အမတ္ႀကီး ဗာသီ ႏွင့္အတူ ရုပ္ဖ်က္ၿပီး ေရာက္လာၾကသည္။ ထိုအခ်ိန္ထိ မဟီရာသည္ ဘုရင္ကို တစ္ခါမွ မျမင္ဖူးေသးေခ်။ ဘုရင္ႀကီးသည္ မဟီရာကို ေတြ႔သည္ႏွင့္ “ကြ်ႏ္ုပ္သည္ ကုန္သည္ျဖစ္ပါသည္။ သူကေတာ့ ကြ်ႏ္ုပ္၏ စာေရးျဖစ္သည္။ ကြ်ႏု္ပ္တို႔ ကုန္ေရာင္းကုန္၀ယ္ျခင္းလုပ္ငန္း ေအာင္ျမင္၊ မေအာင္ျမင္ ေဟာေပးပါ။ ေရႊဒဂၤါးတစ္ရာ ေပးပါမည္” ဟု ဆိုေလ၏။

            မဟီရာသည္ ဘုရင္ကို ေသေသခ်ာခ်ာၾကည့္လွ်က္ “သင္သည္ ကုန္သည္မဟုတ္၊ ဘုရင္ျဖစ္သည္။ သင့္လူသည္လည္း သင္၏ ညာလက္ရံုး အမတ္ႀကီးပင္ျဖစ္သည္။ သင္တို႔ႏွစ္ေယာက္ ညီအစ္ကိုေတာ္စပ္ၾကသည္။ ဖေအတူ၊ မေအကဲြျဖစ္၏။ တစ္ေယာက္ေသာ အေမမွာ ခတိၱယ အမ်ိဳးသမီးျဖစ္ၿပီး တစ္ေယာက္ေသာ အေမမွာမူ ၀ိစယ အမ်ိဳးသမီး ျဖစ္ေပသည္။ သင္တို႔ ၂ ေယာက္အျပင္ အျခား ညီအစ္ကို ၂ ေယာက္လည္း ရိွေသးသည္။ တစ္ေယာက္မွာ ျဗဟၼဏအမ်ိဳးသမီး ကေမြးဖြားၿပီး ေနာက္တစ္ေယာက္မွာမူ ကေခ်သည္က ေမြးထားျခင္းျဖစ္သည္။ သင္တို႔က ကြ်ႏ္ုပ္ကိုပညာစမ္းသည့္အေနႏွင့္ မဟုတ္မမွန္ လိမ္ညာ၍ေျပာဆုိေစကာမူ ကြ်ႏ္ုပ္၏ တိက်မွန္ကန္ေသာ ေ၀ဒပညာရပ္က အမွန္တရားကို သစၥာရိွစြာ ေဖာ္ထုတ္ ျပသေနမည္သာ ျဖစ္သည္။” - ဟု ေ၀ဒပညာဘက္မွ ခိုင္မာျပတ္သားစြာ ရပ္တည္၍ ေျပာလုိက္၏။

            ဘုရင္သည္ မဟီရာကို နန္းေတာ္သို႔ေခၚသြားၿပီး ပ႑ိတ ဘဲြ႔အပ္ႏွင္းသည္။ ထိုမွစ၍ နန္းတြင္းေ၀ဒပညာရိွႀကီးအျဖစ္ တစ္သက္လံုး ေနထိုင္သြားေလေတာ့သည္။

            ၀ိကၠရမၼဒိတရ ဘုရင္မိသားစုသည္ ၀က္၀ံရုပ္အထိမ္းအမွတ္ကို ေရႊေငြ၊ ေက်ာက္သံပတၱျမားမ်ားျဖင့္ စီျခယ္ ေဆာင္ေယာင္သည္။ ၀က္၀ံရုပ္သည္ ၎တို႔မိသားစုႏွင့္သာ ဆုိင္သည့္သေဘာ ျဖစ္ေလသည္။ ၀ိကၠရမၼဘုရင္သည္ ဘီစီ ၅၆ မွ ေအဒီ ၇၈ ထိ ၁၃၄ ႏွစ္ၾကာမွ် ထီးနန္းစိုးစံခဲ့သည္။ ထိုေခတ္က အသက္ ၂၅၀ ထိ ရွည္သူမ်ားပင္ ရိွခဲ့သည္။

            ဘုရင္ႀကီးတြင္ ထီးညြန္႔နန္းလ်ာ သားေတာ္ေလးတစ္ပါးသာ ရိွသည္။ သူ၏ေရွ႔ေရးကို ေဗဒင္ေဟာၾကရာတြင္ အျခား ေ၀ဒပညာရွင္ႀကီးမ်ားက အသက္ ၁၈ ႏွစ္ျပည့္လွ်င္ ေသမည္ဟုသာ ေဟာႏိုင္ၾက၏။ ေန႔ရက္၊ နာရီ အတိအက် ႏွင့္ မည္သို႔ေသမည္ ဆုိသည္ကိုကား မေဟာႏုိင္ၾက။

            မဟီရာက ေန႔ရက္၊ နာရီ၊ မိနစ္၊ စကၠန္႔ အတိအက်ႏွင့္တကြ ၀က္၀ံကိုက္၍ေသမည္။ မည္သည့္သမားေတာ္မွ ကုသ၍ ရမည္မဟုတ္ေၾကာင္း ေဟာလုိက္ေလ၏။

            ထိုအခါ ဘုရင္ႀကီးက ဗာသီႏွင့္တိုင္ပင္ၿပီး ေပ ၈၀ ျမင့္ေသာ နန္းျမင့္ေဆာင္တစ္ခုေဆာက္လုပ္၍ အထပ္ ၇ ထပ္ ျပဳလုပ္ၿပီး ၾကြက္မွ် မ၀င္ႏိုင္ေစရန္ စီမံထားေလသည္။ မင္းသားကေလးကို ေအာက္သို႔ လံုး၀ဆင္းခြင့္မေပး။ သက္တူရြယ္တူ အျခားမင္းသားကေလးမ်ားကို အေစာင့္ခ်ထားသည္။ နန္းျမင့္ေဆာင္ ေဘးပတ္လည္တြင္လည္း ၿခံစည္းရိုးအထပ္ထပ္ ကာလွ်က္ ၀က္၀ံမ၀င္ႏိုင္ရန္ စီမံထားေလ၏။

            မင္းသားကေလးကို ၇ ထပ္တြင္ထားၿပီး ေအာက္ထပ္မွ်ကိုပင္ ဆင္းခြင့္မေပးေခ်။ သုိ႔ႏွင့္ မင္းသားကေလး အသက္ ၁၈ ႏွစ္ျပည့္မည့္ရက္သို႔ နီးလာေခ်ၿပီ။

            ရက္နီးကပ္လာေလလွ်င္ စစ္ေသြးၾကြ၍ ရဲရင့္ျဖတ္လတ္ေသာ စစ္သားေပါင္း တစ္ေသာင္းကုိ စစ္လက္နက္ အျပည့္အစံုျဖင့္ နန္းျမင့္ေဆာင္ ပတ္ပတ္လည္တြင္ အေစာင့္ခ်ထား၏။ နန္းျမင့္ေဆာင္အနီးသို႔မူ ေခြးတစ္ေကာင္၊ ေၾကာင္တစ္ၿမီးမွ် မကပ္ေစရ။

            နန္းတြင္းရိွ ပညာရိွ၊ မူးႀကီးမတ္ရာ၊ ေသနာပတိတို႔သည္ကား သည္တစ္ခါေတာ့ မဟီရာေဟာသလို လံုး၀ မွန္ႏိုင္ေတာ့မည့္ အေျခမဟုတ္သျဖင့္ မဟီရာ၏ ပညာဂုဏ္သတင္း ပ်က္ျပားေတာ့မည့္အေရး ဟိုနားစုစု၊ သည္နားစုစုႏွင့္ တီးတိုးေျပာဆုိလွ်က္ ရိွၾကေလကုန္၏။

            မဟီရာက မင္းသားကေလး ၀က္၀ံကိုက္ခံေသဆံုးရမည္ဟု ေဟာေသာေန႔သို႔ ေရာက္လတ္ေသာ္ ဘုရင္ႀကီးသည္ စစ္သည္ေထာင္ေသာင္းမကၿခံရံလွ်က္ ညီလာခံႀကီးတစ္ရပ္ က်င္းပလွ်က္ ‘မဟီရာ ေဟာသည့္အတိုင္းမွန္လွ်င္ ငါတို႔မ်ိဳးရိုး စဥ္ဆက္ ဂုဏ္ယူအပ္ေသာ ၀က္၀ံအထိမ္းအမွတ္၊ ရတနာစီျခယ္ သရဖူတစ္ဆင့္ကို ့ပရိသတ္ေရွ႔တြင္ ဂုဏ္ျပဳခ်ီးက်ဴး ပူေဇာ္ပါအံ့’ ဟု ေၾကျငာသည္။

            မဟီရာက ‘အရွင့္သား၊ ၀က္၀ံကိုက္ခံရ၍ ယေန႔ညေန ၅ နာရီတိတိတြင္ ေသြးသံရဲရဲျဖင့္ေသရမည္ဟု အကြ်ႏ္ုပ္က ေျပာျခင္းမဟုတ္ပါ။ အရွင့္သား၏ ကံၾကမၼာက ေျပာျပေနျခင္းသာ ျဖစ္ပါသည္။ အရွင္မင္းႀကီးႏွင့္ မိဖုရားႀကီးတို႔၏ အကုသိုလ္ ကံၾကမၼာေၾကာင့္သာ ယခုကဲ့သို႔ ႀကံဳေတြ႔ေနရျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ အကြ်ႏ္ုပ္သည္ကား သားေတာ္ကေလး ေမြးဖြားစဥ္ ကာလကပင္ ေဟာေျပာခဲ့ပါသည္။ အကြ်ႏ္ုပ္၏ ေဟာေျပာခ်က္မ်ားကို ျပင္၍မရပါ။ မျပင္ႏိုင္ပါအရွင္။ သို႔ျဖစ္ပါ၍ အရွင္မင္းႀကီး အဆိုးကို ရင္ဆုိင္ရန္ စီမံထားပါ။ အကယ္၍ ကြ်ႏု္ပ္ေဟာေျပာခ်က္ မမွန္ပါက အကြ်ႏ္ုပ္သည္ ေတာသုိ႔သြား၍ အကြ်ႏ္ုပ္ဘ၀ကို ျမႈပ္ႏံွပါအံ့။ သို႔မဟုတ္ အရွင္မင္းႀကီးေပးသမွ် အျပစ္ဒဏ္ကို ခံယူရန္ အဆင္သင့္ရိွပါသည္။’

အျခားပညာရိွႀကီးမ်ားက မဟီရာ၏ စကားကို ေထာက္ခံၾက၏။ ကာလီဒါသ ပညာရိွႀကီးကလည္း မဟီရာေဟာသည့္ အတိုင္း မွန္ကန္ပါလိမ့္မည္ဟု ရွည္လ်ားစြာ ေထာက္ခံထြက္ဆိုသည္။

            ဘုရင့္အမိန္႔ျဖင့္ စစ္ဗိုလ္ ၄ ေယာက္သည္ နာရီ၀က္တစ္ႀကိမ္က် သားေတာ္ေလး၏ အေျခအေနကို အစီရင္ခံရသည္။ နန္းျမင့္ေဆာင္တစ္ခုလံုးမွာ ပံုမွန္အေနအထားျဖင့္ တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္လွ်က္ ရိွေလ၏။ ညေန ၅ နာရီထိုးခါနီးတြင္ ဘုရင္ႀကီး သည္ စစ္တပ္ကို ေနာက္ထပ္ တစ္ဆတိုး၍ ခ်ထားလိုက္ျပန္သည္။

            ညေန ၅ နာရီတိတိ ထိုးေပၿပီ။

            ထိုအခ်ိန္၌ စစ္အရာရိွသည္ ျမင္းစီး၍ ေရာက္လာၿပီး သားေတာ္ကေလးမွာ နန္းေတာ္ေဆာင္တြင္ ေဘးအႏၱရာယ္ ကင္းရွင္းစြာ စံပယ္ေတာ္မူေနပါေၾကာင္း သတင္းပို႔လွာသည္။

            ထုိအခါ မဟီရာက သူႀကိဳတင္ေဟာထားသည့္အတိုင္း ‘မင္းသားကေလးသည္ ၀က္၀ံကိုက္ခံရ၍ ေသြးသံရဲရဲျဖင့္ ေသဆံုးေနၿပီျဖစ္ေၾကာင္း’ ေၾကျငာလုိက္သည္။

            ဘုရင္ႀကီးသည္ ရုတ္ခ်ည္းမတ္တတ္ရပ္၍ သားေတာ္ရိွရာ နန္းျမင့္ေဆာင္ဆီသုိ႔ သြားသည္။ ဘုရင့္နန္းေတာ္ေဆာင္ ႏွင့္ သားေတာ္ေလး၏ နန္းျမင့္ေဆာင္မွာ ၁ မိုင္ခန္႔ေ၀းသည္။ မလွမ္းမကမ္းမွ စစ္သည္ႏွစ္ဦးက သားေတာ္ေလး၏ အေဆာင္ ေတာ္သည္ ေဘးအႏၱရာယ္ကင္းရွင္းစြာရိွေၾကာင္း သံေတာ္ဦးတင္သည္။ နန္းျမင့္ေဆာင္ႏွင့္နီးလာေလ ဘုရင္ႀကီးႏွင့္ သူ႔လူမ်ား မွာ စိတ္လႈပ္ရွားလာေလ ျဖစ္ေတာ့၏။

            နန္းျမင့္ေဆာင္တစ္ခုလံုးကား အစစအရာရာ တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္လွ်က္ ရွိေပသည္။ သည္တစ္ခါေတာ့ မဟီရာ၏ ေဟာခ်က္လဲြေလၿပီဟု ထင္ၾကသည္။ ဘုရင္ႀကီးက မဟီရာအား ေဟာခ်က္လဲြၿပီထင္သည္ဟု ေျပာသည္။ မဟီရာကမူ တစ္စံု တစ္ေယာက္မွ မသိဘဲ သားေတာ္ကေလးသည္ ၀က္၀ံကိုက္ခံရ၍ ေသြးအုိင္္ထဲတြင္ ေသဆံုးေနၿပီျဖစ္ေၾကာင္း ထပ္ေလာင္း အတည္ျပဳေျပာၾကားလုိက္ေလ၏။

            သုိ႔ႏွင့္ အစဥ္လုိက္တက္သြားၾကေလရာ ပထမထပ္၊ ဒုတိယထပ္ စသျဖင့္ ၆ ထပ္ထိ ဘာမွထူးထူးျခားျခား မရိွေခ်။ အားလံုးၿငိမ္သက္လွ်က္ ရိွေနေလ၏။ ၇ ထပ္ေျမာက္မွ သံတံခါးကို ဆဲြဖြင့္လုိက္ေလလွ်င္ မင္းသားကေလး၏ အေဖာ္ ၁၂ ေယာက္တို႔မွာ ဖဲကစားေနၾကသည္ကို ေတြ႔ရေလသည္။ ဘုရင္ႀကီးက မင္းသားကေလးကို ေမးရာ ယခုပင္မိမိတို႔ႏွင့္ ကစားေနေၾကာင္း၊ ကစား၍ ၿငီးေငြ႔လာသျဖင့္ ဦးေဏွာက္ရွင္းရေအာင္ ၇ ထပ္ ေခါင္မိုး လဟာျပင္သို႔ ထြက္ကာ နားေနေၾကာင္း ေျပာဆုိၾကေလ၏။

ထိုအခါ မဟီရာက ‘မင္းသားကေလးသည္ ၀က္၀ံကိုက္ခံရေသာ ဒဏ္ရာမ်ားျဖင့္ ေသြးအုိင္ထဲတြင္ လဲက်ေသဆံုး ေနသည္ကို ယခုပင္ေတြ႔ၾကရေတာ့အံ့’ ဟု ေျပာဆိုလွ်က္ ၇ ထပ္ေခါင္မိုးေပၚသို႔ အေျပးတက္သြားၾကေလသည္။

            မင္းသားကေလးမွာ ဆုိဖာကုလားထုိင္ေပၚတြင္ ေသြးသံရဲရဲျဖင့္ လဲက်ေသဆံုးေနသည္ကို ေတြ႔ၾကရေလသတည္း။

            နန္းျမင့္ေဆာင္ထိပ္တြင္ လႊင့္ထူထားေသာ အလံတိုင္သည္ လဲက်ေနၿပီး တိုင္ထိပ္ရိွ သံႏွင့္ျပဳလုပ္ထားေသာ ၀က္၀ံရုပ္တုမွ သံလက္သည္းခြ်န္မ်ားႏွင့္ သံသြားစြယ္မ်ားက မင္းသားေလး၏ လည္ပင္းကိုေဖာက္လွ်က္ ကိုက္မိလွ်က္သား ျဖစ္ေနသည္ကို ေတြ႔ၾကရေလသည္။

            ထိတ္လန္႔ေျခာက္ခ်ားဖြယ္ျမင္ကြင္းကို ေတြ႔လုိက္ရသျဖင့္ ဘုရင္ႀကီးသည္ တုန္လႈပ္ေၾကကဲြ၊ ဆို႔နင့္သြားရသည္။ သားအတြက္ ပူေဆြးေသာကေရာက္ျခင္းကို ေခတၱငံ့လင့္ၿပီး မဟီရာဘက္သုိ႔လွည့္၍ “ပညာရိွ ေ၀ဒအမတ္ႀကီး မဟီရာ၊ သင့္ေဟာကိန္း အတိအက်မွန္ကန္ပါေပတယ္။ ကြ်ႏ္ုပ္၏ကတိအတိုင္း ၀က္၀ံရတနာရုပ္ကို ယခုပင္ခ်ီးျမင့္ပါအံ့” ဟု ျမြက္ၾကားကာ ပရိသတ္ေရွ႔တြင္ ေခါင္းမွ သရဖူကိုျဖဳတ္၍ ရတနာစီျခယ္ထားေသာ ၀က္၀ံရုပ္ပါ အဆင့္တစ္ရစ္ကို မဟီရာ အား ခ်ီးျမွင့္ ေပးအပ္ေလသည္။ မဟီရာ၏ အမည္ေရွ႔တြင္လည္း ၀ါရဟ (၀က္၀ံဘဲြ႔) ကို ထည့္သြင္းေခၚေ၀ၚရန္ ဘဲြ႔တံဆိပ္ အပ္ႏွင္းေတာ္မူေလသည္။

            ဘုရင့္မ်ိဳးႏြယ္မ်ားသာ သံုးခြင့္ရိွေသာ ၀က္၀ံရုပ္ အလံသစ္တစ္ခုကိုလည္း မဟီရာ၏အိမ္တြင္ လႊင့္ထူခြင့္ ျပဳလိုက္သည္။

            နန္းရင္ျပင္တစ္ခုလံုး မင္းသားေလး၏ ေၾကကြဲဖြယ္ရာ အျဖစ္ဆိုးကို ၀မ္းနည္းစြာ ၾကည့္ၾကသကဲ့သို႔ မဟီရာ၏ ဂုဏ္သတင္းကိုလည္း အံ့ၾသခ်ီးမြမ္းၾကေလကုန္သည္။ ဘုရင္ႀကီးကလည္း မဟီရာအား ဆုေတာ္ေငြမ်ားႏွင့္ လက္ေဆာင္ အမ်ားအျပားကို ထပ္မံခ်ီးျမွင့္ျပန္ေလသည္။  

ျဖစ္ရပံုမွာ ေလျပင္းရုတ္တရက္တိုက္ခတ္ၿပီး အလံတိုင္လဲက်၍ မင္းသားကေလးအေပၚ ပိရျခင္းပင္ ျဖစ္ေလသည္။

(Ref: Varahamihira by ProfL B. Suryanarain Rao)