စင္ကာပူတြင္ အမိႈ္က္စြန္႔ပစ္ပံုအေၾကာင္း

(၁) အခ်ီး

ကြ်န္ေတာ္တို႔အိမ္မွာ (ရန္ကုန္) ျပည္ရိပ္မြန္အိမ္ယာ၊ နာနတ္ေတာလမ္းတြင္ ရိွ၏။ အျခားေနရာမ်ားတြင္ေတာ့ မေျပာတတ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ရပ္ကြက္တြင္ အမိႈက္စြန္႔ပစ္ပံုမွာ ညဘက္ ၈ နာရီေလာက္တြင္ အိမ္တိုင္းမွ အမိႈက္အိတ္မ်ားကို ဆဲြလာကာ လမ္းထိပ္၊ နာနတ္ေတာလမ္းမႀကီးေပၚတြင္ ပံုထားၾကရ၏။ အမိႈက္မ်ားမွာ ထုိေနရာတြင္ လူသြားပလက္ေဖာင္းမ်ားေပၚ တစ္၀က္၊ ကတၱရာလမ္းမႀကီးေပၚတခ်ိဳ႔ အမိႈက္ပံုႀကီးျဖစ္လွ်က္ရိွ၏။ နံနက္အေစာပိုင္းတြင္ စည္ပင္သာယာမွ အမိႈက္ကားျဖင့္ လာရွင္းသြားသည္။

သို႔အတြက္ အမိႈက္မ်ားစတင္ပံုခ်ိန္မွစ၍ ေခြးမ်ား၊ အမိႈက္ပံုမႊသူမ်ားလာကာ အမိႈတ္အိတ္မ်ားကို ခဲြၾက၊ ျဖဲၾက၊ ေမႊၾက၊ ေႏွာက္ၾက ႏွင့္ အမိႈက္မ်ားမွာ ျမင္မေကာင္းေအာင္ ပြကုန္ပါေတာ့၏။ နံခ်က္ကေတာ့ ကမ္းကုန္၏။ နံနက္ပိုင္း အမိႈက္ကားက ေတာ့ အမိႈက္အားလံုးကုန္ေအာင္သယ္၊ လမ္းတြင္ အမိႈက္ဟူ၍ တစ္စမွ်မက်န္ေအာင္ ရွင္းလင္းသြားလင့္ကစား အမိႈက္ပံုခဲ့ေသာ ေနရာမွာ စိုထိုင္းညစ္ပတ္လွ်က္ အလြန္နံကာ က်န္ခဲ့ပါသတည္း။

ဤကဲ့သို႔ေသာ ေနာက္တစ္ေနရာမွာ လွည္းတန္းေစ်းေရွ႔ လမ္းမႀကီးေပၚ ျဖစ္ပါသည္။ လမ္းသြားလမ္းလာမ်ားမွာ ထို အမိႈက္ပံု ေနရာမွ ျဖတ္သြားရသည္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ အမိႈက္ပံုအက်န္ အနံ႔အသက္ဆိုးကို မနက္ေစာေစာတြင္ ရႈရိႈက္ၾကရကုန္၏။ မည္သူမွ် ထို ညစ္ပတ္ေနေသာေနရာကို နင္းမသြားပါ။ အားလံုးေရွာင္ရွားသြားၾကသည္ခ်ည္း ျဖစ္၏။ သုိ႔ေသာ္ အန႔ံကိုမူ ေရွာင္လို႔မရ။ ေလအေ၀ွ႔တြင္ လုိက္ပါလာေသာ ထိုအန႔ံဆိုးမွာ ဘက္တီးရီးယား၊ ဗိုင္းရပ္စ္ စေသာ ေရာဂါပိုးမ်ားအတြက္ ငါတို႔ဒီမွာ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ႀကီးစံျမန္းေနၾကသေဟ့ ဟု ေၾကြးေၾကာ္ေနဘိသကဲ့သို႔ ရိွေတာ့သည္။

ဤသည္မွာ ရန္ကုန္ၿမိဳ႔ေတာ္စည္ပင္မွ အမိႈက္သိမ္းနည္းတစ္ခု ျဖစ္၏။ ကြ်န္ေတာ့္သေဘာေျပာပါဆိုလွ်င္ ဤနည္းကို မႏွစ္သက္ပါ။ အမိႈက္ပုံဟူသည္ ေရာဂါပိုးမ်ား အေပ်ာ္ဆံုးေနထိုင္ေပါက္ဖြားရာေနရာ ျဖစ္သျဖင့္ လူေနရပ္ကြက္ထဲ အမိႈက္ပံု ႀကီးကို တစ္ညလံုးထားျခင္းသည္ ေရာဂါပိုးမ်ားကို ေမြးျမဴစုေဆာင္းေနသကဲ့သို႔ ျဖစ္ဘိ၏။

ယခင္ကမူ ညဘက္ ၈ နာရီေလာက္တြင္ ေခါင္းေလာင္းတီးသံ တညံညံႏွင့္ အမိႈက္မ်ားကို လာသိမ္းသည္။ ေခါင္းေလာင္းသံ ၾကားလွ်င္ သူသူငါငါ အမိႈက္မ်ားကို အမိႈက္ကားသုိ႔သြားပစ္ၾက၏။ ထိုအခါ အမိႈက္ပံုမရိွ။ သို႔ေသာ္လည္း အမိႈက္အခ်ိဳ႔ အမိႈက္ကားမွ က်က်န္ခဲ့တတ္သည္။ ဘာပဲေျပာေျပာ အမိႈက္ပံုႀကီးပံုၿပီးမွ လာရွင္းျခင္းထက္ ဤနည္းက နည္းနည္း ေတာ္ေသးသည္ ဆိုရမည္။

ခုေခတ္ေပါက္ လူငယ္မ်ားေတာ့ မီလိုက္မည္မဟုတ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ေက်ာင္းသားဘ၀ကမူ အလံုအမိႈက္ပုံႀကီးႏွင့္ ပုဇြန္ေတာင္ အမိႈက္ပံုႀကီးမွာ ေတာင္ႀကီးတမွ်ရိွ၏။ မည္မွ်ႀကီးသနည္းဟူမူ ထိုအမိႈက္ပံုေပၚတြင္ ထြန္ယက္စိုက္ပ်ိဳးကာ အမိႈက္ပံုကို ေက်ာေပးလွ်က္ တဲငယ္ကေလးမ်ားေဆာက္လုပ္ ေနထိုင္ အေျခခ်ေနသူမ်ားပင္ ရိွေလေသး၏။ ခုေတာ့ ထိုအမိႈက္ပံုႀကီးမ်ား ရိွေသးသည္ မရိွေတာ့ၿပီ ကြ်န္ေတာ္ေသေသခ်ာခ်ာ မသိေတာ့ပါ။ ထိုဘက္မ်ားသို႔ သိပ္မေရာက္ျဖစ္သျဖင့္ သတိမထားမိ။

ျမစ္မ်ားေခ်ာင္းေျမာင္းမ်ားအနီး ေနသူမ်ားအဖို႔ကေတာ့ အေထြအထူးလိုက္ရွာေနစရာမလို။ ထုိ ျမစ္ေခ်ာင္းအင္းအိုင္မ်ား သည္ပင္ ၎တို႔အတြက္ သဘာ၀က ေပးထားေသာ အမိႈက္စြန္႔ပစ္ရာေနရာအျဖစ္ ခံယူထားလိုက္ၾကေတာ့၏။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ေလးမ်က္ႏွာဘက္တြင္ မိုးတြင္းကာလ  ေခ်ာင္းမ်ား၊ ေျမာင္းမ်ားအတြင္းမွ ေလွစီးကာ ခရီးသြားၾကရ၏။ ထိုသို႔သြားရာတြင္ ေလွသည္ ရြာမ်ားအတြင္းျဖတ္သြားသည္ျဖစ္အံ့။ ေလွအတြင္းပါလာသူ ခရီးသည္မ်ားမွာ ၎တို႔အထက္တြင္မုိးလွ်က္ရိွသည့္ ေခ်ာင္းေျမာင္းကမ္းနဖူးတစ္ေလွ်ာက္ ေဆာက္လုပ္ထားေသာ အိမ္သာမ်ားကို ရႈစားၾကရမည္ျဖစ္၏။ ကံဆိုးသူမ်ားအဖို႔ အိမ္သာတက္ေနသူကိုပင္ ေအာက္ဖက္မွ အတိုင္းသားရႈျမင္ႏိုင္ပါလိမ့္မည္။

ကြ်န္ေတာ္တို႔ငယ္စဥ္က ေခ်ာင္းထဲတြင္ ေရခ်ိဳးသည္။ တစ္ရြာလံုး သည္ေခ်ာင္းမွာပင္ လာခ်ိဳးတာျဖစ္၏။ ေရတြင္းဆိုလွ်င္ လည္း အေထြအထူး တူးေနစရာမလို။ ေခ်ာင္းသဲေသာင္ခံုေပၚတြင္ လက္ႏွင့္ ေလးငါးဆယ္ခ်က္မွ် ယက္လိုက္လွ်င္ ေရတြင္း ျဖစ္ၿပီ။ သည္ေရကို အၾကည္ခံကာ ေသာက္သံုးေရအျဖစ္ သံုးၾကတာျဖစ္၏။

ရြာသူရြာသားအားလံုးခ်ိဳးၾကတာ ဆိုေတာ့ အ၀တ္မ်ားလည္း ေလွ်ာ္ၾကသည္ေပါ့။ သည္ေတာ့ ကေလး သုိ႔မဟုတ္ ၀မ္းမထိန္း ႏိုင္သည့္ အဖိုးႀကီး၊ အဖြားႀကီးမ်ား ပါခ်လိုက္သျဖင့္ အီအီးမ်ားေပေနေသာ အ၀တ္မ်ားကို ေခ်ာင္းအထက္ပိုင္းမွ ေလွ်ာ္ခ် လိုက္သည္။ ေခ်ာင္းေအာက္ပိုင္းေနသူမ်ားက ထိုေခ်ာင္းေရထဲတြင္ပင္ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ႀကီး ကူးခတ္ကာ ခ်ိဳးေနၾကသတည္း။ ေခ်ာင္း ေရမွာ အရွင္ျဖစ္ရာ သည္ကိစၥ မည္သူကမွ် ကြန္ပလိန္းလုပ္မေန။ သူလည္းေလွ်ာ္၊ ငါလည္းေလွ်ာ္။ သူလည္းခ်ိဳး၊ ငါလည္းခ်ိဳး။ ရိုးေနၿပီ။ (ယခုမူ ထိုေခ်ာင္းမွာ ေခ်ာင္းေျခာက္ႀကီး ျဖစ္ေနပါၿပီ။ မိုးတြင္း မိုးရြာမွ ေရကိုျမင္ရသည္။ မိုးကုန္သည္ႏွင့္ ေခ်ာင္းမွာလည္း ေရခန္းၿပီ။ ၀မ္းနည္းစရာပင္ျဖစ္ပါ၏)

ဒါ မျဖစ္စေလာက္ေသာ ရြာသူရြာသားအနည္းငယ္ စြန္႔ပစ္တာ။ သဘာ၀က ျပန္ၿပီးအလိုအေလွ်ာက္ သန႔္စင္ေပးႏိုင္သည္ ဆိုအံ့။ ျမစ္ကမ္းနဖူးမ်ားတြင္ တည္ထားေသာ စက္ရံုမ်ားက အထိန္းအသိမ္းမရိွ စြန္႔ပစ္လိုက္ေသာ ေရဆိုးမ်ားကို မည္သို႔ ဆိုမည္နည္း။

ကြ်န္ေတာ္ RIT ေက်ာင္းသားဘ၀က သမိုင္းလမ္းဆံုအနီးတြင္ သားေရစက္ရံုထင္သည္။ မမွတ္မိေတာ့ပါ။ ရိွသည္။ ထိုစက္ရံုက ထြက္လာေသာ ေရဆိုးမ်ားကို မည္သို႔စြန္႔ပစ္သည္ေတာ့မသိ။ ဤအနီးရိွ ေျမာင္းအတြင္းမွ ေရမ်ားမွာမူ အလြန္တရာ နံေစာ္ ညစ္ပတ္လွ်က္ရိွသည္ကို ျဖတ္သြားဖူးသူတိုင္း သတိျပဳမိပါလိမ့္မည္။ ဤေရမ်ား သည္မွ်နံေနရျခင္း၏ အဓိကလက္သည္မွာ သားေရစက္ရံုႀကီးပင္ ျဖစ္လိမ့္မည္ထင္ပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္ေသေသခ်ာခ်ာမသိပါ။

နတ္ေခ်ာင္း ဆုိတာ တာေမြဘက္တြင္ ရိွသည္။ တာေမြဗလီ၊ အေသာက ႏွင့္ ေမတၱာညြန္႔ရပ္ကြက္အၾကား၊ ကားေဘာ္ဒီမ်ား ထုလုပ္ေသာရပ္ကြက္ျဖစ္၏။ ဘာလမ္းပါလိမ့္၊ အထက္ပုဇြန္ေတာင္လမ္းလား၊ ေမ့ေနၿပီ။ ထိုလမ္းမႀကီးေဘးတြင္ ကပ္လွ်က္ ရိွသည္။

နတ္ေခ်ာင္းရုိးတစ္ေလွ်ာက္ ကမ္းနဖူးရိွအိမ္မ်ားမွာ မံု႔ဟင္းခါးဖတ္ လုပ္ေရာင္းသည္။ မံု႔ဟင္းခါးဖတ္လုပ္တာ သိသူမ်ား သိၾကပါလိမ့္မည္။ ဆန္ကုိ ႏူးေအာင္စိမ္ကာ ႀကိတ္၊ ေနာက္ေရစစ္ၿပီး မံု႔ႏွစ္မ်ားရေအာင္လုပ္။ ထိုမံု႔ႏွစ္မ်ားကို နန္းဆဲြတာ ျဖစ္ပါသည္။ မံု႔ဟင္းခါးဖတ္လုပ္ငန္းကား ေရကို အေပါသံုးကာ လုပ္ရျခင္းျဖစ္သည္။ ကြ်န္ေတာ္ေက်ာင္းၿပီး၍ အလုပ္မရခင္ ေယာင္ခ်ာခ်ာဘ၀က ထိုမံု႔ဟင္းခါးဖတ္ေလာကထဲ ေခတၱေရာက္သြားေသးသည္။

အႏွီ မံု႔ဟင္းခါးဖိုမ်ားမွ ထြက္လာေသာ ေရသိုးမ်ားကား အျခားသို႔မေရာက္။ နတ္ေခ်ာင္းအတြင္းသို႔သာ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ႀကီး စီး၀င္ ၾကကုန္သတည္း။ ထိုမွ်သာမကေသး။ ထုိရပ္ကြက္အတြင္း ကား၀ပ္ေရွာ့မ်ားမွထြက္လာေသာ ဆီ၊ အက္စစ္ စသည္တို႔ ေရာေနေသာ ေရဆိုးမ်ားကိုလည္း နတ္ေခ်ာင္းကပင္ ခံယူရရွာသည္။

သို႔တၿပီးကား နတ္ေခ်ာင္းအတြင္းမွ ေရမ်ားကိုသာ အသင္စာရႈသူတို႔ အနီးကပ္ရႈစားရမည္ဆိုပါလွ်င္ စားထားသမွ် အကုန္ျပန္ ထြက္စရာအေၾကာင္းရိွပါသည္။

သၾကားခ်က္စက္၊ အရက္ခ်က္စက္၊ စကၠဴစက္ စေသာ အစိုးရစက္ရံုႀကီးမ်ားမွ စြန္႔ပစ္လိုက္ေသာ ေရဆိုးမ်ားကို မည္သုိ႔ျပဳျပင္ သည္။ ဤေရဆိုးမ်ား စြန္႔ပစ္ေရးအတြက္ မည္သို႔ေသာ ဥပေဒ၊ စည္းမ်ဥ္းစည္းကမ္းမ်ား၊ စံႏံႈးမ်ား သတ္မွတ္ထားသည္။ စက္ရံုမ်ားကေကာ လုိက္နာ၊ မလိုက္နာ၊ စြန္႔ပစ္ေရ အရည္အေသြးကို ပံုမွန္တိုင္းမတိုင္း၊ တုိင္းထားသည့္မွတ္တမ္းမ်ား ရိွမရိွ။ မွတ္တမ္းမ်ားရိွသည့္တိုင္ ဤမွတ္တမ္းမ်ားသည္ လက္ထဲေတြ႔ရာ ေလွ်ာက္ေရးထားတာလား။ စနစ္တက်တိုင္းလို႔ ရသည္မ်ား ကို မွတ္တမ္းတင္ထားလား စသည္တို႔ကို ကြ်န္ေတာ္လက္လွမ္း မမီသျဖင့္ မသိရပါ။ အခြင့္ရလွ်င္ သိခ်င္ပါသည္။ ျမစ္ေခ်ာင္းေရမ်ား သန္႔စင္ေရးတြင္ ဤစက္ရံုမ်ားမွ စြန္႔ပစ္ေရမ်ားကို ထိန္းသိမ္းေရးကိစၥ အလြန္အေရးႀကီးပါသည္။ အကယ္၍ ဘာမွ်အေရးယူ ေဆာင္ရြက္ျခင္းမရိွ ဆိုလွ်င္ အလွ်င္အျမန္ အေရးယူ ေဆာင္ရြက္ဖို႔ အေရးႀကီးေနပါၿပီ။ ပတ္၀န္းက်င္ ထိန္းသိမ္းေရးသမားမ်ားေရာ သတိထားမိပါေလစ။

(၂) စင္ကာပူတြင္ အမိႈက္စြန္႔ပစ္ျခင္း၌ အစိုးရမွ စီမံခန္႔ခဲြထားပံု

စင္ကာပူႏိုင္ငံကေလးကား ေသးငယ္၏။ လူေနထူထပ္၏။ စင္ကာပူေန ၅ သန္းမွ်ေသာ လူအေပါင္း ေန႔စဥ္ စြန္႔ထုတ္ေနသည့္ အမိႈက္ႏွင့္ အညစ္အေၾကးမ်ားကိုသာ စနစ္တက် မစီမံပါမူ ယခုေလာက္ရိွ စင္ကာပူကြ်န္းကေလးမွာ အမိႈက္မ်ားေအာက္ ေရာက္ေနေလာက္ၿပီ။ 

သို႔ဆိုလွ်င္ စင္ကာပူအစိုးရသည္ အမိႈက္သိမ္းစနစ္ကို မည္ကဲ့သို႔စီမံထားေၾကာင္း စိတ္၀င္စားဖို႔ မေကာင္းပါသေလာ။ ကြ်ႏ္ုပ္တို႔ ေန႔စဥ္စြန္႔ပစ္ေနေသာ အမိႈက္မ်ားသည္ ေလလြင့္ဆံုးရံႈးသြားသည္မဟုတ္၊ အျပည့္အ၀ ျပန္လည္အသံုးခ်ထားသည္ဆိုပါလွ်င္ အသင္တို႔ အံ့ၾသေလမည္လား။ မအံ့ၾသပါႏွင့္။ စင္ကာပူအစိုးရသည္ အမိႈက္မ်ားကို ျပန္လည္အသံုးခ်ေရးအတြက္ ဥပေဒျဖင့္ ျပဌာန္းထားပါသတည္း။ ေလ့လာၾကည့္ပါ။

ဤတြင္ေဖာ္ျပထားေသာ သတင္းအခ်က္အလက္ အားလံုးသည္ Singapore National Environment Agency (NEA) web site ျဖစ္ေသာ http://app2.nea.gov.sg/topics_waste.aspx မွ ရယူထားျခင္း ျဖစ္ပါသည္။  

စင္ကာပူတြင္ အမိႈက္ရွင္းလင္းရန္အတြက္ စီမံခ်က္ခ်ေရး၊ စီမံခန္႔ခဲြေရး၊ အမိႈက္မ်ား သုတ္သင္ရွင္းလင္းေရးအတြက္ လည္းေကာင္း၊ လုိအပ္သည့္ စက္ကိရိယာမ်ားေထာက္ပံ့ေရး၊ အမိႈက္မ်ားရွင္းလင္းေရး စသည္တို႔ကိုလည္းေကာင္း NEA က လံုး၀ဥႆံု တာ၀န္ယူထားသည္။ ထို႔ျပင္ အမိႈက္ရွင္းလင္းေရးအတြက္ လိုအပ္ေသာ လိုင္စင္မ်ား ထုတ္ေပးေရး၊ အမိႈက္မ်ား စုေဆာင္းေရး ႏွင့္ တရားမ၀င္ အမိႈက္စြန္႔ပစ္မႈတို႔ကို အေရးယူေရး စသည္တို႔ကိုလည္း ေဆာင္ရြက္ပါေသးသည္။

လူပုဂိၢဳလ္တစ္ဦးခ်င္းအလိုက္ အမိႈက္စြန္႔ပစ္မႈ

စင္ကာပူတြင္ လူဦးေရတိုးလာသည္ႏွင့္အမွ် အမိႈက္စြန္႔ပစ္မႈမွာလည္း တစ္ေန႔တျခား မ်ားျပားလာခဲ့သည္။ ၁၉၇၀ ခုႏွစ္က အမိႈက္စြန္႔ပစ္မႈ တစ္ေန႔လွ်င္ ၁၂၆၀ တန္မွ်သာ ရိွေသာ္လည္း ၂၀၀၈ ခုႏွစ္ေရာက္လာေသာအခါ တစ္ေန႔လွ်င္ အမိႈက္တန္ခ်ိန္ ၇၇၈၇ ထိ တိုးတက္လာသည္။ ၂၀၁၀ ခုႏွစ္အတြင္းက စင္ကာပူ အမိႈက္စြန္႔ပစ္မႈမွာ တန္ခ်ိန္သန္းေပါင္း ၂.၇၆ ထိ ရိွသည္။ ေျပာရလွ်င္ ထိုအမိႈက္မ်ားကိုသာ တစ္ေနရာထဲတြင္ စုပံုလိုက္ပါက အျမင့္ လူတစ္ရပ္စာ၊ အက်ယ္ ေဘာလံုးကြင္း ၉၃၇ ကြင္းစာ အမိႈက္လြင္ၿပင္ႀကီး ျဖစ္သြားေပလိမ့္မည္။

စြန္႔ပစ္အမိႈက္မ်ားကို ႏွစ္္မ်ိဳးႏွစ္စားခဲြႏုိင္သည္။

၁။ Solid Waste (အမိႈက္မာ ဟုပဲ ဆိုၾကပါစို႔။ ဥပမာ - ေျမၾကီး၊ ေက်ာက္၊ အုတ္၊ အဂၤေတ၊ ကြန္ကရိ)

၂။ Public Waste (Solid Waste မဟုတ္ေသာအမိႈက္အားလံုးကို ေခၚသည္။ ဤအထဲတြင္ အစားအေသာက္အၾကြင္းအက်န္၊ စကၠဴအားလံုး၊ ပလတ္စတစ္၊ သစ္သား၊ အ၀တ္အစား၊ အားလံုးပါသည္။)

တစ္နည္းအားျဖင့္ မီးရိႈ႔ႏိုင္ေသာအမိႈက္ႏွင့္ မီးမရိႈ႔ႏိုင္ေသာအမိႈက္ ဟု ေျပာလွ်င္လည္း ရပါသည္။

မီးမရိႈ႔ႏိုင္ေသာ solid waste အမိႈက္မ်ားကို ေျမဖို႔ရာတြင္ တိုက္ရိုက္သံုးသည္။ မီးရိႈ႔ႏိုင္ေသာ အမိႈက္မ်ားကို မီးရိႈ႔ပစ္ၿပီး မီးရိႈ႔ရာမွရေသာအပူကို လွ်ပ္စစ္ထုတ္သည္။ မီးရိႈ႔ရာမွထြက္လာေသာ ျပာမ်ားကို ေျမဖို႔ရာတြင္သံုးသည္။

ကဲ၊ ဘယ္အရာမ်ား အေလအလြင့္ျဖစ္ေသးတံုး။ အားလံုးသူ႔ဟာႏွင့္သူ အသံုးတည့္သြားတာခ်ည္း မဟုတ္ပါေလာ။

သည္ေနရာတြင္ ေျမဖို႔သည္၊ ေျမဖို႔သည္ ဆိုေသာ စကားလံုးကို ထပ္ကာထပ္ကာ ၾကားလာရသည္။ ဘာလုပ္ဖို႔ ေျမဖို႔တာ ပါနည္း။ စင္ကာပူတြင္ ေျမရွားသည္။ သည္ေတာ့ နယ္ေျမထပ္ခ်ဲ႔စရာမရိွ။ ခ်ဲ႔မည္ဆိုလွ်င္ သမုဒၵရာကို ေျမဖို႔သံုးဖို႔ပဲ ရွိသည္။ သည္ေတာ့ သမုဒၵရာကို ေျမဖို႔သည္ေပါ့။ ပံုျပင္ေျပာေနတာ မဟုတ္ပါ။ တကယ္ျဖစ္ပါ၏။ နည္းနည္းေလာက္ေျပာျပရလွ်င္ စင္ကာပူတြင္ ကြ်န္းေပါက္စနကေလးမ်ား အမ်ားအျပားရိွသည္။ တစ္ကြ်န္းႏွင့္တစ္ကြ်န္း သိပ္မေ၀းလွေသာ ကြ်န္းမ်ားကို ဆက္ကာ ကြ်န္းႀကီးတစ္ကြ်န္းျဖစ္ေအာင္ လုပ္သည္။ ထို႔ျပင္ လက္ရိွရိွေနေသာ ကြ်န္းကို ေဘးမွေျမထပ္ဖို႔ကာ ကြ်န္းနယ္နိမိတ္ ကို ခဲ်႔သည္။ ဥပမာေျပာရလွ်င္ ယခုလက္ရိွ Jurong Island မွာ ကြ်န္းကေလး ၇ ကြ်န္းေပါင္းကာ ကြ်န္းႀကီးတစ္ကြ်န္း လုပ္ထား ျခင္းျဖစ္ပါသည္။ ထို႔ျပင္ သိပ္မၾကာခင္ကေလးကမွ မီးေလာင္မႈျဖစ္သြားေသာ Shell Bukom ကြ်န္းကိုလည္း ေနာက္ထပ္ စက္ရံုႀကီးတစ္ရံု ထပ္ေဆာက္ရန္ ကြ်န္ကေလးသံုးကြ်န္းႏွင့္ ထပ္ေပါင္းလိုက္သည္။

၁၉၆၀၊ ၇၀ ျပည့္ႏွစ္မ်ားကမူ အမိႈက္ဟူသမွ် ေျမဖို႔ရာတြင္သံုး၏။ သို႔ေသာ္ ၁၉၇၀ ျပည့္ေႏွာင္းပိုင္းတြင္ အမိႈက္အားလံုးကို ေျမဖို႔မည့္အစား မီးရိႈ႔လို႔ရသည့္အမိႈက္မ်ားကို မီးရိႈ႔လုိက္ျခင္းျဖင့္ စြန္႔ပစ္အမိႈက္မ်ား၏ (ထုထည္အားျဖင့္) ၉၀ ရာခိုင္ႏံႈးကို ေလွ်ာ့ခ်ႏုိင္သည္ကို ရွာေဖြေတြ႔ရိွခဲ့သည္။ ဤနည္းမွာ WTE (Waste – To – Energy) (အမိႈက္မွသည္ စြမ္းအင္ဆီသို႔) စနစ္ ျဖစ္သည္။ ဤ WTE စက္ရံုမ်ားကို တစ္ခုၿပီးတစ္ခု တည္ေဆာက္လာလုိက္သည္မွာ ယခုဆိုလွ်င္ စင္ကာပူတြင္ စက္ရံု ေလးရံု ရိွေနၿပီ ျဖစ္ပါသည္။ ပင္လယ္အတြင္း ေျမဖို႔စီမံကိန္းမွာမူကား Semakau Landfill Project ျဖစ္သတည္း။

အမ်ားျပည္သူစြန္႔ပစ္အမိႈက္မ်ား စုေဆာင္းျခင္း (Public Waste Collection)

စင္ကာပူတစ္ႏိုင္ငံလံုးအား အမိႈက္သိမ္းေရးအတြက္ နယ္ေျမ ၉ ခု ကို ေအာက္ပါအတိုင္း ခဲြထားသည္။

ထိုနယ္ေျမမ်ားတြင္ အမိႈက္သိမ္းရန္ ကန္ထရိုက္ရထားသည့္ ကုမၸဏီ ၄ ခုရိွ၏။ ခုနစ္ႏွစ္ ကန္ထရိုက္ျဖစ္သည္။

၁။ Veolia ES Singapore Pte Ltd

    Pasir Ris-Tampines, Bedok and Tanglin-Bukit Merah sectors

၂။ Colex Holdings Ltd

    Jurong sector

၃။ SembWaste Pte Ltd

    Clementi, City, Hougang-Punggol and Woodlands-Yishun sectors

၄။ 800 Super Waste Management Pte Ltd

    Ang Mo Kio-Toa Payoh Sector

ထိုကုမၸဏီမ်ားမွာ အမိႈက္သိမ္းရန္အတြက္ NEA မွ လိုင္စင္ရထားေသာ ကုမၸဏီမ်ား ျဖစ္ပါသည္။ (ဆိုလိုသည္မွာ လုိင္စင္မရိွ သူမ်ား အမိႈက္သိမ္းခြင့္မရိွ။)

အမိႈက္ကို Class A, Class B ႏွင့္ Class C ဟု အမ်ိဳးအစား သံုးမ်ိဳး ခဲြထား၏။

Class A - အင္ေအာ္ဂဲနစ္ အမိႈက္မ်ား၊ ဥပမာ - ေျမႀကီး၊ ေက်ာက္၊ အုတ္၊ ကြန္ကရိ၊ သစ္သား၊ သစ္ရြက္သစ္ကိုင္း စသည္

Class B - ေအာ္ဂဲနစ္ အမိႈက္မ်ား၊ ဥပမာ - ပုပ္သုိးသြားႏုိင္ေသာ အစားအေသာက္အၾကြင္းအက်န္အမိႈက္မ်ား

Class C - အမဲဆီမ်ား၊ စက္ရံုမ်ား၊ အင္ဂ်င္မ်ားမွထြက္လာသည့္ စက္ဆီမ်ားေရာပါေနေသာ အနယ္အႏွစ္မ်ား၊ ေရဆိုးျပဳျပင္ေရး  

             စက္ရံုမ်ားမွထြက္လာသည့္ မေကာင္းေသာ အညစ္အေၾကးေရမ်ား စသည္

တရားမ၀င္အမိႈက္စြန္႔ပစ္မႈသည္ ျပင္းထန္ေသာ ဥပေဒခ်ိဳးေဖာက္မႈျဖစ္သည္။ ဤသို႔အမိႈက္စြန္႔ျခင္းသည္ အမ်ားျပည္သူ၏ က်န္းမာေရးကို ထိခိုက္ေစသည္။ သဘာ၀ကို ပ်က္စီးေစသည္။ လိုင္စင္မရိွဘဲ၊ အမိႈက္စြန္႔ရမည့္ေနရာမဟုတ္ဘဲ  အမိႈက္စြန္႔ ေနသည္ကို ေတြ႔ပါက NEA (ဖံုးနံပတ္ - 1800 2255 632) သို႔ သတင္းေပးရန္ လူတိုင္းတြင္ တာ၀န္ရိွသည္။ ဤသို႔သတင္းေပးရာတြင္ - အမိႈက္စြန္႔သည့္ ေန႔ရက္၊ အခ်ိန္၊ ေနရာ။ အမိႈက္စြန္႔ေနေသာ ယာဥ္၏နံပါတ္။ သင့္နာမည္ႏွင့္ ဖံုးနံပါတ္ စသည္တို႔ကို ေဖာ္ျပပါ။

အမိႈက္မွသည္ စြမ္းအင္ဆီသို႔ (Waste To Energy Plants) သို႔မဟုတ္ (Incineration Plant)

လူေပါင္းမ်ားစြာ၊ စက္ရံုေပါင္းမ်ားစြာမွ စြန္႔ပစ္လုိက္ေသာ အမိႈက္မ်ားကို ႏိုင္ႏိုင္နင္းနင္း မည္သို႔ စြန္႔ပစ္မည္နည္း ဆုိသည္မွာ စိန္ေခၚမႈတစ္ရပ္ျဖစ္သည္။ ၁၉၇၀ ျပည့္ႏွစ္ေနာက္ပိုင္းမ်ားတြင္ WTE (Waste To Energy) နည္းပညာကို ရွာေဖြေတြ႔ရိွခဲ့သျဖင့္ ေနအိမ္မ်ား၊ စားေသာက္ကုန္စက္ရံုမ်ား၊ စားေသာက္ဆိုင္မ်ား၊ ေဟာ္တယ္မ်ားမွ စြန္႔ပစ္လိုက္ေသာ တန္ေပါင္းမ်ားစြာေသာ အမိႈက္မ်ားကို မီးရိႈ႔ကာ စြမ္းအင္အျဖစ္ ေျပာင္းႏုိင္ခဲ့သည္။

စင္ကာပူတြင္ ပထမဦးဆံုး စတင္တည္ေဆာက္ေသာ WTE စက္ရံုမွာ Ulu Pandan Refuse Incineration Plant ျဖစ္၏။ ၁၉၇၉ ဒီဇင္ဘာတြင္ စတင္လည္ပတ္ႏိုင္ၿပီး တစ္ေန႔လွ်င္ အမိႈက္တန္ခ်ိန္ ၁၂၀၀ ကို ၀ါးၿမိဳေပးခဲ့သည္။ မူလက မီးရိႈ႔စက္ ၃ လံုးသာရိွရာမွ ၁၉၈၂ ခုႏွစ္တြင္ ေနာက္ထပ္တစ္လံုး ထပ္မံတပ္ဆင္ကာ တစ္ေန႔လွ်င္ တန္ခ်ိန္ ၁၆၀၀ ထိ ရိႈ႔ႏုိင္ခဲ့သည္။

စက္လည္ပတ္ပံုကို အက်ဥ္းအားျဖင့္ ေဖာ္ျပရလွ်င္ အမိႈက္မ်ားကို မီးရိႈ႔လိုက္၏။ ထြက္လာေသာ အပူျဖင့္ ဘိြဳင္လာမ်ားအား မီး ထိုးေပးကာ ေရေႏြးေငြ႔တာဘိုင္မ်ားကိုလည္ေစၿပီး လွ်ပ္စစ္ထုတ္ယူသည္။ ထြက္လာေသာ လွ်ပ္စစ္မွ အခ်ိဳ႔ကို စက္လည္ရန္ သံုးၿပီး ပိုေသာလွ်ပ္စစ္ကိုမူ Singapore Power သို႔ ျပန္ေရာင္းသည္။ မီးရိႈ႔ၿပီး ထြက္လာေသာ ျပာမ်ားကိုမူ ေျမဖို႔သည့္ေနရာသုိ႔ ပို႔လိုက္သည္။

စက္ရံုမွ ထုတ္လိုက္ေသာ မီးခိုးတြင္ အႏၱရာယ္ရိွေသာ ဓါတ္ပစၥည္း၊ အမႈန္အမိႈက္မ်ား မၾကြင္းက်န္ေစရေအာင္၊ ပတ္၀န္းက်င္ ေလထုညစ္ညမ္းမႈကို ကာကြယ္ေရးအတြက္ Electrostatic precipitators ႏွင့္ flue gas cleaning unit မ်ားတပ္ဆင္ထား သည္။ ထြက္လာေသာ အမႈန္မ်ား စင္ကာပူေျမေပၚျပန္မက်ေစေရးအတြက္ မီတာ ၁၅၀ မွ်ထိ ျမင့္မားေသာ မီးခိုးေခါင္းတိုင္ႀကီး မ်ား ထားရိွပါသည္။

ထိုစက္ရံုမ်ားသို႔ သြားေရာက္ေလ့လာလိုသူမ်ား ေလ့လာခြင့္ေလွ်ာက္ထား၍ သြားေရာက္ေလ့လာႏုိင္ပါသည္။ မူလတန္း (primary)၊ အထက္တန္း (secondary) ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူမ်ား၊ ဗဟုသုတရွာမီွးလိုသူမ်ား မၾကာခဏ လာေရာက္ေလ့လာေသာ စက္ရံုမွာ ေနာက္ဆံုးမွ ေဆာက္လုိက္ေသာ Tuas South Incineration Plant ျဖစ္ပါသည္။

တိုးလာေသာ လူဦးေရႏွင့္ကာမိေအာင္ ၁၉၈၆  တြင္ Tuas Incineration Plant ကိုလည္းေကာင္း ၁၉၉၂  တြင္ Senoko Incineration Plant ကိုလည္းေကာင္း၊ ၂၀၀၀ ခုႏွစ္တြင္ Tuas South Incineration Plant ကိုလည္းေကာင္း  ထပ္မံ တည္ေဆာက္ခဲ့သည္။ ထိုစက္ရံုႀကီးမ်ားမွာ တစ္ေန႔လွ်င္ ၂၄ နာရီ။ တစ္ႏွစ္လွ်င္ ၃၆၅ ရက္ႏံႈးျဖင့္ အဆက္မျပတ္ လည္ပတ္ ေနတာ ျဖစ္ပါသည္။

Tuas Incineration Plant က မီးရိႈ႔စက္ ၅ လံုးျဖင့္ တစ္ေန႔လွ်င္ အမိႈက္တန္ခ်ိန္ ၁၇၀၀။ Senoko Incineration Plant က မီးရိႈ႔စက္ ၆ လံုးျဖင့္ တစ္ေန႔လွ်င္ အမိႈက္တန္ခ်ိန္ ၂၄၀၀။ Tuas South Incineration Plant က မီးရိႈ႔စက္ ၆ လံုးျဖင့္ တစ္ေန႔လွ်င္ အမိႈက္တန္ခ်ိန္ ၃၀၀၀ အသီးသီး ၀ါးၿမိဳ လည္ပတ္ေနျခင္း ျဖစ္၏။

ထိုစက္ ၄ လံုးမွ တစ္ႏွစ္လွ်င္ လွ်ပ္စစ္ ကီလုိ၀ပ္ သန္းေပါင္း ၉၈၀ ထုတ္ေပးသည္။ ဤပမာဏမွာ စင္ကာပူတစ္ႏုိင္ငံလံုး၏ လွ်ပ္စစ္လုိအပ္ခ်က္ ၂ ရာခိုင္ႏံႈး မွ ၃ ရာခိုင္ႏံႈးထိရိွသည္။ ထို႔ျပင္ စြန္႔ပစ္သံ တန္ခ်ိန္ ၂၂၈၀၀ ကိုလည္း ျပန္လည္ရယူႏိုင္သည္။

ထို Incineration plant အားလံုးမွာ စင္ကာပူ ေျမာက္ပိုင္းႏွင့္ အေနာက္ပိုင္းတြင္ တည္ရိွသည္။ ထိုအခါ အေရွ႔ပိုင္းမွ အမိႈက္မ်ားကို အမိႈက္စက္ရံုမ်ားသို႔ သယ္ရေသာ စရိတ္စကမွာ ႀကီးမားလွသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ၁၉၈၆ ခုႏွစ္တြင္ Kim Chuan Transfer Station ကို တည္ေဆာက္ကာ စင္ကာပူအေရွ႔ျခမ္းမွ ထြက္သမွ် အမိႈက္မ်ားကို ထို station သို႔ပို႔၏။ ဤေနရာတြင္ အမိႈက္မ်ားကို ဖိသိပ္ကာ တန္ ၂၀ ကြန္တိန္နာမ်ားထဲထည့္ၿပီးမွ incineration plant မ်ားသို႔ပို႔သည္။ သယ္ယူပို႔ေဆာင္ရသည့္ စရိတ္စက အမ်ားႀကီး သက္သာသြားသည္။

အမိႈက္မ်ားကို သယ္လာေသာ ေမာ္ေတာ္ယာဥ္ႀကီးအား ၀င္၀ရိွ ကတၱားတြင္ တင္ကာ ခ်ိန္လိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ အမိႈက္မ်ား ကို စက္ရံုမွ အမိႈက္သြန္ေသာေနရာတြင္ သြန္ခ်ခဲ့၏။ ျပန္အထြက္တြင္ ထိုကားႀကီးကို ကတၱားေပၚတက္ေစကာ ျပန္ခ်ိန္ျပန္ သည္။ ၀င္လာစဥ္က အေလးခ်ိန္မွ ျပန္ထြက္လာေသာ အေလးခ်ိန္ကို ႏႈတ္လုိက္လွ်င္ သယ္လာေသာ အမိႈက္တန္ခ်ိန္ကို ရသည္။ ထိုတန္ခ်ိန္ေပၚမူတည္၍ ေငြေခ်ရသည္။

 

တစ္ေန႔တစ္ေန႔ Incineration Plant မ်ားသို႔ ေရာက္လာေသာ အမိႈက္မွာ တန္ခ်ိန္ ၇၀၀၀ ခန္႔ရွိပါသည္။ သည္အမိႈက္မ်ား လာပို႔ျခင္းအတြက္ ပိုက္ဆံေပးရသည္။ အမိႈက္တစ္တန္လွ်င္ စင္ကာပူေဒၚလာ ၇၇ ေပးရသည္။ အလကားပို႔လို႔ ရတာမဟုတ္။

Incineration Plant တစ္ခုအလုပ္လုပ္ပံုကို ပံုမ်ားျဖင့္ရွင္းျပရလွ်င္ ေအာက္ပါအတိုင္း ျဖစ္ပါသည္။

ကားေပၚမွသြန္ခ်လိုက္ေသာ အမိႈက္မ်ားကို လက္ခံရာ သံပံုးႀကီးအား မီးဖိုမွေလပူမ်ားျဖင့္ အပူေပးထားသည္။ ထုိအခါ စိုေနေသာ အမိႈက္မ်ား အေတာ္မ်ားမ်ား ေျခာက္သြားသည္။ ထိုေနရာမွထြက္လာေသာ အမိႈက္မ်ားကို အပိုင္းအစမ်ား ျဖစ္သြားေအာင္ ၾကိတ္ေျခ ျဖတ္ေတာက္ပစ္လိုက္သည္။ ထိုအမိႈက္မ်ားကို စက္လက္တံႀကီးမ်ားျဖင့္ မီးရိႈ႔သည့္ေနရာသို႔ သယ္လာသည္။ ထို႔ေနာက္ စက္လက္တံႀကီးမ်ားက အမိႈက္သယ္သည့္ ခါးပတ္ျပားႀကီးမ်ားေပၚ ေလာင္းခ်လိုက္သည္။ လမ္းတြင္ ခါးပတ္ျပားအေပၚ၌ တပ္ဆင္ထားေသာ သံလိုက္ခါးပတ္မ်ားက အမိႈက္မ်ားႏွင့္ ေရာပါလာသည့္ သံတို၊ သံစမ်ားကို ဆြဲယူကာ သီးသန္႔ဖယ္ထုတ္သည္။ ထုိသံမယ္နမ်ားကို အမိႈက္ပံုးသီးသန္႔ျဖင့္ခံယူ သန္႔စင္ကာ Nat Steel စေသာ သံမဏိစက္ရံုမ်ားသုိ႔ ေရာင္းသည္။

ပထမဆံုး တည္ေဆာက္ခဲ့ေသာ Ulu Pandan Plant ကို အႏွစ္ ၃၀ ၾကာလည္ပတ္ခဲ့ၿပီးေနာက္ ရပ္ခဲ့သည္။ ထို႔ေနာက္ စက္ရံု မ်ားကို ၂၀၀၉ ခုႏွစ္တြင္ Design, Build, Won and Operate အျဖစ္ ျပန္လည္ျပဳျပင္ခဲ့သည္။

ကြန္ကရစ္၊ ေျမ၊ ေက်ာက္၊ အုတ္ စေသာ solid waste မ်ားထဲမွ ျပန္သံုးလို႔ရသည့္ ပစၥည္းမ်ားကို ျပန္သံုးသည္။ ဥပမာ - အေဆာက္အဦမ်ားမွ ထြက္လာေသာ ကြန္ကရစ္အမိႈက္မ်ားကို ထုေခ်ကာ လမ္းခင္းရာတြင္ ျပန္သံုးသည္။ က်န္ေသာ solid waste မ်ားႏွင့္ Incineration plant မ်ားမွထြက္လာေသာ ျပာမ်ားကို Tuas Marine Transfer Station (TMTS) သို႔ ပို႔သည္။ ထုိေနရာတြင္ သယ္လာေသာ အမိႈက္မာမ်ားကို ကုန္းဖို႔ရာသို႔တင္ပို႔ရန္ ဇလားႀကီးမ်ား (long barges) အတြင္း ထည့္သည္။ ထို ဇလားႀကီးမ်ားကို ဆဲြသေဘၤာ (tugboat) မ်ားျဖင့္တြန္းကာ စင္ကာပူကြ်န္းမႀကီးမွ ကီလိုမီတာ ၃၀ အကြာရိွ Semakau ကြ်န္း သုိ႔ ေျမဖို႔ရန္သယ္သြားသည္။ သေဘၤာေမာင္းခ်ိန္ ၃ နာရီခန္႔ၾကာသည္။

ဆီမာကူကြ်န္းတည္ေဆာက္ျခင္း (Semakau Landfill)

ဆီမာကူးကြ်န္းဖို႔ျခင္းလုပ္ငန္းကို ၁၉၉၉ခုႏွစ္ ဧၿပီလ ၁ ရက္ေန႔တြင္ စတင္ခဲ့သည္။ စုစုေပါင္း ၃၅၀ ဟက္တာ (၈၆၅ ဧက) က်ယ္မည္။ ၂၀၄၀ ထိ စင္ကာပူမွထြက္ေသာ အမိႈက္မ်ားကို ဤကြ်န္းဖို႔ျခင္းအတြက္ သံုးမည္။ ၂၀၀၈ ခုႏွစ္တြင္ ေျမဖို႔ျခင္း အတြက္ တစ္ရက္လွ်င္ Incineration plant မ်ားမွထြက္ေသာျပာမ်ား အပါအ၀င္ solid waste တန္ခ်ိန္ ၂၀၀၀ သံုးခဲ့သည္။

အိမ္ေထာင္ပရိေဘာဂ စေသာ ႀကီးမားသည့္ပစၥည္းမ်ား စြန္႔ပစ္လုိလွ်င္

လိုင္စင္ရ အမိႈက္သိမ္းသူ (licensed waste collector) မ်ားကို yellow book မွ ရွာ၊ ဆက္သြယ္ၿပီး စြန္႔ပစ္ႏုိင္ပါသည္။

ဥယ်ဥ္ပန္းၿခံမ်ားမွ အမိႈက္ (ျမက္၊ သစ္ကိုင္း၊ သစ္ရြက္ စသည္)

အမိႈက္မ်ားကို ပလတ္စတစ္အမိႈက္အိတ္မ်ားျဖင့္ က်နစြာထုပ္ပိုးခ်ည္ေႏွာင္ပါ။ သစ္ကုိင္းမ်ားကို ျဖတ္ေတာက္ၿပီး ေသေသ ခ်ာခ်ာ စည္းထားပါ။ တစ္ေန႔လွ်င္ အမိႈက္အိတ္ ၂ အိတ္ထက္ ပိုမပစ္ပါႏွင့္။

တိရိစၦာန္အေသေကာင္မ်ားစြန္႔ပစ္ျခင္း

ေခြး၊ ေၾကာင္ စသည္တို႔ေသၿပီး စြန္႔ပစ္လိုပါလွ်င္ ပလတ္စတစ္အထူအိတ္ႏွင့္ က်နစြာထုပ္ပိုးၿပီး အမိႈက္ပံုးေဘးနားတြင္ ပစ္ထားပါ။ သို႔မဟုတ္က သၿဂိဳဟ္လိုသည္ဆုိပါလွ်င္ တိရိစၦာန္ သုဘရာဇာမ်ားရိွပါသည္။ Yellow Book တြင္ရွာပါ။

မွတ္ခ်က္။            ။ အမိႈက္မ်ားကို Incineration plant မ်ားသို႔ သယ္လာျခင္းကို လက္မခံပါ။ သတ္မွတ္ထားေသာ အမိႈက္စြန္႔ ေလာ္ရီမ်ားကိုသာ လက္ခံပါသည္။

ျမန္မာျပည္မွာေတာ့ အမိႈက္ပစ္တာ စည္ပင္သာယာကို အခြန္ေဆာင္ရ၊ မေဆာင္ရ။ ေဆာင္ရလွ်င္ တစ္လမည္မွ် ဆိုသည္ကို မသိပါ။ စင္ကာပူမွာေတာ့ PUB (ေရမီးခြန္) ႏွင့္ တဲြလာပါသည္။ Bill စာရြက္ထဲတြင္ ၾကည့္လုိက္ပါ။ Refuse removal ဟု ပါပါလိမ့္မည္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔အိမ္အတြက္ လစဥ္ ၅ က်ပ္ ၆၈ ျပားေပးရ၏။

အမိႈက္ပစ္ခကို ပံုေသေတာ့မွတ္မထားပါႏွင့္။ ေနရာလိုက္ကြာသြားတတ္ပါသည္။ သို႔ေသာ္လည္း အမ်ားႀကီးေတာ့မကြာပါ။ ထို႔ျပင္ အိမ္မွပစ္ေသာအမိႈက္က တစ္ေစ်း။ လံုးခ်င္းအိမ္မ်ားက တစ္ေစ်း။ စားေသာက္ဆိုင္မ်ားမွအမိႈက္က တစ္ေစ်း။ လုပ္ငန္း မ်ားက အမိႈက္က တစ္ေစ်း ျဖစ္ပါသည္။ ဥပမာျပရလွ်င္ - Tampines ေဒသမွ ေစ်းႏံႈးမ်ား

စင္ကာပူတြင္ အမိႈက္ပစ္ျခင္းအတြက္ ျပဌာန္းထားေသာ ဥပေဒမွာ Environmental Management Act ျဖစ္ပါသည္။ ထိုဥပေဒ ကို အေထာက္အကူျပဳမည့္ လုပ္ထံုးလုပ္နည္း (Code of Practice) မ်ားလည္းရိွပါသည္။ မည္သို႔လုပ္ရမည္ကို ကိန္းဂဏန္း မ်ားျဖင့္ ညႊန္ျပထားျခင္း ျဖစ္၏။

မည္သူမဆို စီးကရက္တို၊ တစ္ရႈးစေသာ အမိႈက္မ်ားပစ္လွ်င္ ပထမအႀကိမ္မိျခင္းအတြက္ ဒါဏ္ေငြ စင္းေဒၚလာ ၃၀၀ တပ္ရိုက္ ပါမည္။ ထို႔ျပင္ ႀကီးမားေသာ အမႈိက္ပစ္တာ မိလွ်င္ CWO ထိမည္။ Corrective Work Order ျမန္မာလိုေတာ့ အလုပ္ၾကမ္း ေခၚမည္ ထင္ပါသည္။ လုပ္ရမည္မွာ ေရာင္ျပန္ လိေမၼာ္ေရာင္အက်ႌ၀တ္ဆင္လွ်က္ လူျမင္ကြင္း ၿမိဳ႔လည္ေခါင္တြင္ သတ္မွတ္ ထားေသာ နာရီျပည့္ေအာင္ အမိႈက္လွည္းရျခင္း ျဖစ္ပါ၏။

ဓါတုေဗဒ ႏွင့္ အဆိပ္အေတာက္၊ အႏၱရာယ္ရိွေသာ အမိႈက္မ်ားစြန္႔ပစ္ျခင္း (Hazardous Waste)

စင္ကာပူတြင္ ဓါတုေဗဒပစၥည္းမ်ားႏွင့္ အလုပ္လုပ္ေနေသာ ကုမၸဏီေပါင္း ၂၀၀၀ ေက်ာ္ရိွသည္။ (ထိုကုမၸဏီမ်ားထဲတြင္ ကြ်န္ေတာ္ လက္ရိွလုပ္ေနေသာ Union Alloy သည္လည္း တစ္ခုအပါအ၀င္ ျဖစ္၏။ ကြ်န္ေတာ္တို႔က ဖိုက္ဘာပိုက္မ်ား ဆိုေတာ့ ပိုလီယက္စတာ၊ ဗင္ႏိုင္းယက္စတာ၊ အက္ဆီတုန္း၊ မီသိုင္းအီသိုင္းကီတုန္း စသည္တုိ႔ျဖင့္ လုပ္ရသည္။ ဤကား စကားခ်ပ္)။ မ်ားေသာအားျဖင့္ ၎တို႔စြန္႔ပစ္သည္မွာ အက္စစ္၊ ခြ်တ္ေဆး၊ သုတ္ေဆး၊ မႈတ္ေဆး၊ ဆီေခ်း၊ ေဆးေခ်း စသည္တို႔ျဖစ္ပါသည္။

ဤအဆိပ္အေတာက္ရိွေသာ အမိႈက္မ်ားကို လူသံုးပစၥည္းအမိႈက္မ်ားႏွင့္ မေရာပါေလႏွင့္။ ဟုိပစ္၊ သည္ပစ္ မပစ္ပါေလႏွင့္။ အလြန္ အႏၱရာယ္မ်ားသည္။ အေလအလြင့္ နည္းႏိုင္သမွ်နည္းေအာင္ စီမံပါ။ မျဖစ္မေနပစ္ရေတာ့မည္ ဆုိလွ်င္ ဓါတ္ျပယ္ေအာင္လုပ္ႏိုင္လွ်င္ လုပ္ပါ။ ဥပမာ - အက္စစ္ကို ေဘ့စ္ႏွင့္ေရာျခင္း၊ (ကြ်န္ေတာ္တို႔ ေဆးမ်ားကိုမူ resin ကို catalyst ေရာလုိက္ျခင္းျဖင့္ အခဲျဖစ္သြားေအာင္လုပ္ရသည္။)

ထိုအမိႈက္မ်ားကို သီးသန္႔သိမ္းထားပါ။ လုိင္စင္ရ Licensed Hazardous Waste Collector (လုိင္စင္ရ အႏၱရာယ္ရိွအမိႈက္မ်ား သိမ္းဆည္းသူ) ကိုေခၚၿပီး စြန္႔ပစ္ပါ။ ထိုအမိႈက္သိမ္းသူတြင္ အမိႈက္သိမ္းသူ၊ ကားေမာင္းသူ၊ အမိႈက္သိမ္းမည့္ကား အားလံုး လုိင္စင္ရိွရသည္။ (ဤေနရာတြင္ ဗဟုသုတအေနႏွင့္ ထည့္ေျပာရလွ်င္ အႏၱရာယ္ရိွေသာ ဓါတုပစၥည္းမ်ား သယ္ေဆာင္ လာေသာကားသည္ လမ္းတိုင္း ေမာင္းလို႔မရ။ သတ္မွတ္ထားေသာ လမ္းေၾကာင္းမွသြား သြားရမည္။ ထို႔ျပင္ မိမိသြားမည့္ အခ်ိန္ကိုလည္း ေမာ္ေတာ္ယာဥ္ထိန္းရဲသို႔ အေၾကာင္းၾကားထားရသည္။ ဤသို႔သယ္ယူႏုိင္ရန္ NEA တြင္ ႀကိဳတင္ ခြင့္ျပဳမိန္႔ ရယူထားရသည္။ ခြင့္ျပဳမိန္႔ထဲတြင္ ေဖာ္ျပထားသည့္ ပမာဏအတြင္းသာ သယ္ခြင့္ရိွသည္။)

ထိုလုိင္စင္ရ အမိႈက္သိမ္းသူမ်ားစာရင္းကို NEA website တြင္ရွာႏိုင္ပါသည္။

အႏၱရာယ္ရိွအမိႈက္မ်ားစြန္႔ပစ္ေရးအတြက္ ၁၉၈၈ ခုႏွစ္တြင္ Environmental Public Health (Toxic Industrial Waste) Regulation ကို ျပဌာန္းခဲ့သည္။

(ဆက္ပါဦးမည္။)

6/10/11