ကြ်န္ေတာ္ အေျပးသမား

(၁)

            ငယ္စဥ္ကတည္းက ကြ်န္ေတာ္ အားကစားႏွင့္ပတ္သက္၍ အားကစားနည္း ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို ၀ါသနာမပါပါ။ ေယာက္်ားေလးအမ်ားစုမွာ ေဘာလံုးပဲြကို သည္းသည္းမည္းမည္း ၀ါသနာပါၾကေသာ္လည္း ထိုေဘာလံုးပဲြမ်ားကို ကြ်န္ေတာ္ နည္းနည္းေလးမွ စိတ္၀င္စားလို႔ မရပါ။

            မူလတန္းေက်ာင္းသားဘ၀က ကြ်န္ေတာ္တို႔ေမာင္ႏွမတေတြ ညဘက္လသာသာမွာ ရြာလယ္လမ္းမႀကီးေပၚ၌ ဒီထိုးတန္းကစားျခင္း၊ ထုပ္ဆီးတိုးျခင္း စသည္တို႔ကို ညဥ့္နက္သန္းေခါင္ ကစားဖူးခဲ့ေသာ္လည္း အနည္းငယ္ ႀကီးျပင္းလာ သည့္အခါ အျခားေယာက္်ားေလးမ်ားကဲ့သို႔ ေက်ာက္ဒိုးရိုက္ျခင္း၊ ေဘာလံုးကန္ျခင္း၊ ေဘာ္လီေဘာပုတ္ျခင္း စသည္တုိ႔ကိုမူ အျခားသူမ်ားကစားသည္ကို ခဏတစ္ျဖဳတ္ ေငးေမာဖူးသည္ကလဲြ၍ စဲြစဲြလန္းလန္းၾကည့္ျခင္း၊ ကိုယ္တိုင္ပါ၀င္ကစားျခင္း စသည္တုိ႔ တစ္ခါမွ မလုပ္ခဲ့ဖူးပါ။ မမ ကမူ ကြ်န္ေတာ့္ကို သည္လိုကစားပဲြမ်ားတြင္ ပါ၀င္ကစားေစခ်င္သည္။ ကိုယ့္ေမာင္ ကစားေနတာၾကည့္ၿပီး ေအာ္ဟစ္အားေပးလိုလွသည္။ သို႔ေသာ္ ကြ်န္ေတာ္က နည္းနည္းကေလးမွ ၀ါသနာမပါ။

            သို႔ေသာ္ ႀကံႀကံဖန္ဖန္ သိုင္းကစားတာက်ေတာ့ ၀ါသနာပါျပန္သည္။ ကြ်န္ေတာ္ အလယ္တန္းေက်ာင္းသားဘ၀က အစ္ကုိျဖစ္သူ ကိုတင္ထူး ႏွင့္ ရွမ္းႀကီးသိုင္း၊ သိုင္းေျပာင္းျပန္ (ခူးကာခ်န္႔)၊ ျမန္မာ့ရိုးရာ နန္းတြင္းသုိင္း၊ ကရာေတး၊ ဗန္တို၊ ဗန္ရွည္၊ ေရွာင္လင္သိုင္း စသည္တို႔ တိုစိတိုစိ ကစားဖူးပါသည္။ သို႔ေသာ္ ေတာ ဆိုေတာ့ ဘယ္မွာသင္တန္းေက်ာင္းေတြ၊ ဆရာေတြ ရိွပါမည္နည္း။ အနည္းငယ္ တတ္သူတို႔ထံမွ ျပန္လည္ သင္ယူရျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ သို႔အတြက္ သိုင္းမ်ိဳးအေတာ္စံုစံု ပင္ ကစားဖူးေသာ္လည္း တစ္ခုမွ ျဖစ္ျဖစ္ေျမာက္ေျမာက္ မတတ္ခဲ့ပါ။ တခ်ိဳ႕ဆရာမ်ားမွာ လူမဟုတ္ပါ။ သိုင္းဦးခ်စ္သန္း၊ ဦးေျပသိမ္း စသည့္ သိုင္းဆရာႀကီးမ်ား ေရးေသာစာအုပ္ကို ေရွ႔ခ်ၿပီး ညီအစ္ကိုႏွစ္ေယာက္ ကစားၾကတာ ျဖစ္ပါသည္။ တုတ္သိုင္း၊ ဒါးသိုင္း၊ လံွသိုင္း အေတာ္စံုလွ၏။

            လူငယ္၊ လူလတ္အရြယ္မ်ားတြင္လည္း ဘာအားကစားမွ မကစားဖူးပါ။ ေဘာလံုးပဲြတစ္ခုတြင္ လူဘယ္ႏွေယာက္ ပါ၀င္ကစားသည္။ ေဘာလံုးစည္းမ်ဥ္းမ်ား ဘယ္သို႔ရိွသည္ ဘာမွမသိ။ သူမ်ားေတြေျပာသံၾကားလို႔ မဲေနာက္ဆိုလား၊ ပယ္နယ္ဒီဆိုလား။ တိုက္စစ္မႈးဆိုလား ၾကားဖူးသည္။ ဘာကိုဆိုလိုမွန္းမသိ။ သည္လိုပင္ ေဘာ္လီေဘာပဲြ၊ ေတဘယ္တင္းနစ္ စသည္တို႔ကိုလည္း ဘယ္လိုကစားၾကမွန္း နားမလည္ပါ။

            သို႔ေသာ္ ကိုယ္လက္လႈပ္ရွားေလ့က်င့္ခန္းမ်ားကိုေတာ့ အခါအားေလ်ာ္စြာ လုပ္ျဖစ္ပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ အထက္တန္းေက်ာင္းသားဘ၀က ဘာတဲ့၊ ဖံြ႔ၿဖိဳးေရးခ်ိန္လား၊ ဘာလား မမွတ္မိေတာ့ပါ။ တစ္ခ်ိန္ရိွသည္။ ထုိအခ်ိန္တြင္ ေက်ာင္းမွ အားကစားဆရာက ကြ်န္ေတာ္တို႔ကို ကိုယ္လက္လႈပ္ရွား၊ ကစားေစသည္။ ထုိအခ်ိန္က ကြ်န္ေတာ္တို႔ အားကစားဆရာမွာ ဆရာဦးသစၥာ ျဖစ္၏။ သူက အဂၤလိပ္စာဆရာျဖစ္သည္။ စာသင္ေကာင္း၏။ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ မူလတန္း ေက်ာင္းသားဘ၀က သင္ခဲ့ရေသာ ဆရာဦးျမစိုး၏ အစ္ကိုအရင္းျဖစ္သည္။ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ၿမိဳ႔နယ္ထဲမွ ရြာတစ္ရြာျဖစ္ေသာ ေလွာ္ကထားရြာသား လူပ်ိဳႀကီးျဖစ္၏။

            ထို ကိုယ္လက္လႈပ္ရွားေလ့က်င့္ခန္းမ်ားကိုေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ စိတ္၀င္စားပါသည္။ ဆရာျပေသာ နည္းမ်ားကို စာျဖင့္ ေရးလွ်က္မွတ္ထားကာ ကိုယ့္ဟာကိုယ္လည္းလုပ္သည္။ ထို႔ျပင္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ငယ္စဥ္က ကိရိယာလြတ္ ကာယဗလ ေလ့က်င့္ခန္း ဆိုေသာ စာအုပ္တစ္အုပ္ရိွသည္။ ထိုစာအုပ္ကို လက္ေရးႏွင့္ကူးယူကာ ထိုေလ့က်င့္ခန္းမ်ားအတိုင္း ေလ့က်င့္ ျဖစ္သည္။ စာအုပ္ထဲတြင္ ျပထားေသာ ဗလႀကီးမ်ားကို အားက်ကာ သံုးေလးရက္ေလာက္ လုပ္ၾကည့္လိုက္။ လက္ေမာင္း ၾကြက္သားေတြကို ေပႀကိဳးႏွင့္ တိုင္းၾကည့္လိုက္။ သတင္းစာထဲ၊ မဂၢဇင္းထဲပါလာသည့္ ေမာင္ဗမာပံုမ်ား၊ ကိုယ္ဟန္ျပပံုမ်ားကို ျဖတ္ညွပ္ကာ ဗလာစာအုပ္မ်ားထဲတြင္ ေသေသခ်ာခ်ာ သိမ္းဆည္းစုေဆာင္းခဲ့၏။

သည္လုိလုပ္ခဲ့တာ ဆယ္တန္းေက်ာင္းသားဘ၀မွသည္ စက္မႈတကၠသိုလ္ေရာက္သည္အထိ ႏွစ္အတန္ၾကာ ျဖစ္၏။ ကြ်န္ေတာ္တို႔တံုးက ဆယ္တန္းေအာင္ၿပီးေနာက္ ေဒသေကာလိပ္ ၂ ႏွစ္တက္ရသည္။ ေဒသေကာလိပ္ကို ဟသၤာတတြင္ တက္ရျခင္း ျဖစ္၏။ ထိုစဥ္က ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းတြင္ တည္းၿပီးတက္တာျဖစ္သျဖင့္ ေလ့က်င့္ခန္းလုပ္စရာ ေနရာမရွား။ ေက်ာင္း၀င္းအတြင္း လြတ္လြတ္လပ္လပ္လုပ္ႏိုင္သည္။ ေက်ာင္းမွာ ဟသၤာတၿမိဳ႔မွ မိုးေကာင္းေက်ာင္းတုိက္ ျဖစ္၏။ ဘုန္းႀကီး ေတြ အေႏွာက္အယွက္ျဖစ္မည္ စိုးသျဖင့္ အျခားမည့္သည့္ ေက်ာင္းသားကိုမွ မထား။ ကြ်န္ေတာ္္ကေတာ့ ဘယ္မွေနစရာ မရိွေသာေၾကာင့္သာ သနားသျဖင့္ ထားေပးျခင္းျဖစ္သည္။

(၂)

            ကြ်န္ေတာ္စင္ကာပူေရာက္လာေတာ့ ေရာက္စႏွစ္မ်ားက အမ်ားႏွင့္ေနရတာက တစ္ေၾကာင္း၊ အလုပ္ခ်ိန္မ်ားသည္က တစ္ေၾကာင္းတို႔ေၾကာင့္ ေလ့က်င့္ခန္း မလုပ္ျဖစ္ပါ။ သို႔ေသာ္ ယူနီယမ္အလြိဳင္းသို႔ေရာက္ေသာ္ ကိုယ့္အခန္းႏွင့္ကိုယ္ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ေနရသည့္အတြက္ အလုပ္အားခ်ိန္မ်ားတြင္ ေလ့က်င့္ခန္းလုပ္ျဖစ္ပါသည္။ (၂၀၀၀ ခုႏွစ္မွ ၂၀၀၄ ခုႏွစ္ထိ) တစ္ခါလုပ္လွ်င္ အနည္းဆံုး နာရီ၀က္ေလာက္ၾကာသည္။ သို႔ေသာ္ ပံုမွန္မဟုတ္ပါ။ ပေရာဂ်က္ရ၍ အလုပ္မ်ားသည့္အခါ အိုဗာတိုင္မ်ားဆင္းရၿပီဆိုလွ်င္ ပင္ပန္းသည္ႏွင့္ မလုပ္ျဖစ္ေတာ့ပါ။

            သို႔ႏွင့္ လုပ္ျဖစ္လိုက္ မလုပ္ျဖစ္လိုက္၊ ႏွစ္အေတာ္ၾကာပါသည္။ ၂၀၀၉ ခုႏွစ္ အီးစီစီ ပေရာဂ်က္တြင္ လုပ္ရေသာအခါ အလုပ္ခ်ိန္က ပံုမွန္ျဖစ္သြားသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ညေနပိုင္း အလုပ္မွျပန္ေရာက္သည့္အခါ ေလ့က်င့္ခန္းလုပ္ျဖစ္သည္။ ထိုစဥ္က ကြ်န္ေတာ္ ေျပးသည့္အခါေျပး၊ အိမ္မွာပင္ ေလ့က်င့္ခန္း လုပ္သည့္အခါလုပ္။ ထို႔ေၾကာင့္ ပံုမွန္ မေျပးျဖစ္ပါ။ ၂၀၁၀ ခုႏွစ္ ႏွစ္လယ္ေလာက္တြင္မွစကာ ညေနတိုင္းလိုလို ေျပးျဖစ္သည္။ တနဂၤေႏြပိတ္ရက္မ်ားတြင္ မနက္ေစာေစာ အိပ္ရာမွ ႏိုးႏိုးခ်င္း ေျပးသည္။ ထိုစဥ္ကေျပးသည္မွာ Jurong Lake Park ၌ ျဖစ္၏။

၂၀၁၁ ၾသဂုတ္လဆန္းတြင္ ဘြန္ေလးဘူတာနားသို႔ေျပာင္းလာသည္။ သို႔အတြက္ ေျပးသည့္ပန္းၿခံလည္း ေျပာင္းသြား ၏။ ယခု Jurong Lake Park သုိ႔သြားလို႔ မျဖစ္ေတာ့ၿပီ။ သို႔ႏွင့္ အိမ္ႏွင့္နီးေသာ Jurong Central Park သို႔ ေရာက္လာ၏။

လူဆိုတာ အစဲြအလမ္းႀကီးတတ္သည္မို႔ ေျပာၾကစတမ္းဆို ၂ ႏွစ္ေက်ာ္ ေျပးခဲ့ေသာ Jurong Lake Park ကိုသာ ႏွစ္ၿခိဳက္ပါသည္။ သူက ပန္းၿခံႏွင့္ ပိုတူသည္။ သစ္ပင္မ်ား ပိုမ်ားသည္။ ေရကန္ႀကီးရိွသည္။ ေတာပိုဆန္သည္။ ေနရာက်ယ္ သည္။ ကိုယ္ေျခဆန္႔ခ်င္လွ်င္ ဆန္႔ခ်င္သေလာက္ ရသည္။

သို႔ေသာ္ Jurong Central Park က်ေတာ့ ဘူတာနားက ကြက္လပ္ကေလးကို ႀကံဖန္ ပန္းၿခံလုပ္ထားရသည္မို႔ က်ဥ္းက်ဥ္းကေလး ျဖစ္ပါသည္။ ဘာသစ္ပင္ႀကီးမွ မရိွ။ ေရကန္ဆိုတာ ေ၀လာေ၀း။ ေရႏွင့္တူတာဆိုလို႔ ေရေျမာင္းႀကီးပဲ ရိွသည္။ သည္ေရေျမာင္းကလည္း မိုးရြာမွ ေရစီးတာမ်ိဳးျဖစ္၏။

            အလုပ္က မနက္ ၈ နာရီမွ ညေန ၅ နာရီထိ။ မနက္ ၈ နာရီဆိုေပမဲ့ ၇ နာရီခဲြအေရာက္သြားရသည္။ နာရီ၀က္ ကို အလကားမတ္တင္း ေန႔တိုင္း လုပ္ေပးေနရသည္။ သို႔ေသာ္ ကိုယ့္တာ၀န္မို႔ ျငင္းလို႔ကလည္း မျဖစ္။ အလုပ္ကေန အိမ္ထိ တစ္နာရီတိတိ ၾကာသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ညေန ၆ နာရီဆိုလွ်င္ အိမ္ျပန္ေရာက္သည္။ မသကာ ေလးငါးမိနစ္ေလာက္ စြန္းခ်င္ စြန္းမည္ေပါ့။

ညေနဘက္ အလုပ္ကအိမ္ျပန္ေရာက္ၿပီဆိုလွ်င္ ေရာက္ေရာက္ခ်င္း အိတ္ကို ဘုတ္ကနဲခ်။ ေဘာင္းဘီတို ခ်က္ခ်င္း ေကာက္လဲၿပီး ကြ်န္ေတာ္ ေန႔တိုင္း ေျပးေလ့ရိွ၏။ ေျပးရာတြင္ စိတ္ထဲက ၁၊ ၂၊ ၃၊ ၄ စသျဖင့္ ေျခလွမ္းကိုေရၿပီး ေျပးျခင္း ျဖစ္သည္။ ေတာင္ေတာင္အီအီ ဘာမွ သိပ္မေတြး။ သို႔ေသာ္လည္းေပါ့ေလ၊ စာေရးစရာရိွလွ်င္ေတာ့ ေရးရမည့္အေၾကာင္းမ်ား ေခါင္းထဲ၀င္လာတတ္သည္။ ဒါေတာ့ အတင္းျငင္းလႊတ္လို႔မရ။ အိမ္ျပန္ေရာက္ေရာက္ခ်င္း ေမ့မသြားခင္ စာရြက္ေပၚမွာ တို႔ထားလိုက္ရသည္။  

            သာမန္ေယာက္်ား (ေပမီေဒါက္မီ) တစ္ေယာက္၏ ေျခလွမ္းမွာ ၅၅၀ မီလီမီတာမွ ၆၀၀ မီလီမီတာ ရိွသည္။ ကြ်န္ေတာ္က လူပုစာရင္း၀င္ျဖစ္၏။ အရပ္မွာ ၁.၆၂ မီတာပဲရိွသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ေျပးလွ်င္ ေျခတစ္လွမ္းကို ၀.၉ မီတာ ေလာက္ပဲရိွသည္။ ေပမီေဒါက္မီ ေယာက္်ားတစ္ေယာက္ဆိုလွ်င္မူ ေျခတစ္လွမ္းကို ကုေဋတစ္သန္း (ဟုတ္ေပါင္) တစ္မီတာ ရိွသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ အၾကမ္းဖ်ဥ္းအားျဖင့္ ကြ်န္ေတာ္ေျပးသည့္ေျခလွမ္းႏွင့္ ေျခလွမ္းေပါင္း ၁၁၀၀ ေလာက္မွ တစ္ကီလိုမီတာ ရိွသည္။ သည့္အတြက္ ကြ်န္ေတာ္ေျပးခဲ့တာ ဘယ္ေလာက္ခရီးေရာက္ခဲ့ၿပီးလည္း သိခ်င္လွ်င္ ေျခလွမ္းကို ေရထားလိုက္ရံုသာ ျဖစ္၏။ သို႔မို႔ေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ္ တစ္ေန႔ကို ၃ ကီလိုမီတာ ေျပးတယ္ ဟု ေျပာႏိုင္ျခင္းျဖစ္ပါသည္။ သို႔ေသာ္လည္းေပါ့ေလ ၃ ကီလိုမီတာ မျပည့္ပါ။ နည္းနည္းလိုသည္။

            ယခုလ (ၾသဂုတ္လ) ၈ ရက္ေန႔ ညေနက ကြ်န္ေတာ္ေျပးၿပီး ခရီးတစ္၀က္၌ ေလ့က်င့္ခန္းလုပ္ေနစဥ္ လူတစ္ေယာက္ မွတ္စုစာအုပ္ကေလးႏွင့္ အနားသုိ႔ ခ်ဥ္းကပ္လာ၏။

            ဟဲလို၊ မစၥတာ။

            ဟုတ္၊ အမိန္႔ရိွပါခင္ဗ်။

            ကြ်န္ေတာ္တို႔က စထရိတ္တိုင္းကပါ -

အစခ်ီလွ်က္ သူတို႔က ယခုကဲ့သုိ႔ ေျပးသူမ်ားကို ၿမိဳ႔နယ္အလိုက္ လုိက္ၿပီး အင္တာဗ်ဴးေၾကာင္း၊ ဒီတစ္ပတ္ ဤပန္းၿခံသို႔ ေရာက္လာေၾကာင္း။ ကြ်ႏု္ပ္နာမည္ မည္သူျဖစ္သည္။ ဘာလုပ္သည္။ ေျပးတာဘယ္ေလာက္ၾကာၿပီ။ ဘာလို႔ေျပးသည္။ ေျပးသျဖင့္ ဘာအက်ိဳးေက်းဇူးေတြ ခံစားရသည္။ စသျဖင့္ ေမးခြန္းမ်ား ေမး၏။

            အေတာ္မ်ားမ်ား ေမးၿပီးေသာ္ ဖံုးနံပါတ္ႏွင့္ အိုင္စီနံပါတ္လည္း ေတာင္း၏။ တစ္ဦးတစ္ေယာက္ ဖံုးဆက္လာပါ လိမ့္မယ္။ အိုင္စီနံပါတ္ေတာင္းတာက ေသခ်ာေအာင္လို႔ပါ။ ဆုေပးဘို႔ရိွပါတယ္။ သူဖံုးဆက္တဲ့ေနရာကို သြားယူပါ ဆုိ၏။ ထို႔ေနာက္ ခပ္ျဖည္းျဖည္း ေျပးေစလွ်က္ အေနအထားအမ်ိဳးမ်ိဳးမွ ဓါတ္ပံု ဆယ့္ေလးငါးပံုခန္႔ ရိုက္ယူေလသည္။

            ေနာက္ဆံုးတြင္ တနလၤာေန႔ သတင္းစာ၌ ေဆာင္းပါးပါမည္ဟု ေျပာသြားေလ၏။

(၃)

            ယေန႔ (၁၃၊ ၈၊ ၂၀၁၂) အလုပ္သို႔ေရာက္ေသာ္ ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဘက္ျဖစ္သူ Lim က ဟ၊ နင့္ပံု သတင္းစာထဲပါလာပါလား ဟု ဆုိကာ သတင္းစာ ထုတ္ျပ၏။ မေန႔က ဒီေန႔ထုတ္ သတင္းစာကို ၀ယ္ၾကည့္ရန္ ျဖစ္ေသာ္လည္း ကြ်န္ေတာ္အလုပ္သြားခိ်န္တြင္ သတင္းစာေရာင္းသည့္ေနရာမ်ားမွာ မဖြင့္ေသးသျဖင့္ မ၀ယ္ခဲ့ရ။ သူကေတာ့ ေန႔တိုင္း ၀ယ္ေန က်ဆိုေတာ့ သူအရင္ သိတာျဖစ္သည္။

            သို႔ႏွင့္ သတင္းစာကို ဓါတ္ပံုရုိက္ကာ ေဖ့စ္ဘြတ္ေပၚတင္၊ မိတ္ေဆြမ်ားကို “တက္ဂ္” လုပ္ေလသတည္း။

သတင္းစာထဲမေတာ့ ၁၅၀ တန္ဆုေပးမည္ ဆို၏။ ယခုထိေတာ့ ဖံုးမေခၚေသးပါေခ်။

            မိတ္ေဆြမ်ားခင္ဗ်ား။ ေျပးၾကည့္စမ္းပါ။ ေျပးၿပီး ေမာေမာပန္းပန္း၊ ေခြ်းတစ္လံုးလံုး ႏွင့္ ေရေကာက္ကက္ခ်ိဳးအၿပီး လူမွာ အလြန္လန္းလန္းဆန္းဆန္းျဖစ္သြားသည္ကို သိသိသာသာ ခံစားရပါလိမ့္မည္။ အိပ္မေပ်ာ္မွာ မပူပါႏွင့္။ ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္ အိပ္ရသည့္အတြက္ ၆ နာရီေလာက္အိပ္လွ်င္ပင္ ေကာင္းေကာင္း အိပ္ေရး၀ပါသည္။

            ခုေတာ့ ၁၂ နာရီတီးခါနီးၿပီ။ မနက္ ၆ နာရီထိုးလွ်င္ ထ ရဦးမည္။ အိပ္ဦးမွ။

ေက်းဇူးတင္ပါသည္ ခင္ဗ်ား။

ေအးၿငိမ္း

၁၃ ၾသဂုတ္၊ ၂၀၁၂။ ည ၁၁ နာရီ ၅၅ မိနစ္။